หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[kenghan]

งานเข้าอีกล่ะ พี่พีทก็ไม่มีสติ
น้องภูก็ประชด เลยไปกันใหญ่

[4559]

มีเมียเด็กต้องทำใจว่ะพีท

[nemesis]

ทะเลาะกันอีกแล้ว

[malula]

พี่พีทหายงอนได้แล้ว ทำให้น้องภูเสียใจเรื่อยเลย

[ขนมสัมปันนี]

ธรรมดาชีวิตคู่ย่อมมีปากเสียงการเข้าใจผิดกันบ้าง จะได้เป็นสีสันของชีวิตงัย เป็นกำลังใจให้ทั้งสองเลยสู้ๆ

[DarknLight]

อืม อึดอัดครับ
บรรยากาศมาคุๆ จังเลย

[suju0130]

พี่พีทๆๆๆ  กลับมาหาน้องภูเร็วๆๆ ซิ น้องจะไม่ไหวแล้ว

[nayne]

มาม่าถ้วยเล็ก อิอิ
ตอนนี้ชอบตรงพี่พีทบอกจะไปบวชแล้วน้องภูจะพาแฟนใหม่ไปใส่บาตรมากค่ะ

พี่พีทก็อย่างอนนานเน้อ สงสารน้องภู

[Supermimt]

โอ๊ยย  มันบีบหัวจายยยย

ไออิคเอ๊ยย

พี่พีทกลับมาน๊า  พลีสสส

[iota]

ความรัก คืออะไร ตับ ไต ไส้ พุง
พอคนรักโกรธกันพาลทำให้ ตับ ไต ไส้ พุง ปั่นป่วน
ลามมาถึงคนอ่านอีก
ตอนนี้ขออ่านแบบผ่านๆ ไม่อยากจดจ่อเพราะภูมิต้านทานของหัวใจมันต่ำมาก
แต่ก็คิดว่าพี่พีทน่าจะเข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร แต่ด้วยความใจร้อนบวกน้อยใจเมีย
เลยออกอาการแบบนั้นไป แค่รอ ....นะครับน้องภู
เดี๋ยวพี่พีทก็กลับมาหมุนรอบตัวเรา ก็เขารักของเขาจะตาย

                             http://www.youtube.com/v/QCZvwHRp1Ck?

 :L1:รัก.. หมุดรอบเธอ เธอหมุดรอบฉัน^^

เอาคำตอบเจ้าไก่ ซิมซิมอิ มาให้ ภูภูมิ ดูขำขำนะครับ


[attachment deleted by admin]

[yowyow]

  จะมาม่าอีกแล้วหรอออ

[nolirin]

คืนนี้น้องภูยังไม่มาอีกเหรอเนี้ยยยยย ปูเสื่อรอ

[K.Pupoom]

ตอนที่.......63





"ขิง" ผมเรียกไอ้ขิงเพราะนึกอะไรบางอย่างออก
"มีไรหรอ?"
"ถ้าจะร้องเพลงได้ป่ะ" ผมมองไปที่เวที
"สบายมาก เดี๋ยวไปเคลียร์นักดนตรีให้ ว่าแต่เพลงอะไรอ่ะ"
ผมกระซิบบอกให้ขิง ไอ้ขิงก็เดินไปคุยกับนักดนตรี ตอนนี้แขกน้อยมาก
เหลือแต่แขกผู้ใหญ่ในบ้าน นักดนตรีก็เตรียมจะร้องเพลงสุดท้าย
ผมเลยไม่ค่อยอายเท่าไร.......
"ไอ้ตี๋"
"อะไรว่ะ"
"ถ่ายคลิป" ผมยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้ตี๋มันถ่ายให้
"จัดไป"
ผมเดินไปที่เวที แล้วก็พูดคุยกับนักดนตรีเล็กน้อย นักดนตรีก็ดีมาก
แถมพี่ที่มาเป่าแซกโซโฟน ที่เก็บเครื่งดนตรีแล้ว ยังเปิดกล่องมาขอแจม
ดนตรีขึ้น ด้วยเสียงแซกหวานๆ

"ถ้าฉันคิดได้อย่างวันนี้
ตั้งแต่วันนั้นที่เธอยังอยู่
ถ้าฉันนั้นรู้ในถูกผิด
เธอคงไม่คิดจะจากไป
ที่ฉันร้องไห้อยู่ตอนนี้
กลั่นจากส่วนลึกในหัวใจที่ร้องไห้
เพราะใจกำลังคิดถึงเธอ เธออยู่ที่ใด
ได้โปรดมาฟังบางสิ่งในใจ
ที่ในวันนี้ยังติดค้าง
แต่ฉันไม่รู้จะเจอเธอที่ไหน
โลกใหญ่เกินจะค้นเจอ

อยากขอโทษที่เคยเอาแต่ใจ
อยากขอโทษอะไรที่ร้ายๆ
อยากให้เธออภัยในสิ่งที่ฉันผิดพลั้ง ไปมากมาย
อยากขอโทษในวันที่ผ่านมา
อาจเพราะฉันมีตาแต่หามีแววไม่
ทำสิ่งดีๆหล่นหาย ทำคนที่รักฉันเสียใจ  เธออยู่แห่งใดที่ไหน
ฉันละอายแก่ใจต่อเธอเหลือเกิน...

ฉันพร้อมชดใช้ให้เธอแล้ว
แววตาตอนนี้ฉันว่างเปล่า
ฉันขอให้ความเป็นเรา กลับคืนมาได้ไหม
เธออยู่ที่ใดได้โปรดมาฟัง
บางสิ่งในใจที่วันนี้ยังติดค้าง
แต่ฉันไม่รู้จะเจอเธอที่ไหน
โลกใหญ่เกินจะค้นเจอ

อยากขอโทษที่เคยเอาแต่ใจ
อยากขอโทษอะไรที่ร้ายๆ
อยากให้เธออภัยในสิ่งที่ฉันผิดพลั้งไปมากมาย
อยากขอโทษในวันที่ผ่านมา
อาจเพราะฉันมีตาแต่หามีแววไม่
ทำสิ่งดีๆหล่นหาย ทำคนที่รักฉันเสียใจ
เธออยู่แห่งใดที่ไหน
ฉันละอายแก่ใจต่อเธอเหลือเกิน

อยากให้เธออภัยในสิ่งที่ฉันผิดพลั้งไปมากมาย
อยากขอโทษในวันที่ผ่านมา
อาจเพราะฉันมีตาแต่หามีแววไม่
ทำสิ่งดีๆหล่นหาย ทำคนที่รักฉันเสียใจ
เธออยู่แห่งใดที่ไหน
ฉันละอายแก่ใจต่อเธอเหลือเกิน "

เพลงจบลงเรียกเสียงปรบมือจากผู้ชมดังสนั่น
"น้องภูไม่ได้ตั้งใจนะ" ผมพยายามฝืนไม่ให้น้ำตามันไหล อายคนงานที่มายืนถ่ายรูป ฮ่าๆๆ
ผมจะเดินลงจากเวที แต่พี่นักดนตรีก็ดึงแขนไว้
"น้องอีกเพลงหนึ่งสิ ผู้ชมเรียกร้อง"
"จะดีหรอพี่"
"ดีที่สุด" เห็นแก่พี่แกนะ ถ้าไม่หล่อไม่ร้องนะเนี่ย หุหุ
พี่พีทถ้าจบเพลงนี้แกยังไม่กลับมาฉันจะยอมเป็นเมียนักดนตรีคนนี้แหละ ชิ

"จบลงไปแล้วหยุดเธอกับฉัน
แต่มันทนไม่ไหว
เหลือแค่ฉันคนเดียวที่ยังหายใจ
ทิ้งกันไว้เธอไม่มีวันย้อนมา
กลิ่นที่เคยคุ้น กอดที่เคยหวาน
ผ่านไปเร็วหนักหนา
ทิ้งฉันไว้ลำพังกับรอยน้ำตา
เธอรู้บ้างไหมว่าฉันมันลืมไม่ไหว

ขอแลกทุกอย่างที่มี เพื่อวินาทีของเธอ
ขอเจอคนที่รักเหลือเกินได้ไหม
ฉันแทบจะกราบอ้อนวอน
ร้องไห้จนเหือดหายไป
เสี้ยวนาทีเท่านั้นที่ต้องการ

จับมืออีกครั้งกอดเธอเอาไว้
บอกความในว่าฉัน
รักได้แค่เธอเพียงผู้เดียวชั่วกาล
อย่าทิ้งฉันไว้ตรงนี้ลำพังได้ไหม

ขอแลกทุกอย่างที่มี เพื่อวินาทีของเธอ
ขอเจอคนที่รักเหลือเกินได้ไหม
ฉันแทบจะกราบอ้อนวอน
ร้องไห้จนเหือดหายไป
เสี้ยวนาทีเท่านั้นที่ต้องการ

มันไม่จริงยังคงรอ พรุ่งนี้รอเธอคืนมา
ในเวลาที่ไม่เหลือใคร
โลกนั้นหมุนไปอย่างเยือกเย็นไม่มีหัวใจ
แบกความเดียวดายอ้างว้างเดินทางเฝ้าคอย

ขอแลกทุกอย่างที่มี เพื่อวินาทีของเธอ
ขอเจอคนที่รักเหลือเกินได้ไหม
ฉันแทบจะกราบอ้อนวอน
ร้องไห้จนเหือดหายไป
เสี้ยวนาทีเท่านั้นที่ต้องการ

ฉันแทบจะกราบอ้อนวอน
ร้องไห้จนเหือดหายไป
แค่ซักนาทีที่ขอเธอคืนมา"

เสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหว เพราะเพื่อนผมมันเป็นหน้าม้า  ฮ๋าๆๆๆ
ผมต้องฝืนยิ้มให้ทุกคนเป็นคำขอบคุณ ทั้งๆที่น้ำตามันพร้อมจะไหลตลอด
ผมไม่ชอบเลยที่ต้องฝืนเข้มแข็ง ผมอยากอ่อนแอ เพื่อพ่พีทจะได้ดูแลผม
"ขอบคุณนะพี่"
"ไปร้องเพลงที่ผับกับพี่ไหม"
"ผมยังเด็กเข้าผับไม่ได้"
"เดี๋ยวพี่พาเข้าไง พี่เป็นเจ้าของ สนใจป่ะ อ่ะนี้นามบัตรพี่"
"คุณย่าไม่ให้ไปหรอกครับ มันดึก แต่ก็ขอบคุณนะ เดี๋ยวถ้าที่บ้านมีงานจะเรียกใช้"
"ยินดีครับสุดหล่อ ว่าแต่ใครหักอกมาหรือเปล่านะ"
ผมก็ได้แต่ยิ้มให้ มาถามอะไรแบบนี้มันจี้ใจดำนะเว้ย เดี๋ยวกร้องไห้โชว์ซะหรอก
"โอเคไหม" ไอ้ขิงถามเมื่อผมลงจากเวที
"ไม่ค่อยโทเคอ่ะ"
"ขึ้นไปบนห้องขิงก่อนไหม"
"ไม่เป็นไร ไหว!!!!!"
แล้วไอ้พวกนั้นก็เดินมาสมทบ ที่ข้าางๆเวที
"ไอ้ภู มึงสุดยอดมากอ่ะ เท่ห์โคตร"
"ไหนดูดิ๊หล่อไหม" ผมเอาโทรศัพท์จากไอ้ตี๋มาดู
"หล่อดิ กูเห็นพี่ๆที่มาเก็บโต๊ะยืนมองตาไม่กระพริบเลย แล้วก็ชมว่า เด็กคนนี้น่ารักจัง"
"มันก็แน่อยู่แล้ว"
"ภูโอเคนะ?" พี่ฝุ่นถาม
"ก็โอเค ช่างมันเถอะ ภูทำดีที่สุดแล้ว ภูไม่ได้เอาแต่ใจนะ แต่ถ้าเป็นภู ภูจะภามให้รู้เรื่องแล้วไม่หนีไปแบบนี้ ถ้าพี่พีทไม่อดทนต่ออุปสรรคแล้วก้ไม่เชื่อใจภู ต่อ

ไปถ้ามันเกิดอะไรร้ายแรงมากกว่านี้ คำว่ารักมันคงไม่ยืนยาว"
"เห้ยอย่าพึ่งคิดอะไรไปไกล พี่เขายังคงโกรธ เดี๋ยวถ้าใจเย็นลงแล้ว ก็คงคิดอะไรได้"
"เป็ด มึงคบกูมากี่ปี มึงเคยเห็นกูร่านผู้ชายขนาดนั้นเลยหรอ"
"ไม่เคย"
"แล้วกูถามพวกมึงทุกคนนะ เคยคิดว่ากูจะทำอะไรแบบนั้นไหม?"
"ไม่เคย" ทุกคนพร้อมใจกันตอบ
"ขอบใจพวกมึงมากที่เชื่อใจกู แต่คนที่เขาบอกว่ารักกู เขาไม่เคยคิดเหมือนพวกมึง"
"ภูฟังพี่ก่อน เป็นใครเห็นแบบนั้นมันก็ต้องคิดนะ"
"ใช่ ใครก็คิด แต่คนที่คิด ต้องไม่ใชพี่พีทนะพี่ฝุ่น"
"น้องภู เวลาคนหึงอ่ะมันไม่มีสติหรอกนะ"
"ถ้ามีสติเมื่อไรก็ค่อยมาคุยกันก็แล้วกัน ป่ะ หาไรทานกันดีกว่า ขิงเค้กสตรอเบอร์รี่เราล่ะ"
"ที่โต๊ะอ่ะ"
"กูจัดการไปแล้วอ่ะ"
"ไอ้เป็ด มึงนะตลอดเลยนะ ของกูนะโว้ย"
"เด็กๆ มาทำอะไรกันตรงนี้ลูก ทานข้าวทานปลากันหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับ"
"งั้นก็ตามสบายนะจ้ะ มีอะไรก็ให้ขิงหาให้นะ"
"คร๊าบบบบบบ"
"เออ น้องภูคุณย่าเรียกหาน่ะลูก"
"ครับ"
แล้วผมก็เดินตามแม่ขิงเข้าไปในบ้านไปหาคุณย่า
"อยากกลับบ้านยัง"
"แล้วแต่คุณย่าครับ"
"ป่ะ งั้นก็กลับกันเถอะ" ผมกับคุณย่าร่ำลาคุณน้า คุณน้าก็เดินมาส่งพวกเราที่รถ
พร้อมกับขิงแล้วก็เพื่อนๆของผม ทุกคน
"ขอบคุณมากนะคะคุณย่า เดี๋ยวหนูจะแวะไปเยี่ยมที่บ้านนะคะ"
"ยินดีจ้ะยินดี ว่างๆก็ไปทานข้าวที่บ้านบ้างนะ"
"ค่ะ ต้องไปแน่ค่ะ"
พวกเราเดินมาถึงรถ ผมก็เห็นคนขับรถนั่งอยู่ในรถแล้ว ผมสวัสดีคุณน้าเพื่อลากลับ
"มีอะไรก็โทรมานะ" ไอ้ขิงเดินมากระซิบผมเบาๆพร้อมบีบที่มือ
"อื้ม"
 รถขับออกจากบ้าน ผมหันไปมองพี่พีท พี่พีทก็ไม่สนใจที่จะสบตาผมเลยด้วยซ้ำ
ผมแอบมาอยู่ตลอดทาง พี่พีทก็ทำเป็นไม่สนใจผมเลย ผมต้องหันหน้ามองไปทางด้านข้าง
เเอบร้องไห้เงียบๆคนเดียว ผมไม่อยากให้คุณย่าต้องมาทุกข์ใจกับเรื่องของผม
เลยตัดสินใจแกล้งหลับดีกว่า......
"พีทปรับเบาะเอนให้น้องสิลูก น้องหลับไปแล้วนั้นน่ะ สงสัยจะเหนื่อย วันนี้ขึ้นไปร้องเพลงด้วยน๊าเจ้าตัวแสบ เสียงดีไม่ใช่เล่น"
แล้วพี่พีทมันก็เอื้อมมาปรับเบาะให้ผมเอนลง
"นั้นน้องร้องไห้นิ พีทน้องร้องไห้ทำไม มีอะไรกันอีก"
เอาแล้ว ซวยเเล้วคุณย่ารู้แล้วทำไงดีอ่ะ แกล้งหลับต่อไปดีกว่า
"พีทไม่รู้ครับ"
"ถึงว่าถึงได้เงียบมาตลอดทาง น้องภูหนูไม่หลับใช่ไหมลูก"
"แอร์มันโกรกตาครับคุณย่าน้องภูไม่ได้ร้องไห้  หาววววววว" แกล้งหาวซะหน่อย 
"งั้นก็แล้วไป"
ผมว่าคุณย่าไม่ได้เชื่อผมหรอก ระดับคุณย่าแล้วเรื่องจับความรู้สึกทำไมจะไม่รู้
แต่ผมไม่รู้จะเล่าให้คุณย่าฟังอย่างไรดีอ่ะ ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
นอนหลับตามาตลอดทาง  จนมาถึงบ้านก็แกล้งหลับต่อ
"น้องภูถึงบ้านแล้วลูก ตื่นๆ"
ผมก็ค่อยๆปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วก็เดินไปพยุงคุณย่าเข้าบ้าน
"เมื่อยเหมือนกันนะเนี่ย นั่งรถแค่นี้ ทานอะไรไปบ้างวันนี้อ่ะเรา"
"ทานทุกอย่างเลยครับ"
"อะไรบ้างอ่ะลูก"
"ก็ .....กระเพาะปลา หูฉลาม บะหมี่ปู" มันมีเปล่าว่ะ ไม่ค่อยได้ใส่ใจอาหารเลย
"มีหรอลูก ทำไมย่าไม่ได้ทาน"
"สงสัยคุณย่าโต๊ะวีไอพีเลยไม่มีมั้ง ฮ๋าๆๆๆ"
เข้ามาถึงในบ้านคุณย่าก็นั่งพัก ผมเอาน้ำมาให้คุณย่าดื่ม พี่พีทก็นั่งที่โซฟาเปิดทีวี
"น้องภูไปช่วยย่าแกะเครื่องประดับที่ผมหน่อยลูก ย่าแกะไม่ถนัด"
"ได้ครับ"
ผมก็เดินขึ้นข้างบนกับคุณย่า แล้วก็ไปช่วยคุณย่าแกะผม คุณย่านั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องเเป้ง
ผมก็ยืนแกะผมด้านหลังให้ คุณย่าก็มองผมผ่านกระจก ผมว่าคุณย่ากำลังจับผิดอะไรอยู่
เลยหลบสายตาแล้วก็ชวนคุยเรื่องอื่น
"ขิงบอกว่าคุณแม่ชอบลูกชุบมากๆเลยครับ"
"หรออออ คนให้ก็อิ่มใจนะ"
"ใช่ครับ"
"น้องภู"
"ครับ"
"เป็นอะไรลูก" ผมมองคุณย่าผ่านกระจก แค่คำพูดที่เอ็นดูถามว่าผมเป็นอะไร
ผมก็บ่อน้ำตาแตกแล้ว น้ำตาที่มันกลั้นไว้ไม่ให้ไหลตั้งแต่เย็น ตนนี้มันกลั้นไม่อยู่แล้ว
ผมทรุดตัวนั่งลงไปกับพื้น คุณย่าให้กลับมากอดไว้ แล้วก็ลูบหัวผมเบาๆ
ยิ่งสัมผัสรักและเอ็นดูที่คุณย่ามีให้มากเท่าไร น้ำตาผมมันก็ไหลมากเท่านั้น
"ร้องไปเถอะลูก ถ้ามันอึดอัด ก็ระบายออกมา"
"คุณย่า ฮึกๆๆ ฮืออออ น้องภูขอโทษครับบบ"
"ถึงย่าไม่ใช่ย่าแท้ๆของหนู แต่ย่าก็เห็นหนูมาตั้งแต่เด็กๆ ทำไมย่าจะไม่รู้จักหลานของย่าคนนี้ดี ย่าเชื่อว่าย่ารักคนไม่ผิด"
"แต่พี่พีทไม่เชื่อ นะ ฮึก  นะ ครับ"
"ใครเขาจะไม่เชื่อก็ช่างเขา หนูลองเล่าให้ย่าฟังสิลูกว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

ผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้คุณย่าฟัง ...........

"พี่เขารักน้องภูมาก ก็เลยหวงมาก น้องภูอย่าโกรธพี่เขานะลูก"
"น้องภูไม่เคยโกรธพี่พีทหรอกครับ น้องภูโกรธ ฮึกๆๆ ตัวเอง ฮึก มากกว่า"
"หนูก็ไม่ควรโกรธตัวเองด้วยนะลูก สถานการณ์มันบังคับหนู หนูเองไม่ได้อยากเข้าไปในห้องน้ำนั้นซะหน่อย เอาล่ะ เดี๋ยวเราแยกย้ายกันไปอาบน้ำนะ แล้ว

เดี๋ยวคืนนี้ หนูมานอนกับย่า ให้ไอ้คนใจแคบนั้นมันนอนคนเดียวซะบ้าง เพื่อมันจะคิดอะไรได้"
"ครับ"
"น้องภู"
"ครับคุณย่า"
"ฟังย่านะลูก ถ้าเรารักใคร เราก็ต้องเข้มแข็งที่จะฝ่าฟันอุปสรรค ไม่มีความรักไหนไม่มีอุปสรรคหรอกนะลูก"
"ครับ"
"ไปอาบน้ำซะ แล้วเดี๋ยวเราไปสวดมนต์กัน จะได้นอนพักผ่อน ตื่นมาจะได้มีแรงสู้กับคนใจแคบนะลูก"
"ครับคุณย่า" คุณย่ายิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ผมเห็นแล้วสุขใจ ขอบคุณครับคุณย่า

ในวันที่คนที่คุณรักไม่เข้าใจคุณ อย่าคิดว่าไม่มีใครอีกที่ไม่สนใจคุณ
ยังมีอีกหลายคนที่ยังสนใจและพร้อมจะเข้าใจคุณ

ผมเดินเข้ามาในห้งนอนก้ได้ยินเสียงคนอาบน้ำ ก็ดีเหมืนกันในเมื่อพี่พีทอาบน้ำอยู่
ผมก็เลยเดินไปหยิบเสื้อผ้า แล้วก็ผ้าเช็ดตัว เดินออกไปอาบน้ำอีกห้อง
ถ้าไม่อยากเห็นหน้าผม ผมก็จะได้ไม่เสนอหน้าไปให้เขาเห็นอีก
ผมอยากกถามเขาว่า...ถ้าวันหนึ่งผมโดนใครฉุดไปข่มขืน เขาจะยังรักผมไหม?
ผมเดินเข้าไปอาบน้ำอีกห้อง น้ำช่วยให้ไหล่ที่หนักอึ้งของผมเบาลง.....
อาการเหนื่อยทั้งกายและใจก็ทุเลาลง ขอบคุณแม่พระคงคาที่ช่วยชำระล้างจิตใจและกาย
อาบน้ำเสร็จก็เดินไปห้องพระ ก็เห็นคุณย่ากำลังจุดธูปเทียนบูชาพระ
"มานั่งข้างๆย่านี้" ผมนั่งลงกราบพระ แล้วก็สวดมนต์กับคุณย่า
สวดมนต์เสร็จคุณย่าก็ให้นั่งสมาธิ คุณย่าจับลิงมานั่งสมาธิเนี่ยนะ เห้อออ
"พอๆๆ ยุกยิก ยุกยิก กราบพระแล้วไปนอนได้แล้วลูก"
"ครับ"
"หัดฝึกสมาธิไว้ลูก เวลาเกิดอะไรขึ้นใจหนูจะได้นิ่งๆแล้วก็มีสติ"
"ครับ"
"ไปๆนอนๆ เหนื่อยมาทั้งวันเเล้ว"
เราสองคนย่าหลานก็เข้านอน ผมเอาที่นอนมาปูข้างๆเตียง กลับดิ้นไปนอนทับคุณย่า ฮ่าๆ
ไฟในห้องดับลง ผมก็นอนเอามือก่ายหน้าผาก คิดแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นวนไปวนมา
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน  แล้วเมื่อไรผมจะหลับซะที เห้ออออออออ
พี่พีทไม่คิดจะมาตามผมไปนอนที่ห้องบ้างหรอ ไหนบอกไม่ได้กอดผมแล้วนอนไม่หลับไง
แล้วคืนนี้อะไรทำให้พี่พีทหลับจนไม่สนใจผม แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า
ถ่ายคลิปตอนร้องเพลงเก็บไว้นินา เลยคลุมโปง กดโทรศัพท์ส่งไปให้พี่พีท
แล้วก็นอนรอกรตอบกลับ แต่ก็เหมือนจะรอเก้อ ไม่มีอะไรตอบกลับมาทั้งนั้น

"หลับก็ได้ว่ะ!!!!  ไอ้เสาไฟใจแคบ"

[K.Pupoom]

เช้ารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงคุณย่าเดินเข้าห้องน้ำ
"ตื่นแล้วหรอลูก" คุณย่าเดินออกมาจากห้องน้ำ
 "ครับ"
"ไปเตรียมตัวไปโรงเรียนได้แล้วลูก อยากทานอะไรดีเช้านี้"
"อะไรก็ได้ครับ"
"เดี๋ยวย่าไปทำกับข้าวก่อนนะ หนูทำตัวฉยๆลูก ไม่ต้องไปสนใจคนใจแคบ ทำตามที่ย่าบอกนะ"
"จะดีหรอครับ"
"ดีจ้ะ"
"ครับ"
ผมพับผ้าห่มเอาที่นอนเก็บก็เดินกลับห้องของตัวเอง พี่พีทกำลังอาบน้ำอยู่
ผมก็เลยเอาชุดนักเรียนมาอีกห้องหนึ่ง แล้วก็อาบน้ำแต่งตัว แต่งตัวเสร็จก็เดินอกจากห้อง
ก็มาเจอพี่พีทพอดี ผมก็มองหน้าพี่พีท พี่พีทก็มองหน้าผม แล้วก็เดินลงบันไดไป
ถ้าไม่พูดก็ไม่ต้องพูด น้องภูมันคงน่าขยะแขยงมากเลยสินะ
ผมเดินเข้าไปในห้องตัวเองอีกครั้ง หยิบกระเป๋านักเรียน แล้วก็ลงไปข้างล่าง
เห้นพี่พีทนั่งดื่มกาฟอยู่ผมก็เดินเข้าไปในครัว ช่วยคุณย่ายกอาหาร
"คุณย่า น้องภูขอไปเเท็กซี่ได้ไหม"
"ได้สิลูกทำไมจะไม่ได้ เขาไม่อยากพูดกับเราจะไปทนนั่งรถเขาทำไม"
"ขอบคุณครับ"
"ป่ะทานข้าวกันเถอะ จะได้มีแรงเยอะๆ" คุณย่าเดินมขยี้หัวผมเบาๆแล้วก็ไปนั่งทานข้าว
พี่พีททานขนมปังกาแฟ ไข่ดาวไส้กรอก แบบไม่สนใจอะไร ไม่มีใคพูดอะไร
แม้แต่คุณย่าเองก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน เหมือนจะตึงๆใส่พี่พีทเสียด้วยซ้ำ
"น้องภูอิ่มแล้วหรอลูก"
"อิ่มแล้วครับ"
"ทานน้อยไปหรือเปล่า หนูไม่เคยทานน้อยขนาดนี้นะ"
"สงสัยน้องภูจะนอนน้อยไปอ่ะครับ มันเลยพะอืดพะอมทานอะไรไม่ค่อยลงอ่ะครับ"
"เดี๋ยวดื่มนมสักแก้วนะลูก"
"ครับ" ผมเดินไปดื่มนมแล้วก้ดินไปใส่รองเท้า พี่พีทเดินไปล้างมือในห้องน้ำ
"คุณย่าน้องภูไปเรียนก่อนนะครับ สวัสดีครับ"
"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก"
"ครับ"
แล้วผมก็เดินไปเรียกมอไซต์หน้าบ้านให้ไปส่งหน้าปากซอยแล้วก็ขึ้นแท็กซี่ไปโรงเรียน
///////
"คุณย่าพีทไปทำงานก่อนนะครับ"
"เชิญเถอะย่ะ"
"คุณย่าาาาาาาาา"
"ถ้าวันใดพีทเสียน้องภูไปจริงๆ อย่ามาร้องไห้โวยวายให้ย่าเห็นนะ ย่าจะไม่เห็นใจพีทเด็ดขาด"
"คุณย่าแต่...."
"ไม่มีแต่พีท เรื่องคราวก่อนมันไม่เป็นบทเรียนเลยหรอไง ถ้าพีทยังทิฐิ ใจแคบกับน้องแบบนี้ ย่าว่าพีทอย่าเรียกน้องว่าคนรักเลย เรียกว่าผู้อาศัยจะดีกว่า"
"คุณย่าครับ แต่...."
"ย่าบอกแล้วไงว่าไม่มีแต่  พีทโตแล้วนะลูก น้องยังเด็ก น้องไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนอื่นหรอก แทนที่พีทจะอยู่ข้างๆดูแลน้อง พีทกลับผลักน้องให้ไปไกลตัวเอง

มากขึ้น ย่าขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าพีทยังใจแคบแบบนี้ สุดท้ายพีทจะเสียน้องไป"
"คุณย่าาาาาาา"
"ทำไมล่ะลูก พีทมีความสุขหรอที่เห็นน้องร้องไห้ มีความสุขหรอที่ได้บึ้งตึงใส่น้อง"
"ไม่มีครับ"
"อะไรล่ะลูกที่ทำให้พีทเป็นแบบนี้"
"พีทไม่รู้ครับ"
"ย่ารู้นะว่าพีทรักน้องมาก ภาพบาดตาเหล่านั้นมันเลยทำให้พีทสะเทือนใจ แต่ พีทเคยเชื่อใจน้องบ้างไหม"
"พีท..."
"ไม่ต้องตอบย่าหรอกลูก แต่ย่าจะบอกว่า ถ้าในทางกลับกันน้องเป็นพีท น้องจะให้อภัยพีทตั้งแต่พีทเดินมาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้น้องฟังเเล้ว แล้วน้องก็จะ

ไม่ติดใจอะไรทั้งนั้น ทำไมรู้ไหมลูก ก็เพราะน้องรักและเชื่อใจพีท พีทไม่อายน้องหรอลูก น้องอายุแค่นี้แต่น้องใจกว้างมาก มากแบบที่พีทไม่สามารถจะเทียบได้

ย่ารักน้องไม่ได้มากไปกว่าพีทเลยนะลูก น้องรักพีทมากกว่าตัวเองซะอีก แล้วพีทล่ะรักตัวเองมากกว่าน้องหรือว่ารักน้องมากกว่าตัวเอง"
"พีทขอโทษครับ"
"น้องเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ ที่ขาดทั้งพ่อและแม่ชิดใกล้ น้องไม่ได้แข็งแกร่งมากนักหรอกนะลูก ถ้าพีทเป็นแบบนี้บ่อยๆ สักวันน้องจะล้มทั้งยืน วันนั้นแหละ จะ

เป็นวันที่พีทเสียใจที่สุด"
"ครับ"
"ไปทำงานได้แล้วไปเดี๋ยวรถติด "
"พีทไปทำงานไม่ไหวจริงๆครับ"
"งั้นก็ไปพักผ่อนซะนะ จัดการงานให้เรียบร้อยอย่าให้คนอื่นเขาต้องเดือนร้อน เราเป็นเจ้านายคนอย่าให้ลูกน้องต้องมาหนักใจ"
"ครับ"
"ไปๆๆ เบื่อขี้หน้าแบบนี้เต็มทีแล้ว  เห้อออ ปวดหัว" แล้วคุณย่าก็เดินออกไปรดน้ำต้นไม้
ผมเดินขึนไปบนห้องนอนอีกครั้ง เมื่อคืนไม่ได้หลับเลย รู้สึกเวียนหัว หายาทานซะหน่อย
แล้วก็ล้มตัวลงนอน เอาหมอนที่ไอ้ลิงหนุนมากอดไว้ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
กลิ่นหอมจากหมอนทำให้คิดถึงเจ้าของหมอนแทบขาดใจ นี้เราทำให้ไอ้ลิงเสียใจอีกแล้วหรอเนี่ย
ด้วยฤิทธิ์ของยาก็ทำให้ผมหลับไปในที่สุด

/////////////////////////////////
"เอ้ออออออ กว่าจะเที่ยง ไอ้ภูนั่งเป็นหมากรงโดนน้ำท่วมเชียวมึง" ไอ้ตี๋
"เป็นไรหรือเปล่าภู"
"ไม่เป็นไรขิง"
"ยังไม่ดีกับพี่พีทอีกหรอ"
"แม้แต่หน้าเราพี่พีทยังไม่อยากมองเลย"
"เอาน่ะ พี่พีทเขารักภูจะตาย เข้าไม่โกรธนานหรอก ไปทานข้าวกันเถอะ"
"มันคงทานไม่ลงหรอก ตรอมใจ ผัวไม่ใยดี"
"ตี๋หุบปาก ไม่สร้างสรรค์ไม่ต้องพูด" ไอ้ขิงหันไปดุไอ้ตี๋
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้ตี๋อนาคตมึง กลัวเมียชัวร์" ไอ้เป็ดหัวเราะชอบใจ
"แล้วนี้ไอ้ตัวปัญหามันหายไปไหนว่ะ"
"อย่าไปว่ามันเลย กูเข้าใจมันนะ แล้วก็ต้องขอบใจมันด้วยที่มันไม่ทำอะไรกู ทั้งๆที่มันจะทำก็ได้"
"ขอบใจมันทำไมว่ะ เพราะมันนั้นแหละ"
"แบงค์ อย่าพูดแบบนั้น ไม่ว่าจะใครมันก็ไม่สำคัญหรอก มันอยู่ที่พี่พีทจะเชื่อใจกูหรือเปล่า"
"ต่อไปนี้มึงห้ามไปไหนคนเดียวเด็ดขาด จำไว้"
"เป็นไปไม่ได้หรอก ทำไงได้ว่ะ เห้อออออ!!!!!ไม่น่าเกิดมาหล่อเลยกู อยากขี้เหร่โว้ยยยยยย"
"ทำร่าเริงกลับเกลื่อนความเศร้า คิดว่าพวกกูรู้ไม่ทันหรอไง"
"รู้ดีจริงพวกมึงอ่ะ จะทานไหมข้าวอ่ะ ไปซะทีสิ"

อยุ่กับเพื่อนบางทีมันก็ทำให้เราลืมความเศร้าไปโดยปริยาย เห้ออออ
กว่าจะเรียนเสร็จทำไมเวลามันนานแสนนานนัก ใจหนึ่งก็อยากให้โรงเรียนเลิกไวไวอีกใจหนึ่งก็ไม่อยาก
ตอนนี้ยอมรับว่าไม่อยากไปเจอหน้าพี่พีทเลย ไม่รู้จะปั้นหน้ายังไงดี
วันทั้งวันพี่พีทก็ไม่คิดจะโทรหาเราเหมือนกัน นี้มันอะไรกันนะ คนใจร้าย
"เห้ยภู"
"อ่าวอิค ไปไหนมาอ่ะ "
"ห้องสมุด"
"ห้อง สมุด แกเนี่ยนะ"
"เข้าไปนั่งฟังเพลงไม่ได้เข้าไปอ่านหนังสือหรอก"
"ก็ว่าอยู่"
"เดี๋ยวเราไปส่งนะ" มาแปลกดว้ยวันนี้พูดซะเพราะเชียว
"ไม่ต้องหรอก"
"ยังไม่หายโกรธเราหรอ เราขอโทษ"
"เปล่า!!!!แค่ยังไม่รู้จะไปไหนเท่านั้นล่ะ"
"ยังไม่ดีกันใช่ไหม"
"มันต้องใช้เวลาน่ะอิค"
"มาแล้วจ้า  อ้าวอิค ไปไหนมาเนี่ย โทรหาก็ไม่ติด" ไอ้ขิงวางถุงลูกชิ้นลง ผมก็จิ้มทาน
"ก็ไปนั่งฟังเพลงในห้องสมุดอ่ะ"
"ไม่ต้องคิดมากนะอิค เราไม่ได้โกรธอะไร ทำใจให้สบายเถอะ"
"ขอบใจนะ แต่ยังไงเราก็ผิดอยู่ดี"
"ใช่" ไอ้ตี๋ตอบเสียงดัง จนไอ้ขิงต้องหันไปทำตาเขียวใส่เข้าให้
"ทานซะอิค ลูกชิ้น อยู่กลุ่มเราต้องทานนะเว้ย ของประจำกลุ่มทานเป็นเปล่าว่ะ" ผมยื่นถุงลูกชิ้นให้มัน
"แค่ลูกชิ้น ทำไมจะไม่เป็น"
"ก็เห็นเป็นคุณหนู นึกว่าจะไม่เป็นน่ะสิ"
"เป็นๆ"
ไอ้อิคดูๆแล้วมันก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไรหรอก ผมว่ามันต้องมีปมอะไรแน่ๆ
ถึงได้ทำให้มันดูเป็นคนก้าวร้าว แล้วก็เอาแต่ใจ ไอ้อิคนะไอ้อิค โยนขี้มาให้กูเต็มๆ
การทำทานแบบใดก็ไม่สู้การให้อภัยทาน ขอให้บุญครั้งนี้ช่วยให้พี่พีทเข้าใจผมซะทีเถิด
ลูกชิ้นหมด ทุกอย่างหมด เด็กนักเรียนก็ทยอยกลับบ้าน ก็มีแต่พวกเราที่นั่งอยู่
ทุกคนรู้ว่าผมไม่อยากกลับบ้านเลยนั่งเป็นเพื่อนไม่ว่าอะไร
"ขิง รถยังไม่มารับอีกหรอ"
"ขิงโทรบอกแม่ว่าจะกลับเองอ่ะ "
"ทำไมอ่ะ"
"ไม่ทำไมหรอกก็ไม่อยากกลับ"
"เห้ยกลับบ้านกันไปเถอะ มึงสองตัวกลับไปหาสามีกันได้แล้ว ไอ้เป็ด ได้ข่าวว่าพี่เฟียตเข้าบ้านแล้วหรอว่ะ"
"เออ "
"แล้วม๊าไม่ว่าหรอ"
"ก็กูบอกว่ารุ่นพี่มาติวหนังสือให้"
"บาปนะมึงโกหกพ่อแม่อ่ะ"
"ไอ้ภู มึงจะให้กูบอกว่า แม่คืนนี้หนูขอพาผัวมานอนด้วย จะซั่มกันงั้นหรอ"
"เลวอ่ะ แรดด้วย"
"ไอ้ตี๋ ทำมาว่ากู เมื่อคืนมึงทำอะไรไอ้ขิงบอกมา"
"ไม่ได้ทำ กูไม่กล้า เกิดแม่ขิงมาเห็นเข้าสั่งคนงานกระทืบกู กูตับแตกแน่"
"มึงเนี่ยยนะจะไม่ทำอะไร จริงหรอขิง" ผมหันไปถามไอ้ขิง
"จริง แค่นอนจับมือกันเฉยๆ"
"อัยยะ ดึกๆกูว่าต้องแอบเสียดสีกันบ้างแหละ"
"ไอ้เชี้ยแบงค์กูไม่ใช่คนอย่างมึงนะ"
"อย่างกูทำไม"
"ร่านน่ะสิ"
"แรงอ่ะ หยาบคาย" ไอ้แบงค์มันเอามือปิดหน้าทำท่ารับไม่ได้ สตรอมาก
ทุกคนก็เริ่มมีเสียงหัวเราะผมเองก็เช่นกัน ไอ้อิคดูสนุกไปกับพวกเราแล้ว
"ตกลงมึงซั่มกับพี่เฟียตแล้วใช่ไหมเป็ด ใครเป็นเมีย"
"บ้ายัง"
"เอาตูดเป็ดมาพูดกูก็ไม่เชื่อไอ้เป็ด"
"ไอ้แบงค์กูไม่ใช่คนอย่างมึงนะ" ฮ่าๆๆ อะไรๆก็ลงที่แบงค์ตลอด
"แต่คนอย่างกูก็พี่ฝุ่นทั้งรักทั้งหลงแหละ ถึงได้ทำการบ้านทุกวัน ไม่เหมือนคนบางคน"
"ไอ้แบงค์กูไม่พูดด้วยแล้ว" ผมงอนมัน มันชอบมาสะกิดแผลใจ
"แบงค์นิ น่าจับปากมัดรวมกับตี๋จริงๆ จะได้ไม่ต้องพูดอะไร" ไอ้ขิงให้ไปดุ เมื่อเห็นผมหน้าจ๋อยลง
"เห้ยกูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจ"
"บ้า กูไม่เป็นอะไรหรอก กลับบ้านกันเหอะ แยกย้ายๆ"
"ไปนอนกับกูปล่า" ไอ้แบงค์ชวนผม
"ไม่อ่ะ เดี๋ยวพี่ฝุ่นอดใจไม่ไหวปล้ำกูขึ้นมา เดี๋ยวจะมีคนน้ำตาเช็ดหัวเข่า"
"จร้า อิสวย"
"กูกลับบ้านก่อนนะทุกคน" แล้วผมก็โดดขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านเป็นคนแรก
สิ่งแรกที่ทำหลังจากรถแท็กซี่ขับออกมาจากหน้าโรงเรียนคืดูโทรศัพท์
ไม่มีอะไรตอบกลับมาทั้งนั้น เงียบสนิทอยากโทรหาแต่ก็ไม่กล้า กลัว
กลัวว่าเขาจะตัดสายทิ้ง นั้นคงเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดที่สุด ถ้าผมต้องเจอ
เลยเลือกที่จะไม่โทรดีกว่า................กว่าจะถึงบ้านก็นั่งจนเมื่อย
อ่าวพี่พีทกลับมาแล้วหรอ ทำไมวันน้กลับไวจังว่ะ
"ย่ากำลังจะโ?รตามพอดี อดเป็นห่วงไม่ได้"
"พี่พีทกลับมาแล้วหรอครับ"
"พี่เขาไม่ได้ไปทำงานหรอก"
"ทำไมอ่ะครับ"
"เห็นว่าปวดหัว หิวไหมลูก"
"ยังไม่ค่อยหิวเท่าไรครับ"
"แต่สีหน้าหนูไม่ดีเลยนะลูก ดูซูบเซียวจัง"
"วันนี้เรียนแต่วิชาหนักๆอ่ะครับ"
"ไปหาอะไรเย็นๆดื่มซะลูก ย่าคั้นน้ำส้มไว้ หนูไปดื่ซะไป ถ้าหิวขนมในตู้มีนะลูก เดี๋ยวย่าไปทำกับข้าวก่อน"
"เดี๋ยวน้องภูช่วยครับ"
"ไม่ขึ้นไปดูพี่เขาหน่อยหรอลูก"
"พี่พีทคงไม่อยากเห็นหน้าภูมังครับ"
"ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะลูก ขึ้นไปเอากระเป๋าไปเก็บไปล้างหน้าล้างตาเจอหน้าพี่เขาก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยลงมาช่วยย่า"
"ครับ"
ผมเดินขึ้นมาแล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป แต่ก็ต้องรวบรวมความกล้า
แล้วด้วยความบังเอิญ ผมดันพี่พีทก็ดึง เราก็ต่างเผชิญหน้ากัน ผมก็ตกใจพี่พีทเองก็เช่นกัน
พี่พีทหลีกทางให้ผม ผมก็เดินตัวลีบเข้าไป เอากระเป๋าไปวางท่โต๊ะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เดินไปเข้าห้องน้ำ ก็ยังไม่มีเสียงทักทายอะไรจากพี่พีท พี่พีทคงโกรธผมอยู่แน่ๆ เห้อๆๆๆๆ
/////////////////////////////////
ตกใจอ่ะ ไม่นึกว่าไอ้ลิงมันจะเปิดเข้ามาพอดี จะขอโทษมันยังไงดีนะ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
สงสัยจะโกรธเราแน่ๆเลย รู้ทั้งรู้ว่าไอ้ลิงมันรักเราแค่ไหน มันไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นหรอก
นอกจากผมแล้วกับคนอื่นมันหวงตัวจะตาย แล้วไอ้อิคนั้นมันต้องใช้กำลังทำให้ไอ้ลิงเข้าไปในห้องน้ำกับมันแน่ๆ
ทุกคนอาจจะด่าผม ว่า มึงพึ่งคิดได้หรอ? เปล่าหรอก คิดได้นานแล้ว
เพียงแต่โมโหที่มันพูดประชดผม แล้วไอ้อิคมันก็ดันมายั่วโมโหผม
มันพูดกับผมว่า "ผมชอบไอ้ภู........" ผมไม่ได้ฟังหรอกว่ามันจะพูดอะไรต่อ
ต่อยมันไปหมัดหนึ่ง ไม่ได้เดินหนีนะ เพียงแต่ไม่อยากฆ่าคน ถ้าผมเกิดอยู่ตรงนั้น
ผมอาจจะฆ่าไอ้อิคตายก็ได้ ผมเลยเลือกที่จะออกมาจากตรงนั้นดีกว่า
ผมโกรธ ผมโมโห ผมหงุดหงิด ผมเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องไอ้ลิงได้
แต่อีกใจหนึ่งก็พร่ำบ่นว่าทำไมมันต้องทำกับผมแบบนี้มันเข้ามาขวางผม
ปกป้องไอ้คนที่ทำร้ายมัน แล้วผมล่ะ คนที่ทั้งรักทั้งห่วงมันกับพูดจาประชดใส่หน้าผม
แต่ตอนนี้ ผมอยากขอโทษ เด็กตัวน้อยๆที่คุณย่าบอกว่าใจกว้างกว่าผมซะอีก
ผมจะขอโทษมันยังไงดีนะะ ดูสิหน้าผมมันยังไม่อยากมองเลย........เห้อๆๆๆๆๆ
/////////////////////////////////
สงสัยพี่พีทจะไม่อยากเห็นหน้าเราจริงๆ ดูสิพอเราขึ้นมาพี่พีทก็ลงไป ใจร้าย!!!!
ผมล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินลงข้างล่าง เห็นพี่พีทเล่นอยู่หน้าบ้านกับไอ้มดแดง
ผมเดินเข้าไปในครัว ช่วยคุณย่าทำอาหารแล้วก็แวะดื่มนน้ำส้มคั้นซะหน่อย
"เป็นไง"
"หน้าน้องภูพี่พีทยังไม่มองเลยคุณย่า"
"ช่างเถอะ อย่าไปคิดมาก ก็แค่คนใจแคบคนหนึ่ง ทำอะไรอร่อยๆทานกันดีกว่าเนอะ"
"ครับ"
"เดี๋ยวย่าจะต้มซี่โครงหมูกับผักกาดดองแล้วก็ไก่ทอดเกลือ จะยำหมูยอด้วยน้องภูอยากทานอะไรอีกลูก"
"มีกะทิไหมครับ เมื่อวันก่อนพี่พีทบ่นอยากทานพะแนง"
"มีแต่ไม่ทำให้ทาน หมันไส้ ปากหนักดีนักต้องให้ทานกรวดทานหินท่าจะดี"
"ทำเถอะครับน่าภูก็อยากทาน"
"ลองดูมะเขือพวงสิลูกมีไหม แล้วก็หยิบพริกชี้ฟ้า ใบมะกรูด พริกแกง กะทิออกมาเลยลูก"
"ครับ หมูล่ะ"
"อยู่นี้แล้วลูก"
แล้วเราสองคนย่าหลานก็ทำอาหารกันไปคุยกันไป ก็สนุกดีครับชักชอบการทำอาหารแล้ว
"จะทอดไข่เจียวขอโทษไหมลูก"
"มันคงใช้ไม่ได้ผลแล้วมังครับ"
"ลองดูก็ไม่เสียหาย ถ้าคนไม่ทานเดี๋ยวก็เอาไปให้ไอ้มดแดงมัน"
"ครับ"
ผมก็ทอดไข่เจียวขอโทษเหมือนเดิม เสร็จก็เอามาตั้งที่โต๊ะ คุณย่าก็เดินไปเรียกพี่พีทมาทานข้าว
พี่พีทเดินตามคุณย่ามานั่งที่ประจำของแต่ละคน ผมก็ตักข้าวตามหน้าที่แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทาน
"หมูยอเจ้านี้อร่อยมากเลยนะลูกน้องภูลองทานสิ"
"ครับ"
พี่พีททานแต่พะแนงกับไก่ทอด แล้วก็ซดน้ำแกงผักกาดดอง ไม่สนใจไข่เจียวผมเลย
ผมพูดตรงๆนะฝืนทานต่อไม่ไหวจริงๆผมอุตส่าห์ทำให้ ทำไมไม่สนใจจะทานบ้าง
น้องภูรู้ว่าพี่พีทโกรธน้องภู แต่ก็ไม่น่าจะใจร้ายขนาดนี้
"คุณย่าน้องภูขอโทษ น้องภูไม่อยากทานแล้ว ฮึกๆ ฮือ" แล้วผมก็วิ่งขึ้นห้องนอนมา
////////////////////////
"น้องมันอุตส่าห์ทำไข่เจียวให้  ตักกับข้าวข้ามไปข้ามมา  ใจร้ายไปหรือเปล่า"
"พีทคิดว่าน้องทำมาทานเอง เลยไม่กล้าตัก"
"น้องมันวางจานให้ตรงหน้าเราแล้วนะ  แล้วน้องใส่หัวใจเต็มไปหมด พีท ถ้าแค่นี้ยังไม่รู้ใจคนรัก ย่าว่าพีทควรจะพิจรณาตำแหน่งตัวเองได้แล้วนะ"
"พีทไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ"
"แล้วจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกนานไหม"
"ครับๆ"
ไอ้ลิงพี่ขอโทษพี่มันโง่เอง ไข่เจียวขอโทษใส่หัวใจมาซะเต็มเลย
วันนี้ผมทำคุณย่าอารมณ์เสียทั้งวันเลยนะเนี่ย เห้อออ อกตัญญู ชะมัด
//////////////////////
ไอ้พี่พีท ไอ้เสาไฟบ้า น้อยใจนะโว้ย ไข่เจียววางอยู่ตรงหน้าจะทานสักคำก็ไม่มี
ไอ้คนใจร้าย ฮืออออออออออ  ฮืออออออออออ ฮือฮือ
ผมนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่ริมระเบียง อยากกลับบ้านจัง แม่ครับ!!!!น้องภูคิดถึง

เสียงคนเปิดเพลงดังมาจากในห้อง เสียงคุ้นๆนะ ผมนั่งฟังเพลงเรื่อยๆ จนมาถึงท่อนหนึ่ง
พี่พีทก็เดินมาที่ระเบียงแล้วร้องเพลงนั้นไปด้วย.....
"อยากขอโทษที่เคยเอาแต่ใจ
อยากขอโทษอะไรที่ร้ายๆ
อยากให้เธออภัยในสิ่งที่ฉันผิดพลั้ง ไปมากมาย
อยากขอโทษในวันที่ผ่านมา
อาจเพราะฉันมีตาแต่หามีแววไม่
ทำสิ่งดีๆหล่นหาย ทำคนที่รักฉันเสียใจ  เธออยู่แห่งใดที่ไหน
ฉันละอายแก่ใจต่อเธอเหลือเกิน..."

"พี่ขอโทษ"
"ฮึก ฮึก ฮือๆๆๆๆ  ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ผมก็ปล่อยโฮมากอีกครั้งใหญ่ พี่พีทไม่โกรธผมแล้ว
ผมนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนพี่พีทเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วดึงผมเข้าไปกอด
"พี่ขอโทษนะ"พี่พีทโน้มหัวผมไปวบที่อก มันยิ่งทำให้ผมสะอื้นหนักขึ้นกว่าเดิม
ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันเหมือนทุกสิ่งที่ผมแบไว้ถูกโยนลงพื้นแตกกระจัดกระจาย
ความทุกข์ที่อัดอั้นมาทั้งคืนมันได้พังสลายไปแล้ว ผมเหนื่ย เหนื่อยกับเหตุการณ์นี้มาก
"น้องภูขอโทษ  ฮืออออออออออ น้องภูไม่ได้ทำอย่างที่พี่พีทคิดนะ "
"ลืมซะนะ พี่ขอโทษ ไม่ใช่พี่ไม่เชื่อใจน้องภูนะ พี่ขอโทษนะคนดี อย่าร้องสิเดี๋ยวปวดหัวนะ"
"พีทไอ้อิคไได้ทำอะไรน้งภูจริงๆนะ เชื่อ ฮึก ฮึก เชื่อน้องภูนะ"
"ครับ พี่เชื่อแล้ว หยุดร้องนะครับคนดี"
"น้องภูโกรธตัวเอง ฮือๆ"
"ไม่เอาไม่คิดเรื่องนี้แล้ว  คุณย่ามาแล้ว หยุดร้องนะเดี๋ยวพี่พีทโดนดุอีกนะ"
"คุณย่า"
"มานี้สิลูก" ผมเดินเข้าไปหาคุณย่า คุณย่านั่งอยู่เก้าอี้นอน ผมนั่งลงกับพื้นแล้วคุณย่าก็ดงเข้าไปกอด
แล้วก็เช็ดน้ำตาให้ผม
"ต่อไปนี้หนูต้องเข้มแข็งนะลูก เพราะต่อไปวันข้างหน้าไม่มีย่า หนูจะต้องฝ่าฝฟันปัญหาเหล่านี้ไปให้ได้"
"คุณย่า คุณย่าต้องอยู่กับน้องภูตลอดไป"
"พระพุทธเจ้าท่านสอนไวว่าคนเรา เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติ ย่าเกิดมาแล้ว แก่ก็แล้วเจ็บก็แล้ว เหลือตายอีกอย่างเดียว เมื่อไม่มีย่าหนูสองคนต้องรักกัน

ให้มากๆขืนมาทะเลาะกันแบบนี้ ย่าจะตายตาหลับได้ไงละลูก"
"งั้นน้องภูจะหาเรื่องทะเลาะกับพี่พีททุกวัน คุณย่าจะได้ไม่ต้องตาย"
"ไอ้เด็กคนนี้ น้องภูลูกกกก  หนูโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่หนูยังเข้มแข็งไม่พอ หนูต้องเข้มแข็งให้มากๆนะลูก"
"ครับ"
"คนรักกัน สิ่งที่จำเป็นที่สุดคือคำว่า อภัย เพราะไม่มีใครหรอกลูกที่จะไม่ทำผิด ถ้าเราไม่หัดให้อภัยอีกฝ่าย ชีวิตเราก็จะอยู่กับความทุกความเคียดแค้น แล้วเมื่ไร

เราจะรักอย่างมีความสุขละ จำไว้นะเราสองคนไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไร ขอให้ให้อภัยให้กันนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"พีท น้องเป็นแก้วตาดวงใจของย่า พีทจำได้ใช่ไหม"
"ครับ"
"แล้วย่าก็เชื่อว่าน้อง็เป็นแก้วตาดวงใจของพีท"
"ครับ"
"ถ้าน้องเจ็บ พีทและย่าก็จะตาบอดใจบอด พีทเข้าใจใช่ไหมลูกว่าย่าหมายความว่าอย่างไร"
"ครับ"
"น้องภู หนูเป็นแก้วตาดวงใจของย่ากับพี่พีท ถ้าไม่มีหนูย่าาก็เหมือนคนตาบอด ที่ไม่มีหัวใจ หนูอย่าหนีไปไหนนะลูก"
"ครับ"
"ไม่ว่าเจอปัญหาอะไร ขอให้สู้และเข้มแข็ง อย่าวิ่งหนี  สัญญากับย่าได้ไหมลูก"
"น้องภูสัญญาครับ น้องภูรักคุณย่าที่สุดเลยยยยยย"
"ย่าก็รักน้องภูลูก"
"แล้วไม่รักพี่พีทแล้วหรอ" ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเลย ชิ
"คิดดูก่อน"

"จ๊อกกกกกก  ครืดดดดดดดด" เสียงท้องร้อง ท้องน้องภูเอง

"ร้องดังไปไหมลูก "
"แหะๆๆ หิวอ่ะ"
"ไปๆไปทานข้าว เห้อออ หมดเรื่องหมดรราวซะทีนะ"
"พี่ไปทานไข่เจียวต่อดีกว่า"
"ไม่ต้องเลย"

"กลับมาเป็นปรกติแล้วค่ะ ท่านผู้อ่าน หลานอิฉัน ต่อปากต่อคำกันได้อีกแล้ว เห้อ!!!!!! "......... ^^"




สวัสดีครับบบบบ

โทษทีมาดึกไปหน่อยเผลอหลับ วันนี้ตะลอนมาทั้งวัน เห้อ เหนื่อย

แต่พอได้เข้าเล้า ความเหลื่อยก็หายเป็นปลิดทิ้ง

ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันนะครับ ขอบคุณมากมากจริงๆๆ

รักนะ


ฉันเป็น จุดศูนย์กลาง ของความรัก
ดึงดูดไม่มากนัก แต่รักจริง เสมอ
อยากให้หมุน รอบฉัน ฉันหมุนรอบเธอ
ดึงดูดไม่เก้อ โคจรรอบเธอ  รักกันรักกัน

เมื่อเรา สองคน มาเจอะกัน
ตัวของฉัน อยากดึงดูด เธอมาใกล้
มารักกัน ช่วยกันทอแสง รักกำจาย
ชั่วฟ้าดินสลาย จะไม่คลาย รักเธอรักเธอ........




ขอเถียงว่า"ไม่เล็กนะ ใหญ๋อยู่"  แว๊กกกกกกก

[Horizon]

หลายรอบแล้ว ทำน้องร้องไห้
รักคุณย่าเหมือนกัน
+1

[gupalz]

รักคุณย่า!!!

[nolirin]

ได้มาอ่านก่อนนอนจนได้
ตอนนี้เล่นเอาน้ำตาไหลไปเหมือนกันนะเนี้ย(อ่อนไหวไปไหมเนี้ยตรู--")
แต่สงสารน้องภูอ่ะ พี่พีทหัดใส่ใจเชื่อใจน้องภูมากๆๆๆๆกว่านี้หน่อยนะพี่พีท
  รักคุณย่าจัง

[K.Pupoom]

ได้มาอ่านก่อนนอนจนได้
ตอนนี้เล่นเอาน้ำตาไหลไปเหมือนกันนะเนี้ย(อ่อนไหวไปไหมเนี้ยตรู--")
แต่สงสารน้องภูอ่ะ พี่พีทหัดใส่ใจเชื่อใจน้องภูมากๆๆๆๆกว่านี้หน่อยนะพี่พีท
  รักคุณย่าจัง

อยากบอกว่า คนเขียน แต่งไปก็น้ำตาซึมไปเช่นกัน  มันอินจัด 

[TeeRuk♥]

รักคุณย่าที่สุด ถ้าไม่มีคุณย่านะ งอนกันอีกยาว เปลืองทิชชู่มากกกกก

 :กอด1:ภูภูมิ นึกว่าจะไม่มาซะละ ง่วงก็ง่วงแต่ก็รออ่านก่อน เดี๋ยวนอนไม่หลับ 555

[tumtok]

  :m15:น้ำตาไหลพราก

[CarToonMiZa]

รักคุณย่าจัง
กดเป็ดจร้า

[MoMoRin]

Bangthii kwaamrak kor tham hai konraw thang gnoo thang mai mii sati nor...

[tawan]

รักคุณย่า

รักคนแต่ง

 

[POPEA]

พี่พีทอย่าใจร้ายนานน๊า~
555. ดีกันแล้วเนอะ อย่าโกรธกันอีกนะ สงสารน้องภู >///<

[W-Rose]

คุณย่าน่ารัก 

[BitterSweet~]

กอดคุณย่า 

[roseen]

 

[choijiin]

บ้องหูพี่พีทซะที
 
แก่แล้วนะเราอ่ะ
ทำมาไม่มีเหตุผลยิ่งกว่าเด็กๆอีกนะ
เดี๋ยวปั๊ดยุให้น้องภูมีกิ๊กซะเลย
 

[andaseen]

ทำเราเสียน้ำตาแต่เช้าเลย

[ujen]

คุณย่า