8.
“
หนักจะแย่” เหนือว่าก่อนจะโยนน้ำลงไปบนเตียง น้ำไม่โต้ตอบนอนขดตัวนิ่งๆนึกถึงตั๋วที่โดนฉีกไปเมื่อกี้
ตั๋วหนังที่ไปดูกับคุณฟอร์ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย …โดนคุณเหนือทำร้ายไม่มีชิ้นดี ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรให้คุณเหนือไม่พอใจ คุณเหนือถึงได้โกรธและคอยกลั้นแกล้งเขาได้ตลอดเวลา
น้ำหลับตาลงนึกถึงอนาคตตัวเอง
“……………..” จะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน?
“ นี่แกเก็บตั๋วไว้ เพราะแกชอบฟอร์ใช่ไหม?”
“…………………..” น้ำไม่ตอบขดตัวเข้าไปอีก
เหนือโมโหเพราะเขาไม่ชอบให้ใครคิดว่าเขาไม่มีตัวตน เขากรชากแขนน้ำให้ลุกขึ้นมาพูดกับเขา
“…………………..” น้ำเจ็บจนนิ่วหน้า แต่ก็ไม่ยอมปริปาก
“ นี่แกชอบฟอร์จริงๆใช่ไหม
!? ” เหนืออยากจะให้น้ำให้เขาได้ยิน ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับฟอร์
“……………………” ใช่ น้ำชอบคุณฟอร์ อย่างน้อยคุณฟอร์ก็ไม่เคยทำแบบนี้! ไม่เคยรังแกเขา ไม่เคยดูถูกเขา ไม่ข่มเหงเขาแบบนี้
“
ตอบมา! ” เหนือกระชากเสียงถาม
“……………………….”
“ ฟอร์คงจะสนใจแกหรอก ยิ่งรู้ว่าแกกับฉันเป็นอะไรกันแบบนี้?” เหนือพูดให้น้ำตัดใจหากว่าคิดชอบฟอร์จริงๆ
“ น้ำกับคุณฟอร์ไม่มีทางเป็นไปได้ น้ำรู้ครับ” ถึงแม้ว่าเมื่อวานเพิ่งโดนบอกว่าชอบ แต่ฝันก็ยังเป็นฝันวันยังค่ำ!
“ เจียมตัวก็ดี จะได้ไม่เจ็บ…ตัว”
*******
เช้าวันใหม่ น้ำลืมตาตื่นอัตโนมัติ เพราะเป็นเวลาที่เขาต้องไปตลาดเช้ากับคุณนม และลุงน้อยเหมือนเช่นทุกวัน แต่เมื่อวานเขาก็ไม่ได้ทำหน้าที่ เพราะเขาหลับอยู่ที่นี่ น้ำลุกขึ้นช้าๆ มองไปอีกด้านของเตียงเหนือยังคงหลับอยู่ เมื่อคืนเขาจะเอาที่นอนที่เคยปูนอนบนพื้นมานอน แต่คุณเหนือให้นอนด้วยกันบนเตียง เพราะเกรงว่าใครจะเข้ามาเห็น
วันนี้ไข้ลดลงจนแทบไม่มีแล้ว อาการอื่นๆก็ดีขึ้นตามลำดับ เขายังรู้สึกแปลกกับฐานะตัวเองที่อยู่ก็กลายเป็นคนของคุณเหนือ ได้ย้ายมาอยู่ห้องนี้ แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษขึ้น กลับยิ่งรู้สึกหดหู่มากกว่าเดิม ที่ต้องมาอยู่ห้องนี้ อยู่กับคุณเหนือเขารู้สึกอึดอัด หลายครั้งที่จะต้องทำตามที่คุณเหนือต้อง คำหลายคำพูดออกมาเพื่อให้เขาได้เจ็บปวด สำหรับคุณเหนือเขาไม่ต่างจากสิ่งของที่อยากทำอะไรก็ได้
“…………………..”
เหนือรู้สึกพอดี เขาเห็นน้ำกำลังจะลงจากเตียง แม้ห้องจะไม่ได้เปิดไฟ แต่ความสว่างเลือนลางผ่านผ้าม่านหน้าต่างเข้ามาทำให้มองเห็นได้
“ จะไปไหน?” ชายหนุ่มถาม น้ำตกใจสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่หันหน้ากลับไป
“ คุณเหนือตื่นแล้วเหรอครับ?” น้ำถามด้วยความแปลกใจ จะว่าเขาทำเสียงดังให้คุณเหนือตื่นก็ไม่ใช่
“ จะไปไหน?” เหนือถามอีก เพราะน้ำยังไม่ตอบ
“ น้ำจะไปตลาด” น้ำบอก เหนือดึงแขนน้ำไว้ให้กลับขึ้นมานอน
“ ไม่ต้องไปแล้ว กลับมานอน” เหนือสั่ง น้ำยังคงขืนตัวนิ่งอยู่
“ น้ำต้องไปครับ เดี๋ยวคุณนมไม่มีใครช่วยถือของ” น้ำบอก แต่เหนือไม่ได้ปล่อยแขนอีกฝ่ายแต่อย่างใด
“ คนมีเยอะแยะ แค่แกไม่ไปเขาคงไม่ตายกันหรอก กลับมานอน!” เหนือสั่ง แต่น้ำยังลังเล
“ ต่อไปนี้แกไม่ต้องไปทำงานเป็นคนใช้ น่าจะรู้ตัวเองอยู่ในฐานะอะไร” เหนือว่ากระชากแขนอีกฝ่าย น้ำไม่ทันตั้งตัว เซถลาตามแรง
“ คุณเหนือ
?! ”
“ อย่าเรื่องเยอะ จะมานอนดีๆหรืออยากให้มีเรื่อง” เหนือว่าเริ่มหงุดหงิด ด้วยนอนไม่พอด้วย เขาไม่เคยตื่นเวลานี้ด้วยซ้ำ
“…………………….” น้ำทำตามที่เหนือสั่งกลับนอนอีกครั้ง และก็โดนเหนือกอดเอวเอาไว้ ลมหายใจเหนือที่รดต้นคอทำให้น้ำรู้สึกแปลกๆ
“ เมื่อไรจะ 2 อาทิตย์สักทีเนี่ย” เหนือว่าขัดใจที่เขาทำอะไรน้ำที่อยากทำไม่ได้
“ ทำไมครับ?” น้ำถามสงสัย
“ สอดรู้!” เหนือว่าหลับตาลง และไม่นานก็หลับลึกอีกครั้ง
“…………………..” เพราะความเคยชิน น้ำจึงไม่หลับง่ายๆ เขาได้มองไปรอบๆก่อนที่จะมาหยุดที่ดวงหน้าได้รูปของชายหนุ่ม และก็หันหน้าหนีแทบจะทันที
“…………………………”
.
.
.
.
บนโต๊ะอาหาร น้ำมากินข้างเช้าร่วมโต๊ะเป็นครั้งแรก เขาเกร็งจนไม่กล้าสบตาใครทั้งสิ้น คุณสาโรจน์และคุณหญิงทัดพวงเห็นก็เข้าใจน้ำดี จึงทักทายถามอาการไม่ให้น้ำประหม่า
“ ไม่ปวดหัวแล้วครับ” น้ำนั่งข้างๆเหนือตอบ
“ เหนือเราอย่าไปทำอะไรให้น้ำลำบากละ” คุณสาโรจน์พูดขึ้นลอยๆ มองลูกชายที่กินข้าวไม่สนใจใคร แม้แต่น้ำที่นั่งข้างๆ
“ ครับ” เหนือตอบไม่คิดอะไร
“………………….” คุณหญิงหันไปมองผู้เป็นสามี ถามทางสายตาว่า ทำไมบรรยากาศลูกชายกับน้ำถึงได้ห่างเหินกันถึงเพียงนี้ คุณสาโรจน์ได้แต่ส่ายหน้าสองสามทีว่าอย่าเพิ่งไปยุ่งให้ดูไปก่อน
แต่คุณหญิงทัดพวงเองกลับทนไม่ได้ เมื่อลูกชายไปเรียน สามีไปทำงานแล้วเธอก็เรียกน้ำมาหาทันที
“……………….” น้ำนั่งลงพื้นอย่างเคย คุณหญิงต้องกวักมือเรียกให้มานั่งโชฟาด้วยกัน น้ำลุกขึ้นไปนั่งเก้ๆกังๆ ด้วยความเกรงใจ
“น้ำ”
“ครับคุณหญิง”
“ ต่อไปไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหญิงแล้วนะ เรียกคุณโรจน์ก็เหมือนกัน ให้เรียกเหมือนที่เหนือเรียก” คุณหญิงบอก ด้วยเธอเองก็เอ็นดูน้ำอยู่แล้ว หากเป็นคนอื่นเธอก็ไม่มั่นใจจะบอกให้เรียกแบบนี้เร็วแบบนี้ไหม? เธอเห็นน้ำมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ที่สายชลแม่ของน้ำมาทำงานที่นี่ก็พาน้ำมาด้วย น้ำเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายมายังไง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม
“ ให้น้ำเรียกเหมือน คุณเหนือ?! หมายถึง เรียก คุณ…” น้ำตกใจไม่คิดว่าตัวเองจะเรียกได้ เรียกเสมอคุณเหนือ
คุณแม่ คุณพ่อ!?
“ ลองเรียกดู” คุณหญิงว่ากุมมือน้ำเอาไว้ เธอไม่รังเกลียจที่จะมีน้ำเป็นลูกอีกคน แต่เธอต้องทำใจให้ได้ว่าลูกชายเป็นเกย์
“ อย่าเลย ครับ น้ำเป็นแค่…”
“ ตอนนี้น้ำเป็นลูก..สะใภ้ฉันแล้ว เรียกตามนั้น อย่าคิดว่าตัวเองเป็นใคร เพราะไม่ว่าใครที่มาเป็นภรรยาเหนือ ก็ต้องเรียกแบบนี้ทุกคน”
“ แต่น้ำเป็น
คนใช้….” น้ำบอก เหมือนสิ่งที่เหนือคอยบอก คอยสั่ง ทำให้น้ำรู้สึกว่าตัวเขาไม่อาจจะเทียบกับเหนือได้
“ น้ำ คนใช้ก็คน คนใช้เป็นอาชีพอาชีพที่ทำงานแลกค่าแรง ไม่ได้งอมืองอเท้าขอใครกิน น้ำไม่ได้ต่ำต้อยกว่าใคร เป็นคนเหมือนเหนือ เหมือนฉัน”
น้ำตื้นตันที่กับสิ่งที่คุณหญิงบอก ไม่ได้ถูกดูถูกเหมือนที่เคยได้รับจากเหนือ
“ ขอบคุณครับ แต่น้ำคงไม่เรียก….”
“เรียกเถอะน้ำ ถือว่าเห็นแก่ความสะบายใจของคนแก่”
“ ครับ….คุณแม่” น้ำว่าน้ำตาไหล
ไม่ได้พูดคำนี้มามากว่า 10 ปีแล้ว
‘แม่’
“ ร้องไห้ ทำไม หืม?” คุณหญิงว่าโอบน้ำเข้ามากอด เธอพอจะรู้ว่าเด็กหนุ่มในอ้อมแขนคงจะสะเทือนใจ เรื่อง แม่ของตน
“………….คุณแม่ครับ”
เขามีคุณแม่แล้ว แล้วยังมีคุณพ่ออีก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ชื่อของพ่อผู้ให้กำเนิดก็ตาม อ้อมกอดของแม่อบอุ่นแบบนี้เอง ทั้งที่เขาจำไม่ได้แล้ว ว่าอ้อมแขนของแม่เป็นยังไง
จะเอาแต่นอนอย่างเดียวก็ไม่ได้ น้ำเลยเดินออกมาเดินออกกำลังกาย ก่อนที่จะเข้าไปในครัวเผื่อว่าหยิบจับช่วยงานอะไรได้บ้าง เดินมาหน้าประตูก็ได้ยินเสียงพูดของกระหล่ำ เด็กหนุ่มชะงักเท้าหยุดเดินเพราะได้ยินชื่อของตัวเอง
“ คุณนม จะว่าไปน้ำก็เหมือนนางเอกในละครที่เราดูเลยเนอะ แบบว่าชีวิตน้ำเน่าตามเรื่องเลยอะ นางเอกเป็นคนใช้ พระเอกเป็นลูกเจ้าของบ้าน ดีนะเนี่ยที่คุณหญิงไม่กีดกั้น” กระหล่ำว่า ทำหน้าเคลิ้มคิดถึงละครที่ดู คิดว่าน้ำโชคดีจริงๆ
“ นั่นดินม แล้วเมื่อไรฉันกับกระหล่ำจะเจอพระเอกหล่อๆรวยบ้าง”
“ อย่างแกฝันไปเถอะแก้ว คริๆ” กระกล่ำตอบแทนหญิงสูงวันที่เอาแต่ส่าย เอือม
“ แกก็เหมือนกันแหละกระหล่ำ พระเอกแกก็ไอ้กล้วยวินหน้าปากซอยนั่นแหละไม่ต้องไปหาไกล” กระหล่ำกระฟัดกระเฟียดใส่เพื่อนสาวที่อยู่ๆก็พูดไปถึงชายคนรักของเธอ
“ แกให้มันมีเถอะแก้ว ฉันกลัวกลัวแต่ว่าจะขึ้นคาน” กระหล่ำว่า หัวเราะล้อเลียนที่แก้วยังไม่มีแฟน
“ พอๆทั้งสองคน ทำงานทำงาน แกงส้มวันนี้จะได้แกงไหม?” นมก้านพูเอ็ดหญิงสาวพอคุยกันมือก็นิ่งไม่หยิบจับอะไรช่วย
“……………..” เมื่อเห็นว่าเสียงเงียบไปแล้ว น้ำก็เดินเข้าไปในครัว
“ น้ำ!?” แก้วว่าเมื่อเห็นน้ำเดินเข้ามา
“ แก้ว แกไปเรียกน้ำเฉยๆได้ไง ต้องเรียกคุณน้ำสิ!” กระหล่ำบอกแก้ว
“ เรียกน้ำเหมือนเดิมนั่นแหละครับ น้ำก็ยังเป็นน้ำคนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน” น้ำบอก ไม่เคยคิดจะให้ใครเรียกเขาว่าคุณน้ำ
“ คุณนมมีอะไรจะให้น้ำช่วยไหมครับ น้ำนอนมาเกือบทั้งวันแล้ว อยากกำลังบ้าง?” น้ำถามนมก้านพู
“ ช่วยแก้วล้างผักก็แล้วกัน แต่ช่วยเล็กๆน้อยๆแล้วก็กลับขึ้นไปนะ” นมก้านพูบอก น้ำพยักหน้าเข้าใจ เขารู้สึกว่าบางอย่างไม่เหมือนเดิม แต่พอสักพัก เขาก็พูดคุยกับทุกคนได้เป็นปกติ ทั้งหัวเราะ ทั้งยิ้ม จนลืมเรื่องราวที่ทำให้ไม่สบายใจไปบ้าง
*******
เพื่อนๆตกลงไปเที่ยวที่ผับแห่งหนึ่งย่านทองหล่อ เหนือโทรไปหาฟอร์หลังจากที่คิดอยู่หลายรอบว่า เขาควรจะโทรไปเอง หรือให้คนอื่นโทร สุดท้ายเขาก็ได้คำตอบว่าต้องเป็นเขา เขาจะต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้เขาจะยังรู้สึกผิดอยู่ก็ตาม
ฟอร์เห็นคนโทรเข้ามาเป็นเหนือ เขารับโทรศัพท์ทันที เพราะคิดว่า เหนือคงมีเรื่องอยากจะพูดกับเขา เขาอยากให้เหนืออธิบายเรื่องน้ำมากกว่านี้
“ ฮัลโหลฟอร์ วันนี้ไบร์ชวนไป.. นายไปด้วยกันนะ” เหนือว่า ฟอร์เงียบไปก่อนที่ถาม
“ นายก็ไปใช่ไหม?”
“ อืม” เหนือตอบ
ทั้งเหนือทั้งฟอร์ต่างก็รู้สึกถึงเส้นบางๆที่มากั้นมิตรภาพระหว่างเพื่อนเอาไว้
“ แล้ว…น้ำหายดีแล้วเหรอ?” ฟอร์ถาม เขาคิด่าการถามสาระทุกข์สุขดินแฟนเพื่อนเป็นเรื่องธรรมดา แต่คนที่โดนถามกับนิ่งไป
“……………………………”
“ เหนือที่เราถาม เราไม่ได้คิดอะไร เรากับน้ำไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น นายสบายใจได้” ฟอร์ว่าให้เหนือสบายใจ เพราะยังไงตอนนี้เพื่อนต้องมาก่อน
“ เราก็ไม่ได้คิดแบบนั้น เรารู้นายไม่ได้สนใจน้ำจริงๆหรอก น้ำธรรมดาจะตาย นายมีคนดีๆให้เลือกอีกเยอะ” เหนือว่า
“ ถ้างั้นเจอกันที่.. ว่าแต่กี่โมง3 ทุ่มเหมือนเดิมไหม?” ฟอร์ถามเปลี่ยนเรื่อง คิดว่าน้ำคงหายดีแล้วไม่งั้นเหนือก็คงบอกแล้ว เพราะฟอร์คิดว่าน้ำเป็นไข้ธรรมดา
“ เหมือนเดิม แล้วเจอกัน” เหนือบอกก่อนจะวางสาย เขาคิดถูกที่คิดว่าฟอร์ไม่ได้คิดอะไรกับน้ำมากมาย ก็อย่างว่า แค่คนใช้ธรรมดาคนหนึ่ง
เกือบเที่ยงคืน ฟอร์มาส่งเหนือที่บ้าน น้ำที่ยังรอเหนืออยู่รีบลงมารับทันที
“…………………” ทันทีที่เห็นฟอร์พยุงเหนือที่เมาไม่ได้สติมา น้ำเผลอจ้องฟอร์ตาไม่กระพริบนึกถึงวันที่ได้ไปดูหนัง กินข้าว ก่อนที่น้ำจะได้สติเข้ามาช่วยฟอร์พยุงเหนืออีกแรง
“ ทำไมคุณเหนือถึงเมาขนาดนี้ครับ?” น้ำถามขณะพยุงเหนือเดิน
“ มีดวลกินเหล้ากัน เห็นสภาพอย่างี้แต่ชนะขาดนะ” ฟอร์บอก…
ตลอดเวลาที่พยุงเหนือขึ้นไปบนห้อง ฟอร์แอบมองน้ำที่เหมือนตั้งใจจะไม่สบตากับเขาตรงๆ
“ คุณน้านอนแล้วเหรอ?” ฟอร์ถาม
“ ครับ เพิ่งไปนอนเมือกี้เองครับ เพราะน้ำบอกว่าน้ำจะรอคุณเหนือเอง” น้ำตอบเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนที่ทั้งเขาและคุณฟอร์จะพาคุณเหนือไปนอนบนเตียง
“ คุณฟอร์จะค้างที่นี่ไหมครับ? ” น้ำถาม เพราะถ้าฟอร์มาที่นี่กลางดึกแบบนี้ก็มักจะนอนที่นี่เสมอ
“ ไม่ละ ฉันจะกลับเลย” ฟอร์ว่า ยิ่งเขามองน้ำเขาก็ยิ่งรู้สึกเสียดายน้ำ ที่ไม่ได้สานต่อในวันนั้น…
“………………………….”
“ น้ำ หายดีแล้วใช่ไหม?” ฟอร์ถามท่ามกลางความเงียบ
“ครับ”
“ งั้น………. ฉันกลับนะ”
“ ครับ ผมไปส่งนะครับ” น้ำใช้ความกล้าบอก ฟอร์พยักหน้าก่อนที่จะเดินนำไปก่อน น้ำเดินตามหลังไปเงียบๆแต่สายตานั้นมองแผ่นหลังฟอร์ไม่ละสายตา จนมาถึงหน้าบ้าน
“ ขับรถดีๆนะครับ” น้ำว่า ฟอร์ที่เดินไปถึงรถแล้วหยุดฝีเท้าก่อนที่หันกลับมา มองน้ำในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้น
“………………….” แต่ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร น้ำจึงเดินกลับเข้ามา ในหัวใจเขาทรมาน ในใจเกิดคำถาม หากว่าเขากับคุณเหนือไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนี้ เขากับคุณฟอร์จะเป็นยังไง จะเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลัจากวันนั้น วันที่คุณฟอร์บอกว่าชอบเขา บอกว่าจีบเขา
ฝันคนเดียวอีกแล้ว
น้ำกลับเข้ามาในห้อง และตรงไปหน้าต่าง เปิดผ้าม่าน มองรถของฟอร์ที่วิ่งออกไปจนลับสายตา เหมือนหัวใจก็ค่อยๆห่างออกไปด้วย
“…………………..”
น้ำกลับมาถอดรองเท้าให้ชายหนุ่มที่นอนไม่มีสติบนเตียง เขาปลดกระดุม สาม เม็ดบนให้เหนือรู้สึกไม่อึดอัด และยังถอดเข็มขัดออกให้ด้วย ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอีกด้านของเตียง….
ตี 5 น้ำยังรู้สึกตัวตื่นเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้แปลกตรงที่เห็นเหนือนั่งอยู่
“ คุณเหนือเป็นอะไรครับ?” น้ำถาม ชายหนุ่มค่อยๆหันมา เขาแค่รู้สึกคอแห้งจนตื่นขึ้นมาเท่านั้นเอง
“เปล่า” เหนือตอบ มองใบหน้าน้ำก่อนจะมองมาที่ลำคอ มือเขาลูบหน้าน้ำแล้วค่อยๆก้มหน้าลงมา น้ำรีบหันหน้าหนี อีกฝ่ายขมวดคิ้ว
“ น้ำอยากเข้าห้องน้ำ” น้ำว่า ต้องการที่จะลุกจากเตียง เขารู้สึกว่าคุณเหนือกำลังต้องการเรื่องนั้น
“ แกโกหก” เหนือว่า มองออกว่าน้ำโกหก
“ มาทำหน้าที่เมียหน่อยเป็นไง?” เหนือว่าจับดึงแขนน้ำให้มาประชิดตัว
“ คุณเหนือครับ น้ำยัง…”
“ ถ้าไม่อยากให้รุนแรงก็ อย่าขัดขืน” เหนือว่าก้มลงมาจูบน้ำ เด็กหนุ่มได้กลิ่นเหล้าจากริมฝีปากนั้นจนฉุนจมูก เขาส่งเสียงอู้อี้ในลำคอขอร้องว่าเขาไม่พร้อม
แต่แล้วเหนือก็หยุดไปเฉยๆและทิ้งน้ำตัวบนตัวน้ำ?
“……………….” น้ำนิ่งดูท่าทีของเหนือสักพัก แต่เหนือก็ไม่ขยับเขยื้อน น้ำค่อยๆหันมอง….เห็นเหนือหลับสนิท รู้สึกได้ถึงลมหายใจสม่ำเสมอ
“ เฮ้อ~” น้ำถอนหายใจโล่งอก
“ เมา แล้วยังจะหื่น……..อีก” น้ำว่า เหลือบมองว่าเหนือจะตื่นมาได้ยินพอดีหรือเปล่า ก่อนที่จะผลักเหนือออกไปให้พ้นตัวด้วยความยากลำบากเพราะอีกคนตัวเล็กซะที่ไหน
น้ำคิดว่าลุกขึ้นมาอ่านหนังสือดีกว่า จะได้ไม่หลับเผื่อคุณเหนือตื่นมาอีกจได้หาทางหนีได้ทัน วันนี้เสาร์เขาต้องไปเรียนด้วย น้ำจึงอ่านหนังสือจนถึงเช้า ก่อนที่อาบน้ำแต่งตัวลงกินข้าว โดยปล่อยให้เหนือนอนโดยไม่ปลุก เพราะวันเสาร์อาทิตย์ชายหนุ่มจะตื่นเอง เกือบเที่ยงเป็นประจำ
คุณหญิงทัดพวงจะให้ลุงน้อยคนขับรถไปส่งน้ำที่โรงเรียนฯ น้ำปฎิเสธเพราะไม่อยากให้ใครมามีงานเพิ่มเพราะเขา และเขาอยากไปเองมากกว่า
น้ำขี่จักรยานแม่บ้านสีเขียวออกมาหน้าปากซอยเหมือนที่เคย ก่อนที่จะเอาไปจอด ซุ่มวินมอเตอร์รับจ้างที่รู้จักน้ำดี น้ำจะเอารถจักรยานมาจอดไว้ที่นี่ทุกครั้งและเดินอีกนิดหน่อยไปป้ายรถเมลล์
“ น้ำ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ” เบิ้ลลุงอายุคราวพ่อ ทักน้ำเมื่อเด็กหนุ่มเอารถจักรยานมาจอด
“ครับ คุณนมฝากกล้วยฉาบมาให้ด้วยครับ” น้ำเอากล้วยฉาบจากระเป๋าสะพายออกมาให้เบิ้ล มอเตอร์ไซด์รับจ้างคนอื่นๆมามุงกินกันทันที คนเอามาฝากเห็นแล้วก็ชื่นใจที่ของไม่เสียเปล่า
“ แล้วเมื่อไรจะจบละเรา?” เบิ้ลถามเพราะเห็นน้ำไปๆมาๆหลายปีแล้ว
“ เดือนหน้าสอบแล้วก็จบครับ” น้ำบอกภาคภูมิใจ
“ เออดี หลานลุงไอ้ไผ่มันก็จะจบมอ6แล้วเหมือนกัน มันว่ามันจะเข้ามอ ธ. ไม่รู้ว่ามันจะสอบติดไหม หรือมันโม้” เบิ้ลพูด แต่เขาก็อยากให้หลานสอบติด เสียเงินเท่าไรไม่ว่า หากเขาไม่มีเงินพอ เขาจะไปหายืมมาให้จนได้เรียน
“ แล้วน้ำจะเรียนต่อที่ไหน?”
“ น้ำยังไม่รู้เลยลุง เรียนก็เกรงใจคุณท่านคุณหญิง” น้ำว่า
“ ไม่ต้องไปเกรงใจเขาหรอก เขารวยจะตาย เงินแค่นี้ขนหน้าแข็งไม่ร่วงหรอก” เบิ้ลบอกคิดว่าน้ำเกรงใจเรื่องค่าใช้จ่าย แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย เพราะน้ำก็ได้เงินเดือนเหมือนคนอื่นๆ น้ำที่ไม่เที่ยว ไม่มีซื้อของฟุ้มเฟื่อย มีเงินเก็บไม่น้อย
“ เอาไว้จบแล้วค่อยคิด” น้ำว่าฉีกยิ้ม ก่อนที่จะเดินไปยังป้ายรถเมล์ แล้วนั่งรอรถเมลล์สายที่จะไป
“………………..” เขาไม่ได้ยังไม่คิดแต่คิดไว้ เรื่องของแม่ 10 ปีแล้วที่เขารอมาตลอด ไม่ว่าแม่จะมีเหตุผลอะไรที่ทิ้งเขาไว้ และไม่กลับมารับเขา เขาไม่โกรธ ไม่เกลียดแม่ แม่เป็นผู้ให้กำเนิดบุญคุณมหาศาลเขาจะไปรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง ความน้อยใจที่มีเขาก็เก็บไว้ในใจ
** **
=^^~
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 373616 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก