หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[september]

 

ห้ามเค้านอนด้วย แล้วจะเลื้อยไปหาเค้าทำมายยยยยย 555555555555555555555555555

[yowyow]

อ่าว แล้วทำไมน้องภูกลับเลื้อยลงไปข้างล่างนอนกะพี่พีทซะงั้นละ

[eaey]

ตกหน้า เข้ามาดัน อึ๊บ อึ๊บ

[iota]

เมื่อคืนแอบหวัง ภูภูมิ จะมาต่อพี่พีทกับน้องภูให้อ่าน
เลยนั่งรอหลังห้าทุ่มกว่าๆ นั่งเล่น นู่น นั้น นี่ ไปเรื่อย
แล้วก็ไม่ผิดหวังที่รอครับ^__^ ได้อ่านนิยามของความรักที่อบอุ่นของคุณย่า
และเรื่องราวที่ ภูภูมิ ถ่ายทอดออกมา มองเห็นภาพได้อย่างชัดเจน
ไม่ว่าจะเป็นบรรยากาศในครอบครัว ที่พูดคุยกัน ในห้องครัว ที่โต๊ะทานข้าว
เพื่อนๆ ที่คอยให้คำปรึกษา บทพ่อแง่แม่งอนของพี่พีทกับน้องภู ฯลฯ (อ้อ! บทกลอนตอนท้ายด้วยนะ)
สิ่งต่างๆ เหล่านี้ที่ทำให้คนอ่านมีความสุข
รวมถึงผมด้วยที่อ่านจบตอน จนต้องเก็บความสุขเอาไว้กับตัวเองในยามหลับ 
และยามตื่น เมื่อต้องทำงานความสุขในหัวใจก็ยังไม่จางหายไปไหนเลย
นำความรู้สึกดีๆ แบบนี้มาบอกกล่าวให้รับรู้ครับ..
ขอบคุณด้วยเช่นกันครับ


                                http://www.youtube.com/v/tRHz2-MJfEQ

หากเราใจตรงกัน เราอาจเจอกันในใจ..
รัก.. กอดตัวเองเหมือนกอดเธอ

[K.Pupoom]

ตอนที่.....79



 



เห้ย..ลงมานอนข้างล่างได้ไงว่ะเนี่ย รู้สึกตัวตอนเช้า ก็หันไปมองพี่พีทที่นอนกอดอยู่
ค่อยๆยกแขนพี่พีทออกจากเอวแล้วก็กระกึ๊บๆลุกขึ้นไปที่เตียง
"เอ้ออออออ" เสียงพี่พีทบิดขี้เกียจผมก็เลยรีบล้มตัวนอน
"นอนข้างล่างก็สบายเหมือนกันนะ อุ๊นอุ่นเหมือนมีคนให้กอดทั้งคืน"
"งั้นก็นอนไปอีกสามเดือนแล้วกัน"
"อ่าว....ตื่นนานแล้วหรอที่รัก"
"ก็นานแล้ว" ผมลุกจากเตียง ไปเข้าห้องน้ำ แต่พี่พีทเนี่ยสิ คว้าตัวไว้แล้วดึงไปนั่งตักที่พื้น
"ขอพี่หอมทีนะ"
"ยังไม่ครบเจ็ดวันเลย ปล๊อยยยยยย"
"อยาเกเห็นพี่ทรมานตายไปต่หน้าหรอไง"
"ก็จะได้เข็ดสักทีไง จได้ไม่ต้งมาดุน้องภูสุ่มสี่สุ่มห้าอีก น้องภูน้อยใจนะ"
"พี่ขอโทษนะครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก"
"พี่พีทก็สัญญาแบบนี้ทุกที พอเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่เคยที่จะถามน้องภูสักคำเอ๊ะอ๊ะก็ดุๆๆๆๆ"
"ต่อไปนี้พี่สัญญา ว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก"
"แน่นะ"
"แน่ครับ แต่น้องภูต้องสัญญากับพี่ด้วยนะ ว่าต่อไปนี้ถ้ามีใครมารังแก น้องภูจะต้องบอกพี่เป็นคนแรก ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป ได้ไหม"
"ก็ได้"
"ฟ๊อดดดดดดดดดดดดดดดด  ชื่นใจของพี่"
"ปล่อยเลยยังไม่ครบเจ็บวันเลย"ผมก้มหน้าด้วยอาการเขินอาย หน้าแดงไปหมดแล้ว
"ถือว่าเป็นโมฆะนะ"
"ได้ไงอ่ะ"
"ป่ะ อาบน้ำแต่งตัวกันเถอะ ทุกคนคงรอทานข้าวอยู่แล้ว"
"พี่พีทททททท"
"ครับ"
"น้องภูเข้าใจนะว่าพี่พีทต้องปกครองลูกน้อง แต่น้องภูอยากให้พี่พีทเข้าใจว่า การที่เราทำให้ใครหลายๆคนทำงานให้เราด้วยความรัก เขาจะทำงานให้เราได้ดีกว่าที่เขาจะทำให้เราเพราะอำนาจเงิน อย่างเดียว น้องภูอยากให้พี่พีททำบริษัทให้เป็นเหมือนครอบครัว สิ่งที่น้องภูทำไปก็เพื่อเป้าหมายนี้เช่นกัน พี่พีทเข้าใจน้องภูนะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ พี่จะทำตาที่น้องภูบอก คนดีของพี่" แล้วพี่พีทก็หอมแก้มผมเบาๆ
********
ผมไม่นึกเลยว่าเด็กม.6ตัวเล็กๆที่ผมนั่งกอดอญุ่นี้จะมีความมคิด ที่ผู้บริหารอย่างผมคิดไม่ถึง
เด็กคนนี้ไม่ใช่แค่คคนรักธรรมดา เขายังเป็นคนที่ดูแลทุกๆเรื่องของผม
เขาห่วงกิจการของผม ห่วงผม ห่วงคุณย่าผม ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี
ตนนี้หัวใจมันพองโตเสียเหลือเกิน อยากจะขอโทษเขาเป็นแสนเป็นล้านคำ
ผมมองปราถณาดีผิดไป ผมมองเขาเป็นเด็กมาโดยตลอด แต่ที่ไหนได้
เด็กคนนี้ ความคิดโตเกินกว่าวัยมาก  ขอบคุณ คุณพ่อคุณแม่เขา
ที่เลี้ยงลูกมาดีเสียเหลือเกิน แล้วก็ขอบคุณ ที่ให้เขามาอยู่ในอ้อมกอดผมแบบนี้  "สุดที่รัก"
*********

"พี่พีท ไปได้ยังอ่ะ เดี๋ยวน้องภูไปเรียนสาย"
"ครับๆ"แล้วผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้วก็ออกมาแต่งตัว
พี่พีทมันคิดอะไรของมันนะ อมยิ้มอยู่นั้นอ่ะ แถมมาทำตาซึ้งอีกต่างหาก
อาบน้ำกันเสร็จก็มาแต่งตัวตามเคย
"พี่ถามจริง เมื่อไรจะเลิกใส่กางเกงตัวนี้"
"ก็คงยันจบอ่ะ อีกไม่กี่เดือนเองไมหรอ"
"พี่บอกแล้วไงว่ามันสั้น มันเห็นขาขาวๆมากเกินไป"
"ใครๆเขาก็ใส่กันทั้งนั้นอ่ะ ขี้บ่น"
"หวง ใส่แบบนี้อ่ะสิ ไอ้โจ้มันถึงได้จับก้นเอาอ่ะ"
"ไม่เกี่ยวเลย เหนือเข่านิดเดียวเองนะ ไม่ได้แก้ผ้าซะหน่อย พี่พีทก็พูดซะเวอร์"
"พี่ไม่เห็นเพื่อนคนอื่นๆจะสั้นแบบเราเลย"
"เบื่อๆๆๆๆๆ  เดี๋ยวก็จะจบแล้ว จะไม่ได้ใส่แล้ว เข้ามาหาวิทยาลัยก็ใส่ยาวแล้ว จะบ่นอะไรนักหนา"
"ทาครีมซะบ้างสิที่ขาอ่ะ  ครีมกันแดดที่หน้าทาหรือยัง"
"ทาแล้ว"
"อืมๆ ไปเตรียมกระเป๋า"
"เตรียมแล้ว เหลือรอพี่พีทเนี่ยแหละ จะเซตอีกนานไหมผมอ่ะ สเปรย์เนี่ยมันทำลายชั้นบรรยากาศโลกรู้ไหม ใช้ให้มันน้อยๆหน่อย"
"จ้ะ ฟ๊อดดดดดด" เอ๊ะอะเถียงไม่ได้ชิงหอมตลอด
แล้วเราสองคนก็ลงมาข้างล่าง โดยมีพี่อ้น พี่บุ้ง กำลังยกอาหารมาตั้งที่โต๊ะอาหาร
"อ่าวตื่นแล้วหรอไอ้ตัวแสบ" เป็นคำทักทายยามเช้าของไอ้ผักเน่า
"ละเมอใส่ชุดนักเรียนเดินมามั้ง มีอะไรทานบ้างอ่ะพี่สะใภ้" เรียกแบบนี้พี่อ้นก็เขินหน้าแดงเลย
"ก็ที่เห็นเนี่ยครับ"
"จะเลี้ยงพระหรอครับเนี่ย"
"ก็เมื่อคืนย่าเห็นมีคนงอนกันไปงอนกันมา ทานไปนิดเดียวเอง เช้าคงจะหิว"
"ใครกันน๊าที่งอนกันไปงอนกันมา" พี่บุ้งมันพูดเสริมคุณย่า ลอยหน้าลอยตา
"พี่พีทททท" ผมก็เลยเรียกพี่พีทที่ เปิดหนังสือพิมพ์อ่าน
"ครับ"
"ถ้าจะไล่พนักงานออกสักคน จะต้องทำไงบ้างอ่ะ"
"ไล่ใครอ่ะ"
"คนแถวเนี่ย ไล่ออกไปทั้งสามีภรรยาเลยนะ จะได้ไปกัดก้อนเกลือกินกัน"
"เอ้า พี่ไม่เกี่ยวนะ จะไล่ก็ไล่บุ้งคนเดียวโน้น"
"ไล่ก็ไล่ สิ เดี๋ยวพี่ก็มากัดก้อนเกลือบ้านคุณย่าทุกวันเลย พาเมียมาด้วย"
"คุณย่าไม่ต้อนรับหรอกใช่ไหมครับ"
"ไม่รู้ๆ" แล้วคุณย่าก็เดินเข้าไปในครัว ผมก็เดินตามเข้าไป
"คุณย่าาาาาาาาาาา เกลือบ้านเราเป็นเกลือป่นนะกัดไม่ได้ " แล้วผมก็เดินไปช่วยยกอาหารมาวางที่โต๊ะ
แล้วทุกคนก็มานั่งที่โต๊ะพร้อมหน้าพร้อมตา

"ในฐานะที่ย่าเป็นผู้ปกครองของทุกคน ขอออกคำสั่งว่า ถ้าใครทะเลาะกันให้ย่าเห็นอีก ย่าจะทำโทษ"
"ดีครับ" ผมสนับสนุน
"ไม่ว่าใครจะผิด ต้องรับโทษทั้งคู่"
"ไม่ดีๆๆๆๆๆ" ผมรีบปฏิเสธ
"ตามนี้แหละ โดยเฉพาะเราเจ้าตัวแสบ"
"คุณย่าพูดเหมือนน้องภูชอบก่อเรื่องงั้นแหละ น้อยใจ"
"น้อยใจก็ทานเยอะๆ จะได้มีสมาธิเรียนหนังสือ เดี๋ยวสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ย่ามีของขวัญให้"
"จริงนะครับ"
"จริงสิ"
"ไม่อยากนึกเลย ว่ามหาวิทยาลัยนั้นจะป่วนแค่ไหน" ไอ้พี่บุ้งพูดจบมันก็ส่ายหน้า
"ทำไมหรอ พูดดีๆนะ"
"เปล่า"
"สองคนนี้หยุดพูดบ้างเถอะ ให้พี่อ้นเขาพูดบ้างสิ"
"โห..คุณย่า  พี่อ้นเขากลัวดอกพิกุลจะร่วง"
"ก็ไม่ถึงขนาดนั้น" พี่อ้นมันก็พูด พร้อมส่งยิ้มแก้เขิน
"พี่อ้นน้องภูถามหน่อยดิ นึกไงมาชอบพี่บุ้งอ่ะ ชะตาขาดหรือเปล่า ไปต่อชะตาที่วัดไหมเดี๋ยวพาไป"
"ก็ปากมันเป็นซะแบบเนี่ยนะเรา "
"คุณย่าไม่อยากรู้หรอครับ น้องภูว่า พี่บุ้งมันต้องเมาแล้วข่มขืนพี่อ้นแน่เลย"
"ค๊อก ค๊อก อึ่ม"  พี่บุ้งมันสำลักน้ำแกง พอดี สงสัยจะจริง
"ยุ่งเรื่องของพี่เขาน่ะ ดูสิ นั่งเขินจนไม่ทานข้าวเเล้ว ทานข้าวลูกอ้น น้องมันก็แหย่เล่น อย่าไปสนใจเลย"
"เออพี่อ้น อีกเรื่องหนึ่ง"
"พอได้เเล้ว" พี่พีทมันก็เอามือหยิบกุ้งชุบแป้งทอดยัดปากผม สร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคน
พี่พีทนะพี่พีท นกำลังอยากรู้เลยอ่ะ ขัดจังหวะต่อมขี้เสือกจริงๆ
ทานอาหารกันเสร็จก็ร่ำลาคุณย่าออกไปทำงาน พี่พีทไปส่งผมที่หน้าโณงเรียนเหมือนเคย
"เลิกเรียนแล้วรีบไปหาพี่นะ"
"ครับ ฟ๊อดด" แล้วก็กระโดดลงจากรถไป ก็เห็น ไอ้อิคยืนซื้อหมูปิ้งอยู่กับโยชิ

