หัวข้อ: ตรวจสอบหัวใจ โดย K-one

[graydragon]

คงไม่ใช่จบแค่นี้จริงน้า 

[@BUA@]

มีคนแนะนำให้อ่านเรื่องนี้

เลยอ่านซะรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ 

อ่านแล้วติดเลย 

เดี๋ยวต้องกลับไปให้รางวัลคนแนะนำซะหน่อย 

[nartch]

ไม่ต้องกลัวคนอ่านทิ้งเลย  มีแต่คนที่อ่านแหละ จะกลัวคนเขียนทิ้ง  เหอ เหอ แต่ถ้าทิ้งกันละน่าดู  อิอิ

หนับหนุน ment ข้างบนนี้มากกกกกกกก คนอ่านไม่เคยทิ้งงงงง
มีแต่คนเขียนทิ้งไปทุ๊กกกกกที ช้ำใจจจจ
เรื่องราวน่ารักกกกกกก ชอบบบบบบ      
อย่าเพิ่งจบเลยน๊า....แต่ก็อย่าให้เศร้า....รักษาความน่ารักของเรื่อง
เป็นความชุ่มชื่นหัวใจให้คนอ่านนนนนน.....
 

[pongsj]

ไม่น่ะๆต่ออีกเยอะเถอะน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รักพี่ต่ายยยยยยยยยยยย

[aisen]

อ่านะ จะจบอีกหละ โห้ ใจร้ายจริง
เรากะลังอ่านหนุกๆ จะจบซะงั้น
เซ็งเป็ด เลย อิอิ

[premkoe]

รีบๆมาต่อนะคับ
รออยู่

[piyakorn]

 :a4:เป็นกำลังใจให้เสมอ มาต่อเร็ว ๆ นะครับ

[MyLoveMyBabe]

โหะๆๆ  จะมาอยู่บ้านเดียวกันแล้ววว   กิ๊ดๆๆ ชอบใจ 

   HBD นะค้าบพี่ต่ายย   ..เอ่อ โอมก็เอาตัวผูกโบว์ใหพี่ต่ายดิ ไม่เห็นต้องออกไปซื้อของขวัญให้วุ่นวายย 

พี่ต่ายอยากได้กว่าของอีก คิกๆๆ 

[● MaYa~Boy ●]

อิจฉาจังเลย

[three]

ไม่ต้องกลัวคนอ่านทิ้งเลย  มีแต่คนที่อ่านแหละ จะกลัวคนเขียนทิ้ง  เหอ เหอ แต่ถ้าทิ้งกันละน่าดู  อิอิ

หนับหนุน ment ข้างบนนี้มากกกกกกกก คนอ่านไม่เคยทิ้งงงงง
มีแต่คนเขียนทิ้งไปทุ๊กกกกกที ช้ำใจจจจ
เรื่องราวน่ารักกกกกกก ชอบบบบบบ      
อย่าเพิ่งจบเลยน๊า....แต่ก็อย่าให้เศร้า....รักษาความน่ารักของเรื่อง
เป็นความชุ่มชื่นหัวใจให้คนอ่านนนนนน.....
 

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับป๋มหุหุหุ(พี่นาทงับของลอกความคิดพี่ทั้งดุ้ยเลยนะฮะ

[T-Jang]

  มาต่อกันไปเลยครับ
++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่38

              ผ่านไปหลายเดือนแล้วครับนับตั้งแต่พี่อั้มไปเรียนต่อที่อเมริกา  แต่พี่ต่ายก็ยัง
ไม่ได้ย้ายมาอยู่บ้านผมซักที  เพราะงานเยอะเหมือนเคย แต่อาทิตย์นี้แหล่ะครับที่ผมจะต้องช่วย
พี่ต่ายย้ายของ 

            แม่ตกลงให้พี่ต่ายใช้ห้องของพี่อั้มไปก่อน  เพราะกว่าพี่อั้มจะกลับอย่างน้อยก็ต้องปีครึ่ง
  แม่ไม่ยอมรับเงินที่พี่ต่ายบอกว่าจะช่วยค่าน้ำค่าไฟ  ทีแรกพี่ต่ายก็เลยไม่ยอมมาอยู่  จนแม่ต้อง
ยอมให้พี่ต่ายซื้อของกินเข้าบ้านแทนผม   พี่ต่ายถึงยอมมาอยู่

           ไม่มีใครสงสัยความสัมพันธ์ของเราสองคน  เพราะถ้าอยู่ในที่สาธารณะเราค่อนข้างวางตัว
ไม่ค่อยเปิดเผยเท่าไหร่  ส่วนที่ทำงานเราแทบไม่เจอกันเลยไม่มีปัญหา ส่วนเรื่องนั้น .....555 
ก็ยังไปไม่ถึงไหนครับ  ผมยังคงรอดพ้นได้ทุกสถานการณ์

พอมาใกล้จะถึงบ้านพี่ต่ายเลยโทรมาบอกผมครับให้เตรียมเปิดประตูรอ

“โอมพี่กำลังจะไปถึงเรือนหอเราแล้วนะ  เดี๋ยวเปิดประตูให้พี่ด้วย”พี่ต่ายเริ่มหยอดอีกละ

“พี่ว่าอะไรนะ......บ้านผมพี่ไม่ใช่เรือนหอ” พูดเล่นแบบนี้ผมชักกลัวๆแล้วซิ คิดดีแล้วเหรอเนี่ยให้กระต่ายหื่นมาอยู่ในบ้าน   

“หึหึหึ.....”พี่ต่ายหัวเราะชอบใจใหญ่   

“แล้วนี่ผมไม่ต้องไปบ้านพี่ช่วยย้ายของเหรอ”

“ไม่ต้องหรอกของพี่มีน้อย”

แล้วรถพี่ต่ายก็เลี้ยวเข้าบ้านมาพอดี  ผมเลยเดินไปปิดประตู  แล้วมารับพี่ต่ายที่รถ

“ยินดีต้อนรับครับพี่ต่าย”   

            ผมส่งมือจะไปช่วยรับของ  แต่พี่ต่ายกลับดึงมือผมเข้าไปจนตัวชนกับตัวพี่ต่าย  แล้วแอบขโมยหอมแก้มผมไปหนึ่งที แล้วก็พูดด้วยความร่าเริง

“เฮ้อ หอมจัง .......”

“พี่ต่ายน่ะทำอะไรไม่รู้...เดี๋ยวใครเห็นเข้า”         ผมอายนะเว้ย  ยังกับเป็นเมียตอนรอผัวกลับบ้านไงไม่รู้  ยังไม่ชิน แหะ แหะ

“ใครล่ะจะมาเห็น......นี่มันในบ้านเรานะ” กลายเป็นบ้านเราไปซะละ พึ่งจะมาถึงเองเนี่ย

“ไม่รู้ล่ะ....มาครับผมช่วยถือของ” ถ้าผมอยู่นานคงเข้าตัวไปกว่านี้....ไปดีกว่า

         สมบัติพี่ต่ายน้อยจริงๆครับมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ 1 ใบ กล่องใส่ของจุกจิกนิดหน่อย
หนังสือลังนึง แล้วก็มีคอมพิวเตอร์มาแค่นั้นเอง

“ของน้อยจริงๆพี่ต่าย” ดีเหมือนกันไม่ต้องเหนื่อยย้ายของ  พี่ต่ายบอกกับผมอีกว่า

“ก็แบบนี้แหล่ะชีวิตพี่  มีแต่ตัวกับใจที่มันไม่น้อย”
ผมว่ามันลูกทุ่งจังเลยสำนวนนี้  อดจะขำไม่ได้  ต้องแซวออกไป

“พี่เริ่มน้ำเน่าแล้ว5555”

         นับจากวันนี้เราก็ได้อยู่บ้านเดียวกันแล้ว  ผมรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย ไม่รู้ว่าพอมาเจอกันบ่อยๆเข้าจะเป็นยังไง   มีความรู้สึกเหมือนทดลองอยู่ก่อนแต่งยังไงไม่รู้

           พอจัดข้าวของเรียบร้อยแล้ว เนื้อตัวเราก็มอมแมมมากเลยครับ  เพราะถือโอกาสทำความสะอาดห้องไปด้วยในตัว  ต้องเก็บของพี่อั้มให้ดีด้วยเพราะเดี๋ยวเค้ากลับมาแล้วจะว่าเอาได้  พี่ต่ายคงเห็นผมซกม๊กน่าดูเลยบอกให้ผมไปอาบน้ำ  อีกอย่างก็เกือบเที่ยงแล้วด้วย

“โอมไปอาบน้ำก่อนไป...เดี๋ยวพี่ออกไปซื้ออะไรมาให้กิน...โอมจะทานอะไรครับ”

“เอาส้มตำไก่ย่างนะพี่ต่าย...ผมอยากกินน่ะพี่”

“ดีเหมือนกัน เดี๋ยวพี่มานะ”

           พอผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็มาเตรียมจัดโต๊ะ  พี่ต่ายซื้อส้มตำกลับมาพอดี  พี่ต่ายเลยไปอาบน้ำ   พอลงมาผมก็จัดเสร็จพอดี  กำลังหิวจัดกันทั้งคู่เลยครับ เราคุยกันไปกินกันไปเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน (หุหุหุ อันนี้ผมแอบคิดคนเดียวครับให้มันชุ่มชื่นหัวใจเล่นๆ)

          ผมนึกถึงวันที่เราไปเที่ยวด้วยกันเป็นครั้งแรกที่เขาใหญ่  เหมือนได้บรรยากาศที่นั่นกลับมาเลย  เว้นแต่พี่ต่ายใส่เสื้อครบคราวนี้ 555 ผมอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้

“เห็นไก่ย่างแล้วนึกถึงตอนที่เราไปเขาใหญ่กันนะพี่...สนุกดีนะวันนั้น”

“ใช่   พี่อยากไปลองเดินป่าระยะไกลดูมั่ง....วันหลังเราไปไม๊โอม”

“ได้ซิพี่ต่ายแต่ผมขอฟิตร่างกายหน่อยนะ......ตอนนี้ร่างกายไม่เฟิร์มเลย.....ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย” แล้วผมก็ยกกล้ามเหี่ยวๆของผมให้พี่ต่ายดู 

พี่ต่ายยิ้ม หัวเราะเบาๆแล้วบอกผมว่า
“ไม่เป็นไรเรื่องนี้เดี๋ยวพี่ช่วย...รับรองว่าได้ออกกำลังกายทุกวันแน่”

พี่ต่ายไม่พูดเปล่าครับทำตาเยิ้มๆใส่ผมด้วย    แล้วก็เอามือมาลูบมือผมที่วางอยู่ที่โต๊ะ

“เฮ้ยพี่พูดอะไรน่ะ....อย่านะ” ผมรีบดึงมือออก มันขนลุก 

“โอมคิดไปถึงไหน.....พี่หมายถึงพี่จะชวนไปวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าทุกวันไง”
พี่ต่ายพูดยิ้มๆส่ายหัว   จะไม่ให้ผมคิดได้ไงกัน  น้ำเสียงกะตาพี่ต่ายมันบอกว่าเรื่องนั้นแหล่ะ ไม่ใช่เรื่องวิ่ง

“ก็พี่น่ะ...พูดชวนให้คิด”ผม ไม่ได้ลามกนะ     แต่คิดไปเองไม่รู้ตัวจริงๆ อิอิ

“หึหึหึ...”พี่ต่ายหัวเราะน่ะ.....คิดอะไรว้า

“แล้วเรื่อง........นั้นโอมพร้อมรึยังล่ะ” 
 
“เรื่องวิ่งเหรอพี่....เช้าๆไม่ไหวหรอกขี้เกียจตื่น” ผมต้องนอนให้ได้อย่างน้อย 6ชั่วโมงครับไม่งั้นผม
จะหงุดหงิด

“ไม่ช่าย.....เรื่องนั้น”

“เรื่องไหนพี่.....” เรื่องไหนกันอีกล่ะว้า คำถามชวนคิดอีกล่ะ

“...........” ไม่ตอบครับเอาแต่อมยิ้ม  พี่ต่ายนะเป็นบร้าอะไร...ชอบพูดให้ผมคิด
ชักไม่ค่อยดีอีกแล้วครับ  นี่วันแรกเองนะพี่กะจะมาฟันผมแล้วเหรอ 
+
+
+
“เรื่องพี่จะชวนมาอยู่สายพี่ไง” คำตอบของพี่ต่ายทำเอาผม

“เฮ้ออออ...........” โล่งอก 

               เป็นอีกครั้งนึงที่พี่ต่ายทำผมหน้าแตก(ในใจ)  ผมก็ไม่รู้ว่าพี่ต่ายตั้งใจรึเปล่า แต่มันก็
บ่อยนะ ผมเลยไม่รู้ว่าผมลามกหรือพี่ต่ายขี้กวนกันแน่  ผมยิ่งเกร็งๆเรื่องนี้อยู่ ต้องมาอยู่บ้านเดียว
กันสองต่อสอง ผมว่าผมคงต้องตกเป็นของพี่ต่าย  หรือไม่พี่ต่ายจะต้องตกเป็นของผมเข้าซักวันแน่ๆ   มันต้องมีได้เสียกันแน่ๆ

                ผมจะประคองความบริสุทธ์ของผมไปได้อีกนานแค่ไหน ทำเอาใจหนุ่มน้อยอย่างผม
ไหวหวั่น  แต่ตอนนี้คุยเรื่องงานก่อนก็ดีเหมือนกัน

“ผมก็อยากไปอยู่สายพี่นะ  แต่มันเปลี่ยนได้เหรอพี่  แล้วพี่มีนจะยอมเหรอ”

“พี่ต่ายน่ะไม่รู้อะไรผมชายเดี่ยวมือหนึ่งของสายเลยนะ” 
มันก็แน่อยู่แล้วล่ะก็สายผมมีผู้ชายคนเดียวเองอ่ะ  คงยากที่พี่มีนจะปล่อยผมออกมา  เพราะก็ต้องปีหน้ากว่าจะได้น้องใหม่มาช่วย

“พี่จะลองขอพี่มีนดู”

“พี่ไม่เบื่อผมบ้างเหรอ   บางทีผมยังแอบเบื่อตัวเองเลยนะ”

“แล้วเดี๋ยวเราก็ต้องเจอกันทุกวันที่บ้านอยู่แล้วด้วย”   ถ้าเจอกันทั้งวันพี่เค้าจะเบื่อผมไม๊นะ

“ไม่รู้เหมือนกัน....พี่ไม่เคยคิดเรื่องเบื่อหรือไม่เบื่อ”

“เวลาเรารักใคร   เราก็อยากใช้เวลากับเค้าให้มากที่สุดน่ะ” 

“ถ้าโอมกลัวก็เอางี้ซิ....โอมก็ทำตัวน่ารักๆอย่าให้พี่เบื่อซิ”

แล้วพี่ต่ายก็เอื้อมมือมาจับหัวผมเขย่าเบาๆ   ผมเงยหน้าสบตาพี่ต่าย  มีเรื่องนึงที่ผมสงสัย

“พี่ต่าย...มันเป็นความจริงเหรอที่พี่รักผม....ทำไมถึงเป็นผมล่ะ” 

จนวันนี้ผมก็ไม่อยากจะเชื่อนะ  ก็เราสองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่น่ะ

“พี่จะบอกเหตุผลโอมก็พูดไม่ถูก......โอมก็ค่อยๆตรวจสอบพี่ไปเรื่อยๆแล้วกัน”

“เดี๋ยวโอมก็หาเจอเองแหล่ะ”

“ยังไงพี่ก็มีเวลาให้โอมทั้งชีวิต........ไม่มีdeadlineเหมือนบัญชีหรอก”

            ผมคงยังพูดอะไรไม่ได้ ไม่อยากจะถามต่อไปด้วย  เพราะผมรู้แล้วว่าคงหาคำสัญญาใดๆ
จากพี่ต่ายไม่ได้     เราสองคนก็คงต้องต่างดูแลใจกันไป ผมไม่อยากใช้คำว่าตรวจสอบเหมือนที่
พี่ต่ายใช้  เพราะไม่มีใครชอบให้ใครมาตรวจสอบเราหรอก ผมว่าคำว่า “ดูแลใจ”นี่แหล่ะเหมาะที่สุด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

             หลังจากทานข้าวเสร็จเราก็ช่วยกันจัดข้าวของครับ  แล้วก็ออกไปหาซื้อของเข้าบ้านกัน
 ก็พวกของกินของใช้ที่จำเป็นทีแรกผมจะช่วยแชร์กับพี่ต่าย   แต่พี่ต่ายไม่ยอมจะจ่ายเองผมเลยสบายไป
“พี่บอกกับแม่โอมแล้วว่าพี่จะรับผิดชอบเรื่องพวกนี้เอง”

“แต่ผมเกรงใจนี่พี่”
ก็ผมชอบหยิบๆๆๆบางทีก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ถ้าพี่ต่ายเป็นคนจ่ายผมคงต้องระวังมากกว่านี้

“โอมอยากกินอะไรวันนี้.....พี่จะทำให้กิน”

“พี่ต่ายทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ...เก่งจัง”

“พอได้นิดหน่อย.....ปรกติพี่ชอบทานข้าวบ้านมากกว่าแต่มันไม่ค่อยมีเวลาน่ะ”

“ผมชอบทานอาหารแบบพวกยำๆน่ะพี่ รสจัดๆ”

“ได้เลย...วันนี้ลองฝีมือพี่ดูรับรองจะติดใจ”

           พูดพร้อมขยิบตาให้ผมด้วย  บริหารเสน่ห์เหลือเกินพ่อคุณ  แค่นี้ผมก็จะแย่แล้วแค่คิดอยาก
จะปีนขึ้นมาจากหลุมรักพี่     ต่อให้คนเอาบันไดลิงโยนมาให้ผมยังไม่สนใจจะปีนขึ้นไปเลย
พร้อมยอมตายอยู่ก้นหลุม

            แต่พอเรากลับไปถึงบ้านครับปรากฏว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญมาที่บ้าน ใช่ครับคนที่คุณก็รู้ว่าใคร  หรือคุณจะไม่รู้ล่ะ  อย่าเดาเลย  เพื่อนผมเอง.....บุ้งน่ะครับ  ผมมีพี่ต่ายแล้วก็ไม่ใช่ว่าลืมเพื่อนไปนะครับ

             บุ้งก็ยังคงโทรหาผมอยู่ทุกวันพี่ต่ายก็รู้  แต่ก็ไม่เห็นว่าอะไร (แงๆไม่หึงกรูเล้ย)  
 แต่หลังจากที่มันพาผมไปกินเหล้าวันนั้น  ผมยังไม่เจอตัวเป็นๆมันเลยครับ มันโทรมาอย่างเดียว  แล้วก็หงอยลงทุกวันๆจนผมกลัวมันจะไปฆ่าตัวตาย

             ไม่รู้มีเรื่องอะไรหนักหนา แล้วก็ไม่ยอมเล่าด้วย  แต่วันนี้หน้าตามันดูแย่มากๆเลยครับ  ยืนเป็นหมาหงอยอยู่หน้าบ้าน

“อ้าวบุ้งมานานแล้วเหรอ” ตามประสาเจ้าของบ้านที่ดีครับผมเลยทักมันก่อน

             บุ้งมันไม่ตอบแต่ยกมือไหว้พี่ต่าย แล้วก็มองหน้าผมทำนองว่าทำไมผมกับพี่ต่ายมาอยู่ด้วยกัน ได้ยังไง  ผมก็เลยต้องเล่าให้มันฟัง

“พี่ต่ายย้ายมาอยู่บ้านกูวันนี้แล้ว.....มาเข้ามาข้างในก่อนบุ้ง”

มันยังยืนงงๆครับผมเลยต้องไปลากมันเข้าบ้าน  พี่ต่ายก็เดินตามมาเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

“โอมคุยกับเพื่อนไปก่อนเดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวก่อน....บุ้งอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ” แล้วพี่ต่ายก็แยกไปทำครัวครับ

บุ้งมองตามจนพี่ต่ายลับสายตาไปแล้วก็หันมามองหน้าผม  แล้วถามผมว่า

“ทำไมพี่ต่ายต้องมาอยู่บ้านโอมล่ะ.....กรูไม่เข้าใจ” มันหน้านิ่วคิ้วผูกโบว์เลยครับ 

“แม่ให้มาอยู่เป็นเพื่อนกรูแทนพี่อั้ม......พี่ต่ายเป็นเพื่อนพี่อั้ม” ผมก็พยายามอธิบายอย่างใจเย็น
 แต่ดูหน้ามันก็รู้ว่าคงอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่   สงสัยจะยืนรอนานละมั๊ง

“แล้วพี่อั้มไปไหน” เสียงมันเครียดจังเลย

         มันยังคงซักผมอย่างต่อเนื่องเลยครับ  จนผมชักรำคาญว่า มรึงจะมาสนใจอะไรนักหนาว่ะ
  ก็มันไม่เห็นจะมีผลอะไรกับมันเลย ผมเริ่มหงุดหงิด

“พี่อั้มไปเมกาแล้ว  กูเลยต้องอยู่บ้านคนเดียวไง”

“ทำไมมรึงไม่บอกกรู....กรูก็มาอยู่เป็นเพื่อนมรึงก็ได้” บุ้งมันพูดเหมือนงอนๆครับ

“หรือมรึงไม่เห็นกรูเป็นเพื่อน” อ้าว...ไอ้นี่นิ ไปถึงนู่น

“คุยโทรศัพท์กันทุกวัน....มรึงไม่เคยบอกกรูเลย” ไปกันใหญ่แล้วล่ะ มันทำตาแดงๆด้วย

“มรึงจะมาน้อยใจทำห่าอะไรว่ะเนี่ย” 
          ผมชักโมโหแล้วครับ  เลยพูดเสียงแข็งไปไม่รู้ตัว แฟนก็ไม่ใช่  อะไรกันเนี่ย มรึงต้องให้
กูจุดธูปบอกมรึงทุกเรื่องรึไงว่ะ

“กรูไม่ได้น้อยใจ....แต่กรูเสียใจ”    เออมันก็แทบไม่ต่างกันละว้า

“ถ้ามรึงมาง๊องแง๊งหาเรื่องกรูแบบนี้....มรึงกลับไปก่อนไม๊” ผมไม่อยากคุยกับคนที่มีอารมณ์แบบนี้

“......ให้มรึงอารมณ์ดีกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกับกรูใหม่”

            พอผมพูดจบ บุ้งมันตาแดงๆลุกออกไปเลยครับ.....ผมก็ตกใจเหมือนกัน....เสือกไปจริง
แล้วกรูต้องง้อมรึงไม๊เนี่ย  ผมต้องนั่งกุมขมับเลยครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อวานเห็นreply เพื่อนๆแล้วชื่นใจจริงๆ จะพยายามดัน(ทุรัง)เขียนต่อไป สู้ๆ 

[MyLoveMyBabe]

น่าสงสารบุ้งเหมือนกันนะนี่    :a6:แต่ก็นะ มาทีหลังเค้านี่  แล้วเรื่องหัวใจมันก็บังคับกันไม่ได้
 

 

[pongsj]

อิอิ แบบนี้ต้องเขียนให้ถึง 100 ตอนไปเลยน่ะคับ อิอิ

[niph]

เคลียร์กะบุ้งไปเลย บอกว่าพี่ต่ายเป็นแฟน
บางทีอะไร ๆ มันอาจจะดีขึ้นก็ได้
ไม่งั้นโอมอาจจะแย่เอง

[T-Jang]

อิอิ แบบนี้ต้องเขียนให้ถึง 100 ตอนไปเลยน่ะคับ อิอิ

  แฮะๆ ไม่สามารถครับ เอาเท่าทีพอไหวแล้วกันนะ แต่ก็ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้นะครับ

แล้วก็ทุกๆreply เลยครับที่ช่วยๆกันอ่านมาตลอด   
 
 แต่ยังไงอย่างที่บอกผมต้องดันให้มันจบจนได้แหล่ะครับ 
ไหนๆก็หลวมตัวกันทั้งคนเขียนคนอ่านแล้ว

คาดว่านะจะจบก่อนปีใหม่น่ะครับ(ถ้าเขียนออกนะ)

[THIP]

หุหุ อยากจะสงสารบุ้งแฮะ แต่ความรักมันบังคับกัน บ่ ได้   

[piyakorn]

 :a4:เอาหละสิบุ้งเอ๋ย  จะทำพังไหมเนี่ย  พี่ต่ายๆ ออกมาไล่บุ้งไปไกลๆๆที

[น้ำค้าง]

โอมบอกบุ้งไปเถอะ ยิ่งนานวันบุ้งจะยิ่งเสียใจมากขึ้นนะ น่าสงสารอ่ะ

[@BUA@]

^
^
^
^
เห็นด้วยกับค้าง 

โอมต้องจัดการให้เคลียร์ไปเลยดีกว่า

ไม่งั้นคงมีคนเสียใจกันหลายคน

นะจ๊ะ   

แหง่ะ ทำไมจะรีบจบเร็วจัง ขอต่อรองหน่อยจิ

จากที่ว่าจะจบก่อนปีใหม่

ช่วยต่อไปเรื่อยๆ จนถึง สงกรานต์เลยดีกว่า 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[madamkung]

น่ารักททั้งพี่ต่าย และ น้องโอมนะคะ
หยอดกันอยู่เรื่อยเชียว

มาส่งกำลังใจค่ะ เขียนต่อไปเรื่อยๆนะคะ อ่านแล้วอมยิ้มในใจ

[fc_uk]

ผมมารอฉากนั้น........... 

[aisen]

อ่านะ รอรอตอนต่อไป

[● MaYa~Boy ●]

รอตอนต่อไปก๊าบ

[kaporzung]

อ่านจนตาแฉะเลย โอมเอ๋ย เสน่ห์แรงใหญ่แล้ว ทำเอาเพื่อนสนิท(ตอนมหาลัย)คิดไม่ซื่อ 555

แล้วพี่กระต่ายของเรามิหึงแย่เร๊อออ

[nartch]

พี่ต่ายกับโอมน่ารักจริงๆ อยากเก็บช่วงเวลารักใส ๆ แบบนี้ไว้นาน ๆ จัง...
ดูแลกันและกันให้ดีต่อไปให้ดีนะ....เป็นกำลังใจให้เช่นกันนนนน

แต่ก็อดสงสารบุ้งไม่ได้         ทำไมความรักต้องมีคนผิดหวังด้วยนะ....
 

ปล. ลืมมมม +1 ให้เป็นกะลังใจจจจจ 

[T-Jang]

  อ่านต่อเลยนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 39
              ผมนั่งงงๆไปพักนึง แล้วก็นึกขึ้นมาได้  ว่าผมอาจจะพูดอะไรไม่ดีไปหรือเปล่า
 ง้อก็ได้ว่ะ  ไหนๆมันอุตส่าห์มาหาถึงบ้าน   ผมล่ะไม่เข้าใจเวลาใครงอน ทำไมผมต้องง้อ
 แล้วทำไมเวลาผมงอนไม่มีใครง้อเลย  ไม่เข้าใจจริงๆ 

“บุ้งมรึงกลับมาก่อนดิ”

                ผมวิ่งตามไปคว้ามือมันมาครับ มันกำลังจะออกไปนอกบ้านล่ะ  มันก็ยังดึงดัน
จะไปอยู่นั่นแหล่ะ ยื้อๆยุดๆกันอยู่ตรงนั้น เหมือนเล่นชักคะเย่อ

“มรึงไม่ต้องมายุ่งกับกรู..........กรูมันคนนิสัยไม่ดีชอบหาเรื่องชาวบ้าน” 
 ไอ้ห่าบุ้งนี่มันงอนยังกับผู้หญิง

“กรูไม่ได้ว่าแบบนั้น...กรูไม่ได้ตั้งใจ”

“กรูจะกลับ.....ก็มรึงไล่กรูเอง”

            มันยังยืนยันครับ  ง้อยากนักนะมรึง งอนซะให้พอผมเลย  ผมสะบัดมือมันทิ้งเลยครับ
กรูชักยัวะแล้วนะ 

“ตามใจ....แต่ถ้ามรึงกลับมรึงก็ไม่ต้องมาพูดกะกูอีก...มึงจะไปไหนก็ไป”

            ผมเองก็เริ่มน้อยใจเหมือนกันครับ  ก็ผมง้อแล้วนะ ยังมาเล่นตัวอีก  ผมกับบุ้งมองหน้ากัน
พักนึง เหมือนวัดใจกันว่าใครจะพูดก่อน

“...........” มันก็เงียบ

“............” ผมก็เงียบ

                  ผมเลยจะเดินเข้าบ้านละ เซ็ง........คนกำลังอารมณ์ดีๆ   ทำไมต้องมาหาเรื่องทะเลาะ
กะกรูแบบดีลิเวอร์รี่ด้วยว่ะ ส่งตรงถึงบ้านเลย   กรูไม่ได้โทรสั่งมาซักกะหน่อย

                 บุ้งเอื้อมมือมาดึงมือผมไว้ครับ มันน้ำตาไหลด้วย      โอว......เพื่อนกรู.........
ช่างเซ็นซิทีฟอะไรขนาดนี้  ผมเลยน้ำตาซึมไปด้วย 

“กรูขอโทษโอม.....กรูแค่....แค่....กำลังกลุ้มใจกะจะมาคุยกับมรึงให้สบายใจ”

“พอมาเจอมรึงพูดเสียงดังกรูเลยเสียใจ.....มากไปหน่อย”

                มันเช็ดน้ำตาซะน่าสงสารเลยครับ  ผมมันคนใจอ่อน  ผมเลยดึงตัวมันมากอดหลวมๆ
แล้วตบไหล่มันเบาๆ

“กรูก็ขอโทษ......มรึงมีเรื่องอะไรมา.......ไป....เข้าไปคุยกัน”

                 พอเราหันกลับมากำลังจะเข้าบ้านครับ   ปรากฎว่าพี่ต่ายยืนอยู่ที่ประตู  ไม่รู้ว่ายืนนาน
มาแล้วแค่ไหน  สีหน้าพี่ต่ายไม่ได้บอกอะไรเลยครับ  พี่ต่ายบอกผมแค่ว่า

“โอมแม่โทรมาน่ะ.....รอสายอยู่” แล้วพี่ต่ายก็เดินเข้าไปในบ้านครับ

ผมกับบุ้งก็เดินตามเข้าบ้านไปเงียบๆ ผมแยกไปรับสายแม่  บุ้งเลยนั่งรอผมอยู่ที่ห้องรับแขก

“แม่.....หวัดดีครับ” ไม่รู้แม่มีเรื่องอะไร  สงสัยคิดถึงผม

“โอม....เป็นไงพี่ต่ายมาอยู่ด้วย....ดีไม๊”

“แม่ก็...เพิ่งจะมาวันแรกเอง  จะไปรู้ได้ไง  แต่ก็ดีไม่เหงา  แม่รู้ไม๊พี่ต่ายกำลังทำกับข้าวให้โอมทานด้วย”

“เหรอก็ดีแล้วนี่.....ถ้ามีต่ายมาอยู่ด้วยแม่ก็เบาใจหน่อย...โอมน่ะยังไงๆก็ยังไม่ค่อยรู้จักรับผิดชอบ
เรื่องอะไรเลย”

อ้าวชมคนอื่นนะได้แต่ไหงว่าลูกตัวเองแบบนั้นเล่า “แม่อ่ะ...ทำไมพูดแบบนี้” 

“หรือไม่จริง  เราน่ะก็ยังเด็กอยู่ดี”

“ไปเรียกพี่ต่ายมาคุยกับแม่อีกที”

 “ครับผม” คุยกันไปแล้วเรอะ...เมื่อกี้ พ่อลูกคนโปรดคนใหม่

“พี่ต่าย....พี่ต่ายแม่จะคุยด้วย” ผมเลยใช้ไมค์ตะโกนครับ  ขี้เกียจเดิน พี่ต่ายเดินมาเขกหัวผม

“โอ๊ย.......อะไรพี่” อยู่ดีๆมาทำร้ายผมทำไม

“ก็เรานะเสียงดัง...ตะโกนทำไม...โตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ”

 ผมเลยโดนเทศน์เลยครับ  แค่เนี้ย....ก็ไม่ได้  ตกลงมีแฟนมาอยู่หรือได้พ่อมาอีกคนกันแน่

“ครับแม่...ครับ..ผมสอนไปแล้วครับ...กำลังทำครับ....ไม่เป็นไรครับผมชอบทำอยู่แล้ว”

“ครับผม...ได้ครับ..สวัสดีครับ”

“ไม่รู้ใครเป็นลูกกันแน่นะ...แม่เรา” ผมได้แต่บ่นไปอย่างนั้นล่ะครับ ตกกระป๋องไปซะละ

“พี่ต่ายหิวแล้ว..........ทำกับข้าวเสร็จยังคร๊าบ” 

              ผมเผลออ้อนพี่ต่ายไปหน่อยครับ เอามือไปเกี่ยวแขนพี่ต่ายด้วย   แล้วก็รู้สึกเหมือน
มีใครมองอยู่ อ้าวลืมไปว่าบุ้งอยู่ด้วย  รีบปล่อยมือแทบไม่ทัน   ไอ้บุ้งมันมองตาแป๋วเลยครับ   
แล้วก็พอดีกับที่พี่ต่ายหันหน้ามาเรียกผมไปกินเลยครับ

 “เสร็จแล้ว   ไป....โอมเรียกบุ้งมากินได้เลย”

             ระหว่างทานข้าวเราก็คุยกันปรกติครับ  แต่บุ้งมันคอยมองผมกับพี่ต่ายตลอดเวลา
จนบางครั้งผมก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน ว่ามันจะมองเอารางวัลหรือไงว่ะ  เดี๋ยวกรูก็จัดให้หรอก 

“โอมสนิทกับพี่ต่ายจังนะ”  บุ้งมันเริ่มแล้วครับ  แล้วผมจะตอบไงดี

“ครับสนิทมาก” พี่ต่ายตอบแทนครับ ผมกำลังจะอ้าปากพูด แต่บุ้งมันสวนมาอีก

“พี่ต่ายไม่มีบ้านเหรอ” อ้าวไอ้บุ้งกวนซะละ หยาบคายไปไม๊มรึง  พี่ต่ายตอบกลับครับ

“มีครับ....แต่พี่อยากมาอยู่บ้านนี้” พอกันทั้งคู่ ผมกำลังจะพูดบ้าง

“ถ้าใครอยากจะมาอยู่แล้วก็มาได้...ผมก็จะมาอยู่บ้าง” บุ้งมันก็ร้ายนะเนี่ย  แต่ที่พูด กันเนี่ย
บ้านกรูนะ  แล้วนี่จะไม่ให้กรูพูดบ้างเหรอว่ะ ชักฉุนแล้วนะ 

“ห้องเต็มแล้ว...ใช่ไม๊โอม”พี่ต่ายโยนมาให้ผมเลยครับ ไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ถึงกับสะดุ้ง

“อือ..ใช่ๆ....ห้องที่เหลือมีแต่ของพี่อิง...ต้องกันไว้บางทีพี่เค้ามาค้างน่ะเวลาเข้ากรุงเทพฯ”

ผมก็ไม่ได้โกหกนะเรื่องจริง บุ้งมันหน้าเจื่อนไปเลยครับ  ผมเลยต้องเปลี่ยนเรื่องคุย  เดี๋ยวมัน
เกิดปี่แตกขึ้นมาอีก  ผมคงไม่ไหว เอาใจมันหน่อยแล้วกัน

“บุ้งกินเยอะๆนะ...พี่ต่ายทำเองอร่อยดีนะ” ผมตักกับข้าวให้บุ้ง

“ก็งั้นๆแหล่ะ...พอกินได้”  ดูมันตอบครับ มันคงต้องการรอยแผลกลับบ้านไปด้วยมั๊ง

        ไม่เป็นไร เชิญกันตามสบาย  ผมรอเป็นหน่วยกู้ภัยเอง  สงบศึกเมื่อไหร่ค่อยตามเก็บศพ
บุ้งมันกวนประสาทมากครับวันนี้ ทำไมไม่ชมไปตามมารยาทซักหน่อย พี่ต่ายเริ่มหน้ามุ่ยล่ะ 
ไม่รู้จะสวนกลับว่าอะไร

“ถ้าไม่อร่อย  บุ้งคงต้องไปหากินที่อื่นแล้วล่ะ  แล้วนี่จะกลับหรือยัง  จะได้ไปหาซื้อของอร่อยๆกิน
” เหอๆๆ เสียงพี่ต่ายเฉยเมยมากครับ น่ากลัวจริงๆ

         เฮ้อ...กรูจะบร้า.....นี่จะมาตั้งป้อมทะเลาะกันใช่ไม๊เนี่ยสองคนนี้  กินข้าวแทบไม่ลงเลย
นั่นก็เพื่อนนี่ก็คนอันเป็นที่รัก หุหุหุ  แล้วบุ้งมันก็พูดตอบแบบเสียงเค้นๆนะครับ

“ผมไม่ได้ว่าไม่อร่อย  ผมบอกว่าพอกินได้  ผมจะกินต่อ....ยังไม่อยากกลับ” เน้นด้วยครับอีตรงประโยคสุดท้าย

“งั้นก็...กินไปซิ” พี่ต่ายยิ้มกวน....ใจ....มากเลยครับ  แต่ตานะซิน่ากลัวจัง   

         แล้วสองคนเค้าก็คุยกันแบบนี้ไปจนกินข้าวเสร็จครับ  ผมก็ทำอะไรไม่ได้  ได้แต่นั่งฟัง
สองคนโต้คารมกัน  สงสัยจะอยู่ชมรมโต้วาทีของมหาลัยกันทั้งคู่  กินกันไม่ลงจริงๆ ยังดีที่
ไม่ลุกขึ้นมาตีหัวกันไปข้างนึง  แต่ถ้ากินเหล้าก็ไม่แน่ครับ   ถ้าเมากันทั้งคู่ผมคงต้องจับ
แยกกันก่อนไม่ให้มาเจอกัน น่ากลัวจริงๆ  ผมเลยกินข้าวไม่ค่อยลงเลยครับ

           มีคนรักก็ดีกว่าคนเกลียดแต่ขอมาทีละคนจะดีกว่าครับ  มานปวดหัว  พอทานข้าวเสร็จ 
 บุ้งก็ไม่มีท่าทีจะกลับครับทั้งที่เกือบสองทุ่มแล้ว  พี่ต่ายคงอยากคุยกับผมเป็นส่วนตัว ก็เลยออกมา
ในแนวๆนี้

“โอม...ขึ้นไปหาแว่นอีกอันกับพี่หน่อยซิ  ตอนที่จัดของไม่รู้โอมเอาไปไว้ไหน”

“ผมไม่......”เห็นเลย  แต่ไม่ทันได้พูดพี่ต่ายลากผมไปเลยครับ  บุ้งมันก็ทำหน้างงๆนะครับ

“บุ้งเดี๋ยวกูมานะ”

          บุ้งมันก็พยักหน้าครับ  ตกลงจนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่ามันอยากจะคุยเรื่องอะไรกับผม
เฮ้อ สงสารมันเหมือนกัน  แต่ไม่รู้จะทำยังไง จะให้ผมบอกมันไปตรงๆเรื่องพี่ต่ายผมก็ไม่กล้า

          พี่ต่ายใช้กำลังลากผมมาที่ห้องพี่ต่ายครับ จนผมชักเจ็บมือ  เลยสะบัดมือตอนที่ขึ้นมา
ถึงบนห้อง อดโวยไม่ได้

“พี่ต่ายผมเจ็บแล้วนะ...ทำไมต้องมาฉุดไม้ฉุดมือกันขนาดนี้” ท่าทางพี่ต่ายตกใจเหมือนกัน
 เลยยกข้อมือผมขึ้นมาดู  มันแดงเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วเลยครับ

“พี่ขอโทษ....พี่ลืมตัวไปหน่อย...โอมเจ็บมากไม๊” 

         พี่ต่ายจูบที่ข้อมือผม  เอาริมฝีปากคลึงๆไปมา เหมือนนวดนะครับ แต่มันแปลกๆนะ 
ไม่ปล่อยซักที มีโอกาสละเป็นไม่ได้เชียว

“พี่ต่าย.....พี่ต่ายทำอะไรนะ....” แล้วพี่ต่ายก็เลิกเอาปากสัมผัสที่ข้อมือผมครับ แต่เปลี่ยนมา
จับมือผมเอามาแตะไว้ที่เอวพี่ต่าย    แล้วรวบตัวผมเข้าไปสวมกอดผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว

“โอม...พี่อยากอยู่กับโอมสองคนแล้วล่ะ”   
 เสียงพี่ต่ายค่อยมากๆเลยครับ ไม่รู้จะกระซิบกระซาบทำไม  ก็ยืนอยู่กันแค่นี้

“จะทำยังไงให้บุ้งกลับไปฮึ.....ฮึ......ฮึ.....ฮึ” แล้วพี่ต่ายก็หอมแก้มผมสลับซ้ายขวาไปมา
ตอนที่ทำเสียงฮึๆนั่นแหล่ะครับ

“พี่ต่ายยยย....ทำอะไร....ไม่เอานะบุ้งอยู่ข้างล่าง”  ผมได้แต่ส่ายหน้าหลบ  แต่มันก็ไม่รอดหรอกครับ

“ถ้าโอมไม่รับปากพี่ว่าจะทำให้บุ้งกลับไปพี่ก็จะไม่ปล่อยโอมหรอก...ลองดูซิ”

“จะกอด......จะหอมแก้มโอม.....จนบุ้งขึ้นมาตาม...แล้วก็จะทำแบบนี้......” 

            พี่ต่ายไม่รอให้ผมยกมือฟ้องกับท่านปวีณาที่โดนพี่ต่ายประทุษร้ายครับ   แต่ประทับริมฝีปากลงมาที่ปากผม  สัมผัสริมฝีปากผมอย่างหิวกระหายเม้มนิดๆ   แล้วพยายามสอดแทรกลิ้นเข้ามาในปากผม  จนผมต้องเปิดปากรับ พี่ต่ายเอาลิ้นล้อเล่นกับลิ้นผม ผมรู้สึกร้อนไปหมดทั้งร่างกาย  หัวใจเต้นแรง แข้งขาอ่อนไปหมด จนต้องกอดเอวพี่ต่ายแน่นๆ ผมเหมือนใจจะขาด พี่ต่ายเริ่มไซร้หลังหูผม ซอกคอผมแล้วอ่ะ แล้วเริ่มเอามือลวนลามเข้ามาในตัวผมแล้ว

“อืออ....พี่ต่ายยย...อย่า”ผมเสียงสั่นมากเลยครับ  อายจังเลย 

“ผมไปบอกบุ้งแล้วพี่......อื๋อ”

             แล้วพี่ต่ายก็ปิดปากผมด้วยจุมพิตอีกครั้ง  ใช้ปากซุกซนกับผมน่าดู   ส่วนมือพี่ต่ายยัง
คงทำงานต่อเนื่องครับ  มือนึงลูบไปตามแนวกระดูกสันหลังผมในเสื้อ   อีกมือนึงก็ลูบไล้ด้าน
หน้าของผม  ใช้มือลูบจากแนวไหปลาร้า ลงมาสัมผัสที่หน้าอกผม ถึงแม้จะผ่านเสื้อแต่มันก็
ทำให้ผมสั่นไปหมด  ไม่ไหวแล้วถ้าเป็นแบบนี้บุ้งต้องขึ้นมาแน่ ผมเลยต้องผลักพี่ต่ายออกไปเบาๆ

“ผมไปไล่บุ้งแล้วนะพี่นะ” หอบเล็กน้อยครับ

“พี่อาบน้ำไปก่อนแล้วกัน” แล้วผมก็รีบลงไปเลยครับ  เหงื่อแตกหมดเลย  ขณะที่ผมลงบันได
มาก็สวนกับบุ้งกำลังจะขึ้นมาตามครับ

“อ้าวเห็นหายไปนาน  เลยจะขึ้นมาดู....มีอะไรรึเปล่าโอม”

“ไม่มีอะไรหรอก..พอดีเพิ่งย้ายของมาเลยวุ่นๆหาของน่ะ”

“ไป....ลงไปข้างล่างกัน”

              ผมกับบุ้งเลยลงไปนั่งคุยต่อกันพักนึง  เพื่อเป็นการปรับอารมณ์ผมไปด้วย  บุ้งก็ไม่เห็นพูดเรื่องอะไรเลย  นอกจากเรื่องสัพเพเหระทั่วๆไป ซักครึ่งชั่วโมงได้ครับ

“กรูว่าวันนี้กรูกลับก่อนดีกว่าไม่ค่อยสะดวกคุย....ไว้กรูมาหามรึงใหม่”

ผมตบไหล่มันเบาๆ แล้วบอกมันว่า
“มรึงมีอะไร  ก็มาบอกกรูนะ   กรูยินดีรับฟังทุกเรื่อง”

             บุ้งมองหน้าแล้วสบตากับผมไม่พูดอะไรอีก    พยักหน้า แล้วดึงตัวผมมากอดหลวมๆ   เหมือนเวลาหยุดนิ่งไปพักนึงครับบุ้งมันถอนหายใจแล้วก็ปล่อยผม   แล้วมันก็กลับไปครับ ผมไม่รู้ว่ามันมีอะไร   แต่ผมก็ดีใจที่อย่างน้อยมันก็รู้ว่ามีผมเป็นเพื่อนมันอยู่ตรงนี้

   แต่ผมนะซิ  พอนึกขึ้นมาได้เมื่อกี้บุ้งอยู่ทั้งคนยังแทบจะไม่พ้นมือพี่ต่าย  แล้วนี่
เหลือกันสองคน  ผมจะทำไงดี   ไม่รู้ว่าคิดถูกไม๊ที่ให้บุ้งกลับไป  ผมค่อยๆเดินขึ้นบ้าน 
ชะโงกดูในห้องน้ำมีร่องรอยว่าพี่ต่ายอาบน้ำเสร็จแล้ว  คงอยู่ในห้องนอน   ผมเลยเคาะประตูห้องพี่ต่าย

“พี่ต่ายๆ  พี่ช่วยไปปิดประตูบ้านข้างล่างให้ผมหน่อยนะ  ผมจะได้อาบน้ำบ้าง”

พี่ต่ายชะโงกหน้าออกมาจากห้อง  ส่งยิ้มสดใสมาให้ผม กลิ่นแชมพู  สบู่ รวยระรินออกมาจากตัวพี่ต่าย

“ได้ครับ...โอม รอพี่ก่อนนะอย่าเพิ่งนอนล่ะ”

   แล้วผมก็รีบอาบน้ำเลยครับ  ด้วยความรวดเร็ว ยังได้ยินเสียงฝีเท้าพี่ต่ายเดินลงไป
ข้างล่าง   ผมอาบเสร็จรีบประแป้ง  แต่งตัวเรียบร้อยเลยครับแล้วนอนรอพี่ต่ายในห้องนอนผม
  คอยฟังเสียงว่าเมื่อไหร่พี่ต่ายจะมา  ตื่นเต้นจัง  สักครู่ได้ยินเสียงบิดลูกบิดประตู กริ๊กๆ แก๊กๆ
  แล้วตามด้วยเสียง ปัง....ปัง.....ปัง

“โอม...เปิดประตูให้พี่หน่อยมันล็อคอยู่น่ะ....โอมได้ยินไม๊”

อิอิอิ  ขำครับ โดนผมหลอกซะละ ผมว่าเสียงผมเริงร่ามากตอนที่ตอบกลับไปว่า

“พี่ต่ายผมง่วงแล้วจะนอนแล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ.....บาย” 

 พี่ต่ายยังคงทุบประตูต่อไปอีกพักนึงครับ  แล้วก็ได้ยินเสียงบ่นเบาๆว่า

“จำไว้เลยนะโอม......มาหลอกพี่....จำไว้ หึหึหึ เจ้าเด็กแสบ....”

 คืนนี้ผมนอนสบายเลยครับ  ได้หลอกพี่ต่ายกลับบ้าง หุหุหุ 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ผมบอกแล้วว่าพี่ต่ายเปลี๊ยนไป๋ 

[niph]

บอกความจริงกะบุ้งไปเลย ... คำว่าไม่กล้าน่ะ เค้ามักใช้เมื่อมีความกลัว
ถามว่า โอมกำลังกลัวอะไร
มันมีสองทางให้เลือกเอง คือ รับได้ กะรับไม่ได้

ส่วนเรื่องเจ็บน่ะ มันก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา ...
เพราะอย่างไรเสีย กับบุ้งมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
ดีไม่ดี ไอ้ที่ปล่อยไว้อย่างนี้ อาจจะทำให้บุ้งเจ็บมากขึ้นก็ได้


ปล. แต่ผมว่า ... บุ้งคงดูออกแล้วละ

[pongsj]

  น่าจะบอกบุ้งไปตรงๆเลยน่ะ จะไม่กวนใจ ไม่คาราคาซังแบบนี้ 

[acht]

หลอกพี่ต่ายคราวนี้ ระวังคราวหน้าพี่ต่ายเอาคืนหนักกว่าเดิมนะ