หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[ลู่เคอOlive♥]

ได้เวลาไปง้อแก้วสักที
ไม่อยากจะกินมาม่าแล้ว

[sirikanda28]

ไอ้พี่ดิวป่ะ

[Herokung]

แก้ว มา ชัด  ๆ  เชื่อ ดิ กิกิ

[Nannie]

สารภาพแต่โดยดีว่าเพิ่งมาอ่าน...สนุกมากกก(เติมก.ไก่ แบบอินฟีนีตี้)
ชอบฝิ่น...มันเกรียนและเถื่อน โหด...หนูไม่ได้เป็นมาโซส์นะคะ
คือชอบพฤติกรรมที่ถึงแม้จะกระโดดถีบแล้วลูบหลัง
แต่อย่างน้อยๆสิ่งที่ฝิ่นทำก็ด้วยใจซะส่วนใหญ่
ฝิ่นเนี้ย...เป็นคนอบอุ่นนะ...ดูจากครอบครัว...
อย่างแก้วไม่สบาย...แก้วโดนทำร้าย...ฝิ่นก็จะรีบมา
แล้วก็ชอบอ่ะ นึกภาพผู้ชายทำหน้าโหด
แต่แทนตัวเองว่า "หนู" ฮ่าาาาาา..(โดนพระเอกเรื่องนี้ถีบตกเก้าอี้)

น้องแก้ว...ผู้น่ารักสงสาร..คือเค้าใจน้องนะ...เค้าขาดรักไง
พอมีคนมาเติมให้..เค้าก็จะอยากอยู่กับคนนั้น..
อยากให้คนมีมาเอาใจใส่เติมช่องว่างให้เต็ม..
น่าสงสารคะ..หลังจากอ่านจบ47ตอน..
ก็ภาวนาให้น้องแก้ว....เลือก...คนเคียงข้างได้สักที

สู้นะคะ...ทาเคชิ เอ่อไม่สิ่! คุณคนแต่ง...น้องแก้วและฝิ่น
กวาดพื้น ปูเสื่อ ป๊อบคอร์น นั่งรอออ

[onlypleng]

มาหรือยังๆๆ รออยุ๋น๊า
คิดถึงแก้ว กับฝื่นแล้ว>.<

[kikumaru]

มาปูเสื่อรอดู
ว่าเมื่อไหร่จะมาเข้าฉายต่อ

[everyone]

.

มาเร็ว ๆ นะ

[NaEZ]

   วันนี้มาไหม????
รออยู่นะคนเขียน 

[maru]

แ้ก้วสำคัญกับฝิ่นมากจริง ๆ นะเนี่ย ฝิ่นคุยกับแก้วให้เข้าใจนะ

[NiNJA]

       โคตรเท่ ๆๆ

[GUNPLAPLASTIC]

พี่เป้งเเอบดูอยู่เเน่เลย อ่ะ
เเละเเล้วฝิ่นก็ยอมรับซะที
เหลือเเต่เเก้วสินะ ขอให้ไม่มาม่าทีเถอะ
 :กอด1:มาต่อไวๆนะค่ะ

[sagecofter]

เข้ามารออีกครั้งด้วยการเม้น


 


น่ารักดี 55555

[Pa'veaw]

มารอด้วยคน

รอๆๆๆๆๆๆ

   

[aonza88]

5วันแล้วนะครับ  คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว

[ploylw_chery]

มารอค๊าาาา..มาต่อไวๆน๊าาา

[dandelion]

ในที่สุดฝิ่นก็ยอมอ่อนลงแล้ว
แต่ว่ามันจะยังทันมั้ย?
หวังว่าแก้วจะใจอ่อนนะ
แล้วก็อยากให้สันดานของพี่ดิวถูกเปิดเผยจัง

รอตอนต่อไปคร้าาาา

[pitsanu33]

รออยู่นะครับ   รีบมาต่อนะครับ

[Pupay]

ก็มันคิดถึงงงงงงงงง  และยังคิดถึง 
รอฝิ่นไปง้อแก้ว 

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๔๘


“รอเดี๋ยวนะลูก”  คุณพ่อบอกเมื่อเขาเข้ามายืนตรงข้ามกับโต๊ะทำงานท่าน  “พ่ออยู่กับน้องครับ  พ่อเพิ่งประชุมเสร็จ”

“...........................”

“ได้  แต่ไหนว่ามีนัดกับเพื่อนไง”

“.........................”

“อ้อ  ขับรถดีๆนะ”

บทสนทนาที่ไม่ต้องเดาก็รู้แล้วว่าใครโทรเข้ามือถือพ่อ  แก้วมองไปรอบห้องอย่างเบื่อๆ  นี่พี่ขวัญตามติดกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่รอบห้องทำงานนี้  หรือว่าแอบฝังชิพไว้ตามตัวเขารึเปล่าถึงได้รู้ในทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้องนี้ทุกครั้งไป

“แล้วเจอกันลูก”

“เฮ้อ...”  คงต้องรีบคุยแล้วใช่ไหมก่อนที่พี่ขวัญจะมาขัดจังหวะ  แก้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆจนคุณพ่อเองก็สังเกตเห็น  ...ก็เขาเบื่อนี่ 

คุณพ่อวางโทรศัพท์ไปแล้วแก้วจึงถอดแว่นกันแดดสีดำของไอ้พงษ์มาเหน็บที่กระเป๋าเสื้อเชิ๊ตสีขาวแทน  ก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับที่พ่อนั่ง

“วันนี้ผมไปทำพาสปอร์ตและยื่นขอวีซ่าไปอเมริกา  ถ้าผ่านเมื่อไหร่ผมคงจะมาทำงานกับคุณพ่อไม่ได้แล้ว  แต่อีกสองเดือนผมจะกลับมาเรียนให้จบครับ”  แก้วบอกถึงสิ่งที่ควรบอก  และให้รับรู้ว่าเขายังรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเองอยู่ 

คุณพ่อคิ้วขมวดกันจนเป็นปมตั้งแต่คำแรกที่เขาเอื้อนเอ่ย  ก่อนจะตอบกลับมา

“พงษ์บอกพ่อแล้ว  แต่อเมริกาเลยนะลูก  ลูกพูดง่ายๆอย่างกับขอพ่อไปค้างบ้านพี่พงษ์  หรือย้ายไปอยู่กันสองคนอย่างนั้นแหละ”
 
“ผมเพียงแต่บอกให้คุณพ่อทราบครับ”  แก้วจึงบอกย้ำผู้เป็นพ่ออีกครั้ง

“พ่อก็ไม่เคยขัดอะไรอยู่แล้ว  แต่คราวนี้พ่อขอเหตุผลหน่อยได้ไหมครับ  ทั้งที่รออีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบอยู่แล้ว  ...เป็นพงษ์คนเดียวก็ว่าไปอย่าง”  แก้วรู้สึกหน้าชา  ใจแป้ว  ใช่คุณพ่อไม่เคยขัด  เพราะคุณแพรวพรรณสนับสนุนที่เขาจะไปไกลๆ  แต่นี่เพราะเขาบอกพ่อเอง  เลยไม่เห็นด้วยสินะ 

“ถ้าเป็นภรรยาคุณพ่อเขาคงเห็นดีเห็นงามตามที่ผมตัดสินใจแล้ว”

“ลูกทำไมคิดอย่างนั้น  ไม่มีใครอยากให้ลูกไปอยู่ไกลๆหรอกนะ  แต่ที่ทุกคนยอมเพราะคิดว่าลูกมีความสุขกับสิ่งที่เลือกเดินจึงไม่มีใครห้าม  แต่ครั้งนี้พ่อว่าไกลไปรึเปล่า  งานพ่อก็เยอะจะมีเวลาไปหารึเปล่าก็ไม่รู้” 

เขาอยากเป็นผู้ใหญ่  จะได้ไม่ต้องเป็นภาระใคร  แต่ถ้าพ่อบอกว่าเป็นห่วงสักนิดแทนที่จะพูดซะยืดยาว  เขาคงรู้สึกดีกว่านี้

“คุณพ่อคงไม่ต้องลำบากหรอกครับ  ผมดูแลตัวเองได้  และพี่พงษ์...”

“พ่อรู้พงษ์ดูแลลูกได้  คงทำได้ดีกว่าพ่อซะด้วย”  พ่อลุกจากเก้าอี้เดินมาจับไหล่เขา

“แต่...”  แก้วแหงนหน้ามองเจ้าของมือนี้ด้วยใจคาดหวัง

“คุณพ่อครับ!”  เฮ้อ...แต่เขาต้องรีบก้มหน้าพลางหยิบแว่นตาดำมาสวมทับตาแดงๆของตัวเองแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้เมื่อเสียงพี่ลูกขวัญดังมาตั้งแต่หน้าประตูห้อง

...แต่ยังไงผมอยากให้คุณพ่อดูแลผมมากกว่าใคร

และผมคงไม่พูดอีกแล้ว

“ผมขอตัวนะครับเดี๋ยวพี่พงษ์คงมารับแล้ว”  แก้วให้ข้ออ้างและเขาก็ไม่มีธุระอะไรในนี้แล้ว  เอาเป็นว่าคุณพ่อรู้แล้วว่าเขาจะไปแค่นี้ก็พอ

“พี่มาแล้วรีบเลยนะ  ทำตัวห่างเหินไปไหน”

“อย่าแกล้งน้องสิลูก”  คุณพ่อปราม  “ถ้าอย่างนั้นก่อนเดินทางไปค้างกับพ่อที่ไร่ก่อนไหม  นานๆพ่อจะได้กลับเหมือนกัน”  แล้วเดินออกมาส่งเขาที่หน้าห้องเมื่อหมดธุระแล้วเขาจึงไม่รีรอที่จะไป

“ใครจะไปไหนครับ?”  พี่ขวัญที่เกาะแขนพ่ออยู่ชะงักกึกนิ่วหน้าถาม

“น้องจะไปหาที่เรียนต่อที่อเมริกาเร็วๆนี้”

“อะ  อเมริกา”

“ลูกคงไม่คิดถึงน้องจนขอตามไปด้วยอีกคนหรอกนะ”

“....ไม่หรอกครับ  ...ขวัญอยากอยู่กับคุณพ่อมากกว่า”  คำพูดปกติของพี่ขวัญที่คิดไว้แล้วว่าต้องมาแนวนี้  แต่ครั้งนี้กลับฟังดูนิ่งกว่าทุกที  พร้อมสายตาเย็นๆส่งมาให้เขา

รักกันเข้าไปเถอะ  ต่อไปจะไม่มีเขาคอยอิจฉาแล้วล่ะ

หกโมงเย็นเศษๆเขาพาตัวเองเข้าไปอยู่ในลิฟท์หลังจากปลีกตัวออกมาได้ 

พ่อ...คนเดียวในชีวิตที่อยู่ในฐานะนี้  มีใครบ้างไม่รักและไม่อยากได้รับความรักตอบ  แต่เพราะเกิดมาจากผู้หญิงที่พ่อไม่ได้รักก็เลยไม่กล้าไปเรียกร้องเอาอะไร  และถ้ามันจะห่างไกลกันไปทุกวัน  เขาก็ขอเก็บพ่อไว้ในใจข้างๆกับแม่ที่ตายไปแล้วคงดีเสียกว่า 

“หนีเหรอ!”  ฝ่ามือจับประตูลิฟท์ไม่ให้ปิดตามด้วยเจ้าของน้ำเสียงขัดใจ  พี่ลูกขวัญมองเขาตาขวางก่อนเดินเข้าแล้วจับหมับที่ไหล่ทั้งสองข้างดันเขาถอยหลังจนไปชนผนังลิฟท์

“พี่จะเอาอะไร?”  แก้วถามน้ำเสียงเรียบ

“กู...”  พี่จ้องหน้าเขาไม่วางตา  แต่ตะกุกตะกักทำท่าเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด  “จะไปอเมริกาเหรอ?”

“พี่รู้แล้ว”  เขาเตือนความจำพี่ชาย

“ไปเลย  ไปให้พ้นๆจากชีวิตคุณพ่อยิ่งดี  ไปให้ไกลแล้วไม่ต้องกลับมานะ”

“พี่ไม่ต้องบอกหรอก  ครั้งนี้ผมไปจากทุกคนแน่”  ผิดที่กลับมาให้พี่ตามตัวได้ก็เป็นสิ่งเตือนความจำได้แล้ว  ว่ามันเลวร้ายไม่ต่างจากเดิมเลย  ความรักที่พี่กับพ่อแสดงออกต่อกันอย่างโจ่งแจ้งมันทำเอาเขาทรมานเล่นทุกวัน  แต่ไม่มีใครทนเป็นส่วนเกินได้ตลอดชีวิตหรอกนะ 

“...แน่จริงมึงไปจากไอ้พงษ์อีกคนสิ!  ถ้าไม่มีมึง...กูคงเป็นคนดีกว่านี้  หรือไม่มีที่ไป?  ผัวมึงไง  กลับไปหามันสิ  ไปให้พ้นใจกู หรือแน่กว่านั้นมึงก็ตายๆไปเลยยิ่งดี  กูโคตรเกลียดมึงเลย  ไอ้ลูกไม่มีแม่!”

อึก

คำขับไล่  คำสาปแช่งด้วยอารมณ์พร้อมแรงเขย่าจากหัวไหล่ไม่ได้ทำให้เขามีอะไรโต้ตอบพี่ได้เลย

พี่ไม่ชอบใจอะไรสักอย่างเขาคิดว่าอย่างนั้น  ทั้งที่เขาเป็นคนเดินออกจากสายตาพี่ทุกครั้ง  แต่พี่ก็คงยังไม่พอใจเพราะเขายังมีที่พึ่งพิง ...ที่นั่นไม่ใช่ไอ้ฝิ่นแน่นอน  ...นี่พี่คงกะให้เขาอยู่คนเดียวบนโลก  หรือให้หายไปเลยสินะถึงจะพอใจ

“พี่ขวัญพอเถอะ  ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว  พี่มีทุกอย่างพร้อม  แล้วผมมีอะไร...นอกจากพี่พงษ์”  แก้วยืนพิงผนังลิฟท์อย่างเหนื่อยหน่าย  “ผมไม่สนใจคำพูดพี่เลยบอกตรงๆเพราะจะทำอะไรผมตัดสินใจไปหมดแล้ว”

“ไอ้แก้ว!”

“โอ๊ย!”  แผ่นหลังกระทบผนังลิฟท์ตึงตังทำเอาเจ็บเมื่อพี่ชายเกิดไม่พอใจคำพูดเขาอีกแล้ว

ติ๊ง!!  ประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อมาถึงชั้นหนึ่ง  แต่กลับไม่ได้รับความสนใจจากคนตรงหน้า

“เจ็บใช่ไหมล่ะ  ดี  มึงเจ็บไปเลยจะได้สำนึกว่าอย่ามาปากดีใส่กู”  ตัวไม่ใช่ว่าใหญ่โตกว่ากันจนเขาจะผลักพี่ออกไม่ได้  ...แต่เขาไม่อยากทำ 

“ผมไม่กลัวเจ็บ  ...พี่จะบีบแรงกว่านี้ก็ตามใจ”  ปากบอกอย่างนั้นแต่มือกลับจับมือพี่ขวัญที่บีบหัวไหล่หมายจะเอามันออก  “แต่ผมเหนื่อย...  ผมเหนื่อยแล้วจริงๆพี่  เหนื่อยจนอยากจะหยุดหายใจแล้วจริงๆ”

“กู...  กูไม่ได้อยากให้มึงตายจริงๆกูแค่...”

“ต่อให้พี่คิดจริงผมก็ไม่เคยโกรธพี่เลย  เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆนี่เนอะ  พี่จะคิดยังไงผมจะว่าอะไรพี่ได้”  แก้วเสหน้ามองตัวเองจากกระจกลิฟท์แทนการจ้องหน้าพี่

พูดแทบไม่ออกแต่ก็อยากพูดบ้าง 

น้อยใจเหรอ...ไม่ใช่หรอกน่า  เขาไม่ได้ผูกพันกับพี่ขนาดนั้น  แต่ก็ทำให้พี่ขวัญชะงักไปหลังคำพูดเขาเหมือนกัน  แก้วจึงจับมือพี่ออกได้ง่ายดาย

“จะเป็นไม่เป็นแต่มึงก็น้องกู”

แก้วจึงเดินผ่านพี่ขวัญออกมาจากลิฟท์  เขาขยับแว่นกันแดดให้เข้าที่  ...ก็เพราะเป็นน้องไงถึงได้ยอมพี่ทุกอย่าง  และที่ไม่อยู่บ้านก็เพื่อความสบายใจของพี่กับแม่พี่อีกนั่นแหละ

แต่ไม่พ้นโดนพี่ขวัญดึงแขนไว้อีกจนได้

“พี่ขวัญ”  เขาไม่อยากคุยแล้ว  ความอ่อนแอมันมักจะปะทุขึ้นมาได้ง่ายๆช่วงนี้  แก้วหยุดยืนไม่ได้หันไปมองพี่  แต่เรียกชื่อพี่ชายด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

“ทำไมมึงไม่กลับไปหาไอ้นั่น  ตอนไม่มีไอ้พงษ์มึงก็อยู่กับมันไม่ใช่เหรอ  ถึงเวลาที่มึงจะไม่เป็นภาระไอ้พงษ์ได้รึยัง?”

“ก็ถูกของพี่นะ ...แต่พี่ไม่เข้าใจผมหรอก”  เขาไม่ได้อยากเป็นภาระใคร  ถึงคนๆนั้นพร้อมจะให้พึ่งพิงทุกเมื่อก็ตาม  แต่เขาเลือกได้ไม่มากนักหรอก  ขนาดเคยไม่ชอบการหันหลังให้คนที่รักเหมือนพี่ขวัญทำ  แต่ก็รู้แล้วว่าบางครั้งเราก็ควรทำอะไรที่ไม่จำเป็นต้องถูกต้องก็ได้...เอาแค่วิน-วินกันทั้งสองฝ่าย  ทุกคนจะได้ไม่มีปัญหาอีก  เพราะเขา...อยู่คนเดียวไม่ได้

“ถ้าพวกเหลือขอนั่นรู้มันไม่ปล่อยมึงไปแน่”

“เหลือขอ?”  จนแล้วจนรอดแก้วก็อดจะหันไปถามพี่ไม่ได้

“ก็ไอ้พวกเด็กช่างนั่นไง”  พี่ขวัญอธิบายหน้าตาเฉย  เฮ้อ  นิสัยจริงๆเลย

“ไม่มีใครสนใจผมหรอก...”  แก้วตอบพลางจับมือพี่ออกจากแขน “ถ้าพี่อยากอยู่ทะเลาะกับพงษ์ก็ตามไปโซนจอดรถละกัน”     

“ไม่เห็นจะสนใจเลย!”  แก้วเองก็ไม่สนใจเสียงพี่ที่ตะโกนตามหลังมาเหมือนกัน

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลาหลังจากหันกลับไปมองแล้วพี่ขวัญแยกไปอีกทาง  หกโมงสิบห้านาทีแดดกำลังหมด...เขาเองก็กำลังจะหมดแรงเช่นกัน  ฝืนยืนมาทั้งวันแต่ก็รู้ตัวดีว่าขาสั่นและล้าแค่ไหน  อยากพัก...พักทั้งกายพักทั้งใจเพราะยังรู้สึกมืดมัวไม่จางหายสักทีชีวิตนี้  หรือถ้าทิ้งตัวเองได้  เขาก็อยากทำเหมือนกัน  ไม่ใช่ว่าหันหลังให้อีกคนแล้วเขาลบอีกคนไปได้ง่ายๆซะที่ไหน  คำว่าฝังใจ  เพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้ก็วันนี้เอง

แต่เอาน่า...ทุกอย่างต้องมีก้าวแรกก่อนเสมอ

“จะถึงรึยัง?”  กรอกเสียงผ่านสัญญาโทรศัพท์ไปตามคนที่รับปากไว้ว่าจะกลับมารับ

“เสร็จแล้วๆ  กำลังไป” 

ต้องรอใช่ไหม...อยู่คนเดียวอีกแล้วใช่ไหม...ก็ดีอ้างว้างซะสนุกสนานเชียว 

เขาเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าหลังของกางเกงพลางหันหลังให้ลานจอดรถเพื่อจะเข้าไปรับแอร์เย็นๆในโรงแรมรอเมื่อแน่ใจแล้วว่าจะไม่ต้องเจอกับพี่ขวัญอีก

“อุ๊บ!”  ฝ่ามือปริศนาตะปบปิดปากจากด้านหลังในไม่กี่วินาทีที่เขาหันหลังกลับ

เฮ้อ...อีกแล้ว 

แก้วไม่ได้ตกใจอะไรนอกจากต้องการบอกเจ้าของมือสากๆนั้นว่าเลิกเล่นได้แล้ว  เขาไม่ได้ดิ้น  ไม่ได้โวยวาย  มองหา รปภ.เพื่อดูปฏิกิริยาก็พบว่ายืนมองเหตุการณ์อย่างรู้เห็นเป็นใจอีกตามเคย

“โอ้ อ่อย”  พยายามแกะมือนั้นออกอย่างใจเย็นพลางบอกไอ้โจ้ให้ปล่อย 

จะเล่นตลกอะไรอีก  จบๆไปแล้วไม่ดีตรงไหน  คราวนี้ไม่ขัดก็จริงแต่ก็ไม่ไปด้วยหรอกนะ  ถ้าตัดแล้วไม่ยอมขาด  จะตัดให้ใจแหว่งเล่นทำไม  ถึงต้องเจ็บก็ยังมีเวลารักษา  ไม่เอาแล้ว  ไม่อยากยืดเยื้ออีกแล้ว  เวลาที่ไร้ค่า  ...อย่าซื้อมันเลยคงดีที่สุด   

แก้วไม่ขัดขืนแต่ก็ยื้อตัวไม่ให้ปลิวตามแรงลากจากคนข้างหลังที่ใช้อีกมืออ้อมมาล็อกแขนเขาไว้ 

มุขเดิมน่าโจ้  ทั้งที่เขารู้ทันแต่มันไม่ยอมฟังเขาพูดเลย  ไอ้โจ้ยังคงเล่นไม่เลิก  มันดึงลากเขาให้ก้าวถอยหลังตามแรงมันเข้าไปอีกจนเขาเองชักจะโมโหแล้วนะ 

แก้วขยับข้อศอกเป็นเชิงขัดขืนให้มันรู้ตัว  แต่มันยิ่งเพิ่มแรงลากขึ้นกว่าเดิมจนเขาก็ต้องเพิ่มแรงขยับขัดขืนตามทำเอาแว่นตากันแดดของไอ้พงษ์ที่สวมอยู่หล่นลงพื้นจนได้  ...บอกว่าไม่เล่นๆไง!  ฝ่าเท้ายกขึ้นสูงก่อนทิ้งน้ำหนักเหยียบเท้าไอ้คนเล่นไม่เลิก...  ไม่ปล่อยใช่ไหม  จะเอาแต่ใจกันทั้งสายใช่ไหม  งั้นเอาไปเลยเต็มๆแรง 

“โอ๊ย เหี้ย!”

เสียงนี่...

“กูทำเบาๆเงียบๆนี่ไม่ชอบใช่ไหม”

“ไอ้ อุ๊ก!”  กำปั้นหนักๆซัดเข้าเต็มท้องเมื่อแก้วหันไปดูหน้ามัน  “อุ๊ก!”  และอีกหมัดจนแก้วล้มลงไปคู้ตัวยังพื้นไม่เหลือแม้แรงจะเรียกชื่อเจ้าของมือปริศนา

เด็กช่างกลยิ้มเยาะคนที่กองอยู่กับพื้นก่อนจะเข้าไปหามปีกและพายัดใส่รถกระบะ

แก้วทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านอนคู้ตัวกุมท้องด้วยความจุก

เมื่อก้าวเข้าไปยุ่งกับพวกชอบใช้กำลังนี่มันไม่มีวันจบสิ้นจริงๆ








..........................................
ค้างหน่อยนะคะ  น้อยครั้งจะตั้งใจให้ค้าง  ขอทีเถอะ อิอิ  (รู้สึกแกก็ค้างตลอดแหละนังซี(เรียส) ฮ่าๆๆ เฮื๊อกกก) 
ตอนหน้าอยู่ในช่วงทุลักทุเลเหมือนเดิมจ้า  สุขภาพก็เรื่อยๆมาเรียงๆ  ไม่เป็นปัญหา  งานก็ค้างบ้างตามปกติ  นิยายก็ไม่ได้อู้แต่ไม่มีเวลาและสมาธิเพราะต้องคอยตอบคำถามเด็กเจ้าปัญหาทุกวินาที 
ยังยืนยันว่าไม่ทิ้งกันแน่นอน
แต่ช่วงนี้ต้องให้เวลาเด็กน้อยที่บ้านมากหน่อย ฮ่าๆๆ  โดนแย่งเล่นคอมด้วยต่างหาก
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ^^  กอดๆจุ๊บ
สวัสดีเจ้า...  คนที่หลงเข้ามาใหม่ด้วยเด้อ  ...//ลงคาถา รักเราหลงเรา ฮ่าๆ

[อิสระ]

 

ตามมาจิ้ม

[Guill]

ใครกันเนี่ย

[roseen]

 :angry2:จะมีใครที่กล้าทำอย่างนี้

[โจ๊กกุ้ง]

ใครลักพาแก้วไปอ่ะ  คงไม่ใช่พวกพี่ดิวนะ ม่ายๆๆๆๆ

[little_nok]

ใครจับแก้ว ไอ่ดิวใช่ไหม
แล้วนี่ใครจะไปช่วย
เด็กน้อยที่บ้านนี่ใครเอ่ย

[onlypleng]

คายย  ยย มันคือคาย
ใครว่ะ ทำแบบนี้กับแก้วกู(โดนฝื่น )
อีกพี่ดิวแน่เลย ไม่น๊าTmT
คิดว่าจะได้อ่านแบบฝื่นง้อแก้วแล้วขะอีก
ไม่น๊า แง้ๆ ฝื่น พงษ์ ไปช่วยแก้วเร็วๆ

[sagecofter]

แค่นี้? งงเลย รอมาตั้งหลายวัน


ช่างเหอะ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง รีบๆเอามาลงอีกละกัน อยากอ่าน


รู้สึกเกลียดขวัญจังเลยว่ะ

[konan6688]

ค้างได้ครับ แต่อย่าให้รอนานนะ แงแงแงแง

[dandelion]

มุมหนึ่งจะเห็นว่าจริงๆแล้ว
ขวัญก็ไม่ได้เกลียดอะไรแก้วมากมายนัก
(หรือเปล่า?) อย่างน้อยขวัญก็ยังเห็นว่าแก้วเป็นน้อง
เพียงแต่ขวัญอาจจะเป็นคนเอาแต่ใจ
แล้วก็ถูกสปอยจากแม่แต่เด็กๆ

แหม อยากจะให้น้องแก้วกลับไปหาพี่ฝิ่นเหมือนที่ขวัญเสนอ
แต่เจ้าตัวก็ดูจะเด็ดเีดียวที่จะไม่กลับไป
ถ้าเกิดอยู่ดีๆพี่ฝิ่นมาตะโกนบอกว่า
"แก้วกูรักมึง กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะ"
น้องแก้วจะใจอ่อนยอมรับรักมั้ยนะ 5555

ว่าแต่ใครจะมาลักพาตัวน้องแก้วเนี่ย
กลิ่นตุ๊ๆ ดูท่าว่าจะไม่ใช่พวกฝิ่น
หวังว่าจะไม่ใช่พวกอีพี่ดิวนะ

พี่ซีมันค้างอ่ะ ขอตอนต่อพรุ่งนี้เลยได้มั้ย 55555
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะ ^^

[jeeu]

ใครตามมาจับตัวน้องแก้วอีกกกกกก~
เจอพาสน้องแก้วทีไร
หดหู่ทุกทีจริงๆ
สงสารน้องอ่ะ
กอดดดดดดดจ้าาาาาาาา
+1+เป็ดให้นะจ๊ะ

[malula]

วิบากกรรมของแก้วเมื่อไหร่จะหมดซะที
มีครอบครัวก็เหมือนไม่มี มีเพื่อนก็เป็นตัวปัญหา
แฟนไม่ต้องพูดถึง เฮ้อ...