หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[•♀NoM!_KunG♀•]

 
















ลากก่อนนะภู เค้าคงรอไม่ได้แล้ว ผิดหวังในตัวภูจัง




















ปล...แซวเล่น อยากอ่านแระง่า

[ขนมสัมปันนี]

เห็นใจผู้แต่งเหมือนกันที่ต้องเหนื่อยจากการทำงาน แล้วยังต้องมาลงนิยายอีก ถ้าเหนื่อยนักก็พักก่อนก็ได้ ว่าๆค่อยมาลงนิยายต่อแฟนๆไม่หายไปไหน ยังคงรอต่อไป เป็นกำลังใจให้ทุกคนได้มีกำลังใจในการฝ่าฟันอุปสรรคของชีวิตครับ

[speedboy]

จะรอต่อไปไม่ว่าจะนานซัท่าไหร่  เพื่อน้องภู  555555555555

[autoclick]

 ::ติดตามอยู่นะครับ สนุกๆๆๆ รอตอนต่อไปนะครับ 

[nemesis]

หายไปไหนหลายวันและนะ

[slurpee04]

พี่ซูม แกมีซัมธิงรองอะไรป่าว 

[● MaYa~Boy ●]

หวานเชียว ^^

[Noi]

ประกาศ         น้องภูหาย

[satann]

น้องภูเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เวลาว่างคงน้อยมากๆ หายไปนานเลย

รอๆๆๆ น้องภูอยู่น๊า

[nolirin]

หายไปหลายวันแบบนี้...เค้าคิดถึงนะตัวเอง

[Horizon]

สงสัยงานจะหนัก
แวะมาเยี่ยมนะครับ

[K.Pupoom]

ตอนที่...132

 

"น้องภู  น้องภู น้องภู พี่เรียกสามรอบแล้วนะ จะตื่นไม่ตื่น"

พี่พีทน่าจะโมโหแล้วลาะหลังจากที่เรียกผมหลายรอบแล้ว
ก็ใครใช้ให้เมื่อคืนมีรอบที่สองล่ะ คนมันเหนื่อยมาทั้งวันนะ
แล้วตอนกลางคืนก็ต้องมาเหนื่อยแบบนี้อีก ไม่เห็นใจกันบ้างหรอไงอ่ะ ชิส์
"รู้แล้ว"
"รู้แล้วทำไมไม่ลุกสักทีละ เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก"
"ก็คนมันเหนื่อยมันก็ต้องนอนสิ"
"รีบไปอาบน้ำเลยไป ปล่อยให้นอนต่อตั้งนานแล้ว"
"บ่นอยู่ได้น่ารำคาญ" แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไป
"เดี๋ยวนี้รำคาญพี่แล้วหรอ ห๊า ปังๆๆๆๆ เปิดประตู ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง  พูดแบบนี้กับพี่ได้ไง ปังๆๆๆปึงๆๆๆ"

พี่พีทก็ยังคงยืน แว๊ดๆๆ อยู่หน้าห้องน้ำ ทุบประตูดังลั่น

"โอ๊ยยย อะไรกันนักกันหนาเนี่ย"
"เมื่อกี้พูดว่าอะไร"
"ไม่รู้จำไม่ได้"
"พูดว่ารำคาญ"
"หรอ ตอนไหนอ่ะ มีหลักฐานไหมล่ะ"
"อย่ามากวน"
"ไม่ได้กวน มีอไรอีกไหม น้องภูจะอาบน้ำ ยืนตรงนี้มันหนาว"
ก็หนาวจริงๆอ่ะ ตัวเปียกน้ำแล้วให้มายืนในห้องแอร์เย็นยังกับห้องดับจิต
"เชิญ" สงสัยจะโมโหจริงสะบัดก้นเดินไปแต่งตัวเลย ร้ายเหมือนกันนะเนี่ยนังพีท
แล้วผมก็เข้ามาอาบน้ำตามปรกติของผม อาบเสร็จเดินออหไปก็เห็นพี่พีทกำลังหยิบเอกสารใส่กระเป๋า
"ฮัดชิ้ววว  หูยแอร์เย็นมากเลยอ่ะพี่พีท เบาให้หน่อยสิ"
ยังนิ่งไม่พูดไม่จารีโมทก็อยู่ใกล้มือตัวเองนะนั้นไม่มีน้ำใจเลย
แล้วพี่พีทก็เดินออกจากห้องไป คนอะไรว่ะใจน้อยชิปเป้งสงสัยจะวัยทอง
ผมยืนแต่งตัวทำโน้นทำนี้ไปเรื่อยเปื่อยจนพี่อ้นต้องมาตาม
"เสร็จยังน้องภู คุณย่ารอทานข้าว"
"เสร็จแล้วพี่อ้น"
"มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม"
"ไม่มีครับ ลงไปกันเถอะ"
"พี่พีทเป็นไรอ่ะ ไม่พูดไม่จาทะเลาะกันหรอ"
"ไม่ได้ทะเลาะซะหน่อยพี่พีทอ่ะหาเรื่องไปเอง ตื่นมาก็บ่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"บ่น"
"อื้มๆ บ่น พอบ่นมากๆน้องภูบอกว่า บ่นอยู่ได้น่ารำคาญ เท่านั้นแหละ โกรธน้องภูเลย"
"พี่เขาคงน้อยใจมั้ง"
"ก็ตอนนั้นคนมันง่วงนินา แล้วก็มาโดน่นอีก ไม่ได้ตั้งใจพูดซะหน่อย"
"ก็ง้อพี่เขาหน่อยสิ เดี๋ยวก็หาย"
"ไม่อ่ะ แค่นี้ยังคิดเล็กคิดน้อย ใจแคบ"
"ทิฐิอีกแล้ว"
"ช่างเถอะพี่อ้น ทานข้าวกันดีกว่าาา คุณย่าาาาาาาา อรุณสวัสดิ์ครับ"
"จ้ะ นั่งเลยลูกตักข้าวเลยลูก เดี๋ยวได้ออกเดินทางกัน"
"มัวแต่ทำอะไรอยู่ล่ะแม่คุ๊ณณณณณ" ไอ้พี่บุ้ง เปิดศึกแต่เช้าเชียวนะ
"เด็กวัยกำลังนอน มันก็ต้องนอนเยอะ มีปัญหาอะไรไหม"
"มี"
"ทายมา"
"อะไรเอ่ย..."
"ตักข้าวผักบุ้งเอ๊ย ย่าหิวแล้ว"
"ครับคุณย่า"
"พีท แล้วเป็นไรลูก ไม่สบายหรือเปล่า นั่งไม่พูดไม่จา"
"ทะเลาะกับน้องภูครับ" พี่อ้นกระซิบบอกคุณย่าเบาๆ
"ไปทำอะไรพี่เขาอีกล่ะ"
"คุณย่าอ่ะ ทำไมมาว่าน้องภูล่ะ น้องภูไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย น้องภูน้อยใจคุณย่าแล้วด้วย"
"เอ้า เป็นงั้นไป งั้นย่าไม่ยุ่งด้วยแล้ว"

ติ่งหน่อง  ติ้งหน่อง   ติ้งหน่องงงงง

"เดี๋ยวอ้นไปดูเองครับ" พี่อ้นวิ่งไปหน้าบ้าน เพื่อไปดูว่าใครมา
"ใครนะมาแต่เช้า"
"สงสัยจะเป็นแม่หญิงที่พี่พีทไปหว่านเสน่ห์ไว้คืนนั้นมั้งครับ"
"เพี๊ยะ!!!!! หาเรื่องจังนะเรา" คุณย่าตีมาที่แขนผมเบาๆ
"คุณย่าอ่ะ"
"ดื้อใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวโดนไม้เรียวเดี๋ยวเถอะ"
"ใช่ครับ ต้องตีให้เข็ด"
"นายว่า ขี้ข้าพลอย"
"พอๆ ทานข้าว พี่เขาทานจะหมดแล้วนั้นอ่ะ เดี๋ยวก็ไม่ทันพี่เขาหรอก"
"ถ้ารีบก็ไปก่อนสิ ไม่คิดจะรอกันอยู่แล้วนิ"
"น้องภู ทานข้าวไปเลยไม่ต้องพูด พูดแต่ละเรื่องดีๆทั้งนั้น"
"คุณย่าาาาา"

"เอ้า ใครมาละลูก อ้น"
"รุ่นพี่น้องภูน่ะครับ"
"สวัสดีครับ" พี่ซูมยกมือไหว้ทุกคนในบ้าน
"พี่ซูม"
"หวัดดี ภู" พี่ซูมส่งยิ้มหวานให้ผม
"นั่งก่อนลูก ทานข้าวด้วยกันนะ น้องภูไปเอาจานมาอีกชุดไปลูก"
"ซูมรบกวนฝากท้องสักมื้อนะครับ"
"ได้เลยลูก นั่งๆๆๆ"

งานเข้าแล้วน้องภู แล้วไอ้พี่ซูมนี้ก็มาได้จังหวะพอดีเลยนะ เห้อๆๆๆๆๆๆๆ
ผมเอาจานไปวางตรงหน้าพี่ซูม ซึ่งนั่งตรงข้ามเยื้องกับพี่พีท
"พอดีบ้านซูมอยูาถัดไปจากตรงนี้น่ะครับ ก็เลยมารับน้องไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน"
"วันหลังไม่ต้องลำบากหรอกน้อง พี่ไปส่งน้องภูทุกวัน"
"ครับ แต่ไปกับผมก็ได้นะครับ พี่จะได้ไม่ต้องไปส่ง ไม่ได้ลำบากอะไรเลยครับ"
"พี่ไปส่งได้ครับ ขอบคุณมาก"
หลังจากที่นั่งเงียบมานานพี่พีทก็พูดขึ้นแล้ว แถมน่ากลัวอีกต่างหาก
ทุกคนก็ได้แต่มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา มีเพียงไอ้พี่ซูมเท่านั้นที่ยังหน้าระรื่น
"ทานเยอะๆนะลูก" คุณย่าพูดกับพี่ซูม
"ครับคุณย่า"
"พี่อิ่มแล้วเดี๋ยวจะไปรอที่ห้องรับแขก" แล้วพี่พีทก็เดินลุกจากโต๊ะอาหารไป
คุณย่าก็มองหน้าผม พี่บุ้งก็มองหน้าผม พี่อ้นก็มองหน้าผม มามองหน้าผมทำไมเนี่ย
"น้องภูทานเข้าสิลูกพี่เขารอ"
"ครับ"
"ให้น้องไปกับซูมก็ได้นะครับคุณย่า"
"ไม่เป็นไรจ้ะ พี่น้องคู่นี้เขาไปไหนต้องไปด้วยกัน ไม่รู้ว่าพี่ติดน้องหรือน้องติดพี่ "
คุณย่าคงกำลังัช่วมผมอยู่ แต่ก็คงไม่มีผลมั้ง มืออาหารจบลง
ทุกคนไปรอที่รถ เหลือผมคนเดียวที่วุ่นอยู่กับการใส่รองเท้า
พี่ซูมก็ดูเหมือนจะยืนรอผม พี่พีทก็เข้าไปรอผมในรถ
"คุณย่า เอาไงดีอ่ะ" ผมกระซิบถามคุณย่าเบาๆ
"ทำตามเสียงของหัวใจ มารยาทวันนี้ลืมๆไปบ้างก็ได้มั้ง" เนี่ยแหละนางฟ้าของผม
"โอเคครับคุณครับ  ฟ๊อดดดด"  ผมก็ขโมยหอมแก้มคุณย่า
"ทะเล้นจริง"
"น้องภูไปเรียนก่อนนะครับคุณย่า"
"ตั้งใจเรียนนะลูก"
แล้วผมก็วิ่งไปที่รถพี่ซูม.....
ผมว่านาทีนี้คงมีคนหัวใจเกือบสลายบ้างแล้วล่ะ
"พี่ซูมเดียวน้องภูต้องไปกับพี่พีทอ่ะครับ ขอบคุณพี่มากนะที่มารับ แต่น้องภูไปด้วยไม่ได้อ่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ พี่เข้าใจ งั้นเย็นนี้พี่มาส่งนะ"
"เอาไว้คุยกันอีกทีดีกว่า ขับรถดีๆนะพี่ แล้วเจอกันที่มหาวิทยาลัยครับ"
"ครับ" แล้วพี่ซูมก็เข้าไปในรถแล้วก็ขับออกไป ผมเดินกลับมาที่รถ ส่งยิ้มใหคุณย่า
แล้วก็เปิดประตูเข้าไปในรถ ก็เห็นคนขับนั่งหน้าบึ้ง บอกบุญไม่รับนั้นแหละ
"ออกรถสิครับ นั่งหน้าบูดเป็นตูดหมาอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวไปเรียนสาย"
"พี่นึกว่าภูจะไปกับพี่ซูมซะแล้ว" พี่บุ้งพูดออกมา วันนี้ไปทำงานพร้อมกันหมดครับ
"น้องภูจะไปกับคนอื่นได้ไงอ่ะพี่บุ้ง หัวใจน้องภูอยู่ที่นี้นะ"
ก็พูดเท่านี้เอง ไอ้คนที่นั่งหน้าบึ้งไม่พูดไม่จาก็เผลอยิ้มออกมา
"ยิ้มอะไรลุง"
"เปล่า"
"นึกว่าหายไปแล้วนะเนี่ยไอ้นิสัยขี้หึงอ่ะ"
"ใครหึง"
"กล้าถามนะว่าใครหึง โธ่เอ๊ย ตาแก่"
"ใครแก่เดี๋ยวโดน ดีนะขับรถอยู่"
"ถ้าไม่ขับรถแล้วจะทำไม"
"ก็จะปล้ำโชว์ต่อหน้าบุ้งกับอ้นน่ะสิ"
"เอาเลยพี่เอาเลย ผมอยากเห็น"
"บ้าน่ะบุ้ง" แล้พี่อ้นมันก็ตบหัวพี่บุ้งไปทีหนึ่ง ฮ่าๆๆซะใจ

รถขับมาส่งที่หน้ามหาวิทยาลัยเหมือนเคย
"ฟ๊อดดดด ไปแล้วนะพี่อ้นพี่บุ้ง" ผมหอมแก้มพี่พีท แล้วก็กำลังจะลงจากรถ
"ตั้งใจเรียนอ่ะ ไม่ใช่เอาแต่อ่อยผู้ชาย"
"ปากหรอนั้นอ่ะ พูดกับน้องแบบนั้นได้ไง"
"ก็แซวมันเล่นขำๆน่ะเธอ ดูดิ วิ่งดุ๊กๆไปโน้นแล้ว เธอรู้อะไรป่ะ ตอนที่มันมาอยู่บ้านเราวันแรกนะ มันหน้าสงสารมาก รอยยิ้ที่เราเห็นๆกันทุกวันไม่เคยมีบน

หน้าน้องภูเลย ถาคำตอบคำ ใครใช้ให้ทำอะไรก็ทำ ทั้งงานหนักงานเบา ทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าไม่เคยทำมาก่อน เราก็ไม่รู้จะช่วยมันยังไง ก็ได้แต่คอยปกป้องแล้วก็ดูแล"
"บุ้งอ่ะนะ"
"ใช่ เราเลยสนิทกันไว น้องภูเป็นเด็กที่ใสสะอาดมาก ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม"
"ดีจัง"
"บุ้งขอร้องนะพี่พีท ดูแลน้องของบุ้งด้วย เขามีค่ามากสำหรับบุ้ง"
"เขาก็มีค่ามากสำหรับพี่เหมือนกัน พี่ถึงได้หวงแล้วก็ห่วงมาก จนบางทีอาจจะดูงี่เง่า แต่พี่ทำไปก็เพราะรักมาก"
"น้องภูโชคดีที่มาเจอพี่พีทแล้วก็คุณย่า"
"อ้นก็โชคดีที่ได้มาเจอน้องภู จนน้องภูพามาเจอทุกคน"
"เน่าว่ะเธออ่ะ"
"เธอเริ่มนะบุ้ง เดี๋ยวตบหัวทิ่มเลย"
"โหย ท่านี้มันก็อปปี้มาจากไอ้ลิงนั้นเชียว พี่สะใภ้กับน้องผัวเหมือนกันไม่มีผิด"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

กลับมาที่น้องภูดีกว่า

เดินเข้ามหาวิทยาลัยมาก็เห็นเพื่อนๆนั่งกันอยุ่คบแล้ว ผมก้เดินเข้าไป
"แหม๋ นั่งจะขี่กันเชียวนะ ทิก"
"ภูอ่ะ แซวไรว่ะ"
"เขินอ่ะสิ ได้กันยังเนี่ย"
"บ้า" ไอ้ทิกมันก็อายหน้าแดง
"กูว่าไม่เหลืออ่ะ" ไอ้กรีซเสริม
"ทะลึ่งแล้วมึง" ไอ้พลผลักหัวไอ้กรีซเบาๆ
"กูว่าได้กันแล้ว ชัวร์ คนสวยคอนเฟิร์ม"
"กิ๊บแกเป็นผู้หญิงนะเว้ย"
"แล้วง่ะ"
"ได้อะไรกันหรอ" แพงเงยหน้าถาม หลังจากที่ก้มหน้าก้มตากดบีบีมือเป็นระวิง
"ได้เสียไง"
"ใครได้เสียกับใครอ่ะ"
"ก็ไอ้พลกับไอ้ทิกไง นังนี้"
"หูยย พึ่งรู้กันหรอไง มันได้กันตั้งนานแล้วไม่ช่หรอว่ะ"
"เออ!!!!!" พวกผมก็พร้อมใจกัน แพงมันก็ทำหน้า งงๆ
"แล้วถ้า ภูมีเรื่องจะสารภาพกับทิกแล้วก็พลอ่ะ"
"อย่าเชียวนะมึง" ไอ้กิ๊บดึงแขนเสื้อผมแล้วก็สั่งห้าม
"มีอะไรก็พูดมาเถอะภู" ทิกพูด
"ก็คือว่า..................."
"ไม่นะภู ไม่ "
"กิ๊บแต่ภูรู้สึกผิดอ่ะ บอกๆมันไปเถอะ"
"แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันลงตัวแล้ว จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อ"
"แต่....."
"ถ้าทุกอย่างมันเลวร้ายลง แกจะรู้สึกผิดกว่าเดิมอีกนะ ขอบอก"
"อะไรกันสองคนนี้ ภูมีไรพูดมา" ไอ้พลเริ่มเสียงแข็ง
"ตามใจหล่อนเถอะ" กิ๊บสะบัดหน้าใส่ผม
"คือว่า  เรื่องคืนนั้นอ่ะ วันประกวดดาวเดือนอ่ะ ทีแกสองคนเมาอ่ะ เป็นฝีมือของเราเอง"
"แล้วไง"
"แต่พวกนี้ไม่เกี่ยวนะ คนที่คิดแผนการทั้งหมดแล้วก็จัดการทั้งหมดคือเราเอง อย่าไปว่าคนอื่นนะ"
"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ" ไอ้พลเริ่มเสียงดัง ตพคอกใส่หน้าผม
"ก้ที่นายสองคน ตื่นมาแล้ว แบบว่า เอ่อ  ไม่มีเสื้อผ้าอ่ะ คือเป็นฝีมือของเราเอง"
"ภู!!!!!มึงทำคนเดียวไม่ได้หรอก"
"พลเบาๆ" ไอ้ทิกมันห้ามแฟนมันไว้
"กูก็ช่วยไอ้ภู" ไอ้กรีซลุกขึ้นพูด
"กูด้วย" กิ๊บลุกขึ้นมายืนข้างผม
"แพงก็ด้วย" แพงก็ลุกขึ้นมายืนข้างผม
"สรุปพวกมึงรวมหัวกัน" ไอ้พลชี้หน้าว่าพวกผม
"พล ใจเย็นดิ อย่าไปโกรธพวกนี้เลย เพราะเราเองแหละ ถ้าจะโกรธก็โกรธเรา"
"ทำไมกูต้องโกรธมึงด้วยภู กูต้องขอบใจมึงต่างหาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
แล้วไอ้พลมันก็หัวเราะชอบใจ พวกผมก็ งง อ่ะสิ มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา
"ไม่โกรธแล้วหรอ"
"พลมันเจ้าเล่ห์ มันรู้ตั้งแต่วันที่สองแล้ว" ทิกอธิบายให้พวกผมฟัง
"รู้แล้ว"
"ใช่ แต่มันก็ทำเป็นเนียน"
"แล้วทิกอ่ะ"
"ทิกไม่รู้ ทิกนึกว่าตกเป็นของพลมันจริงๆ มันก็พึ่งสารภาพเมื่อไม่กี่วันเนี่ย"
"งงว่ะ อะไรของพวกแกว่ะ" กิ๊บเอามือเกาหัว แกร๊กๆๆๆ
"ก็พลอ่ะมันรู้แล้วว่าถูกมอม แล้วก็จัดฉาก หลังจากที่มันกวาดห้องวันถัดมา เจอถุงยางที่พวกนายสร้างหลักฐานเท็จขึ้นมาไง"
"แล้วไงอ่ะ"
"ก็น้ำอสุจิปลอมที่พวกมึงทำมันไม่เนียนน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ " ไอ้พลยังหัวเราะชอบใจ
"ยังไงว่ะ"
"ก็มันเป็นครีมอาบน้ำไง กูจะเอาผ้ามาถูทำความสะอาด พื้นห้อง ฟองฟ๊อดเลยอ่ะสิ อสุจิมึงมีฟองหรอไอ้กรีซ ฮ่าๆๆๆ"
"แล้วทำไมพลถึงยัง......."
"ยังรักกับทิกใช่ไหม"
"ใช่ๆๆๆ"
"ถึงมันจะแค่วันเดียวที่เราสองคนใช้ชีวิตด้วยกัน พลก็รู้แล้วล่ะว่าคนๆนี้คือคนที่ใช่ พลก็เลยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไง เพราะกลัวว่าถ้าบอกทิกไป ทิกจะ

ปฏิเสธพล"
"ซึ้งว่ะ น้ำตาจะไหล"
"เวอร์ตลอดอ่ะอิแพง"
"ก็จริงอ่ะ"
"แต่ยังไงเราก็ต้องขอโทษพลกับทิกนะ ที่ทำแบบนั้น"
"เห้ย อย่าคิดมากดิว่ะเพื่อน เราสองงคนก็ก่อกวนภูไม่ใช่น้อยรู้ทั้งรู้ว่าภูมีแฟนอยู่แล้วก็ยังตื้อไม่เลิก โดนแบบนี้ ถือว่าน้อยไป ใช่ไหมจ้ะที่รัก"
"ไอ้บ้า" ทิกมันก้ได้แต่ยืนอายๆ บิดไปบิดมา
"เอาเป็นว่า หล่อนสองคนก้ได้กัน พวกเราก็ถือว่า พ้นผิด สบายใจหรือยังล่ะแม่นางเอก" กิ๊บมันจิ้มมาที่หน้าผากผม
"กิ๊บอ่ะ"
"ไปเรียนกันได้แล้ว วุ่นวายจริงเชียวไอ้วกผู้ชายรักกันเนี่ย คนสวยเหนื่อยค่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ" พวกผมก็ยืนหัวเราะท่าทางขอกิ๊บ แล้วก็เดินตามไปขึ้นลิฟท์
วันนี้ก็เรียนหนักอีกตามเคย เรียนจนเอ๋อไปก็ว่าได้ แต่ก็ไม่ย่อท้อต่อโชคชะตา
ในเมื่อเลือกเรียนทางด้านนี้แล้วกต้องพยายามกันต่อไป เลิกเรียนจอนเย็น
ก็มานั่งที่เดิมที่สุมหัวของพวกเรา ฮ่าๆๆๆๆ  ขนมต่างๆถูกซื้อมาวางแล้วก็แย่งกันทาน
"พี่พีทมารับเปล่าอ่ะภู" แพงถาม
"ยังไม่ได้โทรถามเลยแพง แต่เดี๋ยวคงกลับเองแหละ กว่าพี่พีทจะฝ่ารถติดมาเสียเวลาอ่ะ"
"แต่เห็นก็มารับทุกวันนะ"
"ไม่หรอก เมื่อวานก็กลับกับพี่ซูม"
"พี่ซูม ภูรู้จักพี่ซูมด้วยหรอ"
"พึ่งรู้จักเมื่อวานอ่ะ ทำไมหรอ"
"ไม่เบานะยะ รู้จักเขาเมื่อวานให้เขาไปส่งบ้าน ร้ายนะเธอ"
"ก็เขาอาสานิกิ๊บ แล้วอีกอย่างพี่เขาก็ป็นรุ่นพี่พวกเราด้วย แพงรู้จักพี่เขาหรอ"
"พี่เขาทั้งหล่อทั้งรวย สาวๆเนี่ยกรี๊ดทั่วมหาวิทยาลัย"
"คนไหนว่ะแก" กิ๊บถาม
"ก็คนที่เราเจอที่ร้านข้าววันนั้นไง ที่หล่อๆขาวๆ ใซ้แฟ้มสีชมพูอ่ะ"
"อ๋อออออออ เขาเป็นไหม"
"ใช้แฟ้มสีชมพูจะเหลือหรอ"
"หุบปากเลยไอ้พล ผู้ชายใช้แฟ้มสีชมพูผิดตรงไหน"
"อยากหลอกตัวเองหรือเข้าข้างตัวเองเลยกิ๊บ ลองมาหลงเสน่ห์ไอ้ภู รายไหนก็รายนั้น เป็นชัวร์"
"เขาอาจะเห็นว่าเป็นรุ่นน้องก็ได้ แล้วอีกอย่างบ้านเรากับบ้านพี่เขาก็ไปทางเดียวกันด้วย"
"ระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะภู เดี๋ยวจะมีปัญหาครอบครัว" ทิกพูด
"มีแล้วแหละ"
"อะไรนะ" ทุกคนพร้อมใจกันอีกรอบ
"ก็เมื่อเช้าน่ะสิ พี่ซูมไปรับแต่เช้าเลย แถมไปทานข้าวที่บ้านอีก พี่พีทนะ หึ่มๆๆๆๆๆ ใส่พี่ซูมตั้งแต่พี่ซูมเข้ามาในบ้านจนออกไปอ่ะ"
"ขยันหางานมาให้เพื่อนๆจังนะ กลัวพวกฉันว่างหรอไง"
"ใครจะไปรู้ล่ะว่าพี่แกจะกล้า"
"รีบหาทางบอกพี่เขาให้ไวที่สุดเลยนะว่ามีแฟนแล้ว"
"อื้อออ"
เห้ออ ทำไมไม่มีผู้ชายมารุมจีบอิกิ๊บแบบนี้บ้างนะ"
"เช็คหนังหน้าด้วย"
"แหม๋ นังแพง หล่อนคิดว่าหล่อนสวยมากนักหรอ ก็แค่ดาวคณะ"
"แต่ฉันก็มีตำแหน่งการันตีนะย่ะ นังกิ๊บ" ผู้หญิงสองคนในกลุ่มเริ่มมีปากเสียงเรื่องใครสวยกว่า ฮ๋าๆๆ
"ฉันก็มี"
"ตำแหน่อะไรมิทราบ"
"เทพีลิ้นจี่จ้ะ"
"ฮ่าๆๆๆ" พวกผมก็ขำกันใหญ่
"ขำอะไรกันไม่ทราบ เทพีประจำจังหวัดนะจ้ะ ไม่ใช่แค่ระดับมหาวิทยาลัย"
"สวยค่ะสวย แม่เทพีลิ้นจี่"
แล้วสองคนนี้ก็ยังไม่ลดละ ยังคงเถียงกันไปเถียงกันมา
"กลับบ้านดีกว่า ฟังสองคนนี้เริ่มไร้สาระแล้ว"
"ฉันเถียงกันนิย่ะไอ้กรีซ ไม่ได้โต้วาทีจะได้มีสาระ"
"ไปแล้ว"
"งั้นเราก็แยกย้ายกันเถอะ"
พวกเราแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมเดินมาพร้อมกับพลแล้วก็ทิก
"พี่พีท จะมารับไหม"
"เลิกเรียนแล้วหรอ"
"อื้ม"
"เหนื่อยไหม"
"มาก"
"จะมาหาพี่หรือจะกลับบ้าน"
"งั้นน้องภูกลับบ้านดีกว่า พี่พีทไม่ตองมารับหรอก นั่งบีทีเอสแปปเดียวเดี๋ยวก็ถึง"
"ไม่นั่งแท็กซี่อ่ะครับ"
"รถมันติด เดี๋ยวค่อยไปต่อแท็กซี่เข้าบ้าน "
"เดี๋ยวเจอกันที่บ้านนะ"
"ครับ แค่นี้นะ"
ผมวางโทรศัพทจากพ่พีทก็เดินต่ไปกับสองคนนั้น ที่เดินสวีทกันอยู่
"ภู พี่พีทว่าไง"
"ไม่มารับอ่ะ เดี๋ยวภูกลับเอง"
"เดี๋ยวเราไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอกกลับไปทำการบ้านเถอะ"
"บ้า"
"ภูหมายถึงการบ้านที่อาจารย์สั่ง ทิกคิดดอะไรเนี่ย"
"เปล๊าาาา"

"น้องภู เลิกเรียนแล้วใช่ป่ะ ไปกลับบ้านกัน" พี่ซูมเดินมาทางนี้ตั้งแต่เมื่อไรว่ะเนี่ย
"เดี๋ยวเพื่อนๆจะไปทำการบ้านที่บ้านน่ะพี่ ขอบคุณนะ "
"อ่าวหรอ โอเคๆ กลับกันดีๆนะ"
"หวัดดีครับ" แล้วพี่ซูมก็เดินไปที่รถของแก
"ขอติดรถไปด้วยนะ"
"ได้สิ"
แล้วผมก็เลยออกมาพร้อมกับสองคนนั้น
"ภูความจริงเราไปส่งก็ได้นะ ได้รู้จักบ้านภูไว้ด้วย"
"เกรงใจอ่ะ"
"เห้ยไม่เป็นไร "
"งั้นก็รบกวนด้วยนะ"
และแล้วสองคนนี้ก็มาส่งผมที่บ้าน

"คุณย่าาาาาน้องภูกลับมาแล้วครับ"
"โฮ่งๆๆ  ฮ่องๆๆๆ"
"สงสัยคุณย่าอยูหลังบ้านน่ะ เข้าบ้านกัน"
"นั้นแน่ใจนะว่าหมา"
"ทำไมอ่ะทิก"
"นึกว่าหมี ตัวใหญ่มากอ่ะ"
"มันชื่อไอ้มดแดง เข้าบ้านกันเถอะ"
"บ้านภูนี้ต้นไม้เยอะมากเลยอ่ะ น่าอยู่จัง"
"ว่างๆก็มาค้างได้นะ เพื่อนๆเรามาค้างที่นี้บ่อย จนป็นหลานคุณย่าไปอีกคนแล้ว"
"เพื่อนๆ ที่เรียนทันตะหรือเปล่า"
"ใช่ๆกลุ่มนั้นแหละ ที่ไปช่วยเรามอมเหล้าพวกนายอ่ะ ฮ๋าๆๆๆๆ"
"เดี๋ยวต้องคิดบัญชีซะหน่อย"
"ฮ่าๆๆๆ"
"อ่าว กลับมาแล้วหรอลูก"
"ครับคุณย่า นี้เพื่อนที่มหาวิทยาลัยครับ ชื่อพลกับทิกเกอร์"
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีจ้ะสวัสดี นั่งก่อนนะ น้องภูไปเอาน้ำกับขนมมาให่เพื่อนไปลูก"
"ครับคุณย่า"
"ทานข้าวทานปลากันมาหรือยังลูก"
"ยังครับ"
"งั้นเดี๋ยวอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะ ไม่รีบกลับใช่ไหม"
"ไม่รีบครับ"
"อีกสักพัก พี่ๆเจ้าภูเขาก็คงกลับมากันแล้วล่ะ"
"น้ำมาแล้วครับบบ แล้วก็นี้ขนม ฝีมือคุณย่าเราเอง"
"งั้นคุยกันไปก่อนนะลูก เดี๋ยวย่าไปเตรียมอาหารมื้อเย็นก่อน ย่าชวนเพื่อนเราสองคนทานมื้อเย็นแล้วนะ"
"ครับคุณย่า เดี๋ยวน้องภูไปช่วยนะ"
"ไม่ต้องหรอกลูก คุยกับเพื่อนไปเถอะ "
"ครับ"
นั่งคุยกันไปเรื่องโน้นเรื่องนี้ ทำให้ผมรู้จักสองคนนี้มากขึ้น
สองคนนี้เป็นคนดีแล้วก็น่ารักมาก น่าคบหา แล้วก็มีน้ำใจมากด้วย
ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเพื่อนดีๆมาเพิ่มให้ผมอีก นั่งคุยกันจนพี่พีท  พี่อ้น พี่บุ้งกลับมา
"ฟ๊อดดด" พี่พีทกลับมาถึงก็ก้มมาหอแก้มผม
"หายเพื่อนนะ"
"อ่าว นึกว่าพวกเป็ด แบงค์"
"นี้เพื่อนที่คณะน้องภู พลกับทิกเกอร์"
"สวัสดีครับ" สองคนนั้นยกมือไหว้ พี่พีท พี่บุ้งพี่อ้น
"สวัสดีครับ ตามสบายนะ"
"พี่พีทนายสองคนคงรู้จักแล้ว ส่วนนั้นพี่บุ้งกับพี่อ้น พี่ชายเรา"
"เดี๋ยวทานข้าวด้วยกันนะน้องๆ"
"ครับ" แล้วพี่บุ้งมันก็เดินเข้าไปช่วยคุณย่าในครัว
"เดี๋ยวพี่ขึ้นข้างบนกอนนะน้องภู"
"อื้ม พี่พีท ฝากชาร์จโทรศัพท์ด้วย"
แล้วพี่พีทก็ขึ้นข้างบนไป
"พี่พีทน่ารักดีเนอะ"
"เวลาน่ากลัวก็มี เมื่อเช้าดิน่ากลัวมาก ที่พี่ซูมมาอ่ะ"
"เขารักของเขานินา"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
ผมก็นั่งคุยกับสองคนนั้น พาเดินเล่นรอบๆบ้านจนได้เวลาอาหารก็มาทานอาหารกัน
สอคนนี้ก็เข้ากับที่บ้านผมได้ดี คุยโน้นคุยนี้หัวเราะกันลั่นโต๊ะอาหาร

สำหรับผม มิตรภาพเป็นสิ่งสำคัญ เป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตคนเราให้มีความสุข
มิตรภาพจากเพื่อนหรอจากคนรัก ไม่ต่างกันมากนัก เพราะมันเต็มเปี่ยมไปด้วย ปราถณาดี
เพื่อนที่ดี จะไม่อิจฉา ไม่ว่าร้าย แล้วก็ทำลายเรา เพราะมีคำว่ามิตรภาพในใจเสมอ
ขอจงรักษามิตรภาพระหว่างกันและกันไว้ ไม่ว่าคุณกับเขาจะอยู่ในสถานะอะไรก็ตาม
เมื่อเราปราถณาให้คนอื่นเป็นสุขแล้ว ใจเราก็พึงสุขตามไปด้วย
แต่เมื่อใดเราปราถณาให้คนอื่นเป็นทุกข์ ใจเราก็พึงร้อนรน เต็มไปด้วยริษยา ใจก็เป็นทุกข์
ถ้าอยากเป็นสุขก็จง   "ปราถณาในมิตรภาพที่ดี"   

[K.Pupoom]

ขอโทษ ที่หายไป

คนเขียนเจอมรสุมชีวิต ลูกใหญ่เวอร์

 

[imissyou]

กอด ๆ คนเขียน  ขอให้ผ่านพ้นมรสุมไปได้ด้วยดีนะคะ



"ใช้แฟ้มสีชมพูจะเหลือหรอ" << ส่วนอันนี้เจงป่ะ 

[ormn]

:เฮ้อ:หาเรื่องตลอดอะน้องภูู

[MoMoRin]

คนเขียนสู้ๆนะคะ คนอ่านเป็นกำลังใจให้จ้าาาา

เฮ้อ~เสน่ห์แรงไปอย่างน้องภูก็ลำบากเหมือนกันเนอะ งานเข้าตล๊อดดดดดดด อิอิอิ

[Horizon]

+1

[tawan]

กอดคนเขียนเป็นกำลังใจให้

 

[litlittledragon]

ขอบคุณที่มาเขียนต่อ ให้ทุกคนได้อ่านนะ เซ็งพี่พีทอีกแล้วอะ คือเช้าๆ
ง่วงๆ ใครทำน้องภูหมดแรงล่ะ แล้วก็บ่นๆ แต่เช้า น่ารำคาญที่สุด ยังไม่ยอมรับ
ตัวเอง โกรธน้อง ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ ดีที่ซูมมาทำให้พี่พีทลืมเรื่องเก่าหัน
มาโกรธผู้ชายที่มาจีบน้องภูแทน

[kasarus]

โล่งใจไปคน อีกคนก็เข้ามาพัวพันอีก ฟีโรโมนแรงมากนะน้องภู

[คุณแม่ลูกสอง]

 

กำลังใจพิเศษสำหรับคนเขียน

ขอให้ผ่านมรสุมก้อนนั้นไปได้ด้วยดีนะคร้าบบบบ

keep fighting

[pochu52]

น้องภูบอกพี่พีทให้เบาๆ บางเถอะกิจกรรมตอนกลางคืน น้องภูต้องไปเรียนทุกเช้านะ พักผ่อนไม่พอเดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่อง แถมจะหงุดหงิดพาลจะทะเลาะกันอีกตั้งหสก
คนแต่งก็สู้ๆ นะค่ะ

[4559]

เสน่ห์แรงอ่า

[roseen]

 

[route rover]

อิพี่ซูม ไม่ดูตาม้าตาเรือมั่งเลย 

น้องภูก็น่ารักไป๊ 

[Bowbonk]

 

[Noo_Patchy]

    กอดคนเขียน ขอให้มรสุมผ่านไปเร็ว ๆ กอดน้องภู กับพี่พีท ด้วย

[Number1_90]

น้องภูโชคดีมาก ที่มีเพื่อนน่ารักๆเเบบนี้

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ 

สู้ๆนะคะ   

[aishiteru.]

งานเกือบจะเข้าน้องภู หรือจะเข้าไปแล้วหว่า ฮ่าๆๆๆ
พี่ซูมเป็นใครน้อ พี่รหัสอ่ะป่าวว หรือพี่ที่ผ่านมาหลงเสน่ห์น้องภูเฉยๆ อิอิ
คนเขียนเจอมรสุมอะไรก็ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีน้าาา สู้ๆค่า
ดูแลสุขภาพด้วยนะค๊าา ^^
 

[Phijarana]

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ

สู้ๆค่ะ