หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[nolirin]

เข้ามารอน้องภู

[● MaYa~Boy ●]

เกิดไรขึ้นเนี่ย

[moneza]

 

เกิดอารายขึ้นนนนนน

[K.Pupoom]

ตอนที่.....89


 



พอจะรู้สึกตัว เล็กน้อย มึนๆ
เพราะโทรศัพท์ในกระเป่ากางเกงนักเรียน สั่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมค่อยๆลืมตามองไปรอบๆ  มีเพียงแสงไฟที่หัวเตียงเท่านั้น ที่สว่างอยู่
ภาพวาดในห้องนอนเมื่อต้องแสงไฟ ทำให้ดูน่ากลัวอยู่บอกไม่ถูก
ผมค่อยๆขยับตัว แต่ก็ต้องตกใจ เพราะสองขาถูกตรึงไว้ด้วยโซ่อย่างแน่นหนา
ผมพยายามขยับขาเพื่อให้มันออกและทำทุกวิธี ที่จะให้มันหลุดออกจากตัวผม
สองมือถูกพันด้วยผ้าพันคอ ผมพยายามเอื้อมมือไปแกะโซ่ที่ข้อเท้า
เสื้อนักเรียนที่ถูกแกะกระดุมออกจนเห็นแผ่นอกที่เป็นรอยแดง จ้ำๆ
ใช่....... โยชิ  ไอ้โยชิไปไหน  แล้วใครทำอะไรมันหรือเปล่า

"ตื่นแล้วหรอ" ไฟในห้องถูกเปิดขึ้น
"มึงทำอะไรกูไอ้แว่น!!!!!!!!"
"ทำไงพูดงั้นอ่ะ เราไม่ได้ทำอะไรนายเลยนะ นายทำตัวเองทั้งนั้น"
"ปลอยกู  กูจะกลับบ้าน แล้วมึงเอาไอ้โยชิไปไว้ไหน"
"ไม่ต้องห่วงโยชิหรอก ห่วงตัวเองดีกว่า"
"กูบอกให้มึงปล่อยกู"
"เราจะปล่อยภูไปง่ายๆได้ไง เรารอวันนี้มานานมากแล้ว"
แล้วมันก็เดินมาถอดเสื้อนักเรียนต่อหน้าผม แล้วเสื้อยืดตัวในก็ถูกถอดออก
 ลายสักภายใต้เสื้อเป็นรูปปลาคราฟและลายกราฟฟิคต่างๆ เต็มตัวไปหมด
ภายใต้ตัวผอมๆของมัน แต่ตัวเล็กของมันก็มีกล้ามท้องเป็นลอน
"แว่น เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย ปล่อยกูไปเถอะกูขอร้อง"
"เราไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับภูนิ"

ไอ้แว่นนั่งลงข้างๆผม แล้วก็จะหอมแก้มผม ผมก็เบนหน้าหลบมันกัดกรามแน่นด้วยความโมโห
ไอ้แว่นมันค่อยๆเอามือไล่ไปหน้าผม เรื่อยาที่คาง แล้วไปตามแผ่นอก หน้าท้อง จนไปหยดที่กางเกง
มันทำท่าเหมือนจะถอดกางเกงผมออก ผมก็นอนนิ่งพยายามรวบรวมสมาธิ
"แว่น"
"ครับ"
"เราถามจริงๆว่านายจะทำอะไร"
"ฮ่าๆๆ เด็กโง่ ทำขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรอ เราไม่อยากทำให้นายเจ็บ ยอมเราซะดีๆเถอะ"
"ทำไมนายไม่ใส่แว่นอ่ะ มองเห็นหรอ"
"เราทำเลสิคแล้ว"
"เราอยากให้นายใส่แว่นที่เราซื้อให้"
"งั้นเดี๋ยวเรามานะ อย่าคิดจะหนีล่ะ เพราะมันไม่สำเร็จ"
ไอ้แว่นเดินออกไปจากห้อง ผมพยายามเอามือเลื่อนโทรศัพท์ ออกจากกางเกง
แล้วก็ตะแคงตัว ค่อยๆเอานิ้วสแครชปลดล็อคโทรศัพท์ โอยไมมันทำยากจังว่ะ
"ว่าแล้ว นายนิชอบทำให้เราหงุดหงิดนะ" แล้วไอ้แว่นมันก็ดึงโทรศัพท์ไป
"แว่น ขอร้องล่ะ ปล่อยเราไปเถอะ"
"คงไม่ได้หรอก ดูนี้สิ"
มันเดินไปพลิกกำแพงห้อง ที่ทำเป็นตู้หนังสือ ให้กลับมาอีกแถบ
เป็นรูปถ่ายของผมติดไว้เต็มฝาผนังเต็มไปหมด ส่วนมากจะเป็นรูปในโรงเรียน
"นาย....."
"ใช่ เราชอบภูมานานมากแล้ว"
"แต่เราไม่ได้ชอบนาย"
"เรารู้ เราเลยต้องทำแบบนี้"
"นายทำแบบนี้ เราก็ไม่มีทางรักนายหรอกแว่น เราว่าเราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ปล่อยเราไปเถอะ เราจะถือว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น"
"ภู เรารอวันนี้มานานมาก รอวันที่ภูจะมาอยู่กับเรา สักวันภูก็ต้องรักเรา"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"นายหัวเราะอะไรภู"
"ต่อให้เราตาย นายก็ไม่มีทางได้ใจเรา "
"เรารู้ เราถึงได้ทำแบบนี้ไง อย่างน้อย ภูก็ได้อยู่ใกล้ๆเรา"
"เดี๋ยวคนที่บ้านเราก็ต้องออกตามหาเรา นายจะครอบครองเราได้นานสักแค่ไหนเชียว"
"เราก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าถ้าคนที่ภูรัก ได้เห็นคลิปที่เรามีอะไรกับภู เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะรักภูได้อีกหรือเปล่า"
ผมไม่รู้จะทำอะไรได้ ได้แต่พยายามพูดถ่วงเวลาไว้เท่านั้น ได้แต่ภาวนาให้ใครก็ได้มาช่วยผมที
"ร้องไห้ทำไมครับคนดี" คำพูดนี้จะดีมาก ถ้าเป็นพี่พีทพูดและเช็ดน้ำตาให้
"ปล่อยเราเถอะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอแว่น"
"ฮ่าๆๆๆ นายรู้ไหมภู วันที่นายกอดคอเราในโรงอาหาร เราโคตรดีใจเลย ทุกครั้งที่นายยิ้ม เราเหมือนตัวเองลอยไปในอากาศ เป็นของเราเถอะ แล้วเราจะดูแลนายตลอดไป"
"นายรักเราแต่ทำกับเราแบบนี้อ่านะ"
"นายบังคับเราเอง "
"เราไปบังคับอะไรนาย"
"ฮึฮึ" แล้วมันก้เริ่มปลดเข็มขัดผม
"แว่น ถ้าจะทำอะไรเราจริงๆใส่ถุงยางได้ไหม"
"ได้สิ" แลล้วมันก็เดินออกจากห้องไป กลับมาพร้อมถุงยางอนามัย
แล้วมันก็ใส่ถุงยางต่อหน้าผม ผมรู้สึกขยะแขยงมันอย่างบอกไม่ถูก
ไอ้แว่นมันโน้มมาหอมแก้มผม แล้วก็จูบไปตามตัว แล้วก้ค่อยๆถอดกางเกงผม

เพล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แจกันสีขาวใบยาว ถูกฟาดลงไปบนหัวไอ้แว่น
"โยชิ!!!!!!!!!!!!!!!"
"พี่ภูเป็นอะไรเปล่า"
"เกือบแล้ว แล้วแกอ่ะเป็นอะไรหรือเปล่า" แล้วไอ้โยชิมันก็มาแกะผ้าที่ข้อมือผม
"มึนๆอ่ะ"
"เอาผ้าไมัดมันไว้ก่อนโยชิ"
"แล้วโซ๋ที่ขาพี่ภูจะเอาไงอ่ะ"
"แกไปเอาครีมอาบน้ำในห้องน้ำมา " แล้วไอ้โยชิมันก็รีบวิ่งไปเอาครีมอาบน้ำมา
ผมเทครีมอาบน้ำไปที่ข้อเท้า
"โยชิ หยิบน้ำขวดนั้นมาดิ๊" ผมเทน้ำตามลงไป เล็กน้อย แล้วก็พยายามรูดโซ่เหล็กออก
"พี่ภูเจ็บไหมอ่ะ"
"มาก..... โยชิไปหาอะไรมามัดเท้าไอ้แว่นไว้ เร็ว"
"ว่าแต่มันจะตายไหมอ่ะพี่ภู"
"ชั่งแม่ง!!!!" แล้วไอ้โยชิมันก็เดินไปเอาเนคไทด์มาสามสี่เส้น มัดขาไอ้แว่นที่นอนคว่ำอยู่ข้างเตียง
ผมพยายามเอาเท้าออกจากโซ่ตรวนให้ได้ แต่มันก็แน่นเหลือเกิน ไอ้โยชิจับไอ้แว่นพลิกตัวให้นอนหงายแล้วถ่ายรูปไว้
"พี่ภูเราแจ้งตำรวจเถอะ"
"ก่อนที่จะแจ้งตำรวจเอาโซ่ออกจากขาพี่ก่อนดีไหมโยชิ"
"ก็เพราะโยชิเห็นว่ามันไม่ควรจะเอาออกได้ไงเลยให้แจ้งตำรวจ"
"แต่พี่ไม่อยากให้ไอ้แว่นมันโดนจับนะ เสียดายอนาคตมัน"
"พี่จะพระเอกไปไหนว่ะ  งั้นโยชิจะโทรบอกพี่พีท"
"เดี๋ยวๆๆๆ ไอ้แว่นตายแน่ถ้างั้นอ่ะ"
"พี่ภู ถ้าวันนี้โยชิไม่ตื่นมาซะก่อน พี่ภูจะโดนมันข่มขืนนะ " แล้วไอ้โยชิมันก็กดโทรศัพท์หาพี่พีท

"สวัสดีครับ"
"โยชิเองพี่พีท"
"อ่อ โยชิอยู่กับพี่ภูหรือเปล่าพี่โทรไปไม่รับเลย"
"อยู่ครับ พี่พีทฟังโยชิดีๆนะ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"พี่พีทว่าไงบ้างอ่ะโยชิ"
"ไม่ได้ว่าอะไร พอโยชิบอกว่าเราอยู่ที่ไหนพี่พีทก็วางโทรศัพท์ไปเลย"
"โยชิโทรไปบอกคนอื่นๆนะให้รีบมากับพี่พีท เร็ว"
"ครับ"
"โยชิ หยิบโทรศัพท์พี่ให้หน่อย ในลิ้นชักโต๊ะนั้นอ่ะ"

ผมโทรไปหาพี่พีท
"พี่พีท" เสียงรถดังมากสงสัยนั่งมอเตอร์ไซต์มาแน่ๆ
"น้องภูไม่เป็นอะไรใช่ไหม่ รอพี่แป๊ปนะ พี่ใกล้ถึงแล้ว"
"พี่พีทอย่าพึ่งแจ้งความนะ"
"ทำไม"
"เถอะนะได้โปรด พาเพื่อนพี่พีทที่เป็นตำรวจมาก็พอ น้องภูไม่อยากให้ไอ้แว่นมันถูกจับนะ"
"น้องภู!!!!!!"
"น้องภูรู้ว่ามันฟังดูไม่เข้าท่า แต่ว่า พี่พีททำตามที่น้องภูบอกเถอะนะ น้องภูขอร้อง"
"พี่จะไม่ทำตามที่น้องภูขอร้องเด็ดขาด"
"พี่พีท" ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"เป็นไงล่ะ แม่นางเอก พี่พีทไม่เห็นด้วยใช่ไหมล่ะ บอกแล้วก็ไม่เชื่อ"
"แกหุบปากเถอะไอ้โยชิ แล้วไปเดินหากุญแจมาไขไอ้โซ่นี้ดีกว่า

ตัดไปที่พี่พีท

"พี่ขับเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม"
"คุณพีท แค่นี้ก็ไม่รู้จะโดนจับหรือเปล่าเลย" แมนเซนเจอร์ที่บริษัทแว๊นมอไซต์ ปาดซ้ายปาดขวา
"โดนจับกับไล่ออกเลือกเอา"
"จัดเต็ม" แบร๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แล้วผมก็มาถึงคอนโดที่โยชิบอก
"ไอ้เจตน์มึงอยู่ไหน" ผมโทรหาเพื่อนที่เป็นตำรวจ
"มีไรว่ะ"
"กูมีเรื่องให้ช่วย "
"ว่ามา"
"เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้มึงรีบมาที่คอนโด บลาๆๆๆๆ"
"เออ เดี๋ยวกูให้จ่าเอามอไซต์ไปส่ง แค่นี้นะเดี๋ยวเจอกันเพื่อน"

"ฮัลโหลโยชิ"
"พี่พีทถึงยัง"
"ถึงแล้วแต่พี่ขึ้นไปไม่ได้ โยชิลองหาคีย์การ์ดในห้องนะ แล้วลงมารับพี่"
"ครับๆ"
"เห้ย ภู เกิดอะไรขึ้นว่ะ"
"น้องกูถูกเพื่อนมันวางยา ถูกจับอยู่ที่นี้"
"แล้วมึงมายืนทำเชี้ยไรอยุ่ตรงนี้"
"ก็กูขึ้นไปไม่ได้ ห้องนั้นมันเป็นลิฟท์ส่วนตัว"
"เดี๋ยวก็เคลียร์เอง"
"ไม่ต้องๆ กูให้น้องอีกคนหาคีย์การ์ดแล้วลงมารับแล้ว กูไม่อยากให้เป็นคดี"
"ไม่อยากให้เป็นคดีแล้วเรียกตำรวจอย่างกูมาทำด๋อยอะไร"
"ก็น้องกูมันขอร้อง กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"
"พี่ภูๆๆๆๆๆ" ไอ้โยชิเรียกพวกผมจากในลิฟท์ แล้วผมสองคนก็รีบวิ่งเขาลิฟท์ไป
"น้องภูเป็นไงบ้าง"
"ไม่เป็นไร โยชิช่วยไว้ได้ทันพอดี แต่ตอนนี้ไม่รู้จะเอาโซ่ออกจากเท้าพี่ภูยังไงเนี่ยสิ"
"ล่ามโซ่เลยหรอ"
"อือ"

ติ้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"อยู่ในห้องนั้นพี่พีท" พี่พีทรีบเดินเข้าไปในห้องทันที
"น้องภู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

พี่พีทรีบเดินเข้ามากอดผมไว้ อย่างแน่น ผมน้ำตาไหลพราก ความกลัวที่ฝืนเก็บไว้
ไม่ให้ไอ้โยชิเห็นมันถูดระบายออกมาทางน้ำตาใส
"ปลอดภัยแล้วนะ"
"แล้วไอ้นั้นล่ะ"
"สลบอยู่ข้างโน้นแน่ะ เออ พี่ตำรวจครับ โยชิจะโดนจับไหมอ่ะ ตีมันจนสลบอ่ะ"
"ไม่โดนหรอกครับ  พีทกูว่าช่วยกันแกะโซ่ออกจากเท้าน้องภูดีกว่า"
"น้องภูพยายามทุกทางแล้วครับ แต่มันไม่ออก"
"ไหนพี่ขอดูสิ  "

"โอ๊ย" ไอ้แว่นเริ่มขยับตัว ทุกคนหันไปมองต้นกำเนิดเสียงที่นอนคว่ำแก้ผ้าอยู่ข้างเตียง
พี่พีทเดินไปคว้าตัวมันลุกขึ้นมา
"ไอ้น้องใส่ซะ ทุเรศลูกตา"
"มันจะใส่ได้ไงอ่ะครับพี่ตำรวจ ขามันถูกมัด ยืนมันยังยืนไม่ได้เลย"
พี่พีทเหวี่ยงมันไปนั่งลงที่โซฟา พี่เจตน์เอาเสื้อผ้าโยนไปปิดตรงนั้นของมันไว้
"กุญแจอยู่ไหน" มันมองหน้าท้าทายพี่พีทสุดๆ "กูถามมึงว่ากุญแจอยู่ไหน"
"น้อง รีบบอกมาซะ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา"

"ฮัลโหลพี่ขิง"
"ลงมารับพี่หน่อย ลิฟท์มันกดชั้นที่โยชิบอกไม่ได้อ่ะ"
"รอแปปๆ" แล้วไอ้โยชิก็รีบวิงออกจากห้องไป

"แว่น บอกมาเถอะว่ากุญแจอยู่ไหน กูไม่เอาเรื่องมึงหรอก กุยังไม่ได้แจ้งความ สองคนนี้พี่กู มึงยังมีอนาคตนะแว่น"
"กูจะนับหนึ่งถึงสาม" พี่พีทยืนกัดกรามแน่นด้วยความโมโห
"แว่น กูเป็นเพื่อนมึงนะ กูให้โอกาสมึงเสมอ ถ้ามึงเงียบอยู่แบบนี้พี่กูเอามึงตายแน่ "
แล้วไอ้แว่นมันก็เริ่มมีน้ำตา น้ำตาที่ไหลออกมาผมรับรู้ได้ว่ามันสำนึกผิด
"น้อง เพื่อนน้องเป็นคนดีนะ ถ้าเป็นคนอื่นน้องไปนอนเล่นในคุกแล้ว อนาคตน้องอยู่ในมือน้องนะ เพื่อนน้องให้โอกาสแล้ว"
"แว่น กูเข้าใจมึงนะ กูถึงไม่ให้พี่กูแจ้งความ แต่ถ้ามึงไม่บอกว่ากุญแจอยู่ไหน กูก็ไม่รู้ว่าพี่กูจะทนมึงได้เหมือนกูหรือเปล่า"
"ภู  เราขอโทษ กุญแจอยู่ในแก้วสีน้ำเงิน ตู้นั้นครับ"
พี่พีทรีบเดินไปหยิบ
"ไอ้ภู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ไอ้พวกเพื่อนตัวดีของผม กรูกันเข้ามาแล้วเรียกชื่อผมพร้อมกัน
"ไอ้เชี้ยแว่น" ไอ้แบงค์เดินเข้าไปชกหน้าไอ้แว่น
"แบงค์ อย่าไปทำมัน กูขอร้อง"
"มึงใจดีเกินไปแล้วไอ้ภู ไอ้แว่น ไอ้เลว" ไอ้แบงค์ชกเข้าไปอีกที
"พวกมึงห้ามไอ้แบงค์ดิ"
"น้องๆพอๆ" พี่ตำรวจดึงไอ้แบงค์ไว้ มันถึงได้สงบลง
พี่พีทรีบไขกุญแจที่ข้อเท้าผมออก รอยแดงจนเขียวรอบข้อเท้าเต็มไปหมด
