ว่าจะไม่รักมึงแล้ว
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ว่าจะไม่รักมึงแล้ว  (อ่าน 276403 ครั้ง)

ออฟไลน์ astral

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3470
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +156/-5
มาเป็นกำลังใจจ้า พัฒนาฝีมือไป อาจไม่เร็ว แต่ไปอย่างมั่นคงน้า


ปล. "สำนวน" เป็นปัจจัย 1 ที่สำคัญในการดึงดูดผู้อ่านนะ และทำให้งานเขียนมีมิติและเอกลักษณ์นะ เราว่า

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
ขอสักครั้งเถอะตาพง  :เตะ1:  :เตะ1:  :เตะ1:  :เตะ1:  :เตะ1:
จะเลวไปถึงไหน คนเขาต้องกลับบ้านไปทำกับข้าวให้แม่กินนะ   :เตะ1:  :เตะ1:  :เตะ1:
เรื่องนี้เชียร์ พี  :a1:  :a1:  :a1:

ออฟไลน์ สาวเครือฟ้า

  • "IF I WERE A BOY"
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 607
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-0
    • http://images.forstudent.com/
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

MoD_els

  • บุคคลทั่วไป
อ่าเป็นกำลังใจให้นะครับ พยายามต่อไปนะครับ สู้ๆครับ เขียนเรื่อยๆนายต้องเก่งแน่ครับ  :a9:
ปล. อ่านรีของ เจ้ oaw_eang แล้วได้ไรเยอะเลยแฮะ ไว้จะลองเอาไปตรวจใช้กับเรื่องที่กำลังเขียนดู
แต่ว่าผมแอบขัดเล็กน้อยในข้อ ค. อ่ะนะครับ ตรงที่เจ้บอกว่า
" ดังนั้นการใช้ไม้ยมกตามหลังคำเป็นการย้ำให้เน้นถึงความไม่แน่ใจของผู้พูด  ฉะนั้นถ้านู๋จะใส่ก็ดูให้ดี"
ตามจริงผมก็ไม่ได้เรียนมาทางด้านภาษาหรอกนะครับ แต่ผมว่า การใช้ไม้ยมกหรือพูดง่ายๆก็คือคำซ้ำ
มันใช้ได้หลายแนวทางนะครับ ไม่ใช่เฉพาะเน้นความไม่แน่ใจอ่ะครับ บางทีคำซ้ำใช้เน้นข้อความเมื่อเป็นคำสั่ง
อย่างเช่น เดินช้าๆ วิ่งเร็วๆ พูดดังๆ หรือบางทีอาจใช้เพื่อแสดงจำนวนที่เป็นพหุพจน์ก็ได้นะครับ
อย่างเช่น เด็กๆเดินกันเต็มสยาม ลูกๆเธอไปไหนหมดล่ะ
อันนี้คือที่ผมเข้าใจอ่ะนะครับ เลยคิดเห็นไม่ตรงกับเจ้เท่าไหร่ในข้อนี้
ปล.2 ถ้าที่ผมเข้าใจมันผิดไงเจ้ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ เจ้น่าจะมีประสบการณ์ทางเรื่องการเขียนนิยายเยอะกว่าผมเพราะเจ้น่าจะอ่านมาเยอะกว่า
ปล.3 อ้อ...เจ้อย่าคิดว่าผมตบหัวแล้วลูบหลังนะเจ้ แบบว่าข้อนี้ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่
ปล.4 ไงรีบมาต่อนะครับคนเขียน

ออฟไลน์ DeShiWa

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-9
 :impress: :impress: :impress:

เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับผม

รออ่านอยู่นะครับผม เขียนมาเถอะครับ

อ่านอยู่แล้ว อย่าเกร็งนะครับ

คนอ่านชอบอยู่แล้วครับผม

 :impress: :impress: :impress:

ออฟไลน์ Just let it be

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 979
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
ตามมารอต่อปายยย

และให้กำลังใจคนเขียนด้วยคร้าบบบบ

สู้ๆ  :m4:

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
แง่ว มารอแต่เช้าอีกวัน
 :m11: :m11: :m11:

antoniorey

  • บุคคลทั่วไป
ใช้เวลาไม่นานนักผมก็กลับมาถึงบ้าน กุลวัฒนชัย  แต่แปลกแฮะ คราวนี้

คนเปิดประตู ไม่ใช่ ไอ้บ้านั่น แต่เป็น ลุงแก่ๆคนหนึ่งๆ ผมไม่พูดอะไรมาก บอก

เพียงแต่ว่า ไปจ่ายตลาดให้ป้าอ้วน ลุงแกก็ยิ้มๆ แล้วผมก็เดินตรงไปเพื่อหาป้าอ้วน

คนบ้านนี้ นิสัยดีกันทั้งนั้น เป็นกันเอง ยกเว้น ไปควาย อยู่ตัวเดียวไม่ไหวเลยจริงๆ
  ต่อไปนี้ ผมคงต้องระวังตัวขึ้นอีกหลายเท่าเมื่อเข้ามาในบ้านนี้

เพื่อไม่ให้เกิดเหตการณ์เหมือนดังวันก่อนอีก แค่นี้ผมก็แย่พอแล้วฮะ
ผมเอาของที่ไปซื้อมาตามรายการ ให้ ป้าอ้วน ทักทายกับแกเล็กน้อย  กำลังว่าจะกลับ เพราะมัน
เริ่มที่จะมืดแล้ว แม่ก็คงไปทำงานแล้ว ต้องรีบกลับไปเฝ้าห้อง
แต่เหมือนแกจะนึกบางอย่างขึ้นได้จึงเรียกผมไว้ก่อน

“มีอะไรครับป้า”

“ออ ป้าอยากจะรบกวนเรานิดนึงนะเจ้าแป้ง พอดีสาวใช้มันไม่ว่างกัน
ช่วยยก ถาดแซนวิส กะนม แก้วนี้ขึ้นไปข้างบนที ห้องแรกเลยนะจะ
ป้ารบกวนเรานิดนึง”

“ไม่เป็นไรครับป้า เดี๋ยวผมยกขึ้นไปให้ ห้องแรกเลยใช่ไหมครับ”

“จ้า ป้าขอบใจเรามากนะ รบกวนเราอีกแล้ว”

“แหะๆๆๆ” ผมได้แต่ยิ้มเขินๆ แล้วรีบยกขึ้นไปครับ จาได้รีบกลับบ้าน

มาถึงตรงนี้ไม่รู้เวรกรรมอะไรของผม ไอ้ความคิด สติที่ต้องระวังตัวดันเลือนหายไป

คือความหวาดระแวงเกิดหายไปชั่วขณะ จึงทำให้ผมประมาทไปพอสมควร
ยกขึ้นไปเดินลิ่วๆ ลืมไปแล้วว่าผมกำลังอยู่ในถ้ำเสือ

แปปเดียวผมขึ้นมายืนที่หน้าห้อง จึงวางถาด ลง แล้วเคะประตูครับ
เคาะสักพัก ไม่มีคนมาเปิด จะเอายังไงดีละที่นี้

“เอาวะ แค่เอาเข้าไปวางไว้ให้เขาคงไม่ว่าอะไร จะได้รีบกลับ”
ผมตัดสินใจบิดลูกบิดดู ปรากฎว่าไม่ไดล็อกครับ เออ เคาะอยู่ตั้งนานเรา

ผมเลยถือวิสาสะ ยกถาดแซนวิส กะนม เดินเข้าไปในห้อง  โห ห้องใครวะเนี่ย ยังกะห้องประชุม ใหญ่จริงๆฮะ อยู่เข้าไปได้ไงคนเดียว พวกคนรวยนี่รกโลก กินพื้นที่จริงๆ
 ผมเห็นโต๊ะนั่งเล่นตั้งอยู่กลางห้อง เลยกะว่าจะยก ไปวางไว้ตรงนั้น แล้วเผ่นซะ

พอผมวางถาดลง
“กลิ๊ก กร๊อกๆ” เสียงลงกลอนลูกบิด และกลอนประตูพร้อมกัน สองชั้น

ผมหันขวับทันที ตอนเข้ามาไม่เห็นมีใครอยู่ตรงนั้น ผีหลอกตูป่าววะ
แต่ยิ่งกว่าผีหลอกครับ ไอ้เหี้ยพง มันใส่แต่บ๊อกเซอร์ เดินยิ้มๆแบบ กวนตีนสุดๆมาหาผมแล้ว

“ไงอีกระเทย ไม่ไหวเลยนะมึง แอบเข้าห้องคนอื่น”
หาว่าไงนะ นี่ห้องมัน แล้วกูกำลังอยู่ในห้องมันที่ลงกลอนเรียบร้อยแล้ว  สอง ต่อ สอง-*-

“ป้าอ้วนให้กูยกของขึ้นมา ไปละ”
ผมพยายาม ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเท่าที่จะทำได้ ทั้งกลัวทั้งสั่น

ปกติผมไม่กลัวหรอกนะ แต่หลังจากเหตุวันนั้น เจอมันทีไรใจแป้วๆยังไงไม่รู้

ผมพยายามไม่มองหน้ามัน เดินกลับเลยครับ แต่พอจะไปถึงประตูซึ่งมันยืนดักทางอยู่

มันผลักอกผม แบบ มาทางไหนไปทางนั้นเลยครับ

“มึงจะไปไหน” มันเริ่มขึ้นเสียงแล้วครับ

“กู  จะ  กลับ   บ้าน” ผมพูดเน้นๆ ช้าๆ มองหน้ามันเลยครับ ไม่รู้ความกล้ามาจากไหน
สงสัยสัญชาติญาณเอาตัวรอดมั้งครับ

“จะรีบกลับไปไหน อีกระเทย” มันเดินช้าๆเอื่อยๆ เข้ามาแล้วครับ

“มึงว่ากูเป็นกระเทย มึงมันก็ไอ้เกย์โรคจิตดีๆนี่เอง ทำคนไม่มีทางสู้ แมนตายละมึง”
เหลืออดแล้วครับ จะมากดขี่อะไรกันนักหนา

มันไม่พูดอะไรอีกมากครับ แต่ดูสีหน้าคงโมโหสุดขีดไปแล้ว มันจับข้อมือผม ลากผมไปที่เตียงนอน
ของมัน ซึงใหญ่ๆมากๆๆๆๆๆๆๆ
ผลักผมลงไปลเยครับ
ผมพยายามดิ้นสู้เท่าที่แรงจะมี แต่มันก็เหมือนเดิมหละครับ สู้มันไม่ไหวหรอก
ผมจึงพยายามใช้จิตวิทยาครับ เผื่อมีทางรอด

“นั่นไง กูว่าแล้ว มึงมันก็เกย์ดีๆนี่เอง ไอ้เกย์หน้าตัวเมียเอ้ย”
สงสัยผมต้องตกจิตวิทยาแน่ๆครับ มันไม่ได้ช่วยอะไรผมเล้ย
กลับหนักไปกว่าเก่า

“แล้วไง กูมันชั่ว มึงก็เมียกูแล้วอย่างมึงเรียกว่าอะไร” ดูมันครับ ไปเป็นเมียมันตั้งแต่เมื่อไหร่

“ปล่อยกูนะไอ้สัด ใครเมียมึง ปล่อยกู...................”
ปรากฎว่าครั้งนี้ก็อีกตามเคยครับ เติมเอาเอง........................................แหะๆๆๆๆ

ผ่านไปพอสมควร ผมหมดไปแล้วซึ่งเรี่ยวแรง เจ็บก็เจ็บ ทั้งแค้นมันนัก อยากตีมันให้ตายจริงๆ

ทำไมมันถึงข่มเหงผมนัก ชาติก่อนไปทำอะไรให้มันนี่  ตอนนี้มันนอน ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน กอดผมแน่นเลยครับ

ครั้งนี้ผมรู้สึกต่างจากครั้งแรกไปอย่างหนึ่งคือ ครั้งแรก เหมือนโดนข่มขืนแบบ ทารุณนะครับ

ครั้งนี้ แรกๆอาจจะรุนแรงบ้าง แต่ผมยอมรับว่ารู้สึกดีขึ้นเยอะครับ เหมือนมันจะถนอมผมในบางครั้ง
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แต่สุดท้ายมันก็คือข่มขืนหละครับ

ตอนนี้ผมไม่มีแรงเลย เจ็บก็เจ็บ แถมหนักอีก เตียงตั้งกว้างมานอน กก กูทำไม่วะ ควายเอ้ย
ผ่านไปสักพัก ผมเริ่มมีแรงขึ้นมาบ้าง จึงเริ่มดันมัน ออกไปครับ ดูนาฬิกา ทุ่มนึงแล้ว ตายละ

ห้องกูไม่โดนงัดไปแล้วหรอป่านนี้  ต้องรีบกลับละ

ปกติผมก็สู้แรงมันไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
“มึงจะดิ้นทำไม นอนนิ่งๆน่า หรือว่าอยากต่ออีกรอบ”ลางสังหรว่าผมจะโดนอีกครับ

“ต่อพ่อมึงสิ ปล่อยกูจะกลับบ้าน” ผมพยายามงัดมือมันที่หนีบผมไว้ยังกะ คีมล็อก ออกครับ
อะไรของมันนักหนานี่ กูไม่ใช่ดาวโป๊นะ จะได้มาพิสวาสอะไรกูนักหนา

“เสียใจวะ มึงไม่อยาก แต่กูอยากอีกแล้ว” พูดเสร็จมันก็เริ่มลงมือไซ้ เลยครับ

“ไอ้ควาย มึงหยุดนะ กูจะกลับบ้านนนนนนน..........”

โปรดเติมคำในช่องว่างให้เต็ม...................................

ครั้งนี้นานกว่าตะกี้นิดนึงครับ ผมไม่ไหวแล้ว ไม่มีแรงแล้ว ขอนอนก่อนนะ เมื่อยๆๆไปหมดทุกส่วน

โดยเฉพาะช่วงล่าง แทบไม่มีแรงเลย

ผมเผลอหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ ตื่นมาดู  เห็นไอ้ควายข้างๆนี่กอดผมกลมเลยครับ

ไรของมันวะไม่อึดอัดมั่งรึไงนะ  กูเหนียวตัวจะแย่แล้ว โดยเฉพาะช่วงล่าง ไม่ได้ล้างออกเลย

ก็มันนะสิ แทบไม่ให้ผมกระดิกเลย ผมเหลือบไปมองเวลามันกี่โมงกี่ยามแล้วว้า
-** -ตี5  ตายห่าแล้วผม  อาศัยตอนมันหลับอยู่ผมค่อยๆแกะมือตุ๊กแกมันออก
เบาๆกลัวมันตื่น
แต่พลาดจนได้ครับ

“มึงจะไปไหน ยังไม่เช้าเลย นอนต่ออีกหน่อยนะ”

“กูจะกลับบ้าน มันตี5แล้ว เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“อืม งั้นไปเถอะเจอกันที่โรงเรียนนะ”
มันพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา แล้วพลิกตัวไปอีกทาง นอนของมันไปต่อ

ผมก็ไม่สนใจหละครับ รีบหาเสื้อผ้า อ้าว ไปกองอยู่มุมห้องตอนไหนวะ ผมรีบไปหยิบมาใส่

แล้วออกไปอย่างเร็วครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย

ผมเดินลงมาชั้นล่าง เจอกับป้าอ้วน ซึ่งแกตื่นมา เตรียมอะไรต่างๆของแกพอดีครับ

“อ้าวแป้ง ป้าเห็นหายไปตั้งนาน นึกว่ากลับไปแล้ว”

“ออ พอดีมีธุระนิดหน่อยกับไอ้ พง นะครับป้า เลยเผลอหลับไปเลย”
“จ้า ทานอะไรไหมเดี๋ยวป้าหาให้ ก่อนไป ดูหน้าเราซีดๆนะ”

“ไม่เป็นไรครับป้า พอดีผมต้องรียนะครับ เดี๋ยวไปเรียนสาย”

“ออ จ้า งั้นปั่นรถดีๆนะจะ”

ผมหันไปไหว้ลานมอีกทีหนึ่ง แล้วรีบออกไปทันทีครับ

ผมกลับมาถึงห้องประมาณ ตี5 15 นาที ดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นี่ถ้าแม่รู้ว่าผมไม่ได้นอนที่ห้อง ทั้งคืนจะว่าอะไรไหมน้า คงโดนไม่ใช่น้อยทีเดียว

ผมรีบเข้าไปเดดูตู้เย็นทำอาหารทันทีครับ มีอะไรกินมั่งน้อ  ผมหาอะไรง่ายๆไว้กิน เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนค่อยกิน

ผมรีบเข้าไปอาบน้ำครับ กลัวสาย  พอเข้าไปในห้องน้ำแล้วมองสำรวจตัวเองดูครับ

-*- แม่งเอ้ย แดงเถือกไปทั้งตัว อะไรเนี่ย ถึงตรงนี้คิดถึงไอ้ตัวการทันที
คิดถึงเรื่องนี้น้ำตาผมก็ไหลออกมาดื้อๆครับ
ผมทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ชาตินี้ ถึงมีแต่เรื่องเลวร้ายเข้ามาในชีวิตผมตลอด

ผมช่างโชคร้ายจริงๆ เกิดมาอาภัพแท้

ผมอาบน้ำสักพัก ก็ออกมาครับ ใส่เสื้อผ้าแล้วไปกินอาหารง่ายๆที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้

พอเสร็จแล้ว กำลังดูตารางเรียนว่าจะจัดกระเป๋าเตรียมตัวออกไปโรงเรียน

เกิดหน้ามือเอาดื้อๆครับ รู้สึกเพลียๆยังไงไม่รู้ รู้ตัวเองครับ ว่ามันไม่ไหว

สงสัยจะเป็นไข้  ผมจึงลุกขึ้นค่อยๆเดินหยิบ ยาพาราหลังตู้เย็นมากินไป2เม็ด

แล้ววางเก็บกระเป๋า เก็บอะไรเข้าที่ให้เรียบร้อย ไม่ไหวแล้ว แป้งขอขาดเรียนสักวันนะครับ

เพลียจริงๆ

จะโทรไปบอกเพื่อนลาครูให้ เราก็ไม่มีโทรศัพท์กับเขา ใบลา ก็เสือกไม่มีเพื่อนอยู่ไกล้ๆกัน จะมีก็แต่ไอ้หมอนั่น
 ไม่เอาดีกว่า
*************************-********************
 :o11:

antoniorey

  • บุคคลทั่วไป
รอแปปนะขอรับเดวมาอีก นั่งขัดนั่งเกลาก่อน :o11: :o11: :o11:

ออฟไลน์ kaporzung

  • magKapleVE
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1328
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-2
    • Get vivid impressions and unforgettable emotions
มาปูเสื่อนอนรอแล้วนะจ๊ะ กะลังเพลินเลย  :m4:

อย่าให้ขาดช่วง มาม๊ะ ต่อเรยๆๆ :m12:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ astral

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3470
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +156/-5
มารอจ๊ะ  :o8:

ออฟไลน์ สาวเครือฟ้า

  • "IF I WERE A BOY"
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 607
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-0
    • http://images.forstudent.com/
มารอด้วยคนครับ
 :m27: :m27: :m27: :m27: :m27:

antoniorey

  • บุคคลทั่วไป
หลังจากหมอนั่นกลับไปได้ไม่นานนัก ผมก็ลุกตื่นมาอาบน้ำ รู้สึกวันนี้มันสดชื่น

เสียจริงๆ ผมอาบน้ำไป ฮัมเพลงไป เฮ้อ สบายใจโล่งใจเสียจริง

แต่เมื่อคืนนี้  ยิ่งกว่านี้อีก เพราะอะไรคิดเอาเองนะครับ

ตัวหมอนั่นหอมชะมัด ไม่อยากปล่อยเลย ให้ตายสิ  ผมชักติดใจ
หมอนั่นแล้วสิ  ไม่รู้ไปติดใจเอาตอนไหน อาจจะ ตอนอยู่ในสวนนั้นแล้วมั้ง

ไม่คิดว่าจะขาว จะหอมซะขนาดนั้น เสียอย่าง ปากดีชิบหาย แต่ก็ไม่เป็นไร
ยังไงความหอมก็ชนะอยู่ดี หุๆๆๆ แล้ว..... สรุปเราเป็นเกย์ใช่ไหมนี่

