11
“ สงสัยจะเข้าห้องน้ำ” น้ำพูดกับตัวเอง ก่อนจะใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เตรียมหนังสือที่จะเรียนใส่วันนี้ใส่กระเป๋า เขาได้ยินเสียงเหมือนว่าคนในห้องน้ำกำลังอาบน้ำ ?
คุณเหนืออาบน้ำ หรือว่าวันนี้คุณเหนือจะออกไปไหน??
แต่ไม่เกี่ยวกับเขานี่?
“…..” น้ำตรวจดูกระเป๋าว่าเขาลืมของอะไรหรือไม่มี ครบทุกอย่าง หนังสือ สมุด ปากา ดินสอ ยางลบ น้ำจึงลงมาข้างล่าง แต่เพราะยังไม่ถึงเวลาอาหารเช้า น้ำจึงเข้าไปช่วยในครัว
“ มีอะไรให้น้ำช่วยไหมครับ?” น้ำว่า วางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะกลางห้อง นมก้านพูมองเด็กหนุ่มอย่างสบายใจที่น้ำเริ่มกลับมาสนใจร่าเริงเหมือนเดิม หากเธอจำไม่ผิด น้ำจะซึมๆมาได้สักปีสองปีแล้ว เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เห็นแบบนี้แล้วสบายใจ หรือว่าเป็นเพราะคุณเหนือที่ทำให้น้ำกลับมาสดใสสมวัยเหมือนเดิม
“ โห้ น้ำ ลงมาแต่เช้าเชียว” แก้วพูดเชิงถาม
“ ก็จะได้ลงมาช่วยพี่แก้วทำงานไงครับ” น้ำว่ายิ้ม เขาไม่คิดจะอยู่บนห้องนานหรอก ยิ่งคุณเหนือตื่นแล้วแบบนี้ด้วย
“ ปากหวานนะเรา แต่คุณเหนือไม่ว่าเหรอ?” แก้วถาม เอาจานสองตั้งให้น้ำเช็ดทันที
“ ทำไมต้องว่าด้วยละครับ?”
“ ไม่รู้ดิ คริๆ” แก้วว่ายิ้มหัวเราะคิกคัก…
เหนืออาบน้ำเสร็จออกมาก็ไม่เห็นน้ำแล้ว เขาไม่เห็นกระเป๋าน้ำเลยรู้ว่าลงไปแล้ว
“………………..” อย่าบอกว่าแกออกไปแล้ว เหนือโทรลงมาครัวเพื่อถามเรื่องน้ำ
กริ้งๆ
“ น้ำรับเองครับ” น้ำมองไฟสัญญาณบอกว่าเป็นสายภายใน โดยปกติแล้วหากคนนอกโทรมา ห้องรับแขกหากดังเกินสามครั้งไม่มีคนรับก็จะโอนมาที่นี่อัตโนมัติ แต่สายนี้โทรมาจากในบ้าน
“ ฮัลโหล ครัวครับ”
“ น้ำนี่ฉันเอง”
“ อะครับคุณเหนือ?” โทรมามีอะไรหรือเปล่านะ?
“ แกลงไปทำไมไม่รอฉัน”
“รอ?” น้ำคิดว่าคุณเหนือคงหมายถึงลงมารับประทานอาหารเช้า
“ ยังไม่ถึงเวลาอาหารเช้าครับ อีก 20 นาที น้ำก็เลยไม่ได้รอ” น้ำพูดเสียงอ่อยๆ
“ ฉันรู้
กลับขึ้นมาเดี๋ยวนี้! ” เหนือสั่ง
“ ตอนนี้น้ำกำลังช่วยคุณนมเตรียมอาหารอยู่ คุณเหนือมีอะไรหรือเปล่าครับ?” เขาไม่อยากขึ้นไป
“ อ้อ เดี๋ยวนี้ฉันจะต้องมีอะไรก่อนใช่ไหมถึงจะเรียกแกได้
บอกว่าให้ขึ้นมา! ” เหนือว่าอารมณ์เสีย เขาไม่ได้รู้สึกไปเองว่าน้ำเริ่มแข็งข้อกับเขา
“ครับ” น้ำว่าวางโทรศัพท์ เขาคิดว่าอีกไม่นานเขาคงจะได้ไปจากที่นี่นั่นทำให้เขามีความหวัง มีชีวิตชีวา แต่เขาลืมไปว่าตอนนี้เขาก็ยังอยู่ที่นี่ ที่มีคุณเหนือ
“ น้ำเป็นอะไร?” แก้วว่าเห็นน้ำทำหน้าเศร้าทั้งที่เมื่อกี้ยังยิ้มร่าอยู่เลย
“ เปล่าครับ คุณนม พี่แก้ว เดี๋ยวน้ำขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ” น้ำว่าหยิบกระเป๋ากลับขึ้นมาบนห้อง
แก้วมองอย่างสงสัย
“ คุณนม สงสัยมีเรื่องอะไรกันแห๋งๆ” แก้วว่าอยากรู้อยากเห็นเสียเต็มประดา จนนมก้านพูส่งสายตาดุ
“…………..”
พอเหนือวางโทรศัพท์แล้วก็ขว้างเสื้อสีฟ้าที่จะใส่ลงพื้นทันที เขารู้สึกโกรธที่น้ำทำอิดออดเมื่อเขาเรียกขึ้นมา ทั้งที่เขาตื่นแต่เช้าแบบนี้เพราะใคร!? ถ้าไม่ใช่เพราะมัน เขาก็อุตสาห์จะไปส่งโรงเรียนจะได้ไปต้องไปรถเมลล์เดี๋ยวไข้ก็กลับมาอีกแล้วเมื่อไรจะหายสักที
ก็อกๆ น้ำเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าห้องมา เขามองไปยังเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าที่พื้น และพอจะเดาอารมณ์อีกฝ่ายออก
“ คุณเหนือมีอะไรให้ น้ำ ทำ หรือ ครับ?” น้ำว่าพยายามที่จะไม่สะกิดอารมณ์เหนือที่ตีหน้ายักย์อารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด
“ ไปหาเสื้อมา” เหนือสั่ง น้ำรีบวิ่งไปเลือกเสื้อเซิ๊ตตัวใหม่ให้เหนือ
“….” เอาตัวไหนดีเนี่ย ถ้าเลือกไม่ถูกใจมีหวัง….
“ ชักช้าเร็วๆ” เหนือว่ามองน้ำที่ยืนเลือกอยู่แต่ไม่เอาตัวไหนมาสักที น้ำตัดสินใจในทันทีเอาเสื้อเซิ๊ตสีฟ้าอ่อนที่ใกล้เคียงกับตัวที่กองอยู่บนพื้น ก่อนจะเอามายื่นให้เหนือ
“………………” เหนือมองก่อนที่จะกระชากเสื้อไปจากมือน้ำ
“ รู้ไหมว่าวันนี้ฉันทำต้องตื่นเช้า?” เหนือถามน้ำ ขณะใส่เสื้อไปพลาง
“ ไม่รู้ครับ”
“ ฉันจะไปส่งแก” เหนือบอก น้ำตกใจหันไปมองชายหนุ่มด้วยดวงตาที่เปิดกว้างกว่าปกติ
“ คุณเหนือว่าไงนะครับ
?!! ” จะไปส่งเขาเหรอ เขาต้องหูฝาดแน่ๆ
“ เหม่ออะไรอยู่แค่นี้ไม่ได้ยิน?” เหนือหันไปจ้องน้ำที่ยังทำหน้าตื่น
“ คุณเหนือจะไปส่งน้ำที่โรงเรียนหรือครับ?”
“ อืม” เหนือส่งเสียงในลำคอแบบขอไปที แล้วหันมาเซ็ตผมที่หน้ากระจก
“ ไม่เป็นไรครับ คุณเหนือไม่ต้องไปส่งน้ำหรอก!?” น้ำบอกเสียงตื่นไม่อยากให้เหนือไปส่งฯเลยสักนิด
“ บอกตอนนี้ไม่ทันหรอก ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วไม่เห็นหรือไง” เหนือบอกเหตุผลแปลกๆ สายตาชำเลืองมองน้ำ
“
แต่ น้ำ เกรงใจ” น้ำว่าเสียงเบาหาเหตุผลไม่ให้เหนือไปส่งนอกจากนี้ไม่ได้ จะบอกว่าไม่อยากให้ไปส่งก็พูดไม่ได้อีก
“ รู้จักเกรงใจก็ดี จะได้รู้ว่าฉันอุตสาห์ไปส่งมันดีแค่ไหน” เหนือว่า
“…..” น้ำไม่ได้อยากให้คุณเหนืออุตสาห์ไปส่ง น้ำได้คิด จนเมื่อเหนือมาจับมือเขา?
“ ลงไปกินข้าว” เหนือว่าจูงมือน้ำลงมา
คุณสาโรจน์และคุณหญิงทัดพวงเห็นลูกชายเดินลงพร้อมกับน้ำ ก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ อยากรู้สาเหตุว่าอะไรทำให้คุณชายตื่นเช้าในวันเสาร์อาทิตย์
“ เหนือ แต่งตัวหล่อขนาดนี้จะไปไหนลูก?” คุณหญิงถาม เมื่อเหนือกับน้ำนั่งลงตรงข้ามโต๊ะ
“ เหนือจะไปส่งน้ำที่โรงเรียน” เหนือบอก คุณสาโรจน์ส่งสายตาวิบวับให้ภรรยาทันที ว่าสาเหตุที่ลูกชายตื่นได้ เพราะน้ำนี่เอง
“ …….” น้ำหลับตาปริบๆพูดอะไรไม่ได้ นอกยิ้มแห้งๆให้คุณหญิงที่ส่งยิ้มมา
“ ดีแล้ว นี่ถ้าเหนือไม่ไปส่งน้ำวันนี้ คุณแม่จะให้ลุงน้อยไปส่งให้ได้” คุณหญิงบอกยิ้มในท่าทีของลูกชาย นึกถึงเมื่อก่อนที่คอยเอาแต่แกล้งน้ำ แต่วันนี้กลับจะไปส่งน้ำที่โรงเรียนเสียได้
“ ครับ” เหนือคลี่ยิ้ม รู้สึกภูมิใจอย่างประหลาด
“ น้ำแกเลิกเรียนกี่โมง?” เหนือถามขณะขับรถ
“ 4 โมงเย็นครับ” น้ำตอบมองออกไปนอกรถ
“ เดี๋ยวพอแกเลิกเรียนแล้วแกโทรหาฉัน เออ ลืมไปแกไม่มีโทรศัพท์ เอาปากกามาจดเบอร์ฉัน แล้วพอเลิกเรียนใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะโทรหาฉัน” เหนือบอก น้ำเอาสมุดจากกระเป๋าขึ้นมาจดเบอร์เหนือ
“ 0xx-xxx-xxxx เลิกเรียนแล้วต้องโทรหาฉันทันที เข้าใจไหม?!” เหนือสั่ง
“ครับ” น้ำว่าไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมเหนือถึงให้เขาโทรหา เหนือคิดว่าไหนๆวันนี้เขาก็ว่างทั้งวันอยู่แล้ว เขาจะพาน้ำไปกินข้าวดูหนังบ้างก็ดีเหมือนกัน น้ำจะได้เก็บหางตั๋วไว้เหมือนที่เคยเก็บตอนไปดูกับฟอร์ แต่เขายังไม่บอกตอนนี้หรอก เดี๋ยวตอนมารับค่อยบอกดูสิจะทำหน้ายัง? แค่คิดก็สนุกแล้ว
“…………………”
“…..”
“ จริงเหรอครับพี่บุญ
!? ” น้ำว่าด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ
“ จริงสิ น้ำคิดว่าพี่พูดเล่นหรือไงเนี่ยจะมีห้องว่างสิ้นเดือน ก็อีกไม่ถึงอาทิตย์ ถ้าน้ำจะเอา เดี๋ยววันนี้เราไปดูห้องกัน ก็ห้องพี่นั่นแหละว่าอยู่ได้ไหม?”
“ อยู่ได้ครับอยู่ได้” น้ำบอกดีใจไม่คิดว่าจะได้ออกมาเร็วขนาดนี้ แม้จะใจหายว่าจะไม่ได้เจอ คุณพ่อคุณแม่ คุณนม พี่กระกล่ำ พี่แก้ว และลุงน้อยแล้วก็ตาม แต่เขาไม่อาจทนให้คุณเหนือกดขี่ข่มเหงได้อีกต่อไป
“ เฮ้ยไปดูก่อน พี่บอกเจ้เจ้าของไว้แล้วว่าอย่าเพิ่งให้ห้องใคร”
“ ครับ เลิกเรียนแล้วไปดูกัน”
“ เออ ถ้าห้องOK น้ำจองห้องไว้เลยไหม แต่มีค่าจองด้วย 2,000 น้ำมีใช่ไหม?” บุญมีถาม
“ มีครับมี แต่น้ำต้องไปกดก่อน”
“ เออดีๆพี่จะได้ไม่ต้องออกให้ก่อน” บุญมีบอกไม่อ้อมค้อม
“……..” น้ำยิ้ม มองเห็นท้องฟ้าสดใสอยู่เบื้องหน้า จะเป็นอิสระซะที ….
เหนือออกมาจากบ้านตั้งแต่บ่าย เพราะเขาออกเลือกซื้อโทรศัพท์ให้น้ำ เพื่อที่เขาจะติดต่อน้ำได้ เผื่อเขาอยากว่าน้ำทำอะไรอยู่ไหนเขาจะได้โทรหาได้ การที่เขาโทรหาน้ำไม่ได้แบบนี้ทำให้เขาหงุดหงิด
“ น้ำเป็นอะไรอยู่ๆก็เงียบไป?” บุญมีถามเห็นน้ำยืนเหม่อได้สักพักแล้ว เขาจะโทรพาคุณเหนือดีไหม? คุณเหนือให้เขาโทรหาทำไม?
“ พี่บุญผมโทรศัพท์แป๊บหนึ่งนะครับ” น้ำว่าวิ่งไปโทรศัพท์หน้าร้านสะดวกซื้อ ก่อนที่จะหยอดเหรียบโทรหาเหนือ ขณะที่เหนือกำลังอยู่ระหว่างทาง
เหนือมองเบอร์ไม่คุ้นคิดว่าน่าจะเป็นน้ำ เพราะ 4 โมงกว่าแล้ว
“ฮัลโหล เหนือครับ”
“ ฮัลโหลคุณเหนือครับ น้ำเองนะครับ”
“ เออ ฉันกำลังจะ…”
“คุณเหนือมีอะไรหรือเปล่าครับให้น้ำโทรหา!?” น้ำว่าสวนคำพูดเหนือที่ยังพูดไม่จบ “ เดี๋ยวน้ำต้องไปซื้อหนังสือทำรายงานแค่นี้ก่อนนะครับ!”
“ เดี๋ยวๆน้ำ…”
“ แค่นี่ก่อนนะครับ เงินน้ำจะหมดแล้ว” น้ำพูดแล้ววางก่อนที่เงินจะหมดอย่างที่พูด เพียงแต่เขารู้สึกว่าหากเขาพูดกับคุณเหนือมากไปกว่านี้ วันนี้เขาจะไม่ได้ไปดูห้อง เมื่อกี้ที่เขารีบวางทั้งที่คุณเหนือยังพูดไม่จบ คุณเหนือต้องโกรธแน่เขารู้ เขาก็พร้อมที่จะยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น วันนี้เขาขอให้ได้ห้องก่อนไม่ว่าอะไรเขาก็ไม่สนใจ
“ ….” น้ำวิ่งกลับไปหาบุญมีที่รออยู่
“เรียบร้อยครับพี่บุญไปกัน” น้ำว่า ก่อนที่จะเดินไปรอขึ้นขึ้นรถเมลล์ที่ป้าย
ทันทีที่น้ำวางไป เหนือแทบจะอยากขว้างโทรศัพท์ทิ้ง อยากจะขว้างให้โดนคนที่วางหูใส่เขาด้วย!
“…ไอ้น้ำ!?” มันไม่ยอมฟังที่เขาพูดให้จบด้วยซ้ำ ทำไมฉันจะต้องเต้นตามแกด้วย!!!?
“ เข้าไปได้เลยรกหน่อยนะ” บุญมีเปิดประตูห้องเปิดให้น้ำเข้ามา น้ำมองไปรอบๆนี่ไม่ใช่แค่รกหน่อยหล่ะต้องเรียกว่ารกมาก มีแค่เตียงนอนเท่านั้นที่พับผ้าห่มเรียบร้อยแต่อย่างอื่นหาความเป็นระเบียบไม่ได้
“ พี่อยู่กับน้องชื่อโชคช่วงนี้มันสอบ เลยไม่มีคนเก็บห้องก็เลยเป็นอย่างที่เห็น เออ ในห้องจะมีเตียงนอน พร้อมที่นอน ตู้ไม้1 1 ตู้นี้แหละ” บุญมีบอกชี้ตู้สีตำตาลเข้มที่อยู่ข้างหลังน้ำให้ดู
ห้องกว้างประมาณ 3 เมตรยาว4 เมตรมีห้องน้ำในตัว และมีระเบียบด้านนอก เป็นอาพาสเม้นต์ค่อนข้างเก่าแต่ห้องน่าอยู่ ดีกว่าที่เขาคิดไว่เสียอีก
“ พี่บุญน้ำชอบ น้ำจ่ายมัดจำวันนี้ได้เลยใช่ไหม?” น้ำถาม
“ จ่ายได้เลย เดี๋ยวพี่พาไป” บุญมีบอก
“ขอบคุณครับ” น้ำฉีกยิ้มเต็มที่
น้ำยืนนอกรั้วมองคฤหัสห์หลังใหญ่ภายในที่เปิดไฟสว่างไสวสวยงาม ก่อนที่จะถอนหายใจ ถ้าคุณเหนือไม่โกรธก็คงดี แต่จะเป็นไปได้ไง แต่ก็นั่นแหละเขาถอยไม่ได้แล้ว
อย่างน้อยๆวันนี้เขาก็ได้ที่อยู่แล้ว เหลืออีก 9 วัน เขาจะหลุดพ้นจากการเป็นตัวอะไรสักที
“….”
น้ำเคาะประตูห้อง 2 ครั้งก่อนที่ยืนรอ เหนือที่คอยอยู่แล้วเดินมาเปิดประตู
“…………………………..” เหนือมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูนิ่งเงียบ อารมณ์โกรธเมื่อกลางวันมันนิ่งรอ เหตุผล
เหนือถอยหลังให้น้ำเดินเข้ามา
“…คุณเหนือคือว่าวันนี้ น้ำต้องไปซื้อหนังสือกับเพื่อนจริงๆครับ น้ำไม่ได้ตั้งใจตัดสายคุณเหนือ”
“ เหรอ?”
“ครับ” น้ำบอกพร้อมพยักหน้า
“ หนังสือมันจำเป็นต้องซื้อวันนี้ด้วยใช่ไหม?” ยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนความอดทนมันลดลง
“ ครับ เพราะน้ำจะได้เจอเพื่อนที่ทำรายงานด้วยกันเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้นเลยต้องเป็นวันนี้ จะได้คุยกันเรื่องเนื้อหา และแบ่งงานกันด้วย” น้ำอธิบายชักแม่น้ำทั้ง5 ปากก็พูดไป ตาก็คอยสังเกตท่าทางของชายหนุ่มไปพลาง ดูเหมือนว่าคุณเหนือจะไม่ได้โกรธเขาอย่างที่คิด
“ แล้วหนังสือล่ะ?” เหนือถาม น้ำอึ้งไปเพราะเขาไม่มีหนังสือที่ว่านั้นจริงๆหนังสือในกระเป๋าตอนนี้ก็ล้วนเป็นเล่มเก่าทั้งสิ้น
“ เออ คือน้ำให้เพื่อนไปแล้วครับ”
“
แกโกหก!? ” เหนือตวาด
“….” น้ำสะดุ้งก่อนที่เดินถอยหลัง
“ เพื่ออะไรน้ำ โกหกฉันเพื่ออะไร แล้วความจริงคืออะไร
!? บอกมา!!!!!! ”
เขาบอกคุณเหนือไม่ได้
“…..”
“
เงียบทำไม บอกมา! ” เหนือโกรธเป็นทวีคูณที่รู้ว่าตัวเองโดนหลอก และอีกคนยังเงียบไม่ยอมบอกอะไรเลย
“
!?” เหนือเขย่าตัวเต็มแรงจนน้ำหัวคลอนไปมา
“
บอกมา!? ”
“…..” น้ำไม่พูดเหมือนเดิม เขาเตรียมใจไว้แล้วสำหรับวันนี้อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ไม่ว่าจะโดนคุณเหนือด่ายังไง โดนทำอะไรก็ต้องยอมรับเพื่อแลกกับห้องใหม่ เพราะห้องใหม่คือ ‘อิสระภาพ’
น้ำบอกตัวเองให้ทนไปก่อน ทนไปก่อนอีกไม่กี่วันเอง ทนมาตั้ง 2 ปีอีกแค่ 9 วันทำไมจะทนไม่ได้
“
เออดี…” เหนือว่ายักยิ้มเดินถอยห่างออกไป
“ …..”
“ แกตัดสายฉัน แกโกหกฉัน และแกก็ไม่ยอมบอกว่าแกไปไหนมา ไปทำอะไร แบบนี้แบบ.. นี้
แกจะให้ฉันทำยังไงกับแก ห๊ะน้ำ!!? ”
“ น้ำ ขอโทษ”
“ ขอโทษก็บอกมา วันนี้แกไป
ไปไหนมา!? ”
“…” น้ำส่ายหน้า เหนือเลือกขึ้นหน้ากระชากคอเสื้อของอีกฝ่าย แล้วยกมือจะตบ แต่ฝ่ามือค้างไว้อย่างนั้น 2 ความรู้สึกที่ต้านรุนแรงและกันอย่างสูสี
“
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แกก็จะไม่พูดใช่ไหมน้ำ? ” เหนือถามเสียงแหบพร่าในลำคอ
“ ….” น้ำหันหน้าหลบสายตานั้นเป็นคำตอบได้ดีว่าเขาจะพูดอะไร
“ แกบังคับฉัน” เหนือว่า เจ็บปวดในอก ยิ่งสายตามองไปเห็นกล่องโทรศัพท์ที่เขาซื้อมาวันนี้ แล้วก็เหมือนเลือดในกายเขาจะเดือดขึ้นมาได้
ผัวกะ!!!? “……” น้ำลงกองกับพื้น ก่อนที่ริมฝีปากจะมีเลือกสีแดงไหลซึมออกมา
“
ฉันจะต้องทำยังไง??!! ” เหนือว่าก้มลงมาหาน้ำที่นั่งอยู่พื้น
“……” น้ำถอยหนีแต่ขาถูกดึงไว้ เขาบอกตัวเองว่าอดทน แต่ความเจ็บปวดทำให้นึกถึงอดีต แล้วความกลัวก็เข้ากุมจิตใจ
“ แกกลัวเหรอ กลัวก็บอกมา!..” เหนือว่า
“ …” น้ำผลักเหนือเต็มแรงทันทีที่ชายหนุ่มถอยผงะออกไป น้ำลุกขึ้นแล้ววิ่ง เหนือลุกขึ้นตามเข้าไปกอดน้ำไว้จากด้านหลังก่อนที่น้ำจะไม่ถึงที่ประตู
“ ปล่อย ช่วย…!?” ริมฝีปากถูกมือแข็งปิดเอาไว้ไม่ให้คำพูดเล็ดลอดออก…
“….”
.
….
……
….
..
เหนือมองร่างที่นอนสั่นระริกแม้ว่าหมดสติไปแล้วก็ตาม เขาเจ็บปวด….
“….แกทำไมไม่พูด..” เหนือว่าลูบแก้มบวมซ้ำที่หน้าน้ำเบามือ
“ ถ้าแกพูด มัน อาจ จะ ไม่ เป็น แบบนี้……….”
“ แล้ว แกก็จำไว้ด้วย .. ฉัน …”
“……………” เหนือค่อยๆนอนลงแล้วกอดกระชับน้ำเข้ามา …
แกคงจะโกรธจะเกลียดฉัน…
..
.
.
คุณเหนือ อย่า!? น้ำสะดุ้งตื่น…ไฟในห้องยังสว่างจนแสบตา น้ำค่อยๆหันมองไปรอบๆ วงแขนหนักกอดเขาแนบกับตัว แล้วน้ำตาเขาก็ไหลพรากจนเปียกหน้า
“
อึ้ก!? ฮือๆ” พยายามอดกลั้นที่จะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ แต่มันล้นทะลักออกไม่ขาดสายเหมือนน้ำตาที่มันไหลออกมาแต่ไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น
ไม่รู้สึกถึงความเป็นคนของตัวเอง ถูกทำเหมือนเป็นตัวอะไรที่ไม่มีความรู้สึก ถูกทำร้ายร่างกายเขาไม่เจ็บปวดหรือไง!? ถูกข่มขืนครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนเขาไม่หัวใจ!?
แล้วยังไงละ?
ตอนนี้มีใครรู้ไหม? มีใครเห็นใจเจ็บปวดไปกับเขาไหม? แค่เขาคนเดียวที่เจ็บปวดจนร่างกายแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่จะโทษใครได้ ต้องโทษที่ตัวเองเขาที่ปกป้องตัวเองไม่ได้
พอแล้ว
พอแล้ว
พอสักที!!!???? “….” น้ำลุกขึ้น เท้าที่เหยียบพื้นเหมือนเหยียบบนหนามแหลมคนเจ็บจนร่างกายสะท้าน เขายังรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกมาจากร่างกาย ทว่าไม่คิดจะสนใจ
น้ำใส่เสื้อ กางเกงตัวที่จับได้เป็นตัวแรก เปิดลิ้นชักหยิบซองเอกสารที่จำเป็นก่อนที่จะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องไป
ออกมาด้านนอกฟ้ายังมืดอยู่เลยแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยาม …เขาจะไปที่ไหนดี? ที่ที่เป็นของเขา ที่ที่อบอุ่น ที่ที่ไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะโดนทำร้ายเมื่อไร
“……” น้ำหันหลังกลับไปมองที่ที่เพิ่งออกมา
ลาก่อนครับคุณหญิง คุณท่านขอบคุณที่ชุปเลี้ยงน้ำมาตลอด ในที่สุดน้ำก็ไม่มีโอกาสมีคุณหญิงคุณท่านเป็นคุณพ่อคุณแม่
เรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้นน้ำจะเก็บเอาไว้คนเดียวให้มันเป็นความลับ คุณหญิงคุณท่านจะได้ไม่ต้องรับรู้ว่าคุณเหนือทำอะไรกับน้ำบ้าง จะได้ไม่ต้องเสียกับการกระทำที่เลวร้ายของคุณเหนือ
คุณนม พี่กระหล่ำ พี่แก้ว ลุงน้อย ขอบคุณ ขอให้โชคดีนะครับ…
“ ….” น้ำเดินลากขาที่อ่อนล้าไปเรื่อยๆ ยิ่งเดินร่างกายก็ยิ่งไม่ไหว หลายครั้งที่ดวงตาแทบจะปิดลง หลายครั้งที่ขาสั่นจนเดินต่อไปไม่ไหวต้องหยุดพัก หลายครั้งที่ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างจนกายหนาวสั่น หลายครั้งที่สติเลือนลาง หลายครั้งที่ดวงตาพร่าเลือน..แต่เท้าก็เดินไปเรื่อยๆอยากเดินไปให้ไกลที่สุด
“…. .. . .. .” และแล้ว ดวงตาก็ค่อยๆหรี่แคบลง ร่างกายเบาหวิวชวนให้รู้สึกดีอย่างประหลาด ทุกอย่างที่สัมผัสได้ค่อยๆมืดสนิท
ท่ามกลางความเงียบงั้น น้ำหยุดนิ่งร่างกายจะค่อยๆล้มลงแล้วลงไปกองกับพื้นก่อนจะนิ่งไป
ท่ามกลางท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ ท่ามกลางเมืองหลวงที่มีคนมากมาย มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่ริมถนน ร่างกายมีรอบฟกซ้ำ.. และไร้ซึ่งจุดหมาย ฟ้าเบื้องบนก็เหมือนกลั้นแกล้งให้เม็ดฝนค่อยๆโปรยปรายลงมา… .. .
*** * ***
มีเสียงลือเล่าอ้างว่าเกิดอะไรกับเจ้าหญิงลงเร็วเหลือเกิน
จากนี้ไปก็ลงช้าอย่างเดิมดีกว่า555++ ล้อเล่นท่าน
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 374804 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก