ตอนที่ 19-2 : แฟนโชคดีว่าทั้งผมแล้วก็ไอ้พี่ชมพูไม่มีเรียนตอนบ่าย เพราะไม่งั้นเราคงได้เข้าเรียนสายกันทั้งคู่แน่ เพราะคุณจีจี้อะไรนั่นเล่นรั้งเอาไว้เป็นชั่วโมง ก็คุยนั่นนี่กันไปเรื่อย เป็นเรื่องที่ผมไม่รู้อีกเหมือนเดิมนั่นแหละ ส่วนเรื่องที่เจ้าหล่อนขอกลับมาคืนดีกับไอ้พี่ชมพู หลังจากที่ผมกับมันต่างมองหน้ากันแล้วเงียบกันทั้งคู่ เธอก็หัวเราะเสียงใสออกมาแล้วบอกว่า
‘จีจี้ล้อเล่นหรอกน่า’
แต่เท่าที่ผมดูหน้าของเธอ คงอยากจะต่อประโยคว่า ‘แต่ถ้าได้จริงๆ ก็ดี’ เสียมากกว่า
เพราะก็แสดงออกมาทางสายตาชัดเสียเหลือเกินว่าอยากได้ผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เสียเหลือเกิน แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดนึง อย่างน้อยไอ้พี่ชมพูก็ไม่ได้ตัวสั่นอยากกลับไปคืนดีกับผู้หญิงหุ่นสะบึมนั่น มึงอย่าเผลอไปอี๋อ๋อด้วยแล้วกัน ไม่งั้นคะแนนมึงติดลบกับกูแน่!
“นี่มึงจะกลับบ้านจริงๆ เหรอ”
หลังจากที่แยกตัวมาจากเจ้าของหน้าสวยๆ นั้นได้ ผมก็บอกให้มันไปส่งที่บ้าน ไม่ได้คิดจะไปค้างกับมันอีก ไอ้พี่ชมพูถึงถามแบบนั้น แถมยังทำหน้าเสียดงเสียดายซะอีก แต่อย่าคิดว่าผมจะใจอ่อนเลย ยิ่งนึกไปถึงช่วงก่อนหน้าที่มันคุยเล่นกับผู้หญิงคนนั้นแบบลืมว่าผมยังนั่งหายใจทิ้งเผาผลาญออกซิเจนเล่นอยู่ด้วยก็ยิ่งหงุดหงิด
“ก็ผมบอกป๊าไว้ว่าจะค้างแค่สองคืน ครบกำหนดแล้วก็ต้องกลับบ้าน ไม่ถูกหรือไง”
“ไม่ค้างอีกสักคืนเหรอ”
“ไม่”
ผมตอบกลับไปเสียงแข็งชนิดที่ว่าไม่ให้มันปฏิเสธอะไรผมได้อีกมันก็เลยทำหน้าเซ็งๆ ใส่ผมแล้วยอมขับรถไปส่งเหมือนเดิม แต่มีข่าวดีสำหรับผมนิดหน่อย เพราะเมื่อเข้ามาถึงในบ้านแล้วก็เห็นว่าป๊านั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เสียงทุ้มๆ อย่างมีอำนาจเรียกผมเข้าไปหา ผมก็นั่งลงตรงโซฟาที่อยู่ข้างๆ ป๊า มองอย่างงงๆ นิดหน่อย
“หวัดดีครับป๊า ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง”
“งานเสร็จก็กลับบ้านน่ะสิ จะให้ป๊าไปไหน”
“ครับ”
“คืนนี้กลับมานอนบ้านแล้วใช่ไหม”
“ครับ” ผมพยักหน้าเบาๆ ตอบกลับป๊าไป ส่งยิ้มให้ด้วยเพราะป๊าก็ดูท่าจะอารมณ์ดีอยู่บ้าง
“วันนี้ครบแล้วสินะ”
คำถามป๊าทำให้ผมงงนิดหน่อย ไม่เข้าใจว่าป๊ากำลังพูดถึงอะไร แล้วคงเพราะเห็นว่าผมทำหน้างงงวยล่ะมั้ง ป๊าถึงได้บอก
“หนึ่งเดือนไง”
พอจะเก็ตว่าป๊าหมายถึงอะไร ผมก็ยิ้มมากขึ้นกว่าเดิม เพราะบทลงโทษของผมสิ้นสุดลง ป๊ายื่นบัตรเครดิตรวมทั้งบัตรเดบิตทั้งหลายคืนให้ผม ผมก็รับมาพร้อมกับขอบคุณป๊าไปซะหลายรอบ เพราะชีวิตที่เคยถูกจำกัดด้วยการกลายเป็นยาจกหมดสิ้นไปแล้ว ต่อไปนี้ผมจะได้กลับมาใช้เงินอย่างอิสระเสียที จะไปไหนมาไหนก็สะดวก ไม่ต้องพึ่งพวกเพื่อนๆ หรือแม้แต่ไอ้พี่ชมพู
แต่ทั้งที่คิดแบบนั้น ตอนเช้าไอ้พี่ชมพูก็ยังมารับผมอยู่ดี ผมเลยถือโอกาสจะบอกมันเรื่องนี้เสียเลย มันจะได้ไม่ต้องมาคอยรับส่งผมหรือพาไปกินข้าวอีก แต่ว่ามันดันพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยววันนี้มึงไปกับกูนะ”
“ไปไหน”
ผมหันหน้าไปมองหน้ามันนิดหน่อย ตอนแรกก็ยังอารมณ์ดีๆ อยู่หรอก แต่พอได้ฟังคำตอบมันแล้วหน้าที่เป็นปกติก็รู้สึกตึงๆ ขึ้นมาทันที
“ไปช่วยงานจีจี้”
“แล้วทำไมผมต้องไปด้วย”
รู้สึกว่าเสียงของตัวเองห้วนขึ้นมาเลย แล้วก็พานให้หงุดหงิดที่แสดงออกมาอย่างขัดเจนว่าไม่พอใจแบบนี้ แล้วยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมก็เพราะเห็นไอ้พี่ชมพูแม่งกระตุกยิ้มมุมปาก แสรดดดด
“ก็กูอยากให้มึงไปด้วย”
“ผมไม่จำเป็นต้องไปมั้ง”
ผมตอบกลับไป พยายามทำเสียงให้นิ่งและเป็นปกติมากที่สุด แต่ก็มันก็ยังหลุดสะบัดๆ ออกมาอยู่ดี เซ็งฉิบหาย ทำไมกูต้องมารู้สึกแบบนี้ด้วยวะ
“มึงจะไม่ไปเฝ้ากูเหรอ ไม่กลัวกูนอกใจ?”
มันถามได้หมั่นไส้มาก ผมเลยตวัดตาไปมองมัน มันก็หัวเราะกลั้วเสียงขำๆ ในลำคอ ก่อนจะบอกว่า
“กูไม่นอกใจมึงหรอก”“เรื่องของพี่ดิ” บอกมันแล้วผมก็เบี่ยงหน้าออกไปทางหน้าต่าง ไม่อยากให้มันเหลือบตามามองปฏิกิริยาของผมมากไปกว่านี้ แค่นี้ผมก็หลุดออกไปเยอะแล้ว แม่ง คิดแล้วก็หงุดหงิดตัวเอง
“เรื่องของกูแล้วทำไมมึงต้องทำหน้ายุ่งด้วยล่ะวะ”
แม่งงถามผมด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ผมเลยแกล้งทำเป็นเลื่อนตัวลงกับเบาะแล้วปิดตาเลย มันจะได้ไม่ต้องมาพูดอะไรให้ผมระคายหูอีก แต่ก็ใช่ว่าจะได้ผล เพราะมันเงียบปากแต่เสือกยื่นมือมาดึงแก้มผมแทน ตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ แบบชอบใจ
ไอ้ห่า!!
แล้วตอนเย็นแม่งก็ทำอย่างที่มันว่าจริงๆ มารอผมถึงหน้าห้องเหมือนกลัวว่าจะหนี ผมเกาะไอ้กราฟกะว่าจะให้มันพากลับบ้านเหมือนเมื่อก่อนนี้ แต่มันดันแกะมือผมออก ทิ้งเพื่อนรักอย่างผมหน้าตาเฉย แถมยังบอกไอ้พี่ชมพูอีกว่า
“พาเพื่อนผมกลับให้ถูกบ้านด้วยนะครับ อย่าพามันไปกกอีก”แล้วแม่งก็หันมายิ้มล้อผม สัดเอ๊ย! ผมยกตีนขึ้นถีบไอ้เหี้ยกราฟ แต่มันกระเด้งตัวหลบแล้วโบกมือบ๊ายบายผมและวิ่งหนีไป ไอ้ห่าเพื่อนเลว
ผมมองหน้าไอ้พี่ชมพูอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินนำออกไป กะว่าจะกลับบ้านเอง อาศัยแท็กซี่ที่ไม่ได้ใช้บริการนาน ไม่ได้จะให้มันไปส่ง เพราะตอนนี้ผมไม่เดือดร้อนเรื่องเงินแล้ว ไอ้พี่ชมพูก็เดินตามผมมา แต่พอเห็นผมเดินไปอีกทางหนึ่งที่ไม่ใช่ทางไปรถของมัน มันก็ดึงแขนของผมไว้ไม่ให้เดินต่อ
“มึงจะไปไหน”
“กลับบ้านไง”
“แล้วใครให้มึงกลับ มึงต้องไปกับกูก่อน”
“แล้วผมบอกเหรอว่าจะไปกับพี่”
“มึงไม่ได้บอก แต่กูจะให้ไป”
มันว่าแบบนั้นแล้วก็ลากผมให้เดินไปที่รถของมันแทน แล้วเรื่องอะไรผมจะยอมล่ะครับ ผมพยายามดึงแขนออกจากมือมัน แต่มันก็ไม่ปล่อย
“ทำไมพี่ชอบบังคับผมนักวะ”
ผมเลยเปลี่ยนเป็นโวยใส่มันแทน แต่ก็ไม่ได้เสียงดังมาก เพราะตอนนี้ยังมีคนเดินผ่านไปผ่านมาอยู่ ยังไงผมก็ต้องรักษาภาพพจน์ของตัวเองไว้ ถึงจะถูกมองมาตลอดทางก็ตาม
“ก็ทำไมมึงชอบขัดกูนักวะ”
“ผมไม่อยากทำไง”
“กูก็ไม่อยากทำ”
“แล้วพี่บังคับผมทำไม”
“แต่กูอยากให้มึงทำ”
“พูดไม่รู้เรื่องว่ะ”
ผมบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ มันก็ตีหน้าเฉยแล้วดึงแขนให้ผมเดินตามจนกระทั่งถึงรถ ผมเลยต้องยอมตามมันไปอย่างเซ็งๆ เบื่อแม่ง แต่เบื่อตัวเองมากกว่าที่ยอมทำอะไรตามใจมันแบบไม่ขัดขืนจริงจังเหมือนเมื่อก่อน ผลเสียของการที่ผมเขว้ไปชอบมันแน่ๆ ห่าเอ๊ย
หลังจากมันพาผมมาถึงมหา’ลัยอีกแห่งหนึ่ง มันก็จูงมือผมให้เดินตามมันไป แล้วก็เหมือนเดิม ผมสะบัดมือมันออก แต่แม่งก็จับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน ซึ่งผมก็มารู้เอาตอนได้ยินเสียงมันนั่นแหละ
“ถึงแล้ว”
“อือ โอเค”
มันพูดแค่นั้นแล้วก็วางสายไป ตอนนี้ไม่ต้องเดาก็รู้แล้วว่ามันโทรหาใคร ถ้าไม่ใช่คุณจีจี้อะไรนั่น
ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา จริงๆ คงต้องบอกว่าหงุดหงิดตั้งแต่ที่มันบอกว่าจะมาช่วยงานเธอแล้ว เพราะผมจำได้ว่าตอนที่เจอกันที่ร้านอาหาร สองคนนั้นไม่ได้พูดเลยว่าจะให้มาช่วยงานหรืออะไร และตอนนี้ผมก็ได้เห็นอย่างชัดเจนและรับรู้เต็มตาว่าเป็นอย่างที่ผมคิด คุยกันที่ร้านนั้นยังไม่พอ สองคนนั่นยังกลับไปโทรศัพท์คุยกันอีก แม่ง ห่าเอ๊ย! ผมหงุดหงิดจริงๆ ให้ตายเหอะ
ไอ้พี่ชมพูพาผมเข้าไปในตึกที่อยู่ไม่ไกลจากตรงที่จอดรถเอาไว้เท่าไหร่ เดินขึ้นตึกไปจนถึงห้องห้องหนึ่งที่ค่อนข้างโล่งกว้าง ผนังเป็นสีขาวเกือบทั้งหมด มีแค่บางมุมที่ถูกจัดแต่งไว้เป็นสีสันและมีอุปกรณ์ประกอบคล้ายสตูดิโอถ่ายภาพ และทันทีที่ผมกับมันย่างก้าวเข้ามาในห้อง เสียงของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มุมหนึ่งก็ดังขึ้นมาทันที
“ช้า”
หน้าสวยๆ นั่นหงิกงอเล็กน้อย ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาหาพวกผม เธอมองหน้าพี่ชมพูก่อนจะหันมามองผม แล้วก็เหลือบสายตาลงมามองมือของผมกับไอ้พี่ชมพูที่จับกันอยู่ สายตาของเธอทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบใจ เธอมองเหมือนไม่พอใจที่ไอ้พี่ชมพูจับมือของผมเอาไว้ ผมเลยกระชับมือใหญ่ให้แน่นกว่าเดิม หึ
แต่ว่าเธอไม่ยอมให้ผมทำเกินหน้าได้นาน มือเรียวขาวยื่นออกมาเกาะแขนของไอ้พี่ชมพูแล้วดึงมันให้ขยับเข้าไปหาและยังออกแรงลากคนตัวใหญ่ให้เดินไปตามแรงของเธอเสียอีก จนไปหยุดอยู่ข้างๆ ราวเหล็กที่มีเสื้อผ้าหลายชุดแขวนอยู่ ผมที่จับมือมันไว้ก็พลอยถูกลากให้ไปด้วย
“มีทั้งหมดห้าชุดนะ รีบไปเปลี่ยนเร็วเข้าสิ เสียเวลานานแล้ว”
คุณเธอพูดพลางเหล่ตามามองผมเหมือนว่าเพราะผมถึงทำให้เธอต้องเสียเวลา นี่ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงผมอาจจะทนไม่ไหวกับสายตาเหยียดๆ นั่นแล้วตอบแทนด้วยกำปั้นสักหมัด แต่เพราะเธอเป็นผู้หญิงนั่นแหละ ผมถึงทำได้แค่ขบฟัน ส่วนไอ้พี่ชมพูแม่งก็ยอมทำตามจีจี้อย่างเชื่องๆ ดึงมือออกจากมือผม ก่อนจะคว้าชุดที่แขวนอยู่ชุดนึงแล้วเดินไปอีกมุมหนึ่งที่มีม่านกั้นเหมือนจะทำไว้เป็นที่สำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่แล้ว
พอคนกลางมันไปเปลี่ยนชุด ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่หันมองหน้าผมเลย เธอเดินไปหยิบกล้องถ่ายรูปแบบคอมแพคขึ้นมากดดูเรื่อยเปื่อย ราวกับผมไม่มีตัวตน จนไอ้พี่ชมพูมันออกมาพร้อมชุดใหม่ เธอก็รีบแจ้นเข้าไปหาทันที มองกวาดสายตาไปทั่วไอ้คนตัวสูงแล้วยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ซะเต็มที่ มือก็คอยจับปัดขยับเสื้อผ้าที่พี่ชมพูใส่ทั้งที่ผมก็ว่ามันเข้าที่เข้าทางดีแล้ว
“พอดีเลย คิดไม่ผิดจริงๆ ว่ายังไงก็ต้องเป็นภู”
“ฉันก็ไม่คิดว่าจะพอดีขนาดนี้ อย่างกับตั้งใจ”
“ถ้าบอกว่าตั้งใจล่ะ”
จีจี้พูดยิ้มๆ ด้วยเสียงหยอกล้อจนผมรู้สึกระคายหู ไม่อยากฟัง แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นไม่อยากเห็นเสียมากกว่าหลังจากที่ไอ้พี่ชมพูมันยกมือขึ้นมาดันหน้าผากของจีจี้เบาๆ
แม่ง มึงจะทำอะไรกันทำไมต้องให้กูมาดูด้วยวะ ไอ้หอก
ผมสบถอยู่ในใจอย่างเซ็งๆ โดยที่ไม่ได้มีใครสนใจ เพราะสองคนนั้นเหมือนกำลังสร้างโลกส่วนตัวระหว่างกัน และมันก็พานทำให้ผมรู้สึกขัดลูกตา
“ทำไซส์นี้เพราะคนอื่นล่ะสิไม่ว่า”
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะน่า คนไม่รับผิดชอบแบบนั้น ...แต่เลิกกับแฟน เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เลิกกับแฟนเก่าแล้วได้แฟนเก่ากว่าคืนมาก็ดีเหมือนกันนะ”
เธอหยอดสายตาหวานๆ ให้ไอ้พี่ชมพูมากเสียจนผมไม่อยากจะเห็นการอ่อยนั่นเลย เพราะมันทำให้ผมหงุดหงิดจนต้องขบปากของตัวเองเอาไว้ แต่ก็ไม่นานนักหรอก เพราะหลังจากนั้นเธอก็ดึงคนที่พาผมมาที่นี่ไปยืนอยู่ใกล้ๆ กับฉากที่เป็นสีขาวทั้งหมดเพื่อขับให้เสื้อผ้าที่ใส่อยู่โดดเด่นที่สุด ส่วนเธอก็ขยับออกมาและตั้งท่าถ่ายรูป
“เอียงตัวอีกหน่อยสิภู”
“อื้ม แบบนั้นแหละ”
“อีกทีนะ หันหลังหน่อย ขอข้างหลังแบบชัดๆ”
เสียงของจีจี้ดังแทรกไปกับเสียงกดชัตเตอร์เกินกว่าสิบครั้ง จนได้รูปที่พอใจสำหรับชุดนี้มากพอแล้ว เธอก็สั่งให้พี่ชมพูไปเปลี่ยนเป็นอีกชุด แล้วก็ทำเหมือนเดิมอีกคือกลับมาถ่ายรูปเพื่อให้เห็นแบบเสื้อผ้าที่ผมต้องยอมรับว่ามันออกมาดูดีมากเมื่ออยู่บนตัวของผู้ชายคนนี้
ชุดแรกที่ใส่เป็นชุดลำลองที่ช่วยขับบุคลิกและรูปร่างของไอ้พี่ชมพูให้มีเสน่ห์ยิ่งขึ้น ส่วนชุดที่สองและสามมีแบบแตกต่างกันออกไป ซึ่งการถ่ายแบบในแต่ละชุดก็ใช้เวลานานพอสมควร เพราะขยับท่าทางทีนึง คนที่ทำตัวเป็นตากล้องก็เข้าไปจัดชุดให้ทีนึง มันเลยค่อนข้างเสียเวลามาก แล้วมันก็โคตรน่าเบื่อสำหรับคนที่ได้แต่นั่งมองอย่างผม
ถึงจะเข้าใจว่าที่เธอจุกจิกมากขนาดนี้คงเพราะอยากให้งานออกมาดี แต่พอเห็นเธอคอยวุ่นวายอยู่รอบๆ ตัวของไอ้พี่ชมพูแล้วผมก็รู้สึกอึดอัด ยิ่งเห็นว่าระหว่างที่จัดชุดให้ เธอชวนคุยพลางยิ้มพลาง ส่วนไอ้คนที่เป็นแบบก็ไม่คิดจะต่อต้านแถมยังยิ้มกลับไปให้อีกก็ทำให้ผมยิ่งอึดอัดจนอยากจะลุกออกไปจากที่นี่ ไม่อยากเห็นแม่งแล้ว ขัดลูกตาฉิบหาย!
ผมลุกขึ้นยืน กะว่าจะเดินออกจากห้องไปซะ แล้วค่อยกลับมาตอนที่งานเสร็จแล้ว แต่ว่าแค่ลุกขึ้นก็ถูกร่างบางๆ ของจีจี้เข้ามายืนขวางเอาไว้ เธอยิ้มให้ผมนิดหน่อยก่อนจะยื่นกล้องมาให้
“เดี๋ยวช่วยถ่ายชุดต่อไปให้หน่อยสิ”
ผมทำหน้างงพลางเงยหน้าไปมองไอ้พี่ชมพูที่ยืนอยู่ห่างออกไปนิดหน่อย บนแขนมันมีเสื้อผ้าชุดใหม่พาดเอาไว้อยู่ด้วย
“แล้วทำไมเธอไม่ถ่ายต่อ”
ไอ้พี่ชมพูมันถามอย่างที่ผมสงสัย เจ้าหล่อนเลยหันไปยิ้มให้มัน
“จริงๆ ตั้งใจว่าจะให้นายเป็นคนถ่ายให้ แต่ไหนๆ ไฮยีนก็มาด้วยแล้ว เลยอยากให้ช่วยหน่อย เพราะว่าฉันก็มีชุดที่ต้องใส่เหมือนกัน ถือโอกาสถ่ายคู่เลยแล้วกัน เพราะมันจะยิ่งทำให้ภาพสำหรับชุดนี้ลงตัวมากยิ่งขึ้น” สาธยายเหตุผลของเธอออกมาแล้วก็หันมายิ้มให้ผม “ช่วยหน่อยนะจ๊ะ”
เธอยัดกล้องเข้ามาในมือผมเลย ไม่ถามความเห็นสักนิดว่าผมเต็มใจจะช่วยหรือเปล่า ผมก็เลยต้องจำยอมทำให้ทั้งที่ไม่อยากเลยแม้แต่น้อย หน้าที่เรียบอยู่แล้วของผมยิ่งตึงกว่าเดิมจนรู้สึกได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ และเบื่อมากหลังจากที่ทั้งสองคนต่างแยกกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว
เมื่อทั้งสองคนออกมาก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่หนักกว่าเก่า เพราะชุดที่ทั้งคู่ใส่อยู่เป็นชุดที่ค่อนข้างเป็นทางการสำหรับออกงาน ไอ้พี่ชมพูอยู่ในชุดสูทสีเทาเข้มเป็นลายทางเล็กๆ ด้วยสีที่อ่อนกว่า และเบลเซอร์ค่อนข้างมีดีไซน์ที่แปลกตา ดูเรียบหรู แต่ก็ทันสมัย ส่วนจีจี้สวมเดรสเกาะอกสีแดงสด สั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ขับผิวขาวๆ ของเธอให้ยิ่งโดดเด่นขึ้นมา บนลำคอมีสร้อยสีเงินยาวมาถึงหน้าอกและมีจี้เล็กๆ ห้อยอยู่ ส่วนรองเท้าเป็นสีร้อนแรงไม่แพ้กับชุดของเธอ ผมสีบลอนด์และเป็นลอนนิดๆ ที่ปลายทำให้เธอดูสะดุดตาไม่ต่างจากคุณหนูที่ทั้งสวย น่ารัก และเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน เพราะชุดที่เธอใส่เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งบนตัวของเธอได้อย่างดีเยี่ยม
ถ้าไม่เพราะเธอชอบป้วนเปี้ยนและดูยังมีใจให้ไอ้พี่ชมพู ผมคงยอมรับอย่างเต็มปากว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจและมีเสน่ห์สำหรับผู้ชายอย่างผม แต่เพราะมันเป็นแบบนั้นและทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบเธอเสียเท่าไหร่ มันจึงทำให้ผมหงุดหงิดหนักกว่าเก่า ยิ่งเธอเข้าไปคล้องแขน ก้อร้อก้อติกกับพี่ชมพูด้วยแล้วยิ่งทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นหนักขึ้นจนไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำ
“ไฮยีน มาถ่ายเร็วเข้า”
แต่เพราะเธอบอกแบบนั้น และไอ้พี่ชมพูก็ดูเหมือนจะรอให้ผมมาทำหน้าที่นั้นอยู่ ผมเลยเลี่ยงไม่ได้ จำต้องเดินเข้าไปในบริเวณที่กล้องสามารถจับภาพได้ชัดเจนขึ้นและกดชัตเตอร์พลางมองคนสองคนที่กำลังควงคู่เป็นแบบ
ทั้งที่การถ่ายรูปก่อนหน้านี้พี่ชมพูมันไม่ยิ้มเลยสักนิด เพราะต้องการให้จุดสนใจของภาพอยู่ที่เสื้อผ้า แต่ว่าตอนนี้กลับกลายเป็นว่า สองคนนั้นกำลังยิ้มให้กัน โอบกอดกันบ้างเพื่อให้บรรยากาศภาพดีขึ้นสมกับเป็นรูปคู่ ทว่ามันกลับทำให้ผมรู้สึกอยากเขวี้ยงกล้องใส่หัวไอ้คนตัวโต
เหี้ยเอ๊ย แม่งจะรู้บ้างมั้ยว่าผมกำลังรู้สึกยังไงและอึดอัดแค่ไหนที่ต้องเห็นภาพแบบนี้!
มึงกำลังสุข แต่กูไม่สุขกับมึงด้วยนะ ไอ้สัด!!
ผมรีบๆ เร่งถ่ายเพื่อให้มันเสร็จๆ ไปสักที แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างใจหวังสักเท่าไหร่ เพราะจีจี้บอกว่าอยากได้ภาพเซ็ตนี้เยอะๆ หน่อย ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าเธอจะเอาไปเยอะๆ เพื่ออะไร เท่าที่ถ่ายมามันก็น่าจะพอแล้ว จะเอาไปเป็นกระดาษสำรองสำหรับเช็ดตูดหรือยังไงไม่ทราบ??
ผมหงุดหงิดมากกว่าเก่า แต่ก็ต้องทนทำต่อไป อารมณ์กรุ่นๆ ที่มีอยู่ภายในพุ่งทะยานขึ้นมาเรื่อยๆ จนแทบทะลุ กระทั่งทนไม่ไหว ผมก็ลดมือลง เลิกที่จะพยายามอดทนต่อไปอีก ผมเดินเข้าไปหาเธอแล้วยัดกล้องคืนให้ เล่นเอาเธอทำหน้างงใส่ หนำซ้ำยังทำเสียงอ่อน
“ยังไม่เสร็จเลยนะ ถ่ายต่อให้อีกหน่อยสิ ไฮยีน”
“แต่ผมว่ามันเยอะพอแล้วครับ รีบถ่ายชุดสุดท้ายดีกว่า จะได้เสร็จๆ สักที”ไม่รู้ว่าปลายเสียงของผมสะบัดห้วนออกมามากเกินไปหรือเปล่า ไอ้พี่ชมพูถึงได้มองหน้าผมแล้วกดมุมปากลงนิดๆ เหมือนจะยิ้ม ยิ่งกระตุ้นความไม่พอใจในใจผมให้ทะยานสูงขึ้นอีกเท่าตัว ผมหมุนตัวจะเดินออกไปจากตรงนี้ ตั้งใจว่าจะทำอย่างที่หวังเอาไว้ก่อนหน้านี้ให้ได้ แต่ไม่ทันก้าวขาออก เสียงทุ้มๆ ก็ถาม
“มึงจะไปไหน”
“เยี่ยว แล้วก็จะไปเดินเล่นข้างนอกด้วย”
ผมบอกมันแค่นั้นแล้วเดินออกมาเลย ไม่สนใจว่ามันจะถามอะไรต่ออีกหรือเปล่า แล้วพอออกมาข้างผมก็เดินไปเรื่อยๆ หาที่นั่งฆ่าเวลา ไม่ได้จะไปเยี่ยวอะไรอย่างที่บอกมันเอาไว้
ผมแค่ต้องการออกมาหาที่ระงับสติอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านจนทำให้ผมรู้สึกว้าวุ่นใจแบบนี้ ไม่ชอบเลยจริงๆ แม่ง เหมือนผมกำลังโดนไอ้เหี้ยพี่ชมพูปั่นหัวจนอยากเข้าไปบีบคอแม่งระบายอารมณ์
นั่งมองนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมายได้ประมาณสิบห้านาที ผมก็ลุกขึ้นอีกครั้ง คิดว่ามันคงถ่ายรูปเสร็จเรียบร้อยแล้วเพราะเหลือแค่ชุดสุดท้าย แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่ผมคิด และเหนือกว่าที่ผมคิดเอาไว้ด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่ผมเดินมาถึงห้องซึ่งถูกใช้เป็นห้องถ่ายภาพ และเปิดประตูห้องออก สิ่งที่สายตาของผมปะทะอยู่ก็คือ...
ท่อนแขนของผู้หญิงคนนั้นที่คล้องอยู่รอบคอของไอ้พี่ชมพู เธอเขย่งตัวขึ้นเพื่อให้ใบหน้าเสมอหรือสูงพอกับหน้าของอีกคน และผมจะไม่คิดมากอะไรเลย ถ้าสองคนนั้นไม่ได้รีบผละออกจากกันหลังจากได้ยินเสียงประตูที่ผมเปิดออก แล้วรีบหันมามองทางผมเป็นตาเดียว
ผมอยากจะบอกกับตัวเองว่ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด สองคนนั้นไม่ได้จูบกัน แต่มันก็ยากเกินกว่าจะบอกตัวเองแบบนั้นได้ เพราะจีจี้กำลังขบริมฝีปากไปมาเหมือนจะเรียกให้สายตาของผมฝังลงไปที่ตำแหน่งนั้น ขณะที่ไอ้พี่ชมพูมองผมด้วยหน้าตาตื่นอย่างตกตะลึงไม่ต่างจากคนที่ถูกจับได้ว่ากำลังทำความผิด
ถ้ามันไม่ทำแบบนั้น ผมจะไม่รู้สึกเหี้ยๆ แบบที่เป็นอยู่เลยสักนิด... ไม่เลยสักนิด
แม่งงงงงงงงง ห่าเอ๊ย ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากสมเพชตัวเอง!!
==============
จริงๆ แล้วมีความตั้งใจว่าจะอัพตั้งแต่วันที่ 17
เพราะว่าวันที่ 17 เป็นวันที่นิยายเรื่องนี้ครบ 5 เดือน (นานเนอะ แต่มียังไม่ถึง 20 ตอนเลย 
)
แต่ดันเจออุปสรรค พิมพ์ไปได้สองหน้า คอมดันช็อตแล้วก็เปิดไม่ได้
อีกวันก็ต้องเคลียร์งาน เมื่อวานก็ปวดหัว เลยเพิ่งมาเสร็จเอาวันนี้ 
ยินดีต้อนรับคนที่เข้ามาอ่านใหม่ด้วยนะคะ หวังว่าจะอยู่กับนิยายเรื่องนี้ไปนานๆ อย่าเพิ่งเบื่อไปซะก่อน
แล้วก็ขอบคุณนักอ่านที่ยังติดตามเรื่องนี้กันอยู่ค่ะ จะพยายามจะกระดึบๆ ต่อไปเรื่อยๆ 
ปล. เรื่องกราฟกับยีนใกล้จะเฉลยแล้วล่ะ
Undel2Sky
หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59] (อ่าน 609628 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก