ร้าย 32
ซ่าส์ ๆ !!!~
เม็ดน้ำใสๆไหลออกมาจากบนท้องฟ้าสีครึ้ม ร่างเล็กวิ่งหลบฝนเข้าไปในใต้ต้นไม้ใหญ่น่าโรงเรียน มือเล็กกอดรัดกันแน่น ปากบาง
ซีดสั่น ชะเง้อคอรอคนที่อยู่ข้างในโรงเรียนอย่างมุ่งมั่น
“อ้าวว นี่ยัยคิวท์รอสามีเธออยู่เหรอจร๊ แหมน่าสงสารโดนพอร์ทเค้าสวมเขาให้แล้วหล่ะสิ ที่รักของเธอหนะ ออกไปกับยัยเจนแฟน
เขาตั้งนานแล้วย่ะ น่าสงสาร น่าสงสาร ฮ่าๆๆๆ”
ร่างบางของเด็กสาว สองสามคน ยืนถือร่มหัวเราะใส่หน้าเขา ร่างบางเฉหน้าไปทางอื่น ไม่ได้เก็บเอาเสียงนกเสียงกามาคิดต่อแต่
อย่างใด พวกเธอเบะปากใส่เชิงสมเพชก่อนจะหัวเราะคิคักออกไป เขาหันไปมองพวกเธอที่เดินผ่านไปแล้วตาแดงก่ำ ยกโทรศัพท์
สีฟ้าออกมา กดไปยังเจ้าของเบอร์ที่ปล่อยให้เขามายืนรอ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่เขาเรียก…
ไปไหน
ปล่อยให้เราออกมายืนรออยู่ตั้งนาน
ถ้าไม่มาแล้วก็น่าจะโทรบอกกันบ้าง
ไม่ใช่ให้เขามายืนตากฝนรออยู่แบบนี้…
ซ่าส์ ๆๆ !!!
ฝนเทลงมาเม็ดใหญ่ ท้องฟ้ามืดครึ้มลง ตัวผมเปียกโชก นักเรียนต่างทยอยกลับบ้านกัน ผมยืนอยู่คนเดียว รอว่าอีกเดี๋ยวไอ้พอร์
ทมันคงจะมา…
.
.
.
โอ๊ย ~ ไม่ไหวแล้ว มืดแล้ว พอร์ทคงไม่มาแล้ว…
ผมบอกตัวเองหยิบกระเป๋าถือขึ้น เดินกอดกระเป๋าข้ามไปขึ้นรถเมล์อีกฝั่ง ผมนั่งปัดยุงอยู่นานกว่ารถเมล์หันหนึ่งจะมา ผมขึ้นไปบน
รถตัวเปียกชื้นๆคนข้างๆหันมามอง ผมขยับถอยห่างกลัวว่าเขาจะพลอยเปียกไปด้วย
แปะๆ
“น้องครับ”
“อือ ครับ”ผมสะดุ้งตื่น หันไปมองคนข้างๆที่เป็นต้นต่อของเสียงเรียก
“ใกล้จะสุดททางแล้ว จะถึงบ้านยังหล่ะ”
“….อืม ใกล้แล้วครับ ป้ายข้างหน้าก็จะลงแล้ว ขอบคุณที่ปลุกนะครับ”ผมยิ้มให้พี่ชายข้างๆพี่เขาก็ดูเป็นมิตรดี ผมหยิบกระเป๋าขึ้น
ก่อนจะลงจากรถ ลืมไปแล้วว่าผมไม่ได้จ่ายค่ารถเมล์ด้วยซ้ำ
กริ๊งงๆๆ~
เสียงโทรศัพท์ผมสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงผมรีบล้วงมือหา
แม่…
“ฮัลโหลครับแม่”
‘คิวท์ถึงบ้านยังลูก วันนี้แม่อยู่เวรคงไม่กลับ กินข้าวแล้วใช่ไหม๊ อยู่กับพอร์ทรึเปล่าเรา’
อึก…ขอบตาผมร้อนผ่าวเวลาที่เราอ่อนแอที่สุด เรากลับมองข้าม คนที่รัก ผมที่สุดอย่างแม่ไป…
“ครับ ถึงบ้านแล้ว แม่ดูแลด้วยเอง กินข้าวด้วยนะ ผมเป็นห่วง”
‘จร๊ เสียงคิวท์ดูเนือยๆไม่สบายรึเปล่าลูก’
“ป่าวครับ ผมสบายดีฮ่ะ”
‘อืม แค่นี้ก่อนนะคิวท์ แม่มีงานด่วน’
“บายครับ”
ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง เลี้ยวเข้าไปในซอยมืดๆบ้านผม ตอนดึกๆแบบนี้มันจะเปลี่ยวผมกลั้นใจวิ่งเข้าไปอย่างเร็ว
แฮ่กๆๆ
ผมยืนหอบอยู่หน้าบ้าน ไขกุญแจเข้าไป เปิดไฟ เดินขึ้นบันไดชั้นบน ถอดเสื้ออาบน้ำ
แต่งตัวเสร็จผมก็นอนกลิ้งอยู่บนเตียง รอว่าเมื่อไหร่ไอ้พอร์ทจะโทรมา จะโทรไปก่อนก็อาย
หายไปอย่างนี้ ไม่เป็นห่วงผมเลย…
.
.
.
.
.
“อื้ออ อืออ”ผมหงุดหงิดเหมือนมีอะไรเย็นมาลูบแขนผม ก่อนจะปัดออก ผมลืมตาขึ้น เห็นไอ้พอร์ทกำลังถือผ้าเช็ดตัวให้ผมอยู่
ร่างกายรู้สึกหนักอึ้ง ลุกไม่ไหว รู้สึกอุ่นๆร้อนในตัว เหงื่อไหลทั้งๆที่แอร์เย็น ไอ้พอร์ทใช้ผ้าเย็นลูบหน้าผมไปมา
“ไปทำอะไรมาถึงไม่สบาย”มันถามเสียงนิ่งๆ
“ป่าว อากาศมันเย็นๆมั้ง”ผมดันกายลุกขึ้น รู้สึกมึนหัว แค่เห็นไอ้พอร์ทมันก็รู้สึกดีแล้ว ผมซบลงกับอกกว้าง
“มีคนบอกว่าเห็นมึงกับผู่ชายบนรถเมล์”
…
“อ่อ นั้นมันคนที่เรานั่งข้างๆด้วยเอง”
“แล้วทำไมป่านนั้นแล้วยังไม่กลับ”
“ก็นายบอกให้รอ…”
“กูสายไปครึ่งชั่วโมงมึงก็น่ากลับบ้านเองได้แล้ว ถ้าไม่ใช่ไปเถลไถลเที่ยวที่อื่น”
“…..” ผมนิ่ง มองดวงตาของคนตรงหน้ารู้สึกเหมือนหัวใจผมกำลังโดนบีบอย่างหนัก อยากร้องไห้ออกมาดังๆ
เปลี่ยนไป…
พอร์ทคนที่เคยดีกับผม…
ตอนนี้กำลังเปลี่ยนไป…
ให้ร้ายกับผมยังดีกว่าทำเป็นเฉยชามองเหมือนผมไม่มีค่าแล้วในสายตาตอนนี้ยังจะดีกว่า …
“พูดไม่ออกหล่ะสิ ถ้าเพื่อนๆเจนไม่เห็นกูคงไม่รู้เหอะ” ไอ้พอร์ทว่า พลางนอนลงบนเตียง
ผมลุกจากเบาะ ขึ้นไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกกลั้นน้ำตาตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ
เจน…
แฟนเก่าของพอร์ท เธอสวย และมีเสน่ห์ เก่ง และเป็นคุณหนู ต่างกับผม ผู้ชายธรรมดาที่มันเผลอตัวมาคลุกคลีด้วย และอีกไม่
นานผมคงโดนเขี่ยออกเมื่อมีเธอเข้ามาแทนที่
อึก…อือออออออออออๆ
ผมปิดหน้าตัวเองร้องไห้ กัดปากปิดเสียงสะอื้นของตัวเอง รู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะโดนทิ้งลงทุกที…
ในขณะที่ผมกำลังรักเต็มหัวใจ
แต่มันกลับหมดรักผมเหลือน้อยลง“เข้าห้องน้ำทำไมนาน”
“ท้องเสีย”
“เออ มานอนนี่มา ดึกอยู่เลย”ไอ้พอร์ทว่า ตบเบาะข้างๆ ผมล้มตัวลง กอดมัน กลัวจะไม่มีอีกแล้วกอดแบบนี้ มันอึ้งๆก่อนจะกอดผม
ต่อ ผมหลับตาลง รู้สึกอุ่นใจกับกอดของไอ้พอร์ท ผมรู้สึกดี..
“พอร์ท วันนี้ไอ้คิวท์หายไปไหนว่ะ”ไอ้วินทัก เมื่อเห็นผมเข้าไปเรียนโดยปราศจากร่างบางที่ตัวติดกันอยู่เสมอ ส่วนมันก็มีไอ้เชี่ยกัส
เป็นภูตตามตูดประจำตัวแทน
“ไม่สบายนอนซมไข้อยู่บ้าน”ผมว่า วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้
“แล้วมึงไม่อยู่เป็นเพื่อนมันเหรอว่ะ”ไอ้วิน
“มันคงดูแลตัวเองได้ กูไม่อยากขาดเพราะมีซ้อมบาสอีก”
“เออ! แล้วไอ้คิวท์มึงไม่สำคัญรึไง”มันขึ้นเสียงเหมือนประชดก่อนจะหันไปจิกตาใส่ไอ้กัสทีนึง
“สำคัญดิว่ะ”ผมขึ้นเสียงใส่ไอ้วิน ก่อนจะหยิบสมุดเรียนขึ้นมาเมื่ออาจารย์เริ่มเข้ามาสอนคาบแรกแล้ว
ผมลืมตาขึ้น รู้สึกว่างเปล่าคล้ายคนข้างๆจะหายไปแล้ว ผมหันไป ภาวนาขอให้ผมคิดไปเองคนเดียว
ว่างเปล่า…
“กัสค่ะ”
“ครับเจน”
“เจนจะมาชวนไปกินข้าวด้วยกัน เอ่อ..กัสว่างไหม๊”เธอว่าเหล่ตามาทางไอ้วิน ไอ้กัส ไอ เกมส์ ที่ทำหน้าเฉยชาราวกับไม่ได้ยิน
เสียงสูงๆจี๊ดใจของเธอ
“ว่างครับ”ผมตอบตกลง เธอยิ้ม ระริกระรี้เข้ามาควงแขนผมอย่างไม่อายใคร แต่ใครจะว่าผู้หญิงสวยๆอย่างเธอคงไม่มีใครปฎิเสธ
“เอิ่ม…วันนี้คิวท์เขาหายไปไหนหล่ะค่ะ”
“ไม่สบาย”
“ออ เป็นอะไรหนักรึปล่าวค่ะ เจนอยากไปเยี่ยมจังเลย”เธอว่า น้ำเสียงดูเสแสร้งปนยิ้มเยาะผมไม่ได้คิดไร
“ไม่ต้องหรอก ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ค่ะๆ หน้าเครียดเชียว พอร์ทลองกินนี่ดูนะค่ะ อร๊อย อร่อย”เธอตักอาหารใส่จานผม พลางยิ้มใสซื่อ ผมพยักหน้า ตักข้าวกิน รู้สึก
แปลกๆ
ผมเช็ดน้ำใสๆที่ไหลออกจากตา ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเพลียและหิวปนกัน
ร่างผมเซเหมือนจะล้ม ดีที่จับขอบโต๊ะเป็นหลักไว้ทัน ตาผมเหมือนจะพร่ามัว อาจเป็นเพราะเมื่อวานผมตากฝนหนักไปหน่อย
กลับมาข้าวยาก็ยังไม่ได้กิน แถมเมื่อคืนไอ้พอร์ทยังบ่นว่าร้อนเลยเร่งแอร์ให้มันซะตัวเองหนาว สุดท้ายก็เป็นผมที่ต้องมาดูแลตัว
เองอยู่คนเดียว ผมคิดถึงแม่จัง…
เที่ยงแล้ว วันนี้แม่ก็คงไม่กลับมา ผมเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็น ไม่มีอะไรเลย เฮ้อ ~
กำแล้ว เที่ยงนี้ผมคงอดจริงๆซะแล้ว…
“อิ่มแล้วเหรอค่ะ”
“ครับ”
“เจน ก็อิ่มแล้วไปไหนกันต่อดีค่ะ ก่อนขึ้นเรียน”
“….”ผมเงียบไม่ได้ฟังเสียงเธอ ในหัวรู้สึกเป็นห่วงคนตัวเล็กที่นอนอยู่ที่บ้านคนเดียว
“พอร์ท จะลุกไปไหนค่ะ”ผมวิ่งออกจากโต๊ะ ตรงไปลานจอดรถของโรงเรียน เสียงแว่วๆของเจนเรียกผมตามหลัง ผมหยิบกุญแจรถ
ขึ้นมา พร้อมกับขับรถออกจากโรงเรียนอย่างเร็ว
ผมเดินขึ้นไปข้างบนกะจะนอนต่อ รู้สึกท้องไส้มันปั่นป่วนคลายจะอาเจียน ผมวิ่งขึ้นห้องอย่างเร็วตรงไปยังห้องน้ำ ก่อนจะอ้วกออก
มาจนท้องไส้แทบทะลัก ผมผิงกับประตูหายใจหอบ
หลับตารู้สึกทรมาน ผมบ้วนปาก ออกจากห้องน้ำ หมดแรงทรุดลงกับพื้น ผมร้องไห้พลางปล่อยตัวซบลงไปกับพื้น
ปัง ! ปัง !
โครม !!
ผมผลักประตูห้องนอนไอ้คิวท์ ผมค่อยๆเดินเข้าไปจับร่างบางที่นอนยวบหมดสติราบกับพื้นห้อง
หน้ามันซีดเผือก ริมฝีปากก็จางแทบจะไม่มีสี ผมอุ้มมันขึ้น ตัวมันร้อนจี๋ ผมรีบพามันลงจากห้อง
วางมันลงบนรถ
คิวท์กูขอโทษ…
ผมมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หมอบอกว่าให้มันนอนพักผ่อนอีกไม่นานก็คงดีขึ้น ผมรอให้มันฟื้น ถ้าผมไม่ปล่อยให้มัน
อยู่คนเดียว ไอ้คิวท์มันคงไม่ป่วยหนักลงขนาดนี้ ผมกุมมือมันขึ้นมาจูบ ก่อนจะลูบหน้ามันไปมา ร่างบางลืมตาขึ้น พลางมองผม มัน
ยิ้มลุกขึ้นกอดผม ได้ยินเสียงสะอื้นของไอ้คิวท์ที่กระซิบผ่านหู ผมผลักร่างมันออก ก่อนจะก้มลงประกบปากมันอย่างแผ่วเบา ไอ้คิว
ท์จูบตอบผมแบบเด็กๆตามประสา ผมจูบซับน้ำตาใสๆ ก่อนจะขยี้หัวมันจนยุ่ง
“โอ๊ย ~ เจ็บนะ”
“อะไร”
“เจ็บหัว มันยุ่งหมดแล้ว”มันว่างอนๆ จับผมตัวเองก่อนจะทำท่าจะลุกจากเตียง
“ไปไหน”
“ปวดท้อง มันอยากจะอ้วกอะ”
“ไม่ให้อ้วก กลืนเข้าไป”
“จะกลืนเข้าไปได้ไง ออกไปนะ”
“พูดเล่น ก็เห็นว่ายังไม่ได้กินไร เดี๋ยวพาไปเอง”ผมว่า พลางพยุงร่างบางขึ้น มันดูงอนๆกลัวๆผมยังไงไม่รู้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะเอาแต่
ใจและขี้อ้อนสุดๆ
อึก อ้วก~ อืออๆ ฮาๆ อึกก เฮือก อ้วกกกก !!~
ผมลูบหลังให้ มันคลื่นไส้จนตัวงอ ผมยื่นแก้วน้ำให้มันบ้วนปาก อุ้มมันขึ้นไปนอนบนเตียง หน้ามันซีด ยิ้มให้ผม ก่อนจะหลับตาลง
ไปอีกครั้งด้วยความอ่อนล้า…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เหนื่อย ง่วง ดูอสูรน้อยในขวดแก้ว 555 เอานิยายมาฝากก่อนนอนคร๊าา
หัวข้อ: Prince love ♥วุ่นนัก สะดุดรักนายวายร้าย ร้ายไม่ร้ายไม่รู้ แต่รักร้ายๆของคิวท์จบแล้วจ้า ^^ 9/3/12 (อ่าน 253276 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก