หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[ploylw_chery]

ฝิ่นอย่าร้องนะ ...ดราม่าจริงๆเรื่องนี้

[anukul]

อะไรอะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยยย........พระเอกจะกลับใจแล้วไง แต่ทำมั้ยกลายเปงแบบนี้ละ

เห้ออะไรกานนะ ทำมั้ยกานนะ

แต่ถ้ามันจบง่ายๆก้อไม่ดีจิงมั้ย

ยังไงก้อมาต่ออีกนะค๊าฟฟ

[sam3sam]

เจ็บดีมั้ยล่ะฝิ่นเอ๊ย

[milkshake✰]

แก้วเป็นอะไร ทำไมทำแบบนั้น
หรือโดนใครไปเป่าหูอะไรมา T T'

[kikumaru]

เข้ามาฝากเนื้อฝากตัว เพิ่งได้อ่านกับเค้า
สนุกน่าติดตามมากสำหรับเนื้อเรื่อง
สิ่งที่แก้วทำมันมาจากการขาดความรักแน่ๆเลย
คิดว่าไม่มีใครรักไม่มีใครต้องการแม้แต่แม่จริงๆ
ในที่สุดความคิดนี้ก็ทำให้แสดงออกมาในตอนล่าสุดของเรื่อง
เพราะแก้วคงจะคิดว่าพงาเป็นเหมือนชีวิตทุกอย่าง
ไม่มีใครรักและดูแลห่วงใยตัวเองได้เท่าคนๆนี้อีกแล้ว
จึงไม่น่าแปลกที่จะยอมตัดขาดกับฝิ่นที่เห็นความรักของตัวเองเป็นแค่เกมส์
เหมือนที่พี่ไม้(สุดเท่ห์)เคยบอกไว้
ว่าฝิ่นเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแล้วตัวเองก็จะได้รับผลตอบแทนแบบนั้น
รอตอนต่อไปนะคะลุ้นจนตัวโก่งอยากรู้ที่มาที่ไปและทางทั้งสองว่าจะบรรจบลงได้ไหม

[Satanza321]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารฝิ่นจัง 
แต่สั่งคนไปทำร้ายพงษ์อย่างนั้นมันจะดีหรอฝิ่น

[ever-never]

ฮือออออ,,,,,เศร้าเลยอ่ะ

[little_nok]

อ่าว ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ งงๆ

[zabzebra]

ฝิ่น สงสารฝิ่นมากเลยอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ทำไมแก้ว ง่าาาาาาาาาาาาาาาาา

[LEksUp]

ถึงจะ เป็นตอนที่ 70 ก็จะตามอ่าน

 



ปล. สงสารฝิ่น

[kazhiki]

 

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๔๖


“โอ๊ยยย! เบาได้ไหม” เขาปรายตามองหญิงในชุดพยาบาลที่หน้าบูดหน้าบึ้งเอาสำลีม้วนแล้วม้วนเล่าชุบแอลกอฮอล์มาราดหัวเขา

“สิ้นคิด!”  นี่ก็ไม่ได้สนใจเลยว่ากูเจ็บ  พี่ไม้นั่งด่าอยู่ข้างๆ 

ดีที่แค่ด่า  ไม่ได้โบกหัวเขาด้วย ซี๊ดดด เหี้ย กูเจ็บ แสบด้วย!

“เบาๆพี่อายพยาบาลบ้าง”  ไอ้โจ้ที่ยืนอยู่ข้างๆจุ๊ปากบอกพี่

“สมน้ำหน้า  มันน่าจะแตกให้เยอะกว่านี้  เอาให้สมองไหลไปเลยไหมถึงจะพอใจ” 

“คือ...อูยยย”  พี่ไม้แม่งไม่ได้เบาตามที่ไอ้โจ้ปรามเลย  แล้วพอเขาจะอธิบาย...

ปึ๊ก!!

“เงียบไปเลย แม่ง  กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับมึงแล้วฝิ่น  ผ่านอะไรมาก็เยอะทำไมมึงคิดได้แค่นี้”  พี่ไม้กัดฟันพูดเหมือนข่มอารมณ์โมโหแต่เอามือทุบโต๊ะที่พยาบาลกำลังเช็ดเลือดออกจากหัวให้เขาอยู่จนหญิงวัยกลางคนในชุดขาวสะดุ้งตาม

“บางทีพี่ฝิ่นคงลืมคิดไปบ้างแหละ  พี่ก็อย่าซ้ำเติมกันเลย” 

“ไอ้โจ้”

“ครับ?” 

ไอ้เหี้ย...  ฝิ่นมองโจ้ตาเขียวปั๊ดทำปากขมุบขมิบด่ามันไม่ให้มีเสียง 

มันก็ทำหน้าซื่อเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้กัดเขาอย่างนั้นแหละ  ทั้งที่รู้ทุกอย่างว่าเขาจะทำอะไรยังไง  โอเค...ตอนที่อยู่ในผับโจ้มันระแวงคงกลัวเขาจะพลาดมากกว่านี้   แต่พอโดนพี่ไม้ด่ามึงก็คล้อยตาม  มึงเป็นห่วงกูมากโจ้!

“คือ  พี่ครับ  จะด่าจะว่าอะไรผมจะไม่ขัดพี่เลย  แต่ช่วยให้พยาบาลฉีดยาชาให้ก่อนได้ไหม?”  ฝิ่นยกมือเบรกพยาบาลพลางบอกพี่ไม้เมื่อเห็นว่าพยาบาลคีบเข็มกับไหมขึ้นมาพร้อมจะจิ้มสอดหัวตนแล้ว 

พี่บอกพยาบาลให้ตามสบายหลังจากก่อนหน้าบอกให้เย็บสดไอ้ฝิ่นจะได้เจ็บสมใจอยาก ...อืม!

ไม่ต้องมาทดลองเจ็บกับการเย็บแผลหรอกเพราะก่อนที่จะหน้ามืดตรงฟุตบาทหน้าผับเขาก็รู้สึกได้แล้วว่าความเจ็บมันเป็นยังไง 

แผลที่หัวนี่ถือว่าอนุบาลไปเลยเมื่อเจอไอ้แก้วพูดคำนั้นใส่

ไม่ใช่การจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์เหมือนครั้งก่อน  แต่มันเป็นการจากไป  ด้วยความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวทำเอาเขวไปเลยว่ามึงไม่ได้รักกูแล้วใช่ไหม?ที่กูโดนตีหัวก็เพราะมึงไม่ใช่รึไง  แต่มันกลับไม่ใยดี

...กูไม่ควรมั่นใจในตัวเอง  และไม่ควรมั่นใจในตัวมึงเลยไอ้แก้ว

“นอนโรงพยาบาลเลยไหมพี่  ไหนๆอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว”  ไอ้โจ้เสนอ  ถ้าไม่ได้มันตามมาดูป่านนี้เขาก็เดาไม่ถูกว่าจะตายตรงนั้นเลย  หรือจะโดนคู่อริกระทืบอีกสักรอบแล้วค่อยตายดี

“ไม่...”  ฝิ่นตอบโดยไม่ต้องคิด  พลางมองพยาบาลอย่างขัดใจ  “เย็บเร็วๆด้วยครับ  ผมรีบกลับบ้าน”  แล้วพูดบอกอย่างสุภาพ  ยุ่งกับหัวเขานานไปแล้ว

“เฮ้อ...”  พี่ไม้ถอนหายใจเสียงดัง  ...ตั้งใจประชดเขา  แล้วลุกเดินไปดูไอ้คนที่นอนขดตัวอยู่ที่เก้าอี้ตัวยาวซึ่งเอาไว้ให้คนไข้นั่งรอต่อคิว

เรื่องอะไรจะอยู่นานให้พยาบาลมันสมน้ำหน้า  พวกนี้ต่อหน้าก็ทำสงบปากสงบคำ  แต่พอลับหลังมันก็ทั้งนินทาทั้งใส่ไฟเด็กช่างที่มันทำแผลให้ซะจนไม่มีอะไรเหลือ  ...ทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย  พอๆกับพวกตำรวจนั่นล่ะ

แล้วต่อให้เขาจะอันธพาล  จะเลือดตกยางออกยังไงมันก็ตัวเขา  ไว้คนอื่นโดนลูกหลงแล้วค่อยมาสาปแช่งตามหลังจะไม่ว่าอะไรเลย



“สรุปตอนนี้เดินคนละทางจริงๆแล้วว่างั้น”  พี่ไม้ถามมาจากเบาะหลัง  โดยมีอีกคนนั่งคอพับคออ่อนอยู่ด้วย

“ไอ้แก้วท่าทางจะเอาจริงพี่  ขนาดผมยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย”

“................................”  ฝิ่นพูดอะไรไม่ออก  งั้นก็เอาตามที่ไอ้โจ้รายงานพี่เลยละกัน

“ก็ดี  อยู่ใครอยู่มัน  ถือซะว่าไม่เคยได้พบได้รู้จักกัน  มึงก็จะได้สบายใจขึ้นบ้าง”

“ทำไมพี่คิดอย่างนั้นวะ”  แทงใจเขาฉิบหาย

“ก็บรรลุเป้าหมายมึงแล้วนี่  ไอ้แก้วเจ็บ  คนรอบข้างมันก็เจ็บตาม  เหมือนที่มึงเจ็บปวดเพราะพวกมันทำเพื่อนมึง    หึ โดนกันไปถ้วนหน้า โนT  ไอ้ดิว ไอ้พงษ์ ไอ้แก้ว  มันทุกคนโดนมึงเอาคืนหมด  ทั้งเจ็บตัวเจ็บใจไปตามๆกัน  ถ้ามึงไม่โล่งปลอดโปร่งใจก็คงไม่ได้แล้ว  ขนาดกู  กูยังโคตรมีความสุขเลยที่เห็นมึงเอาคืนได้สำเร็จ”  ถ้าพี่ไม้เห็นดีด้วยกับเรื่องนี้เขาคงคิดว่าพี่ชื่นชม  แต่นี่พี่ไม่เคยเห็นด้วยมาตลอด  คำพูดนี้ของพี่จึงเป็นเหมือนมีดที่ค่อยๆแซะกลางอกพร้อมทั้งเอามือตามมาแหวกแหกเล่นซะมากกว่า

...ร้ายกว่าพี่กูไม่มีแล้วล่ะ

ฝิ่นกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบพลางเสมองออกไปนอกกระจกรถยังป่าสองข้างทางที่มืดสนิทแทนการจดจ่อกับความคิดของตัวเอง

“พี่คิดถูกแล้วล่ะ  ...ผมทำสำเร็จแล้ว” 

เป้ง...มึงพอใจกับฝีมือกูไหมเพื่อน? 

แต่กูกลับไม่ได้ดีใจเลยกับสิ่งที่ตัวเองตั้งโจทย์ไว้แล้วทำมันได้... 


แล้วอยู่ใครอยู่มันตามที่พี่สรุป  มันใช่เรื่องไหมที่ต้องทำตามนั้นไหม?




“ค้างนี่นะ”  เมื่อโจ้จอดรถถึงหน้าบ้านฝิ่นก็ออกปากชวนพี่ไม้กับไอ้โจ้ทันที  นาทีนี้เขาอยากมีเพื่อนดื่ม

“ป่านนี้พ่อพี่เตรียมของไว้รอแล้วมั้ง”  ไอ้โจ้เสริมความคิด 

พ่อก็คงเตรียมน้ำเตรียมท่าไว้ให้เขากินกับยาเพื่อรักษาแผลอีกตามเคย  ตามจริงมีพ่อที่เข้าใจมันก็ดีวะ  แต่พ่อก็เข้าใจเขาเกินไป  เล่นจับกันได้ทุกเรื่องจนเขาไม่มีความลับอะไรให้ปิด  และซ้ำเติมกันแบบสุดๆอีกคน

“อืม...แต่เดี๋ยวกูต้องไปส่งไอ้นี่ก่อน”  ฝิ่นมองไปยังไอ้คนที่พี่กำลังจับตัวมันนั่งให้ตรง  เขาลืมมันไปเลย

“พี่จะไปเข้าใกล้มันทำไมวะ”  อดน้อยใจไม่ได้  ทุกทีเวลาเขาหรือไอ้เป้งเจ็บตัวพี่จะเป็นคนแรกที่อยู่ด้วยกันตลอด  แต่คราวนี้พี่ดันจะเอาคนอื่นมากกว่า  ไม่รู้ว่ามากพอที่จะให้ค่าเท่ากับไอ้เป้งด้วยรึเปล่า

“มึงไม่ต้องมองจับผิดกู  มันเข้าใกล้กูเองต่างหาก...”  พี่ไม้แก้ตัว  “แต่...ก็ได้รู้อะไรหลายอย่างที่มึงไม่รู้”

“เหอะ  ผมไม่สนไอ้นี่หรอก  ขี้อิจฉาก็เป็นที่หนึ่ง  แล้วมันยังเกลียดไอ้แก้วด้วย”

“มึงก็เลยเกลียดมัน”

“ก็...”

“ผมเห็นด้วยกับพี่ฝิ่น”  ไอ้โจ้มองผ่านกระจกออกความเห็น  มันยังไม่ได้ดับเครื่องเพราะรอคำสั่งจากเขาอยู่  แต่ดูท่าว่ามันก็คงไม่ค่อยพอใจที่พี่ไม้ไปยุ่งกับไอ้ขวัญเหมือนกัน 

พี่ไม้ตวัดสายตามองไอ้โจ้ก่อนเปิดประตูรถด้านหลังออกแล้วเดินมาที่เขา

“ถ้างั้นมึงควรเกลียดตัวเองด้วย  กูเคยบอกให้มึงมองอะไรรอบตัวแล้ว  มึงก็ลองๆทำซะบ้างนะฝิ่น”

“ผมไม่ได้อาศัยใครในโลกนี้ทำไมผมต้องมองต้องเข้าใจทุกอย่างเหมือนพี่ด้วย”

“เฮ้อ  ไปอยู่คนเดียวสักพักเถอะมึง”  พี่ไม้ส่ายหน้าให้กับความคิดเขาแล้วก้มหน้าเข้าไปในรถบอกไอ้คนขับ  “โจ้ไปกับกู”

“ไม่ต้องบอกก็ไปอยู่แล้ว”  ไอ้โจ้ยิ้มกวนๆให้พี่ไม้  พี่พยักหน้าแล้วหันมาหาเขาอีกรอบ 

“คิดดูว่าอยากจบอย่างนี้แน่รึเปล่า  แต่ถ้าไม่กูช่วยมึงได้  แค่มึงฟังและทำให้ได้อย่างที่กูบอก  กูจะช่วย”  แล้วพี่ก็กลับเข้าไปในรถแต่เปลี่ยนมานั่งข้างคนขับก่อนที่ไอ้โจ้จะออกรถและพากันออกไปจากบริเวณบ้าน

แน่นอนเขาไม่ยอมจบอย่างที่ไอ้แก้วมันต้องการหรอก  ฝันไปเถอะถ้าคิดจะไปจากกูน่ะ

ที่มันทำมันคงไม่รู้ตัวว่าเป็นการหยามเขาเกินไป แต่ที่มากกว่าหยามน้ำหน้า  คือมันทิ้งเขา ...เขาที่เลือกมัน!

...โดนทิ้งเหรอ เหอะ  อยากจะหัวเราะกลั้วขำ  เพราะมันเป็นเรื่องตลกที่สุดที่เคยเจอ  เกิดมาทั้งชีวิต  ไม่เคยโดนใครตีจากเลยให้ตาย 

แต่ก็แค่นเสียงหัวเราะออกมาไม่ไหว




ฝิ่นนั่งชงเหล้าให้ตัวเองพลางแกะยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบมาอย่างละสองเม็ดแล้วโยนเข้าปากก่อนดื่มเหล้าตาม 

“ไอ้หนู  พ่อว่ามึงทิ้งเรื่องของไอ้เป้งดีไหม  แล้วไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง”  แม่ขึ้นไปนอนแล้วเพราะกลัวรับไม่ได้กับสภาพลูกตัวเองหลังจากรู้ข่าว  ส่วนพ่อนี่ไม่ว่าจะแผลใหญ่แผลเล็กถ้ารู้ว่าลูกไปมีเรื่องต้องคอยดูให้เห็นกับตาทุกที  เพราะพ่อจะคอยต่อว่าและให้คำปรึกษาซึ่งส่วนใหญ่จะออกแนววิจารณ์มากกว่าว่าคนอื่นเก๋าไม่เท่ากับตัวเอง

“เริ่มต้นใหม่  มันทำได้หลายครั้งที่ไหนล่ะพ่อ  อีกอย่าง...มันคงไม่เอาหนูแล้ว”  ฝิ่นตอบ 

“เฮ้ยนี่ลูกกูให้คนอื่นอยู่เหนือตัวเองได้ด้วยเหรอวะ”  พ่อเย้าอย่างกับชอบใจซะนี่

“เปล่าพ่อ”  เขาขัดพ่อเสียงแข็ง  “แต่กำลังคิดอยู่  คนจะไปก็ให้ไป  หรือจะเอาแต่ใจตัวเองดี”

“อยากช่วยว่ะ  แต่พ่อคงตอบแทนไม่ได้  แต่ครั้งนี้พ่ออยากให้มึงเย็นลงสักหน่อยนะ  ใจมึงน่ะ  คิดไปทางไหนกันแน่เอาให้ชัวร์  ส่วนคนอื่นจะคิดยังไงก็ช่างมัน  แต่ถ้ามึงไม่เห็นด้วย  ก็ชนแม่งเลย”

“นี่พ่อสนับสนุนหนูรึเปล่าเนี่ย?”

“ฮ่าๆๆ”

“หึๆ  สนุกมากไหมพ่อ”  พ่อหัวเราะแทนคำตอบ  แปลว่าอะไรวะ? 

“สุดๆ”  พ่อบอกแล้วลุกยืนตบไหล่  “ไปง้อเมียก่อนนะ  งอนลูกชายที่หาเรื่องเจ็บตัวอีกแล้ว  ผู้หญิงนี่ไม่แนวเลย  ลูกผู้ชายถ้าไม่โลดโผนก็เสียชาติเกิดสิวะ” 

“ฝันดีพ่อ” 

“อ้อ  แต่ใช่ว่าผู้ชายมันจะเข้าใจกันทุกเรื่องนะเว้ย  แต่ทางแก้มันไปด้วยกันได้ว่ะ  แข็งมาก็อ่อนไป  ถ้าอยากได้ต้องทำเอง  เราน่ะแข็งมาเยอะแล้ว  ยอมๆบ้างจะเป็นไรไป”  พ่อหันมาอีกครั้งพูดบอกก่อนจะขึ้นไปข้างบนจริงๆ

ฝิ่นมองตามหลังพ่อแต่ก็ยังคิดไม่ตก...ระหว่าง  อยากไปก็ไปสิ  ทำไมต้องง้อ  กับ  ทำไมต้องปล่อยไป

อยากได้ต้องทำเอง...หึ  ตลกแล้วพ่อ  ให้ง้อคนเนี่ยนะ?  อย่างยอมก็คงให้ไอ้โจ้ไปพากลับมาเหมือนเก่าเท่านั้นแหละ

แต่...ความกลัวมันครอบงำเขาหมดแล้วว่ะ 

ที่ผ่านมา  ไม่เคยกลัวที่จะทำอะไร  เพราะมั่นใจว่าจะเอามันกลับมาได้

แต่วันนี้  จะมีอะไรให้ตัวเองมั่นใจได้อีก  ในเมื่อมันหันหลังให้เต็มตาขนาดนี้

กูตั้งใจเอาคืนแค่นี้จริงๆ  แค่ให้กูมีเหตุผลอ้างกับมึงได้ก่อนที่กูจะเล่นงานมัน  ถ้ามึงเลือกกูเรื่องก็จบแล้ว  ถ้ามึงเลือกกู...  กูจะได้โอบกอดมึงไว้จากใจกูจริงๆสักที  กูพยายามทุบทุกกรอบกั้น  แล้วดูมึงทำสิ

แต่มึงมันโง่!  โง่มาแต่ไหนแต่ไรไม่เปลี่ยน

ฝิ่นเอนหลังพิงโซฟาพลางหลับตาลงช้าๆ 

...ไม่ปล่อยแน่  ไม่มีวันนั้นแน่  มือซ้ายกำแน่นที่แก้วเหล้าแทบจะให้มันแตกคามือเผื่อจะดึงความคิดตัวเองให้กลับมามั่นใจได้ดังเก่าทั้งที่ก็รู้ว่ามันคงไม่ช่วยอะไร

ถ้ามึงรักกู  กูยังพอหาคำตอบได้ว่าจะทำอะไรต่อไป  แต่นี่มึงเหมือนไม่เหลือแม้แต่เยื่อใยให้กู ...แล้วจะฉุดจะรั้งมึงไว้ได้ยังไงวะ

อย่างกับว่า  ที่แล้วมากูซื้อใจมึงไม่ได้อย่างนั้น  ทั้งที่เขาดิ้นรนไปกับมันตั้งมากมายแต่ต้องควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ให้เขวตลอด  มันยากแต่มึงไม่เคยเข้าใจเลย

มึงกลับมองแต่ตัวเองและเพื่อนมึงโดยไม่สนใจเหตุผลของกูวันยังค่ำสินะ 

สุดท้าย...ไม่ยอมแล้วยังไง  ไม่ยอมแล้วได้อะไร  ในเมื่อวันนี้อีกคนมันไม่เล่นด้วย

ต่างอะไรกับเหล้าแก้วนี้วะ 

...ฝิ่นลืมตาพลางชูแก้วเหล้าขึ้นมาตรงหน้า

ไม่มีเหล้า  ก็แค่แก้วเปล่าธรรมดาที่ไร้ราคา 

กูที่มีจุดยืนอย่างนี้ตั้งแต่แรก  มึงก็รู้ตั้งแต่แรก  แต่มึงดันเข้ามาทำกูสับสนในจุดยืนของตัวเอง  แต่แล้วมึงก็เดินกลับไปยังจุดของมึงซะดื้อๆ

กูก็คงเป็นแก้วเปล่าที่ถูกเทเหล้าคาไว้โดยไม่มีใครสนใจสินะ 

เขาคิดไม่ออกหรอกว่าต่างหรือไม่ต่างตรงไหน  แต่แค่อยากให้ความสนใจอย่างอื่นมากกว่าอาการเพ้อๆของตัวเอง

แม่ง  กูไม่ได้อกหักใช่ไหม?



“นะพี่ไม้  นี่ถ้าไม่หลับก็คงดื่มไม่หยุดแน่เลย”  เสียงไอ้โจ้

“ให้มันคิดเอง”  เสียงพี่  เซ็งอะไรรึเปล่าวะ

“โธ่พี่...ผมกลัวพี่ฝิ่นจะดื่มจนอ๊วกออกมาเป็นเลือดเหมือนคราวพี่เป้งก่อนน่ะสิ  มันไม่ยากไม่ใช่เหรอ  แค่พี่ทำน่ะ  นะ”

“ไว้ให้มันตื่นก่อน  แล้วค่อยคุยกันอีกที”

“คุยตอนนี้เลยก็ได้  ฟังอยู่!”  ฝิ่นตะเบงด้วยน้ำเสียงยานคาง อยากจะหลับแต่กลับไม่หลับ 

“อ้าว  พี่ตัวร้อนนะ  งั้นลุกมากินยาเลย”  ไอ้โจ้เข้าถึงตัวเขาทันทีทั้งที่ยังไม่ทันได้ลืมตา

“อืม...”

“คุยก็คุย  ฝิ่น”  พี่ไม้เดินมาหยุดตรงหน้า  เอามือถ่างตาเขาที่ลืมไม่ค่อยจะขึ้นให้มองหน้าพี่แก  ขนาดกินยากูยังหลับตากิน  แค่ฟังกูหลับตาฟังก็ได้เถอะ  “มึงรักมันใช่ไหม?”

“พี่อย่าพูดเลย”  เขาปัดมือพี่ออกเมื่อรู้แล้วจะพูดเรื่องอะไรกันพลางทิ้งตัวนอนลงกับโซฟาอีกครั้ง  แต่ใครอย่ามาว่ากูท่าทางเหมือนหมดอาลัยตายอยากนะ  กูไม่ใช่!

“เฮ้อ  กูต้องอดทนกับการเป็นพี่มึงมากนะไอ้ฝิ่น  อย่าให้กูตบะแตกเลยว่ะ”

“เออๆๆ  ไม่ต้องขู่หรอกว่ะ  มันไม่เอาผมแล้วพี่ไม่เห็นใช่ไหมล่ะ  มันเคยรักผมจริงรึเปล่า  ผมยังไม่แน่ใจแล้วเลย  แล้วพี่จะให้ผมตอบว่าไง?  รักไม่รักแล้วยังไง?  มันไม่ใช่คนเดิมล้ว  พี่เข้าใจไหม!”

“มึงไม่รักมัน  มึงก็มีเหตุผล  แล้วทำไมมึงไม่คิดว่ามันก็มีเหตุผลบ้าง”

“เหตุผลคือผมไงล่ะ!”

“โจ้มึงเอาอะไรอุดปากมันไว้ที”  พี่ไม้หักนิ้วเตรียมพร้อมอย่างไม่ห่วงว่าเขาเจ็บอยู่เลย  เฮอะ!

“เอ่อ...”

“มึงพร้อมจะฟังกูได้รึยัง”  ขู่ซะขนาดนี้...

ฝิ่นลุกนั่งชันขาขึ้นข้างหนึ่งพลางยกแขนท้าวแล้วเอามือลูบหน้าลูบผ้าพันหัวตัวเอง

“...ขอโทษ!”  เขาบอกพี่เสียงห้วนอย่างไม่กล้าสบตา  “พี่จะให้ทำยังไงว่ามาเลย”  แล้วตามด้วยเสียงเบา

เพราะไอ้แผลที่หัวนี่แหละ  ทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก!  แต่ไม่ว่าจะรักหรือไม่รัก  มันคงลืมอีกอย่างว่ามันคือคนของเขา

ตัวมันก็ของเขา  ใจมันก็ของเขา...เออ  วันนี้ไม่ใช่ก็ช่างแม่งมัน  กูจะเอาคืนซะอย่าง

ปล่อยไปง่ายๆก็มาเรียกกูว่าควายเถอะ






...................................
ไอ้ฟายยยยย  (เอ่อ  ลืมตัวว่าเขียนเอง -*-)
คอมดับไปสองรอบไม่รู้ว่าขาดหล่นตรงไหนรึเปล่า  หวังว่าจะไม่มี  (บ่นกับตัวเอง ฮ่า)
ตอนหน้าเจอแก้วจ้า
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ^^กอดๆจุ๊บ

[jilantern]

แก้วหายอีกแล้ววววว

[jeeu]

ปกติเราคอดหมั่นใส้อิพี่ฝิ่น
แต่
ตอนนี้ ทำไมอดที่จะสงสารอาเฮียแกไม่ได้
ลงทุนเจ็บตัวก็แล้ว
เมียก็ยังเมินซะขนาดนี้
อย่างน้อย น้องแก้วน่าจะมาเยี่ยมพี่ฝิ่นบ้าง
+1+เป็ด ให้พี่ฝิ่นจ้า

[Magistel]

อื้ม......ดีขึ้น ผิ่นเอ้ย

[ratnalin]

ถ้าไม่ไปตาม จะเรียกว่า ฟาย แทน ฝิ่น นะเฮ้ย
ยอมบ้างจะเป็นไรไป ดีกว่าต้องมาเสียใจเพราะยอมหักไม่ยอมงอ 

ขอบคุณค่า 

ปอลิง พี่ไม้กับพี่ขวัญมีซัมติงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 

[dandelion]

คุณพ่อวันหลังสอนอีพี่ฝิ่นง้อเมียบ้างสิค่ะ 5555
จะว่าสงสารฝิ่นก็สงสารนะ จะว่าสมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้า
ความผิดใครหล่ะนั่นของตัวเองทั้งนั้น
ไม่เคยให้ไม่เคยแสดงออก แต่เรียกร้องเอาจากแก้ว
พอแก้วมันไม่ให้ก็มานั่งเสียใจ ง้อสิพ่อคุณ
ปล่อยไปแบบนี้น้องแก้วมันคงกลับมาหาอยู่หรอก
ต้องให้พี่ไม้สอน ว่าแต่พี่ไม้ไปรู้อะไรมาบ้าง

รอตอนหน้าน้องแก้วมา เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[konan6688]

สงสารก็สงสาร สมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้า

[Pa'veaw]

ไม่รู้จะสงสารฝ่ายไหนดี

 

[maru]

แ้ก้วรู้สึกยังไงบ้างนะ สงสัยจัง ฝิ่นฟังคำแนะนำของพ่อของไม้บ้างก็ดีนะ

[malula]

เอาเลือดหัวออกคงพอมีสติคิดได้ รู้จักฟังที่พี่ไม้เตือนบ้าง

[GUNPLAPLASTIC]

พี่ไม้ต้องอย่างนี้เซ่
ฝิ่นเเกรูเเล้วใช่ไหมว่าเเก้วสำคัญมากเเค่ไหน ว่ะฮ่ะฮ่า

[nunamicky]

ก็อยากจะด่าฝิ่นมันด้วยคนน่ะนะ
แต่รอให้ไอ้พี่ไม้มันบอกเล่าเรื่องที่ฝิ่นยังไม่รู้ให้มันได้รู้ก่อน
แล้วมาดูกันต่อไปว่ามันจะยัง...ต่อไปอีกมั๊ย

[July_Moon]

จะคิดได้กันเมื่อไหร่นะ

เฮ้อ...

[THiiCHA]

ฟาย ฝิ่น เอร้ยยยย ต้องให้พี่ไม้แจกหญ้าตลอด ตลอด

[B_Story]

หา!!! ไม้ขวัญเหรอ...

ไม่น้าาาา 

[naiin]

                                           ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีนะรอบนี้

[akiko]

่งานนี้ต้องมีกาวประสานรอยร้าวแก้วกับฝิ่น
พี่ไม้คงต้องรับหน้าที่เป็นกาวซะแล้ว

[numay]

จะสงสารหรือสมน้ำหน้าฝิ่นดีว่ะ  แต่ไม้นี่คู่กะขวัญใช่ม่ะ น่าสนจังคู่นี้ อิอิ