ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
ชีวิตคนเรานั้น มักจะได้ยิน ประโยคหนึ่งอย่างสม่ำเสมอเมื่อรู้สึกท้อ หรือผิดหวัง
หรือจะทำอะไรต่อมิอะไร " คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้"
ชีวิตผมก็คงเป็นหนึ่งในนั้น ถ้าเลือกได้ผมคงไม่อยากเกิดมา "จน"
นอกจากเกิดมาจน แล้ว ผมยังมีแม่ ทำอาชีพที่ใครๆ ก็ดูถูก นั่นคือหญิงบริการ
แต่อย่าเข้าใจผิดนะครับ แม่ผมไม่ได้ขายตัว แต่นั่งดริ้งกับแขกเฉยๆ
แต่ไอ้ตัวผมนี่ก็คือผลงานที่แม่นั่ง แล้วเพลินละครับ จึงมีผมขึ้นมา แม่บอกว่าคนที่เป็นพ่อจำเป็น
ของผมนั้นเป็นชาวเกาหลีครับ แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าหรอกครับ ไม่อยากเห็นด้วย
ถึงใครๆว่าแม่ผมยังไงผมไม่สนครับ เราสองแม่ลูกมีความสุขกันดี
แม่รักผมมาก ขุนให้ผมได้เรียนโรงเรียนดีๆ มีอะไรแม่มักจะให้ผมก่อนเสมอ นี่หละคนเป็นแม่ครับ
ตอนนี้ผมเรียนอยู่ ม.3 แล้วครับ โรงเรียนผมนั้นเป็นโรงเรียนชายล้วนชื่อดังพอสมควร
วันเสาร์อาทิตย์ ผมจะไปรับ จ๊อบ ทำงานพิเศษ ที่บาร์ที่แม่ทำงานนั่นแหละครับ
พอได้ช่วยแม่บ้าง เห็นแม่ทำงานกลับมาบ้าน โทรมมาทุกวัน สงสารแม่ครับ
อันไหนพอช่วยได้ผมก็ช่วยครับ งานบ้านผมนั้นทำเป็นแทบทุกอย่างครับ เพราะช่วงที่แม่ไปทำงานผมต้องดูและทำทุกอย่างเลย
ชีวิตผมคงมีความสุขแม้จะไม่สบาย แต่อยู่แบบนี้ผมก็มีความสุข ครับ อย่างน้อยผมก็มีแม่ที่ท่านรักผม จนผมได้เจอกับไอ้บ้าคนหนึ่ง
เล่ามาตั้งนาน ลืมบอกชื่อตัวเองไป ผมชื่อ แป้งครับ ชื่อผู้ชายนะครับ *-* แม่บอกว่าตัวผมเกิดมาตอนแรกๆขาวมาก
เลยตั้งชื่อว่าแป้ง (ตอนนี้ก็ขาวอยู่น้า)
อยู่ที่โรงเรียน ผมเป็นที่รักของเพื่อนๆดีครับ ทั้งผู้ชาย และผู้ฉิง แหะๆๆ เป็นธรรมดาของชายล้วนครับ
ผมตัวเล็กกว่าใครๆ เพื่อนๆมันจึงมักจะรุมทึ้ง -*- เล่นกับผมประจำ
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของกานเป็นนักเรียน ม.ปลายของผมครับ ผมเลือกที่จะเรียนที่เดิม
ไม่รู้จะเปลี่ยนไปทำไม เพื่อนๆผมหลายคนก็เรียนที่เดียวกันหละครับ ย้านไปที่อื่นไม่กี่คน
ผมได้อยู่ห้อง 1 ครับ มีเพื่อนๆห้องเดิมผม ตามมา ไม่กี่คนเอง
"เอาหละนักเรียน ชม.นี้เป็น ชั่ว โมงแรก อ.เป็น อ. ที่ปรึกษาของพวกเธอ อยากให้พวกเราออกมาแนะนำตัวทีละคน
จะได้รู้จักกันมากขึ้น"
ช.มโฮมรูม ไม่มีอะไรมากครับ แค่แนะนำตัวตามปกติ ผมก็คอยสังเกตไปทีละคน ว่าชื่ออะไรกันบ้าง
จนถึงคนๆหนึ่งรู้สึกจะมีเสียง ฮือฮาขึ้นมานิดนึง ของพวกสาวๆโรงเรียนชายล้วน
"สวัสดีครับ ผม พงศธร กุลวัฒนชัย พงครับ ฝากตัวด้วยนะครับ" พูดเสร็จพลาง ก้มหัว แต่ผมมองแล้วไอ้เหี้ยนี่
ขี้เกก ชะมัด ไม่ถูกชะตายังไงไม่รู้ ผมเลยไม่จำ ไม่ใส่ใจ ไอ้พวกบ้านั้นก็กรี๊ดอยู่ได้ไม่อาย
คนเค้าก็แนะนำตัวไปเรื่อยๆ จนถึงคิวผม
"สวัสดีครับ ผม พัฒนานนท์ วรสิริ แป้ง ครับ" พอผมแนะนำจบ มีเสียงมาครับ แต่ไม่พึงประสงค์เท่าไร
"เป็นตุ๊ดป่าวมึง วะฮะ55555555" ไอ้คนนั้นหละครับ ไอ้พง ไอ้....ปากหมานะมิง
"เราเป็นตุ๊ดนายก็คงเป็นเกย์หละ ใช่มั้ย" เอาคืนในบัดดล ไม่รู้ซะแล้วใครเป็นใคร
เสียงเพื่อนๆหัวเราะเกรียวเลยครับ
มองดูหน้ามัน กัดฟัน ใส่ผม กร๊วบๆเลยครับ สยองอยู่เหมือนกัน แต่มะถอยให้เสียหน้า
พอเสร็จผมก็เดินมานั่งที่ ผมกับมันนั่งอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ครับ มันนั่งอยู่คนละแถวกับผม แต่ถัดไปแค่แถวเดียวเอง
ผมรู้สึกได้ว่าคาบนั้นทั้งคาบมันมองผมใญ่เลยครับ มองแบบประมาณ มึงตายแน่ประมาณนี้
ไอ้ผมก็ไม่สนแหละครับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นับตั้งแต่วันนั้น ผมพยายาม อยู่ห่างๆมันไว้ ปลอดภัยไว้ก่อนครับ
ถ้าเกิดมันทำอะไรผม คงสู้มันไม่ไหวครับ ผมสูงแค่ 169เอง ตัวก็ต่างกับมันลิบลับ มันสูงน่าจะ เกือบ180ได้มั้งครับ
ม.4เองนะเนี่ย
ผ่านไปประมาณเดือนหนึ่งครับ ผมเริ่มรู้จักกับเพื่อนๆหลายๆคนครับ ผมไม่ปิดบังเรื่องครอบครัวและฐานะผม
ผมไม่อายใครอยู่แล้ว ใครไม่คบช่างหัวมัน ใครรับได้ก็คบกัน
มีหลายคนพอสมควรแสดงท่าที เหมือนไม่อยากคบกับผม สงสัยกลัวสาปคนจนติด
ผมไม่สนหรอกครับ ผมก็เรียนของผมไป มีเพื่อนสาวๆเทียมอยู่ 2คน มันยังคงคบและเล่นกับผม
เหมือนเดิมครับ มันบอกคบผมที่นิสัยของผม ไม่ได้คบเพราะอย่างอื่น ผมละซึ้งกับมัน 2ตัวจริงๆครับ
มันชื่อ อิอ้น กับ อิป๋อง สองคนนี้นิสัยดีมากๆครับ ฐานะมันก็ดีพอสมควร ห่างกับผมลิบลับเลย
ส่วนไอ้พงนั้น มารู้ตอนหลังว่าบ้านไอ้นิ่นิ โคตรรวยเลยครับ ฐานะดีหน้าตาดี เสียอย่างนิสัยเหี้ย
ไอ้นี่เป็นตัวสำคัญเลยครับ ไม่รู้ไอ้แค่ผมยิงมัน ตอนแนะนำตัว มันจะแค้นอะไรนักหนา
กัดผม แขวะผมตลอด ถ้ามีโอกาส ยิ่งมันรู้เรื่องฐานะ และงานที่แม่ผมทำ แล้ว
มันเอามาล้อผมเลยครับ เฉียดต่อยปากมันหลายทีอยู่ ถึงผมตัวเล็กผมสู้คนนะครับ ถึงสู้ไม่ได้ก็เหอะ
ช่วงหลังๆมานี้รู้สึกมันจะล้อหนักขึ้นกว่าเก่าครับ คงเห็นผมไม่สนใจมั้งครับ เลยเพิ่มความหนักขึ้นอีก
ลูกกะหรี่มั่งละ เหม็นสาปคนจนมั่งละ พวกไม่เจียมตัวมั่งงละ ผมเหลืออดเลยครับ เพื่อนผม 2คนห้ามไม่อยู่แล้วครับทีนี้
ผมเดินเข้าไปต่อยปากมันเลยครับ แต่ดูเหมือนหมัดผมจะไม่หนักเท่าไร หน้ามันหันไปเล็กน้อยเอง
มันลุกขึ้นผลัก อกผม ล้มไปทันทีครับผมล้มไปโดนโต๊ะ เจ็บพอสมควร มันตามมาจะซ้ำ แต่โดนเพื่อนมันสองสามคนดึงไว้
นึกขอบใจเพื่อนมันอยู่ ปล่อยมาผมตายแน่ๆ คงนอนให้มันกระทืบอย่างเดียว
"ระวังตัวไว้นะมึง อีตุ๊ด เล่นมึงแน่" มันชี้หน้าผมแล้วเดินออกไปจากห้องเรียนอย่างฉุนเฉียว
คนตะลึงกันทั้งห้องครับกับเหตุเมื่อกี้ เหมือนเพื่อนผม สองคนมันจะตั้งสติได้ รีบวิ่งมาดูผมครับ
"อีแป้ง มึงเป็นอะไรไหม ทำอะไรของมึงเนี่ย ตัวก็เล็กเสือกไปหาเรื่องเค้า" มันสองคนเรียกผมอีครับ มันบอก
จะทำให้ผมเป็นเพื่อนสาวมันให้ได้ -*-
"เป็นมึงมึงยอมให้ใครมาว่าแม่มึงไหมหละ" ผมถามสองคนนั้นกลับไปอย่างเคืองๆ ไหงมาว่ากูผิดเนี่ย
"เอาน่ามึงก็รู้ไอ้พงมันปากไม่ดี อย่าไปใส่ใจมันเลย" มันสองตัวพยุงผมไปห้องพยาบาลครับ พอดีโดนผลักล้มไปใส่โต๊ะ
มีแผลนิดหน่อย
"มึงนะมึง ตัวก็เล็ก ดันเสือกซ่า อีห่านี่" เพื่อนผมสองตัวมันก็เช็ดแผลให้ผมไป บ่นไป
ผมไม่โกรธมันสองคนหรอกครับ ยังไงมันก็บ่นเพราะห่วงผม
**************************************************-----------------------**********************************************
"คนไรวะ ตัวเล็กๆหมัดหนักชิบหาย" พง เดินออกมา เอามือลูบปากปอยๆ เขาอึ้งอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
ที่คนตัวเล็กกล้าลุกขึ้นมาต่อยเขา ไม่นึกว่าจะใจกล้าขนาดนี้ นิสัยรั้นแบบนี้น่ารักจริงๆ
"เฮ้ย ไม่ได้ๆๆ อุส่าพยายามแล้วเชียว" พง สบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไป
เขานั้นรู้สึกประหลาดกับคนตัวเล็กตั้งแต่แรกเห็นแต่มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ
แปลกจนเขารับไม่ได้ รับไม่ได้ที่ว่าตัวเองรู้สึดชอบผู้ชายด้วยกัน จึงพยายามทำทุกวิธี
ที่จะให้ความรู้สึกหายไป ช่วงแรกๆนั้นคนตัวเล็กพยายามหลบหน้าเขา แทนที่จะดีใจ เขากลับเป็นคนกระวนกระวาย
ใจเสียงเอง ได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ พออยู่ไปอยู่มา ได้รู้ว่า แม่ของหมอนั่นทำงานอะไร ฐานะเป็นอย่างไร
จึงคิดอะไรดีๆได้ แบบนั้นความรู้สึกบ้าๆต้องหายไปแน่ๆ หึๆๆ
แต่ผิดคาดนอกจากจะโดนต่อยแล้ว ยังเผลอทำร้ายหมอนั่นอีกตัวเล็กแค่นั้น
จะเป็นอะไรไหมนะ เป็นไรก็ช่างสิ ไม่สนใจอยู่แล้ว จะทำให้เกลียดกันไปข้างเลยคอยดูสิ
แล้วความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกันนะ ทำไมถึงกลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็นอะไรไปมาก
ไปแอบดูดีกว่าเป็นอะไรมากไหม ร้องให้รึเปล่าน้อ
ว่าแล้วพงก็ไปแอบดู ตรงประตูห้องพยาบาล เห็นเพื่อนๆสาวของแป้งกำลังทำแผลล้างแผลที่ถลอก
ให้ ก็นึกตำหนิตัวเองขึ้นมาทันที นี่เขารุนแรงขนาดนั้นเลยหรือนี่ ทำคนตัวเล็กได้แผลเลยรึนี่
ไม่ได้ๆๆๆ เราไม่ใช่เกย์ แล้วไอ้หมอนั่นมันก็จน แม่ก็.. ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พง รีบเดินหนีจากที่ตรงนั้น ท่ามกลางใจที่สับสนกันอย่างแรง ที่ว่า "ตัวเองไม่ใช่เกย์ แต่กลับชอบผู้ชาย"
เขาจะต้องทำให้ความรู้สึกบ้าๆนี่หายไปให้ได้ ใช่แล้ว แกล้งจะต้องแกล้ง ให้หนักๆ จะได้เกลียดกันไปเลย
***************************************-**********************************************
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
