หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[Pupay]

ตอนนี้แอบน่ารักเบาๆ? แต่ก็คลุมเครืออยู่ดี
ต่างคนต่างไม่พูด ไม่ชัดเจน มีกำแพงบางๆกั้น ซึ่งไม่มีใครยอมข้ามมา 
  ค่า

[NaEZ]

ถ้าพงษ์กลับมาพร้อมแฟน รึเพื่อนใหม่อะไรงี้ก็คงจะดี ฮ่ะๆๆๆ
อ่านแบบนี้แล้ว เข้าถึงความรู้ึสึกอึดอัดเลย
พงษ์กลับมาเร็วๆนะ.... ขอบคุณคนเขียน

[SoN]

^^

[qq_oo]

ชอบมาก
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้าาาา

[wordpdf]

โฮกกกกกก อ่านรวดจนดึกดื่น
ชอบมากจริงๆ ค่ะ รอตอนต่ออยู่นะคะ!!

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อ!!.........จุกจัง ไม่รุ้สิ มันคืออะไรและมันเปงยังไงกานแน่นะ

สงสารแก้วนะที่ต้องมีความรู้สึกแต่ส่วนลึกก้อยังกลัวเลยต้องเก้บไว้ไม่กล้าระบายออกมา

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะคับ

รอรอน้า!!

[chira75]

ฝิ่นแม่งเถื่อนได้ใจมาก แก้วก็ซื่อดี กดบวกไป

[ratnalin]

ใช่เวลาไหม  <<< ฮาประโยคนี้ อิฝิ่นเขินใช่ม๊ายยยยย 555
ฝิ่นเหมือนลืมตัวห่วงมั่ง อยากให้สนใจมั่ง แต่พอนึกได้ว่าตัวเองตั้งเงื่อไขอะไรไว้ ก็ทำตัวโฉดใส่ทันที ลงที่น้องแก้วหมด -*-
เวลาเราอ่านเราคงมองว่าหวานปนขมเพราะเราเห็นมุมมองของทั้ง2คน แต่ถ้ามองมุมมองของแก้วคนเดียว น่าสงสารแก้วมากอ่ะ T^T
ถ้าพงษ์กลับมา เรื่องนี้คงเป็นละครโศก แต่ไม่เป็นไร เรารอพระเอกตัวจริง(?)กลับมาอยู่ 555 (/โดนฝิ่นโบก)

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ

ปอลิง น้องแก้วเหมือนหมาน้อยน่าร้ากกกกอ่ะ! ><"

[p.spring]

"กูรักมึง"   แก้วน่ารักอ่ะ

[jitsupa apple]

 

[sirikanda28]

ไม่รู้ว่าวันใหนที่
พงษ์กลับมาเลือด
จะนองขนาดใหน

[kazhiki]

ผีเข้าผีออกจริงๆ 

[luckyzaaa]

ไอ้ฝิ่นเขิน       

[dandelion]

แหม พี่ฝิ่นจะหวานให้มันนานๆหน่อยก็ไม่ได้นะ
ผีเข้าผีออก เล่นเอาน้องแก้วของเราตามไม่ทัน
ปากอ่ะแข็งให้ได้ตลอดนะ พูดออกมาบ้างให้แก้วมันรู้อ่ะ
แก้วก็ยังคงสับสนต่อไป ตกลงจะเรียกร้องอะไรได้มั้ย
เอาเรื่องพงษ์ออกไปแล้วแสดงความรู้สึกจริงๆของตัวเองออกมา
ความรู้สึกที่มีให้อีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องคลุมเครือ
แต่เห็นท่าจะยาก ปากฝิ่นงี้เอาอะไรมาง้างก็ไม่ออก
แล้วที่ตัวเองนะสั่งนู้นสั่งนี้กับแก้ว ให้บอกรักงี้ ชิ หมั่นไส้จริงๆ

แก้วจ้าอย่าไปยอมให้อีพี่ฝิ่นมันมากนักเลย ดูซิมันได้ใจตลอดเลย

รอตอนต่อไปค่ะ คืนนี้พี่ซีซั่นจะมาอัพมั้ย??? รอๆ

[Hamura]

เรื่องธรรมดามีตบ-จูบ แต่เรื่องนี้ต่อย-จูบ ครับท่าน

[Bong]

เห้อ!!! สงสารหนูแก้วจังเลย 

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง  ตอนที่ ๓๔


 ...บ้านนี้ต้อนรับกูดีจริงๆ....

แก้วกดปิดข้อความที่ส่งมาพร้อมไฟล์ภาพบ้านไอ้พงษ์

...ว้าว ของฝากจากอเมริกา...

แก้วกดปิดข้อความที่ส่งมาพร้อมไฟล์ภาพเสื้อเชิ้ตแบรนด์ดังจากต่างประเทศตัวหนึ่ง...อีกครั้ง

...คิดถึงกู ฮ่าๆ  ไอ้พงษ์บอกมาอย่างนี้...

เหอะ  อย่างพี่ขวัญน่ะเหรอไอ้พงษ์จะคิดถึง  เขาค้านในใจแล้วกดปิดข้อความตามเดิมอย่างไม่ใส่ใจ

...มีเบอร์ติดต่อใหม่ละนะ...

แก้วเปิดค้างข้อความที่เพิ่งได้รับล่าสุด

เขาอ่านทวนซ้ำไปซ้ำมา  เพื่อรอรับข้อความใหม่เผื่อจะช่วยขยายข้อความนี้ได้บ้าง  แต่โทรศัพท์มือถือที่มีข้อความส่งเข้าติดต่อกันสักพักตอนนี้กลับเงียบไป

“ไม่เอาไม่สนใจ”  แก้วพึมพำคนเดียว

เขานั่งแยกน็อตตามยี่ห้อรถยนต์สลับกับมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือจนแทบไม่มีสมาธิ  ทำเอาแยกน็อตผิดๆถูกๆ  ของยี่ห้อนึงดันเอาใส่กล่องอีกยี่ห้อนึงซะงั้น

“บ้าไปแล้ว”  เขาว่าตัวเองก่อนจะกดหมายเลขโทรออกไปยังเบอร์ต่างประเทศเพราะไม่อยากคิดตามข้อความบ้าๆของพี่ชาย

แต่ก็ไร้สัญญาณตอบรับใดๆ...เช่นเคย

“พอกันที!”  แก้วลุกพรวดหันหน้าออกจากกล่องใส่น็อตรถยนต์เดินไปหาพ่อไอ้ฝิ่น

“ผมขอลางานครับ”

“จะไปไหนก็ไปเถอะ ดูแลตัวเองด้วย”  พ่อมันเงยหน้าจากกระดาษที่กำลังโน๊ตงานแว๊บนึงแล้วบอกอนุญาตเขาส่งๆ

แก้วโค้งศีรษะเล็กน้อยแทนคำขอบคุณแล้วเดินหลบจากรัศมีพ่อฝิ่น

ตรู๊ดดด  ตรู๊ดดด ตรู๊ดดด  ตรู๊ดดด

เขากดโทรออกไปยังเบอร์ไอ้ฝิ่นเพื่อขออนุญาตมันอีกคน  แต่ดันไม่รับ

โทรซ้ำอีกหลายรอบก็ไม่รับ

“โจ้กูไปธุระแป๊บนะ”  เขาจึงเดินไปบอกโจ้  แต่เหล่ตามองพี่ไม้ที่กำลังซ่อมรถอยู่ด้วยกัน

“พี่ฝิ่นรู้รึยัง”

“โทรไปแล้วไม่รับ”

“แหงล่ะสอบอยู่นี่หว่า  ...ด่วนรึเปล่าถ้ารอได้ก็รอบอกพี่ฝิ่นก่อน”  โจ้บอกแต่ไม่เงยหน้าจากกระโปรงรถเลย  พอกันกับพี่ไม้ที่ทำเหมือนไม่เห็นเขาอย่างนั้นแหละ

“เฮ้อ”  แก้วถอนหายใจพลางเดินวนไปวนมาใกล้ๆโจ้  ไม่ได้ด่วนอะไรหรอกแต่พี่ขวัญกำลังยั่วประสาทเขาอยู่  และเขาไม่ยอมเต้นตามเกมพี่หรอกเพราะงั้นถึงอยากไปดูให้เห็นกับตายังไงล่ะ

“ไอ้แก้วเกะกะ”  โจ้เงยหน้ามาย่นคิ้วใส่และต่อว่าอย่างรำคาญ   

“เอางี้  มึงไปกับกู”  เขาเลยยื่นข้อเสนอให้มัน

“มากไป  คนเขามีงานทำเยอะแยะ”  แก้วหน้าเสียหลังโดนพี่ไม้พูดแทงใจดำ  เขายู่หน้าใส่แต่ไม่กล้าโต้ตอบ

“งั้นเดี๋ยวกูรีบไปรีบกลับนะ”  ในเมื่อโทรหาฝิ่นแล้วมันไม่รับเอง  และพี่ไม้กับโจ้ก็รู้แล้วด้วยแก้วจึงไม่มีอะไรต้องกังวลว่าตัวเองขัดคำสั่งฝิ่นมากไปกว่าความอยากรู้ว่าพี่ขวัญกำลังเล่นอะไรอยู่

แก้วถอดเสื้อฉ็อปวางไว้แถวนั้น

“เฮ้ย ไม่ให้ไปนะเว้ย”  แล้วเดินออกจากอู่โดยไม่ฟังเสียงโจ้  นั่งมอเตอร์ไซด์วินไปปากซอยก่อนจะโบกรถประจำทางเพื่อเดินทางไปบ้านพงษ์

เขาไม่สนใจหรอกว่าพี่ขวัญจะเล่นตลกอะไร  เขาไม่เชื่อด้วยว่าพี่ขวัญจะมีเบอร์ที่สามารถติดต่อไอ้พงษ์ได้  ในเมื่อเขายังโทรหามันไม่ได้เลย

“ให้ไปไม่ใช่ว่าให้ทิ้งกันซะหน่อย”  แก้วพึมพำใส่หน้าจอมือถือต่อว่าคนที่เงียบหายไปนาน  หายไปเฉยๆอย่างนี้ได้ยังไงไม่คิดถึงใจกันบ้างเลยเหรอ  เขาต้องอดทนต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกผิดทุกวันก็ไม่หวั่นเพราะรู้ว่ายังมีพงษ์อยู่ด้วยเสมอ  แต่นี่  ติดต่อไม่ได้นานเกินไปแล้วนะ  จะให้เขาทวงความบริสุทธิ์ให้พงษ์แบบเลื่อนลอย  เขาก็ชักเหนื่อยนะเว้ย 

ถ้ายังไม่ตายก็ช่วยส่งข่าวหน่อยเถอะพงษ์

เขาลงจากรถประจำทาง  เดินเข้าไปไม่ไกลนักก็เจอบ้านหลังใหญ่ที่คุ้นตา  แต่รถยนต์คันที่จอดอยู่หน้าบ้านกลับคุ้นยิ่งกว่า

“รถคุณพ่อ?”

เขาเดินไปทางป้อมรปภ.ซึ่งตั้งติดกับประตูรั้ว

“พี่ครับมีใครกลับมาเหรอ”  แก้วถาม รปภ.เวรยามซึ่งก็เคยเจอหน้ากันบ้าง

“คุณท่านกับคุณหญิงครับ”

“แล้ว...”

“คุณพงษ์ไม่ได้กลับครับ  คุณหนูจะเข้าบ้านไหมครับ”  รปภ.พูดบอกก่อนที่เขาจะถามจบทั้งยังรีบวิ่งมาเปิดประตูรั้วให้

ผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้ยินคำว่ามันกลับมาแล้ว  ...แต่จะกลับมาได้ยังไงล่ะในเมื่อพงษ์ยังไม่ได้บอกเขาเลย  แต่เอ...  บอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์สินะ  แก้วแค่นหัวเราะคนเดียว  เขาเป็นต้นไม้ที่มันปลูกมาเองกับมือนะ  มันไม่มีทางลืมเขาหรอก  วันนี้ก็แค่มันลืมรดน้ำเท่านั้นเอง  แต่เดี๋ยวมันก็จะกลับมาดูแลตามเดิม

“ไม่ล่ะ  ผมแค่ผ่านมา  กลับเลยนะครับ” 

แก้วรีบบอก รปภ.เมื่อเห็นคนที่ไม่อยากเจอเดินมาทางนี้  ก็แค่มาดูให้เห็นกับตาถึงจะไม่โดนพี่ขวัญโม้  ก็แค่พี่มาหาพ่อแม่พงษ์  ไม่เห็นจะมีอะไรเกี่ยวกับไอ้พงษ์สักนิด  แต่คนนั้นดันตะโกนมาแต่ไกล เฮ้อ...แก้วรีบหันหลังก้าวเท้าเดินให้พ้นหน้าบ้านทำเหมือนมองไม่เห็นเขา

“มาหาใคร  พ่อ แม่ คุณลุง คุณป้า หรือ พี่ชาย”  แต่พี่ขวัญวิ่งมากระชากแขนเขาให้หันกลับไปแล้วถามด้วยสีหน้าเยาะเย้ยสิ้นดี

“เปล่า”  เขาหันไปตอบเสียงห้วนพร้อมกับใบหน้าเบื่อหน่ายประหนึ่งบอกพี่ขวัญไปในตัวว่าไม่อยากคุยด้วย

“อืม  หรือจะมาเอาเบอร์พี่ชายสุดที่รัก”  แต่พี่ขวัญยังไม่เลิกทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่   “แต่คงให้ไม่ได้ว่ะ  เจ้าตัวเขาไม่อยากติดต่อกับมึงแล้ว”

“อ๊ะ!”  แก้วชะงัก  “พี่ขวัญ  พี่จะโกหก...”

“มึงเชื่อกูแต่ก็ยังหลอกตัวเองอยู่ได้นะลูกแก้ว  มึงเชื่อกูตั้งแต่แรกแล้วถึงได้มาที่นี่  แค่ไม่ยอมรับความจริงนี่แหละคือมึงเลย”

“เหอะ  พี่เอาอะไรมาพูด”

“หรืออยากมั่นใจ ไปกัน ไปหาพวกผู้ใหญ่ในบ้านกัน”  พี่ขวัญทำทีจะลากเขาเดินเข้าบ้าน  รปภ.ก็เอาแต่ยืนมองแต่ไม่กล้าพูดไม่กล้าห้ามเพราะรู้ฤทธิ์พี่ขวัญดี

“ในเมื่อทุกคนที่นี่เห็นผมเป็นตัวปัญหาทั้งนั้น  แล้วจะให้ผมเชื่ออะไรใครได้ หึ”  แก้วสะบัดแขนพี่ชายออกพูดไปด้วยความน้อยใจแต่ไม่ได้เรียกร้องให้ใครสนใจหรอกนะ

“ในที่สุดไอ้พงษ์ก็ค่อยๆทิ้งมึงเหมือนที่มันเคยทำกับกู”

“ไม่”  ถึงเขาจะเป็นตัวปัญหาสำหรับคนอื่นแต่กับพงษ์เขาไม่ใช่

“ไม่เชื่อ?”  พี่ขวัญย้ำคำพูดเขาแล้วยักคิ้วถามกลับพลางกดโทรศัพท์โทรออก  พร้อมเปิดโฟน 

แก้วมองหน้าลูกขวัญด้วยความลังเลและไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว

“มึงจะโทรมาอีกทำไมนี่มันเวลานอนกูแล้วนะ”

“พงษ์!”  แก้วมองหน้าพี่ขวัญด้วยความไม่เชื่อ  แต่พี่ขวัญจุ๊ปากไม่ให้พูดอะไร

“น้องกูคิดถึงมึง”

“น้องมึง?  แม่มึงท้องอีกแล้วเหรอ”  น้ำเสียงยียวนตอบกลับมา

“หึ  ลูกแก้วน้องรักกูไง  นี่อย่าบอกนะว่ามึงจำไม่ได้แล้ว”

“เรื่องของมัน” คำพูดเน้นๆชัดๆไม่ใช่แค่ให้พี่ขวัญได้ยินแต่เขาก็ได้ยินเต็มสองรูหู  “แล้วมึงก็เลิกโทรมาได้แล้วจะต้องให้กูเปลี่ยนเบอร์หนีมึงอีกกี่รอบวะ” น้ำเสียงพงษ์คล้ายรำคาญพร้อมเหวี่ยงๆ  แต่ตอนนี้เขา...

แก้วยืนตัวแข็งทื่อ  กระพริบตาปริบๆเพื่อยืนยันว่ายังมีสติ

“หึ  มันมาขอเบอร์ใหม่มึงด้วย”

“อย่าเสือกเรื่องของกู”

“ไอ้พงษ์!”  พี่ขวัญสบถเมื่อพงษ์ตอบกลับ

“ไอ้เหี้ยขวัญ  ขอย้ำอย่ายุ่ง!”

“ทำไม?  เมื่อก่อนตอนที่มึงเลิกคบกูมึงก็ค่อยๆหายไปอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ”

“หึ  อย่าเอาเรื่องของพวกกูไปเปรียบกับคนอย่างมึง  เลิกยุ่งเรื่องคนอื่นได้แล้ว”
 
“พงษ์”  ทนไม่ไหวแล้ว  ทนฟังเสียงพงษ์ไม่ไหวแล้ว  แก้วร้องเรียกชื่อพงษ์เสียงละห้อย  ทำไมถึงโมโหที่พี่ขวัญพูดเรื่องเขา  ทำไมแค่เอ่ยชื่อเขาพงษ์ต้องทำเสียงไม่พอใจ  ทำไม?  ถามสารทุกข์สุกดิบเขาสักนิดไม่ได้เลยรึไง

“ตะ ตัวเล็ก?”  เสียงพงษ์อ่อนลงเหมือนอุทานขึ้นมาแต่ไม่อยากให้เขาได้ยิน  หรือว่า  ไม่อยากจะเอ่ยชื่อเขากันแน่  ก่อนที่ปลายสายจะกดวางโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

“หึ”

“พี่พงษ์...”  แก้วหลุดเรียกชื่อพงษ์เหมือนไม่รู้ตัว

“ไง?  ทีนี้เชื่อรึยังว่ามึงกำลังจะโดนทิ้ง!”

“...ไม่...ไม่จริง”  แก้วตาลอยส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ  ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ 

“ดื้อด้าน!  ไม่เชื่อใช่ไหม  งั้นมานี่!” 

“ไม่  ไม่ไป  พี่ขวัญ ปล่อย  ปล่อยผมนะ”  พี่ขวัญคว้าแขนเขาดึงกลับเข้าไปในบ้าน  แก้วยื้อตัวทั้งร้องปฏิเสธแต่พี่ขวัญยิ่งได้ใจฉุดลากเขาเข้าไปตามทางเดิน

“ฮึก  ฮึก  ไม่ไป”  เขาร้องขอ

“ฮึก  พี่ขวัญ  ปล่อยแก้ว  แก้วไม่เข้าไปนะ  ขอร้อง ฮือออ”  เข้าไปเจอกับคุณพ่อ คุณแพรวทั้งยังพ่อกับแม่ไอ้พงษ์อีก  เขาไม่ไป 

“อย่าร้อง”

“ฮึก  ฮึก”

“แก้ว!  พี่บอกว่าอย่าร้อง!”

“ฮึก ฮือ ปล่อยผม ปล่อย ปล่อย พี่ขวัญ”

“มึงเลิกดิ้นได้แล้ว!

“พี่ก็ปล่อยแก้วสิ! ฮึก  แค่กๆ”  เข้าไปข้างในเขาจะโดนตอกย้ำอะไรอีกก็ไม่รู้  ไม่เอาหรอก  ทุกคนใจร้ายกับเขาทั้งนั้น  แล้วจะให้มาฟังเรื่องของไอ้พงษ์อีกรอบ  เขาไม่ฟัง  ปล่อย!  แก้วพยายามดึงแขนลูกขวัญออกพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย

มันต้องมีอะไรผิดพลาด  ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ  พงษ์ไม่มีวันทิ้งเขา 

“แค่ก แค่ก”  แก้ววิ่งกลับออกไปนอกบ้าน  เขารู้สึกเหมือนมีอะไรติดคอ  “อะ  อ๊วกกกก  แค่กๆ เอ๊าะ ”

“เฮ้ย  ยะ  ยังไม่หายอีกเหรอ”  พี่ขวัญวิ่งตามมาลูบหลังให้เขา  รปภ.ก็กุลีกุจอวิ่งไปหยิบขวดน้ำมายื่นให้

“ฮึก  ฮึก”

“เลิกร้องได้แล้ว”  พี่ขวัญลูบหลังพลางรับขวดน้ำมาเปิดแล้วส่งให้เขา

“ฮึก  ผมไม่เข้าไปข้างในนะ” 

“มึงเงียบก่อนเดี๋ยวเลือดกำเดาไหล”

“พี่รับปากมาก่อนสิ ฮึก ฮึก”  แก้วต่อรองทั้งที่ยังอยากจะอาเจียนอยู่  ไม่ยอมรับขวดน้ำจากมือลูกขวัญ

“เรื่อง?  อยากอ๊วกจนลงไปดิ้นตายก็ตามใจ”

“ฮึก  ฮือ”  ยิ่งได้ฟังคำพูดของพี่มันยิ่งจุกในอก  ทั้งที่พี่ถามคล้ายกับจำได้ว่าเขาเคยมีอาการยังไงเมื่อเครียดมากๆ  แต่พี่กลับไม่สนใจเลย 

แก้วใช้หลังมือปาดน้ำตาทั้งยังปาดน้ำมูกแต่พอมองที่หลังมือน้ำมูกกลับเป็นสีแดง

ไม่ใช่...  ไม่ใช่น้ำมูก

“เงยหน้าแล้วเลิกร้องไห้!”  พี่ขวัญตะคอกเสียงดัง  ยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงกันข้าม  แต่เขายังเอามือปาดจมูกมองพี่ตาขวาง  จนมีใครบางคนดึงเขาจากด้านหลังให้หันไปซบกับอกนั้น  กลิ่นน้ำมัน  กลิ่นเครื่องยนต์

“พี่ไม้  มาได้ยังไง?”  แก้วมองคนตรงหน้าชะงักค้างก่อนจะรีบผละออก  ลืมไปเลยว่าเลือดกำเดากำลังไหล  ไหลเปื้อนเสื้อยืดสีขาวแต่ดำเขลอะของพี่ไม้ด้วย  และลืมไปเลยว่ากำลังฟูมฟายด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจคนบ้านนี้อยู่

“ให้ตายเถอะ  ใครเอามีดแทงข้างหลังมึงนี่ก็คงจะไม่รู้ตัวสินะ”

“พี่ตามผมมาเหรอ?” 

“กูไม่อยากตามเก็บศพมึงทีหลัง”  พี่ไม้ว่าแล้วดึงชายเสื้อยืดเขาขึ้นสูงเหนืออกทั้งกดหน้าเขาลงไปให้เช็ดเลือดออก

เขาไม่ตายหรอก  ฮึก  แก้วเช็ดๆแล้วเงยหน้าขึ้นฟ้าก่อนจะรับขวดน้ำที่พี่ไม้แย่งมาจากมือพี่ขวัญ ยื่นให้    แก้วเทน้ำล้างหน้าล้างตา

“โรคตอแหลที่แก้ไม่หาย”  พี่ขวัญเหน็บ  ตอนนี้เลือดกำเดาเขาหยุดไหลแล้ว  เขามักจะเป็นอย่างนี้เมื่อควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่อยู่  จริงๆมันหายไปสักพักแล้วล่ะ  ตั้งแต่มีพงษ์เข้ามาในชีวิต  แต่มันก็กลับมามีอาการเดิมอีกครั้ง  ด้วยความน้อยใจที่เขามีต่อพงษ์  และพี่ขวัญกดดันเขา 

“ขอบคุณที่พี่ยังจำได้”  เขาบอกแต่พี่เชิดใส่

“ถึงจะคนละแม่แต่ยังไงก็พ่อเดียวกัน”  อยู่ๆพี่ไม้ก็พูดขึ้น 

“เพราะงั้นมันเลยไม่เกี่ยวกับคนอื่น!”

“พวกที่จิตใจอิจฉาริษยา  ใฝ่แต่จะเอาชนะ  มันน่าสงสารมากรู้ไหมไอ้แก้ว”

“ห๊ะ หา”  เขามองพี่ไม้เกรงๆ  อารมณ์ไหนวะ

“มึงควรจะให้อภัย  คนที่ขาดอย่างพี่มึงนะ” 

“มึง...”  พี่ขวัญอึ้ง  ชี้หน้าพี่ไม้  “มึงเป็นใคร  พ่อแม่มึงเป็นใครถึงได้กล้าว่ากู”  แล้วโวยใส่  ต่างกับพี่ไม้ที่มองหน้าพี่ขวัญอย่างคนเหนือกว่า  สนุกล่ะสิ  ที่ตอกหน้าพี่ขวัญแล้วพี่เขาเดือดตาม

“แม่เป็นครูส่วนพ่อตายแล้ว  อยากรู้อะไรอีกไหม”  พี่ไม้ตอบ  หันมองหน้าเขา  “ดีขึ้นแล้วก็กลับเถอะ”  เขาพยักหน้าแล้วเดินตามหลังพี่ไม้ออกจากหน้าบ้านหลังใหญ่

“นี่ด่ากูแล้วจะชิ่งเหรอ”

“มีปัญหาไปหากูที่อู่xx”  พี่ไม้ตอบพี่ขวัญโดยไม่หันกลับไปมอง  เขาเองก็ไม่หันไปมองเหมือนกัน  พี่อะไรกะจะให้เขาตายไปต่อหน้าต่อตาตั้งแต่เล็กจนโตให้ได้เลยใช่ไหม

ไอ้พงษ์ก็เหมือนกัน  ตอนนี้กูแค่น้อยใจแต่ถ้ากูจะตายกูนั่งเครื่องไปดิ้นตายต่อหน้ามึง  เอาให้มึงรู้สึกผิดมากๆที่ทำร้ายกู  คอยดู...

“ถึงขนาดเลือดกำเดาไหลเลยเหรอ”  พี่ไม้ถาม  ขากลับเรานั่งรถแท็กซี่กลับกัน

“มันเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจของผม”

“เหอะ  คงเป็นเรื่องช้ำใจมากถึงต้องเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีนี้”  พี่ไม้ยักไหล่มองไปนอกกระจกรถ

เรียกร้องไปก็เท่านั้น  พี่ขวัญจำได้ยังไม่คิดจะปลอบเขาเลย

“พี่ไม้...พี่อย่าให้ไอ้ฝิ่นรู้นะ”

“มุสาวาทา”

“สาธุ  พอเถอะพี่”  แก้วหัวเราะกับคำพูดพี่ไม้  แต่ในใจกลับมีคำถามที่หนักกว่าเหตุการณ์แล้วๆมา

.

.

.

“ตอนแรกก็ไปทำธุระแต่อากาศมันร้อนเลือดกำเดาเลยไหล”  แก้วรายงานในห้องน้ำ  ขณะที่ฝิ่นถอดเสื้อยืดเขาออกเหนือศีรษะ

กลับไปอู่เจอฝิ่นหน้าบึ้งรออยู่แล้วแต่มันไม่ได้โวยวายอะไร  คงรู้แล้วว่าเขาตั้งใจจะบอกมันก่อนแต่ติดต่อมันไม่ได้เอง  แต่มันก็หันมาเหวี่ยงเรื่องไปกับพี่ไม้แทน

“แล้วเปื้อนยันเสื้อพี่ไม้?”

“ตอนแรกไม่ทันตั้งตัว  แต่ก็บอกพี่ไม้แล้วนะเดี๋ยวซื้อเสื้อให้ใหม่”

“ไม่ต้อง  เดี๋ยวกูจัดการเอง”

“อือๆ”  เขาพยักหน้า   “ ฝิ่น...”  อยากกอดจัง  เห็นหน้ามันแล้วเกิดอยากจะร้องไห้ขึ้นมาซะอย่างนั้น

“อะไรอีก”

“ทุกทีที่กำเดากูไหลวันต่อมาจะไม่สบายทุกครั้ง”  เขาบอก

“แล้วยังไง  ก็จะให้แช่น้ำอุ่นนี่ไงจะได้สบายตัวขึ้น”  ฝิ่นคิ้วขมวดถามด้วยความข้องใจ

“มึงอังหน้าผากกูบ่อยๆนะ”  แก้วมองหน้าฝิ่นตาละห้อย  มันไม่ตอบเอาแต่ถอนหายใจแล้วเสมองไปทางอื่นแต่มือก็ยังถอดเข็มขัดให้เขาอยู่

อย่าทำให้รู้สึกเหมือนไม่มีใครพร้อมๆกันเลยนะ





................................
ตอนนี้ถ้าคนเขียนขาดตกบกพร่องตรงไหนถามได้เลยนะคะ  ถ้ามีต้องเพิ่มจะเพิ่มในตอนที่เนื้อหาเฉลย  แต่ถ้าไม่แน่ใจจะตอบให้ก่อนค่ะ
พล็อตที่เหลือ  มิว ดิว พงษ์ ไม่ได้มีเพิ่มมาเน้อ  อันนี้แก้ตัวล่วงหน้า ฮ่าๆ  กำลังตามแก้อยู่  ช้าที่คนเขียนทำได้เพียงสื่อออกมาจากตัวละครทีละตัวนี่แหละค่ะ  น้อมรับผิด จุ๊บๆ
dandelion  ถ้าอัพวันศุกร์หรือวันเสาร์อาจเป็นไปได้ค่ะ  เพราะพี่มีเวลาพิมพ์จากที่ทำงาน(นิสัย!)  ไม่ก็อัพจากที่ทำงาน  แต่ถ้าเป็นวันอาทิตย์พี่มิสามารถค่ะ  อดีตเด็กช่างฮีดอทตลอด  วันธรรมดาเราครองแล้ว ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ที่เขากลับบ้านเลยยอมๆให้เขาเล่นไปค่ะ  เพราะงั้นถ้าอาทิตย์ไหนเจอพี่อัพมันจะอเมซิ่งมากๆ ฮ่าๆ

เห็นล็อคอินใหม่ๆอีกแล้ว  ยินดีต้อนรับนะคะ  ขอบคุณที่ชอบกัน
ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นขอบคุณทุกบวกบวกขอบคุณทุกบวกเป็ดจ้า^^  กอดๆจุ๊บ

//อาบน้ำนอนแล้ว  ฝันดีจ๊ะคนอ่าน

[Poseidon]

ทำไมพงษ์เป็นคนอย่างนี้เนี่ยยย
ตัวเองทำเลวไว้  แก้วต้องเจ็บทั้งใจและกายแต่ยอมอดทนเพื่อพงษ์มาตลอด  ทำไมถึงทำกับแก้วได้ฟระ

[Loveyoujung]

อ่านแล้วเป็นไรไม่รู้...ชอบฝิ่น
ชอบมากก ดูแบบเถื่อนๆแต่ก็รักจิง อะไรประมาณนั้นอะ
คนเขียนเป็นไงบ้างง ช่วงนี้มาอัพบ่อย...ดีใจๆ
เจอกันเมื่อไรอ่าาา

[A_ay]

แก้ว


ชอบอ่ะน้องแก้วขี้อ้อนน

[LEksUp]

มุม อ่อน เเอ

ของคนคนนึง

ฝิ่น ดูแล แก้วดีดี นะ

 

[Guill]

พงษ์...หมั่นไส้ว่ะ...

[dandelion]

โอ๊ย อยากจะบอกว่าสะใจมาก พี่ไม้พูดเรียบๆ แต่เจ็บหนัก
เล่นเอาขวัญหน้าหงายไปเลย
เป็นไงล่ะคุณพี่ขี้อิจฉา โดยตอกกลับบ้าง เจ็บมั้ยล่ะเออ

ว่าแต่เรื่องของพงษ์มันซับซ้อน แล้วก็ซับซ้อน
ทำไมพงษ์ถึงเงียบหายไปจากแก้วหล่ะ
มีเหตุผลอะไร แล้วทำไมขวัญถึงติดต่อกับพงษ์ได้ ณ จุดนี้ มีปัญหาให้คิดต่ออีกแล้ว

แก้วเอย พี่อยากให้น้องตบอีพี่ขวัญสักฉาดสองฉาด
แต่น้องก็เอาแต่ร้องไห้ สู้เขาสิหนู
เอาเลือดป้ายหน้าแม่ม (5555 โรคจิต)
พี่ฝิ่น มาดูแลน้องแก้วด่วน ดูแลดีด้วย
แอบอยากรู้ ถ้าฝิ่นมันรู้ว่าแก้วมีโรคประจำตัวแบบนี้จะรู้สึกยังไงหนอ
หนูแก้วก็ขี้อ้อนเหลือเกิน อร๊ายยย น่ารัก -////-

ว่าจะนอนแล้วเชียว เปิดมาเจอพี่ซีซั่นอัพพอดี
เขาก็ชอบแอบอู้งานมาอ่านนิยายในเล้าเหมือนกัน 5555
อัพตอนไหนก็รออ่านตลอดค่ะ สู้ๆ

[Pa'veaw]

วุ่นวายๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปมเยอะซะเหลือเกิน

พงษ์ก็ปากแข็งได้อีก

 

[tuek]

สงสารแก้วอีกแล้ว
พงษ์แกเป็นอะไรของแก
หรือว่าไอ้ดิวไปฟ้องพงษ์ที่แก้วไปอยู่กับฝิ่น
ฝิ่นดูแลแก้วดีๆนะ

[Pupay]

  หลงรักฝิ่นละอ่ะ (แรกๆใครด่า?) ผู้ชายน่ารัก แอบโหด ขรึมๆ
แก้วน่าสงสารอ่ะ ทำไมอิพงษ์ทำกับลูกแก้วอย่างนี้ แล้วอิพี่ขวัญขาดความอบอุ่นหรอจ๊ะ? 
 + คนแต่งค่า

[สมุนไพร]

ลูกแก้วขี้อ้อน

ทำไมพงษ์ทำแบบนี้?

หรือต่อไปจะเป็นพี่ไม้กะไอ้พี่ลูกขวัญ

[เฉาก๊วย]

รอต่อไป

ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

[silent_loner]

งงกับพงษ์มากอ่ะ 
สงสารแก้วตอนนี้มากถึงมากที่สุด
ฝิ่นช่วยอยู่ตอนที่แก้วรู้สึกไม่มีใครด้วยนะ

[B_Story]

เรื่องพงษ์ต้องมีเบื้องหลังอะไรแน่ๆเลย ขวัญรักพงษ์ละสิท่า 
เป็นอย่างนี้แล้วอยากให้แกล้งขวัญแทนแก้วละมันเลว 5555

ส่วนแก้วกะฝิ่นเหมือนไม่คืบหน้าเลยอ่า