หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[Satanza321]

เมื่อไหร่พงษ์จะบอกสาเหตุน๊า รอต่อไปครับ 

[maru]

พงษ์เมื่อไรจะพูดออกมาสักที ว่าทำไปเพราะอะไร

[July_Moon]

อยากอ่านต่อ T^T  จะลงแดงตายแล้วนะเออ

มาไวๆ นะคะ มาม่าก็ได้ ฮา...

[akiko]

อยากรู้สาเหตุอะ เกี่ยวกับแก้วหรือเปล่า พงศ์จึงไม่ยอมบอก ไม่อยากให้เรื่องมันดราม่ามาก สงสารแก้ว

[aonza88]

เป็นอีกวันที่รู้สึกว่าตัวเองรอเก้อ

[TO.EYEz]

กรี๊ดดดดดดดดด ด ... อ่ะ
ฮืออออ ค้างเลย แง้ๆๆ
ตกลงฝิ่นลากแก้วไปทำอะไร?  ทบทวนความหลังเปล่า?(จากที่ไม่ได้เจอกันเพียงหนึ่งคืน.. -_-)
พงษ์ก็นะ.. รักนะแต่ไม่แสดงออกอ่ะดิ่ ๕๕๕๕๕

[A_ay]

อ้าวฝิ่น
เอาแก้วไปทำไม

จะหลอกใช้แก้วไม่ใช่เหรอ   ฮึ้ยยย

แล้วที่ยกพวกมาเยอะพร้อมปืน
เพื่อมาชิงนาง?

[cheyp]

สรุปก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าทำไมพงษ์ต้องฆ่าเป้ง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก้ว ค้างคาใจมากกกกกกกก
แก้วก็ยังเหมือนถูกหลอกใช้ถูกทำร้ายเหมือนเดิม
เมื่อไหร่ฝิ่นจะวางทิฐิซะที เฮ้อ

อยากอ่านต่อแล้วค่ะ ไม่รู้ที่ว่าไปไหว้กระดูกแล้วจบนี่จะจบแบบไหน รอๆ

[different]

อ๊ากกก ค้างอ่ะ ค้างงงง
โหยพงษ์ เหมือนคิืดว่าตัวเองเป็นเจ้าชีวิตแก้ว ยังไงล่ะ
แบบคิดแทนทุกเรื่องอ่ะ จัดการโน่นนี่ ก็ดูจะดี แต่นี่มันชีวิตแก้วนะ
หึ่ย! หมั่นไส้!

[Still_14OC]

พงษ์คิดกับแก้วอย่างพี่ชายที่ปกป้องน้องที่โดนทำร้ายจริงๆใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นก็โล่งใจ

อิฝิ่นก็ดาย ไปตามเมียกลับบ้านทียกกับไปทั้งสาย จะเอาไปขู่เค้ารึจะพากันไปแห่นางแมว

แล้วไอ้พี่ดิวมันก็จะมาป่วนอีกใช่มั้ยเนี่ย ยังไม่เห็นว่ามันจะคลี่คลายอะไรซักเรื่องเลย

[luckyzaaa]

โธ่เอ้ยไอ้ฝิ่น แล้วทำเป็นไม่สนใจ แหกขี้ตามาได้ก็รีบมาตามเมียกลับบ้านเชียวนะ 

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๓๙.๒



ไม่ถามหรอกว่ามาทำไมในเมื่อรู้ๆกันอยู่  แต่ที่ไม่รู้คือจะจูงแขนไปไหน

ฝิ่นจับมีดสปาต้าออกจากมือแก้วแล้วส่งให้คนในสายก่อนจะพาเขาเดินออกไปจากหน้าบ้าน

เป็นห่วงพงษ์ก็เป็นห่วง  ไม่อยากเห็นหน้าฝิ่นก็ด้วยและไม่พร้อมรับการตอกย้ำใดๆทั้งนั้น  แต่ขาดันก้าวตามฝิ่นไปอย่างกับยินดีซะเต็มที่  นี่ถ้ากล้าเดินนำหน้ามันเขาคงทำไปแล้ว

พยายามไม่สนใจไม่มองหน้ามันเพราะกลัวจะคิดถึงเรื่องที่แล้วมา  ไหนๆมันก็เล่นสนุกกับเขามาตั้งนาน  ในเมื่อเฉลยออกมาด้วยตัวเองขนาดนี้แล้ว  เขาก็ควรจะให้มันจบตามใจมันไปเลยถึงจะถูก

ถ้าการที่เขาเจ็บปวดเป็นสิ่งที่ฝิ่นมันพอใจ  เขาก็เจ็บปวดสมใจมันแล้วล่ะ

แต่ความรู้สึกตอนนี้กลับคัดค้าน  เพราะชอบหรือเป็นเพียงความเคยชินที่ได้ถูกสัมผัส แม้จะเป็นสัมผัสที่เจ็บเฉกเช่นตอนนี้ที่ข้อมือกำลังถูกบีบแรงขึ้นๆเรื่อยๆตามระยะทางที่ก้าวเดิน  แต่เขากลับไม่ปฏิเสธอะไรออกไป  หากแต่กลับยินดีที่ได้รับความสนใจจากมันอยู่เหมือนเดิม 

จากหน้าบ้าน  ขวามืออีกสองร้อยเมตรมีตลาดก่อนจะถึงทางออกไปถนนใหญ่  ซ้ายมือถ้าจะเรียกว่าซอยตันก็ไม่เชิงเพราะมันเป็นป่าล้วนๆต่อให้ไม่ตันก็ไม่มีทางเดินไปไหนได้  ทางนั้นมีบ้านเดี่ยวอยู่สี่ห้าหลังตั้งอยู่ห่างๆกัน  แล้วไอ้ฝิ่นก็พาเขาเดินไปทางซ้ายมือและหยุดด้วยการผลักหลังเขาชนกับกำแพงบ้านหลังหนึ่ง

ฝิ่นไม่ได้พูดอะไรนอกจากหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ๊ตแล้วจุดไฟแช็คก่อนจะคาบไว้แล้วพ่นควันออกมา  พลางเดินมายืนพิงกำแพงอยู่ข้างเขา

แก้วใช้มืออีกข้างจับลูบข้อมือตัวเองที่โดนมันบีบมาก่อนหน้านี้   ไม่ได้โกรธมันแม้แต่นิดแต่เขาก็พูดอะไรไม่ออกนอกจากก้มหน้ามองเท้าตัวเอง 

ควรจะรู้สึกแย่แต่กลับไม่ได้แย่มากมายอย่างที่นึกไปก่อนด้วยสิ

“อ่ะ”  เขาหันข้างไปมองฝิ่นซึ่งยกแขนข้างที่คีบบุหรี่ขึ้นคงจะให้เขาแต่มันเพิ่งดูดนี่นา
 
แก้วจึงจะหยิบบุหรี่จากมือฝิ่นเพราะคิดว่ามันคงอยากให้เขาสูบแต่มันกลับปัดมือเขาหลบ  พร้อมกับสายตาดุๆของมันหยุดมือเขาไว้  แล้วมือที่คีบบุหรี่ของมันก็มาจ่อที่ปากเขาแทน 

การสูบบุหรี่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นหรอกแต่เขาชอบมองควันที่ลอยออกจากปากมากกว่า  มันคือการล่องลอยและค่อยๆจางหาย  ให้ความรู้สึกคล้ายกับได้ปลดปล่อยเรื่องที่กำลังคิดให้หลุดออกจากสมอง  แต่ทางระบายออกมันมีมากกว่าแค่สูบบุหรี่แล้วมองควันอยู่ดี

...แก้วดูดสารก่อมะเร็งเข้าปอดช้าๆแล้วพ่นควันออกมาเมื่อฝิ่นชักมือกลับแล้วเอาบุหรี่ไปดูดต่อ

เพื่อนผู้ชายทั่วไปสูบบุหรี่มวนเดียวกันไม่ใช่เรื่องแปลกอยู่แล้ว  แต่นี่เขา...  อยากจะยิ้มแต่ไม่รู้ว่ายิ้มไปทำไม แก้วจึงกัดริมฝีปากตัวเองไว้แล้วก้มหน้าด้วยความรู้สึกข้างในมันเต้นกระตุกแปลกๆเหมือนตลอดเวลาที่ได้อยู่ใกล้ฝิ่น 

และเขาก็รู้ตัวดีว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะอะไร  พลางแอบช้อนตามองใบหน้าของฝิ่นซึ่งมันมองตรงไปข้างหน้าอย่างที่เขาเดาอารมณ์ไม่ถูก 

เขาเอาแต่มองมันอยู่เงียบๆจนกระทั่งมันสูบบุหรี่หมดมวน

“หลับสบายดีไหม?”  คำพูดห้วนๆพร้อมกับหันมามองหน้าเขาทันทีจนไม่ทันตั้งตัว  กะจะรีบหลบสายตาคู่นั้นแต่กลับโดนมองอย่างกับรู้ทันว่าเขามองมันอยู่นานแล้วอย่างนั้นล่ะ

“นอนไม่หลับ”  ตอบไปอย่างที่ใจคิดแม้จะไม่ตรงคำถามแต่เขาก็พูดความจริง  ไม่ได้เรียกร้องความสนใจแต่เขาก็ไม่จำเป็นต้องประชดอะไรเพียงเพราะมันไม่ได้รักเขาหนิ 

...อย่างน้อย  มันไม่ต้องการเขามันก็พูดออกมาตรงๆแล้ว  และเขาก็เลือกในทางที่มันต้องการ  คือการเดินออกจากชีวิตมันเป็นเรื่องดีที่สุด

“หึ  สมควร”  มันว่าแล้วหันกลับไปมองต้นไม้ใบหญ้าข้างหน้าตามเดิม

เงียบ 

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง  อย่างนี้เขาทำตัวไม่ถูกนะ

ยืนข้างกันแต่ไม่พูดอะไรเลยทั้งที่เขาอยากได้ยินเสียงมันแม้จะเป็นน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เขาก็อยากฟัง  แต่นี่ไม่มีเลย

มือก็แทบจะชนกันอยู่แล้ว  แต่เขาก็ไม่กล้าเรียกร้องให้มันสัมผัส  อยากรู้สึกดีอีกครั้ง  ไม่อยากรู้สึกเคว้งคว้างแบบนี้  ทั้งที่เลือกเดินจากมาเองแท้ๆ ก็เถอะ

อืม ...แต่ถ้าเขาจับเอง  ฝิ่นจะโกรธไหมนะ

ไวเท่าความคิดแก้วก็จับหมับเข้ากับมือของฝิ่น  หากแต่ไร้เสียงด่าทอกลับมาดั่งที่ใจคิดไว้ล่วงหน้า

มีเพียงมือที่กุมตอบเท่านั้นที่ได้รับจากอีกคน

...หึ  ฮะๆ  อยู่ดีๆก็เผลอยิ้มออกมาซะอย่างนั้น  แสดงว่ามันไม่ได้โกรธอะไรเขาสินะไม่งั้นคงทำแบบนี้ไม่ได้

“มึงนี่นะ”

เขามองหน้าเหวี่ยงๆตาคมดุของฝิ่นแล้วอดยิ้มไม่ได้  ...ก็เขาดีใจนี่นา 

คนทุกคนมันก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละแล้วเขาก็เป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากๆอยู่แล้ว  จะเป็นไรไปถ้าเขาจะมีความสุขเล็กๆน้อยกับการได้ใกล้ชิดกับคนที่เขารักอย่างนี้ด้วยล่ะ

“ว่าไงพี่”  ฝิ่นกดโทรศัพท์มือถือรับสายที่โทรเข้ามา 

“...................”

“อยู่แถวนี้แหละ  เออๆ”

“ไม่ต้องมาทำหน้าระรื่น  มึงทำอะไรไว้น่ะหัดจำซะบ้าง”  มันว่าทันทีที่กดวางสาย  เขาเองก็เปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทัน  จากที่เหมือนกำลังได้กระโดดโลดเต้นอยู่ก็เหมือนโดนผลักให้ล้มโครมซะอย่างนั้น

“มึงอยากอยู่กับเพื่อนมึงก็อยู่ไป  แต่มึงเจอกูแน่”

“ก็ไหนพี่ไม้บอก...”

ฝิ่นปล่อยมือแล้วจับไหล่แก้วทั้งสองข้างดึงตัวออกจากกำแพงให้มายืนตรงหน้ามัน

“แล้วกูได้บอกเหมือนพี่ไม้ไหม?”

“เอ๊ะ...”  คำพูดเย็นๆกับสายตาที่แน่วแน่ของมัน  “แล้วจะให้ทำยังไง  ไอ้พงษ์กับกูพร้อมทำตามข้อเสนอของพวกมึงอยู่แล้ว  แต่มึงจะให้ทำยังไงขอให้จบสักทีได้ไหม?”  เขาร้องขอ 

ไอ้พงษ์อาจไม่ได้รู้สึกอย่างที่เขาพูดแต่มันก็พร้อมทำตามข้อตกลงทุกอย่างเพื่อให้เรื่องมันจบอยู่แล้ว  เขาแน่ใจ

และเขาอยากให้มันจบเผื่อว่าเรื่องระหว่างเขากับฝิ่นจะดีขึ้น  นั่นคืออีกเรื่องที่เขาเห็นแก่ตัว

“ง่ายไปไหมที่มึงขอ  คนไม่เคยโดนไม่รู้สึกหรอก”

“ถ้าเพื่อนตายน่ะกูไม่เคย  แต่ถ้าคนที่รักตายน่ะ  กูโดนมามากกว่ามึงอีก”  แก้วพูดสวนด้วยอารมณ์น้อยใจล้วนๆ 

ถ้าไอ้พงษ์ตายเขาก็รับไม่ได้หรอก  แต่เขามีเหตุผลมากกว่าจะล้างแค้นแน่นอน 

“ใคร!  มันเป็นใคร?!”  แต่ไอ้ฝิ่นดูท่าจะอารมณ์แรงกว่าเขาซะอีก

“มันไม่เกี่ยวกับมึง”  พูดจบแล้วหันหน้าไปทางอื่น 

“มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ!”  ฝิ่นตะคอกพร้อมกับปล่อยมือจากไหล่เขาแต่กลับบีบแก้มเขาอย่างแรง

ไม่ได้เจ็บขนาดต้องร้องไห้  แต่มันเจ็บ...เจ็บที่ใจ  เมื่อไม่ว่าจะหาทางออกยังไงฝิ่นมันก็ไม่เปิดใจยอมรับสักทางเลย

แก้วมองเข้าไปยังนัยน์ตาคาดคั้นของฝิ่น  แววตาปวดร้าวจากเขามันคงไม่รับรู้  เขาไม่อยากเอ่ยถึงแต่ก็เหมือนคนจนตรอกเลยจำต้องเสียงดังตอบกลับไป

“แม่กู!  แม่กูไงล่ะ!  เจ็บพอไหม  เสียใจได้เท่ากับมึงเสียเพื่อนรึเปล่า  หรือถ้าไม่เท่ากัน  มึงอยากจะทำยังไงต่อไปก็เชิญ  เก็บไอ้พงษ์ก็ได้ถ้ามึงอยากให้กูรู้สึกได้เท่ากับมึง  หรือถ้า...มึงอยากให้ไอ้พงษ์รู้สึก  ก็แค่เก็บกู...”

เขาพูดออกไปทีเดียวจบก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นพลางกลืนก้อนที่จุกในลำคอ

ไม่อยากเห็นสายตาเยาะเย้ยจากมัน  ถ้ามันยังจะใจร้ายไม่ยอมจบต่อไป  เขาจะทำอะไรได้

“อึก!”  ไม่มอง  เขาจะไม่มองหน้ามัน  ถึงมันจะดึงเขาเข้าไปกอดแต่มันก็สะกิดแผลเขาแล้ว!

แก้วทุบหลังฝิ่นทั้งยังดันมันให้ออกห่างพร้อมปากบอกให้มันปล่อย 
ไม่ต้องมาทำอย่างนี้  ปล่อยให้ภาพที่แม่เดินลงน้ำเพื่อจะจากเขาไปมันเกิดภาพชัดเจนอีกครั้งไปเลย 

“จะหาพงษ์  จะไปหาพงษ์ ฮือๆ”  ภาพที่แม่หายไปต่อหน้าต่อตามันไม่น่าจดจำใช่ไหมล่ะ 

ส่วนพ่อที่เหลืออยู่  ใจก็ห่างกันเหลือเกิน  มีก็เหมือนไม่มี  ยิ่งพี่ชายและแม่เลี้ยงยิ่งไม่ต้องพูดถึง

แล้วจะเหลือใครล่ะที่ทำให้เห็นว่ามีเขาได้ตลอดเวลา  ...ถ้าไม่ใช่พงษ์


“แก้ว...กูไม่รู้”

“รู้แล้วยังไง  ไม่รู้แล้วยังไง ฮึก ฮือ”  เขาทุบหลังฝิ่นอย่างไม่ยอมในเมื่อมันไม่ยอมปล่อยเขาก็จะทุบจนกว่ามันจะเจ็บแล้วยอมจนได้ 

เขาอยากเกลียดมัน  เขาอยากจะเกลียดไอ้ฝิ่นมากๆ  เกลียดที่มันอาฆาตแค้นเพื่อนเขาไม่เลิก  เกลียดที่มันกอดเขาไม่ปล่อย  เกลียดที่มัน...ฮึก ฮึก ทำให้เขากลายเป็นคนขี้แย  เกลียดที่มัน... ทำเหมือนกับว่ารู้สึกผิดที่คาดคั้นเอาคำตอบจากเขา  เกลียดที่มัน...ทำให้เขาไม่กล้าทำร้ายมันต่อจึงต้องจับชายเสื้อเชิ๊ตมันเอาไว้  เกลียดมัน...

“แล้วจะให้กูทำยังไงวะ!”

“ฮึก ฮึก  ก็แล้วแต่มึงสิ”  ตอบทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้ถามหรอก

“มึงทำให้กู ...แม่ง  เหี้ยเอ้ย!” 

จะมีสักคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วทำให้เขารู้สึกแย่และรู้สึกดีในเวลาเดียวกันได้บ้าง

มันโวยวายแต่ยังกอดเขาไม่ปล่อย  จนเขาเลิกต่อต้านมันก็ยังกอดเขาแน่นอยู่เหมือนเดิม 

ใช่ มึงเหี้ย  มึงมันเหี้ยสุดๆ  และรักเหี้ยๆของเขาด้วย

“มึงห้ามเลิกรักกูนะ”  คำพูดห้วนๆที่แสนเอาแต่ใจ  จะห้ามทำไมเขาทำไม่ได้อยู่แล้ว

ถึงมันจะร้ายแต่ก็รักไปแล้ว  ให้ไปแล้วทุกอย่างที่แทนค่าของหัวใจ  มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากคนอื่นๆ  เขาเอาคืนมาไม่ได้หรอกนะ  เพราะมันมากเหลือเกิน 

เพียงแต่อยากให้มันอ่อนให้เขาบ้าง  คนก็ตายไปแล้วจะเอาอะไรกับคนที่อยู่มันถึงจะเสมอกันได้ล่ะ

ไม่มีหรอก  ให้ตายไปเลยก็ปลุกเพื่อนมันขึ้นมาอีกไม่ได้

แค่เรื่องนี้เพียงเรื่องเดียวที่ทำให้เขาไม่กล้าเรียกร้องอะไรกับมัน 

เส้นบางๆที่บางเหลือเกิน  บางจนเขาไม่กล้าหายใจแรงกลัวมันจะขาดเอา

ต้องแลก  ต้องลงทุน  ต้องทำทุกอย่างโดยไม่เกี่ยงวิธีหรือผลตอบแทน

เพราะเขารักษาใจตัวเองได้  ถึงจะได้แค่วันๆก็เถอะ

ส่วนฝิ่น...ก็คงต้องแล้วแต่มัน  มันจะสนอะไรกะแค่เขาไม่มีใครอีกแล้ว




แก้วเดินกลับบ้านหลังจากเลิกบ้าโดยมีฝิ่นเดินตามมาข้างหลังห่างๆ 

อะไรก็ได้แค่ไม่ต้องเสียพงษ์ไปอีกคน 

แต่ถ้าฝิ่นจบได้  มันก็ดีกับทุกคนไม่ใช่หรือ






.........................
คาดว่าจะมี ๓๙.๓  อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ  เพราะยังอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

ทำไมตอนที่แล้วสั้นง่ะ โอเค  สั้นก็สั้นตามใจคนอ่านก็ได้  (ใช่เรื่องไหม ฮะๆๆ)  เค้าถึงได้แยกออกมาเป็นจุดๆนี่ไงจ๊ะ  เพราะคนเขียน  เขียนออกมาบทเดียวไม่ได้ค่ะ  ตอนนี้มันจะต้องแยกพาร์ทแต่ละคนอีกง่ะ  เลยต้องสั้นๆ เหมือนจะค้างๆไปบ้าง  (คนอ่านบอก  ไม่เหมือนละ ค้างเลย ว๊ากกก)

ที่พงษ์ไม่พูดก็เพราะ... แอร๊ยยย โดนตบ

ส่วนตอนล่าสุดที่ลงช้าเพราะวันนี้ทั้งวันเวิ่นกับมิ้วๆในเฟซนะคะ  คนอ่านประณามมิ้วๆได้เลย ปู่ เอ้ย พี่เขาอ่านนิยายเรื่องนี้ด้วยแต่เม้นท์ไม่ค่อยเก่ง (แต่เค้าก็รักพี่นะ ม๊วฟ) ...ชิงฟ้องก่อน พี่ว่าเค้าไม่ได้แล้วนะมิ้วๆ กร๊ากกก  แถมเค้ายังลงวันนี้ตามที่รับปากพี่ไว้แล้วด้วย

//หอบงานมาทำที่บ้าน  คืนนี้จะได้นอนไหมเนี่ย 

บ่นเสร็จเราก็จะไปพิมพ์งานละ ฮ่าๆๆ

ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นท์เจ้าาา ^^ กอดๆจุ๊บๆ

[Pupay]

  เบาๆค่ะ

อิฝิ่น  ทำร้ายจิตใจลูกแก้วดีนัก !!

  นะคะ

[Loveyoujung]

ไม่รู้เป็นไรอ่านไปอ่านมาแล้วเริ่มชอบฝ่ินมากขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนพงษ์...เอาเก็บไว้ก่อนละกานน

[naiin]

ไม่ต้องนอนกันเลยเดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน อิอิอิ ตกลงตอนนี้จะสงสารใครดีน้อ สงสารตัวเองดีกว่านะวาเลนไทน์โดนทิ้งสัสสัสเลย   

[yakusa]

ค้าง..... แต่ก็ต้องรอ  ......ก็ชอบอะ

[โจ๊กกุ้ง]

“มึงห้ามเลิกรักกูนะ”      ฝิ่นเอ้ยยยยยยย เอาแต่ใจที่สุดอ่ะ

แต่ชอบนะ  อิอิ

[หลงไหลในม่านหมอก]

ไม่ต้องนอนกันเลยเดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน อิอิอิ ตกลงตอนนี้จะสงสารใครดีน้อ สงสารตัวเองดีกว่านะวาเลนไทน์โดนทิ้งสัสสัสเลย   

...กอดนะตัวเอง

อยู่คนเดียวน่ะดีแล้วค่ะ  การมีคนรักใช่ว่าจะดีไปซะทุกเรื่อง  นี่เบื่อ เซ็ง  เป็นไปได้จะไม่มีเลย  สุุดๆอะ  อยากมีอิสรภาพ  อยากโบยบิน    เพ้ออีกละ ไปดีกว่า 

[B_Story]

ฝิ่นเอาชนะตัวเองให้ได้นะคะแก้วรออยู่นะตัวเธอ 

[onlypleng]

 
ฝื่นแก้ว สู้กันต่อไปอีกนิด(ชะที่ไหน)ลูก
แล้วก็จะได้รักกันแบบสบายใจแล้ว(จะมีวันนั้นใช่มั้ย?)
 

[patwo]

ฝิ่นเอ้ยยยยยยยยย

แก้วก็หน๊ออ   แต่ก็เข้าใจแก้ว  คนมันรักไปล้วอะเนาะ

[wordpdf]

ฝิ่นซึน!!
ตกลงพงษ์ไม่ได้คิดชู้ชายกับแก้วใช่มั้ย 555
แต่เรื่องดิวยังไม่ให้อภัยหรอกนะ!!

[Karn12]

เข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไมถึงสั้นและค้าง

รอตอนต่อไป

[GUNPLAPLASTIC]

สั้นๆเเต่ก็ดราม่านะเออ เเอร้ย ยยยยยยยยย
ตอนหน้าขอพี่ฝิ่นเราพูดนะคร่า เพิ่งอ่านมาอ่าน
เจอมุมมองพงษ์ไป... เเก้วดูน่ารักสดใสมากเลยคร่า าาาา
ต่อๆๆๆๆด้วยนะค่ะคนเเต่ง มีให้เก็บเป็นหนังสือก็เอาอ่ะ สนุกจริงอะไรจริง

[StillLoveThem]

...อารมณ์ฝิ่นมันเหมือนผู้หญิงวัยทองจังวะ
...แก้วมันน่าจะสับสนอยู่นะนี่กับอารมณ์คนแบบนี้

[Pa'veaw]

อ่านเรื่องนี้เท่าไหร่ก็ไท่เคยรู้สึกพอซักที

อยากอ่านต่อเรื่อยๆอะชอบๆๆๆๆๆ

ฝิ่นก็ปากแข็งสุดๆ ระวังแก้วเลิกรักนะ

รอตอนต่อไปจ้า

  คนเขียน

[dandelion]

ตอนนี้แก้วคงจะทั้งสุขแล้วก็ทุกข์ในเวลาเดียวกันเลยซิเนี่ย
อดีตที่ไม่อยากจำดันโดนอีพี่ฝิ่นคาดคั้นจนต้องนึกถึง
หนูแก้วน่าสงสารตลอดอ่ะ
ฝิ่นรู้งี้แล้วยังอยากจะทำให้แก้วเจ็บอีกมั้ย
ถ้ายังไม่เลิกเนี่ยจะให้พงษ์เอาสปาต้ามาฟันนะ 5555

แหม แล้วพูดมาได้ "อย่าเลิกรักกูนะ"
คนไรวะ เอาแต่ใจว่ะที่ตัวเองยังไม่เคยบอกรักแก้วเลย
แล้วยังจะมาเรียกร้องอีก

ว่าแต่ถ้าพี่ไม้จบ ฝิ่นจบ พงษ์จบแต่อีพี่ดิวไม่จบ
จะมีปัญหาอีกมั้ย คนนี้ยิ่งปัญหาเยอะกว่าชาวบ้านเขาด้วย

มายาวๆแบบนี้สะใจดีค่ะ
รอ39.3ต่อไป
เรื่องงานสู้ๆนะคะ พักผ่อนเยอะๆจะได้มีแรงปั่นนิยาย

[ever-never]

แก้วเข้มแข็งไว้ ,,,,เดี๋ยวฝิ่นก็กลับมาเองแหละ เชื่อดิ!!!

[hobazaki]

สงสารแก้ววว T^T

[jitsupa apple]

เมื่อไรฝิ่นจะบอกรักแก้วนะ มัวแต่ทะเลาะกัน