หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง Drama Special 2



เหี้ยอะไรวะ!!

ปึง!!

กำปั้นทุบประตูห้องนอนไอ้แก้วเสียงดังอีกครั้งหลังไอ้พงษ์เกลี้ยกล่อมแล้วแต่ไม่สำเร็จ  มันหยุดยืนกอดอกหลับตาพิงผนังอยู่ใกล้ ๆ

แต่เขาไม่หยุดง่าย ๆ แน่!

อุตส่าห์รีบกลับจากต่างจังหวัดเพราะไม่อยากให้มันรอเลยมานั่งรอมันแทน  จากสองทุ่มต้องรอยันห้าทุ่มเขาก็ยังอารมณ์ดี  นั่งรอภายในบ้านที่มืด ๆ เพราะไม่อยากให้มันรู้ตัว  กะจะเซอร์ไพรส์เต็มที่  หึ  เหี้ยเอ้ย  แล้วนี่อะไรวะ  เจอหน้าเขาแทนที่จะดีใจแต่กลับเมินกันซึ่ง ๆ หน้า  แล้วแถมตอนนี้ขังตัวเองไว้ในห้องอยู่คนเดียวอีก 

“เป็นบ้าอะไรวะ!”  เสียงดังด้วยความหงุดหงิดพร้อมตวัดสายตามองไอ้เหี้ยที่ลืมตาขึ้นมาพอดี

“...ฟู่ว”  มันถอนหายใจก่อนหันมองเขา  สองมือมันเลื่อนลงล้วงกระเป๋ากางเกง  สีหน้าที่ดูซีดเมื่อครู่เปลี่ยนมามองเขาอย่างคนเหนือกว่า

เขารังเกียจสายตาแบบนี้ของไอ้เหี้ยนี่ที่สุด

“คงต้องปล่อยให้มันอยู่คนเดียวสักพัก  ตอนนี้ทำได้มากสุดแค่มึงรออยู่หน้าห้อง”

“กูต้องเชื่อมึงเหรอ?”  เขาค้านมัน  เรื่องอะไรต้องทำอย่างนั้นอย่ามาสู่รู้ให้มาก 

ไอ้พงษ์เดินเข้ามาใกล้  มันหยุดยืนจ้องหน้าเขาแล้วแสยะยิ้มมุมปาก  เขากำหมัดแน่น 

รู้ทั้งรู้ว่าไอ้แก้วเป็นคนชอบคิดมาก  ให้มันอยู่คนเดียวมันไม่เอาความคิดมากองทับหัวตัวเองตายเหรอ
ว่าแต่...มันมีอะไรให้ต้องคิด?

“มีเรื่องอะไรมา?”  เขาถามเสียงห้วน  ตอนโทรคุยกันน้ำเสียงก็ยังปกตินี่หว่า

“หึ”

“เหี้ยพงษ์!”  เขากระชากคอเสื้อดึงมันเข้ามาใกล้แต่มันยังลอยหน้าลอยตามองหน้าเขากลับ  ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“กูกับมัน  อยู่ด้วยกันมานานจนอาจมองข้ามความรู้สึก...บางอย่าง” 

“มึงหมายถึงอะไร?!” 

“แต่ถ้าได้กระตุ้น  คงรู้ว่าอะไรเป็นอะไรมากขึ้นมึงว่าไหม?”  มันพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีน

“ไอ้เหี้ย  มึงพูดเรื่องอะไร!”

“หึ  ก็แค่จูบกัน  แลกลิ้น  ดูดดื่ม  ...กูก็เพิ่งรู้ว่ากับผู้ชาย  ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อย่างที่คิด เอะ? หรือว่าเฉพาะคนวะ? หึ   ไอ้แก้วมันไม่เคยทั้งกับผู้ชายและผู้หญิง  มึงก็แค่เป็นคนแรก”  มันตอบอย่างไม่ยี่หระพร้อมจับมือเขาออกจากคอเสื้อตัวเอง  “แต่กับกู...”

ผั่วะ!

ไม่ไหวจะยั้งมือ

เขาไม่มีอารมณ์จะฟังไอ้พงษ์พูดต่อได้อีก  จุดเดือดในตัวที่สะสมมาตั้งแต่ไอ้แก้วเดินหนีอย่างไม่รู้สาเหตุจนเมื่อได้รู้ว่าเพราะอะไรยิ่งทำให้เขาอยากกระทืบใครสักคนแรง ๆ

“อย่ามากวนประสาทกูให้ยาก  ยังไงกูก็ไม่สนใจ”

ไอ้แก้วมันของเขา  คนของเขา  ของ ๆ เขา  เขาสามารถให้มันในสิ่งที่ไอ้พงษ์ไม่เคยให้  มันมีความสุขที่จะอยู่กับเขามากกว่าไอ้เหี้ยนี่  มันรักเขาและเขาก็รักมัน  แค่จูบกับไอ้พงษ์  ไอ้แก้วไม่รู้สึกอะไรหรอกน่า!!

“มึงแน่ใจ?”  ไอ้เหี้ยพงษ์ใช้หลังมือนวดแก้มตัวเองแต่ยังเลิกคิ้วใส่เขา “ถ้าไอ้แก้วรู้ว่ามึงต่อยกูมันจะว่ายังไงน้า?”  มันพูดยิ้ม ๆ

เขากัดฟันกรอดเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมันอีกรอบ  ใจอยากจะต่อยมันอีกหมัด  ผลักมันให้ล้มแล้วเอาตีนขยี้ปากมันซะจริง ๆ โว้ย!

แล้วนาทีนี้แล้วเขาจะต้องแคร์อะไรวะ  ถ้าไอ้แก้วจะไม่ชอบใจก็เรื่องของมันสิในเมื่อมันทำอย่างนี้กับเขาก่อน  มันไม่มีสิทธิ์โกรธ ไม่มีสิทธิ์ต่อว่าอะไรในเมื่อมันกับไอ้พงษ์เป็นคนผิด  แล้วแถมตอนนี้มันยังไม่ยอมเจอแม้แต่หน้าเขา  เพื่ออะไร  มึงคิดอะไรอยู่วะ?!

“คงมีโอกาสได้ว่าหรอกถ้ากูไม่เอาตายทั้งคู่ซะก่อน!”  เขาขู่และผลักไอ้เหี้ยพงษ์ออกไปไกล ๆ ตีน

ปึง ปึง ปึง ปึง!

ปึง ปึง ปึง ปึง!

“มึงเปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้เลยนะ!  ไม่อย่างนั้น...” 

ฝิ่นเคาะประตูเสียงดังลั่นบ้านพร้อมคิดหาคำขู่ที่เอาให้คนในห้องได้ยินแล้วต้องเปิดประตูออกมาทันที

“ไม่อย่างนั้นกูเล่นไอ้พงษ์ตายแน่  หรือมึงคิดว่ากูไม่กล้า  มึงก็ลองดู!  แล้วอย่ามาเรียกร้องอะไรทีหลังละกัน” 

ประตูห้องยังปิดสนิทอยู่เหมือนเดิม

ไอ้เหี้ยเอ้ย! 

“มึงออกมาพูดกับกูให้รู้เรื่องนะ ไม่อย่างนั้นกูจะ!...”  ไม่มาเหยียบที่นี่อีก

...เปล่งเสียงพูดออกไปไม่จบประโยค

ถ้าเกิดมันไม่เปิดห้องให้  เขาก็ต้องไม่มาเหยียบที่นี่อย่างนั้นสิ

...ไม่มีทาง!

“หึ”  ไอ้เหี้ยพงษ์แสยะยิ้มก่อนผิวปากแล้วเดินเข้าห้องมันไป

“แก้ว! ไอ้แก้ว!” 

ทำไมมันดื้อด้านอย่างนี้วะ! 

“มึงคิดจะลองดีกับกูรึไง เหี้ย!”

ก็เข้าใจว่ามึงควรมีเวลาคิดไตร่ตรอง  แต่กูไม่ให้  มึงเปิดเดี๋ยวนี้สิวะ!!

.

.

.

“มึงไหวรึเปล่าฝิ่น” 

“ในตัวผมมีอะไรไม่รู้วิ่งพล่านไปหมดว่ะพี่ แม่ง”  น้อยครั้งที่เขาจะยอมรับออกไปตรง ๆ

ในเมื่อเจ้าของบ้านไล่ทางอ้อมแล้วเขาจะไปซุกหัวนอนที่ไหนเวลานี้  ขืนกลับบ้านพ่อก็ต้องรู้อยู่ดี  ขี้เกียจหาคำตอบ  จึงโทรตามรุ่นพี่ให้ไปรับแล้วมานั่งสูบบุหรี่อยู่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านพี่ไม้แทน

“ถ้ามันสองคนเป็นอย่างที่มึงคิดตั้งแต่แรกจริง...”  พี่ไม้จับไหล่เหมือนปลอบ

“ผมเอาตาย!”  เขาพูดแทรกทันควัน 

ให้ไอ้เหี้ยพงษ์ตายคนเดียวนะ  เขาไม่ปล่อยไอ้แก้วให้ตายตามไปอยู่ด้วยกันหรอก

“มึงคิดว่ามึงแทรกกลางพวกมันได้แล้วเหรอ? กูถามแค่นี้  แล้วมึงก็นั่งคิดเงียบ ๆ ไป  เดี๋ยวกูไปหยิบเหล้าให้”  เขาพ่นควันบุหรี่พลางถอนหายใจตามหลังรุ่นพี่

เป็นพี่ประสาอะไรวะเอาแต่พูดแทงใจดำ  ไม่ก็ซ้ำเติม

…มิตรภาพความเป็นเพื่อน  ใครหลายคนมีมากพอที่จะเห็นผิดเป็นชอบ  เข้าข้างเพื่อนตัวเองแม้จะเป็นเรื่องที่ผิดก็ตาม  เขาเข้าใจ  เพราะเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น

การตายของไอ้เป้งเพื่อนรัก  ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในเมื่อพวกเขามีศัตรูไม่ใช่น้อย ๆ 
อย่าว่าแต่ไอ้เป้งเลย  ตัวเขาเองอาจตายวันตายพรุ่งยังไม่ใช่เรื่องแปลก
รู้อย่างนี้แต่เขายังโกรธแค้นไอ้คนที่ฆ่าเพื่อนเขาอยู่ดี  แม้ไอ้เป้งจะไม่เคยสร้างโบสถ์สร้างวิหาร  แม้จะไม่เคยทำเรื่องดี ๆ ที่คนดี ๆ ทั้งหลายแหล่บัญญัติไว้  แต่มันก็เพื่อนเขา...

วันนั้น  การล้างแค้นควรจบที่การเอาคืน  ชีวิตแลกชีวิตซะก็สิ้นเรื่องสิ้นราว 
แต่ทำยังไงได้ในเมื่อพวกมันเข้ามาอยู่ในสายตาและการจะฆ่าใครให้ตายตามเพื่อนเขาไม่ใช่เรื่องที่เอาแต่ใจตัวเองได้เหมือนทุกที 
ในเมื่อ...พี่ไม้ที่เจ็บปวดกับเหตุการณ์วันนั้นซึ่งดูท่าจะมากกว่าใคร  ไม่เห็นด้วย
และเพราะพี่ไม้  เป็นพี่ที่เขานับถือจึงต้องเคารพความคิดเห็นของพี่ไว้ด้วย
ไม่อย่างนั้นมันคงจบไปแล้ว

แววตาของความผูกพันที่มากกว่ามิตรภาพของเพื่อนที่ไอ้แก้วมองไอ้พงษ์ที่สนามบินในวันนั้น...จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการเอาคืนที่ไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อ  แต่ต้องเจ็บปวด เสียใจ  มากกว่าใครสักคนตาย

...แต่ทั้งหมดควรจบที่แค่เป็นเรื่องเข้าใจผิดเมื่อฆาตกรตัวจริงถูกเปิดเผยเรื่องก็สมควรยุติแค่นั้น แล้วทางใครทางมันไปซะ



ฝันไปเถอะใครจะไปยอม!!  ในเมื่อความต้องการของเขามันเริ่มต้นมาก่อนหน้านั้นตั้งเท่าไหร่แล้ว



ความรู้สึกของไอ้แก้ว  ไม่ต่างจากพี่ไม้ที่ไม่รู้ตัวเอาซะเลยว่าใครต่อใครเขามองออกว่าคิดยังไงกับอีกคนขนาดไหน

ความห่วงใย  อาลัยอาวรณ์ที่มากกว่าเพื่อน  เหมือนตอนพี่ไม้มองไอ้เป้งหยิบมีดสปาต้าวิ่งออกจากกลุ่มไปหาคู่อริไม่มีผิด

ความรู้สึกที่  เขาเอามาใช้เป็นเครื่องมือเพราะจับได้ว่ามันพิเศษต่อกันยังไง

ความรู้สึกที่  เขาต้องได้มาเพื่อจะขยี้ให้แหลกคามือ

แต่ยิ่งใส่ใจกับความรู้สึกนั้นมากเท่าไหร่  กลับอยากได้มาครอบครองมากกว่าทำลาย  ความซื่อสัตย์  ความศรัทธา  วิธีการต่อสู้ของคนไร้ทางสู้  เขาเคยคิดอยากจะเหยียบย่ำ  แต่ดันมีความรู้สึกนับถือเล็ก ๆ เกิดขึ้น    ความแข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ในความอ่อนแอ  เขาชอบในตัวมัน  เขาต้องได้มาครอบครองโดยไม่เกี่ยงวิธี  และเมื่อได้มาแล้วก็สุดจะดีใจที่ไม่ได้พลั้งมือพลั้งเท้ากำจัดไปซะก่อน  แต่ต้องมาหลอกตัวเองว่าไอ้ความรู้สึกที่ไอ้แก้วมีให้ไอ้พงษ์เป็นเรื่องเข้าใจผิดไปเอง  หลอกตัวเองเพราะถือว่าความสัมพันธ์แซงหน้าไอ้เหี้ยพงษ์ไปไกล  พยายามทับถมความรู้สึกที่มันมีให้ไอ้พงษ์กระทั่งเขี่ยทิ้งได้เขาก็อยากทำ  ทั้ง ๆ  ที่...ทุกวันนี้ยังเห็น ๆ กันอยู่ว่าความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวคือ

...พวกมันรักกัน 


“ดื่มเพื่อลืมเธอ”

ฟึ่บ!

เขามองไอ้โจ้ที่พี่ไม้โทรตามให้มันมาชงเหล้าให้ตาขวาง

“ไม่ลืมโว้ย!”

“อ้าว?”

“ให้กูเมาได้ที่  เดี๋ยวจะกลับไปพังบ้านมัน”  ตอนนี้แค่ถอยมาตั้งหลักเพราะเหมือนโดนโลกเหวี่ยงกะทันหัน  แม่ง  จนป่านนี้แล้วไอ้แก้วจะรู้รึยังว่าเขาไม่ได้รอมันอยู่หน้าห้อง  จะห่วงเขาบ้างไหม  ถ้าไม่เห็นเขาอยู่ในบ้าน  ...จะห่วงความรู้สึกเขาบ้างรึเปล่า  “มันคงรู้ตัวแล้วว่ารักไอ้พงษ์”  เขาบ่นลอย ๆ

ห่วงไม่ห่วงก็ช่างหัวมันสิวะ!

แต่ไอ้ที่จะให้ถอยออกจากชีวิตพวกมัน  ไม่มีทาง!  ... “แค่ตั้งหลัก  กูแค่ตั้งหลัก”  ไหวแล้วเขาจะกลับไปทวงคืน

แต่ถ้าไอ้แก้วมันไม่เลือกเขา...อีก

เขาจิบเหล้าแกล้มบุหรี่ไปเรื่อย ๆ

...มันจะเสียใจไหมถ้าเขาไม่ยอมปล่อยมันไป  เขาจะทนเห็นมันเสียใจได้รึเปล่า  แต่เขาไม่ใช่คนใจดี  ไม่ใช่คนใจกว้างที่จะเสียสละเพื่อความสุขของคนรักได้หรอก  เกิดเป็นมนุษย์มันต้องเห็นแก่ตัวเป็นอันดับหนึ่งสิวะ

“...ครับ   ...กินเหล้ากันครับ  ...ไม่รบกวนครับแม่ไปอบรมสามวัน  หือ? ครับแล้วแต่พ่อเลย”  พี่ไม้วางโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งคุยเสร็จลงบนโต๊ะ  “พ่อมึงโทรมา”  บอกยิ้ม ๆ

“โทรมาทำไมป่านนี้วะ  เออ ๆ”  เขาไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่  ทั้งที่นี่มันเวลานอนของพ่อชัด ๆ แต่ดูจากหน้าตาพี่ไม้ก็ดูไม่เหมือนมีใครเป็นใครตายเลยไม่ได้ข้องใจอะไรต่อ

[หลงไหลในม่านหมอก]

.

.

.

พลิกตัวนอนตะแคงพลางโอบมือไปข้าง ๆ

...ว่างเปล่า

เขาควานฝ่ามือลูบเตียงไปมาทั้งตายังหลับอยู่แต่แค่นี้ก็รู้แล้วว่า  ไม่มีอีกคนที่เคยกอดอยู่ทุกวันนอนอยู่ข้าง ๆ

ฝิ่นลืมตาแล้วลุกนั่ง  เขามองไปรอบห้องอย่างข้องใจ

“กลับมานอนที่นี่ได้ไงวะ?”

สำรวจตัวเองทั้งตัวก็เหลือแต่กางเกงบ็อกเซอร์ติดตัว  จำได้ว่าเมื่อคืนไปเมาที่บ้านพี่ไม้  ไหงตอนตื่นมาตื่นที่บ้านไอ้แก้วทั้งในสภาพอย่างนี้ 

นี่พี่ไม้ต้องมาดูแลเขาอีกแล้วเหรอ  ปล่อยให้นอนทั้งช็อปทั้งกางเกงยีนส์ก็คงไม่ขาดอากาศหายใจมั้ง

ฟู่ว...  เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขึ้นมาพลางยกมือขยี้หัวตัวเองแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ

ไอ้แก้ว...อย่าให้เจอนะ




“พี่ฝิ่น” 

เฮือก!!  เปิดประตูห้องน้ำออกมาก็สะดุ้งเฮือกเมื่อไอ้แก้วมันยืนตาแป๋วอยู่ตรงหน้า

“อะไร!”  ถามมันเสียงห้วน  ฮึ่ย! เขาควรพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากว่านี้รึเปล่าวะ

ฝิ่นซึ่งมีผ้าขนหนูคาดเอวอยู่ผืนเดียวรีบเดินเลี่ยงไปเปิดตู้เสื้อผ้า  เขาจับเสื้อตัวนั้นตัวนี้ไปเรื่อย  แต่ยังไม่หยิบออกมาสักตัว  เมื่อคืนมันหลบหน้าก็อยากเจออยากคาดคั้นเรื่องราวต่าง ๆ จากปากมัน  แต่พอเจอหน้ากันจัง ๆ ไหงกูปอดแหกวะ

“คือ  คือ...”

