ตอน 4
“ดูท่าทางเจ้าไม่ร่าเริงเลยนะหย่งอี้” หวันเอี้ยนเหว่ยถามนตรงหน้า ถึงแม้หย่งอี้จะพยายามทำตัวร่าเริงเท่าใด
แต่ทุกครั้งที่เผลอมักจะมองไปที่ศาลาฤดูร้อนตลอดเวลา
“ข้าไม่ได้เป็นอะไร” หย่งอี้ว่าพลางจูงมืออีกคนออกไปจากตรงนั้นทันที ไม่ไหวแล้ว
ใจมันทรมานเหลือเกิน คุณหนูเยี่ย งามอย่างที่คนอื่นบอกจริงๆยิ่ง ร่างงามนั่งเคียงข้างร่างสูงยิ่งเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก คิดถึงตรงนี้น้ำตาของหยงอี้พลันจะไหลเอาดื้อๆ เอาอีกแล้วนี่ข้าเป็นอะไรกันนะ ทำไมถึงปวดใจขนาดนี้
“เจ้าร้องไห้ทำไมนะหย่งอี้”
“ข้าไม่ได้ร้องไห้นะ”
“เด็กดื้อ ก็เจ้าร้องไห้อยู่ชัดๆ เจ้าเห็นว่าข้าโง่หรืออย่างไร มีเรื่องไม่สบายใจอะไรบอกข้าได้หรือไม่”
“ข้า ขะ ข้า ข้าไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น” ร่างเล็กได้แต่ส่ายหน้าจะให้เขาพูดได้อย่างไรในเมื่อตัวเองยังไม่รู้เลยว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร
“ข้าพอจะช่วยอะไรเจ้าได้หรือไม่หย่งอี้” หวันเอี้ยนเหว่ย พูดอย่างอ่อนโยนพลางลูบผมร่างเล็ก
ก่อนจะดึงเข้าสู่อ้อมกอด
“ไม่ร้องนะหย่งอี้ ข้าไม่ชอบเห็นเจ้าร้องไห้เลย”
หย่งอี้กอดกับหวันเอี้ยนเหว่ยโดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนที่จับจ้องทั้งสองอยู่ตลอด
มันจะมากไปแล้วนะหย่งอี้ เจ้ากล้ากอดกับมันต่อหน้าข้าเชียวหรือ
ร่างสูงได้แต่คิดในใจเพราะด้วยมารยาททำให้ไม่อาจทิ้งร่างงามที่อยู่ข้างๆได้
“คุณชายท่านดูไม่สดชื่นเลยนะ” เยิ่ยชิงชิงเอ่ยถามคนข้างกาย
“ขออภัยด้วยที่ข้าเสียมารยาท” อี้เหวินหลงกล่าวอย่างสำนึกผิด
“มิได้ๆ คงเป็นชิงชิงเองที่ทำให้ท่านเสียอารมณ์”ร่างงามเอ่ยอย่างสำนึกผิดจนอี้เหวินหลงละอายใจ
“แม่นางเยี่ยอย่าได้พูดเช่นนั้น ข้าตังหากที่ต้องขอโทษแม่นางที่เสียมารยาท”
“เราอย่าได้มัวนั่งโทษกันอยู่เลย คุณชายท่านลองชิมขนมนี่สิ ข้าเพิ่งหัดทำไม่รู้ถูกปากหรือไม่” ร่างงามบอกพลางเลื่อนจานขนมตรงหน้าให้
“นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วเจ้าไปไหนของเจ้านะ” อี้เหวินหลงที่บัดนี้เดินไปเดินมาราวหนูติดจั่นในห้องของร่างบางได้แต่คิดในใจ
หลังจากที่กลับมาจากการร้านค้าแทนที่จะเจอน้องน้อยเช่นทุกวันกลับเจอแค่ต้าหยางที่รอบอกว่าหย่งอี้ออกไปเที่ยวกับ
หวันเอี้ยนเหว่ย นึกถึงคำพูดของคนๆนั้นเมื่อ3วันก่อนแล้วในใจพลันวูบไหวอย่างประหลาด
“ดูแลคนของเจ้าให้ดีล่ะคุณชายอี้เหวิน มิเช่นนั้นข้าคงต้องรับไปเป็นคนของข้า” คำพูดแสนโอหังที่ร่างสูงไม่เคยนำมาใส่ใจ
เพราะเขาเชื่อว่าหย่งอี้ไม่มีทางไปจากเขาแน่ แต่3วันมานี้ความมั่นใจนั้นมันเริ่มจะสั่นคลอนเสียแล้ว
เสียงฝีเท้าและเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยดังขึ้นนอกห้อง ยิ่งเพิ่มความโกรธในใจร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“หึ เจ้าคงสนุกมากนะหย่งอี้” ร่างสูงบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้มเหี้ยม ที่น้อยครั้งนักจะได้เห็น
ร่างเล็กของหย่งอี้ยังคงหัวเราะอย่างร่าเริงไม่รู้เรื่องว่าภัยกำลังจะมาถึงตัว
“เจ้าไปไหนมา!!” เสียงทุ้มตะโกนถามทันทีที่ร่างบางก้าวเข้าห้อง
“ข้าไปเที่ยวตลาดกับพี่เหว่ย” หย่งอี้ยังคงตอบอย่างร่าเริงผิดกับอีกคนที่แทบอยากจะเอาเจ้าคนแซ่หวันเอี้ยนมาสับเป็นชิ้นๆ
“เจ้าคงสนุกมากสินะ”
“ใช่ สนุกมาก พี่เหว่ยใจดี เขาตามใจข้าทุกอย่างเลย นี่เขายังซื้อป้ายหยกให้ข้าด้วยนะ”
ปัง!! เสียงตบโต๊ะดังขึ้นทำให้ร่างบางชะงักทันที
“คำก็พี่เหว่ย สองคำก็พี่เหว่ย เจ้ายังเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างหรือเปล่า หึ หย่งอี้”
“พี่ใหญ่ท่าน เป็นอะไร โกรธข้าเรื่องอะไร” ร่างบางถามด้วยความสงสัยแต่กลับถูกมือใหญ่บีบที่หัวไหล่แน่น
“ใช่ข้าโกรธ โกรธที่เจ้ามีความสุขอย่างไรเล่า”
“ท่านมันเอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว ท่านไม่ใช่พี่ใหญ่ที่ข้ารู้จัก ท่านมันคนใจร้าย ข้าเกลียดท่าน” ร่างบางบอกทั้งน้ำตา
“ดี ถ้าเจ้าเกลียดข้านักจะอยู่ทำไมเล่า ทำไมไม่ไปอยู่กับพี่เหว่ยของเจ้าเสียล่ะ”
ร่างบางได้ฟังถึงกับตกตะลึง ทำไมกัน นี่มันเรื่องอะไร ร่างบางตกอยู่ในห้วงแห่งความไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำผิดอะไร ร่างสูงถึงผลักไสเช่นนี้ ไหนบอกจะไม่มีมีวันทิ้งกันอย่างไรเล่า
ทำไมพี่ใหญ่ถึงผิดสัญญา หรือตอนนี้พี่ใหญไม่ต้องการน้องคนนี้แล้ว
“ได้ ในเมื่อคุณชายออกปากไล่ ข้าน้อยก็ไม่อาจหน้าด้านอยู่ต่อไป ท่านวางใจเถิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้าข้าน้อยให้ขัดเคืองใจอีก” ร่างบางพูดอย่างน้อยใจ ในเมื่อบ้านนี้ไม่ต้อนรับเขา เขาก็จะไป
“หยุดนะ หย่งอี้เจ้าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!”
“ทำไมข้าจะไปไม่ได้”
“ข้าไม่ให้เจ้าไป เจ้าจะไปอยู่กับคนแซ่หวันเอี้ยนใช่ไหม”
“ใช่” ร่างบางตอบอย่างน้อยใจ
“หึ อย่าหวังว่าเจ้ากับมันจะสมหวังเลย น้องเล็ก” มือแกร่งยังคงบีบหัวไหล่เล็กแน่นจนกระดูกแทบแหลก
แต่หย่งอี้กลับไม่มีแม้แต่น้ำตา
“ต้าหยาง เจ้าออกไปก่อนแล้วอย่าให้ใครเข้ามาแถวนี้ล่ะ” ร่างสูงตะโกนบอกคนหน้าห้องก่อนจะหันมาสนใจร่างบางที่อยู่ตรงหน้า
“นิ่งทำไมหย่งอี้ เถียงสิ”
“ท่านมันเอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล ”
“ข้าทำได้มากกว่าที่เจ้าคิดนะ”
ร่างสูงยิ้มเหี้ยมก่อนจะทาบริมฝีบางลงบนปากบาง จูบรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยน
“อือ อือ” หย่งอี้ประท้วงโดยการทุบที่หน้าอกแกร่งแต่อีกคนกลับไม่มีท่าทีที่อ่อนลง
หนำซ้ำยังเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ ร่างสูงถอดจูบออกหลังจากที่จูบจนพอใจ
ผิดกับร่างบางที่ตอนนี้แทบขาดอากาศ
“จำไว้นะหย่งอี้ เจ้าเป็นของข้า ”
“ข้าเกลียดท่าน”
“ข้าก็อยากรู้เช่นกัน ว่าเจ้าจะเกลียดข้าได้นานแค่ไหน”
พูดจบก็ดึงร่างบางเข้าสู้อ้อมกอดก่อนจะบดเบียดริมฝีปากลงมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความร้อนแรง
จนร่างบางไร้แรงขัดขืน มือหยาบลูบไล้ไปทั่วหน้าอกเนียนก่อนจะก้มลงชิมซอกคอขาวพลางสร้างรอยแห่งความเป็นเจ้าของไว้ทั่วไปหมด หย่งอี้ที่บัดนี้ได้แต่ซบหน้ากับอกแกร่งปล่อยให้ร่างสูงทำตามอำเภอใจ ทั้งๆที่อยากขัดขืนแต่ทำไมถึงรู้สึกดีกับสัมผัสนี้นะ ทำไมกัน
“ท่านโกรธเกลียดข้า ถึงเพียงนี้เชียวหรือพี่ใหญ่ ข้าไปทำอะไรให้ท่านกัน ฮึกๆ” ร่างเล็กพูดอย่างไม่เข้าใจ
“หย่งอี้เจ้า!! ” ร่างสูงได้สติทันทีที่เห็นน้ำตาของน้องน้อย นี่เขาจะทำอะไร เขาจะทำอะไรหย่งอี้
“พี่ขอโทษ” อี้เหวินหลงรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดพลางลูบผมเพื่อปลอบน้องน้อยให้หายตกใจ
“หยุดร้องได้แล้วนะหย่งอี้ พี่ขอโทษ ได้ยินไหมว่าพี่ขอโทษ”
“ฮึกๆๆ ข้าทำอะไรผิด ท่านบอกได้ไหมพี่ใหญ่”
“เจ้าไม่ผิดหรอกเด็กดี เป็นพี่ที่ผิด พี่ขอโทษนะที่ทำเรื่องไม่ดีกับเจ้า”
ร่างเล็กไม่ตอบแต่ดันตัวออกจากร่างสูงพลางตั้งท่าจะเดินออกไป
”เจ้าจะไปไหน”
“ข้าจะไปตามทางของข้า ท่านไล่ข้าแล้วจำไม่ได้หรือ”
“ไม่ พี่ไม่ให้เจ้าไป” มือใหญ่รีบรวบร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดอย่างเดิม
กลัวเหลือเกินว่าร่างนี่จะจากไปจริงๆ อยากจะตบหน้าตัวเองนัก เพราะอารมณชั่ววูบแท้ๆที่
ทำให้เขาเกือบเสียคนในอ้อมกอดไป
“ทำไมกัน ในเมื่อท่านไล่ข้า”
“ถ้าเจ้าไป พี่จะอยู่ได้อย่างไร ได้โปรดอย่าไปจากพี่เลยนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า”
“พี่รักเจ้านะหย่งอี้”
รัก คำนี้อีกแล้วหรือ ท่านจะรู้บ้างไหมว่ามันทำให้ข้าใจสั่นเพียงใด ถ้าท่านเพียงแค่พูดปลอบใจข้าก็อย่าพูดมันอีกเลย
“ได้ยินไหมหย่งอี้ ว่าพี่รักเจ้า”
“ท่านรู้ตัวหรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา”
“รู้สิ ทำไมพี่จะไม่รู้ ความจริงพี่ควรจะรู้ตั้วตั้งนานแล้ว แต่พี่มันโง่งม โง่จนแยกแยะไม่ออกว่า รักเจ้าแบบไหน”
ใช่เขามันช่างโง่งมเสียจริง โง่ที่ไม่เคยรู้ใจตัวเองสักครั้งว่าทุกอย่างที่ผ่านมาเขาทำไปเพราะ รัก เขารักหย่งอี้ อาจจะรักมาตั้งแต่เมื่อ10ปีก่อนด้วยซ้ำ
มาแบบสั้นๆอย่างเคย ฮ่าๆ
ถ้าอยากรู้ว่าพี่เหว่ยเป็นใคร รอหน่อยใกล้จะได้รู้แล้ว
ส่วนที่ถามว่าจะจบกี่ตอนนั้น พิตก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ
แต่ไม่น่าจะเกิน 10 ตอนนะคะ
สุดท้าย ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
สู้ต่อไป เราจะเอา หนังจีน กำลังภายใน กลับมา!!!
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) ขอรักคืนใจ ตอนจบ 01112011 (แนวจีนโบราณ+กำลังภายในนิดๆ) P2 (อ่าน 43717 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก