ว่าจะไม่รักมึงแล้ว
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ว่าจะไม่รักมึงแล้ว  (อ่าน 292074 ครั้ง)

ออฟไลน์ cassper_W

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2052
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-1
ไอ้เราก็นึกว่าปายหนาย ปายเตียวก็ม่ะบอก  ปล่อยใก้รอเก้อเยย :m26:

มารอตอนเทกระจาดน่ะคับ จะมาเอาไป หุหุ :m18:

duntey

  • บุคคลทั่วไป
หายไปอีกแล้ว สงสัยแอบไปเที่ยวอีกล่ะมั้ง อิอิ

*~Kisa~*

  • บุคคลทั่วไป
มารอเหมือนเดิม  :m13:

antoniorey

  • บุคคลทั่วไป
หลังจากนนั้นชีวิตผม แทบไม่ได้กระดิกไปไหนมาไหนครับ

ไอ้พงมันเกาะผมแจ ยังกะเด็กหาแม่ไม่เจอ
ตอนเช้ามันก็มารับผมไปโรงเรียน ผมบอกไม่ไปมันก็ขู่
ตอนเที่ยงต้องไปกินข้าวกับมัน 

ตอนเย็นกลับบ้านก็ต้องกลับกับมัน แถมมันยังไปขู่กรรโชค
เพื่อนที่นั่งติดกับผม ให้สลับโต๊ะกับมัน มันเลยมานั่งกับผมแทน

แล้วขอบอกอีกอย่างครับ ขนาดผมยังไม่รับปากเป็นแฟนกับมัน

มันมาโมเมเอาเฉยๆ แต่ขี้หึงโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร

ไม่รู้อะไรของมัน ถ้าผมจะคุยกับผู้ชายคนอื่นต้องมีมันอยู่ด้วย

ไม่งั้นมันไม่ยอม ผมก็ไม่รู้มันจะมาพิสวาสอะไรผมนักหนา

บางครั้งที่ผมมีโอกาสได้อยู่คนเดียว ผมมักจะนั่งคิดเสมอๆว่า

มันกับผมคงมีอะไรเกี่ยวข้องกันแต่ชาติก่อนแน่ๆ ทำไมชาตินี้
มันถึงได้จองล้างจองผลาญผม ไม่แล้วไม่เลิก จนป่านนี้

คิดไปแล้วผมละปลงจริงๆ

ชีวิตผมเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนผม ขึ้น ม.6  กับพี่เอก ผมขอเป็นแค่น้องแก

แกก็ยอม บอกจะรอผม ผมก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆที่ไม่สามารถตอบแทนความต้องการของพี่

แกได้ ทั้งที่ตลอด ระยะเวลา ปีสองปีที่ผ่านมา แกดีกับผมจริงๆ เสมอต้นเสมอปลาย

แต่ผมรู้สึกกับแกแค่พี่จริงๆ ไม่รู้ทำไม

แต่กับไอ้ควายบางตัว ถึงผมจะเบื่อๆมันบ้าง แต่ยอมรับชักขาดมันไม่ได้

วันไหนไม่ได้เห็นหน้ามัน  ไม่ได้ยินเสียง วังเวง ชอบกล

ชีวิตผมนั้นมาหักเหเอามากๆ คงตอนไกล้จบ ม.6แหละครับ

ทางบ้านคุณชายพง เขาจะให้ลูกชายเขาไปเรียนต่อต่างประเทศ

ผมยอมรับว่า ตกใจพอสมควร ตอนที่มันบอกผม

ไม่คิดเลยว่า คนที่ผมคิดว่าไม่สำคัญอะไรมากกับผมเท่าไหร่
พอเขาจะจากไป ผมกลับรู้สึกแย่แบบนี้

“มึงจะไปตอนไหน”

“คิดว่าจบแล้วคงไปเลย แม่ทำเรื่องกับทางโน้นไว้แล้ว”

“แป้ง” มันถามผมเสียงเบา

“มีไร”
“ตอบพงสักอย่างได้ไหม” มันถามผมทำหน้าละห้อยหละครับ

“มีไรว่ามาสิ”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา พงรู้ว่าพงเคยทำไม่ดีกับแป้ง ทำร้ายแป้งไว้มาก
แต่พงก็รักแป้งนะ รักมากด้วยตอนนี้ และต่อไปก็จะรักเหมือนเดิม
ที่ผ่านมา ไม่รู้พงหลอกตัวเองรึเปล่า หลอกว่าแป้งก็รักพงเหมือนกัน

ก่อนไปพงอยากรู้ว่า แป้งรักพงบ้างไหม”

“............”เนี่ยนะสิ่งที่มันอยากรู้  ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี

ก้มหน้าคิดหนักหละครับผม ไม่คิดว่าจะต้องคำถามแบบนี้

“ว่าไง บอกพงได้ไหมคนดี” มันพูดพลางจบผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับมัน

“...............”

ผมยอมรับว่าผมสับสนมาก ผมรักมันรึเปล่า รึว่ารู้สึกกับมันแค่ไหนผมยังไม่รู้เลย

ทางออกของผม คงได้แต่เงียบเท่านั้นแหละครับ ดีที่สุดแล้ว

“เฮ้อ ใจร้ายจริงคนเรา บอกแค่นี้ก็ไม่ได้” มันบ่นเหมือนตัดพ้อผมหละครับ ทำหน้างอน

ยังกะเด็กๆ

ผมละเบื่อกับมันจริงๆ ไอ้นิสัยไม่ได้อะไร ไม่พอใจอะไร ก็งอแงแบบนี้

ทำใจกับลูกคนเดียวพ่อแม่ตามใจหละครับ

แต่ผมยอมรับอยู่ว่าไม่มีมันผมคงเหงาหละครับ สองปีกว่าๆ เกือบสามปีที่ผ่านมา

แทบจะทุกวัน มีแต่หน้ามันลอยไปลอยมา เกาะผมแจหละครับ

ยอมรับอยู่ว่ามันสม่ำเสมอ(ปล้ำผมอะนะ) แต่อารมณ์นี่ควรปรับปรุงด่วน

ขึ้นๆลงๆ ตลอดเลย

ไม่นานพวกผมก็จบ ม.6หละครับ  พอจบได้ไม่กี่วัน ไอ้คุณชายมันก็ต้องรีบ

ไปรายงานตัวทางมหาลัยที่โน่นหละครับ ผมก็ได้มาส่งมันแค่หน้าบ้านมันหละครับ

รู้จักตัวเองดี ไม่กล้าไปตีตัวเสมอครอบครัวมันหรอก แค่มันมาขลุกอยู่กับผม
สองสามปีที่ผ่านมา ผมรู้สึกยังไงไม่รู้เวลาที่แม่ของไอ้คุณชาย เข้ามาคุยกับผม

ถึงท่านไม่ได้ดุอะไรมากมาย แต่ผมรู้สึกตัวเองด้อยค่ายังไงไม่รู้

เหมือนเวลาที่คนรวยเขาไปแจกของ แล้วคุยดีๆสนิทสนมกับคนที่ไปรับของแจก

ยังไงยังงั้น   หลังจากที่ไอ้คุณชายมันไปลับตาแล้ว ผมก็ค่อยปั่นจักรยานกลับห้องผมหละครับ

ใจมันหวิวๆยังไงชอบกล ต่อไปนี้ผมคงไม่ได้มาที่บ้านหลังนี้อีกแล้ว

แม้แม่ไอ้คุณชาย กับป้าอ้วน จะบอกให้ผมไปเล่นกับ่านบ่อยๆก็ตาม แต่ผมคงไม่กล้า

ไปยุ่มย่ามแล้วหละครับ

หลังจากที่ไอ้คุณชายมันไปแล้วนี่แหละครับชีวิตผม หักเหแบบสุดๆแล้วชาตินี้

ผมสอบติดคณะที่ดีมหาลัยที่ดีพอสมควรครับผมก็ดีใจนะ แต่ก็เป็นกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ

คิดว่าคงเกินกำลังแม่ผม ผมก็เป็นกังวลอยู่ แต่แม่บอกว่าลองกู้ยืมทุนของรัฐบาลไปด้วยก็ได้

ผมก็ว่าจะลองๆดู 

ในช่วงที่ผมกำลังรอเข้ารายงานตัวนี่แหละครับ ผมสังเกตุได้ว่าแม่ผมโทรมลงไปมากพอสมควร

ไม่นานนับจากนั้นประมาณ 1อาทิตย์แม่ผม ก็ต้องเข้าโรงพยาลครับ

แม่บอกไม่ไป แต่ผมบังคับแม่หละครับ เพราะแม่แทบจะไม่มีแรงยืน เอาพี่เอกนั่นแหละครับ

มาช่วย ลากแม่ไปตรวจ ร่างกาย ถึงแม่ไม่ยอมไป แต่คงสู้แรงพวกผมสองคนไม่ไหว

ต่อมาอีกแค่สัปดาห์เดียวแม่ผมก็เสียครับ หลังจากที่ผมได้รับรู้ว่าแม่ผมจากไปแล้ว

ผมล้มทั้งยืนเลยครับ ญาติคนเดียวของผมในโลกนี้ที่มีอยู่ สมบัติล้ำค่ามากกว่าชีวิตของผม

คนที่เป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน จากผมไปแล้วผมแทบเสียสติครับ รับไม่ได้จริงๆ

กับความจริงข้อนี้ ถึงแม้มันจะเป็นสัจจธรรม ที่ว่าทุกคนต้องตาย แต่ผมคิดว่าสำหรับแม่ผม

มันเร็วเกินไป แต่เชื่อว่า มจจุราช คงไม่คิดแบบผมแน่นอน หมอบอกว่าแม่เป็นมะเร็งเต้านม

มานานแล้ว ไม่ยอมรักษา อาการเลยเกินเยียวยา และจากไปในที่สุด


พอผมรู้ความจริงจากปากหมอ ผมร้องให้ไม่ออกทันทีครับ

น้ำตามันหายหมดเหลือแต่ความภูมิใจ และดีใจ ปนเสียใจไปด้วยกัน

แม่ของผมช่างยิ่งใหญ่จริงๆ เป็นผู้เสียสละจริงๆ แม้แต่ชีวิต ก็ไม่ได้ห่วงได้หวงเลย

แต่กลับยอมแลกชีวิต กับโอกาส กับความสบายเล็กๆน้อยๆของผม

ผมภูมิใจในตัวแม่จริงๆ ผมยิ้มทั้งน้ำตาหละครับ

มองร่างแม่ที่ซีดจนน่ากลัว พลางจับมือท่านมากุมไว้

ผมสัญญาครับ ผมสัญญา ผมจะเข้มแข็งเหมือนแม่
แม้โชคชะตาจะไม่เข้าข้าง แต่ผมจะเข้มแข็ง

เพราะผมเป็นลูกแม่ แม่ผู้เสียสละ แม่ผู้อดทน

จากนั้นก็เป็นการจัดการเกี่ยวกับศพแม่ของผมหละครับ

ก็ได้ป้าอ้วน คุณท่านแม่ไอ้คุณพง  และก็พี่เอกและครับ

คอยช่วยเหลือผมในช่วงนี้ จนงานเสร็จไปด้วยดี

แม่ช่างรอบคอบจริงๆแม้ตัวตายแต่ก็ยังห่วงลูก
แม่ทำประกันชีวิตเอาไว้ครับ  โดยยกให้ผมทั้งหมด

ไม่ว่าแม่เป็นอะไรไป ถึงเงินไม่มากเท่าไหร่

แต่มันก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่แม่เตรียมไว้ให้ผม ผมจะใช้มันให้คุ้มค่าที่สุด
เพื่อตัวเอง และเพื่อเจตนารมของแม่
***********-**********




gateau

  • บุคคลทั่วไป
ไม่ได้เข้ามารอตอนต่อไปนะ

แต่มาต่อไวไวก็ดีนะคะ       :m23:

antoniorey

  • บุคคลทั่วไป
หลังจากที่แม่เสียไปแล้ว ผมเลือกที่จะไม่เรียนมหาลัยที่สอบได้เพราะคิดว่าคงส่งเสียตัวเองเรียนไม่ไหว

เพื่อไม่ให้เป็นภาระคนอื่นๆที่ผมรู้จักผมจึงตัดสินใจย้ายห้องเช่าหนีหละครับ

และไปหางานทำส่งเสียตัวเองเรียน โดยอาศัยเรียนมหาลัยที่เปิดกว้างสำหรับคนทุกชนชั้น
มหาลัยที่ไม่รังเกียจคนจน ให้โอกาส คนจนอย่างรามคำแหงหละครับ

ในช่วงนี้ผมสลับงานทำหลายที่อยู่ครับ ที่ไหนที่มันโหดเกิน ผมก็ไม่ไหวหละครับ

แบบเอาเรียนไว้ก่อน กลัวมะจบ

จนสุดท้ายผมได้ทำงาน ในร้านอาหาร ไม่สิต้องเรียกภัตตาคารอาหารอิตาลี แห่งหนึ่งในเมือง
กรุงหละครับ เวลาไม่เบียดเบียน การเรียน การดูหนังของผมนัก

และคิดว่าเจ้านายคงใจดีไม่น้อย หลังจากที่ดูๆแล้ว

ปีสองปีแล้วที่ผมไม่ได้ติดต่อคนที่เคยรู้จักเลย

ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนผมสองคนสมัยมัธยม พี่เอก

ป้าอ้วน และอีกหลายๆคนที่เคยรู้จัก ผมทำเหมือนผมหายไปแล้วจากโลกนี้

ผมก็รู้สึกผิดอยู่บ้างนะครับ ที่ทำแบบนี้ แต่ผมไม่อยากเป็นภาระให้ใครต้องมา
เป็นห่วงเป็นใยผม แค่เท่าที่ผมเคยได้รับ ก็เกรงใจเป็นที่สุดแล้วครับ

ผมทำงานเป็นเด็กรับออร์เดอร์หละครับ บางทีก็ไปเป็นเด็กต้อนรับลูกค้าบ้างบางวัน

ถ้าคนขาด บางทีก็ช่วยเขาเสริฟไปด้วยเลย

ผมคิดว่าโชคชะตาคงสงสารผมอยู่บ้างหละครับ ถึงแม้สองสามปีผมจะลำบาก แต่ผมก็พอมีความสุข

อยู่บ้างครับ  เพราะทุกคนที่ทำงานด้วยกันนิสัยดีทั้งนั้นครับ  เจ้านายหัวหน้าก็ใจกว้างมากๆครับ

เอื้อเฟื้อเห็นใจลูกน้องทุกๆคน

เวลาที่ผมเหนื่อยๆหรือท้อ ผมมักจะหยิบของในกระเป๋าสตางค์ออกมาดูแหละครับ

มีของอยู่สองสิ่งที่ผมมักจะดูเสมอๆ หนึ่งคือรูปของแม่ผม ที่ท่านยิ้มให้กำลังใจ

ผมเสมอๆเวลาท้อ เป็นแบบอย่างให้ผมเสมอๆ เวลาหลงผิด

ฉุดผมลุกขึ้นเสมอเวลาผมล้ม ผมแอนผมเหนื่อย

อีกอย่างเป็นจี้รูปคนบางคนอันเล็กๆ ที่ให้ผมไว้ก่อนที่เขาจะไป

ผมคิดว่าผมสมควรทิ้งมันไปตั้งนานแล้ว

เรื่องราวทุกอย่างมันจะได้จบๆ มันคงเป็นไปไม่ได้ แค่ผู้ชายมารักกันก็เหลือเกินแล้วเรื่องนี้

ยิ่งเรื่องฐานะไม่ต้องพูดถึง ผมไม่อยากมองว่าเกาะใครกิน

ถึงเวลานี้ผมอยากตอบคำถามคนในจี้เหลือเกิน

คำถามที่เขาถามผมก่อนที่เขาจะไป สองปีแล้วที่ผมเฝ้าครุ่นคิด

เฝ้าดูใจ ถามใจตัวเอง ผมไม่ลังเลเลยครับถ้าจะตอบมันอีกครั้งว่าผมรักมัน คิดถึงมัน

แค่ไหนคิดว่าคงไม่มาก แค่ปีละ 365 วันแค่นั้นเอง

แต่ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆกับตัวเอง แล้วเก็บจี้ที่ผมอยากทิ้งไปตั้งนานแต่ทิ้งไม่ลง

เข้ากระเป๋าสตางค์เก่าๆตามเดิม  ชะตาอาภัพแท้ผม

ทุกเรื่องจริงๆ ผมทำเวร ทำกรรมอะไรไว้กันนะ
คิดแล้วก็ยิ้มเหงาๆเช่นเคย เฮ้อ ชีวิตไอ้แป้ง

ผมใช้เวลาทำงานไปเรียนไป ประมาณสามปีครึ่ง ผมก็สามารถเก็บทุกหน่วยทุกวิชา

ที่ผมลงเรียนได้ครบครับ คือผมเลือกเรียนบัญชีนะครับ เผื่อพอได้ใช้
เลี้ยงปากเลี้ยงท้องกับเขาบ้าง

ช่วงที่รอรับปริญญาอยู่นี้ผมก็ยังคงทำงานของผมต่อไปครับ

ยอมรับว่ามีความสุขพอสมควรกับการทำงานที่นี่ และผูกพันธ์ด้วยครับ

รู้สึกเหมือนร้านของตัวเองเลย   ผมว่าจะลองลาออกจากตำแหน่งที่ทำอยู่แล้ว

เอาวุฒิมาสมัคร ตำแหน่งใหม่ที่ร้านนี่หละครับ คิดว่าคงพอได้

เพราะหัวหน้าท่านใจพอสมควร แหะๆๆๆๆ

แต่คิดถึงเรื่องเรียน ไอ้คุณชายมันจะจบและกลับมารึยังน้า

คิดถึงมันเอาเรื่องอยู่ แต่คงได้แค่คิดหละครับ
ในเมื่อผมเลือกแบบนี้เอง ผมก็คงต้องเดินตามทางที่ผมเลือกแม้มันจะเจ็บปวด
และเดียวดายก็ตามครับ

**********************-************

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
ห่างกันไกล แต่ถ้ายังรักกัน มันก็เหมือนเดิม
บางทีเรามัวแต่คิดว่าเราไม่อยากเป็นภาระใคร บางทีเขาอาจจะไม่ได้คิดว่าเราเป็นภาระเขาเลยนะ
คนมันห่วงใยกันได้ครับ
 :m1: :m1: :m1:

gateau

  • บุคคลทั่วไป
ไม่คิดถึงความรู้สึกของคนที่รอเราอยู่บ้างเหรอ

 :m17:

antoniorey

  • บุคคลทั่วไป

หลังจากที่ผมจากบ้านเกิดเมืองนอนมา
รู้สึกยังไงๆชอบกลครับ เหงาๆยังไงไม่รู้

คิดถึง ไอ้แป้งเป็นบ้าเลยผม  แต่ก็ได้แค่คิดหละครับ

โทรศัพท์มันก็ไม่มี อินเตอร์เนตมันคงไม่มี ผมซื้อโทรศัพท์ไว้
ให้มัน มันก็ดันแอบเอามาคืนผมซะงั้น แล้วจะติดต่อกันยังไงเนี่ย

3-4นี้ผมจะตายไหมเนี่ย

ช่วงแรกๆยอมรับครับว่า ผมเกิดอาการแป้ง ลงแดงจริงๆครับ

คิดถึงมันมากๆ แทบขาดใจ ผมไม่รู้มันรักผมรึเปล่า แต่ผม

รักมันมากครับ ถึงขั้นหลงด้วยมั้ง

ช่วงแรกๆ ผมเหงาพอสมควรครับ แต่พอเริ่มนานไปเริ่มมีเพื่อน
จึงซาๆลงไปบ้าง แต่ก็ยังคงไม่ลืมมันหรอกครับ

ตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ มีผู้หญิงหลายคนพอสมควร ที่ผมและเธอ พอใจ
ที่จะร่วมหลับนอนกัน โดยไม่มีพันธะ  ก็ตามประสาวัยรุ่นแหละครับ

อาจจะเพราะผมเหงาด้วยมั้งครับ แต่ก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆอยู่ ที่แอบนอกใจมันบ้าง

แต่แปลกนะครับ อยู่ที่นี่ผมคิดว่าตัวเองก้เหมือนผู้ชายปกติทั่วไปที่ชอบผู้หญิง

คิดว่าคงมีแต่กับมันแหละครับ ที่ทำให้ผมชอบผู้ชาย

ผมใช้เวลาเรียอยู่ที่นี่ประมาณ 3ปีกว่าๆก็จบ ป.ตรี ถึงเวลาที่ผมรอคอยแล้ว

3ปีเกือบ 4ปีที่ผมไม่เจอ ไม่ได้คุย กับแป้งเลย คอยดูเถอะ กลับไปนี้

จะ...ให้หนำใจเลย

ผมเดินทาง ลงจากเครื่อง มีแม่พ่อ นมอ้วน และลุงหมานคนขับรถมารับผม

แป้งนะแป้ง มาส่งผมก็ไม่ยอมมา มารับก็ไม่ยอมมา ใจร้ายจริงๆ

3ปีกว่าๆแล้ว แป้งจะเป็นยังไงบ้างน้า เปลี่ยนไปแค่ไหนน่ารักขึ้นรึเปล่าไม่รู้

ผมหละอยากเห็นจริงๆ

ผมจึงรีบตรงเข้าไปถามนมอ้วนทันทีครับ

“นมแป้งไม่มาหรอฮะ”
ดูสีหน้านมเนือยๆยังไงชอบกลครับ

“เฮ้อ กลับถึงบ้านค่อยถามเถอะคะคุณหนู”
อะไรกันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ แป้งต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

เวลาที่นั่งอยู่รถระหว่างกลับบ้านมันช่างนานแท้ๆ ผมแทบจะใจขาดตายเสียจริงๆ

พอลงจากรถ ผมจึงรีบจูงแขนนมอ้วนไปหาที่คุยเงียบๆกับแกจริงๆแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นกับแป้งนม บอกผม บอกผมที” ผมร้อนใจสุดๆแล้วครับตอนนี้

“แม่นู๋แป้งเสียแล้วคะคุณหนู”

“หา นมว่าไงนะครับ และแป้งละตอนนี้อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง แล้วท่านเสียตอนไหนครับ”

“เสียหลังจากคุณหนูไปได้แปปเดียวเองคะ แล้วแป้งตอนนี้....” นมอ้วนทำท่าเหมือนจะร้องให้ ยิ่งทำให้ผมร้อนใจหนักกว่าเดิมอีก

“อะไรนม บอกผมมา แป้งเป็นอะไรอยู่ที่ไหน”

“หลังจากที่แม่เขาเสีย พอจัดงานศพเสร็จ หนูแป้งก็หายไปเลย ป้าลองไปดูที่ห้อเช่า
เขาบอกว่า แป้งย้ายออกไปแล้ว ถามคนรู้จักก็ไม่มีใครรู้ ไม่รู้จะเป็นอย่างไงบ้าง

ตัวคนเดียวแบบนั้น ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง นมละห่วงจริงๆคะคุณหนู ช่วยตามหาแป้งทีนะคะคุณหนู”

ถึงตรงนี้ ทั้งผมและนมอ้วน พากันน้ำตาไหลออกมาดื้อๆแล้วครับ แป้ง แป้งของผม

ทำไมมันเป็นแบบนี้ แป้งอยู่ไหนจะเป็นยังไงบ้าง ผมละแทบเข่าอ่อนเลยครับ
พอได้รู้ความจริงที่เกิดขึ้น
************************-************

jb

  • บุคคลทั่วไป
ขอบคุณครับ


สมกับที่รอคอยคับ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ astral

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3470
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +156/-5
แป้งนะแป้งหนีไปทำไม  :serius2: ขอบคุณค่ะยาวสะใจเลย ใกล้จบแล้วใช่ไหมเนี่ย  o15

MoD_els

  • บุคคลทั่วไป
อิอิ มาต่อที นี่ได้อ่านจนหายคิดถึงเลยแฮะ
ไงรีบมาต่อไวๆนะครับ

ifwedo

  • บุคคลทั่วไป
มารออ่านด้วยคนนะคับ ติดใจมากมาย ต่อเร็วๆๆนะคับ

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
อ่านความรู้สึกพงแล้วช่างอิจฉาแป้งเหลือเกินที่มีคนที่รักเราได้ขนาดนี้
 :m15: :m15: :m15:
ตามหากันให้เจอเร็วๆนะ

จะได้....ให้หนำใจ
 :m11: :m11: :m11: :m11:

ออฟไลน์ Just let it be

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 979
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
ลุ้นให้พงตามหาแป้งให้เจอเร็วๆๆๆๆ

 :m17:

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
ยาวสะใจมาก  :m1:  :m1:  :m1:

ออฟไลน์ pongsj

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-9
เศร้าชีวิตคนเราทำไมอาภัพแบบนี้ แต่แป้งก็น่าชื่นชมน่ะ ยอมลำบากไม่ขอใครกิน

ออฟไลน์ bbboy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ต่อไป o15

FOAM

  • บุคคลทั่วไป
ถ้าเป็นคู่กันแล้ว ก้อต้องหากันจนเจอ


ปล  สำนวนการเขียนเปลี่ยนนไปป่าวอ่ะ  หรือผมคิดไปเอง

madamkung

  • บุคคลทั่วไป
แป้งเอ๊ย ไม่น่าหนีไปเลยนะ มีคนรักจริงๆรออยู่ทั้งคน
สงสารทั้งพงษ์ ทั้งแป้งจังเลยค่ะ
อยากให้แป้งได้มาเจอกับพงษ์อีกจังเลย

ขอบคุณนะคะ ก็รอตอนต่อไปจ้า


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ mist

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4505
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +263/-3
ในความมืดมน ก็ยังมีแสงไฟ ดีใจที่น้องแป้งเจอแต่คนดี ดี  :m13:

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
แป้งโชคดีนะเนี่ย  พงรักจริง  :m1:
อยากให้เจอกันไวๆ  รออยู่น้า  :a2:

ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
เป็นกำลังใจให้ครับ

[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
น่าสงสารอ่ะ :m17:

bigynew

  • บุคคลทั่วไป
โถ่แล้วพงจะตามหาได้ที่ไหนเนี้ย แป้งก็จริง ๆ เลยไม่น่าหนีมาแบบนี้เลยอ่ะ

นู๋บอย

  • บุคคลทั่วไป
 :m5:  สาธุ เจอกันเร็วๆนะ

ออฟไลน์ DeShiWa

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-9
 :impress: :impress: :impress:

อ่าครับเสียใจกับแป้งด้วยนะครับผม

ที่เสียแม่ไป อีกทั้งตัวคนเดียวอีก

ผมยอมรับในความเข้มแข็งของพี่แป้งจริงๆๆครับ

เป็นกำลังใจให้ครับพี่แป้ง

 :impress: :impress: :impress:

niph

  • บุคคลทั่วไป
อ่านชะตาของแป้งแล้วน้ำตาจะไหล

suregirl

  • บุคคลทั่วไป
ขอให้หากันเจอ  :m5:

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
ตามหาแป้งให้เจอนะ  :m3:  แล้ว....ให้หนำใจเรย  o17 o17

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด