พิมพ์หน้านี้ - (เรื่องสั้น) ขอรักคืนใจ ตอนจบ 01112011 (แนวจีนโบราณ+กำลังภายในนิดๆ) P2
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: pita ที่ 17-10-2011 04:29:35
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,
ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง
ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก
ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ
กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง
ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะ
เสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น
คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว
ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย
และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ
ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ
ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
เรื่องเก่าก็ยังไม่จบ แอบมาเปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว
ความจริงเรื่องนี้พิตเขียนสนองความต้องการตัวเองล้วนๆ
เพราะ จู่ ก็บ้าเกิดอยากดูหนังจีนกำลังภายในซะอย่างนั้น
เลยเอามาเขียนนิยายซะเลย
ตอนที่ 1 ขอรักคืนใจ
ในยามสายของเมืองอู๋ซวงที่เคยสงบเงียบกลับมีม้าตัวหนึ่งวิ่งมาอย่างรวดเร็ว หนุ่มน้อยหน้าตาคมคาย ร่างแกร่งสมชายชาตรีแม้จะอายุเพียง16ปี ในอ้อมกอดปรากฏร่างๆหนึ่งที่ทำให้คนทั้งเมืองตื่นตะลึง ร่างน้อยๆที่เต็มไปด้วยเลือด!!
พลัน ม้าตัวนั้นก็หยุดที่หน้าประตูใหญ่ชายหนุ่มจึงอุ้มร่างน้อยไว้แนบอกแล้วพาเข้าไปในบ้านทันที
“คุณชายกลับมาแล้วหรือขอรับ” พ่อบ้านวัยกลางคนรีบออกมารับ ชายหนุ่มทันที ที่แท้แล้วชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้คือคุณชาย “อี้เหวินหลง”นายน้อยของบ้านสกุลอี้เหวิน ตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองอู๋ซวง
“เอ๊ะ นั่นใครหรือขอรับ”
“อย่าเพิ่งถามมาก เด็กคนนี้ได้รับบาดเจ็บท่านช่วยไปตามหมอหยางมาที” อี้เหวินหลงหันไปสั่งพ่อบ้านก่อนจะอุ้มร่างน้อยเข้าไปในห้องพักของตัวเอง
ก๊อกๆ
“คุณชายครับ ท่านหมอหยางมาแล้ว” พ่อบ้านบอกก่อนจะพาชายวัยกลางคนอีกคนเข้ามาในห้อง คนเป็นหมอรีบเข้ามาดูอาการคนป่วยทันที
“เรียนคุณชาย ข้าตรวจอาการเบื้องต้นแล้ว อาการไม่น่าเป็นห่วงแต่ดูท่าเขาจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากจนสลบไป ส่วนบาดแผลไม่เป็นอะไรแล้วดีที่คุณชายช่วยห้ามเลือดได้ทัน จากนี้ก็ให้กินยาตามที่ข้าสั่ง อีกสองสามวันคงจะฟื้นขอรับ”
“อืม” อี้เหวินหลงพยักหน้ารับรู้
“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวนะขอรับ”
เมื่อคนอื่นๆออกไปจากห้องแล้ว ชายหนุ่มจึงเดินไปที่อ่างล้างหน้าก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้กับร่างเล็กทันที อี้เหวินหลงมองอย่างเห็นใจตัวก็เล็กนิดเดียวแท้ๆไม่รู้ว่าไปมีความแค้นกับใคร นี่ถ้าเขาไม่ไปเจอไม่รู้ว่าป่านนี้ร่างเล็กนี่จะเป็นยังไง แล้วดูท่าเด็กคนนี้น่าจะผลัดหลงกับพ่อแม่ เฮ้อ ในเมื่อช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุดสินะ ดีเหมือนกันเขาเองก็เป็นลูกคนเดียวถ้ามีน้องมาอยู่ด้วยคงจะสนุกกว่านี้ เขาจะสอนกระบี่ สอนกังฟูแล้วจะสอนตำราต่างๆให้น้อง เราสองคนจะฝึกยุทธ์ เดินหมากด้วยกัน แค่คิดร่างสูงก็ยิ้มออกต่อไปชีวิตที่เงียบเหงาของคนในบ้านคงมีชีวิตชีวาขึ้นไม่น้อย
“น้องเล็ก ต่อไปนี้เจ้าเป็นน้องชายของพี่ใหญ่แล้วนะ”
10 ปีผ่านไป (ไวเชียว)
เสียงควบม้าดังมาแต่ไกลก่อนจะปรากฏร่างบอบบาง ใบหน้าหวานราวกับสตรีของคุณชาย “หย่งอี้” คุณชายเล็กของบ้านสกุลอี้เหวิน รอยยิ้มกว้างที่ประดับอยู่บนดวงหน้าหวานทำให้คนที่พบเห็นถึงกับต้องมนต์สะกด(สวยเกิ๊น:พิตต้า) ก่อนจะหยุดหน้าประตูใหญ่ เจ้าของใบหน้าหวานจะกระโดดลงจากหลังม้าทันที
“พี่ใหญ่”เสียงหวานร้องทักทันทีที่เห็นร่างสูงที่คุ้นตาของผู้เป็นพี่ก่อนจะโผเข้าสู้อ้อมกอดแกร่งที่แสนคิดถึง
“หย่งอี้” อี้เหวินหลงอ้าแขนรับน้องน้อยที่โตเป็นหนุ่มน้อยเต็มตัว ยิ่งโตหย่งอี้ก็ยิ่งบอบบางราวอิสตรีเห็นทีเขาคงต้องเล่นบทพี่ชายจอมโหดซะแล้ว ร่างสูงคิดอย่าขบขัน
“พี่ใหญ่ท่านไปคราวนี้ได้อะไรมาฝากข้าบ้าง”
“เจ้าเด็กคนนี้ แทนที่จะถามว่าพี่เหนื่อยไหมดันถามถึงของฝากซะได้”
“ก็พี่ใหญ่ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”
ร่างสูงได้แต่สายหน้าเอือมระอาแต่มีหรือที่จะขัดใจร่างในอ้อมกอดได้ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา10ปีเขาไม่เคยขัดใจร่างบางเลยสักครั้งจนคนในบ้านต่างมองว่าเขา เอาใจหย่งอี้เกินไปแต่สำหรับเขาแล้วอะไรก็ตามที่ทำให้น้องน้อยยิ้มได้เขาก็ยินดีจะทำให้เสมอ
“เฮ้อ เจ้าเนี่ยนะ ไปดูสิพี่เอาไปไว้ในห้องเจ้าแล้ว” ร่างเล็กรีบผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะวิ่งเข้าห้องไป กล่องไว้แกะสลักงดงามวางอยู่บนโต๊ะ คนตัวเล็กรีบเปิดกล่องออกทันที ขลุ่ยหยกเนื้อดีปรากฏแก่สายตาทำให้ร่างบางยิ้มกว้างจนแทบหุบไม่ลง พี่ใหญ่รู้ใจเขาเสมอเลย
“เจ้าชอบไหม”
“ชอบ ข้าชอบมากเลยพี่ใหญ่ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยากได้”
“ไม่มีอะไรที่พี่หาให้เจ้าไม่ได้จำไว้นะน้องเล็ก” คำสัญญาที่ออกมาจากปากร่างสูงทำให้อีกคนยิ้มกว้างมากกว่าเดิม
“ขอบคุณนะ ที่พี่ทำเพื่อข้า”
บ้านสกุลอี้เหวินยังคงสดชื่นและมีชีวิตชีวาจากร่างบางที่แสนซุกซนอยู่เช่นเดิม ถึงแม้ว่าหย่งอี้จะไม่ใช่คนสกุลอี้เหวินแต่ทุกคนก็รักและเอ็นดูร่างบางมาก โดยเฉพาะเถ้าแก่เฉินหรืออี้เหวินเฉิน และฮูหยินที่รักร่างบางราวกับแก้วตาดวงใจ แต่วันนี้ดูเหมือนบรรยากาศจะต่างออกไปเพราะใบหน้าหวานที่มักมีรอยยิ้มเสมอกลับกลายเป็นหน้าบึ้งตึงคล้ายกับคนขัดใจ
“ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอมเด็ดขาด” ร่างเล็กโวยวายจนผู้เป็น พ่อ แม่ และพี่บุญธรรมถึงกับส่ายหน้า
“หย่งอี้พี่ชายเจ้าอายุ26แล้วนะ สมควรจะต้องมีคู่ได้แล้ว”
“ข้าไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด พี่ใหญ่ไม่รักข้าแล้วพี่ใหญ่จะทิ้งข้าไปแล้ว” ร่างเล็กยังดื้อดึง สาเหตุที่หย่งอี้โวยวายคงมาจากการที่พี่ชายจะไปดูตัวคุณหนู เยี่ยชิงชิง เป็นแน่
“อย่าทำตัวเป็นเด็กแบบนี้สิหย่งอี้”อี้เหวินหลงพูดเสียงเรียบ
“ข้าไม่ยอม พี่ใหญ่ไม่รักข้าแล้ว ” ร่างเล็กว่าทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งเข้าตัวเอง ไม่ยอมหรอก ไม่ยอมเด็ดขาด พี่ใหญ่เป็นของหย่งอี้นะ ทำไมนะ ทำไมแค่คิดว่าจะมีใครมาอิงแอบอ้อมกอดนั้น หัวใจของหย่งอี้ก็พลันปวดหนึบขึ้นมา มันเป็นเพราะอะไรกันนะ ร่างเล็กไม่เข้าใจตัวเองเลย
“ฮึกๆ ฮือๆๆ” อี้เหวินหลงมองคนที่ร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยหัวใจที่เจ็บปวด แค่เพียงเห็นน้ำตาของน้องหัวใจมันก็เหมือนจะหยุดเต้นให้ได้ ทำไมน้ำตาของเจ้าถึงทำให้พี่เป็นได้ถึงเพียงนี้กันนะหย่งอี้
“หย่งอี้ หันมาพูดกันดีๆเถอะ”
“ไม่ พี่ใหญ่ไม่รักข้า พี่ใหญ่จะทิ้งข้าไปแล้ว พี่ใหญ่ไม่รักน้องคนนี้แล้ว” ยิ่งได้ฟังคนตัวเล็กตัดพ้อทั้งน้ำตา ร่างสูงพลันใจอ่อนยวบ ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเห็นน้ำตาของคนๆนี้ เจ็บปวดเหลือเกินเจ้ารู้หรือไม่หย่งอี้ว่าน้ำตาของเจ้าทำให้พี่ปวดใจเหลือเกิน
“ใครบอกว่าพี่ไม่รักเจ้ากัน เจ้าเป็นน้องของพี่นะ พี่รักเจ้าที่สุดรู้ไหมเด็กโง่” ร่างสูงบอกก่อนจะรวบอีกคนเข้ามากอด
“ท่านอย่าทิ้งข้าไปนะ อย่าทิ้งข้าไป”
“พี่ใหญ่สัญญาจะไม่ทิ้งเจ้าไปเด็ดขาด นิ่งซะนะคนดี”ว่าพลางโยกตัวเบาๆเพื่อปลอบน้องน้อย
หย่งอี้ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดที่คุ้นเคยก่อนจะเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมคาย พลันหัวใจก็เต้นถี่ราวกับมีใครมาตีกลองในอก หน้าร้อนวูบราวกับคนเป็นไข้ นี่เขาเป็นอะไรนะ
“อ้าว หย่งอี้ตื่นแล้วเหรอ”
“อือ ตื่นแล้ว”
“เจ้าหายโกรธพี่แล้วใช่หรือไม่”
“ข้าจะโกรธท่านได้อย่างไร เป็นข้าเองที่เอาแต่ใจ ข้ายอมให้พี่ใหญ่ไปดูตัวก็ได้ ต่อไปข้าคงต้องทำหน้าที่น้องสามีที่ดี ท่านก็ต้องดีกับแม่นางเยี่ยให้มากๆนะ”
“ดีจริง” ร่างสูงบอกอย่างอารมณ์ดี
ลิงค์เรื่องเก่าๆเหมือนเดิมคร่า :pig4: :pig4: :pig4:
คืนข้ามปี
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21167.0
ใจฉันเป็นของเธอ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21268.0
หมอดูแม่นๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27943.0
ได้ยินไหมว่ารักเธอ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28058.0
เรื่องงยาว(มั้ง) เรื่องเดียวของพิต(ยังไม่จบ)
ผู้กองที่รัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28796.0
ตามไปอ่านกันได้ค่ะ
-
:mc4: น่าสนุก ชอบแนวจีนกำลังภายในด้วยอ่ะ
รอตอนหน้าจ้า
-
ชอบแนวนี้จริงๆ :m11:
ท่าทางน่าสนุก รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ตอน 2
3วันต่อมา
“เฮ้อ” ร่างเล็กๆของหย่งอี้ที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงจู่ๆก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“คุณชายเล็กเป็นอะไรขอรับ”
“ข้าเบื่อน่ะ ต้าหยาง วันนี้ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนข้าเลย”
“ถ้าเช่นนั้น เราไปเที่ยวตลาดกันไหมขอรับ”
“ดีๆๆ ไปกันเถอะต้าหยาง”
ตลาดเมืองอู๋ซวงยามบ่ายนั้นแม้ไม่ได้คึกคักมากแต่ก็พอจะทำให้หย่งอี้สนุกเพลิดเพลิน
กับของมากมาย จนพลัดหลงกับต้าหยาง
“เอ๊ะ ” หย่งอี้อุทานเสียงดังหลังจากถูกร่างผอมของขอทานคนหนึ่งชนก่อนจะรู้สึกว่าถุงเงินที่ผูกไว้ถูกดึงไปด้วย
“เจ้า! เอาเงินคืนมานะ” ร่างเล็กตะโกนพลางวิ่งตามคนร้ายไปแต่ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นเขาที่หลงทางเสียเอง
“เฮ้อ ตามคนร้ายไม่ทัน ซ้ำยังหลงทางอีก ข้าเนี่ยมันช่างโง่งมเสียจริง”
“เจ้าหลงทางหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง
“ท่านเป็นใคร”
“ข้ารึ ข้าเป็นคนที่จะพาเจ้ากลับบ้านอย่างไรเล่า” ชายปริศนาตอบ
“ถ้าอย่างนั้นท่านช่วยพาข้าไปส่งที่บ้านสกุลอี้เหวินได้หรือไม่”
“ย่อมได้ๆแต่ข้าต้องไปเอาถุงเงินให้เจ้าก่อน” ชายปริศนาเดินเข้าไปในตรอกแคบๆที่เจ้าขอทาน
วิ่งเข้าไปเพียงไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับถุงเงิน
“นี่ของเจ้าใช่หรือไม่”
“ใช่ๆ” หย่งอี้ยิ้มก่อนจะรับถุงเงินมาแล้วลูบอย่างห่วงแหนจนอีกคนเกิดความสงสัย
“เจ้าดูท่าทางจะหวงถุงเงินมากกว่าเงินอีกนะ”
“อือ เพราะมันเป็นถุงเงินที่พี่ข้าซื้อให้ อะไรที่พี่ใหญ่ให้มันสำคัญกับข้าเสมอ”
“ไปเถอะ ข้าจะไปส่งเจ้าที่บ้านเอง”
ชายปริศนาเดินนำหย่งอี้มาที่ม้าก่อนจะพามาส่งที่บ้านสกุลอี้เหวิน
“ถึงบ้านเจ้าแล้ว”
“ขอบใจท่านมากที่มาส่งข้า”
“ข้าชื่อ หวันเอี้ยนเหว่ยนะ จำไว้ให้ดีล่ะ” เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะควบม้าออกไปทันที
“คุณชายเล็กไปไหนมาขอรับแล้วท่านบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”ต้าหยางรีบวิ่งออกมารับทันทีที่เห็นหย่งอี้
สวรรค์ท่านช่างเมตตาต้าหยางนัก ใครๆก็รู้ว่าคุณชายอี้เหวินหลงทั้งรักทั้งห่วงคุณชายหย่งอี้มากแค่ไหน
ถ้าคุณชายเล็กเป็นอะไรไปมีหวังเขาต้องลงไปนอนคุยกับไส้เดือนในหลุมเป็นแน่
“ข้าไม่เป็นอะไรหรอกต้าหยาง โชคดีที่เจอพี่เหว่ยเขามาช่วยข้าไว้ข้าก็เลยกลับบ้านได้” หย่งอี้พูดราวกับพบวีรบุรุษ
ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกไว้วางใจคนแปลกหน้าได้มากขนาดนี้เพียงแต่ความรู้สึกลึกๆมันบอกว่า
หวันเอี้ยนเหว่ย คนนั้นไม่มีทางคิดร้ายกับเขาอย่างแน่นอน
“นั่งยิ้มอะไรคนเดียวหรือหย่งอี้”อี้เหวินหลงทักขึ้นหลังจากที่ไม่เห็นหยงอี้ออกไปรับแต่กลับมานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในสวนแทน
“กลับมาแล้วหรือพี่ใหญ่” ร่างเล็กรีบวิ่งหวังจะเข้าไปกอดพี่ใหญ่เช่นทุกครั้งแต่ก็ต้องชะงัก จนอีกคนอดที่จะสงสัยไม่ได้
“ทำไมไม่กอดล่ะหย่งอี้”
“ไม่ได้หรอก อีกหน่อยพอพี่ใหญ่แต่งงานกับคุณหนูเยี่ยแล้ว ข้าก็คงกอดท่านไม่ได้อีกดังนั้นข้าจึงคิดว่าควรฝึกไว้ตั้งแต่เนิ่นๆดีกว่า”
“ใครสอนให้เจ้าคิดแบบนี้” ร่างสูงถามอย่างโมโห อย่าให้รู้นะว่าใครที่ทำให้น้องน้อยคิดแบบนี้
ถ้าเขารู้มันคนนั้นได้ลงไปนอนคุยกับไส้เดือนแน่
“ไม่มีใครสอนข้าหรอก ข้าคิดของข้าเองว่ามันคงไม่เหมาะ”
“ใครบอกว่ามันไม่เหมาะ เจ้าเป็นน้องพี่นะหย่งอี้ จำไว้นะเจ้าเด็กโง่ ถึงพี่ใหญ่จะแต่งงานแต่ พี่ก็รักเจ้าเสมอนะน้องรักของพี่”
ร่างสูงดึงน้องน้อยเข้ามากอดอย่างรักใคร่ หย่งอี้ได้แต่ซุกหน้ากับอกแกร่งที่คุ้นเคย
แต่ในใจกลับรู้สึกวูบไหวแปลกๆ ทำไมนะ ทำไมถึงรู้สึกกลัวแบบนี้ กลัวว่าสักวันความอบอุ่นนี้จะหายไป
กลัวว่าจะมีใครแย่งอ้อมกอดนี้ไป ทำไมนะทำไมถึงได้หวงอ้อมกอดของพี่ใหญ่ขนาดนี้
-
หย่งอี้น่ารัก >//<
-
:L2:
-
น่าสนุกดี รออ่านต่อค่ะ
-
ทำไมนะทำไมแต่ละตอนถึงได้สั้นขนาดนี้
-
ทำไมนะทำไมแต่ละตอนถึงได้สั้นขนาดนี้
ฮ่าๆๆๆ นังพิตมีปัญญาเขียนได้แค่นี้อ่ะคะ อิอิ เด๋วเย็นนี้เอาตอนสามมาลงน๊อ
-
อยากอ่านอีกอ่า
-
เรื่องนี้ อ่านน้อย รีน้อย แต่ไม่เป็นไร
เราลงเพราะใจรักแนวนี้ล้วนๆ ฮ่าๆ
ไปอ่านกันเลยเนาะ
ตอน3
“แล้วเจ้าจะบอกพี่ได้หรือยังว่าวันนี้ไปทำอะไรมา”
“ข้าไปตลาดกับต้าหยาง แต่ถูกโจรวิ่งราวขโมยถุงเงินไปโชคดีเหลือเกิน ที่เจอพี่เหว่ยทำให้ข้ารอดมาได้ ”
ร่างเล็กพูดราวกับเพ้อฝัน ทุกครั้งที่นึกถึงหวันเอี้ยนเหว่ยความรู้สึกอบอุ่น
และคุ้นเคยอย่างประหลาดเกิดขึ้นในหัวใจ มันคุ้นเคยจนเขาเองก็อธิบายไม่ถูก
“มันเป็นใครกัน!!” ร่างสูงกระชากร่างบางออกจากอ้อมกอดด้วยความโกรธ
ทำไมนะแค่ได้ยินน้องน้อยชื่นชมคนอื่นถึงทนฟังไม่ได้ รู้แค่ตอนนี้โกรธ
โกรธจนแทบอยากลากคอไอ้คนนั้นมันมาสับเป็นชิ้นๆ เจ้าตัวเองคงไม่รู้ว่าความโกรธทำให้เผลอบีบไหล่บางแน่น
“พี่ใหญ่ ข้าเจ็บ” หย่งอี้พูดทั้งน้ำตา พี่ใหญ่เป็นอะไร ทำไมถึงโกรธมากมายขนาดนี้
หรือโกรธที่หย่งอี้แอบไปเที่ยวตลาด ต่อไปนี้ไม่ไปก็ได้ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบเห็นพี่ใหญ่เป็นแบบนี้เลย
“ฮึกๆๆ ท่านโกรธข้าเรื่องอะไร ” เมื่อเห็นน้ำตาของน้องน้อยอี้เหวินหลงถึงรู้สึกตัวว่าทำอะไรอยู่
ก่อนจะรีบดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
“หย่งอี้ พี่ขอโทษ อย่าร้องเลยนะ” ร่างสูงทำได้เพียงแค่กอดปลอบ
นี่เขาทำให้น้องร้องไห้กี่ครั้งแล้วนะ เขามันเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
“นิ่งซะนะ น้องพี่” ร่างสูงไล้นิ้วไปบนใบหน้าหวานเพื่อเช็ดน้ำตา
“พี่รักเจ้านะ” ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ร่างสูงพูดออกไปแบบนั้นแต่มันก็มากพอที่จะทำให้ร่างเล็กหยุดร้องไห้ได้
หัวใจดวงน้อยพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หน้าร้อนผ่าวจนกลายเป็นสีชมพูความรู้สึกนี้คืออะไรกัน
ร่างเล็กคิดอย่างสับสน ก่อนจะวิ่งกลับห้องทันทีทิ้งให้ร่างสูงยืนเพียงลำพัง
บรรยากาศในบ้านสกุลอี้เหวินแปลกไปจนคนในบ้านสังเกตได้เพราะสองพี่น้องที่ปกติรัก
และสนิทสนิมกันยิ่งนั้นกลับมีท่าทีที่เฉยเมยต่อกันตั้งแต่เมื่อ3วันก่อน
อี้เหวินหลงก็แทบไม่ไปหาหย่งอี้ ส่วนหยงอี้ก็เก็บตัวอยู่ในห้องทั้งวัน จนคนในบ้านเริ่มกังวล
“อาหลง เจ้ากับหลงอี้มีเรื่องผิดใจกันหรือ” เถ้าแก่เฉินถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก ท่านพ่อ”
“พ่อกับแม่ไม่สบายใจนะที่เห็นเจ้าสองคนผิดใจกัน”
“คุณชายใหญ่ ขอรับคุณหนูเยี่ยมาขอพบขอรับ” พ่อบ้านเข้ามารายงาน
“อืม บอกให้นางไปรอข้าในสวนนะ”
“เอ่อ….คือ” พ่อบ้านอ้ำอึ้งจนอี้เหวินหลงทนไม่ไหว
“มีอะไรก็พูดมาพ่อบ้าน”
“คือมีคนมาขอพบคุณชายเล็กด้วยขอรับ”
“ใคร” อี้เหวินหลงถามออกไป
“เอ่อ ไม่ทราบครับ”
“ทำไมไม่รู้จักถาม!!!!”
“ข้าน้อย เอ่อ…” พ่อบ้านกลัวจนลนลาน ฮูหยินทนไม่ไหวจึงต้องเอ็ดลูกชายออกไป
“เจ้าอย่าไปว่าพ่อบ้านนักเลย”
“ส่วนพ่อบ้านไปตามหย่งอี้มาเถอะ”
ร่างเล็กนั่งเหม่อลอยจนต้าหยางได้แต่ถอนหายใจไม่รู้ว่า คุณชายเล็กเป็นอะไร
ต้าหยางไม่เข้าใจสักนิดหรือว่าเขาโง่เกินไปกันนะถึงไม่เข้าใจเจ้านายเลย
หย่งอี้นั่งเหม่อลอยพลางคิดถึงคำพูดของร่างสูงเมื่อ3วันก่อนคำว่ารักของท่านหมายถึงอะไรกันนะพี่ใหญ่ท่าน ”รัก”
ข้าแบบไหนกัน
“คุณชายเล็ก มีแขกมาขอพบขอรับ”
“อืม เชิญเขาไปรอข้าที่สวนแล้วกัน”
ใครกันนะที่มาหา หย่งอี้ได้แต่สงสัยเพราะร้อยวันพันปี แทบไม่เคยมีใครมาหาเขาเลย
“หย่งอี้”เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง
“พี่เหว่ย” ร่างเล็กพูดอย่างร่าเริงที่แท้แขกที่มาหาก็คือพี่เหว่ยนี่เอง
สิ่งที่แบกไว้ในใจพลันหายไปโดยไม่ทราบสาเหตุทำไมนะ ถึงได้รู้สึกสบายใจที่ได้อยู่กับคนๆนี้
“คุณชาย นั่นใช่น้องชายท่านหรือไม่”เยี่ยชิงชิงเอ่ยถามร่างสูง
“ใช่แล้ว” อี้เหวินหลงตอบเหมือนไม่สนใจแต่ใครเลยจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้นซ่อนโทสะ
ไว้มากมายเพียงใดยิ่งได้เห็นท่าทางสนิทสนมของทั้งสองยิ่งเพิ่มความโกรธเป็นเท่าตัว
โกรธที่หย่งอี้ไปยิ้มให้คนอื่น โกรธที่หย่งอี้ชื่นชมคนอื่นมากกว่าเขา
และสุดท้ายโกรธตัวเองที่ไม่เคยเข้าใจสักทีว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร
มาแบบสั้นๆแต่ลงทุกวันคงได้เนาะ :L2:
ขอบคุณ ที่ติดตามนะคะ :กอด1:
-
ดันๆๆ
-
:-[ :-[
ทั้งคู่ไม่เข้าใจfeel ตัวเองสินะ :really2:
-
ตามมาอ่านค่ะ ชอบแนวจีนๆ แบบนี้มาก เขียนมาต่อบ่อยๆ นะคะ :mc4: :mc4:
-
ชอบแนวนี้ด้วยๆๆๆ
พี่เหว่ยเป็นใครอ่ะ
สงกะสัยอย่างแรง อิอิ
-
สงสัยด้วย พี่เหว่ยเปงใคร :z2:
-
พี่เหว่ยนี่เป็นใครกัน แล้วเรื่องนี้มีกี่ตอนจบค่ะ อยากรู้
-
ตอน 4
“ดูท่าทางเจ้าไม่ร่าเริงเลยนะหย่งอี้” หวันเอี้ยนเหว่ยถามนตรงหน้า ถึงแม้หย่งอี้จะพยายามทำตัวร่าเริงเท่าใด
แต่ทุกครั้งที่เผลอมักจะมองไปที่ศาลาฤดูร้อนตลอดเวลา
“ข้าไม่ได้เป็นอะไร” หย่งอี้ว่าพลางจูงมืออีกคนออกไปจากตรงนั้นทันที ไม่ไหวแล้ว
ใจมันทรมานเหลือเกิน คุณหนูเยี่ย งามอย่างที่คนอื่นบอกจริงๆยิ่ง ร่างงามนั่งเคียงข้างร่างสูงยิ่งเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก คิดถึงตรงนี้น้ำตาของหยงอี้พลันจะไหลเอาดื้อๆ เอาอีกแล้วนี่ข้าเป็นอะไรกันนะ ทำไมถึงปวดใจขนาดนี้
“เจ้าร้องไห้ทำไมนะหย่งอี้”
“ข้าไม่ได้ร้องไห้นะ”
“เด็กดื้อ ก็เจ้าร้องไห้อยู่ชัดๆ เจ้าเห็นว่าข้าโง่หรืออย่างไร มีเรื่องไม่สบายใจอะไรบอกข้าได้หรือไม่”
“ข้า ขะ ข้า ข้าไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น” ร่างเล็กได้แต่ส่ายหน้าจะให้เขาพูดได้อย่างไรในเมื่อตัวเองยังไม่รู้เลยว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร
“ข้าพอจะช่วยอะไรเจ้าได้หรือไม่หย่งอี้” หวันเอี้ยนเหว่ย พูดอย่างอ่อนโยนพลางลูบผมร่างเล็ก
ก่อนจะดึงเข้าสู่อ้อมกอด
“ไม่ร้องนะหย่งอี้ ข้าไม่ชอบเห็นเจ้าร้องไห้เลย”
หย่งอี้กอดกับหวันเอี้ยนเหว่ยโดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนที่จับจ้องทั้งสองอยู่ตลอด
มันจะมากไปแล้วนะหย่งอี้ เจ้ากล้ากอดกับมันต่อหน้าข้าเชียวหรือ
ร่างสูงได้แต่คิดในใจเพราะด้วยมารยาททำให้ไม่อาจทิ้งร่างงามที่อยู่ข้างๆได้
“คุณชายท่านดูไม่สดชื่นเลยนะ” เยิ่ยชิงชิงเอ่ยถามคนข้างกาย
“ขออภัยด้วยที่ข้าเสียมารยาท” อี้เหวินหลงกล่าวอย่างสำนึกผิด
“มิได้ๆ คงเป็นชิงชิงเองที่ทำให้ท่านเสียอารมณ์”ร่างงามเอ่ยอย่างสำนึกผิดจนอี้เหวินหลงละอายใจ
“แม่นางเยี่ยอย่าได้พูดเช่นนั้น ข้าตังหากที่ต้องขอโทษแม่นางที่เสียมารยาท”
“เราอย่าได้มัวนั่งโทษกันอยู่เลย คุณชายท่านลองชิมขนมนี่สิ ข้าเพิ่งหัดทำไม่รู้ถูกปากหรือไม่” ร่างงามบอกพลางเลื่อนจานขนมตรงหน้าให้
“นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วเจ้าไปไหนของเจ้านะ” อี้เหวินหลงที่บัดนี้เดินไปเดินมาราวหนูติดจั่นในห้องของร่างบางได้แต่คิดในใจ
หลังจากที่กลับมาจากการร้านค้าแทนที่จะเจอน้องน้อยเช่นทุกวันกลับเจอแค่ต้าหยางที่รอบอกว่าหย่งอี้ออกไปเที่ยวกับ
หวันเอี้ยนเหว่ย นึกถึงคำพูดของคนๆนั้นเมื่อ3วันก่อนแล้วในใจพลันวูบไหวอย่างประหลาด
“ดูแลคนของเจ้าให้ดีล่ะคุณชายอี้เหวิน มิเช่นนั้นข้าคงต้องรับไปเป็นคนของข้า” คำพูดแสนโอหังที่ร่างสูงไม่เคยนำมาใส่ใจ
เพราะเขาเชื่อว่าหย่งอี้ไม่มีทางไปจากเขาแน่ แต่3วันมานี้ความมั่นใจนั้นมันเริ่มจะสั่นคลอนเสียแล้ว
เสียงฝีเท้าและเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยดังขึ้นนอกห้อง ยิ่งเพิ่มความโกรธในใจร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“หึ เจ้าคงสนุกมากนะหย่งอี้” ร่างสูงบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้มเหี้ยม ที่น้อยครั้งนักจะได้เห็น
ร่างเล็กของหย่งอี้ยังคงหัวเราะอย่างร่าเริงไม่รู้เรื่องว่าภัยกำลังจะมาถึงตัว
“เจ้าไปไหนมา!!” เสียงทุ้มตะโกนถามทันทีที่ร่างบางก้าวเข้าห้อง
“ข้าไปเที่ยวตลาดกับพี่เหว่ย” หย่งอี้ยังคงตอบอย่างร่าเริงผิดกับอีกคนที่แทบอยากจะเอาเจ้าคนแซ่หวันเอี้ยนมาสับเป็นชิ้นๆ
“เจ้าคงสนุกมากสินะ”
“ใช่ สนุกมาก พี่เหว่ยใจดี เขาตามใจข้าทุกอย่างเลย นี่เขายังซื้อป้ายหยกให้ข้าด้วยนะ”
ปัง!! เสียงตบโต๊ะดังขึ้นทำให้ร่างบางชะงักทันที
“คำก็พี่เหว่ย สองคำก็พี่เหว่ย เจ้ายังเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างหรือเปล่า หึ หย่งอี้”
“พี่ใหญ่ท่าน เป็นอะไร โกรธข้าเรื่องอะไร” ร่างบางถามด้วยความสงสัยแต่กลับถูกมือใหญ่บีบที่หัวไหล่แน่น
“ใช่ข้าโกรธ โกรธที่เจ้ามีความสุขอย่างไรเล่า”
“ท่านมันเอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว ท่านไม่ใช่พี่ใหญ่ที่ข้ารู้จัก ท่านมันคนใจร้าย ข้าเกลียดท่าน” ร่างบางบอกทั้งน้ำตา
“ดี ถ้าเจ้าเกลียดข้านักจะอยู่ทำไมเล่า ทำไมไม่ไปอยู่กับพี่เหว่ยของเจ้าเสียล่ะ”
ร่างบางได้ฟังถึงกับตกตะลึง ทำไมกัน นี่มันเรื่องอะไร ร่างบางตกอยู่ในห้วงแห่งความไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำผิดอะไร ร่างสูงถึงผลักไสเช่นนี้ ไหนบอกจะไม่มีมีวันทิ้งกันอย่างไรเล่า
ทำไมพี่ใหญ่ถึงผิดสัญญา หรือตอนนี้พี่ใหญไม่ต้องการน้องคนนี้แล้ว
“ได้ ในเมื่อคุณชายออกปากไล่ ข้าน้อยก็ไม่อาจหน้าด้านอยู่ต่อไป ท่านวางใจเถิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้าข้าน้อยให้ขัดเคืองใจอีก” ร่างบางพูดอย่างน้อยใจ ในเมื่อบ้านนี้ไม่ต้อนรับเขา เขาก็จะไป
“หยุดนะ หย่งอี้เจ้าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!”
“ทำไมข้าจะไปไม่ได้”
“ข้าไม่ให้เจ้าไป เจ้าจะไปอยู่กับคนแซ่หวันเอี้ยนใช่ไหม”
“ใช่” ร่างบางตอบอย่างน้อยใจ
“หึ อย่าหวังว่าเจ้ากับมันจะสมหวังเลย น้องเล็ก” มือแกร่งยังคงบีบหัวไหล่เล็กแน่นจนกระดูกแทบแหลก
แต่หย่งอี้กลับไม่มีแม้แต่น้ำตา
“ต้าหยาง เจ้าออกไปก่อนแล้วอย่าให้ใครเข้ามาแถวนี้ล่ะ” ร่างสูงตะโกนบอกคนหน้าห้องก่อนจะหันมาสนใจร่างบางที่อยู่ตรงหน้า
“นิ่งทำไมหย่งอี้ เถียงสิ”
“ท่านมันเอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล ”
“ข้าทำได้มากกว่าที่เจ้าคิดนะ”
ร่างสูงยิ้มเหี้ยมก่อนจะทาบริมฝีบางลงบนปากบาง จูบรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยน
“อือ อือ” หย่งอี้ประท้วงโดยการทุบที่หน้าอกแกร่งแต่อีกคนกลับไม่มีท่าทีที่อ่อนลง
หนำซ้ำยังเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ ร่างสูงถอดจูบออกหลังจากที่จูบจนพอใจ
ผิดกับร่างบางที่ตอนนี้แทบขาดอากาศ
“จำไว้นะหย่งอี้ เจ้าเป็นของข้า ”
“ข้าเกลียดท่าน”
“ข้าก็อยากรู้เช่นกัน ว่าเจ้าจะเกลียดข้าได้นานแค่ไหน”
พูดจบก็ดึงร่างบางเข้าสู้อ้อมกอดก่อนจะบดเบียดริมฝีปากลงมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความร้อนแรง
จนร่างบางไร้แรงขัดขืน มือหยาบลูบไล้ไปทั่วหน้าอกเนียนก่อนจะก้มลงชิมซอกคอขาวพลางสร้างรอยแห่งความเป็นเจ้าของไว้ทั่วไปหมด หย่งอี้ที่บัดนี้ได้แต่ซบหน้ากับอกแกร่งปล่อยให้ร่างสูงทำตามอำเภอใจ ทั้งๆที่อยากขัดขืนแต่ทำไมถึงรู้สึกดีกับสัมผัสนี้นะ ทำไมกัน
“ท่านโกรธเกลียดข้า ถึงเพียงนี้เชียวหรือพี่ใหญ่ ข้าไปทำอะไรให้ท่านกัน ฮึกๆ” ร่างเล็กพูดอย่างไม่เข้าใจ
“หย่งอี้เจ้า!! ” ร่างสูงได้สติทันทีที่เห็นน้ำตาของน้องน้อย นี่เขาจะทำอะไร เขาจะทำอะไรหย่งอี้
“พี่ขอโทษ” อี้เหวินหลงรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดพลางลูบผมเพื่อปลอบน้องน้อยให้หายตกใจ
“หยุดร้องได้แล้วนะหย่งอี้ พี่ขอโทษ ได้ยินไหมว่าพี่ขอโทษ”
“ฮึกๆๆ ข้าทำอะไรผิด ท่านบอกได้ไหมพี่ใหญ่”
“เจ้าไม่ผิดหรอกเด็กดี เป็นพี่ที่ผิด พี่ขอโทษนะที่ทำเรื่องไม่ดีกับเจ้า”
ร่างเล็กไม่ตอบแต่ดันตัวออกจากร่างสูงพลางตั้งท่าจะเดินออกไป
”เจ้าจะไปไหน”
“ข้าจะไปตามทางของข้า ท่านไล่ข้าแล้วจำไม่ได้หรือ”
“ไม่ พี่ไม่ให้เจ้าไป” มือใหญ่รีบรวบร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดอย่างเดิม
กลัวเหลือเกินว่าร่างนี่จะจากไปจริงๆ อยากจะตบหน้าตัวเองนัก เพราะอารมณชั่ววูบแท้ๆที่
ทำให้เขาเกือบเสียคนในอ้อมกอดไป
“ทำไมกัน ในเมื่อท่านไล่ข้า”
“ถ้าเจ้าไป พี่จะอยู่ได้อย่างไร ได้โปรดอย่าไปจากพี่เลยนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า”
“พี่รักเจ้านะหย่งอี้”
รัก คำนี้อีกแล้วหรือ ท่านจะรู้บ้างไหมว่ามันทำให้ข้าใจสั่นเพียงใด ถ้าท่านเพียงแค่พูดปลอบใจข้าก็อย่าพูดมันอีกเลย
“ได้ยินไหมหย่งอี้ ว่าพี่รักเจ้า”
“ท่านรู้ตัวหรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา”
“รู้สิ ทำไมพี่จะไม่รู้ ความจริงพี่ควรจะรู้ตั้วตั้งนานแล้ว แต่พี่มันโง่งม โง่จนแยกแยะไม่ออกว่า รักเจ้าแบบไหน”
ใช่เขามันช่างโง่งมเสียจริง โง่ที่ไม่เคยรู้ใจตัวเองสักครั้งว่าทุกอย่างที่ผ่านมาเขาทำไปเพราะ รัก เขารักหย่งอี้ อาจจะรักมาตั้งแต่เมื่อ10ปีก่อนด้วยซ้ำ
มาแบบสั้นๆอย่างเคย ฮ่าๆ
ถ้าอยากรู้ว่าพี่เหว่ยเป็นใคร รอหน่อยใกล้จะได้รู้แล้ว
ส่วนที่ถามว่าจะจบกี่ตอนนั้น พิตก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ
แต่ไม่น่าจะเกิน 10 ตอนนะคะ
สุดท้าย ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :L2:
สู้ต่อไป เราจะเอา หนังจีน กำลังภายใน กลับมา!!!
-
รู้ว่ารักแล้ว แต่จะต้องดูตัว แล้วต้องแต่งงานหรือเปล่า
โอย หวั่นดราม่าในอนาคตมากเลยค่ะ รอติดตามนะคะ
-
เดาว่า พี่เหว่ย คือครอบครัวน้องหย่งอี้คับ อิอิ
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ สนุกๆ ชอบแนวนี้เหมือนกัน :)
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ส่วนตัวชอบแนวจีนโบราณมากค่ะแต่หาอ่านไม่ค่อยได้ รอติดตามนะคะเป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
เหมือนรีบน... ชอบแนวกำลังภายในมากๆ แต่หาอ่านยาก
เข้ามามอบดอกไม้ให้กำลังใจจ้า :L2:
-
ลุ้นกับความรักของพี่น้องคู่นี้ แล้วพี่เหว่ยนี่เป็นใคร เป็นพี่ชายจริงๆ ของหย่งอี้หรือเปล่า
-
ดันก่อนเด๋วมาอัพ ขอบคุณที่กำลังใจค่า
เราจะสู้ กำลังภายใน ฮ่าๆๆ
-
มานั่งรอๆ :)
-
ขอโทษนะคะ พอดีว่า แหะๆ
เน็ตเน่า ลงนิยายไม่ได้เลย
:z3:
ตอนที่5
ร่างบางได้แต่นิ่งฟัง แต่ในใจกลับเต้นแรง
“พี่รักเจ้านะหย่งอี้ รักในแบบคนรักไม่ใช่รักเจ้าแบบน้องชาย”
“พี่ใหญ่ อุ๊บส์” ก่อนที่ร่างบางจะเอ่ยปากก็กูริมฝีปากของร่างสูงทาบทับลงมาทันที
แต่รสจูบครั้งต่างจากครั้งแรกมากมายนักเพราะมันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรักที่ร่างสูงส่งผ่านมาให้ร่างบาง
ร่างสูงแย่งชิงลมหายใจของอีกคนจนพอใจก่อนจะถอนจูบอย่างอ้อยอิ่งแต่ยังคลอเคลียไม่ห่าง
“พี่บอกเจ้าไปแล้ว เหตุใดเจ้ายังไม่ยอมบอกพี่”
“”จะให้ข้าบอกอะไร ข้าไม่มีอะไรจะบอกท่าน”
“จริงหรือ” ร่างสูงถามอย่างเจ้าเล่ห์
“ได้ๆถ้าเจ้าไม่บอก ข้าจะจูบเจ้าจนกว่าจะบอกดีหรือไม่”
“ท่านมันขี้โกง”
ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่อมยิ้มเจ้าเล่ห์ หย่งอี้ได้แต่ถอนใจก่อนจะเอ่ยปากบอกออกไป
“ข้ายอมแล้ว ข้า เอ่อ คือ ข้า”
“ข้าอะไร เจ้าอย่าอ้ำอึ้งสิ”
“ข้าก็รักท่าน พอใจหรือยัง”
“พอใจสิ พอใจมากอย่างนี้ต้องให้รางวัล”
ร่างสูงยิ้มก่อนจะทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง มือใหญ่ค่อยลูบไล้ผิวเนียนที่ยังใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยนัก
คนในอ้อมกอดได้แต่เขินอายจนหน้าแดง
“พี่ขอนะ”
“จนป่านนี้แล้วท่านเพิ่งจะมาขอข้า” ร่างบางตอบอย่างขัดใจ
ร่างสูงยิ้ม ลงมือซุกไซร้ซอกคอขาวไปเรื่อยๆก่อนจะอุ้มน้องน้อยเข้าไปที่เตียง
แม้อากาศข้างนอกจะเหน็บหนาวแต่สองร่างที่อยู่ในห้องกลับร้อนรุ่มด้วยเพลิงรักจนรุ่งสาง!!!(อีพี่ใหญ่หื่นว่ะ:พิตต้า)
ร่างบางตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวันในอ้อมกอดแกร่งก่อนจะเสมองเสี้ยวหน้าของคนหลับอย่าเขินอาย
เมื่อคืนเรากับพี่ใหญ่ น่าอายจริงๆ
“โอ้ย!!” ร่างเล็กอุทาน เพราะรู้สึกเจ็บที่ด้านหลังจนแทบลุกไม่ไหว
ได้แต่ส่งสายตาค้อนให้คนหลับก่อนจะทุกลงบนหน้าอกแกร่ง อย่างเคืองๆ
“โอ้ย!! หย่งอี้เจ้าทุบพี่ทำไม”
“ก็ๆ ก็ท่านทำข้าเจ็บ ข้าโกรธท่านแล้ว”
“เฮ้อ ” ร่างสูงถอดหายใจก่อนจะรวบร่างแสนน่ารักเข้าสู่อ้อมกอดจนคนตัวเล็กเกยอยู่บนตัว
“ปล่อยข้านะ”
“ไม่ปล่อย ”
“พี่ใหญ่ข้าบอกให้ปล่อย”
“หยุดดิ้นน่า หยงอี้พี่เหนื่อยนะ เจ้าไม่เหนื่อยหรืออย่างไร เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบฟ้าสาง”
“ทะ ท่าน พูดเรื่องอันใดกัน” ร่างบางได้แต่ซุกหน้ากับอกแกร่งด้วยความเขินอาย
“หึหึ เจ้าไม่รู้จริงๆหรือว่าพี่พูดเรื่องอันใด”
“ข้าไม่รู้”
“พี่รักเจ้านะหย่งอี้ ไม่ว่าต่อจากนี้จะเจอกับอะไรขอให้รูว่าพี่รักเจ้าคนเดียว” ร่างสูงว่าพลางกอดร่างบางแน่น
ก่อนจะพาน้องน้อยเข้าสู่นิทราอีกครั้ง
3เดือนผ่านไป อี้เหวินหลงและหย่งอี้ดูจะสนิทสนมกลมเกลียวกันยิ่งนักตั้งแต่วันนั้นทั้งสองแทบไม่เคยห่างกัน เลย
แม้ในยามค่ำคืน ห้องพักของหย่งอี้ถูกห้ามมิให้ผู้ใดเข้าไปมีเพียงอี้เหวินหลงเท่านั้นที่สามารถอยู่ได้
แม้แต่คุณหนูเยี่ยชิงชิงหรือคุณชายหวันเอี้ยนเหว่ยก็ยังไม่อาจเข้าพบ ทั้งสองทำราวกับว่าโลกทั้งใบมีเพียงสองคน
“อาหลง เมื่อไหร่เจ้าจะจัดการเรื่องงานแต่งสักที ” เถ้าแก่เฉินถามบุตรชายในวันหนึ่ง
“เรื่องแต่งงานอันใดกันท่านพ่อ”
“ก็เรื่องเจ้ากับคุณหนูเยี่ย อย่างไรเล่า เจ้าจะจัดการอย่างไร ”
“ท่านพ่อ ถ้าลูกจะให้ท่านยกเลิกงานแต่งงานระหว่างลูกกับคุณหนูเยี่ย จะได้หรือไม่”
“นี่เจ้า! ”
“ท่านพ่อ ได้โปรดฟังลูกก่อนได้หรือไม่ ลูกไม่อาจแต่งกับคุณหนูเยี่ยได้เพราะลูกมีคนที่ลูกรักแล้ว
ขอท่านพ่อได้โปรดเข้าใจด้วย ”
“คนรัก เจ้าจะมีคนรักได้อย่างไร”
“ท่านพ่อได้โปรดให้อภัยด้วย ลูก..”
“เจ้าทำไม”
“ลูกกับหย่งอี้รักกันขอรับ”
“เจ้า…นี่….พวกเจ้า” เถ้าแก่เฉินที่ตอนนี้ตะลึงจนแทบสิ้นสติ นี่มันเรื่องอะไรกัน
สวรรค์ข้าทำผิดอันใดกันท่านจึงลงโทษข้าเช่นนี้ แล้วข้าจะมีหน้าไปพบบรรพชนสกุลอี้เหวินได้อย่างไร
“เจ้า ไอ้ลูกไม่รักดีเจ้าพูดอันใดออกมา ไอ้ลูกชั่ว”
เพี๊ยะ!! ฝ่ามือของผู้เป็นพ่อพาดลงบนใบหน้าคมอย่างแรงจนอี้เหวินหลงหันไปตามแรงตบ
“เจ้าทำให้สกุลอี้เหวินของข้าเสื่อมเสีย แล้วข้าจะมีหน้าไปพบบรรพชนได้อย่างไร”
“ท่านพ่อ ได้โปรดเห็นใจในความรักของข้าด้วย”
“ข้าไม่ฟัง อีก3วันเตรียมตัวแต่งงานกับคุณหนูเยี่ยทันที แล้วอย่าคิดหนีเด็ดขาดเพราะคนที่เดือนร้อนจะไม่ใช่เจ้า”
“เด็กๆ พาคุณชายใหญ่ไปที่ห้องแล้วเฝ้าไว้ทุกฝีก้าวห้ามใครเข้าออกถ้าข้าไม่อนุญาต”
เมื่อลูกชายคนโตออกจากห้องไป อี้เหวินเฉินก็ทรุดลงทันทีจนฮูหยินต้องรีบเข้ามาประคอง
“ข้าทำผิดอันใดหรือฮูหยิน ทำไมสรรค์ถึงได้ลงโทษครอบครัวเราเยี่ยงนี้”
“ท่านพี่ ทำใจให้สบายเถิดข้าจะไปพูดกับหย่งอี้เอง ข้ารู้ว่าหย่งอี้ต้องเข้าใจเรา”
สั้นอีกแล้ว ฮ่าๆๆ
-
ได้กลิ่น มาม่า มาแต่ไกล
สั้นๆแต่มาถี่ๆ ก็ชอบนะ อิอิ
-
ง่า มาแบบสั้นๆ แถมจบแบบค้างๆ ว่าจะได้ต้มน้ำรอมาม่าแน่นอน o22 o22
-
ตอน 6
ร่างหนาของหวันเอี้ยนเหว่ยที่ตอนนี้กำลังนั่งจิบชาได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
พลางคิดถึงใครบางคนที่ตลอด3เดือนมานี้แถบจะไม่ได้พบเลย
“เจ้าจะเป็นอย่างไรบ้างนะ น้องจิ้ง”
ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามา”
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยขอบังอาจถามสักเรื่องได้หรือไม่”
“ถามมาสิ หลี่คัง”
“นี่มันก็เข้าเดือนที่สามแล้วเหตุใดยังไม่ไปรับคนอีกเล่า”
“ขอให้รออีกนิดเถอะหลี่คัง ข้าต้องไปรับน้องจิ้งกลับหนี่เจินเป็นแน่”
“ข้าน้อยและชาวหนี่เจินทุกคนต่างรอคอยการกลับมาของท่านอ๋องน้อยขอรับ”
“ข้ารู้ ข้าเองก็รอมา10ปีเช่นกัน ข้าต้องพาน้องจิ้งกลับหนี่เจินให้จงได้”
ร่างหนากล่าวอย่างมั่นใจ ถึงจะต้องหักหาญน้ำใจน้องบ้างก็คงต้องทำ
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงประทัดพร้อมๆกับเสียงดนตรีบรรเลงไปตามทางของเมืองอู๋ซวง
ใครๆก็รู้ว่านี่คือขบวนเจ้าสาวของคุณหนูเยี่ยชิงชิง เพราะคงไม่มีใครไม่รู้ข่าวการดองของสองตระกูลใหญ่แห่งเมืองอู๋ซวงเป็นแน่ ว่ากันว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันราวสรรค์สร้าง เพราะเหมาะสม ทั้ง หน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล
จนผู้คนมากมายแห่มาร่วมงานเพื่อยลโฉมคุณหนูเยี่ยชิงชิงและคุณชายอี้เหวินหลง
แต่ท่ามกลางความยินดีของผู้คนมากมายแต่เจ้าบ่าวกลับทำสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สาอันใด
“เฮ้อ”ร่างสูงถอนใจอย่างเหน็ดเหนื่อยหลังจากที่เข้าพิธีแต่งงานตามคำสั่งของพ่อ
“ท่านพี่เหนื่อยหรือ” ร่างงามข้างกายเอ่ยถาม
“ไม่มีอะไรหรอก เจ้านอนเถอะ”
“ข้าขอถามท่านสักคำถามได้หรือไม่”
“มีอะไรหรือฮูหยิน”
“ท่านมิได้รักข้าใช่หรือไม่” คำถามตรงๆของร่างงามทำให้ร่างสูงถึงกับตกตะลึงไม่รู้จะตอบอย่างไร
“ท่าตอบข้ามาตามตรงเถิด”
“ข้าขอโทษนะฮูหยิน ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว”
“ท่านพี่อย่าได้วิตกไปเลยชิงชิงเข้าใจ แต่ชิงชิงเป็นหญิงคงไม่อาจออกหนังสือหย่าให้ท่านได้
แต่ถ้าท่านต้องการจะหย่า ชิงชิงก็ยินดี”
“อย่าได้พูดเช่นนั้นเจ้าแต่งเข้าบ้านสกุลอี้เหวินแล้ว จะยังไงเจ้าก็คือภรรยาพี่ เป็นฮูหยินน้อยของบ้าน เราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลยนอนเถอะพี่ง่วงแล้ว ” ร่างสูงพูดพลางล้มตัมลงนอน
“ท่านพี่วางใจได้ ชิงชิงจะทำหน้าที่ภรรยาท่านให้ดีที่สุด” ร่างงามพูดกับคนที่หลับไปแล้ว
ก่อนจะมองหน้าคมคายนั้นอย่างเศร้าสร้อย ไม่ใช่ว่านางไม่รู้ว่าอี้เหวินหลงไม่เคยรักนาง
แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อนางรัก คนๆนี้มากเหลือเกิน รักตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ รักจนไม่อาจจะรักผู้ใดได้อีก
“วันนี้ข้ามีท่านอยู่ข้างกายก็จริง แต่ใจท่านเล่าอยู่กับผู้ใด จะมีสักวันหรือไม่ที่ท่านจะแบ่งปันความรักนั้นให้ข้าบ้าง ”
เยี่ยชิงชิงได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตา สรรค์ข้าควรจะดีใจหรือเสียใจดี ที่ได้อยู่กับคนที่ข้ารักแต่เขาไม่เคยรักข้าเลย
“หย่งอี้ แม่เข้าไปได้หรือไม่”
“ขอรับ ท่านแม่” หยงอี้ตอบพลางเปิดประตูให้แม่บุญธรรมเข้ามา
“แม่มีเรื่องจะขอร้องเจ้าสักเรื่องได้หรือไม่”
“เพียงแค่ท่านบอกมา ต่อให้บุกน้ำ ลุยไฟ หย่งอี้ก็ทำให้ท่านได้”
“แม่….ขอให้เจ้าตัดใจจากพี่ใหญ่เจ้าได้หรือไม่”
“ท่านแม่!!!”
“แม่รู้เรื่องของเจ้าทั้งสองแล้ว แม่รักเจ้านะหย่งอี้ แต่เจ้าก็รู้ว่าสกุลอี้เหวินต้องมีคนสืบทอดฉะนั้นแม่จึงอยากขอร้องเจ้า”
“ท่านแม่โปรดวางใจ หย่งอี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณ”
“คุณชายเล็ก นอนเถอะขอรับนี่มันก็ดึกมากแล้ว” ต้าหยางเอ่ยกับผู้เป็นนายทำให้ร่างบางออกจากความคิดของตนเอง
“เจ้าง่วงก็ไปนอนเสียเถิดต้าหยาง”
“ถ้าเช่นนั้น ข้าไปนอนนะขอรับ”
ร่างบางพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตก่อนจะหันไปสนใจหนังสือที่อยู่ในมือแต่ใครจะรู้ว่า
ภายใต้สีหน้ายิ้มแย้มนั้นซ่อนความเจ็บปวดไว้มากมายเพียงใด ป่านนี้ท่านทำอะไรอยู่นะพี่ใหญ่
ร่างเล็กคิดอย่างเศร้าใจ เพียงแค่คิดว่าตอนนี้มีคนอื่นได้แอบอิงอ้อมอกแกร่งนั้นหัวใจก็ปวดจนแทบจะขาด
ทำไมนะ ข้าไปทำอะไรให้ท่านกันสรรค์ ทำไมท่านไม่ปรานีข้าคนนี้บ้าง
ร่างเล็กกำห่อผ้าที่แอบเตรียมไว้แน่นก่อนจะหันมองรอบๆห้องเพื่อเก็บไว้เป็นคนความทรงจำครั้งสุดท้าย
แม้คนที่นี่จะไม่ได้ออกปากไล่แต่ เขาก็ไม่อาจทนเห็นพี่ใหญ่อยู่กับพี่สะใภ้ได้จริงๆ
เพราะมันไม่ต่างอะไรกับการตายทั้งเป็น บางทีการออกไปจากชีวิตของคนที่นี่ น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว
เอาล่ะเริ่มจะม่าแย้ว ฮ่าๆๆ เฮ้อ พิตกำลังคิดว่า
เราควรจะสงสารใครดี ระหว่าง อี้เหวินหลง หยงอี๋ หรือ ชิงชิง :z3:
รักสามเส้า :z3:
-
น้องหยงอี๋ รอท่านพี่หวันเอี้ยนเหว่ย มารับดีกว่า
(พี่-น้อง)
จะได้ Happy
-
ตามใจคนแต๋งเลย
จัดมา
รับได้เสมอ อิอิ
-
อย่ามาม่าเยอะน้า สงสารหย่งอี้อ่ะ
-
ปวดตับจี๊ด,,,
-
ตอน 7
วันนี้บ้านสกุลอี้เหวินดูร้อนรนทั้งบ้านทั้งๆที่เมื่อวานเพิ่งมีงานมงคลแท้ๆ
สาเหตุคงเป็นเพราะหย่งอี้ที่หายออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อคืน
“ต้าหยางเจ้าดูแลยังไงถึงเป็นแบบนี้”
อี้เหวินหลงพูดด้วยเรียบเฉย แต่ใครๆก็รู้ว่าถ้าคุณชายใหญ่มีท่าทางเช่นนี้แปลว่ากำลังโกรธ
“ข้าน้อย ข้าน้อยผิดไปแล้วขอรับ คุณชายได้โปรดอภัยด้วย”
“หึ ข้าไม่สั่งโบยเจ้าก็ดีเท่าไหร่แล้วถ้าหย่งอี้เป็นอะไรไปเจ้าเตรียมตัวไปนอนคุยกับไส้เดือนได้เลย!!!”
“อาหลง เจ้าก็อย่าไปว่ามันเลยถ้าหย่งอี้คิดจะหนีใครก็ขวางไม่ได้ เจ้าก็รู้นิสัยน้องเจ้าดี”
เถ้าแก่เฉินที่นั่งดูแลฮูหยินที่เป็นลมอยู่หลังจากที่ได้รู้ข่าวหย่งอี้ พูดขึ้น
“นายท่าน คุณชายหวันเอี้ยนเหว่ย มาขอพบขอรับ” พ่อบ้านเข้ามารายงาน
“บอกไปว่าข้าไม่รับแขก” เถ้าแก่เฉินบอก
“แต่ คุณชายยืนยันว่าวันนี้ต้องขอเข้าพบนายท่านให้จงได้ขอรับ”
“ถ้าเช่นนั้นก็เชิญเขาเข้ามาเถิด”
“คารวะ เถ้าแก่เฉิน ฮูหยิน”
“ตามสบายเถิดคุณชาย ท่านมาหาข้ามีธุระอันใดเล่า”
“ถ้าจะมาพบหย่งอี้ก็กลับไปซะ!!” เป็นอี้เหวินหลงที่พูดขึ้นด้วยท่าทางคุกคาม
หลี่คังที่อยู่ข้างนอกไม่พอใจจนต้องออกโรงปกป้องผู้เป็นนาย
“สามหาว!! เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านผู้นี้เป็นใครเหตุใดจึงเสียมารยาทกับท่านอ๋องเช่นนี้”
“หลี่คัง!!! ข้าสั่งให้เจ้าพูดแล้วหรือ” หวัยเอี้ยนเหว่ยตักเตือน คนสนิท
ที่เสียมารยาทเพราะเดิมทีเขาเพียงแต่มาขอน้องชายคืนเท่านั้นไม่ได้ต้องการเปิดเผยฐานะที่แท้จริง
“ข้าต้องขออภัยด้วยที่คนของข้าเสียมารยาท”
“นี่มันเรื่องอันใดกัน ท่านเป็นใครกันแน่” เถ้าแก่เฉินเอ่ยถาม
“เมื่อมาถึงขั้นนี้ข้าคงไม่อาจปิดบังท่านได้อีก จริงอย่างที่หลี่คังพูด ข้าคือเหว่ยเทียนอ๋องแห่งหนี่เจิน ที่มาท่านวันนี้เพียงแค่มาขอน้องชายคืนเท่านั้น”
“น้องชาย ใครกัน”
“น้องชายข้าก็คือหย่งอี้ของพวกท่านอย่างไรเล่า เดิมทีหย่งอี้คือ หวันเอี้ยนจิ้ง น้องชายแท้ๆของข้าแต่เมื่อ10ปีก่อนครอบครัวข้าถูกปองร้ายจากพวกกบฏทำให้น้องจิ้งพลัดหลงกับครอบครัว”
“ข้าไม่เชื่อหย่งอี้ป็นคนสกุลอี้เหวิน ไม่ใช่คนอื่น” อี้เหวินหลงพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน
“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอถามคุณชายหนึ่งข้อ ว่า ที่ท่านตั้งชื่อน้องจิ้งว่าหย่งอี้ เพราะเขามีรอยสักอักษร คำว่า “หย่ง”(กล้าหาญ)และ
”อี้”(คุณธรรม) ที่ไหล่ขวาใช่หรือไม่”
“ท่านรู้ได้อย่างไร” อี้เหวินหลงถึงกับตะลึงไปแล้วเพราะเรื่องนี้มีแค่เขากับหย่งอี้เท่านั้นที่รู้
“นั่นเพราะข้าก็มี องค์ชายแห่งหนี่เจินทุกคนต้องสักอักษรสองคำนี้ที่ไหล่ขวา เพื่อให้เรายึดถือเป็นหลักปฏิบัติอย่างไรเล่า ทีนี้ท่านคงเชื่อข้าแล้วหวังว่าท่านจะคืนน้องชายให้ข้าได้เสียที”
“คงไม่ได้หรอกเพราะ หย่งอี้หนีออกจากบ้านไปแล้ว” เถ้าแก่เฉินพูดอย่างเศร้าสร้อย
“ข้าอยู่นี้ ท่านพ่อ” เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างบาง
“หย่งอี้” อี้เหวินหลงอุทานด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งเข้าไปหาร่างบางที่แสนเป็นห่วง
แต่ไม่อาจเข้าใกล้ได้เพราะหลี่คังออกมาขวางไว้
“กรุณาให้เกียรติอ๋องน้อยด้วย ท่านผู้นี้คือ อ๋องน้อยหวันเอี้ยนจิ้ง มิใช่หย่งอี้น้องชายท่านอีกต่อไปแล้ว”
“หย่งอี้ เจ้าเป็นเจ้าจริงๆหรือ” ฮูหยินกล่าวทั้งน้ำตา
“ใช่แล้วเป็นข้าเอง ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ วันนี้หย่งอี้มาลา คงถึงเวลาที่ข้าจะกลับบ้านเสียที บุญคุณที่พวกท่านดูแลข้ามา หากมีโอกาสข้าคงมาตอบแทน”
“อย่าได้พูดเช่นนั้นเลยหย่งอี้ พ่อกับแม่ไม่เคยคิดว่าเจ้าเป็นคนอื่นจำไว้นะลูกเจ้าคือลูกชายของพ่อกับแม่ตลอดไป”
ฮูหยินว่าพลางกอดหย่งอี้แน่น
“น้องจิ้ง ถึงเวลาแล้วหนทางจากเมืองฮู๋ซวงถึงหนี่เจินนั้นไกลนัก เราเร่งออกเดินทางกันเถิด”
“ข้าเข้าใจแล้วพี่เหว่ย”
“ได้โปรดรอก่อน ข้าขอเดินทางไปกับพวกท่านได้หรือไม่ ข้าอยากจะไปส่งหย่งอี้แม้เพียงนอกด่านก็ยังดี”
อี้เหวินหลงพูดขึ้น ก่อนจะเสมองร่างบางที่แทบไม่สบตากับเขาเลย เจ้าจะจากพี่ไปจริงๆหรือหย่งอี้
เจ้าไม่รักพี่ใหญ่แล้วหรืออย่างไร
“เรื่องนี้ข้าขอให้น้องจิ้งเป็นผู้ตัดสินใจ”
“ถ้าคุณชายอยากไปคงไม่มีใครห้ามได้ แต่ข้าขอเพียงให้ส่งถึงนอกด่านเท่านั้น” หย่งอี้พูดก่อนจะเดินออกมาทันที
พี่ใหญ่ ท่านจะทำร้ายข้าไปถึงเมื่อไหร่กัน ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน ร่างบางได้แต่คิดในใจ
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยว่าบรรยากาศระหว่างอ๋องน้อยกับคุณชายอี้เหวินมันเงียบผิดปกตินะขอรับ”
หลี่คังพูดกับผู้เป็นนายหลังจากที่หยุดพักม้า
“เฮ้อ เรื่องนี้ข้าคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก หลี่คังต้องปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง”
หวันเอี้ยนเหว่ยพูดพลางมองไปที่สองคนที่นั่งไม่พูดไม่จาตั้งแต่ออกจากบ้านสกุลอี้เหวินมา
“ไปเถอะ หนทางยังอีกไกลนัก” หวันเอี้ยนเหว่ยบอกกับอีกสามคนที่เหลือ
บรรยากาศของการเดินทางแม้จะอยู่ท่ามกลางธรรมชาติแต่กลับเงียบเหงาจน
หวันเอี้ยนเหว่ยลอบถอนใจพลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่น้องแอบไปหาเขาที่โรงเตี้ยม
แม้เขาจะดีใจที่ได้พาน้องกลับบ้านแต่อีกคนเล่า อยากกลับจริงๆหรือ
พลัน!! ร่างหนาก็รู้สึกถึงความเงียบผิดปกติ มันเงียบเกินไป!!! เพราะแม้จะเป็นหน้าผาสูง
แต่ก็ควรจะมีเสียงสัตว์บ้างแต่นี่มันเงียบจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
“หยุดม้า” ร่างหนาเอ่ยบอกคนที่เหลือ หลี่คังและอี้เหวินหลงสังเกตถึงความผิดปกติทำให้ทั้งสองรีบเข้าประกบหย่งอี้ทันที
“หึหึ ฮ่าๆๆๆๆ ช่างเก่งกาจเสียจริงเหว่ยเทียนอ๋อง” เสียงหนึ่งดังขึ้นแต่เจ้าของเสียงยังไม่ปรากกฎกาย
“เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงทำตัวเยี่ยงเต่าหดตัวออกมาสู้กันเยี่ยงลูกผู้ชายดีกว่า”หลี่คังบอกออกไป
“ได้ๆๆ ” เสียงนั้นตอบก่อนจะปรากฏตัวตรงหน้าคนทั้งสี่
“ท่านอา” หวันเอี้ยนเหว่ยพูด ที่แท้คนๆนนี้คือ อาของเขา หวันเอี้ยนคัง
“เจ้ายังจำข้าได้หรือหลานรัก ”
“เมื่อ10ปีก่อนเจ้าเคยทำร้ายข้าไว้อย่างไรวันนี้เจ้าเตรียมตัวรับกรรมได้เลย ฮ่าๆๆๆ”
หวันเอี้ยนคังหัวเราะอย่างคนเสียสติก่อนจะพุ่งเข้าใส่หวันเอี้ยนเหว่ยทันที
ทั้งสองสู้กันอย่างสูสี แม้ หวันเอี้ยนเหว่ยจะอายุยังน้อยแต่ก็ถือว่าเป็นผู้เยี่ยมยุทธคนหนึ่ง
แต่จิ้งจอกก็ยังคงเป็นจิ้งจอกอยู่วันยันค่ำเมื่อหวันเอี้ยนคัง ใช้อุบายแกล้งแพ้จนร่างหนาชะล่าใจก่อนจะซัดอาวุธลับใส่ทันที
“พี่เหว่ย” ร่างบางตะโกนก่อนจะเอาตัวเองบังร่างหนาไว้จนถูกอาวุธลับปักเข้าที่หน้าอกซ้าย
“น้องจิ้ง/น้องเล็ก” หวันเอี้ยนเหว่ยและอี้เหวินหลงตะโกนแทบจะพร้อมกันก่อนจะวิ่งไปหาร่างบาง
แต่ช้ากว่าจิ้งจอกเฒ่าที่คว้าไปก่อน
“หยุด ถ้าพวกเจ้าเข้ามาอีกก้าวเดียวข้าจะฆ่าน้องชายพวกเจ้าซะ”
“ท่านอา ท่านอย่าทำร้ายน้องจิ้งนะ ข้าขอร้อง”
“ขอร้องเหรอ เจ้าจำได้หรือไม่ว่าเมื่อ10ปีก่อนข้าเคยขอร้องให้เจ้าไว้ชีวิตลูกข้า แต่เจ้ากลับฆ่าเขาอย่างเลือดเย็น”
“นั่นเป็นเพราะลูกชายท่านมักใหญ่ใฝ่สูง ริอาจก่อกบฏจึงต้องโทษประหารชีวิต”
“หึหึ ฮ่าๆๆ ได้วันนี้ข้าจะฆ่าน้องชายเจ้าเหมือนกันดูสิ ว่าเจ้าจะทุกข์ทรมานเพียงใด”
หวันเอี้ยนคังมัวแต่นึกว่าตนเป็นต่อ ไม่ทันระวังตัวจนอี้เหวินหลงเห็นโอกาสดีจึงซัดมีดสั้นออกไป
ฉึก! มีดสั้นปักเข้าที่หน้าผากของจิ้งจอกเฒ่าทันที
“เจ้า ” หวันเอี้ยนคังพูดอย่างแค้นใจก่อนจะสิ้นลม
“หย่งอี้” ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปประคองน้องน้อยทันที
“พี่ใหญ่ อย่าเข้าอาวุธของมันมีพิษ” ร่างบางรีบห้ามทันทีเพราะเขารับรู้ได้ถึงพิษที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
“ไม่ พี่จะรักษาเจ้าเองนะหย่งอี้”
“อย่าเลยพี่ใหญ่ข้ารู้ตัวดี”
“อย่าพยายามเลยคุณชายอี้เหวิน พิษชนิดนี้เราชาวหนี่เจินรู้จักดี มันไม่ทางรักษาคนที่ถูกพิษจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน2ชั่วยาม”
หลี่คังบอก ไม่ใช่เขาและท่านอ๋องไม่เศร้าใจแต่พิษ หมื่นบุบผา นี้ไม่เคยมียารักษา
“ไม่จริง หย่งอี้” ร่างสูงรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดทันที ไม่จริงหรอกหย่งอี้จะตายได้อย่างไร เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด
“พวกท่านอย่าได้เศร้าใจไปเลย ”
“พี่เหว่ย ข้าดีใจที่มีท่านเป็นพี่ชายแม้ข้าจะรู้ความจริงได้ไม่นาน แต่ข้าก็รักท่านมาก ขอบคุณที่ท่านยังรักและตามหาน้องคนนี้เสมอมา” ร่างบางพูดก่อนจะยิ้มให้ร่างหนา
“พี่ใหญ่ ตลอด10ที่อยู่กับท่าน ข้ามีความสุขมาก แม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าแต่ข้าเพียงอยากจะบอกว่า ข้ารักท่าน ท่านคือ คนๆเดียวที่ข้ารักแม้จะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตข้าก็รักท่านไม่เปลี่ยนแปลง”
ร่างบางยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะตัดสินใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักร่างสูงออกไป
“เจ้าจะทำอะไรหย่งอี้”
“พี่ใหญ่ พี่เหว่ย หย่งอี้ลาก่อน” ร่างบางบอกก่อนจะกระโดดลงจากหน้าผาทันที
ลาก่อน พี่ใหญ่ ลาก่อนความรัก ถ้าชาติหน้ามีจริงข้าก็ขอเกิดมารักท่านอีก
เพียงแต่อย่าให้ข้าต้องทุกข์ทรมานเหมือนชาตินี้เลย
:เฮ้อ: มาม่าอีกแล้ว :z3: หุหุ ใกล้จบแล้วนะเรื่องนี้ อิอิ
ว่าแต่ หย่งอี้ จะเป็นไงบ้างน๊า o18
-
อ้าวววววววววว
จะหล่นไปจริงอ่ะ
ไม่น่ะๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ววววววววววว ขอให้ตกหน้าผาแล้วไปเจอจอมยุทธ์ฝีืมือเก่งกาจรักษาพิษได้ด้วยเหอะ เพี้ยง!
-
สงสารหย่งอี้ สงสารเจ้าสาวด้วย :monkeysad:
-
กระโดดตาม หย่งอี๋ไปด้วยคน
:o12:
-
ขอให้หล่นลงไปแล้วตกลงไปในน้ำแล้วไปโผล่อีกที่นึงแล้วได้เตียงเย็นรักษาแบบเซียวเหล่งนึ่งนะ :z1:
-
อย่าตายนะ หย่งอี้ ไม่อยากให้จบแบบดราม่าเลย :monkeysad:
-
ตอน 8
5 ปีผ่านไป
“ท่านพ่อ กลับมาแล้วหรือ” ร่างเล็กๆของเด็กชายอายุ4ขวบคนหนึ่งวิ่งเข้าไปกอดอี้เหวินหลง
“เด็กดื้อ วันนี้เจ้าดื้อกับท่านแม่หรือเปล่า” ร่างสูงยกตัวลูกน้อยขึ้นก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่
“หย่งอี้เป็นเด็กดี ไม่ดื้อกับท่านแม่หรอกขอรับ ” เด็กชายตอบผู้เป็นพ่อ
“ท่านพี่กลับมาแล้วหรือ” เยี่ยชิงชิงเอ่ยถามสามีก่อนจะหอบเอาร่างอุ้ยอ้ายของตัวเองออกมาจากบ้าน
“ฮูหยิน เจ้ากำลังท้องไม่ควรออกมาเดินเช่นนี้” อี้เหวินหลงพูดพลางเดินเข้าไปหาภรรยา
“ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่มาดูว่าหย่งอี้กวนท่านหรือเปล่า”
“หย่งอี้เป็นเด็กดีไม่กวนท่านพ่อหรอก ขอรับ” เด็กชายตอบเสียงดัง เรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจาก พ่อ แม่
ได้มากทีเดียว
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องที่คุ้นเคยตั้งแต่หย่งอี้หายสาบสูญไปเมื่อ5ปีที่แล้วเขาก็ไม่เคยให้ใครเข้ามาใช้ห้องนี้อีกเลย
ของทุกชิ้นที่เป็นของน้องน้อยเขาเก็บไว้อย่างดีเสมอ จะมีก็แต่ขลุ่ยหยกที่หายไปพร้อมกับหย่งอี้เท่านั้นที่ร่างสูงจนปัญญา
“5ปีแล้วสินะหย่งอี้ เจ้าสบายดีหรือไม่น้องรักของพี่” ร่างสูงเอ่ยกับห้องที่ว่างเปล่า ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ทุกข์มากเหลือเกิน กับการอยู่โดยไม่มีเจ้า หย่งอี้เจ้าจะรู้หรือไม่ว่าพี่ทุกข์ทนเพียงใด
“ท่านพ่อ จะไปไหนหรือขอรับ” หย่งอี้น้อยเอ่ยถามผู้เป็นพ่อหลังจากที่เห็นอี้เหวินหลงกำลังจะขึ้นม้า
“พ่อจะออกไปข้างนอก”
“ให้หย่งอี้ไปด้วย ได้ไหม”
“ได้สิ แต่เจ้าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ”
“ขอรับ หย่งอี้สัญญา”
สองพ่อลูกควบม้าออกไปผ่านป่าลึกจนมาถึงหน้าผาสูงแห่งหนึ่ง ผู้เป็นพ่อวางสัมภาระลงก่อนจะเริ่ม
โปรยกระดาษเงินกระดาษทอง
“ท่านพ่อทำอะไรหรือขอรับ”
“พ่อกำลังโปรยกระดาษเงินกระดาษทองให้ท่านอาของเจ้าอย่างไรเล่า”
“หย่งอี้มีท่านอาด้วยหรือขอรับ”
“มีสิ ท่านอาเป็นน้องชายที่พ่อรักมากที่สุด”
พลัน!! ร่างสูงกลับได้ยินเสียงขลุ่ยดังขึ้น เสียงขลุ่ยที่คุ้นหูเพลงที่แสนจะคุ้นเคย
เพราะเพลงนี้เขาเป็นคนสอนหย่งอี้เอง หย่งอี้ เป็นเจ้าหรือเปล่านะ
ร่างสูงคิดในใจพลางจูงลูกน้อยออกตามหาที่มาของเสียงทันที
ก่อนจะเห็นหญิงสาวคนนึ่งนั่งเป่าขลุ่ยอยู่ ร่างบอบบางแสนงามที่กำลังเป่าขลุ่ยทำให้ร่างสูงใจเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุม
เจ้าเป็นใครกันนะ ร่างสูงได้แต่ถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ มันนานแค่ไหนที่เขาไม่เคยมีความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่เขาคิดว่าเขามีให้หย่งอี้เพียงคนเดียวแต่สาวน้อยคนนี้ กลับทำให้เขาใจเต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น
“ท่านไม่คิดว่ามันเป็นการเสียมารยาทหรือที่มาแอบมองผู้อื่นเยี่ยงนี้” สาวน้อยพูดขึ้น
“ข้าต้องขออภัยแม่นางด้วยที่เสียมารยาท ว่าแต่แม่นางมีชื่อว่าอะไรหรือ”
“ข้าน้อย นามว่า อี้เหลียง”
“พี่อี้เหลียงสวยจังเลย ขอรับ”หย่งอี้น้อยที่ยืนฟังพ่อกับพี่สาวคุยกันอยู่พูดขึ้น
“นี่คงเป็นลูกชายท่านใช่หรือไม่”
“ใช่แล้ว เขาเป็นลูกชายของข้า”
“ข้าเชื่อหย่งอี้ ขอรับพี่สาว” หย่งอี้น้อยตอบ
“น่ารักเสียจริง”
“แล้วแม่นางมิอยากรู้ชื่อข้าหรือ” ร่างสูงตัดสินใจถามออกไป คิดไม่ถึงเลยว่าคนอย่างอี้เหวินหลงต้องมาทำตัวราวกับหนุ่มน้อยแรกรักเยี่ยงนี้ ทั้งหมดคงต้องโทษอี้เหลียงที่น่ารักเกินไป
“ในเมื่อมันเป็นชื่อท่าน ท่านจะบอกมันหรือไม่ก็แล้วแต่ท่าน”
“ข้าชื่อ อี้เหวินหลง”
“ที่แท้ท่านก็คือเถ้าแก่อี้เหวินหลงเองหรอกหรือ”
“เจ้าพูดราวกับว่ารู้จัก ข้ามาก่อน”
“คงไม่มีผู้ใดในเมืองอู๋ซวงไม่รู้จัก พ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดอย่างท่านหรอก”
“นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วเห็นทีอี้เหลียงคงต้องขอตัว” ร่างบอบบางเอ่ย ก่อนจะเดินไปทางชายป่าอีกฝั่งหนึ่ง
1เดือนต่อมา
อี้เหวินหลง กำลังเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องของภรรยาอย่างร้อนรนเพราะวันนี้เป็นวันที่ฮูหยินของเขาจะคลอดบุตรคนที่สอง
“ท่านพ่อ” ร่างเล็กๆของหย่งอี้น้อยวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นพ่อแน่นใบหน้าเล็กๆที่เต็มไปด้วยน้ำตาซุกอกแกร่งทันที
“เจ้าเป็นอะไรหรือเด็กดี”
“ท่านพ่อช่วยท่านแม่ด้วย ท่านแม่เจ็บ หย่งอี้ไม่อยากให้ท่านแม่เจ็บ”
“เด็กโง่ แม่เจ้าจะคลอดน้องก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดาแต่แม่กับน้องเจ้าต้องไม่เป็นอะไร เชื่อพ่อนะลูก ”
“ขอรับ” เด็กชายพยักหน้ารับคำ ก่อนที่สองพ่อลูกจะรอคนในห้องอย่างใจจดใจจ่อ
“นายท่าน ฮูหยินคลอดแล้วเป็นผู้หญิงเจ้าค่ะ” สาวใช้เดินออกมาพร้อมกับทารกน้อยในมือก่อนจะส่งให้อี้เหวินหลง
ร่างสูงรับทารกมาไว้พลางจะยิ้มอย่างยินดี
“ท่านพ่อ ให้ข้าดูบ้างข้าอยากเห็นน้อง”
“เจ้าได้น้องสาวรู้ไหม หย่งอี้”
“นายท่านแย่แล้ว ฮูหยินแย่แล้ว”
สาวใช้วิ่งออกมาหน้าตาตื่น อี้เหวินหลงจึงรีบเข้าไปดูภรรยาทันที
“ฮูหยินเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“ท่านพี่ ชิงชิงช่างไร้วาสนานักคงไม่อาจอยู่กับท่านจนแก่เฒ่าได้อีกแล้ว”
“ทำไมเจ้าพูดเยี่ยงนั้น เจ้าต้องไม่เป็นอะไรนะฮูหยิน”
“ข้ารู้ตัวดี ว่าข้าคงอยู่ได้อีกไม่นานท่านต้องดูแลลูกเราให้ดีนะ”
“เจ้าอย่าเพิ่งพูดเลย กินยา พักสักนิดก็คงหาย”
“ท่านพี่ข้าขอถามท่านสักเรื่องได้หรือไม่”
“ได้สิ ”
“ท่าน รัก ข้าบ้างหรือยัง” คำถามแสนตรงที่ออกมาจากปากภรรยาทำให้อี้เหวินหลงไม่สามารถตอบได้ เพราะในใจร่างสูงตอนนี้ยัง
คงรักน้องน้อยเพียงผู้เดียว
“ข้า..”
“ไม่ต้องตอบ ข้ารู้แล้ว ท่านพี่ถึงแม้ท่านจะไม่รักข้า แต่ข้ารักท่าน รักจนถึงวันนี้และจะรักท่านตลอดไป”
ร่างงามพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาแต่กลับทำให้หัวใจของร่างสูงสั่นไหวจนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้
ข้าขอโทษนะ ชิงชิง ข้าขอโทษที่รักเจ้าไม่ได้
“ข้ารักท่าน” ร่างงามเอ่ยเป็นคำสุดท้ายก่อนจะสิ้นลม
แอร้ยยยยยยยย เค้า สงสาร ชิงชิง อ่ะ :m15:
-
ดัน
-
หย่งอี้ หายไปไหน แล้วสาวสวยคนนั้นคือใคร o22
-
ผ่านไป 5 ปี อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้เนอะ
อยากให้ตามหาตัวหย่งอี้เจอเร็วๆ
-
สับสน
รอตอนต่อไป เผื่อจะเข้าใจมากขึ้น
-
ตอนจบ
หลังจากที่ภรรยาเสียชีวิตไป อี้เหวินหลงก็กลายเป็นคนที่ทำงานอย่างหนักแทบไม่ได้พักผ่อน
และแม้จะมีหญิงสาวมากมายเข้ามาแต่เขาก็ไม่เคยแม้แต่จะชายตามองจนหลายคนคิดว่าเขาคงตรอมใจที่ภรรยาเสียชีวิต
แต่ใครจะรู้ว่า ที่อี้เหวินหลงทำไปทั้งหมดก็เพื่อชดเชยความผิด ชาตินี้เขาคงไม่อาจจะรักใครได้เท่าหย่งอี้อีกแล้ว
และไม่อยากให้ใครต้องมีชะตากรรมเดียวกับชิงชิง เพียงเพื่อความสุขของเขาคนเดียว
“ท่านพ่อ” หย่งอี้น้อยที่ตอนนี้อายุได้6ขวบเข้ามาหาผู้เป็นพ่อในห้อง
“อะไรกันหรือหย่งอี้”
“ข้าเบื่อท่านพ่อพาข้าออกไปเที่ยวได้หรือไม่”
“แล้วเพ่ยเพ่ยล่ะ” อี้เหวินหลงถามหาบุตรสาวคนเล็ก
“น้องเล็กหลับไปแล้วขอรับ ท่านพ่อพาข้าออกไปเที่ยวนะ”
“ได้สิ ”
สองพ่อลูกควบม้าออกไปจากเมืองก่อนจะหยุดที่ริมหน้าผาสูงที่ไม่ได้มาเกือบ2ปี
“ท่านพ่อ ที่นี่คือที่ที่เราพบพี่อี้เหลียงใช่หรือไม่”
“ใช่แล้ว” ร่างสูงตอบพลันนึกถึงร่างบอบบางขึ้น
พลันเสียงขลุ่ยที่คุ้นเคยก็ดังแว่วขึ้นมา(จังหวะเป๊ะ) ร่างสูงรีบพาหย่งอี้ตามเสียงนั้นไปทันที
ร่างบอบบางที่แสนงดงามยังคงนั่งเป่าขลุ่ยอยู่ที่เดิมแม้ไม่ได้พบเกือบ2ปีแต่ความรู้สึกใจเต้นแรงก็ยังไม่หายไป
“นายท่าน เป็นท่านเองหรอกหรือ”
“แม่นางอี้เหลียง/พี่อี้เหลียง” สองพ่อลูกเอ่ยขึ้นแทบพร้อมกันก่อนที่ร่างเล็กๆของหย่งอี้น้อยจะวิ่งไปกอดร่างบอบบางนั้น
“ข้าคิดถึงพี่อี้เหลียง”
“เช่นนั้นหรือเด็กน้อย เจ้าช่างน่ารักเสียจริง”
ร่างสูงได้แต่มองภาพนั้นด้วยความเต็มตื้นทำไมนะทั้งๆที่เขาคิดว่าชาตินี้
เขาจะรักหย่งอี้เพียงคนเดียวแต่สาวน้อยที่เขาเจอเพียงสองครั้งกลับทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากขนาดนี้
แค่เพียงเห็นรอยยิ้มนั้นหัวใจก็พลันมีความสุขอย่างประหลาดมันเป็นเพราะอะไรกัน
“แม่นางอี้เหลียง นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วให้ข้ากับหย่งอี้ไปส่งเจ้าได้หรือไม่”
“พวกท่านอย่าลำบากเลย บ้านข้าฐานะยากจนคงไม่มีสิ่งใดต้อนรับท่านได้”
“อย่าได้กล่าวเช่นนั้น คนเราไม่ได้ตัดสินความเป็นเพื่อนจากฐานะหรอกนะแม่นาง”
“ถ้าเช่นนั้นก็ตามมาเถิด”
ร่างบอบบางเดินนำสองพ่อลูกมาที่บ้านหลังเล็กแห่งหนึ่ง
“ถึงแล้ว เชิญท่านมานั่งทานน้ำชาก่อนเถิด” ร่างสูงเดินเข้าไปในบ้านที่แทบจะเรียกได้ว่าซอมซ่อนั่นอย่างเห็นใจ
ในใจพลันนึกสงสารคนตรงหน้านัก
“นายท่าน ท่านคงรังเกียจบ้านคนจนสินะ”
“อย่าพูดเช่นนั้น ข้าเพียงแต่คิดว่าในฐานะเพื่อนข้าพอจะช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง”
“อย่าลำบากเลยข้าไม่ได้ต้องการอะไร เชิญท่านบ้านเถิด”
นับตั้งแต่วันนั้นอี้เหวินหลงก็กลายเป็นแขกประจำของบ้านหลังเล็กนี้แทบจะทุกวัน
ซึ่งเจ้าตัวเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเพราะเหตุใดจึงได้รู้สึกอยากจะเห็นหน้าอี้เหลียงนักหรือว่าเขาจะมีรักอีกครั้ง???
แต่วันนี้บรรยากาศในบ้านเงียบจนร่างสูงแปลกใจเพราะโดยปกติแล้วยามที่เขามาร่างบอบบางนั้น
มักจะมาคอยต้อนรับที่หน้าบ้านเสมอ ร่างสูงเดินเข้าไปในบ้านที่คุ้นเคยพลางมองหาเจ้าของบ้าน
แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า จึงเดินออกมาเรื่อยๆเพราะคิดว่าอี้เหลียงอาจจะไปนั่งเป่าขลุ่ยที่หน้าผา
“ เมื่อไหร่เจ้าจะบอกความจริงกับเขา” เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นอี้เหวินหลงจึงเร่งฝีเท้าให้เข้าใกล้มากขึ้นก่อนจะพบบุคคลที่ไม่ได้เจอมานานเกือบ7ปี หวันเอี้ยนเหว่ย!!!! แต่ที่แปลกคือ หวันเอี้ยนเหว่ยกำลังพูดอยู่กับอี้เหลียง
“สองคนนี้รู้จักกันได้อย่างไร” ร่างสูงได้แต่บ่นกับตนเอง
“มันยังไม่ถึงเวลาหรอกพี่เหว่ย”
“แต่เท่าที่พี่รู้ ตอนนี้ภรรยาเขาก็เสียชีวิตไปแล้วนะ เจ้าไม่ได้ไปทำลายครอบครัวใครอย่างที่เจ้ากลัวอีกแล้ว”
“ข้ารู้ เพียงแต่ข้ายังไม่แน่ใจ ว่าเขายังรักข้าที่เป็น “หย่งอี้”หรือรักที่ข้า คือ“อี้เหลียง”กันแน่”
“เฮ้อ ปมนี้เจ้าเป็นคนผูกเองนะ เจ้าต้องแก้มันด้วยตัวเจ้าเอง ข้าคงต้องไปแล้วรักษาตัวด้วยนะน้องรัก ” ร่างหนาของ
หวันเอี้ยนเหว่ยควบม้าออกไป ทิ้งให้ร่างบอบบางยืนอยู่เพียงลำพัง
“เฮ้อ” หย่งอี้หรือบัดนี้คืออี้เหลียงได้แต่ถอนใจ ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร
“เจ้าไม่คิดจะบอกข้าจริงๆหรือหย่งอี้” เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้หย่งอี้ชาไปทั้งร่าง
“พี่ใหญ่” ร่างบอบบาง หันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกคน
“เจ้าเห็นข้าเป็นตัวโง่งมหรืออย่างไร จึงคิดที่จะปั่นหัวข้าเล่นเยี่ยงนี้ สนุกไหมหย่งอี้
เจ้าสนุกไหมที่เห็นข้าแทบเป็นบ้าที่เห็นเจ้าโดดหน้าผาวันนั้น”
“พี่ใหญ่ ข้าขอโทษ” หย่งอี้บอกทั้งน้ำตา พี่ใหญ่โกรธอีกแล้ว พี่ใหญ่เกลียดข้าแล้ว
พลันกลับรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่ถาโถมเข้ามา
“พี่ใหญ่” หย่งอี้ถามอย่างไม่เข้าใจ นี่พี่ใหญ่ไม่ได้โกรธเขาหรือ
“อย่าไปไหนอีกนะ อย่าทิ้งข้าไปอีกได้ไหมข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่า7ปีมานี้ ข้าทนทุกข์เพียงใด”
“ข้ารักเจ้านะหยงอี้ไม่ว่าเจ้าจะเป็นหย่งอี้ของข้า จะเป็นหวันเอี้ยนจิ้งหรือจะเป็นอี้เหลียง ข้าก็รักเจ้า เจ้าคือคนเดียวที่ข้ารัก”
“ข้าก็รักท่าน” ร่างบางบอกก่อนจะซุกตัวกับอ้อมกอดที่แสนคิดถึง
“ตื่นได้แล้วหย่งอี้” ร่างสูงปลุกร่างบางในอ้อมกอดพลางหอมแก้มอย่างรักใคร่
ก่อนจะมองร่างบางที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยรักที่เขาฝากไว้พร้อมกับบทรักที่แสนหวาน
“อืม พี่ใหญ่ข้าเหนื่อยนะ ง่วงด้วย” ร่างสูงได้แต่ส่ายหน้าเฮ้อ
น่าจะให้หย่งอี้เป็นอี้เหลียงนานๆเพราะแม่นางอี้เหลียงช่างแสนเอาอกเอาใจแต่ หย่งอี้คนนี้กลับแสนจะเอาแต่ใจ
แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาก็รักร่างในอ้อมกอดนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“ไม่ได้นะหย่งอี้เรามีเรื่องต้องพูดกัน”
“มีเรื่องอันใดกัน”
“เจ้าต้องบอกมาก่อนว่า 7 ปีมานี้เจ้าทำอะไรบ้างแล้วเจ้ารอดตายมาได้อย่างไร”
“เฮ้อ พูดไปก็เหมือนปาฏิหาริย์เพราะหลังจากที่ข้าโดดหน้าผาครั้งนั้นทำให้ข้าไปพบกับท่านหมอเทวดาเข้า เขาช่วยรักษาข้าจนหายและพาข้าไปส่งที่เผ่าหนี่เจิน แต่หลังจากอยู่ที่หนี่เจินได้ 5 ปี ข้าก็รู้ว่าชีวิตที่ไม่มีท่านมันทรมานเหลือเกินข้าจึงขอให้พี่เหว่ยพาข้ามาส่งที่นี้และปลอมตัวเป็นอี้เหลียงอย่างที่ท่านรู้”
“แล้วเหตุใดเจ้าจึงปลอมเป็นหญิง”
“เพราะข้ารักท่าน” ร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนอีกคนอดที่จะตื้นตันไม่ได้ หย่งอี้รักเขามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ
“ ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ร่วมกับท่าน ถ้าการที่ข้าเป็นชายทำให้เราไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ ข้ายอมที่ปลอมเป็นหญิงตลอดไปเพื่อให้เราได้อยู่ร่วมกัน”
“ข้ารักเจ้านะหย่งอี้”
ร่างสูงพูดพลางรวบร่างบางมากอดไว้แน่น 7ปีก่อนเขาเคยทำพลาดจนต้องเสียหัวใจไปแต่มันจะไม่มีอีกแล้วเขา
และหย่งอี้จะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป
2 เดือนหลังจากนั้นข่าวการแต่งงานใหม่ของอี้เหวินหลงก็สร้างความประหลาดใจให้ชาวเมืองอู๋ซวงเป็นอย่างยิ่ง
แต่แว่วๆมาว่าเจ้าสาวของเขา งดงามราวกับเทพธิดาเลยทีเดียว
-
ในที่สุดก็สมหวังกัน
:L2: :L2:
-
:impress2 เราชอบ แนวนี้จังเลย อ่ะ แต่งมาเลื่อยๆ เลยนะ
สนุกดี :L2: เป็นกำลังใจ ในการแต่งจร้า
-
ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน
-
ในที่สุด ก็ได้อยู่ด้วยกันซะที แต่เหมือนจะรีบจบเร็วไปหน่อยนะเนี่ย ยังไม่บทหวานๆน่ารักๆของคู่นี้เท่าไรเลย
-
:m15:
ได้อยู่ด้วยกันจนได้
แต่งมาอีกนะคะแนวนี้ ชอบๆ o13
-
7 ปีเหมือนนานแตสั้นนิดเดียว :L2:
-
เเหม กว่าจะรักกันได้ เฮ้อออ
-
จบแล้ว >,,< สั้นไปนิดนึงแต่ก็... ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ
-
กว่าจะได้อยู่ด้วย แต่ก็สมหวังแล้ว
-
o13 o13 o13 o13 o13มีตอนพิเศษอะป่าวอะครับ
-
o13 o13
:pig4: :pig4:
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
ชอบแนวนี้อ่ะ o13
-
สมหวังสักที เย้ๆ สนุกค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
7 ปี!!! ช่างยาวนานเสียจริง ในที่สุดก็สมหวังสักที
ขอบคุณนะคะ สนุกมากค่ะ
-
ซึ้งจัง...ในที่สุดก็สมหวัง...
-
ขอบคุณนะคะ สนุกมากค่ะ
-
ในที่สุดก็ได้รักกันซักที ^ ^
-
7 ปีที่รอคอย >//<
-
จบแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ขอตอนพิเศษนะนะ
-
เศร้า ซึ้ง สุข
-
เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์จริงๆ
ถ้าไม่รักกันขนาดนี้คงไม่ได้มีความสุขอย่างตอนจบแน่ๆ อิอิ
ขอบคุณคนแต่งมากนะค๊า ^^
-
ผูกเรื่องเก่งจังเลยค่ะ
ชอบ หยงอี้น่ารักดี
:L2: :pig4: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:(http://)
-
เคยอ่านแล้ว กลับมาเม้นให้ค่ะ
ในที่สุดความรักก็ชนะทุกสิ่ง...เนอะ :mc4:
-
เป็นความรักที่น่าประทับใจมากค่ะ นานเเค่ไหนก็รอกันเเละกัน ชอบๆ :o8: :o8:
-
โอ๊ย ตอนอ่านแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยล่ะค่ะ แต่จบได้ซึ้งใจจริงๆ ชอบมากๆค่ะ
-
สนุกดีค่ะ
-
:L2: :pig4: :bye2:
-
ชอบอ่านเเนวนี้มากๆ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
ซาหนุกมั่กๆๆ :L1:
:pig4:
-
:pig4:
-
และแล้วก็สมหวัง
-
รอคอยกันนามากกว่าจะได้คู่กัน เพราะความรักมันไม่มีผิดถูก
-
:mc4: :mc4: :mc4:
: 222222: : 222222: : 222222:
:oni1: :oni1: :oni1:
เรื่องนี้คนแก่ปลื้มมากกกกกกกกกก ขอบอกกกกกกกกก
:bye2: :bye2: :bye2:
-
สงสารหย่งอี้จัง
เสียสละความรักเพื่อแทนคุณ
ชอบเรื่องแนวๆนี้นะ
แต่ไม่ค่อยชอบดราม่าแบบนี้เท่าไหร่
อ่านแล้วปวดใจแทน
จะรออ่านเรื่องต่อไปน้า
-
ใจตุ้มๆต่อมๆ แอบลุ้นว่าหย่งอี้จะมีความสุขมั้ยนะ
สงสารหย่งอี้มานาน ในที่สุดก็ได้คู่กันซะที ดีใจ T^T
-
ชอบแนวนี้อ่ะ นึกว่าจะไม่ได้กันเสียแล้ว อิอิ
-
:pig4:
-
ขอบคุณ
-
งดงามและประทับใจมากค่ะ ^.^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แนวจีนๆ นี่ใช่เลย อ่านแล้วชอบหย่งอี้มากๆ เลยอ่ะ >_<
-
ความรักของหย่งอี้ช่างยิ่งใหญ่นัก.ถึงขนาดยอมปลอมตัวเป็นหญิงเลย. :heaven อี้เหวินดูแลน้องดีๆล่ะ
-
o13
-
o13 ในที่สุดก็สมหวังในรักสักที
-
เฮ้อ กว่าจะสมหวังได้
-
กว่าจะอยู่ด้วยกัน ต้องใช้เวลานานมาก นี้สินะที่เขาเรียกว่าเวลาเป็นเครื่องพิสูตรรักแท้ อิอิ
-
กว่าจะสมหวังได้ อย่างหน่วงเลยอ่ะ :monkeysad:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารชิงชิงที่สุด พี่ใหญ่นี่ก็แปลกขนาดไม่รักเค้ายังมีลูกด้วยกันตั้ง 2 หน่อแหน่ะ แถมพี่ใหญ่ยังดูอ่อนแอทำไรไม่ได้มากขัดใจใครก็ไม่ได้ดีแต่ขู่ฟ่อๆไปงั้น แล้วยังดูโลเลแปลกๆ ถ้าอี้เหลียงกับหย่งอี้ไม่ใช่คนๆเดียวกันจะเกิดอะไรขึ้น!!! เราดีใจที่จบแบบแฮปปี่แต่ไม่ปลื้มพระเอกนิดหน่อย
-
:hao5: คิดว่าจะดราม่ายาวเสียแล้วว ดีใจที่ในที่สุดน้องเล็กของเราก็สมหวังเสียที
-
ขอบคุณค่ะ ^^