แวะมาเอาตอนใหม่มาเสิร์ฟครับ ฮ่าๆ /// ปาดเหงื่อ
ตอนเขียนตอนนี้ก็รู้สึกถึงกลิ่น NC โชยมาแต่ไกล
เขียนไปเขียนมา ชักยั้งไม่อยู่ เตลิดเปิดเปิงใหญ่ 
เอาเป็นว่า /// ขอคารวะงามๆหนึ่งทีสำหรับนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะครับ 
**********************************
ร้ายแลกรัก
Stage 2 ในเงามืด
‘ผมกลัวความมืด ผมไม่อยากอยู่คนเดียว … ท่ามกลางความมืดแบบนี้’
‘…แล้วมึง ไม่กลัวว่ากูจะข่มขืนมึงอีกรอบรึไง หยุดร้องได้แล้ว ฮะ กูบอกให้มึงหยุด กูรำคาญ!!!’
“นี่มึง!!!”ทันที่ที่ผมตั้งสติได้ ไอ้เทสมันก็เข้าไปกระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นขึ้นมาถามว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้
“หึ”เสียงทุ้มต่ำถูกแค่นออกมาผ่านลำคอของผู้ชายคนนั้น
“…เฟย!!!”ผมปัดฝุ่นบนร่างของตัวเองพร้อมกับรีบวิ่งตรงไปยังห้องพัก แล้วรีบเข้าห้องน้ำพร้อมกับล็อคประตูทันที
ผมปล่อยให้สายน้ำเย็นๆจากฝักบัวชโลมร่างของผมจนเปียกชุ่ม ผมไม่สามารถควบคุมอาการสั่นของตัวเองได้แม้ว่าอาการตกใจจะหายไปบ้างแล้ว แต่ความจริง … มันเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้น
…สัมผัสนั้น ช่างคุ้นเคยจนน่าประหลาด
หลังจากผมพันเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำแล้ว ผมก็เดินไปเปิดไฟ เนื่องจากตอนที่ผมวิ่งเข้ามาตอนแรกด้วยความที่รีบจัดทำให้ผมลืมเปิดไฟ
ทันใดนั้น … ความหวาดกลัวอันไร้ซึ่งสาเหตุก็ถาโถมเข้ามาในจิตใจของผมราวกับน้ำที่ทะลักเข้ามา เสียงกรีดร้องที่ไม่มีใครได้ยินดังขึ้นในหัวของผม ผมกำลังกลัว … ทุกสิ่งที่อยู่รอบกายทำให้ผมกลัวไปหมด แม้กระทั่งตัวผมเอง
…ผมกลัวการอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดแบบนี้
ผมนั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมกับซุกหน้ากับหัวเข่าของตนเองไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะเดินไปเปิดไฟ …
“หึ … ไม่เจอกันหลายปี มึงนี่ยังกลัวความมืดไม่หายเลยนะ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านหน้าของผม ทำให้ผมสะดุ้งพร้อมกับร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
“อย่า อย่าทำอะไรผม !!!”
แต่ไม่นานไฟในห้องก็สว่างขึ้น เผยให้เห็นร่างของผู้ชายคนที่จูบผมเมื่อกี้ ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องมาทางผมพร้อมกับร่างของเขาที่ขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วคุกเข่าลงเชยคางผมขึ้นให้สบตากับเขาตรงๆ
“นะ นายเป็นใคร!!!”ผมเอ่ยถามออกมาด้วยความสับสน แค่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันยังไม่พออีกใช่ไหม ทำไมต้องตามมาเยาะเย้ยกันถึงห้องขนาดนี้ด้วย
“…นี่ถึงขนาด มึงจำ ’ว่าที่ผัว’ ของมึงไม่ได้เลยหรอ”คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของชายคนนั้นทำเอาผมใจหายวาบ นี่ใครกำลังเล่นตลกกับผมอยู่รึเปล่า หรืออาจจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด?
“อะ เอ่อ … ขอโทษครับ ผมคงไม่ใช่ … โอ๊ย!!!” ร่างของถูกกระชากอย่างรุนแรง ตามมาด้วยร่างหนาๆของผู้ชายคนนั้นที่ตามมาคร่อมทับร่างของผมอย่างรวดเร็ว สองมือของผมถูกรวบขึ้นมาอยู่เหนือศีรษะพร้อมกับมือหนาของชายคนนั้นที่สอดเข้ามาในเสื้อยืดของผม ใบหน้าของเขานัวเนียซุกไซร้ตามลำคอของผมอย่างกระหายราวกับอดอยากมาจากที่ไหน เขี้ยวคมๆของเขาขบลำคอของผมจนรู้สึกเจ็บแปล๊บ
ผมพยายามขัดขืนอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแรงที่กดทับร่างของในตอนนี้มันช่างมากมายจนผมสู้ไม่ไหว …
“ชะ ช่วยด้วย ผลัวะ!!!” ใบหน้าของหันไปตามแรงตบของฝ่ามือที่ชายคนนั้นฟาดโดนใบหน้าผมเต็มๆ ของเหลวกลิ่นสนิมคละคลุ้งอยู่ในปากจนผมอยากจะอาเจียนออกมา
“ไม่เจอกันสิบกว่าปี นี่มึงกล้ารังเกียจกูหรอ” แววตาของชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาทันที เมื่อผมพยายามผลักหน้าอกของเขาออก สมองของผมตอนนี้สับสนไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมพยายามที่จะนึกให้ออกว่าผมรู้สึกคนๆนี้หรือเปล่า แต่ไม่ว่าผมจะพยายามคิดแค่ไหน ผมก็นึกเรื่องพวกนี้ไม่ออกจริงๆ
“มึงเป็นใคร!!!”ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้าพร้อมกับถามประโยคเดิมออกมารวมทั้งสรรพนามที่ใช้เรียกชื่อเริ่มเปลี่ยนตามอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ภายใน
“… นี่มึงจำไม่ได้ หรือว่าแกล้ง” ดวงตาของเขาฉายแววไม่พอใจออกมาอย่างเปิดเผย จนผมเริ่มรู้สึกกลัวในตัวของคนตรงหน้าขึ้นมาอย่างจับใจ
“แล้วมึงเป็นใครล่ะ นี่มึงเล่นไม่บอกอะไรเลย ใครมันจะไปจำได้ละว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนอะ อย่าคิดว่าตัวเองเข้าใจอะไรแล้วคิดว่าคนอื่นต้องเข้าใจเหมือนมึงสิ”ผมพูดออกมาตามที่ผมคิดจริงๆ เพราะคนตรงหน้าเล่นไม่บอกอะไรผมเลย แล้วนี่เล่นมาตบหน้าผมอีก โมโหกันมากขนาดนั้นเลยหรอไงวะ
“…เมฆ ” ฮะ อะ…อะไรนะ
“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ” เอ๊ะ !!! ชื่อนี้คุ้นหูมากเลยอ่ะ ดะ … เดี๋ยวก่อนนะ เหมือนผมจะนึกอะไรบางอย่างออกแล้ว
“จำผัวตัวเองได้รึยังล่ะ ไม่เจอกันนาน สงสัยจะร่านน่าดู นอนกับผู้ชายไม่เลือกหน้าเลยล่ะสิ ถึงจำกูไม่ได้”นึกออกแล้วครับ หน้าตาดุๆแบบนี้นี่ มีอยู่คนเดียวในโลกครับ ไอ้เมฆมันเป็นลูกเจ้าของเกาะที่นี่ครับ(จะรวยไปไหน) ซึ่งตอนเล็กๆพ่อแม่ผมก็พามาเที่ยวที่นี่บ่อยๆ เพราะหาดทรายสะอาด น้ำทะเลยังใสน่าเล่นด้วยอีกครับ ตอนเด็กๆผมกับมันก็เป็นเพื่อนเล่นกันทุกครั้งที่ผมมาเที่ยวที่นี่ครับ โดยปกติพ่อแม่จะพาผมมาที่นี่ตกปีละสามครั้ง เพราะว่าพ่อของผมก็ชอบที่นี่เหมือนกัน
“มึง !!! โอ๊ยยยยย เจ็บ …”มันจับคางผมบีบแน่นพร้อมกับแทรกสิ้นของมันเข้ามาในปากของผม แขนของผมถูกมันล็อคแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้ ตอนแรกผมขัดขืนแต่ไม่นานร่างกายของผมก็เริ่มตอบสนอง ลิ้นของผมก็เกี่ยวตวัดลิ้นของมันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งผมมารู้ตัวอีกทีก็ตอนเสื้อยืดหลุดออกไปจากตัวผมแล้ว
“มึง จะ ทำอะไร!!!”ผมตาเบิกกว้างเมื่อมันถอดเข็มขัดของมันออก จับมือผมรวบเอาไว้แล้วเอาเข็มขัดมันจนแน่น พร้อมกับปลดกางเกงออกควักน้องชายที่แข็งได้ที่ของมันออกมาโชว์ต่อหน้าผม
“อ้าว !!! เวลาผัวเมียไม่เจอกันนานๆ จะทำอะไรให้หายคิดถึงล่ะ”ไอ้เมฆมันมาพ่นลมหายใจที่ใบหูของผมจนขนลุก จากนั้นมันก็เขยิบตัวขึ้นมาแล้วคร่อมทับร่างของผมเอาไว้ น้องชายของมันชี้เด่อยูที่หน้าของผมพอดีเลยครับ ณ ตอนนี้
“ไม่ กูไม่ใช่เกย์ มึงเอาออกไปนะ ”ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนหน้าผมหน้าเสียแค่ไหน แต่ไอ้เมฆสิครับ มันยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ พร้อมกับบีบแก้มของผมจนรู้สึกเจ็บหวังจะให้ผมอ้าปาก
“ถ้ามึงไม่ใช่เกย์แล้วใครกันล่ะ ที่เมื่อก่อนวิ่งไล่ตามกู เรียก พี่เมฆ พี่เมฆได้ทุกเวลา ถามเวลาหากูไม่เจอยังร้องไห้ฟูมฟายอย่างกับกูจะไปตายซะงั้น” ผมหน้าแดงก่ำหน้าความเขิน แต่ไม่นาน ปากของผมก็ถูกไอ้เมฆมันยัดน้องชายของมันเข้ามาทีเดียวสุดลำ
“อั่ก !!!”ผมสำลักน้องชายมันจนอยากจะอาเจียนออกมา มันก็ได้ใจครับ โยกเอวของมันเข้าออกปากผม มืออีกข้างก็กดหัวผมไว้ไม่ให้หนีไปไหน
…ไอ้เมฆ ฮือๆ T^T กูเกลียดมึงงงงงงงง
“อะ … อ๊า” ดูมันครางครับ แต่ผมนี่สิ… จะขาดอากาศหายใจตาย
ผมหลับตาปี๋ ไม่ใช่ว่าอายนะครับ แต่ไม่อยากทนเห็นความอุบาทว์ที่มันทำกับผมตอนนี้ มันเลื่อนตัวลงไปทำอะไรสักอย่างตรงแถวๆท้องน้อยของผม ผมพยายามบิดตัวหนีจมูกอุ่นๆของมัน แต่มันก็จับผมล็อคไว้แน่น แล้วผมก็ได้ยินเสียงกุกกักตามมา แต่ผมก็ไม่ได้ลืมตาดูนะครับ ไม่อยากเห็นหน้ามัน ผมเกลียด!!!
“มึงปล่อยกู กูบอกให้ปล่อย !!!”
ไอ้เมฆมันกำลังจะปลดกางเกงของผมลงครับ ผมถึงกับเหวอทันที มือไม้ชา ใบหน้าเหมือนโดนเอาน้ำจากชั้วโลกเหนือมาราด
“อยู่เฉยๆ เอ๊ะ!!! กูรำคาญแล้วนะ กูบอกให้มึงอยู่เฉยๆ”ผมยังดิ้นไม่หยุด ไอ้เมฆมันโมโหตะคอกเสียงดัง ใบหน้ามันตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าหมาบ้าที่ยังไม่ได้ฉีดยาอีกอ่ะ
…กูไม่เจอมึงหลายปี ทำไมมันเลวได้อีกแบบนี้เนี่ย ไอ้ป่าเถื่อน !!!
“เลีย กูบอกให้มึงเลีย เอ๊ะ!!! นี่มึงพูดไม่รู้เรื่อง หรือว่ามึงโง่กันเนี่ย”ฮือๆ T^T ไอ้ฮิตเลอร์ ไอ้เผด็จการ ตกลงวันนี้มึงจะเอากูให้ได้ใช่มั้ย ตอนเด็กๆผมแค่(แอบ)ไปชอบมันเท่านั้นเอง อ๊ะ!!! ไม่ใช่ว่าชอบแบบนั้นนะครับ แต่ชอบมันตรงที่มันเป็นแมนมากครับ เอาใจผมทุกอย่าง ผมแกะกุ้งไม่ได้มันก็จะแกะให้ผม แล้วมันก็ทำอะไรหลายอย่างให้ผมสารพัด…
‘สองคนนี้สนิทกันจังเลยนะ’ เสียงพ่อแม่ของผมเต็มไปด้วยแววยินดี มือเรียวๆของแม่ลูบหัวผมเล่น
‘เมฆ แม่ฝากดูแลน้องด้วยนะระหว่างที่อยู่ที่นี่’แม่ของผมปลูกฝังกำชับไอ้เมฆเป็นอย่างดี มันหยักหน้าหงึกๆแล้วหันมามองผม
‘พี่เมฆอย่าแกล้งผมสิ’ ผมวิ่งหนีพี่เมฆที่กำลังจับปูเสฉวนแล้วมายัดใส่เสื้อของผม ผมก็เอามือปัดเป็นพัลวัน แต่เจ้าปูเสฉวนเจ้ากรรมมันก็ยังไม่ออกไปจากตัวของผมสักที… ภาพเหล่านั้น กำลังลอยห่างออกไปจากตัวของผมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อกาลเวลาล่วงเลยผ่านไป…
ไอ้เมฆมันยื่นนิ้วกลางมาจ่อตรงปากผม ทันใดนั้นสมองของผมก็ปิ๊งไอเดียดีๆบางอย่าง ผมยิ้มอย่างมีเลศนัยแต่ก็รีบเสมองไปทางอื่น กลัวว่าไอ้เมฆมันจะสังเกตเห็น
ผมกลืนกินนิ้วกลางไอ้เมฆอย่างไม่ค่อยเต็มใจพร้อมกับเลียให้ตามที่มันขอ ทันใดนั้น …
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”ไอ้เมฆมันร้องเสียงดังมากครับ เพราะผมกัดนิ้วมันอย่างแรงจนได้กลิ่นเลือดของมันที่ไหลเข้ามาในปากของผม
ผมรีบลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ใจของผมตอนนี้เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ กลัวว่าไอ้เมฆมันจะมาคว้าและกระชากผมให้กลับเข้าไปในห้องอีก
ขณะที่ผมวิ่งหนีมันออกมาจนถึงประตู ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง คล้ายๆกับเสียงโลหะถูกครูดไปตามพื้น แล้วยังไม่ทันที่ผมจะได้สังเกตอะไรไปมากกว่านั้น ร่างของผมก็ถูกกระชากอย่างแรง ไม่ใช่ที่ลำตัว !!! แต่เป็นที่ข้อเท้าต่างหาก
.
.
.
โซ่ !!!!
.
.
.
โซ่เส้นใหญ่มาก !!!
ผมนอนหมอบอยู่บนพื้นด้วยความรู้สึกที่เจ็มระบมไปทั้งตัวเนื่องจากเมื่อกี้ร่างของผมล้มลงกระแทกกับพื้น ผมเหลือบไปเห็นโซ่สีเงินเส้นใหญ่วนรอบข้อเท้าของผมเอาไว้อย่างแน่นหนา ผมพยายามจะแกะมันออกเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล …
“หึ ทำเป็นเก่ง เก่งให้ตลอดรอดฝั่งสิ เอาเลย มึงเอาเลยสิ !!!”ไอ้เมฆมันยืนถือปลายโซ่ที่พันธนาการร่างของผมเอาไว้ ใบหน้าของมันปรากฏรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว กูไม่คิดมาก่อนเลยว่า มึงจะเลวได้อีกขนาดนี้”
“ผลัวะ!!!” ครั้งที่สองแล้วครับที่ผมโดนไอ้เมฆมันฟาดฝ่ามือลงที่หน้าผมจนรู้สึกชา ของเหลวกลิ่นสนิมส่งกลิ่นคละคลุ้งอยู่ในปากจนผมอยากจะคายมันออกมาให้หมด
“งั้นมึงลองตอบกูมาสิว่า ที่กูต้องเป็นแบบนี้ เพราะใคร เพราะใคร มึงตอบกูมา ….!!!”มันตะโกนเสียงดังจนผมตัวสั่น แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังทำใจดีสู้เสือเอาไว้
“…กูไม่รู้ !!!”ผมพยายามรักษาใบหน้าให้นิ่งมากที่สุดแล้วพูดใส่ไอ้เมฆที่นิ่งค้างก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังราวกับคนเสียสติ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ไม่รู้งั้นหรอ งั้นมึงมาเป็นเมียกูก่อนละกัน เผื่อมึงจะนึกอะไรออกบ้าง”ไอ้เมฆมันช้อนตัวผมขึ้นมาแล้วโยนลงบนเตียง น้องชายของมันก็สู้ศึกอยู่แล้ว ไม่รอช้า … มันก็เตรียมจ่อปากทางของผมทันทีแม้ว่าปากทางของผมมันจะยังไม่ได้รับการขยายก็ตาม
…ทำไม??? ผมเฝ้าถามตัวเองมาเสมอจนถึงตอนนี้ ว่าทำไมตัวเองต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย แม้ว่าเรื่องของไอ้เมฆสำหรับผมมันจะดูเหมือนเรือนรางมากก็ตามที แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจว่า …
พี่เมฆคนก่อนที่ผมเคยรู้จัก ไม่ใช่คนแบบนี้ …
งั้นเพราะอะไรกัน เพราะอะไรที่ทำให้พี่เมฆเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้
.
.
.
… เพราะผมอย่างนั้นหรอ !?!?!?!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
