-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
******************
สารบัญ
Stage 1 คำท้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1649373#msg1649373)
Stage 2 ในเงามืด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1649545#msg1649545)
Stage 3 ลมพายุ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1650664#msg1650664)
Stage 4 ความหวาดกลัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1651862#msg1651862)
Stage 5 เมฆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1653148#msg1653148)
Stage 6 พี่ชาย หรือน้องชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1654526#msg1654526)
Stage 7 ความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1655662#msg1655662)
Stage 8 คำสัญญา … คำสาบาน 30% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1663631#msg1663631)
Stage 8 คำสัญญา … คำสาบาน 70% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1673753#msg1673753)
Stage 9 จากนี้และตลอดไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29252.msg1682543#msg1682543)
Stage 10 ร้ายแลกรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,29252.msg1690470.html#msg1690470)
The Last Stage เรื่องราวที่ผ่านมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,29252.msg1754038.html#msg1754038)(http://www.ladylony.com/imggxaa2/newff15.gif)
-
ก่อนอื่นต้องขอโค้งงามๆสวัสดีท่านนักอ่านนะครับ
นิยายเรื่องนี้ที่จริงก็คิดพล็อตเอาไว้นานแล้วอ่ะครับ แต่เพิ่งก็มีเวลามาเขียนจริงๆจังเมื่อไม่นานมานี้ :serius2:
ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ ... ใครได้อ่านตอนแรกอาจจะงงว่า เอ๊ะ !!! ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร ทำไมถึงทำแบบนี้
รับรองครับว่าอีกไม่นาน คำตอบทั้งหมดจะถูกเฉลยใน
'ร้ายแรกรัก' นะครับ
********************************
ร้ายแลกรัก
Stage 1 คำท้า
‘สักวัน ผมจะบินไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้’
‘มึงบินไปไหนไม่ได้หรอก ในเมื่อปีกของมึงถูกกูฉีกกระชากออกมาแล้ว หึ…หึ’
แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบกับน้ำทะเลทำให้ดูเหมือนน้ำทะเลสามารถเปล่งแสงระยิบระยับออกมาได้ เสียงคลื่นซัดชายฝั่งทำให้ผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นเค็มๆของเกลือที่ลอยมาปะทะจมูก
“เฮ้ย ไอ้เฟย มึงรีบมาช่วยพวกกูยกของลงจากรถเลย อู้นะมึง!!!”เสียงบ่นโวยวายด้านหลังทำให้ผมต้องรีบสาวเท้าเดินไปหายังรถเก๋งสีดำที่จอดเอาไว้ใกล้ๆกับหาดทรายที่ผมยืนอยู่
“เออ … มาแล้ว”
หลังจากที่ผมช่วยพวกไอ้เพื่อนๆของผมยกของลงจากรถเสร็จ ผมก็รีบจัดแจงของเข้าที่พัก หลังจากนั้นผมก็มีแผนว่าจะมาเล่นน้ำทะเลต่อเลย เพราะนี่ก็บ่ายสี่โมงแล้วแถมวันนี้แดดยังไม่ร้อนอีกด้วย ช่างเอื้อต่อการเล่นน้ำยิ่งนัก
ผมเดินอาดๆมาถึงบริเวณเสื่อที่พวกเพื่อนของผมมันปูรอเอาไว้ …
“ไอ้เฟย มึงว่ามั้ย! ฝรั่งคนนั้นอ่ะยังกับพกไดนาไมท์มาด้วยเลยว่ะ หน้าอกจะบึ้มๆไปไหนวะ ฮ่าๆๆ” ไอ้เทสมันชี้ให้ผมดูฝรั่งสาวสวยที่นอนอาบแดดอยู่แถวๆทางเดินที่ตัดไปยังร้านอาหารครับ ก็อย่างที่มันบอกแหละ … หน้าอกจะบึ้มไปไหนละนั่น !!!
ผมถอดเสื้อออกพร้อมกับทาครีมกันแดดเรียบร้อย จากนั้นผมก็กระโดดเข้าน้ำทะเลราวกับเด็กเล็กๆที่พ่อแม่เพิ่งพามาเที่ยวทะเลเป็นครั้งแรก
ผมรีบว่ายลงไปบริเวณน้ำลึกพร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มจะมีเมฆสีเทามาบดบัง แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ทำให้ความงดงามของผืนสมุทรลดลงเลยสักนิด เสียงคลื่นที่ซัดเข้ามาปะทะกับตัวผมทำให้สมองของผมผ่อนคลาย ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวไปจนเกือบหมด กระทั่ง …
เสียงห้าวๆของไอ้เจนที่ตะโกนเรียกผม ทำให้ผมต้องรีบว่ายน้ำกลับไปยังชายหาด
“นี่กูเรียกมึง … จนคอกูจะแตกแล้ว มึงไม่ได้ยินรึไง จะแดกมั้ย กุ้ง ปลาหมึก ปูเนี่ย ถ้าไม่แดก …” ยังไม่ทันที่ไอ้เจนมันจะสวดจบ ผมก็รีบขัดมันก่อนที่หูของผมจะรู้สึกชาไปมากกว่านี้
“เออ … กูจะกิน มึงจะพล่ามทำไมนักหนาวะ”ไอ้เจนมันเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งเลยครับ นัยน์ตาหวานๆของมันที่เหมือนแม่มันราวกับถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน ใบหน้ารูปไข่ทำให้ผู้ชายที่เห็นมันเป็นครั้งแรกถึงกับต้องมนต์สะกด แต่ใครจะไปรู้ว่านิสัยที่แท้จริงของมันจะห้าว ชอบหาเรื่อง ขี้โมโหถึงกับเคยกระโดดถีบผู้ชายที่มาตามตื๊อมันอยู่เป็นอาทิตย์จนมันเริ่มรำคาญ หลังจากนั้นมันก็ทนไม่ไหวจนถึงขนาดชกหน้าผู้ชายคนนั้นตามมาด้วยลีลาการกระโดดถีบของมันจนผู้ชายคนนั้นยอมแพ้แล้วไม่มาตามตอแยมันอีกเลย
หลังจากที่พวกผมสวาปามอาหารทะเลกันเสร็จแล้ว พระอาทิตย์ก็กำลังจะลับขอบฟ้า ไอ้เทสมันก็เสนอความคิดเปิดวงไพ่เลยครับ ซึ่งพวกผมที่เหลือก็ไม่ได้ขัดอะไร แต่ก็ไม่ได้พนันกันด้วยเงินนะครับ เพราะพวกผมพนันกันว่าถ้าใครแพ้ต้องทำตามคนสั่งของคนที่ชนะ
ผมเล่นกันไปเรื่อยๆจนเกือบสี่ทุ่ม ไอ้เทสแพ้ไปสามรอบแล้วครับ พวกผมก็สั่งให้มันไปปีนต้นมะพร้าวพร้อมกับตะโกนลงมาดังๆว่า ‘ผมบ้าคร๊าบบบบบ เจี๊ยกๆๆๆ’ ไอ้เฟยก็แพ้ไปสองรอบ ส่วนผมน่ะหรอ ยังไม่แพ้เลย ฮ่าๆ
จนมาถึงตาสุดท้าย…ผมก็ ผมก็ โดนจนได้ ฮือๆ T^T นี่ผมแพ้ได้ไงวะเนี่ย ฝีมือไพ่อีแก่ของผมมันระดับเซียนเลยนะนั่น ทำไมวันนี้ดวงตกวะ
“ตามสัญญาเลยไอ้เฟย มึงต้องทำตามที่พวกกูสองคนสั่ง เข้าใจ ?”ไอ้เจนมองหน้าไอ้เทสพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เออ…กูลูกผู้ชายเว้ย รักษาสัญญา คำไหนคำนั้น”ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากหรอกครับ
“มึงเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นมะ”ไอ้เจนมันชี้ให้ผมดูผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งที่กำลังนั่งจิบเบียร์อยู่ใกล้ๆกับต้นมะพร้าวที่ไอ้เทสมันเคยขึ้นไปปีน
“เออ แล้วมีอะไรวะ”ไอ้เทสกับไอ้เฟยมันมองตาแล้วพูดออกมาพร้อมกันว่า …
“กูจะให้มึงไปจูบกับผู้ชายคนนั้น …”
ฮะ … นี่หูผมไม่ฝาดไปใช่มั้ยเนี่ย ทำไมพวกมึงเล่นพิเรนทร์กับแบบนี้เนี่ย ให้ผมปีนต้นมะพร้าวยังพอว่า แต่นี่ แต่นี่ … พวกมึงให้กูไปจูบกับผู้ชายได้ไงวะ ไอ้พวกเพื่อนชั่ว !!!
“มึงจะทำไม่ทำ???”ไอ้เทสมันพูดออกมา หน้ามันจริงจังมากครับ
“กูไม่ทำ !!!”ผมยืนกรานหนักแน่น เป็นใครใครก็ต้องไม่ทำละวะ ให้มึงไปยืนจูบกับผู้ชายมึงจะเอามั้ย ไอ้เทส!!!
“งั้นหรอ …พวกกูจะได้จำไว้ว่ามีเพื่อนใจตุ๊ดอยู่ด้วยคนนึง”ไอ้เจน มึงมันทอมวิปริตแท้ๆ จะให้กูไปทำอะไรบ้าๆแบบนั้นได้ไง กูไม่ยอมหรอกเว้ย
“กูไม่บังคับมึงหรอกนะ มึงไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร กูเข้าใจ ใจมึงมันป๊อด ไม่กล้าไปทำอะไรแบบนั้นหรอก คำว่าลูกผู้ชายที่มึงพูดออกมาเมื่อกี้น่ะ สงสัยกูจะหูฝาดไปจริงๆ ”ไอ้เจนมันพูดพร้อมกับทำใบหน้าเหยียดหยามสุดขีดจนผมเริ่มจะทนไม่ไหว ผมกำหมัดแน่นพร้อมกับรีบสาวเท้าเดินตรงไปยังผู้ชายคนนั้นด้วยคนโมโห
“เฮ้ย!นี่มึง”ไอ้เทสมันโพล่งออกมาด้วยความตกใจ
“กูจะทำตามสัญญา!!!”
“ไอ้เฟย มึง!!!”
ผมเดินตรงดิ่งไปยังผู้ชายคนนั้นพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขา
“ขอผมนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”ผมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตาสีนิลของเขาจับจ้องใบหน้าของผมไม่ยอมละสายตาไปไหน จนผมเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัว
“อืม”ได้ยินเพียงเสียงที่ถูกแค่นออกมาจากลำคอของผู้ชายคนนั้นเท่านั้น ผมจะถือว่าเป็นคำตอบรับละกัน…^^
“มาคนเดียวหรอครับ”ผมพยายามหว่านล้อมเต็มที่พร้อมกับเหลือบสายตาไปมองไอ้พวกเพื่อนชั่วสองตัวที่ต่างมองผมด้วยใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ
“….” ชายคนนั้นจ้องหน้าผมอีกครั้ง ใบหน้านิ่งเฉยไม่รับรู้ต่อสิ่งใดนั้น ทำให้ผมเริ่มแปลกใจว่าตอนนี้ผมกำลังนั่งคุยอยู่กับคนหรือรูปปั้นกันแน่
“อะ เอ่อ …”ผมอึกอักพูดไม่ออก จะให้คว้าคอเขามาจูบก็ใช่เรื่อง มีหวังผมโดนชกลงไปกองกับพื้นแน่ๆ
“….”
“นั่งคนเดียวไม่เหงาหรอครับ?” ผมอยากจะตบปากตัวเองจริงๆเล้ย เผลอถามออกไปได้ นั่งคนเดียวก็ต้องเหงาสิวะ
“…”ไร้สัญญาณตอบรับใดๆจากอีกฝ่าย
“คือว่า … อุ๊บ!”ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ ริมฝีปากหนาๆของชายคนนั้นก็ประกบกับริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็ว ผมกัดฟันไม่ยอมเผยอริมฝีปาก จนชายคนนั้นต้องบีบคางของผมอย่างแรงจนผมต้องยอมให้ลิ้นร้อนลุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก ตวัดเกี่ยวพันลิ้นของผมอย่างบ้าคลั่ง โลมเลียตามไรฟันไล่เลาะไปตามริมฝีปาก มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อยืดของผม ตัวของผมชาไปหมด สมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก
อ๊ากกกกกกกกกกกก … นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย !!!
“ตึง!!!”
ชายคนนั้นผลักร่างของผมจนแผ่นหลังล้มกระแทกกับพื้น ก่อนที่จะตามมาคร่อมทับร่างของผม
“เฮ้ย!!! ไอ้เฟย”เสียงไอ้เทสโวยวายมาแต่ไกลเรียกสติของผมให้กลับคืนมา ผมพยายามดันไหล่ชายคนนั้นออกไป แต่ผมก็ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้เลยแม้แต่น้อย
ใบหน้าของชายคนนั้นคลอเคลียอยู่บริเวณใบหูของผมก่อนที่จะไล่ต่ำมายังซอกคอแล้วซุกไซร้อย่างเอาเป็นเอาตาย ผมพยายามหันหน้าหนีแต่ก็ดูไม่เป็นผล เพราะชายคนนั้นรวบมือผมเอาไว้แน่นจนผมหมดทางสู้
“…เฟย เฟย!!!”
ไม่รู้ว่าผมหูฝาดไปหรือเปล่า แต่เหมือนว่าผมจะได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นลอดผ่านริมฝีปากของเขาออกมา เสียงนั้นกำลังเรียกหาผม แต่จะเป็นไปได้ยังไง ก็ในเมื่อผมไม่เคยรู้จักคนๆนี้มาก่อน แล้วเขาจะมารู้ชื่อของผมได้ยังไงกัน
สมองของผมตื้อไปหมด ร่างของชายคนนั้นถูกกระชากออกไปจากร่างของผมด้วยแรงของไอ้เจนและไอ้เทสตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมนอนหอบหายใจถี่ หัวใจเต้นรัวจนผมหายใจแทบไม่ทัน ใบหน้าร้อนผะผ่าว ผมไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลย เหมือนร่างของผมถูกตรึงเอาไว้ที่จุดนั้น
ความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไรกันแน่ แล้วทำไมจู่ๆชายคนนั้นถึงมาจูบผมแบบไม่มีสาเหตุแบบนี้ มันจะเป็นไปได้ไหมที่ผมเคยรู้จักผมคนๆนี้มาก่อน แต่ผมก็มั่นใจว่าผมไม่เคยรู้กับชายคนนี้จริงๆ หรือว่าเขาสนใจผมตั้งแต่แรกที่เห็นผมแล้ว นั่นก็เป็นเหตุผลที่ดูเหมือนจะเข้าข้างตัวเอง ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ หรือว่า… หรือว่า… หรือว่า…
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของผมเต็มไปหมด แม้ว่าคำตอบจะอยู่ใกล้แค่เอื้อมก็ตาม แต่ความไม่มั่นคงในตัวของผมทำให้ผมไม่สามารถเอ่ยคำพูดใดๆออกมาได้
อะไรบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของผม เหมือนลางสังหรณ์ที่กำลังจะเตือนผมว่า…
…เรื่องมันต้องไม่จบเพียงเท่านี้แน่
-
อ๊ายยยยย :o8:
มาเจิมเรื่องคนแรกเลย
ผู้ชายคนนั้นเป็นใครทำไมถึงรู้ชื่ออ่ะ
?????
-
+1 +เป็ด ค่ะ
ทำไมชายลึกลับต้องมาจูบเฟยด้วย ??
ที่แน่ๆคือต้องรู้จักเฟยมาก่อน
หรือว่าเพื่อนๆก็รู้เห็นเป็นใจ ยังไงๆ
มาต่อเร็วๆนะคะ ^^
-
แค่ตอนแรกก็สนุกแล้ว มาต่อไวๆนะค่ะ
-
:L2:
นั่นสิ รู้จักกันมาก่อน หรือเพื่อนแกล้ง
รออ่านต่อจ้ะ
-
มาไม่ทันเจิมเป็นคนแรก TT
แต่ไม่เป็นไรจะเป็นกำลังใจให้ 555
ลงให้ครบ ให้จบนะคะคุณหมอ เดี่ยวจะไม่ว่าง อิอิ
-
มาไม่ทันเจิมเป็นคนแรก TT
แต่ไม่เป็นไรจะเป็นกำลังใจให้ 555
ลงให้ครบ ให้จบนะคะคุณหมอ เดี่ยวจะไม่ว่าง อิอิ
รีบปั่นๆยิกๆแล้วครับ กะจะให้จบไวๆ เดี๋ยวเปิดเทอมแล้วจะยุ่ง ฮ่าๆๆๆ
-
เอิ่บ... เล่่นกันพิเรนท์มากค่ะ ฮ่าๆ เจนคงไม่ได้คิดว่าจะจูบจริงถึงได้สั่งแบบนั้น
แต่คนจูบทำไมถึงเรียกชื่อเฟยถูกหนอ? ~
ติดตา่มต่อไปค่ะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
มาเป็นกำลังใจให้ สนุกอ่าาาา ตอนแรกก็น่าติดตามแล้วววววว
o13 o13 o13 o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
น่าสนใจมากเลยค่า
เฝ้าอ่านเรื่องใหม่ด้วยคน
-
เล่นอะไรแปลกๆจนเป็นเรื่อง -,, -
ว่าแต่ชายคนนั้นเป็นผู้ใดกัน.. แค่ตอนแรกก็จูบกันแล้ว ~
:z1:
-
น่าติดตามมากครับ
รออยู่นะน้องเฟย
-
อ่าน Intro จบปุ๊บ :a5:
3
2
1
กรี๊ดดดด นังอิลโห่ร้องวิ่งอ้อมป่า :oni1: :oni1:
เค้าชอบเรื่องนี้อ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆ ได้ยินมั๊ย อั๊ย อั๊ย อั๊ยๆๆ (เอคโค่ )
มันต้องมีซัมติงมาก่อนแน่ๆ o8
เอ้า บวก แจกเป็ด แจกห่าน ยกกระบุงเท ให้หมดเลย 55+
-
จะจูบเขา
โดนเขาจูบก่อนเลย
-
แวะมาเอาตอนใหม่มาเสิร์ฟครับ ฮ่าๆ /// ปาดเหงื่อ
ตอนเขียนตอนนี้ก็รู้สึกถึงกลิ่น NC โชยมาแต่ไกล
เขียนไปเขียนมา ชักยั้งไม่อยู่ เตลิดเปิดเปิงใหญ่ :angry2:
เอาเป็นว่า /// ขอคารวะงามๆหนึ่งทีสำหรับนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะครับ :L1:
**********************************
ร้ายแลกรัก
Stage 2 ในเงามืด
‘ผมกลัวความมืด ผมไม่อยากอยู่คนเดียว … ท่ามกลางความมืดแบบนี้’
‘…แล้วมึง ไม่กลัวว่ากูจะข่มขืนมึงอีกรอบรึไง หยุดร้องได้แล้ว ฮะ กูบอกให้มึงหยุด กูรำคาญ!!!’
“นี่มึง!!!”ทันที่ที่ผมตั้งสติได้ ไอ้เทสมันก็เข้าไปกระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นขึ้นมาถามว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้
“หึ”เสียงทุ้มต่ำถูกแค่นออกมาผ่านลำคอของผู้ชายคนนั้น
“…เฟย!!!”ผมปัดฝุ่นบนร่างของตัวเองพร้อมกับรีบวิ่งตรงไปยังห้องพัก แล้วรีบเข้าห้องน้ำพร้อมกับล็อคประตูทันที
ผมปล่อยให้สายน้ำเย็นๆจากฝักบัวชโลมร่างของผมจนเปียกชุ่ม ผมไม่สามารถควบคุมอาการสั่นของตัวเองได้แม้ว่าอาการตกใจจะหายไปบ้างแล้ว แต่ความจริง … มันเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้น
…สัมผัสนั้น ช่างคุ้นเคยจนน่าประหลาด
หลังจากผมพันเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำแล้ว ผมก็เดินไปเปิดไฟ เนื่องจากตอนที่ผมวิ่งเข้ามาตอนแรกด้วยความที่รีบจัดทำให้ผมลืมเปิดไฟ
ทันใดนั้น … ความหวาดกลัวอันไร้ซึ่งสาเหตุก็ถาโถมเข้ามาในจิตใจของผมราวกับน้ำที่ทะลักเข้ามา เสียงกรีดร้องที่ไม่มีใครได้ยินดังขึ้นในหัวของผม ผมกำลังกลัว … ทุกสิ่งที่อยู่รอบกายทำให้ผมกลัวไปหมด แม้กระทั่งตัวผมเอง
…ผมกลัวการอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดแบบนี้
ผมนั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมกับซุกหน้ากับหัวเข่าของตนเองไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะเดินไปเปิดไฟ …
“หึ … ไม่เจอกันหลายปี มึงนี่ยังกลัวความมืดไม่หายเลยนะ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านหน้าของผม ทำให้ผมสะดุ้งพร้อมกับร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
“อย่า อย่าทำอะไรผม !!!”
แต่ไม่นานไฟในห้องก็สว่างขึ้น เผยให้เห็นร่างของผู้ชายคนที่จูบผมเมื่อกี้ ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องมาทางผมพร้อมกับร่างของเขาที่ขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วคุกเข่าลงเชยคางผมขึ้นให้สบตากับเขาตรงๆ
“นะ นายเป็นใคร!!!”ผมเอ่ยถามออกมาด้วยความสับสน แค่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันยังไม่พออีกใช่ไหม ทำไมต้องตามมาเยาะเย้ยกันถึงห้องขนาดนี้ด้วย
“…นี่ถึงขนาด มึงจำ ’ว่าที่ผัว’ ของมึงไม่ได้เลยหรอ”คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของชายคนนั้นทำเอาผมใจหายวาบ นี่ใครกำลังเล่นตลกกับผมอยู่รึเปล่า หรืออาจจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด?
“อะ เอ่อ … ขอโทษครับ ผมคงไม่ใช่ … โอ๊ย!!!” ร่างของถูกกระชากอย่างรุนแรง ตามมาด้วยร่างหนาๆของผู้ชายคนนั้นที่ตามมาคร่อมทับร่างของผมอย่างรวดเร็ว สองมือของผมถูกรวบขึ้นมาอยู่เหนือศีรษะพร้อมกับมือหนาของชายคนนั้นที่สอดเข้ามาในเสื้อยืดของผม ใบหน้าของเขานัวเนียซุกไซร้ตามลำคอของผมอย่างกระหายราวกับอดอยากมาจากที่ไหน เขี้ยวคมๆของเขาขบลำคอของผมจนรู้สึกเจ็บแปล๊บ
ผมพยายามขัดขืนอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแรงที่กดทับร่างของในตอนนี้มันช่างมากมายจนผมสู้ไม่ไหว …
“ชะ ช่วยด้วย ผลัวะ!!!” ใบหน้าของหันไปตามแรงตบของฝ่ามือที่ชายคนนั้นฟาดโดนใบหน้าผมเต็มๆ ของเหลวกลิ่นสนิมคละคลุ้งอยู่ในปากจนผมอยากจะอาเจียนออกมา
“ไม่เจอกันสิบกว่าปี นี่มึงกล้ารังเกียจกูหรอ” แววตาของชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาทันที เมื่อผมพยายามผลักหน้าอกของเขาออก สมองของผมตอนนี้สับสนไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมพยายามที่จะนึกให้ออกว่าผมรู้สึกคนๆนี้หรือเปล่า แต่ไม่ว่าผมจะพยายามคิดแค่ไหน ผมก็นึกเรื่องพวกนี้ไม่ออกจริงๆ
“มึงเป็นใคร!!!”ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้าพร้อมกับถามประโยคเดิมออกมารวมทั้งสรรพนามที่ใช้เรียกชื่อเริ่มเปลี่ยนตามอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ภายใน
“… นี่มึงจำไม่ได้ หรือว่าแกล้ง” ดวงตาของเขาฉายแววไม่พอใจออกมาอย่างเปิดเผย จนผมเริ่มรู้สึกกลัวในตัวของคนตรงหน้าขึ้นมาอย่างจับใจ
“แล้วมึงเป็นใครล่ะ นี่มึงเล่นไม่บอกอะไรเลย ใครมันจะไปจำได้ละว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนอะ อย่าคิดว่าตัวเองเข้าใจอะไรแล้วคิดว่าคนอื่นต้องเข้าใจเหมือนมึงสิ”ผมพูดออกมาตามที่ผมคิดจริงๆ เพราะคนตรงหน้าเล่นไม่บอกอะไรผมเลย แล้วนี่เล่นมาตบหน้าผมอีก โมโหกันมากขนาดนั้นเลยหรอไงวะ
“…เมฆ ” ฮะ อะ…อะไรนะ
“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ” เอ๊ะ !!! ชื่อนี้คุ้นหูมากเลยอ่ะ ดะ … เดี๋ยวก่อนนะ เหมือนผมจะนึกอะไรบางอย่างออกแล้ว
“จำผัวตัวเองได้รึยังล่ะ ไม่เจอกันนาน สงสัยจะร่านน่าดู นอนกับผู้ชายไม่เลือกหน้าเลยล่ะสิ ถึงจำกูไม่ได้”นึกออกแล้วครับ หน้าตาดุๆแบบนี้นี่ มีอยู่คนเดียวในโลกครับ ไอ้เมฆมันเป็นลูกเจ้าของเกาะที่นี่ครับ(จะรวยไปไหน) ซึ่งตอนเล็กๆพ่อแม่ผมก็พามาเที่ยวที่นี่บ่อยๆ เพราะหาดทรายสะอาด น้ำทะเลยังใสน่าเล่นด้วยอีกครับ ตอนเด็กๆผมกับมันก็เป็นเพื่อนเล่นกันทุกครั้งที่ผมมาเที่ยวที่นี่ครับ โดยปกติพ่อแม่จะพาผมมาที่นี่ตกปีละสามครั้ง เพราะว่าพ่อของผมก็ชอบที่นี่เหมือนกัน
“มึง !!! โอ๊ยยยยย เจ็บ …”มันจับคางผมบีบแน่นพร้อมกับแทรกสิ้นของมันเข้ามาในปากของผม แขนของผมถูกมันล็อคแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้ ตอนแรกผมขัดขืนแต่ไม่นานร่างกายของผมก็เริ่มตอบสนอง ลิ้นของผมก็เกี่ยวตวัดลิ้นของมันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งผมมารู้ตัวอีกทีก็ตอนเสื้อยืดหลุดออกไปจากตัวผมแล้ว
“มึง จะ ทำอะไร!!!”ผมตาเบิกกว้างเมื่อมันถอดเข็มขัดของมันออก จับมือผมรวบเอาไว้แล้วเอาเข็มขัดมันจนแน่น พร้อมกับปลดกางเกงออกควักน้องชายที่แข็งได้ที่ของมันออกมาโชว์ต่อหน้าผม
“อ้าว !!! เวลาผัวเมียไม่เจอกันนานๆ จะทำอะไรให้หายคิดถึงล่ะ”ไอ้เมฆมันมาพ่นลมหายใจที่ใบหูของผมจนขนลุก จากนั้นมันก็เขยิบตัวขึ้นมาแล้วคร่อมทับร่างของผมเอาไว้ น้องชายของมันชี้เด่อยูที่หน้าของผมพอดีเลยครับ ณ ตอนนี้
“ไม่ กูไม่ใช่เกย์ มึงเอาออกไปนะ ”ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนหน้าผมหน้าเสียแค่ไหน แต่ไอ้เมฆสิครับ มันยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ พร้อมกับบีบแก้มของผมจนรู้สึกเจ็บหวังจะให้ผมอ้าปาก
“ถ้ามึงไม่ใช่เกย์แล้วใครกันล่ะ ที่เมื่อก่อนวิ่งไล่ตามกู เรียก พี่เมฆ พี่เมฆได้ทุกเวลา ถามเวลาหากูไม่เจอยังร้องไห้ฟูมฟายอย่างกับกูจะไปตายซะงั้น” ผมหน้าแดงก่ำหน้าความเขิน แต่ไม่นาน ปากของผมก็ถูกไอ้เมฆมันยัดน้องชายของมันเข้ามาทีเดียวสุดลำ
“อั่ก !!!”
ผมสำลักน้องชายมันจนอยากจะอาเจียนออกมา มันก็ได้ใจครับ โยกเอวของมันเข้าออกปากผม มืออีกข้างก็กดหัวผมไว้ไม่ให้หนีไปไหน
…ไอ้เมฆ ฮือๆ T^T กูเกลียดมึงงงงงงงง
“อะ … อ๊า” ดูมันครางครับ แต่ผมนี่สิ… จะขาดอากาศหายใจตาย
ผมหลับตาปี๋ ไม่ใช่ว่าอายนะครับ แต่ไม่อยากทนเห็นความอุบาทว์ที่มันทำกับผมตอนนี้ มันเลื่อนตัวลงไปทำอะไรสักอย่างตรงแถวๆท้องน้อยของผม ผมพยายามบิดตัวหนีจมูกอุ่นๆของมัน แต่มันก็จับผมล็อคไว้แน่น แล้วผมก็ได้ยินเสียงกุกกักตามมา แต่ผมก็ไม่ได้ลืมตาดูนะครับ ไม่อยากเห็นหน้ามัน ผมเกลียด!!!
“มึงปล่อยกู กูบอกให้ปล่อย !!!”
ไอ้เมฆมันกำลังจะปลดกางเกงของผมลงครับ ผมถึงกับเหวอทันที มือไม้ชา ใบหน้าเหมือนโดนเอาน้ำจากชั้วโลกเหนือมาราด
“อยู่เฉยๆ เอ๊ะ!!! กูรำคาญแล้วนะ กูบอกให้มึงอยู่เฉยๆ”ผมยังดิ้นไม่หยุด ไอ้เมฆมันโมโหตะคอกเสียงดัง ใบหน้ามันตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าหมาบ้าที่ยังไม่ได้ฉีดยาอีกอ่ะ
…กูไม่เจอมึงหลายปี ทำไมมันเลวได้อีกแบบนี้เนี่ย ไอ้ป่าเถื่อน !!!
“เลีย กูบอกให้มึงเลีย เอ๊ะ!!! นี่มึงพูดไม่รู้เรื่อง หรือว่ามึงโง่กันเนี่ย”ฮือๆ T^T ไอ้ฮิตเลอร์ ไอ้เผด็จการ ตกลงวันนี้มึงจะเอากูให้ได้ใช่มั้ย ตอนเด็กๆผมแค่(แอบ)ไปชอบมันเท่านั้นเอง อ๊ะ!!! ไม่ใช่ว่าชอบแบบนั้นนะครับ แต่ชอบมันตรงที่มันเป็นแมนมากครับ เอาใจผมทุกอย่าง ผมแกะกุ้งไม่ได้มันก็จะแกะให้ผม แล้วมันก็ทำอะไรหลายอย่างให้ผมสารพัด…
‘สองคนนี้สนิทกันจังเลยนะ’ เสียงพ่อแม่ของผมเต็มไปด้วยแววยินดี มือเรียวๆของแม่ลูบหัวผมเล่น
‘เมฆ แม่ฝากดูแลน้องด้วยนะระหว่างที่อยู่ที่นี่’แม่ของผมปลูกฝังกำชับไอ้เมฆเป็นอย่างดี มันหยักหน้าหงึกๆแล้วหันมามองผม
‘พี่เมฆอย่าแกล้งผมสิ’ ผมวิ่งหนีพี่เมฆที่กำลังจับปูเสฉวนแล้วมายัดใส่เสื้อของผม ผมก็เอามือปัดเป็นพัลวัน แต่เจ้าปูเสฉวนเจ้ากรรมมันก็ยังไม่ออกไปจากตัวของผมสักที
… ภาพเหล่านั้น กำลังลอยห่างออกไปจากตัวของผมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อกาลเวลาล่วงเลยผ่านไป…
ไอ้เมฆมันยื่นนิ้วกลางมาจ่อตรงปากผม ทันใดนั้นสมองของผมก็ปิ๊งไอเดียดีๆบางอย่าง ผมยิ้มอย่างมีเลศนัยแต่ก็รีบเสมองไปทางอื่น กลัวว่าไอ้เมฆมันจะสังเกตเห็น
ผมกลืนกินนิ้วกลางไอ้เมฆอย่างไม่ค่อยเต็มใจพร้อมกับเลียให้ตามที่มันขอ ทันใดนั้น …
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”ไอ้เมฆมันร้องเสียงดังมากครับ เพราะผมกัดนิ้วมันอย่างแรงจนได้กลิ่นเลือดของมันที่ไหลเข้ามาในปากของผม
ผมรีบลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ใจของผมตอนนี้เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ กลัวว่าไอ้เมฆมันจะมาคว้าและกระชากผมให้กลับเข้าไปในห้องอีก
ขณะที่ผมวิ่งหนีมันออกมาจนถึงประตู ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง คล้ายๆกับเสียงโลหะถูกครูดไปตามพื้น แล้วยังไม่ทันที่ผมจะได้สังเกตอะไรไปมากกว่านั้น ร่างของผมก็ถูกกระชากอย่างแรง ไม่ใช่ที่ลำตัว !!! แต่เป็นที่ข้อเท้าต่างหาก
.
.
.
โซ่ !!!!
.
.
.
โซ่เส้นใหญ่มาก !!!
ผมนอนหมอบอยู่บนพื้นด้วยความรู้สึกที่เจ็มระบมไปทั้งตัวเนื่องจากเมื่อกี้ร่างของผมล้มลงกระแทกกับพื้น ผมเหลือบไปเห็นโซ่สีเงินเส้นใหญ่วนรอบข้อเท้าของผมเอาไว้อย่างแน่นหนา ผมพยายามจะแกะมันออกเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล …
“หึ ทำเป็นเก่ง เก่งให้ตลอดรอดฝั่งสิ เอาเลย มึงเอาเลยสิ !!!”ไอ้เมฆมันยืนถือปลายโซ่ที่พันธนาการร่างของผมเอาไว้ ใบหน้าของมันปรากฏรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว กูไม่คิดมาก่อนเลยว่า มึงจะเลวได้อีกขนาดนี้”
“ผลัวะ!!!” ครั้งที่สองแล้วครับที่ผมโดนไอ้เมฆมันฟาดฝ่ามือลงที่หน้าผมจนรู้สึกชา ของเหลวกลิ่นสนิมส่งกลิ่นคละคลุ้งอยู่ในปากจนผมอยากจะคายมันออกมาให้หมด
“งั้นมึงลองตอบกูมาสิว่า ที่กูต้องเป็นแบบนี้ เพราะใคร เพราะใคร มึงตอบกูมา ….!!!”มันตะโกนเสียงดังจนผมตัวสั่น แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังทำใจดีสู้เสือเอาไว้
“…กูไม่รู้ !!!”ผมพยายามรักษาใบหน้าให้นิ่งมากที่สุดแล้วพูดใส่ไอ้เมฆที่นิ่งค้างก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังราวกับคนเสียสติ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ไม่รู้งั้นหรอ งั้นมึงมาเป็นเมียกูก่อนละกัน เผื่อมึงจะนึกอะไรออกบ้าง”ไอ้เมฆมันช้อนตัวผมขึ้นมาแล้วโยนลงบนเตียง น้องชายของมันก็สู้ศึกอยู่แล้ว ไม่รอช้า … มันก็เตรียมจ่อปากทางของผมทันทีแม้ว่าปากทางของผมมันจะยังไม่ได้รับการขยายก็ตาม
…ทำไม??? ผมเฝ้าถามตัวเองมาเสมอจนถึงตอนนี้ ว่าทำไมตัวเองต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย แม้ว่าเรื่องของไอ้เมฆสำหรับผมมันจะดูเหมือนเรือนรางมากก็ตามที แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจว่า …
พี่เมฆคนก่อนที่ผมเคยรู้จัก ไม่ใช่คนแบบนี้ …
งั้นเพราะอะไรกัน เพราะอะไรที่ทำให้พี่เมฆเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้
.
.
.
… เพราะผมอย่างนั้นหรอ !?!?!?!
-
:m15: พี่เมฆจะโหดไปไหน...ส่งสารน้องเฟยบ้างสิ
+1 +เป็ด เป็นกำลังใจคร๊าบบบ
-
มาจิ้มก่อน
แอบอ่านทีหลัง
-
โหดไปไหนคะ อิอิ
แบบนี้นายเอกเราจะช้ำในตายก่อนมั้ยอ๊ะ
-
นี่มันเป็นเหตุการณ์ปัจจุบันใช่ก่
เมฆรุนแรงโคด สงสารเฟยบ้างจิ
-
รุนแรงดีจัง :-[ :-[ เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
อ่านแล้วไม่เข้าใจตาสัตว์ประหลาดคนนี้เลยอ่ะ
เป็นบ้าอะไรหว่า??
-
ซาดิสต์ รุนแรง ไดใจจิงๆ :z1: :z1:
รอตอนต่อไปนะค๊า สู้ตายคะ :bye2: :bye2:
-
อ๊าซซ~~~~
เพิ่งได้เข้ามาจิ้ม
พี่เมฆคุณช่าง รุนแรงจริงๆ
SM หรอ หุหุ :haun4: :haun4:
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :jul1: :jul1: :jul1:
รุนแรงกับน้องเฟยมากกกกกกกกกอะ
เฝ้ารอติดตามตอนต่อไป อยากรู้ว่าน้องเฟยไปทำอะไรให้พี่เมฆโกรธขนาดนั้น
:bye2: :bye2: :bye2:
-
กี๊สสสสสสสสสสสสสสสส ><
เถื่อนอ่ะ ได้ใจที่สุด แอร๊ยๆๆ
อยากรู้อดีตแล้วค่ะ
ไปทำอะไรกันมาฮะสองคนนี้ อิอิอิอิ
+1นะคะคนเขียนน สู้ๆค่ะ
-
สงสัยน้องเฟยไปเอาแมร่งของมัน
มันเลยเคือง
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย สนุกอ่ะค่ะ o13
เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก
ไอพี่เมฆโคตรจะโหดเลย ซาตานชัดอ่ะ รุนแรงเวอร์
ถ้าให้เดาพี่เมฆคงจะรักเฟยใช่มั้ยคะ แต่ถ้าเป็นงั้นทำไมทำอะไรป่าเถื่อนขนาดนั้นน้อ
แต่ชอบค่ะ พระเอกสไตล์ดิบเถื่อนเนี่ย หุๆ
แล้วเฟยไปทำอะไรให้พี่เมฆกลายคนแบบนี้ล่ะเนี่ย ชักอยากจะรู้
รออ่านต่อนะค้า สู้ๆค่า
ปล.ภาษาไทยเป๊ะมากเลยค่ะ ยังไม่เจอคำผิดเลย ปลาบปลื้ม>< :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :jul1: :jul1: :jul1:
รุนแรงกับน้องเฟยมากกกกกกกกกอะ
เฝ้ารอติดตามตอนต่อไป อยากรู้ว่าน้องเฟยไปทำอะไรให้พี่เมฆโกรธขนาดนั้น
:bye2: :bye2: :bye2:
ใช่อยากรู้จังว่าเฟยทำอะไร
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย
-
เมฆ จะโหดไปไหน น น o22 o22
เฟยไปทำอะไรให้ถึงต้องรุนแรงขนาดนี้เนี่ย ?? :sad11:
-
จะโหดไปหน๊าย ย ร้ายมากๆ
รอตอนต่อไป +1 +เป็ด
:L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z1: แนวนี้ชอบบบบอ่า
แต่อย่าดราม่ามากเป็นพอ และอย่าทรมานกันนานล่ะ :laugh:
อยากรู้จักว่าเฟยทำอะไรไว้
ทำไมเมฆถึงโกรธขนาดนี้
-
โหดเถื่อน :-[
-
อดีตของน้อยเฟยกับพี่เมฆ เป็นอย่างไร
แล้วปัจจุบันไหงซาดิสต์กันเยี่ยงนี้
ลุ้นนนนนนนน
-
พี่เมฆโหดเน๊อะ สงสารเฟยบ้างอะไรบ้าง ตบเอา ตบเอา :angry2:
-
ชอบบบ
มาต่อไวๆนะคะ :L2:
-
พี่เมฆโหดได้ใจมาก
-
เมฆมันบ้า
-
มีแต่คนชมพระเอกว่าโหด อิอิ โหดมากแต่รักจริงหรือป่าว
-
อ้าวเห้ย :jul1:
มาโซซะงั้น
-
มีปมของอดีตอีกแล้ว
:call:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ว้าวววว ท่าจะมีซัมติ้งรองกันมาก่อนแฮะ :haun4:
-
มาถึงปล้ำเลย :z1: :z1:
แล้วเฟยเคยไปทำไรเมฆล่ะเนี่ย :a5: :a5:
-
เง้ออออออ ทำไมพี่เมฆรุนแรงกับน้องเฟยอย่างนี้ล่ะเนี่ย
-
โอ๊ะ โหดร้ายทารุณมาก
-
โอ้! โหดมากเลยอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
อะไรจะคิดถึงน้องขนาดต้องล่ามโซ่เลยทีเดียว โอ้ยยย โหดค่า ชอบคำโปรย :pighaun:
รอต่อไปค่ะ :กอด1:
-
เกิดอะไรขึ้นเมื่อสิบปีก่อน
ทำไมตอนนี้ถึงโหดซ่า
-
ร้ายกาจที่สุด!!! แต่ชอบ =,=
-
ไปใส่โซ่ตอนไหนอ่ะ :really2: :really2: :really2:
สุดโหดจริงๆเลย :z10: :z10: :z10:
เป็นกำลังใจให้นะ :L2: :L2: :L2:
-
สงสารเฟยมากๆ
+ 1 นะคะ
-
เรื่องมันเป็นมายังไงละเนี่ย
ทำไม เมฆ ถึงต้องโหดร้ายกับ หนูเฟย เยี่ยงนี้ :monkeysad:
-
อั๊ยย่ะ ทำไมโหดจังพี่เมฆ
-
อ๊ายๆๆๆ
ซาดิสดี ชอบๆๆ
-
ตบจูบตบจูบ แบบนี้ซิ ชอบบบบบบบบบบบ ซาดิส
-
โค้งงามๆหนึ่งที เอาตอนสามมาเสิร์ฟแล้วนะคร๊าบบบบบบบบบบบบบ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะครับที่ชมพี่เมฆว่าโหด ดิบ เถื่อนได้ใจ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
นักเขียนออกจะบอกว่าได้อ่านทุกคอมเม้นท์ของนักอ่าน อ่านไปยิ้มกันไม่หุบกันเลยทีเดียว เดี๋ยวไว้ว่างๆจะมาตอบคอมเม้นท์ให้นะครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจที่มีให้กันนะครับ
อ่า...เพิ่งนึกขึ้นได้ ตั้งแต่ตอนแรกนักเขียนก็ลืมแนะนำตัวไปซะสนิทชิดเชื้อ
เอาเป็นว่าเรียกนักเขียนว่า ' เซโร่ ' ก็ได้นะครับ
เดี๋ยวถ้าคอมเม้นท์ล้มหลามแล้วล่ะก็ ... จะรีบเอาตอนที่สี่มาลงอย่างว่องไวเลยล่ะครับ
*******************************************
ร้ายแลกรัก
Stage 3 ลมพายุ
‘ฝนตกแล้ว ผมอยากออกไปเล่นฝนจังเลยอ่ะ >”<’
‘ถ้ามึงกล้าออกไปเล่นแล้วล่ะก็ … กลับเข้ามาแล้วมึงต้องมาให้กูเอานะ’
ไอ้เมฆมันดูดคอผมดังจ๊วบจ๊าบจนผมเริ่มจะเคลิ้มละ เฮ้ยๆๆๆ ไม่ใช่ๆๆๆ นี่ผมถูกมันข่มขืนอยู่นะเว้ย จะไปเคลิ้มตามมันได้ยังไง
“มึง ปล่อยกู!!!”ผมพยายามขืนแรงมัดที่ข้อมือของผม แต่ไอ้เมฆมันก็ปลดกางเกงผมออกอย่างง่ายดายพร้อมกับลูบน้องชายของผมผ่านกางเกงในสีขาวตัวบาง
“อ๊า !!!”ผมเผลอครางออกมา ไอ้เมฆมันชะงัก มองหน้าผมก่อนที่จะเอาลิ้นเปียกๆของมันเลียไปตามแก้มของผม ไล้ต่ำมายังลำคอ เรื่อยมาจนถึงหน้าอก มันขบเม็ดสีชมพูบนหน้าอกของผมเบาๆทีหนึ่งก่อนที่จะเริ่มดูดดึงอย่างเอาเป็นอย่างตายจนผมต้องบิดตัว มือผมกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ
จากนั้นไม่นานไอ้มฆมันก็ชักน้องชายมันอยู่สองสามทีก่อนที่จะพยายามดันเข้ามาในช่องทางรักของผมที่ยังไม่ได้ผ่านการเตรียมพร้อมมาก่อน น้องชายของมันดุนดันเข้ามาในช่องนั้นของผมโดยไร้ซึ่งสิ่งหล่อลื่นหรือสิ่งป้องกันใดๆ ความเจ็บถาโถมเข้ามาในร่างของผมจนรู้สึกว่าร่างกายเหมือนกำลังโดนฉีกให้ขาดออกเป็นสองส่วน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”
ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สติของผมเลือนราง ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือใบหน้าของไอ้เมฆที่ดูนิ่งเฉย … ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ขอโทษทีว่ะ … พอดีกูลืมใส่นิ้วเข้าไปก่อนอะนะ”
ภาพทุกอย่างดับวูบไป แต่ความรู้สึกที่คับแน่นในหน้าอกของผมมันยังไม่จางหายไปไหน นี่มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรหรอไอ้เมฆ ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ มึงแค้นอะไรกูนักหนาถึงต้องขนาดมาทำแบบนี้กับกู
ทำไมไอ้เมฆมันถึงดูแค้นผมราวกับว่าผมไปทำมันเจ็บแสบจนไม่สามารถให้อภัยได้เลยก็ไม่รู้ …
สิ่งแรกที่ผมนึกถึงตอนผมลืมตาขึ้นมาก็คือ …
…ไอ้เทสกับไอ้เจนมันไปไหนกัน ผมต้องการพวกมันมากที่สุดในเวลานี้ !!!
“กริ๊งๆ” เอ๊ะ!!!...เสียงอะไร ด้วยความสงสัยผมจึงพยายามขยับเปลือกตาที่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องยากสำหรับผมไปแล้วในตอนนี้
ผมพยายามออกแรงขืนที่มือ แต่ทันใดนั้นผมก็รู้ว่า … มือของผมถูกอะไรบางอย่างรั้งอยู่ให้กางออกโดยที่ผมไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย
หลังจากที่ผมลืมตาแล้ว แสงสีขาวก็จ้าเข้ามากระทบกับดวงตาจนผมรู้สึกแสบและพร่ามัว แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็ฝืนกับความรู้สึกนั่นไว้แล้วจนสามารถมองเห็นสิ่งที่ทำให้มือของผมขยับไปไหนไม่ได้ในที่สุด
โซ่สองเส้นที่แต่ละเส้นรั้งของมือของผมไว้จนตึงแล้วคล้องกับเสาที่หัวเตียง เช่นเดียวกับอีกข้างที่ถูกทำแบบนี้เหมือนกัน หลังจากนั้นผมจึงพบว่าผมมาอยู่ในห้องที่ผมไม่คุ้นเคย
…นี่มันไม่ใช่ห้องของผม!!!
ไอ้เมฆมันเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่นุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวพร้อมกับเปิดตู้เย็นดื่มน้ำอย่างสบายใจ ในขณะที่ผม ที่ผม … ผมต้องมานั่งเป็นบ้าอยู่แบบนี้ แต่มันกลับยิ้มระรื่นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มึงทำแบบนั้นได้ยังไง ไอ้ชั่ว!!! ผมออกจะแผดเสียงออกไปดังๆ แต่ส่วนร่างที่เจ็บระบมทำให้หมดแรงที่จะพูดออกไปอย่างนั้น
ผมสัญญากับตัวเองในตอนนี้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่พยายามคิดถึงความทรงจำในสมัยก่อน เพราะผมเชื่อว่าถึงผมจะนึกให้หัวผมระเบิด มันก็ไม่สามารถที่จะทำให้เรื่องราวเก่าๆกับมาเป็นอย่างเดิมได้หรอก
…รวมทั้งเรื่องที่ผมถูกข่มขืน
ความจริงแม้จะโหดร้ายสักเพียงใด แต่ถ้าเราเข้าใจและยอมรับมันเราก็จะอยู่กับมันได้อย่างไม่มีปัญหา นี่เป็นสิ่งที่ผมพยายามบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาบ้างเลย
“ตื่นแล้วหรอ … ”ไอ้เมฆมันเก๊กหน้าขรึมมองมาทางผม ซึ่งผมก็เบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นหน้ามัน
“….”
“กูถาม ทำไมมึงไม่ตอบฮะ วอนอยากโดนอีกรอบนักใช่ไหม ที่มึงสลบคาน้องกูนี่ ยังไม่เข็ดอีกหรอ”พูดจบไอ้เมฆมันก็สาดน้ำเย็นๆในแก้วใส่ผมจนเปียกไปหมด
“กูไม่มีอะไรจะต้องคุยกับคนเลวๆอย่างมึง แล้วก็ … ปล่อยกูได้แล้ว ไอ้ชั่ว!!!”ผมจ้องหน้ามันราวกับว่าผมกำลังมองสิ่งที่น่าขยะแขยง
“คำก็เลว สองคำก็ชั่ว !!! ไหน … กูจะดูน้ำหน้าอย่างมึงซิ ว่าจะทำปากเก่งไปได้อีกสักกี่น้ำ แต่สงสัย … แค่น้ำแรกมึงก็จอดแล้วว่ะ ฮะๆ”มันยิ้มเยาะพร้อมกับเดินมาทางผม ทำให้ความกล้าที่มีเมื่อครู่เหือดหายไปจนหมด
“อย่ามาแตะต้องกูนะ ใครก็ได้ ช่วย… อุ๊บ!!!”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ไอ้เมฆมันก็เอาผ้ามามัดปากผมจนแน่น จากนั้นมันก็ปลดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวของมันออก พร้อมกับส่งสายตายั่วยวนมาทางผม
“ไง ครั้งนี้คงไม่สลบไปอีกนะ เพราะอุปกรณ์กูมีพร้อมว่ะ”ไอ้เมฆมันหยิบเจลมาทาที่มือมันจนชุ่มหลังจากนั้นมันก็สอดนิ้วกลางเข้ามาในปากทางของผม
“ฮึก … ”ผมพยายามอดกลั้นกับอาการเจ็บจี๊ดๆที่ทำให้ผมเกือบลืมหายใจไปพร้อมกับมองหน้ามันอย่างเอาเป็นเอาตาย จะร้องออกมาก็ไม่ได้ในเมื่อมันเอาผ้ามัดปากผมซะแน่นอยู่แบบนี้
มันไม่รีรอ สอดนิ้วที่สองและสามตามมา จนผมต้องบิดตัวไปมาบนเตียงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะแขนทั้งสองข้างของผมถูกตรึงติดอยู่กับเสาเตียงไว้อยู่ ไม่รอช้ามันก็ค่อยๆดันน้องชายของผมเข้ามา
“อย่างเกร็ง อย่างเกร็งสิ กูบอกมึงแล้วไงว่าอย่างเกร็ง ผลัวะ!!!”ไอ้เมฆมันตบเข้าที่ใบหน้าของผมเต็มแรงจนหน้าของผมหันไปตามแรงตบของมัน เจ็บที่หน้า … หรือเจ็บที่หัวใจมากกว่าในตอนนี้ผมไม่อาจรู้ได้ เพราะมันก็เจ็บเท่าๆกันนั่นแหละ
หลังจากที่มันดันน้องชายของมันเข้ามาจนสุด มันก็ค่อยๆขยับเอวเข้าออกเป็นช้าๆ น้ำตาของผมไหลอาบใบหน้าเมื่อผมทนอาการเจ็บที่ถาโถมเข้ามาอย่างต่อเนื่องไม่ไหว เพราะนี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมถูกมันข่มขืน
ทำไม … ผมถึงไม่หมดสติไปแบบครั้งนั้น ได้โปรดเถอะ!!ในเมื่อยังไงผมก็หนีเรื่องพรรค์นี้ไม่พ้นแล้ว ก็ขอให้ผมไม่ต้องมาทนรับความเจ็บปวดพวกนี้ด้วยได้ไหม
จากช้าเปลี่ยนเป็นจาบจ้วงและรุนแรง ไอ้เมฆมันขยับเอวของมันเข้าออกจนผมได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันอย่างชัดเจน
“อะ…อ๊า”ไอ้เมฆมันครางออกมาเสียงดังพร้อมกับจับขาผมอ้าออกให้กว้างขึ้นกว่าเดิม
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนผมเริ่มชินชากับความรู้สึกเจ็บ หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของไอ้เมฆมันก็เกร็งพร้อมกับเสียงครางยาวของมัน น้ำอุ่นๆฉีดเข้ามาในร่างของผมจนล้นทะลักไหลออกมา
“คราวนี้…กูเป็นผัวมึงแล้วนะ จำใส่หัวเอาไว้ด้วย”ไอ้เมฆมันยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้ผมอยู่กับตัวเองและสภาพที่น่าอนาถเช่นนี้ต่อไป จนสติของผมดับวูบอีกครั้ง …
ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับพบว่าโซ่ที่ข้อมือสองข้างของผมหายไปแล้ว ตอนนี้ผมเป็นอิสระ ผมสามารถไปไหนก็ได้ที่ผมอยากไป ผมหันซ้ายแลขวาเพื่อมองหาว่าไอ้เมฆอยู่แถวนี้รึเปล่า หลังจากพบว่ามันไม่อยู่แล้ว ใจผมเริ่มต้นตึกตัก ผมจึงรีบหยิบเสื้อผ้าที่ของมันที่อยู่ในตู้เสื้อผ้ามาใส่ แม้ว่ามันดูใหญ่ไปหน่อยสำหรับก็ตาม แต่ทันทีที่ผมจะเปิดประตูออกไปข้างนอกนั้น
“ซ่า ซ่า ซ่า ครืน!!!”
เสียงฝนตกตามมาด้วยเสียงฟ้าร้อง ละอองฝนปะทะเข้ากับใบหน้าของผม … แต่ผมไม่มีเวลาแล้ว ไอ้เมฆมันอาจจะอยู่แถวนี้ และอีกไม่นาน … มันต้องจับผมกลับไปแน่ๆ แล้วจากนั้นมันก็จะโมโหและข่มขืนผม ผมกัดฟันฝืนความเจ็บปวดท่อนล่างที่ประดังเข้ามาทุกๆครั้งที่ผมขยับตัว
ผมไม่รีรอสาวเท้าออกไปกลางสายฝนวิ่งตัดผ่านเส้นทางที่ผมไม่คุ้นเคย โทรศัพท์มือถือที่เคยอยู่ในกระเป๋ากางเกงของผมคงถูกไอ้เมฆเก็บไว้ที่ไหนสักแห่ง ผมไม่สนใจเรื่องเหล่านั้นอีกต่อไปแล้ว เรื่องที่ผมควรจะสนใจในตอนนี้ก็คือ … ต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
ผมวิ่งผ่านถนนแคบๆที่ค่อนข้างจะคดเคี้ยวและเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ขึ้นเต็มสองข้างทาง ตกลงไอ้เมฆมันมาผมมาอยู่ที่ไหนกันแน่ ???
เท้าของผมถูกก้อนกรวดริมทางบาดจนเลือดไหลและเป็นแผลอยู่หลายจุดจนผมหมดแรงที่จะวิ่งต่อไป ผมจึงมองหาสถานที่ที่ปลอดภัยและพอจะซุกหัวนอนได้
…อย่างน้อยก็สำหรับคืนนี้
ทันใดนั้นสายตาของผมก็เหลือบไปนั้นต้นไม้ต้นใหญ่ที่รากแผ่ปกคลุมสถานที่บริเวณนั้นจนคล้ายๆกับถ้ำเล็กๆ ผมรีบวิ่งเข้าไปอย่างไม่รีรอ …
เคยมีคนกล่าวเอาไว้ว่าหากคิดจะหนี ก็จงอย่าได้ลังเลหรือถอยหลัง ให้ก้าวเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆอย่าหยุดแม้ว่าจะเจอกับอะไรก็ตาม ซึ่งในตอนนี้ผมก็เข้าใจถึงคำกล่าวนั้นทันทีอย่างไม่ต้องหาคำใดๆมาอธิบายเพิ่มเติม
มือไม้ของผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ใบหน้าของผมราวกับถูกค้อนปอนด์มาทุบ เมื่อร่างที่สะท้อนกับแสงยามฟ้าผ่านั้น ปรากฏขึ้นมาท่ามกลางความมืดอย่างชัดเจน
....ไอ้เมฆ
ร่างของผมหยุดนิ่งอย่างไร้สาเหตุ ดวงตาคมกริบของมันจับจ้องมาที่ผม ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัว มันก็เข้ามากระชากผมให้เดินไปตามมัน โดยที่ผมไม่ได้พูดหรือต่อต้านมันเลย
“ใครสั่งให้มึงออกมา!!!”เดินมาได้ไม่เท่าไหร่ ไอ้เมฆมันก็จับหัวไหล่ของผมเอาไว้ทั้งสองข้าง พร้อมกับตะคอกถามผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
“กูจะออกมาเอง ไม่มีใครสั่ง”ผมตะโกนแข่งกับเสียงฟ้าร้องและเสียงเม็ดฝนที่ดังเปาะแปะยามตกกระทบกับพื้นดิน
“แล้วถ้ามึงเป็นอะไรไป …”
“นั่นมันก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องมายุ่ง...”ผมสวนกลับไปด้วยความโมโห โมโหในความผิดพลาดของตนเองที่ไม่เอะใจว่ายังหนีมาไม่ไกลพอ
“แล้วมึงจะได้รู้กัน ว่าสิ่งที่มึงกำลังทำ มันเรื่องของใครกันแน่???”ไอ้เมฆมันยิ้มอย่างดุร้าย จากนั้นผมจึงรู้สึกว่าผมโดนอะไรแข็งๆฟาดเข้าที่ต้นคอเพียงครั้งเดียว สติของผมก็ดับลงในทันที
.
.
.
‘พี่เมฆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลาผมร้องไห้หรือกำลังกลัว พี่จะเข้ามากอดผมพร้อมกับปลอบโยนผมใช่ไหมครับ ใช่หรือเปล่าครับ …’
-
กรี๊ด ๆ มาต่อแล้ว 555+ o13 o13
เป็นกำลังใจให้นะคะ เซโร่ซัง :mc4: :mc4:
ชอบคู่รุนแรง ๆ (จิตจริง ๆ )
-
ทำไมพระเอกมันเถื่อนอย่างงี้ล่ะท่าน :angry2: :angry2:
เปลี่ยนพระเอกทันมั๊ย :sad4: :sad4:
ดีนะที่มันไม่ลากกลับเกาะ ไปขังไว้แบบนังโสรยา กลายเป็นตำนานจำเลยรักไปเลย
โฮ สงสาร เฟย โดนแบบไม่รู้เหตุผล อ๊ากกกก !!
-
ว้าวว ว้่าวววว
ไม่ค่อยเจอแนวนี้เท่าไหร่
ชอบ ๆๆๆๆๆ ตบมือแปะ ๆๆ :z2:
อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยย
ทำไมถึงโหดร้ายยจิง ๆๆ ทำกะเฟยได้ลงคอเนี่ยยย
-
:serius2: :serius2: :serius2: :o12: :o12: :o12:
พระเอกโหดร้ายยยยยยยย :sad4: :sad4: :sad4:
-
:z3:
พระเอกช่างโหดร้าย ทารุน รุนแรงจริงๆ
:sad4: เริ่มจะรับไม่ได้
-
โว้วววว โหดร้ายมากกกกกก
แต่ก็ชอบบบบ :z2: :3123:
-
สนุกดี ขอบพระเอกเลว(ตรูซาดิส)แต่ก็ชอบที่นายเอก(ไม่)อ่อนแอ
-
เฟยไปทำอะไรพระเอกไว้เนี่ย
พระเอกโหดมากมายนี่ แสดงว่าแค้นมากหรือเปล่า
-
โหดร้ายที่ซุ๊ดดดดดดดดดดดดดดด(ยาวไปไหม)
ช้ำ ช้ำแน่ๆ ช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ
ส่วนคนอ่านก็ช้ำใจ..คุณหมอมาดูแลด่วน เอิ๊กก
-
โคตรโหดดดดดดดดดดดดดดด อิพี่เมฆ :z6:
ต้องขอเปลี่ยนจากดิบเถื่อนเป็นชั่วแล้วล่ะค่า
สรุปรักเค้ารึเปล่าเนี่ย ถ้ารักคงไม่ลงไม้ลงมือขนาดนี้หรอกมั้ง
เฟยจะตายก่อนมั้ยคะเนี่ย น่าสงสารชะมัดเลย :m15:
แรงยิ่งกว่าจำเลยรัก :laugh:
หลังจากนี้จะเป็นไงต่อ รออ่านนะค้า
-
อะไรจะโหดเยี่ยงนี้
-
เฟยไปทำอะไรไว้ เลยทำให้ตาเมฆโฉดโหดเถื่อนได้ขนาดนี้
ชอบตัวเอียงเปิดตอนทุกตอนกับตอนจบตอนนี้
รอตอนต่อไปจ้ะ
โคตรโหดดดดดดดดดดดดดดด อิพี่เมฆ :z6:
ต้องขอเปลี่ยนจากดิบเถื่อนเป็นชั่วแล้วล่ะค่า
สรุปรักเค้ารึเปล่าเนี่ย ถ้ารักคงไม่ลงไม้ลงมือขนาดนี้หรอกมั้ง
เฟยจะตายก่อนมั้ยคะเนี่ย น่าสงสารชะมัดเลย :m15:
แรงยิ่งกว่าจำเลยรัก :laugh:
หลังจากนี้จะเป็นไงต่อ รออ่านนะค้า
เห็นด้วยอย่างยิ่งกับเม้นนี้
-
พี่เมฆโหด เลว ทราม โคตร มาจากยุคหินหรือเปล่าเนี่ย
ทุบแล้วก็ลากเข้าถ้ำ ฮ่า ฮ่า
-
o18 o18
-
โอ้ย ย เจ็บอ่า!! ค้างเหลือหลาย ย
รอตอนต่อไป +1 +เป็ด
-
สุดยอดดดดดดด อ่านครั้งแรกกลิ่นความเอสเ็อ็มลอยมาแต่ไกล โฮกฮากกกกกก
เถื่อนได้อีกอ่ะเมฆ
-
พระเอกโหดมาก o22
อารมณ์นี้จะเลยรักเล้ยยย
สู้ๆค่ะ รออ่านตอนหน้า :really2:
-
แว๊กกกกกกกกกกกก พระเอกโหดมากถึงมากที่สุด..... :m16: :m16:
รออ่านตอนต่อไปคะ
-
อยากรู้มากเลยว่าน้องเขาไปทำความผิดร้ายแรงอะไรมากขนาดต้องทำขนาดนี้
อ่านไปนึกถึงอิพี่วุฒิ บุพเพวายร้าย แต่พี่วุฒุใจดีกว่านี้นะ
อ่านคำโปรยแล้วดูไม่ค่อยมีวี่แววแบบน้องเขาในตอนนี้เลย
อิพี่เมฆก็เว่อเกิ๊นนนนน จับน้องตึงแขนขาซะ - -
อยากให้เมฆโดนใจกว่านี้อ่ะ รู้สึกแบบว่ายังไม่โดนใจ (เราชอบมากเลยนะโหดๆเงี้ย)
ที่มันยังไม่โดนอาจจะเป็นเพราะ เมฆอ่ะเป็นใครมาจากไหนไม่รู้อยู่ๆก็โทษน้อง
ดูแบบโหดไร้เหตุผลมาก อยากจะรู้ว่าทำไมต้องแค้นน้องเพียงนี้
แล้วก็อยากได้เอ็นซียาวๆๆๆๆๆๆ (ฮ่อกกก) =.,=
ขอบคุณค่ะ รอต่อนะ ~
-
ทำซะรุนแรง เห็นน้องเฟยเขาไม่ใช่คนเรอะ อิพี่เมฆ =_=||
ถ้าเหตุผลที่น้องเฟยทำให้ไอ้คุณพี่เป็นแบบนี้มันไม่ดีพอ เตรียมโดน :beat: และ :z6: เลยนะคะ
มาต่อเร็วๆนะคะเซโร่ :กอด1:
-
:sad4:จะบีบหัวใจกันไปถึงไหน...แง๊
:z6:สำหรับพี่เมฆ...โหดมากเกินจัดให้
-
พี่เมฆโหร้ายกาจมากมาย
ชักกลัวพี่เมฆแล้วอ่ะ
สู้ ๆ นะคร๊าน้องเฟย *O*
-
ชอบแนวตบจูบอ่ะ แต่เรื่องนี้นายเอกเราโดนตบแทนซะงั้นอ่ะ เหอๆ
แต่ยังไงก็ยังชอบนะคับ o13 o13
-
อยากรู้จังทำไมเมฆต้องโหดร้ายด้วยอ่ะมันต้องมีอดีตอะไรแน่ๆเลย :z3: :z3:
-
ชอบอ่ะ
มาต่ออย่างด่วนเลย
-
พระเอก น่า ปวดตับมากก ก ก ก ก ก กก ก
-
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษชั้นไย ชั้นทำอะไรให้เธอเคืองโกรธ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
อ่านแล้วได้ยินเพลงนี้ลอยขึ้นมาเลยค่ะ ยังไงก็อย่าโหดร้ายกันนักนะคะเอาแค่โซ่แส้เทียนก็พอแล้วววว :laugh:
-
โดนสันมือฝาดสลบเลยไหงโหดขนาดนี่เนี่ย
-
อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเมฆถึงทำแบบนี้ :z3: :z3: :z3:
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
เข้ามาอ่านคอมเม้นท์รอบดึก ... แต่ละท่านดูเหมือนจะโกรธแค้นพี่เมฆกันมากเลยนะนั่น !!!
-
โหด
ร้าย
เลว
ปากแข็ง??
-
เริ่มเรื่องได้โหดมากๆ
เรื่องมันเป็นมายังไงเนี่ยอยากรู้จัง คริคริ
-
เกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นจะอี้ละท่าน
นี้มันจำเลยรัก(?)แต่ว่ายิ่งแค้นมากแสดงว่ารักมากนะเอย
ให้กำลังใจ :กอด1: :L2:
-
เรื่องอะไรทำให้เฆมเปลี่ยนไปขนาดนี้ สงสารเฟยง่า :sad4:
-
พระเอกนี่ออกแนวโรคจิตแล้วนะนี่
-
อยากรู้ว่าทำไมเมฆต้องทำร้ายเฟยด้วย
มาต่อไวๆๆนะคะ
-
ทำไมไอ้พี่เมฆถึงได้โกรธแค้นเคืองนู๋เฟยเยี่ยงนี้
สงสารเฟย โดนตบตลอด
รักเฟย ก็บอกรักไปสิ ทำร้ายร่างกายคนที่รัก มันจะส่งผลต่อจิตใจมากมาย
-
ชอบๆๆๆอ่ะ
มาต่อไวๆๆน่ะl
-
ตอนที่กำลังเขียนตอนนี้ คิดว่าเนื้อเรื่องในตอนนี้อาจมีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ความรู้สึกของคนอ่านเริ่มเปลี่ยนแปลงไป
แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ หลังจากเขียนจบก็รู้สึกจริงๆสบายใจอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะอะไรหลายๆอย่างในตอนนี้ด้วยละมั้ง /// หัวเราะ o13
เบื้องหลังของพี่เมฆกับน้องเฟย สำหรับใครที่รอๆกันอยู่ อีกไม่นานจะถูกเฉลยแล้วนะครับ แล้วอาจจะเป็นความจริงที่ทำให้ใครหลายๆคนช็อค เพราะตอนผมวางพล็อตผมก็แอบคิดๆอยู่เหมือนกันว่าจะเอาแบบนี้ดีมั้ยเนี่ย แต่เพื่อหลีกเลี่ยง 'ดราม่า' ผมก็เลือกใช้พล็อตที่ผมวางเอาไว้ในตอนแรก
หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะครับ ... ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับกำลังใจ นั่งอ่านทุกคอมเม้นท์แล้วยิ้มไม่หุบเลยจริงๆ มีความสุขไปทั้งวันเลยอ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
*************************************************
ร้ายแลกรัก
Stage 4 ความหวาดกลัว
‘ได้ยินมั้ยครับ … เสียงนกกำลังร้อง เพราะจังเลยเนอะ’
‘แต่กูว่า เสียงอะไรมันก็สู้เสียงของมึงเวลามาครางใต้ร่างกูไม่ได้หรอกว่ะ’
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นี่มันครั้งที่เท่าไหร่กันแล้วที่ผมถูกทำให้สลบโดยน้ำมือของไอ้เมฆ แค่นึกถึงมัน … ผมก็ขยะแขยงจนไม่อยากจะเข้าใกล้มันแล้ว ผู้ชายสันดานเลวๆแบบนั้น …
แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ ผมพบว่าตัวเองถูกตรวนไว้ด้วยโซ่หลายเส้น ทั้งที่ข้อมือและข้อเท้า และนอกจากนั้นยังมีที่คออีกด้วย
…ทำแบบนี้ผมยิ่งสมเพชตัวเอง เพราะมันก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์ตัวหนึ่งที่ไอ้เมฆมันเลี้ยงเอาไว้ดูเล่น
ผมอยู่ในสภาพร่างกายเปลือยเปล่า ลมเย็นๆลอดผ่านมาทางช่องผมมาปะทะกับร่างของผม ทำให้ผมรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ
“…มึงหนีกูไปไหนไม่ได้อีกแล้วนะ!!!”ไอ้เมฆมันเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมกับจานข้าวในมือ
“กูไปทำอะไรให้มึง ทำไมมึงต้องทำกับกูแบบนี้”ผมแค่นเสียงผ่านลำคอออกมาด้วยความยากลำบาก
“มึงก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรอ ว่ามึงเคยทำอะไรไว้กับกู”ไอ้เมฆมันวางจานข้าวลงพร้อมกับยืนประจันหน้าผม
“…”ผมพยายามนึกว่าผมเคยทำอะไรกับไอ้เมฆไว้ แต่ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอไอ้เมฆตอนผมยังเด็กมันก็ผ่านมานานมากแล้ว แถมยัง…ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นเลย อะไรที่จะทำให้ไอ้เมฆมันขุ่นเคืองใจได้ถึงขนาดนี้
“นึกไม่ออกล่ะสิ กูก็ว่าอย่างนั้น แต่ที่รู้ๆก็คือ ‘ตอนนั้น’ มึงทำกูไว้แสบมาก ดังนั้น ’ตอนนี้’ มึงก็ต้องมาชดใช้ในสิ่งที่มึงเคยทำไว้กับกู ถึงมึงจะนึกอะไรไม่ออก แต่กูจะทำให้มึงได้ลิ้มรสชาติว่าการที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวนานๆน่ะ มันทรมานแค่ไหน”พูดจบไอ้เมฆมันก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่น้อย จานข้าวที่มันถือเข้ามาก็ถูกวางเอาไว้อยู่ที่เดิม
ก่อนเดินออกไปพ้นขอบประตู ไอ้เมฆมันก็หันหลังพร้อมกับหันมามองผม มือของมันเลื่อนไปปิดสวิตซ์ไฟ ทำให้ห้องที่ผมอยู่นั้นมืดสนิททันทีอย่างไม่ต้องสงสัย
“อย่านะ อย่า!!!”ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ แต่ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อไฟในห้องดับพรึ่บพร้อมกับเสียงลมหายใจที่ดูเหมือนจะเด่นชัดขึ้นมาท่ามกลางความมืดแบบนี้
“ฮือๆ”ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้สึกอาย ผมอยากจะกอดร่างของตนเองเอาไว้ให้แน่นที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้ในเมื่อแขนทั้งสองข้างของผมถูกตรึงเอาไว้แบบนี้
“ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!”ผมร้องออกมาอย่างยากลำบากเต็มที ความทรมานเริ่มคุกคามจิตใจของผมมากขึ้นเรื่อยๆ มากจนผมรู้สึกอึดอัดอยากจะอาเจียน
หน้าอกของผมจุกแน่นจนเริ่มหายใจไม่ออก ผมเริ่มส่ายหน้าไปมาด้วยอาการทุรนทุรายแต่โซ่ที่รั้งลำคอของผมเอาไว้ก็ทำให้ใบหน้าของผมขยับไปไหนไม่ได้มากนัก
ลมหายใจของผมเริ่มขาดห้วง ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวของผมกลายเป็นเพียงภาพขาวดำที่ถูกความมืดกลืนกินไปทีละน้อย
…นี่ใช่ไหมคือความรู้สึกของคน…ที่กำลังจะตาย
“ไม่!!! อย่าทำอะไร กลัวแล้ว ฮือๆ อย่า!!!!!!!!!!!!”ผมกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยอาการทุรนทุราย ผมกลัวความมืด ผมไม่อยากอยู่คนเดียวในที่แบบนี้อีกต่อไปแล้ว ใครก็ได้ช่วยผมที ผมดิ้นจนข้อมือผมชาหนึบ รู้สึกแสบและเจ็บมาก
ผมรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายพยายามดิ้นรนให้หลุดออกมาจากพันธนาการบ้าๆนี่ ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับแสงไฟภายนอกที่สาดส่องเข้ามา ผมเห็นร่างของใครคนหนึ่งกระโจนมาทางผมอย่างรวดเร็ว…
จู่ๆสิ่งที่พันธการตัวผมก็หลุดออก ร่างกายของผมหมดเรี่ยวแรงที่จะประคองตัวเองอีกต่อไป ผมปล่อยให้ร่างของตัวเองร่วงลงพื้นตามแรงโน้มถ่วง
ร่างนั้นกอดผมเอาไว้แนบอก ใบหน้าดูเจ็บปวดราวกับรู้สึกออกมาจากใจจริงๆไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเป็นเห็นใจผม ผมร้องไห้จนตัวสั่น พร้อมกับลมหายใจที่ขาดๆหายๆ
เสียงกระซิบนุ่มหูดังขึ้นใกล้ๆหูของผมว่า…
“กูขอโทษ”
แต่รู้อะไรไหมครับพี่เมฆ ยิ่งพี่กอดผมแน่นมากเท่าไรผมก็ยิ่งหายใจไม่ออก ผมอยากนอนหลับ พี่ช่วยปลดปล่อยผมจากสภาพนี้ได้ไหมครับ ผมทรมานจริงๆ ผมกลัว…กลัวความมืดที่อยู่รอบกายของผม พี่ก็รู้ใช่ไหมครับว่าผมกลัว แต่พี่ก็ทิ้งผมไว้คนเดียวในที่แบบนี้ ฮือๆ
“…อย่า!!!”
ผมร้องออกมาด้วยความกลัวที่กัดกินหัวใจของผมจนเป็นแผลเหวอะหวะจนน่ารังเกียจ คนตรงหน้ากอดผมแน่นราวกับกลัวผมจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น
ทั้งๆที่เมื่อกี้พี่เมฆยังใจร้ายกับผม ขังผมไว้ในห้องมืดๆแคบๆแบบนี้ ผมถึงทำให้ผมไปไหนไม่ได้อีก มันทรมานมากเลยรู้หรือเปล่าครับ ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้นเลย ผมกลัว ผมกลัวความมืด
…นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหมครับ เพราะพี่เมฆคนเดิมนั่งอยู่ตรงหน้าของผม อยู่ตรงหน้าผมจริงๆ ผมมั่นใจว่าไม่ได้ฝันไปหรือสิ่งที่ผมเห็นเป็นเพียงแค่ภาพหลอน ทั้งๆที่ความจริงมันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่พี่เมฆจะเข้ามากอดผม แต่ผมก็อยากจะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง ผมพยายามจะไมนึกถึงเรื่องที่พี่เมฆข่มขืนผม ทำร้ายร่างกายผม...จนผมรู้สึกชินชากับความรู้สึกแบบนั้น
แต่อย่างน้อย มันก็เป็นฝันที่ดีสำหรับผมนะครับ…พี่เมฆ
พี่รู้ไหมครับ … ว่าตอนนี้ถึงผมจะโกรธพี่เมฆ เกลียดพี่เมฆมาก แต่อย่างน้อย…
ผมก็รู้สึกอุ่นใจที่ตอนนี้มีคนอยู่ข้างๆผม อยู่กับผมในเวลาที่ผมรู้สึกกลัว…
…แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่ไม่เคยรักผมเลยก็ตาม แต่ผมก็อุ่นใจจริงๆนะครับ
ภาพทุกอย่างเด่นชัดขึ้นมาในความทรงจำของผมอีกครั้ง
‘พี่เมฆ พรุ่งนี้ผมจะกลับบ้านแล้วนะ พี่ดูแลตัวเองด้วย’เด็กหนุ่มวัยแปดปีกำลังยืนคุยอยู่กับเด็กหนุ่มที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกันแม้ว่าความจริงแล้ว เด็กหนุ่มอีกคนจะอายุมากกว่าสองปีก็ตาม
‘โรงเรียนเปิดเทอมแล้วหรอ’พี่เมฆยิ้มให้ผม รอยยิ้มนั้นช่างดูสดใสมากกว่าพระอาทิตย์ที่ทอประกายเจิดจ้าอยู่บนท้องฟ้าเสียอีก
…ผมชอบรอยยิ้มของพี่เมฆ ผมอยากให้พี่เมฆยิ้ม
‘ครับ เดี๋ยวผมก็มาใหม่นะครับ’ผมยืนก้มหน้าด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อย
‘จะเศร้าทำไม อะนี่!พี่ให้’ พี่เมฆยื่นสร้อยรูปไม้กางเขนให้ผม
‘ให้ผมจริงๆหรอครับ’ผมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
‘จริงๆสิ แล้วต่อไปนี้…เฟยก็เป็นของพี่แล้วนะ ฮ่ะๆ พี่จะรอเฟยนะ’
ผมในตอนนี้ยืนดูภาพนั้นที่ห่างออกไปไกลมากขึ้นทุกที ความรู้สึกแบบนั้น...ผมคงจะไม่มีวันได้สัมผัสมันอีกแล้ว
‘เฟยเป็นของพี่แล้วนะ’
.
.
‘เฟยเป็นของพี่แล้วนะ’
.
.
‘เฟยเป็นของพี่แล้วนะ’
ผมกับพี่เมฆยืนกอดกัน อ้อมกอดนั้นช่างอบอุ่นไม่แพ้กับแสงอาทิตย์ยามเที่ยงวันที่สาดส่องมากระทบกันร่างของผม หัวใจของผมพองโตจนรู้สึกคับแน่นไปหมด ผมฉีกยิ้มจนแก้มปริ พี่เมฆเอามือมาลูบหัวผมเบาๆพร้อมกับประทับริมฝีปากนุ่มของพี่เขาลงบนริมฝีปากของผม ทำให้หน้าของผมยิ่งแดงเข้าไปกันใหญ่ หัวใจของผมเต้นระรัวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ…
ท่ามกลางเสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้ามาหาชายฝั่ง ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี เรื่องอะไรจะไปรู้ว่า…คำสัญญาน่ะ มันก็เปรียบเหมือนปราสาททรายนั่นแหละ โดนคลื่นซัดเข้าหน่อยก็พังจนไม่เหลือเศษซากแล้ว
ถ้าผมลืมตาขึ้นมา…พี่เมฆจะยังเป็นพี่เมฆคนเดิมมั้ยครับ เป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเหมือนเมื่อก่อน…
ผมรู้ว่าผมอาจจะพูดไม่ถูกไปเสียทั้งหมด…ว่าพี่เมฆเป็นแค่พี่ชายสำหรับผม
.
.
.
เพราะผมรู้สึกว่าข้างในตัวผม…
.
.
.
…กำลังมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ใครอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าทำไมพี่เมฆมันเปลี่ยนไปได้ไวขนาดนี้ราวกับเป็นคนละคน รับรองครับว่าตอนหน้ามีเฉลยของเรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้น รวมทั้งอดีตบางส่วนของพี่เมฆด้วย
... โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ
-
=O= อิพี่เมฆทำแบบนี้เพื่อ??
ฟื้นความทรงจำดีๆ จะดีกว่านะคะ
โหวต ขอพระเอกคนใหม่ค่ะ! มันโหดเหลือเกิน
รอต่อไปค่ะ~ ดราม่าแปลกๆนะเนี่ย
-
มันกำลังจะเปลี่ยน !!
-
=O= อิพี่เมฆทำแบบนี้เพื่อ??
ฟื้นความทรงจำดีๆ จะดีกว่านะคะ
โหวต ขอพระเอกคนใหม่ค่ะ! มันโหดเหลือเกิน
รอต่อไปค่ะ~ ดราม่าแปลกๆนะเนี่ย
อย่าเพิ่งตกใจไปครับ ตอนนี้มีเฉลยว่าทำไมพี่เมฆต้องทำแบบนี้
เอิ่มมมมม พี่เมฆเคอะ ทำไมพี่ต้องทำอย่างนี้ด้วยล่ะ เฮ้อ สงสัยก็คงต้องนั่งลุ้นกันต่อไปล่ะเนอะ!
เอาเป็นว่าน้องเฟยสู้ๆนะ อยากเห็นฉากพี่เมฆน้อยเฟยหวานกันเต็มที่เเล้วล่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้ะ!
ตอนหน้ามีคำตอบครับ
-
:z3: :z3: :z3:พระเอกใจร้ายยยยย :o12: :o12: :o12:
อยากเห็นฉากสวีทหวานนนนนบ้าง :o8: :o8: :o8:
o13 o13 o13 o13
:bye2: :bye2: :bye2:
เป็นกำลังใจให้ค่าาา เฝ้ารอตอนต่อไป :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
รอเหตุผลของเมฆ
-
ลุ้นมากกก รอนตอนต่อไป :z2: :z2:
-
:beat:อิพี่เมฆบร้าาาา....ฟื้นความทรงจำกันดีก็ด้ายจะโหดกับน้อยเฟยทำไม
:L2:เป็นกำลังใจให้คนเขียนคร๊าบบบ
-
การโดนลืมมันโหดร้ายก็จริง
แต่คนที่ลืมหมดทุกอย่างก็น่าสงสารไม่ต่างกัน
ทำแบบนี้แน่ใจว่ารัก? เหมือนคลั่งมากกว่านะ
-
ที่ทำอย่างนี้ หวังว่าจะมีเหตุผลเพียงพอนะคะพี่เมฆ ไม่งั้น แง่งๆๆๆ o12
-
ขอเข้ามาอ่านด้วยคนคะ
สงสารเฟยมากจนร้องไห้ตาม
พี่เมฆทำไมทำแบบนี้
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่แน่จริงนี่คะคุณพี่เมฆ หุหุ อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆจังเลย อยากรู้มากมาย
-
o22 o22 o22
เห้ย! ไม่มีไรพูด
รอตอนต่อไป
:ped144:
-
ใจร้าย :sad4:
ทารุณ :o12:
ดราม่า :m15:
เลือดสาด :jul1:
SM :a5:
แต่ชอบมากกกกกกกกกก :-[ :impress2:
รอคอนเหตุผลพี่เมฆ :เฮ้อ:
-
รอๆ สงสารเฟยจัง
-
รอเฉลยเรื่องราวค่าาาา
-
อ๊าคคคคคคค :serius2:
เป็นการทารุณทั้งทางร่างกายและจิตใจ
จะรอเหตุผล(ดีๆ?)ของพี่เมฆ
-
หวังว่ามีเมฆจะมีเหตุผลมากพอ
-
เฟยน่าสงสาร :sad4: :sad4:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
เศร้าจัง ง -^-
อ่านแล้วรู้สึกสะเทือนใจ 5555
อ่านถึงอารมย์เลย 555
-
ร้ายสมชื่อเรื่องจริงๆ
เวลาอ่านเหมือนตอนแรกอารมณ์ยังเรียบๆ แต่พออ่านต่อ
ปรับอารมณ์ตามไม่ทันเลยนะเนี้ย
-
อยากจะจิกหัวตบอิพี่เมฆจริงจัง -*-
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ
อยากรู้เรื่องของเมฆไวๆจัง
+1 กับเป็ด นะคะ
-
ค้างอย่างแรงคะ :z3: :z3:
มาต่อคืนนี้เลยได้เปล่าคะ. :z2:
ปล. :กอด1: คนเขียน
-
ค้างอย่างแรงคะ :z3: :z3:
มาต่อคืนนี้เลยได้เปล่าคะ. :z2:
ปล. :กอด1: คนเขียน
T^T ยังเขียนตอนที่ 5 ไม่เสร็จเล้ยยยยอ้ะ เขียนตอนนี้ด้วยความยากลำบาก เพราะมันเฉลยในส่วนของพี่เมฆ
เริ่มมึนแล้ว อาจจะเสร็จพรุ่งนี้เช้านะครับ
รับรองว่าหักมุมและแหวกครับ ^^
-
ถ้าเอาตามจริงคิดว่าเฟยไม่น่าจะรักคนที่ทำร้ายตัวเองได้ขนาดนี้นะ
ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรกันมาก่อน แต่ทำกันขนาดนี้มันเลวร้ายยิ่งกว่าฆ่ากันให้ตายซะอีก
-
รอเฉลยด้วยคน
จะว่าไป มันจะเจ็บขนาดนั้น ถึง ต้องแก้แค้นกันขนาดนี้ เลยเหรอ
อืมมม ต้องรอเฉลย ๆๆๆๆ อิอิ
-
ใจร้าย :sad4:
ทารุณ :o12:
ดราม่า :m15:
เลือดสาด :jul1:
SM :a5:
แต่ชอบมากกกกกกกกกก :-[ :impress2:
รอคอนเหตุผลพี่เมฆ :เฮ้อ:
ถูกใจรีนี้มากมายยยยยย คิดเหมือนกานเลยค่ะ :-[
-
อิพี่เมฆถ้าไม่มีเหตุผลดีๆนะ เดี๋ยวโดนแน่
-
ชอบพี่เมฆ ชอบSM คึคึคึคึคึคึ
-
คำสัญญาก็เหมือนปราสาท ไมารุ้ว่าจะ พังครืนลงมาวันใด
-
ว่าแต่ เฟยไปทำไรให้ไอ่ พี่เมฆ เนี่ย ค้าง คา ใจ มากก ก ก ก ก
-
เพิ่งได้อ่านจ้าาาา
พี่เมฆ....เหตุใดจึงป่าเถื่อนเช่นนี้กันเล่า โสรยายังไม่โดนขนาดนี้เลยน้าาาา
นายเอกของเราช้ำหมดแว้วว
อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด มาอัพไวๆน้าาา
+1 ให้แล้วค่ะ
-
ฮือ T^T เข้ามาเห็น คอมเม้นท์กับจำนวนอ่าน ช่างต่างกันลิบลับ
แง๊ๆ ช่วยเม้นท์หน่อยสิครับ เดี๋ยวคนเขียนไม่มีกำลังใจ หมดแรงเขียนต่อกันพอดี
ยอมรับว่าเขียนตอนนี้ด้วยความยากลำบาก ถึงกับลบแล้วไปเขียนใหม่ไปสองรอบเพื่อให้เนื้อเรื่องมันลงตัว
ใครหลายคนที่สงสัยว่าเฟยยังรักพี่เมฆจริงๆน่ะ คนเขียนขอตอบแทนเลยว่า 'ไม่รักแล้ว' ด้วยเหตุผลหลายๆประการ
แต่ถึงกระนั้น ก็ลุ้นกับต่อไปนะครับ ว่าสุดท้ายแล้ว...เฟยจะรักพี่เมฆได้หรือเปล่า
อ่านแล้วเม้นท์ด้วยนะครับ ... อย่าอ่านอย่างเดียว แล้วไม่เม้นท์ เม้นท์ว่า'อ่านจบแล้ว'ก็พอใจแล้วล่ะครับ
*****************************************
ร้ายแลกรัก
Stage 5 เมฆ
‘ผมจำไม่ได้ว่าผมหมดสติไปนานแค่ไหน’
‘นานพอที่กูสามารถจะเอามึงสองรอบติดๆได้เลยน่ะสิ’
…เมฆ…
ผมเคยถามตัวเองมาตลอดว่าคนเราเกิดมาเพื่ออะไรกัน เกิดมาเพื่อมีชีวิต หายใจรอวันตายไปวันๆอย่างนั้นหรอ หรือบางทีมันอาจจะมีอะไรที่มากกว่านั้น
จนเมื่อกระทั่งผมเจอเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาคนนั้นทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป รวมทั้งตัวของผมด้วย…
เด็กผู้ชายที่มีชื่อว่า ‘เฟย’
เราพบกันปีละประมาณสามครั้ง จนในที่สุดเราสองคนก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ น้องเฟยเป็นคนที่น่ารักมากครับ น่ารักจนผมเริ่มอดใจไม่ไหว เวลาน้องเฟยหลับหลังจากที่เล่นกับผมเหนื่อยๆ ผมก็อดไม่ได้ที่จะแอบหอมแก้มน้องเฟยหรือสวมกอดน้องเขาแบบหลวมๆกลัวว่าน้องเขาจะรู้สึกตัว
กาลเวลาล่วงเลยผ่านไป … จนผมไม่รู้ว่าสิ่งนี้ในตัวของผมมันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อความรู้สึกของผมมันบอกว่าผมไม่ได้คิดกับน้องเฟยเป็นเพียงแค่น้องชายคนหนึ่ง แต่มันมากกว่านั้น … ผมอยากจะครอบครองน้องเฟย ทำยังไงก็ได้ให้น้องเขาเป็นของผม
“พี่รักเฟย”
มีอยู่วันหนึ่งผมจึงตัดสินใจบอกความจริงทั้งหมดกับน้องเขาไป น้องเฟยไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือว่ารังเกียจผมเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม … น้องเขากับยิ้มให้ผม ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆในเวลานั้น
…รอยยิ้มนี้ เป็นพี่ได้ไหม ที่จะปกป้องมันเอาไว้ให้ได้…
ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะปกป้องรอยยิ้มของน้องเอาไว้แบบนี้ จะไม่มีวันใดที่ผมจะทำให้น้องเฟยต้องเสียใจเป็นอันขาด …
แต่แล้วคำสัญญาของเราทั้งสองก็ขาดสะบั้นลงในเวลาเพียงไม่นาน …
เมื่อจู่ๆน้องเฟยวิ่งมาหาผมในตอนเย็นของวันนั้นแล้วมองหน้าผมราวกับไม่พอใจในตัวผม เสียงเบาๆเอ่ยผ่านลำคอน้องเขาออกมาจนผมใจหาย
“ไอ้เกย์!!! เป็นผู้ชายแท้ๆแต่เสือกมารักผู้ชายเหมือนกัน”
หัวใจของผมถูกบดขยี้จนแหลกละเอียดแม้ว่าผมจะยังเด็กและยังไม่รู้เรื่องอะไรมาก แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะสามารถทำให้คนอย่างผมรู้สึกเสียในใจแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“ทำไม…”ผมเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเต็มทน พยายามจะข่มความรู้สึกร้อนผะผ่าวบริเวณขอบตาเอาไว้
“ผมเกลียดเกย์”น้องเฟยพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉยจนผมไม่อยากจะเชื่อ ผมไม่เชื่อจริงๆว่าน้องเฟยจะเกลียดผม นี่ผมกำลังฝันร้ายอยู่ใช่ไหม ถ้าผมตื่นมาทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า
“แต่ … เมื่อตอนเช้าเฟยยัง …”
“…ดังนั้นกูเลยเกลียดมึง”น้องเฟยพูดจาทำร้ายจิตใจของผมไม่ยอมหยุด ผมไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาดที่จะให้เรื่องทั้งหมดมันจบลงทั้งแบบนี้ ผมมีเรื่องต้องคุยกับน้องเขา
“มานี่!!!”ผมลากน้องเฟยไปยังห้องเก็บของบริเวณหลังที่พัก ผมล็อคประตูเรียบร้อยจากนั้นจึงตะคอกด้วยความโมโหว่า …
“ทำไม … ทำไมทำแบบนี้กับพี่ มาทำให้พี่รัก แล้วก็ทำแบบนี้ โกหกพี่ทำไม”ผมแผดเสียงลั่นพร้อมกับเตะถังน้ำที่อยู่ใกล้เท้าของผมจนกระเด็นไปกระแทกกับผนัง
“ผมเคยบอกหรอครับว่าผมรักพี่น่ะ อย่าคิดเอาเองสิ ผมมาคิดๆดูแล้วล่ะ … ผมไม่ใช่เกย์ แล้วผมก็เกลียดเกย์เอามากๆ เรื่องอะไรที่ผมจะต้องไปรักพี่ด้วยล่ะ”
…สายตาของน้องเฟย ไม่!!! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ นัยน์ตาคู่นั้นไม่มีผมอยู่อีกแล้ว ผมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
“ยังไงพี่ก็ยอมไม่ปล่อยเฟยไปเด็ดขาด”ผมจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องเขาเขย่าอย่างแรง
“อย่าทำแบบนิ้สิครับ ผมสมเพช”เหมือนกับผมโดนฟ้าฝ่าลงกลางหน้าผาก ผมตัวชาไปในทันที!!! ทำไมน้องเฟยถึงพูดกับพี่แบบนี้ ไม่เห็นพี่อยู่ในสายตาเลยรึไง แล้วที่ผ่านๆมา จะมาหลอกให้พี่รักเพื่อที่จะทำแบบนี้กับพี่น่ะหรอ มันมากเกินไปหรือเปล่าที่จะทำให้จิตใจของคนๆหนึ่งบอบช้ำได้มากขนาดนี้
“ถ้าหมดธุระแล้ว ผมขอตัว!!!”
“ทำไมต้องโกหกพี่ …?”ผมถามออกมาด้วยน้ำเสียงอิดโรยเป็นประโยคสุดท้าย
“… เพราะผมเกลียดพี่ยังไงล่ะครับ ฮ่าๆ อยากเห็นสีหน้าคนเวลามันผิดหวังมากๆ น่าสะใจดีนะครับ ถ้าพี่อยากเห็น … ก็ลองไปส่องกระจกดูสิครับ ฮ่าๆ”นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะเอามาอ้างเลยสักนิด เฟยตอบพี่มาสิว่าเฟยมีใจให้พี่ แต่ แต่ … เพราะอะไรกันล่ะ เฟยถึงต้องแบบนี้
“ปัง!!!!”
ประตูกระแทกปิดเสียงดัง ผมยืนตัวชาขยับไปไหนไม่ได้ เรื่องราวทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นไวมากจนผแทบตามไม่ทัน เกิดและจบภายในวันเดียว แต่ความรู้สึกดีๆในหัวใจของพี่มันยังไม่หายไปไหน แม้ว่าจะถูกเฟยทำลายลงก็ตาม
ผมเดินไปเปิดประตู แต่ก็พบว่า … ประตูล็อค!!!
บ้าน่า!!!จะล็อคได้ยังไง ในเมื่อ …
อย่าบอกนะว่าน้องเฟยเป็นคนล็อคมันจากข้างนอก ? ผมออกแรงกระแทกประตูจนรู้สึกปวดที่หัวไหล่แต่มันก็ไม่ยอมเปิด ผมพยายามส่งเสียงร้องให้คนช่วย แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน เพราะแถวนี้เป็นที่พักสำรองสำหรับเวลาที่ที่พักที่ใช้รับแขกด้านหน้าเต็ม ด้วยการที่ไม่ค่อยมีคนเข้ามาพักสักเท่าไรจึงทำให้ที่นี่เหมือนถูกปล่อยร้าง
“ใครก็ได้!!!ช่วยด้วย!!!”
ผมตะโกนอยู่แบบนี้เป็นเวลาสามวัน ในที่แบบนี้ มีเพียงน้ำฝนที่รั่วลงมาจากหลังคาเท่านั้นที่พอจะประทังชีวิตผมต่อไปได้ ไร้ซึ่งอาหารและสิ่งของเครื่องใช้ แม้แต่ที่นอนผมยังต้องนอนกับพื้นแข็งๆและเย็นเฉียบในเวลากลางคืน ร่างกายของผมหนาวสะท้าน หัวใจถูกกรีดจนเป็นแผลเหวอะหวะ น้ำตาของผมเหือดแห้งไปเมื่อไหร่ผมก็จำไม่ได้ รู้เพียงแต่ว่า … ผมกำลังเจ็บ เจ็บตรงที่หัวใจแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“เฟย ใจร้ายกับพี่มากเลยรู้ไหม”ผมพร่ำบอกกับตัวเองจนผมหมดสติไป แล้วฟื้นขึ้นอีกทีที่โรงพยาบาลด้วยอาการของไข้เลือดออกและภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ หลังจากนั้นผมก็หมดสติไปอีกครั้ง จนต้องอยู่ในอาการโคม่าอีกหลายวัน โดยที่หารู้ไม่ว่า หากผมลืมตาขึ้นมาแล้ว …
ความรักที่ผมมีให้น้องเฟย จะกลับกลายเป็นความเกลียดชังที่ผมไม่สามารถให้อภัยได้ เพราะแผลที่ร่างกายของผมมันน้อยนิดหากเทียบกับที่หัวใจ
…หัวใจที่ถูกเฟยทำร้ายจนยับเยินยังไงล่ะ
ในเมื่อไม่รักพี่แล้ว แล้วก็ยังทำกับพี่ถึงขนาดนี้ พี่ก็พยายามจะให้อภัยเฟยนะ แต่ความโกรธที่พี่มีต่อเฟยมันมากแค่ไหนรู้มั้ย พี่โกรธตัวเอง โกรธตัวเองที่ไปรักเฟย โกรธตัวเองที่โง่คิดไปเองมาโดยตลอด
…พี่ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อจะทำให้ความโกรธนั้นมันทุเลาลงสักนิดก็ยังดี
เฟยไม่มีทางรู้หรอกว่าตอนนี้พี่ทรมานแค่ไหน เฟยไม่มีทางเข้าใจในเมื่อเฟยมาทำแบบนี้กับพี่ พี่ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
***************************************************************************************
ผมยิ้มอย่างสะใจหลังจากที่ขังเฟยไว้ในห้องมืดๆแคบๆนั่น หวังว่าเฟยกำลังจะทรมานแบบเดียวกับที่ผมเคยได้รับ แต่แล้วโทรศัพท์ที่ผมเอาวางไว้ผมโต๊ะก็สั่นขึ้น ผมมองหน้าจอเพื่อดูว่าใครโทรมาหา …
…เบอร์ใครกัน ?
