ร้าย 27
“ไม่ว่ายังไงมึงก็คงไม่มีให้อภัยคนอย่างกู”
“กูเลือกจุดจบให้มึงแล้ว”
“จุดจบ…อะไร”ผมเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา นัยย์ตาคมหลุบต่ำ พลางเหยียดยิ้ม ลูบหัวผมไปมาก่อนจะผละออก ยกแขนก่ายหน้าผาก
“นอนเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงก็รู้เอง”
ผมหันตัวไปอีกทาง รู้สึกดีแปลกๆจุดจบงั้นเหรอ…ช่างน่าเศร้า…ผมควรยิ้มและดีใจอะไรที่ผมจะเจอในวันพรุ่งนี้…
มันไม่ใช่เรื่องดีนักหรอกไอ้วิน… ผมกอดตัวเอง
“ตื่นขึ้นมาสิ”
“จะไปไหนกัน”
“แดดกำลังดี ออกไปเล่นน้ำ”
“อืม”ผมลุกจากที่นอนโดยดี ฉุกคิดเรื่องเมื่อคืนแล้วใจหายแปลกๆ ทะเล เล่นน้ำ ความฝันในตอนเด็กของผม เพราะย้ายมาอยู่กับ
ครอบครัวไอ้เกมส์มานาน ชีวิตของมันไม่ได้ถูกเลี้ยงมาเหมือนเด็กทั่วไปที่กิน เที่ยว เล่น แต่ถูกเลี้ยงออกมาในรูปแบบหลักและ
เหตุผล ช่วยเหลือตัวเองได้และสืบสานธุรกิจที่บ้านในอนาคต ผมเองก็ตามก็ถูกเลี้ยงดูมาอย่างนั้นเหมือนกัน แม้ว่าเราต่างเติบโต
เป็นวัยรุ่นแล้วก็ตาม แต่ชีวิตของมันกับผมส่วนใหญ่ก็สิงอยู่ตามผับและบาร์ กินเหล้าเคร้านารีอย่างเดียวไม่ได้ไปสัมผัสกับ
บรรยากาศของธรรมชาติเท่าไหร่
“ชอบไหม”
“ชอบ น้ำทะเลมันเย็นดีจัง”
“แค่นั้น”
“ไม่ มันสีสวยมาก ทรายก็ดูดเท้ากูดี มันรู้สึกดี”หลังจากที่เหนื่อยมานาน
“ลองเดินไปอีกดิ”มันว่าจูงมือผมค่อยๆขยับ ก้าวไปเรื่อย ลึกขึ้น จนผมเปียกไปถึงเอว คลื่นในทะเลซัดมาจนผมเซล้มลง น้ำเค็มๆ
สาดเข้าหูเข้าตาผมจนอื้อ ร่างผมโดนกระฉากขึ้นจากมือแกร่ง ผมลูบหน้าตัวเอง ไอแค่กๆ แสบตาจัง เค็มๆมากด้วย
“เปียกหมดแล้ว ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอมึง”
“ไม่ ไม่เคยเรียนว่ายน้ำ”
“อืม”
“วันนี้อากาศดีว่าไหม”
“ใช่ ดีมาก”
“วิน”
“…..”
“มึงอยากเป็นอิสระจากกู ไม่ใช่เหรอ”
“………..”
“หึหึ เดินออกไปสิ เดินเข้าไปหาคลื่นในทะเล ครั้งแรกของมึงจะเป็นจุดจบของชีวิตมึง ทางเลือก
ของกูมันมีแค่เท่านี้ อาจโหดร้ายไปหน่อย ก็ดีกว่าต้องทนอยู่กับการทรมานไปเรื่อยๆ”
“หึหึ~ ฮ่าๆ นั้นดิ ดีกว่าอยู่กับคนอย่างมึง ขอบใจนะ จุดจบของกูมันสวยมาก”
“อืม ถ้าไม่อยากเดินลงไปก็ขึ้นตามมาที่ริมฝั่ง แต่หลังจากนี้ชีวิตของมึงจะเป็นของกู”
“ไม่หรอก กูอยากอยู่กับทะเล”ผมเงยหน้ามองฟ้า เดินเข้าไปหาคลื่นที่ซัดมา ไอ้กัสไปแล้ว มันขึ้นฝั่งไปแล้ว…ความตายมันน่ากลัว
หรือไม่…ไม่หรอกแค่อึดใจเดียวเท่านั้น ผมก็จะสบายแล้ว
อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา อยากเห็นไอ้เกมส์เป็นครั้งสุดท้าย ไม่พร้อมเลย ยังไม่อยากตาย…
ทันไหมจะผมจะวิ่งหนีขึ้นฝั่ง จะหลบคลื่นใหญ่ที่จะซัดมาหาผมได้ไหม ไกล ลึกไปเหลือเกิน…
ไม่ไหวแล้ว…
ใครก็ได้ ยื่นมือมาช่วยผมที !!! รั้งผมจากความตายไว้ที !!!
“วิน วิน มึงเป็นยังไงมั้ง”
เกมส์…
ฝันไปเหรอ แม้แต่ในฝันมึงก็ยังดูดีในสายตากูเสมอ..แต่มันผอมลงไปนะ…
ขอบคุณพระเจ้า…เช้าวันนี้ผมฝันดี…
แต่ !!!
ผมตายไปแล้ว…
“ไอ้เกมส์ ! มึงจริงๆเหรอกูยังไม่ตายใช่ไหม”ผมดึงหน้ามันดูใกล้ๆมันเบิกตาโต จับตัวผมนิ่ง
“เออ มึงยังไม่ตาย ไม่สบายอยู่ก็อย่าดิ้น เดี๋ยวก็เจ็บแผลหรอก”
“กูไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ไอ้เกมส์ อือๆๆ มึงไม่ได้หลอกกูใช่ไหม”
“ มึงร้องไห้ทำไมว่ะ หายไปนานขี้แยขึ้นนะมึง ไหนลองบอกกูมาสิ ว่าหายไปไหนมา ใครจับตัวมึงไป” ไอ้เกมส์วางมือลูบหัวผมขึ้น
ไปมา
“กู…”ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะบอกดีเหรอปล่าว อีกอย่างที่ผมรอดมา..ก็คงเป็นคนใจมารคนนั้นแหละที่ช่วยไว้
“ช่างเหอะ ค่อยให้มึงหายดีก่อนแล้วเราค่อยว่ากันใหม่”
“อืม”
“แล้วมึงเป็นไงบ้าง”
“กูก็ดี..”ดีมากเลยเกมส์ กูคิดถึงมึง
“หมอบอกว่ามึงมีแผลช้ำตามตัวหลายจุดโดยเฉพาะที่…ก้น..มึงบอกกูได้ไหมว่ามึงไปเจออะไรมาบ้าง”
……….
“วินๆ มึงเป็นอะไร”
“กูแค่เหนื่อย ขอนอนหน่อยนะ”ผมว่าล้มตัวลงไปนอนกับเตียงโรงพยาบาล ไอ้เกมส์ห่มผ้าให้
ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา ผมหันกลับเข้าหาผนังสีขาวที่ว่างเปล่า ไม่อยากนึกย้อนไปถึงเรื่องวันวานกับฝันร้ายที่เขาได้ผ่านพ้นไป
ไม่อยากจะคิดย้อนไป ได้โปรดอย่าถามอะไรจากผมเลย
“มันเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้มีรายงานว่าฟื้นแล้วครับ”
“อืม ออกไปได้ ถ้ามีอะไรคืบหน้าก็อย่าลืมมารายงานเรื่อยๆ”
“ครับ”
ร่างสูงนั่งลงกับเก้าอี้ มือควงปากกาไปมา นัยน์ตาคมเหม่อมองไปยังท้องฟ้าผ่านหน้าต่างบานใหญ่ นานแสนนาน ในหัวเขากำลัง
ว้าวุ่นใจไปหมด หลังจากได้รับโทรศัพท์ของเพื่อนรักความจริงทุกอย่างก็กระจ่าง ทุกอย่างที่ยูกิไม่เคยบอก ไอ้วินเองก็ไม่เคยจะ
บอกให้ผมรู้เหรอเพราะว่าผมไม่เปิดโอกาสรับฟังมัน ทุกอย่างเขาเข้าใจไอ้วินมันผิด มันสายเกินไปที่ผมเองจะย้อนเวลาไปแก้ไข
เช่นกัน
ผมเกือบฆ่ามันตาย !
ผมมองร่างบางที่กำลังเดินหายไปในคลื่นท้องทะเล..
กำลังจะหายไป..
ผมบอกตัวเองให้หันหลังกลับ..
ทุกอย่างกำลังจบ เหมือนความแค้นของผมที่มอดไหม้ พร้อมกับร่างของอีกคนกำลังจะสลายไปเช่นกัน แต่ดูเหมือนใจผมยังไม่
แข็งพอ…
ไอ้วิน !
ผมวิ่งตรงไปยังท้องทะเลกว้าง ดำน้ำลงไปตามหาร่างของไอ้วินที่หายลับตา
อยู่ไหน…
แค่กๆๆ
ผมอุ้มร่างบางที่หมดสติลงบนหาดทราย ไอ้วินหน้าซีดเผือก ผมยกมือมันขึ้นมา ชีพจรเล่นเบาจนน่าใจหาย ผมผายปอดมันอยู่นาน
ร่างบางสำลักน้ำออกมา ผมยิ้มโล่งใจก่อนจะอุ้มมันตรงไปยังบ้านพักหลังใหญ่ วินมึงต้องไม่เป็นอะไร !
ปัง !
“นั่งเหม่ออะไรอยู่ว่ะ”
“ป่าว มาทำไม กูไม่ว่างรับแขก”
“มาดูหมาที่ยอมปล่อยเนื้อให้ศัตรู”
“มึงบอกเองว่ามันเป็นพี่น้องกัน แล้วมันจะเอากันเองได้ยังไง”
“ผู้ชายกับผู้ชายจะพี่น้องกันยังไงก็เอากันได้ล่ะหว้า”
“เพ้อเจ้ออะไรของมึง แล้วไม่เอาไอ้แซมมาด้วยเหรอ”
“ช่างหัวมันดิ ปล่อยให้อยู่บ้านนู่น คุณหญิงแม่มันฝากไอ้แซมไว้กับกูอีกล่ะ น่ารำคาญ”ไอ้ซันขมวดคิ้ว นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามผม
“รำคาญจริงเหรอ งั้นเอาเลี้ยงที่บ้านกูนี่ เหงาอยู่พอดี”
“เหอะ ไม่ต้องกูมีปัญญาเลี้ยง”
“…” ผมยิ้ม ไอ้ซันหัวเสีย หมุนเก้าอี้ไปมา
“ไอ้วินเป็นไงมั้ง คิดดีแล้วเหรอที่ปล่อยมันไป ถ้ามันแจ้งตำรวจมาจับมึงที่หลังจะเป็นเรื่อง”
“มันไม่แจ้งหรอก เชื่อกูดิ”
“แล้วถ้าไอ้เกมส์มันรู้ว่ามึง ที่ทำร้ายไอ้วินแบบนั้นมันจะยอมเหรอว่ะ”
“กลัวอะไร กูก็มีอำนาจไม่แพ้ไปกว่ามันหรอก”
“เออ เรื่องของมึง ที่มึงช่วยมันแบบนั้นเพราะมึงรักมันแล้วใช่ป่ะ คนอย่างมึงเป็นเพื่อนกูก็มานานไม่ได้เป็นคนขี้สงสารขนาดนั้นนิ”
“กูไม่รู้ มึงเลิกยิงคำถามบ้าๆเกี่ยวกับไอ้วินใส่กูสักที ที่มาวันนี้เพราะเรื่องไอ้วินรึไงว่ะ”
“ปล่าว”
“แล้วเรื่องอะไร”
“ป๊ากับม๊าจะส่งตัวกูไปเรียนต่อที่เมกา”มันเสียงละห้อย ผมมองมัน หน้านิ่ง
“เมื่อไหร่”
“ปีหน้า กูอยู่ ม.6 พอดี”
“แล้วไอ้แซมหล่ะ”
“ไปกับกูด้วย แม่มันเป็นเพื่อนสนิทกับม๊ากู ดูดิขนาดชื่อมันก็เสือกคล้องกับชื่อกู แล้วม๊ายังบ่นอีกถ้าไอ้แซมเป็นผู้หญิงป่านนี้คงจับ
กูแต่งงานกับมันไปล่ะ”ไอ้ซันบ่น
“ฮ่าๆ สงสัยม๊ามึงคงจะได้ลูกเขยหว่ะ ไปอยู่ที่นู่นกันสองต่อสอง หึหึหึ~”
ฟู่วว!
“สัส ! กูสนใจแต่สาวๆหุ่น XXXX เท่านั้น ไอ้ผู้ชายร่างบางตัวเล็กๆทำอะไรไม่เป็นแบบนั้นกูไม่สนหรอก เหอะ”
“สมพรปากนะมึง อย่ามาได้กันทีหลังล่ะกัน”
“สัส ! กัส กูถีบมึงจริงๆนะ”
“ร้อนตัว !”
“กูไม่เล่นกับมึงแล้ว กูจริงจังนะเว้ย !”
“อะไร”
“ป๊าให้กูมาชวนมึงว่าจะไปด้วยกันป่าว”
“เมกา?”
“เออ”
“กูย้ายมาอยู่ไทยไม่กี่ปี ให้กูไปอยู่เมกาแล้วเหรอว่ะ”
“มึงอยากไปกับกูป่ะ”
“โหยย ไปเล่น3Pกับมึง ไอ้แซมไม่ไหวหรอกกูว่า”
“สัส กัส กูซีเรียส”
“อืม อยู่ไทยน่าเบื่อจะตาย มึงอยู่ไหนกูก็อยู่นั้นแหละ อีกตั้งหลายเดือนรีบไปไหนว่ะ”
“เออ กูค่อยหายเหงาหน่อย อยู่กํบไอ้แซมแค่นึกภาพก็สยองหล่ะ ขนาดข้ามถนนมันยังข้ามไม่เป็นเลยมึง”
“สยองเหรอเสียวกันแน่ว่ะ”
“…”
“ให้กูลองก่อนแล้วค่อยตอบมึงดีกว่าหว่ะ”ไอ้ซันยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฮ่าๆๆ”
“เชี่ยกัสนี่ กูบ้าจี้ตามมึงเลย”
“กูกลับก่อนแล้ว ได้ข่าวแว่วๆว่าไอ้วินฟื้นแล้ว ไม่ไปเตรียมหน่อยเหรอหึ”
“ว่างๆค่อยไป กลับไปเลยมึง”
“เออ”
ปัง !
“กินอีกหน่อยดิ มึงผอมไปเยอะมากเลยรู้ตัวป่าว”
“ไม่ไหวแล้ว อิ่ม”
“กินอีก”ไอ้เกมส์ขู้ ตักโจ๊กจ่อปากผมอีกคำ ผมส่ายหน้า รู้สึกปวดท้องมากจริงๆ
“ไม่กินก็ไม่กินหว่ะ เอาน้ำ ยาด้วย”
“อืม ใจ”ผมรับยาพร้อมกับกรอกน้ำตาม ไอ้เกมส์ทำหน้านิ่งใส่ สงสัยโกรธที่ผมกินข้าวไม่หมดแน่ ๆ ก็คนมันจุกอ่ะ จะยัดลงไปได้ไง
“มองอะไร ปิดตาหลับไปเร็วๆเลย” นิสัยเดียวกับไอ้กัสไม่มีผิด…
“จะมอง มองไม่ได้รึไงหว่ะ กูจะมอง !”
“เอ๊ะ มึงนี่เอาแต่ใจอีกแล้วนะ กูบอกให้นอนก็นอนไป ! ไม่สบายอยู่แล้วเสือกซ่าส์อีก”
“กูยังไม่ง่วง”
“นอนไปเหอะน่า เดี๋ยวไข้ก็ขึ้นอีก มึงยิ่งเป็นพวกโรครุมเร้า อยู่ด้วย ไม่ทันไรเดี๋ยวได้ตายไวหรอก”
“มึงก็คงอยากให้กูตายไวไวใช่ไหม แม่ง ! กูมันตัวปัญหามึงนิ” เอาอีกแล้ว ปากมันดันชวนทะเลาะอีกแล้ว ทุกทีๆก็ทำเหมือนผม
ไม่มีค่าอะไรเลยในสายตามัน
“ไม่อยากเถียงกับเด็กแล้ว ! นอนนะครับ”
มันเดินมาข้างเตียงพร้อมกับนั่งลูบหัวผมไปมา เหมือนฝันเลย …
แอ๊ดด…
ตึก
ตึก
ตึก
อื้ออ…
เสียงใครหนะ !!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สอบเสร็จแล้ว อิอิ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะค่ะ
หัวข้อ: Prince love ♥วุ่นนัก สะดุดรักนายวายร้าย ร้ายไม่ร้ายไม่รู้ แต่รักร้ายๆของคิวท์จบแล้วจ้า ^^ 9/3/12 (อ่าน 274312 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก