หัวข้อ: บ้านพักอลเวง

[tamkub]

ดันคับ

ค่อยๆดันอ่ะ

พี่ปริ๊นเจ็บเมื่อไหร่ก้อบอกนะ

ก๊ากกกก~* 

[holymist1988]

รอคร๊าบบบบบบ ยังรออ่านอยู่เหมือนเดิม เข้ามาเช็คทุกวันเลย ว่า เมื่อไหร่จะลงตอนต่อไปซักที

แต่อีก4ตอน ไม่ยอมอ่ะ ต่อไปนานๆม่าได้เหรอ เอาแบบไม่มีวันจบ แบบโดราเอมอนอ่ะ

(เกินไปป่าวหว่า 555+)

 

[artkung]

พี่ปริ้นเงียบหายไปเลย เป็นไรป่าวก้อไม่รู้ เป็นห๊วง เป็นห่วง

มารออ่านตลอดนะคับ   

[tamkub]

พี่ปริ้นเงียบหายไปเลย เป็นไรป่าวก้อไม่รู้ เป็นห๊วง เป็นห่วง

มารออ่านตลอดนะคับ   

คับ
ไม่รู้โดนข้อหาพรากผู้เยาว์อยู่สภอ.ไหนแถวๆเชียงใหม่รึป่าวเนอะ เปนห๊วง เปนห่วง 555+ 

[paryjt]

เข้ามาบอกว่า ยังรอการกลับมาต่ออยู่นะค้าบบ

[tamkub]

รอน๊า 

[13th Devil]

ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ มารอด้วยคนคับ 

[life_fracture]

 

[นางมารร้าย]

เติมเลือดด่วน   

เลือดหื่นหมดตัวแล้ว

ว่าแต่ว่า เตอิ้งอย่าเพิ่งรีบจบเลยน้า  ยืด ๆ ต่อไปอีกซัก 10 ตอนแล้วกันนะ

ยังชอบอ่านเรื่องของเตอิ้งอยู่เลยอ่ะ  อ่านแล้วเห็นความดีของโค้กมากๆ เลย

มาต่อไว ๆ น้า รออยู่จ้า

[tamkub]

ยังไม่มาอีก 

[papae]

ไม่ได้เข้ามาซะนาน ..ยังไม่มาอีกหรอ     รออยู่เน้อ   

[stayingpower]

 



หายไปเกือบสองอาทิตย์เลย แฮะๆ ขออภัยค๊าบ สัปดาห์ที่ผ่านมากับสัปดาห์นี้
ผมต้องทำโปรเจ็คส่งอาจารย์ตลอดเลย ถ้าหมดวันเสาร์นี้ไปได้ ก็จะเหลือแค่ตัวเดียว
ซึ่งก็ไม่มีอะไรต้องรีบเร่งแล้วครับ

สรุปแล้วคือ ผมคงจะมาต่อเรื่องได้ ภายในอาทิตย์หน้าแน่นอนค๊าบ ขออภัย
และมาแจ้งข่าวคับ


อย่าพึ่งรมณ์เสียกันน้า

[tamkub]

^
^
^

 

[MagaM]

ติดตามพี่เตอิ้งมานานมากกกกกก ประมาณ3ปีได้แล้วมั๊งครับ ตั้งกะบอร์ดปาล์มโน่น แบบว่าซึ้งมากเลยครับ เหมือนได้อ่านชีวิตคนๆนึงเลย 

ในรูปของพี่เตอิ่งนั้นตัวจริงป่ะครับ น่ารักจัง >____<

[stayingpower]

“อือออออ ………”


นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มันขาดหายไป… ความรู้สึกที่ผมมีให้กับคนหนึ่งคน
ที่จะคอยอยู่เคียงข้างกัน ความรู้สึกที่เพื่อน … พี่ … หรือว่าน้องคนไหนก็ให้เราไม่ได้ ความรู้สึกมั่นคง
ที่ผ่านอ้อมแขนที่พาดพิงอยู่บนหน้าอก เสียงลมหายใจที่แผ่วเบาที่รวยรินอยู่ข้างลำคอ มันทำให้รู้ว่า
สิ่งนั้นมีอยู่จริงสำหรับผม


ในที่สุดผมก็รู้สึกถึงคำว่ารักที่มีให้กับไอ้คนที่นอนเอาหน้าซบอยู่ข้างๆ ความรักที่ไม่ได้เป็นแค่น้องชาย
เพื่อนสนิท หรือว่าคนที่อยู่เพื่อคลายเหงาไปวันๆ


ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้เข็มนาฬิกาหยุดเดิน … อยากให้ทุกสรรพสิ่งรอบข้างเคลื่อนที่ช้าลงอีกนิด
เพื่อจะได้มีเวลาตักตวงความสุขแบบนี้ไปอีกนานแสนนาน  ความรู้สึกที่อยากจะหยุดทุกสิ่งอย่าง ทำให้
ได้รู้อย่างนึงว่า …


ผมเหนื่อยมาพอแล้ว … ถึงตอนนี้คงได้เวลาที่หยุดอยู่กับใครซักที … ไม่ต้องค้นหา… ไม่อยากวิ่งตาม
…หรือว่าวิ่งหนี แล้วก็ถึงเวลาที่จะปล่อยให้อดีตที่เจ็บช้ำเพราะความรัก…ได้นอนหลับพักผ่อนอยู่
ใต้ก้นบึ้งแห่งจิตใจซะที


มือค่อยๆเลื่อนไปลูบเส้นผมโค้กอย่างถนุถนอม ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ แต่ใบหน้าของโค้กมันลอยเด่นขึ้นมา
อยู่ในห้วงสำนึก … ถ้าเป็นคนๆนี้ ผมคงไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้………


ตี้ดด …. ตี้ดดด ……. ตี้ดดดดดดดด


ผมหดมือกลับมาที่เดิม รอให้เจ้าของโทรศัพท์ที่นอนซุกอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาเอง  เหลือบไปมองเวลาเกือบจะตี 5


ใครกันวะ โทรมาเวลานี้ ?  ผมคิดในใจ พลางเอามือเขย่าตัวโค้กสองสามที


“โทรสับ”


“ฮืม …” มันทำเสียงงัวงัวจังงัง ก่อนจะพลิกตัวกลับไปแบบไม่ค่อยสบอารมณ์ ควานสะเปะสะปะ จนไปปัดเอา
มือถือร่วงลงพื้น


มันสบถเบาๆ ก่อนจะหยิบขึ้นมาดูว่าเป็นใครโทรมาก่อนจะกดรับสาย


เสียงผู้หญิงแว่วๆเข้ามาให้โสตประสาทอย่างเลื่อนลาง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร กลับพลิกตัวแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมา
คลุมโปงหลับต่อ รู้สึกได้ว่าไอ้โค้กลุกขึ้นจากที่นอน ก่อนจะเลื่อนประตูกระจกออกไปคุยตรงระเบียง จากนั้น
ผมก็จมลงสู่ห้วงความหลับไหลอีกครั้ง

.

.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

.

.


ตึกระฟ้าที่อยู่รอบตัวดูคุ้นตาผมยิ่งนัก แต่ก็นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกซะที แล้วนี่ผมอยู่ที่ไหนกันวะ
ผู้คนรอบข้างเดินสวนกันไปมาอย่างรีบเร่ง ก่อนจะรู้ตัวดี ผมก็รู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่บนถนนที่มีปลายทาง
ที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ยิ่งเดินไปข้างหน้า ผู้คนก็เริ่มบางตา ระดับของอาคารรอบข้างเริ่มกลางเป็นบ้านคน
แล้วก็ร้านรวงแปลกตา


ผมเดินมาซักพักนึงก็เห็นผู้คนรอบข้างหันขึ้นไปมองในทิศทางเดียวกัน ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เอามือปิดปาก
ด้วยความตกใจและหวาดกลัว แต่สายตายังคงจับจ้องไปบนตึกด้านตรงกันข้ามของฝั่งถนน ผมมองตาม
ขึ้นไป


เบื้องบนใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่ขอบดาดฟ้าที่สูงราวตึก 10 ชั้น ก่อนที่ผมจะได้คิดอะไร ร่างนั้นก็ทิ้งดิ่งลงมา
รู้สึกได้ว่าตัวเองอ้าปากค้าง ตะโกนออกมาด้วยตื่นตะหนก แต่กลับไม่มีเสียงอะไรออกมา กลับมีเสียงผู้คน
รอบข้างกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ร่างนั้นทิ้งตัวลงมาใกล้ผมจนรู้สึกได้ว่าอีกไม่กี่เซนติเมตร เค้าอาจจะ
หล่นลงมาทันตัวผมก็ได้


ตั้บบบบบบบบ …..


ผมบังคับให้หันมองไปทางอื่น แต่เสียงที่เกิดจากแรงกระทบบนถนนกลับดังก้องแทงทะลุเข้าไปยังโสตประสาท
เนิ่นนาน ผมรู้สึกว่าร่างนั้นค่อยๆขยับมืออย่างสิ้นเรี่ยวแรงแล้วก็วางแหมะลงที่เท้าของผม


ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก


ผมรู้สึกว่าเสียงหัวใจของตัวเองเต้นจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากตัว รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่บริเวณแผ่นหลัง
สายตาจับจ้องไปบนเพดานสั่นระริก …


ฝันเชี่ยอะไรวะ ! น่ากลัวชิบ



กรี้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


ผมสะดุ้งสุดตัวอีกครั้งเมื่อเสียงกริ่งนาฬิกาปลุกดังขึ้นใกล้ๆหูตัวเอง จำได้ว่าไม่ได้ตั้งเอาไว้นี่หว่า รู้สึกอีกที
ที่นอนโค้กนั้นว่างเปล่า สงสัยมันจะตั้งไว้กลัวผมตื่นสายมั้ง


- ผมรีบออกมาทำธุระ เลยตั้งนาฬิกาปลุกไว้ … ถ้าตกใจขอโทษนะ -


กระดาษโน้ตที่วางเอาไว้บนโต๊ะกินข้าว ทำเอาผมเคืองมันไม่ลงจริงๆ ดันรู้ดีอีกว่า ผมต้องตกใจตื่นเพราะเสียง
แสบแก้วหูของนาฬิกาเวรนั่น


เช้านี้กว่าผมจะอาบน้ำแต่งตัวได้ก็นานกว่าปกติ รู้สึกเจ็บช่วงล่างชิบเป๋ง รู้งี้เมื่อคืนไม่น่ายอมให้โค้กมันซัด
ไป 3 ยกเลยกู แค่เดินก็รู้สึกหน่วงๆที่ …. !?


เฮ้อ !! จะมีใครเห็นกูเดินขาถ่างม่ะเนี่ย


.

.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

.

.


30 นาทีต่อมา ผมเลี้ยวรถเข้าไปในโรงเรียน กว่าจะผ่านยามหน้าจวักเข้าไปได้ ต้องอธิบายกันอยู่นาน เพราะ
วันแรกไม่ได้เอารถมานี่หว่า


“แบงค์… แบงค์สอนเด็กชั้นไหนอ่ะ ” ผมทักเด็กฝึกสอนรุ่นน้องที่เดินเข้าห้องมาหลังจากไปดูเด็กเข้าแถว


“ม. 3  กับ ม. 6 ครับ ทำไมเหรอ ? ”


“อ่อ.. เมื่อวานพี่ยึดมือถือเด็กมาได้อ่ะ แล้วยังไม่ได้คืน”


“อ้าว งี้ส่งให้ปกครองเลยพี่ ไอ้เด็กพวกนี้ต้องใช้ไม้แข็ง”  ว่าที่ครูจอมโหดตัดบท


“เออ.. อย่าพึ่งเล่นลูกโหดดิ เอาไว้ถ้าจับได้คราวหน้า ค่อยยึดล่ะกัน คราวนี้ว่าจะคืนให้ก่อน”  ผมว่าก่อนจะ
กดเปิดมือถือขึ้นมา …ข้อความที่ไม่ได้รับบานเลย


“พี่ปริ้นนี่ถ้าเป็นครูเด็กมันคงชอบนะ ใจดีไปม๊าง” แบงค์บอกขำๆ ผมได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็คิดในใจ
ดีบ้าบอไร เกือบได้ต่อยหน้าเด็กกวนตีนอะเซ่ะ


“แล้วพี่จำมันได้เหรอ”


“อืม เห็นเพื่อน(?) มันเรียกว่า ปิงปอง”  ผมเดาจากการที่รับสายเมื่อวานนี้


แบงค์ทำหน้าคิดพักใหญ่ แล้วก็เดินไปเปิดสมุดบัญชีหนังหมาของมันขึ้นมา


“ผมก็ไม่ได้สอนทุกห้องด้วยดิ เด๋วขอเปิดดูรายชื่อแป็บนึง” มันว่า แล้วก็ไล่สายตาลงไปดูรายชื่อแต่ละห้อง
ที่มันสอน  ผมเดินเข้าไปดูข้างหลัง ไอ้แบงค์นี่ละเอียดใช้ได้เลย ให้เด็กเขียนชื่อจริงชื่อเล่น ที่อยู่ อีเมล์
เอาไว้หมด


“อ๊ะ …!”


เสียงใครซักคนอุทานดังพอที่ผมกะแบงค์หันไปหา เห็นเด็กม.6 คนนึงหยุดค้างอยู่ที่หน้าประตู สีหน้า
เหมือนพยายามจะถามว่า ผมเข้ามาขัดจังหวะ เหรอเปล่า … สงสัยมันเห็นผมยืนประกบอยู่ข้างหลัง
ไอ้แบงค์ใกล้ไปหน่อยมั้ง เลยเข้าใจผิด


“เอ้า … ยืนอึ้งอยู่ได้ มีอะไร”  แบงค์ทักเด็กเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สงสัยมันก็ไม่ได้คิดอะไรมากมั้ง


“อะ เออ… พี่ที่เป็นช่างคอมฯอยู่ป่ะคับ”  โห มันเรียกตำแหน่งผมได้ไก่กาอาราเล่มากๆอ่ะ


“ครับ ” ผมตอบกลับไป ไอ้เด็กนักเรียนหน้าเข้มสบตาผมแว่บนึง ก่อนจะยกมือไหว้


“ขอโทษครับ คือ …ผมมาขอมือถือคืนหน่ะครับ”


ผมสบตากะไอ้แบงค์


“ทำไมไม่ให้เจ้าตัวมาขอคืนเองล่ะ ”แบงค์มันชิงตัดหน้าพูดไปก่อนประหนึ่งว่ามันเคยเห็นเจ้าของเครื่องตัวจริง
ซะอย่างงั้น


“คือมันไม่กล้า.. ”ไอ้หน้าเข้มบอกพลางสบตาผมแล้วก็รีบก้มหน้ารับผิด


“ตอนจะทำผิดอ่ะไม่เห็นคิดได้แบบนี้เลยนี่หว่า  แบงค์มันบ่นใส่ แล้วเราเป็นอะไรกะมันล่ะเนี่ย
ถึงมายืนโดนด่าแทนอ่ะ”


เด็กที่ดูแล้วคาดว่าจะอยู่ชั้นปีที่สูงกว่าเจ้าของเครื่องที่ชื่อ ปิงปอง ยืนสลดเหมือนไม่รู้จะตอบว่าอะไร


“เออ..ปฐมวรรธน์เค้าเป็นน้องในวงอ่ะครับ” มันตอบไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา ผมสังเกตว่าหน้ามันเริ่ม
แดงเรื่อๆ อย่างไม่ไหวจะคุม


“อ่อ นึกออกแล้วพี่ ” แบงค์มันหันมาทางผม แล้วก็กระซิบบอก


“นึกออกแระ ไอ้นี่ผมก็สอน เกรียนนิดๆ แต่โดยรวมก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร” ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
ก่อนที่จะเดินไปหอบเอกสารบนโต๊ะเพื่อที่จะไปสอนคาบแรก


“งั้นก็ขอกับพี่เค้าเองล่ะกัน ” แบงค์บอกกับเด็กหน้าเข้มที่ยืนจ๋อยแทนน้องอยู่ข้างหน้า แล้วก็ตบบ่า
สั่งเสีย เฮ่ย ไอ้ห่าแบงค์ ทำเหมือนกูเป็นเจ้าหน้าที่ประหารซะเยี่ยงนั้น พอแบงค์มันออกไป ในห้อง
พักครูก็เหลือมันกะผมสองคน เท่านั้นล่ะ ไอ้หน้าเข้มก็เดินเข้ามาหาผมพลางส่งตาเป็นประกายวิ้งๆ
เรียกร้องขอความเห็นใจทันที


เออ… ยะ อย่าทำสายตาแบบนั้นนะ เด๋วกูจับกินซะนี่ อันนี้คิดในใจ แต่ร่างกายดันไม่รักดีมีปฏิกิริยา


“ผมขอคืนนะคับ” วิ้ง วิ้ง วิ้ง  มันพูดพลางส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้  ชิบหายแล้ว ถ้ากูเป็นผู้ชายธรรมดา
มีหวังมึงโดนเหยียบหน้าไปแล้วนะ มาทำตาอ้อน(ตีน)แบบนี้ใส่อยู่ได้


“คราวหน้าก็เตือนๆน้องมันบ้าง ทำอะไรผิดไปแล้วมันจะกลับมาแก้ทีหลัง มันลำบากทั้งคนทำโทษ
ทั้งคนโดนลงโทษนั่นล่ะ … เจอทีหลังไม่ใจดีแบบนี้แล้วนะ”


ผมว่าพลางส่งมือถือคืนให้เด็กหน้าเข้ม มันรับของไว้แล้วก็ยิ้มดีใจสุดแสนเหมือนกับว่าเป็นของตัวเองงั้นล่ะ
แล้วก็ก้มลงยกมือไหว้ผมแทบจะติดพื้นเลยทีเดียวเชียว


“ขอบคุณค๊าบบบบบบ… คราวหน้าผมจะสอนมันอย่างดีเลย  มันว่า อ่า… ถ้าอาจารย์ เอ้ย พี่มีปัญหาอะไร
ให้ผมรับใช้ เรียกชานนท์ได้เลยนะคับ ผมเต็มใจบริการ”


“อะ เออ…”


“เรียกว่าเอ็กซ์ก็ได้ครับ”


“อะ อืมม งั้นก็ไปได้แล้ว อย่าให้อาจารย์คนอื่นเห็นล่ะ   ”


เด็กหน้าเข้มรับคำก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ผมยืนถอนใจบวกทำใจกับ
ความน่ารักน่าชังของมันไปพักใหญ่ (ซะอย่างงั้น)


“ตกลงให้มันไปเปล่าพี่ ”  แบงค์ถามหลังจากได้เวลาพักเที่ยง มันเดินเข้ามาหาผมที่ห้องคอมพิวเตอร์ก่อนจะ
ชวนกันไปกินข้าวข้างนอกกัน


“อืม สงสาร ”


“อะนะ … ใจดี้ ใจดีเนอะคนเรา”


“เอาน่า ไม่ได้เรื่องใหญ่เรื่องโตอะไรนี่นา ให้ได้ก็ให้มันไป โตๆกันแล้วด้วย”  ผมว่า ก่อนจะพากันเดินออก
ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันแถวๆข้างโรงเรียน  หลังจากนั้นตลอดทั้งวัน ผมก็แทบจะวิ่งวุ่นไม่รู้จบ เพราะต้องคอย
เดินไปตามแผนกต่างๆ เท่าที่เครื่องคอมพิวเตอร์จะไปฝังตัวอยู่ได้ เพื่อคอยแก้ไขตั้งแต่เรื่องเล็กน้อยอย่าง
การลืมเสียบปลั๊กเครื่องพริ้นเตอร์แล้วบอกว่าเครื่องเสีย ไปจนถึงเรื่องใหญ่อย่างการกู้ข้อมูลใน Harddisk


ตกเย็น ผมแทบคลานกับมาถึงห้องก็หลับเป็นตาย เหนื่อยยิ่งกว่าทำงานที่บริษัทซะอีก เมื่อไหร่จะได้กลับ
มาทำที่ตึกซะทีวะ


ตื่นขึ้นมาอีกที ห้องทั้งห้องก็มืดมิดไปหมด กดมือถือดูเวลาทุ่มกว่าแล้ว ทำไมโค้กมันยังไม่กลับซะทีนะ
นึกไปนึกว่า ก็สงสัยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ว่าทิ้งรถไว้ให้เราแล้วก็ออกไปแต่เช้า มีเรื่องด่วนอะไรเหรอเปล่าหว่า


ผมสบัดหัวไล่ความง่วงออกไป ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นยังพอมีอะไรให้ยาใส้อยู่บ้าง
หยิบเอาปลาหิมะที่เหลืออยู่สองชิ้น คิดในใจวันนี้กินปลาหิมะย่างดีกว่า ว่าแล้วก็เปิด microwave defrost
ซะเลย ผมผิวปากไป ก่อนจะจับเอาปลาออกมาจากตู้ แล้วก็โยนลงกะทะ เอาเกลือป่นโรยทั้งสองด้าน
เสร็จแล้วก็จัดการ ใส่ microwave อีกรอบ ค่อย ๆ ปิ้งไปซักเจ็ดนาทีก็แล้วกัน อีกซีกก็สัก 5 นาที ปิ้งนานไป
เดี๋ยวน้ำระเหย ไม่อร่อย !!


เปิดตู้เย็นอีกรอบคุ้ย ๆไปได้ไอ้ gindara yakiมาซองนึง แล้วก็โรยปลาคัตทสึโอะซะหน่อย ก็ได้เมนูอาหาร
แบบลวกๆมาอย่างหรู


นานๆทำกับข้าวกินเองก็สนุกไปอีกแบบแฮะ นึกถึงหน้าไอ้โค้กตอนกลับมาแล้วประหลาดใจ
แล้วก็ส่งเสียงถามว่า นี่ปริ้นทำเองเหรอเนี่ย !! แล้วก็เดินเข้ามาหอมกอด ก็อดเขินคนเดียวไม่ได้แฮะ
เออ … กูเป็นอะไรไปเนี่ย โดนเอาวันเดียว วิญญาณแม่บ้านผู้แสนดีเข้าสิงเหรอฟ่ะ !?


“โครกกก …. โครกกกก”


เสียงท้องร้องอุธรณ์ พร้อมกับเวลาที่ล่วงผ่านมาจนเกือบสี่ทุ่ม ว่าจะโทรศัพท์ไปถามว่าอยู่ที่ไหน ก็เกรงใจ
กลัวติดงานอยู่ ได้แต่นั่งรอดูทีวีไปพลาง จนได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ก่อนเสียงไขกุญแจเบาๆ ผมก็เลย
เดินเข้าไปในครัวว่าจะเอาปลาเข้าไปอุ่นในเวฟอีกรอบ


“โค้ก …ทำกับข้าวไว้ในครัวนะ หิวจะแย่อยู่แล้ววววววว” ผมลากเสียงยาว แต่ปลายทางกลับเงียบสนิท
ไม่มีเสียงตอบรับ


อะไรของมันวะ   ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิด พร้อมๆกับท้องที่เริ่มร้องขึ้นมาอีกรอบแล้ว


“โค้ก ทำอะไร  - - - - - - ” พูดยังไม่ทันจบ โค้กมันก็เดินอาดๆเข้ามาในครัว สีหน้ามันดูไม่ดีเป็นอย่างมาก


“เฮ่ย .. เป็นอะไรอ่ะ”   ผมถามด้วยความเป็นห่วงเดินเข้าไปจับลูบแก้มมันเบาๆ  เห็นหน้ามันแล้ว ด่าไม่ออกเลย


ไอ้โค้กส่ายหน้าก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆมาให้


“ไม่… ไม่มีอะไรหรอกครับ  กินข้าวเถอะ ” มันจับมือที่ลูบอยู่ลง แล้วก็จูงมาที่โต๊ะกินข้าว ผมก็เดินไปนั่งฝั่ง
ตรงข้ามมัน แล้วหยิบปลาหิมะย่างออกมาจากเวฟ พอผมวางลงบนโต๊ะ โค้กมันก็ได้แต่จ้องมองปลาหิมะ
ที่วางอย่างหมดท่าอย่างเหม่อลอย


“โค้ก ..  ”


ไอ้โค้กมันเอาช้อนไปเขี่ยๆที่ปลา แล้วก็วนไปมาในจาน สายตาของมันกลับยิ่งเศร้าหนักเข้าไปใหญ่ ถ้าผม
ไม่ตาฝาด เริ่มมีอะไรน้ำใสๆอยู่ที่ขอบตาของมัน


“ตอนผมเด็กๆนะ แม่ก็ชอบทำปลาย่างให้กินเสมอเลย ” โค้กค่อยๆพูดขึ้นมาทำเอาผมแปลกใจอยู่พอสมควร
จนต้องมองหน้ามัน


โค้กพูดเรื่องครอบครัวที่มีพ่อ แม่ แล้วก็น้องสาวของมันน้อยครั้งมาก นับตั้งแต่สมัยตอนม. ปลายที่มันต้อง
นอนอยู่โรงพยาบาลเรื่องที่ขาเจ็บ ก็ไม่มีคนที่บ้านมาเฝ้ามันซักคน มีแต่เพียงแม่บ้านแก่ๆเพียงคนเดียว และ
ตั้งแต่ขึ้นปี 2 โค้กมันก็ไม่เคยเอ่ยเรื่องที่บ้านมันมาจนถึงตอนนี้ หลังจากที่ครอบครัวมันพากันย้ายไปอยู่
ที่อเมริกา


ผมเคยถามมันว่า แล้วไม่คิดถึงเหรอ  ไอ้โค้กไม่ตอบ ได้แต่ส่ายหน้า พลางบอกกับว่า “ผมมีปริ้นอยู่ทั้งคน
ผมไม่เหงาหรอก


แต่ผมรู้  ลึกๆในใจ มันคิดถึง มันห่วงหาครอบครัวมันมาตลอด … ในบางคืน มันยังเคยละเมอถึงแม่บ่อยๆ
ไม่นับถึงเวลาที่แม่มันโทรมาหานานๆครั้ง วันนั้นทั้งวัน มันจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ


“โค้ก … - - มีอะไรเหรอเปล่า”  ผมเอื้อมมือไปจับมือมันไว้ แล้วจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาที่เออท้นไปด้วยน้ำตา


“มะ เมื่อเช้า … พ่อกับแม่ผม - - ฮึก - - ขะ ขับรถออกจะไปทำงาน แล้ว - - - - ฮึก ฮึก”


โค้กพูดไม่จบ หยดน้ำตาใสก็ร่วงลงบนจานข้าวออกมาทีละหยด แล้วก็ไหลลงมาเป็นทางยาว มันก้มหน้า
แล้วเอามือกุมหัวไว้  ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดอย่างตกใจระคนสงสาร  โค้กนั่งที่เก้าอี้แล้วก็เอามือสวมกอด
ที่เอวผมเบาๆ เอาหน้าซุกไว้ที่หน้าท้องสะอึกสะอื้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้  ผมได้แต่เอามือตบหลัง
แล้วก็ลูบหัวปลอบอย่างไม่รู้จะช่วยเหลือยังไง


“- - แม่อยู่ในห้องไอซียูอยู่เลยปริ้น …..ตะ - - แต่ ฮึก ฮึก - - พ่อ พ่อตายแล้ว ฮึก - - พะ พ่อ ตายแล้ว
ปริ้น ฮึก ฮึก”


คำแต่ละคำที่โค้กพูดออกมาช่างยากเย็น และกรีดแทงตัวเองอย่างแสนสาหัส  ผมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้
ตามไปกับโค้ก แต่ตอนนี้ผมต้องเข้มแข็ง


“มะ - - ไม่เป็นไรนะโค้ก …. ไม่เป็นไรนะ พ่อเค้าไปดีแล้ว นะ…. คะ โค้ก”  ผมรู้สึกได้ว่าตัวมันสั่นระริก
ไม่หยุด คงเก็บความรู้สึกเศร้าเสียใจไว้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว มันทนได้ยังไงนะ … ความเสียใจที่สุดในชีวิต
ครั้งนี้


“ปะ ปริ้น - - ไป - - ผม - - ผม”  โค้กพูดเสียงสั่นเครือ ตาแดงก่ำ


“ผม - - ต้อง - - ฮึก - - ต้องกลับไปหาแม่ - - ”


คำพูดที่หลุดออกมาอย่างแผ่วเบาจากปากของโค้ก เป็นเหมือนหอกแหลมพุ่งตรงเข้าทำลายทำนบที่กั้น
ความเข้มแข็งของผมลงอย่างง่ายดาย


รู้ตัวอีกที น้ำตาของตัวเองก็หยดลงบนผมที่นุ่มเหมือนไหมดำขลับของโค้กที่นั่งสะอื้นอยู่เบื้องล่าง


หรือว่า … สิ่งที่ผมหวังไว้ … เวลาของผมยังไม่มาถึง … เวลาที่ผมจะได้หยุดพักกับใครซักคน … ยังคงมาไม่ถึง


.

.

.

.

.

.

.

.

------------------------------------------------>

โปรดติดตาม บ้านพักอลเวงตอนต่อไป

Stp :  …….. คำสัญญา …. คือ สิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้าย ?  แล้วถ้าทำไม่ได้ …. จะสัญญาไปทำไม ?

[Poes]

เหอๆ เรื่องนี้เคยอ่านแรกๆ แล้วลืมไปว่ามาต่ออีก จะพยายามตามเก็บให้หมดจ้า  หม่องพิมบอกว่าให้อ่านเรื่องนี้ 

[artday]

 

[มูมู่น้อย]

เศร้า    
สงสารโค้กที่แสนดี  สงสารปริ้นที่เพิ่งรู้ใจตัวเอง

แสดงว่าโค้กต้องกลับไปหาแม่  ไมได้อยู่กับปริ้นละสิ
รอวันกลับมาเจอเพื่อรักกันอีกครั้ง  รักแท้ไม่แพ้ระยะทาง

         

รออ่านต่อน้า  เตอิ้ง รูปน่ารักเนอะ 

ปล  เหม่งหนึ่ง  รีบๆ ตามอ่านเข้า  เด๋วมันจะจบไปก่อน  

[unagan]

กว่าจะมาต่อได้ โอ ! 

เศร้าจริง ๆ เลย 

[abcd]

เข้าสู่โหมดเศร้าอีกแย้วววววววว   สางสารโค้ก

[artkung]

น่าสงสารโค้กจังเลย เหตุการณ์แบบนี้มีแต่ความสูญเสียเนอะ 

สงสารพี่ปริ้นซ์ด้วย ที่รู้ใจตัวเองช้าไป

แบบนี้ โค้กก็ต้องไปอเมริกาแล้วสิ แล้วพี่ปริ้นซ์จะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย

ปล. ดูท่า เด็กคนที่มาเอามือถือคืน จะทำให้พี่ปริ้นซ์หวั่นไหวซะล่ะมั้ง 

รออ่านตอนต่อไปนะค้าบ

[nOn†ღ]

ความสุขอันแสนสั้น

[life_fracture]

 


 


ปวดใจรับอรุณเลยตู

[astral]

คุณเตอิ้งคงไม่ใช่จะมีเหตุเครื่องบินตก พายุเข้าที่เมกาหรอกนะ ไม่อาววววว 

[Arus]

ชื่อเด็กกลุ่มนั้นมัน...รักแห่งสยามชัดๆ
แต่Location คือ อัสสัมชัญยกไปเซนต์คาเบรียล?

ปลาหิมะนี่รู้นะว่าเอามาจากไหน หุหุหุ
Hint : A6061864 หึหึหึ

ขอบคุณเจ้าพ่อด้วยนะครับที่ถามปุ๊บตอบปั๊บ
โค้กจะไปอเมริกา...ไปหา"พี่รัญ"สินะ T-T
อ่อเริ่มระลึกได้ว่า...มิน่าเมื่อสามปีก่อนเตอิ้งถึงได้พูด
ถามเรื่องนั้นกับเรา...

ว่าแต่พี่เอกของผมก็อยู่ที่ New York นะ
เตอิ้งจะไปไหม ตั๋วไปกลับ 53,000 บาท

รัก คิดถึงเพื่อนคนเก่ง สู้ๆนะรายงาน
แล้วจะโทรไปหา เหงาก็โทรมาคุยนะ...

รักเสมอ

จาก...เพื่อนคนนึง

[ballza]

 
เปิดอ่านเรื่องไหน เสียน้ำตาทุกเรื่องเลย 

[Yakult]

สวัสดีครับ อ่านมานานแล้วแต่ยังไม่ได้เม้นเลย ชอบเรื่องนี้ของพี่เตอิ้งมาก

มีหลายอารมณ์เลย (แต่ไม่ชอบฉากเศร้าเลยอะ ร้องไห้จนเหนื่อยเลยอ่ะ  )

อ่านมาหลายที่แล้ว เพิ่งจะมาอ่านทันล่าสุดที่บอร์ดนี้ สงสารโค้กอะคับ คนอะไรรักจริง

รอความรักมาได้ตั้งนาน และก็รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง (แอบเคืองปริ๊นที่กว่าจะรักโค้กได้ ตั้งภาคสุดท้าย)

แต่ผมขอได้ไหมพี่ค๊าบ อย่าจบแบบเศร้าเลยนะ ฮือๆ แบบว่ามันเศร้ามากเลยอะ 

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม สงสารโค๊กอะครับ

แล้วพี่โอ๊ตไปไหนอะครับ

[Tris]

ชีวิตคนเราาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

[BNAT]

เอ่อ แล้วโค้กจะทำไงต่อไปอ่ะ

เศร้าอีกแล้ว