วันนี้อารมณ์แปรปรวนไปตามประสา แบบว่าบ่อน้ำตาตื้นมากผิดปรกติ
พออ่านถึง
ผมย้อนกลับมาหามันไม่ถึงอาทิตย์ ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น โทรศัพท์มันก็ยังโชว์ชื่อที่ผมไม่คุ้นอยู่เสมอ จะให้ผมพูดอะไรออกไป ในเมื่อผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่กับมันในฐานะอะไร
บอกตรงๆอยากร้องไห้แทนเลย(ว่ะ)ค่ะ สงสารน้องตี๋จับจิต
แต่ในขณะเดียวกัน พออ่านมาถึงตอนท้ายๆก็เห็นใจและสงสารพี่หมอกเช่นเดียวกัน
พี่หมอกกลัวการถูกทิ้งกลัวการถูกหักหลัง
พี่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองที่มีต่อตี๋(เราเข้าใจถูกไหม) แต่ไม่มั่นใจในตัวตี๋ ก็เลยไม่กล้าทุ่มให้หมดใจ
และจากคำบอกเล่าของน้องตี๋อาจทำให้เราสันนิษฐานได้ว่าพี่หมอกยังคบซ้อนอยู่หลายราย
จริงๆก็เห็นใจนะ แต่ลึกๆก็อดคิดไม่ได้ว่าพี่หมอกแม่งเห็นแก่ตัวว่ะ คิดถึงแต่ตัวเอง ...เออรู้ ว่าพี่กลัวเจ็บ แต่พี่ลืมอะไรไปหรือเปล่า
พี่หมอกลืมไปหรือเปล่าว่าน้องตี๋มันก็คนนะ มีความรู้สึกเหมือนกัน ...หรือน้องตี๋เจ็บไม่เป็นคะคุณ
ความรู้สึกน้อง คุณเอาไปไว้ที่ไหน (เนื่องอิฉันอยู่ข้างน้องตี๋ซำเหมอ เลยหมั่นไส้พี่หมอกบ้างเป็นธรรมดา โปรดอย่าถือสา -w-)
กลับกันฝั่งของตี๋เองก็ไม่มีหลักประกันอะไรในตัวพี่หมอกเช่นกัน
แต่ก็เลือกที่จะเชื่อ เพื่อที่จะเข้าไปเยียวยาพี่หมอกให้หายจากอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้
ตี๋อย่าปล่อยมือพี่หมอกนะ เชื่อความว่าเข้าใจ อดทน เสียสละของน้องตี๋จะสัมฤทธิ์ผลแน่นอน
แต่ก็ไม่รู้ต้องรอไปอีกนานหรือเปล่ากว่าพี่หมอกจะหายดี
ดูน้องตี๋จะพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ค่อยๆช่วยค่อยๆเยียวยากันไป
แต่เราอยากให้มีใครซักคนมากระทุ้งพี่หมอกให้รู้สึกตัวไวไวจังเลย
แฮ่...
จริงๆเรื่องการอ่านหนังสือสอบนี่มันแล้วแต่สไตล์คนนะ
บางคนก็ตะลุยเพื่อสอบอย่างเดียวจะโอเคกว่า แต่บางคนชอบอ่านไปผ่อนคลายไปด้วย
อย่างไรก็ยังเป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ ทั้งเรื่องสอบ เรื่องนิยายเลย