ผมกดรับอย่างไม่ค่อยพอใจ
“พี่เฟยอยู่ที่ไหน”เสียงปลายสายดังลั่นทำให้ผมมึนงงไปชั่วขณะ
“แกเป็นใคร”ผมตวาดกร้าวด้วยความโมโห เป็นใครหน้าไหนถึงขนาดรู้ว่าเฟยอยู่กับผม
“ตอบมาก่อนว่าพี่เฟยอยู่ที่ไหน”เสียงปลายสายเริ่มมีแววไม่พอใจ
“กูไม่บอก!!!”
“พี่เมฆ บอกพี่เค้าไปเถอะค่ะ”ผมใจหายวาบ นั่นมันเสียงของฟ้านี่
“ฟ้า มันไปทำอะไรฟ้า บอกพี่มา…”
“พี่ฟงเค้าไม่ได้ทำอะไรฟ้าหรอกค่ะ แต่ฟ้าขอร้องพี่เมฆนะคะ … พาพี่ฟงไปหาพี่เฟยเถอะนะคะ”
“ไม่!!!”ผมตวาดเสียงดัง
“ทำไมมึงทำแบบนี้ … กูรู้ว่ามึงทำอะไรกับพี่ชายกู เพื่อนของพี่กูเล่าให้กูฟังหมดแล้ว ว่าพี่กูเจอมึงแล้วหลังจากนั้นมึงก็บอกให้เพื่อนของพี่กูกลับไปก่อน โดยอ้างว่ามึงรู้จักับเฟยเลยให้เฟยอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก อย่ามาปกปิดสันดานเลวๆของมึง คนอย่างมึงน่ะ ไม่ต้องพูดอะไรหรอก กูก็รู้ถึงไส้ถึงพุงแล้ว”ปลายสายเสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“เออ รู้แล้วก็ดี พี่ชายมึงทำกูไว้แสบมาก เสียแรงที่กูเคยไปรักพี่มึง กูจะให้มันได้ทรมานแบบที่มันเคยทำไว้กับกู”ผมพูดด้วยความเสียงเจ็บปวด ถ้าถามว่าตอนนี้ผมยังรักเฟยอยู่ไหม ผมตอบไม่ได้ แต่ผมอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อลบล้างรอยแผลในหัวใจของผม
“อย่าทำพี่กู!!!”
“มึงมีเหตุผลอะไรมาอ้าง พี่ชายมึงทำอะไรกับกูไว้บ้าง มึงอย่ามาเสือกรู้ …”
“ไม่ … พี่เฟยไม่ได้ทำ คนที่ด่าพี่ ดูถูกพี่ คนที่ขังพี่ไว้ในห้องเก็บของคือผมเอง อย่าทำอะไรพี่เฟยนะ”ผมตัวชาหน้าชา ว่าไงนะ…ถ้าเฟยไม่ได้ทำแล้วเฟยในวันนั้น คนที่ทำร้ายผมจนเป็นถึงขนาดนี้คือใครกันแน่
“มึงเป็นใคร !?!?!?”
“กูเป็นน้องชายฝาแฝดของพี่เฟย เรื่องวันนั้น … กูเป็นคนทำทั้งหมด มึงแค้นอะไรก็มาลงที่กู อย่าไปทำอะไรพี่เฟย”ผมยืนอึ้ง เมื่อความจริงออกมาเป็นแบบนี้แล้ว ผมทำอะไรไม่ถูก…งั้นเฟยที่โดนผมทำร้ายก็ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยน่ะสิ ผมจะเชื่อดีไหม … ผมจะเชื่อดีหรือเปล่าว่าคนที่ทำร้ายผมในวันนั้นไม่ใช่เฟยแต่เป็นน้องชายฝาแฝดของเฟยที่ชื่อว่า ‘ฟง’ แต่เหตุผลหลายอย่างทำให้ผมอยากจะเชื่อเพราะวันนั้นผมก็แทบจะไม่เชื่อเหมือนกันว่าเป็นเฟยที่มาต่อว่าผมหลังจากที่ผมบอกรักไปไม่นาน ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเฟยมีน้องชายฝาแฝด แต่ก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ อาจเป็นเพราะการขัดแย้งระหว่างเฟยกับฟงก็ได้ที่ทำให้ฟงสวมรอยเป็นเฟยแล้วมาด่าทอผมในวันนั้น
…ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะก็ ผมจะทำยังไงดี !?!?!?!
…ผมจะเชื่อดีหรือเปล่า แผลในใจของผมมันไม่ใช่ที่จะเอาอะไรมาลบล้างแล้วจะหายไปง่ายๆ สามวันที่ผมต้องทนอยู่กับตัวเองและสภาพอันน่าสมเพช สามวันที่ผมต้องทนอยู่กับความทุกข์ทรมานหลังจากที่โดนเฟยปฏิเสธ สามวันที่ผมต้องทนอยู่กับทุกสิ่งทุกอย่างที่กัดกินจิตใจผมจนยับเยิน สามวันนั่น … เป็นสามวันที่ผมแทบจะลืมไม่ลงเลยจริงๆ
“มึงอย่าทำอะไรพี่กูนะ!!!!”
“เฟย!!!!”ผมไม่สนใจ กดวางสายโทรศัพท์พร้อมกับพุ่งเข้าไปเปิดประตูห้องที่ขังเฟยเอาไว้ ตรงกับจังหวะที่เสียงกรีดร้องของเฟยดังขึ้นก่อนที่จะเงียบไป
ผมเอาโซ่บนร่างของเฟยออก ร่างของน้องเขาอ่อนยวบราวกับคนหมดสติ ผมประคองน้องพร้อมกับกอดเอาไว้แนบอก หัวใจของผมเจ็บปวดด้วยความรู้สึกผิดที่อัดแน่นอยู่เต็มอกพร้อมกับคำๆหนึ่งที่หลุดออกจากปากของผมว่า
“กูขอโทษ”
สมควรแล้วหรอ … นี่ผมพูดคำๆนี้ออกไป
.
.
.
… ทั้งๆที่หัวใจของผมยังมีรอยแผลที่มันเคยเจ็บจนผมทุรนทุราย แต่ตอนนี้มันก็เจ็บ แต่ก็เจ็บน้อยกว่าเก่า
.
.
.
เพราะรอยแผลนั้น … มันเจ็บ เจ็บจนด้านชาไปแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนต่อไป ...ความจริงอีกด้าน ในแง่มุมของ 'ฟง' นะครับ
แล้วนักอ่านทุกท่าน จะเข้าใจต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด
...โปรดติดตามตอนต่อไป
-
สงสารเฟยอ่า
แต่ก็สงสารเมฆด้วย
สรุปสงสารทุกคนเลย = =
-
เฟยน่าจะเคยโดนทำร้ายนะ...ฟงก็เลยกีดกันเมฆออกจากพี่ชาย(ด้วยวิธีที่ออกจะรู้เท่าไม่ถึงการไปหน่อย)
งานนี้ไม่รู้ใครผิดมากกว่ากัน แต่สุดท้ายคนรับกรรมดันเป็นเฟยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
-
อ๊าคคคคคคค :z3:
โอเค... อ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกว่าเมฆน่าสงสาร
ไม่ได้ทำเกินกว่าเหตุ(มั้ง?).. แต่เสือกทำผิดตัวเพราะความไม่รู้
สงสารน้องเฟยของช้่านน~~~ :o12:
รอ Part ฟงค่า~~
+เป็ด +1 ค่า
-
น่าสงสารทั้งเมฆทั้งเฟย :sad2:
เพราะความเข้าใจผิดแท้ๆ :a6:
-
:m15:(http://) สงสารเมฆ สงสารเฟย
-
ถึงกับขังกันเลยเหรอฟง แกล้งกันแรงไปนะ
เรื่องนี้มีแต่คนโหดๆแฮะ :-[
อ่านแล้วเจ็บ แต่ไม่สงสารเมฆอ่ะ
แล้วก็แอบคิดว่ามันจะมีเบื้องหลังอะไรอีกหรือเปล่า
-
เรียกคะแนนความสงสารกลับมาได้ อิอิ
รอคามกันต่อไป
-
มันก็แน่ๆอยู่อ่ะ น้องเฟยเค้าออกจะรักพี่เมฆ เค้าไม่พูดร้ายๆแบบนั้นหรอ
โหย แต่ถ้าคนทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดก็ต้องโทษน้องฟงแฮะ :z3:
-
อ่านตอนนี้จบเกลียดฟงเลย
เราว่าเลวแบบไม่ไร้เดียงสานะ ถึงขนาดขังไว้ในห้อง ไม่ตายก็บุญแล้ว
จะแค้นขนาดนั้นก็ไม่แปลก
-
โอ้ววววว OMG กันเลยทีเดียววว
พี่เมฆ!!! ทำยังไงถึงจะลบล้างความผิดเนี่ยยยย T^T
เฟยน่าสงสาร
-
ตืบฟง สองตลบ
บังอาจ ทำให้เมฆกะเฟย ผิดใจกัน :oo1:
รออ่านตอนต่อไป :sad11:
-
อืมอ่านตอนนี้แล้วกระจ่างเลย แต่ทำผิดคนซะงั้น แต่ก็ช่างเหอะทำไปเพราะไม่รู้ไม่ผิดหรอกแต่มันสำคัญอยู่ที่ว่า เฟ้ยคงจะเกลียดแกแล้วล่ะไอพี่เมฆ หายโง่แล้วรีบตางงอไวล่ะอยากได้ฉากหวานไวรอตอนต่อไปน้าส์
-
โอ้วๆๆ มาม่ามาเต็มๆ รีบอัพต่อน่ะค่ะ :monkeysad:
-
เด็กแปดขวบพูดและทำร้ายคนอื่นได้ขนาดนั้น เด็กสิบขวบเจ็บและจำฝังใจจนเก็บมาเป็นความแค้นได้ขนาดนี้ ทำไมล่ะ
-
อืมมมมม เริ่มจะเข้าใจอะไรๆมันลางๆแหล่ะ
-
ทำไมฟงถึงทำแบบนี้อ่า :z3: :z3:
+1 เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :กอด1:
-
กะแล้วเชียวพออ่านหัวตอนก็คิดว่าน่าจะเป็นอีกคนมากกว่าที่ทำให้พี่เมฆกลายเป็นแบบนี้
เอาหละสิ ถ้าเฟยเกลียดไม่รักพี่เมฆแล้ว พี่เมฆจะง้อสำเร็จมั้ยหนอ
-
เริ่มชัดแล้วค่ะ
ใจอ่อนยวบให้กับพี่เมฆเลย แต่ทำไมไม่ให้มันเร็วกว่านี้ แบบนี้สายไปมั้ยเนี่ย
น่าสงสารเฟย โดนไปสารพัด ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
ตอนนี้อยากรู้เจตนาของฟงแล้วล่ะค่ะว่าทำไปทำไม หรือว่าจะแอบรักพี่ชายฝาแฝดตัวเอง หึๆ
ปล.ชอบบทพูดที่ต่อจากชื่อเรื่องมากเลยค่ะ ประโยคพี่เมฆแรงได้ใจ
-
เริ่มกระจ่างแล้ว........ :z2: :z2:
-
ชอบมากมายจนต้องกด Like เลยงับ o13
แนวตบจูบ ซาดิสต์ๆอย่างเนี่ย ของโปรดผมเลยยยยยย :impress2:
ต่อไว้ๆนะ ติดตามครับผม :กอด1:
-
เกือบพลาดเรื่องนี้แล้ว สงสัยสวรรค์ดลใจให้คลิกเข้ามา :laugh:
-
:serius2: ฟงทำแบบนี้ทำไมล่ะ
หรือว่าหลงรักพี่ชายตัวเอง
เอ๊ะ ยังไง
สุดท้ายนี้เฟยของเรายังคงเป็นนางเอกผู้น่าสงสารเยี่ยงเดิม :laugh:
-
สงสารเฟย.... :m15: :m15:
-
ปมสำคัญอยู่ที่ฟงนี่เอง
-
ฟง!! นายทำอย่างนี้ได้ยังไง :a5:
ตอนนี้น่าสงสานเฟยกับเมฆที่สุดเลย
-
รักเรื่องนี้จากใจจริง :L2:
-
เพราะฟงแท้ๆเลยที่ทำให้เฟยเป็นแบบนี้
รอตอนของฟงอยากรู้ว่าฟงทำแบบนี้ทำไม
+1 นะคะ
-
:เฮ้อ:ผิดคนซะงั้น
-
อ่ะอ่านรวดเดียวจบเลยนะคะ
ทำไมฟงทำแบบนี้ T^T
สงสารเฟยกะเมฆอ่ะ T^T
แอบเกลียดฟงได้มั้ยอ่ะ T^T
-
ร้ายไปแล้ว
เอาไงกันต่อดีละพี่
:เฮ้อ:
-
อ้อๆๆๆๆ อย่างนี้นี่เอง เปนกำลังใจให้น่ะค่ะ
-
เรื่องทุกอย่างฟงเป็นต้นเหตุนี่เองงงงงงงงงงงงงงงง
-
เจ็บแค้นเคืองโกรธผิดตัวซะงั้น o22
เชื่อว่าทุกอย่างจะออกมาดี :bye2:
:L2: :L1: :L2:
-
เอ่อม เอ๊อม เออม น่ะนะ ~
เฟยซวยชิบ
-
ทำไมทุกคนมีปมกันหมดเลยอะ
:call:
-
เพราะความรักพี่ของฟงเลยทำให้เกิดเรื่องขึ้นงะน้องเฟยน่าสงสารที่สุดอ่ะรออ่านเพื่อความกระจ่างที่แท้จริง
-
บางทีฟงก็ทำอะไรเกินไป ถึงจะทำเพราะห่วงเฟยแต่ตัวเองนั้นแหละที่ทำให้เฟยต้องเจอเรื่องร้ายๆ
อ่านจบแล้วโคตรเกลียดฟงเลย :m31:
-
:sad11: เด็กๆ ทำร้ายกัน แบบขังไว้หลายๆ วันนี้แบบนี้ ใจร้ายมากๆ
ฟงเนี่ย เป็นเด็กไม่ดีจริงๆ
สรุปว่า เฟยนี่เลยต้องรับเคราะห์ไปซะเลย
-
กรรม ผิดฝาผิดตัวซะงั้น
-
ฟงทำแบบนี้ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สงสารเฟยอ่า
-
อ่านรวดเดียวเลย อยากจะทึ้งหัวเป็นเพราะความเข้าใจผิดแท้ๆ
ที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ จะว่าไปฟงก็ทำเกินไปนะ หวงพี่เหรอหรือว่ายังไง
ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ถ้าได้อ่านพาร์ทฟงคงจะเข้าใจมากขึ้นนั่นละ
เห้อแล้วทีนี้จะทำยังไงละนั่น เฟยไม่มีทางรักพี่เมฆได้เหมือนเดิมแน่ๆเพราะที่ทำไป
แต่ละอย่างเรียกได้ว่า มันใช่สิ่งที่คนควรจะได้รับอ่ะ เห้อออ
-
สังเกตว่าคนอ่านส่วนมากจะโยนความผิดไปไว้ที่ฟงจนหมด
อย่างนี้ก็น่าสงสัยฟงแย่เลยสิ ...
ตอนนี้กำลังอัพพาร์ทฟงอยู่อย่างยากลำบาก ((เขียนยากจริงๆนะ))
อะไรที่เป็นเหตุเป็นผลเนี่ย มักจะเขียนยากเสมอแหละ ฮ่าๆ
ใครอ่านตอนนี้อาจจะสงสารฟงขึ้นมาก็ได้น๊าาาา
จะเขียนเสร็จมั้ยละเนี่ยวันนี้อ่ะ ... พอดีวันนี้แม่ชวนไปทำบุญหล่อพระตอนสายๆอ่ะครับ >"<
จะพยายามกลับมาอัพให้มันเสร็จภายในวันนี้นะฮะ :z2:
-
จะรอนะค๊า า~~~
ทำบุญเผื่อด้วย :)
สู้ๆเน้ออาฟงจะน่าสงสารแค่ไหน
จะรออ่านตอนต่อไป จุ๊ฟๆ
-
อิอิ *0* จะยังไม่โยนความผิดให้ใครหรอกค่ะ
เพราะเรื่องมันต้องมีทั้่งเหตุและผล
สู้ ๆ นะค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อนุโมทนาสาธุ !!
-
:m15:
-
เหตุผล พอเพียงละ อิพี่เมฆ :z3:
เอาไงล่ะทีนี้ ได้ทำเรื่องไปแล้ว ทั้งๆที่ไม่รู้
แล้วถ้าน้องตื่นมา จะทำยังไง
น้องเขากลัวไปหมดแล้ว
เอาพี่เมฆไปแก้แค้นฟง เป็นคูใหม่ก็ดีนะ เราชอบ (ล้อเล่นๆ55)
รอต่อค่ะ ดำเนินเรื่องรวดเร็วดี เอ่อ ว่าแต่ถึงเนื้อเรื่องหลักรึยัง
-
ขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะ สาธุ
-
รึว่าฟง...ชอบเมฆ?!
-
เขียนตอนนี้แล้วอยากจะเข้า ER เลยจริงๆ เขียนไปลบไป ลบไปก็เขียนไม่ออก //// ว๊ากกกกส์ จะทำไงดีฟะเนี่ย :z3:
พอสมองไม่แล่นก็ไม่นั่งเล่นสลาฟกับเพื่อนหลังจากกลับมาจากงานหล่อพระที่ไปมาเมื่อเช้า
เล่นไปซักพัก สมองก็ปิ๊งขึ้นมาทันที ว่าจะเขียนตอนนี้ออกมายังไงแล้วจะวางเรื่องต่อจากตอนนี้ให้ไปทางไหน วะฮ่าๆ :laugh:
หลังจากตอนนี้ไปแล้วก็จะเป็นเนื้อเรื่องหลักแล้วนะครับ คือจะเล่าถึงความเป็นไปของเฟยกับพี่เมฆ ว่าเฟยจะยอมให้อภัยพี่เมฆหรือเปล่า !?!?!?! :oo1:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ทุกคอมเม้นท์แล้วก็นักอ่านทุกท่านนะครับ ที่ติดตามเรื่องนี้
********************************************
ร้ายแลกรัก
Stage 6 พี่ชาย หรือน้องชาย
‘…ฟงเป็นน้องชายฝาแฝดของผมเองครับ’
‘กูไม่สน … เพราะสิ่งที่กูจะสน มีมึงเพียงคนเดียวเท่านั้น’
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์….ทู…ยู” วันนี้เป็นวันเกิดของผมแล้วก็เป็นวันเกิดของพี่เฟยอีกด้วย พ่อกับแม่ของผมบอกว่าจะกลับให้ทันก่อนหนึ่งทุ่ม ผมจ้องมองนาฬิกาที่แขวนไว้อยู่บนผนัง เสียงเพลงวันเกิดที่ผมเปิดผ่านลำโพงดังลอยมาแว่วๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“พี่เฟย … ทำไมพ่อกับแม่ยังไม่มาอีกหรอ” ผมจับมือพี่เฟยแน่นพร้อมกับมองหน้ารอคำตอบ
“… เดี๋ยวก็มาน่ะฟง” พี่เฟยยื่นมือมาลูบหัวของผม
เสียงประตูบ้านเปิดออกพร้อมกับพ่อแม่ที่เดินเข้ามา ในมือของท่านทั้งสองถือของพะรุงพะรังจนผมทั้งสองคนต้องรีบวิ่งเข้าไปช่วยถือ
“เดี๋ยวฟง/เฟยช่วยนะฮะ”ผมกับพี่เฟยพูดขึ้นมาพร้อมกับจนอดที่จะมองหน้าพี่เฟยแล้วหัวเราะไม่ได้
ครอบครัวของผมนั่งอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดในโลก ผมอยากจะหยุดเวลาให้ทุกวันเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยจะได้ไหมครับ …
ผมช่วยพี่เฟยล้างจานหนลังจากที่พวกเราฉลองวันเกิดกันเสร็จแล้ว
“วันนี้มีความสุขมากๆเลยเนอะพี่เฟย”ผมยิ้มให้กับพี่เฟยด้วยความปิติ แต่ก็เผลอทำจานในมือร่วงลงกระแทกกับขอบซิ้งค์จนมันแตกแล้วบาดมือผม
…เลือดกำลังไหล
พี่เฟยรีบจับมือของผมแล้วเอาปากดูดเลือดของผมจนหยุดไหล จากนั้นพี่เขาก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมพร้อมกับลูบหัวของผมเบาๆ
“ทีหลังต้องระวังหน่อยนะ…ถ้าไม่มีพี่อยู่ต้องระวังมากกว่านี้”คำพูดของพี่เฟยทำให้ผมใจหายวาบราวกับว่าพี่เฟยจะหนีผมไปไหนยังงั้น
“ไม่ๆ พี่เฟยต้องไม่ไปไหน พี่เฟยต้องอยู่กับผม สัญญานะ”ผมยกนิ้วก้อยขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าพี่เฟยด้วยแววตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำใสๆ
“แต่…เมื่อเราโตขึ้น เราก็ต้องทำงาน มีครอบครัวนะฟง”พี่เฟยพูดเสียงเบา
“ผมไม่สน …ครอบครัวอะไร!!ผมไม่มีก็ได้ ผมจะอยู่กับพี่เฟย”
“แต่ฟง…!!!”ไม่ทันที่พี่เฟยจะพูดอะไร ผมก็เริ่มร้องไห้ ความกลัวที่ว่าพี่เฟยจะไม่อยู่กับผมทำให้ผมอยากร้องไห้ขึ้นมา
…ถ้าพี่เฟยไม่อยู่กับผม ต่อไป…ถ้า ถ้าผมโดนจานบาดมือล่ะก็ ผมจะทำยังไงดี…
“พี่เฟย สัญญากับผมนะ ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ผมพูดรัว กลัวพี่เฟยจะเดินหนี แต่ไม่เลย…ตรงกันข้ามพี่เฟยกลับยืนมองหน้าผมแล้วเผยรอยยิ้มที่ทำให้ผมอบอุ่นใจออกมา
“อืมได้ พี่สัญญา พี่จะอยู่กับฟงตลอดไปนะ”
ผมยิ้มออกมา ยิ้มออกมาด้วยความสุขที่ล้นปรี่อยู่ข้างใน
…เราจะมีกันสี่คน มีพ่อ มีแม่ มีผมแล้วก็มีพี่เฟย ตลอดไป
วันที่ผมไม่คิดว่าจะมาถึงก็ได้มาถึงจนได้ … ผมไปเที่ยวทะเลกับครอบครัว … แต่ผมก็ไม่ยอมออกไปจากที่พัก เพราะผมไม่ชอบทะเล ไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้น ผมไม่อยากมาที่นี่เลย แต่เพื่อครอบครัว … ผมจึงจำเป็นต้องมา
แต่ละวันที่ผมมาเที่ยวทะเล ผมก็เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องพัก นั่งเล่นเกมส์ เล่นคอมพิวเตอร์ไปเรื่อยเปื่อย จนมีอยู่วันหนึ่งผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศเลยออกมาเดินเล่นข้างนอก
…ไม่คิดว่าผมจะเจอพี่เฟยกับยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายคนนั้นบอกว่าตัวเองชอบพี่เฟยมาก ผมกำหมัดแน่นอยากจะเข้าไปชกหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้น … กล้าดียังไงถึงมาแย่งพี่ชายคนเดียวของผมไป ไม่ว่าใครหน้าใครก็ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาพี่เฟยไปจากผมเด็ดขาด
ผมกลับมาถึงห้องพร้อมกับคิดแผนการสกำจัดผู้ชายออกคนนั้นออกไปจากชีวิตพี่เฟยให้ได้ จนในที่สุดผมก็ปลอมตัวเป็นพี่เฟยในเย็นวันนั้นพร้อมกับไปพูดจาทำร้ายจิตใจผู้ชายคนนั้นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับพี่เฟยอีก
…พี่ชายของผม ผมหวง ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์
สงสัยไอ้ผู้ชายคนนี้มันจะพูดไม่รู้เรื่องหรือว่ายังไง มันลากผมเข้าไปเคลียร์กับมันในห้องเก็บของซึ่งผมไม่พอใจเป็นอย่างมาก นั่นก็ทำให้อารมณ์ของผมพลุ่งพล่านจนแทบจะควบคุมไม่อยู่
ผมเดินสะบัดตัวออกจากห้องเก็บของไปด้วยความไม่พอใจ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมีสิทธิ์อะไรที่จะมารักพี่เฟย พี่เฟยเป็นของผม ผมไม่ให้พี่เฟยไปไหนเด็ดขาด พี่เฟยรักผมแค่คนเดียวเท่านั้น
ผมตัดสินใจล็อคประตูห้องเก็บของ เพราะถ้าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันออกมาเจอพี่เฟยแล้วล่ะก็ … แผนที่ผมวางเอาไว้ต้องเละไม่เป็นท่าแน่ๆ
*********************************************************
“พี่เฟยมองหาอะไรอยู่หรอครับ”ตอนที่เรากำลังจะกลับบ้าน พี่เฟยเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่ผมรู้อยู่แน่ชัดแล้วว่ามันคือ … ไอ้ผู้ชายคนนั้น
“เปล่า …ไม่มีอะไรหรอก”พี่เฟยพูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยพร้อมกับเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน
…ไม่นาน ไม่นานหรอกครับพี่เฟย! พี่ก็จะลืมมันแล้วมันก็จะไม่เข้ามาในชีวิตพี่อีกต่อไป
และแล้ววันที่ผมกลัวก็มาถึง…เมื่อผมโทรหาพี่เฟย แต่พี่เฟยปิดโทรศัพท์ผมจึงโทรหาเพื่อนของพี่เฟยแทนแล้วถามว่าพี่เฟยไปไหน ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์…
แล้วผมก็รู้มาว่า… พี่เฟยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แล้วเพื่อนของพี่เฟยก็บอกผมว่าผู้ชายคนนั้นมาบอกพวกเขาว่าเป็นคนรู้จักของพี่เฟยแล้วก็สนิทกันมากๆด้วย เลยมาเกลี้ยกล่อมให้พวกเพื่อนของพี่เฟยกลับกันไปก่อน โดยอ้างว่าพี่เฟยฝากมาบอกว่าอยากจะอยู่เที่ยวต่อ ซึ่งเพื่อนของพี่เฟยก็มีโปรเจคงานที่จะต้องส่งในเทอมนี้ด้วยแล้ว โดยความรีบ…ก็เลยต้องล่วงหน้ากลับมาก่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้
…ลางสังหรณ์ของผมบอกว่าผู้ชายคนที่บอกว่าตัวเองรู้จักกับพี่เฟย ต้องเป็นไอ้ผู้ชายคนนั้นแน่ๆ เพียงแค่คิด …ผมก็กลัวขึ้นมาจับใจ ไม่รู้ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันจะยังแค้นผมหรือพูดง่ายๆก็คือมันยังแค้นพี่เฟยคนนั้นคนที่ถูกผมสวมรอยอยู่หรือเปล่า ผมไม่อยากจะคิดว่าถ้ามันแค้นจริงๆ มันจะทำอะไรพี่เฟยบ้าง
…หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นผมก็รู้ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมีชื่อว่า ‘เมฆ’ แล้วด้วยความบังเอิญหรือไม่ก็อะไร น้องสาวของมันดันมาเรียนมหา’ลัยเดียวกันกับผม แต่ผมก็คิดว่าน้องสาวของมันอาจจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับมันในตอนนั้น หรือถ้ารู้ก็อาจจะไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของใครก็ได้ ไม่งั้นน้องสาวมันต้องมีปฏิกิริยาอะไรกับผมแน่ๆ แต่ในเมื่อน้องสาวมันไม่รู้เรื่องก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องหาคำโกหกมาร่ายให้น้องสาวมันฟัง แบบนั้นมันน่าเบื่อจะตาย …. จริงมั้ย !?!?!?!
ผมถามเบอร์โทรศัพท์ไอ้เมฆจากน้องสาวมัน จึงรู้ว่าพี่เฟยอยู่กับไอ้เมฆจริงๆ ใจผมเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว ไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ได้ ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว น้องสาวมันก็ถามว่าจะเอาเบอร์โทรศัพท์พี่เมฆไปทำไม ด้วยความที่ผมมีเวลาไม่มาก ผมจึงต้องเล่าความจริงอะไร แต่เรื่องกลับตาลปัตรเมื่อน้องสาวของมันอาสาจะช่วยผมคุยกับไอ้เมฆ
ผมตัดสินใจโทรฯไปเจรจาต่อรองกับไอ้เมฆ แต่ไม่ว่าผมจะขอร้องมันยังไงมันก็ไม่ยอมปล่อยพี่เฟย จนผมกลัว…กลัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นไอ้เมฆมันจะเข้าใจผิดว่าเป็นฝีมือของพี่เฟยจริงๆ
ผมจึงตัดสินใจเล่าความจริงทั้งหมดไปว่าพี่เฟยที่ไปบอกเลิกพี่ในวันนั้นคือผมเอง ผมปลอมตัวเป็นพี่เฟย
เสียงของไอ้เมฆดูเหมือนจะอ่อนลงเล็กน้อย แต่ในขณะที่ผมกำลังจะถามว่าพี่เฟยอยู่ที่ไหน มันก็กดตัดสายไปก่อน นั่นทำให้หัวใจของผมแทบหยุดเต้น สมองตื้อคิดไม่ออกไม่พักใหญ่ ผมโทรฯไปใหม่ มันก็ปิดเครื่องไปแล้ว
…ขอร้องละ อย่าทำอะไรพี่เฟยเลย ผลกรรมที่ผมก่อ อย่าเอาไปลงที่พี่เฟย พี่เฟยไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ
ผมออกตามหาพี่เฟยเป็นวันที่สามแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่เฟยอยู่ที่ไหน สถานที่ที่เพื่อนของพี่เฟยบอกว่าเจอไอ้เมฆนั้นผมก็ไปตามหา แต่ก็ไม่พบ นั่นทำให้ผมกระวนกระวายจนทำอะไรไม่ถูก…จึงตัดสินใจหาโรงแรมพักก่อน เพราะนี่ก็มืดแล้วจะตามหาตอนกลางคืนก็ดูจะอันตรายเกินไป
…หวังว่าผลกรรมที่ผมก่อขึ้นจะไม่ไปตกอยู่ที่พี่เฟยนะครับ ขอให้ผลกรรมทั้งหมดที่ผมก่อตกมาอยู่ที่ผมเพียงคนเดียว … จะได้ไหมครับ !?!?!?!
-
โอ้ ทั้งหมดเลยเป็นเรื่องเข้าใจผิด
ให้เจ็บปวดทั้งสามฝ่าย
แล้วปัญหานี้จะคลี่คลายไปยังไงกัน
-
:z3:
-
จำฝังใจกันดีแท้แต่ละคน มาต่ออีกหน่อยดิ๊ อิ อิ
-
ที่แท้ฟงเป็นพวกบราค่อน
(เราเข้าใจผิดอ่ะทีแรก)
สามพีเลยหนู๕๕๕
-
:z13: คนเขียน
-
พัวพันกันกว่าเดิม
จะสะสางปัญหาได้ยังไงพี่เมฆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่รู้จะสงสารใคร
เมฆก็โหดจรี๊งจริง
-
สามเศร้าเคล้าน้ำตา
ผิดหวังเพียงหนึ่ง
แต่เจ็บซ่ำถึงสามคน
-
โอ้ว์ๆๆๆๆ
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปหนอ
-
ทั้งหมดเป็นเรื่องที่น้องชายหวงพี่ชายนี่เอง
แล้วผลกรรมของฟงหล่ะจะตกลงไปยังไงค่ะ อิอิ
เรื่องนี้ใครจารับผิดชอบอ่ะ สู้ ๆ นะค่ะเป็นกำลังใจให้แต่งต่อไปค่ะ *O*
-
ถ้าเค้าจะบอกว่าแอบสั้นน
จะตื้บบเค้าป่ะ ? 555
สู้ๆๆๆๆ :"))
-
ที่แท้ก็เป็นเพราะหวงพี่ชาย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:กอด1:คนเขียน
-
:o12: เรื่องมันเศร้า
-
อยากอ่านบทเมฆกับเฟยอ่ะ สงคนนั้นจะเป็นไงนะ
-
ฟงจะมีเรื่องอะไรมั้ยเนี่ย ยิ่งคิดยิ่งเครียด
ขอให้เมฆง้อเฟยให้สำเร็จนะ แต่เฟยอย่าใจอ่อนง่ายนักก็พอ
-
มาม่าชัดๆๆ :sad4: :sad4: :sad4:
-
เง้อเพราะงี้เอง
น้องติดพี่นี่เอง
-
โอววว มายยย ก๊อดดดดดดดดด :sad4:
มันอะไรกันเนี่ย อะไรกันหนา อะไรกันหนอ
เรื่องราวพลิกลอค :a5: น้องฝาแฝดโผล่มาแล้วววววว
ไอพี่เมฆจะเอาไงละงานนี้
-
เริ่มจะเข้มข้นแล้ววววววววววววววววววว
แล้วจะเอาไงหละทีนี้ ถ้งเมฆจะอภัยให้ ฟง แต่ฟงหวงพี่ แล้วพี่เฟยเกลียดเมฆไปแล้ว ถึงจะรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดมาจากฟง แล้วเฟยจะอภัยให้เมฆมั้ย ไหนจะฟงอีก เฟยจะโกรธฟงมั้ยน๊า อยากๆๆๆๆๆรู้!!!!!!!
-
เรื่องเข้าใจผิดกันแท้ๆ เลยแย่กันทั้ง 3 ฝ่ายเลยทีนี้
-
หวงแบบนี้มันไม่ดีนะฟง
-
ฟงนี่ออกแนวน่ากลัว
-
เรื่องราวพลิกล็อกกลับไปกลับมา.. :really2: :really2:
น่าติดตามไม่หายเลย o13 o13 มาต่อไวๆนะค้าบบบ
คนที่รออ่านจะลงแดงแล้วว :m25: :m25: ชอบๆๆๆๆ :impress2:
-
มันยังมีจุดไม่เคลียร์เรื่องเฟยลืมเมฆ
แล้วฟงทำไมโง่ได้ขนาดนั้น ขังคนไว้ทั้งคนเนี่ยนะ
เพิ่มเหตุผลอีกนิดจะดีกว่ามั้ง
อ่านมาจบตอนที่ 6 ฟงงี่เง่าเกินไป
ส่วนเมฆโง่ขั้นสุด
-
แบบนี้ทุกคนคงจะเจ็บปวดกันหมด :เฮ้อ:
:กอด1: :L2:
-
ยังไงซะถึงจะหาเหตุผลอะไรมาอ้างคนที่ผิดก็คือฟงอยู่ดี
เพราะการที่เราทำร้ายคนอื่นไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม
ถึงจะหาเหตุผลอะไรมาก็ไม่ได้หมายความว่าเขาสมควรโดน
อย่างเมฆถ้าวันนั้นไม่มีคนเจอฟงคงได้ชื่อว่า...ไปแล้วแต่ดีที่มีคนมาเจอ
จะติดตามต่อไปค่ะ
:L2: :n1: :L2:
-
งั้นพี่เมฆ ก็เตรียมแก้ตัวนะคะ
-
สงสารเฟย ไม่รู้อะไรกับเขาเลย ต้องรับเคราะห์ไปเต็มๆ :sad2:
-
รอพี่เมฆครับ o22 o22
-
รออ่านตอนต่อไปครับ ว่าเมฆจะทำไง
-
แจ้งข่าวนิดหน่อยนะครับ โปรดอ่านกันทุกคนน๊า
...คือวันที่ 2-4 นี้ผมต้องไปทำสัญญาการศึกษาต่อที่มหา'ลัยอ่ะครับ อาจจะกลับมาอัพอีกวันที่ 5 หรือไม่ก็วันที่ 6 นะครับ
ระหว่างที่คนเขียนไม่อยู่ก็ฝากคนอ่านทุกคนช่วยกันดันกระทู้ด้วยนะครับ ถ้าเม้นท์กันเยอะๆ เดี๋ยวตอนหน้าจัดหนักให้ครับ :call:
*****************************************************
ร้ายแลกรัก
Stage 7 ความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลง
‘ทำไมถึงทำแบบนี้กับกู?’
‘เพราะกูจะต้องทำโทษมึงให้สาสมกับความเจ็บปวดที่กูได้รับยังไงล่ะ แต่แค่กูเอามึงทุกวันเนี่ย สงสัยมันจะยังไม่พอสินะ’
ผมตื่นขึ้นมาในความมืด….
ผมมองไปรอบๆห้อง ผมยังอยู่ห้องของพี่เมฆ…แต่ผมก็หาร่างของเจ้าของห้องไม่พบ
…หนีไปตอนนี้ จะดีไหม???
คำถามผุดขึ้นในหัว แต่กระนั้นผมก็ยังความหวาดกลัวต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ผมพยายามขดตัวให้เล็กที่สุดอยู่บนเตียง ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เครื่องปรับอากาศทำให้ผมหนาวแม้ว่าผมจะห่มผ้าผืนหนาอยู่ก็ตาม…
‘…อย่าให้คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมากนะครับ เพราะทุกครั้งที่คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือน หมอเกรงว่าคนไข้จะพยายามปิดกลั้นความทรงจำของตัวเอง หรือพูดง่ายๆก็คือ…ความทรงจำบางส่วนของคนไข้จะหายไป’
ผมยังจำคำพูดของคุณหมอในวันที่แม่ผมพาไปตรวจร่างกายได้ดี ผมพยายามนึกถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ มีเรื่องไหนที่ผมลืมไปหรือเปล่า …ผมนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมค่อนข้างมั่นใจก็คือ…
ที่ผมลืมเรื่องพี่เมฆก่อนหน้านี้อาจจะเป็นเพราะผมได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมาก่อนก็เป็นได้ แต่นั่นก็ไม่มีผลอะไรกับผมอีกแล้ว ถึงผมจะจำอะไรไม่ได้…แต่ความจริงก็คือผมถูกพี่เมฆข่มขืน พี่เมฆทำให้ผมหวาดกลัวครั้งแล้วครั้งเล่า
เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของพี่เมฆที่เดินตรงมาทางผม ผมซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม คาดเดาเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ว่าพี่เมฆจะต้องกระชากผมขึ้นมา แล้วตะคอกถามผมว่าผมเป็นอะไร จากนั้นผมอาจจะโดนพี่เมฆทำร้ายอีก ผมร้องไห้ออกมาจนตัวสั่น … ใครก็ได้ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที
“…ลุกขึ้นมากินข้าว” เสียงของพี่เมฆทำให้ผมขนลุกวาบ ไม่ว่าพี่เมฆจะพูดอะไร พี่รู้มั้ยครับว่าพี่กำลังทำให้ผมกลัว
“เป็นอะไร”พี่เมฆพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของผมออก ผมจับผ้าห่มแน่นถ้าผ้าห่มหลุดออกไปจากตัวของผมเมื่อไหร่ผมอาจต้องโดนพี่เมฆตบจนหน้าชา
“ปล่อย ผม ไป เถอะ”ผมพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเทา ในที่สุดที่เมฆก็ดึงผ้าห่มจนหลุดไปจากตัวของผม ผมหลับตาแน่นเพราะไม่นานพี่เมฆจะต้องตบหน้าผม แต่ไม่เลย…ร่างของผมกลับถูกพี่เมฆกระชากเข้าไปกอด
ผมร้องไห้ออกมาจนตัวโยน ผมกลัว…กลัวพี่เมฆ กลัวว่าผมจะเจ็บตัวอีก แค่ร่างกายที่เจ็บผมยังพอรับได้ แต่นี่หัวใจของผม…มันถูกพี่ขยี้จนไม่เหลือซากแล้ว พี่รู้หรือเปล่า
“ไม่ เฟย พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำแบบนั้นกับเฟยอีก…พี่สัญญา” พี่เมฆพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด แต่ผมคิดว่าต่อให้พี่เมฆพยายามมากแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยให้ผมมองพี่เมฆเหมือนกับเมื่อหลายปีที่แล้วได้หรอก
…มันสายเกินไปแล้ว
“ผมอยากกลับบ้าน”ผมพยายามดันไหล่พี่เมฆให้หยุดกอดผมสักที ผมอึดอัด…ยิ่งพี่กอดผมแน่นมากขึ้นเท่าไร ผมก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น
“เฟย พี่ขอโทษ”พี่เมฆกล่าวขอโทษผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผมไม่อยากจะฟังมันอีก
“ฮือๆ”ผมร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว ในใจของผมตอนนี้เริ่มปวดร้าว บาดแผลมากมายที่พี่เมฆเป็นคนสร้างขึ้น จะถูกลบล้างด้วยคำขอโทษแค่ไม่กี่คำได้หรอ พี่ตอบผมมาสิ … ว่าผมจะหายเจ็บได้ง่ายๆขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
พี่ลองมาเป็นผมบ้างมั้ยแล้วให้ผมทำกับพี่เหมือนที่พี่ทำกับผม พี่จะรู้สึกเหมือนผมมั้ย พี่จะเจ็บเหมือนที่ผมเจ็บอยู่รึเปล่า
…แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ต้องอดทน
“ปล่อยผม” ผมหลุดจากอ้อมอดของพี่เมฆ ผมรีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วจนร่างผมกระแทกกับผนัง
“กลัวพี่หรอ !?!?!”กลัวสิครับ … พี่ทำกับผมขนาดนี้จะไม่ให้ผมกลัวได้ไงว่าพี่จะไม่กลับมาทำร้ายผมอีก
“อย่า!!!”ทันทีที่เมฆเดินเข้ามาจะประชิดตัวผม ผมก็ออกแรงผลักจนร่างพี่เมฆเซถลาถอยไปหลายก้าว ไม่รอให้พี่เมฆลุกขึ้น ผมรีบพุ่งออกจากห้องไป เปิดประตูแล้ววิ่งออกไปจากข้างนอกอย่างรวดเร็ว
ผมคิดว่าผมวิ่งเร็วแบบที่ไม่เคยเร็วเท่านี้มาก่อน ขาของผมไม่รู้สึกเมื่อยล้าแต่อย่างใด เพราะใจของผมมันสั่งให้ผมวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ห้ามหยุด…เพราะผมรู้ว่าถ้าผมหยุดเมื่อไร พี่เมฆต้องมาลากตัวผมกลับไปแน่นอน
ผมวิ่งไปตามเส้นทางที่ผมไม่คุ้นเคย หวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยผม ใครก็ได้!!!ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที ผมทนอยู่กับความกลัวอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว
“โครม!!!”ร่างของผมสะดุดขาตัวเองจนล้มกระแทกกับพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย แขนของผมครูดกับพื้นจนถลอก รวมทั้งหัวเข่าของผมที่เริ่มมีเลือดไหลออกมา
“เฟย!!!”พี่เมฆรีบพุ่งมาทางผม ผมกระกดตัวถอยหนี ใบหน้าของผมเต็มไปด้วยเหงื่อรวมทั้งที่ฝ่ามือของผมที่เปียกชุ่ม
“ฮือๆ พี่ปล่อยผมไปนะ อย่าทำอะไรผมอีกเลย” ผมยกมือไหว้พี่เมฆ วิงวอนพี่เขาให้ปล่อยผมไปจากที่บ้าๆแห่งนี้ ที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำอันโหดร้าย
“กลับไปกับพี่!!!” เสียงของพี่เมฆเริ่มเจือไปด้วยความโมโห แล้วอีกไม่นาน…
พี่เมฆจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม พี่เมฆจะทำร้ายร่างกายของผม จะข่มขืนผมครั้งแล้วครั้งเล่า
…เพราะมันคือความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้ยังไงล่ะ
“อย่าบังคับให้พี่ต้องใช้ไม้แข็งนะเฟย!!!”พี่เมฆเริ่มตวาดผม ผมยกแขนขึ้นมาป้องหน้า ขาของผมตะเกียกตะกายพยายามที่จะหนีไปจากตรงนั้น
“ทำไมไม่ปล่อยผมไป ฮือๆ พี่ผมขอร้อง ผมอยากกลับบ้าน”
“พี่ไม่ให้กลับ!!!!”
แค่เสียงพี่เมฆที่เดือดดาลขึ้นมา เหมือนกับทำให้เวลาของผมหยุดนิ่ง แค่คำพูดคำพูดนั้นที่พี่เมฆพูดออกมา ผมก็รู้แล้วล่ะครับว่าผมเป็นอะไรสำหรับพี่เมฆ
“เฟย!!!” พี่เมฆเดินเข้ามากระชากผม ผมรวบรวมความกล้าเอามืออีกข้างตะกายหน้าพี่เมฆจนเป็นรอยเล็บ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากรอยที่ผมทำเอาไว้ แม้จะไม่มาก…แต่ก็ทำให้คนอย่างพี่เมฆโมโหขึ้นมาได้
“กล้ามากนะ!!! ที่ทำแบบนี้กับพี่”พี่เมฆยกมือขึ้นสูงเตรียมพร้อมที่จะตบหน้าผม ผมหลับตาสนิท….
…เวลาผ่านไปนานจนกระทั่งผมลืมตาขึ้นมา จึงเห็นว่าพี่เมฆยกมือค้างไว้…ไม่ได้ตบหน้าผม
“พี่รักเฟย!!! อย่าไปจากพี่นะ” สมองของผมงุนงงไปหมด พี่เมฆดึงตัวของผมเข้าไปสวมกอดอะไรไว้แน่น เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่นานมานี้พี่เมฆก็ทำร้ายร่างกายผม ด่าว่าผมไปทำอะไรกับพี่เขาไว้ แต่ทำไมเวลานี้ถึง…
“…”ผมพูดอะไรไม่ออก
“เฟย…เรื่องทั้งหมด มัน….”
“พอเถอะครับ ผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวของพี่…”ผมปิดหูแน่นราวกับเสียงของพี่เมฆอาจจะทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นคงและกลัวไปมากกว่านี้
“เฟย!!!” พี่เมฆเอื้อมมือมาจับมือของผม
“พี่รักผม หรือพี่รักตัวเองกันแน่ ที่พี่ทำร้ายผม มันไม่ใช่เพราะตัวพี่เองหรอครับ” ผมพูดออกมาจากส่วนลึก เพราะคิดว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
“พี่ ….!!!”
“ผมจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคนนะครับ”ผมพูดต่อ
“ทั้งที่เมื่อก่อน …” ผมรู้ครับว่าพี่เมฆจะพูดอะไรต่อ ทั้งที่เมื่อก่อนผมก็รักพี่เมฆใช่ไหม แต่ตอนนี้มีหลายเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกกลัวพี่เมฆ และพี่เมฆก็ไม่ใช่พี่เมฆคนเดิมที่ผมรู้จักอีกแล้วด้วย เพราะฉะนั้น…
“ถ้าพี่ยังนึกถึงเมื่อก่อนจริงๆ พี่ก็คงจะไม่ทำกับผมแบบนี้…ใช่ไหมครับ” ผมมองหน้าพี่เมฆที่ตอนนี้สลดลงอย่างเห็นได้ชัด
…ถ้าความจริงมันโหดร้ายสำหรับพี่มาก ก็ปล่อยผมไปเถอะครับ เพราะความจริงสำหรับผมนั้นมันก็คงจะโหดร้ายไม่ต่างกัน
“เฟย!!! อย่าไป พี่ขอร้อง พี่ผิดไปแล้ว เรื่องทั้งหมด ที่พี่ทำลงไปเพราะ…”
“เพราะพี่เปลี่ยนไปแล้วไงครับ พี่ไม่ใช่พี่เมฆคนเดิม พี่ทำร้ายผม ข่มขืนผม แล้วพี่คิดว่าจะให้ผมทนอยู่กับเรื่องโหดร้ายพวกนี้ได้ยังไง แต่วันละวันที่ผ่านไปมันคงยากมากนะครับสำหรับวันต่อๆไปของผม เพราะผมต้องพยายามที่จะลืมเรื่องทั้งหมดนี่ ทั้งๆที่ความจริงมันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะลืม พี่เข้าใจมั้ย…มันยากมากนะครับสำหรับผม แม้ตัวผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไรในการลืมเรื่องพวกนี้”ผมพูดออกมาจนหายใจหอบ หยดน้ำตาใสๆเอ่อล้นออกมาจากขอบตาอย่างไม่มีสาเหตุ
…ไม่ ไม่ใช่! ผมไม่รักพี่เมฆแล้ว
ฟังเพลงนี้ไปด้วยจะได้ฟีลมาก ฮ่าๆ :really2:
http://www.youtube.com/v/qTko5sLl22w?version=3&hl=th_TH
“ปล่อยผมไปเถอะนะ”ผมพูดด้วยความอิดโรยเต็มที
“เฟย…พี่ขอโทษ” พี่เมฆขอบตาแดงก่ำเหมือนพยายามกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้
“…”ผมเดินหันหลังจากพี่เมฆไป
“เฟย อย่าไป พี่ขอร้อง!!! ให้พี่ได้อธิบายเรื่องทั้งหมด”พี่เมฆวิ่งเข้ามาสวมกอดผมจากทางด้านหลัง นั่นทำให้ผมเกือบจะประคองสติเอาไว้ไม่อยู่ หยดน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม
…จะร้องไห้ทำไมกันล่ะ ในเมื่อเราเป็นคนเลือกที่จะเดินหนีจากความเจ็บปวดนี่เอง มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ
“ผมอยากกลับบ้าน!!!”ผมแกะมือพี่เมฆออก
“งั้นให้พี่ไปส่งนะ”พี่เมฆหันหน้ามาพูดกับผม
“ผมกลับเองได้!!!”
“นะ ถือว่าเป็นการขอร้องครั้งสุดท้ายของพี่ละกัน”พี่เมฆรีบวิ่งไปเอารถ ส่วนผมก็ยืนรอด้วยความใจอ่อน จนรถพี่เมฆมาถึงผมก็ขึ้นไปนั่ง เพราะที่ผมตัดสินใจมากับพี่เมฆนั่นก็เพราะว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นี่มันคือที่ไหนแล้วผมจะกลับบ้านของผมยังไง ไปกับพี่เมฆน่าจะปลอดภัยและสะดวกกว่า
“กินน้ำก่อน!!!”หลังจากที่อยู่บนรถแล้ว พี่เมฆก็ส่งขวดน้ำมาให้ผม พร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ผมซึ่งกระหายน้ำอยู่แล้วก็รับมาแล้วกระดกกินจนเกือบจะหมดขวด
“บ้านของเฟยอยู่แถวไหน” พี่เมฆถามผม
“อยู่แถว xxx ครับ”ผมตอบกลับไป แต่ผมรู้สึกว่าถนนเบื้องหน้าที่ผมเห็นเริ่มกลายเป็นภาพพร่ามัวมากขึ้นเรื่อยๆ สมองของผมมึนงง
“อือ” พี่เมฆหันมาจ้องหน้าผมโดยไม่ได้สนใจถนนด้านหน้าเลยแม้แต่น้อย
…สติของผมค่อยๆเลือนรางลง ดวงตาค่อยๆปิด ความง่วงเข้ามาแทนที่ ไม่นานทุกอย่างก็ดับมืดลง
พี่จะทำอะไรกับผมอีก…พี่เมฆ
ให้ผมได้กลับบ้านไปหาพ่อแม่แล้วก็น้องชายผมเถอะ พี่เมฆ…ปล่อยผมไปซะที ไหนบอกว่าพี่รักผมไง ทำกับผมแบบนี้ทำไม
…ผมเกลียดพี่ !!!!
-
:เฮ้อ: สู้ๆ
เข้าใจเฟยดี
คนโดนข่มขืนมาจะให้ยกโทษง่ายๆคงยากอ่ะนะ
-
อืม... แล้วไอ้น้องเวรฟง มันทำอาร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
อ่านเรื่องแนวนี้ทีไรเราจะลุ้นแบบประสาทๆ (แนวอินมากจนเครียด)
คนแต่งอย่าพึ่งรำคาญนะ
-
ถ้าปล่อยไปตอนนี้เมฆจะไม่มีโอกาสอีกตลอดชีวิต
แต่นั่นจะยิ่งทำให้เฟยต่อต้านไปมากกว่านี้น่ะสิ...ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อ
-
:serius2: :serius2:กดต่อเลยพี่เมฆ
เอาให้อีน้องแฝดเป็นบ้าไปเลย เสือกมาหลงรักพี่ชายตัวเอง เอ๋!?หรือว่าหวงหว่า
-
สงสารเฟยยยย
สงสารพี่เมฆ+สมน้ำหน้า
ส่วนฟงนี่ ไม่ชอบ
แต่ถ้าไม่มีฟง เหตุการณ์เหล่านี้ก็ไม่เกิดสิ ไม่มีนิยายอ่าน :z2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยตอนหน้าจะหายตึงเครียดยังหละนี่
-
จะโดนอะไรอีกเนี้ย
ยังไม่พออีกหรอ
-
อ่าาาา กำลังอินแล้วแท้ๆ แต่ค้างเลย :z3: :z3: (ตอนนี้สั้นไปหน่อยอ่ะคับ)
แต่ก็จารอนะคับ o13 o13ทำธุระให้เสร็จ แล้วรีบมาต่อเน้ออ
-
อ๊ากกกก ค้างค่าาาา :z3: :z3:
รอนะคะ :sad4: :sad4:
-
:o12: แอร๊กกก ทำไมมีแต่มาม่าล่ะเนี่ย
อืดเต็มคอแย้วนะก๊าฟฟฟ :sad4:
แต่ก็รอตอนต่อไปนะเจ้า ^-^
-
โอ๊ะโอ..... สงสารเฟยมากกกกกกกกกกกกก
-
:sad4:
-
นายเมฆทำอะไรแล้วต้องรับผิดชอบนะรู้ไหม
สงสานเฟย :กอด1: :L2:เป็นกำลังใจละกันเนอะ
-
เรื่องนี้ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากันดี
ระหว่าพี่เมฆกับเฟย
เพราะพี่เมฆโดนทำให้เข้าใจผิดและเกิดเรื่องต่างๆในช่วงที่ผ่านมา
และเฟยก็เป็นคนที่รับผลกรรมที่ตนเองไม่ได้ก่อ
-
สงสารทั้งเฟยและเมฆ :m15: :m15:
:กอด1: คนเขียน
-
รู้สึกว่าหัวใจถูกบีบคั้นอย่างมากเลย แต่ชอบนะครับ นาน ๆ จะมีนิยายแนวนี้มาให้อ่านสักครั้งหนึ่ง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอบนี้สงสารทั้งคู่
:sad11:
-
สลบไปแล้ววววววว
-
น่าเห็นใจทั้งคู่อ่ะ
รอตอนต่อไปนะ อิอิ
-
แอบสงสารเมฆ อ่ะ :monkeysad:
-
โอ้ยเครียดมันทำใจยากนะพี่เมฆทำรุนแรงมากเลยฝังใจเจ็บขนากนี้เห้อสงสารทั้งคู่เลย
-
คิดเหมือนกันว่าถ้าเมฆปล่อยเฟยไปครั้งนี้ คงไม่ได้เจออีกแน่ แต่ถ้าจับเค้าไปอีกครั้งนี้ แก้ตัวดีๆนะ เพราะคงไม่มีโอกาสแล้ว
-
มาเจออีกทีคุณน้องก็หายไปทำธุระซะและ อิอิ
ไม่ได้เข้ามาสองวันเพราะ...ติดการ์ตูนอยู่ (เป็นคำแก้ตัวที่น่าถีบมาก)
ดราม่ากันสุดๆไปเลยทีเดียวตอนนี้
-
:m15:
-
ให้แฝดน้องมีคู่กับเขาด้วยนะ สงสารง่ารักพี่แฝดตัวเอง(?)
-
อ๊าววววว จะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย ไอพี่เมฆฆฆฆฆฆฆ
เหมือนจะน่าสงสาร แต่ทำไมทำตัวได้ดูชั่วอีกแล้วล่ะ(วะ)คะ
ถ้าพาเฟยกลับบ้านดีๆตามปากพูดก็ว่าจะเห็นใจ เชียร์อยู่แล้วหรอกนะ
แต่มาวางยาน้องนี่เลวอ่ะ
เป็นพระเอกที่โคตะระจะเห็นแก่ตัวเลยเท้อ
-
ดันกระทู้ :z13: :z13:
-
:serius2: :serius2:
:m15: :m15:
-
:เฮ้อ:
-
โอ้ย~~ เศร้าๆๆ
เสียใจกับทั้งสองฝ่าย ซิกๆ -^-
รอตอนต่อไป +1 +เป็ด จ่ะ :) สู้ๆ
-
:เฮ้อ:
:กอด1: คนเขียน
รอตอนต่อไปจ้า
-
นักอ่านหน้าใหม่ เข้ามาจิ้มไว้ก่อน
แล้วเดี๋ยวมาดิท นะค่ะ
-
ง่า นายเอก กลัวความมืดด้วยอ่ะ เน่อรักอ่ะ อยากกลัวความมืดเป็นมั้งจัง อยาก เน่อรักอ่ะ
-
พี่เมฆช่วยปล่อย ๆ น้องเฟยไปก่อนเถอะ
อย่าเพิ่งยื้อเด๋วน้องเฟยไม่รักไม่รู้ด้วนเน้อ อิอิ
-
เมฆจาทำอะไรอีกเนี่ย :sad4: :sad4:
-
ง่ะ ทำมัยป่านนี้ยังไม่มาอีกอ่ะ
-
เพิ่งกลับมาถึงบ้าน ปาดเหงื่อ
ขึ้นเขาแถวชัยภูมิ อ้วกไปรอบนึง แล้วก็หลับตลอดทาง เหอๆ
วันนี้คงหมดแรงที่จะอัพ :m15:
-
นักอ่านหน้าใหม่รายงานตัวค่ะ
มาม่ามากๆเลยอะเรื่องนี้ :monkeysad:
อ่านตอนแรกก็คิดว่าอีพี่เมฆนี่ ทำไมมันโหดได้โล่อย่างนี้ว้า น้องเค้าไปทำอะไรให้มันนักหนา :angry2:
แต่พออ่านๆไปก็ถึงบ้างอ้อ ว่าอ๋อที่แท้มันมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นมาก่อนนี่เอง
พี่เมฆก็เคยเจ็บปวดแล้วก็เคยเกือบตายมาก่อนเพราะฝีมือฟง (ที่เมฆคิดว่าเป็นเฟย)
ก็เลยเอาเรื่องทั้งหมดมาลงที่เฟยที่ไม่เคยทำผิดอะไรเลย
เฮ้อออออ งานนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี สงสารเฟยก็สงสาร สงสารพี่เมฆก็สงสาร
ทำอย่างนี้ลงไปแล้วๆเฟยจะยกโทษให้ได้ยังไงเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมั่กๆเลยค่ะ :pig4: เรื่องสนุกมาก
และรออ่านตอนต่อไปค่ะ อยากบอกว่าค้างมากอะ อยากรู้แล้วว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป
-
นักอ่านหน้าใหม่รายงานตัวค่ะ
มาม่ามากๆเลยอะเรื่องนี้ :monkeysad:
อ่านตอนแรกก็คิดว่าอีพี่เมฆนี่ ทำไมมันโหดได้โล่อย่างนี้ว้า น้องเค้าไปทำอะไรให้มันนักหนา :angry2:
แต่พออ่านๆไปก็ถึงบ้างอ้อ ว่าอ๋อที่แท้มันมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นมาก่อนนี่เอง
พี่เมฆก็เคยเจ็บปวดแล้วก็เคยเกือบตายมาก่อนเพราะฝีมือฟง (ที่เมฆคิดว่าเป็นเฟย)
ก็เลยเอาเรื่องทั้งหมดมาลงที่เฟยที่ไม่เคยทำผิดอะไรเลย
เฮ้อออออ งานนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี สงสารเฟยก็สงสาร สงสารพี่เมฆก็สงสาร
ทำอย่างนี้ลงไปแล้วๆเฟยจะยกโทษให้ได้ยังไงเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมั่กๆเลยค่ะ :pig4: เรื่องสนุกมาก
และรออ่านตอนต่อไปค่ะ อยากบอกว่าค้างมากอะ อยากรู้แล้วว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป
นักเขียนจะเป็นลมแล้ว ฮ่าๆ ช่วงนี้เดินทางบ่อยจัดจนเหนื่อย
ขอบคุณมากๆนะที่ติดตาม นั่งอ่านคอมเม้นท์นี้แล้วยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
-
หายหน้าไปนาน ขอโทษทีครับ อะไรหลายๆอย่างมันประดังเข้ามาในชีวิต
หลังจากกลับจากธุระก็ไปงานสัปดาห์หนังสือต่อ หอบหิ้วหนังสือซะไหล่ทรุด ไปหาหมออีก จนป่านนี้ก็ยังไม่หายช้ำ T^T
ตอนนี้มาแค่ 30% นะครับ เดี๋ยวมาต่อให้จบนะครับ หมดแรงจริงๆ
****************************************************
ร้ายแลกรัก
Stage 8 คำสัญญา … คำสาบาน
‘ไม่ว่าจะนานแค่ไหน … ผมก็ยังเป็นคนๆเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง’
‘ก็เหมือนกับกู … แต่ต่างกันที่ ยิ่งนานวัน กูก็ยิ่งอยากจะเอามึงขึ้นมากเรื่อยๆว่ะ’
เพิ่งรู้ว่าการลืมตามันยากลำบากจริงๆ หัวของผมหมุนติ้วจนอาเจียนเอาน้ำใสๆออกมาเปื้อนผ้าปูเตียง แสงไฟบนเพดานทำให้ตาของผมพร่ามัว จากนั้น … ผมรู้สึก รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างรั้งข้อมือผมเอาไว้
…ไม่ ไม่เอาแล้วนะ พอได้แล้ว หยุดทำแบบนี้ซะที จะทรมานกันไปถึงเมื่อไหร่
ผมร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกเดิมๆที่ดูเหมือนจะย่ำแย่ลงทุกที ทำไมพี่เมฆถึงต้องทำแบบนี้ด้วย การที่จะรั้งคนๆหนึ่งให้อยู่กับตัวเองมันมีอีกตั้งหลายวิธี แต่ต้องไม่ใช่วิธีนี้ …มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ
“ ฟื้นแล้วหรอ ” พี่เมฆเดินเข้ามาหาผม เปลือยท่อนบนเหลือแต่กางเกงยีนส์ตัวเดียว
“…. ”
“ …กินน้ำหน่อยไหม ” พี่เมฆยื่นแก้วน้ำมาให้ผม
“….”
“ เป็นอะไร ทำไมไม่พูด ” พี่เมฆเชยคางของผมให้สบตากับพี่เขา แต่ผมก็สะบัดหน้าออก
“ อย่าทำให้พี่โมโห ” พี่เมฆพูดแล้วก็เดินหันหลังจากไป
“ …. ”
ผมก้มหน้าลงต่ำ สมองของผมว่างเปล่าไม่อยากรับรู้อะไร ภายในห้องของโรงแรมแห่งหนึ่งที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน จิตใจของผมทั้งสับสนและบอบช้ำต่อเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่ว่าผมจะพยายามหนีความจริงแค่ไหน สุดท้าย … ก็ไม่มีอะไรที่ผมจะสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้อยู่ดี
…แม้กระทั่งตัวของพี่เมฆเอง
อย่าพูดคำว่าขอโทษ … หากพี่ยังไม่รู้จักความหมายของมันดีพอ
“ พี่ซื้อข้าวมาให้ ” พี่เมฆเดินถือจานข้าวมาให้ผมพร้อมรอยยิ้มบางๆที่ฉาบอยู่บนใบหน้า
…ไม่มีประโยชน์หรอกครับ ผมไม่มีวันกลับไปรู้สึกดีกลับพี่เมฆได้อีกแล้ว
“ … ”
“ทำไมไม่พูดอะไรสักคำ!!!”พี่เมฆวางจานข้าวลงพร้อมกับหันมาทางผม ผมสะดุ้ง รีบกระถดตัวถอยหนีจนหลังติดกับผนัง
“ อย่าให้พี่ต้องบังคับอะไรนะเฟย พี่ไม่อยากจะใจร้ายกับเฟยอีกแล้ว เรื่องที่ผ่านๆมา …. ”
“พี่ขอโทษ !!! จะพูดกับผมแบบนี้ใช่ไหมล่ะ ผมฟังจนเบื่อแล้ว เพราะฉะนั้นพี่ไม่ต้องพูดมันซ้ำหรอก”ผมเงยหน้าสบตากับที่เมฆที่ตอนนี้ดูเหมือนจะตกใจกับคำพูดของผม
“ เฟย!!! ” พี่เมฆเรียกชื่อผมเสียงดัง ผมก็จ้องหน้าพี่เมฆไม่วางตา ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมยังมีอะไรที่จะต้องเสียอีกละ
“ จะให้พี่ทำยังไง เฟยถึงจะหายโกรธ ” พี่เมฆน้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ …หึ !!! ” ผมแค่นเสียงออกจากลำคอที่แห้งผากพร้อมกับมองหน้าพี่เมฆ
“ เฟยอย่าทำแบบนี้ จะให้พี่ทำอะไรบอกพี่มาเลย พี่ยินดีทำทุกอย่างเพื่อเป็นการไถ่โทษที่พี่ทำไว้กับเฟย ” พี่เมฆเสียงสั่น แต่ก็ไม่ทำให้ผมใจอ่อนได้หรอก เพราะสิ่งที่พี่ได้ทำกับผมน่ะ มันเลยขอบเขตของการให้อภัยสำหรับผมไปแล้ว
“ ให้ผมได้ทำ … พี่เมฆ อย่างที่พี่เคยทำกับผม มั้ยล่ะ ” ผมแสยะยิ้ม ตอนนี้หัวใจของผมกำลังลุกไหม้ที่ไฟแค้นที่ไม่มีวันให้อภัย ส่งผลให้ผมยื่นข้อเสนอแบบนั้นออกไป
“ เฟย !!! ” พี่เมฆเรียกชื่อผม
“ ทำไมครับ…ทีผมทำพี่บ้างทำไมจะไม่ได้ ”
30%
-
ลงสั้นอ่า ยังไม่หายคิดถึงเลย :z13:
ปล. ขอให้ไหล่ที่ช้ำหายไวๆนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
แหมะ เรื่อนี้กินมาม่ากันทั้งเรื่อง
ช้ำอกช้ำใจ เมื่อไหร่จะได้พูดจากันดีๆน้ออ
-
รักมั้ย ยอมไปเถอะ แฟนเรายังยอมให้เรากดเลย 5555555+
-
สั้นอะ :m15:
อีก 70% รีบมาลงนะครับเป็นกำลังใจให้เสมอ
.
.
.
และสวัสดีทุกคนนะครับผมน้องใหม่ของเล้าครับ
ฝากตัวด้วยนะครับ :กอด1:
-
^
^
^
ยินดีต้อนรับน้องใหม่นะครับ แฮะๆ :z13:
ขอบคุณนะครับที่มาเม้นท์เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก (รึเปล่าหว่า ? ) :oni2:
-
อย่ามาม่า่่มากนะคะ
สงสารเฟยเห็นใจเมฆเหมือนกัน
+1 นะคะ
-
เรื่องจะยิ่งดำเนินไปในทางที่เจ็บปวดมากขึ้นจากการที่เอาแต่ทำร้ายกันไม่มีวันจบ
-
อารมณ์ค้างกว่าเดิมอีกง่ะ มาต่อไวไวนะค้าบบบ
-
เฟยเอาจริงดิ
-
:กอด1:
-
อีก 70% อ่ะ!!
มาต่อไวๆนะคะ!! :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชั้นอยากดักตีหัวอิพี่เมฆจัง
ทำไรแต่ละอย่างไม่เคยจะสร้างสรรค์
-
มาม่าอืดเต็มท้องเลยแฮะเรื่องนี้ :sad4:
-
:z3: รอที่เหลือ
ปล คนเขียนหายไวๆเน้อ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ค้างมากกกกกกกกกกกกก
-
ทุดอย่างเพราะน้องมันคนเดียววว :z3:
:call:
-
วันนี้ไม่มีแรงอัพอ่ะ :เฮ้อ:
เหมือนยิ่งนานวันหัวไหล่มันยิ่งอักเสบมากขึ้นเรื่อยๆๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::: ไปงานหนังสือให้ซื้อหนังสือแต่ีพอตัว ไม่ใช่ว่ามีงบเท่าไหร่แล้วซื้อหนังสือจนหมด :serius2:
-
^
^
^
^
จิ้มคนเขียน...หายป่วยไวๆนะคะ :3123:
-
ค้างเจ้าค่ะ+++รีบมาเน้อ
-
:m20: จะออกหัวรึก้อยล่ะเนี้ย
-
เฟยเอาคืนให้แสบเลย
-
ไอ้ฟง ไอ้น้องเวน ทำเค้าเข้าใจผิดหมดแล้ว :angry2:
-
สู้ๆนายเมฆ
ส่วนเฟยก็เอาคืนให้หนักๆเลยนะ
-
เฟยจะเอาคืนยังไงล่ะเนี่ยยย :-[ :-[ :-[
-
หายไปหลายวัน กลับมาพร้อมกับ 70% ที่เหลือ
ตอนนี้อาจทำให้ใครหลายๆคนตกใจ แต่มีอะไรจะบอกอย่างนึงครับว่า
'เรื่องจากนี้ต่อไปจะไม่ดราม่าแล้ว'
อดทนหน่อยนะครับทุกคน เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นแล้ว
*******************************************************
70% ที่เหลือ
“งั้นพี่ก็ปล่อยผม ผมบอกให้ปล่อย!!!”พี่เมฆเข้ามารวบตัวผมแน่น มือของพี่เมฆรวบมือของผมให้ขึ้นไปอยู่เหนือศีรษะทั้งสองข้าง พี่เมฆเลิกเสื้อผมขึ้นก่อนที่จะพรมจูบไปทั่วร่างของผม
“พี่ไม่ยอมให้เฟยทำแบบนั้นกับพี่เด็ดขาด !!! พี่รักเฟยนะ เฟยเป็นของพี่”พี่เมฏเอาปลายเล็บเขี่ยยอดอกผมเบาๆจนผมเผลอแอ่นตัวตามสัมผัสนั้น
“อย่าพูดแบบคนที่ อ๊ะ…เห็นแก่ได้ อะ อื้อ”พี่เมฆประกบปากจูบผมทันที มือของพี่เมฆสอดเข้าไปในกางเกงของผม ขยำส่วนที่นูนขึ้นมากลางลำตัวจนมันเริ่มตื่นตัว
“เพี๊ยะ!!!”
ทันทีที่มือของผมเป็นอิสระ ฝ่ามือของผมก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าของพี่เมฆเข้าอย่างจังจนใบหน้าของพี่เขาหันไปตามแรงตบ ผมมือสั่นระริกด้วยความโมโห เสื้อผ้าของผมหลุดลุ่ยเหมือนคนที่กำลังจะ จะ…โดนข่มขืน
ผมพยายามฝืนกลั้นความเจ็บปวดนี้เอาไว้ ไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นทั้งนั้นโดยเฉพาะคนหน้าผมก็ยิ่งจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นไม่ได้เป็นอันขาด
…มันจะไม่มีอีกแล้ว ผมต้องเข้มแข็ง เพื่อที่จะใช้ชีวิตต่อไปในทางของผมเอง ไม่ใช่ทางที่ใครบังคับหรืออยากจะให้มันเป็นไปตามนั้น
ลาก่อน …พี่เมฆ
ผมอาศัยโอกาสที่พี่เมฆนั่งอึ้ง ลุกขึ้นใส่เสื้อแล้ววิ่งเปิดประตูออกไปจากห้องที่ผมอยู่
…ที่นี่เป็นโรงแรม
ผมวิ่งมาถึงล็อบบี้ชั้นล่างพร้อมกับมองซ้ายมองขวาดูว่าพี่เมฆจะตามมาหรือเปล่า แต่ก็ไร้แววของพี่เมฆ นั่นทำให้ผมโล่งอกเป็นอย่างมาก
“ตุบ!!!”ขณะที่ผมกำลังวิ่งออกไปจากโรงแรม ร่างของผมก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่ง ผมเงยหน้าขึ้น ….
หัวใจของผมเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย รู้สึกอุ่นใจว่าอย่างน้อยตอนนี้ผมก็จะไม่ถูกทิ้งให้จมอยู่กับเรื่องเลวร้ายแบบนี้อีกต่อไป
…ฟง
“พี่เฟย!!!”ฟงเข้ามากอดผมพร้อมกับซุกหน้าเข้าที่หัวไหล่ หยดน้ำใสๆเปียกชื้นผ่านเสื้อตัวบางของผม ทำให้ผมอดที่จะร้องไห้ตามไปด้วยไม่ได้
“พี่เฟย ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ทิ้งให้พี่เฟยต้องเจอเรื่องแบบนี้ มันทำอะไรพี่เฟย บอกผมมา ผมจะไปจัดการมัน” ร่างของฟงสั่นระริกด้วยความโมโห แต่ทันทีที่ผมตั้งสติได้ ผมก็ลากร่างของฟงออกมาจากตรงนั้นเพราะกลัวว่าพี่เมฆจะตามมาพบเข้าแล้วผมจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
…สภาพแบบนั้น ผมไม่เอาอีกแล้ว
“ฟง ตอนนี้เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อน” ทันทีที่ขึ้นมาบนรถ ผมก็เร่งให้ฟงรีบออกรถ ฟงก็ไม่รอช้ารีบเหยียบคันเร่ง รถที่ผมนั่งอยู่ก็รีบแล่นออกไปจากตรงนั้นทันที
“พี่เฟย พี่เฟยเป็นหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย มันทำอะไรพี่บ้าง” ฟงเอ่ยปากถามผมซึ่งผมก็พยายามที่จะหลบสายตานั่นของฟง
…อย่ามองพี่ได้ไหม พี่ไม่พร้อมจะตอบคำถามอะไรทั้งนั้น จะให้พี่บอกฟงหรอว่าพี่โดน ‘ข่มขืน’ น่ะ
“เปล่า … เขาไม่ได้ทำอะไรพี่ …”
“โกหก!!!” ฟงตวาดเสียงดัง ทันทีกับที่รถ SUV คันสีดำกำลังปราดเข้ามาตัดหน้ารถที่ผมนั่งอยู่
“เฮ้ยยยยยยย!!!” ผมรีบเอื้อมไปหักพวงมาลัยจนรถของผมตกลากไหล่ทาง
ไม่…เป็นไปได้ยังไง นั่นมัน…รถพี่เมฆ
“ฟง!!! ฟง” ผมเขย่าตัวของน้องชายที่หมดสติอยู่ที่ที่นั่งฝั่งคนขับ ฟงขยับเปลือกตาเล็กน้อยก่อนที่จะลืมตาขึ้นมองผม
“เราต้องหนี หนีไปเร็วๆเข้า!!!”ผมลากร่างของฟงทันทีที่เราสองคนออกมาจากรถ วิ่งตะบึงไปข้างหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นซอยแคบๆที่แยกออกมาจากถนนใหญ่
“พี่เฟย!!! เดี๋ยวอะไร!”
“เฟย !!! หยุด !!!” เสียงพี่เมฆดังไล่ตามหลังผมมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใบหน้าของฟงดูแตกตื่นเมื่อจับสถานการณ์ได้แล้ว
“มันตามมา” ฟงพูดขณะที่เราสองคนวิ่งเข้าไปทางแคบๆที่น่าจะตรงไปยังตึกร้าง
“หยุด!!! ถ้าไม่หยุด พี่ยิงไม่เลี้ยงแน่” ขาของผมชะงัก ผมค่อยๆหันหลังไปมองพี่เมฆที่จ่อปากกระบอกปืนสีเงินมาทางพวกเราสองคน
“เฟย กลับมากับพี่!!! ส่วนมึง กูมีเรื่องต้องสะสางกับมึงทีหลัง”พี่เมฆเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สายตาของพี่เมฆที่จับจ้องฟงดูโหดเหี้ยมจนผิดปกติ สัญชาตญาณทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของฟงขึ้นมากะทันหันโดยไม่มีเหตุผล
…ผมต้องปกป้องฟง พี่เมฆอาจจะฆ่าฟงก็ได้
ผมตีความได้ดังนี้ร่างของผมก็แทบก้าวไม่ออก
“กูไม่ให้พี่กูไปกับมึงแน่ๆ”ฟงเข้ามาขวางระหว่างผมกับพี่เมฆโดยที่ไม่เกรงกลัวปากกระบอกปืนนั่นเลยแม้แต่น้อย
“หึ…เฟย พี่อยากทำ จะมากับพี่ดีๆหรือว่า … อรั่ก !!!”ฟงตรงเข้ามาชกหน้าพี่เมฆอย่างแรงจนพี่เมฆหงายหลัง จากนั้นฟงก็ลากผมให้วิ่งตรงไปยังตึก
…ผมต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่งั้นจบเห่แน่
ทำไงดี … ใช่!!! น้องชายของผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หน้าที่ของพี่ชายก็คือดูแลน้องชายไม่ใช่หรือไง
…แล้วผม…ยังจะมัวมาลังเลอะไรอยู่อีก
ผมตัดสินใจอาศัยจังหวะที่ฟงเผลอฟาดสันมือเข้าที่ท้ายทอยของน้องอย่างแรงจนสลบ จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของฟงออกแล้วรีบเอาเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่ใส่ให้ฟง จากนั้นผมก็เอาเสื้อผ้าของฟงมาใส่เสียเอง
…ฟง น้องต้องปลอดภัย
ผมลากฟงไปบริเวณมุมตึกร้างที่ค่อนข้างจะลับสายตาหน่อย ผมรีบสำรวจบริเวณรอบๆอย่างรวดเร็ว ว่าพอจะมีทางออกไปจากทีนี่ในขณะที่พี่เมฆกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
…นี่มันชักจะเกินไปแล้วนะ ทำไมพี่เมฆต้องทำอะไรถึงขนาดฆ่ากันให้ตายเลยด้วย
“หยุด!!! ถ้ามึงก้าวไปอีกก้าว แม้แต่ยมบาลก็ช่วยมึงไม่ได้แน่ๆ”ตัวของผมเย็นวาบ แผ่นหลังของผมแข็งยิ่งกว่าแผ่นหิน
“หันมา!!!” พี่เมฆเดินเข้ามาประชิดตัวผมพร้อมกับเอาปากกระบอกปืนจี้อยู่ที่ท้ายทอย
“พลั่ก!!!”ทันทีที่ได้โอกาสตอนพี่เมฆลดปืนลง ผมก็ผลักร่างของพี่เมฆอย่างแรงจากนั้นก็วิ่ง วิ่งไปข้างหน้าอย่างเท่าที่ไม่เคยวิ่งได้เร็วเท่านี้มาก่อน
“หึ…ไอ้ฟง ไอ้เด็กนรก มึงทำให้กูกับเฟยต้องผิดใจกัน กูไม่ให้อภัยมึง ปัง!!!”เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นพร้อมกับเศษฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย โชคดีที่ผมเบี่ยงตัวหลบได้ทัน ลูกปืนจึงไม่อาจทำอะไรผมได้ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือผมงงประโยคที่พี่เมฆพูดว่าฟงไปทำอะไรผม นึกเท่าไรสมองของผมก็กลับว่างเปล่ามากขึ้นเท่านั้น
…นี่ไม่ใช่เวลามาคิดนะ
“แค่ขังกูยังไม่พอ นี่มึงจะยังมาเอาเฟยไปจากกูอีก”พี่เมฆพุ่งตัวมาทางผม ผมรีบวิ่งหลบเข้าไปตรงกำแพงแคบๆที่สามารถเข้าไปซ่อนได้เพียงคนเดียวเท่านั้น
“มึงรู้อะไรไหม!!! มึงทำให้กูต้องเกือบฆ่าพี่มึง มึงไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่กูทำไปน่ะ พี่มึงไม่มีวันให้อภัยกูหรอก เพราะมึง…เพราะมึงคนเดียว”พี่เมฆระเบิดอารมณ์ออกมาจนผมตัวสั่น สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวของพี่เมฆ
“ออกมา!!!” พี่เมฆตวาดลั่น
…สมองของผมงุนงงไปหมด ทำไมพี่เมฆถึงแค้นฟงขนาดนั้น เพราะอะไรกันแน่ !!!
เสียงพี่เมฆเงียบไป ผมยื่นหน้าออกไปมองพบว่าพี่เมฆไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ทำให้ผมก้าวออกไปด้านนอก รีบวิ่งไปหาฟงทันที เพราะพี่เมฆอาจจะพบฟง แต่พี่เมฆอาจจะไม่รู้ว่าผมกับฟงสลับตัวกันไปแล้ว
…แต่ยังไงผมก็ต้องไปดู!!!
“หึ…”เสียงแค่นออกมาจากลำคอเบาๆทำให้ผมต้องรีบหันไปมอง ตาของผมเบิกกว้าง กาลเวลาของผมหยุดนิ่งพร้อมกับ…
“ปัง ปัง ปัง!!!”
ร่างของผมนิ่งงัน พี่เมฆแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับเดินตรงมาทางผมที่ล้มลงกับพื้นอย่างทรงตัวไม่อยู่ เพราะอีกไม่นาน
…กาลเวลาของผมจะหยุดนิ่งไปตลอดกาล
**********************************************
ปิดท้ายด้วย...
http://www.youtube.com/v/6pA_Tou-DPI?version=3&hl=th_TH"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/6pA_Tou-DPI?version=3&hl=th_TH
ออกเมื่อคืน /// น้ำตาไหลพราก รอมาเป็นปี
ในที่สุดสาวๆก็คัมแบ็คซะที
....เจอกันตอนหน้านะครับ ^o^
-
:a5: :z3:
ง่ะ หนูจะเอาตอนต่อปายยย
:กอด1: :pig4: คนเขียน
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ อย่าเพิ่งว่าคนเขียนสิ TT^TT
ที่พี่เมฆดูไม่ออกว่าเฟยเป็งฟงอาจเป็นเพราะพี่เมฆไม่เห็นหน้าฟง(เฟย)ที่กำลังวิ่งหนีด้วยไง เห็นแต่แว๊บๆๆๆ หรือไม่ก็ข้างๆๆไง
นักเขียนจงใจให้เป็นเช่นนั้น
แอบบอกว่าตอนหน้าเมฆฝนกำลังจะผ่านไปแล้วววว ^O^
-
:z3:
โห พล็อตเรื่อง เน่าสุดๆ :a5:
-
อ๊าก ก !! นี่มันอะไรกันเนี่ย :serius2: :serius2:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า :z3:
-
โว้(ย)
ทำมันมันเป็นเยี่ยงนี้น้ออ
เศร้าใจยิ่งนัก รับประทานมาม่ากันจนท้องอืดแล้วค่า
-
จบได้ค้างคา อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว
-
โอ้!!! น่าจะพี่เมฆถูกยิงมากกว่านะเนี่ยท่าทาง
-
คนเขียนใจร้าย ย
ร้ายกับน้องเฟยๆขนาด
รอตอนหน้าจ่ะ +1
-
ค้างงงง :z3:
-
เฟยจะรอดมั้ยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :z3:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
กลับมาต่อไวๆนะ กำลังสนุกเลย
-
บีบหัวใจดีแท้
-
ทำเรื่องมันโหดร้ายเช่นนี้ :m15:
-
ค้างอย่างแรง คนเขียนจ๋ารีบมาต่อดวนเลย
-
ไม่จริง!...ไม่จริง!....ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม T_T
เศร้าได้อีก ตอนหน้าไม่ดราม่าแล้วใช่ไหมค่ะ
-
:z3: :z3:
-
SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM SM จัดมา
-
ไอ้น้องเวร
นี่มันรักหรือวางแผนฆ่าพี่ชายตัวเองกันแน่
แล้วเมฆนี่เมื่อไหร่จะหายมึน
-
เห้ย ไมเป็นแบบนี้อ่ะ
-
เฟย เอ้ย เฟย หาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ
อยากจะปกป้องน้องมากเลยเปลี่ยนตัวกับน้องซะงั้น
แล้วเป็นไงละ ไอ้ ปัง!ปัง!ปัง! เนี่ย สรุปแล้วมันเป็นยังไงกันแน่ ยิงโดนอะเปล่า
นึกไม่ออกเลยว่า ตอนหน้ามันจะผ่านมาม่าไปได้ยังไง
อีพี่เมฆนี่ก็โหดโผดๆ เอะอะก็ตบตี เอะอะก็ปืนผาหน้าไม้
โว้ยยยยย ค้างงงงงง คนเขียนมาต่อด่วนๆๆๆ
ปล. :pig4: คนเขียนมั่กๆค่ะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนดูแลสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ ^^
-
เรื่องนี้ เพิ่งได้เข้ามาอ่านวันนี้เองครับ อ่านทันแล้ว สนุกดีครับ o13 (เอ่อ...ถึงจะเน่าไปหน่อยเหอะ) เเล้ว เฟยจะตายมั๊ยครับ เป็นโซวอนเหมือนกันหรอครับเนี่ย o13 รอนานเหมือนกันครับ มาต่อไวๆนะครับ
-
ม่ายยยยยยยยยยย :a5::sad4:
ค้างอย่างแรงงงงงง :serius2:
ชอบมั่กๆๆๆๆ อัพไวๆน้าก๊าฟ o13
-
OMG!! จะนอนหลับไหมเนี่ย ค้างงงงงงงงงงง
รีบมาต่อไวไวนะค้าบบบบ
-
ว้ากกกกกกกกกกกก
มันเกิดอะไรขึ้น
ค้างมากมายยย
ตาเมฆนะตาเมฆทำไมไม่ดูดีๆเนี่ย
เฟยจ๋าอย่าเป็นไรไปน้าาาา
-
ลุ้นมากๆเลย จะเป็นอย่างไรต่อไปนะ
จะรออ่านต่อนะครับ
-
เอาตอนใหม่มาส่งแล้วคร๊าบบบบบบบบบบ
นั่งอ่านคอมเม้นท์ของหลายๆคนแล้วก็ยอมรับเลยว่า 'เรื่องนี้มันเน่าจริงๆ' ฮ่าๆๆๆ
ต่อจากนี้ก็ไม่ดราม่าแล้ว ....
ขอบคุณทุกคำขอบคุณและกำลังใจนะครับ
****************************************************************
ร้ายแลกรัก
Stage 9 จากนี้และตลอดไป
‘เวลาของผมมันหยุดตั้งแต่ … ตั้งแต่ เมื่อไรก็ไม่รู้’
‘ตั้งแต่มึงยอมให้กูเอาใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ’
ผมหลับตาสนิทราวกับว่าถ้าผมลืมตาต่อไปล่ะก็ … ผมอาจจะต้องเห็นอะไรที่ผมไม่อยากเห็น …
“ ไอ้ชั่ว!!! ” ผมได้ยินเสียงฟงที่พุ่งพรวดเข้ามาคว้าร่างของผมจนลอยขึ้นจากพื้น
…เจ็บ เจ็บไปหมดทั้งตัว
“ อะ…นี่มัน !! ” เสียงของพี่เมฆดังลอดออกมาจากบริเวณที่อยู่ไม่ไกลจากตัวของผมเท่าไรนัก
“ พี่เฟย …. ลืมตา !!! พี่เฟย ” ผมรับรู้ได้ถึงแรงเขย่าบริเวณใบหน้าจนต้องฝืนลืมตาด้วยความยากลำบาก
" แควก !!! " เสียงเหมือนกับอะไรขาดดังขึ้น ผมหรี่ตามองก็พบว่าพี่เมฆตรงเข้ามาฉีกเสื้อของผมบริเวณที่มีเลือดซึมออกมา
“ แค่ถากๆ ”
ฮะ ... ว่าไงนะ ยิงมาทั้งหมดสามนัด กระสุนแค่ฉากตัวของผมไปแค่นั้นหรอ ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้เนี่ย นี่ถ้าโดนยิงเข้าจังๆ สงสัยว่าผมคงจะเตรียมบอกลาโลกนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
“ เฟยใช่มั้ย ... เฟย ได้ยินพี่มั้ย พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ต่อไปนี้พี่จะไม่บังคับอะไรเฟยอีก ไม่ขังเฟยไว้ ไม่ทำแบบที่ผ่านๆมาแล้ว ยกโทษให้พี่ได้มั้ย ” พี่เมฆเข้ามากุมมือของผมไว้ แต่ฟงก็เอาตัวกันพี่เมฆเอาไว้ ไม่ให้พี่เมฆเข้ามาใกล้ผม
“ พี่อยากกลับบ้าน ”
“ แต่เดี๋ยว…เฟย เฟยฟังพี่ก่อน พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ ” พี่เมฆคุกเข่าอยู่ตรงนั้นในขณะที่ฟงประคองร่างผมให้เดินกลับไปที่รถอย่างยากลำบาก
…ให้มันจบแบบนี้แหละดีแล้ว
ผมยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง เพราะในที่สุด...เรื่องร้ายๆก็ดูเหมือนจะจบลงในตัวของมันเอง จบแบบที่ผมค่อนข้างจะพอใจ
เสียแต่ว่า…
ผมรู้สึกลึกๆว่า มันมีอะไรบางอย่างในตัวผมที่กำลังบิดเบี้ยวไปทีละน้อย
3 เดือน ผ่านไป…
ผมกลับมาใช้ชีวิตในมหา’ลัยตามปกติอย่างที่ผมเคยทำมา จิตใจของผมค่อนข้างจะสงบลงกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย เพราะหลังจากตอนนั้นที่ฟงพาผมไปโรงพยาบาลแล้ว เมื่อผมกลับมาที่บ้านผมก็ต้องเจอกับฝันร้ายทุกๆคืน ฝันว่าผมโดนพี่เมฆขังให้อยู่คนเดียวในความมืด ผมส่งเสียงร้องออกไปขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน มันมักจะเป็นเช่นนี้เสมอๆ จนผมเริ่มที่จะนอนไม่หลับเพราะสิ่งกวนใจเหล่านี้ จนในที่สุดกาลเวลาก็ค่อยๆเยียวยาจิตใจของผมให้หายเป็นปกติ ผมกำลังจะกลับมาเป็นผมคนเดิม คนเดิมที่ทุกๆคนรู้จัก
ผมเดินเข้าไปในหอสมุดเพื่อที่จะเอาหนังสือที่ยืมมาเข้าไปคืน ผมยืนพูดคุยกับบรรณารักษ์อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินไปเลือกหนังสือที่จะต้องใช้สำหรับในการเรียนเพิ่มเติมของเทอมนี้
ทันใดนั้นสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นรถ SUV คันหนึ่งเลื่อนมาจอดบริเวณหน้าหอสมุด แต่เมื่อคนที่อยู่ในรถลงมาจากรถนั่นก็ทำให้หัวใจของผมเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก เพราะคนๆนั้นก็คือคนที่ผมรู้จักดีและตลอดเวลาที่ผ่านมาผมก็พยายามที่จะลบคนๆนี้ออกไปจากหัวของผม แต่เวลานี้ … ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นอีก โชคชะตาจะเล่นตลกกับผมไปถึงไหนกัน
ผมรีบเดินไปหลบในหมวดหนังสือประวัติศาสตร์ที่ค่อนข้างจะลับจากสายตาของผู้คน ผมแอบมองผ่านช่องแคบๆระหว่างชั้นหนังสือก็พบว่าพี่เมฆกำลังยืนคุยกับใครบางคนอยู่ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเหมือนกำลังทำอะไรสักอย่าง
ผมไม่สนแล้ว … ยังไงซะตอนนี้ผมก็ต้องออกไปจากที่นี่ ผมจะไม่ยอมให้พี่เมฆเจอตัวผมเด็ดขาดเพราะถ้าพี่เมฆพบผมแล้ว ใครจะไปรู้ว่าพี่เมฆจะไม่บังคับให้ผมกลับไปกับพี่เขา หรืออาจจะทำมากกว่านั้นจนถึงการใช้กำลังบังคับขืนใจเหมือนที่ผ่านมา
‘ตึก ตึก !!!’
เสียงฝีเท้าของใครไม่รู้ที่ใกล้เข้ามาทำให้ผมอึดอัดจนหายใจไม่ออก หัวใจของผมเต้นถี่ เหงื่อเย็นๆก็ออกเต็มฝ่ามือ
…ผมจะให้พี่เมฆมาเจอผมไม่ได้ ผมพยายามจะที่หนีจากเรื่องร้ายๆนั่น แต่พี่ก็กลับมาตอกย้ำผม จะทำร้ายผมไปถึงไหนกัน
“ เฮือก !!! ” ร่างของผมเย็นวาบเมื่อเงาร่างของคนตรงหน้าปะทะเข้ากับดวงตาของผม พี่เมฆยืนนิ่งจ้องหน้าผมราวกับพี่เขากำลังคิดอะไรที่ผมไม่อาจรู้ได้ จากนั้นมือหนาของพี่เมฆก็คว้าตัวผมเข้าไปกอดแนบแน่นไว้กับอกของตัวเอง จนผมสัมผัสได้ถึงสิ่งที่แปลกใหม่ แต่กระนั้นผมก็พยายามผลักร่างพี่เมฆออก จะร้องโวยวายเสียงดังไม่ได้ เพราะนี่คือห้องสมุดที่มีกฎที่ค่อนข้างเคร่งครัดว่าห้ามใช้เสียง แต่ถ้าจำเป็นจริงๆผมก็ว่าผมก็สามารถร้องเรียกให้คนช่วยได้
“ปล่อย!!”ผมขืนตัวออกจากร่างของพี่เมฆที่สูงกว่าตัวของผมเกือบครึ่งฟุต พี่เขาไม่ยอมปล่อยแต่กลับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นจนผมสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของก้อนเนื้อในอกของพี่เมฆ
“พี่ขอโทษ”พี่เมฆผละออกจากผมพร้อมกับยืนจ้องหน้าผมเหมือนตอนแรก สายตาในตอนนี้ของพี่เมฆล้วนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา เพียงแต่ว่าตอนนี้จิตใจของผมมันอยากจะหนีไปให้ไกลๆจากพี่เมฆ อย่างน้อยก็ไปจากที่ตรงนี้ก็ยังดี
“…ผมขอตัว”ทันทีที่ผมหันหลังเดินออกไป พี่เมฆก็คว้าแขนผมไว้ แต่ผิดกับที่ผ่านมาเมื่อพี่เมฆเลื่อนมากุมมือผมเอาไว้แทนที่จะกระชากผมแล้วทำร้ายร่างกายผมเหมือนตอนนั้น
“ให้พี่ได้อธิบาย ….”พี่เมฆส่งแววตาเศร้าสร้อยมาให้ผม คล้ายกับว่าอยากให้ผมได้รับฟังพี่เขาพูดอะไรบ้าง
“ผมมีธุระต้องรีบไปทำเดี๋ยวนี้ …”ผมพยายามจะไม่สบตากับพี่เมฆ
“พี่ไม่รู้จะทำยังไงนะเฟย … เพราะพี่ก็รู้ว่าสิ่งที่พี่ทำมันยากเกินที่จะให้อภัยนะเฟย แต่ที่พี่มาที่นี่ก็คือพี่มาเพื่อที่จะขอโอกาสเฟยอีกครั้ง สองสามเดือนที่ผ่านมาพี่คิดอยู่ตลอดเวลาว่าพี่จะสามารถดูแลเฟยได้จริงๆรึเปล่า พี่สามารถที่จะทำให้เฟยไม่ร้องไห้ได้หรือเปล่า และที่สำคัญก็คือ พี่จะทำยังไงให้เฟยยกโทษให้พี่” พี่เมฆพูดรัวออกมา คำพูดแต่ละคำผมสัมผัสได้ว่ามันถูกส่งออกมาจากความรู้สึกจริงๆ
“…..”
“เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ด้วยความที่พี่ทิฐิก็เลยทำให้พี่ทำอะไรแย่ๆกับเฟยไปโดยที่เฟยไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย”
“ผมรู้แล้วครับ” ผมตัดสินใจพูดประโยคนี้ออกไป เพราะหลังจากที่ผมไปรักษาแผลที่โรงพยาบาลระหว่างทางกลับบ้านเฟยก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังว่าฟงไปทำอะไรกับพี่เมฆไว้แล้วพี่เมฆเข้าใจผิดว่าฟงเป็นผมจริงๆ ก็เลยแค้นผม
“เฟยยกโทษให้พี่ได้ไหม พี่ขอโอกาสเป็นครั้งสุดท้าย พี่อยากเริ่มต้นใหม่กับเฟยนะ พี่รักเฟยมาก”พี่เมฆมองหน้าผม แววตาแฝงไปด้วยความคาดหวัง
“ตอนผมร้องเรียกให้คนมาช่วย ตอนผมถูกทำร้าย ผมขอร้องพี่ พี่เคยให้โอกาสผมหรือเปล่า”
“เฟย!!!”
“ผมพูดถูกใช่ไหมครับ เพราะฉะนั้น ….”
‘หมับ!!!’
พี่เมฆคว้าร่างของผมเข้าไว้กอด ผมพยายามดันไหล่หนานั่นให้ออกไปจากตัวผมแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะพี่เมฆกอดผมแน่นเหลือเกิน ราวกลับจะให้ร่างของผมหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างของตัวเอง โชคดีที่ตรงที่เราสองคนยืนอยู่เป็นบริเวณที่ลับสายตาคนจึงไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมามากนัก ไม่งั้นผมก็ไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามีคนมาเห็นเข้า ผมจะทำอย่างไร
“…ไม่ต้องพูดแล้ว พี่รู้คำตอบแล้ว”พี่เมฆกระซิบที่หูของผมพร้อมกับคลายอ้อมกอด ผมเห็นหยดน้ำใสๆคลอที่ดวงตาของพี่เมฆราวกับมันจะกำลังจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
“ปล่อยครับ !!!”
“ให้พี่ทำอะไรสักอย่าง เพื่อไถ่โทษได้ไหม”พี่เมฆเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“….”
ผมสับสนตัวเองว่าแท้จริงแล้วผมรู้สึกยังไงกับพี่เมฆกันแน่ เพราะหลังจากที่เวลาผ่านมานาน ความโกรธก็เริ่มทุเลาลง รวมถึงคำขอโทษและความรู้สึกที่พี่เมฆส่งมาให้ผมหลังจากที่ตัวเองรู้เรื่องทั้งหมดแล้วอีก มันทำให้ผมเริ่มรู้สึกสับสนว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมควรจะตัดสินใจยังไงถึงจะเป็นทางที่ถูกต้องสำหรับตัวผม
“นะ เฟย”
จมูกพี่เมฆคลอเคลียอยู่ที่แก้มของผม ไล่ตามที่ซอกคอจากนั้นพี่เมฆก็เอาสันจมูกถูกับซอกคอของผมเบาๆ
“ผม…”
“พี่รักเฟย และพี่ก็ขอโทษกับเรื่องราวทั้งหมดจริงๆ จะให้พี่ทำยังไงเสียงนั้นมันถึงจะส่งไปถึงใจของเฟยซะทีนะ”
“….”
“ยกโทษให้พี่ได้ไหม???”
“….”
“นะ เฟยนะ เฟยๆๆๆๆ”
“ปล่อยครับ !!! ปล่อย”
ทันทีที่ผมดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดของพี่เมฆ ผมก็รีบวิ่งออกจากหอสมุดเพื่อที่จะพยายามหลบที่เมฆ ทุกก้าวของผมล้วนเต็มไปด้วยความสับสนที่เข้ามา ผมไม่รู้จะทำยังไง … ผมไม่รู้ว่าผมจะอภัยให้พี่เมฆได้หรือเปล่า
เสียงฝีเท้าที่ไล่ตามผมมาเมื่อครู่นี้หยุดลง ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงของพี่เมฆตะโกนไล่หลังผมมาติดๆ
“เฟย พี่ขอโทษ” เสียงนั้นดังยิ่งกว่าเสียงตะโกนเสียอีก ดังจนทำให้นักศึกษาทุกคนที่อยู่แถวนั้นแทบจะหันมามองเป็นตาเดียว เท่านั้นยังไม่พอ … ในขณะที่ผมวิ่งไปไกลเรื่อยๆ พี่เมฆก็ตะโกนขึ้นมาอีก แต่ครั้งนี้กลับดังกว่าเดิมและตรึงร่างของผมให้หยุดอยู่กับที่แทบจะในทันที
“พี่รักเฟยนะ … เฟยอาจจะไม่ยกโทษให้พี่ แต่พี่ก็จะยังรักเฟย รักแบบนี้ไปเรื่อยๆ เฟยจะเกลียดพี่ก็ไม่เป็นไร แค่เฟยรู้ว่าพี่รักเฟย พี่ก็ดีใจแล้ว”
‘ตึง!!!’ ผมหยุดเท้าแล้วหันกลับไปมอง
ทันทีที่พี่เมฆเห็นผมหยุดวิ่ง บนใบหน้าของพี่เมฆก็เผยรอยยิ้มออกทันที
“พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย พี่รักเฟย ”
พี่เมฆตะโกนรัวออกมาแบบไม่แคร์สายตาของคนอื่นเลยแม้แต่น้อย นักศึกษาที่เดินผ่านไปมาต่างยืนอดยิ้มกันใหญ่ราวกับกำลังลุ้นเหมือนว่าตัวเองก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยอย่างไรอย่างนั้น
“เฟย … อภัยให้พี่ได้ไหม !!!”
พี่เมฆตะโกนอีกครั้ง ระยะห่างระหว่างผมกับพี่เมฆไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อพี่เขาเลยแม้แต่น้อย …
“….” ผมยืนนิ่ง ภาพเหตุการณ์ร้ายๆนั้นคอยตอกย้ำผมถึงความรู้สึกแย่ๆนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป
“ทุกคนครับ เมื่อก่อนผมได้ทำร้ายผู้ชายคนนี้อย่างมากมายจนยากที่จะให้อภัย แต่เมื่อผมรู้ความจริงแล้วผมก็สำนึกต่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ผมก็สัญญากับตัวเองไว้ว่าต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้ผู้ชายคนนี้ต้องร้องไห้อีก ผมขอสาบานว่าต่อจากนี้และตลอดไป ผมจะทำให้เฟยมีแต่รอยยิ้ม เพราะผมรักผู้ชายคนนี้เสียแล้ว รักเสียจนยอมทำทุกอย่างเพื่อคนๆนี้เพียงคนเดียว ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมได้ทำลงไปมันยากแก่การให้อภัย แต่ที่ผมมาที่นี่ ... ผมมาเพื่อที่จะขอโอกาสนั้นอีกครั้งแบบคนหน้าด้าน หน้าด้านที่รู้ว่าเขาไม่รักเราแล้วยังจะรั้นไปรักเขาอีก” พี่เมฆหันไปพูดกับคนที่ยืนมองรอบๆด้านด้วยใบหน้าที่ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย จากนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเสียงเชียร์จากคนรอบข้างดังกระหึ่มเหมือนเวลากับตอนเชียร์กีฬา
“ยกโทษ ยกโทษ ยกโทษ!!!”
พี่เมฆยักคิ้วให้ผมที่ตอนนี้กำลังยืนปั้นหน้าเครียดอยู่ สองขาของผมเตรียมพร้อมที่จะก้าวออก แต่หัวใจของผมกลับต่อต้านว่าไม่ให้เดินจากไปซะงั้น
ผมจะยกโทษให้พี่เมฆดีไหม … ผมถามตัวเองเช่นนี้มาตลอดจนถึงตอนนี้
แต่ตอนนี้ผมสามารถหาคำตอบได้แล้ว …
คำตอบที่ผมที่ผมรอคอยมาตลอดสามเดือน
-
จะรออ่านตอนใหม่นะครับ
ขอเป็นกำลังใจนะครับ
-
ว๊ายยย
อื้อหือ กล้าได้อีก!!! อิอิ
เฟยจะยกโทษให้เปล่าน้อออ
-
ว๊ายยย
อื้อหือ กล้าได้อีก!!! อิอิ
เฟยจะยกโทษให้เปล่าน้อออ
รอลุ้นตอนหน้านะ !!!
-
เหมือนได้ยินเสียง ฉับ !! :a5: :a5:
อ๊าก ก !! ค้างอย่างรุนแรง :serius2:
-
ค้างอย่างแรง :serius2: :serius2: :serius2:
-
o22 o22 o22
คะ คะ คะค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ตัดฉับกันเลยทีเดียว o22
-
พึ่งมาอ่านค่ะ พี่เมฆโหดอ่ะ ทำกับเฟยไว้เยอะ แล้วสุดท้ายเฟยจะยกโทษให้มั้ยเนี่ย รออ่านนะคะ
-
ยกโทษ ยกโทษ ยกโทษ
-
:a5: ค้าง
เฟยอย่าพึ่งยกโทษให้นะ o18
-
พี่เมฆช่างเกรียนนัก
แต่เฟยจะยกโทษมั๊ยน้า
-
ยกโทษให้เถอะเฟย พี่เมฆไม่ได้ผิดอะไร ก็แค่คนๆหนึ่งที่รักมากๆก็เท่านั้น
-
ยกโทษเถอะ แต่ เล่นตัวก่อน 55555555555555
-
รอคำตอบเป็นเพื่อนเมฆ
-
:เฮ้อ:
ถ้าเราเป็นเฟยก็คงพูดไม่ออก บอกไม่ถูก
-
ว๊าวๆๆ ในมหาลัยเลย
o13
-
ยกโทษๆ :m4: :m4:
-
เป็นกองเชียร์ ช่วยตะโกนค่ะ ยกโทษ ยกโทษ ยกโทษ ^^
-
ยกโทษเหอะเฟย
-
จะเป็นยังไงต่อนะ
ติดตามต่อไปค่ะ
:L2: :L1: :L2:
-
เอ้า!! ขอเป็นอีกเสียง
“ยกโทษ ยกโทษ ยกโทษ!!!”
-
บีบคั้นอารมณ์ที่ซู้ดดด :z3:
-
เศร้าอ่ะ เฟย ๆ รีบ ๆ ยกโทษให้พี่เมฆเถอะนะ
แบบว่าผิดไปแล้วอ่ะ
-
สนุกๆๆๆอ่ะ มาต่อเร็วๆน่ะครับ >< :z3:
-
เข้ามาติดตามด้วยคน ตามทันแระ อิอิ
ตอนล่าสุดเนี้ยเริ่มเห็นใจพี่เมฆขึ้นมาละ
ลุ้นแต่เฟยจะยอมยกโทดให้หรือปล่าว
-
แวะเอาตอนใหม่ล่าสุดมาส่งนะคร๊าบบบบบ
เป็นกำลังให้กับผู้ประสบภัยน้ำท่วมทุกๆคนนะ :กอด1:
เจอกันตอนหน้าครับ !!!
**********************************
ร้ายแลกรัก
Stage 10 ร้ายแลกรัก
‘ ผมรักพี่เมฆ ’
‘ พี่ก็รักเฟย … พี่ขอโทษสำหรับเรื่องร้ายๆที่พี่เคยทำลงไป ’
เวลาของผมนิ่งค้างอยู่ ณ ตรงนั้น สายตาของพี่เมฆที่จับจ้องมาที่ยังผมทำให้ผมรู้สึกถึงความมั่นคงในแววตาคู่นั้น ผมยิ้มออกเบาๆ ก่อนที่จะเดินตรงไปหาพี่เมฆยิ้มรอผม ….
“ ผมไม่ยกโทษให้ครับ … ” คำพูดคำเดียวที่ฟังดูเฉียบขาด หากแต่ทำให้หัวใจของคนตรงหน้าหล่นวูบ ผมเข้าใจว่าคำที่ผมพูดออกไปมันอาจจะทำร้ายจิตใจของพี่เมฆมากมาย
“ เฟย…. ” พี่เมฆหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ เราจบเรื่องร้ายๆไว้ตรงนี้แหละพี่เมฆ ขืนเราพยายามที่จะยื้อมันไปเรื่อยๆ ก็มีแต่เราสองคนนี่แหละที่ต้องเจ็บตัวเปล่าๆ ” ผมจ้องตาพี่เมฆพยายามจะทำให้พี่เมฆเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่ผมพูด
“ แต่ … เฟย พี่ว่าเฟยเข้าใจแล้วไม่ใช่หรอ เฟยเข้าใจพี่แล้ว !!! เฟยทำแบบนี้ทำไม เฟยตอบพี่มาสิ ” พี่เมฆเขย่าไหล่ผมแรงๆ
“ เข้าใจ … แต่ผมทำไม่ได้ครับ ”
“ เฟย… ”
“ ผมอโหสิให้นะครับ !!! ” ผมเดินหันหลังจากไป ด้วยแววตานิ่งเฉย
“ ใจร้ายกับพี่มากเลยนะเฟย ” คนดูรอบข้างที่เมื่อครู่ส่งเสียงเชียร์เงียบกริบอย่างเห็นได้ชัด
“ แล้วทีพี่ละครับ … พี่ก็ใจร้ายกับผมมากเลยเหมือนกัน ” นี่แหละมั้งที่เขาเรียกกันว่า ‘กรรมตามสนอง’
“ เฟย !!! ” พี่เมฆวิ่งเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง ผมรับรู้ได้ถึงหยดน้ำอุ่นที่เปียกชื้นบริเวณหัวไหล่ นี่… พี่เมฆกำลังร้องไห้หรอ คนอย่างพี่เมฆกำลังร้องไห้เพื่อผม รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนเองได้ทำลงไป
“ ผมจะบอกพี่เมฆว่า … ” ทันทีที่ผมพูดออกไป พี่เมฆก็ออกแรงกอดมากขึ้นจนผมเริ่มหายใจไม่ออก พร้อมกับเสียงกระซิบข้างหูว่า
“ อย่าพูด!!! พี่ไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว พี่กำลังเจ็บ พี่เจ็บ….เฟยได้ยินพี่ไหม !!! ”
“ เพราะพี่ไม่ฟังอะไรไง เรื่องมันถึงได้เลยเถิดมาจนถึงขนาดนี้ ” ผมเอี้ยวหน้าไปพูดกับพี่เมฆ
“ … ”พี่เมฆนิ่งก่อนที่จะผลักตัวผมแล้วจับให้ผมหันหน้าไปมองหน้าพี่เมฆ
“ ผมล้อเล่นครับ !!! ”
“ นี่ ….!!! ”
ทันทีที่พี่เมฆตั้งสติได้ ตาของพี่เมฆก็เบิกกว้างราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง
“ ผมยกโทษให้พี่เมฆแล้วครับ … พอใจยัง!!! ” ผมยิ้มให้กับพี่เมฆที่ตอนนี้ยืนนิ่งราวกับรูปปั้น
“ …. ”
“ หวา !!! ”
ร่างของผมลอยขึ้นจากพื้น พี่เมฆอุ้มร่างของตรงดิ่งไปยังรถที่พี่ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย
“ ปล่อย !!! ”
“ แกล้งพี่ทำไม !!! ” ทันทีที่มาถึงรถที่จอดไว้บริเวณลานจอดรถหลังมหาวิทยาลัย พี่เมฆก็โยนร่างของผมลงที่เบาะหลัง พร้อมกับตามขึ้นมาคร่อมทับตัวของผมไม่ให้ขยับไหน
“ ทีพี่ล่ะ … ยังแกล้งผมเลย ” ผมเสมองไปทางอื่น ไม่อยากจ้องตาพี่เมฆ เพราะสายตานั่นที่กำลังจับจ้องมาทางผมทำให้ใบหน้าของผมร้อนผะผ่าว ลมหายใจติดขัด
ริมฝีปากของพี่เมฆทาบทับลงกับริมฝีปากของผม ก่อนที่พี่เมฆจะส่งลิ้นร้อนเข้ามาตวัดเลียให้ผมเผยอปากออก มือของพี่เมฆสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตนักศึกษาที่ถูกดึงขึ้นจนถึงหน้าอก รุกล้ำเข้ามาจนถึงหน้าอก ไล้ลงมาจนถึงหน้าท้องแล้วกลับขึ้นไปขยำเนินอกอย่างย่ามใจ
“ ฮ่า อา”
ทันที่ผมหอบหายใจ พี่เมฆก็ส่งลิ้นเข้ามาสำรวจโพรงปากของผม ลิ้นร้อนของพี่เมฆต้อนลิ้นของผมจนจนมุม จากนั้นลิ้นของพี่เมฆก็เกี่ยวตวัดลิ้นของผมอย่างหื่นกระหาย
“อื้อ อื้อ”
ผมทุบอกพี่เมฆหวังว่าจะยอมผละออกได้สักห้าวินาทีก็ยังดี ผมจะได้หายใจสะดวกกว่านี้
หัวใจของผมเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่อพี่เมฆปลดเข็มขัดผมพร้อมกับดึงกางเกงไปกองอยู่ที่เท้า พี่เมฆผละออกจากริมฝีปากของผมพร้อมกับดันร่างกายของตัวเองให้บดเบียดเข้ากับกึ่งกลางลำตัวของผม จนผมรับรู้ได้ถึงของพี่เมฆที่กำลังตั้งชันอยู่ในกางเกงที่พี่เขาใส่อยู่
“อย่า!!! … ในรถนะ ปล่อย พี่เมฆ ปล่อย!!!”
ผมดันร่างของพี่เมฆออกด้วยลมหายใจที่หอบถี่ ใบหน้าร้อนผ่าว
พี่เมฆพับเบาะรถสองไปด้านหลังทำให้เหลือที่นั่งสำหรับคนสองคนเข้าไปนั่งได้อย่างสบายๆ จากนั้นพี่เมฆก็ถอดเนคไทออกแล้วนำมามัดที่ข้อมือของผมติดกับพนักพิงโดยที่ผมไม่ทันได้ขยับตัว
“ พี่ไม่ทำอะไรเฟยหรอก … แค่จะขอค่ามัดจำน่ะ สำหรับการลงโทษที่โกหกพี่ หึหึ ” พี่เมฆแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วดึงกางเกงชั้นในของผมออกจนส่วนที่ชูชันของผมผงาดขึ้นมาต่อหน้าพี่เมฆ
ผมรีบก้มหน้าหลบด้วยใบหน้าที่แสบร้อนไปหมด เกิดความรู้สึกอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ อ๊ะ … พี่ ….เมฆ อื้อ ”
พี่เมฆรูดส่วนแข็งขึงของผมก่อนที่จะใช้ปากครอบครองส่วนนั้นอย่างรวดเร็ว
“อา อะ อื้ม”
ความเสียวซ่านแล่นผ่านจากโคนขามาถึงปลายนิ้ว มีผลทำให้ร่างของผมต้องบิดไปมาบนแผ่นหลังครูดไปกับพนักพิง
“ อยู่เฉยๆ ”
พี่เมฆส่งเสียงปรามก่อนที่จะก้มหน้าลงไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ ผมมองลอดออกไปนอกกระจกรถที่ติดฟิล์มค่อนข้างทึบ แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีใครที่จะมองเห็น แล้วยิ่งเวลากลางวันแบบนี้ …การจะมองผ่านฟิล์มเข้ามาในรถช่างเป็นเรื่องง่ายดายิ่งกว่าตอนกลางคืนนัก
“ พี่….เมฆ ถ้า อ๊ะ … มี คน…อา มาเห็น ”
พี่เมฆไม่สนใจคำพูดของผมเลยแม้แต่น้อย ในทางตรงข้ามพี่เขากลับส่งนิ้วของตัวเองมาลูบวนบริเวณปากทางของผม ก่อนที่จะสอดเข้าไปในปากทางที่คับแน่น
“ อ๊า อา อ๊ะ ”
ผมครางออกมาไม่เป็นภาษาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา เมื่อปากของพี่เมฆก็กำลังครอบครองส่วนนั้น แล้วไหนจะนิ้วของพี่เมฆที่รุกล้ำเข้ามาในตัวของผมอีก
“ พี่เมฆ จะ จะออก … ”
ทันทีที่ผมพูดพี่เมฆก็กระชักการกระทำของตัวเองลงทันที จากนั้นก็เงยหน้ามองผม จนผมเห็นคราบน้ำใสๆที่เปื้อนริมฝีปากพี่เมฆ จนทำให้ผมอายแล้วทำเป็นมองไม่เห็น
อาการทรมานเมื่อไม่ได้รับการปลดปล่อยทำให้ร่างของผมเกร็งไปหมด พี่เมฆเชยคางผมขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะกัดริมฝีปากล่างผมเบาๆ
“พี่เมฆ … ปล่อยผม”
ผมมองหน้าพี่เมฆยิ้มระรื่นอย่างผู้ชนะ
“หน้าเฟยตอนนี้เซ็กส์ซี่มากเลยรู้ไหม”
พี่เมฆเปิดประตูรถออกโดยที่ยังไม่ได้แก้มัดผม หัวใจของผมกระตุกวาบ … หากมีใครมาเห็น ผมจะทำยังไง ทำไมพี่เมฆเล่นอะไรแผลงๆแบบนี้เนี่ย
“ไปต่อกันที่บ้านนะ ถ้าไม่ไหวก็บอกพี่ได้”พี่เมฆมองมาทางกระจกมองหลังก่อนที่จะยักคิ้วข้างเดียวให้ผม ทำให้นึกโมโหการกระทำของพี่เมฆขึ้นมา
…ไม่น่ายกโทษให้เลย
ผมก้มมองดูแก่นกายของตัวเองที่ชูชัน เริ่มที่น้ำใสๆไหลออกมาเยอะมากจนเปรอะเปื้อนขาด้านในของผมจนรู้สึกเฉอะแฉะ
พี่เมฆแล่นรถออกไปจากมหาวิทยาลัย ทุกครั้งที่มีรถแล่นแซงหรือสวนมา ผมแทบจะหยุดหายใจทันที ถ้าคนที่อยู่ในรถคันนั้นมองเข้ามาแล้วเห็นผมที่อยู่ในสภาพนี้ขึ้นมา !?!?!?!
“พี่เมฆ …ปล่อย ถ้ามีคนมาเห็น !!!”
“พี่ก็จะบอกว่าเรื่องของ ’ผัวเมีย’” พี่เมฆหัวเราะในลำคอเบาๆ ดูท่าว่ามีความสุข คนเราเนอะคนเรา พอเราไม่ยกโทษให้ก็ทำให้เหมือนหมาถูกทิ้ง พอยกโทษให้หน่อยก็ดีใจจนเหลิง
…รู้แบบนี้น่าจะแกล้งงอนต่อไป น่าจะดีกว่า
ความรู้สึกของผมตอนนี้อยากจะเอามือไปรูดแก่นกายขึ้นลงให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เมื่ออารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ภายในทำให้ผมรู้สึกทรมานจนต้องบิดตัวไปมา เอาโคนขาเสียดสีแก่นกายที่กำลังแข็งจนแทบปริเผื่อว่ามันอาจจะช่วยปลดปล่อยตัวผมได้
“ไม่มีประโยชน์หรอก … ถ้าอยากทำ ที่เตียงดีกว่ามั้ยเฟย” ตายห่า!!! พี่เมฆสังเกตเห็นท่าทางของผมได้ไงเนี่ย ขนาดผมพยายามหลบไม่ให้พี่เมฆเห็นแล้วนะ แต่สายตาของพี่เมฆก็สอดส่องจนเห็นจนได้
“เลว!!!” ผมตวัดสายตาใส่พี่เมฆไป ที่จริงก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเหมือนเมื่อก่อนหรอกครับ แค่โมโหพี่เมฆเท่านั้นเองที่ปล่อยให้ผมอารมณ์ค้างเติ่งอยู่แบบนี้ พอดีกับจังหวะที่รถของพี่เมฆแล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของคอนโดแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองใหญ่
“ปึง!!”
พี่เมฆเปิดประตูแล้วพุ่งเข้ามาทับคร่อมตัวผม จนน้ำใสๆไหลเยิ้มเปื้อนเสื้อพี่เมฆ
“จะให้พี่ทำตรงนี้ หรือจะไปต่อในห้อง หืมม์” พี่เมฆขบใบหูผมเบาๆขณะรอคำตอบ
“…ชั่ว!!!”ผมยังก้มหน้าก้มตาด่าพี่เมฆต่อไป นึกโมโหตัวเองที่ใจอ่อนง่ายๆแบบนี้ แต่คนตรงหน้านี่สิ ยิ้มระรื่นดีใจราวกับเด็กได้ของขวัญ
“ไม่ชั่วจะได้เฟยมาครอบครองหรอแบบนี้ครับ”พี่เมฆพูดราวกับมันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจนักหนา
“ไม่ร้ายแล้วจะได้ ‘รัก’ จากเฟยหรอครับ”พี่เมฆยังพูดต่อ แต่ผมนี่สิ…ส่วนของพี่เมฆที่บดเบียดเข้ากับของผมที่ไร้ซึ่งสิ่งใดๆปกปิด ทำให้ความรู้สึกอยากปลดปล่อยของผมเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“ช่วย ผม!!”
ผมเผลอหลุดปากพูดประโยคน่าอายนั่นออกไป พี่เมฆตาลุกวาวทันที ก่อนที่จะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“ฮะ …. ว่าไงนะ พี่ฟังไม่ถนัด”
“พี่เมฆถ้าพี่เมฆแกล้งผมแบบนี้ต่อไปล่ะก็ ผมขอถอนคำ ผมไม่ยกโทษให้พี่แล้ว”ผมพูดทีเล่นทีจริงทำให้พี่เมฆหน้าเหวอไปทันที
“ครับๆ จัดให้เดี๋ยวนี้แหละครับ”พี่เมฆจัดแจงแต่งตัวให้ผม แล้วจับน้องชายของผมที่ยังแข็งขึงยัดเข้าไปในกางเกงชั้นในอย่างยากลำบาก แล้วอุ้มผมไปยังทางเดินแคบๆชั้นสองก่อนที่จะหยุดอยู่ที่ประตูห้องๆหนึ่งซึ่งดูแล้วว่าน่าจะเป็นห้องของพี่เมฆ
“ปล่อย!!! ผมเดินเองได้”
…น่าขายหน้าชะมัด โอ๊ย!!! ผมขอถอนคำพูดตอนนี้จะทันมั้ยเนี่ย !?!?!?!
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
ค้างงงงงงงง อ่า ค่ะ มาต่อ เร็วๆ นะค่ะ
:-[ :-[ :กอด1: :กอด1:
-
ค้างงงงงงงงงงง!!!
:jul1: :jul1: :jul1:
-
วุ้ยยย
ค้างงงงงงงงงง
คอดๆๆๆๆ
-
T_T
ค้างงงงงงงงงงงงง
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ค้างง ง o22 o22
ทำร้ายคนอ่านมากมาย :sad4:
-
ค้างงงงงงงง :m31:
เฟยไม่น่ายกโทษให้ง่ายๆเลยอ่ะ
ไม่ใจเลย อยากเห็นเมฆทุรนทุราย
-
แหมพี่เมฆพอเค้ายกโทษให้ หื่นขึ้นมาเลยนะ อิอิ
แต่ก็ ช้อบชอบบบบบบบ
มารอตอนต่อไปด้วยคน แบบมันยังค้างๆอะครับ
-
ค้างอย่างแรง
-
โอยยย ...ค้างอ่ะ
คนแต่งใจร้ายยย ตัดฉับเลยยย !!!!!!!!!!!
รีบมาต่อเร็วๆๆน้าาา !! :a5: :a5:
-
พี่เมฆใจร้ายมากๆ ทรมานน้องเฟยได้ลงคอ คริคริ
-
คงได้เจอชุดใหญ่ :impress2:
เสดแน่เฟยเอ๋ย
-
คนแต่งทำร้ายจิตใจคนอ่านอีกแล้ว
ทำให้ค้างงงงงงงง :-[
:call:
-
ว้า ยกโทษให้แฮะ
พี่เมฆหื่นมากกกก
-
:sad4:อ๊ากค้างอย่างแรงทำไมทำงี้รีบมาต่อเร็วๆเลยนะถ้าทำงี้ o18ฆ่ากันเลยดีกว่า
-
ค้างอย่างแรง มาต่อด่วนเลย
-
อ้ากกกกกกกกกกก ค้างงงงงงงงงงงงงง o9
ค้างอย่างแรง พี่เมฆนี่ก็ใจร้อนเนอะ
เฟยยกโทษให้ปุ๊บก็อุ้มเฟยไปปั๊บๆ ทันทีเลย :z1:
-
พี่เมฆ อย่าทำกับน้องเฟยแบบนี้ รีบมาต่อให้เสร็จๆ มันค้างงงงงงงงงงง
-
แวะเข้ามาอ่านคอมเม้นท์ :m32:
...แล้วรีบวิ่งจากไป กลัวคนอ่านรุมทำร้ายข้อหาทำให้ค้าง เหอๆ
-
พี่เมฆนี่ช่างร้ายนัก
ร้ายได้ทุกสถานการณ์จริง ๆ
-
ค้างโฮกก :z3:
-
ในที่สุดก็อภัยและเข้าใจกัน....นำมาซึ่งรัก...ตลอดไป.... :o8: :sad4: :impress2:
-
หื่นเกินห้ามใจทีเดียว
-
5555555555555
ค้างอย่างแรง!!
รอตอนหน้าเน้อ ;')
-
ค้างงงงงงงง อยู่บนหลังคา
-
:sad4: คำว่าค้างตัวใหญ่ๆเลย =__= แต่ก็จะรอร๊อรอนะครับผม
-
ติดตามอ่านครั้งแรก สนุกมากก จิตดี ชอบ :laugh: :laugh:
แต่ว่าค้างมากกกกกกกกกกกกกก
(คนแต่งจิตกว่านะเนี้ยะ)
รออยู่นะค่ะ กำลังเรียก :m25:ได้เลยยย
:กอด1: :L2:
-
เฟยเจ้าเลห์มักมากๆ
-
เพิ่งอ่านวันนี้ อ่านมาเพลินๆเรื่อยๆ และก็ ค้าง... =[]=
:L2: เป็นกำลังใจให้คนเขียน มาลงตอนต่อไปเร็วๆ
-
ThankS
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง รออยู่นะครับ
เฟยสุดยอด เจ้าเล่ห์
เมฆ โคตรโหด + ซาดิส
ฟง ไม่น่าทำแบบนั้นเลย เข้าใจว่าหวง เฟย
ต่อไป ฟงจะเป็นงัยนะ โดน เมฆ แย่งเฟยไปแล้ว เห้อ คิดไม่ออก
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ เข้ามารอๆๆๆ รอคอยอย่างใจจดจ่อ
-
สวัสดีค่าคนเขียนน
อ่านทันแล้ว :mc4: ตอนแรกพี่เมฆนี่มหาโหดเลยอ่ะ
คนอะไรโหดได้โหดดีโหดไม่เว้นวัน
สงสารเฟย ไม่ได้ทำแท้ๆ แต่ต้องมาชดใช้แทนน้อง :z3:
แบบนี้ฟงต้องโดน :z6: แต่ก็เพราะหวงพี่เนอะ กลัวว่าจะโดนแย่งไป
คนเป็นน้องนี่มันเข้าใจยากจริงๆ - - นอกจากมันจะเอาแต่ใจแล้วยังสร้างปัญหาได้อีก
เฟยให้อภัยพี่เมฆง่ายไปนะะะะ ยังไม่สาสมมมมมม ฮ่าๆๆๆ
แต่ด้วยความพยายามของพ่อ เลยลงเอยแบบนี้
ว่าแต่มันค้างนะคนเขียน!
-
^^
-
ห่างหายไปนาน ขอโทษนักอ่านทุกท่านด้วยนะครับ
พอดีเปิดเทอมแล้ว ปีสุดท้ายของชีวิตมัธยม
เลยมีอะไร หลายๆอย่างให้คอยจัดการตั้งเยอะแยะ
เตรียมพบกับตอนใหม่ และเป็นตอนจบของเรื่องนี้ ...
Coming Soon
แอบบอกว่าต่อจากผลงานเรื่องนี้จะมีเรื่องยาวตามมาอีกเรื่องหนึ่ง
โดยความจริงแ้ล้ว ร้ายแลกรักเรื่องนี้ เติมทีคนเขียนวางพลอตไว้เป็นเรื่องสั้น
แต่ด้วยความที่มันเป็นพลอตของเรื่องสั้น ก็เลยออกมาเป็นเรื่องยาวที่เป็นเรื่องสั้น (เอ๊ะ!!ยังไง)
เอาไว้รอลุ้นตอนจบของเรื่องนี้ได้นะครับ
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้า ^^
-
รออ่านค่าาา :o8:
-
จะจบแล้วเหรอคะ อิอิ
เรื่องพี่ก็จะจบแล้วเหมือนกัน เฮ้อ เหนื่อยกับชีวิต!
-
นั่งรอนอนรออออออ
:call:
-
อยากให้เป็นเรื่องยาวจัง แต่คนแต่งบอกว่ากำลังจะมีเรื่องยาวอีกเรื่อง
งั้นยอมให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นก็ได้ :กอด1:
-
ตอนนี้เป็นตอนจบแล้วนะครับ
เดิมทีคนเขียนตั้งใจว่าจะเขียนเป็นเรื่องสั้นสองสามตอนจบ
แต่ไปๆมาๆกลับเขียนออกมาได้เยอะขนาดนี้ เป็นเรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้
ขอบคุณจริงๆ
***************************
ร้ายแลกรัก
The Last Stage เรื่องราวที่ผ่านมา
‘ผมเคยคิดมาตลอดเลยว่า … ทุกอย่างนี่ล้วนเป็นแค่ความฝัน’
‘ไม่ใช่หรอกเฟย ถ้าทุกอย่างเป็นความฝันจริงๆ พี่คงรู้สึกรักเฟยไม่ได้มากเท่านี้’
เปลือกตาของผมค่อยๆขยับต้านแรงโน้มถ่วง ผมค่อยๆขยับร่างให้หลุดออกจากอ้อมกอดของพี่เมฆที่รัดผมแน่นตั้งแต่หลังจากที่เรามีอะไรกันไปถึงสามรอบ หัวใจของผมกลับมาเต้นเป็นปกติ แต่อาการปวดหน่วงๆเบื้องล่างก็ไม่มากเท่ากับตอนที่เรามีอะไรกันครั้งแรก ตอนที่ผมถูกพี่เมฆข่มขืน เพราะครั้งนี้ มันต่างกันโดยสิ้นเชิง พี่เมฆอ่อนโยนกับผมมาก แคร์ความรู้สึกของผมมากกว่าที่เคย คอยระวังว่าตัวเองจะทำให้ผมเจ็บเพราะน้ำมือของเขา
พี่เมฆกลับมาเป็นพี่เมฆคนเดิมของผมแล้วใช่ไหมฮะ !?!?!
“หืม ทำไมรีบตื่นละครับ นี่ยังไม่เช้าเลย” ผมคงขยับตัวแรงไปหน่อยจนทำให้คนข้างๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้ ลมเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้ากับร่างเปลือยเปล่าของผมที่นั่งทอดสายตาของนอกหน้าต่าง ภาพสะท้อนจากแสงไฟยามราตรีกระทบเข้ากับกระจกตาของผม บ่งบอกว่านี่เพิ่งจะเข้าสู่วันใหม่ได้ไม่นานเท่าไร ทำให้ผมเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนัง บ่งบอกว่าเพิ่งจะตีหนึ่งเศษๆ
เมื่อเวลาผ่านไปประมาณสองสามนาที ผมก็ค่อยๆล้มตัวลง แต่ผมกลับรู้สึกถึงความผิดปกติบริเวณนิ้วมือได้โดยไม่ทันได้สังเกตว่าความรู้สึกนั้นมันมาจากอะไรกันแน่
แหวนทองคำขาวเกลี้ยงสวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของผม แสงจากดวงจันทร์ฉายเข้ามาสะท้อนจนทำให้แหวนวงนั้นเกิดประกายระยิบระยับดูราวกับดวงดาวที่เปล่งประกายอยู่บนท้องฟ้ายามราตรีไม่มีผิดเพี้ยน
ผมเงยหน้ามองพี่เมฆที่ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่บนเตียง สายตาของเขามีแววตื่นเต้นกับอะไรบางอย่าง ถ้าเดาไม่ผิด สายตานั้นกำลังจับจ้องการกระทำของผมอยู่
“ขอบคุณครับ” มีเพียงคำขอบคุณที่ส่งผ่านออกมาจากความรู้สึก พี่เมฆเข้ามากอดผมไว้จากทางด้านหลัง ไออุ่นจากร่างกายของพี่เมฆแผ่มายังผม ทำให้ภายในของผมร้อนระอุขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ขอโทษนะเฟย กับสิ่งที่พี่ได้ทำลงไปทั้งหมด”พี่เมฆกระซิบเบาๆ ลมหายใจอุ่นรดต้นคอของผม
“ครับ”ผมจ้องมองเข้าไปในความมืดที่รายล้อมร่างกายของผมกับที่เมฆราวกับต้องการจะค้นหาความจริงที่อยู่ในนั้น
“…ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง และขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ทุกอย่างที่เฟยให้พี่”พี่เมฆโอบกอดผมแน่นขึ้น มือไม้ก็เริ่มไต่ไปตามเอวของผม ไล้ขึ้นมาจนถึงบริเวณหน้าอก ปลายนิ้วแข็งขยับนวดเฟ้นเม็ดสีชมพูอย่างมันมือ
“อ๊ะ…เดี๋ยว”ผมพูดเสียงตะกุกตะกักเพราะลมหายใจของผมเริ่มขาดห้วงไปแล้ว
“พี่ขออีกนะ กับเฟย เท่าไหร่พี่ก็รู้สึกว่ามันไม่พอ”พี่เมฆบอกผมด้วยเสียงที่แหบพร่าบ่งบอกว่าตัวเองต้องการผมแค่ไหน
“ขอผมพูดอะไรสัก … อะ อุ๊บ”พี่เมฆผลักร่างของผมให้แนบลงกับเตียง พร้อมกับจุมพิตแสนเร่าร้อนที่ตามมาติดๆ ลิ้นร้อนตวัดเลียไปทั่วโพรงปากทันทีที่ผมยอมเผยอปาก เราสองคนแลกลมหายใจกันเนิ่นนานจนผมลืมว่าเราจูบกันนานเท่าไรแล้ว แต่อาการที่ผมเริ่มหายใจไม่ออก ทำให้พี่เมฆผละออกจากร่างของผมอย่างช่วยไม่ได้
“พะ…พี่”ผมครางเสียงกระเส่า เมื่อพี่เมฆเลื่อนตัวไปยังท่อนล่างของผม มือของพี่เมฆกอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้อย่างชำนาญ ขยับขึ้นลงตามจังหวะที่ตัวเองเป็นคนกำหนด
“เดี๋ยว…”ผมพยายามห้าม แต่ก็ไม่เป็นผล คำพูดที่ผมต้องการจะพูดออกมาถูกกลืนหายลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดของร่างกายอย่างไม่น่าเชื่อเพียงสัมผัสจากคนตรงนั้น ทำให้ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แค่จ้องมองคนตรงหน้ากลับทำให้หัวใจของผมเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะได้ถึงขนาดนี้ นี่สินะ…ที่ใครๆต่างก็เรียกมันว่าความรัก
“เฟย…เฟย”พี่เมฆพ่นลมหายใจอุ่นรดต้นขาของผม ในขณะที่ตนเองคอยเรียกชื่อผม
“…อืม”ผมหลับตารับความสุขที่จะมาถึงในอีกไม่ช้า ท้องน้อยของผมขมวดเกร็งเหมือนกับกำลังจะปลดปล่อยความสุขที่เอ่อล้นอยู่ภายในออกมา
“อา…อะ”ผมบิดเอวไปมา หลังของผมแอ่นเข้าจนไม่ติดอยู่กับเตียง
“อ๊า !!!!”ผมปลดปล่อยความเร่าร้อนออกมาจากเต็มปากของพี่เมฆจนล้มทะลักออกมาทางมุมปาก แต่พี่เมฆกลับเลียมันเข้าไปจนหมด ไม่รู้สึกรังเกียจผมแม้แต่น้อย นั่นยิ่งทำให้หัวใจของผมเต้นแรงเข้าไปใหญ่
พี่เมฆผละออกจากร่างของผม ทันทีที่ลมหายใจของผมกลับมาเป็นปกติ ร่างของพี่เมฆคุกเข่าลงบนพื้นบริเวณใกล้เตียง แสงจากภายนอกสาดส่องเข้ามาทำให้ร่างกำยำของพี่เมฆดูน่าหลงใหล ผมหลบหน้าด้วยความเขินอาย แต่พี่เมฆกลับคว้ามือซ้ายของผมเอาไปเสียดื้อๆ
“ข้าพเจ้า นายเมฆา รัตนวิจักษ์ ขอรับนายสิทธิพล บุญยธัญญ์ เป็นคู่ชีวิต ไม่ว่ายามสุขหรือทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย จนกว่าชีวิตจะหาไม่….” คำที่พรุ่งพรูออกมาจากคนตรงหน้าทำให้หัวใจของผมพองโตจนแน่นหน้าอก ความหมายของมันเป็นที่เข้าใจกันดี ว่ามันคือคำสัญญาที่หัวใจของพี่เมฆจะเป็นของผมตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนตรงหน้าจะกอดผมเอาไว้ด้วยความรักที่มี เพียงแค่นี้….รู้หรือเปล่าครับพี่เมฆ เพียงคำเพียงไม่กี่คำของพี่ มันทำให้ผมลืมความเจ็บปวดกับเรื่องราวเลวร้ายที่ผ่านมาไปจนหมดสิ้น ผมอยากยิ้มออกมาเพื่อระบายความสุขที่อัดอั้นอยู่ภายใน แต่น้ำใสๆกลับไหลออกมาจากดวงตาอย่างคาดไม่ถึง
“ผม…ก็”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบ พี่เมฆก็รั้งตัวผมเข้าไปหา พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ ผมอยากจะพูด พูดอะไรเพื่อพี่เมฆบ้าง
“ไม่ต้องสัญญากับพี่หรอกเฟยว่าเฟยจะรักพี่ตลอดไปหรือเปล่า เพราะแค่เฟยอภัยให้พี่ แค่นี้ มันก็มากเพียงพอแล้วสำหรับคนอย่างพี่ พอแล้วจริงๆ”พี่เมฆกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ความรู้สึกของพี่เมฆถ่ายทอดความการโอบกอดเข้ามาในตัวผมอย่างไม่น่าเชื่อ ผมรับรู้ได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เมฆยังรักผม ยังรอคอยว่าสักวันเราจะได้พบกันอีก พอได้พบกันแล้ว พี่เมฆมีเรื่องที่ต้องการจะพูดกับผมมากมาย แต่เพราะทิฐิของพี่เมฆทำให้เรื่องร้ายๆพรรค์นี้เกิดขึ้น แต่นั่น มันก็เป็นบททดสอบของเราสองคนไม่ใช่หรอ บททดสอบที่เป็นตัววัดว่าระหว่างผมกับพี่เมฆถูกเชื่อมโยงกันด้วยอะไรกันแน่ หากเป็นเพียงความสัมพันธ์ธรรมดาๆ ผมคงไม่สามารถอภัยให้พี่เมฆได้แน่ๆ หากแต่ถ้ามันกลับเป็นความรัก ทุกอย่างมันจะเป็นเรื่องง่ายดายมาก
“ไม่ต้องสัญญากับพี่หรอก ถึงเฟยจะไปรักคนอื่น พี่ก็จะไม่ห้าม แต่พี่แค่อยากให้เฟยรู้ไว้ว่า พี่ไม่วันที่จะรักใครได้อีกแล้ว นอกจากเฟย”พี่เมฆส่งยิ้มมาให้ผม ภายใต้ความมืดสลัวทำให้ผมไม่สามารถมองได้ชัดเจนว่าสีหน้าของพี่เมฆเป็นอย่างไร ขมขื่น ดีใจ หรือว่ากำลังคาดหวังอะไรอยู่กันแน่ !?!?!
“พี่เมฆ ฟังผมหน่อยนะครับ ….”
พี่เมฆเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ผมน่ะ…..” ผมเงียบไปสักพักหนึ่ง พี่เมฆกอบกุมมือของผมเอาไว้แน่นราวกับว่ากลัวผมจะหายไปต่อหน้าต่อตา
“ผม….”ผมพูดไม่ออก เหมือนก้อนแข็งๆมาจุกอยู่ที่ลำคอ
“เฟย…พี่รักเฟยนะ”พี่เมฆขยับตัวขึ้นมาจูบที่ขมับของผม ก่อนที่ริมฝีปากจะเลื่อนไล้ต่ำลงไปจนถึงแก้ม
“ผมเป็นของพี่เมฆมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เจอกัน หัวใจของผมมันก็เป็นของพี่ ของพี่คนเดียว รู้ไหมครับ”ผมตัดสินใจพูดความจริงที่ผมอยากพูด และคิดว่าถ้าหากวันนี้ไม่ได้พูด ผมคงไม่มีโอกาสจะได้พูดประโยคนี้ไปอีกชั่วชีวิต
“เฟย….”พี่เมฆนิ่งอึ้ง
“ผมเจ็บปวดยามที่พี่เมฆขืนใจผม แต่ผมก็พยายามจะบอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เมฆก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม นั่นก็เป็นเพราะผม …ผมรักและเชื่อมั่นในตัวพี่”ท้ายประโยคเสียงของผมกลับแผ่วเบาลง
“ไม่ต้องพูด ไม่ต้องพูดแล้วเฟย”พี่เมฆจูบซับน้ำตาของผมที่ไหลรินออกมาอีกครั้ง
“ผมอยากจะ … ผมอยากให้พี่เมฆมีความสุข”ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้า วงแขนแกร่งโอบรัดผมอย่างรวดเร็ว
“พี่ผิดที่ทำร้ายเฟย พี่ผิดมาตลอด”พี่เมฆซุกหน้าเข้ากับหัวไหล่ของผม
“ให้มันเป็นบทเรียนที่แลกมาด้วยความเจ็บปวด เผื่อไว้วันหน้า มันจะคอยว่าเราจะต้องไม่เจ็บปวดแบบนั้นอีก”เป็นครั้งแรกผมยิ้มให้กับความเจ็บปวดของตัวเอง เพราะความเจ็บปวดนั่นมันคือบทเรียนหนึ่งสำหรับผมว่าการที่คนเราจะฝ่าฝันอุปสรรคไปได้ เราต้องยอมแลกกับอะไรบางอย่างเพื่อที่จะได้ซึ่งอีกอย่างกลับมา
…เพียงพอแล้ว สำหรับ ความรักนี้มีค่ามากมายสำหรับผม
หากผมไม่ปิดกั้นความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่เมฆมาตั้งแต่ตอนแรก ผมก็ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าผมกับพี่เมฆจะได้รักกันหรือเปล่า หรือแม้แต่ผมจะจำพี่เมฆได้ไหม
บางครั้งความผิดพลาดเล็กๆอาจนำมาซึ่งผลสำเร็จอันยิ่งใหญ่ในอนาคต
ดังนั้น ผมอยากให้ทุกคนได้เรียนรู้จากความผิดพลาด อย่ามัวแต่โทษตัวเองว่าถ้าเราไม่ทำแบบนี้ ผลที่เกิดขึ้นอาจไม่ใช่แบบที่เป็นอยู่ แต่ผมอยากให้ทุกคนยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง แล้วใช้สติพยายามฝ่าฝันมันไปให้ได้ ยามใดที่เรายังมีศรัทธา ผมเชื่อว่าเราต้องสามารถผ่านพ้นเรื่องร้ายไปได้แน่ๆ
“ขอบคุณนะเฟย ขอบคุณที่เฟยรักพี่ ความรักของเฟย พี่คงตอบแทนได้ไม่หมด แต่พี่ก็ขอตอบแทนโดยการดูแลชีวิตที่เหลือของเฟยได้ไหม ให้พี่ได้ดูแลมันนะ !!!”พี่เมฆพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ผมพยักหน้าเบาๆ แต่พี่เมฆกลับยิ้มอย่างพอใจ มือของพี่เมฆเริ่มปฏิบัติการลูบไล้ไปตามลำตัวของผม
“เรามาทำที่ค้างกันต่อเถอะนะที่รัก”พี่เมฆประกบปากของผมก่อนที่ผมจะอ้าปากเถียงอะไรไป
“เฮ้ยยยยยย”ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อนิ้วของพี่เมฆล่วงล้ำเข้ามาในร่างของผม
“….พี่รักเฟย”
ผมยิ้มให้กับคำบอกรักหวานหูที่กระซิบข้างหูผมไม่ขาดสาย ผิดส่วนล่างที่คนตรงหน้ากระแทกเข้ามาอย่างดุดันจนผมต้องปล่อยเสียงครางออกมาอย่างอดไม่ได้
.
.
.
หากมีใครถามผมว่าผมรู้สึกอย่างไรกับพี่เมฆ ผมจะคงตอบไปทันทีว่า … ผมรักพี่เมฆ ถ้าเขาถามกลับมาว่า ทำไมผมถึงรักพี่เมฆ ผมคงจะยิ้มแล้วค่อยๆพูดไปว่า….
.
.
.
เพราะเราเป็นของกันและกัน
คำตอบของผมก็มีเพียงเท่านี้
-จบ-
************************************************************
"หากคุณคิดที่เราจะรักใคร ก็จงลืมคำว่า 'เสียใจ' "
...แล้วพบกันอีกในเรื่องหน้า
Coming Soon
-
กรี๊ดดด จบแล้ว!!!
คน แรกรึเปล่า???
-
แฮปปี้เอนดิ้ง
ตอนจบหวานมากๆ o13
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
จบได้ หวานมากๆๆ ค่ะ
o13 o13
-
น่ารักมากๆเลยคะ
หวานมากๆด้วย
-
อายน่ารักกกกกกก
เขินนนนนเลยอะ :-[
:call:
-
จบแบบ happy ending ^ ^
:pig4:
-
ขอบคุณนักเขียนนะคะ สนุกมากเลย
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆนะคะ
:pig4:
-
หวานเกิ๊นนน :-[
-
wow จบแบบนี้ รักกันจนตายเห้อ :n1:
-
อั๊ยยะ!!! :a5: สมกับเป็นตอนจบที่ผมลอยคอ เอ้ย! o22 รอคอย :o8:
จบสวยมากครับผม...ถ้าแต่งเรื่องอะไรอีกก็จะตามไปอ่านนะคร๊าฟฟฟฟ :กอด1: o13
-
จบอย่างงดงาม
-
สนุกดีค่ะ
-
อิอิอิ ชอบนะคร้า
แต่งสวยมากเลย เหมือนอ่านวรรณกรรมซีไรเลยละ
-
จบสวยมากเลย นึกว่าเฟยจะไม่ยกโทษให้แล้วนะเนี้ย ยังไงก็เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อๆไปนะคะ ยังก็อยากอ่านตอนพิเศษเรื่องนี้ด้วยอ่า ^^
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
สนุกดี
ชอบๆ
:กอด1: :กอด1: :3123:
-
แวะเข้ามาดูเรื่องนี้มั่ง ... เดี๋ยวมันจะร้างเกิ๊น 555
สำหรับตอนพิเศษ ตอนนี้คนเขียนก็ขอเวลาสักนิดนะครับ เอาไว้ถ้าว่าง + ปิ๊งไอเดียขึ้นมาเมื่อไหร่จะเขียนให้นะครับ
-
ดีนะคะที่เฟยให้อภัย
พี่เมฆโหดมากจริงๆ 555
-
หวานได้อีกนะพี่เมฆ แต่ตอนที่พี่เมฆโหดนิเหมือนคนบ้าเลยอะ
แอบกลัว
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
ตอนพิเศษ ขอรีเควสให้พี่เมฆหึงน้องเฟยค่ะ
ขอบคุณคนเขียน
:pig4: :pig4: :pig4:
:3123: :3123: :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด !!!! จบได้ดีนะคะ ช่วงแรกอ่านไปน้ำตาไหลไป (แอบเศร้าอ่าาาา T^T) อีตาพี่เมฆก็ซึนเดเระมาก สุดท้ายแฮปปี้ก็ดีใจนะ รักกันนานๆนะจ๊ะ (แล้วฟงหายไปไหนหว่า???) ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ
-
อิอิ อ่านจบละคร๊าฟฟ ^__^
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
จบน่ารักดีครับ o13
:impress2:
-
อ่านจบรวดเดียวจบเลย สนุก ๆ
o13
-
สนุกดี ชอบๆ
-
ThankS
-
สวัสดีค่ะ ~ นักอ่านใหม่ เพิ่งจะประเดิมเม้นท์เรื่องนี้เรื่องแรก 5555555555
เห็นชื่อเรื่องตามด้วย NC-18 มันช่างยั่วยวนดวงตาและหัวใจเป็นยิ่งนัก -. .- *เตรียมเลือด*
โอ๊ว ~ แล้วยิ่งเนื้อหาข้างในอย่าให้พูดถึง 555555 เป็นเอ็นซีที่ได้อารมณ์จริงๆค่ะ คอนเฟิร์มมาก :z1:
ฉากที่ตบหน้าน้องเฟยเหมือนคนอ่านโดนตบไปด้วยเลย *เจ็บปวดแทน*
แบบจินตนาการใบหน้าขาวๆของน้องหันไปอีกข้างพร้อมรอยแดงบนใบหน้า TT' สงสาร ~
สงสารน้องตอนโดนปิดไฟห้องมากค่ะ คืออารมณ์เรื่องนี้สงสารน้องได้อีก นายเอกคนนี้รันทดเหลือแสน
น้องดูทรมานกับและหลอนอยู่กับตัวเองมากกกกกกกกกกกกก *อ่านแล้วน้ำตาจะไหล*
แต่พี่เมฆทรมานน้องดูน้อยไปนิดอ่ะคะ (อิคนอ่านคนนี้แอบโรคจิต -0-) 55555555
ตอนพี่เมฆรู้ความจริงแล้วหัวใจมันปวดหนึบบบบบบ ไม่ว่าใครก็น่าสงสารทั้งนั้นเลย TT'
เข้าใจอารมณ์น้องฟงนะที่แบบว่าอยู่กันมาตลอดไม่อยากจะเสียพี่ชายคนนี้ไป
แต่ที่ทำมันก็เกินไปจริงๆ ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ ให้ตัวเองเป็นพี่เมฆก็คงจะทนไม่ไหว ~
ไม่ชอบก็เจ็บอยู่แล้ว แถมยังโดนด่าโดนขังแกล้งอีก อ๊ากกกกกกกกก พระเอกรันทดดดดดดดดด
อยากจะตีก้นน้องฟงแล้วกอดซ้ำ *รักเด็กหลงเด็กแอบโชตะ* -. .-
เฟยดูรักฟงมากกกกกกกกกก ถึงขนาดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วให้ตัวเองรับแทน สายสัมพันธ์นี้ลึกซึ้งจริงจัง
แต่ก็อยากให้เฟยใจแข็งต่อไปอีกนิดเนอะ 55555 แต่สรุปสุดท้ายก็แฮปปี้เอนดิ้งจบลงอย่างสวยงาม
ยามฟังคำบอกรักของเขาทั้งสองคน หัวใจของเราก็เต็มตื้นไปด้วยความยินดี
เรื่องร้ายๆ่ผ่านไปแล้ว จากนี้ไปก็ขอให้พี่เมฆกับน้องเฟยรักกันตลอดๆ ~ *อารมณ์เหมือนส่งตัวบ่าวสาว*
ขอบคุณนักเขียนนะคะ ถึงจะไม่ได้ตามมาตั้งแต่ต้น มาอ่านเอาตอนจบแล้ว
ก็จะขอเป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไป ~~ *ยิ้มหวานหน้าบานมาก*
ปล.ดิสนักเขียนนี่รูปใครหรอค่ะ? แบบว่าหล่อลากมากกกกกกกกกกกกก O..O
-
สุดท้ายก็สมหวัง เย้ๆๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคับบ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
:L2: sanook khaa,,mama chai dai loei nor~ei ei ei!!
-
แอร้ย เพ้อ หวานจริงจัง
ชอบคนเขียนคนนี้ เหมือนจะเรียนอยู่มอหกเหมือนกันเลยแห้ะ
เย่ ! เราอายุเท่ากับ แต่ฝีมือการเขียนเหมือน
เด็กอนุบาลกับเด็กมหาลัยเลย
แต่งเก่งจริงๆค่า ชอบทุกเรื่องเลย ติดตามในเรื่องใหม่นะค่ะ
ขอบคุณมากๆค่าาา o18
-
:pig4:
-
เถื่อนดีอะ
-
จบหวานมากกก
อ่านไปเขินไป
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ขอบคุณที่สร้างสรรผลงานมาให้ได้อ่านนะค่ะ
-
:pig4: :pig4
สำหรับผลงาน เลือดท่วมตัวแบบนี้ :o8:
-
กรี๊ด...
ในที่สุดก็แฮปปี้ :mc4:
-
พี่เมฆจัดหนักจิงๆๆๆ
:)
สนุกมากเลยค้าบบบ
-
:mc4: สำหรับเรื่องสั้น ก็สนุกไปอีกแบบ
เขียนได้ดี ...พยายามต่อไปนะ คุณคงเป็น
นักเขียนที่เก่งขึ้นได้แน่ๆ....... :pig4:
-
แอบซึ้งทุกตอนเลย :sad4:
-
น่ารักกกกก นายเมฆน้องเฟย ~
:o8: :o8:
-
ขอบคุณคร่า >///<
-
ขอบคุณค้าบบบๆ
-
อุปสรรคเป็นบททดสอบของความรัก รักกันนานๆนะจ้าา
-
o13 o13 o13 o13
ยอดเยี่ยมเลยค่ะ
เ ขียนได้น่ารักดีจริงๆ
ลืมเรื่องเลวไปซะ ถือว่าเป็นบทเรียนนะ ใครว่าเรื่องนี้เน่า เราว่าไม่นะ ไม่วกไปวนมา สนุกดี แอร๊ยย :กอด1: :กอด1:
-
สนุกดีครับ o13
:กอด1:
-
รักคู่นี้ที่สุดเลยค๊า :L1:
-
อ่านจบแล้ว ชอบมากกกเลยค่ะ o13
ขอไห้ผลิตผลงานดีๆออกมาอีกนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
:bye2: :bye2: :bye2: :3123:
-
ขอบคุณสหรับรื่องดีๆ
-
o13 จบดีมากๆ
อ่านเเล้วอินมากอ่ะ
น้ำตาไหลพรากเลย :sad4:
รออ่านนิยายเรื่องอื่นๆนะคะ :กอด1:
-
สั้น กระชับ มากกกก :oo1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ จังเลยค่ะ
-
ThankS
-
พอน้องเฟยยกโทษให้แล้ว อีพี่เมฆก็หื่นใส่เลยนะ 555+
สนุกมากค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
-
o13 o13 o13 :pig4: อ่านจบสองรอบแล้ว ชอบมากๆ ขอบคุณคนเขียนครับ ที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน
-
:กอด1:
-
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนจบน่ารักมากเลยอ่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษต่อเร็วๆจัง
จะรอติดตามเรื่องต่อไปน้า
-
ร้าย ย ย
แรง ง ง
รัก ก ก
ครบเลย ><
-
อ่านแรกน้ำตานอง :sad12: :sad12:..
แต่พอใกล้จบหน้าแดงซะงั้น :give2: :give2:
เป็นอีเรื่องที่อ่านแล้วได้อารมณ์มาก ๆ +1 +1
-
จบได้ซึ้งจังเลยยยยยย. > <
-
:give2: :give2: :give2: ชอบบบบบบบบ ค่ะ อ่านไปแอบน้ำตาไปด้วย อ่ะ :sad11: :sad11:
-
แฮปปี้ เอ็นดิ้งมากๆๆๆๆ o13 o13 o13 o13
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:-[ :-[
o13
:bye2:
-
สนุกดีจ้า
-
ถึงจะร้ายแต่ก้รักหมดใจ555
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมากเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โหยตลอดเวลาที่อ่านรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวขนลุกเจ็บจ้็ดๆในใจเงี้ย(อินไง)
แต่ดีนะเนี่ยจบแฮปปี้อะ ยังไงก็ขอบคุณคนแต่งมากเลยนะคะ
-
ตอนแรกเมฆเลวมากกกก สงสารเฟยมากกกกกกกกก
ตอนท้ายเมฆน่าสงสารมาก บวกน่ารักนิดๆๆๆ
ตอนส่งท้ายหวานกันมากๆๆ :L2:
-
จบได้หวานมากๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบๆๆๆๆๆ จบดีมากๆๆๆ
-
เป็นเรื่องยาวที่แอบสั้น หรือว่า เป็นเรื่องสั้นที่แอบยาว (เอ๊ะ?)
น่ารักดีค่ะ, เป็นนิยามความรักที่เรียบง่าย แต่ทรงพลัง
-
เป็นพระเอกที่โหดม๊ากกกกกกกก
ดีแล้วที่เข้าใจกันได้
ทีหลังมีไรกันก็ค่อยพูดค่อยจานะหนุ่มๆ ^^
ขอบคุณนะค๊าาาาาาาา
-
โอ้ววววววว พี่เมฆโหดมากเลนค่ะ อย่างที่น้องเฟยบอกหากพี่เมฆยอมฟังบ้างเรื่องจองการทำร้ายร่างกายและจิตใจคงจะไม่เกิดขึ้นอะนะ อ่านๆ ไปรู้สึกกลัวเมฆมากๆ ถ้าถึงขนาดล่ามโซ่ใส่ตรวนนี่เรียกว่าโรคจิตได้ไหม มีการตบตีรุนแรงในหลายๆ ตอนจนไม่คิดว่าน้องเฟยจะให้อภัยเมฆได้ เรื่องนี้ถือว่ากระชับมาก...มากไปหน่อย อยากให้ขยี่อารมย์ให้มากกว่านี้ รู้สึกว่า 3 เดือนกับการให้อภัยคนๆ นึงที่ทำกับเราเหมือนไม่ใช่คนมันน้อยไปน่ะ ยิ่งคิดจะฆ่าน้องชายเราด้วยนะ เปลี่ยนให้สำนึกตนอีกสัก 3 ปีได้ไหม หึหึ เสียดายน่าจะเป็นเรื่องยาวนะคะ อยากให้เทส เจน น้องฟง น้องฟ้ามีบทบาทมากกว่านี้ แต่ถึงกระนั้นต้องขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องร้ายแลกรักมาให้ได้อ่านเนอะ
-
อ่า...คิดว่าจะจบไม่สวยซะแล้ว
ขอบคุณนะคะ สำหรับ เรื่องสั้น(แอบยาวนิดๆ)สนุกๆ แฝงแง่คิดดีๆ
o13 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: o13
-
นึกว่าจะจบแบบดราม่าซะแล้ว
โล่งอก
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:m4: จบแบบมีความสุข อิอิ สบายใจ
-
เอาจริงๆเลยนะ
สงสารน้องเฟยมาก โดนกระทำสารพัด ทั้งที่ไม่ได้ผิดอะไรเลย
ตบเลือดกลบปากงี้ ข่มขืนงี้ ล่ามโซ่งี้ โอยยย ย จะร้องไห้
ถึงเค้าจะดีกันแล้ว ก็ยังแอบเคืองพี่เมฆนะ..บอกเลย ชริ๊!!
:pig4:
-
ถ้าเป็นเรื่องยาวคงปวดตับกันน่าดู :katai5:
-
น่ารักมากๆๆๆๆเลยเจ้าค่าาาาา :hao7:
-
:haun4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะครับ
ขอบคุณครับ
:pig4:
-
o13 :katai2-1:
-
อ่านจบแล้ว เย้!!" ตอนแรกๆ โหดร้ายมากพิศาลมากำกับหรือป่าวเนี่ย :z3:
พอตอนจบ :-[ แฮปปี้ที่สุด :heaven
รอผลงานต่อๆ ไปค่ะ :mew1: :L2:
เรื่องนี้จะมีตอนพิเศษออกมาไหมค่ะ :hao3:
-
ฟงล่ะ :mew5:
-
หวานมากๆๆๆๆ เขินอ่า :-[
:pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน บอกตามตรงอ่านคอมเมนท์แล้วกลัวมาม่า
แต่ก็ตัดสินใจอ่าน ดีแล้วที่ได้อ่าน ขอบคุณมากค่าสำหรับนิยายสนุกๆ
-
:o8: สนุกมากเลยค่ะ
เพราะความเข้าใจผิด เรื่องเลยไปกันใหญ่เลย
ดีนะที่เฟยให้อภัย
-
ถึงจะร้ายมาก ...แต่ก็เพราะรักมากสินะะ
เราพะความเข้าใจผิดแท้ๆ แต่ก็จบแบบแฮปปี้เนอะ
-
ร้ายเพราะรัก ร้องเฟยยอมง่ายไปนะ ใจอ่อนๆๆ
-
o18 o18
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบหวานแท้
พี่เมฆโคตรหื่น
ประเด็นคือ ฟงล่ะ555555
-
มันง่ายไป ใจอ่อน...... :ling1: เสียดายยย :hao5:
-
สนุกมากๆๆๆๆ เลยคับ
ขอบคุณมากๆนะคับ
-
ชอบรูปแบบการเขียนของเรื่องนี้มาก
-
โอ๊ะ โอ จาก ดิบๆ เถื่อน อิอิ
มาหวานแหวว โอ๊ย ฟินนนน
-
so cuteeee กรีดดดดดดดดดดดดด
-
o13 ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกดีค่ะ :pig4:
-
น้ำเน่าไปนิ๊ดด ยุงชุมไปหน่อย แต่ก็ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณครัช
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึดอ่านรอบ2ก็ยังซึ้งๆๆๆๆ
-
พี่เมฆ หื่นมากกกกกก
เฟย ก็.....รับความหื่นของพี่เมฆไป
ขอบคุณ ไร้ท มากกกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย...ทำไมเค้าถึงรู้สึกว่ายังเอาคืนอิพี่เมฆไม่สะใจเลยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ขอบคุณค่ะ
มาอ่านรอบนี้ รู้สึกสงสารพี่เมฆมาก
โดนขัง3วัน โหดรัายมากสำหรับเด็กคนหนึ่ง
ฟงนิสัยเสียมากอ่ะ เกลียด
สำหรับน้องเฟย ผู้ถูกกระทำอีกคน ก็น่าเห็นใจ
ไม่รุ้เรื่องราว กลับต้องมาโดนพี่เมฆทำร้าย
แต่จบด้วยดีก็โอเคค่ะ ^^
-
:เฮ้อ:
-
อ่านแล้ว รู้สึกแปลก เหมือนมันจะสั้นๆไปหน่อย
-
มันแอบห้วนๆไปหน่อยแต่รวมๆแล้วก็โอเคจบแฮปปี้ดี๊ด๊าตามระเบียบพี่เมฆต่อก็ดูแลเฟยน้อยดีๆนะห้ามใจร้ายแล้ววว
-
:pig4: :pig4:
-
:hao6:โอ้สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
สามสี่ตอนแรกอ่านแล้วงงสุด เหมือนเอาคนละเรื่องมาต่อ ๆ กัน หาจุดเชื่อมโยงไม่เจอแต่ก็ยังอยากอ่านมาถึงตอนนี้คือพอจะรู้ล่ะ ดีที่ไม่ถอดใจเลิกอ่านไปตั้งแต่สองตอนแรก
-
“กูจะให้มึงไปจูบกับผู้ชายคนนั้น …”
ทุเรศมาก ปัญญาอ่อน
-
หลังจากผมพันเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำแล้ว ผมก็เดินไปเปิดไฟ เนื่องจากตอนที่ผมวิ่งเข้ามาตอนแรกด้วยความที่รีบจัดทำให้ผมลืมเปิดไฟ
ทันใดนั้น … ความหวาดกลัวอันไร้ซึ่งสาเหตุก็ถาโถมเข้ามาในจิตใจของผมราวกับน้ำที่ทะลักเข้ามา เสียงกรีดร้องที่ไม่มีใครได้ยินดังขึ้นในหัวของผม ผมกำลังกลัว … ทุกสิ่งที่อยู่รอบกายทำให้ผมกลัวไปหมด แม้กระทั่งตัวผมเอง
…ผมกลัวการอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดแบบนี้
ผมนั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมกับซุกหน้ากับหัวเข่าของตนเองไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะเดินไปเปิดไฟ …
ขณะที่ผมวิ่งหนีมันออกมาจนถึงประตู ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง คล้ายๆกับเสียงโลหะถูกครูดไปตามพื้น แล้วยังไม่ทันที่ผมจะได้สังเกตอะไรไปมากกว่านั้น ร่างของผมก็ถูกกระชากอย่างแรง ไม่ใช่ที่ลำตัว !!! แต่เป็นที่ข้อเท้าต่างหาก
.
.
.
โซ่ !!!!
.
.
.
โซ่เส้นใหญ่มาก !!!
งง อาบน้ำเสร็จออกมานั่ง โดนปล้ำ แล้วโซ่ไปอยู่ที่ข้อเท้าตรงไหน หรือโซ่วิเศษ
-
:mew6: