หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[patwo]

แก้ววววววววววววว สู้ๆนะลูก

[July_Moon]

พงษ์ลืมมองไปหรือเปล่าว่าแก้วต้องการอะไร

แก้วลืมไปหรือเปล่าว่าหังใจเป็นของใคร

แล้วฝิ่นลืมไปหรือเปล่า...กระดาษที่เขียนว่า "รัก"

[THiiCHA]

ฝิ่นมันก็คงไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่...  นอกจากเสียหน้า

ตัวเขาเองก็คงไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่...  นอกจากเสียใจ 

อ่านแล้ว สุดจี๊ดดดดด แก้วเอ้ยย น่าสงสารที่สุด
บอกเลยว่าเป็นห่วงมากๆ
เครียดขนาดนี้ ร่างกายจะไหวมั๊ยละนั่น
อ่านแล้วไม่ค้าง แต่...มึนไปต่อไม่ถูกเลยตู สงสารแก้วจับใจ
จัดบวก มาต่อเร็วๆนะจ้ะ

[kazhiki]

 

[mochonticha]

ฮึ่มๆ... ชักจะหงุดหงิดพงษ์ซะแล้วว   

 ฝิ่นจะทำอะไรก็รีบๆทำทีเถอะ   

เป็นกำลังใจให้นะ มาต่อไวๆนะคะ

[่patsaporn]

 

ง่า...มันหน่วงมาก...อยากให้ฝิ่นรู้ ที่ฝิ่นคิดว่าตัวเองเสียใจเสียหน้าอ่ะมันน้อยกว่าที่แก้วรู้สึกเยอะ...
ดูดิต้องพยายามตัดใจ คิดว่าเค้าไม่รัก เจ็บปวดป่ะล่ะ ถ้าฝิ่นคิดจะทวงแก้วคืนก็ให้รีบเลยนะ
เดี๋ยวจะไปไกลแ้ล้ว

ชอบพงษ์เรียกแก้วว่าตัวเล็กจัง รู้สึกอบอุ่น...

ขอบคุณค่ะ

[ลู่เคอOlive♥]

รู้สึกหน่วงๆ
  ต้องเป็นอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่

[SoN]

^^

[chira75]

สั้นเหนือคำบรรยาย แต่อภัยให้เพราะมาบ่อย ลุ้นมาก ว่าพี่ไม้มีแผนอะไรให้ฝิ่นอะ

[LEksUp]

เป็นผม ผมก้อจะหนีไปไกลๆ เหมือนกัน

แต่จะไปคนเดียวนะ

สบายใจแฮ 

[sam3sam]

แก้วก็แค่คนที่พยายามจะเข้มแข็งทั้งๆที่โคตรจะอ่อนแอ

[MIkz_hotaru]

คิดดีแล้วเหรอแก้ว
อย่าไปเลย 

[boyza_Casanova]

มาต่อเร็วๆนะครับ

[BitterSweet~]

ฝิ่น - รัก แต่ปากแข็ง ฟอร์มจัด
แก้ว - รัก แต่ไม่มั่นคงในอารมณ์ โอนเอนไปตามสถาณการณ์
พงษ์ - รักน้อง เอาแต่ใจ คิดอะไรตื้น ๆ

 

[sunshadow]

   อ่าง่า. . . พงษ์จะรีบพาตัวไปเร็วงั้นเชียว
   แล้วแก้วจะไหวเหรอเนี่ย
   แล้วอีกคนล่ะ จำทำไงดี

[matame]

ฝิ่นอยู่ไหน แก้วจะไปแล้ว

[ever-never]

เศร้าอ่ะ,,,,น้ำตาไหลเลย T____T

[p.spring]

สงสารแก้ว ฝิ่นมาง้อด่วน

[konan6688]

มาต่ออีกเร็วๆ นะครับ อยากรู้ความรู้สึกของฝิ่น

[tuek]

แก้วทำตามใจตัวเองเถอะ

[ploylw_chery]

ฝิ่นแกรีบไปง้อแก้วด่วนเลย ...ไม่งั้นแกจะโดน  
                     

[maytarapat]

ฝิ่น...แกจะโดนเมียทิ้งแล้วนะ
อย่ามามัวฟอร์มจัด รักก็บอกว่ารักไปเลย

[Satanza321]

ขอให้ฝื่นมาง้อแก้วได้ทันเวลาทีเถอะ จะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้ทั้งสองฝ่าย 

[sirikanda28]

หลอกตัวเองกันเข้าไป
มีความสุขไหมแก้ว

[milkshake✰]

พงษ์กับดิวนี่ตัวแปรสำคัญเลยอ่ะ 555555555

[๐DeAchieS๐]

ทันแล้วว

รอ ร้อ รอ

 

[akiko]

เจออย่างนี้ไปฝันดียากแล้วละ 

ฝิ่นรีบเข้าแก้วจะไปแล้วนะ

[Hamura]

ก็คนมันไม่แน่ใจ ยิ่งรักมากก็ยิ่งไม่แน่ใจมาก ป้องกันตัวเอง
อาจเพราะเป็นคนเจียมตัวขาดความมั่นใจมาตั้งแต่ต้น
คิดแต่จะทำเพื่อคนอื่นเสมอ คิดว่าทำแล้วสบายใจแต่ใจมันก็ยิ่งร้า่วราน

[Kirimanjaro]

อึ้ก!

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๔๗


“เอาไว้คุยตอนเย็นได้ไหมกูมีเรียนเช้า”  ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาผูกเนคไทด์มหาวิทยาลัยเอกชนเปิดประตูออกมาเจอหน้าเขาแล้วเผลอสะดุ้งนิดหน่อย  ก่อนที่มันจะเชิดหน้าใส่แถมพูดเสียงลากยาวอย่างใส่อารมณ์เหมือนว่าเขาจะทำให้มันเสียเวลานักหนา 

อย่าบอกว่าตั้งใจจะหลบนะทั้งที่เมื่อคืนก็บอกไว้แล้วว่าสร่างเมามีเรื่องจะคุย

“งั้นกูไปส่ง” 

“จิ๊ จะคาดคั้นเอาให้ได้เลยใช่ไหม  ก็กูไม่อยากพูดมึงไม่เข้าใจรึไง  อย่าคิดว่ากูจะกลัวนะกะแค่เด็กช่างกิ๊กก๊อก ถุย”  ไม้ข่มอารมณ์ด้วยการถอนหายใจแล้วหันไปเจอคนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องข้างๆพลางโค้งศีรษะให้เป็นเชิงขอโทษที่เสียงดังรบกวน

“ลำบากตรงไหน ทีกูช่วยมึง  กูยังไม่เคยจะขัด”  ...ได้ 

สมแล้วที่ไอ้ฝิ่น  ไอ้โจ้มันไม่ชอบขี้หน้า  เห็นแก่ตัวเป็นที่หนึ่ง  เรื่องของตัวเองไม่เคยถามคนอื่นเลยว่าอยากยุ่งด้วยไหม  พอขอความช่วยเหลือหน่อย  กะชิ่งเข้าไปเถอะ

“มึงรำเลิกเหรอ?  กูก็บอกขอบใจไปแล้วไง”

“แต่กูไม่รับ  กูถือว่าเป็นบุญคุณ”  ไม้ตอบหน้าตาเฉย

การที่ต้องเล่นละครเป็นแฟนกับไอ้ขวัญ  ผลตอบแทนมันควรจะมากกว่าแค่คำพูดสิ  ไม่รู้ว่าโคตรบังเอิญอะไรนักหนาทำให้เขาต้องเจอะเจอมันทุกครั้งเวลาที่มันบอกเลิกผู้ชาย  แล้วมันก็คบไม่ใช่แค่คนสองคนซะด้วย  เขาก็ควรจะทบต้นทบดอกเป็นธรรมดา  ถึงจะแค่ไปยืนเล่นละครใบ้ก็เถอะ

“ไป  ถ้ามึงรีบเดี๋ยวคุยไปเดินทางไปก็ได้”  ดึงแขนมันออกจากห้องได้ก็หยิบกุญแจจากมือมันมาล็อคประตูทันที  ไอ้ลูกผู้ดีเบอร์สองขมวดคิ้วถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ  เขาก็ไม่สนใจเหมือนกัน...  ทีใครทีมันเถอะ

“กูก็เล่าให้ฟังตั้งเยอะแยะมึงจะอยากรู้อะไรอีก  นี่มึงก็แทบเข้าไปอยู่ในวัยเด็กพวกกูหมดแล้วนะ”  มันทำหน้าบูดบึ้งแต่ร่ายยาวเมื่อขึ้นรถได้ 

ก็รถมันนั่นแหละ  เมื่อเช้าเขาให้ไอ้โจ้ขับมอเตอร์ไซด์มาส่งที่หน้าคอนโดมัน  แล้วก็เพิ่งแย่งกุญแจรถไอ้ขวัญมาได้เมื่อกี้  ไม้ยอมเข้างานสายวันนึงยังไงวันนี้ก็ต้องได้เรื่องหน่อย  ขอแบบเต็มๆตอนมีสติ  ไม่ใช่ฟังมันเพ้อเจ้อตอนเมาแล้วจับต้นชนปลายไม่ถูกสักที

“แล้วทำไมมันถึงเห็นไอ้พงษ์ดีกว่าคนอื่น”  เขาถามในเรื่องที่ข้องใจ 

เคยให้คนตามสืบประวัติก็รู้แค่ว่าพ่อแม่ไอ้แก้วเป็นใครรวมถึงเป็นลูกคนละแม่กับไอ้นี่ด้วย  และเป็นเพื่อนรักไอ้พงษ์ที่สุดเท่านั้นที่รู้  แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ยอมรับโทษจากความผิดแทนกันซะทุกอย่าง มันมากไปที่เพื่อนจะทำให้กัน  ถ้าไอ้ฝิ่นไม่ยืนยันเขาก็คงคิดว่ามันเป็นอะไรที่มากกว่านั้นแน่

“คนอื่น?  เฮอะ  มันเห็นกันดีกว่าพี่แท้ๆอีกอย่าว่าแต่คนอื่นเลย  ขนาดตอนเรียนโรงเรียนประจำ  หยุดเสาร์-อาทิตย์ไอ้แก้วยังไม่เคยจะโผล่หน้ากลับบ้าน  แล้วไปไหนรู้ไหม?  ไปค้างบ้านไอ้พงษ์...แม่งเลวทั้งคู่”

“เลวยังไงวะ”  ถามอีกด้วยความข้องใจ

“กูบอกว่าเลวก็คือเลวสิ  มึงจะฟังต่อไหม?”  แต่โดนมันเหวกลับ

“ก็พ่นมาสิ”  ยักคิ้วให้แล้วหันหน้ากลับไปสนใจกับจราจรบนท้องถนนต่อ  พยายามไม่ขัดอารมณ์คนเล่าให้มากนักเพราะขึ้นๆลงๆอย่างกับประจำเดือนมาซะขนาดนี้ 

มันเคยมองตัวเองรึเปล่าวะว่าทำไมคนอื่นถึงไม่อยากเข้าใกล้  ...นอกจากผู้ชายที่มึงไปหว่านเสน่ห์มานะ

“ทำใจเถอะถ้าจะให้มันไปอยู่กับรุ่นน้องมึงน่ะ  ฆ่ามันให้ตายง่ายกว่าเยอะ”

“อาจจะมีช่องโหว่ที่มึงมองข้าม”  ทุกอย่างมีทางออกเสมอ  ไม่ต่างจากที่เขายอมจบง่ายๆทั้งที่ควรเอาเรื่องไอ้พงษ์ให้หนักกว่าใคร  แต่เพราะน้ำใจของไอ้แก้วที่แสดงสปิริตต่อคนรักมาตลอด  ไม่ว่าจะรักด้วยความหมายไหน  แต่เขาก็ชื่นชม  ถึงล้มไม่เป็นท่า  แต่มันก็ยังยึดถือจะทำ ...เพราะเขาไม่สามารถทำได้เท่ามัน 

น้ำใจคือสิ่งที่นักเลงใฝ่ฝัน  แต่จะได้พบเจอสักกี่ครั้งล่ะในชีวิต

“มึงยอมกราบตีนไอ้พงษ์รึเปล่าล่ะ  หรือถ้ามึงทำให้ไอ้พงษ์เชื่อใจได้  โอกาสอาจขึ้นมาศูนย์จุดศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่ไอ้แก้วจะเปลี่ยนใจ”  ไอ้ขวัญก็ยังคงพูดจากวนโมโหอยู่ดี

“...น้อยจังวะ” 

“ไอ้แก้วน่ะถ้าได้ตัดสินใจทำอะไรแล้ว  มันไม่หันหลังกลับหรอกนะ  ความโลเลของมันนั่นแหละคือเรื่องที่มันอยากวิ่งหนี  เพราะฉะนั้นมันจะไม่กลับไปคิดใหม่กับสิ่งที่มันตัดสินใจ  ยิ่งโลเลมันยิ่งจะเดินหน้า  ต่อให้ข้างหน้าเป็นเหว  มันก็จะเดินไป  ...โง่ๆอย่างนั้น” 

“มึงแค้นใจอะไรมันรึเปล่า”  เขาฟังจากน้ำเสียงเหมือนมันคับแค้นใจยังไงอย่างนั้น

“บ้าสิ  กูแค่จะบอกว่าคนมันขาดความอบอุ่น  จะอยู่ไหนกับใครก็เป็นปัญหาได้ทั้งนั้น”  มันบ่นส่งท้าย

“กูว่าคนที่ขาดน่าจะเป็นมึงมากกว่า”  เขาจึงเปรยตามหลังมันบ้าง

“...ก็!”  ไอ้ขวัญหันขวับมามองเขาก่อนจะหันไปมองท้ายรถคันข้างหน้า  “ก็ถ้ากูขาดมึงจะเติมให้กูรึเปล่าล่ะ”

“หึ”  ขวัญเอยขวัญมา  ไม่พอใจจนขวัญเตลิดเลยสิท่า

“ไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยงหรอก  ...ต่อให้พลัดหลงไปอยู่กับใครต่อใคร  แต่ที่จงรักภักดีที่สุดก็คือเจ้านายคนเดียว”

ประโยคลอยๆที่ดูมีอะไรให้คิดตาม 



.


.


.



“มึงอยู่ไหน”

 “ใครวะ?”  พงษ์เอ่ยถามปลายสายอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อไม่รู้ว่าตัวเองรับโทรศัพท์จากใคร  เบอร์ไม่คุ้น  เสียงไม่คุ้น 

“๕x” ปลายสายตอบห้วนๆ  เหมือนไม่อยากจะพูด  แล้วเสือกโทรมาทำไม?

“เหี้ย”  เหี้ยจริงๆนั่นแหละ  เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์เขาก็ดันไปก่อเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก  นี่คงจะเอาคืนล่ะสิ  หรือยังจะเอาไอ้แก้ว?   เหอะ  ฝันถึงขวดเบียร์อีกรอบได้เลย  แล้วแม่งไปเอาเบอร์กูมาจากไหนวะ 

พงษ์มองไปยังคนที่นั่งอยู่เบาะข้างๆดูมันไม่ได้สนใจอะไร...เรียกว่าไม่สนใจอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ  จะว่าดีหรือร้ายวะ  ชวนคุยให้สนใจเรื่องอื่นบ้างก็พูดไปเถอะสุดท้ายก็เงียบจมอยู่กับตัวเองตามเคย

“มึงอยู่ไหน  กูขอเจอ”

“หืม?  มีธุระอะไร”  พงษ์ตอบเสียงแข็ง

“ไอ้เหี้ย  ถ้ามึงไม่มาเจอดีแน่/เฮ้อ มากูคุยเอง”  เหมือนมือถือถูกเปลี่ยนมือรึเปล่า

“ไม้ ๖๗”  อ้อเปลี่ยนคนคุยจริงๆด้วย  ไอ้ประธานสายเก่ามันเอาไปคุยนี่เอง  บอกชื่อบอกรุ่นขนาดนี้แต่จะไม้จะหญ้า  กูสนไหม?

“มีอะไรวะ”

“มาเจอกูที่วัดเดิมที่เคยพาไป  หวังว่ามึงจะใจกล้าพอนะ  เอาไอ้แก้วมาด้วย”

“เรื่องอะไรวะ”  เรื่องอะไรต้องไป  ไม่ใช่อยากรู้ว่าจะคุยด้วยเรื่องอะไร

พงษ์ตอบพลางเลี้ยวรถเข้าไปจอดในโซนที่จอดรถของโรงแรมหลังจากพาแก้วไปทำเรื่องขอพาสปอร์ตเรียบร้อยเอาบ่ายแก่ๆแล้ว

“กูไม่อยากคิดว่าไอ้แก้วมันจะเหลือแต่ซากรึยัง  กูคงไม่ได้รู้จักมันดีไปกว่ามึง  แต่มึงกับกูก็ต้องเลือกสิ่งสำคัญที่สุดให้คนใกล้ตัวไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอ”  เฮอะ!  สิ่งสำคัญ?  ตัวล่อที่สำคัญสิไม่ว่า

“แก้วขึ้นไปหาคุณพ่อนะ  กูไปธุระแล้วจะกลับมารับสักหกโมงเย็น”  เขาวางมือถือบนตักแล้วบอกไอ้แก้ว  มันพยักหน้าส่งๆให้แล้วเปิดประตูรถออกไปเลย  เฉยเมยได้อีกครับมึง นั่น  เอาแว่นกูไปด้วยอีก

พงษ์บอกแก้วไปอย่างนั้นเพราะไม่คิดว่าจะต้องคุยอะไรกันนาน  ท้ามา...ถ้าไม่กล้าก็คงดูแลใครไม่ได้แล้ว

“มีอะไรพี่ดิว?”  เขาขับรถออกจากโรงแรม  รับสายที่เพิ่งโทรเข้ามาใหม่ไปด้วย

“มึงอยู่ไหน?”  อีกคนละ  กูจะอยู่ไหนทำไมทุกคนต้องอยากรู้นักหนาด้วยวะ

“ลอยไปลอยมาแถวนี้  พี่มีอะไร”

“เมื่อคืนมึงไปมีเรื่องเหรอ”

“ไวจริงนะพี่”

“มีอะไรรอดหูรอดตากูได้  ตกลงมึงไปมีเรื่องกับใคร”  มันย้ำถาม

“ไม่มีอะไรพี่  ไอ้ฝิ่นมันกวนตีนเลยจัดให้สักหน่อย”  คนมันระแวงอยู่แล้ว  รู้อะไรมามันก็ระแวงต่อไปเรื่อย  เขาจึงบอกมันไปตามตรง  จะได้เลิกฟุ้งซ่านกลัวเขาจะหักหลังมันซะที    ถึงจะไม่ต้องพึ่งมันอีกแล้วก็ตาม  แต่ทางใครก็ทางมันเถอะ  ยุติได้  ประโยชน์ก็ตกเป็นของทุกคนอยู่แล้ว

“อืม  แต่แปลกนะ  มันทำไอ้แก้วแรงกว่าคนอื่นมึงเอาคืนได้แค่นี้เหรอ?”

“...หรือจะเอามันตายอีกคน  หึ  แต่อย่าเลยว่ะ  ผมไม่อยากให้ไอ้แก้วแย่ไปกว่านี้แล้ว” 

อย่ามายุกูอีกเลย  พลาดก็ให้พลาดครั้งเดียวเถอะเรื่องนี้  ที่ผ่านมาก็เป็นบทเรียนได้แล้วว่าเขาไม่ควรคิดอะไรไกลตัว  เอาแค่ใกล้ๆจับต้องได้  แค่เขาอยู่กับมัน  ไอ้แก้วมันก็จะไม่เป็นไรแล้วแค่นั้นพอ

“ทำไม?  ไอ้แก้วเป็นอะไร?”  เสียงอยากรู้ขึ้นมาเชียว

“เปล่าหรอก”  พงษ์นึกได้ว่าแก้วคงไม่อยากให้ไอ้พี่ดิวรู้เรื่องจึงเลี่ยงที่จะพูดตรงๆ    “เออโทรมาก็ดีแล้ว  เดี๋ยวกินเหล้าส่งท้ายกันหน่อยนะ  สัปดาห์หน้าพาสปอร์ตกับวีซ่าไอ้แก้วคงเรียบร้อยละ”

“หมายความว่าไง”

“ผมจะพามันไปอยู่โน่นกัน  อ้อ พี่แค่ก่อนนะ  จำทางไม่ได้ว่ะ”  พงษ์วางสายจากพี่ดิวทันทีที่พูดจบ 

จำได้ว่าแถวๆนี้นี่หว่า  อ้อ นั่นไงป้ายชื่อวัด  แถวชานเมืองทางเข้าวัดมีแต่ป่าอย่างนี้หมดรึเปล่าวะ  กันดารชะมัด  ไม่คิดเลยว่าจะมีสถานที่แบบนี้อยู่ในพื้นที่ กทม.ด้วย  แต่เอาเถอะ  ยอมลุยถนนลูกรังเพื่อคุยเรื่องคนสำคัญของเขาเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้  จะคอยดูว่ามันจะมาไม้ไหน  หลอกไอ้แก้วได้  แต่หลอกไอ้พงษ์ไม่สำเร็จหรอกจะบอกให้ 

.

“อยากคุยกับไอ้แก้ว?  เฮอะ!”  พงษ์เอ่ยถามด้วยหน้าตายียวนหลังไอ้ประธานรุ่น ๖๗ ที่นั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนเอ่ยปากบอกความต้องการ ... แล้วให้กูถ่อมาถึงนี่?

“ให้มันจบกันเองดีกว่าคนนอกจะไปยุ่ง”  มันตอบมาเรียบๆหน้าตาเฉย

“ก็ถ้าไม่เหี้ยใส่เพื่อนกู  กูคงยอมให้ได้หรอก  แต่นี่พวกมึงแม่งเล่นสกปรก  พวกมึงเอาความรู้สึกไอ้แก้วมาล้อเล่น  ต่อให้มึงอ้อนวอนกูให้ตายก็อย่าหวังว่าจะเปลี่ยนอะไรได้  ถ้ากูไม่  ไอ้แก้วก็ไม่เหมือนกัน” 

“ก็ถ้ากูจะเอาคืนใครก็ขวางไม่ได้เหมือนกัน!”  ไอ้เหี้ยฝิ่นเดินมาจากข้างหลังซึ่งก็คือทางเข้าวัดนั่นแหละ  ถ้าไม่เพิ่งมาถึงก็คงโดนลอบกัดแล้วกู

“อ๋อนี่จะเล่นกู?”  ถามออกไปด้วยใจวิตกแต่ก็ปลงซะแล้วแม่งดวงคนจะเจ็บตัว

“ฝิ่นเงียบ”  ไอ้ไม้บอกรุ่นน้องมัน  ไอ้ฝิ่นเลยเงียบแบบจำใจ

“มึงรู้จักไอ้แก้วมากกว่าพวกกู  ถ้ามึงคิดถูกแสดงว่าตอนนี้เพื่อนมึงมีความสุขดีสินะ”

“อึก”  แม่งไอ้เหี้ยพูดกระทบกูได้อีก  “ไม่เกี่ยวกับพวกมึงเหอะ”  เขามีวิธีจัดการไอ้แก้วเองน่า

“อย่าพูดมากเลยพี่ไม้  จริงๆเราไม่จำเป็นต้องมาคุยกับมันด้วยซ้ำ”   ลูกสมุนมันเสริม  สนับสนุนกันกับไอ้ฝิ่นเข้าไป 

“โจ้เงียบ  ...ฝิ่นตกลงมึงจะเอาไง  กูทำให้ครั้งเดียวนะ”  โอ้โห  เอาไงก็เอาเลยสิวะ  พงษ์มองหน้าคู่อริสามตัวที่เดินไปยืนเรียงกันแล้วเริ่มเตรียมใจ เฮ้ย เตรียมตัวสิ

มันจะเดี่ยวหรือจะหมู่วะ 

“.................”  ไอ้ฝิ่นก้าวออกมาข้างหน้า  มันยืนฟาดฟันสายตากับเขา  “กูยอม!”  สั้น  ห้วน  กระชากเสียง

“ห๊ะ?  ยอม?”

“กูยอมจบเรื่องเหี้ยๆพวกนั้น  กูยอมผิดคำพูด  กูผิดสัญญาต่อเพื่อน  กูไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรี  แต่กูยอม...ยอมเพื่อให้มีมัน”  ประโยคท้ายๆมันพูดเสียงเบา  “และเพื่อให้ได้ไอ้แก้วกลับคืนมา  มึงจะให้กูทำอะไร  กูจะยอมทุกอย่าง...อ้อ  ยกเว้นกูไม่กราบตีนมึงแน่”

“ฝิ่น”  ไอ้ไม้กัดฟันพูด  แต่ไอ้เหี้ยฝิ่นมันไม่ลดละสายตาแข็งๆของมันเลย 

นี่คือท่าทีของคนยอมเหรอวะ? 

“ง่ายไป...  ที่แล้วมามึงหลอกใช้เพื่อนกูมาตลอด  มึงหลอกในเรื่องที่มันต้องการ  มึงทำร้ายมันซึ่งกูไม่มีวันให้อภัย”

“กูไม่จำเป็นต้องบอกรักมันต่อหน้าคนอื่น”  ไอ้ฝิ่นพูดแทรกทันที   “แต่กูรักมัน...กูรักไอ้แก้ว” 

“......................”  ผู้ชาย ...บอกรักไอ้แก้วต่อหน้ากู!!

“ขะ ขออีกที”  กูฟังผิดแน่ๆ  มันโกหกเพราะจะให้ไอ้แก้วให้ทุกข์ใจกว่าเดิมล่ะสิ  เป็นไปไม่ได้หรอก  คงเห็นไอ้แก้วเป็นแค่ของเล่นของมันนั่นล่ะ  ความผิดของเขาไม่มีวันที่จะจบลงง่ายๆได้หรอก  ไอ้แก้วจะแลกกับศักดิ์ศรีอันสูงส่งของอาชีวะxได้ยังไง 

กูหูแว่วชัวร์

“ให้กูพิสูจน์  กูรู้มึงไม่เชื่อกู  พอๆกับเพื่อนมึงนั่นแหละ”  อย่ารุกกู  บอกมาว่ามึงไม่คิดอะไรกับไอ้แก้วแล้วซ้อมกูก็ได้  กูยอมเหมือนกัน  ไม่ต้องมาพิสูจน์ให้เสียเวลา  กูไม่ว่าง!

มือขวายื่นมาตรงหน้าบวกกับสีหน้าแววตาที่มุ่งมั่น

จะเชื่อมันได้ยังไง  แล้วไหนจะที่เคยได้ฟังมาล่ะ

“ลูกผู้ชาย...ถ้ามันจะไม่เหลืออะไรเลย  ก็ให้กูได้หัวใจกูคืนเถอะ”  เหี้ย  น้ำเน่าเรียกพ่อเถอะ

“ก็ได้”  มือขวายื่นออกไปจับมือรับคำท้าจากประธาน๕xคนปัจจุบัน  “มึงพิสูจน์มา  แต่ถ้าเพื่อนกูว่ายังไงก็ว่าอย่างนั้น”  ถ้ามันทำให้ไอ้แก้วมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งได้ 

เขาจะยอมมันเหมือนกัน

“ก็แค่นี้  ...พวกมึงยังมีโอกาส  อะไรที่แก้ไขทันก็ทำๆเถอะ”  ไอ้ไม้ตบไหล่เขากับรุ่นน้องมัน  ขณะที่ไอ้ฝิ่นเริ่มบีบมือเขาแรงขึ้นเรื่อยๆ...จนพงษ์ต้องบีบมันคืนบ้าง

คงอย่างที่ไอ้ไม้บอก  ให้พวกมันสองคนตัดสินใจเอง  จะเริ่มหรือจะจบ  ก็เลือกกันเอง  ก็เพราะรู้จักแก้วดี  ถึงได้ยอมให้ในครั้งนี้

พงษ์ไม่ได้อยากเปิดโอกาสให้ใคร  แต่...เขาสงสารไอ้คนที่เหมือนเหลือแต่ร่างไร้วิญญาณต่างหาก

คนนั้นรับประกันไม่ได้หรอกว่าไปอยู่ไกลๆแล้วจะลืมเรื่องทุกอย่างได้รึเปล่า  และคำพูดไอ้ฝิ่นเชื่อได้ไหม  ...เขาก็ตอบไม่ถูก

แต่คนที่ไอ้แก้วรัก...มันต้องมีอะไรที่มากกว่าแค่หลอกลวง...แต่เขาอยากให้เป็นเรื่องจอมปลอมอย่างที่เข้าใจมากกว่า

มึงพิสูจน์ออกมาแล้วกัน  แต่ทำให้ไอ้แก้วเห็นนะ  ไม่ใช่ทำให้กูดู

แต่มีเวลาจำกัดหน่อยว่ะ  ใครจะอยู่  ใครจะไป  ที่แน่ๆไอ้แก้วมันจะไปเมืองนอกกับกูแล้ว

แค่ไม่อยากให้แก้วมีเรื่องคาใจเท่านั้นที่เขาหวัง 

“แม่งกูนอนคิดประโยคเชื่อใจมาทั้งคืนจนไหมที่เย็บหัวจะปริอยู่แล้ว”

“ผมบอกพี่แล้วคำนี้ได้ยินแล้วสยบทุกราย  อยากให้ไอ้แก้วได้ฟังว่ะพี่”

“ก็กูกำลังจะไปบอกมันอยู่นี่ไง”  มันโอ่กันสองคนแล้วเดินนำออกไปก่อนหลังจากจุดธูปไหว้เจดีย์เพื่อนมันเสร็จ

“กูว่าเราก็พูดกันดีๆได้นี่หว่า”  ไอ้ไม้ยืนรั้งท้ายพูดขึ้นมา

“ใช้คำว่ากูกับพวกมึงดีกว่า”  อย่าให้กูขนลุกบ่อยเลย

“...แล้วแต่”  มันยักไหล่ให้อย่างไม่ยี่หระก่อนมองซ้ายมองขวารอบวัด  “กูรู้สึก...เหมือนมีใครมองอยู่” 

“ตลกละ  กูไม่กลัวผี”  เขาตอกหน้ามันแล้วรุดเดินตามไอ้สองคนข้างหน้าเพื่อจะไปเอารถที่จอดไว้หน้าวัด 

แม่งรอบตัวมีแต่เจดีย์กับพระ  รู้สึกมาได้ไม่ดูสถานที่เลย





......................
โอ๊ะ  เบาที่สุดตั้งแต่เริ่มเรื่องมารึเปล่าเนี่ย
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ  ทั้งที่สำนวนการเขียนก็ยังคงเดิม  ออกแนวถดถอยด้วยซ้ำ
ขอบคุณทุกคนอ่าน  ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ ^^กอดๆจุ๊บ
ดิทแก้สาย  คนเขียนมันมั่ว ฮ่าๆ

v
v
อัยยะพี่ทิว  จัดมายาวๆ