"ทำอะไรกันอ่ะ"
"อ่าวพี่ภู กำลังซื้อหมูปิ้ง ไปเอาไปให้พวกพี่อ่ะแหละ พี่อิคบอกว่าทานของฟรีบ่อยแล้วเลยอยากซื้อไปให้บ้าง"
"มึงรู้จักเกรงใจด้วยหรอว่ะอิค ไม่คาดคิดมาก่อน"
"เออดิ"
"แล้วทำไมมาพร้อมกันได้อ่ะ เมื่อคืนนอนด้วยกันหรอ"
"เปล่า พี่อิคไปรับโยชิที่คอนโด"
"หรอ ไหนหันมาทางนี้สิ" แล้วผมก็เปิคอเสื้อโยชิดู
"มีไรหรอพี่ภู"
"แล้วที่คอนี้รอยอะไรอ่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ "
"มึงอย่ามาทะลึ่งไอ้ภู กูไม่ได้ทำอะไรโยชิ อย่าสร้างกระแส"
"โยชิ อย่าพึ่งไปยอมมันนะ"
"ยังไม่ยอมโยชิเชื่อพี่ภู"
"ดีมากน้องรัก ซื้อไปเยอะๆนะเสี่ยอิค ข้างในหมอฮายีน่าหิวโหยมันเยอะ"
"เออ แต่มึงกับกูมีเรื่องต้องเคลียร์กันยาวเลยว่ะ"
"แต่กูไม่มี"
แล้วเราสามคนก็เดินเข้าไปในโรงเรียน ไอ้พวกนั้นพอเห็นหมูปิ้งก็รุมเข้าใส่ เห้อออ

*******ตัดภาพไปที่...พี่พีท

"พี่พีทหวัดดีค่ะ น้องภูโอเคแล้วนะคะ"
"โอเคแล้ว ห่วงจังนะ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ นานๆจะเจอคนพูดภาษาเดียวกัน"
"แล้วพี่ไม่พูดภาษาเดียวกับเธอหรือไง"
"ไม่ค่อยอ่ะ แหะๆ"
"โบนัสจะเอาไหมจ้ะ"
"ภาษาเดียวกันเลยค่ะถ้างั้น  พี่พีทค่ะรูปหน้าปกงานคุณชูที่มีพี่พีทกะน้องภูแล้วก็นางแบบที่พี่พีทให้ไปใส่กรอบน่ะค่ะ"
"อื้มทำไมหรอ"
"จะให้ติดตรงไหนค่ะ"
"ข้างกระจกตรงนั้นก็ได้"
"โอเคค่ะ"
"เออ ก้อยแล้วโจ้มันเป็นไงบ้าง"
"มันก็ทำปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
"อืม"
"พี่พีทจะไม่จัดการอะไรหรอค่ะ"
"งั้นเรียกทุกคนประชุม พี่มีอะไรจะคุยด้วยหน่อย ป้าแม่บ้านด้วยนะ"
"ค่ะ"
ผมให้ก้อยไปตเรียมประชุมเพราะจะนำนโยบายที่ไอ้ตัวเเสบมันพูดเมื่อเช้ามาใช้
ผมเดินเข้าไปในห้องประชุมทุกอย่างก็เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว
"สวัสดีครับทุกคน ผมขอพูดเลยแล้วกัน นานแล้วนะครับที่ไม่ได้เจอกันพร้อมหน้าแบบนี้ ผมอยากจะบอกทุกคนว่าบริษัทเรากำลังไปได้สวย แล้วผมไม่อยากให้มันสะดุด ผมอยากให้ทุกคนทำงานให้เต็มที่ ไม่ว่าแผนกไหนฝ่ายไหน แล้วอีกอย่าง ผมอยากทำให้ที่นี้เหมือนครอบครัว เหมือนบ้านอีกหลังของทุกคน ขอให้พวกเราอยู่กันด้วยความถ้อยทีถ้อยอาศัย พึงเห็นเพื่อนร่วมงานทุกคนเสมือนญาติ ไม่ว่าใครจะตำแหน่งไหนก็ตาม ขอให้ทุกคนให้เกียรติซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือซึ่งกันนและกัน และจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานในบ้านของเรา ผมเชื่อว่าทุกคนคงทราบกันหมดแล้ว ผมต้องขอโทษทุกคนที่น้องชายผมสร้างความวุ่นวายให้ แล้วผมก็เชื่อว่าทุกคนพร้อมจะให้อภัยเขา แล้วสิ่งที่ผมพูดมาทั้งหมดนี้ก็เป็นความคิดของน้องชายผม ความคิดเห็นของเด็กม.6คนหนึ่ง สิ่งที่ผมจะขออ้อนวอนและขอร้องกับทุกคนก็คือ ให้ทุกคนพึงระลึกไว้เสมอว่า เราทุกคนคือพี่น้องกัน"

ผมพูดจบทุกคนก็ปรบมือให้
"มีใครจะแสดงความคิดเห็นอะไรไหมครับ.........ถ้าไม่มีก็แยกย้ายกันไปทำงานครับ"
ผมเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง นึกถึงคำพูดของไอ้ลิงเมื่อเช้าก็อดภูมิใจในตัวเมียตัวเองไม่ได้  อิอิ

ตัดภาพไปที่...อ้น+บุ้ง+ก้อย+โจ้

"อ้นๆๆ" ไอ้โจ้มันเรียอ้น
"มีไร"
"ที่พี่พีทเข้าพูดว่าน้องชายเขาอ่ะ ใครหรอว่ะ"
"โถๆๆๆไอ้โจ้    โน้น  แหกตาดูภาพข้างๆกระจกนั้นสิ นั้นแหละน้องพี่พีทเขา" พี่ก้อยเดินมาเสริม
"หน้าคุ้นๆใครว่ะก้อย"
"ก็แค่ลูกแม่บ้านของมึงไง"
"ห๊า"
"กูอยากสแน๊ปหน้ามึงตอนนี้ไว้จัง กูเตือนแล้วไม่เชื่อ อยากโชว์พาว ทะเลาะกับน้องเจ้าของบริษัท อนาคตมึงเจริญ ฮวบๆๆแน่"
"กูทำไงดีวะอ้น ก้อย"
"ทำใจ กูขอตัวนะ งานก็เยอะ" พี่ก้อย เดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง
ผมกับอ้นก็แยกย้ายเหมือนกัน ทิ้งให้ไอ้โจ้ ดูรูปน้องภูอย่างตกใจ  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
กลับมาที่โรงเรียน

"นายภูภูมิ"
"ครับอาจารย์"
"ออกมาทำโจทย์ข้อนี้สิ"
"ได้ครับ" ในขณะที่ผมทำโจทย์อย่างสนุกสนาน อาจารย์ก็พูดขึ้นว่า
"วันนี้เย็นไปซ้อมถือป้ายด้วยนะเธอ"
"ป้ายอะไรครับ"
"งานบอลไงจ้ะ ลืมแล้วหรอที่ฉันให้เธอถือป้ายน่ะ"
"นึกว่าอาจารย์จะลืมไปแล้วซะอีก"
"ไม่ลืมจ้าาาาา" ทำโจทย์เสร็จก็กลับมานั่งที่ เดินผ่านโต๊ะไอ้ตี๋ มันก็จับก้นผม
ไอ้นี้นั่งอยู่กับเมียแท้ๆนะ หื่นชิพ  เรียนเสร็จก็พักกลางวัน แล้วก็เรียนต่อภาคบ่าย
"เห้ยเย็นนี้ไปดูไอ้ภูกัน" ไอ้อิคชวนทุกคน
"ดูกูทำไมพวกมึงไม่เคยเห็นกูหรอไง"
"ก็ดูมึงถือป้ายไง"
"ก็ขอตัวนะ กลับไปขายของว่ะ"
"รีบกลับไปขายของจะได้ไปติวหนังสือกับพี่เฟียตใช่ไหมล่ะ กูจะบอกม๊ามึงไอ้เป็ดว่ามึงไปนอนกกผู้ชายไม่ได้ไปติวหนังสือ"
"ไอ้ภู งั้นมึงก็เอามีดแทงกูเถอะ แต่กูก็ติวหนังสือด้วยนะ ก่อนนอนกกอ่ะ"
"ให้มันจริงเถอะ"
"จริงจ้ะเพื่อน"
"งั้นเดี๋ยวกูให้พี่ฝุ่นมาดูด้วยดีกว่า"
"ไอ้แบงค์กูถือป้ายนะ ไม่ได้ควงกระบองไฟ"
"เออ"

ตกเย็นพวกมันก็มานั่งดูผมกัน ผมก็เดินไปหาอาจารย์ อาจารย์ก็ยื่นป้ายชื่อโรงเรียนให้เรา มีไม้ถือยาวลงมาหนักเหมือนกันนะเนี่ย
แล้วอาจารย์ก็อธิบาย บลาๆๆๆๆๆ เกี่ยวกับขั้นตอนการเดินอ่ะ ถือแบบไหนเดินแบบไหน เดินไปตรงไหน หมุนตรงไหนอะไรเงี้ย
มันก็ไม่ได้ยากหรอก แต่ติดตรงที่มันร้อน แล้วผมไม่ชอบทำอะไรคนเดียวอ่ะมันไม่มีเพื่อนคุย แหะๆๆๆ

"นี้นายภูภูมิ เดินใหมันหลังตรงๆหน่อยสิลูก เออ นั้นแหละ ดีมากๆๆ ฟังจังหวะวงโยเขาด้วยลูก ก้าวเท้าให้มันตรงจังหวะ"
มีวงโยเดินตามหลังผมมาด้วย กลัวไอ้ดรัมเมเยอร์มันจะโยนคฑามาปักหัวชะมัด

"พักดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนลูกกกก " อาจารย์ให้พักดื่มน้ำ "นี่ๆพวกเธอน่ะมานี้สิ เธอนั้นแหละใต้ต้นไม้น่ะ"
อาจารย์เรียกพวกเพื่อนๆผมที่นั่งพรอดรักกันอยู่  ฮ่าๆๆๆ พวกมันก็รีบวิ่งมา
"มีอะไรหรอครับอาจารย์"
"ช่วยกันเสริฟน้ำให้เพื่อนๆหน่อย อ่าวนายโยชิ มาอยู่อะไรกับพี่ๆเขาเนี่ย"
"บ้านน้องเขาอยู่ใกล้บ้านผมน่ะครับ เลยกลับพร้อมกันทุกวัน"
"อ่อๆ งั้นก็ช่วยแจกน้ำให้พี่ๆเขาหน่อย ช่วยกันหน่อยลูก"
"เหนื่อยไหม" ขิงเดินมาพร้อมยื่นน้ำให้ผม
"หิวมากกว่าว่ะ"
"โทรบอกพี่พีทยัง"
"ยังลืมเลยอ่ะ ป่านนี้ มิสคอลเป็นร้อยแล้วมั้ง"

ผมก็เลยโทรหาพี่พีท
"พี่พีท"
"โทรหาทำไมไม่รับครับ" เสียงดุอีกแล้ว
"พอดีอาจารย์ให้มาซ้อมถือป้ายอ่ะ ลืมบอก ขอโทษนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วโทรหานะ"
"นานไหม"
"ไม่รู้อ่ะ"
"ครับ มีอะไรโทรมานะ"
"ครับ แค่นี้ก่อนนะ อาจารย์เรียกแล้ว"

ผมนั่งลงข้างๆอาจารย์ ฟังอาจารย์บ่นเล็กน้อยแล้วอาจารย์ก็เดินไปบ่นคนอื่นต่อ  ฮ่าๆ
ที่ข้างๆผมว่างไอ้นที่มันเป็นดรัมเมเยอร์ มันก็ลงมานั่ง เป็นม.6สายศิลป์ มั้ง ถ้าจำไม่ผิด
"นายชื่อภูใช่ป่ะ"
"อื้มใช่"
"เราชื่อ มิว"
"มิวรักแห่งสยามอ่าหรอ"
"มิวเหมือนกัน แต่คนละมิวอ่ะ ดื่มน้ำยังอ่ะ อ่ะ เอาไหม"
"ไม่เอาอ่ะ ดื่มแล้ว เดี๋ยวปวดฉี่ขี้เกียจเดิน"
"เอ่อภู เราขอยมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม พอดีของเราแบตหมดอ่ะ จะโทรบอกพ่อซะหน่อยว่ากลับช้า"
"ได้ดิ..อ่ะ" ผมก็ส่งโทรศัพท์ของผมให้มัน มันก็กดโทรหาพ่อจริงๆไม่ได้สตรอ
"ขอบใจนะ" มันใช้เสร็จก็ส่งคืนให้ผม  ไอ้นี้ต่างจากเด็กสายศิลป์คนอื่นมากๆ
ดูเรียบร้อยเกินไปอ่ะ แต่เวลามันโยนคฑาขึ้นไปบนฟ้าแล้วคว้าหมับเมื่อตกลงมา เท่ห์โคตร
ให้ผมทำคงทำไม่ได้อ่ะ มีหวังปีกหัวตัวเองแน่นอน หันไปมองมันก็ยิ้มให้
ยิ้มอะไรนักหน้าว่ะ หันไปทางไอ้พวกนั้นมันก็พูดอะไรของมันก็ไม่รู้ ผมฟังไม่ออก
จนไอ้ขิงมันต้องมากระซิบข้างๆหู
"นั่งดีๆหน่อย กางเกงในใกล้จะออกแล้ว" ก็นั่งห้อยขาธรรมดา แค่ถ่างมากไปหน่อยเท่านั้นเอง
ช่างเหอะใครจะเห็นก็เห็นไป เอาไปม่ได้ซะหน่อย ฮ่าๆๆๆๆๆ  ไม่หวง แบ่งๆกันดู
"เอ้านักเรียน รอบสุดท้าย เต็มที่หน่อยนะจ้ะ ให้มันเข้มแข็ง  ลุกๆๆๆๆ"
พวกเราก็มาซ้อมเดินกันอีกรอบ ก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจของอาจารย์
อาจารย์ก็นัดหมายวันเปิดการแข่งขันจริง ว่าให้มาเจอกันที่ไหนอะไรยังไง
แล้วอาจารย์ก็ให้คนมาวัดตัวผม
"วัดตัวไปทำไมหรอครับอาจารย์"
"ก็จะได้แก้ชุดขอเธอให้พอดีไง"
"ใส่ชุดอะไรหรอครับ"
"ชุดไทยจ้ะ"
"ครับ"

เสร็จแล้วก็แยกย้านกันกลับบ้านใครบ้านมัน ผมเดินกลับไปที่กลุ่ม ก็เห็นพี่ฝุ่นนั่งยิ้มอยู่
"ดังอีกแล้วน้องภู"
"ถือป้ายเนี่ยนะ ดังตรงไหนพี่ฝุ่น"
"โห งานบอล มีตั้งหลายโรงเรียนมาแข่ง จะไม่ดังได้ไง"
"ก็เท่านั้น"
"มันดังไปก็ไม่มีประโยชน์ มันมีผัวแล้ว  ฮ่าๆๆๆ" ไอ้ตี๋หัวเราะชอบใจ
"แล้วในที่นี้ใครยังไม่มีผัวบ้างว่ะ กูถามหน่อย"
"โยชิครับ" ไอ้โยชิรีบยกมือ
"อยากมีไหมล่ะโยชิ"
"อยาก"
"บอกไอ้อิคสิ คำเดียวเดี๋ยวมันก็จดให้"
"โยชิล้อเล่นน่ะพี่ตี๋ ทำเป็นจริงเป็นจังไปได้"
"คนที่ทำเป็นจริงเป็นจังไม่ใช่พี่ตี๋หรอกจ้ะ พี่อิคโน้นคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว" แล้วไอ้อิคมันก็ถอนหญ้ามาปาใส่ไอ้ตี๋
นานๆทีจะเห็นไอ้อิคเขิน น่ารักดี แล้วพวกเราก็เคลื่อนย้ายก้นออกจากโรงเรียน
"กลับยังไงครับน้องภู" พี่ฝุ่นถาม
"กลับกับพี่วินโน้นง่ะ"
"เออรีบกลับไปเถอะ ป่านนี้ผัวมึงรอจนคอยาวแล้ว" ไอ้แบงค์เสริม
"เออ พี่ฝุ่นขี่รถดีๆนะ ไอ้แบงค์กอดเอวพี่ฝุ่นได้นะ แต่อย่ากอดต่ำ"
"ไอ้ทะลึ่ง"
แล้วผมก็นั่งมอไซต์ไปที่บริษัทพี่พีท เหมือนทุกๆวัน
เดินขึ้นมาบริษัทก็เห็นรูปตัวเองใหญ่เวอร์ที่ข้างกระจก ใครเอามาติดเนี่ย
"หล่อเนอะ" พี่ก้อยเดินมายืนข้างๆ
"มากๆอ่ะ โดยเฉพาะคนนี้" ผมชี้ไปที่รูปตัวเอง
"แล้วเมื่อวานโดนอะไรบ้าง"
"ไม่โดน"
"เป็นห่วงแทบแย่"
"ขอบคุณนะพี่ก้อยเรื่องเมื่อวานอ่ะ"
"ไม่เป็นไร เราพวกกัน วันนี้พี่พีทเรียกประชุมให้พนักงานที่นี้อยู่กันแบบครอบครัว พี่พีทบอกว่าเป็นความคิดของน้องภู จริงหรอ"
"อื้ม น้องภูไม่อยากให้ใครเอาตำแหน่งหน้าที่มากดใครอ่ะ เลยบอกพี่พีทไปแบบนั้น"
"น้องภูรู้ไหมว่าความคิดน้องภูสุดยอดมาก พนักงานคนอื่นๆนะ ปลื้มน้องภูมากๆเลย"
"น้องภูยังไม่ได้ทำไรเลยมาปลื้มทำไม"
"ก็เพราะความน่ารักของน้องภูไง แค่นี้ก้เพียงพอแล้ว ไปล่ะทำงานก่อน"
"มีหนมป่ะ"
"พี่พีทซื้อไว้เยอะแยะเลย รีบไปเถอะ"

เดินผ่านโต๊ะโน้นโต๊ะนี้ทุกคนก็ทักทายกันตามปรกติ ยิ้มแย้ม ก็จะมีอยู่โต๊ะหนึ่งแหละที่นั่งก้มหน้า ฮ่าๆๆ
ผมก็ไม่ได้อะไรหรอก คนทำผิดถ้ากลับใจได้ สังคมก็พร้อมจะให้อภัย แต่ถ้ายังทำผิดซ้ำๆอีกก็ไม่ไหว น้องภูคงจะต้องจัดการ หุหุ

"มาแล้วครับ"
"มานี่สิครับ" ผมก็ไปนั่งตักพี่พีทเหมือนทุกๆวัน พี่พีทกำลังเปิดเฟซบุคของผมอยู่
"บอสเล่นเฟซบุคอีกแล้ว เมื่อไรงานจะเสร็จครับ เห้ย ใครถ่ายว่ะ"
"น่าจะขิงนะ เพราะขิงแท็กมา ถือป้ายหรอวนไหนอ่ะ เดี่ยวพี่จะไปดู"
"ไม่ต้องไปหรอก ไม่ทำงานหรอไง ร้อนด้วย"
"วันไหน"
"วันศุกร์"
"กี่โมง"
"9โมง"
"อืมๆ เนี่ยๆเห็นรูปนี้ไหม กางเกงขามันสั้นเห็นไหมเนี่ย คนคอมเม้ยท์เต็มเลย"
ผมก็เลยนั่งอ่าน ก็พวกรุ่นน้องนั้นแหละ "พี่ภูน่ารักจัง  //  so cute ^^ // ขาวเวอร์ๆ // อยากได้พี่ภู // กางเกงขาสั้นจัง//  พี่ภูหกหนึ่ง น่ารักที่สุด //  พี่ภูขาขาวจัง // พี่ภูนั่งดีๆหน่อย  โยชิใจไม่ดี (อีโยชิเม้นท์ไวมากสงสัยถึงบ้านแล้ว) //  พี่ภูหน้าใสเวอร์ อิอิ  //  มีแฟนยังครับ  หุหุ //  อยากเอาผ้าไปเช็ดเหงื่อให้จัง // บลาๆๆๆๆ
ที่มาเม้นท์กนมากมายเกือบร้อยก็เด็กในโรงเรียนนั้นแหละ เพื่อนไอ้โยชิก็หลายสิบแล้ว แฟนคลับผมทั้งนั้นแหละครับ อิอิ
นี่ยังไม่ได้เอารูปที่ไปถ่ายแฟชั่นมาลงนะ ถ้าเอามาลงล่ะก็ คนกดไลค์เพียบ ฮ่าๆๆๆ หลงตัวเองจังกรู

"พี่ซื้อขนมมาให้ ไปทานป่ะ"
"ขนมอะไรอ่ะ"
"ข้าวเกรียบปากหม้อ กับกุยช่าย มีตะโก้ด้วย"
"ไปซื้อที่ไหนมาอ่ะ"
"ไปเจอลูกค้าอ่ะ เห็นคนมุงๆซื้อกันก็เลยซื้อมา ลองชิมไปกล่องหนึ่งก็อร่อยดี"
"กุ่ยช่ายตลาดพลู"
"เออใช่ๆๆๆ  รุ้ได้ไงอ่ะ"
"เขาดังจะตาย"
"หรอ ไม่รู้อ่ะ เห็นคนมุงเยอะมาก เดี๋ยวน้องภูไเอาจานมาใส่นะ เอาอะไรไหม"
"ขอน้ำหวานเย็นๆสักแก้วก้ได้ครับ"
"ครับ"
"แล้วอยาไปชงกาแฟให้ใครเขาอีกล่ะ รีบมานะ"
"ฮ่าๆๆจร้า บอส"
 เดินไปชงน้ำแดงให้พี่พีทแล้วก็ตัวเองด้วยก็เจอป้าแม่บ้านเช็ดถูอยู่
"ป้า!!!!!!!!!!!!ครับ" แกล้งซะหน่อย
"แหกๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ ป้าอุานเหมือนพี่ช่าเลย "
"ตกใจหมดน้องภู เดี๋ยวป้าหัวใจวายขึ้นมาทำไงเนี่ย"
"ขอโทษครับ "
"เอาอะไร่ะเดี๋ยวป้าทำให้"
"น้ำแดงโซดาเหมือนเดิมครับหนุ่งเหยือก" ผมเดินไปหยิบเหยือกแล้วก็เอาน้ำแข็งใส่
ป้าก็จัดการชงให้ผม
"เดี๋ยวน้องภูยกไปเองครับ"
"ค่ะ"
"ป้าครับ"
"มีอะไรหรอค่ะ"
"เมื่อวานที่ป้าโดนกาแฟสาด น้องภูขอโทษนะครับ"
"ค่ะ ขอโทษครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง ลืมมันไปเถอะค่ะ อย่าเอามาคิดอีกเลย"
"ครับ" เดินผ่านโต๊ะพี่บุ้งมันก็แซว
"น้องๆ กาแฟแก้วหนึ่ง ไม่ใส่เกลือนะจ้ะ"
"เอาโบนัสด้วยไหมจ้ะ หรือว่าจะไม่เอา"
"แรง"
แล้วผมก็เดินเข้ามาในห้องพี่พีท ก็เห็นพี่พีทมานั่งรอผมที่โต๊ะแล้ว สงสัยจะหิวเหมือนกัน
เราสองคนก็เลยนั่งทานอาหารที่โต๊ะกัน เหมือนเช่นที่ผ่านมา
ตัดไปที่.......ไอ้อิค+โยชิ   ตามคำเรียกร้อง

"คืนนี้ขอนอนนี้ได้ป่ะ" ผมเดินมาส่งโยชิที่ห้อง ก็ถามไปเผื่อฟลุค
"ไม่ได้ครับ พี่ภูสั่งห้ามไว้"
"ห้ามว่าอะไร"
"ห้ามให้พี่อิคมาค้างด้วย"
"โยชิเชื่อพี่ภูมากกว่าพี่อิคหรอครับ"
"ใช่ครับ" ตอบได้มั่นใจมาก แถมยังทำหน้าตาน่ารักน่าฟัดอีก
เห้อออ อดใจหน่อยเว้ยมึงอิค พูดแล้วก็ยังแค้นไอ้ภูไม่หาย ไอ้เพื่อนทรยศ
แล้วโยชิก็ดันเชื่อไอ้ภูซะอีก อะไรๆก็พี่ภู บางทีผมยังแอบน้อยใจเลย
เห็นโยชิคุยเฟซกับไอ้ภูแล้วอิจฉา นานๆจะมาเม้นท์ผมสักที หึหึ

"มีอะไรให้พี่ทานบ้างอ่ะ พ่หิว กว่าจะผ่านรถติดถึงบ้านคงเป็นลมแน่"
"งั้นรอแปปนะครับ เดี๋ยวโยชิไปหาอะไรให้ทาน"
"อะไรอ่ะ"
"มีอานหารญี่ปุ่นกับอาหารเวฟ เอาอะไร"
"มาม่า กับ ข้าวเซเว่นใช่ไหม"
"ถูกต้องเลยครับผม"
"สองอย่างเลย"
"มีแต่มาม่ารสหมูสับนะ"
"อื้ม"
"แล้วข้าวอ่ะเอาไร"
"อะไรก็ได้ครับ"
"ครับ" แล้ววโยชิก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าป็นกางเกงขาสั้นเสื้อกล้ามอีกแล้ว
โอ้วววจะยั่วกันไปถึงไหน ได้แต่มองแล้วก็กลืนน้ำลาย ผมไม่อยากทำอะไรล่วงเกิน
กลัวโยชิจะรู้สึกไม่ดีกับผม เพราะคนนี้ผมรักจริง ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ไม่เหลือ
 ติ๊ง...เสียงไมโครเวฟดัง

"ได้แล้วครับ ข้าวผัดปู กับมาม่าหมูสับ"
"แล้วของโยชิล่ะ"
"โยชิยังไม่หิวอ่ะครับพี่อิคทานเถอะ"
"แล้วจะนั่งมองพีทานเนี่ยนะ"
"ไม่ได้หรอ"
"ได้ครับ" ไอ้ที่ถามเพราะว่าไอ้หน้าตาแบ๋วๆของน้องกำลังทำสติพี่กระเจิงรู้ไหม
"ฝีมือโยชิอร่อยไหม"
"ฝีมือโยชิตรงไหน"
"เวฟกับกดน้ำร้อนไง"
"แล้วมันจะต่างกับคนอื่นอย่างไงอ่ะ"
"ก็คนอื่นเขาไม่ได้ใส่ใจลงไป แต่โยชิใส่"
"ถึงว่า หวาน หอม อร่อย น่าทานไปทั้งตัว"
"หืมมม"
"น่าทานไปทั้งจานอ่ะ"
"แล้วไป...พี่อิค"
"ครับ"
"อยากมีอะไรกับโยชิไหม"
"!@#$%^" แทบสำลัก แกถามอะไรของแกเด็กน้อย
"ตอบไม่ถูกเลยหรอ"
"จะให้ตอบจริงๆเลยไหม"
"อื้ม"
"อยาก"
"อดใจหน่อยนะ จนกว่าโยชิจะมั่นใจในตัวพี่อิค"
"ครับ" แล้วจะถามทำไมว่ะ ไม่ต้องถามก็ได้ที่รัก พี่ใจคอไม่ดี
"พี่อิคอยากเรียนคณะอะไรอ่ะ"
"ยังไม่รู้อ่ะ"
"ไม่รู้ได้ไง นี้มันจะสอบอยู่แล้วนะ อ่านหนังสือบ้างเปล่า"
"เปล่า"
"ทำไมพี่อิคเหลวไหลแบบนี้ ต่อไปโยชิจะฝากอนาคตไว้กับพี่ได้ไง" เจ้าหนูหน้าตาบ้องแบ๋วตอนนี้เปลี่ยนเป็นหน้าตาขึงขังไปแล้ว
"ก็พี่เรียนไม่เก่งนิ"
"เรียนไม่เก่งหรือไม่พยายาม"
"ไม่รู้อ่ะ"
"พรุ่งนี้โยชิจะเอาคำตอบจากพี่นะว่าอยากเรียนอะไร แล้วพี่อิคก็คววรจะอ่านหนังสือได้แล้ว ถ้าพี่อิคสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ โยชิจะไม่ยอมพี่"
"เห้ย พี่เรียนเอกชนก็ได้"
"ก็พี่คิดซะแบบเนี่ย ทำไมพี่ไม่ลองวัดความสามารถตัวเองก่อนอ่ะ"
"ก็พี่บอกแล้วว่าพี่เรียนไม่เก่ง"
"พี่ยังไม่พยายามต่างหาก ทำเพื่อโยชิหน่อยไม่ได้หรอ"
"ก็...."
"นะ"
"ก็ได้ พี่จะลองดู"
"เย้ๆๆๆๆ ขอบคุณนะครับ พี่อิคน่ารักที่สุดเลย"
แล้วไอ้คนแก้มป่องสีชมพู ก้โน้มตัวมาหอมแก้มผม เล่นเอาเขินไปเลยอ่ะ
ทานข้าวเสร็จโยชิก็บอกว่าเดี๋ยวล้างให้ไม่ต้องล้าง ให้ผมกลับบ้านไปนอนคิดว่าอยากเรียนอะไร
จะได้วางแผนอ่านหนังสือ มันจะทันหรอวว่ะ เอ้า สู้กันสักตั้ง เดี๋ยวให้ไอ้พวกนั้นช่วยกันติว
โดยเฉพาะไอ้ภูกับไอ้ขิง มันเก่ง ติวให้ผมได้แน่นอน  สู้เพื่อเมียคร๊าบบบบบบ


 


สวัสดีครับทุกคน

ขอบคุณนะครับสำหรับกำลังใจ

ขอบคุณมากๆจริงๆ

ยิ่งคนอ่านมีความสุขมากเท่าไร ผมเองก็สุขมาก มาก มาก มากกว่าอีก

ขอบคุณที่แชร์ความสุขซึ่งกันและกัน

ขอบคุณมากครับ


อยากบอกให้รู้ว่า"รัก"



เออ... เอ้อ... เออ  โอบกอดด้วย รักเสมอ
ไม่ว่าเธอ จะอยู่ไหน ไม่มีหน่าย
จะซีกโลก ทางขวา หรือทางซ้าย
จะโอบกาย ฝากเสียงใจ ไปหาเธอ   

ขอเพียงแค่ โอบกอด หมอนข้างกาย
หลับสบาย นึกถึงฉัน เท่านั้นหนา
ต่างคนก็ ต่างกอด แต่ใจถึงกันทุกครา
ในนิทรา กอดกัน เท่านั้นพอ......

[Supermimt]

น้องโยชิ กะพี่อิค น่ารักอ่า
เนอะ

น้องภู  ๆม่อยากชมละคนนนี้

ทะเล้น น่าฟัดตลอดเว

[gupalz]

น้องภูน่าร๊ากกกกก
โยชิอีกคนด้วยย

[seaz]

น้องโยชิพูดได้ดี สู้เพื่อ(ว่าที่)เมียสักตั้งนะนายอิค

[malula]

คนเขียนต้องเป็นคนรวยอารมณ์ขันมาก ๆ เลยเนี่ย
ชอบมุกน้องภูตอนกัดก้อนเกลือ โยนคฑาปักหัว ควงกระบองไฟ กับโยชิตอนตอบว่าอยากมีผัว
อ่านแล้วหัวเราะก๊ากเลย สนุกมาก ๆ
ขอบคุณที่มาส่งความสุขก่อนเข้านอนทุกคืน

[dukdikdukdik]

ได้อ่านน้องภูก่อนนอนจะอารมณ์ดีเสมอ ๆ อิอิ 

พี่พีทสัญญารอบที่เท่าไหร่กับน้องภูแล้วน๊อ ทำให้ได้ด้วยละ 

ลุ้นคู่โยชิ/อิค ว่าจะมีฉากตัดฉับไปที่โคมไฟเมื่อไหร่ 55+ 

[acorntan]

งานนี้พี่พีทไม่ไปได้มีเหตุจราจลแน่ ๆ

[● MaYa~Boy ●]

น่ารักกันจัง ^^

[tumtok]

สู้เพื่อเมียฮาๆๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆน่ะ

[เฉาก๊วย]

ชอบอ่านเวลาที่คุณย่าสอน ยังเก็บคำที่คุณย่าสอนไว้เตือนใจบางเรื่องเลยอะ
   ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า

[noy]

น้องภูน่ารักอ่ะ อิคสู้ๆนะเพื่อเมีย

[Nus@nT@R@]

พี่อิคมีแรงบันดาลใจอย่างดี คงทำได้แหละ สู้ๆ

[nolirin]

 สู้เพื่อ(ว่าที่)เมียใช่ไหมอิค สู้ๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่ารักกานจิงๆ อิจฉาาา

แล้วมาต่ออีกน้าา

[Horizon]

อ่านไปยิ้มไปเกือบทุกตอน
เหมือนจะไม่น่าไว้ใจ ชุดไทยวันงาน???
หรือคนอ่านคิดมากไป 
+1

[naiin]

เออนะสู้เพื่อเมีย คิดดี

[Karn12]

ใครเชื่อเมียได้ดีทุกคน

[MoMoRin]

N'phuu narak thii sud khaa...p'pete kor nien kord-horm talord!!! 55555
Toshi kor narak nor p'ikk kong tong ror naan noi la nor~~555555

[POPEA]

น้องภูนี่แจ๋วจริงๆ เดาเรื่องที่มาที่ไปของพี่บุ้งพี่ิ้อ้นถูกด้วย555.
อ่านเีรื่องนี้สนุกเฮฮา่ ไม่มีเครียดจริงๆ แหละ
 

[tawan]

สู้เพื่อเมียยยยยยยยยยย

 

[roseen]

 

[tasskusr]

อิคสู้ๆๆนะคะ พยายามเข้านะคะคิดซะว่าเพื่อโยชิเลยนะเนี่ย ถ้าทำได้ขึ้นมาล่ะก้อ น้องอาจจะยอมให้มานอนด้วยก้อได้นะ เพราะงั้นคิดถึงรางวัลที่จะได้เอาไว้นะคะ จะได้มีแรงสู้ๆๆ ส่วนน้องภูของเราก้อน่ารักซะไม่มี ขนาดพี่พีทเองเป้นผู้ใหญ่ซะป่าวยังคิดไม่ได้เลยอ่ะ แบบนี้ทุกคนถึงได้รักน้องภูอ่ะเนอะ

[andaseen]

มาแว้ววววว   อย่าหายไปอีกนะขาดไปวันเดียวก็จะแย่ ติดงอมแงมยิ่งกว่ายาบ้าอีกอ่ะ  อ๊ากกกกก

[greensnake]

นี่แหละที่เค้าว่ามีภรรยาดีเป็นศรีแก่ตัว (และบริษัท)
งานนี้น้องภูก็ได้ความดีความชอบไปเต็มๆเลย
แถมจะดังใหญ่แล้วนะ ได้ถือป้ายงานบอลซะด้วย
หวังว่าจะไม่มีใครมาหลงเสน่ห์อีกนะ ไม่ไหวจะเคลียร์
คนที่ไม่ไหวคือพี่พีทนะ ก็น้องน่ารักนี่นาต้องทำใจ
ชอบน้องโยชิจังเลย ยอมเชื่อฟังที่พี่ภูบอกทุกอย่าง
นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆ จะให้ก็ต่อเมื่อแน่ใจและถึงเวลา
อิคจงอดทน และก็สู้ๆเพื่อให้น้องได้ภูมิใจในตัวเรานะ
คิดว่าคงไม่ยากจนเกินไปที่จะพยายาม สู้ๆนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ได้อ่านแล้วก็มีแรงทำงาน

[ขนมสัมปันนี]

ขอบคุณครับ สนุกทุกคู่ชอบจริงๆ

[jimmyjimmy]

  อั๊ยย่ะ ซะจายยยยย อิโจ้ 

น้องภูเราเพิ่มความดังอีกแล้ว...  

น้องภูนะน้องภู ทำเป็นสอน โยชิ ที่ตัวเองอ่ะ ดัน...ยอม พี่พีททุกเรื่องเจงๆ ซิน๊า