อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๑๕
“ไม่จบไม่สิ้น” พี่แชมป์ส่ายหน้าอย่างเบื่อระอา
“ไม่จบก็ไม่จบสิวะ แล้วมึงน่ะ เห็นกูโดนอย่างนี้มึงไม่คิดจะช่วยเลยรึไง” พี่ดิวจับผ้าก๊อซที่ติดแผลอยู่บนศีรษะพลางพูดคล้ายต่อว่าพี่แชมป์
ถึงตอนนี้พี่แชมป์จะเรียนในชั้นปีที่สูงกว่าแต่ทั้งคู่ก็เคยเป็นเด็กรุ่นเดียวกันมาก่อน
“มันตั้งใจเล่นมึง” ใช่ เขาเห็นด้วยกับพี่แชมป์
“ก็แล้วไง แต่กูเล่นมันคืนทั้งสายแน่”
“พี่ดิวพอก่อนเถอะพี่ รักษาตัวให้หายก่อนดีกว่าไหม” เขาพูดแทรก แล้วลุกเดินไปรับยาแทนพี่และเพื่อนอีกหลายคนที่ปากแตกบ้างโดนไม้ฟาดบ้าง
เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันเกิดจากอะไร
“ดิววันนี้มึงกลับบ้านไปก่อนเลย กูจะเข้าไปเคลียร์กับฝ่ายปกครองหน่อย ส่วนพวกที่เหลือก็ดูสารรูปตัวเองก่อน ถ้าคิดว่าไปแล้วโดนซักก็หยุดๆไปซะเพิ่งเปิดเทอมไม่มีอะไรหรอก ปกติกูก็ไม่เห็นพวกมึงจะเรียนกันอยู่แล้ว” เกิดเรื่องอย่างนี้มีเหรอที่จะเล็ดรอดสายตาอาจารย์ฝ่ายปกครองได้ พี่แชมป์เลยต้องไปรับหน้าแทน “แล้วไอ้แก้วมึงจะเข้าโรงเรียนพร้อมกูเลยไหม ป่านนี้พี่มึงง้างหมัดรอกูแล้วมั้ง” พี่แชมป์ถาม
เขามองหน้าพี่ดิว ที่พี่ต้องโดนอย่างนี้ก็เพราะเขาผิดคำพูดกับมันแท้ๆ
“เดี๋ยวผมไปส่งพี่ดิวที่บ้านก่อนค่อยว่ากันอีกทีพี่”
”อืม ถ้ามีอะไรก็โทรหากูนะมึง” พี่แชมป์จับไหล่เขาก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาล
.
.
.
“ทำไมกลับกันมาสภาพนี้วะ” พี่ดีที่ยังไม่ออกไปมหาวิทยาลัยทักเมื่อเห็นเสื้อเปื้อนเลือดพาดบ่าแก้วกับบาดแผลจากใบหน้าและที่หัวน้องชาย
“เจอหมาลอบกัด” พี่ดิวตอบ
“ฮ่าๆๆ มึงน่ะมันอ่อนไอ้ดิว กูบอกแล้วอย่างมึงให้ใช้สมองมากกว่าโชว์พาว กะจะเจ๋ง ถุย จอดสนิท”
“มึงหุบปากแล้วจะไปตายที่ไหนก็ไป”
“เหอะ อย่างมึงน่ะ เหมาะที่จะยืนอยู่ข้างหลัง ไม่สิ ปลายแถวเลยดีกว่าถึงจะถูก แค่มึงคิดจะเทียบกับกูก็ผิดทางแล้วไอ้น้องรัก” เขาไม่รู้ว่าพี่น้องสองคนนี้มีอะไรกันรึเปล่าดูเวลาพูดคุยกันมันรู้สึกแปลกๆ รู้แค่ว่าพี่ดีถึงไม่เคยขึ้นเป็นประธานชั้นหรือประธานสาย แต่ก็มีคนให้ความเคารพ
นับถือด้วยเสียงเล่าลือในความเก่งและแกร่งของพี่เขาอยู่มากโข
พี่ดิวกัดฟันกรอดมองหน้าพี่ชายตัวเองเขม็ง เขาจึงสะกิดแขนพี่ให้ขึ้นห้องเมื่อเห็นท่าไม่ดี
“พี่นอนพักนะเดี๋ยวผมเอาเสื้อไปแช่ให้”
“อืม รีบมานะ” พี่ดิวรับคำเอนตัวนอน ยาคงจะออกฤทธิ์แล้ว
เขาขยี้เสื้อนักศึกษาของพี่แล้วแช่ทิ้งไว้ ออกจากห้องน้ำมาพี่ดิวยังไม่หลับ แต่ดูก็รู้ว่าฝืนไว้
“ทำไมยังไม่นอนอีกพี่” เขาเดินมานั่งข้างเตียงเอ่ยถาม
“พี่รอคุยกับแก้ว”
“ไว้ตื่นก่อนก็ได้”
“พี่กลัวว่าแก้วจะหนีพี่ไปน่ะสิ ...รู้ใช่ไหมเรื่องเมื่อเช้ามันเป็นความจงใจ”
“ก็...ครับ” …รู้ยิ่งกว่ารู้ซะอีก ทั้งที่เขากำลังพยายามจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองแล้วแท้ๆ และดูเหมือนว่ามันกำลังเป็นไปได้สวยเพราะไอ้ฝิ่นมันรับปากออกมาแล้ว แต่พี่ก็บังคับเขามาอยู่ที่นี่ในช่วงที่มันต้องการความเชื่อใจจากเขา แม้เขาจะฝืนใจแต่ก็พอทำได้ แล้วเป็นยังไง สุดท้ายมันก็มาเล่นงานคนในสายอย่างที่มันเคยขู่ แถมคนที่โดนเป็นพี่ดิวอีก
“แต่พี่ไม่ปล่อยแก้วไปอีกแน่” พี่ดิวพูด สบตาเขาด้วยแววตาจริงจัง “ไอ้ฝิ่นมันทำได้ทุกอย่างให้ศัตรูของมันจมดิน คนอย่างมันเป็นตัวอันตรายที่สุด”
เพราะเขารู้ไงล่ะว่ามันอันตราย จึงต้องกันทุกคนให้ถอยห่าง เขาพยายามทำให้ได้และให้ดีที่สุดแต่ทำไมมันล้มเหลวทุกครั้ง บางครั้งเขาก็เหนื่อยกับการที่ต้องถูกบีบทุกทางอย่างนี้เหมือนกันนะ แต่นั่นก็มาจากไอ้พงษ์ทำคนของมันก่อนไม่ใช่เหรอ เขาถึงได้ออกตัวมาไถ่โทษให้มัน
“พี่หลับเถอะ ผมว่าจะเข้าโรงเรียนหน่อย” เขาเปลี่ยนเรื่อง
“พี่ไม่ให้ไป” พี่ดิวเอ่ยเสียงแข็งมือก็คว้าหมับกับมือเขา แก้วคิ้วขมวดมองหน้าพี่ด้วยความไม่พอใจก่อนจะดึงมือตัวเองออก พี่ดิวหน้าเสีย “คือ...ไปตอนนี้มันอันตราย พี่กลัวพวกมันยังดักอยู่” พี่เปลี่ยนใช้น้ำเสียงเบาลงแสดงความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปได้” เขาลุกหมายจะเดินออกจากห้อง เขาต้องไปรับผลของการกระทำด้วยตัวเขาเอง ก่อนที่มันจะพาลไปมากกว่านี้
“โอ๊ะ แก้ว พี่ปวดหัว” เขาหันกลับมามองพี่ด้วยความตกใจ พี่ดิวลุกนั่งหน้าซีดมือหนึ่งจับที่แผล
แก้วตัดสินใจเดินกลับมาดูพี่
“พี่เป็นอะไร ปวดมากไหม”
“อื๊ออ พี่รู้สึกไม่ดีเลย”
“งั้นพี่กินยาอีกสองเม็ดนะ” แก้วหยิบยาแก้ปวดออกมาส่งให้พี่ แล้วเดินไปเทน้ำเปล่าใส่แก้ว เอากลับมายื่นให้
“อยู่เป็นเพื่อนพี่ได้ไหม พี่ไม่รู้ว่าตื่นมาแล้วจะปวดอีกรึเปล่า เมื่อกี้หัวแทบระเบิดเลย” เขามองพี่ด้วยความลังเล เย็บแค่เจ็ดเข็ม แผลก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย ไอ้พงษ์เคยโดนมายี่สิบเข็มยังไม่เคยร้องขอให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเลย
“เฮ้อ ก็ได้ครับ” รับปากออกไปก่อนให้พี่สบายใจ เอาไว้พี่ดิวหลับก่อนค่อยคิดอีกทีว่าจะเอายังไง
.
.
.
“หึ มาเร็วกว่าที่คิด” เขาที่ยืนอยู่หน้าบ้านนานสองนานเงยหน้ามองเจ้าของเสียงด้วยใจสั่นๆ
เพราะกลัว?
“แส่กลับมาหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ” พี่ไม้ส่ายหน้าแล้วเดินออกไปอีกทางไม่ได้จะเข้าบ้าน
“โจ้ ไปส่งพี่ด้วย”
“ครับ”
บอกลูกน้องเสร็จไอ้ฝิ่นมันก็เปิดประตูรั้วเดินกะเผลกเข้าไปในบ้านเหมือนมองไม่เห็นเขา...ไม่ใช่สิ เมื่อกี้มันยังทักเขาอยู่เลย อย่างนี้มันไม่สนใจเขาชัดๆ
แก้วทานข้าวเย็นพร้อมพี่ดิวแล้วเอายาแก้ปวดให้พี่กินอีกรอบ รอจนพี่หลับจึงตัดสินใจมารอไอ้ฝิ่นที่หน้าบ้านตอนหกโมงเย็นเพื่อจะมาอธิบายให้มันเข้าใจว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะหนีความรับผิดชอบเลย
ทำใจไว้แล้วว่าเมื่อเจอหน้ามันต้องเหยียบเขาแน่ แต่...มันกลับไม่โมโห ไม่ตะคอกถาม ไม่โวยวายอะไรใส่เขา แถมยังเมินเขาอีก
แก้วเม้มปากลังเลแต่ก็รีบรุดเดินตามเข้าไปจนถึงห้องนอนมัน
เสื้อผ้าเขากระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง มันคงอาละวาดไปก่อนหน้านี้แล้ว แก้วก้มเก็บทีละตัว
“เก็บใส่กระเป๋าแล้วหอบกลับบ้านมึงไปให้หมด อ้อ ไม่ได้อยู่บ้านแล้วนี่ เก็บไปไว้บ้านไอ้ดิวให้หมดอย่าให้เหลือไว้รกบ้านกูแม้แต่ด้ายเส้นเดียว” เขาเงยหน้ามองหลังคนที่นั่งอยู่บนเตียง ใจหวิว...
“อะไรนะ?” เอ่ยถามเผื่อว่าจะได้ยินอะไรผิด
“มึงรับปากกูแต่ทำไม่ได้มาสองครั้งแล้วนะ ในเมื่อมึงทำตามที่ตกลงกันไว้ไม่ได้ กูก็คงต้องจัดการเรื่องนี้ให้มันจบๆสักที ชีวิตแลกชีวิต ใครสักคนในโนT อาจจะจบเร็วกว่าข้อเสนอของกูด้วยซ้ำ”
“ไม่...ไม่ได้นะ” แก้วทิ้งเสื้อผ้าลงพื้นเดินไปเผชิญหน้ากับเจ้าของห้องที่นั่งอยู่บนเตียง “กูขอร้อง กูไม่ได้ตั้งใจจะหนีมึง แต่กู...” เขาก้มหน้าหลบตาคล้ายคนกลัวถูกจับได้เมื่อฝิ่นไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้าเขา “กูมีธุระ กูกำลังหาทางกลับมา” นอกจากกลัวว่ามันจะทำในสิ่งที่พูดแล้ว อีกความรู้สึกมันคล้ายว่าตัวเองกำลังถูกไล่ จึงรีบบอกเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นออกไป
“มึงเห็นกูเป็นอะไร!?” ฝิ่นลุกพรวดผลักเขาจนหลังชนกับตู้เสื้อผ้า มือใหญ่บีบเข้าที่รอบคอ “ตัวตลก? เพื่อนเล่น? นึกจะโกหกก็พูดออกมาง่ายๆ หึ กูโคตรเชื่อมึงเลย” มันกัดฟันยิ้ม เพิ่มแรงบีบที่คอมากขึ้น เขาไม่ขัดขืนมันเลยสักนิด แค่มันยอมฟังและให้โอกาสเขาได้แก้ตัว เขายอม... จนไอ้ฝิ่นจิ๊ปากอย่างรำคาญหรืออาจจะโมโหใช้มืออีกข้างกระชากคอเสื้อแล้วเหวี่ยงเขาจนตัวปลิวลงพื้น “ออกไปจากบ้านกูซะ!” ฝิ่นตวาดพร้อมกลับไปนั่งที่เตียง
“ไม่ๆ กูยอมทุกอย่างเลย ไม่เอาอย่างนี้ มึงจะกระทืบกูยังไงก็ได้แต่ไม่เอาอย่างนี้” แก้วส่ายหน้ารัวคลานเข้าไปจับที่เท้าฝิ่นหมายจะยกขึ้นมากระทืบตัวเอง “ไปโดนอะไรมา?” จับเข้ากับเท้าข้างที่มีผ้าพันแผลพันไว้อย่างลวกๆจึงเกิดความสงสัย
“เพราะมึงนั่นแหละ เพราะมึง!” ฝิ่นใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเขาอย่างแรง แก้วไม่เข้าใจ แต่...”มึงจะทำอะไร?” ไอ้ฝิ่นย่นคิ้วจะยกเท้าหนีแต่เขาดึงไว้ก่อน
“ถ้ามันเป็นเพราะกู ก็ให้กูได้รับผิดชอบเถอะ” เขาแกะผ้าพันแผลที่เท้าฝิ่นออก เห็นเป็นร่องรอยคล้ายแก้วบาดหลายแผล คิ้วขมวดเป็นปม มันไปโดนอะไรมา
“เหอะ” ไอ้ฝิ่นกอดอกหันหน้าไปทางอื่น แก้วรีบลุกเดินไปหยิบกล่องพยาบาลแล้วมานั่งทำความสะอาดแผลพร้อมใส่ยาและพันผ้าก๊อซไว้ดูเรียบร้อยกว่าอันที่แล้ว พอเสร็จฝิ่นยกเท้าหนีทันที “จะรีบทำไปทำไม อาบน้ำเดี๋ยวมันก็เปียกอยู่ดี” อย่าบอกนะว่าแผลโดนน้ำมาแล้ว
“แล้วทำไม มึงไม่อาบในอ่างล่ะ”
ปุ๊บ! ไอ้ฝิ่นตบที่นอน หันกลับมามองหน้าเขา
“มึงสอนกูเหรอ!? กูจะทำอะไรยังไงมันก็เรื่องของกู” พร้อมดึงคอเสื้อเขาแล้วผลักอีกรอบ แก้วเผลออมยิ้มที่มันกลับมาร้ายใส่เขาเหมือนเดิม ก่อนจะเอากล่องพยาบาลไปเก็บเข้าที่
เธอคือส่วนหนึ่งของ หัวใจ ที่ตอนนี้ได้ขาดหายไป... เบอร์พี่ดิว
“ครับพี่” ป้องปากกรอกเสียงลงในสายแต่เจ้าของห้องก็ยังคงมองมาไม่วางตา
“แก้วอยู่ไหน?” พี่ดิวถามเสียงแข็ง
“เอ่อ ผมออกมาข้างนอกแป๊บเดียวน่ะพี่”
“แต่พี่นั่งรอแก้วเป็นชั่วโมงแล้วนะ”
“พี่ตื่นนานแล้วเหรอ!” ถามออกไปด้วยความตกใจ
“ตกลงตอนนี้แก้วอยู่ไหน”
“เอ่อ ผม ผมออกมากินข้าวกับไอ้แสน” เขาตะกุกตะกักตอบ ทั้งไม่อยากให้ไอ้ฝิ่นได้ยินทั้งกลัวพี่ดิวจับได้ว่าที่พูดไปไม่ใช่เรื่องจริง
“อืม รีบกลับมานะ เพราะถ้าไอ้พงษ์รู้ว่าแก้วไปไหนไม่บอกพี่ มันคงเป็นห่วงเราแย่”
แก้วกดวางสาย รู้สึกหนักๆในใจ เม้มปากมองหน้าไอ้ฝิ่นที่มองเขาอยู่เชิงว่าจะเอายังไง
“ไปจัดการเรื่องของมึงให้เรียบร้อย” มันพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา ดูไม่แสแยนั่นยิ่งทำให้เขาคิดหนัก
“แต่...”
“ถ้ามึงยังรู้ตัวว่ามีความผิดก็รีบเคลียร์ตัวเองแล้วกลับมารับโทษ กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้ง”
“จริงนะ?” เขาถามกลับออกไปทันควัน ทั้งที่ควรจะกลัวและใช้โอกาสนี้หนีไปที่ไหนก็ได้แต่เขากลับดีใจที่ได้ยินมันพูดคำนี้ อะไรนะ? ...ดีใจ บ้าน่าไม่ใช่หรอก
“เอามือถือมึงมานี่” เขายื่นโทรศัพท์ให้มันอย่างว่าง่าย ฝิ่นกดมือถือแก้วเข้าเบอร์ตัวเองแล้วส่งคืนเจ้าของ “ก่อนกลับเก็บเสื้อผ้ามึงด้วย” แก้วพยักหน้ารับ รู้สึกโล่งอกนิดๆที่พอมีทางเลือกให้เขาบ้าง ที่เหลือก็แค่เคลียร์กับพี่ดิว
ก่อนกลับเขาเข้าไปทำน้ำอุ่นไว้ให้มัน
“เรื่องตอแหลขอให้บอกมึงเลยจริงๆ” ไอ้ฝิ่นว่าเขาต่อหน้าตอนที่เขาออกจากห้องน้ำแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกโกรธอะไร คงจะชินซะล่ะมั้ง
“กู...กลับนะ” บอกคล้ายขออนุญาต พูดเสร็จก้มหน้าหลุบต่ำพลางหันหลังจะออกจากห้อง
“เดี๋ยว”
“ห๊ะ?...” หันกลับเข้ามาในห้องตามเสียงท้วง แต่กลับถูกรวบเอวเข้าไปชิดตัวมัน ใบหน้าของคนตาดุสะกดให้เขาหยุดนิ่งก่อนที่มันจะเริ่มไซร้ซอกคอทำเอาเขาขนลุกซู่
แก้วใจเต้นตึกตัก
“อ๊ะ!” รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันกัดเข้าที่ต้นคอแล้วผลักหน้าอกเขาให้ออกจากห้องมันซะแล้ว
แก้วส่ายหน้า ตบแก้มตัวเองสองสามที
หัวใจกระตุกวูบวาบ ...ความรู้สึกคล้ายว่าเหมือนไม่ได้เดินแต่กำลังล่องลอยออกจากบ้านมัน
..........................
พงษ์
อายุ ๒๐ ปี
ส่วนสูง ๑๘๒ เซนติเมตร
น้ำหนัก ๖๕ กิโลกรัม
ปวช.๓ ช่างอิเล็กทรอนิกส์
.........................
ดิว
อายุ ๑๙ ปี
ส่วนสูง ๑๘๐ เซนติเมตร
น้ำหนัก ๖๕ กิโลกรัม
ปวช.๓ ช่างไฟฟ้ากำลัง
....................
เผื่อใครข้องใจ ...พงษ์อายุมากกว่าทำไมเรียกดิวว่าพี่ เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ค่ะ
เข้าก่อนเป็นพี่ (ดิวเรียนเทคโนT มาก่อนพงษ์แต่เรียนปีหนึ่งสองรอบและคุมเด็กมาตั้งแต่ปีหนึ่ง)
เข้าทีหลังเป็นน้อง (ถึงจะเรียนปีเดียวกัน แต่มาทีหลังก็คือทีหลังค่ะ เข้าทีหลังโดนเล่นหมด ส่วนคนที่อายุมากกว่าแบบมากๆจะเรียกคนเข้าก่อนเป็นพี่หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการยอมรับอีกต่อนึงค่ะ เด็กช่างเขาจะมีวิธีการจัดการของเขาเอง)
เข้าพร้อมกันเป็นเพื่อน (ดิวกับแชมป์เป็นตัวอย่างนะคะ)
เดี๋ยวจะรีบปั่นนะคะ ไม่รู้พรุ่งนี้จะเสร็จรึเปล่า
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ ^^ กอดๆจุ๊บ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