ถึงตรงนี้ผมขมวดคิ้ว ชั่งใจตัวเอง พอสมควร  ตกลงมันยังไงกันแน่วะกูเนี่ย

เออ เกย์ก็เกย์วะ ติดใจมันไปแล้วนี่  เฮ้อ ว่าแต่มัน ดันเข้าตัวเองแล้วสิผม

ผมรีบอาบน้ำ ทานข้าวและเร่งลุง หมาน คนขับรถให้ไวกว่าปกติ ไม่ไหววะ คิดถึงมันจัง
เป็นเอามากเลยผม รู้ว่ามันไปเรียนแต่เช้า ต้องรีบไปและ

ผมมาถึงโรงเรียน ก็เดินดุ่มๆ ตามหามันเลยครับ มันต้องมาถึงก่อนผมแน่

ปรากฎว่าเช้านี้ ไม่เห็นมันเลยครับ ไปไหนของมันนะ หลบหน้าผมเรอะ ฮึ่มๆๆ

แบบนี้ต้องเจอดี บังอาจปล่อยให้ผมตามหาทั้งเช้า  คือทำใจนะครับ ผมคน
โมโหง่ายนิดนึง
เข้าแถวก็ไม่เจอ-*-

เข้าห้องเรียนก็ไม่เจอะ-*-

เฮ้ย สรุปว่าวันนี้ ในขาดเรียนหรอเนี่ย มึงนะมึง แค่หลบหน้ากูถึงยอมขาดเรียนเลยเรอะ

เพื่อให้แน่ใจ พอหมดคาบ ผมจึงเดินไปถามกระเทย เพื่อนมันสองคนครับ

“ นี่มึงสองคนนะ วันนี้อีกระเทยแป้งเพื่อนมึงไปไหน” ปากผมยังคงเส้นคงวาครับ

“ไม่รู้สิ กูสองคนก็ไม่เห็นมันเลยตั้งแต่เช้า สงสัยมันหยุดเรียนนะ มึงจะถามหามันทำไม”
เพื่อนมันคนหนึ่งตอบมาครับ รู้สึกชื่ออ้นมั้ง

“ออ หรอ หวังว่าคงไม่นอนซม ตายไปแล้วนะ”

“นี่ไอ้ พง กูถามมึงจริงๆ มึงจะไปจองล้างจองผลาญมันทำไมนักหน้าอีแป้งนะ มึงไม่สงสารมันบ้างหรอ

ตัวมันก็เล็กกว่ามึง อีกทั้งภาระทางบ้านของมันอีก มันเกิดมาชะตาอาภัพพ่อก็ไม่มีกับเขา

บ้านมันก็ไม่ได้ร่ำได้รวยเหมือนมึง ปากกัดตีนถีบด้วยซ้ำ มึงจะไปซ้ำเติมมันทำไม
มันไปทำอะไรให้มึง  มึงทำคนแบบมันได้ มึงยังเป็นคนอยู่รึเปล่าไอ้พง” ผมโดนชุดใหญ่เลยครับ

ดูเหมือนเพื่อนมันจะพูดให้ผมแบบเหลืออดเต็มที แต่ก็ทำเอาผมอึ้งไปเหมือนกัน กับความจริงที่ได้รับรู้

“เรื่องของกู” ผมพูดกับมันสองตัวแล้วเดินหนีออกมาเลยครับ ตอนนี้อารมร์เป็นแบบไหน

ผมเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนชั่วยังไงไม่รู้

ผมหลบมานั่งคนเดียวสักพัก จึงกลับเข้าไปเรียนต่อ เพราะ ยังมีอีก 1คาบก่อนจะเที่ยง

ผมเรียนแบบไม่มีสมาธิเลยครับ คิดถึงมันจริงๆ ผมทำร้ายมันขนาดนั้นเลยหรือนี่

พอหมดคาบ ผมก็ไปทานกลางวันกับเพื่อนๆครับ แต่ก็นั่งเขี่ยข้าวเหมือนเดิมนั่นแหละ

ใจผมไปอยู่อีกที่แล้ว เพื่อนมันถามผมก็ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ

พักเที่ยงนั้นผมนั่งเหม่อคิดถึงมันตลอด จนเพื่อนๆพากันแซว คิดถึงใคร สาวที่ไหนรึเปล่า

ผมก็ได้แต่ยิ้มๆตอบไป

พอหมดคาบสุดท้ายของวัน ผมรีบเดินไปหาเพื่อนมันสองคนทันทีครับ

“มีอะไรไอ้ พง จะต่อยพวกกูสองคนรึ” หนึ่งในสองคนนั้นถามเมื่อผมมายืนดักหน้าพวกมันอย่างเอาเรื่อง

“ป่าวๆๆๆ กูจะถามว่ามึงสองคน รู้จักบ้านแป้งไหม แล้ว... มึงสองคนจะไปเยี่ยมมันไหม”

ผมตัดสินใจถามออกไปจนได้ครับ รู้สึกอายนิดๆ

“กูสองคนก็ไม่เคยไปนะ แต่มันเคยให้ที่อยู่ไว้อยู่คิดว่าคงพอไปถูก กูสองคนก็ว่าจะลองไปหามันสักหน่อย ปกติมันคงไม่ขาดเรียนถ้าไม่มีเรื่องอะไรหนักหนาจริงๆ แล้ว.. มึงถามทำไม”

“กูไปด้วยนะ กูไม่สร้างความเดือดร้อนอะไรหรอก กูสัญญานะๆๆๆ” ผมรีบชู2นิ้ว ให้มันสองคน ก่อนที่มันจะปฏิเสธผม

“กูสองคนจะแน่ใจได้ยังไง ว่ามึงจะไม่แกล้งมันอีก”

“เอาน่า กูลูกผู้ชายพอ เอาเป็นว่ากูรักษาสัญญาแล้วกันน่า” ขนาดนี้แล้วผมคงทำร้ายมันไม่ลง

แล้วหละครับ ยิ่งรู้ความจริงเกี่ยวกับมัน ยิ่งสงสาร ยิ่งหลงเข้าไปใหญ่ แหะๆๆ

ขณะที่เรา3คนกำลังเดินเพื่อไปขึ้นรถเมล์หน้าโรงเรียนกัน ผมรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย
เพราะว่านี่เป็นการขึ้นรถเมล์ครั้งแรกของผมเลยครับ และจะได้ไปบ้านแป้งด้วย

ขณะที่เรารอรถเมล์กันอยู่นั้น ตัวมารก็มาเยือนครับ ไอ้รุ่นพี นั่นเอง มันเห็นสองคนนี่มั้งครับเลยเดินมาหา

“เอ้า อ้น ป๋อง ไหงวันนี้ขึ้นรถเมล์ละปกติ รถมารับนี่”

“ออ คือวันนี้เราจะไปเยี่ยมไอ้แป้งมันนะฮะ พอดีวันนี้มันขาดเรียน ไม่รู้มันเป็นอะไรปกติไม่เคยขาด
คือจะแวะไปดูหน่อยนะฮะ”

“ เออ พี่ว่าอยู่ ว่าวันนี้ทำไมไม่เห็นเลย มองหาทั้งวัน ว่าจะเข้าไปถามเราสองคน ก็วุ่นๆอยู่ เอางี้ พี่ไปด้วย”
“ดีๆๆ พี่ไปเยี่ยมอีแป้งมันต้องดีใจแน่ๆเลยฮะ”
ผมเกิดหมั่นไส้ไอ้ควายนี่ขึ้นมาทันที อีสองตัวนั่นก็เออ ออ ห่อหมกกันเหลือเกิน

ทีผมบอกจะไปด้วย มันทำยังกะผมจะไปฆ่าแป้งงั้นแหละ ที่ไอ้หมอนี่ขอคำเดียว
เสือก ชวนเขาซ้ำอีก ฮึ่มๆๆ


เรารอกันไม่นานนักรถเมล์ก็มาครับ ยอมรับว่าตื่นเต้นจริงๆ แค่ขึ้นรถเมล์นะเนี่ย

ผมขึ้นไปนั่งได้สักพัก ก็มีคนเดินเก็บเงินมาเรื่อยๆครับ พอมาถึงผมฮึ่ม

ผมก็ควักตังจ่ายไป ปรากฎว่า คนเก็บตังจ้องหน้าผมใหญ่เลยครับ
อะไรละ ผมก็จ่ายแล้วนี่

“น้อง แบงก์ย่อยไม่มีหรือไง แบงก์พันไม่มีตังค์ทอน”
แกมองหน้าผมอย่างเอาเรื่องพอสมควร
“ก็ ผมไม่มีนี่ครับ มีแต่แบงก์นี่ และก็บัตรเครดิต”
ผมตอบไปตามจริงครับ

“รวยเรอะ อวดรวยเรอะ คิดว่ารวยนักเรอะไง ทำเป็นอวด”

ไม่รู้แกอารมณ์เสียมาจากไหนใส่ผมเป็นชุดเลยฮะ
ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ยังดีที่ อ้นมันมาเคลียร์ให้ผมไม่งั้นแย่แน่

“เออ พี่ครับ ผมจ่ายแทนก็ได้ คือ มันเพิ่งหัดขึ้นรถเมล์ครั้งแรกนะครับ เด็กมันไม่เคย”
“ออ พวกลูกคุณหนูนี่เอง มิน่าละ”

แกมองผมแบบเหยียดๆ แล้วรับแบงก์ 20 จากอ้นไป ผมได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆคักๆ ของคนบนรถ

ไรวะเนี่ย ผมกลายเป็นตัวตลกเรอะเนี่ย

ก็คนมันไม่เคยไม่รู้จะให้ทำไงนี่ ผิดซะงั้นผม

เรานั่งรถกันสักพัก อ้นกับป๋อง มันก็บอกพวกเราลงรถกัน
จะว่าไปตรงซอยนี่ก็ไกล้กับบ้านผมนิดเดียวเอง
แค่ถัดไป2 ซอย  รู้ว่าบ้านแป้งมันอยู่ซอยนี้ แต่ไม่รู้อยู่ตรงไหน

สองตัวนั้นมันพากันยก สมุดโน๊ตพวกมันมาเปิดดู แล้วพากันไปตามที่อยู่ที่
มันจดไว้

ผมกับไอ้รุ่นพี่คนนั้น ก็ตามมันไป

เข้าไปในซอย ไม่ลึกเท่าไหร่ เรา 4คนก็มาหยุดยืน ตรงหน้า ตึกแถวห้องเช่า ที่เริ่มเก่าแล้ว

แต่ยังพอดูดีอยู่ ผมไม่คิดอะไรมาก เพราะรู้อยูว่าแป้งฐานะเป็นอย่างไร

เพื่อนมันสองคนก็เฉยๆ ไม่มีปฏิกริยาอะไร

แต่ผมสังเกตุเห็น  ไอ้รุ่นพี่คนนั้นมันทำหน้าเหยียดๆยังไงไม่รู้

แต่มันแสร้งทำหน้ายิ้มๆ เมื่อ สองตัวนั่นหันมามอง

เราพากันเดินเข้าไปในห้องเช่า ผ่านไปหลายห้องพอสมควร สภาพห้องเช่านี้ค่อนข้างแออัดกันพอสมควร ผ่านไปสักพักเราก็มาหยุด

ยืนอยู่หน้าห้องหมายเลข  16 ตามที่ในสมุดโน๊ต ของอ้นและป๋องมันจดไว้

เรามองหน้ากันแล้วก็ตัดสินใจเคาะ ไปนานนักก็มีหญิงวัยกลางคนเดินออกมาเปิดประตู

“มาหาใครหรอจ๊ะ”

“เออ นี่ใช่ห้องแป้งรึเปล่าครับ”

“ออ ใช่จ๊ะ ทำไมหรอจะ”

“คือ พวกผมเป็นเพื่อนของแป้ง นะครับ วันนี้เห็นแป้งขาดเรียนเลยมาดูนะครับ
ว่าเป็นอะไรไหมเอาการบ้านมาบอกด้วยฮะ” อ้นกับป๋อง มันผลัดกันตอบเธอไป

“ออ งั้นเข้ามาก่อนจะ น้าเป็นแม่ของแป้ง นะจะ เรียกแม่เลยก็ได้”

เธอพูดแล้วยิ้มเชิญพวกผมเข้าไปในห้อง
ผมสังเกต ดูเธอ จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยพอสมควรนะครับ ขนาดไม่แต่งตัว

มิน่าละ ลูกออกมาคงได้แม่แน่ๆเลย อิๆๆๆ

พอพวกผมเข้ามาในห้อง  ผมลองสังเกตดูสภาพของห้อง และการตกแต่ง

ห้องจัดว่าแคบทีเดียวครับ มีทีวี และตู้เย็น ที่ดูค่อนข้างเก่าแล้ว คงใช้แบบตามมีตามเกิดหละครับ

มีห้องน้ำเล็กๆในตัวและมีมุมสำหรับล้างจานและซักผ้า ถึงห้องเล็กแต่ยอมรับว่าจัดของได้เป็นระเบี่ยบมากๆครับ

ผมยอมรับเลยว่าคนจัด เอาใจใส่มากๆ ถึงของ และห้องจะเก่าแต่ไม่สกปรกเลยสักนิด

ผมมัวแต่ดูเพลิน จนลืมไปเลยว่ามาทำไม มองกลับมาอีกที เห็น สองคนนั้น กำลังนั่งลง

ล้อมอะไรสักอย่างนึ่งที่นอนอยู่บนพื้นห้อง มุมหนึ่งที่เป็นที่สำหรับนอน

ผมเลยรีบเดินเข้าไปดูปรากฎว่าเป็นแป้งครับ ผมตกใจกับภาพที่เห็นพอสมควร

หน้าซีดมากๆเลยครับ  ปกติถึงจะตัวเล็กแต่เห็นแข็งแรงดี ไงมานอนป่วยโทรมแบบนี้ได้

“แป้ง มิน่าละ เพราะแกไม่สบายนี่เอง แกถึงขาดเรียน แล้วคุณแม่พาแป้งไปหาหมอรึยังครับ”

อ้นมันถามแม่ของแป้งด้วยอากรเป็นห่วงเป็นใย ผมก็ได้แต่นั่งลงข้างๆแป้งนั่งมองเงียบๆ

“ออ ไม่มีอะไรมากหรอกจะ เด็กๆ นอนอีกสักพักก็หายแล้วหละ เป็นแบบนี้ประจำลูกคนนี้”
เธอพูดแล้วยิ้มให้พวกผมครับ โอ้ว แม่กับลูกยิ้มเหมือนกันเลยครับ

“คือผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีธุระนิดหน่อย ไปก่อนนะครับ”

ไอ้พี่พีครับ ตั้งแต่เข้ามามันไม่ยอมนั่งเลยครับ ทำหน้ายังกะรังเกียจพื้นห้องยังไงยังงั้น

มันพูดจบไหว้ลาแล้วเดินออกไปเลยครับ ก่อนจะไปยังหันมาส่งสายตาแบบดูถูกทางพวกผมอีก

เห็นแล้วคันตีนยิกๆเลยครับ ธาตุแท้ออกจนได้นะมึง

พวกผมนั่งคุยกับแม่ของแป้งสักพัก ผมก็ได้รู้ความจริงอีกหลายๆเรื่องเลยครับ

ทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นไปอีกกับการกระทำที่ผ่านมา  ทำให้ผมรู้สึกเห็นใจในโชคชะตาของแป้งมากขึ้นทีเดียว เราคุยกันได้สักพัก พวกเราก็พากันขอตัวกลับ  เราลาแม่ของแป้งก็เดินกันออกมาเลยครับ

ระหว่างที่เรา3คนเดินออกมาหน้าปากซอย พวกกันก็คุยกันอะไรไปเรื่อยหละครับแต่มีเรื่องหนึ่งทำให้ผมดีใจไม่น้อยทีเดียว

“อีป๋อง มึงเห็นมะวันนี้ ไอ้พี่พีของมึง มันทำอะไร”

“กูไม่ได้ตาบอดนะอีอ้น แม่งตอนแรกบอกว่าไม่สนฐานง ฐานะ แล้วไหงเป็นงี้วะ”

“เขาเรียกว่าลายออกนะมึง กูว่าดีแล้วหละ อีแป้งจะได้ปลอดภัยจากคนไม่ดี”

“อืมๆๆ  แล้วอีแป้งไปโรงเรียนได้แล้วค่อยบอกมันนะ”

“อืมๆๆ”รับกลับเถอะ จะทุ่มหนึ่งแล้ว

“เออ แล้วไอ้พง มึงหละกลับยังไง นั่งรถกลับเองเป็นป่าว”

ผมนิ่งฟังอยู่นาน ในเมื่อมันถามผม ผมก็เลยเล่าควาใจริงให้มันฟังครับ ว่า

บ้านผม อยู่ไกล้ๆนี่เอง พวกมันก็พากันถึงบางอ้อ เลยครับ

“อ้าว แล้วทำไม ให้พวกกูพามาบ้านอีแป้งละ บ้านมึงอยู่แค่นี้เอง”

“กูรู้ว่าบ้านมันอยู่ซอยนี้ แต่ไม่รู้อยู่ตรงไหน ห้องไหนไง”

“ออ แล้วมึงนะ รักษาสัญญาด้วยนะ”

“สัญญาไรวะ”

“ก็ตอนเย็นไง ที่มึงบอกว่ะไม่แกล้งมันอีกไง”

“ได้ๆๆ กูรักษา กูสัญญา”

จากนั้นพวกผมก็แยกกันครับ กลับใครกลับมัน

บ้านผมอยู่ไม่ไกล เดินเอาดีกว่า จะได้คิดอะไรไปด้วย
ผมเดินอยู่สัก15 นาทีก็ถึงบ้านครับ
แม่และนมอ้วน พากันเข้ามาถามผมใหญ่เลยไปไหนมา ทำไมไม่กลับ กับ ลุงหมาน

ผมก็เลยบอกไปว่าเดินเล่นไปนั่นมานี่ ไปเรื่อยหละครับ แหะๆ

เฮ้อ  ถึงผมอยู่บ้านแต่ตอนนี้ใจผมอยู่อีกที่หนึ่งแล้วครับ คิดถึงมันจริงๆ

สงสัยมันแค้นผมที่แกล้งมันมาก เลยเล่น ของใส่ผมมั้ง

ผมถึงได้คิดถึงมันเหลือเกิน เฮ้อออ และเฮ้อออออ
**********************-**************

antoniorey

  • บุคคลทั่วไป
 :o11: :o11:นิยายผมเรทติ้งตกแล้ว

หลังจากการที่เกิดสงครามในกระทู้ วิ่งหนี่หลบภัยด่วนนน :o12:

ออฟไลน์ astral

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3470
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +156/-5
ยังไม่ตกเข้ามาดูทุกวัน สามเวลาหลังอาหาร  :o




ออฟไลน์ DeShiWa

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-9
 :impress: :impress: :impress:

ไม่ตกหรอกครับผม

อันนี้รับรองได้เลยครับ

แล้วแป้งจะเป็นยังไงต่อไปอ่าครับ

หายเร็วๆๆนะครับผม เป็นห่วง

 :impress: :impress: :impress:

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
ยังไงก้อไม่ตกครับ
ผมคนนึงที่จะเข้ามาอ่านประจำครับผม

สู้ ๆ ค๊าฟ :m18:

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
สงสารสองคนนี้จังเลย
รักก็บอกไปตรงๆ ยิ่งทำร้าย ก็ยิ่งเป็นแผลใจ
สุดท้ายถ้าตัดสินใจผิด อาจไม่ได้พบคนๆนี้อีกชั่วชีวิต
(หมายถึงเลิกลาไม่ติดต่อกันอีก)
 :m15: :m15: :m15: :m15:

คนคงไม่รู้ว่ามาต่อแล้ว เพาะผมก็เปิดเช้าเปิดเย็น รอเรื่องนี้
 :m3: :m3: :m3:

*~Kisa~*

  • บุคคลทั่วไป
เข้ามาอ่านทุกวันเปนประจำค่ะ

เรตติ้งไม่ตกหรอก

รอตอนต่อไปๆ :impress:

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
ขออีกสักทีเถอะพง  :เตะ1:  :เตะ1:  :เตะ1:  :เตะ1:
สำหรับพี ขอกรวดน้ำไปให้ละกัน อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย (ตรูเชียร์คนผิด  :try2:)

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
มาเป็นกำลังใจให้ครับ

madamkung

  • บุคคลทั่วไป
สวัสดีค่ะ
มาให้กำลังใจคนแต่งนะคะ ติดตามทุกวันเช่นกันค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ

[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
ทำไมพี่พีทำแบบนี้ล่ะ ฮือๆๆ
เสียใจ :m15:

๐๐๐Robin๐๐

  • บุคคลทั่วไป
แป้งมะฉะบายด้วยอ่า พงดูแลดีๆนะจ้ะ

ออฟไลน์ kaporzung

  • magKapleVE
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1328
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-2
    • Get vivid impressions and unforgettable emotions
ไม่ตกหรอก กะลังสนุกเลยจ้า  :m1:

ขยันอัพเอาใจแฟนๆหน่อยละกานนะคะ อิอิ :m13:

acht

  • บุคคลทั่วไป
เรตติ้งไม่ตกหรอก อย่าห่วงๆ เปิดดูทุกวันเลย รอว่าเมื่อไหร่จะมาอัพต่อสักที อยากอ่านต่อมากมายยยย  o13
อ่านตอนนี้แล้วก็สงสารน้องแป้งจังไม่สบายซะแล้ว พงก็ดูแลน้องแป้งหน่อยละ จะได้หายเร็วๆ :a1:

ออฟไลน์ cargo

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1

           แอ๋จะไปแนวไหนหว่า   อยากรู้มาต่อไวไวนะ   :m26: :m26: :m26:

snowman

  • บุคคลทั่วไป
เอ่อ .... อ่านแรกๆ ก็นึกว่าเป็นนิยายวัยใส ... เห็นเป็นเรื่องของเด็กวัย 16



นึกว่าจะ Sweet Sixteen ซะอีก ....


ที่ไหนได้ ........ พิศาลมาเองเลยครับพี่น้อง !!!  o13 !!!

แหม้ !!! ได้ใจจริงๆ จาก Sweet Sixteen กลายเป็น Lustful Sixteen ซะงั้นน่ะ !!!




ถ้าเป็นพิศาลจริงๆ ... ต่อจากนี้ไปแป้งก็จะต้องเป็นต่อ และเจ้าพงก็จะเป็นรอง .... ตามง้อ ซะจนน่าสงสาร


แค่คิดก็สนุกแล้ว คิกๆๆๆๆๆๆ


 :m4: :m4:

ออฟไลน์ LonelyBoiZ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
มาแอบติดตามด้วยนะคับ

อิอิ

ชอบๆๆๆ

มาต่อไวๆๆนะคับ   :a1: :a1: :a1:

antoniorey

  • บุคคลทั่วไป

วันนี้ทั้งวัน  นอกจากนอนแล้ว ก็มีแต่กินข้าวกับกินยานี่แหละครับ

แม่กลับมาตอนไหนไม่รู้ แต่คิดว่าคงตอนสายๆมั้งครับ

มาเจอผมนอนป่วยอยู่ในห้องคิดว่าแม่กลับมาจากงานเหนื่อยๆ
คงแทบไม่ได้พักเลย เห็นตอนนี้นอนฟุบหลับอยู่ข้างๆผมนี่แหละครับ

ตอนนี้ 2ทุ่มกว่าๆได้แล้วครับ ผมรู้สึกตัวเริ่มมีแรงนิดหน่อยแต่ยังมีแรงอยุ่

แสดงว่าวันนี้แม่คงหยุดงานแน่เลยครับ คิดว่าคงเพราะผมไม่สบายนั่นเอง

ผมนอนมองดูแม่เงียบๆครับ แม่ผมโทรมลงไปเยอะพอสมควร

คงเพราะแม่นั้นโหมทำงานหนักตั้งแต่ยังสาว เลยทำให้ร่างกายทรุดโทรม เสื่อมถอยเป็นธรรมดา

แต่กระนั้นแม่ผมก็ยัง คงความเป็นสาวสวยไว้อยู่ คิดแล้วได้แอบยิ้มเนือยๆคนเดียว

หลายปีมานี้ ถึงครอบครัวผมไม่ร่ำรวยเหมือนคนอื่น แต่ผมก็ยอมแม่คนนี้จริงๆ

สิ่งไหนที่ผมควรได้รับ ควรมี และแม่หาได้ แม่ให้ผมได้เสมอ

ทั้งที่บางอย่างแทบจะเหลือกำลังแม่ด้วยซ้ำ แต่แม่ก็ยังพยายามหาให้ผม
เช่นการเข้าโรงเรียน ที่ดังพอสมควร ค่าใช้จ่ายที่แพงก็ย่อมตามมา

แต่แม่ก็ไม่เคยบ่น หรือเคยท้อ ยังคงตั้งหน้าตั้งตา ทำงานหาเงินส่งเสีย
ผมเรียนต่อไป  ผมไม่รู้จะพูดอะไรยังไงกับแม่ผมคนนี้

นอกจาก ผมรักแม่ และจะดูแลแม่ตลอดไป   ผมนอนมองแม่อยู่นานพอสมควร

ช่วงเวลาของความสุขหลายคนอาจไม่เหมือนกัน แต่การที่ผมนอนมองแม่ได้พัก

ได้หยุดงานบ้าง มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ไม่น้อยทีเดียว ขอเพียงแม่ได้สบายบ้าง

ได้พักบ้าง ผมก็มีความสุขแล้วครับ*-*

ผมนอนมองแม่สักพักแม่ก็ตื่นครับ

“อ้าวแป้ง ตื่นแล้วหรอลูก หิวไหม”

“หิวครับแม่” ผมบอกแม่ไปตามจริงเพราะไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อเช้าได้กินของรองท้องนิดเดียวเอง

“งั้น นอนนี่นะ เดี๋ยวแม่ไปหาอะไรให้กินรอแปป”

“เออ แม่ แล้วแม่ไม่ไปทำงานหรอครับ”

“จะให้แม่ปล่อยให้เรานอนป่วยอยู่ห้องคนเดียวทั้งคืนรึไงกัน”
แม่หันมามองผมด้วยสายตาวิบวับๆ แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น

ทำอะไรไม่รู้ ขยุกขยิก มองไม่ถนัด สงสัยน่าจะเป็นข้าวต้มมั้ง
ดีเหมือนกันไม่ได้กินฝีมือแม่มานานแล้วลาภปากแล้ววันนี้
************-***************

ไม่นานนักแม่ก็กลับมาพร้อมข้าวต้มร้อนๆ แม่พยุงผมขึ้น แล้วผมก็จัดการเลยหละครับ

แม่จะป้อนผม แต่ผมเริ่มมีแรงแล้ว  ไม่กวนแม่หรอก

ผมเลยไล่ให้แม่ไปอาบน้ำ  เพราะดูท่านอกจากเฝ้าผมแม่คงไม่ได้ทำอะไรอีกมากมายแน่

สักพักหนึ่งแม่ก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงมาหาผมเลยครับ

มาพร้อมขันน้ำใบใหญ่ และผ้าชุบน้ำ
“ถอดเสื้อผ้าออกเร็ว แม่เช็ดตัวให้”

ตอนแรกผมก็ดีใจนิดหน่อยครับ เพราะรู้สึกเคืองๆตัวแล้ว

แต่พอนึกได้ว่าทั้งตัวผมมีแต่คิส มาร์ก ตายหละสิ ร้อยทั้งร้อย แม่ต้องเห็นแน่

“คือ ผมอาบน้ำได้แล้วแม่เดี๋ยวผมอาบน้ำเอง” ซ่อนไว้ครับ ซ่อนไว้

“อย่าดื้อ ถอดเดี๋ยวนี้”

“แม่ผมโตแล้ว อายเป็นน้า แหะๆๆๆ”

“มาองมาอายอะไร ทำยังกะแม่ไม่เคยเห็น”แม่ผมทำตาวิบวับๆๆยังไงไม่รู้ครับ

“แต่.....”

“เร็ว จะได้ทานยาแล้วพักผ่อนต่อ”

“ฮะ”

ผมค่อยๆถอดเสื้อ และกางเกงออกจนเหลือแต่บ๊อกเซอร์ แต่ยังเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้อยู่ครับ

“ไอ้แป้ง แกทำยังกะเป็นสาวๆไปได้ เอาผ้าห่มออกเดี๋ยวนี้”

“แม่ผมเช็ดเองก็ได้ แม่ไปนอนเถอะฮะ” อึ้ย รอยแดงเต็มตัวเลย

“เอา   ผ้า   ห่ม   ออก  เดี๋ยว  นี้”

“ก็ได้คร๊าบบบบบบ” ดุจังแม่ผม

ผมนั่งเหยีดขาเอาผ้าห่มออก  อายมากมายครับ ถึงจะแม่ตัวเองก็เถอะ

“ไอ้แป้ง แกไปโดนอะไรมา ทำไมแดงไปทั้งตัวอย่างงี้”

“คือ ผม....”
ผมไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดีครับ บอกว่าโดนข่มขืนนะหรอ เป็นเรื่องอะสิ

“แกไปโดนใครเขาทำอะไรมา บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ”
เริ่มเอาเรื่องแล้วครับแม่ผม ซวยแล้วสิงานนี้

“แม่ครับ”

“อะไร”

“อย่าเพิ่งถามผมได้ไหม ผมพร้อมแล้วผมจะบอกแม่เองฮะ ผมสัญญา”

ผมก้มหน้าพูดกับแม่ครับน้ำตาเริ่มหยดแล้ว อ่อนแอจังเลยผม

แม่ มองหน้าผมอยู่อย่างงั้นแหละครับ ไม่พูดไม่จา บรรยากาศ ตึงเครียดสุดๆครับ

นานพอสมควรครับ

“เฮ้อ แม่เลี้ยงแกมาแต่เล็กแต่น้อย ทำไมแม่จะไม่รู้  ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแก
อย่าลืมสิ แม่อาบน้ำร้อนมาก่อนแกนะ รอยพวกนี้ แม่มองครั้งเดียวก็รู้แล้ว

แม่เล่นเอาผมสะดุ้งไปลเยครับ นี่แม่รู้เรื่องหรอ

“เป็นผู้ชายใช่ไหม”*0*

“แม่..รู้ได้ไงฮะ”

“ผู้หญิงเขาทำกันแบบนี้เรอะ มีแต่ผู้ชายแหละ”

“พอจะบอกแม่ได้ไหมว่าเขาเป็นใคร”
“.............” ใครจะกล้าหละแม่

“งั้นเอาแบบคร่าวๆได้ไหม เช่นอายุเท่าไร หน้าตายังไงแบบเนี้ย”

“ก็...รุ่นเดียวกันกับผมฮะ ส่วนหน้าตา ก็..งั้นๆแหละฮะ”

“เฮ้อ เอาเถอะๆๆๆ แม่จะไม่คาดคั้นแกหละ มาๆแม่เช็ดตัวให้ จะได้นอน”

แม่เข้ามาจับตัวผม แล้วเช็ดแขนเช็ดหน้า เช็ดตัว จนเสร็จ

“ มิน่าละ ทำไมแกถึงโดนผู้ชายจับทำเมีย แบบนี้นี่เอง”
แม่มองผมแล้วพูดยิ้มๆครับ

“แม่อ่า ผมเป็นผู้ชายนะ”

“แล้วไง หญิงสนแกรึไง สุดท้ายแกก็เสร็จผู้ชายหละว้า”

เฮ้อ ผมหละยอมแม่จริงๆ ลูกชายโดนเขาจับทำเมีย แม่เห็นเป็นเรื่องธรรมดามากรึไง

“นี่แป้ง วันนี้ตอนหัวค่ำ มีเพื่อนๆแกสามสี่คนมาเยี่ยมแกด้วยนะ แม่เห็นแกหลับ
อยู่เลยไม่อยากกวน”

“ใครหรอครับแม่ใช่ อ้น กับป๋องป่าว”

“เออ ใช่ๆๆ เห็นมันบอกชื่ออ้นกับป๋อง อีกสองคนชื่ออะไรน้า ออ พี กับ ออ พงชื่อพงจะ
แม่รู้สึกว่าไอ้คนสุดท้ายนี่แปลกๆนะ มองเราตาไม่กระพริบเชียว”

“ไอ้พง”
ผมอุทานออกมาเลยครับ สองคนแรกนั้นไม่ผิดคาดเท่าไรนัก ส่วนพี่พี ผมก็ผิดคาดเล็กน้อย

แต่ไอ้คนสุดท้ายนี่สิ

ผมนิ่งไปนานพอสมควร ซึ่งผมรู้ว่าการที่ผมนิ่งนี่ ทำให้แม่สายสืบของผมเริ่มเดาอะไรๆได้แล้ว

“พงใช่ไหม”แม่มองหน้าผมถามเสียงเรียบ

“คือ.....” ไม่รู้จะบอกแม่ยังไง

“ไหนแกบอกว่าหน้าตางั้นๆ เจ้าพงนะ หล่ออกจะตายนะแม่ว่า”
ผมเงียบแบบนั้นเข้าทางแม่เขาหละครับ ฉลาดเป็นกรด
เรื่องจับผิดลูก

“โธ่แม่ หล่อเหล่ออะไร หน้ายังกะปล้าบู่ชนเขื่อน” เสียรู้อีกแล้วครับผม

“นั่นแน่ ใช่จริงๆด้วย ตอนแรกแม่แค่เดา บอกมานะ ที่แกป่วยเพราะเจ้าพงใช่ไหม”

ยึ้ย ผมหละสยองกับแม่จริงๆครับ น่าจะเลิกทำงานสาวดริ้ง มาทำงานสืบสวน สอบสวนดีกว่าครับ

คืนนั้นผมโดนแม่นั่งล้วงความลับจนหมดไส้หมดพุงหละครับ

ผมดีใจจริงๆครับที่แม่เข้าใจ ไม่ว่าอะไรผม ทั้งๆที่ผมรู้ว่าแม่รู้สึกไม่ดีอยู่ลึกๆแน่ๆ

ในชีวิตผมไม่เสียใจแล้วหละครับ ถึงสวรรค์ไม่ให้อะไรที่พร้อมมูลผม

แค่แม่คนนี้ ก็มากพอแล้วครับ
อยากร้องให้จริงๆ



 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด