ใช้เวลาไม่นานนักผมก็กลับมาถึงบ้าน กุลวัฒนชัย แต่แปลกแฮะ คราวนี้
คนเปิดประตู ไม่ใช่ ไอ้บ้านั่น แต่เป็น ลุงแก่ๆคนหนึ่งๆ ผมไม่พูดอะไรมาก บอก
เพียงแต่ว่า ไปจ่ายตลาดให้ป้าอ้วน ลุงแกก็ยิ้มๆ แล้วผมก็เดินตรงไปเพื่อหาป้าอ้วน
คนบ้านนี้ นิสัยดีกันทั้งนั้น เป็นกันเอง ยกเว้น ไปควาย อยู่ตัวเดียวไม่ไหวเลยจริงๆ
ต่อไปนี้ ผมคงต้องระวังตัวขึ้นอีกหลายเท่าเมื่อเข้ามาในบ้านนี้
เพื่อไม่ให้เกิดเหตการณ์เหมือนดังวันก่อนอีก แค่นี้ผมก็แย่พอแล้วฮะ
ผมเอาของที่ไปซื้อมาตามรายการ ให้ ป้าอ้วน ทักทายกับแกเล็กน้อย กำลังว่าจะกลับ เพราะมัน
เริ่มที่จะมืดแล้ว แม่ก็คงไปทำงานแล้ว ต้องรีบกลับไปเฝ้าห้อง
แต่เหมือนแกจะนึกบางอย่างขึ้นได้จึงเรียกผมไว้ก่อน
“มีอะไรครับป้า”
“ออ ป้าอยากจะรบกวนเรานิดนึงนะเจ้าแป้ง พอดีสาวใช้มันไม่ว่างกัน
ช่วยยก ถาดแซนวิส กะนม แก้วนี้ขึ้นไปข้างบนที ห้องแรกเลยนะจะ
ป้ารบกวนเรานิดนึง”
“ไม่เป็นไรครับป้า เดี๋ยวผมยกขึ้นไปให้ ห้องแรกเลยใช่ไหมครับ”
“จ้า ป้าขอบใจเรามากนะ รบกวนเราอีกแล้ว”
“แหะๆๆๆ” ผมได้แต่ยิ้มเขินๆ แล้วรีบยกขึ้นไปครับ จาได้รีบกลับบ้าน
มาถึงตรงนี้ไม่รู้เวรกรรมอะไรของผม ไอ้ความคิด สติที่ต้องระวังตัวดันเลือนหายไป
คือความหวาดระแวงเกิดหายไปชั่วขณะ จึงทำให้ผมประมาทไปพอสมควร
ยกขึ้นไปเดินลิ่วๆ ลืมไปแล้วว่าผมกำลังอยู่ในถ้ำเสือ
แปปเดียวผมขึ้นมายืนที่หน้าห้อง จึงวางถาด ลง แล้วเคะประตูครับ
เคาะสักพัก ไม่มีคนมาเปิด จะเอายังไงดีละที่นี้
“เอาวะ แค่เอาเข้าไปวางไว้ให้เขาคงไม่ว่าอะไร จะได้รีบกลับ”
ผมตัดสินใจบิดลูกบิดดู ปรากฎว่าไม่ไดล็อกครับ เออ เคาะอยู่ตั้งนานเรา
ผมเลยถือวิสาสะ ยกถาดแซนวิส กะนม เดินเข้าไปในห้อง โห ห้องใครวะเนี่ย ยังกะห้องประชุม ใหญ่จริงๆฮะ อยู่เข้าไปได้ไงคนเดียว พวกคนรวยนี่รกโลก กินพื้นที่จริงๆ
ผมเห็นโต๊ะนั่งเล่นตั้งอยู่กลางห้อง เลยกะว่าจะยก ไปวางไว้ตรงนั้น แล้วเผ่นซะ
พอผมวางถาดลง
“กลิ๊ก กร๊อกๆ” เสียงลงกลอนลูกบิด และกลอนประตูพร้อมกัน สองชั้น
ผมหันขวับทันที ตอนเข้ามาไม่เห็นมีใครอยู่ตรงนั้น ผีหลอกตูป่าววะ
แต่ยิ่งกว่าผีหลอกครับ ไอ้เหี้ยพง มันใส่แต่บ๊อกเซอร์ เดินยิ้มๆแบบ กวนตีนสุดๆมาหาผมแล้ว
“ไงอีกระเทย ไม่ไหวเลยนะมึง แอบเข้าห้องคนอื่น”
หาว่าไงนะ นี่ห้องมัน แล้วกูกำลังอยู่ในห้องมันที่ลงกลอนเรียบร้อยแล้ว สอง ต่อ สอง-*-
“ป้าอ้วนให้กูยกของขึ้นมา ไปละ”
ผมพยายาม ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเท่าที่จะทำได้ ทั้งกลัวทั้งสั่น
ปกติผมไม่กลัวหรอกนะ แต่หลังจากเหตุวันนั้น เจอมันทีไรใจแป้วๆยังไงไม่รู้
ผมพยายามไม่มองหน้ามัน เดินกลับเลยครับ แต่พอจะไปถึงประตูซึ่งมันยืนดักทางอยู่
มันผลักอกผม แบบ มาทางไหนไปทางนั้นเลยครับ
“มึงจะไปไหน” มันเริ่มขึ้นเสียงแล้วครับ
“กู จะ กลับ บ้าน” ผมพูดเน้นๆ ช้าๆ มองหน้ามันเลยครับ ไม่รู้ความกล้ามาจากไหน
สงสัยสัญชาติญาณเอาตัวรอดมั้งครับ
“จะรีบกลับไปไหน อีกระเทย” มันเดินช้าๆเอื่อยๆ เข้ามาแล้วครับ
“มึงว่ากูเป็นกระเทย มึงมันก็ไอ้เกย์โรคจิตดีๆนี่เอง ทำคนไม่มีทางสู้ แมนตายละมึง”
เหลืออดแล้วครับ จะมากดขี่อะไรกันนักหนา
มันไม่พูดอะไรอีกมากครับ แต่ดูสีหน้าคงโมโหสุดขีดไปแล้ว มันจับข้อมือผม ลากผมไปที่เตียงนอน
ของมัน ซึงใหญ่ๆมากๆๆๆๆๆๆๆ
ผลักผมลงไปลเยครับ
ผมพยายามดิ้นสู้เท่าที่แรงจะมี แต่มันก็เหมือนเดิมหละครับ สู้มันไม่ไหวหรอก
ผมจึงพยายามใช้จิตวิทยาครับ เผื่อมีทางรอด
“นั่นไง กูว่าแล้ว มึงมันก็เกย์ดีๆนี่เอง ไอ้เกย์หน้าตัวเมียเอ้ย”
สงสัยผมต้องตกจิตวิทยาแน่ๆครับ มันไม่ได้ช่วยอะไรผมเล้ย
กลับหนักไปกว่าเก่า
“แล้วไง กูมันชั่ว มึงก็เมียกูแล้วอย่างมึงเรียกว่าอะไร” ดูมันครับ ไปเป็นเมียมันตั้งแต่เมื่อไหร่
“ปล่อยกูนะไอ้สัด ใครเมียมึง ปล่อยกู...................”
ปรากฎว่าครั้งนี้ก็อีกตามเคยครับ เติมเอาเอง........................................แหะๆๆๆๆ
ผ่านไปพอสมควร ผมหมดไปแล้วซึ่งเรี่ยวแรง เจ็บก็เจ็บ ทั้งแค้นมันนัก อยากตีมันให้ตายจริงๆ
ทำไมมันถึงข่มเหงผมนัก ชาติก่อนไปทำอะไรให้มันนี่ ตอนนี้มันนอน ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน กอดผมแน่นเลยครับ
ครั้งนี้ผมรู้สึกต่างจากครั้งแรกไปอย่างหนึ่งคือ ครั้งแรก เหมือนโดนข่มขืนแบบ ทารุณนะครับ
ครั้งนี้ แรกๆอาจจะรุนแรงบ้าง แต่ผมยอมรับว่ารู้สึกดีขึ้นเยอะครับ เหมือนมันจะถนอมผมในบางครั้ง
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แต่สุดท้ายมันก็คือข่มขืนหละครับ
ตอนนี้ผมไม่มีแรงเลย เจ็บก็เจ็บ แถมหนักอีก เตียงตั้งกว้างมานอน กก กูทำไม่วะ ควายเอ้ย
ผ่านไปสักพัก ผมเริ่มมีแรงขึ้นมาบ้าง จึงเริ่มดันมัน ออกไปครับ ดูนาฬิกา ทุ่มนึงแล้ว ตายละ
ห้องกูไม่โดนงัดไปแล้วหรอป่านนี้ ต้องรีบกลับละ
ปกติผมก็สู้แรงมันไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
“มึงจะดิ้นทำไม นอนนิ่งๆน่า หรือว่าอยากต่ออีกรอบ”ลางสังหรว่าผมจะโดนอีกครับ
“ต่อพ่อมึงสิ ปล่อยกูจะกลับบ้าน” ผมพยายามงัดมือมันที่หนีบผมไว้ยังกะ คีมล็อก ออกครับ
อะไรของมันนักหนานี่ กูไม่ใช่ดาวโป๊นะ จะได้มาพิสวาสอะไรกูนักหนา
“เสียใจวะ มึงไม่อยาก แต่กูอยากอีกแล้ว” พูดเสร็จมันก็เริ่มลงมือไซ้ เลยครับ
“ไอ้ควาย มึงหยุดนะ กูจะกลับบ้านนนนนนน..........”
โปรดเติมคำในช่องว่างให้เต็ม...................................
ครั้งนี้นานกว่าตะกี้นิดนึงครับ ผมไม่ไหวแล้ว ไม่มีแรงแล้ว ขอนอนก่อนนะ เมื่อยๆๆไปหมดทุกส่วน
โดยเฉพาะช่วงล่าง แทบไม่มีแรงเลย
ผมเผลอหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ ตื่นมาดู เห็นไอ้ควายข้างๆนี่กอดผมกลมเลยครับ
ไรของมันวะไม่อึดอัดมั่งรึไงนะ กูเหนียวตัวจะแย่แล้ว โดยเฉพาะช่วงล่าง ไม่ได้ล้างออกเลย
ก็มันนะสิ แทบไม่ให้ผมกระดิกเลย ผมเหลือบไปมองเวลามันกี่โมงกี่ยามแล้วว้า
-** -ตี5 ตายห่าแล้วผม อาศัยตอนมันหลับอยู่ผมค่อยๆแกะมือตุ๊กแกมันออก
เบาๆกลัวมันตื่น
แต่พลาดจนได้ครับ
“มึงจะไปไหน ยังไม่เช้าเลย นอนต่ออีกหน่อยนะ”
“กูจะกลับบ้าน มันตี5แล้ว เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“อืม งั้นไปเถอะเจอกันที่โรงเรียนนะ”
มันพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา แล้วพลิกตัวไปอีกทาง นอนของมันไปต่อ
ผมก็ไม่สนใจหละครับ รีบหาเสื้อผ้า อ้าว ไปกองอยู่มุมห้องตอนไหนวะ ผมรีบไปหยิบมาใส่
แล้วออกไปอย่างเร็วครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย
ผมเดินลงมาชั้นล่าง เจอกับป้าอ้วน ซึ่งแกตื่นมา เตรียมอะไรต่างๆของแกพอดีครับ
“อ้าวแป้ง ป้าเห็นหายไปตั้งนาน นึกว่ากลับไปแล้ว”
“ออ พอดีมีธุระนิดหน่อยกับไอ้ พง นะครับป้า เลยเผลอหลับไปเลย”
“จ้า ทานอะไรไหมเดี๋ยวป้าหาให้ ก่อนไป ดูหน้าเราซีดๆนะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า พอดีผมต้องรียนะครับ เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“ออ จ้า งั้นปั่นรถดีๆนะจะ”
ผมหันไปไหว้ลานมอีกทีหนึ่ง แล้วรีบออกไปทันทีครับ
ผมกลับมาถึงห้องประมาณ ตี5 15 นาที ดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นี่ถ้าแม่รู้ว่าผมไม่ได้นอนที่ห้อง ทั้งคืนจะว่าอะไรไหมน้า คงโดนไม่ใช่น้อยทีเดียว
ผมรีบเข้าไปเดดูตู้เย็นทำอาหารทันทีครับ มีอะไรกินมั่งน้อ ผมหาอะไรง่ายๆไว้กิน เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนค่อยกิน
ผมรีบเข้าไปอาบน้ำครับ กลัวสาย พอเข้าไปในห้องน้ำแล้วมองสำรวจตัวเองดูครับ
-*- แม่งเอ้ย แดงเถือกไปทั้งตัว อะไรเนี่ย ถึงตรงนี้คิดถึงไอ้ตัวการทันที
คิดถึงเรื่องนี้น้ำตาผมก็ไหลออกมาดื้อๆครับ
ผมทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ชาตินี้ ถึงมีแต่เรื่องเลวร้ายเข้ามาในชีวิตผมตลอด
ผมช่างโชคร้ายจริงๆ เกิดมาอาภัพแท้
ผมอาบน้ำสักพัก ก็ออกมาครับ ใส่เสื้อผ้าแล้วไปกินอาหารง่ายๆที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้
พอเสร็จแล้ว กำลังดูตารางเรียนว่าจะจัดกระเป๋าเตรียมตัวออกไปโรงเรียน
เกิดหน้ามือเอาดื้อๆครับ รู้สึกเพลียๆยังไงไม่รู้ รู้ตัวเองครับ ว่ามันไม่ไหว
สงสัยจะเป็นไข้ ผมจึงลุกขึ้นค่อยๆเดินหยิบ ยาพาราหลังตู้เย็นมากินไป2เม็ด
แล้ววางเก็บกระเป๋า เก็บอะไรเข้าที่ให้เรียบร้อย ไม่ไหวแล้ว แป้งขอขาดเรียนสักวันนะครับ
เพลียจริงๆ
จะโทรไปบอกเพื่อนลาครูให้ เราก็ไม่มีโทรศัพท์กับเขา ใบลา ก็เสือกไม่มีเพื่อนอยู่ไกล้ๆกัน จะมีก็แต่ไอ้หมอนั่น
ไม่เอาดีกว่า
*************************-********************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
