หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59]

[sunshadow]

    โอวววว รุนแรงจังกับพี่ภูเนี่ย
    แต่ทีกะกราฟนะ น่ารักสุดๆเลย

[MaRiTt_TCL]

แง่มๆ พี่ภูไอ้พี่ใจร้าย ทำกับยีนของเค้าได้ ??

[KanomPhing]

ในที่สุดก็มีวันนี้  วันที่น้องเกงยีนหึงพี่ชมพู

        

ยังไงพี่ชมพูก็สู้ๆเข้านะคะ


คนแต่งก็เหมือนกัน พยายามเข้าน้าาา

อย่าทิ้งเรื่องนี้ด้วย ขอร้องละ

เพราะเราว่ามันน่ารักมากเลย แล้วก็อชอบมากๆด้วย  >> 

[DarknLight]

โดนซะบ้างเหอะไอ้พี่ชมภู
เอาความรู้สึกคนมาเล่น มันสนุกไหม
 

[yongsulewa]

 
รอตอนะค่ะ
พี่พูสู้ๆ

[donghwa]

นั่นไง
อยากลองของดีนัด
เจอของเลยเป็นไงล่ะพี่ภู
เหอะๆๆ ง้อให้ได้นะงานเนี้ย
เอ่อ....แอบสงสัยเบาๆ ว่าอะไรคือสิ่งที่พี่ภูจะทำกับน้องเกงยีน
แอร้ยยย อย่ามาพูดให้คิดสิพี่ หุหุ ฮ่าๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
อย่าพึ่งท้อ ตั้งสติดีๆ  ถ้าเบลอกับพลอตตัวเองยังไงก็ลองอ่านเนื้อเรื่องตัวเองดูตั้งแต่ตอนที่หนึ่ง
แล้วค่อยๆคิด ค่อยๆทบทวนดูดีๆค่ะ ลองลำดับดู เมื่อก่อน(สมัยยังว่างเหลือเฟือ)เราก็เคยประสบปัญหานี้
ตอนแต่งฟิคเหมือนกันค่ะ ยังไงก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ นิยายเรื่องเนี้ยอ่ะสนุกมาก เพราะงั้น สู้ๆนะคะ

[Tumz]

สมน้ำหน้า พี่ภู

ขอกระทืบหนักแบบไปนอนโรงพยาบาลซักเดือน ครึ่งเดือน

ทำอะไรสิ้นคิด

[Whatever it is]

ข้ามๆตอนพิสูจน์ความหึงไปก็ได้ค่ะ มันดูจุ๊บจิ๊บ หญิงๆไปหน่อย เหอะๆ

[pickmoo]

ไม่เบื่อคร๊าบ บบ บ  ไม่เบื่อเลย อิอิ
จะรอจะร๊อจะรอนะคร๊าบ บบ  !

แต่เกงยีนทำแรงเกินไปไหม๊ ?
แล้วพี่ภูจะง้อได้เมื่อไหร่น้อ อ อ
เฮ้อ ๆ ๆ !
เชียร์พี่ภู ฮิ้ว ว ว ว~

เลิฟคนแต่งนะคร๊าบ บบ  !

 

[gumrai3]

สมพี่ชมพู อยากลองใจเกงยีนทำไมหือ เเอบเชียร์กราฟยีนนิดๆ

[Kaewkaew]

เอาแล่ะ O_O เอาไงต่อทีนี้
พี่ภูเอาจริงน่าจะเทพ ไม่น่ารอดมั้งไฮยีน??
เอิ่ม.... รอดูต่อไป อยากรู้ตอนต่อไปป TT

[yowyow]

เกงยีนโคดโหดเลย

สู้ๆๆ รอตอนต่อไปอยู่น้าา 

[Momichi]

น้องยีนหึงโหดอ่ะ
แอบสมน้ำหน้าพี่ภูไปสร้างเรื่องเองงานช้างเลยเข้าซะเลย

[CarToonMiZa]

 

บวกเป็ด

[bryden]

ชะนีหน้าด้าน พูดออกมาผู้ชายนั่งเงียบกริบ
เป็นไงล่ะ แต่ยางที่หน้าก็ยังไม่หนาขึ้นซักมิล

ดูเหมือนเรื่องจะจบ แต่แม่งยังไม่จบเพราะไอ้พี่ชมพูนี่แหละ
อะไรยังไง มีแอบคุยกันลับหลังน้อง นัดแนะกัน
แอบคุฯกันมากี่ครั้ง แล้วแอบไปเจอกันบ้างป่าวเนี่ย
ฮึ่มๆ เคืองแทนน้องยีนส์

ไอ้พี่ชมพูววววววววววววววววววววว
พาน้องไปให้น้องเจ็บช้ำหรือไง
พาน้องไปให้น้องดูหนังสดที่แสดงกับชะนีรึไง
ทำไมเป็นแบบบบบบบบบบบนี้

ก็ดูเหมือนจะรักจริงอยู่ไม่ใช่รึ
แล้วไหงพลิกล็อค หรือจะเป็นพระเอกนิยายน้ำเน่า
ชะนีเลื้อยใส่หน่อยก็อ่อนตาม?

ปล.แต่เราแอบคิดว่าพี่พูมีแผนล่ะ ยังไงกันแน่..โว๊ะ -*-

.............


นั่นปะไร.แผนจริงๆด้วย
แต่แผนพี่พู ทำตัวเองลำบากซะแล้ว
เป็นไงล่ะ ง้อยังไงก็ไม่หาย
ง้อท่าไหน ก็เจ็บตัว
น้องเมิน น้องด่า น้องอ้อนคนอื่น สุดท้าย โดนน้องกระทืบ
นี่พี่ยังไม่เอาจริงอีกหรือ แล้วเอาจริงๆมันจะยังไงล่ะ


น้องยีน งอนไปเยอะๆนะลูก อย่ายอมพี่เขาง่ายๆ
งอนเยอะๆแล้วพอหนูหายงอน หนูจะรู้ว่ารักพี่เขาซะแล้ว
ว่าแต่ถ้าเกิดรู้เรื่อง แลัวหนูจะโกรธพี่เขาไหมล่ะ
โดนหลอกให้หึงเนี่ย เรื่องมันจะยุ่งๆอีกรึเปล่าน๊า


แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่พูจะไปทำไรน้องยีนที่ตจว.อ่ะ
เขาอยากจะรู้เร็วๆแล้วววววววววว


ถึง.คนแต่ง สู้ๆนะ ยังมีหลายคนคอยให้กำลังใจ คอยรออ่านฝีมือของคุณอยู่ อย่าท้อนะ   

[Tiamo_jamsai]

 

[นิรนาม]

กางยีนหึงแรงงงง ฮ่าๆ

[Pawaree]

พี่ภู สู้ๆนะ

[● MaYa~Boy ●]

ชอบเรื่องนี้ๆ ^^ สนุกมากๆ

[•ไนท์คลุง•]

คนแต่งคร้าบ เมื่อไหร่จะมาต่อหว่าาา?

[-west-]

รวดเดียวยาวยาววเลยค่ะ  อ่านเรื่องนี้   
ยีนซึนอะ  เปนขนาดนี้ยังไม่ยอมรับว่าหึงอีก  ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทั้งภูทั้งคนแต่งนะคะ    รออ่านๆ

[undersky]

ตอนที่ 21 : แค่ชอบ (Chomphoo’s Part)
























“หน้ามึงไปโดนเหี้ยอะไรมาวะ”


ไอ้ปาล์มที่นั่งเท้าคางมองหน้าผมมาได้สักพักถามอย่างสงสัย หลังจากที่ผมกลับมารวมกลุ่มกับเพื่อนเพราะใกล้ถึงเวลาเรียนภาคบ่ายแล้ว ไอ้ต้นก็ตามเคย ตอบกลับเมียมันไป ทั้งที่ผมรู้ว่าไอ้ปาล์มเห็นรอยก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว


“ก็โดนกำปั้นใครสักคนนั่นแหละ”


แผลที่ไอ้ยีนฝากไว้มันเห็นชัดพอสมควรครับ แม่งมือหนักจริงๆ ให้ตายเหอะ ผมเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มนิดหน่อยเพราะรู้สึกว่าตึงๆ ตรงมุมปากที่มีรอยช้ำ


“แล้วใครวะ แม่งกล้าต่อยไอ้ภูด้วย”


“จะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ยีน” ไอ้เจ๋งตอบปาล์มแบบนั้นก่อนจะหันมาพูดกับผม “จีจี้เล่าให้กูฟังแล้ว เป็นไงล่ะมึง อยากลองดีดีนัก”


“ก็น่า เรื่องของกู”


เหมือนมันจะอยากเย้ยผมหน่อยๆ แต่ผมก็ทำเป็นมองเมินมันไป ไอ้เจ๋งเองก็ไม่ได้ใส่ใจ นอกจากถาม


“มึงจะเอาไงต่อ น้องเขาไม่ได้เจี๋ยมเจี้ยมอย่างที่แสดงออกนะเว้ย คบกับไอ้พวกนั้นได้ กูว่าต้องไม่ธรรมดา”


“เรื่องนั้นกูรู้ดีอยู่แล้ว”


“แล้วมึงจะง้อยังไง”


“กูมีวิธีของกู”


แม้ว่าจะไม่แน่ใจเท่าไหร่ เพราะไอ้เกงยีนมันใจแข็งมากๆ แล้วมันก็ไม่ฟังห่าอะไรจากผมเลย แต่ผมก็หวังว่าความพยายามและความจริงจังของผมจะทำให้มันยอมฟังผมบ้าง


ผมให้กำลังใจตัวเองก่อนจะลุกไปเข้าเรียนพร้อมเพื่อนๆ นั่งรอเวลาปฏิบัติการจนกระทั่งหมดคาบเรียนในตอนบ่าย ก็รีบแยกตัวมาจากพวกไอ้เจ๋งแล้วตรงไปยังตึกที่เกงยีนเรียนอยู่ทันที มันเลิกช้ากว่าผมชั่วโมงนึง แต่ไม่เป็นไร ผมรอได้


จนเมื่อมันเลิกเรียน ผมเห็นเด็กปีหนึ่งเดินออกมาจากห้องผ่านทางเดินบนตึกก็รีบลุกพรวดจากม้านั่งแถวๆ นั้นที่ใช้นั่งรอไอ้เกงยีน ตรงไปอยู่ในตำแหน่งที่สามารถเงยขึ้นไปมองเห็นทางเดินชั้นสองซึ่งมีขอบทางเดินยกสูงประมาณเอวให้มากที่สุด โชคดีว่าห้องที่มันเรียนอยู่ชั้นสอง จึงมองเห็นหน้าคนที่อยู่ข้างบนได้ค่อนข้างชัด เป็นประโยชน์กับผมมากๆ ที่จะสังเกตมันท่ามกลางกลุ่มนักศึกษารุ่นน้อง และพอเห็นไอ้ยีนมันเดินออกมาจากห้อง ผมก็ตะโกนทันที


“ไฮยีนครับ พี่ขอโทษ!!!”


แค่ประโยคเดียวก็เรียกสายตาของพวกปีหนึ่งที่กำลังเดินอยู่บนทางเดินของชั้นสองให้หันมาทางผมกันหมด เด็กพวกนั้นมองผมอย่างสงสัยว่ามาทำอะไร มาตะโกนอะไรอยู่ตรงนี้ เพราะคนในคณะส่วนมากจะรู้ว่าผมเป็นประธานของปีสาม แต่ไอ้คนที่ผมอยากเรียกร้องความสนใจกลับเสือกเดินนวยนาดหูไม่กระดิกเลยสักนิด


“ไฮยีนครับ พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฟังเหตุผลพี่หน่อยสิครับ”


ผมยังคงตะโกนต่อไป ตาก็มองไอ้เกงยีนที่มันเดินไปทางบันไดเรื่อยๆ แล้วพยายามเปล่งเสียงให้ดังมากกว่าเดิม


“พี่ไม่ได้นอกใจยีนเลยนะ พี่พูดจริงๆ ไม่ได้โกหกด้วย คนดีฟังพี่ก่อนได้มั้ย”


ทุกสายตานอกจากมันมองผมไม่เลิก แม้แต่ไอ้กราฟที่เดินคู่มากับเพื่อนมันยังหันมามองเป็นระยะ เพราะการมาตะโกนปาวๆ แบบนี้ เหมือนเป็นการเปิดเผยความสัมพันธ์ที่คนอื่นๆ พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าผมกับยีนไม่ใช่รุ่นพี่รุ่นน้องธรรมดาให้ยิ่งชัดเจนขึ้น


ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าอายไปหน่อย แต่ผมก็ยอมลงทุน ยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อแสดงออกให้มันเห็นว่าผมจริงใจที่จะขอโทษมัน ผมยอมที่จะให้คนอื่นมองว่าผมพ่ายแพ้ต่อมันและให้มันมีสิทธิ์กุมอำนาจเหนือกว่า เพียงหวังว่ามันจะยอมเปิดหูและเปิดใจฟังเรื่องราวและเหตุผลที่ผมต้องล้อเล่นกับความรู้สึกของมันแบบนั้น


ทว่าการกระทำของผมก็เป็นสิ่งไร้ประโยชน์เพราะเกงยีนมันเดินลงบันไดมาอย่างไม่ฟังอะไรเลย ผมถึงต้องเปลี่ยนจากการโหวกเหวกจนกลายเป็นจุดรวมสายตาของใครต่อใครมาเป็นรีบถลันร่างไปรอมันที่ตีนบันได


“ยีน มึงฟังกูก่อนนะ”


คนอื่นๆ ยังไม่เดินลงมาเพราะเอาแต่สนใจมองว่าผมจะทำอะไร คนที่เดินลงมาจากชั้นบนจึงมีเพียงแค่ไอ้ยีนกับไอ้กราฟ ผมจึงพูดกับมันด้วยรูปประโยคแบบเดิม แต่ถึงผมจะไปยืนขวางทางมันเอาไว้ไม่ได้มันเลี่ยงไปได้ เกงยีนก็ยังหาทางจะหลีกจากผมให้ได้ มันโยกตัวสลับซ้ายขวาเพียงหวังว่าผมจะเผลอแล้วปล่อยให้มันเดินผ่านไปได้ แต่มันคิดผิด ผมไม่ยอมที่จะปล่อยมันไปอีกแล้ว ไม่ว่ายังไงวันนี้ผมก็ต้องเคลียร์กับมันให้ได้


“ถ้ามึงไม่ยอมฟังกูดีๆ กูจะเอาจริงแล้วนะ”


มันมองหน้าผมแล้วทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร ทำสายตาว่างเปล่าทั้งที่เผชิญหน้าผมอยู่ ปากของมันปิดสนิทไม่มีคำพูดใดๆ เล็ดลอดออกมาจนผมรู้สึกชาหนึบในใจอีกครั้ง


“ได้ มึงไม่ยอมดีๆ ใช่มั้ย”


ผมถามมันทั้งที่ไม่น่าจะใช่ประโยคคำถามซะด้วยซ้ำ ก่อนจะย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วยื่นมือไปช้อนตัวโปร่งๆ นั้นเอาไว้และจับมันพาดบ่า เท่านั้นผมก็ได้ยินเสียงโวยวายของมันเลย


ทีงี้ละทำมาเป็นร้องนะมึง!


“จับกูทำเหี้ยอะไร ปล่อยกูนะเว้ย”


ผมไม่สนใจเสียงร้องกับแรงดิ้นของมัน ไอ้เกงยีนมันเตะขาปั๊กๆ ใส่อกผมจนแว่นที่มันใส่อยู่หล่นลงไปกระแทกกับพื้น มือก็ทุบอักเข้าเต็มหลังของผมเลย แต่ผมก็ต้องทนเก็บความเจ็บเอาไว้ แล้วหันไปบอกไอ้กราฟ


“กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับเพื่อนมึง เพราะงั้นมึงกลับไปก่อนเลย”


สิ้นเสียง ผมก็แบกไอ้เกงยีนแล้วเดินไปโดยที่มีหัวของมันห้อยโทงๆ อยู่ด้านหลัง มือของมันยังประทุษร้ายผมไม่เลิก และก็หนักมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องกัดกรามกรอดไม่ให้โพล่งเสียงด่ามัน


ผมเดินตรงไปเรื่อยๆ เพื่อหาจุดหมาย ซึ่งก็คือห้องค.น. พอเดินไปถึงผมก็กระชากประตูออก เห็นไอ้พวกปีสองปีสามมันแยกกันเป็นกลุ่มๆ กลุ่มนึงนั่งตีดอทกัน บางคนก็อ่านการ์ตูนอยู่มุมห้อง พวกที่นอนอยู่อีกด้านของห้องก็มี แต่ตอนนี้ทั้งหมดหันมามองผมกันหมดแล้ว และพอเห็นว่าผมแบกใครบางคนมาด้วย มันก็อ้าปากจะถามกันทันที แต่ว่าผมเปล่งเสียงขัดพวกมันเสียก่อน


“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น พวกมึงออกไปให้หมด เดี๋ยวนี้!”


คำท้ายที่ผมเน้นน้ำหนักให้มากกว่าประโยคก่อนหน้าทำให้พวกมันทั้งหมดรีบลุกออกจากห้องไปทันทีอย่างไม่มีท่าทางอิดออด เพราะผมถือว่าเป็นคนที่มีอำนาจที่สุดในกลุ่มมัน ส่วนไอ้พวกปีสามเหมือนกันมันก็พอเดาๆ ได้ว่าผมคงอยากใช้ห้องแบบส่วนตัว ถึงได้ไม่ขัดอะไรแล้วเดินออกไปแต่โดยดี


“ไอ้ต๊ะ” ผมเรียกประธานปีสองที่เดินออกเป็นคนสุดท้าย มันก็หันมาหาผมแล้วมองอย่างมีคำถาม ผมเลยบอกมันถึงจุดประสงค์ที่เรียกมันไว้ “มึงเอาป้ายไปติดไว้หน้าห้องด้วยว่า ห้ามใครเข้าจนกว่ากูจะเปิดประตูเอง”


“ได้พี่”


มันรับปากแล้วก็เดินออกไปหนำซ้ำยังล็อกประตูให้ด้วยโดยที่ผมไม่ต้องสั่ง


พอสถานที่นี้กลายเป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับผมกับไอ้เกงยีนแล้วผมก็ปล่อยมันลง มันรีบพุ่งตัวจะหนีออกจากห้องทันควัน แต่อย่าคิดเลยว่าผมจะยอมปล่อยมัน ถ้าผมยอมให้มันวิ่งหนีไปง่ายๆ ผมคงไม่ต้องเหนื่อยแบกแม่งมาที่นี่หรอก


ผมรีบสาวเท้ายาวๆ แล้วตวัดแขนไปรัดเอวมันไว้ ก่อนจะลากมันให้กลับมาอีกด้านของมุมห้อง โชคดีหน่อยว่าหน้าต่างห้องซึ่งอยู่ด้านติดกับผนังที่ผมดันไอ้เกงยีนจนชิด อีกฟากของหน้าต่างเป็นลานเล็กๆ มีชุดโต๊ะม้าหินอยู่สองสามชุด ซึ่งส่วนมากพวกที่จับจองจะเป็นคนของค.น. และมักจะถูกใช้ในตอนเย็นๆ หรือมืดๆ ที่แดดร่มแล้ว ตอนนี้เลยไม่มีคน


ผมกดตัวไอ้ยีนเอาไว้ไม่ให้มันหนีไปไหนได้ มันก็พยายามดิ้นรนและจ้องหน้าผมอย่างเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ผมก็มองเมินสายตาของมันไปแล้วเริ่มต้นในสิ่งที่ผมต้องการจะพูดกับมัน แต่มันไม่คิดจะฟัง ผมเลยตะคอกใส่มัน


“มึงอยู่เฉยๆ ได้มั้ย!!”


“เรื่องอะไรกูต้องฟังมึง”


“มึงฟังกูนะ เรื่องที่...”


“กูไม่ฟังโว้ยยย”


มันร้องเสียงดังแล้วพยายามจะดันตัวผมให้ออกห่างจากมันให้ได้ แต่ยากครับ เพราะถึงยังไงผมก็ตัวใหญ่กว่า แรงเยอะกว่ามันอยู่แล้ว แต่ท่าทางดื้อรั้นของมันเนี่ยสิทำให้ผมชักจะอารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิม


มึงแม่งจะไม่ฟังห่าอะไรเลยหรือไง!!


“มึงต้องฟัง มึงจะได้รู้ว่ามึงเข้าใจกูผิด”


“กูไม่ฟังๆๆๆ”


มันร้องออกมา และอย่าคิดนะครับว่ามันจะเอามือปิดหูเพื่อจะไม่ให้ได้ยินเสียงผม เพราะอย่างไอ้เกงยีนมันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก แต่แม่งเสือกยกมือมายันปากของผมไว้ ปิดปากไม่ให้ผมพูดอะไรออกมาได้ ผมเลยต้องละมือจากที่กดไหล่มันเอาไว้เพื่อมาแกะมือมันออก


พอผมแกะมือนึงออก มันก็เอาอีกมือมาปิดแทน ฤทธิ์เยอะฉิบหาย ผมจึงต้องละมืออีกข้างมาดึงมือมันออกไปด้วย แล้วคราวนี้ผมก็จับมือมันตรึงกับกำแพงซะเลย ดันตัวมันให้ติดผนังมากกว่าเดิม


เอาสิ มึงหนีจากกูไปได้ก็ให้รู้ไป


“เอาล่ะ มึงฟังกูดีๆ กูกับจีจี้ไม่มีอะไรกันทั้งนั้น กูกับเขาแค่..”


พูดเท่านั้นผมก็ต้องเบรกคำพูดของตัวเองไปซะ เพราะว่าไอ้คนตัวผอมตรงหน้ามันดันแก้สถานการณ์โดยการพึมพำๆ ห่าอะไรไม่รู้ออกมาเสียงดังกลบเสียงผมไปหมด ห่าเอ๊ย บอกได้เลยว่าถ้าผมไม่ได้ชอบมันผมคงตบกบาลมันแล้วด่าว่าไอ้เด็กนรกแล้ว แต่เพราะผมชอบมันไง ผมเลยเปลี่ยนเป็นดูดปากมันแทน


ไอ้เกงยีนมันอึ้งๆ นิดหน่อยที่อยู่ๆ ก็ถูกผมจูบ ผมดูดริมปากล่างของมันเพื่อให้แม่งเงียบปากไปซะ สลับกับขบกลีบปากบน ไอ้คนที่โดนผมเอาเปรียบอยู่ก็พยายามดันตัวผมออกให้ได้ แต่ว่าผมก็ออกแรงมากขึ้น ดูดหนักๆ จนมันเกือบจะร้องออกมาเพราะความเจ็บ


ถึงมันจะโดนซะขนาดนั้นไอ้เกงยีนก็ยังพยายามอยู่ดีอย่างไม่เข็ดหลาบ ออกแรงสุดชีวิตเพื่อผลักผมออกไป ผมเลยออกแรงกดปากมันให้หนักขึ้น แต่คงจะแรงไปหน่อย เพราะว่าหัวมันโขกกับผนังดังโป๊ก อยากจะสงสารมันอยู่หรอกนะ แต่ใครอยากให้มันดื้อเอง


ผมยังคงบดจูบมันต่อไปเรื่อยๆ จนคิดว่าป่านนี้ปากที่แดงอยู่แล้วของมันคงจะแดงก่ำและเจ่อมากด้วย แต่ผมก็ยังไม่ล้มเลิกเพราะมันยังดิ้นรนอยู่ ผมไม่สอดลิ้นเข้าไปในปากมันหรอกครับ เพราะรู้ว่าถ้าผมเอาเข้าไปล่ะก็มันกัดลิ้นผมขาดแน่ ผมอุดปากมันต่อไปอย่างนั้นอีกสักพักจนแรงที่มันผลักดันผมเริ่มจะหมดลง ผมถึงได้ยอมละปากออกมา แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ปากมันแดงมาก และก็เจ่อมากจริงๆ คาดว่ามันคงเจ็บ


“ทีนี้มึงจะตั้งใจฟังกูได้หรือยัง”


“...”


มันไม่พูดครับ แต่เสือกผลักผมออกเลย แล้วมีหรือที่ผมจะยอมถ้ายังอธิบายให้มันฟังไม่รู้เรื่อง ผมไม่อยากดันทุรังอธิบายทั้งที่มันไม่อยากฟังหรอก เพราะถ้าเป็นแบบนั้นมันจะไม่เป็นการเปิดใจฟัง และมันต้องไม่ยอมรับเหตุผลแน่ๆ


ผมเลยจูบมันไปอีก แต่คราวนี้มันเสือกดันลิ้นเข้ามาในปากผมเนี่ยสิ แล้วยังพยายามจะลากลิ้นผมเข้าไปในปากมันให้ได้ แต่ผมไม่ยอมให้มันทำง่ายๆ แน่เพราะรู้เหตุผลที่มันทำอย่างนั้นดี ถ้าผมเผลอคล้อยตามยอมตามมันเข้าไป มีหวังมันได้ประทุษร้ายลิ้นผมจนหลุดออกมาเป็นชิ้น เพราะงั้นผมจึงพยายามเกี่ยวลิ้นของมันให้พัวพันอยู่ในปากของผมแทน ดูดขบปากของมันที่บวมแดงอีกจนคราวนี้มันคงทนไม่ไหว เพราะถ้ายังดันทุรังต่อไปปากมันหลุดติดปากผมมาแน่ พอผมยอมปล่อยให้มันเป็นอิสระมันถึงได้โพล่งออกมาอย่างเดือดดาล


“เออ มึงจะพูดอะไรก็พูดๆ มา แม่ง!”


ได้ฟังอย่างนั้นผมก็ยกยิ้มกับตัวเองนิดหน่อยที่เอาชนะมันได้ เลยจ้องตามันไปเพื่อบอกทุกอย่างให้มันรู้ด้วยความจริงใจ


“กูกับจีจี้ไม่ได้จูบกัน แล้วก็ไม่ได้เป็นแฟนเก่ากัน”


มันเงียบ รอฟังผมต่อ ทำให้ผมมีกำลังใจจะพูดต่อไปเพราะมันไม่ต่อต้าน


“จีจี้มาขอให้กูช่วยเป็นแบบให้ เพราะต้องส่งงานวันพรุ่งนี้ แต่จีจี้เพิ่งเลิกกับแฟนที่จะเป็นนายแบบให้เมื่อวันสองสามวันก่อน  ก็เลยมาขอร้องกูที่มีหุ่นใกล้เคียงกับแฟนของเขา”


“...”


“พอจีจี้มาขอ ก็ทำให้กูคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ กูอยากรู้ว่ามึงจะรู้สึกยังไงถ้าหากว่าว่าผู้หญิงมาทวงขอกูคืน กูแค่อยากรู้ว่ามึงจะหึงหวงกูบ้างหรือเปล่า ก็เลยขอให้จีจี้ช่วยหลอกมึง”


“สัด มึงกล้าหลอกกูเหรอไอ้เหี้ย!”


ทันทีเลยครับ พอมันรู้ว่าผมหลอกมันเพราะอยากรู้ความรู้สึก มันก็ด่าผมมาเต็มๆ แต่ผมไม่ถือ เพราะผมทำผิดกับมันจริงๆ


“กูยอมรับความผิด กูหลอกมึง แต่กูอยากให้มึงเชื่อกูว่ากูไม่ได้มีอะไรกับจีจี้จริงๆ ที่มึงเห็นว่าจูบกันนั่นกูกับจีจี้จัดฉากขึ้นมาเอง ปากไม่โดนกันด้วยซ้ำ”


“...”


“จริงๆ แล้วจีจี้เป็นน้องสาวฝาแฝดของไอ้เจ๋ง ถ้ามึงไม่เชื่อว่ากูกับจีจี้เป็นแค่เพื่อนกันมึงไปถามไอ้เจ๋งได้ มันไม่โกหกมึงหรอก”


เกงยีนมันเบิกตาขึ้นหน่อยๆ พอผมบอกมันว่าจีจี้เป็นน้องสาวไอ้เจ๋ง มันคงคาดไม่ถึง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่พอใจผมมากอยู่ดี ซึ่งผมยอมรับความรู้สึกของมัน ในเมื่อผมทำให้มันโกรธเอง


“ที่กูทำไป เพราะกูแค่กลัวไปเอง ถึงมึงจะทำเหมือนชอบกูเหมือนกัน แต่กูก็ยังไม่แน่ใจ มึงไม่เคยบอก ไม่เคยพูด กูเลยอยากรู้ชัดๆ ว่ามึงรู้สึกยังไงกับกูกันแน่ มึงเข้าใจกูหรือเปล่า”


มันยังคงเงียบ


“กูยอมรับว่ากูผิดที่ทำเหมือนลองใจมึง แต่กูคงไม่ผิดที่ระแวงเรื่องระหว่างมึงกับไอ้กราฟ ทำยังไงกูก็ไม่มั่นใจอยู่ดีว่ามันไม่มีอะไร ทั้งที่มึงย้ำกูหลายหนแล้ว แต่กูก็ยังกลัว เพราะกูชอบมึงมากเกินไป”


ผมไม่มีอะไรจะอธิบายกับมันแล้ว เพราะผมพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาจนหมด ไม่มีศักดิ์ศรีเหลืออยู่ด้วยซ้ำที่ยอมให้มันถึงขนาดนี้ ทั้งที่ไม่เคยยอมลงให้มากเท่านี้ไม่ว่ากับใคร


ไอ้เกงยีนมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ แง้มปากออกมา


“ถ้ามึงคิดจะรักกูชอบกู มึงก็ควรที่จะเชื่อใจกู เชื่อในคำพูดของกู”


“กูขอโทษ กูขอโทษมึงจริงๆ ทีหลังกูจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว กูยอมให้มึงทำอะไรกูก็ได้ จะต่อย จะเตะ จะถีบก็แล้วแต่มึงเลย กูยอมหมด แค่มึงหายโกรธกู แค่นั้น”


ผมพยายามอ้อนวอนมัน ใช้เสียงอ่อนๆ ให้มันเห็นใจ เพราะในตอนนี้ผมคงไม่ต้องการอะไรนอกจากการที่มันยอมอภัยให้ผม ผมไม่มีความคิดอยากจะลองใจอยากจะรู้ความรู้สึกของมันอีกแล้ว แค่มันยอมให้ผมได้เข้ามาในชีวิตมันมากขนาดนี้ผมก็น่าจะยอมพอแล้ว


“มึงให้กูอัดมึงเพื่อให้กูยกโทษให้น่ะเหรอ ไม่น้อยไปหน่อยหรือไง”


“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ให้กูซื้อกุหลาบช่อโตๆ แล้วมาคุกเข่าอ้อนวอนมึงเหรอ”


“กูไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องมาใช้วิธีนั้นกับกู”


มันบอกเสียงแข็งๆ ดูท่าจะไม่ชอบสักเท่าไหร่


“งั้นมึงจะให้กูทำอะไร ทำยังไง มึงถึงจะยอมยกโทษให้กูล่ะ”


“มึงจะยอมกูหมดใช่มั้ย”


มันถามพลางจ้องตาผมไปด้วย แต่ผมไม่มีแววล่อกแล่กให้มันจับผิด ผมตอบกลับไปเสียงดังและหนักแน่นพลางผ่อนแรงที่จับข้อมือมันลงเหลือเพียงหลวมๆ


“มึงพูดมาเหอะ กูยอมทั้งนั้นแหละ”


คราวนี้มันเหยียดยิ้มร้ายจนดูน่าขนลุกยังไงไม่รู้ มึงจะขออะไรกูวะเนี่ย เห็นมันยิ้มก็ชักจะเสียวๆ ขึ้นมาแล้ว


“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่.....” มันทิ้งช่วงคำพูดไว้นานก่อนจะบอกออกมา “เฟอร์รารี่มึงอ่ะ”


“เฮ้ย เฟอร์รารี่เลยเหรอ”


เอาแล้วครับ มันต่อรอง แต่ว่าแม่งเล่นหนักฉิบหาย เฟอร์รารี่ไม่ใช่คันละบาทสองบาท แต่มันขอผมเหมือนราคาห้าสิบตังค์ แถมยังจ้องหน้าผมอย่างท้าทายว่าถ้าผมไม่ให้มัน มันไม่มีวันยอมหายโกรธผมแน่


ผมมองหน้ามันคล้ายจะถามว่าเอาจริงเหรอเลยทำให้มุนหงุดหงิดมั้ง ไอ้เกงยีนเลยสะบัดมือผมออกแล้วโพล่งเสียงดัง


“หรือมึงให้ไม่ได้ ความรู้สึกของกูมีค่าน้อยกว่าเฟอร์รารี่ของมึงหรือไง”


จากนั้นมันก็เดินชนอกผมและตรงไปยังประตูทันที เห็นมันทำอย่างนั้นแล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ เฟอร์รารี่ก็เฟอร์รารี่วะ ไม่คิดมาก่อนว่าในชีวิตนี้จะต้องเอารถมาง้อคน แต่ไอ้เกงยีนก็ทำให้ผมเป็นบ้าได้ขนาดนี้


“เออ ก็ได้ กูให้มึง แต่มึงเลิกโกรธกูนะ”


พอผมตอบกลับไปแบบนั้น มันก็หันหน้ากลับมาและเบิกตากว้าง คงไม่เชื่อว่าผมจะยอมเอาเฟอร์รารี่มาแลกกับมัน


“มึงพูดจริงหรือเปล่าเนี่ย”


“ก็ถ้ามึงยอมยกโทษให้กู กูก็ยอมให้มึง”


ไอ้เกงยีนมันเงียบไปเลยครับพอผมตอบแบบนี้อย่างฉาดฉาน มันมองหน้าผมนิ่งๆ จ้องตาผม ผมเลยเดินเข้าไปหามันใกล้ๆ แต่กลับเป็นแววตาของมันที่กลอกไปมาไม่ใช่ผม เพราะคงหวั่นไหวกับความเอาจริงเอาจังของผมมั้ง เห็นอย่างนั้นแล้วผมก็ดึงตัวมันมากอด


“มึงเลิกโกรธกูแล้วนะ ดีกันนะครับ”


“...”


“...”


“อย่าทำให้ผมโกรธอีกล่ะ ไม่งั้นพี่หมดตัวแน่”


มันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยเสียงอ่อนลง แถมสรรพนามที่เรียกผมยังเปลี่ยนไปอีก ทำให้ผมโล่งใจขึ้นว่ามันหายโกรธผมแล้ว ผมเลยกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้นอีกนิดหน่อย


“กูขอโทษนะ กูจะไม่ทำอย่างนี้อีก”


คราวนี้เฟอร์รารี่ คราวหน้ามันเอาเลกซัสแน่ แล้วคราวต่อไปคงเป็นคอนโดของผม ถ้าผมทำมันโกรธแล้วต้องง้ออีก มีหวังผมหมดตัวจริงๆ อย่างที่มันว่า


“เออ ไม่โกรธแล้วก็ได้ ไปเอารถได้ยัง”


“โหย รีบทวงเลยเหรอ”


ผมทำเสียงงอนๆ นิดหน่อย แต่มันไม่เห็นใจครับ


“ไปเอารถได้แล้ว”


โดนมันเร่งมาแบบนี้ผมเลยต้องยอมปล่อยมันจากอ้อมกอดแล้วจูงมือให้เดินออกไปจากห้องค.น.แต่โดยดี แล้วก็ไม่ลืมดึงป้ายที่ไอ้ต๊ะมันเขียนมาติดไว้ออกจากประตูด้วย
























ผมจอดรถไว้ที่คอนโด เพราะงั้นเลยต้องพาเกงยีนมาที่คอนโดด้วย ส่วนกุญแจก็อยู่บนห้อง ผมบอกให้มันขึ้นไปเอาด้วยกันแต่มันเสือกบอกว่าเสียเวลา จะรออยู่ข้างล่างให้ผมเอามาให้มันแทน ผมก็เลยต้องยอมตามใจมันทั้งที่อยากให้ขึ้นไปด้วยกันแท้ๆ อย่างน้อยก็อยู่ด้วยกันก่อน แต่นี่มันไม่ให้โอกาสผมเลย ผมจึงต้องบอกตัวเองให้ปลงๆ เพราะช่วยไม่ได้ ตอนนี้ผมต้องเอาใจมันไปก่อน เดี๋ยวมันโกรธผมอีก ซวยเลย


ได้กุญแจมาแล้วผมก็เอาลงมาให้มัน เกงยีนรับไปก็ตรงไปหาเฟอร์รารี่สีน้ำเงินที่จอดเด่นอยู่ที่ลานจอดรถ เพราะตอนนี้รถยังมาจอดไม่เต็มทำให้สังเกตง่าย แล้วพอมันพุ่งตัวไปผมก็ต้องรีบตามมันไป จะแย่งกุญแจมันมาแต่มันก็ไม่ยอม


“มาแย่งทำไม”


“เดี๋ยวกูขับให้”


“ไม่ต้อง ผมขับเองได้ จะเอารถไปเก็บที่หอกราฟ”


ผมคิ้วกระตุกนิดหน่อยเพราะมันอ้างกราฟอีกแล้ว เหมือนทุกลมหายใจมีแต่ไอ้กราฟ แต่ผมก็ต้องระงับอารมณ์เอาไว้ แล้วก็นึกถึงคำพูดที่มันบอกกับผมไว้ว่าถ้าผมจะรักจะชอบมันก็ต้องเชื่อใจมันเลยพอทำให้สงบลงได้หน่อย


“ทำไมมึงต้องเอารถไปไว้หอไอ้กราฟด้วย ไม่เอากลับบ้านมึงล่ะ”


“แล้วพี่คิดว่าป๊าเห็นได้หรือไง ผมก็ต้องเอาไว้หอไอ้กราฟดิ”


“งั้นมึงก็ไว้ที่นี่ก็ได้ มึงอยากขับเมื่อไหร่มึงก็มาเอา กูรับมึงมาเอาก็ได้”


ผมเสนอตัวเพราะมันคงไม่ต่างกันหรอกว่าจะเก็บรถที่ไหน แต่ว่ามันไม่ยอมแถมยังพูดเหมือนผมจะโกงมันอีก


“เก็บไว้หอพี่มันจะต่างอะไรกับตอนนี้เล่า ตอนนี้รถเป็นของผมแล้ว ผมจะเอามันไปเก็บไว้ที่ไหนก็ได้ พี่มีสิทธิ์ห้ามหรือไง


“เออ ก็ได้ แต่ให้กูขับให้มึงนะ”


“รถผม ผมขับเองได้”


มันอ้างสิทธิ์เจ้าของอย่างเต็มที่ ผมก็เลยต้องหุบปากเงียบอีกแล้วยอมมองมันขึ้นรถไป แต่ก็ใช่ว่าผมจะยืนเฉย พอเห็นมันขึ้นรถแล้วผมก็วิ่งไปหาเลกซัสที่ผมขับประจำ ก่อนจะสตาร์ทเครื่องและขับตามมันไป


พอถึงคอนโดไอ้กราฟ เกงยีนก็หาที่จอดเหมาะๆ ปลอดภัยจากแดดจากฝนสำหรับอดีตรถของผมที่ตอนนี้กลายเป็นของมันไปแล้ว จากนั้นก็ลงรถมา ผมรีบลงไปหามันเพราะไม่รู้ว่าต่อไปมันจะเอายังไง จะขึ้นไปหาไอ้กราฟหรือจะกลับบ้านเลย เพราะงั้นพออยู่ต่อหน้ามันแล้ว ผมก็ถาม


“มึงจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า”


“อืม”


“กูไปส่งนะ”


“ไม่ต้องหรอก ผมกลับเองได้ เงินก็มีแล้ว ไม่ต้องให้พี่คอยรับส่งอีก”


“แต่กูอยากรับส่งมึงเหมือนเดิม”


ผมบอกมันจากใจจริง แม้จะไม่รู้ว่าตอนนี้สถานะระหว่างผมกับมันกลายเป็นอะไรไปแล้ว ไม่ใช่ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องเพราะผมกับมันต่างก็รู้สึกต่อกันมากกว่านั้น แล้วก็ไม่ใช่แฟน เพราะผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มันมีให้ผมมากพอจะใช้คำนี้ได้หรือเปล่า ดังนั้นตอนนี้ผมกับมันจึงกลายเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก


“ไม่ลำบากพี่หรือไง ต้องไปรับไปส่งผมทุกวัน ต้องตื่นเช้าทั้งที่เรียนบ่าย”


“ถ้ากูคิดว่ามันลำบาก กูคงไม่เสนอตัวรับผิดชอบมึงตั้งแต่แรกแล้ว แล้วมึงล่ะ ลำบากหรือเปล่าที่ต้องนั่งรอกูเวลาที่กูเลิกเรียนเย็น”


ไม่ใช่แค่ผมหรอกครับที่ต้องทำอะไรเพื่อมัน มันเองก็รอผมเหมือนกัน เพราะบางวันผมเรียนบ่ายแล้วเลิกเย็น ขณะที่มันเลิกก่อน มันก็ยอมรอผมเพื่อกลับด้วยกัน แม้ตอนแรกผมจะต้องบังคับมัน สั่งไม่ให้ไอ้กราฟกับไอ้กัสไอ้เคพามันไปส่ง แต่หลังๆ มันก็ยอมคอยโดยที่ผมไม่ต้องบอก


“...”


มันไม่ตอบคำถามของผมเพราะคงจะจี้ใจมันนิดหน่อยที่มันเต็มใจจะรอ ผมเลยอดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักนิดๆ หน่อยๆ ของมัน ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มันอีกนิดแล้วดึงมือที่เล็กกว่ามากุมเอาไว้ ผมชอบที่ได้สัมผัสไอ้เกงยีนเพราะมันทำให้ผมรู้สึกดี ผมจูงมันให้เดินไปที่รถของผมด้วยกันพลางบอก


“กูต้องบอกป๊ามึงด้วยว่ากูจะลักพาตัวลูกชายเขาไปสามวัน”


เกงยีนมันหันมามองผมเหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงพูดแบบนั้น ผมเลยต้องย้ำให้มันจำได้


“เสาร์ อาทิตย์ จันทร์ สามวัน มึงต้องไปต่างจังหวัดกับกู มึงลืมแล้วหรือไง”


เหมือนว่ามันจะเข้าใจ ถึงได้ผงกหัวนิดๆ แล้วเข้าไปนั่งประจำที่ข้างคนขับ เป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ผมหลังจากผมพามันมาส่งถึงประตูรถ ส่วนผมก็เข้าไปนั่งที่ตำแหน่งตัวเอง ก่อนจะขับรถออกไป










ต่อด้านล่าง
v
v

[undersky]

ต่อจากด้านบน
v
v












ผมอยู่รอป๊าของไอ้ยีนที่บ้านจนถึงเย็น พอป๊ากลับมาผมก็ขออนุญาตท่าน ซึ่งป๊าก็ไม่ได้ว่าหรือขัดอะไร หนำซ้ำยังชวนผมกินข้าวเย็นเสียด้วย จริงๆ แล้วป๊าของไอ้ยีนก็ไม่ได้ดุอะไรนักหนา ถ้าหากว่ามีเหตุผลชี้แจงท่านก็พร้อมจะฟัง เมื่อก่อนไอ้เกงยีนคงเกเรน่าดู ถึงได้ถูกป๊าห้ามเด็ดขาดไม่ให้กลับไปทำตัวแบบเดิมๆ อีก


ร่วมโต๊ะอาหารกับป๊าไอ้ยีนเรียบร้อย ผมก็ขอตัวกลับ และก็ลากลูกชายคนเล็กของบ้านออกมาส่งผมที่รถด้วย ผมจุ๊บปากมันไปเร็วๆ หลังจากหยุดอยู่หน้าประตูบ้านแล้ว ก่อนจะวิ่งหนีให้ทันตีนของมันที่กระตุกขึ้นมาถีบผมอย่างอัตโนมัติ รีบสอดตัวเข้าไปในรถสีดำสนิททันที ไอ้เกงยีนมองหน้าผมอย่างคาดโทษ แต่ผมก็ยิ้มให้มันก่อนจะขับรถออกไป


พอผมกับไอ้ยีนไม่มีเรื่องบาดหมาง (?) กันแล้ว การออกเดินทางในวันเสาร์เลยไม่มีปัญหาอะไร ผมขับรถไปรับไอ้เกงยีนที่บ้านตั้งแต่หกโมงครึ่ง เพราะนัดกันไว้ที่บ้านของไอ้แชมป์ตอนเจ็ดโมง มันจะเอารถตู้ของบ้านมันไป เพราะนับๆ แล้วพวกผมก็มีกันตั้งสิบคน คงไม่สะดวกที่จะขับรถตามๆ กันไป


บ้านไอ้แชมป์เป็นอู่ซ่อมรถครับ ลูกค้าส่วนมากก็เป็นวีไอพีทั้งนั้น นั่นจึงเป็นเหตุผลที่นัดกันที่บ้านของมัน เพราะไม่ต้องเกรงกลัวว่าจะไม่มีที่จอดรถ และยังมีคนเฝ้าให้อยู่ตลอดเวลาด้วย แถมรถตู้ที่จะใช้สำหรับการเดินทางครั้งนี้ก็ไม่ใช่รถตู้ธรรมดา แต่เบนซ์เลยทีเดียว ไม่รู้ว่ามันแอบขโมยรถลูกค้ามาใช้หรือเปล่า


ผมกับเกงยีนไปถึง คนอื่นๆ ก็มาถึงด้วยเหมือนกัน มาในเวลาไล่เลี่ยกันจึงไม่ต้องรอกันนานมาก พวกไอ้เค กัส กราฟก่อนมาก็สอบถามเส้นทางจากไอ้แชมป์แล้ว เลยไม่มีปัญหาว่ามาไม่ถูก และเมื่อมาพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ก็ได้เวลาขึ้นรถ


“มึงนั่งเบาะหน้ากับกูนะ”


ผมหันไปบอกไอ้ยีน แต่มันก็ไม่ยอมผมง่ายๆ แม่งต้องเถียงต้องแย้งไปซะทุกประโยค


“ผมจะนั่งกับไอ้กราฟ”


“มึงนั่งกับกูเนี่ยแหละ ให้ไอ้กราฟมันนั่งกับลุงรหัสมันไป”


“พี่เจ๋งเพื่อนพี่ พี่ก็นั่งกับเพื่อนดิ ผมก็จะนั่งกับเพื่อนผมเหมือนกัน”


“แต่กูอยากนั่งกับมึง”


ผมว่าอย่างนั้นแล้วก็ลากมันขึ้นมานั่งที่เบาะหน้าสุด ไม่ให้มันโต้แย้งอะไรได้ ส่วนไอ้เจ๋งมันก็ดีครับ ชวนไอ้กราฟขึ้นไปนั่งเบาะด้านหลังผม ส่วนไอ้เค ไอ้กัส ไอ้แชมป์ ไอ้บอสก็ไปรวมกันที่เบาะท้าย แต่เพราะมันอัดกันเกินไปหน่อย ไอ้แชมป์เลยย้ายมานั่งเบาะเดี่ยวข้างไอ้กราฟที่นั่งเบาะคู่กับไอ้เจ๋งแทน


ด้านหน้าสุดที่นั่งคนขับก็ไม่พ้นไอ้ต้นกับไอ้ปาล์ม ไอ้ต้นเป็นคนขับเพราะมันเคยขับรถตู้โดยสารมาก่อน ฮา ผมพูดเล่นครับ มันเคยขับให้แม่มันเวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยๆ เพราะอยากไปกันแบบครอบครัว ไม่อยากให้มีคนขับรถ หรือคนรับใช้ติดสอยห้อยตามไปด้วย ไอ้ปาล์มเลยไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถสวยๆ ให้ผัวมัน


เมื่อประจำที่กันอย่างลงล็อกแล้ว ไอ้ต้นก็ออกรถ ระหว่างเดินทางมีการพูดคุยกันไปเรื่อยๆ เสียงดังบ้างเงียบบ้าง ตามประสาที่มีคนเยอะ แต่ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เสบียงที่พี่กล้วยเตรียมมาให้ไอ้ยีนและเผื่อแผ่มาให้กรุ๊ปทัวร์ก็ถูกเปิดออกแล้วแจกจ่าย ไอ้ปาล์มเองก็ทำมาเผื่อด้วยเหมือนกัน พวกเราเลยได้กินแซนด์วิชชิ้นโตกันไปเต็มคราบ เพราะรวมๆ กันแล้วแม่งเยอะฉิบหาย


สักพักหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน บนรถจากที่มีเสียงพูดคุยก็เริ่มเงียบลงทุกที ผมหันไปมองด้านหลังก็เห็นไอ้พวกที่เหลือหลับกันไปหมดแล้ว มีแค่เสียงเบาๆ ของไอ้ปาล์มที่คุยกับไอ้ต้นเพื่อไม่ให้ไอ้ต้นพลอยหลับไปด้วยอีกคน แม้แต่ไอ้เกงยีนก็เริ่มหัวโงกเงนแล้ว มันหลับตาทั้งที่ตัวก็โยกไปมาเบาๆ ผมเห็นก็อดจะยิ้มไม่ได้ เพราะตอนนี้มันเหมือนเด็กชิบ


“เด็กน้อยจริงๆ”


ผมพึมพำกับตัวเองแล้วค่อยดันหัวมันให้เอนลงมาพิงกับไหล่ผมให้มันได้นอนสบายมากขึ้น ผมมองหน้าที่มีแว่นเลนส์ใสประกอบอยู่ เพราะไอ้กราฟเก็บไว้ให้ตอนที่ไอ้เกงยีนมันดิ้นบนบ่าผมแล้วทำร่วงลงพื้นเมื่อวันก่อน ผมเกลี่ยแก้มนิ่มของคนหลับเบาๆ ปากแดงๆ ของมันขมุบขมิบไปมา พลางส่งเสียงครางในลำคอเหมือนว่ามันกำลังฝันอะไรอยู่ทั้งที่เพิ่งหลับไปเมื่อกี้


“อืมมมม”


มันทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้ และก็เผลอเลื่อนมือไปใกล้ปากมัน ใช้นิ้วโป้งลูบบนกลีบเนื้อนิ่มอย่างเบามือ มันก็ขยับปากนิดๆ เหมือนรู้สึกว่าผมกำลังแตะปากมันอยู่ แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั้น ตาเรียวที่ค่อนไปทางกลมยังถูกปิดด้วยเปลือกตา


“ไอ้น่ารักเอ๊ย”


มองมันจนพอใจแล้วผมก็ละมือออกมา เลิกลวนลามคนหลับสักทีเพราะไอ้ปาล์มหัวเราะคิกๆ พลางหันมามองผมบ่อยๆ แต่ผมก็พยายามไม่ใส่ใจมันแล้วหลับตาลงบ้าง


ใช้เวลาไม่นานผมก็หลับตามไอ้ยีนไป ความเงียบสงบภายในรถทำให้หลับได้ค่อนข้างง่าย ผมไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ไอ้ปาล์มมันโหวกเหวกเสียงดัง


“เฮ้ย พวกคุณมึงทั้งหลาย ตื่นสักทีสิวะครับ!!”


ผมกะพริบตาสองสามครั้งก่อนจะหันไปมองคนที่เอาหัวพิงผมอยู่ ไอ้เกงยีนมันก็ค่อยๆ ดันตัวขึ้นเหมือนกัน จากนั้นก็มองหน้าผมนิดหน่อยเพราะรู้ตัวแล้วว่ามันหลับพิงไหล่ผมมาตลอดทาง


“ถึงแล้วเว้ย ตื่นๆ สิวะ ไอ้ห่านี่ กูปลุกมึงนานแล้วนะครับ!!!”


ไอ้ปาล์มตะโกนเสียงดังกว่าเดิมไปทางด้านหลังรถ เพราะไอ้แชมป์กับไอ้บอสยังไม่ตื่น และมันก็ทำให้ผมค่อนข้างไม่เข้าใจว่าทั้งที่ไอ้ปาล์มเป็นกะเทย แถมยังทำนมมาแล้ว แต่เท่าที่ผมจำได้ ผมไม่เคยได้ยินมันพูด คะ ขา เลยสักครั้ง


ทว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญแล้ว เพราะทันทีที่ไอ้เกงยีนหันไปมาเพื่อมองไปรอบๆ บริเวณที่พวกผมพามา มันก็รีบหันควับไปทางด้านหลังจนผมตกใจต้องหันตาม แล้วก็เห็นว่าไอ้กราฟกำลังหน้าซีดจนเหมือนกระดาษ ตัวสั่น ปากสั่นอย่างกับคนจับไข้ และจากนั้นไอ้เกงยีนก็รีบลุกพรวดแล้วพุ่งเข้าไปหาไอ้กราฟทันที มันจับมือไอ้กราฟไว้แน่นพลางพร่ำพูดแต่ประโยคเดียว


“กราฟ กูอยู่นี่ กูอยู่นี่”








===================
พี่ภูลงทุน น้องยีนก็ขอซะ
กราฟใกล้จะโดนเชือดแล้วล่ะ

ไม่รู้ว่าคนที่อ่านเรื่องนี้จะอยู่ในรุ่นแอดปีนี้หรือเปล่า
แต่ก็แสดงความยินดีกับคนที่แอดมิชชั่นผ่านด้วยค่ะ
ส่วนคนไม่ผ่านก็ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ เรายังพยายามได้อีก ชีวิตไม่จบแค่เรื่องแอด



Undel2ky

[toyyou]

ชอบๆ สนุกมากๆ

[gupalz]

กราฟเปนไรนิ

[Supermimt]

จะเอาความลับของ แก๊ง เกงยีนอ่า

เค้าอยากรู้ๆๆๆๆ

[Nus@nT@R@]

อ่าว เกิดอะไรขึ้นกับกราฟล่ะเนี่ย

[PetitDragon]

กราฟเป็นไรไปอ่ะ?   


พี่ภู...พอได้น้องเป็นแฟนแล้วต้องเอาคืนให้หนักเลยนะ   

[donghwa]

วั้ยยยยย!!! กราฟขึ้นเขียงรอให้คนเขียนสับอย่างเดียวละตอนนี้ พี่ภูสงสัยภายภาคหน้าต่อไปพี่ต้องไม่เหลืออะไรแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[mur@s@ki]

ตั้งสตินะกราฟ มองหน้ายีนเดี๋ยวนี้


  เดี๋ยวปั๊ดจับจูบ