ไอ้คนดื้อเงียบเมื่อคืนก็พูดติดอ่างอยู่ข้างหลัง  เขายืนลุ้นว่ามันจะพูดอะไร  แต่ทางที่ดีกว่านั้นเขาควรชิงพูดตัดบทไปเลยดีกว่า

“กูไม่เลิกกับมึงหรอกนะ!”  เขาโพล่งขึ้นพร้อมหันขวับไปจ้องหน้ามัน  ดูท่ามันตกใจเล็กน้อย   ทำไม?  ผิดหวังเหรอ?  “กูรู้เรื่องเมื่อคืนหมดแล้ว  รู้จากปากชู้มึง  หึ  เมื่อคืนมึงคงใช้เวลาคิดได้เต็มที่  แต่คนที่ตัดสินใจมีเพียงกู  กูนี่  คนเดียว”

“อ่า...พี่  ผมไม่ได้...”

“มาทีหลังกูเรียกชู้ทั้งนั้นแหละ!  พูดมาสิ  มีอะไรจะพูดก็พูดมา!”  เขาจ้องตามันที่พยายามจะหลบเขม็ง  แก้ตัวมาสิ!  “ถ้ามึงหวั่นไหวกูจะบอกอะไรให้นะ  นั่นเป็นเพราะพวกมึงสนิทกันมากไป  ที่มึงรู้สึกก็แค่ผูกพันมันไม่ใช่รู้สึกรัก  แล้วก็...” 

“พี่ก็ฟังก่อนสิ”  ไอ้แก้วช้อนตามองเขาพูดบอกเสียงเบา

ปึง!  กำปั้นทุบประตูตู้เสื้อผ้าด้านหลัง 

กูไม่ฟังตรงไหน?!

“ผมขอโทษ”

...ขอโทษ?

ฝิ่นเบนหน้าหนีกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่  แม่ง จุก!

“เรื่องคอขาดบาดตายมึงยังไม่เคยขอโทษกู  แล้วนี่!”  เขากำหมัดแน่นอยากจะเหวี่ยงใส่หน้ามันแต่กลับ...ไม่กล้า

ไอ้คนตรงหน้ามันจะทำให้เขาเป็นคนขี้ขลาดซ้ำซากไปถึงไหน

“พี่อย่าโมโหเลยนะ  ผมกลัว...”  มันพูดพลางเม้มปากตัวเองไปด้วย

“กลัว?  กลัวอะไร?  ตอนทำทำไมไม่กลัว  อ้อ หรือนี่มึงคิดว่ากูจะทำอะไรมึงเหรอ  มึงยังไม่เชื่อใจกูรึไง?”

รู้ตัวว่าชอบใช้กำลังเพราะเหมือนได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่ครุกรุ่นได้ดีที่สุด  แต่ก็บอกตัวเองเสมอว่าจะไม่ทำกับไอ้แก้วอีก  คนที่ทำมันเจ็บปวดจะต้องไม่ใช่เขา  แต่นี่เขายังไม่ดีขึ้นในสายตามันอีกเหรอ  เอะอะต่อย เอะอะตี  เขาไม่ทำกับมันแน่!

“เปล่า...ผมกลัวพี่ไม่รัก อึก...”

อะ...ไอ้เหี้ย

เขามองมันเต็มตา

เขาควรกลัวมากกว่าไหม?

“กูถามมึงอีกครั้ง  มึงรักกูรึเปล่า?”  เขาเชยคางคนตรงหน้าให้เงยหน้ามามองกันก่อนละมือกอดอกโชว์เหนือ

อยู่ ๆ กลับรู้สึกโล่งใจ

ท่าทางอย่างนี้กูไม่กลัวมึงแล้วว่ะ  เหี้ยพงษ์...เขายิ้มเยาะอย่างชอบใจกับท่าทีของคนตรงหน้า

“อื่อ”  มันพยักหน้าก่อนถือดีจับสองแขนเขาออกจากอกแล้วมันก็เข้ามากอดแทน  หึ  เขาจับไหล่มันออกแล้วหมุนตัวไปนั่งที่ขอบเตียง  แต่ดึงเอวมันมากอด  พลางจ้องหน้ามัน

“ฮื่อบ้านมึงแปลว่าอะไร?”  เขาทำเป็นถาม

มีโอกาสเมื่อไหร่มันชอบอ้อนเหมือนไม่ตั้งใจแบบนี้บ่อย ๆ ขัดกับท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ ของมันเหลือเกิน

“พี่หายหงุดหงิดแล้วนะ”

เหรอวะ?  หึ 

ไอ้แก้วพูดแล้วผละออกจากเขาบ้าง  มันหันไปหยิบบ็อกเซอร์  เสื้อยืดสีน้ำเงินแล้วก็กางเกงยีนส์ขาด ๆ ออกมาวางไว้บนเตียงให้

เขาลุกขึ้นเปลี่ยนใส่เสื้อผ้า

“ไปจูบกับมันทำไม  กูไม่ชอบไม่รู้เหรอ  แล้วอีกอย่าง  มึง...”  เขากลั้นใจต้องถาม  “มึงไม่รู้สึกอะไรใช่ไหม?” 

เขาจะไม่เอาใครมาเป็นประเด็นมากไปกว่าใจตัวเอง  แต่...ก็อดเสียดแทงใจไม่น้อยเมื่อคนในประเด็นคือคนสำคัญของมัน

“พี่ต้องถามว่าผมรู้สึกอะไรรึเปล่า?”  มันแก้ไขประโยคให้

ก็เขาตั้งใจถามแบบนั้นนี่หว่า

“ไอ้พี่พงษ์มันชอบทำอะไรไม่คิด อืม  ไม่ใช่หรอก  มันคิดแต่มันก็ทำ  ...ส่วนเรื่องที่มันเอาปากมาชนกันน่ะ”

“ปากชนกัน?”

ไอ้แก้วพยักหน้าว่าใช่ตามคำที่เขาทวน

“ยังไง?”  เขาย่นคิ้วถามอีก  ในจังหวะที่ใส่เสื้อใส่กางเกงเรียบร้อย

ไอ้แก้วหยิบผ้าขนหนูไปพาดแขนแล้วเขย่งเท้าเอามือเกาะไหล่เขาพร้อมกับริมฝีปากมันมาหยุดแตะที่ริมฝีปากเขาครึ่งวินาทีก็ไม่ถึง  แล้วมันก็เปิดประตูระเบียงเอาผ้าออกไปตาก

“หึ  ไอ้เหี้ยพงษ์” 

เขาสาวเท้าเดินตามออกไปยังระเบียงคว้าเอวมันจับหมับแล้วเดินไปข้างหน้ามันพร้อมระดมจูบแลกลิ้นมันอย่างหนักหน่วงเอาชนิดที่ลืมริมฝีปากไอ้พงษ์ให้สนิทไปเลย

“ขอโทษกูทำไม?”

“ขอโทษที่หลบหน้าพี่  ขอโทษที่แว่บนึง  ผมไม่เข้าใจตัวเอง  ผม...ใจไม่ดีเลยตอนเปิดห้องออกมาแล้วไม่เห็นพี่”

“หึ  ยังดีที่รู้จักคิด”  เขาเอ่ยชมก่อนปิดปากมันด้วยปากตัวเองอีกครั้ง

“อื้อ”  ไอ้แก้วกำลังระทวยได้ที่ เสียอย่างเดียว

“เฮ้ย! พวกมึงน่ะ  ลงมานี่เลย!”    ไอ้เหี้ยพงษ์ตะโกนมาจากหน้าบ้านพร้อมกับพี่ไม้ และไอ้โจ้ที่ถือถุงอะไรมาด้วยเต็มมือ

มารคอหอย...

“หลับเป็นตายอะพี่ฝิ่น  อะไรจะขนาดนั้น”  ไอ้โจ้มึง ...แต่เถียงไม่ออก

ตั้งแต่เสียไอ้เป้งไปก็มีครั้งนี้แหละที่เขาเมาไม่รู้เรื่องตื่นมาก็บ่ายแก่ ๆ แล้ว  และที่มานอนที่นี่เพราะมีรุ่นพี่กับรุ่นน้องที่รู้ดีกันซะทุกเรื่องพาแบกขึ้นห้อง

“อย่าจูบกันตรงระเบียง  ถ้าบ้านโน้นเห็นจะว่าไง  แล้วถ้าเกิดใครผ่านไปผ่านมาจะทำยังไง?”  ไอ้เหี้ยพงษ์หน้าเครียดต่อว่าเขาตาขวาง  ทั้งที่บ้านที่พวกมันอยู่ห่างจากบ้านคนอื่นเป็นโยช

“โจ้เข้ามาช่วยหน่อย”  พี่ไม้ตะโกนมาจากในครัว 

“ครับ”  โจ้ขานรับแล้วลุกเดินเข้าไปทันที 

พี่ไม้กำลังเตรียมกับแกล้มสำหรับคืนนี้  นึกครึ้มอะไรกันก็ไม่รู้คืนนี้จะฉลองให้ไอ้แก้ว ไอ้พงษ์ แล้วก็ตัวพี่เอง

“มึงไม่ต้องแสดงความเป็นเจ้าของขนาดนั้นหรอก”  ไอ้พงษ์ขัดอีกละ

ทำไมวะ  ผัวจะดึงเมียมานั่งตักผิดตรงไหน 

“อิจฉา?”  เขายักคิ้วพูดสำทับมัน

“พี่ฝิ่น   ผมว่าผมนั่งดี ๆ ได้นะ” 

ไอ้คนบนตักบ่นอุบแต่ไม่ขัดขืน และเสียใจด้วยที่เขากอดเอวมันไว้แน่น

“เออ ๆ กูยอม  กูยอมแล้ว  มึงนั่งใครนั่งมันได้ละ”  ไอ้พงษ์โวยวายดึงเพื่อนมันออกจากตักเขา  เขาสนุกพอแล้วจึงปล่อยไปง่าย ๆ

หึ  มึงไม่ได้เหนือกว่ากูหรอกพงษ์

ฝิ่นอมยิ้มมองภาพไอ้พงษ์บ่นไอ้แก้วอยู่ข้างกันแต่กลับสบายใจมากขึ้นกว่าทุกครั้งกับภาพความสนิทสนมของมันทั้งคู่ 

“แล้วขับรถออกไปดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่บอก  ถ้าเกิดอุบัติเหตุกูจะตามมึงเจอไหม?  ต้องให้กูเดินตามหาไหม?” 

สรุปเมื่อคืนก็ไม่มีใครได้หลับสักคน  เออ  ยกเว้นตอนเขาเมาสนิท

ไอ้แก้วขับรถไปหาเขาที่บ้าน  ไปกวนพ่อเขาจนตื่นแล้วโทรมาคุยอะไรกับพี่ไม้ซึ่งถามพ่อแล้วก็ไม่บอกอะไร  พอ ๆ กับถามพี่ไม้  แต่ไอ้แก้วที่ไม่รู้ว่าบ้านพี่ไม้อยู่ไหน  โทรเข้ามือถือเขาก็ไม่รับสาย...โกรธอยู่นี่หว่า  มันก็เลยนั่งให้พ่อเขาทับถมยันเช้าแล้วถึงได้กลับมาเจอเขาที่บ้านตัวเอง 
ขณะที่ไอ้พงษ์นั่งรอเพื่อนมันยันเช้าแล้วก็ออกไปตลาดพร้อมกับพี่ไม้และไอ้โจ้ตอนที่แบกเขากลับมาส่ง 

“ผมไม่ได้ใจกระตุกเหมือนตอนที่...กับพี่”  ไอ้แก้วพูดพลางเม้มริมฝีปากตัวเอง

“ไม่ต้องพรรณนาได้ไหมวะ  เอาแค่ว่ากูกับมึงเป็นให้กันได้มากกว่ามึง”  ไอ้พงษ์ชี้นิ้วมาที่เขา

“อ้าว ไอ้เหี้ย”  เขาลุกทันทีที่โดนไอ้พงษ์หยาม

“พี่ฝิ่นน้า  พงษ์มันเป็นทุกอย่างสำหรับผม  แต่พี่เป็นมากกว่าทุกอย่าง  เฮ้อ  จะพูดยังไงดี”  ไอ้แก้วหน้ามุ่ยดึงแขนเขานั่ง  “ตอนแรกก็ตกใจ  พอเห็นหน้าพี่ก็กลับกลัว...กลัวว่าพี่จะรู้  เอ่อ คือ  กลัวพี่เข้าใจผิด คือ  ผม  คือ แต่...มันก็แปลก ๆ บ้างใช่ไหมล่ะ มันไม่ได้รังเกียจ  แต่มันคือความรู้สึกไม่เข้าใจมากกว่า  สงสัยคงเพราะผมกับพงษ์ผูกพันกันมากไป  ความรู้สึกมันเลยไม่ได้ตอบรับและปฏิเสธ  แต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรมากกว่านี้เลยจริง ๆ นะ”  มันพูดไปเหล่ตามองเขาไป

“ผูกพันกันมากจนมองข้ามความรู้สึก”

“พงษ์!!”  ไอ้แก้วเรียกขัดเพื่อนมัน  “จะยียวนทำไม  กูไม่คล้อยตามมึงหรอกน่า”

“แหม  ยึดมั่น  ถือมั่น”

“หึ”  ไอ้แก้วหัวเราะน้อย ๆ กับคำประชดประชันของเพื่อน 

“คุยกันมาก่อนแล้วเหรอ?”  เขาข้องใจกับคำพูดที่มันคุยกัน  ไอ้แก้วพยักหน้า


“พงษ์บอกว่าพี่ไม่เชื่อใจผม  พี่บอกให้ผมพูดกับพี่ทุกเรื่อง  แต่ทำไมพี่ไม่พูดกับผมตรง ๆ ล่ะ  ผมดูโลเลขนาดนั้นเลยเหรอ?”  แล้วมันก็หันมาต่อว่าเขา  ตาละห้อย

“ของอย่างนี้พูดไปมันก็ไม่เชื่อหรอก  ไม่งั้นกูจะต้องลงมือเองเหรอ?” ไอ้พงษ์มองหน้าพูดกับเขา  “กูไม่ได้บอกมึง  แต่กูให้ไอ้แก้วตัดสินใจเพื่อให้มึงรู้  ต่อไปจะได้ไม่งี่เง่าอคติกับกู  เพราะไอ้แก้วต้องอยู่กับมึงอีกนาน”

“ตลอดไป”  เขาพูดให้มันถูกต้อง  “แล้วมึงรู้เหรอว่ากูคิดอะไร?”  แล้วย้อนมันต่อ

“หึ เก่งอยู่คนเดียวว่างั้น?  มึงมีเวลาวิเคราะห์พวกกูได้  กูก็มีเวลาวิเคราะห์คนที่เข้ามาตีสนิทไอ้แก้วได้เหมือนกัน  ...ถ้ากูเลือกได้  กูจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้มัน  แต่ในเมื่อกูเลือกไม่ได้  กูก็ยังจะทำมันให้ดีที่สุด  เท่าที่...จะทำได้”  ไอ้พงษ์ว่า  “...มึงไม่ต้องระแวงหรอก  ความรักยังน้อยไปที่กูให้ไอ้แก้ว  แต่กูก็เชื่อว่ามึงให้มันได้ไม่น้อยกว่ากูเหมือนกัน”  เหมือนจะดีใช่ไหมที่มึงพูด
 
ก็ถูกแล้วล่ะหากมันจะเหนือกว่าเขา

กล้าจะพิสูจน์กันขนาดนี้  วัดใจในเรื่องที่ถ้าคดีพลิก...ไม่ใครก็ใครคงไม่ได้ตายดี 

เอาล่ะ  ไม่ว่าเขาจะเข้าใจผิดหรือเข้าใจถูกมาแต่แรก

เขาจะต้องกลัวตัวเองตกกระป๋องไปเพื่ออะไร

ในเมื่อนาทีนี้ไอ้แก้วมันรักเขา

“ที่จริงมึงบอกกูดี ๆ ก็ได้  ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย  มึงไม่ชอบอย่างนี้  คงลำบากใจแย่”  ไอ้แก้วค้านสิ่งที่เพื่อนมันทำ  ที่ไอ้พงษ์ไม่ชอบพวกรักร่วมเพศเขาก็รู้จากไอ้แก้วมาบ้าง

 “เอาน่า...เพื่อมึง  น้อยกว่านี้ได้ยังไง”  ไอ้พงษ์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วลุกมาขยี้ผมเพื่อนมัน

เฮอะ!  เพื่อมึงน้อยกว่านี้ได้ยังไง  ไอ้หล่อ  ไอ้พ่อพระ  ไอ้พระเอก  ไอ้...ไอ้

“ถึงกูไม่เคยทำอะไรเพื่อมึงแต่กูก็รักมึงรึเปล่าล่ะ โธ่”  เขาพยักเพยิดหน้าให้ไอ้แก้วพลางวางมือพาดไหล่มัน

ไอ้พงษ์ส่ายหน้าพลางเบ้ปากแล้วหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋ากางเกงเดินออกไปหน้าบ้าน   

“ห๊ะ?”

“อะไร?”  เขาย่นคิ้วเชิงถามไอ้แก้ว มึงจะทำหน้าตาเหรอหราเพื่อ?




 


.............................................
ต่างคน  ต่างสถานะ  สิ่งที่ปฏิบัติต่อกัน  ย่อมแตกต่างวันยังค่ำ
แม้ปลายทางจะเหมือนกันก็ตาม...

ขอโทษที่ช้า(ตามเคย)นะจ๊ะ 
สำหรับคนอ่านที่ไม่ว่าจะเข้าใจพงษ์ไปทางไหน  คุณเข้าใจถูกแล้วค่ะ  เพียงแต่คนเขียนมิได้บอกเล่าออกมาทั้งหมดเท่านั้นเอง กร๊ากกก 
ไว้คนเขียนจะโม้ยาว ๆ หลังอัพตอนพิเศษตอนสุดท้ายจบนะคะ 
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์จ้า กอด ๆ จุ๊บ ^^

[pakkad]

 

พงษ์ เรารักนาย

[puppyluv]

ฮิ้ว ตลอดไป ใช่เล้ยยยยยย! ฝิ่น
555 หวานๆๆๆ
นายมันพระเอกชะมัด
ชู้ใดหรือจะสู้พระเอกตัวจริง
โฮ้ย มีความสุข
บวกเป็ดให้ไว

[Nannie]

แก้วกับพงษ์มันคือรักจากความผูกพันธ์ รักของพี่ชายที่ห่วงน้อง
พงษ์เหมือนปีกที่โอบล้อมแก้วจากอันตราย แต่สักวันก็ต้องปล่อยไป
แต่ฝิ่นกับแก้วมันคือความรัก รักที่ปลูกกันมา(ถึงจะบังคับกันก็เหอะ เนอะพระเอก)
จนต้นมันแข็งแรง และรอให้มันเติบ

โอ้ววว จบแล้วเรอะ ขอบคุณพี่ซีซั่นสำหรับนิยายที่ถึงงานท่วมตัวก็ยังมาแต่งให้อ่าน

ขอบคุณจริงๆค่ะ  ทำตัวเป้นแฟนคลับ รอเรื่องหน้า  ฮ่าๆ

[armmyrine]

    รอตอนสุดท้าย.  [แอบอยากรู้เรื่องพี่ไม้ง่ะ ]

[beery25]

 

[narunarutoboyz]

จิ้ม.....เด๊่ยวกลับมาแก้อย่างยาวววววววววว 

edit........
ขอโทษที่มาช้าจริงๆนะคะ...
เอาล่ะ....มาว่ากันด้วยสิ่งที่อยากจะบอกของเรื่องนี้นะคะ

เราเป็นเด็กสายสามัญ ไม่เคยเข้าใจความคิดของเด็กช่างเลยค่ะว่าทำไม และเพราะอะไรถึงทำอย่างนั้น
อาจเพราะคำว่าศักดิ์ศรีของเรามีนิยามต่างกันมั้งคะ.........
การที่มาอ่าน ถามว่าเข้าใจเด็กช่างขึ้นมั๊ย ขอตอบว่า...เข้าใจแต่รับไม่ได้.....
คือเข้าใจว่าเค้าทำเพื่ออะไร แต่ก็ขอละไว้เเล้วกัน.....(เฮ่ย!!!! ยิ่งพิมพ์ ยิ่งงงเองวุ้ย)
คิดว่าวิถีชีวิตและความคิดของคนเราต่างกันค่ะ แต่ถ้ามันอยู่ในความพอดีเราก็อยู่ร่วมกันได้

ชอบนะคะที่คุณซีชั่นช่วยเขียนโลกในมุมมองของเด็กช่างให้เราๆท่านๆได้มีส่วนก้าวเข้าไปมีส่วนร่วมในวิถีชีวิตเหล่านี้ด้วย
รู้สึกเหมือนเป็นเด็กช่างขึ้นมาแวบๆเลย ขำหลายอย่าง.....โดยเฉพาะ.....คำว่า.....ประธานสาย....
คุณซีซั่นรู้มั๊ยคะ...ว่าเเรกๆที่เราอ่าน เรานึกว่าอะไร.....นึกว่าสายรหัส...แบบพี่รหัส ลุงรหัส อะไรเทือกนั้น
แต่เปล่าเลยยยยยยย เราถามพี่ที่ออฟฟิตที่เค้าก็เป็นเด็กช่างเหมือนกัน ได้คำตอบว่า...

......ก็ประธานสายรถเมล์ไง.....

อะไร...รถเมล์อะไร....ทำไมต้องมีประธาน...เอ้ยยย งง ไม่เข้าใจ เพื่อ?

ทั้งฮาทั้งงงเลยค่ะ.....ถึงว่า ตอนที่อ่านในเรื่อง ทำไมตัวเลขสายมันดูเยอะดีจัง เค้านับรุ่นกันเเบบไหนน๊าาาา?
ตอนนั้นคำถามเยอะมากกกกกก

แต่มีสิ่งนึงที่เรารู้มาตั้งแต่ต้น รู้มาก่อนที่จะมีโอกาสอ่านเรื่องของคุณซีซั่น
นั่นก็คือ เราคิดมาตลอดค่ะ ว่าเด็กช่างเนี่ย เป็นสิ่งมีชีวิตที่รักเพื่อนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พอเข้าใจเล็กๆว่าสิ่งที่พวกเค้าทำส่วนนึงก็มาจากความรักเพื่อนนี่แหล่ะ

แล้วยิ่งได้มาอ่านเรื่องของเป้ง....ชิส์ ไม่อยากจะบอกว่าที่ต้องตายก็เพราะรนหาที่เอง
อยากจะบ้า ตบช็อป....ฮึ่ยยยยยยยย
แต่เราคิดว่าสิ่งที่สะท้อนกลับมามันเกินกว่าเหตุ ตายอนาจเกินไป.....เรานึกภาพวินาทีที่เป้งตายได้เป็นฉากๆเลยค่ะ รู้สึกแย่นะคะ
สงสารพี่ไม้ สงสารเป้งเองด้วยที่มาจบชีวิตด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้
เราชอบความคิดของแก้วมากค่ะ โดนตบช็อปไปแล้ว...ซื้อใหม่ก็ได้(เราเอง ยังมีช็อปตั้งสองตัวแหน่ะ อิอิ)
ของพวกนี้ ไม่ตาย ไม่โดนไล่ออก ก็ซื้อใหม่ได้ สิ่งที่ภาคภูมิคือการได้เป็นลูกพระวิษณุตะหาก มันอยู่ในใจนี่!! เฮ้ออออ

ฝิ่น....เป็นอะไรที่......คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกของคุณพิศาลรึเปล่าคะ
เถื่อน เเต่เร้าใจแม่ยกมากกกกกกกกกกกกกก แม้บางทีโคตรงี่เง่า
ทิฐิบ้าบอค้ำคอ จนทำให้แก้วเดือดร้อนด้วยอ่ะ ชิ
ได้แก้วกลับมาก็ดีเท่าไหร่ สำนึกให้มากๆด้วยนะยะ
แต่ฝิ่นเองก็แอบมีโมเมนต์หวานเล็กๆด้วยน๊าาาา  ถึงจะยังดูเถื่อน แต่เราก็ชอบอ่ะ 

เราสงสารแก้วค่ะ เราน้อยใจเรื่องพ่อแทนแก้วนะคะ รักลูก แต่ปกป้องลูกไม่ได้
เราคิดว่าคุณพ่อมีอำนาจมากกว่ายัยผู้หญิงคนนั้น แต่กลับทำไม่ได้ เพราะอะไร? ทำไมอ่ะ?
แค่ผู้หญิงคนเดียว ไม่มีปัญญาทำอะไรเลยหรอ? ห่วยว่ะ!!!

ลูกขวัญ....ไม่เข้าใจนะ ดูเหมือนรักน้องแต่ก้พร้อมจะทำร้ายน้องเหมือนกัน
หลายคนอาจเสียดายและไม่แฮปปี้ ถ้าไม้จะมาจบลงที่คนคนนี้
แต่เรากลับมองว่า....เค้าสองคนไปด้วยกันได้
คนอย่างลูกขวัญต้องเจออย่างไม้นี่แหล่ะ เราอยากให้เค้าคู่กันนะคะ......

พงษ์..เราว่าพงษ์...ชอบผู้ชายชื่อแก้วค่ะ....และก็แค่แก้ว...ผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้นค่ะ
หากบอกว่ารักเหมือนน้องชาย เราว่ามันดูน้อยไปนะคะ ไม่งั้นตั้งเเต่ต้นจนถึงวันนี้ ...สิ่งเหล่านี้ที่พงษ์ทำให้แก้ว
มันไม่มาถึงขนาดนี้หรอกค่ะ เราชอบผู้ชายคนนี้นะคะ น่ารักดี แก้วโชคดีค่ะที่อย่างน้อย พงษ์ก็เป็นส่วนนึงของชีวิต
ที่ทำให้แก้วมีวันนี้...

แก้ว......อย่าน้อยใจถ้าเราบรรยายตัวละครนี้สั้น
แต่เพราะมันเกินจะบรรยาย....เราชอบตัวละครตัวนี้ค่ะ
เพราะเค้าเป็นศูนย์กลางทางความคิดของทุกคนจริงๆ รวมทั้งผู้อ่านด้วย...ขอกอดหน่อยนะแก้ว

สุดท้าย.......เราขอบอกว่าเราชอบนิยายที่คุณซีซั่นเขียนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เราไม่ได้เข้าใจเด็กช่างมากขึ้น เราเองก็ยังคงความคิดของเราแบบเดิมว่า.......
อะไรที่เกินกว่าเหตุอย่างที่เด็กๆในเรื่องนี้ทำเราก็ไม่คิดจะเห็นด้วย
แต่ขอเป็นเปิดใจรับกับพวกเค้ามากขึ้นดีกว่าค่ะ.......

ขอคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆมาให้เราอ่าน สู้ๆค่าาา

 

[ratnalin]

นายเจ๋งมากอ่ะพงษ์ ชอบๆ ทำฝิ่นหัวปั่นได้ขนาดนี้ แต่ก็นะ เพิ่มความมั่นใจให้น้องแก้วได้มากโข เพราะฝิ่นแสดงออกมากขึ้นเย้อ~  เห็นโหดๆดุๆ ปากเสีย ติดจะเย็นชา แต่ก็กลัวเมียมีชู้นี่หว่า 555 ถึงแก้วจะมีชู้ตัวเองก็ยืนยันว่าจะฉุดใช่มั๊ยล่ะ
ฝิ่นน่ารักมากๆเลยตอนนี้ >< ยกความดีความชอบให้พงษ์เลย
รอตอนหน้าค่า

[p.spring]

พี่พงษ์  โหยยย พี่เท่มากก

[Bowbonk]

 

[nolirin]

  จิ้มก่อนอ่าน
รักกันๆเนอะ

[namtarn11]

"เฮอะ!  เพื่อมึงน้อยกว่านี้ได้ยังไง  ไอ้หล่อ  ไอ้พ่อพระ  ไอ้พระเอก  ไอ้...ไอ้" ชอบประโยคนี้ 555 ดูเหมือนฝิ่นเป็นตัวอิจฉา //แต่เราก็ยังคิดเหมือนพี่ไม้อยู่ดี เรานับถือน้ำใจพงษ์นะ ^^ แก้วทำดีที่สุดแล้ว เราก็ไม่รู้จะบรรยายยังไง แต่สิ่งที่เรารู้พงษ์กับแก้วมีอะไรที่มากว่าพี่น้อง แต่สิ่งนั้นสำหรับแก้วอาจมีฝิ่นมาเติมเต็มจนล้นใจและทับถมจนพงษ์ตกลงไปก้นแก้วดวงใจ แต่ข้างใจลึกๆแล้วก็ยังมีพงษ์อยู่ และเราก็คิดว่าฝิ่นรับรู้ความรู้สึกนั่นเช่นกัน แต่ที่ฝิ่นมั่นใจได้ ก็เพราะไอ้แก้วมันได้ตัดสินใจเลือกฝิ่นไปตั้งนานแล้ว และแก้วมันไม่ใช่คนโลเล เฮ้อ..สุดท้ายแล้วคนเขียนล่ะรู้ดีที่สุด ใช่ม่ะ ^^

[numay]

อยากให้พงษ์มีคู่จัง อยากอ่านคู่พี่ไม่กะโจ้ด้วยไม่รู้ว่า 3 คนนี้จะมีคู่กะเค้ารึเปล่า

[nunamicky]

เล่นเอาฝิ่นเครียดไปเลยนะแก้ว
พงษ์ก็ลองใจซะใจหายใจคว่ำหมด

[Acacha]

พงษ์เหมือนพ่อของแก้วจริงๆ 

[fay 13]

 

[jimmyFG]

ที่แท้ก็แกล้งลองใจ

[obab]

รักพงษ์ค่ะ

[bobby_bear]

พงษ์มันรักแก้ว ทำได้ทุกอย่างเพื่อแก้วจริง ๆ นั่นแหละ
แก้วก็รักพงษ์ รักฝิ่น รักเท่ากัน แต่ตำแหน่งมันต่างกัน
พงษ์ใช้วิธีนี้เพราะพงษ์อ่านแก้วกับฝิ่นออก และเป็นวิธีที่ได้ผลเร็วที่สุด

รักแก้ว แก้วแม่มอ้อนน่ารักโคตร
สรุปแล้วคนที่ใหญ่สุดในสายก็แก้วล่ะวะ 5555+

รอตอนหน้าจ้า ^^ 

[mro]

นิยายเรื่องนี้มันสุดยอด !
มันเป็นมากกว่านิยายรัก มันให้อะไรหลายๆอย่างกับเรามากจริงๆ
เราเป็นคนที่เขียนออกมาไม่เก่ง บรรยายไม่ถูก ไม่ค่อยจะเม้นยาวๆ ส่วนมากได้แค่สองบรรทัด ฮ่าๆ
แต่ตอนนี้อยากจะบอกคนเขียน อยากจะทำให้รู้ ว่านิยายที่คุณเขียน คุณลงให้เราอ่าน มันให้อะไรกับเรามากจริงๆ อยากจะขอบคุณจากใจที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา
อ่านมาตั้งแต่บทแรก จนถึงตอนนี้ บอกได้เลยว่าผูกผัน ทั้งๆที่เราไม่ชอบอ่านอะไรหนักๆ ดราม่ามากเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้ทำให้เราต้องติดตาม เล่นของป้ะเนี่ยยย ฮ่าๆ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จากใจนักอ่านคนหนึ่ง

[LadyOneStar]

เลิฟพี่พงษ์ ><!!!!!!!!!!

[Aoya]

แล้วหลังจากตอนพิเศษก็จัมีรวมเล่มใช่ไหมคะ
มารอจอง

[maru]

พงษ์ก็ช่างพูด ฝิ่นก็คิดมากอยู่แล้วยิ่งคิดมากไปอีก ไม้เป็นพี่ที่ดีนะเนี่ย

[Poseidon]

เฮ้อ โล่ง ดีนะไม่มีเรื่องกัน ฮ่าๆๆๆ

[naamsomm]

พงษ์ทำตัวแสนดีอีกแล้ว
เพื่อแก้วทำได้ทุกอย่างเลยเนอะ
ถึงวิธีการมันจะน่าโมโหไปนิด
ปล.แก้วง้อเก่ง
หรือฝิ่นมันไม่ใจแข็งพอเนี่ย
แก้วง้อนิดเดียว ก็หายแล้ว

[why yyy]

ขอบคุณ ^ ^**

[•♀NoM!_KunG♀•]

อรีายยยยยย อยากได้อ่ะอยากได้

สักคนเถอะได้มะ สักคน 5555++

[mild-dy]

รอจ้า ^^

[shoi_toei]

พงษ์นายหล่อมาก