พี่พีท ติดกระดุมเสื้อให้ผม แล้วก็ใส่เข็มขัด พยุงผมลุกขึ้น ผมเดินเข้าไปหาไอ้แว่น
พี่พีทกัดกรามแน่นตลอดเวลา ผมรู้ว่าพี่พีทโกรธมาก แต่พยายามสะกดอารมณ์ไว้
"พี่พีท" ผมบีบมือพี่พีทที่กำแน่นให้คลายลง
"พี่อยากฆ่ามัน"
"ถ้าพี่ฆ่ามัน เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ"
"ไอ้แว่นมึงทำงี้ได้ไงว่ะ สัด เพื่อนกันนะเว้ย แม่ง เลว" ไอ้แบงค์เริ่มบ้าขึ้นมาอีกแล้ว ไอ้ขิงยืนร้องไห้
นี้กูยังไม่ได้ตายนะอีขิงร้องไห้ทำไม ไอ้โยชิก็ยืนกอดแขนผัวมัน
"แว่น ขอบใจนะที่มึงรักกู แต่กูมีคนที่กูรักอยู๋แล้ว แล้วกูก็รักเขามาก  แล้วก็ไม่เหลือไว้ให้ใครอีก เพี้ย!!!!!!!!"
ทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นผมตบหน้าไอ้แว่นอย่างแรง
"นี้คือการลงโทษ แว่น มึงเข้าใจคำว่ารักผิดไปนะ การที่เราได้รักใครสักคนเราจะต้องปราถณาให้เขามีความสุขไม่ใช่ปราถณาที่จะครอบครอง กูให้อภัยมึงเพราะมึงคือเพื่อน และสิ่งที่มึงทำไปเพราะว่ามึงรักกู กูหวังว่ามึงจะไม่ทำลายโอกาสที่กูให้มึงนะ "
ไอ้แว่นได้แต่นั่งน้ำตาไหล
"พวกเรากลับกันเถอะ"
"มึงจะไม่เอาเรื่องมันจริงอ่ะไอ้ภู"
"เป็ด  แว่นมันคือเพื่อนพวกเรา"
"กูไม่นับมันเป็นเพื่อน"
"เป็ด ใจมึงกำลังร้อนมึงกำลังแค้น ใจมึงก็เลยไม่เป็นสุข ต่อให้แว่นมันติดคุก ใจมึงก็ยังไม่เป็นสุขอยู่ดี มึงอาจจะซะใจแต่ต่อไปแว่นมันออกมาจากคุกมึงเจอมันมึงก็แค้นมันอยู่ดี แต่ถ้าวันนี้มึงให้อภัย จากคนที่เราแค้นเราอาจจะได้เพื่อนแท้กลับมาอีกคนก็ได้ "
"กูเบื่อนางเอกเว้ย เบื่อๆๆๆ" แล้วไอ้แบงค์มันก็เดินหัวเสียออกจากห้องไป
"พี่พีท น้องภูเชื่อว่า ถ้าคุณย่าเป็นน้องภูคุณย่าก็ทำแบบนี้ พี่พีทให้อภัยแว่นนะ"
พี่พีทดึงผมไปกอดแล้วก็ลูบหัวเบาๆ
"เจตน์ พาไอ้แว่นมันไปหาหมอด้วยนะ เดี๋ยวมันจะตายซะก่อน กูฝากด้วย"
"เออ"
"พี่เจตน์น้องภูขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับน้องชาย ตำรวจไทยยินดีรับใช้ประชาชน "
แล้วพี่เจตน์ก็เดินไปแกะผ้าที่พันมือไอ้แว่นออก
"กลับกันเถอะพวกมึง กูหิว พี่พีทน้องภูเดินไม่ไหว ขี่คอหน่อยดิ"
แล้วพี่พีทก็ให้ผมขี่คอ ผมรู้ว่าพี่พีทโกรธมาก แต่พี่พีทก็เข้าใจผม
ผมเองยังไม่นึกเลยว่าพี่พีทจะใจเย็นได้ขนาดนี้ นึกว่าไอ้แว่นจะโดนกระทืบม้ามแตกซะแล้ว

"พี่พีทไม่คิดจะกระทืบไอ้แว่นหรอ"
"คิด ตอนนี้ก็ยังคิด"
"แล้วทำไมไม่กระทืบ"
"ก็เมียพี่ขอไว้ไง"
"ขอบคุณนะ"
แล้วเราทั้งหมดก็เดินออกมาจากคอนโด พี่เจตน์พาไอ้แว่นขึ้นรถแท็กซี่ไปหาหมอทำแผลที่ไอ้โยชิฝากไว้ให้
ส่วนพวกผมก็นั่งรถกลับไปที่บริษัท พนักงานก็กลับบ้านกันหมดแล้ว
"พี่พีทพี่บุ้งรู้เรื่องนี้หรือเปล่า"
"วันนี้บุ้งมันไม่มาทำงาน"
"อย่าบอกคุณย่านะ เดี๋ยวคุณย่าเป็นห่วง"
"อื้ม"
พี่พีทเอาผมวางลงบนโซฟา เพราะตลอดทางผมขี่คอพี่พีทมาตลอด
พี่พีทเดินไปหยิบยามาทาให้ ไอ้พวกนั้นก็ยืนมอง แล้วก้คุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมา
"โยชิ"
"ครับพี่ภู"
"ขอใจแกมากนะ ถ้าไม่ได้แกพี่คงแย่"
"ก็พี่ภูเป็นพี่สาว เอ๊ย พี่ชายโยชินินา น้องไม่ช่วยพี่แล้วใครจะช่วยล่ะจริงไหม"
"แล้วแกตื่นมาได้ไงอ่ะ"
"ไม่รู้สิ โยชิฝันว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางใจดี เดินมาหาโยชิแล้วก็บอกว่า ตื่นๆๆ รีบไปช่วยพี่ภูเร็วเข้า โยชิก็เลยรู้สึกตัวอ่ะ"
"พี่ว่าเราสองคนไปให้หมอเช็คดูอาการดีกว่า ทานอะไรเข้าไปบ้างก็ไม่รู้"
"ไอ้แว่นนะไอ้แว่น เห็นเนิร์ดๆแบบนั้น ไม่นึกเลยว่ามันจะทำได้ขนาดนี้" ไอ้แบงค์ยังไม่สงบ
"มึงดูรอยสักมันสิ มาเฟียเด็กชัดๆ" ไอ้เป็ดอีกคน
"มึงสองคนนิ เลิกบ้าได้แล้ว"
"ยังไงกูก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่มึงทำอยู่ดีไอ้ภู"
"กูก็ไม่เข้าใจมึงเหมือนกัน ว่ามึงปล่อยมันไปได้ไง" อ่าวไอ้ตี๋ก็เอากับเขาด้วย
"ขิงก็เหมือนกัน" เอ้า อิขิง เอากับเขาด้วยหรอ
"แต่กูเข้าใจไอ้ภู" ไอ้อิค เพื่อนเลิฟ
"ทำไมว่ะ"
"ก็กูเคยเป็นเหมือนไอ้แว่นไง แล้วกูก็ได้รับโอกาสแบบที่ไอ้แว่นได้ในวันนี้"
"พี่อิคเคยจะข่มขืนพี่ภูหรอ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นไอ้โยชิ พี่อิคเขาไม่ได้ทำอะไรพี่ อย่าเวอร์"
"เล่าให้โยชิฟังเถอะภู" ไอ้อิคบอก
"กูเล่าไม่ถูกกูลืมแล้ว ถ้ามึงอยากเล่าก็ไปนอนเล่ากันที่บ้านโน้น แต่ตอนนี้กูหิวมาก พี่พีทน้องภูหิวข้าววววววว"
"งั้นก็ไปทานข้าวกันป่ะ เดินไหวไหม"
"ไม่ไหว"
"อย่ามาเวอร์พี่ภู เท้าไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย สงสารพี่พีทเขาบ้างตัวเองก็ไม่ใช่เบาๆ"
"หุบปากไปเลย ทำอย่างกับแกผอมมากงั้นแหละ ตอนเนี่ยแกเหมือนหลักกิโลขึ้นทุกวันแล้วรู้ไหมไอ้โยชิ"
"รู้งี้ไม่ช่วยก็ดี ชิส์"
"ป่ะๆ ทุกคนไปเจอกันร้านปิ้งย่างร้านที่พี่เคยพาไปก็แล้วกันนะ "
"เย้ๆๆๆๆๆๆ อิ่มประหยัดอีกแล้ว" ไอ้โยชิแสดงอาการดีใจเวอร์ นี้เราสองคนเพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายๆกันมาจริงหรือเปล่าว่ะเนี่ย

หลังจากอิ่มอร่อยก็แยกย้าย ผมก็เดินทางกลับมาบ้านพร้อมกับพี่พีทเหมือนปรกติ
แต่ที่ไม่ปรกติก็คือตลอดทางพี่พีทไม่ได้พูดอะไรเลย ได้แต่ขับรถเงียบ จนผมต้องเปิดเพลง
"พี่พีทเป็นอะไรหรือเปล่า"
"พี่แค่รู้สึกกลัว"
"กลัว?"
"อื้ม ถ้าวันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นกับน้องภู พี่ไม่รู้จะอยู่ได้หรือเปล่า "
"น้องภูคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง"
"นี้ยังไม่โชคร้ายอีกหรอ"
"ถ้าน้องภูโชคร้าย ไอ้โยชิก็คงมาช่วยไว้ไมทันหรอก จริงไหม"
"มั้ง"
"อย่าคิดมากนะ ต่อไปนี้น้องภูจะระวังตัวให้มาก พี่พีทจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงไง ขึ้นบ้านเถอะ เดี๋ยวคืนนี้จะให้รางวัลอย่างงาม"
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้ลิงเอ๊ย" แล้วเราสองคนก็เดินขึ้นนห้องไป

"มานี้สิ" พี่พีทเรียกผมในขณะที่ผมยืนถอดเสื้ออยู่
"มีไร"
"จะดูว่าตรงไหนบุบสลายหรือเปล่า"
"ไม่มี"
แล้วพี่พีทก็จับผมหมุนตัวสำรวจซ้ายทีขวาที ฮ่าๆๆ
"ไปอาบน้ำเถอะ " แล้วเราสองคนก้ไปอาบน้ำกัน พี่พีทก็อาบให้
อาบเสร็จก็มาเช็ดตัวให้ ใส่เสื้อผ้าให้ แล้วก้ไปล้มตัวนอน
พี่พีทเดินไปปิดไฟ แล้วก็ล้มตัวนอนข้างๆผมดึงผมไปกอด
"น้องภูรู้ไหม พี่ต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนที่จะไม่ทำอะไรไอ้แว่น"
"น้องภูรู้ แล้วก็ขอบคุณนะ ที่พี่พีททำตามที่น้องภูขอเอาไว้"
"พี่รักน้องภูมากนะ"
"น้องภูก็รักพี่พีทมากเหมือนกัน"
"ต่อให้วันนี้ไอ้แว่นมันทำอะไรน้องภู พี่ก็ยังรักน้องภูเหมือนเดิมและมากกว่าเดิมด้วย"
"ขอบคุณครับ" แค่นี้น้ำตาก็ไหลแล้ว
"ไม่ร้องนะ ไหนว่าใครจะตบรางวัลให้พี่อย่างงามน๊า"
"บร้า"
"ฮ่าๆๆๆ นอนเถอะ ตื่นมาจะได้เจอแต่เรื่องดีๆ"
"จะนอนแน่หรอ" แล้วผมก็ค่อยลูบไปบนหน้าท้องแข็งๆของพี่พีท แล้วก็ล้วงไปใต้กางเกงนอน
"สงสัยจะนอนไม่ได้ซะแล้ว" พูดจบพี่พีทก็ขึ้นมาคร่อมตัวผมทันที
จูบไปทั่วทั้งตัว จนเลื่อนไปที่ข้อเท้า พี่พีทจูบลงเบาๆ
"ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายน้องภูได้อีก พี่สัญญา"
แล้วหลังจากนั้นก็ดำเนินไปตามท้องเรื่อง  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

****************************************

ต่อให้ตัว ถูกกักขัง อย่าหวังได้
แม้หัวใจ ของฉัน นั้นสักนิด
ต่อให้ได้ กายเนื้อ ไปแนบสนิท
อย่าหวังชิด ใกล้รัก ที่พักใจ

ต่อให้เสีย สิ้นของรัก ที่สงวน
ต่อให้ชวน กันมา พรากพาหนี
ต่อให้โลก เหลือแต่ เพียงธุลี
ใจดวงนี้ จะรักแน่ แค่คนเดียว

******************************************

สวัสดีครับ ทุกคน

ตอนนี้เป็นตนที่เขียนยากมากตอนหนึ่ง
เพราะมันไม่ใช่เเนวที่ถนัดเลยอ่ะ
ไม่เคยโดนข่มขืนอ่ะ เลยไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกยังไง เคยแต่ข่มขืนคนอื่น ฮ่าๆๆๆ
แต่อยากลองเขียนดูเท่านั้นเอง

ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ
ส่งมาให้ผมเยอะๆนะผมได้มีแรงมาต่อให้ทุกวัน
ขอกำลังใจหน่อย

อะครอะคริ

รักนะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

จิ้มๆๆ

แว่นชั่วมาก
น้องภูจิตใจดีงามที่สุด
เหมาะสมกับบทนางเอกมาก ฮ่าๆๆ

[Horizon]

...

[Horizon]

น้องภูน่ารักมาก
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
+เป็ด

[Salome]

เอิ่ม... น้องภูจ๋า หนูนางเอกมากเลย   จริงๆแล้ว คนที่กำลังจะโดนข่มขืนนี่ ความรู้สึกมันเลวร้ายมากนะ การที่จะต้องมีอะไรกับคนที่เราไม่ได้รัก แม่งมันโคตรแย่

อ่ะ จะให้อภัยง่ายๆอย่างนี้จริงเหรอ คนบางคนให้โอกาสแค่ไหนก็ไม่สำนึกนะ ยิ่งถึงขนาดมีรูปติดเยอะขนาดนี้ มันเป็นสตอคเกอร์แล้ว ต้องไปหาหมอแล้วล่ะ

แอบขัดใจน้องภูหน่อยนึง ส่วนอันนี้ให้ไอ้บ้าโรคจิตแว่น    

[the_pupae]

เฮ้อออโล่งออกไปที่นะน้องภู

[gupalz]

นางเอกจริงๆเลยน้องภูเนี่ยย

[noy]

น้องภูนางเอกมาก ไอ้แว่นมันน่าจะโดน

[ณยฎา]

อนิจจา ศัตรู ว่าร้อยพิษ
ไม่ร้ายเท่า หนึ่งมิตร ที่คิดผลาญ
แต่ด้วยคุณ ความดี ที่เบ่งบาน
จึงรอดพ้น บ่วงมาร ตามราวี

[seaz]

ว่าแล้วเชียว ต้องมีอะไรแปลกๆ ขอบคุณที่ปลอดภัย

[MoMoRin]

N'phuu naang eak sud sud khaa 5555

[roseen]

 :เฮ้อ:โล่ง

[tawan]

 

นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว

 

[naiin]

                                                  กลอนปิดท้ายเพราะๆนี่น่าเก็บไว้เป็นคอลเลคชั่นนะ เพราะดี     สงสารลิงน้อยโดนล่ามโซ่นะเนี่ย   

[ขนมสัมปันนี]

หลังจากนอนลุ้นว่าใครจะมาช่วยน้องภูอยู่ทั้งคืน พอเช้าเข้ามาดู... โล่งใจน้องภูปลอดภัย

[nongrak]

ดีนะที่โยชิมาช่วยทัน แต่แกน่าจะตีซ้ำอีกหลายๆทีนะโยชิ
ไอ้แว่นมันโดนแค่นี้น้อยไป แต่ขัดใจจริงน้องภูนางเอกเกินอย่างเพื่อนว่า
การให้โอกาสคนมันก็ดี แต่ก็ต้องมีการสั่งสอนกันบ้างสิ

[nemesis]

อ๊ายยยยยยยโยชิแกน่ารักมว๊ากกกกกก

[greensnake]

น้องภู หนูเป็นคนดีมากเลยค่ะ มาเอารางวัลกับพี่
นับว่าเป็นโชคดีของน้องแว่นนะที่มาเจอน้องภูอ่ะ
ถ้าเป็นคนอื่นนะ อย่าว่าแต่เจ็บเลยชีวิตก็อาจจะหาไม่
แค่พี่พีทคนเดียวก็คงเดี้ยงแล้ว ไม่นับรวมเพื่อนๆอีก
แต่เพราะน้องภูเป็นคนดี ก็เลยมีคน(หรือเปล่า)คุ้มครอง
รอดไปได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็น่าโมโหอยู่ดีแหละ
หวังว่าน้องแว่นจะไม่ทิ้งโอกาสนั้นไปนะ 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ  น้องภู

[jimmyjimmy]

โยชิ...สุดยอด พระเอกตัวจริง เรื่องปิ้งย่าง...555 ไม่ใช่ล่ะ

เกือบล่ะ...ถ้าโยชิตื่นมาไม่ทัน น้องภูของพี่พีท จะเหลืออารายยยยย

แต่เหตุการณ์ร้ายๆ ก้อผ่านไปได้ด้วยดี....^0^

[tasskusr]

ดีจังที่น้องภูปลอดภัยอ่ะค่ะ ต้องขอบใจโยชิมากเลยนะเนี่ยที่มาช่วยน้องภูได้ทันเวลาอ่ะค่ะ ว่าแต่ว่าผู้หญิงที่มาบอกดยชินี่ใครกันนะ สงสัยจังเลยอ่ะ น้องภูของเราก้อเป็นนางเอกที่แสนใจดีเหลือเกินอ่ะ ในขณะที่คนอื่นอยากจะกระทืบไอ้แว่นให้ตายไปเลยอ่ะ ต่อไปนี้พี่พีทก้อดูแลน้องภูดีๆแล้วกันนะคะ

[4559]

ไอ้แว่นไอ้เลววววววววววววววว


ดีนะน้องภูของเราเป็นนางเอ๊กนางเอกอ่า

[speedboy]

บางทีดวงก็เป็นสิ่งสำคัญในการใช้ชีวิต  น่าสงสารน้องภูจังคร้าบ

[gookgik]

  ไอ้แว่นนี่ต้องเป็นโรคจิตแน่  มีรูปน้องภูเต็มห้องเลย แถมยังสักลายเต็มตัว   เฮ้อเกือบไปแล้วน้องภู ดีนะโยชิมาช่วยพี่ภูทัน  แต่น่าจะตีมันหนักกว่านี้หน่อยที่บังอาจมารังแกพี่สาวของโยชิ

เป็นเพราะน้องภูเป็นนางเอกของเพื่อนๆ  เป็นคนดีพระย่อมคุ้มครอง   

ผู้หญิงหน้าตาใจดีที่น้องภูและโยชิฝันต้องเป็นคนเดียวกันแน่เลย

หวังว่าไอ้แว่นมันจะสำนึกได้  เพราะโอกาสคนที่ถูกทำร้ายจะให้อภัยคนทำร้ายนะไม่ได้มีบ่อยครั้ง   

[ujen]

น้องภู

  ผู้หญิงที่โยชิฝันถึงเป็นใครอ่ะ

 

[ChiOln]

บางทีก็รู้สึกว่าน้องภูใจดีเกินไป ถ้าคนที่สำนึกได้ก็ดีไป

ถ้าเป็นพวกสำนึกไม่ได้ เราก็จะอยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าปล่อยมันไว้

[ladymoon_yy]

ผ่านไปด้วยดี   

[yayee2]

รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ(ขนาดเรายังคิดว่าแว่นเป็นเด็กดี)
ภัยจากคนใกล้ตัวนี่แหละเกิดได้ง่ายที่สุด เพราะเราจะไม่เฉลียวใจและไม่ได้ระวังตัว
ยกนิ้วให้น้องภูนะ เด็ก ม.6 แต่คิดได้เหมือนผู้ใหญ่วัยค่อนคนเลย
ขนาดเราๆ(แก่แล้ว) ก็คงทำใจไม่ได้มั้ง ถ้าโดนขนาดนั้น
เพราะมันทั้งคาดไม่ถึง ผิดหวัง โกรธ เสียใจ เจ็บใจ แค้นใจ ซึ่งความรู้สึกดังกล่าว
คงกลบความคิดดีๆจนมิดแหละ
แสดงว่าน้องภูรับสิ่งปลูกฝังดีๆจากคุณย่าและพ่อแม่มาเยอะเชียว