.
.
แปง Mode :“แปง เดี๋ยวล้างจานเสร็จแล้วไปเฝ้าร้านให้แม่ด้วยนะ แม่จะออกไปซื้อของหน่อย”
แม่เดินมาหาผมที่กำลังเก็บล้างจานอยู่ในครัว ส่วนไอ้พี่ไทม์น่ะหรอ นั่งดูข่าวอยู่หน้าโทรทัศน์นู่นเลยครับ
“แล้วพี่ไหมล่ะแม่”
ร้านที่ว่านี่คือคอฟฟี่ช็อปน่ะครับ แม่ได้ไอเดียนี้มาเพราะข้างบ้านเรามันเป็นอู่ซ่อมรถ ช่วงแรกที่เปิดร้านผมกับแม่ก็ดูแลกันอยู่สองคนนั่นแหละ แต่พอช่วงหลังที่ผมต้องไปเรียนมหา’ลัยแม่ก็เลยต้องจ้างพี่ไหมมาช่วย เพราะแม่คงทำคนเดียวไม่ไหว
“วันนี้พี่ไหมเค้าขอลาครึ่งวันน่ะ แม่เห็นลูกกลับมาแล้วก็เลยให้ไป”
“อ๋อ งั้นเดี๋ยวแปงไปเฝ้าให้เลย แม่ไปเถอะไม่ต้องห่วง”
“พวกลูกค้าคงดีใจแย่เลยนะที่เห็นลูกน่ะ...หายไปแค่ไม่กี่เดือนลูกค้าถามกันทุกวันว่าเมื่อไหร่แปงจะกลับมาถามจนแม่กับพี่ไหมนี่แทบจะแขวนป้ายติดไว้หน้าร้านอยู่แล้ว...”
“อ้าว แล้วเค้าจะถามหาแปงกันทำไมอะแม่ แม่ถามเค้ารึเปล่าว่ามีอะไร”
กูก็จำได้ว่าไม่ได้ไปติดหนี้ลูกค้าคนไหนไว้นี่หว่า แล้วจะมาถามหากูกันทำไมวะ“ถามแล้ว บอกเหมือนกันทุกคนว่า คิดถึง โดยเฉพาะพวกหนุ่มๆน่ะ บ่นกันทุกวันเลยล่ะ”
“คิดถึงแปงเนี่ยนะ! แม่ แปงถามจริงๆเหอะ ที่แม่พูดมาเนี่ยแม่ไม่รู้สึกว่ามันแปลกบ้างเลยหรอ”
“ไม่นี่ลูก ก็ธรรมดา”
“มันธรรมดาตรงไหนกันแม่”
“แล้วมันไม่ธรรมดาตรงไหนล่ะลูก ถ้าลูกจะหัดสังเกตคนรอบข้างลูกบ้าง”
“แต่มันไม่แปลกไปหน่อยหรอ แปงเป็นผู้ชายนะแม่”
“แม่ก็ว่ารู้ลูกเป็นผู้ชายลูกไม่ต้องบอกแม่หรอก”
“แม่อ๊ะ!!!”
“อะไรลูก”
ถ้าแม่จะไม่รู้สึกอะไรเลยขนาดนี้!
“โอเคๆ แปงไม่เถียงกับแม่แล้ว เถียงไปก็ไม่เคยชนะ แม่จะไปซื้อของก็ไปเหอะเดี๋ยวแปงจะไปเฝ้าร้านแล้ว”
ถึงเราจะเป็นแม่ลูกที่คุยกันได้ทุกเรื่องเพราะครอบครัวเราเหลือกันอยู่แค่สองคนเนื่องจากพ่อผมท่านเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็ก แต่บางครั้งผมก็ไม่ค่อยจะเข้าใจความคิดของแม่ซักเท่าไหร่
“ถ้ารู้แบบนี้แล้ววันหลังก็ไม่ต้องเถียงสิลูก...”
“ก็หมู่นี้แม่อะชอบพูดอะไรทำนองนี้อยู่เรื่อย...”
“...อย่าทำหน้างอแบบนั้นสิลูก ไม่น่ารักเลยนะ...มานี่มามาให้แม่กอดหน่อยเร็ว...”
“แม่อะ...” แล้วผมก็ไม่เคยปฏิเสธอ้อมกอดของแม่ได้ซักครั้ง
“...ฟังแม่นะแปง แม่ว่าลูกควรจะเลิกทำตัวเป็นเด็กๆแบบนี้ซักทีนะ ลูกต้องหัดมองตัวเอง มองคนอื่น แล้วก็รับรู้ความรู้สึกของคนรอบๆข้างได้แล้ว...ความรักบนโลกนี้มันมีข้อจำกัดหรอกนะลูก...”
“แปงไม่เข้าใจอะแม่...แม่ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่”
“ลูกแม่ไม่โง่นะแปง แม่เชื่อว่าลูกจะเข้าใจ...ชีวิตของลูกแม่ให้ลูกเลือกทางเดินเองนะ...และไม่ว่าลูกจะตัดสินใจยังไง จำไว้นะแปง แม่รักลูกเสมอ..."
“แม่...”
“เอาล่ะๆ แม่ไปแล้วดีกว่า มาหอมทีนึงก่อนเร็วเด็กน้อยของแม่...อ้าวไทม์ มาพอดีเลย แม่ฝากช่วยน้องเฝ้าร้านด้วยนะแม่ขอออกไปซื้อของหน่อย”
“อ้อ ได้ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับแม่”
“จ๊ะ แม่ไปนะ”
พอแม่ออกไปแล้วผมก็รีบเดินไปเฝ้าร้านโดยมีไอ้พี่ไทม์เดินตามมาติดๆ ตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าครับผมก็เลยเดินไปจัดโต๊ะจัดเก้าอี้อะไรให้เรียบร้อยก่อนจะไปนั่งประจำที่เคาท์เตอร์ ผมไม่แน่ใจว่าแม่อยากสื่ออะไรกันแน่ แต่พักหลังๆตั้งแต่ผมโตมานี่แม่ก็มักจะชอบพูดอะไรแบบนี้อยู่บ่อยๆ แล้วก็ดูเหมือนว่าแม่จะรู้อะไรที่ผมไม่รู้หลายอย่าง
.
.
“แปงครับ เป็นอะไรรึเปล่า แลจะเหม่อๆนะ”
ไม่ได้เหม่อแต่กำลังคิดที่แม่พูดอยู่ต่างหากเล่า
“เปล่าซะหน่อยไม่ได้เป็นอะไร แล้วว่าแต่ไอ้พี่ไทม์...ที่ก็ออกจะกว้างขวางจะมานั่งเบียดอะไรกับแปงเนี่ย! เป็นโรคขาดความอบอุ่นรึไงฮะ!”
“ไม่ได้ขาดครับแต่อยากได้เพิ่มต่างหาก เห็นแม่กอดแปงแล้วอยากกอดบ้างได้มั้ยครับ”
ว่าแล้วมันก็อ้าแขนรอเลยครับ คนอะไรโคตรจะหน้าด้าน
“ไม่เอา!...เล่นบ้าอะไรเนี่ยไอ้พี่ไทม์ ไปนั่งไกลๆเลยไป๊”
“ฮ่าๆ ขำๆน่ะครับ อย่าเครียดน่า ยิ้มหน่อยเร็วเด็กน้อย”
อ๊ากก แล้วมึงจะมายืดแก้มกูเล่นทำไม๊ กูเจ็บ
“โอ๊ยย...เล่นแบบนี้เลยเหรอไอ้พี่ไทม์ เด็กน้อยอะไรกันเล่า ไอ้คนแก่ แก่ แก่ แก่ แก่ แก่”
“อ้าว อ้าวว่าพี่แก่หรอเด็กน้อย...สงสัยแบบนี้ต้อง...”
ไม่เอ๊า มึงไม่ต้องมายิ้มแบบนั้นไอ้พี่ไทม์ กูรู้มึงคิดจะจี้เอวกูอีกใช่มั้ย คราวนี้กูสู้นะเฮ่ย
“พี่ไทม์แปงไม่เล่น...อย่าเข้ามานะ...อ๊า...ไม่เอ๊า”
แล้วกูก็ไม่เคยสู้มันได้อ๊ะ!!!“หึหึ ว่าพี่แก่ดีนักมันก็ต้องเจอแบบนี้...”
“พี่ไทม์...ฮะๆ...พอแล้ว...ฮ่าๆๆ...ไม่เล่นแล้ว...เดี๋ยวลูกค้ามา...งือ”
“อ่า...ฮ่าๆ หัวเราะได้ซะทีนะ เห็นนั่งเหม่ออยู่ได้ตั้งนาน”
“ชิส์ แล้วมันเกี่ยวไรกันกับพี่เล่า”
“จริงๆก็ไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่ถ้าแค่เป็นห่วงน่ะได้ปะ”
ตรงซะไอ้พี่ไทม์ ใจคอกะไม่ให้กูได้พักหายใจหายคอกันเลยใช่มั้ย ขยันหยอดกูขนาดนี้
กลัวหัวใจกูเต้นช้าเกินไปรึไงวะ!กรุ๊งกริ๊ง~“ยินดีต้อนรับครับ...อ้าว พี่แม็กซ์เองเหรอ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
ผมผละจากไอ้พี่ไทม์หันไปต้อนรับลูกค้าที่เพิ่งเดินเข้ามา แต่ปรากฏว่าเป็นพี่แม็กซ์พี่รหัสของผมตอนอยู่ม.ปลาย
“แปงกลับมาแล้วเหรอครับเนี่ย พี่ดีใจจัง ปิดเทอมแล้วพี่ก็มาตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่เจอแปงเลย เห็นแม่แปงบ่นๆอยู่ว่าแปงดื้อไม่ยอมกลับบ้าน จริงหรือเปล่าครับ”
“ไม่จริง ผมออกจะเป็นเด็กดีเหอะ...”
“ฮ่าๆ นั่นสิ พี่ก็ว่างั้นน้องแปงของพี่ออกจะน่ารักเน๊อะ”
แล้วพี่แกก็ยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆแบบที่ชอบทำตอนที่ผมยังเรียนม.ปลายอยู่
“อะแฮ่ม…”ผมหันไปเหล่คนนั่งข้างๆที่ทำเสียงดังเกินความจำเป็นก่อนจะหันกลับไปสนใจพี่แม็กซ์ต่อ เสลดมันพันคอรึไงไอ้พี่ไทม์ กระแอมซะดัง กูตกใจหมด
“แล้ววันนี้พี่แม็กซ์จะดื่มอะไรดีล่ะ เดี๋ยวแปงจะได้ทำให้”
“เอ่อ...พี่เอามอคค่าเย็นเหมือนเดิมก็ได้ครับ”
“งั้นพี่แม็กซ์ไปหาที่นั่งรอก่อนเลยนะ เดี๋ยวแปงทำเสร็จแล้วเอาไปให้”
พอพี่แม็กซ์เดินไปนั่งที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วผมก็หันหลังไปทำตามออเดอร์ที่พี่แกสั่งเลยครับ...แต่เอ...เหมือนไอ้พี่ไทม์มันจะเงียบผิดปกตินะ
“...”
“ไอ้พี่ไทม์...เป็นอะไรอะ ทำไมเงียบๆไป”
“...”
อ้าวเฮ่ย ...ไร้เสียงตอบรับแถมยังทำหน้าเมินไม่สนใจกูอีกแน่ะ นี่มันมาโหมดไหนของมันอีกล่ะวะเนี่ย
กูตามมึงไม่เคยทันเหอะ!“พี่ไทม์...”
“...”
“ไอ้พี่ไทม์...”
“...”
“ไอ้พี่ไทม์โว้ยยยย!!!”
“หือ?”
“ยังจะมาหืออีก พี่เป็นอะไรเนี่ย เรียกแล้วก็ไม่ยอมตอบ”
“สนใจพี่ด้วยเหรอครับ...” แล้วมันก็ทำเป็นเมินผมต่อ
ทำแบบนี้มันหมายความว่าไงวะ!!!
“...แล้วที่แปงถามอยู่เนี่ยเค้าไม่เรียกว่าสนใจแล้วเรียกว่าอะไรมิทราบ ไอ้พี่บ้า!”
“...”
“ไอ้พี่ไทม์!!! เป็นอะไรบอกมาเดี๋ยวนี้!!!!”
“ชู่ว พูดเบาๆก็ได้ครับแปงอยู่ใกล้แค่นี้เอง ตะโกนซะเสียงดังเลยกลัวคนอื่นเค้าไม่รู้รึไงครับ หึหึ”
...ท่าทางแบบนี้...หัวเราะแบบนี้...
แม่งแกล้งกูอีกแล้ว!!!“ไอ้พี่ไทม์ พี่แกล้งแปงอีกแล้วใช่มั้ย!”
“ก็แปงอยากทำตัวให้พี่หึงก่อนทำไมล่ะ”“อะ...อะไร แปงยังไม่ทันทำอะไรซะหน่อย อย่ามามั่วนะ”
ไอ้พี่ไทม์ ไอ้บ้า ทำไมแม่งชอบทำกูติดอ่างอยู่เรื่อยเลยวะ
“แล้วเมื่อกี๊นี้มันอะไรล่ะครับ”
“นั่นมันพี่รหัสแปงตอนอยู่ม.ปลายเหอะ แล้วพี่แม็กซ์ค้าก็ไม่ได้โรคจิตชอบผู้ชายเหมือนพี่หรอก”
“รู้ได้ไงครับ”
“ก็เดาเอา...แต่มันก็น่าจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่รึไง...” แล้วเสียงกูจะแผ่วทำไมวะนั่น
“แปงครับ...แต่พี่ว่าสีหน้าและท่าทางพี่แม็กซ์ของแปงนี่มันแสดงออกชัดเจนมากเลยนะครับว่าไม่ได้คิดกับแปงแค่น้อง...แต่ที่เค้ายังไม่พูดก็อาจจะเป็นเพราะยังไม่พร้อมหรือกลัวแปงรับไม่ได้”
“แล้วพี่ไทม์รู้ได้ไง...แปงรู้จักกับพี่เค้ามาตั้งนานยังไม่เห็นจะรู้เลย...”
“บางครั้งคนเราก็ต้องหัดสังเกตอารมณ์ ท่าทาง และการแสดงออกของคนรอบข้างบ้างนะครับ เพราะบางอย่างมันก็ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดเสมอไป...แปงเองก็ต้องหัดเรียนรู้ได้แล้วนะครับ เพราะถ้าจะรอให้คนอื่นเค้าเดินมาบอกเราว่าเค้าคิดอะไรกับเราตลอดน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“...”
“อ้อ แล้วก็อีกอย่างนะ พี่ไม่ชอบที่แปงอนุญาตให้คนอื่นมาแตะตัวแปงง่ายๆ แล้วยิ่งกับคนที่ไม่คิดกับแปงแค่น้องแบบนี้ พี่หวงรู้มั้ยครับ” หัดมองแล้วก็หัดรับรู้ความรู้สึกของคนรอบข้างงั้นเหรอ...แปงจะพยายามฝึกแล้วกันนะแม่…
ถึงแปงอาจจะยังทำไม่ได้...แต่อย่างน้อย...ตอนนี้ก็มีคนบ้าแถมหน้าด้านคนนึงที่ไม่ต้องรอให้แปงมองให้แปงเข้าใจความรู้สึกของเค้านะแม่ เพราะไม่ว่าเค้าจะรู้สึกยังไงกับแปงเค้าก็จะเดินมาบอกกับแปงตรงๆเลยล่ะ.. >>>TBC.
เฮ้อออ งานเยอะยิ่งกว่าน้ำท่วมกรุงเทพค่ะ!!!! อาจารย์ขยันสั่งงานกันมาก เวลาหายใจแทบไม่มี ง่วงตาจะหลับเหอะ!!!
ช่วงนี้คงมาต่อได้มากสุดอาทิตย์ละครั้งนะคะ เกินกว่านี้ไม่หวจริงๆ จะตายแหล่วววว
ถ้าตอนนี้มันจะเบลอๆก็อย่าว่ากันเน้อ คนแต่งเขียนแล้วงงตัวเอง เฮ้อ เหนื่อยใจเป็นที่สุด งานราษงานหลวงจะตีกันตาย แอบคิดเล่นๆคิดอยู่ว่าจะตัดจบเลยดีมั้ย // โดนตบ 555
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Flood เพราะน้ำมันท่วม!? Up!!! 3 /1/55 P.18 [END]+ตอนพิเศษมาแล้วว! (อ่าน 124480 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก