http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2ABBCE0PA0&Autoplay=1.
.
.
เสียงโทรศัพท์มือถือไม่คุ้นหูดังขึ้นมาจากข้างในเป้เก็บสัมภาระของผม ไอ้โค้กชำเลืองมาด้วยความสงสัย
ผมลองค้นๆดูก็ปรากฏว่าเป็นมือถือของไอ้เปี้ยกที่ยึดมานั่นเองที่ดังและสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่
เกือบลืมไปแล้วมั้ยตู !
ผมลังเลที่จะรับสายอยู่นาน สายตาเจ้ากรรมก็พลันเหลือบไปเห็นไอ้คนข้างๆขับรถหน้ามู่ทู่ สายตาที่บ่งบอก
ถึงคำถามที่อยากจะถาม แต่มันก็ยังไม่พูดอะไรออกมาซักแอ่ะ
“แป็บนะ” ผมบอกกะมันแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาดู
- X calling….. -
ผมลังเลอีกแป็บก่อนจะกดรับสาย ทันใดนั้นเอง ปลายสายก็ว๊ากกลับมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“เห้ย .. ทำไมรับช้าจังวะ โทรไปสิบรอบและ แม่ง”
“เออ .. ” เจอแบบนี้ผมพูดต่อไม่ถูกเลย
“ใครอ่ะ” ปลายสายคงสงสัยกับเสียงที่หลุดออกไป
“เออ .. ตอนนี้เจ้าของเครื่องไม่อยู่รับสายครับ” อ้าว ทำไมกูพูดแบบนั้นออกไปหว่า
“ใครพูดอ่ะ … ” คนปลายสายถามย้ำเสียงเข้ม “- - เป็นไรกะไอ้ปิงปอง”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันครับ .. เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกันล่ะกัน ” พูดเสร็จไม่ต้องรอให้ตอบกลับ ผมก็รีบกดวางสาย
แล้วก็กดปิดเครื่องทันที เฮ้อ .. ไม่น่าไปแกล้งเด็กเลยกู แล้ว… แล้ว ถ้าเกิดคนโทรมาเป็นพ่อเด็กขึ้นมา กูซวย
ตายชักแน่ ไปเอาของลูกเค้ามา
“ใครอ่ะ” อ้าว กูยังไม่ได้วางสายเหรอวะ ทำไมยังได้ยินคำถามเดิมอยู่
“มือถือใครเหรอ” ไอ้โค้กถามเสียงดุไม่แพ้กัน แต่หน้าตายังคงซ่อนความไม่พอใจไว้
“อย่าพึ่งทำหน้าเป็นหมาถูกฟัดแบบนั้นดิ ฟังก่อน . . . ” แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง ดูท่าทางมันก็ไม่ค่อย
พอใจเท่าไหร่ที่ผมไปเอาของใครมาก็ไม่รู้
“นี่ถ้าเกิดไอ้เมื่อกี้เป็นแฟนมันขึ้นมา ไม่ทำให้เค้าเข้าใจผิดกันเหรอ”
“เฮ่ย บ้าดิ ม่ะกี้ผู้ชายโทรมา .. เออ แต่อีกอย่างมันก็พึ่งอยู่ ม.ต้นเอง อย่าคิดไปโน่นดิ ห่วงว่าเป็น
ที่บ้านมันโทรมาก่อนเหอะ” ผมว่าทำหน้านิ่ว
“ก็นั่นล่ะ พรุ่งนี้เอาไปคืนเลยรู้ม่ะ” มันย้ำ
“รู้แล้ว ย้ำจัง - - เออ แล้วเรื่องใบสั่งอ่ะ เอาไปจัดการด้วยล่ะ” ผมพาลบ้าง
“เอ้า .. โรงพักก็อยู่แค่นั้นเอง ปริ้นก็เอาไปจ่ายแทนให้หน่อยดิ ”
“ไม่ .. ”
“ไรวะ ขี้พา- - -”
ผมหันขวับไปมองตาเขียวใส่ทันทีก่อนที่ไอ้โค้กมันจะพูดอะไรออกมามากกว่านั้น เด๋วนี้
มาทำปากเก่งเนอะ เด๋วปั๊ดๆๆ
พอขับรถมาถึงห้อง ผมก็ไม่พูดไม่จาอะไรกะมันอ่ะ รู้สึกอารมณ์เสียบวกกับพาลหน่อยๆ ก็เลย
เดินไม่รอมันจอดรถเสร็จ ขึ้นห้องกะว่าจะอาบน้ำแล้วก็เข้านอนแระ ไม่กินข้าวไม่กินเค้กไรแล้ว
เดินเข้าห้องครัวกะจะหาน้ำกรอกปากดับร้อนรุ่ม ก็เสียวแปร้บเข้ามาในใจทันทีที่เห็น ข้าวปลา
อาหารถูกวางครอบไว้
“เฮ้อ” รู้สึกอารมณ์โมโหหายไป ห้าสิบเปอร์เซนต์
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับเห็นโค้กหิวของพะรุงพะรังเข้ามาวางไว้ข้างๆโต๊ะกินข้าว
แล้วก็ส่งสายตากล้าๆกลัวๆมาทางผมทำเอาหายโมโหไปอีกยี่สิบเปอร์เซนต์
“ซื้อของกินมาทำไมตั้งเยอะแยะ จะกินหมดเหรอเนี่ย อ่า ใจบอกให้อภัยแล้ว แต่ปากดันมีทิฐิแรงกล้า
หลงเหลืออยู่ พอเห็นหน้ามันหงอยิ่งกว่าเดิม เลยพูดอะไรไม่ออก เลยเลี่ยงเข้าไปในห้องนอนแล้ว
เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาอาบน้ำดีกว่า ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังจากในครัว ก็รู้สึกผิดในใจ กูโตป่านนี้
แล้วยังทำตัวเด็กๆอยู่ได้
“เฮ้อ ! ” ได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ผมเดินเข้าห้องน้ำ เอาผ้าขนหนูพาดไว้ที่ราว แล้วก็ค่อยๆเปิดฝักบัว สายน้ำที่แตะกระทบกับร่างกาย
ค่อยทำให้จิตใจรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ ยิ่งอารมณ์โมโหถูกปลดเปลื้อง ความรู้สึกผิด
ก็ยิ่งถาโถมเข้ามาในใจมากขึ้น
ถ้ารู้แบบนี้ ไม่น่าทำแบบนั้นก็ดี
ผมคิดแล้วก็เจ็บแปร๊บ ถ้ารู้แบบนี้… กี่ครั้งแล้วนะ ที่ทำให้คนรอบข้างต้องเสียใจกับเพียงแค่อยาก
ประชดประชันคนอื่น โดยเฉพาะกับคนที่เค้ารักเรา หรือว่าเป็นเพราะเห็นว่าเค้ารักเรา เราถึงคิดว่า
เรามีสิทธิที่จำทำให้เค้าเสียใจได้วะ
เลวจริงๆ
ผมเปลี่ยนมือให้ฝักเบาฉีดลงบนหัวตัวเอง ก่อนจะเทน้ำยาสระผมลงแล้วก็ขยี้ๆอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่รู้ว่า ที่รู้สึกแสบตาเป็นเพราะว่าเสียใจกับการกระทำตัวเองหรือว่าเพราะโดนแชมพูกันแน่
“คนเรามักไม่ค่อยดูแลของที่เรามีอยู่ แต่พอถึงเวลาที่ต้องเสียมันไปแล้ว พึ่งจะเห็นคุณค่าของสิ่งที่มีอยู่”
เสียงซังดังแว่วมาในความนึกคิด
“- - เมื่อถึงตอนนั้น ก็อาจจะสาย - - - ”
ผมสั่นหัว ไม่อยากคิดต่ออีกแล้ว ทำไมผมถึงไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยนะ ว่าถ้าขาดไอ้โค้กไป มันจะเป็นยังไง
สิ่งต่างๆรอบตัวมันจะยังคงเหมือนเดิมไหม ?
ผมบิดลูกบิดให้น้ำหยุดไหล ก่อนเอาผ้าขนหนูซับตัว แล้วหยุดยืนมองตัวเองในกระจก มองดูแววตาตัวเอง
ที่สะท้อนกลับมาก่อนจะค่อยๆหลับตา ปล่อยให้ความคิดล่องลอยกลับไปสู้วันวานอีกครั้ง เสียงเพลงเพลงนึง
ค่อยๆบรรเลงแผ่วเบามาจากห้วงความคิดพร้อมกับข้อความในมือถือข้อความนั้น
“อีกนานแค่ไหน … รักนี้ก็ยังอยู่
อยู่เป็นรักแท้ .. เพื่อเธอ .. เท่านั้น
ด้วยใจที่พร้อม ..ให้เธอจากคนอย่างฉัน
กับวันเวลาที่ยาวนาน .. คงจะพอให้รอเธอ .. และคงจะทำให้เธอ … ได้รู้”
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
.
.
“ว่าไง ยังไม่กินไปก่อนอ่ะ” ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ชะเง้อคอเข้าไปดู ก็เห็นโค้กมันนั่งเฉยอยู่ที่เก้าอี้
ดูข้าวปลายังทิ้งรออยู่
“ยังไม่หิว” มันพูดเสียงเบา ดูจากหน้าเศร้าๆแล้วไม่เห็นท่าทีของโทสะหลงเหลืออยู่ มันคงเสียใจ
แล้วก็น้อยใจผมมากกว่าแหง่มๆ (ก็คงงั้นล่ะ)
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆมัน แล้วก็เอื้อมมือไปขยี้หัว
“ขอโทษ .. ”
โค้กมันก้มหน้านิ่ง
“ผมดิต้องขอโทษ”
ผมเปลี่ยนจากขยี้หัวเป็นลูบแทน แล้วก็ยิ้มให้ ไอ้โค้กลุกขึ้นยืน ก่อนจะนิ่วหน้าใส่ แล้วก็เดิน
ไปหยิบผ้าผืนเล็กเข้ามา
“บอกกี่หนแล้วอ่ะ ว่าให้เช็ดหัวให้แห้งก่อนออกมา เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี” มันพูดพลางเอาผ้า
มาขยี้ที่หัวเป็นการแก้แค้น (กูเช็ดมาแล้วจากในห้องน้ำเฟ้ย แต่เช็ดแบบลวกๆ)
“แล้วทำไมซื้อของกินมาตั้งเยอะแยะอะ จะกินหมดม่ะเนี่ย ” ผมพูดคล้ายๆแบบเดิม เพียงแต่เปลี่ยน
โทนเสียงไม่ให้เข้าใจผิด
“วันพิเศษอะไรเป่า”
“คิดแล้ว ว่าต้องจำไม่ได้” มันพูดขึ้นมา ผมรู้สึกว่ามันออกแรงเช็ดมากกว่าเดิมนิดหน่อย
“อ๋า.. วันอะไรหว่า ” ผมนึกไม่ออกจริงๆครับ นึกไงก็นึกไม่ออก วันไร วันเกิดก็ไม่ใช่ วันอะไรวะ ?
ไอ้โค้กเห็นผมทำหน้าใช้หัวคิดอย่างหนัก ก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“จำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอกคับ” มันพูดไปแล้วก็ออกแรงเช็ดหัวอย่างเบามืออีกครั้ง
“- - วันนี้อ่ะ เป็นวันที่ปริ้นอนุญาตให้ผมไม่ต้องเรียกปริ้นว่าพี่แล้วไงครับ” โค้กพูดขึ้นมา ผมรู้สึก
ไอความสุขมันแผ่ออกมาจากตัวมันได้อย่างชัดเจน
“ตอนแรกนะ ผมก็ไม่รู้ ไม่สนใจหรอกนะ ถึงจะเรียกยังไง ผมก็รักปริ้นอยู่ดี …. แต่พอเอาเข้าจริงๆ
พี่ปริ้น กับ ปริ้น มันแตกต่างกันมากจัง ”
โค้กพูดทำเอาผมเองนิ่งอึ้ง มันหยุดเช็ดแล้วก็วางพาดผ้าเอาไว้ ก่อนจะก็เลื่อนมือมาอังที่แก้มทั้งสองข้าง
ของผม
“- - วันนั้น … ปริ้นทำให้ผมรู้สึกว่านาฬิกาในชีวิต มันค่อยๆเดินขึ้นอีกรอบ แล้วถึงมันจะเดินไป
นานแค่ไหน ไกลแค่ไหน มันก็จะกลับมาตรงที่เดิมเสมอ ”
“โค้ก.. ” ผมมองหน้าที่เปื้อนยิ้มของมันแล้วรู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูก อยากจะทุบ อยากจะตี
ตัวเองให้เจ็บปวดกับความรู้สึกแบบนี้ เจ็บปวดจัง … เจ็บแบบบรรยายเป็นตัวอักษรไม่ถูก
เจ็บจนต้องค่อยๆก้มหน้า เข้าไปซุกที่หน้าอกของมันแล้วก็ปล่อยให้ความเสียใจที่ตัวเองทำมาตลอด
ไหลผ่านลงมาอย่างเชื่องช้า
โค้กค่อยๆ ลูบหัวผมเบาๆ แล้วก็เลื่อนหน้าลงมาจูบที่หน้าผากผม แล้วก็เอามือจับที่แก้ม แล้วก็ค่อยๆ
ไล้ลงมาจนมาถึงริมฝีปากของผม มันชะงักนิดหน่อยเหมือนตัดสินใจ แต่เมื่อเห็นผมเฉย ก็ - -
“ไปเช็ดตัวต่อในห้องนะ” มันพูดพลางส่งลมหายใจร้อนๆแนบเข้าที่แก้ม ก่อนจะดึงมือให้เดินตาม
เข้าไปในห้องมัน …
พอเข้าไปในห้องปั๊บ มันก็เดินเข้ามากอดอีกรอบ แต่คราวนี้กลับไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนตอนแรกแฮะ
รู้สึกร้อนเหมือนโดนไฟราคะเข้าครอบงำ
“อย่ามองนั้นดิ อายหว่ะ” (ไม่คิดว่าชาตินี้กูจะพูดคำนี้เลยจริงๆ)
“อายทำไม ไม่เห็นที่จะน่าอายตรงไหนเลย. ”
“ก็มันเขินนี่หว่า ”
“คืนนี้ ขอนะ…”
“ขะ ขออะไร” ผมนึกในใจ ไม่อยากจะให้มันขอในสิ่งที่รู้ๆกันเลยให้ตายเหอะ ไอ้ช่องทางนั้น
มันไม่เคยใช้มาตั้งชาติกว่าแล้วนะ (ยกเว้นขรี้)
ปกติเวลาผมมีอะไรกะมันก็แค่ภายนอกแค่นั้นเอง แต่คืนนี้ดูท่าว่าจะไม่ใช่แค่นั้น(หรือเปล่า)
“ก็ . .. . ” ไม่พูดด้วยภาษาคนแต่อาศัยภาษากายในการตอบแทน โค้กก้มลงบดปากแบบไม่ให้
ผมปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น มือข้างนึงเอาข้อศอกยันบนเตียงไว้ไม่ให้ตัวใหญ่ๆของมันมาทับ ส่วนอีก
ข้างนึงก็ค่อยๆปลดกางเกงอย่างทุลักทุเล ว้อยๆ … มากูช่วยถอดให้ แม่ม ช้าจังเว้ย !?
“ขอบคุณคับ” มันถอนปากออกมาพูดด้วย ไม่ต้องก็ด้ายยยยไอ้บ้า พอผมหลบตา มันก็ได้ที
เอาปากมาซุกเข้าที่ซอกคออีก อ๊อก อ๊อก
“อ่ะ … เฮ้ย จัก- - จี้” มันคงรู้ว่าที่ผมจี้คงหมายถึงเสียวมั้ง เลยเดินหน้าไซร้ต่อไม่หยุด แล้วด้วย
ความหมั่นเขี้ยว หรืออะไรก็ไม่ทราบผมรู้สึกว่ามันดูดที่คอแบบเน้นๆ สองสามที
“อ๊ะ - - ไอ้ โค้ก อย่า อะ อย่าดูดดิ เด๋ว - -” ไอ้โค้กหยุดดูคอ แต่เลื่อนตัวลงมาดูดที่หัวนมแทน แล้วก็ดูดดุน
อยู่อย่างงั้นอ่ะ
“อ่ะ อ๋อย” ไม่ไหว เสียวแล้ว อันนี้ผมคิดในใจ ได้แต่หลับตา แล้วก็เกร็งตัว พยายามไม่ร้องอะไรออกมา
เด๋วมันได้ใจ แต่สงสัยปฏิกิริยาด้านร่างกายที่ตอบสนองมันห้ามยังไงก็ห้ามไม่อยู่ ไอ้โค้กเลยเลื่อนหน้าลง
มาต่ำลงต่ำลง จนมาถึง ?
“Xx แข็งโคดอ่า” มันบรรยายให้เห็นภาพ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงลิ้นอย่างแผ่วเบา
“ซี้ดดดดด… ” มายก๊อด ผมห้ามเสียงตัวเองไม่ให้ออกมาไม่ได้แล้ว ถึงมันจะไม่ทำบ่อย แต่ลีลาไมมัน
เยอะแบบนี้วะ หรือว่ามันแอบไปทำให้คนอื่น อ่ะ อะ อีกแล้ว
ไอ้โค้กมันจัดการเอาปลาริวซิวที่กลายร่างเป็นปลาโค่ยเข้าไปในปาก ก่อนจะตวัดลิ้นเลียทั้งหัว ทั้งตัวปลา
จนมันแผล่บ ไอ้โค้กที่บัดนี้ร่างกายเปลือยเปล่าเหมือนผมที่นอนแอ้งแม้งอยุ่บนเตียงรอรับความเสียว
ลุกเดินไปหรี่ไฟ แล้วก็คว้าอะไรบางอย่างในลิ้นชักออกมา พร้อมกับยิ้มหื่นๆให้ผมทีนึงให้ได้ขนลุก
(อย่างอื่นก็ลุก)
ก็ของๆมัน… ไม่ได้เล็กเลยนี่หว่า
โค้กมันก้มลงไปเล่นกับปลาโค่ยของผมอีกรอบ แต่คราวนี้กลับค่อยๆจับขาทั้งสองข้างกางออกอย่างช้าๆ
พร้อมกับเลียเรื่อยลงมาจนถึงบอลแฝด
“อึ๊ก .. ” ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก เห็นทีคราวนี้กูโดนแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย เงยหน้าขึ้นมาดู ไอ้โค้กมันก็..
“อั๊ก … ซี้ดด สะ เสียว อย่า…ทำ …ตรง - - ”
โค้กมันฝังลิ้นลงไปตรงนั้นอย่างช่ำชองแล้วก็อย่างเมามันส์(?) ตัวผมถึงกับสั่นกระเส่า พยายามจะฝืน
บิดตัวให้พ้น แต่สองแขนที่ล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนาของมันทำให้ผมระบายออกได้แค่ขย้ำเข้ากับผ้าปูเตียง
เท่านั้นเอง
เสียงไอ้โค้กถอนหายใจ ได้ยินเสียงมันใส่ถุงยางเปรี้ยะๆ แล้วก็ถัดตัวขึ้นมาทาบทับดูดที่หน้าอกผมอีกรอบ
ขวดโค้กน้อยขนาดย่อมมันดันเข้าที่ปากทางเข้าออกของผมเป็นระยะ เหมือนอยากจะเข้าไปให้ได้เต็มแก่
เสียงมันหอบแอ่ก ก่อนจะมองหน้าสบสายตากับผมอีกรอบ
บอกมันไปดิว่าอย่าพึ่ง ยัง ยังไม่พร้อมตอนนี้ … แล้วทำไมกูต้องเป็นฝ่ายรับบทนี้ก่อนทุกที
เอากะมันดิ ไม่รู้มันไปจำมาจากหนังเอ็กเหรอเปล่า ถึงได้ผุดลุกลงไปอยู่ที่ปลายเท้าแล้วก็จับขา
ผมยกขึ้น แล้วก็จัดการชโลมของหล่อลื่นเข้าไปแทบหมดขวด ก่อนจะค่อยๆใช้นิ้วเปิดทาง
เข้าออกทีละนิ้ว สองนิ้ว เสียงหอบหายใจของผมคงดังจนมันได้ยิน จึงขยับเปลี่ยนท่าลงมา
นอนตะแคง แล้วก็ก้มลงมาซุกที่ซอกคอผมอีกครั้ง แต่มือไม้มันอ่ะ ยังคงสอดใส่ไปมาอยู่ที่เดิม
จนผมต้องเอามือไปกอดคอมันระบายความเจ็บ
“ทนหน่อยนะคับที่รัก” มันพูดเสร็จ ก็เอานิ้วออก แล้วก็ขึ้นทาบทับ จับขวดโค้กน้อยดันเข้าไป
ช้าๆ ชัดๆ จนมันเข้าไปได้เกือบหมด ผมแอ่นตัวด้วยความเจ็บปวด กอดรัดตัวมันอย่างแน่น
ก้นมันก็ค่อยๆขยับช้าๆ ปากก็ยังคงดูดที่นมอย่างไม่รีบไม่ร้อน ซ้ายที ขวาที จนลืมสิ่งรอบข้าง…
แต่ละที แต่ละครั้งที่ไอ้นั่นมันเข้ามาข้างใน เหมือนกับว่าไอ้โค้กมันทิ้งความรู้สึกอะไรบางอย่างไว้ด้วย
“อั๊ก .. อึก อึก ฮือ”
พอทำไปถึงระดับนึง ความเจ็บมันก็ยังคงมีอยู่ ความเสียวมันก็เข้ามานิดๆ ตามประสาคนที่เคย
มาบ้างอะนะ ไอ้ตัวดีเหมือนจะรู้ เพราะคงเห็นปลาโค่ยผมแปลงร่างกลับมาแข็งขันเหมือนเดิม
แล้วก็จัดแจงใช้ฝ่ามืออุ่น ขอดเกร็ดเข้าออกไปมา
“อึ๊ก อ่า อะ … ซึ้ดดดด”
… ถ้าสวรรค์มีจริง คืนนี้ ผมกะมันก็คงได้ขึ้นไปเดินเล่นกันสองคนอยู่จนถึงเกือบเช้านั่นล่ะ
.
.
.
.
.
------------------------------------------------>
โปรดติดตาม บ้านพักอลเวงตอนต่อไป
Stp : ติดเรทไปหน่อยครับ … ? หวังว่าคงไม่ว่ากันนะ ^^’’
นับถอยหลังอีก 4 ตอน ก็จะถึงตอนจบแล้วครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
