ร้าย37
“เกมส์ กูอยากให้มึงสืบเรื่องไอ้คิวท์หน่อย”
“เรื่องอะไรหว่ะ”
“มันมีชู้ ฆ่ามันทิ้ง!”
“เฮ้ย ! แรงไปแล้วมึง ไอ้คิวท์นี่นะ มีชู้ เข้าใจผิดแล้วมั้ง”
“ตอนที่พวกมันมีอะไรกัน ไอ้ระยำนั้นมันโทรมาหากู แล้วเมื่อกี้มันก็ส่งคลิปให้กูด้วย หยามหน้ากูเกินไปละ!”
“หื้อ? คลิป เฮ้ย รู้สึกว่ากูเพิ่งได้รับข้อความมาใหม่ เฮ้ย!คลิปนั้นของไอ้คิวท์เหรอหว่ะ”
“มึงเห็น!?”พอร์ทขึ้นเสียงไม่พอใจ ชายหนุ่มหันหน้าไปทางอื่น ด้วยสีหน้าที่กรุกกรุ่นด้วยความแค้น
“ไอ้วิน ไอ้กัส แซม ซัน มันก็ได้ แต่พวกกูไม่รู้ว่าเป็นคลิปของใคร”เกมส์บอก
“แม่ง! จัดการมันให้กูที ไอ้เหี้ยนั้นมันหยามกู”
“มึงเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้ง คลิปนั้นเหมือนคลิปเด็กผู้ชายโดนข่มขืนมากกว่าไม่น่าใช่คนรักกัน อีกอย่างมันก็ไม่ได้เห็นหน้า แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเป็นไอ้คิวท์”
“ก็กูนอนกับมันเกือบทุกคืน ทำไมกูจะจำเสียงมันไม่ได้!!!”พอร์ทระเบิดอารมณ์ใส่เกมส์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เขากุมขมับด้วยความเครียด รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
“มึงใจเย็นๆ กูจะให้ไอ้ซันสืบให้ ส่วนเรื่องตายไม่ตายกูจัดการให้ แล้วนี่ไอ้คิวท์ไปไหนกูยังไม่เห็น”เกมส์พูดพลางชะง้อมองคนร่างเล็กที่มักจะอยู่ตัวติดกับเพื่อนรักเขาเสมอ ในใจเกมส์เอง เขาไม่เชื่อหรอก ว่าคิวท์จะมีคนอื่น เพราะท่าทางซื่อๆนั้น เป็นไปไม่ได้ แล้วถ้าในคลิปนั้นเป็นคิวท์มันจริงๆ แสดงว่ามันไม่ได้เต็มใจแต่กำลังถูกข่มขืนมากกว่า
“นอนอยู่ในห้อง”พอร์ทบอกปัดพลางล้มตัวนอนบนโซฟาอย่างหนักใจ
“มึงทำไรมันปล่าว”เกมส์ถาม สีหน้ากังวลปนเป็นห่วง
“ก็แค่สั่งสอน”
“กูขอเข้าไปดูมันหน่อย”
“อืม เดี๋ยวกูพาไป”พอร์ทลุกขึ้น เดินนำเกมส์เข้าไปในห้อง
“หวงหว่ะ !”เกมส์ตะโกนใส่ ก่อนจะเดินตามไป
“มึงรุนแรงไปปล่าว”เกมส์แตะหน้าผากซีดที่เปลี่ยมชุ่มด้วยเหงื่อเบาๆ สภาพของคนตรงหน้าไม่ต้องให้พรรณนาเขาก็พอเดาได้ว่าเจออะไรหนักหนามาบ้าง เมื่อถกผ้าห้มลงเล็กน้อย รอยช้ำม่วงก็เห็นได้ชัดเจนบนผิวขาวซีด หน้าซูบผอมลงไปมาก เกมส์ไม่ได้คิดไปเอง เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าซูบลงไปจริงๆ
“มึงให้กูทำไง…เข้าไปโอ๋มันรึไง เพิ่งเสียตัวให้ผู้ชายคนอื่นมาหมาดๆ มึงให้กูทำไงฮ่ะ ถ้าคนที่มึงรักทรยศ !”พอร์ทตะคอกหน้าแดง หันไปมองร่างบางที่หลับอย่างเจ็บปวด
“คุยอะไรกันบ้างยัง”
“ยัง มันยังไม่ฟื้นเป็นเรื่องเป็นราว”
“กูว่าพาไปโรงบาลเหอะ เดี๋ยวอาการจะแย่เอา”เกมส์จับข้อมือเล็กพิจารณา ตามเนื้อตามตัวมีแต่รอยช้ำ
“กูเรียกหมอมาฉีดยาแล้วก็ให้ยามันแล้ว นอนซะพักเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง มึงไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก อยากทำตัวของมันเอง”
“เฮ้อ ถึงกูจะเป็นแค่คนนอก แต่กูก็เชื่อว่าไอ้คิวท์ไม่มีทางทำแบบนั้น ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงกล่าวหาจริงๆ สุดท้าย พอร์ทมึงนั้นแหละจะเสียใจ เพราะมึงกำลังทำร้ายคนที่มึงรัก !”
ผมเดินไปส่งไอ้เกมส์ที่หน้าห้อง ก่อนจะเดินกลับมาหาไอ้คิวท์ที่นอนไม่รู้จักอิ่มอีกครั้ง ผมรอให้ผมตื่นขึ้นมา นานเหลือเกินจนผมแทบทนไม่ไหว อยากจะเดินไปเขย่าตัวให้มันตื่นแล้วพูดความจริงออกมาซะทีว่าทำไมต้องมีคนอื่น !
เปลือกตาบางค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าขาวโผน เปลือกตาปิดลงอีกครั้ง ก่อนจะเปิดขึ้นมาใหม่ภาพต่างๆปรากฏมองเห็นขึ้นอย่างชัดเจน
“พอร์ท…”
“หิวจัง”
พูดไปก็เท่านั้น แกล้งยิ้มไปเพื่ออะไร… ไม่เหลือแล้วมั้งความรักที่คนตรงหน้าจะมีให้
“ในครัวมีโจ๊กลุกขึ้นมากินดิ”เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะเดินออกไป ร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกายลุกจากเตียงอย่างลำบากลำบน ร่างกายเขายังอ่อนเพลียนัก ไม่มีแรงแม้แต่จะทรงตัวให้อยู่นิ่ง
เวียนหัว…
ตุบบ
เพล้งง
เลือด…
“เป็นอะไร!!”
“เลือด…แก้วบาด ล้ม”
ร่างบางขยับตัวลุก เศษแก้วแตกกระจายเต็มพื้น มือเล็กอาบไปด้วยเลือด
“ซุ่มซ่าม ! ลุกขึ้นมาเร็ว ไหนดูมือหน่อย”ดุอีกแล้ว แต่เพราะเป็นห่วงใช่ไหม…
“พอร์ท…”
“เรียนกทำไมหนักหนา!”มันจับมือผมขึ้นมา ก่อนจะทำแผลให้อย่างเบามือ คิ้วขมวดกันเป็นปม
“เรื่องวันนั้น…เราไม่ได้มีคนอื่น…เราโดนข่ม..”
“หยุดเพ้อเจ้อ!!! จะว่ามึงโดนอะไรมาก็ช่าง กูไม่สน เพราะยังไงมึงก็ต้องอยู่กับกู!!! เป็นของกูคนเดียว”ไอ้พอร์ทตวาดลั้น อุ้งมือหนาบีบมือผมแน่นจนเลือดสีแดงซึมไหลออกมา
ผมรู้ว่ามันเจ็บปวดไม่ต่างกับผม แม้แต่ผมก็ยังรังเกียจตัวเอง…
“แผลเรียบร้อยแล้ว ไปกินข้าวกินยา”
ผมลุกขึ้นจากขอบเตียง เดินไปที่ครัว บนโต๊ะมีข้ามต้มกุ้งกับนมแล้วก็ยาตั้งอยู่ ผมนั่งลงตักข้าวต้มเข้าปากอย่างช้าๆ แขนเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง
.
