Part V
“พ่อใหญ่ฮะ พ่อล่ะ” เสียงของเด็กชายวัยแปดขวบหน้าตาน่านักน่าเอ็นดูถามกับผู้ชายร่างสูงใหญ่
“อยูในครัวครับ บอกว่าจะไปทำข้าวเที่ยง แต่เนทดูนาฬิกาสิ เพิ่งจะแปดโมงเองน่ะ” ปาล์ม หนุ่มใหญ่วัย 39 ปี ตอบเด็กชายพลางชี้ไปทางนาฬิกาบนฝาผนังที่บอกเวลา 08.26 น. อย่างชัดเจน
“เอาอีกแล้วเหรอ คุณพ่อนี่ขี้ลืมจังแฮะ” เจ้าตัวว่าพลางหัวเราะเบาๆอย่างอดขำผู้เป็นพ่อไม่ได้ คุณพ่อคนดีของตนกลายเป็นคนขี้หลงขี้ลืมไปเสียแล้วสิ บางครั้งก็ลืมอะไรง่ายจนน่าขำเชียวล่ะ
“พ่อก็ว่างั้น เหมือนเด็กเข้าไปทุกทีเลยล่ะรายนั้นน่ะ” ร่างสูงว่า
“ฮ้าวว! สวัสดีครับพ่อใหญ่” เนมหนุ่มน้อยวัย 14 ปี เดินหาวหวอดลงมาจากชั้นสองของบ้าน คนนี้หน้าตามาคนละแนวกับน้อง แม้จะอยู่ในวัยเพียง 14 ปี แต่ก็มีร่างกายที่สูงใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกัน แววความหล่อและเจ้าเล่ห์ฉายชัดบนใบหน้า
“พ่อใหญ่ฮะ เมื่อคืนพี่เนมไม่ยอมนอนนั่งเล่นเกมส์จนดึกเลยฮะ” เนทรีบฟ้องพ่อใหญ่ของตน คนเปนพี่จึงรีบส่งสายตาคาดโทษมาให้ทันที
‘หาเรื่องให้อีกแล้วไอ้เด็กแสบ คอยดูเถอะ!’
“จริงอย่างที่น้องว่าหรือเปล่าเนม พ่อบอกว่าอย่างไรเมื่อคืนน่ะ” ปาล์มถามเสียงดุๆ จนคนโดนดุต้องตอบอย่างหงอยๆ
“บอกว่าห้ามนอนดึกครับ เพราะวันนี้ต้องไปเรียนพิเศษ”
“แล้วทำไมถึงไม่ทำตามครับ...”
“ง่า....ก็....เอ่อ.....ขอโทษค้าบบบ ผมผิดไปแล้ว” คนโดนดุกล่าวอ่อยๆ ตาก็จ้องไปที่น้องชาย แต่คนเป็นน้องก็หาได้กลัวไม่ แลบลิ้นล้อเลียนอยู่ข้างหลังผู้ปกครอง
“อ้าว! นี่ยังไม่ไปเรียนกันอีกเหรอ” ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังเคลียร์โทษก็มีเสียงทุ้มหวานจากใครอีกคนดังขึ้นมา ก่อนจะปรากฎร่างสูงเพรียวตามกลังเสียง คนๆนี้คือไนท์ ชายหนุ่มหน้าตาอ่อนโยนในวัย 36 ปี เจ้าตัวอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงเลดูสบายๆคาดทับด้วยผ้ากันเปื้อนสุดน้ำเงินเข้ม
“จะไปไหนล่ะพ่อค้าบบ ดูนาฬิกาสิ เพิ่งจะแปดโมงเอง เฮ้อ! มีพ่อขี้ลืมนี่เหนื่อยแฮะ” เนมว่าพลางสายตาให้บิดาแท้ๆอย่างปลงๆ เมื่อก่อนก็ปกติดีหรอกนะ แต่หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นนี่พ่อของเขาดูเบ๊อะบ๊ะขึ้นจมเลย
“อ้าวเหรอ! โทษทีๆ แย่จังลืมอีกแล้ว” ไนท์ว่า มีแววกังวลเล็กๆสายตา
“ไม่เป็นไรหรอกน่า มานั่งนี่มา” ปาล์มเอ่ยขัดก่อนจะเรียกคนร่างเพรียวให้เข้ามานั่งที่โซฟา มีก็ตบปุๆที่ที่ว่างข้างตัว
ปาล์มมองร่างสูงโปร่งของไนท์ด้วยแววตาเป็นประกาย....คนดีของเขา....หลังจากที่เจ้าตัวจมน้ำเมื่อหกปีก่อน...เพราะขาดออกซิเจนนานเกินไป...ไนท์เกือบกลายเป็นเจ้าชายนิทรา...เขาเฝ้าภาวนาอยู่นานหลายวัน...ในที่สุดไนท์ก็ฟื้น...แต่ก็แลกมาด้วยความทรงจำบางส่วนที่หายไป...ตัวตนของเขา...เป็นหนึ่งในนั้น...และเมื่อรู้อย่างนั้น...เขาจึงใช้โอกาสนี้แทรกตัวเข้ามาในชีวิตอีกคนๆนี้อีกครั้ง.........คราวนี้....เขาใช้หัวใจทั้งดวง.......เมื่อไนท์เริ่มรับรู้ถึงตัวตนของเขา...เขาก็รู้สึกดีใจมาก...ในอกเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดี.....
แต่ทว่าหลังจากนั้น 1 ปี ตัวตนของเขาก็ถูกพรากไปจากความทรงจำของไนท์อีกครั้ง....จากอุบัติเหตุทางรถยนต์...ศรีษะถูกกระแทกอย่างรุนแรง...บาดเจ็บสาหัส....ไนท์หัวใจหยุดเต้นไป 3 ครั้งติดกันในเวลาเพียง 4 ชั่วโมง ในตอนนั้นเขารู้สึกเหมือนใจจะขาดรอนๆ เขาสาบาน....สาบานกับทุกๆสิ่งที่อยู่ ณ ที่นั่น...หากคนที่นอนอยูในห้องฉุกเฉินกลับมีชีวิตได้อีกครั้ง...เขาจะดูแลคนๆนี้...ด้วยชีวิตและหัวใจทั้งหมดของเขา...จะไม่ทำให้ทุกๆอย่างเป็นเหมือนในอดีต....ครานี้...สิ่งศักดิ์สิทธิ์นำเอาความทรงจำทุกสิ่งทุกอย่างของไนท์ไปเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน......ไนท์กลายเป็นคนความจำเสื่อมอย่างถาวร......ไม่มีทางนำสิ่งใดๆกลับมาได้อีก....แม้แต่เรื่องพื้นฐานในชีวิตอย่างการอ่านการเขียน การหยิบจับและใช้อุปกรณ์...ก็ยังไม่มีเหลือ.....เหมือนไนท์เป็นเพียงภาชนะที่ว่างเปล่าที่ต้องการการเติมเต็ม.....และที่สำคัญผลกระทบการอุบัติเหตุครั้งนั้น
.....ไนท์กลายเป็นคนขี้หลงขี้ลืม......
“ข้าวเช้าเสร็จหรือยังฮะพ่อ” เนทถามเสียงใส
“เรียบร้อย มีต้มยำกับผัดผัก” ไนท์บอกพลางยิ้มให้ลูกคนเล็กและนั่งลงข้างๆร่างสูงใหญ่
“งั้นเนทไปกินข้าวดีกว่า ไปกันพี่เนม” เจ้าตัวยุ่งลุกขึ้นยืนพลางออกแรงน้อยๆของตนดึงแขนพี่ชายไปทางห้องครัว ซึ่งเนมก็ตามไปแต่โดยดี ปล่อยให้ผู้ปกครองและคุณพ่อของตนอยู่กันตามลำพัง
“ทำไมผมขี้ลืมแบบนี้นะ ก่อนความจำเสื่อมผมขี้ลืมแบบนี้หรือเปล่าคุณปาล์ม” ไนท์ถามอย่างรำคาญตัวเอง เขารู้ว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำทั้งหมดไป แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาหงุดหงิดไปมากกว่าการหลงลืมแบบสุดกู่ของตัวเองอีกแล้ว บางทีเขาก็ลืมอะไรไปง่ายๆ เขาต้องใช้เวลานานพอดูถ้าจะจดจำอะไรสักอย่างหนึ่ง มันต้องอาศัยการท่องจำซ้ำแล้วซ้ำเล่ากว่าสิ่งนั้นจะซึมเขาไปในสมอง
“ไม่หรอก เมื่อก่อนปาล์มจำแม่นจะตาย” ปาล์มว่าพลางโอบไหล่คนตัวเล็กว่าเขามาให้ศรีษะหนุนไหล่เขา
“อย่างนี้ก็แย่สิ ผมมันไม่ได้เรื่องเล้ย” เจ้าตัวว่า
“เอาเถอะน่า ถึงไนท์จะขี้ลืมแต่พี่ก็รักนะ” ปาล์มอดหยอดไม่ได้ ส่งผลให้คนเริ่มแก้มแดงเรื่อด้วยความเขินอาย ตั้งแต่เขารู้ว่าตัวเองความจำเสื่อมก็ได้ผู้ชายตัวใหญ่นี่แหละเข้ามาดูแล คอยเล่าเรื่องในอดีตให้เขาฟังรวมถึงเรื่องที่เจ้าตัวเคยทำร้ายเขามามากแค่ไหนด้วย ซึ่งเขาก็ได้แต่รับฟังเงียบๆ เพราะว่าตัวเองจำอะไรไม่ได้แม้แต่นิดเดียว จริงๆก็ไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่อ่อนโยนมากๆคนนี้เคยเป็นคนทำร้ายเขามาก่อน แต่เจ้าตัวก็ยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง เขาจึงไม่ขัดอะไรอีก
“หยอดผมทุกวันแบบนี้คิดว่าผมจะใจอ่อนเหรอ” ไนท์ถาม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าผู้ชายนี้คนอย่างไรกับเขา คนมันแสดงออกซะโจ้งแจ้งขนาดนั้น ถึงความจำเสื่อมแต่ก็ไม่ได้โง่จนมองไม่ออกนะ...
“น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนเลย นับประสาอะไรกับใจคนล่ะ” ปาล์มว่ายิ้มๆ หลายคนคงแอบกร่นด่าเขาอยู่...ที่เขาทำร้ายไนท์....ใช่....ปาล์มยอมรับมันอย่างไม่คิดที่จะแก้ตัว...คนที่ไม่เคยเห็นค่าคนสำคัญอย่างเขา...เมื่อต้องเสียคนสำคัญไปถึงได้รู้ตัว.....ที่ไนท์ว่าเขาในตอนนั้นมันไม่ผิดไปจากความจริงเลย...
เขาจงใจโกหกและปิดบังทุกอย่าง....
เขาโกหก....หลอกลวง....ใช่.....เขาไม่เคยรักไนท์....ที่ทำไปทั้งหมดก็แค่....หมั้นไส้.....อยากสั่งสอน....แต่นั่นมันก่อนหน้าที่เขาจะรักอีกฝ่าย....รักโดยที่ไม่เคยจะรู้ตัว....เรื่องแต่งงาน...มันก็เป็นเรื่องจริง ตระกูลเขาเป็นคนมีเงิน มีชื่อเสียง การคลุมถุงชนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นปกติอยู่แล้ว เขาไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เรียนจบ มีงาน มีเงิน มีลูกมีเมีย สืบทอดตระกูล...ทุกอย่างถูกกำหนดไว้หมด...แต่ปาล์ม...ก็ฝืนเลือกทางเดินของตัวเองเป็นครั้งแรก....หลังจากที่เขาเสียคนที่เปรียบเสมือนหัวใจของตัวเองไป....แม่แทบจะฆ่าเขาด้วยซ้ำตอนที่รู้ว่าลูกชายตัวเองรักผู้ชาย...แถมคนๆนั้นยังเป็น....ไนท์...คนที่แม่รู้จักดีเสียอีก.....กว่าแม่จะยอมรับตัวตนของเขาก็กินเวลาไปหลายปี...วันนี้....วันที่แม่ของเขายอมรับคนร่างโปร่งมาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของบ้านอย่างเต็มใจ...
เมื่อเรียนจบเขาก็ไม่ได้เจอไนท์อีกเลย...หลายปีเขาอยู่กับความทุกข์....ความทรมาน...พยายามจะตัดใจก็ทำไม่ได้ พยายามจะเริ่มต้นใหม่...ก็ต้องล้มเหลว...ปาล์มรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกผูกติดไว้กับผู้ชายที่ชื่อนิธิกรไปเสียแล้ว เขาคิด...หากนี่คือผลกรรมที่เขาต้องแบกรับเมื่อลงมือทำร้ายคนสำคัญอย่างไม่น่าให้อภัย...เขาก็เต็มใจจะรับ....แต่เขาขอ....หากมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง....ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนก็ตาม...เขาจะไม่ปล่อยหัวใจของเขาไปอีกแล้ว เขาจะทำ....จะทำให้ไนท์รักเขาด้วยหัวใจอีกครั้ง....ครั้งนี้....เขาขอเอาหัวใจของตัวเองเป็นเดิมพัน....
11 ปีต่อมาเขาก็ได้พบกับไนท์อีกครั้ง....ที่สนามบิน....
เมื่อได้พบกันแล้ว...เขาก็ค่อยติดตามร่างโปร่งไปทุกที่....ตามไปเฝ้ามองอยู่ห่างๆ...ไนท์ในวัยทำงานนั้นดูสุขุมขึ้นมาก อาจจะเป็นเพราะหน้าที่การงาน...และลูกๆ...ในขณะที่เขาเลือกที่จะหยุดอยู่กับอดีต...อีกคนหนึ่งกลับเลือกที่จะเดินต่อไป....ยอมรับว่าตอนที่รู้เขาเจ็บ....เจ็บที่รู้ว่าอีกคนสามารถกลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปได้...โดยที่ไม่มีเขา....เขารู้สึกเสียหน้า.....แต่มันก็เท่านั้น....ไนท์จะต้องใช้เวลาเยียวยาหัวใจนานแค่ไหนกว่าจะกลับมามีความสุขได้อีก.....เขาควรจะเคารพการตัดสินใจของไนท์สิถึงจะถูก....ดังนั้นเขาจึงเลิกคิดเรื่องนี้ไป....เพราะอย่างเสียเขาก็ทำตัวเอง....
ตอนที่ลูกชายคนโตของเจ้าตัวร้องเรียกหาบิดาด้วยความตกใจ เขาหัวใจแทบจะหยุดเต้น รีบกระโจนลงน้ำตามหาอย่างบ้าคลั่ง ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเจอร่างที่ตามหา ไนท์ในตอนนั้นแทบจะไม่หายใจแล้วด้วยซ้ำ เขากอดร่างนั้นไว้แน่นพลางเรียกสติ...โล่งใจที่เจ้าตัวฟื้น แต่ก็หมดสติไปอีก....ปาล์มรีบพาร่างของไนท์ไปโรงพยาบาล ก่อนที่จะช็อคกับคำวินิจฉัยของแพทย์ในเวลาต่อมา...
“คนไข้สูญเสียความทรงจำบางส่วน”“มั่นใจจริงนะคุณ ไม่เบื่อหรือที่ต้องมาคอยดูแลคนความจำเสื่อมแถมขี้หลงขี้ลืมแบบผมน่ะ” ไนท์ผละออกจากไหล่พลางถาม ทำให้ปาล์มที่ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้งรู้สึกตัว...
“ไม่หรอก ให้ดูแลทั้งชีวิตก็ยังไหว” ปาล์มตอบพลางกระชับอ้อมกอดแน่น...คนในอ้อมแขนของเขาคนนี้....คนที่เขาสามารถตอบได้อย่างไม่ลังเลว่า ‘รัก’ มากเหลือเกิน
รักมากกว่าสิ่งใดในโลก...
“แต่ผมมีลูกมีเมียไม่ใช่หรือ ถึงเธอจะเสียไปแล้วก็เถอะนะ คุณรับได้...”
“พี่รับได้ทุกอย่างแหละ...ขอให้คนๆนั้นเป็นไนท์ก็พอ” ยกมือขึ้นลูบศรีษะที่ปกคลุมไปด้วยผมดำยาวประบ่า จากอุบัติเหตุสองครั้งซ้อนทำให้ร่างกายของไนท์ดูจากซูบผอมลงมากกว่าเดิม อันที่จริงไนท์ก็มีร่างกายสมส่วนและแข็งแรงเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่หลังจากวันที่ประสบอุบัติเหตุมาจนถึงวันนี้...น้ำหนักของไนท์ลดลงไปเป็นหลักสิบกิโล กลายเป็นผู้ชายตัวสูงที่ติดมีหุ่นบางๆแทนเสียอย่างนั้น ผมที่เคยตัดสั้นถูกปล่อยให้ยาวจนประบ่า...
ไนท์ในตอนนี้ดูน่ามองกว่าเมื่อสมัยมหาวิทยาลัยหลายเท่านัก“เลี่ยน! ลองให้ผมจำได้สิ ไม่มีทางมานั่งหวั่นไหวกับคุณแบบนะ....” ร่างเพรียวรีบเอามือปิดปากตัวเองเมื่อรู้ว่าหลุดพูดอะไรออกไป ใบหน้าเริ่มกลับมาแดงก่ำอีกครั้งด้วยความอับอาย
บ้าจริง! หลุดไปจนได้สิ!! “หือ...ว่าไงนะครับ เมื่อกี้ไนท์ว่าอะไรนะ พี่ได้ยินไม่ค่อยชัด” ปาล์มถามพลางยิ้มน้อยๆอย่างล้อเล่น ที่จริงแล้วเขาได้ยินชัดเลยแหละว่าอีกฝ่ายพูดอะไร
“อะไร ไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย หูฝาดแล้ว” เจ้าตัวว่า ก้มหน้างุดอย่างไม่ยอมสบตา ทำให้คนมองนึกอย่างแกล้งขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“จริงเหรอ ว้า...จังเนอะ...เมื่อกี้พี่ได้ยินใครบอกว่าหวั่นไหวอะไรเนี่ยแหละ”
“ผมไม่ได้พูดซะหน่อย! เฮ้ย! เวรล่ะ!” ไนท์เผลอออกปากเถียงอย่างลิมตัว ก่อนจะตกใจที่พลั้งปากออกไปอีกแล้ว
“แสดงว่าพี่ได้ยินจริงๆสิเนี่ย หืม...หวั่นไหวแล้วเหรอครับคนดี.....” ว่าพลางก้มลงกระซิบข้างหูบ้างเบาๆ ประทับจมูกโด่งๆของตัวเองสูดดมความหอมข้างแก้มคนหน้าแดง
“อะไรเล่า เอาหน้าออกไปนะไอ้คนหื่นกาม” คนแก้มแดงว่าพลางใช้มือผลักหน้าที่เข้ามาคลอเคลียออกไป
“พี่ไม่ได้หื่นเสียหน่อย ปรักปรำกันชัดๆเลย” รวบตัวคนที่อายเข้ามากอดอย่างเต็มไม้เต็มมือ ปาล์มยิ้มแก้มปริให้กับตัวเอง ในอกเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“แล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่มันเรียกว่าอะไร ปล่อยสิโว้ยยย” คนตัวบางเริ่มดิ้นรนหาทางออกให้ตัวเองแต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะติดออมกอดแข็งที่รัดตัวเองอยู่ หน้าแดงซ่านด้วยความเขินอายต่อการกระทำของอีกคน
“ปล่อยก็โง่สิครับ กว่าจะจับอยู่นี่ใช้เวลานานมากเลยนะ”
“จับหย่งจับอยู่อะไร ผมไปอยู่เฉยๆให้คุณจับตอนไหนกัน”
“ก็ไอ้ที่นั่งนิ่งๆให้พี่กอดอยู่นี่ไง”
“นั่นเพราะคุณไม่ยอมปล่อยต่างหากเล่า!!”
“ฮ่าๆๆๆ นี่....พี่ถามจริงๆนะไนท์....ตอนนี้รู้สึกยังไงกับพี่....” ปาล์มใช้มือจับใบหน้าของคนที่หันหน้าหนีให้กลับมาสบตากันเหมือนเดิม จ้องมองลงไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มจนเห็นตัวเองอยู่ในสายตาของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
หลายครั้งที่เขาเห็นไนท์เผลอแสดงท่าทีที่เจ้าตัวพยายามปิดไว้ให้เขาเห็น ทั้งสายตาขวางๆยามที่มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาใกล้ๆเขา ทั้งความเขินอายที่แสดงออกมาเมื่อถูกเขาป้อนคำหวานใส่ นัยน์ตาสั่นไหวเมื่อเขาดึงเจ้าตัวเข้ามากอดมาหอม เขารู้ว่าไนท์เริ่มหวั่นไหวกับเขา แต่เขาก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกของคนที่รัก...เขาไม่กล้าคิดเขาข้างตัวเองขนาดนั้น....ไม่กล้าคิดเลยจริงๆ....
“หืม...รู้สึกยังไงน่ะเหรอ” คนนถูกถามหยุดดิ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนถาม คิ้วเรียวขมวดมุ่นน้อยๆก่อนจะเอ่ยตอบ “ก็...อยู่ด้วยแล้วสบายใจ...มีความสุขดี....”
“แล้ว... ‘รัก’ พี่หรือยัง”
“ถามอะไรแบบนั้น!!” ไนท์หน้าแดงวาบ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าถามตนตรงๆแบบนี้
“อ้าว! ก็พี่อุตส่าห์หว่านเมล็ดมาตั้งนาน พี่ก็ต้องหวังผลของมันสิ อย่าบอกว่าไม่รู้นะว่าพี่รู้สึกยังไงกับไนท์น่ะ แสดงออกขนาดนี้แล้วนา” ปาล์มตอบออกมาอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน ส่งผลให้คนถามมองตาเขียวปั๊ด
“โรคจิต!!”
“โรคจิตแต่พี่ก็รักนะ เมื่อไหร่จะรักพี่เสียทีล่ะ พี่รอนานม๊ากแล้วนะ” คนร่างหนาว่าเสียงสูง
“ชิ.....นิดหน่อย......” ไนท์พูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ประโยคที่จับใจความไม่ได้ทำให้คนฟังต้องขมวดคิ้วอย่างงุนงง
“นิดหน่อย....นิดหน่อยอะไร....”
“โว้ยยยย โง่เหรอ! รักนิดหน่อย เข้าใจยัง!!” ว่าจบก็หันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่รู้ไม่ชี้ ทิ้งให้คนร่างหนาชะงักประมวลผล
รักนิดหน่อย..........
รักเหรอ......
“จริงเหรอ! ไนท์พูดจริงๆนะ ไนท์รักพี่จริงๆนะ” คนที่เพิ่งได้สติจับตัวอีกฝ่ายให้หันมาสบตา ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างยินดี หัวใจเต้นรัวแรงราวกับเด็กชายที่มีรักแรกพบ...
“หยุดโวยวายเสียทีเถอะน่าคุณปาล์ม เดี๋ยวผมก็ลดให้เหลือแค่ถูกชะตาหรอก”
“ไม่! พี่ไม่ยอมหรอกนะ เพราะพี่รอมานาน....นานมากแล้ว....” ปาล์มว่าเสียงสั่นพร้อมกระชับร่างคนในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“แล้วร้องไห้ทำไมเนี่ย” ไนท์เอื้อมมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มร่างสูงออก ยิ้มมองอย่างอ่อนใจที่เห็นคนตัวโตร่างไห้เป็นเด็กๆ
“ก็...พี่...ดีใจนี่นา.....ดีใจมากๆเลย.....”
“รู้แล้วว่าดีใจ...หยุดร้องไห้ได้แล้ว” ปาล์มปล่อยคนในอ้อมกอดให้เป็นอิสระก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเรียวของอีกฝ่ายขึ้นมาแนบอก
“ไนท์รู้มั้ยว่าพี่รอวันนี้มานานมาก....นาน...เมื่อก่อนพี่คิดว่าชาตินี้พี่คงไม่มีโอกาสได้พบกับไนท์อีกแล้ว....พี่คิดว่ามันคงเป็นเวรกรรมที่พี่ต้องรับไว้...พอพี่ได้เจอไนท์อีก...พี่ดีใจมากเลยนะ...และพี่ก็คิดไม่ถึงด้วยว่าจะได้มีโอกาสกลับมาดูแลไนท์แบบนี้....พี่สัญญา....พี่จะดูแลไนท์ให้ดีที่สุด...พี่จะไม่มีวันกลับไปทุกข์เหมือนในอดีตอีก....พี่จะทำให้ไนท์มีความสุข....พี่สัญญา” พูดจบก็ก้มลงไปจรดริมฝีปากบนมือบางเบาๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับรอยยิ้มที่อีกฝ่ายมอบให้ ปาล์มรอวบคนยิ้มเข้ามากอดไว้แน่นอีกครั้ง
กอดให้แน่น.....เพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้กำลังฝันอยู่.....
เขาได้หัวใจของเขากลับมาแล้ว.....
“ที่คุณบอกผมว่าผมเคยบอกว่ารักเรามันเป็นไปไม่ได้น่ะผมเห็นด้วยนะ” ไนท์ยิ้มให้กับคนที่ชะงักไปก่อนจะกล่าวต่อ “แต่ผมเชื่อว่าตัวผมก่อนที่ความจำจะเสื่อมน่ะเขาคงจะให้อภัยคุณแล้ว ผมเชื่อแบบนั้น....เพราะงั้น...รักที่มันเป็นไปไม่ได้น่ะ....มันผ่านไปแล้วล่ะ...ต่อจากนี้...ถ้าคุณทำตามที่คุณสัญญา...ไม่ทำให้กลับไปทุกข์อีก.....ก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอกนะ...”
“ขอบคุณนะไนท์....ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่อีกครั้ง....ขอบคุณ....ขอบคุณมากจริงๆ” ไนท์ยิ้มบางๆอีกครั้งก่อนที่จะเอื้อมมือไปโอบหลังของคนที่กอดตนไว้ ยื่นหน้าไปกระซิบเบาๆข้างหูอย่างหยอกล้อ....
“ได้หัวใจผมไปแล้วก็ดูแลดีๆนะ ถ้าทำให้เจ็บอีกจะอาฆาตไปจนวันตายเลย....”
.....ใช่....อดีตก็คืออดีต...มันย้อนกลับไปไม่ได้....
....แต่เขาเชื่อว่าคนเรามันเปลี่ยนกันได้....ถ้าคนที่เคยทำร้ายเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้...ดีกับเขาขนาดนี้....ถ้าให้โอกาสคนๆนี้อีกครั้ง....มันคงไม่เกินไปหรอกนะ......
....มีโอกาสแล้วก็ใช้มันให้คุ้มเสียล่ะ.....คุณปาล์ม......หัวใจ กลายเป็นกล่องใส่ความเหงา
กลับมาเป็นฉันคนเก่า
คนที่ไม่มีใครข้างกาย
ยิ่งหายใจยิ่งเหงา
เป็นความเหงาที่ไม่คุ้นเคย
บนโลกที่ไม่มีเธอ
ฉันรู้สึกเหมือนมันจะทนไม่ได้
อยากมีชีวิตที่มีชีวิต
เหมือนตอนเธออยู่
ก็เพิ่งรู้ว่าเธอสำคัญกับฉัน...แค่ไหน
เธอคือส่วนหนึ่งของหัวใจ
ที่ตอนนี้ได้ขาดหายไป เธออยู่ไหน....
จะมีสักเช้าหนึ่งไหม
จะลืมตา แล้วเห็นหน้าเธอ
อยากมีชีวิตที่มีชีวิต
เหมือนตอนเธออยู่
ก็เพิ่งรู้ว่าเธอสำคัญกับฉัน...แค่ไหน
เธอคือส่วนหนึ่งของหัวใจ
ที่ตอนนี้ได้ขาดหายไป เธออยู่ไหน
จะมีสักเช้าหนึ่งไหม
จะลืมตา แล้วเห็นหน้าเธอ
(ขาด – Playground) ในที่สุดก็มีวันนี้...วันที่ได้นอนกอดกันและตื่นขึ้นมาในตอนเช้า...วันที่ได้ส่วนที่ขาดหายกลับมา....วันที่สามารถยิ้มออกมาจากใจได้อีกครั้ง....17 ปีที่รอคอย.....ผลของการรอมันคุ้มค่าเหลือเกิน....
หากมีความรักแล้วมีแต่ความทุกข์.....รักนั้น...ก็อาจจะเป็นไปไม่ได้...
แต่หากความรักนั้นมันสามารถทำให้เราสุขออกมาจากหัวใจได้....
.....รักนั้นมันก็เป็นไปได้ไม่ใช่หรือ....
-END-
จบแล้วนะคะสำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ เห็นมั้ยคะ บอกแล้วว่าเขารักกันจนได้ล่ะ ไอ้เรื่องที่คนเขียนคิดว่าคนอ่านจะขัดใจก็อิตรงไนท์ความจำเสื่อมเนี่ยล่ะค่ะ
อยากจะบอกว่าเปลี่ยนมา 3 หนแล้วนะคะตอนจบน่ะ 55+
มาลงตัวอันนี้เนี่ยแหละ ^_^
มาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณทุกๆความเห็น ทุกๆกำลังใจมากเลยนะคะ ผลตอบรับดีเกินกว่าที่คาดไว้มาก ตอนแรกคิดไว้ว่าลงเรื่องจบไม่พ้นหน้าแรก แต่หลุดมาหน้าที่ 2 ได้.... ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ใครที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องหลัก....ตามไปอ่านกันได้นะคะ (แอบเรียกเรทติ้ง) เรื่องของน้องขิมและพี่ตะวันจะเป็นแนวสบายๆคลายเครียดอย่างแท้จริงค่ะ สัญญาว่าจะไม่ให้เศร้ามากเท่าเรื่องนี้ (หลบทรีนนน)
ก่อนจากกันก้อยมีแถมท้ายนิดหน่อยๆ พอเป็นกระษัย
แถมท้าย“นี่ๆๆ พี่เนม เมื่อไหร่พ่อใหญ่กับคุณพ่อจะจูบกันซักทีล่ะ เห็นจ้องกันมานานแล้วนะ” เด็กชายเนทเงยหน้าขึ้นมาถามพี่ชาย
โป๊ก!!“นี่แน่ะ! เป็นเด็กเป็นเล็กนะเนท ทะลึ่งใหญ่แล้ว” เนมว่า รู้สึกระอากับน้องชายเล็กน้อยที่ชวนตนมาแอบดูผู้เป็นพ่อและผู้ปกครองแบบนี้ แต่ตัวเองก็ดันยอมมาแอบดูง่ายๆด้วยนี่สิ...
“โอ้ย! ไรอ่า ก็เนทเห็นมีแต่กอดแต่หอม เนทลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ” เจ้าตัวว่าพลางลูบหัวปอยๆ
“แก่แดด!”
“คนที่สอนให้เนทแก่แดดน่ะมันพี่เนมไม่ใช่เหรอ FHM ยังอยู่บนที่นอนเนทอยู่เลยนะ” คำพูดของน้องชายทำเอาพี่ชายตาโตก่อนจะว่า
“เฮ้ย! ถ้าพ่อเจอขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ ขึ้นไปเก็บเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ไม่สน ไม่รู้ไม่ชี้ ใครนำพามันมาก็เก็บเองเซ่ แบร่!!!” ว่าแล้วก็แลบลิ้นหลอกก่อนจะรีบวิ่งหนีไปหาตัวช่วยทั้งสอง ทิ้งให้คนเป็นพี่รีบวิ่งหน้าตั้งขึ้นไปบนห้องนอนน้องชายเพื่อเอานิตยสารอันตรายมาเก็บไว้ในที่ปลอดภัย
หนอย! ไอ้ตัวแสบ! ซักวันเถอะน่า! ซักวันพี่จะหาผัวให้แก! คอยดูนะไอ้เด็กบ้า!!!! ลับหลังที่เจ้าเนมออกไปจากห้องนอนของตัวเองก็ปรากฎร่างโปร่งแสงของหญิงสาวผมยาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่ข้างเตียงนอน ร่างนั้นยิ้มให้กับกองหนังสือสอดใส่ที่ชั้นหนังสือข้างหัวเตียงแล้วส่ายระอา พร้อมกับยิ้มแป้นอย่างถูกใจ
‘ได้เลยลูกจ๋า เดี๋ยวคุณแม่จัดให้นะคะ จับคู่ให้เจ้าไนท์กับพี่ปาล์มแม่ก็ทำมาแล้ว แม่น่ะอุตส่าห์ลงทุนไปติดสินบนท่านยมให้ลบความทรงจำของเจ้าไนท์ออกให้เชียวนะ ดีที่แกเห็นด้วยขนหน้าแข้งแม่เลยไม่ร่วง เดี๋ยวแม่จัดแบบหล่อๆรวยๆกล้ามบึ้กๆมาให้เจ้าเนทเลยล่ะลูก ไม่ต้องห่วงหรอก เกิดเป็นสาววายทั้งทีมันต้องใช้ชีวิตให้คุ้ม ฮ่าๆๆๆ’ และร่างของเจ้าตัวก็หายไป ทิ้งไว้แค่ความเงียบสงบภายในห้องดังเดิม
เอวังด้วยประการฉะนี้ ^^
-จบจริงๆจ้า-ขอได้รับความขอบคุณ
Cynthia_Moonlight 
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]The Impossible ...รักเราเป็นไปไม่ได้... (อ่าน 32608 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก