หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[aonza88]

สุดยอดไปเลย  เรื่องนี้ทำให้ผมเป็นคนรักการอ่านไปเลย

[p.spring]

พูดมาได้"มึงห้ามเลิกรักกูนะ"  จะเอาอะไรอีกว่ะฝิ่น
ทำให้แก้วร้องไหเยังไม่พออีก ยังจะมาเอาอะไรอีก
อยากให้ฝิ่นเจ็บมากๆ  หมั่นไส้   กรี๊ดพงษ์กับพี่ไม้  น่ารักมากกกกก

ฝิ่นเอาแต่ใจตัวเองแก้วเลิกรักแลเวจะรู้สึก  แต่แก้วคงทำไม่ได้ 55

[เฉาก๊วย]

เม้นท์อีกรอบ

จากที่อ่านๆ คอมเม้นท์มา พบว่า
คนที่ชอบฝิ่นและคนที่ชอบพงษ์มักเป็นคนละกลุ่มกัน (แยกกันค่อนข้างชัดเจน)
ใครชอบฝิ่น มักไม่ชอบพงษ์ และ
ใครชอบพงษ์ ก็มักจะไม่ชอบฝิ่น

แต่....คนส่วนใหญ่ไม่เกลียดพี่ไม้  กรี๊ดดดดดดดดด....สรุป พี่ไม้เป็นพระเอก 

[three]

พูดไม่ออกบอกไม่ถูกจุกอกจัง

[maru]

ฝิ่นเอาแต่ใจนะเนี่ย

[ratnalin]

อิฝิ่น -*- อิตาซึนเดเระ...  แต่หึงโหดชัดๆเลยนี่ 555 (ชอบเวลาฝิ่นเอะอะอะไรก็กอด น่ารักดี แต่แก้วสิช้ำ ><)

ขอบคุณค่ะ ^^

[shoi_toei]

 

อ่านแล้วน้ำตาจะไหลล

สงสารแก้วสุดใจอ่ะ

[moonoi_sert]

  แก้วน่าสงสารอะ ส่วนฝิ่นเมื่อไรจะยอมรับซะทีว่ารักแก้วนะ ส่วนพงษ์ก็บอกให้แก้วรู้เสียทีว่าเพราะอะไรถึงต้องทำร้ายเป้ง

[Bong]

เห้อ!!~..แก้วน่าสงสารอะ

[j4c9y]

ทั้งแก้ว พงษ์ ฝิ่น คงว้าวุ่นอ่ะ

[TO.EYEz]

กรี๊ดดดดดดดดด ด อ่านตอนนี้แล้วแบบ.. ตื้นตันใจสุดๆๆ!
ฝิ่นน่ารักเป็นครั้งแรก! หลังจากผ่านมาสามสิบเก้าตอนน 555555555
ฮืออออ อ .. คนมันน่ารักอ่ะ! คนไรฟะะ มีงี้ด้วย ปากก็ทำเป็นด่าเค้า
แต่พอเค้าพูดหน่อยเดียวว่ามีคนที่รัก ตะโกนบ้านแตก 555555 โอ๊ยยยยย..
ชอบอ่ะค่ะ ผู้ชายเถื่อนๆ แต่ก็นะ มีอารมณ์หวงของ เหมือนเด็กๆเลยอ่ะ
แถมยังสั่งแก้วอย่างเอาแต่ใจอีกว่าไม่ให้เลิกรัก โธ่เอ้ยยยย.. น่ารักจริงๆ
 

แล้วตอนแก้วพูดว่าจะหาพงษ์อ่ะ น่ารักน่าฟัดที่สุดในสามโลกกก!!
วันนี้พระ-นายมันจะมาประชันความน่ารักน่าหยิกกันใช่ม๊ายยยย..
แต่เอาเตอะ ไม่ว่ายังไง วันนี้ฝิ่นก็น่ารักที่สุดละ 555555555
 
 
ตอนแรกนึกว่าฝิ่นจะจับแก้วขึงฝืดแล้วปล้ำซักที กร๊ากกกกกกกก ก..
แล้วก็นะ ไปถามเค้าว่าหลับสบายมั๊ย แกก็นอนไม่หลับอ่ะดิ่ ทำมาเป็นน..
 


แล้วสรุป.. ไม่ใช่ว่าพงษ์ได้กับพี่ไม้หรอกนะ 

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๓๙.๓


“กูจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเพื่อนกูจะมา”  มันลุกยืนเอ่ยเสียงแข็งใส่หน้าเขาก่อนจะทิ้งก้นลงที่เดิม

“ตามสบาย  กูก็จะเฝ้าอยู่นี่จนกว่ามึงจะยกตูดออกจากตรงนี้เหมือนกัน”  ไอ้โจ้ตอบก่อนจะทิ้งตัวอย่างแรงนั่งลงข้างไอ้พงษ์

ไม้บอกให้คนในสายคนอื่นๆกลับกันไปก่อน  มาเยอะก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี  สุดท้ายมันก็แค่คนที่รักเพื่อนมากเกินเหตุบวกกับนิสัยอันธพาล  เมื่อไอ้เป้งไปแตะเข้าเลยมีเรื่องกันจนพลาดพลั้ง  ทำให้ไอ้เป้งต้องจากไป...

“แต่ถ้าคนไม่เคยโกรธอะไรกันมาก่อนมันคงไม่แทงหลายแผลขนาดนั้น”  เขาไม่ติดใจเอาความอะไร  เพราะเขารู้...ว่าเอาอะไรกลับคืนมาไม่ได้แล้ว  แต่ที่เขาสนใจคือบาดแผลตามร่างกายของน้องเขาต่างหาก  ร่องรอยของมีดจ้วงแทงนับสิบแผล  มันมากกว่าแค่การหมั่นไส้  มากเกินกว่าการเอาคืนแทนเพื่อนรึเปล่า

...หรือว่าเขาลืมความเลวของตัวเองไปแล้วจึงมองหาสาเหตุเองไม่เจอวะ

“เอ้า มึงนี่ข้องใจไม่เลิกนะ  แล้วตกลงมึงจะจบไหม?  ถามกูก็ตอบให้แล้ว ยังจะหาเรื่องให้ได้ใช่ไหม?  หรือถ้ายังข้องใจอีกก็ตัวๆเลยดีกว่า”

“ไร้สาระ”  เขาว่าไอ้พงษ์แล้วเดินไปนั่งโซฟาตัวเดียวที่อยู่ชิดผนังบ้านพอดีกับไอ้แก้วเดินเข้ามาแล้ววิ่งไปนั่งข้างๆเพื่อนมัน

“ไปไหนมา?”  ไอ้พงษ์ถาม 

“แถวนี้  แล้ว...ไปไหนกันหมดแล้วล่ะ”  ไอ้แก้วตอบและถามกลับด้วยน้ำเสียงฟังดูเหนื่อยๆ  ไม้จึงหันไปมองฝิ่นที่เพิ่งเดินตามเข้ามาแต่หยุดยืนพิงที่บานประตู

มันมองมาที่ไอ้แก้วด้วยสีหน้าเนือยๆ  ไม่ต่างกันเลยไอ้คู่นี้

“ช่างแม่ง  แต่มันจะให้เราไปสารภาพบาปวันนี้”

“อ้อ  ...เหรอ”

“เป็นอะไรรึเปล่า  ตาแดงๆด้วยเนี่ย”  ไอ้พงษ์จับหน้าเพื่อนมันพลางมองไปทางไอ้ฝิ่น 

“เปล่าๆ ว่าแต่ไปตอนนี้เลยเหรอ”

“พวกมันรีบก็รีบให้แม่งหน่อย”

“อืมๆ ไปอาบน้ำก่อนนะ”  ไอ้แก้วพยักหน้าแล้วลุกเดินขึ้นบันไดไป

“อ้าว อะไรวะคนอุตส่าห์รอ”  ไอ้พงษ์ยกมือค้างก่อนรีบวิ่งตามขึ้นไปอีกคน

ไอ้ฝิ่นจึงได้เดินเข้ามานั่งข้างในได้สักที

“พี่ฝิ่น”

“หยุด”  มันปรามเมื่อไอ้โจ้เริ่มมีอาการอยากจะซัก “กูอยากอยู่เงียบๆ”

“แค่ให้คนทำไปกราบไอ้เป้งก็พอแล้ว  เอาคืนก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก  มึงจบให้กูได้ไหมฝิ่น”  เขาจึงพูดบ้าง  ในเมื่อมันไม่ได้ห้ามเขา

“แต่ไอ้เป้ง...”

“กูรักมันไม่ต่างจากมึงเลย  ชีวิตมันมีค่ากับกู”  ถึงแม้ไอ้เป้งมันไม่เคยคิดอย่างนั้นก็ตาม  “มีค่ามากกว่าที่กูจะลดตัวไปฆ่าใครเพื่อเอาคืนแทนมัน  เพราะถ้าทำอย่างนั้น  กูจะกลายเป็นคนที่ดูถูกไอ้เป้งซะเอง”

“..................”  ไอ้ฝิ่นหันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่รับฟังสิ่งที่เขาพูด

“ให้มันจบ  แล้วทางใครทางมัน  คิดซะว่าคนพวกนี้ไม่มีตัวตน  ไม่เคยเดินมาเจอกันไปเลยยิ่งดี”  ถ้ามึงทำได้

“ผมว่าพี่ฝิ่นทำไม่ได้หรอก”  ไอ้โจ้เสริม  มึงไม่ต้องคิดว่ากูก็รู้แล้วล่ะ

“ผมโกรธมัน  เห็นหน้ามันผมก็นึกถึงไอ้เป้ง  ผมไม่อยากเห็นหน้ามันพี่เข้าใจไหม!  แต่ถ้ามันนอนในโลงเหมือนไอ้เป้งเมื่อไหร่  ผมจะอาสาไปล้างหน้าศพให้มันเอง”  ไอ้ฝิ่นกำหมัดแน่นกัดฟันกรอด 

“เฮ้อ...มึงมีเหตุผลมากกว่าอารมณ์หน่อยได้ไหม”

“เอาไงก็แล้วแต่พี่ละกัน  ผมไปรอที่รถนะ ไปโจ้!”

“อ้าว  ด้วยเหรอ?”

“มึงจะมาหรือไม่มา”  มันพูดเสียงแข็งในขณะที่เดินออกไปนอกบ้าน

“ครับๆ”  ไอ้โจ้ถึงต้องรีบตามออกไป

ถ้าจะเอาคืนน่ะไม่ใช่เรื่องยากหรอก  แต่เป็นวิธีไร้ค่าไปไหมกับคนที่ผิดแต่ไม่รู้ตัวว่าผิด

เขาอยากให้ไอ้พงษ์ไปสำนึกผิดต่อหน้าเป้งมากกว่า  เพื่อให้ไอ้เป้งหมดห่วงไม่ต้องอาฆาตแค้นต่อกันเหมือนเมื่อตอนมันมีชีวิต 

อีกอย่าง  เผื่อให้มันดลใจไอ้ฝิ่นให้ปล่อยวางซะบ้าง  กูล่ะหนักและเหนื่อยแทนมึงจริงๆ  จะพูดมากก็เปลืองน้ำลายคนอย่างมันต้องเรียนรู้เอาเอง  ให้เขาบอกแต่มันไม่ฟังก็เหมือนพูดใส่อากาศนั่นล่ะ

เขาเบื่อวงจรเด็กช่างที่วนเวียนซ้ำซากอยู่แต่กับการกู้ศักดิ์ศรี

คนทุกคนมันมีศักดิ์ศรีทั้งนั้นแหละ  แต่เราเลือกรักศักดิ์ศรีกันด้วยวิธีอื่นที่ไม่ต้องสูญเสียก็ได้ไม่ใช่รึไง

การพ้นจากตำแหน่งประธานสาย๕xเป็นเรื่องที่เขารู้สึกปลอดโปร่งที่สุด  ถึงแม้วันนี้ตำแหน่งที่เรียกขานจะยังเป็นที่นับถือและคนในสายจะยังยึดเขาเป็นแบบอย่างเรื่องท้าชนตามเคย  แต่ข้างในจิตใจมันเหมือนได้ปลดแอกที่คล้องคอออกไปได้อย่างมากเลยทีเดียว

จากที่ต้องรับผิดชอบชีวิตเพื่อนร่วมสาย  จากที่เชิดชูคำว่าศักดิ์ศรีสถาบันและตัวกูแบบลอยๆ 

ถึงมันจะเป็นอดีตแต่มันก็ส่งผลมาถึงปัจจุบัน  เมื่อสิ่งที่ได้กลับมาคือการไม่เหลือคนข้างกาย 

ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรก...เขาขออยู่อย่างคนไม่มีศักดิ์ศรียังจะดีซะกว่า

ถึงแม้วิถีทางจะยังดำเนินไปตามแบบที่รุ่นพี่ได้เคยทำๆมา  แต่สุดท้ายการตัดสินใจของตัวเราก็เป็นคำตอบในการเลือกจะกระทำอยู่ดีไม่ใช่เหรอ

.

ไอ้โจ้จอดรถหน้าวัด  ไม้เปิดประตูด้านหลังลงจากรถก่อนเป็นคนแรก  ตามด้วยไอ้แก้วที่นั่งคั่นกลางและไอ้พงษ์  ไอ้โจ้  ส่วนไอ้ฝิ่นคงต้องนั่งเรียกสงบสติตัวเองสักพัก  ปล่อยมัน...

“วัดบ้านนอกชะมัด”

“พงษ์!”  ไอ้แก้วสะกิดแขนเพื่อนมันเมื่อปากไอ้พงษ์เริ่มทำงานพร้อมกับสายตาที่กวาดมองไปรอบๆวัดแห่งนี้อย่างเหยียดๆ

“ก็พูดตามที่เห็น”

“เอ๊ะ!”

“จิ๊  ไปทางไหนก็นำสิ!”  มันจิ๊ปากขัดไอ้แก้วแล้วหันมาว๊ากใส่เขากับไอ้โจ้

“โอ๊ย กูคันตีน  ไหนๆก็ถึงวัดแล้วฝังเลยก็ไม่ยากนะเว้ย”  ไอ้โจ้เดินไปหยุดยืนมองหน้าไอ้พงษ์ก่อนจะเดินนำไปทางที่ไอ้เป้งอยู่ 

วัดเล็กๆชานเมืองที่เขาเคยมาบวชเพื่อสงบจิตสงบใจตัวเองพร้อมกับการอยู่ด้วยกันครั้งสุดท้ายของเขากับน้อง

กอดที่ไม่แน่นพอ  แต่ไม่เคยคิดจะปล่อยมือ  หากแต่สิ่งที่ทำให้กันในวันสุดท้ายมันกลายเป็นว่าต้องปล่อยไปทั้งชีวิต   

สุดท้ายเหลือเพียงเถ้ากระดูกที่เขาต้องพามันเข้าเจดีย์  แต่เขาก็ขอให้ได้สัมผัสกันจนมันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ 

ไอ้แก้วหยิบธูปจากมือไอ้โจ้ที่จุดเรียบร้อยแล้วส่งให้ไอ้พงษ์  มันพนมมือแล้วจ้องไปที่รูปถ่ายหน้าเจดีย์เหมือนคิดอะไรในใจ

“กูขออโหสิ”  แต่แล้วก็พูดออกมาห้วนๆเท่านี้ 

ไม้ส่ายหน้าอยู่ข้างหลังด้วยความหน่ายกับคนไม่มีสำนึก  ต่างจากไอ้แก้วที่ไม่ได้เป็นคนทำกลับพูดซะยาวเหยียดจนขี้เกียจจะฟัง

“เจดีย์ตั้งอยู่ใต้ต้นฉำฉาริมสระน้ำมันร่มรื่นดีจัง”  ไอ้แก้วพูดพร้อมกับสายตาเศร้าๆที่หันไปหาไอ้พงษ์  มันไม่ได้เพิ่งเห็นเจดีย์นี้เป็นครั้งแรก  แต่ไอ้แก้วมันเพิ่งจะรู้ว่ามีกระดูกของใครอยู่ในนั้น  สายตาที่มองวันนั้นกับวันนี้จึงต่างออกไป  “พงษ์ถ้ากู...”

“ไม่!  มึงอย่าได้คิดออกมาเชียว”

“กูคิดถึงบ้าน”

“กลับกันได้แล้ว”  ไอ้พงษ์ไม่ได้พูดต่อจากความต้องการของไอ้แก้วแต่หันหลังเดินออกจากที่นี่ทันที  ไม้จึงลุกจากม้าหินอ่อนแล้วจุดธูปบอกน้องก่อนจะเรียกไอ้แก้วและไอ้โจ้ชวนกันกลับ  และสวนทางกับไอ้คนที่เพิ่งก้าวขามาถึง

“อย่านานนะ”  เขาบอกฝิ่น

“กลับกันไปก่อนเลย  เดี๋ยวกลับเอง”

ไม้พยักหน้าให้โจ้ดึงไอ้แก้วออกไปก่อน  มันก็เดินไปแต่โดยดีแต่ก็หันกลับมามองไอ้ฝิ่นเป็นระยะ

“ไอ้เป้งน่ะมันเป็นคนของเราเอง  จะจบเรื่องยังไงมันก็ขึ้นอยู่ที่กูกับมึง  ถ้าการปล่อยวางมันยากนักมึงก็โยนทิ้งไปเลยละกัน” 

ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้  ถ้าเราผูกพันกันด้วยใจอยู่แล้ว  ไม่ว่ายังไง...ไอ้เป้งมันก็รู้ว่าไม่เคยทิ้งมันหรือไม่เห็นความสำคัญของมันแน่

ที่สุดของเพื่อน...ที่สุดของคนรัก  ยังไงก็ยังเป็นมึง...เป้ง



ไม้ตบไหล่น้องชายแล้วเดินกลับไปที่รถพร้อมรับกับสายตาที่มีแต่คำถามจากไอ้แก้ว

รอได้ก็รอ  รอไม่ได้ก็หันหลังให้กันซะ  รักที่เริ่มต้นด้วยโทสะ  เขายังมองหาหนทางที่พวกมันสองคนจะจูนกันได้ไม่เจอเลย  ...และไอ้ฝิ่นมันปีนขึ้นไปสูงเกินกว่าจะลงมาง่ายๆ ได้   

พ่อก็เด็กช่างเก่า  เกิดมามันก็อยู่แต่กับความแข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจมันไม่เคยอ่อนให้ใคร

แต่ใช่ว่ามันจะลงไม่เป็นซะทีเดียว  ถ้าไอ้แก้วมีเวลาให้มันได้ทบทวนบทเรียนอีกสักหน่อย

เขาเชื่อว่า  ไอ้ฝิ่นมันจะลงมาเองเป็น





...........................
คนอ่านจ๋า  ทำไมคนอ่านค้างง่ะ  เราพยายามปิดทุกตอนแล้วนะ  ทำไมถึงยังค้างกันหรือ  Y^Y

ตอนต่อไปขออีกสักจุดนะคะ  จบจุดหน้าก็เดินเรื่องต่อได้แล้วค่ะ    //หลบหน่อยพระเอกมา ... เอิ่ม  บอกอายุมาก

จริงของคุณเฉาก๊วยนะ  แต่มีอีกอย่างคือ คนอ่านมีด่าฝิ่น  ด่าแก้ว ด่าพงษ์ ด่าดิว ด่าขวัญ  ด่าตัวประกอบแทบทุกตัว  แต่...เอ่อ  ทำไมไม่ด่าพี่ไม้บ้างล่ะ  ขอความเป็นธรรมให้พี่ไม้ด้วย  กร๊ากกก

อัพแล้วนะมิ้วๆ เสร็จพอดีหลังจากออฟจากตัวเองเมื่อช่วงบ่าย  (มาบอกในนี้จะตามมารึยังเนี่ย)

เวิ่นได้น้อยมีคนตาขวางใส่   ชิ!

ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นท์จ้า ^^  กอดๆจุ๊บๆ

[ต้นสน]

มาแย้ว มาจิ้มก่อนอ่านคะ อยากให้บวก 1 แต่ไม่รู้ให้ตรงไหน แต่ขออ่านก่อนแล้วกันคะ

[Loveyoujung]

มันก็เหมือนจะไม่ค้าง แต่ก็ค้างอยู่ดี
เค้าอยากรู้เรื่องระหว่างฝิ่นกับแก้ว??? เป็นไงต่อ
เราว่ามันไม่ใช่ว่าคนเขียนๆ ครึ่งๆกลางๆหรอก แต่เป็นเพราะคนอ่าน
ใจร้อนอยากอ่านต่อไง? ส่วนพงษ์ ไม่เข้าใจว่าเป็นอะไร?? มากรึป่าว??
เฮ้อออ

[Poseidon]

จะด่าไม้ แต่ไม่มีเรื่องให้ด่าอ่ะ ไม้เอฟซี

[่patsaporn]

รอวันฝิ่นลง...จะได้มีความสุขกัน
ขนาดไม้ยังปล่อยวางเลย ฝิ่นปล่อยวางมั่งเหอะ สงสารแก้ว

ขอบคุณค่า

[maxsextex]

จิ้ม ก่อนใคร อิอิ

[คนของเธอ]

เราๆ ทุกท่าน ก็ยังรอให้ฝิ่นมาปีนลงมาอยู่ตลอดนั่นแหละ แต่ว่าแก้วจะไหวถึงตอนนั้นรึเปล่า แต่ฝิ่นก็ตบะแตกให้เห็นหลายครั้งแล้วนะ  แก้วคงมีกำลังใจอยู่บ้าง
พงษ์ตลอดแหละแก โดนพี่ไม้คนดีด่าว่าไม่มีสำนึก ไม่สลดจริงๆ แต่ทุกการกระทำมันมีเหตุผล เหมือนอย่างที่ไม้คนดีเค้าสงสัยว่าทำไมถึงเป็นขนาดนั้น พงษ์ยังไม่เฉลยซักที แต่ว่าพงษ์ฝ่ายเดียวไม่ได้นะเรื่องนี้ เป้งเองก็ดูใช่ย่อย จนน่า 

[Crazily Pretty]

อิฝิ่นน เก๊กอ่าาา

[jeeu]

โธ่....!!!
เป็นซะอย่างงี้ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันเนี้ย
กลัวน้องแก้วรอพี่ฝิ่นไม่ได้
เมียน่ะ ต้องการความรักเหมือนกันนะพี่ฝิ่น
จะมาทิ้งขว้างน้องแก้วบ่อยๆ ระวังหมาคาบไปแดกนะเพ่
~~~~~~~~~~~~~~~~~
กอดดดดดดดดดด
รออีกจุดนะคะพี่ซีซั่น

[Pa'veaw]

 

[malula]

เราก็ยังสงสัยตามพี่ไม้แหละว่า ทำไมเป้งถูกแทงยับยังกะแค้นมากมาย
แล้วพงษ์ก็อมพะนำต่อไป
หนูแก้วอย่าคิดอะไรที่ไม่เป็นมงคลนะลูก ป้าไม่ไหวจะสงสารนะหนู

[SoN]

^^

[ratnalin]

ไอ้ที่ไม่สำนึก มันเกี่ยวอะไรกับแทงยับมั๊ย เห็นพงษ์ทำตัวแบบนี้มันน่าโมโหอ่ะ  ฆ่าคนตายทั้งคนยังทำตัว...แถมยังอยู่ต่อหน้าคนสูญเสียด้วยนะ >< มีอะไรก็พูดออกมาสิฟะ มากวนติงพี่ไม้(ของคนอ่าน)ทำไม! 
สาธุพี่ไม้ พี่แกบรรลุเรียบร้อย อายุไม่ได้เยอะแต่ก็ผ่านอะไรมาโชกโชน ทำหน้าที่เตือนสติน้องๆ (ซึ่งก็ไม่ฟังกันเล้ยยยยย)
ส่วนแก้ว ....ในมุมมองของแก้ว ตอนนี้แก้วช้ำเลือดช้ำหนองสุดๆแล้ว เศร้าแทนน้องแก้ว ส่วนฝิ่น...ขอให้ตกลงมาขาหัก เชอะ!(งอน เดี๋ยวให้พี่ไม้เป็นพระเอกซะหรอก)

ขอบคุณค่ะ  รอจุดต่อไป (^_^)/ (ไม่ค้างจ้าไม่ค้าง ตอนนี้ไม่ค้างแล้ว แต่คาใจมว้าก!  มาต่อไวๆนะตะเอง ><)

[โจ๊กกุ้ง]

พี่ไม้ดูเป็นคนที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ที่สุด แล้วก็เท่มากๆ อิอิ

[maru]

ฝิ่นจะทำอะไรก็คิดให้ดี ๆ นะ

[Karn12]

มันยังมีหลายเรื่องที่ค้างคาใจอยู่เหมือนเดิม  ต้องตามต่อไป

[dandelion]

ไม่รู้จะหาอะไรมาด่าพี่ไม้ เพราะพี่ไม้เป็นคนมีเหตุผลที่สุด
ไม่มีข้อเสียที่ทำให้หมั่นไส้เลย (ลำเอียงหรือเปล่า 5555)

ปริศนาเรื่องพงษ์ฆ่าเป้งยังคงคิดกันต่อไป
มันต้องมีอะไรมากกว่าแค่เอาคืนแทนแก้วแน่ๆ
แต่พงษ์ก็ไม่ยอมพูดเลย

ตอนนี้แอบจิ้นพงษ์โจ้เบาๆ เชียร์คู่นี้ได้มั้ย
เอิ๊กส์ๆ รอ39.4ค่ะ 

[GUNPLAPLASTIC]

พี่ไม้หล่อ เท่ สุภาพ เเละเรียบร้อย (?)
ไม่มีคนด่าพี่ไม้เเน่นอน
เเต่กว่าไอ้ฝิ่นมันจะเดินลงมานี่ น้องเเก้วคงคิดไปไกลเเล้วนะเซ่
หนูเเก้วคิดถึงบ้าน งุงิ
ตอนหน้าจะใกล้จบเเล้วเหรอค่ะ? สู้ๆค่ะ

[B_Story]

ทำไมพงษ์ขอขมาแหม่งๆหว่า 

ตอนนี้พี่ไม้มาเล่าเรื่องล่อเป้าชิมิๆ แต่ก็ไม่มีไรจะว่าพี่แกจริงๆค่ะ 555+