อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๑๒
เป็นคืนแรกที่ได้นอนบนเตียงนิ่มๆและได้รับความอบอุ่นจากผ้าห่มหลังขดตัวนอนกับพื้นเย็นๆมาหลายคืน
ส่วนพี่ไม้ออกปากบอกให้เขายึดที่นอนเสร็จก็ลากไอ้ฝิ่นออกไปตั้งแต่ตีสอง
แต่เขาก็ข่มตาให้หลับไม่ลง เมื่อในใจมันยังกระวนกระวายด้วยหาสาเหตุไม่ได้
หรือจะเพราะเรื่องที่ได้ยินเมื่อครู่ การตายของคนๆนั้น สาเหตุมาจากตัวเขางั้นเหรอ?
แต่ทำไมเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ เฮ้อ...แก้วหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์โทรออกต่างประเทศ
“ว่าไงโทรมาแต่เช้าเลย? แต่เอ...เมืองไทยยังไม่เช้านี่แก้ว”
“อื๊อ นอนไม่หลับ” เพราะกังวลเรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆนะ
“เป็นอะไร มีอะไร” พงษ์ถามกลับมาด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วง เฮ้อ มีเรื่องให้คิดเยอะเลยล่ะแต่ไม่รู้จะเล่าให้ฟังยังไงดี แก้วจึงลองถามเรื่องที่พงษ์น่าจะให้คำตอบได้
“พงษ์...เมื่อไหร่จะเล่าเรื่องอาชีวะXให้ฟังได้”
“มึง ถามทำไม” พงษ์ตกใจที่เขายังถามเรื่องนี้อีก “มันจบไปแล้วนี่ หรือว่าพวกมันทำอะไรมึงอีก”
“เปล่าๆ แค่อยากรู้น่ะ” แค่อยากรู้ว่าเรื่องมันเกี่ยวกับเขาจริงอย่างที่ได้ยินมารึเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็เขาก็ไม่ใช่แค่ผู้สมรู้ร่วมคิด แต่จะกลายเป็นตัวการเลยต่างหาก
“จะรู้ไปทำไมวะ ลืมๆมันไปเถอะ”
“พงษ์แต่นั่นชีวิตคนนะ” จะให้ลืมได้ยังไง ทำไมถึงชอบพูดออกมาง่ายๆอย่างนี้นะ แต่พงษ์กลับสวนขึ้นมา
“แล้วใครใช้ให้มันทำมึงก่อน”
“...อะไรนะ? ใครทำอะไร?” เขาย้ำถาม
“เฮ้อ มึงจะเซ้าซี้กูทำไม มึงไม่เชื่ออะไรกูแล้วเหรอ กูบอกให้มึงลืม มึงก็ลืมไปเถอะ”
“เชื่อสิ แต่มึงบอกเหตุผลกูรึยังล่ะ ตกลงคนนั้นทำอะไรกู แล้วทำไมต้องเล่นกันจนตายด้วย”
“จริงๆกูไม่ได้จะเอามันให้ตายหรอกนะ แต่กูไม่มีทางเลือก กูรู้มึงกำลังจะโทษตัวเองใช่ไหม แต่ฟังนะมึงห้ามคิดอย่างนั้นเด็ดขาด เพราะนั่นไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด”
“เล่ามา ขอร้อง”
“...วันนั้นกูไปกินเหล้ากับพวกพี่ดิว แล้วไอ้นั่นเดินผ่านหน้าซอยพอดี มีคนจำได้ว่ามันเคยตบหน้ามึง กูกับพี่ดิวก็เลยตาม จบไหม?”
“ตามจน...” แก้วไร้คำพูด
“กูมีเหตุผลมากกว่านั้น”
“พงษ์ กู...”
“ไม่ร้องนะตัวเล็ก กูยอมเป็นคนเลว แต่มึงอย่าร้องไห้เพราะกู” แก้วเอามือปิดปากกันเสียงสะอื้นที่กลั้นไว้กลัวพงษ์ได้ยิน
“เฮ้ย ต้องออกไปเรียนแล้ววะ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ คิดถึงมึง บาย”
“พงษ์ ...” เรียกทั้งๆที่สายถูกตัดไปแล้ว เขารู้ดีนี่เป็นการเลี่ยงของพงษ์
แก้วเช็ดน้ำตาที่กำลังปริ่ม พลิกตัวนอนตะแคง กัดนิ้วโป้งตัวเองครุ่นคิด
ถ้าย้อนกลับไปตั้งแต่เข้าเรียนมาจนเกือบสามปี เขาก็เคยถูกโรงเรียนคู่อริเล่นงานมานับครั้งไม่ถ้วนพอๆกับ
ไม่อยากนับนั่นแหละ แต่นี่แค่ตบหน้า ทั้งที่เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนนั้นเป็นใคร สถาบันไหน มัน
เพียงพอกับเหตุผลที่ต้องคร่าชีวิตกันด้วยเหรอ คิดไปก็หาคำตอบไม่ได้ อีกอย่างถ้านี่ไม่ใช่สาเหตุทั้ง
หมดแล้วยังจะมีอะไรอีก
ก่อนที่แก้วจะผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนในใจ
และความรู้สึกที่ ...เหมือนว่าตรงนี้มันขาดอะไรไปสักอย่าง
.
.
.
“มึงอยู่คนเดียวเหรอ” พี่ไม้ถามหลังจากแก้วรับกุญแจบ้านจากฝิ่นมาเปิดประตู
“เมื่อก่อนอยู่สองคน” ตอบพลางมองสำรวจความเรียบร้อยของบ้านไปด้วย ถึงไม่ได้กลับมาอยู่เกือบสอง
สัปดาห์แต่บ้านก็ยังดูเรียบร้อยดีเพราะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ประจำ
“รอตรงนี้นะ” พี่ไม้บอก กดเปิดโทรทัศน์แล้วนอนเหยียดตัวยาวเต็มโซฟา ทำตัวตามสบายอย่างกับบ้าน
ตัวเอง แก้วส่ายหน้าเดินขึ้นห้องนอนของเขาโดยมีฝิ่นเดินตาม เขาไม่ได้กลัวอะไรมันมากนักเพราะรู้ว่ามีพี่
ไม้อยู่ในบ้านอีกคน ถึงพี่แกจะตามใจน้องตัวเองหลายครั้ง แต่เขาก็คิดว่าปลอดภัยกว่าไม่มีอะนะ
และจะปลอดภัยมากกว่าถ้าไม่ต้องอยู่สองต่อสองกับมัน
“เมื่อก่อนอยู่สองคน?” มันพูดมาแค่นี้ก็รู้แล้วว่าต้องการอะไร
“อยู่กับไอ้พงษ์” เขาเลยตอบให้ซะ บ้านหลังเล็กๆสองชั้นสองห้องนอนสองห้องน้ำ แต่อยู่แล้วสบายใจ
กว่าบ้านหลังใหญ่โตซะอีก
“อ้อ ไอ้ดิว ไอ้พงษ์ มึง ตกลงมีความสัมพันธ์กันยังไงแน่” ฝิ่นพูดมือก็ถือวิสาสะเปิดตู้รื้อเสื้อผ้าเขาออกมากองเต็มพื้น
“ยังไง?”
“อย่าย้อนกู คิดว่าพี่ไม้อยู่กูไม่กล้าทำอะไรมึงรึไง” แล้วมันก็หันมาข่มขู่เขาทางสายตา เหอะ บ้าอำนาจ
นี่มันคงคิดว่าเขาชอบผู้ชายสินะ เขาท่าทางเหมือนเกย์ตรงไหน? ถึงได้สงสัยอะไรทำนองนี้
“พี่ดิวก็เป็นพี่ ไอ้พงษ์ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว” แก้วตอบ มันจะได้เลิกคิดไปเองสักทีเพราะถ้าเขา
ชอบผู้ชายจริงคงชอบพี่ภูไปแล้วล่ะ แก้วก้มเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาวางบนเตียง อีกคนก็ยังรื้อค้นไม่หยุด
“หึ” มันส่ายหน้าค้านหันมามองเขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ พร้อมผลักแก้วที่ในมือถือเสื้อผ้าอยู่หงายหลังลง
เตียง แล้วตามมาคร่อมตัวจับมือเขาไว้บนเตียง แก้วหันหน้าหนี หนีจากสายตา หนีความความรู้สึกที่ชักจะเบลอๆขึ้นมาอีกแล้ว...
“มึงรักกูใช่ไหม” เสียงทุ้มกระซิบพร้อมเป่าลมเข้าหู แก้วย่นคอด้วยเพราะจั๊กจี้ “กูถาม” เขาพยักหน้า
หงึกๆโดยไม่หันกลับไปมองหน้ามัน “ตอบ”
“ระ รัก” แก้วกลั้นใจตอบ ...รักแค่คำพูด ไม่ได้รู้สึกตาม มันอยากได้คำตอบก็ตอบๆมันไปจะได้ออกไปไกลๆเขาสักที
“ไม่มีผู้ชายคนไหนบอกรักผู้ชายด้วยกันโดยที่ไม่ได้เป็นเกย์หรอกนะ” เขาหันมองหน้าไอ้ฝิ่นขวับ ก็เขาถูก
บังคับทางอ้อมนี่! อีกอย่างเขาไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น...เลยสักนิด “แล้วกูก็ไม่เชื่อด้วยจนกว่ากูจะรู้สึก ลุกมา
เก็บเสื้อผ้ามึงได้แล้ว” ฝิ่นลุกออกจากตัวเขา โยนกระเป๋าขึ้นมาบนเตียง แก้วลุกขึ้นนั่งใจยังเต้นแรงอยู่
อยากให้เขารักเขาก็พูดว่ารักมันแล้ว แต่มาบอกไม่เชื่อทั้งที่เขาต้องรวบรวมความกล้ากว่าจะพูดออกมาได้
ถึงจะเป็นแค่คำพูด แต่พูดออกไปโดยที่ไม่รู้สึกตามนั้นมันก็ยากนะ แล้วมันยังต้องการอะไรอีกไหนว่าแค่รัก
ก็จบไง
แต่เขาไม่อยากอยู่ใกล้มันแล้ว เขารู้สึกเหมือนโดนบีบให้สับสนยังไงอย่างนั้น อีกทั้งยังไม่เข้าใจว่าถ้ารักมัน
แล้วเรื่องจะจบยังไงด้วย หรือไอ้ฝิ่นมันเป็นเกย์แล้วมันชอบเขา เฮ้อ คิดไปโน่น...
“คือ...ให้กูอยู่บ้าน แล้วให้คนมาเฝ้าไม่ได้เหรอ” เขาลองยื่นข้อเสนอมันไป
“...................” ไอ้ฝิ่นส่ายหน้า โยนเสื้อผ้ามาคลุมหัวเขา แก้วถอนหายใจ อะไรๆก็ไม่ได้
วันนี้ใกล้เปิดเทอมเข้ามาทุกที แต่ไอ้ฝิ่นมันยังจะให้เขาอยู่บ้านมันต่อ จนพี่ไม้ที่ขัดมาตั้งแต่เช้ายังต้อง
ยอมเพราะพูดอะไรไปก็ไร้ผล เขาจึงต้องกลับบ้านมาเก็บชุดนักศึกษาเพื่อเอาไปไว้บ้านมัน
“โรงเรียนกูกับบ้านมึงก็อยู่คนละทาง อีกอย่างเทอมนี้กูก็ต้องฝึกงาน เดินทางไม่สะดวกแน่ กูขอแค่
นี้แหละ ยังไงกูก็ไม่ได้หนีไปไหนอยู่แล้ว” เขาฮึดบอกเหตุผลมันไปอีกครั้ง
“กูเชื่อมึงได้เหรอ”
“ถ้ากูจะปัดความรับผิดชอบกูคงไม่ทนจนถึงทุกวันนี้หรอก” ที่ผ่านมามันแสดงว่าเขาตั้งใจที่จะชดใช้ความ
ความผิดพลาดนั้นไม่พออีกเหรอ
“มึงไปเช้า ตอนเย็นก็นั่งรถไปบ้านกู ไม่เห็นจะลำบากตรงไหน จะเรื่องมากทำไมวะ กูไม่ตามมึงยันในโรงเรียนก็บุญเท่าไหร่แล้ว” กลายเป็นว่าเขาเรื่องมากอีก แล้วนี่ต้องขอบคุณมันด้วยไหมที่ใจดีไม่ตามคุมเขายันในโรงเรียน เฮ้อ...แต่...
“หึ มึงเฝ้ากูในโรงเรียนไม่ได้ แล้วมึงแน่ใจได้ยังไงว่ากูจะกลับบ้านตามคำสั่งมึง”
“กูเชื่อว่าต้องเห็นมึงที่บ้านก่อนหกโมงเย็น”
“แล้ว...แล้วถ้ากูไม่กลับล่ะ” แก้วยืดคอพูดอย่างเหนือกว่า ถ้าเขาไม่ไปมันจะทำอะไรเขาได้ แต่ถ้ามันยอม
ให้เขากลับมาอยู่บ้าน ได้ห่างกับมันสักหน่อย เขาก็ยังยินดีรับผิดชอบทุกอย่างตามเดิม
“กูก็จะเล่นโนTสักคนสองคนไม่เห็นต้องคิดมาก”
“มึง...”
“ไม่มีคำว่าปรานีสำหรับศัตรู” แก้วอ้าปากค้าง ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีข้อต่อรองเลยใช่ไหม
...........................
เอามาให้ค้างแล้วเราก็จะชิ่งไปแต่งตอนที่ ๑๓ ฮ่าๆๆๆ //ป๊าบบบ โดนโบก
จริงๆเอามาปิดตอนที่แล้วเฉยๆค่ะ ไอ้พงษ์จะมาทำไมไม่ได้ช่วยอะไรเลย เฮ้อออ
ปล.แก้วยังไม่มีสามี อย่าเพิ่งหาชู้ให้น้อง โอยยย 
แล้วก็ไอ้ฝิ่นมันไม่นั่งคร่ำครวญฉันไม่ใช่เกย์ๆเหมือนแก้วนะ แต่เดี๋ยวจะรู้ว่าทำไมมันถึงเลือกใช้วิธีนี้ ที่จริงตอนที่แล้วก็แย้มแล้วนะนิดหน่อย (หน่อยมากอะ)
ถ้าคุณได้รู้เหตุผลคุณคนอ่านคงอยากเตะอิคนเขียนมากเชื่อเหอะ กร๊ากกก
แต่วางมาแบบนี้แล้วอะ ยอมโดน 
ขอบคุณทุกคนมากนะคะ^^ กอดๆ
v
v
v
แว๊ก รีบจิ้มไวแท้ ฮ่าๆ จุ๊บๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
