แจ้งข่าวนิดหน่อยนะครับ โปรดอ่านกันทุกคนน๊า...คือวันที่ 2-4 นี้ผมต้องไปทำสัญญาการศึกษาต่อที่มหา'ลัยอ่ะครับ อาจจะกลับมาอัพอีกวันที่ 5 หรือไม่ก็วันที่ 6 นะครับ
ระหว่างที่คนเขียนไม่อยู่ก็ฝากคนอ่านทุกคนช่วยกันดันกระทู้ด้วยนะครับ ถ้าเม้นท์กันเยอะๆ เดี๋ยวตอนหน้าจัดหนักให้ครับ 
*****************************************************
ร้ายแลกรัก
Stage 7 ความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลง
‘ทำไมถึงทำแบบนี้กับกู?’
‘เพราะกูจะต้องทำโทษมึงให้สาสมกับความเจ็บปวดที่กูได้รับยังไงล่ะ แต่แค่กูเอามึงทุกวันเนี่ย สงสัยมันจะยังไม่พอสินะ’
ผมตื่นขึ้นมาในความมืด….
ผมมองไปรอบๆห้อง ผมยังอยู่ห้องของพี่เมฆ…แต่ผมก็หาร่างของเจ้าของห้องไม่พบ
…หนีไปตอนนี้ จะดีไหม???
คำถามผุดขึ้นในหัว แต่กระนั้นผมก็ยังความหวาดกลัวต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ผมพยายามขดตัวให้เล็กที่สุดอยู่บนเตียง ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เครื่องปรับอากาศทำให้ผมหนาวแม้ว่าผมจะห่มผ้าผืนหนาอยู่ก็ตาม…
‘…อย่าให้คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมากนะครับ เพราะทุกครั้งที่คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือน หมอเกรงว่าคนไข้จะพยายามปิดกลั้นความทรงจำของตัวเอง หรือพูดง่ายๆก็คือ…ความทรงจำบางส่วนของคนไข้จะหายไป’ ผมยังจำคำพูดของคุณหมอในวันที่แม่ผมพาไปตรวจร่างกายได้ดี ผมพยายามนึกถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ มีเรื่องไหนที่ผมลืมไปหรือเปล่า …ผมนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมค่อนข้างมั่นใจก็คือ…
ที่ผมลืมเรื่องพี่เมฆก่อนหน้านี้อาจจะเป็นเพราะผมได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมาก่อนก็เป็นได้ แต่นั่นก็ไม่มีผลอะไรกับผมอีกแล้ว ถึงผมจะจำอะไรไม่ได้…แต่ความจริงก็คือผมถูกพี่เมฆข่มขืน พี่เมฆทำให้ผมหวาดกลัวครั้งแล้วครั้งเล่า
เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของพี่เมฆที่เดินตรงมาทางผม ผมซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม คาดเดาเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ว่าพี่เมฆจะต้องกระชากผมขึ้นมา แล้วตะคอกถามผมว่าผมเป็นอะไร จากนั้นผมอาจจะโดนพี่เมฆทำร้ายอีก ผมร้องไห้ออกมาจนตัวสั่น … ใครก็ได้ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที
“…ลุกขึ้นมากินข้าว” เสียงของพี่เมฆทำให้ผมขนลุกวาบ ไม่ว่าพี่เมฆจะพูดอะไร พี่รู้มั้ยครับว่าพี่กำลังทำให้ผมกลัว
“เป็นอะไร”พี่เมฆพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของผมออก ผมจับผ้าห่มแน่นถ้าผ้าห่มหลุดออกไปจากตัวของผมเมื่อไหร่ผมอาจต้องโดนพี่เมฆตบจนหน้าชา
“ปล่อย ผม ไป เถอะ”ผมพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเทา ในที่สุดที่เมฆก็ดึงผ้าห่มจนหลุดไปจากตัวของผม ผมหลับตาแน่นเพราะไม่นานพี่เมฆจะต้องตบหน้าผม แต่ไม่เลย…ร่างของผมกลับถูกพี่เมฆกระชากเข้าไปกอด
ผมร้องไห้ออกมาจนตัวโยน ผมกลัว…กลัวพี่เมฆ กลัวว่าผมจะเจ็บตัวอีก แค่ร่างกายที่เจ็บผมยังพอรับได้ แต่นี่หัวใจของผม…มันถูกพี่ขยี้จนไม่เหลือซากแล้ว พี่รู้หรือเปล่า
“ไม่ เฟย พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำแบบนั้นกับเฟยอีก…พี่สัญญา” พี่เมฆพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด แต่ผมคิดว่าต่อให้พี่เมฆพยายามมากแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยให้ผมมองพี่เมฆเหมือนกับเมื่อหลายปีที่แล้วได้หรอก
…มันสายเกินไปแล้ว
“ผมอยากกลับบ้าน”ผมพยายามดันไหล่พี่เมฆให้หยุดกอดผมสักที ผมอึดอัด…ยิ่งพี่กอดผมแน่นมากขึ้นเท่าไร ผมก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น
“เฟย พี่ขอโทษ”พี่เมฆกล่าวขอโทษผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผมไม่อยากจะฟังมันอีก
“ฮือๆ”ผมร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว ในใจของผมตอนนี้เริ่มปวดร้าว บาดแผลมากมายที่พี่เมฆเป็นคนสร้างขึ้น จะถูกลบล้างด้วยคำขอโทษแค่ไม่กี่คำได้หรอ พี่ตอบผมมาสิ … ว่าผมจะหายเจ็บได้ง่ายๆขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
พี่ลองมาเป็นผมบ้างมั้ยแล้วให้ผมทำกับพี่เหมือนที่พี่ทำกับผม พี่จะรู้สึกเหมือนผมมั้ย พี่จะเจ็บเหมือนที่ผมเจ็บอยู่รึเปล่า
…แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ต้องอดทน
“ปล่อยผม” ผมหลุดจากอ้อมอดของพี่เมฆ ผมรีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วจนร่างผมกระแทกกับผนัง
“กลัวพี่หรอ !?!?!”กลัวสิครับ … พี่ทำกับผมขนาดนี้จะไม่ให้ผมกลัวได้ไงว่าพี่จะไม่กลับมาทำร้ายผมอีก
“อย่า!!!”ทันทีที่เมฆเดินเข้ามาจะประชิดตัวผม ผมก็ออกแรงผลักจนร่างพี่เมฆเซถลาถอยไปหลายก้าว ไม่รอให้พี่เมฆลุกขึ้น ผมรีบพุ่งออกจากห้องไป เปิดประตูแล้ววิ่งออกไปจากข้างนอกอย่างรวดเร็ว
ผมคิดว่าผมวิ่งเร็วแบบที่ไม่เคยเร็วเท่านี้มาก่อน ขาของผมไม่รู้สึกเมื่อยล้าแต่อย่างใด เพราะใจของผมมันสั่งให้ผมวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ห้ามหยุด…เพราะผมรู้ว่าถ้าผมหยุดเมื่อไร พี่เมฆต้องมาลากตัวผมกลับไปแน่นอน
ผมวิ่งไปตามเส้นทางที่ผมไม่คุ้นเคย หวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยผม ใครก็ได้!!!ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที ผมทนอยู่กับความกลัวอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว
“โครม!!!”ร่างของผมสะดุดขาตัวเองจนล้มกระแทกกับพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย แขนของผมครูดกับพื้นจนถลอก รวมทั้งหัวเข่าของผมที่เริ่มมีเลือดไหลออกมา
“เฟย!!!”พี่เมฆรีบพุ่งมาทางผม ผมกระกดตัวถอยหนี ใบหน้าของผมเต็มไปด้วยเหงื่อรวมทั้งที่ฝ่ามือของผมที่เปียกชุ่ม
“ฮือๆ พี่ปล่อยผมไปนะ อย่าทำอะไรผมอีกเลย” ผมยกมือไหว้พี่เมฆ วิงวอนพี่เขาให้ปล่อยผมไปจากที่บ้าๆแห่งนี้ ที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำอันโหดร้าย
“กลับไปกับพี่!!!” เสียงของพี่เมฆเริ่มเจือไปด้วยความโมโห แล้วอีกไม่นาน…
พี่เมฆจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม พี่เมฆจะทำร้ายร่างกายของผม จะข่มขืนผมครั้งแล้วครั้งเล่า
…เพราะมันคือความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้ยังไงล่ะ
“อย่าบังคับให้พี่ต้องใช้ไม้แข็งนะเฟย!!!”พี่เมฆเริ่มตวาดผม ผมยกแขนขึ้นมาป้องหน้า ขาของผมตะเกียกตะกายพยายามที่จะหนีไปจากตรงนั้น
“ทำไมไม่ปล่อยผมไป ฮือๆ พี่ผมขอร้อง ผมอยากกลับบ้าน”
“พี่ไม่ให้กลับ!!!!” แค่เสียงพี่เมฆที่เดือดดาลขึ้นมา เหมือนกับทำให้เวลาของผมหยุดนิ่ง แค่คำพูดคำพูดนั้นที่พี่เมฆพูดออกมา ผมก็รู้แล้วล่ะครับว่าผมเป็นอะไรสำหรับพี่เมฆ
“เฟย!!!” พี่เมฆเดินเข้ามากระชากผม ผมรวบรวมความกล้าเอามืออีกข้างตะกายหน้าพี่เมฆจนเป็นรอยเล็บ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากรอยที่ผมทำเอาไว้ แม้จะไม่มาก…แต่ก็ทำให้คนอย่างพี่เมฆโมโหขึ้นมาได้
“กล้ามากนะ!!! ที่ทำแบบนี้กับพี่”พี่เมฆยกมือขึ้นสูงเตรียมพร้อมที่จะตบหน้าผม ผมหลับตาสนิท….
…เวลาผ่านไปนานจนกระทั่งผมลืมตาขึ้นมา จึงเห็นว่าพี่เมฆยกมือค้างไว้…ไม่ได้ตบหน้าผม
“พี่รักเฟย!!! อย่าไปจากพี่นะ” สมองของผมงุนงงไปหมด พี่เมฆดึงตัวของผมเข้าไปสวมกอดอะไรไว้แน่น เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่นานมานี้พี่เมฆก็ทำร้ายร่างกายผม ด่าว่าผมไปทำอะไรกับพี่เขาไว้ แต่ทำไมเวลานี้ถึง…
“…”ผมพูดอะไรไม่ออก
“เฟย…เรื่องทั้งหมด มัน….”
“พอเถอะครับ ผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวของพี่…”ผมปิดหูแน่นราวกับเสียงของพี่เมฆอาจจะทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นคงและกลัวไปมากกว่านี้
“เฟย!!!” พี่เมฆเอื้อมมือมาจับมือของผม
“พี่รักผม หรือพี่รักตัวเองกันแน่ ที่พี่ทำร้ายผม มันไม่ใช่เพราะตัวพี่เองหรอครับ” ผมพูดออกมาจากส่วนลึก เพราะคิดว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
“พี่ ….!!!”
“ผมจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคนนะครับ”ผมพูดต่อ
“ทั้งที่เมื่อก่อน …” ผมรู้ครับว่าพี่เมฆจะพูดอะไรต่อ ทั้งที่เมื่อก่อนผมก็รักพี่เมฆใช่ไหม แต่ตอนนี้มีหลายเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกกลัวพี่เมฆ และพี่เมฆก็ไม่ใช่พี่เมฆคนเดิมที่ผมรู้จักอีกแล้วด้วย เพราะฉะนั้น…
“ถ้าพี่ยังนึกถึงเมื่อก่อนจริงๆ พี่ก็คงจะไม่ทำกับผมแบบนี้…ใช่ไหมครับ” ผมมองหน้าพี่เมฆที่ตอนนี้สลดลงอย่างเห็นได้ชัด
…ถ้าความจริงมันโหดร้ายสำหรับพี่มาก ก็ปล่อยผมไปเถอะครับ เพราะความจริงสำหรับผมนั้นมันก็คงจะโหดร้ายไม่ต่างกัน
“เฟย!!! อย่าไป พี่ขอร้อง พี่ผิดไปแล้ว เรื่องทั้งหมด ที่พี่ทำลงไปเพราะ…”
“เพราะพี่เปลี่ยนไปแล้วไงครับ พี่ไม่ใช่พี่เมฆคนเดิม พี่ทำร้ายผม ข่มขืนผม แล้วพี่คิดว่าจะให้ผมทนอยู่กับเรื่องโหดร้ายพวกนี้ได้ยังไง แต่วันละวันที่ผ่านไปมันคงยากมากนะครับสำหรับวันต่อๆไปของผม เพราะผมต้องพยายามที่จะลืมเรื่องทั้งหมดนี่ ทั้งๆที่ความจริงมันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะลืม พี่เข้าใจมั้ย…มันยากมากนะครับสำหรับผม แม้ตัวผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไรในการลืมเรื่องพวกนี้”ผมพูดออกมาจนหายใจหอบ หยดน้ำตาใสๆเอ่อล้นออกมาจากขอบตาอย่างไม่มีสาเหตุ
…ไม่ ไม่ใช่! ผมไม่รักพี่เมฆแล้ว
ฟังเพลงนี้ไปด้วยจะได้ฟีลมาก ฮ่าๆ 
http://www.youtube.com/v/qTko5sLl22w?version=3&hl=th_TH “ปล่อยผมไปเถอะนะ”ผมพูดด้วยความอิดโรยเต็มที
“เฟย…พี่ขอโทษ” พี่เมฆขอบตาแดงก่ำเหมือนพยายามกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้
“…”ผมเดินหันหลังจากพี่เมฆไป
“เฟย อย่าไป พี่ขอร้อง!!! ให้พี่ได้อธิบายเรื่องทั้งหมด”พี่เมฆวิ่งเข้ามาสวมกอดผมจากทางด้านหลัง นั่นทำให้ผมเกือบจะประคองสติเอาไว้ไม่อยู่ หยดน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม
…จะร้องไห้ทำไมกันล่ะ ในเมื่อเราเป็นคนเลือกที่จะเดินหนีจากความเจ็บปวดนี่เอง มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ
“ผมอยากกลับบ้าน!!!”ผมแกะมือพี่เมฆออก
“งั้นให้พี่ไปส่งนะ”พี่เมฆหันหน้ามาพูดกับผม
“ผมกลับเองได้!!!”
“นะ ถือว่าเป็นการขอร้องครั้งสุดท้ายของพี่ละกัน”พี่เมฆรีบวิ่งไปเอารถ ส่วนผมก็ยืนรอด้วยความใจอ่อน จนรถพี่เมฆมาถึงผมก็ขึ้นไปนั่ง เพราะที่ผมตัดสินใจมากับพี่เมฆนั่นก็เพราะว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นี่มันคือที่ไหนแล้วผมจะกลับบ้านของผมยังไง ไปกับพี่เมฆน่าจะปลอดภัยและสะดวกกว่า
“กินน้ำก่อน!!!”หลังจากที่อยู่บนรถแล้ว พี่เมฆก็ส่งขวดน้ำมาให้ผม พร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ผมซึ่งกระหายน้ำอยู่แล้วก็รับมาแล้วกระดกกินจนเกือบจะหมดขวด
“บ้านของเฟยอยู่แถวไหน” พี่เมฆถามผม
“อยู่แถว xxx ครับ”ผมตอบกลับไป แต่ผมรู้สึกว่าถนนเบื้องหน้าที่ผมเห็นเริ่มกลายเป็นภาพพร่ามัวมากขึ้นเรื่อยๆ สมองของผมมึนงง
“อือ” พี่เมฆหันมาจ้องหน้าผมโดยไม่ได้สนใจถนนด้านหน้าเลยแม้แต่น้อย
…สติของผมค่อยๆเลือนรางลง ดวงตาค่อยๆปิด ความง่วงเข้ามาแทนที่ ไม่นานทุกอย่างก็ดับมืดลง
พี่จะทำอะไรกับผมอีก…พี่เมฆ
ให้ผมได้กลับบ้านไปหาพ่อแม่แล้วก็น้องชายผมเถอะ พี่เมฆ…ปล่อยผมไปซะที ไหนบอกว่าพี่รักผมไง ทำกับผมแบบนี้ทำไม
…ผมเกลียดพี่ !!!!
หัวข้อ: Loving in the Sky....ร้าย แลก รัก..... (NC-18) UP!! ตอนที่ 11 (จบ) (P.13) 6/12/54 (อ่าน 254774 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก