บ่วงหัวใจให้รัก
39
เหนือออกจากบ้านมาจอดรถข้างอาพาสเม้นต์น้ำตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง แต่ก็รอจนกระทั้งบุญไปทำงาน โชคไปเรียนแล้วเขาถึงขึ้นมาหาน้ำบนห้อง เพราะคิดว่าเขาอาจจะยั้งอารมณ์ไม่อยู่เหมือนเมื่อคืนก็เป็นได้ ถ้ามีคนมากวนโมโห
ก็อกๆ
ชายหนุ่มเผลอเต๊ะท่าเคาะประตูโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งยังจับผม จับเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง อยากให้ตัวเองดูดี และก็อยากให้น้ำเห็นแบบเดียวกัน
“…………..” น้ำนั่งรอเหนือพาซื่อตามที่บุญบอก
พอมีคนเคาะประตูใจก็หวั่นว่าจะเป็นเหนือ ทั้งที่รอให้เหนือมา
“……………”
คิด
หากว่าเป็นคุณเหนือ….แล้ว…
ก็อก! ก็อก!
เสียงเคาะประตูดังและถี่กว่าเดิม น้ำจึงจำเป็นต้องไปเปิดประตูทั้งที่ยังเรียบเรียงวิธีการตามที่ได้รับคำแนะนำมาไม่ลงตัวชักที
“…!?”
คุณเหนือจริงๆด้วย!?
ต้องทำเหมือนที่พี่บุญบอก อย่าคิดว่าเป็นคนเหนือ ให้คิดว่าเป็นพี่โชค หรือพี่บุญ
“ ทำอะไรอยู่ ทำไมมาเปิดประตูช้า?” เหนือถาม
“ ….เข้าห้องน้ำครับ”
จะโกรธหรือเปล่า?
ไม่หรอก ถ้าเป็นพี่บุญไม่โกรธแน่ๆ ….
“ ตัดสินใจได้หรือยัง?” เหนือทำทีเป็นเดินสำรวจห้องน้ำไปรอบๆทั้งที่แท้จริงกำลังตื่นเต้นกับคำตอบที่จะได้รับ
เขาต้องใจเย็น น้ำมีสิทธิ์ที่จะเลือก….แต่ถ้าเป็นเขาไม่ยอมอยู่ห้องโทรมๆแบบนี้แน่
“ ครับ?” เรากำลังพูดกับพี่บุญ ไม่ใช่คุณเหนือ น้ำบอกตัวเอง
คนเราทุกต่างก็เท่าเทียมกัน มีเลือดเนื้อเหมือนกัน น้ำคิดถึงคำพูดบุญ
“ก็จะกลับบ้านได้หรือยัง?”
“…….” ถ้าคุณเหนือ(พี่บุญ)จะให้กลับไป อย่าตอบปฎิเสธทันที ให้ตอบว่า
“ น้ำคิดดูก่อนได้ใช่ไหมครับ?” น้ำว่าพร้อมทั้งสังเกตสีหน้าอีกฝ่ายไปด้วย
“คิดดูก่อน…” อย่างน้อยน้ำก็ไม่ปฎิเสธ ถือว่าคืบหน้าไปมาก ชายหนุ่มคิด
“…………….” เด็กหนุ่มใจชื้นเป็นกองที่เหนือไม่ได้โกรธ ไม่โวยวายอย่างที่ตัวเองคิด และรู้สึกโล่งอกขึ้นมาอย่างประหลาด
“ คิดไปถึงเมื่อไร?”
“…..” ถ้าโดนคาดครั้นอีกมากๆเข้าให้ตอบไปเลยว่า
“…. . น้ำไม่รู้ครับ” น้ำตอบอย่างที่โดนแนะ
“ …………………………….” เหนือเริ่มกังวลว่าน้ำจะให้ตัวเองรอนาน พยายามคิดหาวิธีให้น้ำอยากกลับบ้านเร็วขึ้น
“ นมรู้ฉันว่ามาหาน้ำ นมก็ฝากบอกให้กลับไปเยี่ยมบ้าง” ชายหนุ่มกุเรื่องขึ้นมาหน้าตาเฉย
“ …………” คุณนม…น้ำก็อยากเจอคุณนมครับ
โครกคร๊าก
ท้องเหนือร้องเพราะน้ำย่อยทำงาน แต่กลับไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าจนกระทั่งตอนนี้ 11 โมง
“…..” น้ำเผลอจ้องหน้าเหนือสีหน้าฉงน
ท้องคุณเหนือก็ร้องเป็น ….ไม่ได้ต่างจากเขาเลย
“ ยิ้มอะไร?” เหนือว่าทำเสียงดุ กลบเกลื่อนเพราะอาย
“ ปะเปล่าครับ” ว่าพลางถอยห่างออกมา
“…………………………………….”
“……”
“เพราะใครละ? ทำให้ฉันต้องนั่งรออยู่ในรถตั้งแต่เช้า น้ำก็ยังไม่ได้กินด้วยซ้ำ” ไม่ว่าน้ำเป็นแก้ว หรือน้ำที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็อยากกินทั้งนั้น
“คุณเหนือทำไมไม่กินละครับ?” ถามอย่าสงสัย
“ ก็….ช่างฉันเถอะน่า” เหนือว่า เขาเองแหละที่ไม่กิน เพราะเขาจะไปกินก็ได้ยังไงน้ำก็มีคนเฝ้าอยู่แล้ว แต่เขาไม่อยากจะกินเอง ไม่หิวด้วยซ้ำ อยากเห็นหน้าน้ำมากกว่า แต่ท้องดันร้องซะงั้น
“ ……”
“ มีอะไรให้กินไหมละ?”
“ ….ไม่มีเลยครับ”
“ อะไรก็ไม่มีแล้วจะอยู่ทำไม กลับบ้านก็สิ้นเรื่อง”
“ เอ่อ น้ำมีขนมปัง” น้ำบอกรีบเอาขนมปังจากร้านสะดวกซื้อมาให้เหนือ
“ขนมปัง?”
“ครับ?”
“แค่ขนมขนมปังจะไปอิ่มอะไร?” เหนือว่ามองขนมปังไส้หมูหยองที่น้ำถือมาให้ ก่อนที่จะมองหน้าคนยื่นให้
“ น้ำก็รู้ครับ …”
“……………………………..กินก็ได้” เหนือว่าไม่แน่ใจว่าเพราะสีหน้าน้ำหรือเพราะเขาหิวกันแน่ ถึงได้ยอมกินขนมขนมปังที่ฝืนติดคอขนาดนี้
“ฉันจะกินน้ำ” เหนือสั่งด้วยความเคยตัว น้ำเองก็รีบกุลีกุจอเทน้ำมาให้เหนือเพราะความเคยชิน
“ ………………………………………”
“ คุณเหนือไม่มีเรียนเหรอครับ?”
“มีแต่ไม่ไป” เหนือว่าวางแก้วน้ำที่กินจนหมดแก้ว
“ ………….เพราะมาพา น้ำกลับไปเหรอครับ?”
“ แต่น้ำดันมาบอกว่าคิดดูก่อน ทำไมต้องคิด ยังไงบ้าน..เราก็ต้องดีกว่า”
“บ้าน?”
“…………………………………….” เหนือพยักหน้าจ้องใบหน้าอีกฝ่าย อยากให้เข้าใจอยากให้รับรู้ความรู้สึกของเขา
“………..” น้ำหันหน้าหลบหน้าพอมองหน้าอย่างจริงจัง
“ ….. .. . … .ขอเวลาน้ำ….ได้ไหมครับ?” ตอบตามที่ได้รับคำแนะนำ แต่ในใจไม่เคยคิดจะกลับไป ราวกับพูดโกหก
“ฉันจะรอ….” อย่างน้อยๆน้ำก็ไม่ได้จะหนีไปไหน….
“…………” น้ำยิ่งกว่าแปลกใจที่ได้รับคำตอบ
รอ…คุณอย่างคุณเหนือรออะไรได้
“ ทำหน้าเหมือนว่าไม่เชื่อที่ฉันพูด…”
“ก็ ครับ” ตอบตามตรงจนเหนือทำหน้าไม่ถูก
“ แล้วคิดว่าฉันจะพูดอะไร?”
“ไม่รู้ครับแต่คุณเหนือจริงๆคงไม่พูดแบบนี้ …อาจจะบอกว่าไม่ต้องคิด แล้ว..ลากตัวกลับไปเลย เหมือนเมื่อคืน…”
“ ตอนนี้ฉันยอมง่ายว่างั้นเถอะ”
“…..” น้ำพยักหน้า
ฉันไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอย่างงั้นสักหน่อย ตอนนั้นฉันแค่โกรธ ฉันแค่หึงเท่านั้นเอง…
“ แต่ฉันมีข้อแม้….” เหนือว่า น้ำใจเสียเมื่ออีกคนมีข้อแม้
“ ครับ?!”
“ ในเมื่อน้ำจะอยู่ที่นี่ ฉันก็จะอยู่ที่เหมือนกัน”
“ คุณเหนือว่าไงนะครับ?!” น้ำตกใจ ดวงตาเบิกโต
“ ฉัน จะ มา อยู่ ที่ นี่ กับ น้ำ ฟังชัดไหม?”
“ ไม่ได้หรอกครับ คุณเหนืออยู่ที่นี่ไม่ได้นะครับ?!” น้ำว่ารนลาน
“ ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้!?” เหนือว่าเริ่มไม่พอใจซึ่งเป็นนิสัยส่วนตัวที่ไม่ชอบให้ใครขัดใจเพราะเคยโดนตามใจจนเคยตัว ซึ่งบุญเดาถูกนิสัยเหนือในข้อนี้ ถึงได้บอกไม่ให้น้ำปฎิเสธเหนือในทันที
“ ห้องนี้ก็เล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับห้องคุณเหนือ แล้วเมื่อกี้คุณเหนือยังบอกว่าห้องนี้ไม่มีอะไรอีก”
“ เป็นห่วงว่าฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้?”
“ครับ”ตอบทั้งพยักหน้า
“………………………………..” เหนือได้ฟังอดอมยิ้มที่น้ำเป็นห่วงตนเองไม่ได้
ก็เป็นห่วงฉัน…..
“ …..ถ้าคุณเหนืออยู่ที่ คงจะลำบาก…” ห้องนี้ไม่มีแอร์คุณเหนือคงบ่นว่าร้อน ทั้งที่นอนก็แข็งกว่าที่คุณเหนือใช้มาก…
“ ไม่ลำบาก….ฉันอยู่ได้” ถ้ามีน้ำฉันอยู่ได้
“ ……”น้ำลำบากใจ ถ้าคุณเหนือมาอยู่กับเขาจริงๆเขาจะทำยังไง
“ หรือถ้าน้ำไม่ให้ฉันอยู่ด้วย น้ำก็กลับไปอยู่บ้านกับฉัน”
“ คุณเหนืออยู่ที่นี่ก็ได้ครับ!” รีบตอบแทบสำลักน้ำลาย กลัวว่าเหนือจะเปลี่ยนใจ
“ ทีอย่างงี้ตอบเร็วเชียว”
“……… . . ..”
น้ำสะดุ้งเมื่อโดนเหนือลูบแก้มเบาๆ
“……………………….................................ทำไมต้องสะดุ้ง?” เหนือถาม รู้ว่าส่วนหนึ่งมาจากตัวเอง
“…………..”
“ตอนที่อยู่กับฟอร์ …เป็นแบบนี้บ้างหรือเปล่า?” พอคิดว่าน้ำเคยอยู่ฟอร์ใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที
คุณฟอร์….หวนให้นึกถึง ว่าเขาหนีจากคุณฟอร์มา หวังว่าคุณฟอร์คงจะไม่เสียใจเหมือนที่เคยเลิกกับคุณรุจเลย
“ ก็คงเป็นใช่ไหม ไม่งั้นไม่หนีมาทั้งๆแบบนี้หรอก” เหนือพูดเข้าข้างตัวเอง
“ คุณฟอร์…ดีกับน้ำ…”
“ แล้วฉันทำอะไรไม่ดีไว้มากหรือไงหรือไง! ถึงได้ทรยศฉัน ตอนนี้ฉันให้อภัยถึงขนาดยอมมาง้อถึงที่นี่ ฉันทำดีไม่พอหรือไง?” ทั้งหมดทั้งมวล ฉันยอมว่ามัน คือ ความรัก ที่ฉันปฎิเสธมันมานานว่าฉันรักน้ำ
“…………” น้ำรู้ว่าเหนือกำลังจะโกรธอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงต่อจากนี้ แค่คิดน้ำก็เริ่มสับสน กังวล กลัว ทั้งที่อยากจะเข้มแข็ง เกลียดตัวเองที่ไม่กล้าพอ
กล้าพอที่คิด จะทำในสิ่งที่ต้องการ เพียงเพราะกลัวว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจ เพราะจากที่ผ่านไม่เคยเลยที่ต้านทานอีกฝ่ายได้
“ จะต้องให้ฉันอาย ขายหน้ามากใช่ไหม ถึงไม่ยอมอะไรฉันสักอย่าง”
“ น้ำไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะครับ”
“ ก็นี่ไงกำลังทำอยู่นี่ไง…………”
“………….” น้ำไม่เข้าใจในสิ่งที่เหนือต้องการจะบอก และคงไม่มีทางเข้าใจหากเหนือไม่พูดออกมาตรงๆ
“ …………………………………………..” เหนือพยายามที่จะสลัดหน้ากากฑิฐิแต่ยากเต็มทน
“ รู้อะไรไหม?” เหนือว่า เป็นฝ่ายไม่มองหน้าน้ำ
“…….พอไม่มีน้ำ ที่บ้านเงียบ………… ฉันก็เหงามากเหมือนกัน”
“………………คุณเหนือมีเพื่อนเยอะแยะ ยังเหงาอีกเหรอครับ?” ไม่มีน้ำสักคนคงไม่ต่างอะไร
“ ซื่อหรือโง่กันแน่ บอกแล้วว่าไม่มีน้ำ ฉันหมายถึงคนอื่นหรือไง?!” พลางคิดว่าน้ำต้องการจะให้เขาพูดจนยอมศิโรราบเลยหรือไง
“ ไม่มีน้ำหรือครับ?”
“ รู้หรือยังว่าน้ำสำคัญกับฉันมาก ไม่งั้นฉันจะมาตามต้อยๆจนไม่มีศักดิ์ศรีแบบนี้หรือไง?”
“……………………………..” น้ำสำคัญหรือครับ แล้วมันมากพอที่คุณเหนือจะไม่ทำเหมือนที่คุณเหนือเคยทำกับน้ำเปล่า?
สำคัญพอที่คุณเหนือจะไม่ตบตีน้ำไหม?
สำคัญพอที่คุณเหนือจะไม่บังคับให้สิ่งคุณเหนือต้องการหรือเปล่า?
คุณเหนือรู้เปล่าว่าน้ำกลัวมันจริงๆ
ไม่มีใครอยากออกจากบ้าน ไปอยู่ที่อื่นหรอกครับ
แม้ว่าอยู่บ้านจะโดนใช้งานหนักมากแค่ไหนก็ตาม แค่เหนื่อยกาย พรุ่งนี้เช้าก็หาย
“ ถ้าน้ำยอมให้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะยอมฟังที่น้ำพูด…………ทุกอย่าง…” เหนือว่า คิดว่ายังไงน้ำก็คงไม่ยอมกลับไปง่ายๆ เขาเองก็ไม่ต้องจะการจะบังคับน้ำเหมือนกัน เขาจะอดทนอยู่ที่นี่ไปก่อน ให้น้ำเห็นใจว่าเขาะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น และยัง…ได้อยู่กับน้ำอีกมันเลวร้ายนักหรอก
“………………จะดีหรือครับ?” แล้วคุณเหนือจะยอมฟังที่น้ำพูดทุกอย่างได้จริงๆเหรอ หากว่าเป็นเช่นนั้นๆจริงๆ……..น้ำอยากให้คุณเหนือไปเรียน
“ ดีสิ นะน้ำให้ฉนอยู่ที่นี่เถอะ น้ำจะได้รู้ว่าฉันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”
“ แล้ววันนี้คุณเหนือจะไปเรียนไหมครับ?”
“ ถ้าน้ำให้ฉันอยู่ที่นี่” เหนือพูดเหมือนต่อรอง ด้วยรู้ว่าน้ำเป็นห่วงเรื่องนี้ ทั้งที่วันนี้เป็นวิชาที่ไม่มีการเช็คชื่อในชั้นเรียน ยังไงถ้าเป็นวิชาสำคัญเขาก็ต้องไปอยู่แล้ว
“……………” เหตุผลจริงๆของคุณเหนือต้องการอะไรกันแน่ เขาไม่เข้าใจเลย
อยากให้เขากลับไป..ถึงขนาดต้องทำแบบนี้เลยเหรอ หรือว่าเขาจะสำคัญจริงๆ
ไม่น่าเชื่อ
“ ตกลงไหม?” เหนือถาม ขณะที่อีกคนคิดจนหัวหมุนติ้ว
“ …………..” น้ำคิดหนัก เผลอจ้องหน้าเหนืออย่างที่ยามปกติไม่มีทางแน่ที่กล้าจ้องหน้าเหนือตรงๆแบบนี้
“ เอาไง?!” เหนือเร่ง
“ ก็ได้ครับก็ได้”
“ …………………………..” เหนือยิ้มปากแทบฉีกถึงรูหูจนเห็นหน้าน้ำที่จ้องตัวเองรีบหุบยิ้มแต่ไม่ทันการอย่างตั้งใจ
“………………..” คุณเหนือดีใจขนาดนี้เลยเหรอ
“ มองอะไร” เหนือว่าเสียงสูงชักสีหน้าแก้เก้อ แต่พอคิดว่ายังไงน้ำก็ยอมให้อยู่ด้วยแล้ว จะเสียฟอร์มสักหน่อยก็ไม่เป็นไร
“ งั้นฉันไปมหาลัย เดี๋ยวไม่ทันเรียนบ่าย แล้วก็ …พอเลิกเรียนจะกลับไปของที่บ้านแล้วก็มาที่นี่” เหนือว่ายังไงก็เก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ แม้จะทำเป็นไม่ทนร้อนอะไร แต่ใครเห็นก็เรียกได้ว่าดีใจจนออกนอกหน้า แม้แต่น้ำเองก็ตาม
“ครับ” น้ำว่า
ไม่เห็นคุณเหนือยิ้มมาตั้งนานแล้ว
“ แล้วก็นะ อย่ากินข้าวเย็นก่อนฉัน ยังไงก็ต้องกินพร้อมกัน” เหนือว่า ไม่ได้คิดจะสั่งแค่อยากบอก แต่คนฟังรับเป็นคำสั่งไปเรียบร้อย
“ คะครับ”
“ ดี” เหนือว่าหันหลังให้น้ำ เพราะอยากจะฉีกยิ้มเต็มทน
ก้าวหน้าไปกว่าที่คิดไว้มาก
“ ไปแล้วนะ” เหนือว่า ก่อนที่รีบหันกลับมาหอมแก้มน้ำฟอดใหญ่โดยไม่ทันให้อีกคนได้ตั้งตัว
“ คุณ!?” กว่าจะพูดออกมาได้ เหนือก็ออกไปจากห้องแล้ว น้ำได้ยืนนิ่งด้วยความตกใจ หัวใจยังเต้นโครมครามแม้จะมองไม่เห็นอีกคนแล้วก็ตาม
“……………”
---=================--
แพ้น้ำยาย้อมสีผม ทั้งที่ปกติไม่ (แค่เปลี่ยนร้านเอง)
ไปคลีนิกชื่อดัง ท่านหมอบอกไม่ดีขึ้น ไปหาหมอเฉพาะทางเถอะ
แล่นไปหาโรงพยาบาล 2 อาทิตย์ผ่านมาแล้ว
ผลเป็นที่น่าพอใจ
ท่านๆโปรดระวังกันด้วย