.
.
“อยู่แต่คอนโดน่าเบื่อหว่ะ”
“อือ”
“ไปเที่ยวกันดีไหม”
“อื้อ”ผมหันไปมองไอ้พอร์ทที่นั่งดูทีวีอยู่ จู่ๆมันก็ชวนผมไปเที่ยว ไม่โกรธผมแล้วเหรอ?
“ไปไหม?”มันถามอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้ามามองผมที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
“ไป”ผมพยักหน้า ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดจากเสื้อยืดเป็นเสื้อตัวใหม่ ลายน่ารักสดใสแทน
“น่ารักดี”มันชมผมเดินเข้าไปใกล้ ไอ้พอร์ทยังใส่ชุดเดิมเสื้อยืดธรรมดาแต่ก็ยังดูหล่อไม่เปลี่ยน
เราเดินลงจากคอนโดไปด้วยกัน ตลอดทางไอ้พอร์ทก็ไม่ได้พูดอะไร ผมเข้าไปนั่งบนรถ ไอ้พอร์ทก็ขับรถของมันไปเรื่อย ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งคนไม่เยอะนัก
“ลงมาดิ”
ผมลงจากรถ ไอ้พอร์ทเดินมากอบกุมมือของผม ผมเงยหน้ามองมัน อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก สายตามันดูเย็นลง แต่ก็แสดงความไม่พอใจในตัวผมอยู่ เราเดินไปให้อาหารปลาใกล้ๆด้วยกัน
“ทำไมถึงพามาที่นี่”ผมถาม เมื่อเห็นไอ้พอร์ททอดสายตาไปยังสระน้ำกว้าง ผมกอดขาทั้งสองข้างหลับตา รู้สึกผ่อนคลายจากความเจ็บปวดที่มีของร่างกาย พอมาเจอกับธรรมชาติจิตใจของผมก็ดูสงบลง
ผมกลัว…
กลัวมาคนข้างๆจะทิ้งผมไปสักวัน
ผมเสียใจ
ถ้าสักวันมันจะทิ้งผมไปจริงๆ
“ผ่อนคลาย คนบ้างคนทำให้กูเสียใจ มันไปมีคนอื่น! กูไม่รู้ว่าทำไมมันถึงไปมีคนอื่น กูไม่เข้าใจว่ากูทำผิดอะไร ถึงกูจะเลว มันก็น่าจะบอกกูตรงๆ ถ้ามันไม่รักกูแล้ว”ไอ้พอร์ทว่า มองผมนิ่ง ผมหลบตาลง ไม่รู้จะตอบยังไง ไม่รู้จะอธิบายมันยังไง พูดหรืออธิบายอะไรไปมันก็ไม่ยอมเข้าใจและรับฟัง
“ช่างมันเหอะ! กูไม่แคร์ ว่ามันจะเคยไปเป็นของใคร เพราะยังไงร่างกายของมันก็อยู่ที่กู ส่วนหัวใจกูไม่รู้”ไอ้พอร์ทพูดอีกครั้ง ก่อนล้มตัวนอนบนพื้นหญ้า ผมยังนั่งกอดเข่า มือไอ้พอร์ทฉุดตัวผมให้ล้มลงนอนลงไป ผมนอนอยู่บนตัวไอ้พอร์ท
“เรารักพอร์ทคนเดียว”ผมกอดมันแน่น กอดให้แน่นเพราะกลัวว่าสักวันมันจะหายไป กอดให้แน่นเพราะผมรักมันมาก
“กูรักมึงนะคิวท์ กูรักมึงมาก ถึงกูจะทำร้ายมึง มึงเจ็บกูก็เจ็บ”ไอ้พอร์ทกอดผมตอบ เรากอดกันอยู่นาน ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปเท่าไหร่ น้ำตาผมไหลออกมาเปื้อนเสื้อของไอ้พอร์ท ผมเงยหน้าขึ้น ไอ้พอร์ทใช้นิ้วโป้งสองข้างเกลี่ยน้ำตาให้ ก่อนจะจูบลงที่เปลือกตาผมแผ่วเบาและอ่อนโยน
“จูบที่เปลือกตา เขาหมายถึง ฉันกำลังหลงรักเธอ”
มันว่าก่อนจะจูบที่เปลือกตาบวมๆผมอีกรอบ
“จูบที่ริมฝีปาก เขาว่า ฉันรักเธอ”
มันก้มลงมาประทับที่ริมฝีปาก ผมอมยิ้ม เผยอปากตอบรับ
“จูบที่คอ เขาว่า มึงเสร็จกู”
ไอ้พอร์ทไล้ลงมาที่ลำคอก่อนจะจุมพิตเบาๆ เราสบตากันไอ้พอร์ทยิ้มเจ้าเล่ห์
.
.
.
ผมกับไอ้พอร์ทนอนกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าอยู่นาน เรากอดและหยอกล้อกัน ก่อนจะลุกขึ้นไปให้อาหารปลาริมสระ ผมยิ้มมันหัวเราะ ไอ้พอร์ทไม่เอ่ยปากพูดเรื่องนั้นอีก มันดีกับผมมาก มันบอกว่ามันพร้อมจะให้อภัยผม เพราะมันปล่อยผมไปไม่ได้ เราพยักหน้าตอบรับอย่างจำใจ ถึงมันจะเข้าใจผมผิดก็ไม่เป็นไร…เพราะถึงยังไงตอนนี้มันก็ยังให้อภัย และรักผมมากขึ้นกว่าทุกที…
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์
ผมทำอาหารอยู่ในครัว จู่ๆไอ้พอร์ทก็เข้ามากอดผมจากด้านหลังแล้วกระซิบที่หูว่า “ขอโทษ”ผมพยักหน้าถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าไอ้พอร์ทมันขอโทษผมเรื่องอะไร วงแขนที่อบอุ่นกระชับเอวผมแน่นขึ้น ไอ้พอร์ทกอดผมอยู่นาน….
ผมไปโรงเรียนก็แทบจะไม่เห็นวี่แววของผู้หญิงคนนั้น “เจน” ผมเชื่อว่าวันที่เลวร้ายที่สุดของผม เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นจงใจจะทำร้ายผม อยากให้มันเลิกกับไอ้พอร์ทแต่เพราะความรักมันบังคับคนให้ทำความเลวถึงเพียงนี้จริงเหรอ? แต่ผมเชื่อว่าความรักถ้าวันหนึ่งมันกำลังจะเลือนรางหายไป ผมคงจะยื้อและฉุดทุกทางแม้ผมจะเจ็บก็คงจะยอมแลกเพื่อความรักให้ยังมีคงอยู่ ผมเดินออกจากโรงเรียนโดยปราศจากไอ้พอร์ทอยู่เคียงข้าง วันนี้เป็นวันเกิดของมัน ผมเดินออกไปซื้อของคนเดียว ร้านขายของขวัญข้างโรงเรียน ผมเลือกที่จะเดินเข้าไป ตุ๊กตาดีไหม๊? แต่อย่างไอ้พอร์ทคงไม่ชอบหรอกมั้งตุ๊กตา แต่มันเหมาะกับไอ้พอร์ทจริงๆ ผมหยิบตุ๊กตาแมวน้อยสีน้ำตาลออกมา เวลาที่ไอ้พอร์ทอ้อนมันจะอยู่เหมือนลูกแมวน้อยๆ แต่น้อยครั้งนักที่ผมจะเห็น เพราะมันเอาแต่ดุผมอย่างเดียว ผมเลือกตุ๊กตาตัวนั้นหยิบให้เจ้าของร้านพร้อมกับ ห่อของขวัญให้เรียบร้อย ไม่ทันที่ผมจะหันหลังออกจากร้าน จู่ๆก็มีคนเข้ามากอดผมอย่างแรง ผมรู้สึกได้ว่าเป็นไอ้พอร์ท มันปล่อยผมพร้อมกับจูงมือผมออกจากร้าน
“อย่าออกมาคนเดียวอีก”
“รู้แล้ว”
“แล้วไปซื้ออะไรมา”
“ของขวัญ”
“ไม่ได้อยากได้สักหน่อย”มันว่า ของขวัญในมือผมแทบร่วงหล่น ไอ้พอร์ทจูบที่แก้มผมอย่างแรง
“อยากได้คนนี้ตะหาก คนนี้เจอกันนะที่รักห้อง….”ไอ้พอร์ทยิ้มกวน ผมตบลงที่อกหนึ่งทีก่อนจะเดินอมยิ้มพร้อมกับไอ้พอร์ทที่โอบกอดผมไปตลอดทางเข้าโรงเรียน ไม่รู้เมื่อไหร่ผมรู้สึกรักมันมากขึ้นทุกที รักจนไม่อยากจะเสียมันไป รักทั้งๆที่เมื่อก่อนปากเคยบอกว่าเกลียด แต่สุดท้ายผมก็รักมันจริงๆ
“รักคิวท์นะ”
มันกระซิบลงที่หูผมอีกครั้ง พร้อมกับจูบหนักๆ ที่ริมฝีปาก คล้ายจะเป็นคำสัญญาว่ามันจะรักผมตลอดไปจริงๆ….
“ถึงจะเริ่มต้นเลวร้าย แต่รักของเราก็จบลงด้วยดี”
“จบแล้วครับ สำหรับรักร้ายๆของผม”
คิวท์The end
จบแล้วค่ะนิยายเรื่องแรกของแจงจบแล้วจริงๆ
ก็ไม่มีอะไรเหลือตกค้างแล้วเนอะ สรุปคู่นี้จบสวยใช่ม๊า? (กลัวโดนตบ)
คนเขียนไม่อยากทำร้ายตัวละครไปมากกว่านี้เลว < เลวมาก
ส่วนตอนพิเศษอะไรยังไง ก็แล้วแต่เนอะ หวังว่าจะได้รับการตอบรับอย่างดีสำหรับตอนจบนะค่ะ
ส่วนเรื่องคิวท์ พอร์ทมันเข้าใจหมดแล้วล่ะค่ะ แต่ไม่ได้เขียนลงไป พยายามจบให้กระชับที่สุดเท่านั้นพอ ขอให้พูดแต่เรื่องดีๆกันเน้อ
อ่านมาจนถึงตอนจบแล้วไม่รู้นักอ่านของคนเขียนจะอ่านชื่อ นายเอกของเราถูกกันไหม๊ 555
นายเอกของเราชื่อ คิวท์ (คิ้ว=น่ารัก)
ใครอ่าน คิวอยู่ผิดนร๊าา
ฮ่าๆๆ ขอบคุณสำหรับเม้นกำลังใจทุกคนนะค่ะ ที่อาจจะชอบและไม่ชอบนิยายของคนเขียนเอง
นิยายเรื่องแรกก็จยลงไปแล้ว เหลือเชื่อไม่ดองวุ้ยย 555
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังใจดีนะค่ะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
^^
ปล. ต้องไปอัพนิยายอีกเรื่องต่อแร้ววเหนื่อยยย กรี๊ดดด 5555
หัวข้อ: Prince love ♥วุ่นนัก สะดุดรักนายวายร้าย ร้ายไม่ร้ายไม่รู้ แต่รักร้ายๆของคิวท์จบแล้วจ้า ^^ 9/3/12 (อ่าน 253240 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก