มาอัพให้แร้วว
ร้าย 29
“คุณกัสครับ มีเรื่องคุณวินจะแจ้งครับ”
“อืม ว่ามาสิ”
“คุณวินจะย้ายออกจากโรงพยาบาลในวันเสาร์นี่ครับ”
“กี่โมง”
“ไม่แน่ใจครับ คุณเกมส์อาจจะมารับคุณวินตอนสายๆ”
“วินอยู่คนเดียวเหรอ”
“ตอนนี้อยู่คนเดียวครับเห็นว่าคุณเกมส์มีธุระด่วน”
“อืม ขอบใจมาก”
“ครับ”
ร่างสูงยิ้ม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาว เดินออกจากห้องนอน ตรงไปด้านล่าง ก่อนขึ้นไปนั่งบนรถหรู
ออกรถด้วยความเร็ว
คนป่วยจะทิ้งให้อยู่คนเดียวได้อย่างไร
แอ๊ดด
.
.
.
.
“ไหนว่ามีธุ…ไอ้กัส !”
“อะไร”
“มาทำไมอีก”
“มาเยี่ยมมึงไง”
“เอ๊านี่ขนมกูซื้อมาฝากเห็นนมบอกว่ามึงชอบกินของหวาน”
ไอ้กัสเดินเข้ามาพร้อมกับโยนถุงขนมให้ผม ของโปรดทั้งนั้นเลย ตอนที่ผมโดนไอ้กัสจับไปแรกๆก็ได้นมนี่แหละ ยกข้าวยกน้ำให้
ผมกิน เวลาไอ้กัสไม่อยู่ผมก็จะนั่งคุยกับนมแก้เบื่อ นับว่าตอนนั้นชีวิตผมก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก
“ไม่กิน เอาของๆมึงกลับไป”
“แดกไปอย่าให้กูโมโห”มันว่าเสียงเข้มปนดุ แต่สีหน้าไม่ได้จริวจังนัก ผมหยิบขนมไทยในถุงสีขาวออกมา ก็บังคับให้กูกินแล้วนี่ !
ผมจัดการซะเรียบเกลี้ยง หมดทุกชิ้นไม่มีตกหล่น ไอ้กัสยื่นทิชชูเช็ดที่ปากผม ก่อนรินน้ำใส่แก้วให้ผม
“อิ่มแล้วดิ เอาน้ำ”
“อืม” ผมรับแก้วในมือมันมา ดื่มเข้าไปทีเดียวรวด ทั้งฝอยทองเอย ขนมชั้นเอย ทองหยิบทองหยอดเอย เล่นกินเข้าไปซะขนาดนั้น
ถึงกับเลี่ยนคอเลยทีเดียว
“ดีขึ้นบ้างแล้วยัง”
“ดีแล้ว พรุ่งนี้ก็จะกลับ ไม่ต้องมาเยี่ยมอีกหล่ะ”
“ไม่ได้บอกว่าจะมาเยี่ยมมึงซะหน่อย”
“….”
“ล้อเล่น พรุ่งนี้กูจะมารับมึงกลับบ้าน”
“หา ! กลับบ้านมึงเหรอ”
“เออ ก็แค่ปล่อยลูกหมาตาดำๆให้มาเห็นโลกเห็นตะวันบ้างก็แค่นั้น”ไอ้กัสยิ้มเยาะ นั่งลงบนเตียงผม
“กูไม่ยอมไปกับมึงหรอก ! ไอ้เกมส์ก็อยู่ มึงจะเอาตัวกูไปได้ยังไง”ผมเถียง หน้าขึ้นสี ด้วยความโกรธ มันมองผมนิ่ง ผมผลักไอ้กัส
ด้วยแรงอันน้อยนิด ไอ้กัสมันก็ยังนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้าน
“แล้วไหนหล่ะ ไอ้เกมส์ของมึง หายไปไหน ฮึ!”
“อึก อืออๆ เดี๋ยวมันก็มา … กูจะฟ้อง…”
“มึงลองฟ้องมันดูสิ ไม่คิดว่ามันจะเดือดร้อนเหรอ หรือมึงรู้จักกูหน่อยไป ทั้งมันและกูต่างเป็นมาเฟียคู่แข่งกัน”
“มึง…”
“ทำไม”
“อย่ายุ่งกับไอ้เกมส์ กูขอร้อง กูไม่อยากให้มันเดือดร้อน จะทำอะไรกูก็ยอมแล้ว”ผมว่าพยายามกลั้นน้ำตาที่ปริ่ม ไม่ใช่ว่าผมจะเป็น
คนดีอะไรหรอก แค่นี้ชีวิตของผมก็ถูกไอ้เกมส์ดูแลมามากพอ ผมไม่อยากให้ที่บ้านและมันต้องมาเดือดร้อนเพราะความทุกข์เล็กๆ
น้อยๆของผม
“มึงรักมันขนาดนั้นเชียว เป็นญาติพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ ฮึ!”
“จะยังไงก็ช่าง กูขอแค่นี้ แล้วพรุ่งนี้กูจะไปกับมึง”ผมบอกถอนหายใจ ก้มลงมองมือของตัวเอง
หดหู่เหลือเกิน อย่างมันนะเหรอจะปล่อยผมไปง่ายๆ คงไม่มีทาง ..
“รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนเถอะ ! นอนลงไปได้แล้ว พักผ่อนมากๆ”มันผลักให้ผมนอนราบไปกับเตียง พลางจัดแจงห่มผ้าให้ จะมาทำ
เหมือนดูแลกันทำไม สุดท้ายมึงก็ทำร้ายกูอยู่ดี !
“อ้าวหลับเร็วจริง”ร่างสูงเปิดประตู ตรงดิ่งมาที่เตียงก่อนจะวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง
ยืนมองร่างบางที่หลับบุ๋ยอยู่บนเตียง พลางยิ้ม
น่ารักหวะ…
แต่ผมต้องหักห้ามใจไว้…
“อื้ออ หนาว”
“นิ่งดิ ผ้าห่มมันหลุดลุ้ยหมดแล้ว”
“อืออ เอาผ้าห่มม มันหนาว” สุดท้ายผมก็ต้องนั่งเฝ้ามันงอแงทั้งคืน เดี๋ยวบ่นร้อน เดี๋ยวบ่นหนาว
ดิ้นดุกดิกจนผมไม่ได้นอน บ้างครั้งก็ลุกมาโวยวายซะผมตกใจ แต่ชื่อที่มันเอ่ยออกมานั้นชื่อ ไอ้กัส นี่หว่า แล้วไอ้วินไปรู้จักชิดเชื้อ
กับไอ้กัสเมื่อไหร่ ทำไมผมไม่รู้
.
.
.
.
.
.
.
เหรอว่า
คนที่จับไอ้วินไปคือ ไอ้กัส !!!
แต่ผมก็พยายามปฏิเสธตัวเลือกนี้มาตลอดเพราะถึงผมจะเคยมีเรื่องไอ้กัสบ่อยๆอยู่บ้าง เราต่างเป็นคู่แข่งเรื่องธุรกิจกัน ผมกับมัน
ต่างเป็นเจ้าของกิจการวัยจิ๋วด้วยกันทั้งคู่ แน่นอนว่าเรามีอำนาจมากมายที่จะคุมลูกน้องในสาขาต่างๆ แต่เรื่องที่แปลก เป็นไปไม่
ได้เลยที่มันจะมีเรื่องกับไอ้วิน เพราะไอ้วินอยู่แทบจะติดตัวผมตลอดแถมเรายังไม่เคยประกาศให้ใครรู้ว่าเราเป็นญาติเหรออยู่บ้าน
หลังเดียวกัน นอกจากคนในเท่านั้น ที่ผมทำแบบนี้เพราะห่วงความปลอดภัยของไอ้วินมากกว่าถึงแม้มันจะน้อยใจผมขนาดไหน
ก็ตาม
แล้วมันเรื่องอะไรกัน…
ไม่ผิดแน่… ไอ้กัสแน่นอน !!
“มึงไม่บอกกูไม่เป็นไร กูนี่แหละจะแก้แค้นให้มึงเองวิน”
ราตรีสวัสดิ์วินน้อยของผม…..
“ตื่นแล้วเหรอ เตรียมตัวไปอาบน้ำจัดการตัวเองกลับบ้านได้ล่ะ ไหนบอกมาว่ามึงเบื่อนัก”
“อืออ ไหนบอกว่าจะกลับตอนสายๆไง นี่มันเช้าๆอยู่เลยนะ หาวว”
“กูเปลี่ยนใจแล้ว ลุกขึ้นมาอาบน้ำ เหรออยากให้กูไปช่วยขัดถูๆให้”
“บ้าดิมึง”ผมค้อนลุกขึ้นจากเตียง งัวเงียเข้าห้องน้ำ หาวหอดๆนี่มันกี่โมงกันว่ะ ง่วงเฟ้ยย
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมานั่งทานข้าวร้อนๆที่ไอ้เกมส์ซื้อมาให้ ผมนั่งทานข้าวเงียบๆกับไอ้เกมส์พลางคิดอะไรขึ้นมาได้ ไอ้กัส
จะมารับผม แล้วถ้าพวกมันสองคนเจอกัน ทำยังไงดี…ผมต้องไปกับไอ้กัส…ไม่งั้นไอ้เกมส์จะเดือดร้อน…แค่นี้ก็มากแล้ว…ผมได้
เห็นไอ้เกมส์ก่อนไปแบบนี้มันดีเกินพอแล้ว…
“เป็นไรทำหน้าตื่นๆ”
“ปล่าวๆ กูไม่ได้เป็นไร”
“ไมไม่กินต่อ อิ่มแล้วเหรอว่ะ”
“อืมๆอิ่มแล้ว”
ทำยังไงดี …
แอ๊ดดด
.
.
.
.
.
.
ปัง !!!
ไอ้กัส !!
อะไรคุณมึงถึงมาเร็วขนาดนั้น …
“เอ๊า หวัดดีครับ เอ๊ะ ! เกมส์ใช่ป่าว ไม่ได้เจอกันนานหน้าตาดูขี้เหร่ลงไปเยอะนะ”ไอ้กัสวางหมาดทักทาย เรียกด่ากระแดะทุกขึ้น
ตอน ตามด้วยร่างสูงอีกคนที่เดินตามมาติดๆ
ไอ้ซัน
มากันทำไมเยอะแยะ …
“หึ มึงนี่เอง คุณชายกัสมาเฟียเถื่อน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดว่าตายไปแล้วซะอีก”ไอ้เกมส์ตอกกลับได้เจ็บแสบไม่แพ้กัน
“ไม่ได้ตายไปไหนหรอก ก็ยืนประจันหน้ากับมึงอยู่นี่ไง…ไอ้เกมส์”
“แล้วมีอะไรถึงได้ถ่อสังขารมาถึงนี่ได้”
“มารับเมียกลับบ้าน”
“…!!!!....” ไอ้กัสยิ้ม หันมามองทางผม ไอ้เกมส์นิ่งไปชั่วขณะก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเหมือนเดิม
“ไหนหล่ะ เมียมึง ที่นี่มีแต่เพื่อนกูนอนป่วยอยู่นะ”
“งั้นเพื่อนมึง หรือไอ้วินนั้นแหละเมียกู”
“ฮ่าๆพูดอะไรน่าขำ ไอ้วินจะไปเป็นเมียมึงได้ไงห๊า !!”ไอ้กัสขึ้นเสียง
“ตลอดเวลาที่ไอ้วินหายไป กูเองแหละที่พามันไป คงไม่ต้องสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้มันจะเป็นผู้ชายแต่พอได้ของๆกูยัด
เข้าไปก็ครางเสียงดีเหมือนกันนี่หว่า”
ไอ้กัส !! ผมด่ามันในใจ ไอ้เกมส์เดินเข้าเหวี่ยงหมัดใส่ไอ้กัสจนหน้าหงาย
“ไอ้นรกเฮ้ย !! มึงนี่มันน่าตัวเมียชัดๆ ไอ้วินมันไปทำอะไรให้มึงฮ่ะ ไอ้ชั่ว !!”ไอ้เกมส์ตะโกนลั่น จับคอเสื้อไอ้กัสไว้แน่น ผมวิ่ง
เข้าไปดึงตัวไอ้เกมส์ออก ไอ้กัสมองผมอย่างเย็นชา ก่อนจะผลักไอ้เกมส์ออก ผมรั้งแขนไอ้เกมส์ไว้กลัวว่ามันจะกระโจนใส่คนตรง
หน้าอีกเป็นครั้งที่สอง
“กูไม่อยากจะไปรื้อฟื้นอดีตมันหรอกนะ อยากรู้อะไรให้ไปถามไอ้ซันเอาเองหลังจากที่กูพาตัวไอ้วินกลับบ้านได้แล้ว”
“เหอะ มึงบ้าหรือโง่ คิดเหรอว่ากูจะให้มึงเอาตัวไอ้วินไปทำร้ายได้เป็นครั้งที่สอง ยังไงกูก็ไม่ยอมหรอก !!”ไอ้เกมส์ว่าเสียงมุ่งมั่น
พลางกอดผมไว้แนบอกราวกับเป็นสิ่งของสำคัญ
ในใจของผมกำลังเต้นโลดอย่างดีใจ…ขอบคุณนะเกมส์ที่มึงปกป้องกู…ขอบคุณ
“ถามมันดูดิ ว่าจะยอมไปกับกูไหม วินบอกไอ้เกมส์ไปดิ ว่ามึงต้องการไปกับกู”
“อึก…อืม”ผมพยักหน้า ไอ้เกมส์หันมามองผมพลางกอดไว้แน่น ขอโทษนะเกมส์ กูขอโทษ…
“ทำไมมึงต้องไปอยู่กับมัน กูดูแลมึงไม่ดีเหรอวิน มึงบอกมาดิ ว่ามึงไม่พอใจที่จะอยู่กับกู !”
“ไม่ใช่แบบนั้น มึงดีกับกูมาก แต่…”กูต้องไปเกมส์ มันเลวร้ายจนผมทนไม่ได้ที่ไอ้เกมส์จะต้องมาเดือดร้อนแบบผม
“อะไร แต่อะไรที่มึงต้องไป มันบังคับมึงใช่ไหม กูช่วยมึงได้วิน มึงไม่ต้องกลัว”มันกระชับกอแน่นพลางลูบหลังผมไปมา ไอ้กัสจิก
ตามองผมแทบกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะเดินเข้ามากระชากตัวผมออกจากไอ้เกมส์ ล็อคเอวผมไว้ ไม่ให้เคลื่อนไหวได้
“ถ้ามึงไม่อยากเดือดร้อนก็อย่ามายุ่งกับไอ้วินอีก ไม่งั้นมึงกับกูได้เปิดสงครามกันแน่ !”ไอ้กัสประกาศพลางยกตัวผมอุ้ม เปิดประตู
ออกจากห้อง ผมเห็นผู้ชายสองสามคนนอนสลบอยู่หน้าประตู นี่ไอ้เกมส์ให้ลูกน้องมาเฝ้าผมถึงหน้าประตูเลยเหรอ ทั้งๆที่ผมคิดผิด
ไปคนเดียวว่ามันไม่เคยเป็นห่วงผมเลย
“ไอ้เกมส์ปล่อยให้ไอ้ซันจัดการไปก่อน ส่วนมึง…อยู่นิ่งๆ”
“ไหนว่ามึงจะไม่ทำร้ายไอ้เกมส์”ผมโวย พลางดิ้นจะลงจากอ้อมแขนไอ้กัส มันจับผมแน่น ก่อนจะก้าวไปอีกด้านหนึ่งของโรง
พยาบาล โดยมีรถตู้จอดรออยู่
“มึงยังจะโกรธ เกลียดอะไรกูอีก”ผมถามหลังจากนั่งอยู่บนรถโดยมีไอ้กัสนั่งอยู่ข้างๆ
“ก็ไม่ได้โกรธ หรือ เกลียดอะไรมึงหนิ”มันตอบเสียงนิ่ง ก่อนจะหันหน้ามาใช้นิ้วเขี่ยปากผมเล่น
“เอามือมึงออกไปดิ แล้วจะจับตัวกูมาเพื่อ ! กูเป็นคนมีหัวใจไม่ใช่ของเล่นมึงซะหน่อย ไอ่เลว!”
“กูก็ไม่ได้บอกมามึงเป็นของเล่นมึง จบป่ะ! หุบปากไป น่ารำคาญ”
“มึงบอกมาดิ ว่าจับกูมาทำไม แล้วช่วยกูมาทำไมตอนที่กูจมน้ำทั้งๆที่มึงบอกเองว่าเป็นจุดจบของกู แต่มันก็ยังเสือกช่วยกู แล้วยัง
จะเก็บกูมาทรมานเล่นอีก !”
“มึงอ่อยกู”
กูอ่อยมึงตอนไหนสัส !!
“มึงชอบร้องไห้ต่อหน้ากู มึงชอบทำให้กูเห็นใจ มึงทำให้กูคิดถึงมึง ทั้งหมดนี่เป็นเพราะมึงอ่อยกู”
.
.
.
.
.
.
.
สัสเฮ้ยย !!! อ่อยบ้านมึงดิ !!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพให้ช้าไปหน่อย เมื่อวานไปเที่ยววันเด็กมา เหนื่อยมากเลยมาต่อให้ไม่ไหว โทดนร๊าา
อ่านไม่เม้น เดี๋ยวจะส่งกัส ไปรุกหัวใจถึงบ้าน หึหึหึ 
สั้นไปหน่อย เดี๋ยวพรุ่งจะมาอัพให้ต่อนะ ^^
ปล.ส่วนเรื่องที่ของคู่ คิวท์-พอร์ท ตอนวินไม่อยู่ ให้คิดว่าเราเป็นวินค่ะ ไม่รู้ไม่เห็น ฮ่าๆ อย่าแกล้งคนเขียนเลย T T บะบายๆ
หัวข้อ: Prince love ♥วุ่นนัก สะดุดรักนายวายร้าย ร้ายไม่ร้ายไม่รู้ แต่รักร้ายๆของคิวท์จบแล้วจ้า ^^ 9/3/12 (อ่าน 274247 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก