หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[sam3sam]

พี่ไม้

[•♀NoM!_KunG♀•]

ร้ายกาจๆ........ว่าแล้วว่ามันต้องมีอารายหลายๆอย่าง อิอิ

ซ้อนกันแล้วซ้อนกานอีก อิอิ ชอบๆ

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะค๊าฟฟ  รอ รอน้อ><

[Crazily Pretty]

อั๊ยหยะ  ตามทันแล้ว สามวันเต็มๆๆ

รอตอนต่อไปค่ะ
 

[tuek]

ไม้รักเป้งนี่เอง
ตอนเป้งตายไม้ต้องเสียใจมากๆแน่ๆ
+ 1 นะคะ

[SoN]

^^

[sirikanda28]

เอางี้ไหม ให้พี่ไม้
มากิ๊กกับพงษ์ซะเลย
ครบคู่ (คิดได้ไงวะ)

[StillLoveThem]

...พี่ไม้มีใจให้เป้งสินะ
...คุณพ่อทำไมให้ภริยาคุณฝิ่นอยู่เฉยๆซะล่ะ แล้วคุณแก้วจะทำยังไง อุตสาตั้งใจ้ตั้งใจจะทำงานแล้วนะ
...น้องซีซั่น รักษาสุขภาพ อากาศมันเปลี่ยนแปลงบ่อย เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน หายไวๆๆจ้า

[TanyaPuech]

    หาคนมาดามอกพี่ไม้ได้ไหม

[Bong]

ตามทันแล้ว..อยากให้ฝิ่นรักและเอ็นดูหนูแก้วให้มากๆ..

 

[anukul]

รอ

[indy❣zaka]

อยากทราบความเกี่ยวข้องของ แก้ว พงษ์ เป้ง  มากกว่าอ่ะ 


ส่วนนับญาตินี่ ยังไงดีค่ะ
'ป้า' ดีมั๊ยคะ?  อิอิ 


(me/วิ่งหนีออกจากกระทู้โดยเร็ว  )

[LifeTime]

 
อ่านมาตั้งนานเข้าใจว่าเป้งกับพี่ไม้เป็นพี่น้องกันจริงๆ 
คิดแล้วให้สงสารพี่ไม้เป็นยิ่งนัก...อยากปลอบใจแทนเหลือเกิน 

[LalaBam]

พี่ไม้คิดอะไรอยู่นะตอนนี้

[konan6688]

ต่อโดยด่วน555

[jitsupa apple]

 

[♫~Eristneth~♪]

  ได้สารภาพรักก่อนเป้งตายมั๊ยหนอ?

[dandelion]

ตอนนี้เป็นอันเข้าใจพี่ไม้เลย
ก็คิดอยู่ว่าทำไมพี่ไม้ดูเจ็บปวดกับการตายของเป้ง
ซึ่งมันต่างจากฝิ่น ที่ไหนได้พี่ไม้แอบชอบเป้งนี่เอง
เนื้อเรื่องซับซ้อน เข้มข้นขึ้นทุกตอนเลย
ว่าแต่เมื่อไหร่จะมีฉากหวานๆของฝิ่นแก้วให้ได้อ่านบ้าง สักนิดก็ยังดี

ต้องเรียกคนแต่งว่าพี่ซีซั่น เพราะอายุเรายังไม่ถึงเบญจเพศ แค่เกือบๆ
5555 แอบอยากรู้ค่ะว่าเป้งคิดอะไรๆกับพี่ไม้หรือเปล่า รอตอนต่อไปนะคะ

[♠DekDoy♠]

พี่ไม้เจ็บมาก

[The_outsider]

ไม้ เป้ง... ไม้ชอบแก้วเถอะ นะ เค้าเชียร์อยู่ 555

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๒๘.๒


บอกพวกมันกลับ  มันก็พากันกลับไปโดยดี  เหลือทิ้งไว้เพียงเศษซากจากที่พากันตั้งวงเมื่อครู่

ไม้เลยต้องเป็นคนเก็บกวาดเอง...

“เมื่อไหร่?”

“อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”  เขาตอบ

“เมื่อไหร่จะบอกผมสักที”  เขาคงวุ่นกับขวดเหล้ามากไปจนดูเหมือนถ่วงเวลาไม่อยากสนทนากับคนปากแตกที่ยังนั่งตาขวางอยู่ที่เดิม  ไม้หยุด  มองหน้าเป้ง

“ลุกมานั่งรอดีๆให้พี่เก็บขวดเหล้าไปทิ้งก่อนที่แม่จะกลับแล้วเราค่อยคุยกัน”  เขาบอกให้เป้งย้ายไปนั่งโซฟาแทนพื้นกลางบ้าน  มันก็ฟัง  แต่ยื่นมือมาหาเขาหมายให้ช่วยดึงแขนมันลุก  “โดนหมัดเดียวลุกเองไม่ไหวเลยเหรอวะ”  เขายื่นมือไปฉุดมือเจ้าตัวพาลุกและแหย่เป้งเล่น

“พี่โกรธผมรึเปล่า”

“ไม่หนิ”  เขาส่ายหน้าพลางเก็บขวดเหล้าที่หมดเกลี้ยงไปเรียงไว้หน้าบ้านขวดไหนเหลือเขาก็เก็บแช่ตู้เย็นไว้ตั้งวงกันวันหลัง

“แต่ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ผมพี่คงเอาตีนเหยียบปากมันไปแล้ว  ไม่รอไอ้ฝิ่นซัดแทนหรอก”  มันพูดตาใสเดินไปนั่งรอที่โซฟาตามที่บอก

“หึ”  รู้ดีไปทุกเรื่อง  ทั้งสายก็มีแต่ไอ้เป้งนี่แหละที่กล้าลามปามเขา 

จากค่อยๆตอดทีละนิดมันก็ค่อยๆเล่นแรงขึ้นเรื่อยๆจนบางทีเขาคิดว่าไอ้เป้งมันกำลังลองใจอะไรเขาอยู่รึเปล่าเหมือนกัน  แต่คงไม่ใช่เพราะปากมันก็เป็นอย่างนี้กับคนอื่นด้วย  ต่างจากคนอื่นตรงที่เขาเป็นพี่เท่านั้นเอง

“แม่พี่มาละ  ผมไปรอที่ห้องนะ”  ไวจนฟังไม่ทัน  เป้งพูดแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องนอนเขาทันทีก่อนที่แม่จะเข้ามาถึงในบ้าน  ไม้ส่ายหน้าตามหลัง

“เพื่อนมาเหรอไม้”  แม่วัยสี่สิบต้นๆถามด้วยความคุ้นเคยเมื่อเห็นจำนวนขวดเหล้าที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเมื่อวาน 

“อืม แต่กลับหมดแล้วเหลือแค่ไอ้เป้งอยู่ในห้อง”  บ้านหลังเล็กที่มีเพียงไม้และแม่อยู่กันสองคน  ด้วยความที่โตมามีแต่แม่ทั้งสองจึงสนิทกันพูดคุยกันได้ทุกเรื่องและไม้เองก็อยากให้แม่รู้จักพฤติกรรมลูกตัวเองจริงๆ  อยู่นอกบ้านเป็นยังไง  ในบ้านเขาก็เป็นอย่างนั้นเพื่อที่แม่จะได้ไม่ต้องไปฟังคำว่าร้ายจากคนอื่น  ถ้าจะร้ายก็ให้แม่เห็นไปเลย  ชีวิตเขาก็เหมือนวัยรุ่นผู้ชายทั่วไป  มีอยากรู้ อยากลองอะไรไปหมด  แต่ทั้งหมดแม่ก็รู้ทั้งนั้น เพราะแม่เลี้ยงเขาด้วยคำว่าเชื่อใจมาตั้งแต่เด็ก  เขาจึงไม่อยากทำลายความเชื่อใจของแม่  ส่วนจะรับได้รับไม่ได้ยังไงแม่ก็จะออกความคิดเห็นในบางเรื่องซึ่งเขาก็ยินดีรับฟังทุกคำบอกกล่าวอยู่แล้ว

“จริงๆเลย”  แม่ส่ายหน้าด้วยความชาชินกับพฤติกรรมไอ้เป้งเช่นกัน  “ไปมีเรื่องที่ไหนมาอีกล่ะ”

“ที่บ้านนี่แหละ  โดนไอ้ฝิ่นต่อย”  เขาเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้แม่ดื่ม

“เฮ้อ...วัยรุ่นช่างเข้าใจยากจริงๆ  แล้วดูมันหลบหน้าแม่สิ”

“แม่พูดอย่างกับตัวเองแก่ไปได้  ก็แม่ชอบบ่นอยู่เรื่องเดียว  ไอ้เป้งมันชอบใช้กำลังแม่ก็ยุให้มันเลิกทุกทีมันก็ขี้เกียจฟังน่ะสิ”  แล้ววันนี้เพิ่งได้แผลมาสดๆร้อนๆ  ถ้าแม่เจอหน้ามันคงจะบ่นยาวสามวันก็ไม่จบ แล้วไอ้เป้งน่ะไม่ว่าจะพ่อแม่มันพ่อแม่ไอ้ฝิ่นหรือแม่เขาบ่นมันก็นั่งฟังเฉยๆแต่ไม่ได้เข้าหูมันหรอก 

“จ้า จะให้แม่ให้ท้ายน้องๆอย่างไม้แม่ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน  หัวอกคนเป็นแม่นี่นะ  วัยรุ่นอย่างลูกๆไม่เคยเข้าใจหรอก”

“น่าแม่  อีกไม่กี่ปีก็เลิกแล้ว  ไม้ก็เตือนรุ่นน้องอยู่ไม่ได้ตีกันเอามันส์อย่างเดียวซะเมื่อไหร่...แต่ก็สนุกดีนะแม่ตื่นเต้นดีออก”

“เดี๋ยวเถอะไม้”  แม่ตีแขนเขาดังเปรี๊ยะอย่างหมั่นไส้เมื่อเขาพูดเล่นใส่  “แม่ไปพักผ่อนก่อนละ  เอาไว้ให้หายเหนื่อยก่อนจะแวะมาเฉ่งเจ้าเป้งมัน กล้าหนีหน้าแม่ได้ยังไงกัน”

“หึ ครับ”

แม่เดินเข้าห้องไปแล้ว  ไม้จึงเข้าห้องตัวเองบ้าง ก็เจอเป้งนอนหลับตาเอามือประสานกันไว้ตรงหน้าอกไม้จึงเดินไปนั่งขอบเตียงแต่หันหลังให้มัน

“ว่ามาเลยพี่ผมรอฟังอยู่” 

“เริ่มตรงไหนก่อนวะ”  ยังไม่ได้เรียบเรียงคำพูด  แล้วก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาพูดความในใจแบบพระเอกละครน้ำเน่าให้ผู้ชายอย่างไอ้เป้งฟังด้วย  แต่คนอย่างมันคงอึดอัดไม่น้อยวันนี้ถึงได้มาโวยเขากลางวงเหล้า

คนที่นอนอยู่ลุกนั่ง  มันคงอยากลุกมาคาดคั้นเขาให้เต็มที่  แต่เปล่าเลยไอ้เป้งมันทำอะไรโดยไม่คิดด้วยการโอบกอดคล้องคอเขาจากด้านหลังแล้วซุกหน้าเข้ากับแผ่นหลังเขา...!

“เริ่มตั้งแต่พี่แทนตัวเองว่าพี่กับผมแค่คนเดียว  ตั้งแต่พี่มองหาผมเวลาที่ต้องรวมกลุ่มใหญ่  ตั้งแต่พี่เริ่มบ่นว่าให้ป้องกันตัวได้แต่อย่าไปท้าต่อยใครทั้งที่พี่รู้สันดานผมดีว่าเป็นไปไม่ได้  ตั้งแต่พี่เริ่มสกรีนผู้หญิงให้ผมพี่ชอบบอกว่าคบคนนั้นสิคนนี้สิแต่พอผมได้ฟันแต่ละคนพี่ได้ฟังก็จะนั่งเงียบใส่ผมตลอดทั้งที่เป็นเรื่องปกติที่พวกเราคุยกันแท้ๆ  หรือจะตั้งแต่พี่เริ่มไม่มองหน้าผมเวลาผมอยู่กับผู้หญิงพวกนั้น หรือจะ...”

“มึงรู้?”

“ผมรักตัวเองก็ตรงนี้แหละ  แม่งโคตรประสาทสัมผัสไวดี  คงจะมาจากชอบหาเรื่องใส่ตัวด้วยเลยมองอะไรออกง่ายๆ...หรือพี่ว่าไง?”  เป้งคลายวงแขนจากรอบคอไม้  พูดขำ  ขยับตัวอย่างไวมานั่งข้างๆแล้วยกแขนกอดคอตีเสมอหันข้างมองหน้าเขาซึ่งเขาก็หันไปมองมันเหมือนกัน 

แทนที่มันจะเกรงใจกลับตีคิ้วใส่ หึ  เลือดร้อน ปากหมา หน้ากวนส้นตีน ลามปามก็เป็นที่หนึ่ง ใครพูดอะไรก็ไม่เคยฟัง  ไม่สิ  มีอยู่คนนึงที่มันฟังคือไอ้ฝิ่นเพราะโคตรจะความคิดเดียวกัน  นอกจากหาเรื่องโรงเรียนคู่อริไปวันๆ มันมีอะไรให้เขาใส่ใจมันเป็นพิเศษวะ

ทั้งสองต่างยิ้มให้กัน

“เป้งมึงนับถือพี่ไหมเนี่ย”  เขาว่ามันอย่างไม่จริงจัง  โอเค  มันยิ้มแก้เก้อเอามือออกจากไหล่เขาแต่มาจับมือเขาแทน

“พี่อยู่กับผมพี่มีอารมณ์รึเปล่าวะ”  ไอ้เป้งยกขาข้างหนึ่งขึ้นบนเตียง  สองมือกุมมือเขา  หันหน้ามาคุยกับเขา...คล้ายจริงจัง  แต่บทสนทนามันไม่ใช่นะ  เลยทำให้ไม้ขยับเปลี่ยนมานั่งท่าเดียวกันกับมันเผื่อจะคุยกันรู้เรื่อง

“อะไรของมึง”  เขาถาม  ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนไปสักนิดเมื่อไอ้เป้งรู้ทุกความรู้สึกที่เขาไม่ได้พูดบอกออกไป  คงเป็นเพราะเป้งพูดออกมาเองด้วยมั้ง  คนขี้ขลาดอย่างเขาเลยพลอยสบายใจไป

“ผู้ชายอย่างเราๆเวลาอยู่กับเพศตรงข้ามสองต่อสองมันก็มีอารมณ์อยากปลดปล่อยใช่เปล่า  แต่กับผมเนี่ย  พี่อยู่กับคนที่พี่รัก พี่มีอารมณ์รึเปล่าวะ”

“หึ”  ตรงได้อีก   “ว่าแต่พี่บอกรักมึงแล้วเหรอ”  ไม้ยื่นมือไปแตะแผลที่ริมฝีปากเป้ง  ทำให้เจ้าตัวจับฝ่ามือเขาไว้ให้หยุดนิ่ง

“เออ ผมเข้าใจไปเองก็ได้”  เป้งแตะริมฝีปากที่ข้อมือเขา  ไม้ได้แต่มองสิ่งที่น้องทำด้วยความหวาดระแวง  “ขอผมเป็นของพี่นะ”  คำพูดตรงๆ กับแววตาร้องขอในสิ่งที่เขากลัว  ในใจเขาคงไม่มีความลับสำหรับมันสินะ  มันคงรู้มาตลอด  แต่ก็ไม่จำเป็นต้องยืนยันว่ารู้ด้วยวิธีนี้  เขากลัว...กลัวการเปลี่ยนแปลง  ถ้าหากเขาตัดสินใจทำอะไรผิดๆลงไป

 “แต่เป้งพี่ไม่ได้ต้องการจะเอามึง”

“พี่เคยได้ยินไหม ชายได้ชายคือยอดชาย  ผมอยากให้พี่เป็นยอดชายว่ะ”

“มึงไม่ต้องห่ามไปซะทุกเรื่องก็ได้”

“พี่ไม้ผมเต็มใจ...ให้ผมตอบแทนน้ำใจของพี่นะ  แล้วยิ่งรู้เรื่องที่พี่ไม่พูด  ถึงขัดใจบ้างแต่โคตรเจ๋งเลยว่ะที่จับพี่ได้เนี่ย”


.

.

.


ไม่มีอะไรแปรเปลี่ยน  เป้งไม่ได้เปลี่ยนไปอย่างที่เขากลัวไปล่วงหน้า  แต่มันเหมือนเดิมไปรึเปล่าอย่างกับว่าเรื่องระหว่างเขากับมันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น  ไม่เคยเปิดใจ ไม่เคยมีอะไรกัน  เหมือนกับกระดาษเปล่าๆที่ไม่เคยได้ขีดเขียนอะไรลงไปทั้งนั้น

...มันทำทุกอย่างเหมือนเดิมขนาดนี้ได้ยังไงทั้งที่ความสัมพันธ์ของเรามันไม่ใช่แค่วันนั้นวันเดียว

“พี่ต่อว่าหรือจะเตะต่อยผมก็ได้  แต่ทำไมต้องทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบด้วย”  หลังเลิกเรียนเป้งไปส่งผู้หญิงอีกคนที่มันคบแล้วกลับมาหาเขาที่บ้านไอ้ฝิ่นเอามืดค่ำ...เท่านี้พอที่เขาจะไม่พอใจได้ใช่ไหมในเมื่อคนของเรามันไม่ยอมหยุด 

เขาจึงเดินออกมาคุยกับมันนอกบ้านสองคนหลังจากเขานั่งเงียบฟังมันโวยไม่ไหว  มันพอใจที่จับความคิดเขาได้  แต่มันก็ชอบทำในสิ่งที่เขาไม่พอใจ

“แล้วมึงล่ะ รู้ว่าพี่เป็นห่วงลับหลังพี่มึงก็ยังอันธพาลไม่เลิก  ที่ไม่ชอบให้ไปกับผู้หญิงเพราะอะไร  ถ้าไม่ใช่มึงโชว์แมนเที่ยวตบเด็กโรงเรียนอื่นไว้ทั่ว”

“ผมก็เป็นของผมแบบนี้”  เหอะ  มันยืนล้วงกระเป๋าฉ็อปเถียงอย่างไม่สะทกสะท้าน  ก็เพราะมึงเป็นมึงอย่างนี้พี่ถึงอยากให้มึงทำตัวใหม่ พี่ถึงได้ใส่ใจมึงมากกว่าคนอื่นเพราะมึงไม่เคยฟังใครยังไงล่ะ

“แล้วที่มึงต้องการเป็นคนของกูล่ะ” 

อย่างน้อยในเมื่อเราก้าวข้ามคำว่าพี่น้องกันแล้ว  มันก็ควรจะทำตามที่เขาบอกบ้าง  ที่ไม่พอใจเพราะไม่อยากให้มันสร้างศัตรูรายวัน  เขาไม่สามารถอยู่กับมันได้ตลอดเวลา  เขาทำได้แค่บอกแต่ไม่สามารถรั้งมันได้เมื่อมันออกไปกับคนอื่น  ยอมรับว่าหวงและห่วงแต่เข้าใจว่ามันก็ยังเป็นผู้ชายแบบเดิมๆ แต่ถ้ามันยอมรับความรู้สึกของพี่คนนี้ได้  เป้งมันก็น่าจะใส่ใจความห่วงใยจากเขาสักนิด

“ผมเป็นคนของพี่แต่ผมก็ยังเป็นตัวผมเองด้วย  พี่อย่ามามีกฎเกณฑ์กับผมสิวะ”  พี่ผิด? 

“เฮ้อ...วันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง”  เขาเริ่มฉุน  แต่ไม่อยากให้ต้องทะเลาะกันด้วยอารมณ์จึงอยากยุติข้อโต้เถียงวันนี้ไปก่อน  แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็น้อยใจในคำพูดของเป้งลึกๆ หรือเพราะใจมันอ่อนแอมากขึ้นทุกวัน  เลยรับฟังคำพูดตรงๆของน้องไม่ไหวอีกแล้ว

“ก็แค่ผมไปกับผู้หญิงเหมือนทุกที  ยังไงๆผมก็เป็นของพี่อยู่วันยังค่ำแหละน่า”

“ไม่ใช่เป้ง  พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น”  เขาคงจะผิดจริงๆจนทำให้ไอ้เป้งเข้าใจไปว่าเขาต้องการตัวมันมากกว่าความเข้าใจที่มันควรจะให้เขาบ้าง

“แล้วอะไรล่ะ  ผมก็เป็นของผมอย่างนี้ตั้งแต่แรก  พอมาวันนี้พี่อยากให้ผมทำโน่นทำนี่ตามใจพี่  แล้วอย่างนี้มันคืออะไร ยังไงวะ?” 

“พี่คงทำตัวก้าวก่ายมึงมากไป”

“ก็...ไม่ใช่  ผู้หญิงก็ส่วนผู้หญิง  ผมไม่อยากให้พี่คิดมากเพราะยังไงผมก็ยอมพี่คนเดียว พี่คือคนที่ผมรักและนับถือ  พี่คือพี่ที่ผมให้ได้ทุกอย่างเข้าใจไหม  แต่พี่เหลือความเป็นตัวตนให้ผมบ้าง”

“ถ้าจะขนาดนั้นไม่ต้องก็ได้เป้ง  ถ้ามึงจะให้พี่อยู่สูงขนาดนั้น  ถ้ามึงคิดว่าพี่กะเกณฑ์ชีวิตมึงมากไป  ไม่ต้องแล้ว...” 

ใช่  เป้งมันก็เป็นเป้งตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ไม่ใช่เหรอ  แล้วอะไรที่ทำให้เราต้องมาทะเลาะกันอยู่อย่างนี้  ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการเปลี่ยนแปลงตัวมัน  หึ  ตลกสิ้นดี  คนที่กลัวว่าเป้งจะเปลี่ยนไป  กลับกลายเป็นตัวเองที่ต้องการให้น้องมันเปลี่ยนมากกว่า    เป็นพี่  ที่สั่งใครต่อใครได้จนเคยตัว  แต่ไม่สามารถสั่งคนที่คิดว่าตัวเองควบคุมได้ให้ทำตามใจก็เลยออกมาเป็นแบบนี้

“ไม่ได้ขนาดนั้นหรือขนาดไหน  แต่ผมเป็นผู้ชายนะพี่ ผมไม่ได้...”

“พอเป้ง!  เข้าไปในบ้าน  ให้ไอ้ฝิ่นไปส่งนะ  พี่อยากอยู่คนเดียวสักพัก”    ให้พี่หยุดคิดที่จะครอบคลุมชีวิตมึงให้ได้ก่อน  แล้วเราค่อยมาคุยกัน 

เมื่อต้องยอมรับความเป็นจริงมันก็รู้สึกแย่ว่ะ  เมื่อความห่วงใยของเราทำให้อีกคนอึดอัด  แต่เวลานี้เขาคุยต่อไปไม่ไหว  บอกเลยว่าเสียใจกับทุกความรู้สึก  เขาชอบมัน  ให้ความสนใจมันเพราะมันบ้าๆดิบๆอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ  ที่สุดไปกว่านั้น  เขาผิดหวังในตัวเอง...

“...ถ้าพี่ไม่พูดกับผมให้เคลียร์งั้นแยกกันตรงนี้เลยดีกว่า”  เป้งมองหน้าเขาเพื่อรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ  แต่เขาเลือกที่จะหันไปมองทางอื่น  มันเงียบเพียงครู่แล้วเดินออกจากหน้าบ้านไอ้ฝิ่นไป  ไม่ยอมเข้าไปหาเพื่อนมันตามที่เขาสั่ง

และเขาก็เลือกมองตามหลังมันแทนที่จะเดินไปคุยกับน้องให้รู้เรื่อง


วันนั้นถ้าเขายอมลดทิฐิของตัวเอง  เดินตามมันไปอย่างที่ใจสั่ง  การแยกกันของเราคงเป็นเพียงแยกทางกันกลับบ้านธรรมดา  ไม่ใช่แยกจากกันตลอดไปอย่างเช่นวันนี้...




ไม้ยืนมองเสื้อยืดขาดวิ่นตัวที่เก็บมาจากบ้านไอ้ฝิ่นก็มีแต่ตอกย้ำสิ่งที่ตัวเองทำพลาดไปกับมือ


“...ผมไม่ได้รักพี่แบบเกย์ กะเทยนะเว้ย  แต่ผมก็รักพี่เพราะพี่เป็นพี่”


คำรักที่ฟังแล้วแสนเจ็บปวด และไม่ว่ามึงจะรักพี่แบบไหนแต่มึงก็ยังได้บอกพี่แล้ว

แต่พี่นี่สิ  รักมึงเพราะมึงเป็นมึงแท้ๆ  รักมึงจนสูญเสียความเป็นตัวเอง

แต่กลับไม่เคยพูดเอ่ยคำๆนั้นออกจากปากให้มึงได้ฟังเลย...

มัวแต่รอ...รอให้มึงเป็นอย่างที่พี่ต้องการ...จนพี่ไม่มีโอกาสได้พูดคำนั้นอีกแล้ว





..........................
ค่อยๆเชือดไปทีละราย

เค้ายังไม่ได้ไปหาคุณหมอจ้า และจะไม่ไปด้วย ฮ่าๆๆ  โตมากับโรงพยาบาลแท้ๆแต่ไม่อยากคุ้นเคยเลยเลือกกินยาแทนดีกว่า เมื่อวานเพิ่งไปถอยมาอีกซอง ...เดี๋ยวก็หายเองแหละ มันเบื่อเดี๋ยวมันก็ไปติดคนอื่นต่อเอง ชิวๆแล้ว  ดีวันดีคืนละ ^^

❃indy❣zaka❃     ตบเด็กเสร็จมาลูบหลังต่อ กร๊ากกก  เรียกได้หมดแหละจ้า  ไม่ถือๆเพราะอันตัวเราแล้ว  ก็มีแต่คนเรียกป้า Y^Y

ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นท์ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ^^กอดๆ จุ๊บ
แม่นางเฉาก๊วย กอดๆเว้ยย

[sirikanda28]

พี่ไม้

[kazhiki]

พี่ไม้น่าสงสารมากอ่ะ 
เป้งนี่ยังไง ยอมพี่ ชอบพี่เพราะพี่เป็นพี่????? เห้ออออ เข้าใจยาก

พี่ไม้เลยต้องมาเจ็บปวด อยากรู้ซะแล้วว่ามันเิกิดเรื่องอะไรขึ้นต่อไปแน่

ขอบคุณมากค่ะ 

[TanyaPuech]

     เป้งนี่แปลกๆ  สงสารพี่ไม้จัง

หาคู่ให้แกหน่อยยยยย

[Crazily Pretty]

พี่ไม้

ต้องรีบหาคนมาดูแลอย่างใกล้ชิดนะคะคนเขียนนนนน
 

[Peppermint]

ที่แท้ความสัมพันธ์ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[matame]

หาคู่ให้พี่ไม้ที

[•♀NoM!_KunG♀•]

พี่ไม้ T^T พี่ไม้ทำมั้ยกานนะ ทาัม้มยพี่ไม้ต้องเจอเรื่องแบบนี้

มันคงแย่มาก แย่มากๆเลยทำให้พี่กลายเปงคนนิ่งมากขนาดนี้

เห้อ......นี้ละนะไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเกิดขึ้นก้อสายไปT^T

ยังไงก้อมาต่ออีกนะคับ รอนะ

รอทุกวันเลยยT^T

[Still_14OC]

ปมของพี่ไม้กับเป้ง คลายแล้ว ต่อไปปมใครดี ไอ้พงษ พี่ดิว รึพี่ลูกขวัญดี

[เฉาก๊วย]

สงสารพี่ไม้ที่ต้องทนเห็นแก้วที่ทำตัวแบบนี้
ไม่ได้คิดว่าพี่ไม้จะมารักแก้วอะไรหรอก เพราะบุคลิกของแก้วกับเป้งแทบไม่เหมือนกัน
แต่ที่สงสารพี่ไม้ก็เพราะสิ่งที่แก้วทำนี่แหละ
ไอ้การที่แก้วบอกว่ามันจะรักฝิ่นอย่างที่ฝิ่นต้องการ มันช่างคล้ายๆ กับเป้งที่ขอเป็นคนของพี่ไม้
สำหรับแก้ว...พี่ไม้น่าจะเข้าใจว่าแก้วยอมรักหรือยอมถึงขั้นมีอะไรกับฝิ่น เพราะอยากชดใช้ความผิดให้พงษ์หรือไม่ก็ละอายต่อการตายของเป้ง
มันยากที่จะเชื่อว่าแก้วยอมฝิ่นเพราะก็รักฝิ่นด้วยเหมือนกัน
สำหรับเป้ง...พี่ไม้ดูเหมือนเข้าใจไปแล้วว่าเป้งยอมเป็นคนของตัวเพราะตอบแทนน้ำใจและทุกๆ สิ่งที่ไม้ทำให้กับเป้ง รวมถึงยอมเพราะความนับถือในตัวของพี่ไม้ด้วย
(ที่เป้งบอกว่า "ผมก็รักพี่เพราะพี่เป็นพี่" นั่นแหละ ซึ่งไม่ว่าความหมายของ "พี่เป็นพี่" จะคืออะไร ก็ดูเหมือนพี่ไม้จะเชื่อไปแล้วว่า พี่คือ "พี่ชาย หรือไม่ก็ลูกพี่" ไม่ใช่ "ตัวตนของพี่")

น่าสงสารพี่ไม้ที่ต้องมาเห็นภาพซ้อนในอดีตในตัวแก้ว ซึ่งแม้เหตุการณ์และเหตุผลของสองคนนี้จะต่างกัน แต่มันก็อดทำให้คิดถึงเป้งไม่ได้
การที่ต้องมาเห็นอะไรคล้ายๆ กับสิ่งที่คนที่ตนรักทำ มันคงยิ่งทำให้คิดถึงและคิดถึง

ติดตามต่อว่า ทำไมพงษ์ต้องฆ่าเป้ง? พี่ไม้คิดจะจัดการกับพงษ์ถึงขั้นไหน? และ ฝิ่นวางแผนไว้อย่างไรในการจัดการกับพงษ์โดยใช้แก้วเป็นเครื่องมือ?

อ้อ...ไอ้คำว่า "รอนะ" ของไอ้คุณพงษ์ด้วย  เมื่อไหร่คนอ่านจะรู้ซักทีค้า 

(อีกนิด...เพิ่งรู้ซึ้งกับที่คนเขียนเคยแย้มๆ ว่า..พี่ไม้จะโดนจัดหนักแน่..แล้วล่ะ  )

[malula]

มันคงเป็นความรักอีกแบบหนึ่ง ที่คนสองคนคิดไปคนละทาง
แต่สิ่งที่ได้เป็นบทเรียนคืออย่าปล่อยให้ทุกอย่างสายเกินไป