หัวข้อ: Re: **เมื่อความกลัวมาเยือน * ตอนพิเศษ สอง กด ภูมิ จบแล้วจร้า 15/12/54 p.14

[Warlock]

อ่านแล้วไม่ชอบสองพี่น้องกับตัวแม่อย่างแรง...รอภูมิเอาคืนหนักๆแรงๆเอาให้สาสม

[2kysarang__]

เอาเจ็บๆภูมิ เอาให้ไม่กล้าเชิ่ดหน้าชูคออีก =^=

[peking]

ถึงจะแก้ตัวยังงัยก็รับบทของพ่อไม่ได้อยู่ดีละครับ มีด้วยเหรอพ่ออย่างนี้ทีลูกตัวเองไม่เคยดูแล
แต่กลับไปดูแลลูกเลี้ยงอย่าง ลูกตัวเองให้เดินไปเรียน ส่วนลูกเลี้ยงขับมินิคูเปอร์ มันเป็นไปได้อย่างไร
อะไรมันจะทุเรศขนาดนั้น ถ้าเป็นลูกของตัวเองกับเมียใหม่จะไม่ว่าสักคำ รู้สึกแย่จังเลย มันไม่ค่อยจะสมจริงสักเท่าไหร่ครับ
สงสารแต่น้องภูมิทำไมคนแต่ง ถึงไม่ทำให้น้องภูมิเข้มแข็งกว่านี้ละครับ  จัดการอีแม่เลี้ยงกับลูกๆใจร้ายให้อยู่หมัดไปเลย
แต่ถึงยังงัยก็ขอบคุณครับที่แต่งให้ได้อ่าน

[modYlove]

ถึงจะแก้ตัวยังงัยก็รับบทของพ่อไม่ได้อยู่ดีละครับ มีด้วยเหรอพ่ออย่างนี้ทีลูกตัวเองไม่เคยดูแล
แต่กลับไปดูแลลูกเลี้ยงอย่าง ลูกตัวเองให้เดินไปเรียน ส่วนลูกเลี้ยงขับมินิคูเปอร์ มันเป็นไปได้อย่างไร
อะไรมันจะทุเรศขนาดนั้น ถ้าเป็นลูกของตัวเองกับเมียใหม่จะไม่ว่าสักคำ รู้สึกแย่จังเลย มันไม่ค่อยจะสมจริงสักเท่าไหร่ครับ
สงสารแต่น้องภูมิทำไมคนแต่ง ถึงไม่ทำให้น้องภูมิเข้มแข็งกว่านี้ละครับ  จัดการอีแม่เลี้ยงกับลูกๆใจร้ายให้อยู่หมัดไปเลย
แต่ถึงยังงัยก็ขอบคุณครับที่แต่งให้ได้อ่าน

ขอบคุณจริงค่ะ  เราต้องการคอมเม้นแบบนี้อ่ะ  อ่านแล้วทำให้เห็นข้อด้อย

แล้วเราจะได้พัฒนาได้มากขึ้นด้วย   

เป็นเพาะคุณค่ะ เดี่ยวจะ มาลง ตอน 2 ให้เลย

[modYlove]

ตอน 2





ตอนนี้ผมจบม.ปลายเรียบร้อยแล้วครับ  และจัดการเรื่องเรียนต่อได้หมดแล้ว เหลือเพียงการเปิดเทอมเท่านั้น

ดังนั้น ช่วงเวลานี้เป็นเวลาแห่งการพักผ่อนของผม...เพราะไม่ต้องอ่านหนังสือ  มีเวลาเที่ยวเล่น....ได้ตามใจ


วันนี้ผมตั้งใจจะไปซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย  เพื่อเตรียมตัวสำหรับเปิดภาคเรียนแรกในรั่วมหาลัย

“พี่หนึ่ง ไปเดินช็อปกัน....” ผมเดินเข้าไปในห้องเพื่อชวนพี่สาว

“ไม่อ่ะ  ....เดี๋ยวแฟนมารับไปเที่ยว...แกไปเหอะ..”  เธอตอบผม แต่ยังคุยสายโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่


ซึ่งผมคิดว่าเป็นแฟนพี่หนึ่งแน่นๆ  แต่ไม่รู้ว่าคนที่เท่าไหร่เท่านั้นเอง......



ผมขับรถออกไปซื้อของ และเดินเล่นบริเวณย่านศูนย์กลางค้าชั้นนำ   มีเสื้อผ้า  โทรศัพท์ และของใช้อีกมากมายให้เลือก

ซึ่งผมก็ใช้เงินไปมากกับการซื้อของส่วนตัว......ผมเดินเข้าร้านหนังสือ ซึ่งมีหนังสือขายมากมาย  แต่ละชั้นของร้านก็จะแยก
ประเภท และหมวดหมู่ของหนังสืออย่างเหมาะเจาะ  ผมเดินเข้ามาในชั้นที่เกี่ยวกับหนังสือแพทย์ เพื่อเลือกซื้อเอาไว้อ่านก่อนที่
จะเข้าเรียนในมหาลัยนั้นจริงๆ   หนังสือหลายเล่มอยู่ในมือของผมโดยไม่หวั่นเรื่องราคาแม้แต่เล่มเดียว



ผมใช้เวลาอยู่ที่นั้นจนพอใจก่อนที่จะเดินมาขึ้นรถตัวเองกลับบ้าน........ 

“นั้นแม่ไอภูมินิ.......มานั่งทำอะไรตรงนี้..........” หน้าปากซอยมีป้ายรถเมล์อยู่  เหมือนสัญชาตญาณคุณหมอเข้าสิง

เพราะลักษณะท่าทางเหมือน้าเพ็ญจะเป็นลม.....

ผมเลยต้องลงจากรถเพื่อมาสอบถามอาการ...........  “น้าเพ็ญ....เป็นอะไรครับ......”  ผมถามด้วยความเห็นห่วง (ผมแพ้ทางคน
แก่...อ่ะ) 

“อ่ะ ....หนูสอง.....น้าหน้ามืดนิดหน่อยจ๊ะ..”  เธอบอกผม  ด้วยท่าทางอิดโรย  และของที่อยู่ในมือเป็นเหมือนส่วนผสมของ
กับข้าวก็ว่าได้  ซึ่งอยู่เต็มทั้งสองมือของน้าเพ็ญ

“มะ....ขึ้นรถ เดี๋ยวไปกับผม....อีกนิดก็ถึงบ้านแล้ว...”  ผมดึงของในมือมา

“อย่าเลยหนูสอง....เดี๋ยวน้ากลับเองดีกว่า...”  เธอพยายามยื้อแย่งของที่ถือกลับคืน  ดังนั้นผมเลยกระชากของ..มาไว้ที่เบาะหลัง 
และดันน้าเพ็ญขึ้นรถ..........

ในรถไม่มีเสียงการพูดคุยใดๆ   ความเงียบทำให้น้าเพ็ญดูเครียดยิ่งกว่าเดิม และดูเหมือนอาการจะหนักขึ้นด้วย

“หนูสอง...ให้ป้าลงหน้าบ้านแล้วกัน....นี่ก็ถึงแล้ว เดี๋ยวป้าเดินต่อไปเอง”

“ไม่ต้อง...เดี๋ยวน้าเพ็ญเป็นอะไรขึ้นมาในบ้าน จะแย่ไปกันใหญ่ เดี๋ยวผมจดรถแล้วจะพาไปส่งที่บ้านแล้วกัน...”  ผมสั่งเสียงดุ 
ซึ่งทำให้น้าเพ็ญตกใจเล็กน้อย



ผมขับรถไปจอดในโรงรถ พร้อมทั้งพยุงน้าเพ็ญ  มืออีกข้างก็หิ้วของที่น้าเพ็ญแกซื้อมา

ใกล้ตัวบ้าน....ผมเห็นนมนั่งอยู่ใต้ถุงบ้าน.....  “นม นมมาช่วยพยุงน้าเพ็ญหน่อย..” 

“คุณนาย เป็นอะไรค่ะ..”

“น้าเพ็ญแกเป็นลมนะ    เอานี่ไปเก็บในครัวก่อนป่ะ..แล้วนมก็หาน้ำ หาผ้ามาเช็ดตัวน้าเพ็ญหน่อย...เอายาดมมาด้วยนะ..” ผมสั่ง
ทั้งที่ยังไม่ได้เรียนหมอเลยด้วยซ้ำ แต่นี้เป็นพื้นฐานที่ใครๆ ก็ทำกันดังนั้นไม่ต้องเรียนก็ได้

นมเดินเอาของที่ผมหิ้วมาด้วย ไปเก็บในครัว

“มึงมาทำไรที่นี่  .......”  ต้นเสียงจากด้านหลังทำให้ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นใคร แต่ผมก็ยังหันไปอยู่ดี

“มึงปล่อยให้แม่ เดินทำอะไรอยู่นอกบ้าน  กูกะจะชนซะแล้ว...ดีนะที่นึกได้ว่าเป็นแม่มึง  ไม่ใช่มึง”  ผมโกหกออกไปเพื่ออยากจะ
เห็นสีหน้าของมัน

“มึง มึง มึงกะจะชนแม่กูเลยหรอ...”  ผมยิ้มสะใจที่เหมือนจะเห็นควันออกจากหูมันได้

“ภูมิ....ไม่ใช่....” น้าเพ็ญพยายามแก้ต่างให้

“แม่...แม่จะปกป้องมันทำไม..มันจะฆ่าแม่นะ..” ไอภูมิเหมือนมันจะไม่จะพยามเข้าใจอะไร

“เอาไป  กูเอาแม่มึงมาคืน...  “  ผมดันร่างของน้าเพ็ญ ซึ่งยังอ่อนปวกเปียก ให้ไอภูมิ

พร้อมทั้งเดินจากมันมา...........



ที่จริงผมก็ไม่ได้คิด......จะทำให้น้าเพ็ญรู้สึกไม่ดีด้วยคำพูดอะไรหรอก  เพียงแต่เห็นหน้ามันแล้ว.......มันนึกอยากทำให้มันโกรธ
ซะให้ได้

ยิ่งได้เห็นสีหน้ามันเจ็บปวดเท่าไหร่ ผมยิ่งมีความสุข....

ผมกลับมาที่รถพร้อมทั้งหยิบของตัวเองออกจากรถ....เพื่อเอาขึ้นไปเก็บในห้องตัวเอง

“พี่หนึ่งงง  แม่  แม่  พี่หนึ่ง....”  ไม่มีเสียงตอบรับ......ดังนั้นผมจึงรู้ว่าแม่ก็ไปอีกแล้ว ส่วนพี่หนึ่งคงไปเที่ยวกับแฟนอย่างที่บอก
เมื่อเช้า...........

นับวันแม่ยิ่งกลับดึกขึ้นเรื่อยๆ  จนผมแทบจะไม่ได้เห็นแม่ด้วยซ้ำไปในแต่ละวัน

อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ ถูกจัดไว้อย่างละสาม  ตอนนี้เหลือสอง  แต่อีกหน่อยคงเหลือแค่ผมคนเดียวที่มานั่งกิน

“น้อย....เอาไปเก็บ ฉันไม่กิน....แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เลยหรอ...” ผมถามน้อยซึ่งเป็นคนใช้ของบ้าน

“ค่ะ คุณหนูสอง....”  เป็นคำตอบที่ผมคิดอยู่ในใจเช่นกัน

“น้อย...นั้นปิดบ้านเลยแล้วกัน...แต่ไม่ต้องล็อคประตู เดี๋ยวแม่กลับมาเข้าไม่ได้”  ผมสั่งออกไปก่อนที่จะขึ้นไปนอนที่ห้องของตัว
เอง







ผมอาบน้ำเร็ว เพราะตั้งใจจะนอนเร็ว   วันนี้ไปเดินเที่ยวเล่นมาทั้งวัน

ทั้งเหนื่อย  และเมื่อยตัวมาก...........



“ใครบอกให้มึงเข้ามา..................” ผมตกใจที่ออกมาเห็นมันยืนพิงประตูอยู่ในห้องผมแล้ว

ผมไม่เคยล็อคห้องเพราะ  บ้านก็เหมือนเกาะปกป้องอยู่แล้ว  แต่เมื่อผมเห็นมัน.....ผมกับรู้สึกนึกเสียใจ



“กูแค่มาตอบแทน.............”  ไอภูมิเดินเข้ามาอาดๆๆ

“แค่คำว่าขอบคุณ..ก็เพียงพอแล้ว...แล้วมึงก็ออกไปซะ..”  ผมกร่นด่ามัน...ในใจผมก็คิดว่าน้าเพ็ญบอกอะไรมันแล้ว

มันถึงจะเข้ามาตอบแทนอย่างที่ว่าจริงๆ



มาค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างสิงโตจ้องจะตะครุบเหยื่อ..........ในท่าที่ไม่น่าไว้ใจ ทำให้ผมเดินถอยหลัง มารู้ตัวตอนหลังติดประตู
ห้องน้ำแล้ว

“เออ.....กูจะมาตอบแทนอย่างที่บอกนั้นแหละ....”   มันเอามือมาปิดปากผมไม่ให้ร้องโวยวาย  แต่ถึงผมจะร้องก็คงไม่มีใครมา
อยู่ดี.......

มันเหวี่ยงผมลงไปบนที่นอนอีกครั้ง ...........ภาพตอนนั้นกลับมามาผม ตอนที่มันจะฆ่าผม.........

“อึง อ่อย อู นะ (มึงปล่อยกูนะ)”  เสียงอู้อี้ที่ถูกมันกระโดดมาทับพร้อมทั้งปิดปากเหมือนเดิม

“อูไอ่อ้ายอำ (กูไม่ได้ทำ)” พยายามจะบอกว่า......ผมไม่ได้ทำแม่มัน ...........ผมไม่อยากจะเชื่อว่าน้าเพ็ญจะไม่ได้บอกความจริงให้ไอลูกชายหน้าโง่นี้ฟัง...........

หรือไม่ก็..........มันไม่เชื่อที่แม่มันพูด......

“ไอสอง  กูเคยบอกมึงแล้วว่าความอดทนดูก็มีขีดจำกัด.....มึงก็ยังโง่..ที่ยังจำไม่ได้....กูไม่คิดจะฆ่ามึงหรอกนะ......”

ผมใช้เล็บข่วนไปที่แขนมัน....เพื่อให้มันปล่อยมือจากปากผม หนังกำพร้าที่แขนมันติดมาที่เล็บผม ซึ่งทำให้ผมซะใจที่เอาคืนได้ 
ไม่มากก็น้อย



ผ้าเช็ดตัว.....ที่พันอยู่เริ่มจะคลายเพราะผมดิ้น.......และผมรู้สึกว่าสมควรหยุดก่อนที่มันจะเปิดไปมากกว่านี้

ตัวผมแข็ง อยู่ใต้ร่างของมัน  มีเพียงส่ายตาเท่านั้นที่ยังส่งบอกมันไปว่า ........กูจะฆ่ามึง  ปล่อยกู.....

“ไง  มึงไม่สู้แล้วหรอ....มึงนี้มีแรงแค่นี้เองหรอ....แต่ก็ยังจะแกล้งพวกกูได้ไม่เว้นแต่ละวันเลย....”

“อ๋อย (ปล่อย..)”  ผมพูดขึ้น




ดูเหมือนกำลังจะปล่อยผมจริงๆ  แต่ผมคิดไปเองมากกว่า   “ไอเอี้ย...(ไอเหี้ย)”  ผมตกใจ เพราะดูเหมือนมันจะปล่อย แต่จริงๆ
มันลุกขึ้นเพื่อดึงหน้าเช็ดตัวผมออก........

“กูรู้วิธีจัดการมึงแหละ......หยิ่งๆ  เหี้ยๆๆ  อย่างมึง ก็ต้องเจอแบบกูนี้แหละ..”

ตอนนี้สติผมหลุดเลย  เพราะผมไม่คิดว่ามันจะใช้วิธีชั่วๆ  แบบนี้จริงๆ 

อย่างที่มันพูดทุกอย่าง  ผมรับไม่ได้ถ้าตัวเองจะต้องทำตัวเหมือนผู้หญิง คอยรองรับ....

ผมดิ้นอีกรอบ  โดยพยายามไม่ให้มันแตะต้องตัวผมได้  ตอนนี้แรงมีเท่าไหร่ผมใส่ไม่ยัง

ทั้งมือ ทั้งตีน  ตรงไหนพอจะช่วยได้ก็งัดออกมาใช้หมด

ผมต่อสู้ในสภาพนั้น  จน..........ผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่มากองอยู่บนหน้าท้องผม   ซึ่งทำให้ผมสบายใจขึ้น

ก่อนที่มันจะยิ้มเห็นฟันขาวให้   ..........อึก.......เสียงหมัดที่ซัดลงมาตรงหน้าท้องผมโดยมีผ้าเช็ดตัวบังอยู่

ความจุด เสียด  และเจ็บ  บังก่อเกิดขึ้นมาให้ทันที.....น้ำตาไหลโดยไม่มีสาเหตุ 

มีเพียงความเจ็บ และความกลัวเท่านั้น ที่ก่อเกิดขึ้นภายในตัวเอง





ความคิดผมฟุ้งซ่าน  ..........กูผิดเองที่ไปแกล้งมัน..........ปล่อยกูเหอะ............  แต่ภายในอีกส่วนก็บอกว่า ผมเป็นผู้ชายเรื่อง
แค่นี้ถ้าเราไม่คิดมันก็จะหายไปเอง.........

“ไอสอง....มึงจำไว้ ตอนนี้กูอายุ 20 ปี กูบรรลุนิติภาวะ  สามารถปกครองตัวเองได้แล้ว.....แล้วความอดทนกูก็หมดลง..เมื่อมึงจะ
ทำแม่กู...ต่อไปนี้ถึงเวลาเอาคืนบ้างแล้ว...มึงจำไว้ว่า ใครที่ทำกับพวกกู..กูจะเอาคือให้หมด...”  นั้นเป็นเสียงที่ผมได้ยินชัดทุก
คำ  เพราะมันดังก้องเข้าไปในโสตประสาทของผม.....

แม้มือจะไม่ได้ปิดที่ปากผม     แต่ผมก็ไม่มีเสียงหรือแรงพอที่จะช่วยเหลือตัวเองได้

“กูไม่เคยลองกับผู้ชาย...มึงจะเป็นคนแรก....ถ้าไงมึงก็รับเอาไว้หน่อยแล้วกัน....”  นั้นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่มันจะยกขาผม
ขึ้น...... 

มันร่นกางเกงลง  พร้อมกับปั่นของๆๆ มันให้ใหญ่ขึ้น   ก่อนที่มันจะเสียบเข้ามาให้ตัวผม  โดยที่ไม่มีการใช้อะไรช่วยแม้แต่อย่าง
เดียว............  “อ๊าก.................กกกกกกก”  เสียงร้องโหยห้วน ของผมซึ่งต้องรองรับของๆๆ มัน 

ผมรู้ว่าของตัวเองยังไม่เปิด เพราะความรู้สึกผมก็ไม่ได้มีอารมณ์ด้วยเลย  แต่มันก็ยังกระชากตัวผมเข้ามาจนได้

ผมต้องกัดริมฝีปาก และจับผ้าปูที่นอนไว้เพื่อระงับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น 

เสียงเตียงที่ลั่นเอียดอ๊าด  บ่งบอกว่ามันเริ่มที่จะขย่มในตัวของผม  มันใช่เวลานานพอสมควรก่อนที่จะถอนออกจากตัวผมได้

แม้แต่เวลาถอนออก ความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง....

มันปล่อยขาทั้งสองข้างทั้งสองของผม โยนลงบนที่นอน  พร้อมทั้งเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่ที่ของๆๆ มัน ให้ผมเห็น......  ก่อนที่มันจะใส่กางเกงแล้วเดินออกจากห้องไป



แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นาน  แต่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมงก็ว่าได้......ร่างกายขยับไม่ได้  ท้องที่เจ็บ  ก้นที่มีเลือดไหลออกมา  “ไอเลว...........ไอเหี้ยภูมิ.......”  ผมร้องไห้ พร้อมทั้งพยายามเอาผ้าห่มมาห่มให้ตัวเอง  และขอแรงหลับ...

เพื่อจะเอาแรงไม่ฆ่ามัน.........

++++++++++++++



ปล. ไม่รู้จะช่วยให้ทุกคนอารมร์ดีขึ้นไหมน้าน.........

[i-love-you]

รู้สึกหมั่นใส้ 2 เล็กๆแหะ

[2kysarang__]

ตอน 2 มาเร็วมากเลย อ่ะ ตกใจ
เอ็นซีแบบไม่มากความ ตามที่บอกว่า sm -O-
แต่ก้รุนแรงอ่ะเนอะ ต่อไปอาจจะรุนแรงกว่านี้ก็ได้
เอ่อ.. รู้สึกชอบนิสัยคู่นี้จัง อ่านแล้วมันดี

[POPEA]

เอร๊ย! สองโดนภูิิมิเสียบซะแล้ว~
ไม่น่าเลย รุนแรงมาก

[White]

อ๊าาาาาาา

[zaferianight]

อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังเลยง่าลุ้นๆๆๆๆ

[Warlock]

นึกเสียใจที่ทำภูมิใว้ตอนนี้มันก็สายไปแล้วละนี่แหละผลของการกระทำพอเจอเขาเอาคืนบ้างก็แค้น..หึหึ

จะผิดใหมอ่ะถ้าจะบอกว่าไม่สงสารสองเลยสักนิดอ่ะ

[modYlove]

นึกเสียใจที่ทำภูมิใว้ตอนนี้มันก็สายไปแล้วละนี่แหละผลของการกระทำพอเจอเขาเอาคืนบ้างก็แค้น..หึหึ

จะผิดใหมอ่ะถ้าจะบอกว่าไม่สงสารสองเลยสักนิดอ่ะ

เรื่องนี้คนที่น่าสงสารต้องเป็นสองดิ

เราเขียนยังไง ทำให้คนอ่านเกียจสองไปได้  (หือๆๆๆ  คนเขียนนั่งรอไห้)

แต่ต้องไป  คนอ่านต้องได้สงสารแน่นอนค่ะ....

สองเป็นประเภท  ปิดทองหลังพระอ่ะ

ประมาณว่าช่วยได้ (แต่เฉพาะคนสูงอายุเท่านั้นนะ) แต่อยากพูด อย่าชม 

ประมาณว่ากูไม่อยากให้ใครชม

[White]

แอบงง น้อยๆ

[MiSS-U]

 

บวกเป็ด

[ต่ายน้อย]

เออเนอะ ละเหี่ยใจฮับ  สองไม่น่าไปแกล้งภูมิมันเลย
โดนจัดหนักเลยเป็นไง

[momo9476]

อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ

[LalaBam]

สองเอ้ย ตามเวรตามกรรมล่ะนะ

[modYlove]

ตอน 3


จุดเริ่มต้นความหายนะของผมเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น.....

หลังจากวันนั้น  ผมกับมันก็ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นอาทิตย์

ผมเลือกที่จะลืมไอสิ่งที่เรียกว่าการข่มขืน.....นั้นทิ้งลงขยะซะ



ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องตั้งใจจริงคือ เรียน.....  ผมได้เช่าคอมโดไว้ใกล้ๆ กับ มหาลัยที่ผมไปเรียนอยู่

ปกติปีหนึ่งจะได้มีโอกาสพักที่หอใน ซึ่งเป็นสถานที่ๆ ทางมหาลัยจัดให้  แล้วแต่ความต้องการของนักศึกษา

แต่ผมไม่อยากไปสุ่มหัวอยู่ในหอแบบนั้น จึงตัดสินใจเช่าคอนโดใกล้ๆ เพื่อเป็นอีกทางในการเรียน

คอนโดที่ผมอยู่ถือว่า....เป็นคอนโดที่ดูดีที่สุดแล้ว เพราะแถวนี้มีแต่หอพักนักศึกษา ดังนั้นคอนโดเลยมีแบบใกล้เคียงกับหอพัก
เช่นกัน ดีตรงที่มีความสะดวกสบายไว้รองรับสำหรับลูกคุณหนูที่เกิดสนใจจะมาเช่าอยู่



ชีวิตในมหาลัยของผม  เป็นอะไรที่ได้รสชาติมาก แม้ว่าจะเป็นคณะแพทย์ศาสตร์ ที่เรียกว่าเป็นคณะของผู้มีปัญญาที่เจริญแล้ว ก็
ยังก็มีการรับน้องอยู่   เหมือนกับคณะอื่นๆๆ

มันน่าเศร้าใจจริงๆ ที่ต้องมาโดนรุ่นพี่แกล้ง  ไหนหน้าจะต้องเปรอะเปื้อนไปด้วยสีน้ำ แป้ง และอะไรอีกมากมาย ต้องเต้นท่าตลกๆ
ซึ่งผมไม่ค่อยชอบเลย  ........แต่กฎ ก็ต้องเป็นกฎ รุ่นพี่สั่งก็ต้องทำ.......  คณะของผม..ปีหนึ่งๆ มีคนที่สามารถเอ็นติดได้น้อย   
และไม่ตรงตามความต้องการที่ทางคณะต้องการเสมอ...ยิ่งทำให้รุ่นของพวกเราได้ใจกันใหญ่ที่สามารถเข้าเรียนคณะที่จัดว่าอยู่
สูง ของมหาลัยได้...

แต่ปัญหาของผมก็มีเหมือนกัน คือ เพื่อนที่เรียนอยู่โรงเรียนเดิมไม่มีใครที่เข้าคณะนี้เลย  ส่วนมากจะไปเรียนเอกชนมากกว่า

ดังนั้นผมก็ต้องเริ่มที่จะหาเพื่อนที่มีฐานะ และระดับใกล้เคียงกัน...

รุ่นพี่ในคณะสั่งให้เราออกมารายงานตัว  และประวัติ..ซึ่งนั่นเป็นโอกาสดีที่จะทำให้ผมรู้ว่าใครคือเพื่อนของผมให้อนาคต..

เพียงผมบอกชื่อ นามสกุลเท่านั้น  สายตาของทุกคนก็จับต้องที่ผม  แต่ภายในดวงตาของแต่ละคนให้ความหมายที่แตกต่างกัน
โดยสิ้นเชิง.....  เมื่อถึงเวลาพัก  ผมกลายเป็นคนที่น่าสนใจในสายตาของทุกคนทันที  ซึ่งนั้นทำให้ผมรำคาญสุดๆ

เพราะแต่ละคนต้องการแสวงหาผลประโยชน์จากผม  โดยที่ผมเหมือนจะไม่ได้อะไรตอบแทน

“เธอชื่อสองหรอ..”  เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก  ชื่อของเธอคือ อุ้ม  บ้านของเธอทำธุรกิจส่งออก  ผมพยายามมอง
ภายในดวงตาของเธอ เพื่อหาอะไรบางอย่างซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่....

“อือ....ชื่ออุ้มใช่ไหม” ผมตอบกลับไป

“ทำไมถึงอยากเป็นหมอ..” นั้นเป็นคำถามที่ใจกล้ามากสำหรับคนที่ไม่รู้จักกัน..

“แล้วทำไมเธออยากเป็นหมอ.” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจอยู่

“เราอยากไปอยู่ชนบทนะ...ไปดูแลคนป่วย...”  เธอยิ้มกับเป้าหมายที่เธอตั้งไว้

“อือ..ก็ดี..”  ผมตอบกลับบ้าน

“เราบอกแล้ว เธอก็บอกบ้างซิ..”

“ผมไม่บอก...มันเป็นเรื่องส่วนตัว หนะ...”  ผมเดินออกไปพร้อมกับถือขวดน้ำติดมาด้วย เพื่อหาที่ว่างสำหรับนั่งพักบ้าง



ผมมองไปรอบๆ บริเวณที่ตั้งของคณะ  ซึ่งเป็นอาณาเขตของคณะแพทย์ก็ว่าได้....

แต่ยิ่งผมมองมากเท่าไหร่ ผมยิ่งต้องเกลียดที่ตั้งคณะของตัวเองเท่านั้น  เพราะฝั่งตรงข้ามถนน เป็นคณะบริหารธุรกิจ

มีเพียงถนน 2 เล่นสวนกัน  (ถนนสายสำคัญของประเทศสายหนึ่ง) เป็นที่กั้นบอกเขตแดนระหว่างคณะเท่านั้น  แต่ก็ยังดีที่มีรั่วสี
ขาวกั้นไว้



การรับน้องมีอยู่ถึงเย็น....กว่ารุ่นพี่จะปล่อยให้แต่ละคนกลับบ้านได้....ก็เล่นซะค่ำ......

ผมพาตัวเองกลับบ้าน พร้อมกับสภาพเป็นลูกหมาตกน้ำ  เพราะสีและแป้งที่ใช้รับน้อง

ผมรถขับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย   และรถถูกเก็บที่โรงรถด้วยตัวผมเอง

“อะไรอีกเนี้ยพี่หนึ่ง....”  สภาพที่เห็นคือ พี่หนึ่งกำลังตบน้อยคนใช้อยู่  ซึ่งน้อยยืนตัวสั่นอยู่หน้าบ้าน

ผมเดินเข้าไปถาม...  “ก็นางน้อยนี่สิ  มันรับโทรศัพท์แล้วบอกว่าฉันหลับ....โชคเลยไม่มารับฉันไปเที่ยว”

“นั้นพี่ก็โทรไปบอกโชคเองสิ...ให้มารับ”  ผมบอกออกไป

“จริงด้วย...ฉันลืมไปได้ไง...”  พี่หนึ่งหันหลังเดินออกไปพร้อมกดเบอร์ที่โทรศัพท์

“เหนื่อย ก็เหนื่อยยังต้องมาคอยแก้ปัญหาอีก...”

“ขอบคุณค่ะ คุณสอง...”

“ไปๆๆ  ฉันอยากพัก...”  ผมไล่น้อยไปให้พ้นหน้า  เพราะเบื่อที่จะต้องเห็นอะไรแบบนี้แล้ว

ไอพี่หนึ่งก็ไร้ความคิด เจ้าอารมณ์  จนบางครั้งผมก็เบื่อหน่ายที่ต้องคอยเป็นไม้กันหมาให้พวกคนใช้บ้านนี้จริงๆ

อย่างที่ผมบอกว่า ไอนิสัยเสียของผมคือชอบเห็นใจคนสูงอายุ (ย้ำอีกครั้ง..ผมแพ้ทางคนแก่...)



ผมยังไม่ทันจะได้ขึ้นบันได  “คุณสองๆ ...”  ผมหันไปทางเสียงที่เรียกอยู่หน้าบ้าน

“มีอะไรอีกหละนม  ผมเหนื่อยมากวันนี้.” อารมณ์หงุดหงิดเกิดเมื่อเห็นนมวิ่งเข้ามา

ตอนนี้เหมือนชีวิตผมจะกลายเป็นคนจัดการเรื่องในบ้าน  แทนแม่ไปซะแล้ว...สงสัยผมต้องหาวัดที่เหมือนถ้ำกระบอกให้แม่เลิก
การพนันจริงๆ

“นมจะมาขออนุญาตคุณสอนใช้รถบ้านใหญ่ พาคุณนายไปหาหมอนะคะ...”

“อ้าว...แล้วไอภูมิไม่อยู่หรอ....”  ผมถามไป.....เพราะถ้ามันอยู่มันคงพาแม่ไปเอง ไม่ต้องให้นมมาขอหรอก

“คุณภูมิยังไม่กลับเลยค่ะ...นมเห็นว่าคุณนายท่าจะไม่ดี...พอดีเห็นคุณสองเลยรีบวิ่งมาขอก่อน..”

“อืม...ได้  ไปบอกชาติให้เอารถออก...เดี๋ยวผมจะไปพาน้าเพ็ญขึ้นรถ...”

เหมือนผมกับนมจะลืมเรื่องฐานะชั่วคราว  เพราะเมื่อมารู้ตัว  ขาก็พามาถึงบ้านน้าเพ็ญแล้ว

“กูจะมาทำไมเนี้ย..ให้ชาติมันเอาไปส่งโรงพยาบาลก็ได้แล้ว...”  ผมพูดพร้อมกับนึกถึงหน้าไอภูมิ  ไอเลว...





“น้าเพ็ญ ไปโรงพยาบาล  ผมมาพยุง...”  ใจก็คิดจะเดินกลับ  แต่ปากก็เรียกน้าเพ็ญไปเรียบร้อยแล้ว

ผมเดินเข้าไปพยุงน้าเพ็ญ แล้วเดินมาขึ้นรถตู้ของที่บ้านใหญ่.....เพื่อพาน้าเพ็ญไปส่งโรงพยาบาล

มีชาติ เป็นคนขับรถให้  และมีนม มีผม รวมทั้งคนไข้ ขึ้นรถตู้ตามมาด้วย

น้าเพ็ญถูกส่งมาถึงโรงพยาบาลด้วยโรคท้องเสีย อย่างรุนแรง 

หมอบอกว่าต้องให้น้ำเกลือ  และฉีดยาฆ่าเชื้อแล้ว  ให้น้าเพ็ญนอนดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน

“นม.....วันนี้น้าเพ็ญต้องนอนดูอาการ....นมกลับไปกับผมก่อน”  ผมบอกนม

“คือ  ...นมจะเฝ้าคุณนายค่ะ  คุณสองกลับก่อนก็ได้...”

“นี้มันก็ดึกแล้ว ยังไงวันนี้หมอก็ไม่ให้นมเฝ้าน้าเพ็ญ  กลับเหอะน้าเพ็ญจะได้พักผ่อน...นมก็แก่แล้วมานั่งอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้น
มากหรอก...” ผมดุเสียงแข็ง

“นมของอยู่เฝ้าคุณนายเถอะค่ะ...ไม่ต้องนอนหรอก นั่งหน้าห้องก็ได้..”  ผมไม่เคยเถียงนมเลย  เพราะส่วนมากผมจะสั่งมากกว่า
แต่นี้เป็นครั้งแรกที่นมยืนยันจะเฝ้าน้าเพ็ญ....ซึ่งอายุนมก็มากกว่าน้าเพ็ญเป็น 10 ปี

“นม นั้นเดี๋ยวผมติดต่อห้องพิเศษให้  นมจะได้เฝ้าน้าเพ็ญได้  แต่นมกลับไปเอาเสื้อผ้าและเครื่องใช้ของนมและน้าเพ็ญมา

...ตอนนี้ผมดูให้ก่อน...ถ้านมมาแล้วผมจะได้กลับบ้าน แล้วให้นมเฝ้าแทน...”  นั้นเป็นข้อยุติที่ทำให้ผมสั่งนมได้อีกครั้ง



ผมนั่งหลับตาพิงผนังในห้องพักผู้ป่วย เพื่อรอให้พยาบาลย้ายน้าเพ็ญไปยังห้องพิเศษ และรอ..นมมาเพื่อเปลี่ยนเวร

เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมรู้ว่าพยาบาลคงจะมาย้ายน้าเพ็ญไปห้องพิเศษ....

“ไอภูมิ...” ผมตกใจที่ไม่ได้เห็นพยาบาลอย่างที่คิด 

ที่จริงขอบอกว่าผมลืมมันไปแล้วจริงๆ  ว่ามันเป็นลูกน้าเพ็ญ ยังไงมันก็ต้องมาหาแม่มันอยู่ดี 

มานึกขึ้นได้ก็ตอนเห็นหน้ามันนี่แหละ.....  “มึงมาก็ดีแหละ  หัดดูแลแม่มึงมั่ง”   ผมพูดเสร็จพร้อมเดินสวนเพื่อออกจากห้องจะ
กลับบ้าน

แต่มันก็ฉุดผมให้เข้าไปในห้องน้ำ (ห้องน้ำอยู่ใกล้ประตูห้อง)  “ไอเหี้ย...มึงจะทำอะไรกู..”ผมด่าออกไป

“เปล๊า...กูก็แค่อยากจะมองหน้า นางบำเรอ...อ้อไม่ใช่สิ มึงเป็นผู้ชายแต่ทำเหมือนเป็นผู้หญิง ต้องเรียก นายบำเรอ..”

“ไอเหี้ย..มึง..จะเอาอะไรกับกู..”  ผมด่ารอดไล้ฟัน เพราะห้องพักฟื้นไม่ต้องการเสียงรบกวน

“เปล่า....”  พูดเพียงเท่านั้น ก่อนที่มันจะงับต้นคอผม  “ไปเลว ปล่อยกูนะ...”  ผมพยายามดันตัวมันให้ออกห่าง
เพี้ยะ!!!  นั้นแหละคือเสียงที่ผมต้องการ ฝ่ามือของผมเน้นๆ ตรงใบหน้าผมพอดี เมื่อผมดันมันออกมาแล้ว

“ไอเลว กูไม่หน้าพาแม่มึงมาเลย..ปล่อยให้ตายได้ก็ดี...”  นั้นเป็นคำพูดที่ผมไม่ได้คิดแบบนั้นจริง  แต่ก็เหมือนจะคิดผิดที่พูดมัน
ออกไป 

เพราะมันพาลโกรธจริง ........มือที่ผมตบถูกบิดอย่างแรง ทำให้ผมต้องหันตัวตามเพื่อลดแรงบิดนั้น

กลายเป็นตัวผมตอนนี้ต้องยืนหันหลังให้มันแทน  มืออีกข้างของมันถึงยัดเข้ามาอยู่ให้ปากของผมให้อ้ากว้าง...จนไม่สามารถจะ
กัดมือที่เข้ามาได้เลย  ส่วนมือผมที่เหลือต้องใช้ยันอ่านล้างหน้าไว้...... เพื่อให้ตัวเองไม่เจ็บมากขึ้นไป

กระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าผม เหมือนเป็นคำสาปแช่งมาสู่ร่างกายของผม 

ผมมองเห็นตัวเองยืนเงยหน้า.....พร้อมทั้งมีมือของไอภูมิอุดปากไว้  ด้านหลังผมคือไอเลวภูมิที่ยืนอยู่

มันส่งสายตาเหี้ยมโหด อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย  มันส่งยิ้มเหี้ยมๆๆ มายังผมซึ่งเห็นได้ผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ

ฟันของมันกัดเข้าไปที่รอยเดิมที่มันทำไว้เมื่อกี้..  “เมื่อกี้มึงบอกว่าอยากให้แม่กูตาย...งั้นกูฝากรอยนี้ไว้ดูต่างหน้ากูแล้วกัน...มึงจะ
ได้นึกได้ว่า อะไรที่สมควรพูด...” มันกัดผมเหมือนผมเป็นเนื้อไก่ก็ว่าได้....รอยฟันที่จมลึกเข้าไปที่ต้นคอผม พร้อมทั้งฟันเคี้ยว
ของมันที่กดเข้ามา ทำให้เห็นเลือดไหลออกมาตรงรอยฟันเคี้ยวของมัน  ก่อนที่มันจะดูดเอาเลือดที่ไหลซึมออกมา

 มันปล่อยผมที่ช็อค....กับทุกกริยาท่าทางที่มันทำ.... เพราะทุกอย่างถูกฉายด้วยกระจกบานใหญ่...รอยฟันที่เห็นเด่นชัย รวมทั้ง
เนื้อต้นคอที่ดูเหมือนถูกจ่อด้วยของมีคม  ลอยเด่นตรงหน้ากระจก

มันปล่อยมือผม พร้อมทั้งเอามือที่ยัดปากออก มีน้ำลายที่ไหลยอยู่ที่มุมปากเป็นทางมาถึงต้นคอ 

 เพราะไม่สามารถกลืนน้ำลายได้

“ไอเหี้ยภูมิ  ไอเลว...”  ผมด่าพร้อมทั้งเปิดประตูห้องน้ำ  เปิดประตูห้องพักฟื้น  เดินออกไปจากห้องน้าเพ็ญ 

ผมไม่คิดจะวิ่งหนี  คอผมตั้งตรง  เชิด ให้มันได้รู้ว่า.....ผมไม่ได้กลัวมัน

ขาของผมพาตัวเองก้าวเดินมายังหน้าโรงพยาบาลพร้อมทั้งเรียกแท็กซี่กลับบ้าน



+++++++++++++++++++

[dawnthesky]

อืม....คิดว่า 2 คนนี้จะต้องเข้าใจกันในที่สุด  :>

[CarToonMiZa]

อ่าน3ตอนรวดเลย
เกลียดมากเลย3แม่ลูกเนี่ยนิสัย
แย่สุดๆคุณพ่อนี่ก็อะไรไม่ดูแลเลย
ถึงตอนนี้มาป่วยเถอะก็สมควรแล้ว
สองโดนซะบ้างจะได้รู้ถึงความรู้
สึกของคนอื่นบ้างว่าเค้าก็เจ็บ
เหมือนกันไม่สงสารสักนิด
ยัยหนึ่งก็น่าโดน :beat:ซะบ้าง
จะได้สำนึกจะมีมั๊ยนะ
สองถึงจะทำดีกับนมก็เถอะไม่ช่วยเท่าไรหรอก
 :กอด1:เป็นกำลังให้คนเขียนค๊า

ปล.ยัง+ให้ไม่ได้น๊ายังไม่ครบ24ชม.

[tookujang]

ปากตรงกับใจหน่อยซิสอง อย่าลืมนะทำดีได้ดี (เมื่อไหร่ล่ะ?  เมื่อนั้นแหละ เอ้อ) เผื่อจะเจ็บตัวน้อยลง(จิ๊ดนึง เด้วไม่สะใจคอSM)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ รออ่านจ้า

[ต่ายน้อย]

อยากตบอิ1 แม่งเชี่ยสุดละ

[momo9476]

ไม่สงสารสอง สมควรที่โดน

[cocoaharry]

อ่านแล้วคิดอย่างเดียว สมน้ำหน้าสอง
เชื่อว่าในมหาลัย สองต้องไม่มีเพื่อนเพราะมัวแต่หาประโยชน์ใส่ตัว

อยากให้มีมุมมองการดำเนินชีวิตของภูมิบางค่ะ
มุมที่ภูมิเป็นคนนำเสนอเรื่องราว
คิดว่าน่าจะทำให้มีอะไรเยอะขึ้น
อ่านแต่มุมมองของสองแล้วมันคันไม้คันมือพิลึกค่ะ
ทำตัวน่าหมันไส้มาก ถึงจะมีมุมดีๆ แต่ก็โดนนิสัยเสียๆกลบจนหมด

รอดูวันที่ภูมิจะปราบสอง ต้องเอาให้เข็ด คนแบบนี้

[Warlock]

อินังหนึ่งนี่น่าจับตบให้สลบจริงๆ

แล้วก็ยังไม่สงสารสองเหมือนเดิม...รู้สึกว่าการที่สองโดนแบบนี้ก็เพราะตัวเองทำตัวเองเลยไม่รู้จะสงสารยังไง

+1เป็นกำลังใจให้จ้า

[2kysarang__]

ทำไมนิสัยแบบนี้ พ่อแม่ไม่สั่งสอนเลยสินะ -_-
ภูมิโหดจัง U_U แต่ไม่วายสองยังทำเป็นไม่กลัวอีก อย่าให้เอาจริง
รอต่อค่า~

[MiSS-U]

 

[ares_jum]

ขอ comment นิดนึงนะ

เราไม่ค่อยคิดมากอะไรเท่าไหร่หรอกนะค่ะ แต่เรารู้สึกสะดุดกับบางประโยคอ่ะคะ

แม้ว่าจะเป็นคณะแพทย์ศาสตร์ ที่เรียกว่าเป็นคณะของผู้มีปัญญาที่เจริญแล้ว

(นี่มันหมายความว่ายังไง แล้วคณะหนูละ  ) เจอแบบนี้ไปไม่ถูกกันเลยทีเดียว
อยากให้ลองปรับเปลี่ยนบางประโยคให้เป็นไปในทางที่ไม่เกิดความแบ่งแยก หรือเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกัน
มันจะดีกว่านี้มากจริงๆนะค่ะ (เราอ่านเสร็จ เราจุกเลยอ่ะ T^T)

เข้าเรื่องบ้าง

เราเกลียด 3 แม่ลูกนรกส่งมาเกิดมากๆเลยอ่ะ ยังไม่เห็นเลยว่าจะสงสารตอนไหน คงอีกนานละมั้ง 555
(เราเกลียดคนนิสัยแบบนี้อ่ะ แย่ แย่ แย่)
สองนี่ก็แบบ แย่อ่ะ ด่าภูมิว่าเลวบ้าง ชั่วบ้าง อะไรก็ว่ากันไป . . . .
แต่ไม่เคยกลับมาดูตัวเองกับครอบครัวบ้างเลยเนาะ พ่อคนดีเลิศศศ   
มาอยู่บ้านเค้าก็มาแบบตัวเปล่า แทนที่จะเจียมตัว นี่ไม่มีอ่ะ เงินเขาก็คือเงินเรา บ้านเขาก็คือบ้านเรา ว่างั้น ????
เอาเงินพ่อภูมิมาถลุงเล่นยังไงก็มี ลอยหน้าลอยตาเป็นพญาหงส์ เฮอะ อารมณ์ขึ้น ณ จุดนี้ ขอสาปส่งเลยละกัน

คนพ่อก็นะ . . . เพลีย มีพ่อแบบนี้ขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า เชิญอยู่ต่อไปให้ 3 แม่ลูกนั่นปอกลอกต่อไปละกัน

ภูมิจ๋า (เสียงเริ่มเปลี่ยนละ) สู้ๆต่อไปนะ อย่าไปยอมแพ้พวกมัน สักวันชัยชนะจะตกเป็นของเรา
เมื่อถึงตอนนั้น จงเอาคืนอย่างสาสม 555

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ เขียนได้น่าติดตาม ทำให้อยากรู้เรื่อยๆว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง 555
สู้ๆนะค่ะ คนเขียน เอามาลงเร็วๆเน้ออ รออยู่ๆ อิอิ 

[Crossley]

พึ่งมาอ่านค่ะ
เห็นคนเขียนบอกว่าสองน่าสงสาร
แต่สงสารไม่ลงอ่ะค่ะ มาทีหลังยังไม่พอ ยังมาแย่งสิทธิในการใช้ชีวิตของลูกคนหนึ่งในบ้านอีก
ช่วยคนแก่แล้วไง? ต้องรอให้ภูมิแก่ก่อนไหมแล้วค่อยทำดีด้วยน่ะ (อินเกินไปละอินี่ )
รอตอนสองน่าสงสารแล้วกันค่ะ 

[Mio]

สามคำ  ภูมิ เป็น เมะ