34.
“ น้ำยังไม่นอนอีกเหรอ?” ฟอร์ถามหลังจากกลับห้องทำงานของบิดา
“ กำลังจะนอนครับ” น้ำบอกจ้องมองฟอร์ไม่วาง
“มองฉันทำไม หน้าฉันมีอะไรงอกออกมาหรือไง หืม?” ฟอร์ว่านอนลงข้างน้ำก่อนที่หอมแก้มอีกฝ่ายเบาๆ เขารับรู้ว่าน้ำมีเรื่องปิดบังเขาอยู่ แม้เขาจะถามน้ำว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า? น้ำก็ไม่ยอมเล่าให้เขาฟังนอกจากบอกว่าไม่มีอะไร
“ เปล่าครับ เพียงแต่น้ำไม่คิดว่าจะได้อยู่กับคุณฟอร์แบบนี้ ตอนนี้เลยเหมือนความฝันเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง”
“ขนาดนั้นเชียว” ฟอร์ว่าภูมิใจ
“ครับ ตั้งแต่เด็กน้ำก็คิดว่าถ้าน้ำได้อยู่บ้านคุณฟอร์น้ำคงจะมีความสุข”
“แล้วตอนนี้มีความสุขไหม?” ฟอร์ถามนอนคะแคงมองน้ำที่เหม่อมองเพดานด้านบน
“ ……”น้ำหันมาหาฟอร์ก่อนตอบ
“ครับ”
น้ำมีความสุขกว่าที่เคยมี คุณฟอร์ดีกับน้ำจริงๆ แม้บางครั้งคุณฟอร์จะแตกต่างจากคุณฟอร์ที่น้ำรู้จักก็ตาม
ความสุขที่คิดว่าจะมีนั้น ความจริงแล้วเป็นแบบไหนกัน แต่ที่แน่ๆคงไม่เหมือนอยู่บ้านคุณหนือ ไม่โดนแกล้ง ไม่โดนเรียกว่าเป็นลูกกำพร้า ไม่โดนคำพูดที่ทำให้เสียใจ ไม่โดนแกล้ง ไม่โดนขว้างของใส่ ไม่โดนแย่งของเล่น ไม่โดนข่มขืน ไม่โดนทำร้ายร่างกาย และไม่โดนทำร้ายจิตใจ....
“ ฉันก็มีความสุข ชีวิตฉันถูกเติมเต็มอีกครั้ง และฉันก็อยากเติมเต็มส่วนที่ขาดไปของน้ำด้วย”
ส่วนที่ขาดหายไป..
“ น้ำก็อยากให้เป็นคุณฟอร์”
“ ก็ต้องเป็นฉันอยู่แล้วสิ” ฟอร์ว่ากอดอีกฝ่ายให้ขยับเข้ามาใกล้ จนศรีษะน้ำแนบกับใบหน้าเขา
“ ……….” แต่น้ำมีอดีตที่ลืมไม่ได้สักที อดีตที่ทำให้น้ำกลัว คุณฟอร์จะช่วยน้ำได้ไหมครับ? ช่วยลบอดีตเหล่านั้นไปจากชีวิตน้ำที น้ำจะได้มีความสุขจริงๆสักทีทั้งที่เขาได้อยู่อ้อมแขนคุณฟอร์แบบนี้ แต่เทียบไม่ได้กลับที่เขาได้เห็นเพียงแวบเดียวก็ทำให้นอนหลับฝันดีทั้งคืน….
.
เด็กหนุ่มดีใจเมื่อรู้ว่านมก้านพูมาหา
“ คุณนม” น้ำว่านั่งลงข้างๆ
“ เป็นไงบ้างน้ำอยู่ที่นี่สบายดีไหม?”
“ครับ สบายดี คุณฟอร์ดีกับน้ำ” หลบสายตา ในหัวสะท้อนก้อง
“ ได้ยินน้ำพูดแบบนี้นมก็สบายใจ…จะเป็นห่วงก็แต่คุณเหนือ” น้ำหลบสายตานมก้านพูอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถึงเหนือ ไม่อยากรับรู้..
“ …………..”
“ แต่น้ำคงไม่อยากรู้เรื่องคุณเหนือ…”
“ …………..” น้ำไม่ตอบ เขาไม่คิดเขาจะมีความสำคัญกับคุณเหนือขนาดที่เขาไม่อยู่แล้วคุณเหนือจะเดือดร้อน และคุณเหนือยังเป็นคนไล่เขาออกมาเอง
“ และนมก็ไม่อยากเล่าเรื่องที่ทำให้น้ำไม่สบายใจ”
“ คุณเหนือ ทำไมหรือครับ?” แต่ก็อดที่จะถามถึงไม่ได้
“ ไม่ค่อยพูดค่อยจา พาคนโน่นคนนี้มาที่บ้าน”
“…………………” นั่นไง เขาไม่ได้มีความสำคัญกับคุณเหนือเลย ไม่มีเขาก็หาที่ระบายอารมณ์คนอื่นที่พอใจ หรือไม่ก็คงเป็นแฟน หรือมากกว่านั้น
เขาโกรธไปเพื่ออะไร เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาสักนิด คุณเหนือก็แค่คนอารมณ์ร้าย ไม่รู้จักพอ และชอบทำที่ต้องการไม่สนว่าใครจะรู้สึกยังไง แต่ตัวเองสนุกและพอใจเป็นพอ
ที่โกรธเพราะตัวเองไม่ได้มีค่าอะไรเลย…
“ แต่นมรู้ว่าที่คุณเหนือทำแบบนี้ เพราะอยากจะลืมน้ำ”
“ คุณเหนือนะเหรอครับ” น้ำกำมือจนแน่น ไม่อยากรับรู้เรื่องเหนืออีกต่อไป
“ …………น้ำคงไม่รู้ว่าน้ำสำคัญกับคุณเหนือมาก แต่นมจะไม่พูดถึง เพราะตอนนี้น้ำได้เลือกแล้ว...แล้วนมก็ได้ยินจากปากน้ำว่าน้ำมีความสุข...”
“ คุณนมไม่ต้องเป็นห่วงน้ำแล้วนะครับ ที่นี่น้ำมีความสุข คุณฟอร์ก็ดี ….ดีมากๆ คุณฟอร์ไม่เคยทำเหมือน เหมือน….” รู้สึกคัดจมูกจนแสบ อยากจะร้องไห้ ไม่ทราบสาเหตุ
“ น้ำมีความสุข อย่างที่ไม่เคย ไม่เคย” แต่เขาก็รู้สึกอึดอัด มองเห็นทุกอย่างคับแคบไปหมด ทางที่เลือกมีที่ไหน เขามีทางเลือกที่ไหน !?
“ น้ำ!?” นมก้านพูว่าตกใจที่อยู่ๆอีกฝ่ายก็มีน้ำตาไหลออกมา
“ น้ำร้องไห้ เพราะน้ำรู้สึกดีน้ำมีความสุข น้ำรักคุณฟอร์” น้ำบอก กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“ น้ำอย่าหลอกตัวเองอีกเลย” นมก้านพูว่าเวทนาดึงน้ำเข้ามากอด
“ ทำไมครับนม ทำไมน้ำไม่มีความสุขอย่างที่เคยคิดในเมื่อน้ำก็ได้อยู่กับคนที่น้ำรัก ทำไมครับ? ทำไมน้ำยังทรมานอยู่ ทั้งหมดเพราะคุณเหนือ คุณเหนือตามมาหลอกหลอนน้ำ เพราะคุณเหนือใช่ไหมครับ น้ำถึงไม่มีความสุขสักที”
“ น้ำเอยน้ำ กรรมอะไรของเรา”
“ คุณฟอร์ก็ไม่ใช่คนที่น้ำที่เคยรู้จัก บางครั้งน้ำก็คิดว่า นี่อาจจะไม่ใช่คุณฟอร์ก็ได้ เพราะถ้าเป็นคุณฟอร์ตัวจริงต้องไม่ทำแบบนี้ น้ำเสียใจเสียใจกับอะไรไม่รู้ น้ำไม่รู้อะไรเลย”
“ น้ำคนที่น้ำรักคือคุณฟอร์ที่น้ำคิด หรือว่าคุณฟอร์ที่เป็นคนฟอร์จริงๆ” นมก้านพูว่า ไม่แน่ใจมากเท่าไร แต่คิดว่าน้ำรักฟอร์จากที่เคยเห็น เคยสัมผัสเพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น และมีแต่ด้านบวก น้ำแทบจะไม่เคยรู้จักฟอร์อีกด้านหนึ่งเลย ซึ่งไม่แปลกเลยที่น้ำจะสับสนเมื่อได้อยู่กับฟอร์จริงๆได้รู้สึกด้านที่ไม่เคยเห็น
“ คุณนมหมายความว่ายังไงครับ?” เด็กหนุ่มว่าเหมือนเพิ่งคิดบางอย่างออกแม้จะไม่รู้ว่าเป็นอะไรก็ตามเถอะ
“ นมหมายความว่ายังไงน้ำย่อมรู้ดีกว่าใคร?” หญิงสูงวัยสบตาเด็กหนุ่มแล้วนิ่งให้น้ำได้คิด
“ ……………………”
.
เหนือเงยหนามองกิ่งก้านสาขาต้นมะม่วงที่ครั้งครึ่งน้ำเคยลงมา เขามองหาว่ากิ่งไม้ไหนนะที่น้ำเคยหล่นลงมา แต่ไม่ว่าจะกิ่งไหนก็เหมือนๆกันหมด ชายหนุ่มโหนกิ่งเหนือหัวที่ใหญ่ที่สุด แล้วพาตัวเองปีนขึ้นมา ก่อนที่นั่งห้อยขาลงมา มองหญ้าสีเขียวเบื้องล่าง
เขาจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี น้ำร่วงลงมาเหมือนมากองกับพื้น ใบหน้าบูดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขารู้สึกผิดแต่ก็ไม่กล้าที่บอกว่า ‘ขอโทษ’ เขาจำไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่...................... .. .. . ........แต่จำได้ไม่กล้าไปดูตอนที่น้ำทำแผล ไม่ยอมออกจากห้องจนคุณแม่ต้องมาตาม
“…………………..” เขารับรู้พอๆกับที่เขาไม่ยอมรับความรู้สึกที่มีต่อน้ำ เขารู้สึกโกรธทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อความรู้สึกนั้นคอยโผล่ขึ้นมาให้ยอมรับ
เขาโกรธ เมื่อ คิดว่าอยากอยู่ใกล้น้ำ
เขาไม่พอใจ เมื่อเห็นสายตาน้ำมองฟอร์
เขาโมโห เมื่อน้ำทำตัวเหินห่าง
เขาไม่มีทางยอมรับ เมื่อสัมผัสได้ว่าชอบน้ำ
เขาคิดหาเหตุผล ว่าทำไมคนอย่างเขา จะต้องไปรัก ไปชอบคนอย่างน้ำ ซึ่งมันไม่มีเหตุผลเพียงพอ
อย่างไงก็ช่าง ไอ้น้ำก็เป็นไอ้น้ำวันยังค่ำ เขาจะต้องไปคิดอะไรมาก เขาอยากทำอะไรก็ทำเหมือนอย่างเคย ยังไงน้ำก็เป็นแค่เด็กรับใช้ในบ้าน มันง่ายกว่าที่คิดอย่างงั้น แม้ว่าความรู้สึกเขาจะเปลี่ยนแปลงไป แต่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
จนเขาลืมไปว่า เมื่อรักแล้วก็ต้องการให้รักตอบ
“……………….” เขาพยายามที่จะแก้ไขในหลายๆเรื่อง แต่ทุกอย่างก็สายเกินไป
น้ำกับฟอร์ หักหลังเขาได้เจ็บแสบ อย่างไม่น่าเชื่อ
แต่ก็ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง…..
.
น้ำมองทอดยาวเลยออกไปนอกรั้วมองจดหลังตาบ้านไกลออกไป ยอดตึกระย้าที่เห็นเป็นเพียงสี่เหลี่ยมไกลสุดตาจากระเบียงที่เขายืนอยู่ตรงนี้ เหมือนว่าที่นี่เป็นจุดเล็กๆของเมืองใหญ่ ซึ่งนั่นก็ข้อเท็จจริง ซึ่งตัวเขาก็เป็นเศษฝุ่นละอองของคนมากมาย
เขาคิดยังไงกับคุณฟอร์กันแน่? คำถามนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรกัน?
“ ……………..” ฟอร์เปิดประตูเข้ามา มองเห็นประตูระเบียงเปิดอยู่ ชายหนุ่มรู้ว่าน้ำคงจะนั่งอยู่บนเก้าอี้เหมือนทุกครั้งและมองไปไหนสักที่หนึ่งที่เขาไม่อาจรู้ได้ ฟอร์เดินเงียบๆไปหาไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว แล้วมองหลังผอมที่ไม่ขยับไหวนิ่งราวหุ่นปั้น
น้ำมีอะไรอยู่ในใจทำไมไม่บอกเขา ไม่ไว้ใจเขาพอที่เล่าหรือแบ่งปันเรื่องกันหรือ?
“ น้ำ” เรียกพร้อมสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากสบู่ที่ใช้จากกายของอีกฝ่าย ทั้งที่ใช้เหมือนกันแต่กับตัวเองกลับไม่รู้สึกว่าหอมขนาดนี้
“คุณฟอร์?” หันหน้ามาก่อนที่ฟอร์จะปล่อยมือ
“ เหม่ออีกแล้ว มีเรื่องอะไรทำไมไม่บอกฉัน?” ถามทั้งคำพูดและสายตาอ่อนโยน
“ มีอะไร? น้ำไม่มีอะไรสักหน่อย แต่..ก็กำลังคิดถึงผลสอบว่าน้ำจะสอบได้หรือเปล่า?” น้ำบอก แต่ฟอร์ก็ไม่ได้เชื่อทั้งหมด
“ น้ำมีอะไรทำไมไม่บอกฉัน อย่าให้ฉันคิดไปเองได้ไหม?” ฟอร์บอก กังวล
“ น้ำ …”
“ อย่าบอกว่าไม่มีอะไร ได้โปรดไม่ว่าอะไรก็พูดออกมาเถอะ สิ่งที่น้ำคิด สิ่งที่น้ำกังวลน้ำอาจจะแก้คนเดียวไม่ได้ ให้ฉันช่วยเถอะ ตอนนี้เราสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว …ฉันไม่ใช่คนอื่น”
“………………..น้ำไม่รู้ครับ น้ำสับสน”
“ สับสน? เรื่องอะไร?” ว่าแล้วก็นั่งลงข้างๆน้ำ
“ น้ำบอกไม่ถูก น้ำมีแต่คำถามที่ตอบไม่ได้”
“ พูดมาเถอะ ฉันจะช่วยตอบ” ฟอร์กุมมือน้ำเอาไว้ อยากให้ไว้ใจเขา อยากแบ่งปันทุกๆสิ่งด้วยกัน
“ น้ำ น้ำ” เด็กหนุ่มลังเลแต่ก็ตัดสินใจที่จะพูด เขาเชื่อว่าคุณฟอร์ต้องเข้าใจ
“…………………”
“ น้ำไม่แน่ใจว่ารู้สึกยังไงกับคุณฟอร์” น้ำว่าจ้องดวงตาของอีกฝ่าย ฟอร์หัวใจเต้นแรงจนกระตุกวาบราวกับโดนกระตุ้นด้วยกระแสไฟแรงสูง คำพูดจุกที่ปลายลิ้นจนชา
“ น้ำจะพูดว่าไม่ได้รักฉันอย่างงั้นใช่ไหม?” ตอบสิว่าไม่ใช่
“ น้ำไม่รู้ น้ำไม่เข้าใจ”
“จะไม่เข้าใจได้ยังไง รักก็คือรัก
!? ”
“ น้ำขอโทษ แต่น้ำรักคุณฟอร์จริงๆนะครับ แต่น้ำไม่รู้ว่าความรักนี้ เป็นแบบไหนเหมือนกับคุณฟอร์หรือเปล่า?”
“ น้ำอยากอยู่กับฉันไหม
!? ”
“ครับ” อยู่กับคุณฟอร์แล้วน้ำรู้สึกอบอุ่น…
“ น้ำอยากมีอะไรกับฉันไหม!? แล้วรู้ดีไหม!?”
“ครับ แต่” แต่ไม่เหมือนที่น้ำคิด
“ ไม่มีแต่ พิสูจน์กันตอนนี้เลย” ฟอร์ว่าลากแขนน้ำกลับเข้ามาในห้องมาที่เตียง
“ คุณฟอร์!?” ไม่ได้โดนขู่บังคับไม่ได้โดนใช้กำลัง แต่เจ็บ
“ แล้วฉันจะถามว่ารักฉันไหม?”
“ คุณฟอร์อย่าทำแบบนี้เลยครับ น้ำไม่อยากให้คุณฟอร์ทำแบบที่คุณเหนือทำ
!? ” น้ำว่า ฟอร์ปล่อยแขนน้ำทันที ชื่อเหนือ ราวกับมีดแทงหัวใจเขา
เหนือ
“ เหนือ?” ฟอร์ว่า ราวกับหมดแรง
“ น้ำผิดเอง น้ำผิดเอง น้ำขอโทษ”
“ ผิดเรื่องอะไร แล้วขอโทษทำไม !? ฉันต่างหากที่ผิด”
“ คุณฟอร์ไม่ผิด น้ำผิดเอง”
“
ไม่ต้องพูดแล้ว ! ” ฟอร์ว่าเดินออกจากห้องไป
“คุณ..ฟอร์” ทำยังไงดี เขาทำให้คุณฟอร์เสียใจ เขาไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย ไม่น่าเข้ามาในชีวิตคุณฟอร์เลย เขาคิดแต่จะได้ว่าการที่ได้มาอยู่กับคุณฟอร์เขาคงจะมี่ความสุข และคุณเหนือก็คงทำอะไรเขาไม่ได้อีก
ฟอร์นั่งครุ่นคิดหลายต่อหลายเรื่อง เขาเคยรัก เคยผิดหวัง เขารับรู้ความรู้สึกนั้นดี แต่เขาไม่เคยรู้สึกกลัวมากขนาดนี้มาก่อน เขากลัวว่าจะเสียน้ำ กลัวว่าชีวิตจะไม่มีน้ำ กลัวว่าเหนือจะมาแย่งน้ำกลับไป
เขาได้อยู่กับน้ำแบบนี้ได้ เพราะเขาได้ทรยศเพื่อน และทรยศตัวเอง แต่ก็คิดว่ามันคุ้ม........
“...................” มาตอนนี้ น้ำกลับบอกว่าไม่แน่ใจว่ารู้สึกยังไงกับเขา ซึ่งตั้งแต่แรกเขาก็ไม่ได้หวังว่าน้ำจะรักเขาทันที แต่น้ำก็บอกรักเขา ความรู้สึกเขาสุดที่จะควบคุม แต่แล้วน้ำดึงร่วงลงมา
ไม่ได้รักอย่างที่เขารัก อะไรทำให้คิดไปแบบนั้น....
เที่ยงคืน ..น้ำดูนาฬิกา แต่ฟอร์ก็ยังไม่กลับเข้ามาในห้อง น้ำรู้ว่าฟอร์ไม่ได้ไปไหน เพียงแต่ไม่มาที่นี่เท่านั้นเอง
น้ำพูดอะไรผิดไปหรือครับ ไหนคุณฟอร์บอกจะฟังแต่พอน้ำบอกคุณฟอร์กลับ.....
“....................”
ฟอร์กลับเข้ามา เพราะคิดได้ว่าเขาหนีความจริงไม่พ้น มีแต่ต้องเผชิญในสิ่งที่เขาเลือก
“ คุณฟอร์?” น้ำว่าโผเข้ามากอด
“ น้ำกำลังจะไปตามคุณฟอร์อยู่พอดีครับ คุณฟอร์ช่วยลืมสิ่งที่น้ำพูดไปได้ไหมครับ น้ำจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว อย่าหายไปแบบนี้น้ำใจไม่ดี” ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าคุณฟอร์จะไม่กลับมาอีก เหมือนแม่
“ น้ำแคร์ด้วยเหรอ? น้ำไม่ได้รักฉันไม่ใช่หรือไง?”
“ ไม่ครับ น้ำรัก น้ำรัก”
“ ไหนว่าไม่ได้รัก เหมือนที่ฉันรัก”
“ คุณฟอร์ช่วยลืมไปได้ไหมครับ? น้ำขอโทษ น้ำพูดไปไม่ทันคิด”
“ ไม่ทันคิด หรือคิดมาตลอด นับตั้งแต่น้ำมาอยู่ที่นี่ ที่น้ำนั่งเหม่อเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?”
“..............” น้ำเงยหน้าขึ้น
“ ทำไม อะไรทำให้น้ำคิดแบบนี้?”
“ ............”
“ พูด!?”
“ คุณฟอร์.....?”
“ น้ำรู้สึกยังไงกับฉันยังไงกันแน่ น้ำรักเหนือใช่ไหม?”
“ ไม่ใช่แน่นอนครับ น้ำไม่ได้รักคุณเหนือไม่เคยรัก”
“ แล้วเพราะอะไร
?! ”
“ น้ำไม่รู้” ส่ายหน้าถอยห่างออกมา
“ จะไม่รู้ไงน้ำ น้ำรู้สึกยังไงก็พูดออกมา!?” ยังไงฟอร์ก็จะให้น้ำพูดออกมาให้ได้
“ น้ำสับสน”
“ น้ำสับสนคนเดียวหรือไง ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ฉันก็กลัวเป็น เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะฉันรักน้ำ ฉันเคยคิดว่าจะไม่รักใครได้เท่ารุจ แต่ตอนนี้ฉันรักน้ำมากกว่านั้นจนน่าตกใจ มากเสียจนคิดว่าถ้าเราไม่ได้รักกันฉันจะมีชีวิตยังไง รู้ไหม!?”
“ น้ำ................... ทำไมครับ? ทำไมที่โรงแรม....คุณฟอร์ถึงทำแบบนั้น....น้ำไม่เคยคิดว่าจะเป็นคุณฟอร์ ทั้งๆที่คุณฟอร์เป็นที่พึ่งของน้ำมาตลอด แต่..คุณฟอร์ก็ทำเหมือน..............” ทำเหมือนน้ำเป็นที่ระบายอารมณ์ ทำเหมือนน้ำไม่มีหัวใจให้เจ็บ ถึงคุณฟอร์จะบอกว่าที่ทำเพราะรักน้ำ
คำว่า ‘รัก’ คือแบบนี้หรือครับ?
ถ้าสำหรับคุณฟอร์คำว่า ‘รัก’ คือแบบนี้
น้ำก็สงสัย.............................
“...................................” เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ จนร่วงลง ฟอร์คิดว่าที่เขาตัดสินใจทำแบบนั้นถูกต้องแล้ว แต่นั่นคือความผิดมหันต์!
“ คุณฟอร์ไม่รู้หรอกว่า คุณเหนือทำกับน้ำแบบนั้นมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มันเจ็บมากนะครับที่ถูกคนที่รักคนที่เทิดทูลมาทำแบบเดียวกัน” น้ำคิดจะลืมเรื่องนี้ไปซะ แต่น้ำก็นึกถึงมันอยู่ร่ำไป
“ ขอโทษ” เดินเข้าจะกอดอีกฝ่าย แต่น้ำกลับถอยหนี
“ ปล่อยน้ำไปเถอะครับ น้ำไม่พร้อมกับคำว่า ‘รัก’………”
“ น้ำ” ฟอร์ว่าตกตลึงเข้าไปกอดน้ำจนได้
“ อภัยให้ฉันเถอะ” กลัวว่าชีวิตจะไม่มีน้ำ
“ น้ำไม่เคยโกรธคุณฟอร์” แม้ว่าความรู้สึกบางอย่างจะหลุดลอยไป แต่น้ำก็รักคุณฟอร์อยู่เหมือนเดิม
“
ไม่โกรธก็อย่าทิ้งฉัน ” ชายหนุ่มว่าเสียงสั่น
“ น้ำไม่ได้ไปไหนไกล น้ำอยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ให้น้ำได้คิดสักพักได้ไหมครับ? ว่าน้ำรู้สึกยังไง เมื่อถึงตอนนั้น ถ้าว่าน้ำ..และคุณฟอร์ยังไม่มีใคร ให้โอกาสน้ำได้ไหมครับ?”
“ ไม่ ไม่น้ำ ฉันทำใจไม่ได้” จะเร็วไปไหมที่จะไปจากกัน
“ นะครับ”
---------=---------
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 373558 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก