หัวข้อ: [yaoi] ขอโทษครับ! ผมเผลอ... | (จบแล้วค่า) *พิเศษ ชุดนอนนักกีฬา(เอสน้ำ (2/4/2018)

[muiko]

อ่านไปขำไป น้ำนี่มีอะไรมาให้หัวเราะตลอดเลย
เเต่ก็สงสารทุกคนนะถ้าได้ใส่ชุดที่น้ำคิดจริิงๆ

ชุดในเครื่องแบบ คราวนี้พี่เทมจะหลบไม่ให้กรเห็นหน้าได้มั้ยเนี่ย
แล้วนิกกี้กับน้ำจะจำลักษณะพี่เทมจะไม่ได้หรอ

สู้ๆๆๆขอให้เคลียร์กับกรดีๆๆน้า

[oaw_eang]

ดันให้สุดพลัง  อิอิ

[choijiin]

ดันรอน้องแบงค์ อึ๊บๆๆ
 

[หมอตัวเปียก]

ห้าๆ ฮากับความคิดของน้ำจริงๆ

ช่างเป็นคนที่ไม่มีเซ้นส์ทางศิลปะเลย

ตอนนี้พี่เทมจะความแตกไหมเนี้ย

[tsktonight]

ตอนที่53 อย่าปล่อยให้รอเก้อ...(แรก)






ณ โรงแรมหรูชื่อดังซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดงาน... หน้าทางเข้างานนั้นเต็มไปด้วย
กองทัพนักข่าวแทบทุกสำนัก สื่อต่างๆมารวมตัวกันที่งานใหญ่ในคืนนี้...

....ก่อนถึงทางเข้าโรงแรมไม่ไกลนัก รถหรูคันงามของดาราหน้าหล่อต้องแล่นช้าลงทันที
เมื่อคนขับสังเกตเห็นรถอีกคันที่คุ้นตาจอดหลบอยู่ข้างทาง...


“หือ..?... นี่... คุณกัปตันครับ//// ทำไมมาจอดอะไรตรงนี้เล่า ยังไม่ถึงหน้าโรงแรมเลย..”
เสียงหวานจากคนนั่งข้างที่อยู่ในชุดคุณหมอ ทำให้คนที่อยู่ในชุดนักบินเต็มยศ ต้องอมยิ้ม

เอสแต่งแฟนซีเป็นกัปตันขับเครื่องบินดูเท่และเหมาะกับชุดอย่างมาก คนที่มาด้วยกันอย่างน้ำ
และนิกกี้รู้สึกแปลกๆและขำคิกคักกันมาตลอดทาง เมื่อมองมาทางพ่อกัปตันรูปหล่อทีไร
พวกเขาก็แกล้งเล่นเป็นผู้โดยสารบนเครื่องให้คนขับต้องขำไม่แพ้กัน เอสเล่นเป็นกัปตันได้ดี
ไม่เสียชื่อพระเอกดาราตุ๊กตาเงิน ติดตรงที่ตอนนี้พวกเขานั่งอยู่ในรถไม่ใช่เครื่องบินบนฟ้า 
ไม่เช่นนั้นทั้งนิกกี้และน้ำคงเผลอนึกไปว่าเอสเป็นกัปตันตัวจริงไปแล้ว

 แน่นอนเมื่อมีพี่โอบเป็นแอร์โฮสเตสแล้ว เอสจึงต้องแต่งเป็นนักบินด้วยประการฉะนี้555..
(น้ำแอบถ่ายรูปเอสในชุดนี้เก็บไว้ด้วยล่ะ) 


สาเหตุที่ดาราหนุ่มจอดรถแบบไม่ดับเครื่องข้างทางนั้น เป็นเพราะเขาคิดว่า รถคันที่เห็น
น่าจะเป็นของคนที่เขาคิดเอาไว้ เอสจึงยังไม่ขับรถเข้าไปในบริเวณโรงแรมซึ่งถือเป็น
หน้างาน ที่วันนี้นอกจากจะมีนักข่าวดักรอจนละลานตาแล้ว ยังมีผู้คนและบรรดาแฟนคลับ
มารอดูดาราขวัญใจคนโปรดกันอย่างคับคั่ง


“หึ...น้ำ นิกกี้..” 

ทันทีที่เอสเรียกชื่อเจ้าสองพี่น้องก็รีบส่ายหน้าส่งเสียงเอ๊ะอ๊ะกันใหญ่...

“อ่ะ...ฮะฮะฮะ เอ่อ...อืมม หึหึ แฮ่ม! เอ่อ.... คุณหมอน้ำครับ คุณนายร้อยนิกกี้ครับ5555
คือผม.เอ๊ยกับตันเอสมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยน่ะครับ แบบว่าทั้งสองคนเห็นรถคันที่จอด
อยู่ฝั่งนู้นมั้ยครับ... ใช่รถเจ้ากรรึเปล่า?” 

น้ำและนิกกี้ชะเง้อคอมองตามทางที่นิ้วเอสชี้ไป นิกกี้ก็ร้องว่า “เหมือน!”  น้ำก็พยักหน้า
บอกว่า “ใช่แหง!”  เอสจึงพยักหน้าตามแล้วจัดการโทรหากรทันที เพื่อความแน่ใจ... 

...........
.....

...ขณะเดียวกัน กรก็นั่งพะว้าพะวน .. ตื่นเต้นจนเดี๋ยวก็ยิ้มบ้าง.. เดี๋ยวก็ทำหน้าเศร้าบ้าง
อยู่คนเดียวในรถที่ไม่ได้เปิดไฟ... เกรงว่าจะมีใครผ่านมาเห็น มองมาข้างในรถแล้วจะจำได้
ว่าเขาเป็นดาราดัง.... ประเดี๋ยวจะอดนั่งรอพี่หมอทีตรงนี้เสียก่อน//////

วันนี้ดาราหน้าใสได้แต่งแฟนซีเป็นทหารเรือยศนาวาโท ดูหล่อใสๆมีอนาคตไกล
น่าจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจแท้ๆ... แต่ความรู้สึกในใจของเขานั้น
กลับเต็มไปด้วยความกังวล ..ทั้งลุ้น ..ทั้งกลัว......

เขานั่งรอพี่หมอทีอยู่นานแล้ว คนที่เขาหวังว่าจะได้เจอ และสารภาพความจริงของหัวใจ
ให้อีกฝ่ายได้รู้กันไปในวันนี้ จะปล่อยให้เขาต้องรอเก้อหรือเปล่าหนอ...

ถึงจะโทรติดต่อพี่หมอทีไม่ได้มาตั้งแต่บ่าย... และได้แต่นั่งรออยู่ในรถตามที่ได้นัดกันไว้
นานเกินไปจนใจเสียแค่ไหน..... เด็กหนุ่มก็ยังไม่ยอมถอดใจเข้างานไปก่อนเพียงคนเดียว
เขาจะรอจนกว่าพี่หมอทีจะมา.....มาให้เขาได้เห็นหน้าใกล้ๆ ชัดๆ ..มาอยู่ตรงหน้าเขาสักที...

คนที่สัญญาว่าจะมา ...ต้องมา.... 

กรให้กำลังใจตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ มีสีหน้าที่เชื่อมั่นมากขึ้น และไม่ลืมที่จะ...
“พะพะพะพี่~~หมอทีคร้าบ ผะผะผ๊ม! ฟม! เฮ้ย! /////*//ผม!ผม! ผมร๊ากกก ว๊าก!!โธ่เว้ย!!!
จะเพี้ยนไปไหนทำไมนักวะไอ้บ้าเอ๊ย!ขืนเป็นงี้ได้ขายขี้หน้าพี่หมอทีตายเลยอ่ะโธ่~~~”
เฝ้าทบทวน ตบหัวตัวเองที่ไม่เอาไหนกับอีแค่พูดคำสารภาพรักที่เขาเตรียมท่องมา
เป็นร้อยเป็นพันรอบกว่าจะมาถึงวันนี้.. ไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย...

เด็กหนุ่มมัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าคนที่เขารัก จนลืมกังวลเรื่องท่าเต้นที่จะใช้
ในการแสดงเพื่อผ่านสู่สายตาผู้ชมทั่วประเทศไปแล้วในตอนนี้...

“อ๊ะอื๋อ~!?...โทรศัพท์! โทรศัพท์ดัง!////// เฮ้ยพี่หมอแน่เลยๆ!!ฮะฮะ..ฮะ....ฮา~~…อ้าว...
โธ่เอ๊ย! พี่เอสนี่หว่า!! จะโทรมาทำไมตอนนี้ฟะ!?”  คนที่รอการติดต่ออย่างในจดใจจ่อหน้าบู้
ทันทีที่รู้ว่าคนโทรมาหาไม่ใช่คนที่คิด... กรรับสายดารารุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ... 

“ฮาโหลค้าบ........พี่จะโทรมาทำไมตอนนี้(วะ!!?..... อันนี้ไว้ในใจ...) ” 
เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งวาดภาพฝันรู้สึกเสียอารมณ์ไม่น้อย


“เอ้า! ก็เห็นรถนายจอดอยู่ข้างทาง เลยจะโทรมาถามว่าทำไมยังไม่เข้างานห๊ะ!?
ใช่รถนายรึเปล่าล่ะ หันมามองพี่สิ รถพี่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเนี่ย!” เอสอธิบายเสร็จ
ก็ลดกระจกรถลงรอการตอบรับจากทางฝั่งนั้น... ไม่ช้ากรก็โผล่หน้าให้เห็นจากในรถ
นั่งยิ้มแหยๆโบกมือให้พวกเพื่อนรุ่นพี่ทั้งสาม ก่อนที่รถทั้งสองคันจะปิดกระจกตามเดิม


“อา...ฮะ...พวกพี่ยังอุตส่าห์เห็นกันอีกเนอะ...แหะ...” 
กรไม่รู้จะพูดอะไรดี ป่านนี้พี่หมอทีก็ยังไม่มา...


“ทำไมห๊ะ? นายทำอะไรอยู่..”  เอสถามกร แต่น้ำกลับรีบยื่นหน้าปากเข้ามาใกล้มือถือ
ตอบเสียงดังแทนให้คนที่ทำตัวไม่ถูกอยู่ในรถอีกคันได้ยินชัดๆ
“จะอาร๊ายยยย~ฮ่าฮ่า!! เล่นแอบมาจอดรถอยู่แถวนั้น ฮั่นแน่! มึงอยู่กะใครว้า~~!ฮะฮะ
บอกให้เขาโผล่หน้ามาซะดีๆ..อิอิอิ”

 
ได้ยินเสียงแซวของน้ำดังลอดโทรศัพท์มา กรก็หน้าแดงรีบแก้ความเข้าใจผิด
“โธ่~~พี่น้ำ! ผมจะอยู่กับใครได้เล่า! ยังอยู่คนเดียวอยู่เลยเนี่ย! ไม่อย่างนั้นผมก็
พาเข้างานไปแล้วสิครับ! พี่คิดอะไรอยู่น่ะ! //////*// ”


ถึงตอนนี้เอสเปิดเสียงมือถือให้ได้ยินทั่วกัน ทั้งสามคนต่างแปลกใจ นิกกี้รีบตัดหน้าพวกพี่ชาย
ยื่นหน้าจากเบาะด้านหลังเข้าไปพูดใส่โทรศัพท์ที่เอสถือไว้ใกล้ๆอย่างอยากรู้
“อ้าว แล้วคุณหมอทีล่ะไอ้กร!?”

อีกฝ่ายถูกยิงคำถามหนักใจก็อึกอักชั่วครู่  “เอ่อ...ก็~~ ก็~||||||||| ก็เดี๋ยวพี่เขาก็มา~ (ฮือ)”
ทั้งเอส น้ำและนิกกี้ต่างส่ายหน้าพากันถอนใจ ก่อนที่เอสเตือนให้กรรีบเข้างานไปได้แล้ว

“อย่าลืมนะกร เราต้องขึ้นแสดงกันเป็นคิวแรกเลยนะ! นายต้องโดนรุมถ่ายรูปอีกเยอะ
ไหนจะต้องให้สัมภาษณ์ ไปทักทายผู้ใหญ่ แล้วยังต้องรีบไปเปลี่ยนชุดแสดงอีก...นี่..
คุณหมอทีเขาจะมาแน่เหรอ...”

“มาสิพี่! เดี๋ยวเขาก็มานะ! ขอผมรอพี่หมอตรงนี้อีกแป๊บเดียวเท่านั้น! แล้วผมจะรีบเข้าไป
พี่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ! พี่เอสนะ!”  กรรีบรับปากยืนยันว่าจะอยู่รอหมอทีคนเดียวต่อ

เอสมองหน้าน้ำและนิกกี้ เหมือนจะถามว่าปล่อยมันไว้ดีมั้ย....ก็ได้รับการพยักหน้าจากทั้งคู่
“อืม...ตามใจนายละกัน แต่! ห้ามเบี้ยวงานนะเว้ยกร! ไม่ว่าเขาจะมารึไม่มา ยังไงนายก็ต้อง
เข้างานรู้ใช่มั้ย! กร...”  เอสกำลังย้ำให้เจ้าดารารุ่นน้องนึกถึงเรื่องความรับผิดชอบเป็นหลัก

“ครับพี่เอส...ผมรู้แล้ว ฝากบอกพี่โอบด้วยครับว่าไม่ต้องห่วง ผมไม่หายไปไหนหรอก
เดี๋ยวตามเข้าไปนะครับพี่ ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับ....คือรถคงจะติดพี่เขาก็เลยมาช้า...”
กรตอบเอสไปก็เหมือนปลอบใจตัวเองด้วย

“โอเค.... งั้นเดี๋ยวเจอกันที่โต๊ะเลยแล้วกัน รู้เบอร์โต๊ะแล้วใช่มั้ยพี่โอบบอกนายรึยัง”

“ครับพี่เอส รู้แล้วครับ เดี๋ยวเจอกันครับกัปตัน!..หึ”

“ฮะฮะฮะ เออ! โชคดีนะไอ้ผู้การ.... ขอให้คุณหมอของนายมาเร็วๆ ส่วนพี่ขอตัวพาคุณหมอ
ของพี่เข้าโรงแรมไปก่อนนะเว้ย!ฮะฮะฮะ.... (เพี๊ยะ!!!) โอ๊ย!||||||||| น้ำเจ็บนะ!
คุณตีผมแรงไปแล้ว!  (ไอ้บ้าเอส!พูดบ้าอะไรวะเมื่อกี้ ทะลึ่งนักนะ เดี๊ยะจะอัดให้จากกัปตัน
ขับเครื่องบินไปเป็นกัปตันร้านอาหารซะเลยดีม๊ะไอ้บ้า!!)
เอ๊า!ก็ผมกำลังจะพาคุณเข้าโรงแรมจริงๆนี่น้ำฮ่าฮ่า!!อ่ะโอ๊ะ! โอ๊ย!!น้ำ!…..เออๆ!!เฮ้ยกร!
แค่นี้ก่อนนะ!! …โอ๊ย~! เจ็บๆๆ ไปแล้วครับๆคุณหมอใจร้าย! เฮ้ยนิกกี้คืนนี้นายเป็นตำรวจ
ไม่จับพี่นายห๊ะ ทำร้ายร่างกายพี่เนี่ยเห็นมั้ย!!..”


กรหัวเราะ...ได้ยินเสียงนิกกี้บอกกลัวโดนลูกหลงไม่ยอมเข้าไปช่วยเอส ท่ามกลางเสียง
ทุบตีวุ่นวาย ... หลังวางสายก็เห็นรถของเอสเคลื่อนออกไป กรยังขำคนเดียวส่ายหน้า

“หึหึ สงสัยพี่เอสแกต้องเป็นโรคจิตอย่างที่พี่น้ำชอบว่าแหงๆฮะฮะฮะ ชอบแกล้งแหย่ให้
แฟนตัวเองไล่ตีอยู่เรื่อย.....คิก...................ทำตัวแบบนี้เหมือนใครวะ...?...”

นึกไปนึกมากรก็ต้องหน้าร้อนฉ่า.... เด็กหนุ่มนึกออกแล้วว่าไอ้พฤติกรรมบ้าบอแบบนี้
มีใครชอบทำให้เขาเห็น....  ก็พี่หมอทีนะสิ!! ชอบแกล้งเขาเรื่อย!//////*//


“เฮื่อย!~~......... หลงทางรึไงนะ.... พี่หมอทีครับ......มาเร็วๆซี่..”  กรถอนใจหน้าหมองลง

ไม่อยากจะคิดว่าคนที่เขาคุยด้วยทุกคืน คิดถึงทุกวัน..อยากพบอยากเจอทุกคืน...ทุกวัน...

จะไม่อยากมาพบเขาบ้างเลย....   หรืออีกฝ่ายไม่เห็นว่าเขาสำคัญพอ...


...............................................


................................

.............

....... ภายในงาน... หลังจากที่เอส น้ำ และนิกกี้ฝ่าด่านนักข่าวและหอบของขวัญจากแฟนคลับ
ออกมาได้ ทั้งสามคนก็เข้ามาภายในงาน เอสทักทายเหล่าเพื่อนดาราที่แต่งตัวมากันอย่าง
เฉิดฉาย มีตั้งแต่แต่งเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ โจรห้าร้อย กินนรี พืชผักผลไม้ไปยันแม่ค้าขายเงาะ..

งานนี้แม้แต่บรรดาแขกผู้ใหญ่ก็ยังแต่งแฟนซีเพื่อสร้างสีสันแห่งความสนุกสานให้กับงาน
หลังจากไปทักทายผู้ใหญ่ ให้สัมภาษณ์กับนักข่าวที่อยู่บริเวณภายในสถานที่จัดเลี้ยงกัน
พอหอมปากหอมคอแล้ว สายตาของหนุ่มๆทั้งสาม ก็ได้มาประสบพบเจอเข้ากับ
คุณแอร์โฮสเตสสาวสวย(แต่อ้วนและไม่แคร์สายตาผู้ใด.. ) พี่โอบนั่นเอง!


โอบในชุดแอร์สาวเครื่องแบบสีฟ้ากระโปรงมินิสเกิร์ตสั้น ผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้ม
ติดเข็มกลัดสวยของสายการบิน(ปลอมๆ) ใส่รองเท้าส้นสูงสีดำเงาวับ แต่งหน้าโฉบเฉี่ยว
สะบัดวิกผมบ็อบดำสั้นแล้วเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเก๋(พร็อพประกอบ..) ราวกับเป็น
นางแบบท็อปโมเดลที่กำลังเดินแบบอยู่บนแคทวอล์คก็ไม่ปาน

สาวเจ้าเนื้อรีบตรงดิ่งมาหา พูดคุยกรี๊ดกร๊าดกับพวกหนุ่มๆใกล้ๆด้วยรอยยิ้ม  ไม่ลืมถามถึง
ดาราหน้าใสในสังกัดและแขกอีกคนทันที  “ว้าวๆๆๆ!!!////// หล่อ! เริ่ด!!! เลิศค่า~~!!!
อ๊ายฮะฮะฮะฮะ ดีมากกก ทั้งสามคนน่ารักมว๊ากก เอ้อ! แล้วว่าแต่เห็นเจ้ากรบ้างรึยัง!?
พาคุณหมอทีมาด้วยรึเปล่า!!? พี่อยากเห็นสุดๆ!/////”

“มันมาถึงแล้วล่ะพี่...แต่รอคุณหมอทีอยู่นอกโรงแรมน่ะ” เอสยักไหล่บอก ขณะที่มีทีมงานเข้ามา
พาทุกคนเดินไปที่โต๊ะซึ่งจัดไว้ให้

โอบสงสัยจึงถามต่อ  “อ้าวเหรอแล้วทำไมมันไม่เข้ามาก่อนเล่า เดี๋ยวค่อยออกไปรับเขาทีหลัง
ก็ได้นี่นา.. เดี๋ยวก็มาเตรียมตัวขึ้นเวทีไม่ทันหรอก!”

คนหล่อหันไปมองหน้าคนรักกับน้องชายยิ้มๆอย่างรู้กัน ก่อนจะหันมาแก้ตัวให้เจ้ารุ่นน้อง
“หึ  ช่างมันเหอะพี่ มันคงกลัวว่าคุณหมอเขาจะไม่กล้ายืนอยู่หน้าโรงแรมคนเดียวม้างงง
คนออกจะเยอะแยะขนาดนั้น ..ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับพี่เดี๋ยวมันก็เข้ามาแล้วล่ะ”

“แต่ไอ้เอส...พี่ว่าไปตาม..”  เสียงโอบถูกขัดขึ้นทันที ด้วยการหาเรื่องอื่นมาพูดเบี่ยงประเด็น

“แหมวันนี้สวยจังนะครับพี่โอบ!”  นิกกี้ยิ้มกว้าง ถอดหมวกออกก่อนทำท่าโค้งอย่างมีมาด
ให้สาวตุ้ยนุ้ยที่วันนี้จัดเต็ม  “คุณแอร์คนสวยครับ! หมอขอชาร้อนสักแก้วสิคร้าบบบ/////ฮะฮะ” 
น้ำแกล้งเล่นอีกคน ทำเอาโอบเขินแกล้งบิดไปบิดมาก่อนจะหัวเราะ

“แหมสวยใช่มั้ยล่ะยะโฮะๆๆ พี่นะแต่งตั้งแต่ไก่โห่โน่นแน่ะฮะฮะฮะ
เดินแบบอยู่ในบ้านตัวเองตั้งครึ่งวัน!/// ชอบเป็นบ้าฮะฮะ”

เอสขำความบ้ายอของผู้จัดการตัวเองจึงถอดหมวกโค้งให้แล้วทำพูดชมอย่างนิกกี้บ้าง

“สวัสดีครับนางคว้า..”

“นางฟ้าย่ะ!/////*//”

“ผมกัปตันเอสครับ”

“ดิฉันแอร์โอบค่ะ!/////โฮะๆๆๆ”

“เอ่อแล้ว... ไม่ทราบว่าแอร์กี่เอ๊ย!! คุณแอร์โอบพร้อมที่จะบินแล้วรึยังครับ
เอ๊ะ! แล้วนี่คุณจะบินขึ้นรึครับ!? ผมเกรงว่าคุณจะเป็นสาเหตุให้เครื่องผม
ตกระหว่างทางนะครับ!” 

“ไอ้เอส!!!///////*/// ชั้นหนักแค่กี่โลเองยะ! ไม่ใช่สิบล้อนะ! เครื่องบินเขายัง
ทุกของหนักได้เป็นตันๆ!”     

“แล้วพี่หนักกี่ตันล่ะ..........คึคึคึ....(ไม่กล้าตอบอ่ะดิ)”

“...........ฮึ่ม!!!////////*/// แก๊~! แก!ไอ้~~~~!....”   พี่โอบทำตาอาฆาตใส่ แต่แล้ว
เธอก็ต้องหันไปส่งยิ้มให้คนที่เข้ามาทักเป็นระยะๆ ถึงแม้ในใจนั้นอยากจะเอา
กระเป๋าเดินทางไล่ฟาดเอสก็ตามที


น้ำและนิกกี้อมยิ้มให้เอส ที่แอบหันหน้าไปขำผู้จัดการส่วนตัวของเขา
 พวกเขารู้ดีว่ากร คงตื่นเต้นที่จะได้เจอกับคุณหมอทีมาก จึงรีบชวนพี่โอบคุยเรื่องอื่นต่อ
ให้ลืมเรื่องตามกรเข้างานไปเสียดีกว่า ไม่อยากไปขัดจังหวะการเจอหน้าของสองคนนั้นหรอก


“อ้าวแล้วยัยบิวกับก๊อปล่ะพี่? ยังไม่มาอีกเหรอ เฮ้อ! ยัยสองคุณนายสายตลอด!!”
เอสพูดลิ้นยังไม่ทันเข้าปาก ก็สะดุ้งเมื่อมีมือดีมาตบหมวกเครื่องแบบกัปตันของเขาเสียหล่น
จากข้างหลัง    “นินทาชั้นให้มันน้อยๆหน่อยนะยะ!!”  บิวที่อยู่ในชุดพยาบาลสาว
เครื่องแบบสีขาวน่ารักยืนท้าวสะเอวแยกเขี้ยวใส่เจ้าเพื่อนปากไม่ดี  มีน้องก๊อปในชุด
เครื่องแบบทหารสีเขียวลายพร้อยไปทั้งตัว ยืนกอดอกมาดเข้มมีปืนยาว(ปลอมๆ)
สะพายข้างมาด้วย  (หากสังเกตดูดีๆแล้วหน้าน้องก๊อปจะหงิกเล็กน้อยเพราะวันนี้ต้องแต่งเป็นทหาร)

“ใช่ๆใครว่าก๊อปกับเจ้มาสาย! เขามากันก่อนตั้งนานแล้วจ้า! ไปห้องน้ำกันต่างหาก
พี่เอสนั่นแหละที่มาช้า~~! เป็นเต่า! ดูซิ.......แหม~พาแฟนน้องก๊อปมาสาย
ไปด้วยเลยเห็นมั้ยอ้า!///// คิก...น้องนิกค้าบบบ วันนี้หล๊อหล่อเนอะ(กรี๊ดดดด)” 

แต่คำชมจากก๊อปเล่นเอานิกกี้สะดุ้ง  “อุ้ย!||||||| อ่า....ขะขอบคุณที่ชมครับพี่ก๊อป..แหะๆ...” 
ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนเกาะไหล่เลื้อยมือหาอยู่ด้านหลัง ก็ยังเห็น
สายตาหวานเชื่อมแบบปลาบปลื้มมาดนายร้อยตำรวจของเขาส่งมา....

เจ้าหนุ่มตี๋รีบทำฉีกยิ้มตาหยีสู้ส่งตอบไป ขณะที่ในใจก็นึกว่า เขาต้องโดนทอดสะพาน
อันน่ากลัวนี้มาให้ เพราะเจ้ากรไม่อยู่แท้ๆเลย|||||||||| (555...)

พี่โอบได้ยินที่ก๊อปพูดฉอเลาะกับนิกกี้ก็รีบกระซิบเตือน  “ว้ายนายทหารก๊อปแม้นแมนค่ะ!|||
|||||||| ระวังใครมาได้ยินเข้านะค่ะ แอร์โอบช่วยไม่ได้นะค่ะคุณน้องขา รักษามาดเดี๋ยวนี้!”

“นั่นสิๆนี่นังก๊อป! เอามือออกจากบ่าน้องนิกเดี๋ยวนี้นะยะ! มานั่งข้างชั้นกับพี่โอบเลย!”
บิวรีบถลึงตาดุ เอสก็หันไปช่วยแกะมือก๊อปออกจากตัวนิกกี้ที่นั่งเกร็งเหงื่อตกให้
แล้วลากตัวให้ไปนั่งทางฝั่งผู้หญิงซะ  ก๊อปยังบ่นกระปอดกระแปดอยากนั่งข้างนิกกี้มากกว่า   
เจ้าหนุ่มตี๋เหลือบไปมองดูพี่ชายที่เอาแต่หัวเราะอย่างหมั่นไส้นัก คนอื่นเขาช่วยกันแท้ๆ
แต่พี่ตัวเองไม่ช่วยอะไรเล้ย....

แล้วเอสก็ทำกระแอมกระไอว่าก๊อป
“น้อยๆหน่อยไอ้ก๊อป ชมแต่นิกกี้ได้ไง แล้วพี่แกล่ะ (ชี้ที่ตัวเอง)” 

“โอ๊ยพี่เอสอ่ะเหรอ! ก็หล่ออ่ะนะ เป็นกัปตันสายการบินไหนอ่ะครับ? ที่เดียวกับพี่โอบรึเปล่า”

“สายเดียวกันนั่นแหละ! (ต้องแต่งเป็นกัปตันเพื่อเป็นพร็อพให้พี่โอบ...เพราะพี่โอบ
อยากแต่งเป็นแอร์นิ)  แกจะขึ้นเครื่องมั้ยล่ะ พี่จะขับไปส่งให้! เคยได้ยินว่าแกอยากจะเป็น
คลีโอพัตราไม่ใช่ เฮ้ยเดี๋ยวพี่ถีบแกลงให้แถวๆทะเลทรายซาฮาร่าดีมั้ยไอ้ก๊อป!?555”

“(อ๊ายยย!!!) พี่เอส!!! ถ้าน้องก๊อปอยากจะบิน ให้ตายก็ไม่ไปกะพี่หรอก!” (.. แค่เห็นแอร์
ก็ไม่กล้าไปด้วยแล้วล่ะ... ยิ่งนักบินปากแบบนี้ขืนไปชั้นต้องโดนกัดตายแน่ๆ||||||||||*||)

“แต่ว่าวันนี้แกก็หล่อมากนะไอ้ก๊อป..คิกๆๆ คนอะไรวะเข้ากับชุดทหารเป็นบ้าเลยว่ะ!ฮ่าฮ่าฮ่า”

“พี่เอส!!//////*// ไม่ต้องมาชมเค้า! เอ๊ยผมแบบนี้เลยนะ! ยิ่งเกลียดอีชุดนี้อยู่!! บ้าที่สุดเลย!
ทำไมน้องก๊อปจะต้องมาแต่งตัวเป็นทหารผ่านศึกเยี่ยงนี้ด้วยนะ! คนเขาออกจะดูบอบบาง!
อ่อนแอ! แหแฮ! น่าทนุถนอมจะตายไป! ไม่เห็นมันจะเหมาะกับก๊อปตรงไหนเลยอ่ะ!-*- ”

ดาราหน้านวลที่เข้ากับชุดทหารหาญอย่างน่าประหลาดบ่นเรี่ยราด หงุดหงิดกับชุดที่ไม่มี
ประกายเพชรหรือสิ่งใดมาทำให้ร่างกายหล่อนวิบวับได้เลย

บิวเห็นก๊อปยังคงไม่พอใจกับชุดของตัวเองจนวันนี้ก็ขำ แอบขยิบตาให้เอส ส่งซิกให้
เอียงหูไปฟังเธอบอกความลับของก๊อปใกล้ๆ  “ นี่รู้มั้ย! ฮะฮะที่นังก๊อปมันต้องใส่ชุดทหารมา
เพราะพอพ่อกับแม่มันรู้ว่าจะแต่งแฟนซีเป็นชุดเครื่องแบบเท่านั้นล่ะ! เขาก็รีบหาชุดนี้มาให้
มันใส่มางาน!ฮ่าฮ่าฮ่ามันเลยต้องยอมแต่งมา เพราะพ่อแม่อยากเห็นน่ะ!
เมื่อก่อนเขาเคยหวังไว้จะให้นังบึ๊กนี่มันเป็นทหาร!55555 แต่ตอนนี้ที่เป็นได้! อะไรค่ะ!
ก็กระเทยเถื่อนเที่ยวเพ้อเจ้อไปวันๆฮ่าฮ่าฮ่า!!!////////” 

“อุ๊! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!!!”  เอสหัวเราะเสียท้องแข็ง ไม้แพ้คนเล่าที่ตัวงอไม่แคร์สายตา
แค้นเคือง ค้อน งอนจนหน้าบูดของคนที่ถูกนินทาระยะเผาคน ก๊อปออกอาการกระฟัดกระเฟียด
แต่ก็ทำมากเกินงามไม่ได้ เพราะงานนี้คนเยอะมาก อาจจะมีใครสังเกตเห็นอาการกระเดียด
ไปทางสาวของเขาก็ได้  ได้แต่พยายามเอื้อมมือจะไปไล่หยิกท้องคนหล่อกับเพื่อนรุ่นพี่สาวให้ได้


“เอาน่าๆ!! ก๊อปยังไงแกก็ยังน่าทนุถนอมนะจ๊ะ! ชั้นยังอยากถนอมแกเลย
แต่เป็นถนอมอาหารนะ!ดองเค็มไปเลยดีมั้ย!ฮ่าฮ่าฮ่า”  บิวยังไม่เลิกเล่น เอสก็ช่วยเสริมอีก 
“เฮ้ยอย่างมันต้องแร่เนื้อ!เอาเกลือทา! เสร็จแล้วค่อยตากแห้ง! ห่อใบตอง!
เผาไฟไปเลยดีกว่าว่ะฮ่าฮ่าฮ่า!!!!”

“หืม!/////////*// แบบนี้ไม่ต้องมาถนอมกันแล้วล่ะ ฆ่าก๊อปให้ตายไปเลยไป!หึย~!
พี่น้ำ!!! พี่น้ำนะไม่ช่วยน้องเลย! พอกันหมดทุกคนเลย! -*- ”  ก๊อปว่าน้ำ น้ำก็ได้แต่ขำ
ทุกคนที่โต๊ะเลยยิ่งพากันหัวเราะไปด้วยใหญ่ กับการโดนรุมกลั่นแกล้งของน้องก๊อป


ตอนนั้นเอง....ที่มีเสียงคนอื่นหัวเราะแปลกปลอมเข้ามาด้วย

“ฮ่าฮ่าฮ่า///// อ่ะแฮ่ม! หึหึ...(ยิ้ม)  สวัสดีครับทุกคน 55 หาตั้งนานแน่ะ เจอซะที”

มีคำทักทายที่น้ำเสียงฟังคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมอง..

[tsktonight]

ตอนที่53 อย่าปล่อยให้รอเก้อ...(หลัง)





“ฮ่าฮ่าฮ่า///// อ่ะแฮ่ม! หึหึ...(ยิ้ม)  สวัสดีครับทุกคน 55 หาตั้งนานแน่ะ เจอซะที”

มีคำทักทายที่น้ำเสียงฟังคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมอง..


ก๊อปเป็นคนแรกที่ตาโตร้องทักอย่างสุดแสนจะดีใจ นำคนอื่นๆ  “อุ้ย!!! (กรี๊ดดดด///////)
คุณครู! ครูโจ้!มาด้วยเหรอครับเนี่ย!! โหย~ ก๊อปดีใจจังเลยอ่ะครับ!//////”
(มาให้กำลังใจชั้นถึงที่เลยเหรอเนี่ย ช่างน่าร๊ากอะไรอย่างนี้นะผู้ชายคนนี้
ยกใจให้ดีมั้ยนี่! อิอุอิอุ..)  ว่าแล้วน้องก๊อปก็ตั้งท่าจะลุกจากที่ไปพาครูโจ้มานั่งข้างๆตน
แต่เขาก็ถูกพี่โอบและบิวดึงตัวไว้ให้ลุกไม่ขึ้น สองสาวส่งสายตาดุๆเตือนดาราหน้านวล
ให้เก็บกิริยา.. รีบพากันเบรกก๊อปเอาไว้ได้ทัน งานนี้ก๊อปจึงต้องจำใจยอมนั่งอยู่ตรงกลาง
ระหว่างสองสาวต่อไป  (เซ๊งเซ็งค่ะ.....แห้วแดกอีกแล้วกู....)


โจ้ คุณครูสอนเต้นรูปหล่อที่ตรงเสป็คน้องก๊อปสุดๆ...(อีกแล้ว...) 
ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคนในชุดแฟนซีที่ทำเอาดาราหน้านวลแทบกรี๊ดสลบอยู่ในใจ..
นั่นคือ.....ชุด รปภ.  หรือยามนั่นเอง...

( ก๊อป : ยามที่หล่อที่สุดในสามโลกของช้าน! อร๊ายยยๆๆ มีกระบองด้วยยยยอ่ะ!
ชอบอ่ะ! //////กดไลฟ์ๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด)


ทุกคนยิ้มแย้มทักทายโจ้ แต่ก็ยังประหลาดใจ เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินว่าครูโจ้
จะมางานนี้ด้วย  “ชั้นเป็นคนชวนโจ้เขามาเองแหละ”  พี่โอบยิ้มเฉลย

“พี่คิดว่าโจ้เขาน่าจะได้มาดูผลงานตัวเอง แล้วก็มาเป็นกำลังใจให้เจ้าลูกลิง เอ๊ยลูกศิษย์
ของตัวเองด้วย 55แต่กว่าเขาจะตัดสินใจได้นะ ก็เมื่อเช้านี้เอง มัวแต่เขินอยู่นั่นแหละ!
เจอดารา เจอนักข่าวบ่อยๆ อีกหน่อยเดี๋ยวก็ชินไปเองนั่นแหละ เหมือนน้องน้ำ
กับน้องนิกไงเนอะ ฮะฮะ เป็นไงจ๊ะเมื่อกี้ไปให้สัมภาษณ์นักข่าวมาเรื่องโชว์วันนี้ โอเคมั้ย”

บิวกับก๊อปรีบพูดแซวพร้อมกันจนโจ้เขิน  “แหมดังใหญ่แล้วนะคุณครู!!ฮะฮะฮะ”

“โธ่ไม่หรอกครับ////// ฮะฮะ เอ่อทุกอย่างโอเคดีครับพี่โอบ.... อืม...เอ...”
โจ้เกาหัวตัวเองแก้เขิน แล้วดูเหมือนเขาจะลืมอะไรบางอย่างไป นึกไม่ออกจนหยุดพูดไปเอง..

หนุ่มหน้าตี๋ในชุดเครื่องแบบนายร้อยเต็มยศนั่งหันซ้ายแลขวา ดูลุกลี้ลุกลนมองไปรอบตัว
ก็เจอแต่คนที่เคยเห็นหน้าในทีวีแต่งตัวประหลาดๆทั้งเดินทั้งนั่งทั่วงานให้พล่านไปหมด
“แหะ... แต่พี่โอบครับ ไอ้ที่บอกว่าชินนี่... ////// ผมว่าพี่น้ำเขาคงชินแล้วล่ะครับ ดูดิครับ!
นั่งเลี้ยงปลาในมือถือพี่เอสอยู่ได้.. แต่ผมนี่สิครับ ทุกคนครับผมชินแต่กับพวกพี่ๆนะครับ
กับคนอื่นน่ะ ผมไม่ชินน้า~~ แหะๆ ตื่นเต้นเอาเรื่องเหมือนกันนะครับเนี่ย”  นิกกี้ยิ้มแหยๆ
ก่อนยกแก้วน้ำดื่มตรงหน้าขึ้นมาจิบแก้เขิน ผิดกับพี่ชายที่นั่งกระดิกขาเล่นเกมส์
โอบขำรู้สึกเอ็นดูพวกเด็กหนุ่มนัก..

ครูโจ้เดินมาเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างหนุ่มตี๋ “แหะ..เหมือนพี่เลยครับน้อง....นิกกี้ใช่มั้ยครับ (ยิ้ม)
พี่เคยเห็นรูป คุณน้ำเคยเอาให้ดูครับ บอกว่าน้องชายตัวโตเหมือน อ่ะ เอ่อ...ฮะฮะ
 (ควายป่ายักษ์แอฟริกา..)  อืม..หน้าไม่เหมือนกันเลยสักนิดจริงๆด้วยนะครับเนี่ย555” 


“โหยนี่พี่น้ำเขาไปเผาอะไรผมไว้บ้างครับเนี่ย! ” นิกกี้สวัสดียิ้มทักทายโจ้ ก่อนเหล่หางตา
มองพี่ที่นั่งข้างกันอย่างระแวง  น้ำได้ยินก็ทำเป็นยิ้มมุมปากก่อนจะส่งมือถือคืนให้เอส
แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องตาน้อง 
“เปล่าเลยๆ!! กูแค่บอกว่ามึงอ่ะ เล๊ววววว เลวววววว ... เท่านั้นเอง5555”

“โห~!!!พี่อ่ะ!///////*//ครูโจ้อย่าไปเชื่อเขานะครับ! พี่น่ะชอบใส่ร้ายป้ายสีผม!!”


ครูโจ้อดหัวเราะไม่ได้ เห็นสองพี่น้องสนิทและรักกันดีอย่างที่ได้ยินมาจริงๆ
“ฮะฮะ คุณน้ำอยากเป็นหมอเหรอครับ ถึงใส่ชุดหมอมา..”  โจ้ถามเล่นยิ้มๆ
น้ำแต่งเป็นคุณหมอแล้ว ยิ่งส่งให้บุคลิกดูยิ่งเป็นคนน่ารักแบบขาวสะอาดสะอ้าน
 
“หึ .. ไม่หรอกครับ เอสเลือกให้นะ (เจ้ารูปหล่อเขาได้ยินก็แอบหันมายิ้ม ขยิบตาให้เล็กน้อย)
ผมรู้ตัวดีน่ะครับ ไม่เคยคิดอยากเป็นหมอเป็นหมาอะไรเล้ย ขืนไปรักษาคนไข้คงตายหมด
ฮ่าฮ่าฮ่า!!! หมอเขามีไว้รักษาครับ แต่ถ้าเป็นผมเนี่ยถนัดทางทำลายมากกว่าฮะฮะ.. อ้าวแล้ว
ครูโจ้ล่ะครับ…อยากเป็นยามเหรอ?”  เสียงหวานพูดเจื้อยแจ้วใส่ หัวเราะตาเป็นประกาย
ดูน่ารักดี จนทุกคนนั่งมองน้ำพูดไปก็อมยิ้มไป

“โธ่คุณน้ำครับ 55 ผมไม่ได้อยากเป็นยามหรอกครับ พอดีมันกะทันหัน ผมหาชุดมาได้
สองชุดน่ะครับ มีชุดยาม กับชุดบุรุษไปรษณีย์ แล้วผมใส่ชุดบุรุษไปรษณีย์ไม่ได้
มันไม่มีไซส์น่ะครับ ก็เหลือแต่ชุดยามนี่ล่ะ แหะๆ//////”  โจ้มองหน้าทุกคนยิ้มแหยๆ
พอทั้งโต๊ะได้รู้ที่มาที่ไปของชุดเครื่องแบบเขาเลยได้ฮา


น้ำยิ้ม.. บอกขอบคุณที่คุณครูมาให้กำลังใจพวกลูกศิษย์ไม่เอาไหน
“ผมดีใจนะครับที่เห็นโจ้ในงานคืนนี้ด้วย  ดีแล้วล่ะครับ เอสจะได้อุ่นใจ
เกิดเต้นพลาดตรงไหน ก็ยังมีคุณครูคอยช่วยเป็นกำลัง กำกับให้อยู่ข้างเวที”

“ไม่หรอกครับ พวกเขาน่ะเต้นเก่งกันจนผมไม่ต้องคอยช่วย คอยบอกอะไรให้แล้วล่ะคุณน้ำ”
โจ้พูดยิ้มๆ แอบเหล่มองหน้าพวกลูกศิษย์ของเขาก็เห็นพากันยิ้มกริ่มที่ถูกชม... แต่แล้ว
เขาก็รู้สึกตัว ว่าลืมอะไรไปได้!  “จริงสิครับผมลืมไปเลย!!มีนักข่าวอยากสัมภาษณ์พวกเรา
ก่อนขึ้นการแสดงโชว์พร้อมหน้ากันน่ะครับ ผมนี่มันขี้ลืมอยู่เรื่อย เมื่อกี้ก็ลืมเบอร์โต๊ะ
ต้องหาตั้งนาน เอ่อ คุณเอส คุณก๊อป ผมแล้วก็น้องกรด้วยนะครับ! แต่เอ๊ะ...นี่ผมยังไม่เห็น
น้องกรเลยนะครับ กรเขายังไม่มาอีกเหรอครับ!?”

คำถามด้วยอาการตื่นเต้นจากครูโจ้ ทำให้ทุกคนอ้ำอึ้ง...
ก็เจ้าตัวดีน่ะมาถึงตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่ยอมเข้ามาข้างในงานเพราะมัวแต่คอยหมอที...

พี่โอบร้อนใจ “ตายจริง! จะว่าไปเจ้ากรยังไม่เข้ามาเลยนะ! พิธีกรขึ้นเวทีไปแล้วนั่น!!
ท่าทางใกล้จะเปิดงานเต็มที ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย!”

บิวสังเกตเห็นนักข่าวในงานพากันเดินมาที่โต๊ะนี้ก็รีบสะกิดบอกโอบ  “อุ้ยพี่โอบๆ
นั่นนักข่าวมาทางนี้กันแล้วค่ะ สงสัยมาตามตัวเจ้าพวกนี้ อย่างที่ครูโจ้ว่าแน่เลย”

ผู้จัดการดาราสาวอ้วนในชุดแอร์แสนสวยจึงรีบสั่งทันที “เอส! ก๊อป! โจ้! ช่วยรับหน้าแทน
เจ้ากรให้ทีนะ พี่จะรีบโทรจิกให้มันเข้างานมาซะที!”   พูดเสร็จโอบก็โทรหากรทันที


นักข่าวจากทางช่อง8เอง จากนิตยสารชื่อดังและรายการข่าวกลุ่มหนึ่ง เข้ามาขอเวลาสัมภาษณ์
เรื่องโชว์แรกของหนุ่มๆทั้งสามคนที่มารวมตัวกันเฉพาะกิจเพื่อมอบเป็นของขวัญอวยพร
ให้กับช่องที่จัดงานฉลอง 
ดาราหน้าหล่อต้องออกหน้ารับมือกับพวกนักข่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เอ่อได้ครับได้ ป่ะก๊อป! ครูโจ้ครับ!  เอ่อคือ...ผมว่าเชิญทุกคนทาง......มุมโน้นดีกว่านะครับ!
 มีซุ้มดอกไม้สวยๆเป็นฉากหลังด้วย55 ”  เอสพยักหน้าชวนออกจากโต๊ะที่นั่งอยู่ เพราะเขา
ไม่อยากให้นักข่าวทั้งหลายได้ยินว่าพี่โอบกำลังโทรตามเจ้าดาราหน้าใส

“เอ๊ะ!?เดี๋ยวๆๆค่ะ แล้วน้องกรล่ะค่ะพี่เอสขา~/////”  นักข่าวสาวคนหนึ่งถามเสียงอ้อน
ยังไม่ครบทีม จากที่ได้ข่าวมาเขาต้องเต้นกันสามคนนี่....

เอสในมาดกัปตันหนุ่มรูปหล่อส่งยิ้มให้ขณะเดินไป “อ๋อคือ...55พอดีวันนี้น้องกรเขา
ติดธุระนิดหน่อยครับ ตอนนี้เลยอยู่ระหว่างกำลังเดินทางมาครับ สักพักก็คง
จะมาถึงแล้วล่ะครับ เอาเป็นว่าตอนนี้ถ้าเกิดใครอยากรู้อะไรเรื่องการเต้นของน้องกร...
ถามผมมาได้เลยครับ! เดี๋ยวผมจัดการเผาให้เอง555”  เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ดี


… น้ำมองตามเอสที่ชวนเพื่อนต้อนนักข่าวไปทางอื่น หนุ่มน่ารักถอนใจ หันมามอง
ทางพี่โอบที่เริ่มหงุดหงิดหน้าเสียมากขึ้นทุกที เพราะกรไม่ยอมรับสายเธอ... 
น้ำได้แต่พึมพำด้วยความเป็นห่วง 

“คุณหมอที.... คงไม่ปล่อยให้เจ้ากรต้องรอเก้อนะ...”


.....................................

.....................

.........


***********************


.....................

..........


“พี่หมอที.... ทำไม..........ทำไมพี่.................ไม่มา....”  เสียงพึมพำพูดเบาๆกับตัวเอง
ตอกย้ำให้คนพูดเสียใจ.... กรยังคงนั่งอ้างว้างคนเดียวอยู่ในรถ...

นานเกินไปแล้ว... รอนานเกินไปแล้ว... โทรหาก็ไม่ติด ได้แต่กังวลอยู่แบบนี้....
ในอกเหมือนมีอะไรทิ่มแทงจนเจ็บแปลบ

ความรู้สึกผิดหวัง ถาโถมจนน้ำตาคลอเบ้า แต่เขาไม่ควรร้องไห้.....

“ไม่ใช่เด็กผู้หญิงสักหน่อย!...ฮึก... อย่าร้องนะไอ้กร!”  บอกตัวเองด้วยเสียงที่สั่นนิดๆ

เด็กหนุ่มรู้ดี มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่เขาจะเศร้าได้..... ยังมีเรื่องสำคัญต้องทำต่อจากนี้

เขาต้องเข้าไปในงาน ต้องไปสร้างรอยยิ้ม สร้างความสุขให้ทุกคนที่รัก และรอคอย

จะได้เจอเขา ....ไม่ควรมาเสียเวลารอคนผิดสัญญาอย่างนี้เลย

“อย่าเสียใจไปเลยไอ้กร.....พี่เขาไม่ได้อยากมาเจอมึงเลย...สักนิด..........” 
ยิ่งพูดปลอบใจตัวเอง ก็ดูเหมือนจะยิ่งทำให้ตัวเองเสียใจเข้าไปอีก...


“ครืดดดด~~~ตรื้อตรื้ดดดดดๆๆๆ”..... เสียงมือถือดัง กรสะดุ้งเล็กน้อยออกจากภวังค์
ก่อนจะตาโต คิดว่าอาจเป็นพี่หมอทีโทรเข้ามา เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง แล้วก็ต้อง
ผิดหวังอีกครั้ง...... “ พี่โอบ.....เฮ้อ~||||||||||||”  กรพูดอะไรไม่ออกอีก ถอนหายใจ แล้วขยับนิ้ว
อย่างชั่งใจ ก่อนจะกดตัดสายทิ้งไป…  ยังไงเสียเขาก็ต้องเข้าไปเจอพี่โอบในงานอยู่แล้ว
ขี้เกียจต้องโดนด่าหลายรอบ ตัดสินใจไม่รับสายพี่แกดีกว่า...

กรดูเวลาในมือถือ.... เขาจะสายไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ถึงจะอยู่ในอารมณ์เสียใจมากแค่ไหน

ก็ต้องตัดใจ.....


ก๊อกๆๆๆ!!!!..........

เสียงเคาะกระจกรถดังรัวอยู่ข้างหู เล่นเอาดาราหน้าใสสะดุ้ง
รีบหันไปมองดูตาโตอย่างตกใจ มีคนมา!

ผู้ชายน่าสงสัยที่สวมแว่นตาหนาเตอะอันเบ้อเร่อ ไว้ผมปรกหน้าปรกตา
แต่งตัวเรียบร้อยสวมเชิ้ตผูกไทด์แต่ใส่เสื้อกราวน์คุณหมอทับ
กำลังส่งยิ้มให้เขาภายใต้หน้ากากอนามัยผืนโต....... แสนจะคุ้นตา
จะเป็นใครไปได้ นอกจาก........


“พี่หมอที!!!/////”   


กรเลือกไม่ถูกว่าจะยิ้มหรือหัวเราะ จึงทำมันทั้งสองอย่างพร้อมๆกัน
ในที่สุดพี่หมอทีก็มา! เขาไม่ได้ถูกทิ้งให้รอเก้อ … หัวใจของกรที่เคยห่อเหี่ยว
ตอนนี้มันกำลังพองโต  เด็กหนุ่มรีบขยับตัวไปเปิดประตูรถด้านคนนั่งข้างๆให้ทันที 
พี่หมอทีของเขาก็รีบเข้ามานั่งด้านในเช่นกัน.. 


“รอนานมั้ยเจ้ากุ้งแห้ง...ฮะฮะ..โทษทีนะ..” 

“หืมมมมม~~!....(จะร้องไห้อยู่แล้วโว้ยยยย!).............เอ่อ......
 .....ไม่หรอกครับ////////.... ไม่นานเลย....”   

“งั้นก็...เอ่อ...เข้าไป....เลยมั้ย?”

“เอ่อครับ ....แต่!พี่ครับ...นี่พี่คิดจะใส่แว่น...ใส่ผ้าปิดปากเข้างานแบบนี้เลยเหรอครับ
ไม่เห็นต้องใส่เลยอ่ะ..............///////ถอดออกเถอะนะครับพี่” 

แต่เสียงอ้อนๆนั้นทำคนฟังหน้าถอดสี!

เทพพิชัยที่ปลอมตัวเป็นคุณหมอกำมะลออีกครั้งต้องผงะ ถอยหน้าหนีจากมือกรที่ยื่นมา
หวังดึงผ้าปิดปากของเขาออก ซ่อนอาการตกใจแทบแย่  “มะไม่ได้นะ!!!|||||||||||”

เสียงห้ามอย่างตกใจของอีกผ่ายทำให้เด็กหนุ่มชะงักมือ ขมวดคิ้วยุ่ง สงสัยอย่างแรง..

“ทำไมล่ะครับ?” 

“ คือ! ก็! เอ่อ!! พี่..... อายเขาน่ะ!!! ...คนเยอะแยะไปหมด กรให้พี่ใส่เข้าไปเถอะนะ!”

“แหม///// ขี้อายด้วยเหรออย่างพี่เนี่ย... ก็ได้ครับใส่ไว้ก็ได้....แต่...”

“ตะแต่อะไรกร!?”

“.......แต่ตอนนี้..... ก็มีแค่ผมคนเดียวนี่นา....พี่ครับ......ถอดหน้ากากออก
ให้ผมดูหน่อยไม่ได้เหรอครับ....นะพี่หมอทีนะ//////”

“เฮ้ย!|||||||||||||”

“นะ.......///// นะพี่ครับ...”

เทมสะดุ้งเฮือกถอยหนีกรจนติดประตูรถ แม้จะปฏิเสธ หาข้ออ้างมาอ้างก็แล้ว
แต่เจ้ากุ้งแห้งนี่มันช่างตื้อจริงๆ เล่นขยับตัวตามเขามาพร้อมรอยยิ้มที่อ้อน
จนคนมองนั้นใจไม่ดี ....

มือของกรเคลื่อนเข้าไปสัมผัสกับใบหน้าด้านข้างคุณพี่หมอทีสุดที่รัก
แต่ดันมีหน้ากากผ้ามากั้นกลางระหว่างผิวเนื้อไว้เสียได้... เด็กหนุ่มอมยิ้มเจ้าเล่ห์...
อย่างนี้มันต้องดึงออกซะ!






tsk.tonight…TBC.

***สวัสดีค่า^^ วิมาอัพต่อให้แล้วนะจ๊ะ ไม่ยาวมากอย่างที่เห็นค่ะ เพราะกลัวว่า
มันจะทำให้แฟนๆต้องรอกันนานจนเกินไป แหะๆ ทุกคนคงทราบดีจากตอนที่แล้ว
ว่าวิป่วย หายหน้าไปนานหน่อยขออภัยนะค่ะ ช่วงหน้าหนาวเป็นช่วงลำบากลำบนของวิค่ะ
แพ้อากาศแบบนี้ ก็เป็นภูมิแพ้นิ ยังไงก็ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ(รักเสมอต้นเสมอปลาย)


ตอบกันให้หายคิดถึง^^

 choijiin //ขอบคุณที่แวะมาจิ้มมาดันนะจ๊ะ^^
ดีใจที่สนุก วิก็ชอบน้องน้ำเขาม๊ากมากค่ะ เป็นไงค่ะพี่เอสเหมาะกับ
ชุดกัปตันมั้ย ตื่นมาอ่านตอนต่อไปแล้วมาลุ้นตอนหน้ากันดีก่า
ฮ่าฮ่าฮ่า ยังไม่รู้นะค่ะว่าเนื้อหาช่วงงานจะออกมายาวซักกี่ตอน จะพยายามค่า

p_phai // สั้นๆ แต่ได้ใจความ555

muiko // น้ำยังฮาได้อีกค่ะ55 ส่วนเรื่องที่ว่าน้ำกับนิกจะจำเทมไม่ได้เลยหรือ
แหม ถามดีจังค่ะ อันนี้จะให้รออ่านเอานะ55

oaw_eang // ขอบคุณค่า^^ ได้พลังเยอะเลย สู้ๆจ้า

หมอตัวเปียก // ดูเหมือนทุกคนจะชอบใจกับความบ้าบอของน้ำเขาเนอะ55
ส่วนเรื่องที่เทมจะความแตกมั้ย อ๊ะๆๆ!!! อย่าพลาดนะ
เพราะช่วงนี้วิไม่ค่อยแน่ใจตัวเอง อิอิอิ

[หมอตัวเปียก]

โหคุณวิอะ อย่าใจร้ายจิครับ

รักษาสุขภาพด้วยนะครับ รออ่านได้เสมอครับ ^ ^

[muiko]

กว่าพี่หมอทีจะมา เกือบทำกุ้งแห้งร้องไห้แล้ว
แล้วกรจะดึงผ้าปิดปากออกแบบนี้ พี่เทมจะทำยังไงเนี่ย
สงสัยอาจจะไม่ได้เข้าไปในงานเเล้วมั้งเนี่ย. ลุ้นจังว่ากรจะจับได้มัยเนี่ย

สาธุ ขอให้คุณวิไม่ป่วย สุขภาพเเข็งแรง
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ 

รอตอนต่อไปค่ะ

[CarToonMiZa]

น้ำกับเอสยังน่ารักกันไม่เปลี่ยน
แต่เทมกับกรสงสัยรอลุ้นอีกนาน

รักษาสุขภาพด้วยน๊านู๋วิ

[AnimajuS]

ขอให้คุณวิมีร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรง อยู่เป็นร่มโพธิ์ ร่มไทร ของลูกหลานต่อไปนานๆนะ ไม่ใช่ล่ะ 555

พักผ่อนเยอะๆ ดูแลสุขภาพด้วยนะคุณวิสุดสวย

แล้วมาอัพต่อนะ กำลังสนุกเลย หุหุ
 

[choijiin]

ขัดใจไอ้หมอกำมะลอจริงจริ๊ง
 
เกือบทำให้น้องกรน้ำตาตกในแล้วมั้ยละยะ
ทำตัวให้มันดีๆนะ
เดี๋ยวตอนหน้าคุณวิเค้าจะได้เขียนบทให้เมิงได้ดีซะมั่ง
น้องกรจะได้ไม่บีบคอเมิงตายห่าซะก่อน
 

คุณวิมาไวๆน้า คิดถึงน้องแบงค์
 

[หมูกระต่าย]

พี่วิเอาหัวใจหนูไปเลยยยยยยยย

รักพี่น้ำหมดปอดไปแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด


พี่เอสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


ไม่ไหวแล้วรักมากมายล้นปอดล้นตับไปแล้ว  ขอ โทษทีค่ะอินไปหน่อย

[tsktonight]

ตอนที่54 ถอด...(แรก)







“กร!!!”  เทพพิชัยในคราบของหมอทีเรียกชื่อเจ้าเด็กหนุ่มมือไว้เสียงหลง
เพื่อเป็นการยับยั้งมือนั้นไว้ ไม่ให้ดึงผ้าปิดปากของเขาออก มือหนาก็ตะครุบจับมืออีกฝ่าย
ดึงมือที่เล็กกว่าให้ออกห่างแทน

“โอ๊ะ!////////”  กรเสียหลัก ถลำไปใกล้คนดึงมือจนหน้าแทบจะชิดกัน
เด็กหนุ่มตาโต ตกใจไม่น้อยที่พี่หมอทีมารวบมือเขาไว้ แถมยังจับแน่นไม่ยอมปล่อย

ตอนนี้นอกจากพี่หมอทีจะมาอยู่ตรงหน้าแล้ว พวกเขายังได้ใกล้ชิดกันมากถึงขนาดนี้
มันทำให้จังหวะหัวใจเขาเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่/////... กรไม่ได้ดึงมือออก...
เขาอยากปล่อยให้มือถูกจับกุมไว้อยู่แบบนี้นานเท่านาน............. 

ความใกล้ชิดในตอนนี้ราวกับความฝัน กรรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
แต่ใจเต้นระทึกและเขินมากทีเดียว...
เผลอจ้องมองนัยน์ตาหลังแว่นหนาของคนตัวโตตรงหน้าอย่างมีความหวัง..
อยากจะบอกออกไปว่า รัก มันเสียเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ/////


....... ขณะที่ทั้งคู่กำลังอ้ำอึ้งกับบรรยากาศที่พาใจเต้นอย่างเงียบๆนั้น ...บางอย่างก็สะกิจใจกร...

เมื่อมองกันไป มองกันมา...มากเข้า ...เจ้าดาราหน้าใสก็สะดุ้ง ตกใจจนต้องด่าตัวเอง

กับความคิดบ้าๆ!

“อึ๋ย!!!||||||||||||||*|| ตายห่าล่ะ! บ้าเอ๊ย!!คิดไปได้ยังไงวะ แหวะ!ไอ้บ้าๆๆๆ”

“หือ!? อะ...อะไร เป็นอะไรเหรอกร... อยู่ดีๆทำไมมาด่าพี่ซะล่ะครับ!?||||||||” 
(แค่น้องน้ำคนเดียวก็เกินพอแล้ว เจ้ากุ้งแห้งของพี่ อย่าทำให้พี่กลายเป็นตัวประหลาด
อะไรอีกเลยนะจ๊ะ||||||||||) อยู่ๆกรก็ทำท่าตกใจเหมือนนึกอะไรได้แล้วขนลุกขนพอง


“เอ่อ.........แหะ! แหะๆๆ เปล่าครับพี่ ผมไม่ได้ว่าอะไรพี่ซะหน่อย ผมแค่นึกอะไรบ้าบอ
ไปเรื่อยน่ะฮะฮะฮะ.........”   ออกจากอาการหลงละเมอได้ ก็ขยับตัวกลับมานั่งที่คนขับ
ตามเดิมอย่างเขินๆ………………… เด็กหนุ่มคนดังพ่นลมหายใจออกช้าๆ
มือขยับจับพวงมาลัยรถ แอบเหล่หางตามองหน้าอีกฝ่ายที่ดูจะงงๆกับท่าทีของเขาเล็กน้อย


.... เรื่องที่กรเผลอคิดไปขณะที่สบตากับพี่หมอทีก็คือ..
เขาดันเผลอคิดไปได้ว่า ตาคู่นี้! ตาของพี่หมอทีที่มองเขา มันช่างเหมือนกับ..
ตาของไอ้เทพพิชัยในวันนั้น!  ที่โรงพยาบาล ตอนที่เขาได้ไปเยี่ยมพี่น้ำ แล้วเจอกับ
เจ้าตัววายร้าย นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้ทะเลาะกับไอ้หมอนั่น เพราะท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย.........

ในที่สุดเขาก็นึกออกเสียทีว่า ไอ้เทพพิชัยมันมองเขาเหมือนที่ใครเคยมอง
สายตาของเจ้าหมอนั่น.......... ช่างคล้าย......ไม่สิ..........เหมือน!
เหมือนสายตาที่พี่หมอทีกำลังมองเขาอยู่ตอนนี้เหลือเกิน!! 
แล้วจะไม่ให้เขาด่าตัวเองว่าบ้าได้ยังไง!

(ประสาทแดกแล้วกู!/////*//เอาไอ้กอลิล่าบ้ากล้ามนั่นมาเทียบกับพี่หมอทีได้ยังไงฟะ!
อย่างไอ้บ้านั่นน่ะ ไม่ได้เศษขี้เล็บของพี่ทีหรอก!เหอะ!!!)


“เอ่อกร! ไม่รีบเหรอ? พี่ว่าเราเข้างานกันดีกว่ามั้ย...” เทพพิชัยเห็นกรนั่งเหม่อก็ทักเตือน

“เออ! เฮ้ยจริงด้วยสิ! เลทมากแล้ว ผมต้องรีบไปเปลี่ยนชุดเต้นด้วยสิ! อ๊ะ! ตะแต่ว่า!! แต่!
พี่หมอยังไม่ยอมถอดผ้าปิดปากออกให้ผมดูเลยนะ!”  เอื้อมมือไปหาอีกรอบ
คราวนี้เจ้าหมอปลอมรีบผวาตัวหลบมือของอีกฝ่ายแล้วจับมากุมไว้แน่น “กร!อย่า!!..อ่ะเอ่อ!”

“หือ?///// ...ทำไมครับ!?”  หลบตา... เขินที่ถูกจับมือบ่อยครั้ง แต่เขาก็ดีใจและเต็มใจให้จับ
 
“คะคือ!! เอ่อคือพี่หมายความว่า! เวลาอย่างนี้เราอย่ามัวชักช้ากันอยู่เลย กุ้งแห้ง!
นายต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ!! ตอนนี้ทุกคนเขาคงกำลังรอนายอยู่! รีบขับรถไปเถอะ!!
........ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าพี่หรอก แต่ที่พี่ไม่ถอดมันออกตอนนี้ เพราะพี่แค่...
เอ่อ..........ขี้เกียจใส่ๆถอดๆเท่านั้นแหละ!555|||||||||||ยังไงซะ คืนนี้..... พี่ก็อยู่กับกรตลอดนะ
อยากจะมองหน้าพี่นานแค่ไหนก็ได้นี่นา.....”  เทมพยายามพูดตะล่อมกล่อมกร
แล้วก็สำเร็จ.. เมื่ออีกฝ่ายคิดตามแล้วเห็นด้วยอย่างที่เขาว่า 

เด็กหนุ่มส่งยิ้มใสๆให้พี่หมอทีของเขาก่อนจะค่อยๆเอ่ยปากอ้อมแอ้ม ขอมือคืน////////...

เมื่อเห็นว่าเจ้ากุ้งแห้งละความพยายามที่จะเปิดหน้าของเขาแล้ว เทพพิชัยก็ลอบถอนใจ
โล่งอกเป็นการใหญ่ ตอนนี้เขาเพียงแค่รับปากส่งๆไปก่อนเท่านั้น แต่ไม่ว่ายังไง คืนนี้!
เขาจะไม่ยอมให้กรได้เห็นหน้าเขาชัดๆอย่างเด็ดขาด!! ขืนรู้ว่าเขาเป็นใคร เรื่องคงจบไม่สวย
อย่างที่เขาหวังเอาไว้เป็นแน่...............  ( อย่าได้รู้เลย....ว่าพี่เป็นใคร.. เจ้ากุ้งแห้งของพี่.....)


“.....นี่..... แต่งตัวแบบนี้แล้ว... อืมม นายก็ดู......... หล่อกับเขาเหมือนกันน้า~~…หึหึ...”
เทมหรี่ตาลง แกล้งแซวชุดแฟนซีของกรเพื่อเปลี่ยนเรื่องพูด

“หา?.../////////*// อะไรกันพี่! อย่างผมน่ะ แค่หล่อเฉยๆได้ไงครับ!”

“อ่ะ หล่อมากๆ ก็ได้....คึ..”   (ยังไงซะ นายก็น่ารักสำหรับพี่เสมอ.....กร...)

“........หึ..ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์กลั้นใจชม..... เอาเป็นว่า เอาไว้ผมจะให้รางวัลพี่
เป็นการตอบแทนก็แล้วกันนะพี่หมอทีคร้าบบ/////” 

“อะไร?...หึ..” 

“ไม่บอก! ... ยังไม่บอกตอนนี้ครับ...55เป็นเรื่องสำคัญที่ผมอยากจะบอกกับพี่ไง/////
เอาไว้หลังเลิกงานก่อนนะครับ.... เอ๊ะถ้าจำไม่ผิด พี่บอกมีเรื่องจะคุยกับผมเหมือนกันนี่...” 

“...เอ่อ..........ใช่......... เรื่องสำคัญมากด้วย.....”

“เรื่องอะไรน่ะครับ?”

“พูดตอนนี้คงไม่เหมาะ... เอาไว้เสร็จงานก่อนก็ได้กร.........มันสำคัญมากสำหรับพี่...”

“อะไรกันนะ ผมชักอยากรู้มากม๊ากซะแล้วสิ! บอกมาตอนนี้เลยไม่ได้เหรอครับ55”

“ไม่ได้........ ทีเรื่องของนายพี่ยังคอยฟังได้เลยนะ เสมอกันสิ”

“โด่~~~! ...///////*// ก็ได้ครับ.......หึ555”

“หึ...หัวเราะอะไรฮึ?..ออกรถไปได้แล้วไอ้ผู้การแห้ง!”

“หึ่ย!~ พี่อ่ะ! พี่นั่นแหละไอ้คนประหลาด ชอบใส่แต่ผ้าปิดปาก555”

“อ่า ||||||||... ฮ่าฮ่า...ฮ่า.....”  เทมอยากจะพูดออกไปเหลือเกินว่า ถ้าถอดให้ดูได้
ก็ถอดไปแล้วโว้ย~ เขาไม่ได้อยากใส่สักนิด มันอึดอัดจนพูดไม่ถูก.... แต่ก็ต้องจำใจ..


“ทำไมเล่า.. ก็คนเขาดีใจนี่นา........ ผมนึกว่าพี่จะไม่มาซะแล้ว...”

กรยังน้อยใจนิดๆที่คุณหมอมาช้าเหลือเกิน โดยไม่รู้เลยว่าความจริงแล้ว
เทมมาถึงก่อนที่รถของกรจะมาจอดตรงที่นัดด้วยซ้ำ... 

หนุ่มลูกครึ่งทำใจอยู่นาน นานมากทีเดียวกว่าที่เขาจะกล้าลงจากรถ เดินมาหากรได้....... 
วันนี้คือวันที่พี่หมอทีจะมาพบกับเจ้ากุ้งแห้งเป็นครั้งสุดท้าย..
ก่อนที่จะไม่มีไอ้พี่หมอกำมะลออีกต่อไปแล้ว...

“มาสิ..........พี่ก็มาหานายแล้วไงกุ้งแห้ง...”


ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กัน .... แม้คนหนึ่งจะมีหน้ากากมากั้น แต่อีกคนก็รับรู้ได้ถึงความดีใจ
ที่ได้พบหน้ากัน  แววตายิ้มๆหลังแว่นนั้น...อยากสื่อให้คนที่อยู่ในสายตาได้รู้ตัวจริงๆ
ว่าอีกฝ่ายสำคัญต่อเขามากกว่าที่ตัวเองคิดนัก...


ดาราหน้าใสเคลื่อนรถออกไป ใจก็คิดตามคำพูดของคนข้างๆ.... เรื่องสำคัญของพี่หมอที
คือเรื่องอะไรเขาไม่อาจรู้ล่วงหน้าได้...  ได้แต่หวังว่ามันจะเป็นข่าวดีสำหรับเขาและอีกฝ่าย

กรยิ้มๆ แอบเหล่หางตาไปมองคนตัวโตที่ยังซ่อนใบหน้าไว้ภายใต้หน้ากากอนามัยผืนใหญ่
เขารู้แต่ว่าเรื่องสำคัญของตัวเองนั้น มันสำคัญมากๆ และจะต้องบออกออกไปให้ได้

ในคืนนี้...       เขาจะเอาไอ้ผ้าปิดปากบ้านั่นออก แล้วทำให้พี่หมอทีหันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ

 เพื่อที่เขาจะได้บอกว่า............. รัก...       

(ผมจะบอกว่ารักพี่ครับ....พี่หมอที..... รักที่สุดเลย//////)

 
..........เทพพิชัยเห็นกรเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดูดีใจมากที่เขามาตามนัด...
ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาในใจอย่างบอกไม่ถูก....  เจ้าหนุ่มลูกครึ่งไม่อยากเป็นคนทำให้รอยยิ้มนี้
ต้องจางหายไปเลย....ในวินาทีที่เขาเอ่ยคำลา…. 


( ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้วสินะ.....วันที่พี่ต้องหายไปจากชีวิตของนาย....เจ้ากุ้งแห้ง......)

.............................................

....................

..........


*******************************************



...... เมื่อเข้ามาในห้องจัดงาน เสียงเพลงประจำสถานีก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณการเริ่มงานฉลอง
ให้สนุกสุดเหวี่ยงค่ำคืนนี้  สิ้นเสียงพิธีกรคู่ชายหญิงซึ่งเป็นดารารุ่นเก๋ามากความสามารถกล่าวเปิดงาน
ก็เรียกเสียงปรบมือ เสียงกรี๊ดกร๊าดจากบรรดาเหล่าดาราและคนดังได้อย่างคับคั่ง 

ขณะที่พิธีกรชายบนเวทีกำลังแนะนำผู้หลักผู้ใหญ่ ที่ให้การสนับสนุนการจัดงานในครั้งนี้
รวมไปถึงคณะกรรมการกิติมาศักดิ์ทั้งหลายผู้จะมาช่วยตัดสินรางวัลการแต่งแฟนซี
ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ กรพาเทพพิชัยเข้าห้องมาถึงพอดี

เมื่อทางทีมงานซึ่งวิ่งวุ่นกันให้พล่าน ได้จะเอ๋กับคุณดาราหน้าใสที่หน้าประตูทางเข้า
ทุกคนต่างก็วอบอกให้รู้ต่อๆกันไป ว่ากรมาถึงแล้ว และรีบส่งตัวเด็กหนุ่มคนดังไปแต่งหน้า
แต่งตัวที่ห้องด้านหลังทันที... 

ทั้งเทมและกรเดินลัดเลาะผู้คนอย่างรีบเร่งตามพวกทีมงานไปให้ถึงห้องแต่งตัวโดยไว
ความเร่งรีบโกลาหลเบื้องหลัง ท่ามกลางความราบรื่นและสวยงามของเบื้องหน้า
ทำให้เทพพิชัยมึนงงจนต้องเด๋อด๋าไม่น้อย เขาวางตัวไม่ถูกว่าควรจะอยู่ตรงไหน...   

“ เอ่อ! พี่หมอทีครับโทษทีนะครับ! ที่ไม่ได้พาพี่ไปนั่งที่โต๊ะ เดี๋ยวรบกวนให้พวกพี่ทีมงาน
เขาพาไปนั่งนะครับ”  ถึงจะรีบเดินขาแทบควิดกัน แต่กรก็ยังหันไปพูดไปยิ้มให้
ผู้ชายตัวโตซึ่งเดินตามเขามาด้านหลังตลอดทางอย่างเป็นห่วง..
กรไม่อยากทิ้งพี่หมอทีไว้คนเดียว ต้องแนะนำให้ทุกคนรู้จักกันไว้ พี่หมอทีจะได้ไม่เบื่อ
ไม่เหงา ตอนที่คอยเขา หรือในตอนที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย////////

“ไม่เป็นไรหรอกกร! ให้พี่ไปกับกรด้วยไม่ได้เหรอ!”  เทมไม่อยากเจอใครเลย
โดยเฉพาะน้ำกับนิกกี้|||||||||||||| (ได้ยินว่ามาทั้งคู่) กลัวจะโดนสงสัยแล้วจำได้เอาน่ะซี๊~~

กรหยุดชะงักก่อนเอื้อมมือไปเปิดประตูเข้าห้องแต่งตัว
“เอ๋............. กะ ..ก็ได้อยู่หรอกครับ ก็ดีเหมือนกันพี่เอสกับพี่ก๊อปคงอยู่ข้างในนี้แล้ว
เดี๋ยวผมจะแนะนำให้พี่หมอรู้จักกับสองคนนี้ก่อนนะ(ยิ้ม)”

“เฮ้ย!|||||||| มะมะไม่ต้อง! ไม่เอาๆ~!! ไม่ต้องรู้จักกันก็ได้มั้ง!”  เทมรีบโบกมือปฏิเสธ
จนกรหน้าไม่ดี  “อะไรกันครับพี่! นี่พี่ไม่อยากจะรู้จักเพื่อนผมเลยเหรอ!ทำไมล่ะครับ!?”

เห็นกรขมวดคิ้วทำหน้าไม่เข้าใจและดูไม่พอใจนิดๆ ที่เขาเอาแต่ปฏิเสธ เทมก็รีบแก้ตัว

“เอ่อ ก็ไม่ใช่อย่างนั้นคือ.....เขาเป็นดาราดังไม่ใช่เหรอ พี่ว่าอย่าดีกว่า พี่.....เขินนะ55||||||||||”

“หืมอะไรกันพี่ ทีกับผมไม่เห็นพี่จะรู้สึกอะไรบ้างเลยนะ ผมไม่ดังพอรึไงอ่ะ…/////*//”

“โธ่ก็.......เอาเถอะน่าๆ! กรเรื่องเพื่อนนายเดี๋ยวค่อยว่ากันนะ แต่ตอนนี้เกรงใจทีมงานเขา
รอแย่แล้ว นายรีบๆเข้าไปแต่งตัวเถอะ!ไม่ต้องห่วงพี่ .. พี่จะคอยเป็นกำลังใจให้นะ”
เทพพิชัยบอกพลางดันหลังดาราหน้าใสให้เข้าห้องไป แต่เด็กหนุ่มก็ยังหันมามองอย่างเป็นกังวล

“เอ่อ!พี่หมอทีครับ! พี่ต้องคอยดูผมนะ!! พี่อย่าไปไหนนะ!!”  กรกำชับย้ำส่งยิ้ม
แววตาอ้อนขอร้องให้พี่หมอช่วยอยู่ในที่ที่เขามองเห็นที.....

“ไม่ต้องห่วงนะกร พี่จะคอยดูนายเต้นจนจบเพลงเลยล่ะ”


กรค่อยๆเดินถอยหลัง แล้วหมุนตัวยิ้มแก้มปริเข้าห้องแต่งตัวไปโดยมีทีมงานสองสามคน
มะรุมมะตุ้มล้อมตัวเขาไว้ คอยบอกคิว ส่งเสียงเรียกช่างแต่งหน้าทำผม และฝ่ายเสื้อผ้า
ให้รีบแจ้นมาทางนี้ด่วน......... 


เมื่อประตูห้องแต่งตัวปิดลง เทมก็อยากจะหนีออกไปจากงานเสียให้มันรู้แล้วรู้รอดไป....
 เขาไม่น่ามางานนี้เลย!|||||||||||||
ถ้าต้องเผชิญหน้ากับพวกน้องน้ำจะทำตัวยังไงดี!.......
คิดไปเทมก็ปวดหัวถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย รู้อย่างนี้เขานัดกรไปคุยกันที่ไหนสักแห่ง
ก็คงจะดีกว่า ที่ยอมมางานก็เพื่อเอาใจกรเป็นครั้งสุดท้าย ถึงได้ต้องมาปวดหัววิตกจริต
อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้|||||||||||


“คุณครับ เชิญที่โต๊ะดีกว่ามั้ยครับ โต๊ะเดียวกับน้องกรใช่มั้ยครับ..”
ทีมงานชายคนหนึ่งส่งเสียงเรียกเทพพิชัยให้ออกจากความคิดวุ่นวายของตัวเองก่อน
เจ้ากล้ามโตในคราบคุณหมอหันไปตามเสียงเรียก เห็นท่าทางอีกฝ่ายตั้งใจจะพาเขาไปที่โต๊ะ
ก็รีบบ่ายเบี่ยงทันที  “อ่ะเอ่อ มะไม่ต้องครับๆ!! คือ!... ที่โต๊ะมันไกลไปน่ะครับ
ผมว่าผมยืนดูเพื่อนเต้นข้างหน้าจะดีกว่า เดี๋ยวผมขอยืนแถวๆข้างเวทีก็แล้วกันครับ
รับรองว่าจะไม่ทำตัวเกะกะใครแน่นอน ”

เจ้าหน้าที่ทำหน้านึกเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา  “อ๋อ55 ไม่ต้องห่วงว่าจะมองเห็นไม่ถนัด
หรอกครับ เพราะโต๊ะของกลุ่มน้องกรเนี่ย อยู่ใกล้เวที แถวหน้าๆเลยล่ะครับ”

“หา!||||||| เออะ! ตะแต่ว่า! แต่ว่า!! ผมอยากรออยู่แถวนี้มากกว่าน่ะครับ ไม่ได้เหรอครับ!”
เทมขอไม่ยอมไปที่โต๊ะจนทีมงานใจอ่อน ยอมให้เขายืนดูกรใกล้ๆเวทีได้
แต่ต้องไม่เดินไปเพ่นพ่านให้เกะกะคนที่กำลังทำงาน หรือบังคนที่ดูอยู่ตามโต๊ะ
เทพพิชัยรับปาก ทางทีมงานจึงวางใจให้เขายืนดูข้างหลังกล้อง ทางมุมซ้ายของหน้าเวทีแสดง..

.........................................

.......................

.......

“กร! คุณหมอทีมารึเปล่า!?”  ทั้งดาราหน้าหล่อและดาราหน้านวลเอ่ยถามประโยคนี้
แทบจะพร้อมกันทันทีที่เห็นหน้ากร

ดาราหน้าใสโดนช่างทำผมฉีดเสปรย์ให้ก็หลับตาลงนั่งเฉย ...แต่ริมฝีปากของเด็กหนุ่ม
กลับยักยิ้มขึ้นอย่างเก็บอาการไม่อยู่ และพอลืมตาได้ เขาก็หันไปยิ้มใสๆที่บ่งบอกถึง
ความดีใจไปให้พวกเพื่อนรุ่นพี่ของเขาได้รู้คำตอบ

แม้ว่ากรจะไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ แต่เอสและก๊อปต่างก็อมยิ้มยักคิ้วอย่างรู้ความหมาย
ลองกรยิ้มออกอย่างนี้ ก็แสดงว่า พี่หมอทีของมันมาแน่แล้ว!

“เฮ้ยแล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ ที่โต๊ะเหรอ!?”  เอสถามขณะที่ลุกจากเก้าอี้ใส่เสื้อกล้ามสีขาว
อย่างรีบเร่ง โดยมีคนยืนคอยสวมเสื้อให้อีกที

ก๊อปที่แต่งตัวใกล้เสร็จแล้ว  ลุกมานั่งถามกรใกล้ๆด้วยท่าทีตื่นเต้น  “พี่อยากเห็นจังเลยครับ!”
เสียงเข้มที่ถาม แถมตาที่โตเท่าไข่ห่าน ทำเอากรหัวเราะ ดาราหน้านวลต้องพยายามเก็บอาการ
ต่อหน้าทีมงานในห้องแต่งตัวสุดฤทธิ์

“เขาบอกว่าจะคอยดูผมด้วยล่ะ/////55....”
เห็นเจ้าเด็กหนุ่มท่าทางดีใจมาก เอสกับก๊อปก็ดีใจไปด้วย... แต่พวกเขายังอดหมั่นไส้ไม่ได้
ทั้งสองจึงแกล้งเข้ามารุมขยี้หัวกรที่เพิ่งเซ็ตเสร็จไปหยกๆจนเยิน

“เหวอ~~! เฮ้ยอย่าๆๆ อย่าสิครับมันยุ่งหมดแล้วพี่เอส! พี่ก๊อป!โธ่55” 

“ฮ่าฮ่าฮ่า!!!วู้~~~!!!” เอสหัวเราะชอบใจกับก๊อป

ถึงกรจะร้องห้ามแต่ก็พลอยหัวเราะไปกับพวกเขาด้วย ส่วนคนที่หัวเราะไม่ออก
อย่างช่างทำผมที่ได้แต่ยืนถือไดร์อ้าปากค้าง ก็ร้องโวยวายเอ่ยปากไล่พวกตัวป่วนทันที
“อ๊ายยย|||||||||||||||*|| น้องเอส! น้องก๊อป! ไปเตรียมตัวกันได้แล้วค่ะ! ยิ่งไม่มีเวลาอยู่
มาเล่นอะไรกันตอนนี้! พี่เครียดนะคะ!!ใครก็ได้พาสองคนนี้ไปหลังเวทีก่อนเลยไป๊~~”


“55เฮ้ยไอ้เต่ากร ตามไปเร็วๆเข้าล่ะ” ก่อนออกจากห้องเอสยังหันมาเร่งเจ้ารุ่นน้องที่นั่งขำ

“ช้ากว่าเดิมเพราะใครกันเล่า!//////*//” 

กรสูดหายใจเข้าลึกๆ นึกถึงท่าเต้นอยู่ในหัว ....
งานนี้ต้องแสดงให้เต็มที่ พี่หมอทีก็ดูอยู่ด้วย/////



*************************************



....... “ว้ายออกมาแล้วๆ!! กรี๊ดดด~~~~~~~~ ! เท่มาก! เท่มากๆเพื่อนช้านนนน!!!”
บิวร้องบอกพร้อมๆกับเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นจากรอบทิศ  เรียกความสนใจของทุกคนที่โต๊ะ
ให้พุ่งไปบนเวทีทันที...

เสียงตะโกนเชียร์อย่างเฮฮาของเพื่อนๆ ผสมกลมกลืนไปกับเสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดของ
คนดูทั่วงาน ดนตรีจังหวะเร้าใจที่ดังกระหึ่มขึ้น เป็นสัญญาณให้ดาราหนุ่มชื่อดังทั้งสาม
พากันเดินส่งยิ้มออกมาในชุดสูทสีดำสุดหรู ดูเท่เอามากๆ

เอสมาหยุดยืนเด่นอยู่ตรงกลาง มีกรอยู่ทางซีกซ้าย ส่วนก๊อป
อยู่ทางขวาของเวที แค่เริ่มแรกที่ทั้งสามโบกมือไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน
ให้ผู้ชมทั้งงานเตรียมพร้อมที่จะรับของขวัญจากพวกเขา ก็เรียกเสียงกรี๊ดได้อย่างท่วมท้น
ทั้งที่ยังไม่ทันได้ออกเสต็ปเลยด้วยซ้ำไป เพลงที่ใช้ในการแสดงก็สื่อความหมายได้น่ารัก
จนผู้ชมสาวๆพากันกรี๊ดกร๊าดอย่างชอบใจ ทุกคนมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มยินดี และสนุกไปกับ
การได้เห็นดาราหนุ่มทั้งสามคนเต้นไปตามจังหวะเพลง นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ดาราดังอย่าง
พวกเขารวมตัวกันทำอะไรเช่นนี้

(เพลงชอบอ่ะ- P.O.P.) [........สมองแขนขา หูตามันลาย คล้ายๆ จะเดินไม่ไหว หัวใจโครมคราม
และกระวนกระวาย จะแทบระเบิดออกไป เมื่อได้พบเธอ และเมื่อได้เห็นเธอ
และเมื่อได้ใกล้เธอ โลกทั้งโลกเหมือนกำลังจะหยุด สะดุดตั้งแต่เห็นแค่ข้างหลัง
ยอมฉันยอมแม้อะไรจะพัง ฉันก็ไม่แคร์ไม่สนใจแล้ว เมื่อได้พบเธอ และเมื่อได้เห็นเธอ
และเมื่อได้ใกล้เธอ จะเสียฟอร์มก็ยอมแล้ว
*พูดได้เพียงคำเดียวจากใจก็คือ ชอบอ่ะ มอบให้เธอคนเดียวเท่านั้นเพราะเธอ น่ารักอ่ะ
สุดสุดแล้ว คือที่สุดของสุดแล้ว ไม่มีใครเทียบกับเธอ ได้อีกแล้ว
-...จะเรียกว่ารักหรือหลง หรือใครจะเรียกอะไร ฉันไม่สนใจทั้งนั้น เพราะว่าฉันได้พบเธอ
และเมื่อได้เห็นเธอ และเมื่อได้ใกล้เธอ จะเสียฟอร์มก็ยอมแล้ว
*พูดได้เพียงคำเดียวจากใจก็คือ ชอบอ่ะ มอบให้เธอคนเดียวเท่านั้นเพราะเธอ น่ารักอ่ะ
สุดสุดแล้ว คือที่สุดของสุดแล้วไม่มีใครเทียบกับเธอ
จึงพูดได้เพียงคำเดียวจากใจว่าเธอน่ะ ใช่อ่ะ ไม่ว่ามองกี่ทีกี่ทีเธอก็ น่ารักอ่ะ
สุดสุดแล้ว คือที่สุดของสุดแล้ว ไม่มีใครเทียบกับเธอ ได้อีกแล้ว
**พูดได้เพียงคำเดียวจากใจก็คือ ชอบอ่ะ มอบให้เธอคนเดียวเท่านั้นเพราะเธอ น่ารักอ่ะ
สุดสุดแล้ว คือที่สุดของสุดแล้ว ไม่มีใครเทียบกับเธอ
จึงพูดได้เพียงคำเดียวจากใจว่าเธอน่ะ ใช่อ่ะ ไม่ว่ามองกี่ทีกี่ทีเธอก็ น่ารักอ่ะ
สุดสุดแล้ว คือที่สุดของสุดแล้ว ไม่มีใครเทียบกับเธอ ได้อีกแล้ว……..]


….. น้ำนั่งดูการแสดงของเอสอย่างตั้งใจ หนุ่มน่ารักยิ้มกริ่มดีใจที่ทั้งสามคนเต้นพร้อมกัน
และไม่พลาดจังหวะเลยสักนิด สมแล้วที่พวกเขาซ้อมมาหนัก...

แล้วเพลงก็ดำเนินมาถึงท่อนจังหวะที่ดาราหนุ่มทั้งสามจะต้องเซอร์ไพรส์คนดู ให้กรี๊ดกัน
ลั่นงานอย่างตกตะลึงและตื่นเต้น ไปกับท่าเต้นที่พวกเขาต้องผลัดกันถอดเสื้อออกไปเรื่อยๆ!

เรียกว่าทำเอาคนดูกรี๊ดจนคอแทบแตกตามที่คาด แต่ไม่ว่าบางคนจะคอแหบคอแห้งแค่ไหน
ก็คงหยุดกรี๊ดให้กับรอยยิ้มและหุ่นสุดเท่ของพวกหนุ่มๆไม่ได้หรอกงานนี้


“อึ๋ย!!!|||||||*||นี่ยังจะถอดออกอีกเรอะ!กรนะกร! พอได้แล้ววว~~”
ผิดกับคนอื่นๆที่เขาพากันสนุก ส่งเสียงเฮอย่างชอบอกชอบใจ
ไอ้คุณพี่หมอทีนั้นได้แต่หงุดหงิด อ้าปากค้างๆคาๆให้ลมเข้าเล่น
อยากจะตะโกนห้ามก็ไม่ได้ ใจเขาไม่อยากให้ใครได้เห็นหุ่นของกรสักนิด
เดี๋ยวนี้ดูเหมือนมันจะไม่ได้แห้งอย่างแต่ก่อนซะแล้วสิ.. 
เทพพิชัยได้แต่ร้อนรุ่มใจ คำรามเสียงกร้าวอย่างไม่สบอารมณ์นักอยู่คนเดียว
 “บ้าเอ๊ย!//////*// ไอ้บ้าที่ไหนคิดมาว่ะให้ถอดเสื้อโชว์ชาวบ้านเขาไปทั่วอย่างนี้!”


..ขณะเดียวกันนั้น ครูโจ้ซึ่งยืนแอบดูผลงานตัวเองตรงข้างเวทีก็เอาแต่ยิ้มไปยิ้มมา
พวกลูกศิษย์ของเขาทำได้ดี น่าปลื้มใจ... หึหึ  รับรองหลังจบงานนี้เขาต้องได้งานอื้อแน่555



“พี่น้ำๆ ไม่หวงเหรอ ...หึหึ” ท่ามกลางเสียงกรี๊ดไม่เลิกของคนอื่นๆ นิกกี้แอบเขยิบมากระซิบ
ถามพี่ชายซึ่งถือเป็นแฟนตัวจริงของดาราหน้าหล่อ ที่กำลังเต้นโชว์ซิกแพคยั่วนัยน์ตา
สาวเล็กสาวใหญ่อยู่บนเวที..   คนน่ารักได้ฟังที่น้องถามก็อมยิ้ม... ยกมือขึ้นท้าวคางกับโต๊ะ
แต่ตายังมองไปที่เอสแล้วหัวเราะ ... เห็นเจ้าหน้าหล่อเต้นอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ
ชี้มือชี้ไม้เล่นมาที่เขา พร้อมส่งยิ้มกว้างมาให้ ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่เริ่มเต้นมา...

แม้คนเยอะแยะไม่มีใครสังเกตเห็น แต่น้ำรับรู้ได้ว่า เอสมองมาที่เขาต่างจากที่มองคนอื่นเสมอ
 “ก็งานนี่นา..... คนอื่นน่ะ..ก็ได้แค่มอง.....หึ//////”  น้ำตอบทำอมยิ้ม นิกกี้เลยทำหน้าหมั่นไส้
พวกพี่ชาย “โห~ มั่นใจมากเลยนะพี่ แน่ะ! ดูดิพี่เอสชี้มาทางนี้อีกแล้ว โอ๊ยไม่กลัวใครจะรู้เล้ย”

ไม่มีใครรู้หรอกว่าเอสตั้งใจมองหน้าและชี้มาที่น้ำคนเดียว  นิกกี้มองพี่ยิ้มๆ เขาดีใจที่เห็นพี่
มีความสุข เมื่อถึงท่อนเพลงที่มีคำร้องว่า ชอบอ่ะ ใช่อ่ะ น่ารักอ่ะเมื่อไร...
เอสเป็นต้องส่งสายตามาหาน้ำทุกครั้งไป

ไม่ต่างจากกร ที่เอาแต่หันไปมองทางพี่หมอทีของเขาบ่อยครั้ง ..
คนอื่นคงคิดว่าเขาชอบเล่นกล้องทางด้านซ้ายมือเป็นพิเศษ โดยที่ไม่รู้ว่าความจริงแล้ว
เด็กหนุ่มกำลังส่งยิ้มสื่อความหมายให้คนพิเศษ ที่ยืนอยู่ด้านหลังกล้องนั้นต่างหาก...


บนเวที...ดาราหนุ่มหล่อทั้งสามยังคงเต้นไปตามจังหวะเสียงเพลง พวกเขาถอดเสื้อสูท
เนคไท เสื้อเชิ้ต และเสื้อยืดออกไปจนหมด เหลือเพียงเสื้อกล้ามสีขาวเนื้อบางตัวเดียว
กับกางเกงเดฟขายาวที่ทำจากผ้าหนังสีดำมัน เล่นเอาสาวแท้สาวเทียมทั้งงานใจละลาย
กรี๊ดกันไม่หยุด ร้องยุให้ถอดออกอีก แต่ทั้งสามคนก็ทำเป็นเหมือนจะถอด แต่แล้ว
ก็ไม่ยอมถอดออกง่ายๆ กระทั่งตอนที่เพลงจบลง อยู่ๆทั้งสามที่โพสท่าจบไปแล้ว
ก็พากันถอดเสื้อกล้ามของตัวเอง เผยให้เห็นเนื้อหนังมังสาท่อนบน
แล้วยืนหอบหายใจนิ่งๆกันสักพัก เพื่อโชว์กล้ามหน้าอกและกล้ามท้องสวยๆ
เรียกเสียงกรี๊ดสลบจากคนดูได้ลั่นสนั่นงาน ช่างภาพสื่อมวลชนต่างรุมกดชัตเตอร์
สาดแสงแฟลชรัวใส่พวกเขาไม่มียั้ง!

ไม่ช้าเอสก็พยักหน้าเรียกก๊อปและกรให้เดินมารวมตัวกันตรงกลางเวที จับมือกันโค้งคำนับ
ขอบคุณผู้ชมพร้อมๆกัน เป็นอันจบการแสดงที่น่าตื่นตาของพวกเขาในค่ำคืนนี้
สำหรับโชว์แรกของงาน ถือว่าเริ่มต้นได้ดีมากเกินกว่าที่คิดไว้ ถูกใจทั้งคนดูและคนแสดงเอง
พวกหนุ่มๆได้รับเสียงปรบมือและความประทับใจจากผู้ชมอย่างล้นหลาม

แล้วก็ถึงคิวที่พิธีกรคู่ขวัญคนดังเดินออกมาดำเนินรายการต่อ ทั้งคู่พูดใส่ไมค์
ขอเสียงปรบมือจากผู้ชม มอบให้สำหรับของขวัญของสามหนุ่มหล่อและพี่โอบ
ผู้จัดการส่วนตัวดาราชื่อดังอีกครั้ง

ดาราทั้งสามที่เหลือแต่กางเกงไร้เสื้อสวมยกมือไหว้ขอบคุณทุกคน ก่อนจะแกล้งทำท่า
หนาวสั่นกอดตัวเอง ไปไล่เก็บเสื้อที่ถอดโยนไว้กันให้จ้าล่ะหวั่น เรียกเสียงหัวเราะ
และเสียงตะโกนแซวจากเพื่อนๆดารานักแสดง และเหล่าคนดังทั่วงานได้เป็นอย่างดี


การแสดงของเอส ก๊อป และกร จบลงอย่างสวยงาม เมื่อพวกเขาก้าวขาลงจากเวที
ก็ถูกเหล่านักข่าวคว้าตัวไปรุมสัมภาษณ์ต่อทันที ถึงเรื่องที่มีการถอดเสื้อโชว์
ความรู้สึกก่อนหลังการเต้น..และขอคำอวยพรสำหรับงานวันเกิดของช่องปีนี้
หลังจากให้สัมภาษณ์สั้นๆเสร็จ ดาราดังทั้งสามก็ต้องกลับมาเปลี่ยนชุด
ให้กลับเป็นชุดแฟนซีตามเดิม...



... เทพพิชัยนั้นยืนรอกรอยู่หน้าห้องแต่งตัว  เมื่อกรเดินมาเห็นก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
แต่อีกฝ่ายกลับมีท่าทีแปลกๆ.... 

“พี่หมอที!555 ////พี่หมอทีครับผมเต้นเป็นไงบ้าง55..”  กรรีบเดินมาหาใกล้ๆคนที่รออยู่

“เต้นเก่งนี่.... ถอดคล่องเชียวนะ...”  อีกฝ่ายพูดเหมือนแกล้งประชดนิดๆ แต่ก็ยิ้มให้

นั่นทำให้คนฟังเริ่มรู้สึกอายสายตาของคนที่เขารักขึ้นมา  รีบขยับผ้าขนหนูคลุมไหล่ที่ทาง
ทีมงานให้ไว้ ก่อนจะขอตัวเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนั้น
 “ พี่หมอทีรอข้างนอกแป๊บนึงนะครับ!//////  เดี๋ยวเราไปหาเพื่อนๆผมกัน”

 กรพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนปิดประตูไป ปล่อยให้เทมยืนนิ่งอยู่ด้านนอก...
 ...นี่เขาต้องไปเจอคนอื่นด้วยจริงๆหรือ.... กำลังคิดลำบากใจ เสียงขอทางจากด้านหลัง
ก็ดังขึ้นให้เจ้ากล้ามโตสะดุ้ง.. 

“เอ่อโทษนะครับ  คุณจะเข้าไปด้วยมั้ย....ถ้าไม่ก็ช่วยขยับสักทีเถอะ..”

เทพพิชัยหันควับกลับไป เจอเอสยืนขมวดคิ้วเสียได้!

[tsktonight]

ตอนที่54 ถอด... (กลาง)





“เอ่อโทษนะครับ  คุณจะเข้าไปด้วยมั้ย....ถ้าไม่ก็ช่วยขยับสักทีเถอะ..”

เทพพิชัยหันควับกลับไป เจอเอสยืนขมวดคิ้วเสียได้!


“เออะ! ขะขอโทษทีครับ! เชิญๆ!!|||||”  รีบหลีกทางให้อย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด
ออกไปยืนห่างๆประตู ให้พ้นสายตาของดาราหน้าหล่ออย่างหลบหน้าหลบตา


“เอ๊ะ!!/////// หรือว่า! คุณหมอทีรึเปล่าครับ!!?”  เสียงก๊อปซึ่งเดินตามมาติดๆ
ร้องทักอย่างตื่นเต้น ให้เอสชะชักหันไปมองชายตัวโตซึ่งสวมชุดคุณหมอดูน่าสงสัยอีกครั้ง

“เฮ้ยไอ้ก๊อป ..ใช่เหรอ!?แกรู้ได้ยังไงวะ?”  เอสหันกลับไปถามดาราหน้านวลอย่างแปลกใจ

“โธ่พี่เอส! ง่ายๆแค่เนี๊ยะ! ยังไม่รู้อีกเหรอ น้องกรบอกว่าคุณหมอทีจะใส่ชุดหมอมา! ////
ทั้งงานนอกจากพี่น้ำ ก็คงมีแต่คุณหมอทีเท่านั้นแหละที่จะแต่งตัวแบบนี้ เห็นมายืนป้วนเปี้ยน
อยู่แถวนี้  แหม~รอน้องกรอยู่ใช่มั้ยล่า!”

“คุณหมอทีเหรอครับ!?”  คนหน้าหล่อหันมาให้ความสนใจทันที

เทพพิชัยยืนก้มหน้านิ่ง ก่อนจะจำใจพยักหน้าช้าๆ ตอบเสียงเข้ม  “เอ่อ....||||||||| ครับ”



“โอ้!! ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมเอสครับ ส่วนนี่เจ้าก๊อป เราเป็นเพื่อนกับไอ้กรมันครับ555”
รีบคว้ามือคุณหมอทีที่เคยได้ยินแต่ชื่อมานาน มาจับมือเช็คแฮนด์แล้วหัวเราะอย่างดีใจ
ก็อปเห็นเอสทักทายแบบนั้นก็ตาโต ทำตามด้วยความระรี้...


“ครับผมรู้จักพวกคุณแล้วล่ะครับ ... ก็พวกคุณเป็นดาราดังนี่55” เทมแสร้งหัวเราะน้อยๆ
เพราะเขาไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว ดาราทั้งสองให้การต้อนรับอย่างเป็นมิตรเต็มที่
ก็พาให้รู้สึกตะขิดตะขวงในใจนัก...  ที่พากันยิ้มให้เขาเสียกว้าง เป็นเพราะไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว
เขาเป็นใครน่ะสิ..   (ก็เคยแต่โดนคนอื่นเขาด่า โดนต่อยหรือไม่ก็ไล่ตะเพิดเอา... ||||||||||)


“โอ้!นั่นสินะครับ!ฮ่าฮ่าฮ่า คุณต้องรู้จักพวกเราแน่ แต่พวกเราก็รู้จักคุณเหมือนกันนะครับ!”
เอสพูดเสร็จก็หัวเราะ กับท่าทางตระหนกตกใจของคุณหมอตรงหน้า 

“เอ๊ะ!!....พะพะพวกคุณรู้จักผม! รุ้จักผมด้วยงั้นเหรอ..!?”

“ครับ ..ก็เจ้ากรมันเล่าเรื่องของคุณให้พวกเราฟังไงครับ55”

คำเฉลยของดาราหน้าหล่อทำให้เทมโล่งอกได้   “เอ๊าะอ๋อ...แหะ...เหรอครับ...”


“เอ๊ะแล้วคุณหมอใส่ผ้าปิดปากไว้ทำไมครับ? ไม่ถอดออกเหรอครับ!?”
เอสทัก ถามเรื่องผ้าปิดปากอย่างกระตือรือร้น ก๊อปเองก็รีบถลาเข้ามาแทรกกลาง
ช่วยยุคุณหมอหนุ่มที่เขาอยากเห็นหน้าจะแย่ให้ถอดมันออกซะ

“อื้ม!! นั่นสิฮ้า/////เอ๊ย! ครับ!โฮะๆ แบบว่าคุณหมอค้าบบ~ จะทำตัวลึกลับซับซ้อน
ซ่อนหน้าไปทำไมกันอ่ะครับ ไม่คิดจะให้พวกเราเห็นหน้าค่าตากันหน่อยเลยเหรอฮุฮุ////”
ที่ได้ยินมาจากกร คุณหมอทีท่าทางจะหน้าตาดีมาก เพราะเป็นลูกครึ่ง แถมในรูปตอนเด็กๆ
ก็มีเค้าความหล่อให้เห็น นอกจากนี้กรยังคุยอวดว่าพี่หมอทีของเขาเคยเป็นถึงนักกีฬารักบี้
ระดับไฮสคูลของโรงเรียน.. ทั้งหล่อ ทั้งล่ำ กล้ามบึ๊ก อย่างนี้แล้วจะไม่ให้ดาราหน้านวล
กระดี๊กระด๊าอยากเห็นหน้าได้อย่างไร


“ถอดออกสิครับคุณหมอ!555 งานนี้เขาไม่ต้องใส่หน้ากากกันหรอก!” เอสหัวเราะกอดอก
ขมวดคิ้ว เอียงหน้าไล่มองตามการเบี่ยงหน้าหนีของอีกฝ่ายไปซ้ายทีขวาทีอย่างอยากเห็น
นึกประหลาดใจผู้ชายตัวใหญ่ตรงหน้า ลักษณะท่าทางแปลกๆ ดูลุกลี้ลุกลนชอบกล
แต่เค้าโครงหน้ากับรูปร่างแบบนี้ มันคล้ายจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...คล้ายกับใครกันนะ... ?

ส่วนก๊อปก็ยิ่งขยับเข้าใกล้จนเทมเหงื่อตก   “นั่นสิ! จะใส่ผ้าปิดปากไว้ทำไมกันครับ
มองไม่เห็นหน้าหล่อๆของคุณหมอเลยนะคร้าบ~/////ถอดออกเถอะครับ!!” 

ดาวร้ายชื่อดังตรงหน้าทำยิ้มแฉ่งให้ แต่มือไม้ราวกับอยากจะกระชากผ้าปิดปากของเขา
ออกให้เสียเองใจจะขาด เล่นเอาคุณหมอกำมะลอตาเหลือก เหงื่อแตก โดนไล่ต้อนหนัก
จนต้องผงะ ถอยหลังหนีไปเสียติดกำแพง


“พวกพี่ทำอะไรกันน่ะครับ!?”  แล้วเสียงทักของกร ก็ช่วยหยุดการจู่โจมที่ทำให้เทพพิชัย
ตกที่นั่งลำบากได้พอดี เจ้าดารารุ่นพี่ขี้แกล้งทั้งสองพากันชะงักหันไปมอง เห็นคนพูด
ทำหน้าตื่นๆ แต่งตัวยังไม่เสร็จเรียบร้อยดีเปิดประตูออกมาดู 
คิดว่าคงเป็นเพราะได้ยินเสียงพวกเขาคุยกับหมอทีนอกห้องแน่ๆ


“พี่เอส! พี่ก๊อป!/////*// อย่ามาแกล้งอะไรพี่หมอทีนะ!! พวกพี่เนี่ยจริงๆเลยนะครับ!
รีบเข้ามาเปลี่ยนชุดกันได้แล้ว! พี่ๆทีมงานเขารอเก็บชุดอยู่นะ มาทางนี้เลย~!”
กรเข้ามาดึงแขน ฉุดให้ทั้งคู่ที่พากันหัวเราะความขี้หวงของเจ้าเด็กหนุ่มตามเข้าไปในห้อง

“อึก///// โทษทีนะครับพี่... อีกแป๊บนะครับ รอผมแป๊บเดียวนะ(ยิ้ม////)”  กรชะเง้อหน้า
มองข้ามเอสและก๊อปมาบอกพี่หมอทีด้วยความเกรงใจ


เทพพิชัยพยักหน้าให้กร ยืนรอหน้าห้องเช่นเดิม...ชายหนุ่มต้องลอบถอนใจทันที
เมื่อเห็นประตูปิดลง เจ้าพวกคนดังตัวยุ่งทำเขาเครียดจะบ้าตายอยู่แล้ว!!! |||||||||*||
งานนี้เขาจะรอดไหมเนี่ย........... หวังว่าจะอยู่ในงานเลี้ยงกับกรได้ตลอดรอดฝั่ง....
ขออย่าให้ความลับของเขาต้องมาแตกดังโพล๊ะ แล้วไม่เหลือชิ้นส่วนแห่งความทรงจำดีๆ
ของเจ้ากุ้งแห้งกับพี่หมอทีอีกเลย...


.................................................

............................

..............


.................... “อุ้ย! ว้ายนั่นต้องเป็นคุณหมอทีแน่ๆเลยค่าพี่โอบ! น้ำๆ!!ดูสินั่นน่ะ!////”
บิวยิ้มร่า กวักมือเรียกเรียกอย่างตื่นเต้นที่จะได้เจอคุณหมอทีตัวจริง ชี้ให้น้ำหันไปมอง
ทางกลุ่มหนุ่มๆในเครื่องแบบสุดเท่ที่กำลังเดินมา...

เห็นกรยิ้มแย้มหันไปพูดโน่นพูดนี่กับคนที่เขาชวนมาตลอดทาง โดยมีเอสและก๊อป
เดินตามมาข้างหลังด้วยท่าทีประหลาดๆ  (สองคนนี้พยายามเดินสลับฟันปลา
หามุมไล่มองหน้าหมอที คันไม้คันมืออยากดึงผ้าปิดปากออกให้จะแย่...)


คนน่ารักขมวดคิ้วอย่างฉงนสนเท่ห์... แล้วคิด...    จริงอย่างที่เจ้ากรเคยบอกไว้
คุณหมอคนนี้รักความสะอาดสุดๆ ชอบใส่ผ้าปิดปากเป็นชีวิตจิตใจ..... นี่ขนาดมางานเลี้ยง
ยังจะใส่มาอีกเรอะ...||||||||||...  (พิลึกคนชะมัดเลย!ไม่ใช่ว่าป่วยสักหน่อยอ่ะ!!?)

แต่ตอนนี้ เรื่องที่น้ำคิดว่าพิลึกยิ่งกว่าก็คือ ...กร... (มันไปหลงรักเขาได้ไงฟะ!?
ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย  หน้าตาตอนไม่ใส่ผ้าปิดปากก็ไม่เคยเห็นสักที รู้ว่าเขาเป็นลูกครึ่งหน่อย
ก็คิดว่าเขาหล่อแล้วรึไง.. หึ.. นี่ถ้าหมอเกิดจมูกบานไม่มีฟันหน้าขึ้นมา กูจะหัวเราะแม่งให้ฟันหักเลย! 555)


“ทุกคนครับ55 การแสดงเป็นยังไงบ้างคร้าบ~”  กรเอ่ยถามเสียงใสทันทีที่เดินมาถึง
พี่โอบยกนิ้วให้บอกว่า “ยอด!”   ครูโจ้ก็ยิ้มหัวเราะเอ่ยชมพวกลูกศิษย์ของเขาว่า “เยี่ยม!”
บิวพยักหน้าเห็นด้วยกับทั้งสองคนปรบมือให้ “สุดยอดเลยล่ะจ้า!  ชั้นนะแหกปาก
เชียร์พวกแกคอแทบแตกแน่ะ55..” 

น้ำได้ยินที่ทุกคนชมก็อมยิ้ม เอ่ยปากชมบ้างอย่างเขินๆ
“55....//// ใช่ๆ ผมว่ามันต้องเป็นโชว์ที่ดีที่สุดของคืนนี้เลยล่ะ!”

“อุ้ย! พูดถูกต้องแล้วค่ะน้องน้ำ!โฮะๆๆๆ”  ถูกใจพี่โอบนัก งานนี้เรียกคะแนนนิยม
ให้มีคนจ่อคิวรอขอร่วมงานกับทั้งสามหนุ่มมากขึ้นไปอีกไม่รู้เท่าไหร่  ใครว่าแสดงฟรีไม่ดี
ตรงไหน กำไรเห็นๆเหนาะๆจ้างานนี้.. 

นิกกี้เห็นทุกคนอารมณ์ดีครึ้มใจก็ยิ้มตาม... มองเอสที่เดินมานั่งลงข้างพี่ชายเขา แล้วหันไป
มองก๊อปที่หน้าบู้ จำต้องไปนั่งกลางระหว่างสองสาวเช่นเดิม .. ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น
เหลียวไปมองกร ซึ่งยังยืนอยู่ข้างๆคุณหมอที   “โชว์นะสุดยอดมากจริงๆครับทุกคน!
แต่ผมว่าตอนนี้...มีอย่างอื่นที่น่าสนใจมากกว่าการแสดงที่เพิ่งจบไปอีกนะ ใช่มั้ยกร!? ..หึหึ
...จริงมั้ยครับทุกคน!..”


หนุ่มหน้าตี๋ในชุดเครื่องแบบนายร้อยขยับหมวก ทำตาส่งซิกให้ทุกคนอย่างทะเล้น เขาได้รับ
เสียงตอบรับเป็นอย่างดีว่า “ ใช่!!!!”   เล่นเอากรยืนหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาเลย
เข้าใจดีที่ทุกคนหมายถึงคืออะไร... หมายถึงใคร...


“เอ่อ.......////// แหะ...ทุกคนครับ! นี่! พี่หมอทีคร้าบบบ!/////” ดาราหน้าใสผายมือแนะนำ
ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเขาอย่างตื่นเต้นดีใจให้เพื่อนๆพี่ๆรู้จัก..

เทพพิชัยจำต้องขยับมายืนข้างกรอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาพยักหน้าพูดทักสวัสดี
แต่ละคนก็แนะนำตัวเองแลกเปลี่ยนกันตอบกลับมา..... 
ในตอนที่เจ้าลูกครึ่งกล้ามใหญ่ต้องส่งเสียงทักทายคนน่ารักกับน้องชาย เขาเกร็งเสียจน
แทบจะพูดผิดๆถูกๆ  ต้องดัดเสียงไม่ให้พลาดสุดชีวิต..


“(กระซิบ) เอ๊ะ... พี่น้ำ...พี่ว่าคุณหมอเขา.....อืมมมม...ยังไงดีล่ะผมพูดไม่ถูกอ่ะ..แปลกๆเนอะ”
นิกกี้แอบกระซิบถามคนเป็นพี่ที่มองตามคุณหมอขวัญใจเจ้ากรไม่วางตา...อย่างใช้ความคิด

“นั่นสิ....จะพูดยังไงดีวะ....กูว่าเขาดู.......ตัวหย๊ายหย่าย ตัวใหญ่กว่าก๊อปอีกเนอะมึงว่าม๊ะ...
 เสียงก็แปล๊กแปลกว่ะ คนเป็นหมอนี่เขาต้องดูแปลกอย่างนี้กันทุกคนรึเปล่าวะไอ้นิก?
เฮ้ย!อย่างนี้กูก็ต้องหาอะไรทำให้ตัวเองดูแปลกๆบ้างแล้วสิ! ก็คืนนี้กูเป็นหมอนี่หว่า!”

“555 อย่างพี่น่ะไม่ต้องทำอะไรก็แปลกพอแล้วล่ะพี่น้ำ!โอ๊ะ!อู๊ยยพี่มาตบหัวนายร้อยได้ไง!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะนั่งอยู่ในงานใหญ่โตหรูหราขนาดนี้ กูจะกัดหูมึงด้วย!”

“แหงะ!||||||||... ใครบอกว่าพี่แปลก! พี่โคตรไม่แปลกเล้ย!เป็นคนที่ดูธรรมด๊าธรรมดา!”

“ไอ้จิ้งจกเปลี่ยนสีได้!”

“......... กิ้งก่า...”

“เอ้อ! นั่นแหละๆ!!////*//.......เฮื่อย!..เฮ้ยแต่ก็จริงของมึงนะนิกกี้....นี่กูรู้สึกไปเองรึเปล่าวะ
คุณหมอทีแม่งดูคุ้นแปลกๆว่ะ.. หรือกูเคยเจอเขาที่ไหนน้า~?”

“ไม่รู้ดิพี่...... แต่ผมว่าถ้าเคยเจอเขาเราก็ไม่น่าจะลืมได้นะ เขาอาจจะคล้ายคนที่พี่น้ำเคยเจอ
มากกว่ามั้ง.......ไม่เห็นหน้าเต็มๆแบบนี้....อืมมเขาหน้าคล้ายใครน้า~?....”

“มึงจะไปนึกออกได้ไงเล่าไอ้บ้า! ล่อใส่ผ้าปิดปากเห็นแต่ตา แถมยังมีผมกับแว่นอันเท่า
จานดาวเทียมมาบังตาอีก! บ้าว่ะ!(ฮ่าฮ่าฮ่า)”

“เออเนอะ...แหะ////”

“แต่กูว่ากูนึกออกแล้วไอ้นิก! ตัวโตๆไซส์ผรั่งแบบนี้! เหมือนใคร!!”

“ห๊า! ใครเหรอพี่น้ำ!?”

“ก็..........เพื่อนเขาไง! ที่ชื่อว่าไม่บานน่ะ”

“..........................พี่จะหมายถึงเพื่อนเขาที่ชื่อว่าเรียวสินะ เคยเล่าให้ผมฟังว่าเจอกัน
ตอนนอนโรงพยาบาลใช่ป่ะ..”    .............ดู๊ดูมุกเขา...

“เอ้อ! นั่นแหละๆ55 ตัวเท่าๆกันอย่างนี้เลยจริงๆนะ..” ไม่เคยเจอคุณหมอตัวสูงใหญ่อย่างนี้
ที่ไหนหรอก นอกจากคนที่เป็นเพื่อนคนนั้นนั่นแหละ... 

“......เหรอครับ...”  นิกกี้มองตามคุณหมอทีที่เดินวนรอบโต๊ะทักทายทุกคน...

ถ้าคล้ายหมอเรียว..จึงดูคุ้นตาอย่างที่พี่น้ำว่า ....แล้วคนที่ไม่เคยเจอกับหมอเรียวอย่างเขา
ทำไมถึงได้รู้สึกว่าคุ้นไปด้วยล่ะ..........?....    หนุ่มตี๋ขมวดคิ้วคิดไปคิดมาแล้วก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
ขำตัวเองที่คิดอะไรแปลกๆ เขาจะไปเคยเจอคุณหมอของเจ้ากรมันได้ยังไง....
ว่าแล้วนิกกี้จึงหันไปยิ้มเฮฮาคุยกับคนอื่นต่อ


เทพพิชัยทักทายกับทุกคนเสร็จ กรก็สะกิดมือให้เขามานั่งข้างกัน..
แต่ตลอดเวลาที่ได้ร่วมพูดคุย สิ่งหนึ่งที่ทุกคนรู้สึกคิดเหมือนกันคงไม่พ้น ...
 เรื่องของคุณหมอทีผู้แสนลึกลับ ทำไมเขาต้องปิดหน้าฟะ!?....นี่มันงานปาร์ตี้นะเฟ้ย!


... ทั้งหมดนั่งเรียงกันเป็นวงกลมใหญ่ดังนี้ คือพี่โอบ ก๊อป บิว กร เทม ครูโจ้ นิกกี้ น้ำ และเอส ..
ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเทพพิชัยนั่งห่างจากน้ำและน้อง โดยมีโจ้มาคั่น...

ตำแหน่งที่นั่งทำให้เจ้าลูกครึ่งรู้สึกหายใจหายคอคล่องขึ้นมาหน่อย... อย่างน้อยระยะห่าง
กับแสงไฟที่สลัวลงของห้องจัดเลี้ยง คงทำให้เขาปลอดภัยจากสายตาช่างสังเกต
ของคนที่คุ้นเคยกับเขาเป็นพิเศษอย่างสองพี่น้องนั่นไปได้

แต่หารู้ไม่... เจ้ากล้ามโตที่นึกวางใจนั้น... กำลัง ...คิด ....ผิดแล้ว!


เพราะเวลานี้...ในหัวสมองอันแสนซุกซนของคนน่ารัก กำลังคึก!
คิดวุ่นวายอยู่ไม่สุขกับเรื่องหน้ากากของคุณหมอทีนัก!
(น้ำ : ก็มันน่าสงสัยโคตรๆเลยอ่ะเนอะ!! หน้าตาเจ้าหมอนี่มันเป็นยังไงกันวะ!)


“คุณหมอทีครับ! ไม่ทานอะไรหน่อยเหรอครับ!? อาหารอร่อยมากเลยนะ
คุณต้องลอง! อ่ะ! นี่ครับผมตักแบ่งของผมให้ ลองทานดูสิครับคุณหมอ (หึหึหึ!...)
ถอดผ้าปิดปากออกแล้วก็ทานซะสิครับ!!!”  น้ำเอื้อมมือไปตักค็อกเทลกุ้งใส่จานของหมอที
จัดการให้เสร็จสรรพก็ฉีกยิ้มหวานแกมบังคับให้อีกฝ่ายเปิดหน้าเพื่อกินอาหาร


เทพพิชัยนั่งตาโต มองของกินในจาน .... แย่แล้ว!! แล้วเขาจะทำยังไงดีนี่!!!|||||||||||||
คนทั้งโต๊ะขมวดคิ้ว มองเขาอย่างคอยลุ้น ดูซิว่า... คุณหมอทีจะทำอย่างไร..


“หืมม~..ตักให้แต่คนอื่นนะน้ำ... ไม่เห็นตักให้ผมบ้างเลยล่ะ”  มีเสียงกระซิบของคนหน้าหล่อ
แกล้งบ่นน้อยใจนิดๆมาให้คนน่ารักได้ยิน

 “ชู่ว์! ...คุณไม่อยากเห็นหน้าเขารึไงเอส!”  ทั้งคู่ป้องปากแอบกระซิบคุยกันใกล้ๆ 

“เอ้อ! จริงด้วย!”


กรเห็นพี่หมอทีเอาแต่จ้องอาหารในจานตรงหน้าไม่ขยับ ก็คะยั้นคะยออีก
“พี่หมอทีครับ//// พี่กินซะหน่อยเถอะนะครับ พี่น้ำอุตส่าห์ตักให้... อาหารสะอาด
แล้วก็อร่อยทุกอย่างเลยนะ ผมรับรองว่าพี่ต้องชอบ .... (ไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็ยังนิ่งไม่ขยับมือ..)
... เป็นอะไรเหรอครับ...?...ทำไมพี่ไม่กินล่ะ?”... 


เทมกรอกตาเลิ่กลัก... ทุกคนกำลังจ้องมองเขาอยู่||||||||||.... ท่าทางคงต้องกินให้ดูซะแล้ว!

แล้วคนที่ปิดบังใบหน้าด้วยหน้ากากอนามัยผืนโตก็รีบก้มหน้า! รีบยกมือขึ้นเลิกหน้ากากผ้า
ขึ้นไปเหนือปากเพียงเล็กน้อย! รีบยัดอาหารเข้าปาก! แล้วรีบปิดหน้ากากลง!...
รีบเคี้ยวและรีบกลืนอาหารอย่างรวดเร็วภายใต้ผ้าปิดปากผืนเดิม ก่อนจะแกล้งหัวเราะเล็กน้อย
บอกทุกคน    “อื้ม! อร่อยจริงๆด้วยนะครับนี่555||||||||” 

....คุณหมอทีใช้เวลาชิมค็อกเทลกุ้งที่น้ำตักให้ ภายในเวลา 2วินาที...


ทุกคนต่างมองดูหมอทีเป็นตาเดียวด้วยความอึ้ง......  ไม่เว้นแม้แต่กรที่มองอยู่ข้างๆ...
ส่วนคนที่เซ็งจนแอบแจ๊ะปากบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ก็คือน้ำ...
( แดกให้มันช้าๆหน่อยไม่ได้รึไงฟะ!กูยังไม่ทันได้เห็นหูเห็บอะไรเลยเฟร้ยยยย!!!-*-)


“คึ ฮะฮะฮะ..”  เสียงเอสแอบหัวเราะให้ได้ยิน น้ำจึงยิ่งทำหน้าบึงกอดอก
ขัดใจที่อีกฝ่ายขำเรื่องเขาหลอกให้หมอทีถอดผ้าปิดปากไม่สำเร็จ
แต่พอหันไปมองเห็นเอสที่เอาแต่ขำ น้ำก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้!

หนุ่มน่ารักคลี่ยิ้มออกอย่างเจ้าเล่ห์ แววตาแวววาวเป็นประกายพร้อมแผลงฤทธิ์...
มันยังไม่จบแค่นี้หรอก

[หมอตัวเปียก]

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ลุ้นๆอะ

[AnimajuS]

ลุ้นๆๆ จะรู้ตัวจริงไหมนิ

[tsktonight]

ตอนที่ 54 ถอด...(หลัง)




หนุ่มน่ารักคลี่ยิ้มออกอย่างเจ้าเล่ห์ แววตาแวววาวเป็นประกายพร้อมแผลงฤทธิ์...

มันยังไม่จบแค่นี้หรอก



“เฮ้ยกร! ยังจำได้มั้ยว่าติดค้างอะไรกันไว้....หึหึ...”  น้ำพูดขึ้นให้ทุกคนหันมามอง
กรทำหน้านึกอย่างสงสัย ขมวดคิ้วไม่เข้าใจจนคนถามต้องรีบเฉลยให้รู้อย่างได้ใจ

“ก็ที่พวกเราเล่นเกมส์ซูชิของเอสวันนั้นไง! เหลือแค่ของมึงคนเดียวเท่านั้นนะ
ที่ยังทำตามคำสั่งไม่สำเร็จน่ะ”

“อ๋อ!” กรนึกออกทันที “..แต่เฮ้ยพี่น้ำ!//////*// นี่ไง! ผมก็ทำสำเร็จแล้วนี่ไงเล่า!” 
เด็กหนุ่มทำท่าบอกใบ้ชี้ไม้ชี้มือไปทางคุณหมอทีที่นั่งเอ๋อ

เทมไม่เข้าใจบทสนทนานั้นพอๆกับครูโจ้ที่อยู่ข้างๆ
หนุ่มน่ารักหัวเราะบอก  “ยัง! ยังไม่ตรงตามคำสั่ง! เพราะยังไม่ได้เห็นหน้าเว้ย!!”

“อึ๋ย!//////พี่น้ำ!! เอาจริงเหรอ!”  กรสะดุ้ง เหล่มองหน้าเจ้าคนที่ใส่ผ้าปิดปากก็ยิ่งสะดุ้ง
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังมองหน้าเขาอย่างสงสัย  “มีเรื่องอะไรกันเหรอกร?...”
เทมถามชักสังหรณ์ไม่ดี....||||||||||


เอสเห็นท่าทางเพื่อนใหม่ในกลุ่มจะงง จึงอาสาเล่าให้ฟัง “ไม่มีอะไรมากหรอกครับ
พอดีว่ามีวันนึง... พวกเรากินข้าวด้วยกันที่คอนโดของผมเอง แล้วผมก็นึกสนุก
คิดเกมส์เล่นกันในกลุ่มน่ะครับ คือว่า เจ้ากรน่ะมันแพ้...ก็เลยต้องโดนลงโทษ
แต่ว่าจนถึงตอนนี้มันก็ยังทำตามคำสั่งของน้ำไม่สำเร็จสักที.... เป็นเพราะคุณนะครับ
คุณหมอที...หึหึ”  ทำหน้ายิ้มมีเลศนัยอย่างรู้กันกับเพื่อนๆ มองหน้ากรที่ก้มหน้างุด
เม้มปากอย่างเขินๆ สลับกับมองคุณหมอหนุ่มที่ท่าจะเหวอ..


“เป็นเพราะผมเหรอ!?.... หมายความว่ายังไงกันครับ!? ผมไม่เข้าใจ..”  เทพพิชัยสงสัยไม่เลิก

ก๊อปที่นั่งฟังท้าวคางยิ้มกริ่มจึงพยายามยื่นหน้ามาหา (แต่ก็ไม่ถึง)
ตอบให้เองอย่างเสียงดังฟังชัดเจน    “ก็คำสั่งของพี่น้ำคือ ให้น้องกรพาคุณหมอที
มาเจอหน้ากันที่งานวันนี้ไงล่ะครับ!”


หนุ่มน่ารักยิ้มกว้าง กอดอก แกล้งพูดบังคับอย่างคึกคัก  “ช่ายๆๆ!!! แต่คุณหมอดันใส่
ผ้าปิดปากมางานซะอย่างนี้แล้วผมจะเห็นหน้าคุณได้ยังไงล่ะครับ! พวกเราไม่มีใครยอม
ให้เจ้ากรลอยนวล ไม่โดนลงโทษจากเกมส์อยู่คนเดียวหรอกนะ! ถอดไอ้หน้ากากอนามัยจัด
นั่นออกให้เพื่อนๆของคนที่เป็นเหมือนน้องชายของคุณดูหน้าสักหน่อย คงไม่เป็นไรมั้งครับ!
ไม่อย่างนั้น...ผมคงต้องเปลี่ยนคำสั่งลงโทษเจ้ากร ...ให้มันทำอย่างอื่นที่ไม่อยากทำ
ที่สุดในชีวิตซะแล้วล่ะ! หึหึหึ ..”   คนพูดยิ้มหวาน แต่แววตาแอบร้ายอย่างซุกซน...

ทุกคนที่นั่งฟังพากันสนับสนุนน้ำอย่างชอบใจ สนใจเรื่องของกรกับคุณหมอทีมากยิ่งกว่า
ความเคลื่อนไหวบนเวทีเสียอีก...


“นี่! กร!!||||||||||... เพราะอย่างนี้เองใช่มั้ย!? ถึงได้ดึงดัน ขอให้พี่มางานนี้ให้ได้!” 
เทพพิชัยหันไปถามกรอย่างตกใจ ... ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเจ้ากุ้งแห้งจะเจ้าเล่ห์อย่างนี้!

จริงสิ!.............. นี่มันความคิดน้องน้ำนี่! เฮื่อย!! ให้ตายเหอะ!!!|||||||||||



“....พี่หมอ....... ช่วยผมหน่อยเถอะนะครับ....แหะๆ////// ไม่โกรธผมนะ... ผมขอโทษ~
ที่ไม่ได้บอกพี่เรื่องเกมส์ก่อนอ่ะ.......... แต่ว่า เรื่องแค่นี้เองก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ครับ
อีกอย่างมันก็ทำให้เรามีโอกาสได้เจอหน้ากันด้วย///// พี่หมอที.....................................
ถอดผ้าปิดปากออกเถอะนะครับ... นะนะ!!..ช่วยน้องหน่อยเถอะนะ! นะพี่ครับ! แล้ว!...เอ่อ
.... พรุ่งนี้! พรุ่งนี้นะ! ผมจะเลี้ยงข้าวพี่ทั้งวันเล้ย!! น้า~~~.. ”

เห็นเด็กหนุ่มร้องขอ อ้อนคุณหมอที่นั่งอึกอัก ทุกคนก็แอบขำ อมยิ้มมองอย่างเอ็นดู


“แต่!...........อึก.....คือ!||||||||||..... พี่!พี่!.... คือมัน.........”  ดูท่าทางคนโดนขอจะอึดอัดมาก
คำขอร้องของดาราหน้าใสใช้ไม่ได้เลยหรือ..
บิวแอบกระซิบบอกกรข้างหูให้ใส่ลูกอ้อนเข้าไปอีก

“นะ////// นะนะนะนะนะ นะคร้าบบบบบบ ให้เพื่อนๆผมเห็นหน้าพี่ชัดๆ ถ้าพี่อาย
หรือกลัวจะเขินแล้ววางตัวไม่ถูก ผมก็เข้าใจนะครับ ที่นี่มีแต่ดารา คนดังเต็มไปหมด
มีคนถือกล้องคอยเก็บภาพบรรยากาศงานกันให้ควั่ก..  พี่หมอคงประหม่า... แต่
แค่แวบเดียวเท่านั้นแหละ! แล้วพี่จะใส่ผ้าปิดปากแก้เขินต่อก็ได้นะครับ แค่ตอนนี้....
เอาออกก่อนนะครับพี่หมอที!”  เด็กหนุ่มพูดไปก็ลุ้นไปในใจอย่างตื่นเต้น

เรื่องที่คิดไว้ว่า เมื่อได้อยู่ด้วยกันแค่สองคน จะขอดูหน้าคนที่เขาหลงรักใกล้ๆให้เต็มตา
จะเปลี่ยนเป็นตอนนี้เสีย ก็ไม่เห็นว่าเสียหายอะไร
เขากำลังจะได้เห็นหน้าของพี่หมอที แบบที่ไร้ผ้าปิดปากหรือแว่นตามาปิดบัง!



“แต่! แต่!...” 

ไม่ว่ากรจะพูดขอ หรือถูกใครคะยั้นคะยออย่างไร เทมก็ทำให้ไม่ได้
ชายหนุ่มได้แต่อึกอัก เหงื่อแตก จนทุกคนเริ่มสงสัยมากขึ้นทุกทีๆ
มองอาการร้อนรุ่มของเขาอย่างประหลาดใจ ... 


“................. ....     .. พี่หมอที....”  ดาราหน้าใสเริ่มหุบยิ้มลงอย่างหน้าเสีย...

การปฏิเสธของคุณหมอทีทำให้กรรู้สึกขายหน้าไม่น้อย.. เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะยอมตามใจเขา
ให้เพื่อนๆเห็น  แล้วรู้จักตัวตนของคนที่เขาหลงรัก..ว่าน่ารักและแสนดีแค่ไหน... แต่ตอนนี้
เด็กหนุ่มกลับต้องเม้มปากแน่น กำมือตัวเองอย่างระงับอารมณ์และความสะเทือนใจ
เค้าลางความผิดหวังในรักครั้งนี้ ลอยมาให้เห็นอยู่ทนโท่..   


“พี่หมอที! ทำไมล่ะครับ!!!?”  เสียงของกรไม่อ้อนอีกแล้ว... แต่ราวกับจะชวนทะเลาะ

“ ..........อึก....||||||||||||| ไม่ได้หรอกกร!!.... พี่..... พี่ขอโทษ! พี่!พี่ไม่น่ามาเลย!!”

เทพพิชัยลุกพรวดขึ้นยืน เขาทนมองหน้าสู้สายตาของกรไม่ได้ ท่ามกลางความไม่เข้าใจ
และตกตะลึงของทุกคน  กรรีบคว้ามือคนที่คิดจะเดินหนีกลับไปไว้ได้ทันฉิวเฉียด

“พี่หมอที! ทำไมล่ะครับ!? กะอีแค่ผ้าปิดปาก! พี่จะใส่มันไว้ทำไมนักหนา!!?
ผมอยากเห็นหน้าพี่มากกว่าไอ้ผ้าบ้าบอนี่ พี่ได้ยินมั้ย!!!”


เทมชะงัก นิ่งงันไปเมื่อได้ฟังความในใจของกร.....

เพราะสิ่งที่กรขอ... เขาทำให้ไม่ได้......


กรฝืนแรง ยื้อมือของคนที่เขาให้ใจ... ขณะที่เก็บกลั้นความเสียใจเอาไว้จนแววตาไหวระริก....


พี่หมอทีมองหน้าที่ราวกับจะร้องไห้ของเจ้ากุ้งแห้ง ด้วยความทรมานใจไม่แพ้กัน

หัวใจของชายหนุ่มทั้งสองต่างก็มีความรู้สึกดีๆให้กันมาตลอด คิดตรงกันแท้ๆ............

แต่วันนี้พวกเขากลับยังต้องกล้ำกลืนเก็บคำว่า รัก ไว้ในอก..........


ทุกคนรอบๆ รวมทั้งโต๊ะข้างๆเริ่มหันมามองที่พวกเขา จนพี่โอบเริ่มหน้าเสีย
รีบลุกมาลากกรให้ออกห่างจากเทม พลางพูดข่มเสียงทำฉีกยิ้ม แต่เตื่อนสติดาราในสังกัด
“ไอ้กร! กร! ||||||||||| ปล่อยคุณหมอกลับไปก่อน! แกนั่งลงซะ! ได้ยินมั้ย! มานี่!!
คนมองกันใหญ่แล้ว อย่ามามีเรื่องในงานนี้นะ! ทั้งพวกซุบซิบนินทา ทั้งพวกชอบปั่น
พวกกอสซิปทั้งนั้นเลย แกไม่เห็นรึไงยะ! จะทำให้ชั้นบ้าตายรึไง!”



“อ้าว! อยู่นั่นเอง!! แหมรู้สึกว่าเราจะได้ผู้ที่อยากขึ้นมาร่วมเล่นเกมส์บนเวทีแล้วล่ะครับ!!”
จู่ๆเสียงอันดังของพิธีกรบนเวทีก็เอ่ยทัก สั่งฉายไฟสปอร์ตไลท์ไปทางที่โอบยืนอยู่
ทำเอาผู้จัดการสาวตุ้ยนุ้ยสะดุ้งตกใจรีบปล่อยมือจากกรทันที

กรฉวยโอกาสนี้ รีบดึงแขนลากพี่หมอทีของเขาหลบแสงไฟออกไปจากงานเดี๋ยวนั้น!
ไม่ว่าใครจะเรียกจะทักอย่างไร เด็กหนุ่มก็ไม่ยอมหันหน้ากลับไป และไม่ยอมปล่อยให้
เจ้าผู้ชายตัวโตข้างๆเดินหนีไปทางอื่นได้เป็นอันขาด.....  ต้องพูดกันให้รู้เรื่อง!


เทพพิชัยเหวอจนบรรยายไม่ถูก กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปก็เรียกชื่อกรไม่ขาดปาก เหมือนจะถามกรายๆ
ว่าดาราหน้าใสออกมาจากงานมากับเขาทำไม  แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา
มีเพียงความสั่นไหวที่รู้สึกได้จากมือของเด็กหนุ่มเท่านั้น.....



............. เมื่อกรและคุณหมอที พากันหายตัวออกไปจากห้องจัดงานต่อหน้าต่อตา
ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของเพื่อนๆที่ต้องแก้หน้าให้ด้วยการฉีกยิ้ม||||||||||...
และคุณผู้จัดการส่วนตัวที่ต้องเต็มใจขึ้นไปร่วมเล่นเกมส์บนเวทีให้คึกคัก
เพื่อเบี่ยงประเด็น และเรียกความสนใจของทุกคนให้หันเห มาที่ทางนี้แทน


เกมส์นี้มีโอบที่โดนจองตัว แต่เมื่อพิธีกรถามถึง กร เอสก็ขออาสาเล่นแทนให้เอง
“ฮะฮะ อ๋อน้องกรเขาพาญาติไปห้องน้ำน่ะครับฮ่าฮ่าฮ่า|||||||||... แหมเกมส์ใบ้คำอย่างนี้
ผมก็ชอบเล่นซะด้วยสิครับ งั้นผมถือโอกาสสวมรอยแทนกรเลยแล้วกันฮ่าฮ่า!!”
เอสพูดใส่ไมค์ที่ทีมงานยื่นมาให้คุยโต้ตอบกับพิธีกรบนเวที เรียกรอยยิ้มให้คนทั้งงาน
ด้วยความน่ารักเป็นกันเองของดาราดังมืออาชีพ

แต่เมื่อคนหน้าหล่อกำลังจะเดินตามทีมงานไปขึ้นเวที โอบก็หันมากระซิบถามอย่างเป็นกังวล 
“เอส! ทำยังไงดี เจ้ากรมันจะไปหาเรื่องทะเลาะกับคุณหมอทีข้างนอกรึเปล่าก็ไม่รู้” 
สีหน้าโอบไม่ดีนัก แต่ก็ทำฉีกยิ้มไว้


“เอ่อ..... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันพี่...ตอนนี้เราต้องไปเล่นเกมส์กันก่อน พี่อย่าเพิ่งคิดมาก...” 
เอสหันซ้ายหันขวา แล้วเริ่มรู้สึกแปลกๆ เมื่อมองไม่เห็นคนน่ารักของเขาที่ไหนเลย

 ........เอ๊ะ!?  น้ำหายไปไหนกัน!!?...........


“ รู้สึกจะได้คนครบแล้วนะค่ะ  / ฮะฮะ ใช่ครับถ้าอย่างนั้นผมขอเชิญดาราที่จะร่วม
เล่นเกมส์กับเราขึ้นมาบนเวทีเลยนะครับ!ขึ้นมาเลยครับ ขึ้นมาเลย!!” เสียงพิธีกรเร่งรัด
พูดให้ได้ยินดังทั่วห้องจัดงาน ตามมาด้วยเสียงปรบมือของคนดู


“เขาเร่งแล้วไอ้เอส ไปเถอะ..” โอบหันมาสะกิดเอสที่ยืนเคว้ง ขมวดคิ้วคิด

“เฮ้ย! แล้วน้ำล่ะ!? หายไปไหน?”  ดาราหน้าหล่อมองหาคนรักไม่เห็นก็ตกใจ

“อุ้ยนั่นสิ! น้องน้ำคงไปห้องน้ำล่ะมัง”  พอมองดูดีๆแล้วโอบก็รู้สึกได้ว่าคนที่โต๊ะหายไป
ไม่ใช่แค่คนเดียว... “โจ้ล่ะ!?.... โจ้ก็ไม่อยู่ด้วยนี่ ไปด้วยกันเหรอ...บิว ก๊อป นิกกี้เห็นมั้ย!?”


หนุ่มหน้าตี๋ขยับหมวกของเครื่องแบบบังหน้าตัวเองเล็กน้อย บอกเอสกับโอบอย่างลำบากใจ
“คือ.....เมื่อกี้พี่น้ำบอกว่าจะตามกรไป ก็เลย...ลากครูโจ้ออกไปด้วยกันแล้วล่ะครับ แหะๆ”

“ใช่!!...”  ก๊อปกับบิวพยักหน้าชี้มือไปทางประตูทางออก


“ห๊ะ!”  เอสตาโตที่ได้รู้ ... นี่น้ำตามสองคนนั้นไปอย่างนั้นหรือ
ทำไมกันนะ แทนที่เขาจะรู้สึกหายห่วงอย่างที่พี่โอบว่าดี.... 
เวลานี้เขากลับรู้สึกเป็นห่วงหนักยิ่งกว่าเดิมตะหงิดๆ...||||||||||...

“นะนิกกี้ๆ!! พี่กับพี่โอบต้องรีบขึ้นไปเล่นเกมส์แล้ว ฝากนายตามไปดูพี่ชายนายให้ทีสิ!”

“เออะ แต่ว่า!พี่น้ำสั่งให้ผมคอยอยู่นี่กับทุกคน บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง..”

“โธ่จะไม่ให้พี่ห่วงได้ยังไงเล่า! พี่ขอล่ะ! นายก็รู้นิสัยใจร้อนของน้ำดี แล้วครูโจ้
เขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย..พี่นายเขาคงห่วงเจ้ากร พวกเราทุกคนก็เป็นห่วงเหมือนกัน
นายช่วยตามไปดูให้ทีเถอะ พี่บิวกับพี่ก๊อปก็มีคิวต้องโปรโมทละครเรื่องใหม่ของช่อง
พร้อมผู้กำกับต่อจากเกมส์นี้ พวกพี่ต้องอยู่ในงาน ตามไปไม่ได้.....ฝากด้วยนะนิกกี้!” 
เอสทำหน้าขอร้องหนุ่มตี๋อย่างจริงจัง พี่โอบ ก๊อป และบิวก็พลอยพยักหน้าขอร้องด้วย


“เอ่อ..ก็ได้ครับ งั้นผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”  นิกกี้ตัดสินใจรับคำพยักหน้า แล้วรีบไปทันที


...มันเรื่องอะไรกัน ทำไมคุณหมอทีต้องใส่ผ้าปิดปากตลอดเวลา ..กรจะทำยังไงกับหมอที
แล้วน้ำคิดอะไรอยู่ ถึงลากตัวครูโจ้ไปด้วยแทนที่จะเป็นนิกกี้..  เอสคิดวุ่นวายกังวลอยู่ในหัว
แต่ก็ต้องขึ้นไปบนเวที 

..............................................................

..........................................

.....................

.........




tsktonight…TBC.

***กำลังอีรุงตุงนัง ตอนหน้าคงเป็นตอนที่ทุกคนอยากรู้ไม่ใช่เล่นนะค่ะ


หมอตัวเปียก // ดีใจที่รอนะจ๊ะ ^^ วิใจดีออก55

muiko // มาลุ้นต่อตอนหน้าล่ะ การเผชิญหน้าเริ่มขึ้นแล้ว55
ขอบคุณที่อวยพร ขอให้หนูแข็งแรงเหมือนกันนะจ๊ะ ^^

 CarToonMiZa // ขอบคุณค่า ต้องลุ้นนานมั้ยขนาดคนเขียนยังไม่รู้เลย
รักษาสุขภาพเสมอค่ะ รักคนอ่านด้วยจ้า ^^

AnimajuS // มาอัพต่อให้แน่นอนอยู่แล้วจ้า แหมขอบคุณนะจ๊ะ
แต่วิขอให้คำอวยพรของคนอ่านเป็นจริงนะ วิจะได้แข็งแรงตลอด^^
ถ้าสนุกก็มาอ่านทุกตอนเลยนะค่ะ

 choijiin // แหมตอนนี้ขัดใจอีกรึเปล่าน้า55
แต่ที่แน่ๆยังไม่มีน้องแบงค์555 ไม่เอาน่าอย่าร้องงอแงสิจ๊ะ^^
น้องแบงค์มาแน่ (จัดเต็มด้วย! คิดว่าคงไม่เกินตอนสองตอนนี้แหละจ้าฮุฮุ)

หมูกระต่าย // ขอบคุณสำหรับหัวใจค่ะ แล้วหนูจะอยู่ยังไงค่ะเนี่ย555
ถ้าอิน ถ้ารักพี่เอส พี่น้ำ รักพี่วิละก็! ตั้งใจเรียนแล้วอย่าลืมรอพี่ด้วยนะค่ะ
55 พี่จะกระเสือกกระสนมาอัพให้อ่านกันด้วยความชื่น~จายยย เสมอ^^

[choijiin]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 
ชีวิตของอิเทม
อะไรจะอลหม่านอลเวงได้ขนาดนี้คะ
จะสงสารก็สงสาร
เฮ้อ ยังไงก็เคลียร์กันดีๆนะ
คนอ่านสงสารน้องกรอ่า
ไม่อยากให้เสียใจอีกแล้ว
แต่ดูท่าจะเสียใจหนักกว่าคราวที่แล้วแหงเลย
 

โดดฟัดคุณวิ
 
มาลงให้ทีละเยอะๆแบบนี้รักตายเลย
นอนรอน้องแบงค์ลูกแม่
 

[muiko]

โดนจับได้แหงๆๆเลยพี่เทม

ขอให้เคลีบร์กันได้ด้วยดี 

รอตอนหน้าค่ะ

[IWacKEE]

เย้ ! ในที่สุดก็ได้กลับเข้ามาในเล้าซะที หลังจากไม่ได้เข้าเล้ามานานเป็นเดือน -0-

สวัสดีวันพ่อนะคะคุณวิ 

รอติดตามเสมอจ้าาาาา ลุ้น เทมสู้ๆ ๆ 

[AnimajuS]

ยังสนุกเหมือนเดิน

น้ำจะป่วนอะไรอีกไหมนิ

[หมอตัวเปียก]

ใกล้แล้วๆ น้ำโดดงับหน้ากากพี่เทมออกเลย ห้าๆ กรจะได้รู้ความจริงซะที 

รักคุณวิที่สุดเลย 

[tsktonight]

ตอนที่ 55 ขอร้อง...








“....แฮก....แฮก..........เฮ้อ!..ไปทางไหนของเขากันนะ...”  นิกกี้วิ่งตามหาทั้งพี่ชาย ครูโจ้ กร
และคุณหมอที ออกมาไกลจากห้องจัดงานมากพอดูแล้ว
 
หันซ้ายหันขวามองหาก็ยังไม่เห็นใครสักคน ส่วนนอกที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการใช้จัดงาน
ปาร์ตี้แฟนซี เงียบผิดกับส่วนในลิบลับ เห็นเพียงพนักงานของโรงแรมไม่กี่คนที่ยังเดินสวน
หรือผ่านไปมา พากันมองหน้าเขาอย่างสงสัย แต่เมื่อพนักงานทำท่าจะเข้ามาสอบถาม
หนุ่มตี๋ก็รีบโบกมือ บอกปฏิเสธความช่วยเหลือ

“เออะ! คือผมแค่รีบไปตามเพื่อนน่ะครับ55||||||||||| ไม่มีอะไรครับ! ไม่มีอะไร!!.....”
วิ่งเลยพนักงานไปแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ เขาน่าจะลองถามคนอื่นดู!   “อ๊ะ!! เอ่อพี่ครับ!
พี่ๆๆ!!! พี่เห็นคนที่ใส่ชุดหมอ ผ่านมาทางนี้บ้างรึเปล่าครับ!?” 
นิกกี้รีบหมุนตัวกลับมา เรียกถามพนักงานของโรงแรมที่กำลังจะเดินไปแทบไม่ทัน

“เอ............. ไม่เห็นนะครับ มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ? ”   คำตอบนั้นทำเอาเจ้าตาตี่ถอนใจ
พูดขอบคุณแล้วรีบกึ่งเดินกิ่งวิ่งชิ่งจากไป เขาคงให้คนนอกมารู้เห็นเรื่องของ
เจ้าดาราหน้าใสในตอนนี้ไม่ได้หรอก...


หนุ่มหน้าตี๋วิ่งตามหาไปจนสุดทางเดินส่วนกลาง ก็หยุดยืนหอบหายใจพลางใช้ความคิด
ท่าทางเขาคงหาตัวคนพวกนั้นไม่เจอแน่ถ้ามัวแต่เดาสุ่มแบบนี้... โทรหาพี่น้ำก็ดันปิดเครื่อง
ที่โรงแรมวันนี้ผู้คนพลุกพล่านเพราะมีงานใหญ่จัดขึ้น........
กรคงไม่พาคุณหมอทีไปในที่ที่มีคนเยอะแน่  หากอยู่ในโรงแรม แม้จะไปที่ไหนก็ต้องเจอ
พนักงานของโรงแรมที่เดินกันเพ่นพ่านอยู่ดี... เรื่องส่วนตัวของสองคนนั้น
คงต้องนำพาให้พวกเขาไปในที่ที่ห่างจากผู้คน...  แล้วสถานที่แบบนี้ จะมีหรือ
ที่ที่ไม่มีคนรบกวน...  หรืออาจจะพากันหนีหายไปจากที่นี่เสียแล้วก็ไม่รู้...
....ข้างนอก.... ถ้าเป็นข้างนอกแล้วเขาจะไปตามหาได้ที่ไหนกันเล่า...

 นิกกี้ท้าวสะเอว แล้วถอดหมวกเครื่องแบบนายร้อยที่ใส่อยู่ ถอนหายใจก่อนทิ้งตัวลงนั่งบน
โซฟาหัวใหญ่ ซึ่งมีไว้รับรองให้แขกนั่งพักผ่อนเป็นระยะๆตามทางเดิน...

ตอนนั้นเอง.....ได้มีหญิงสาวสองคนเดินคุยกันผ่านหน้าเขาไป...
ตอนแรกหนุ่มตี๋ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมาก แต่บนสนทนาระหว่างทั้งสองสาว
ทำให้เขาต้องหูผึ่งขึ้นมาทันที

“555 ว้ายหล่อนก็พูดไปนะ แหม~ //// แต่เขาก็หน้าตาดีจริงๆนั่นแหละเนอะ”

“อืม!//// ชั้นยังคิดเลยนะว่าจะลองจีบคนในเครื่องแบบดูซักทีดีมั้ยอ่ะ555”

“ว้ายเอาจริงเหรอย่ะหล่อน! แน่นะเราน่ะ ไม่กลัวคุณหญิงแม่ตีตายเหรอค้า~5555”

“หือ~ล้อเล่นน่า!555 ก็แหม! ยามอะไรก็ไม่รู้! หล๊อหล่ออ่ะเนอะเธอ~!คิดไม่ผิดเล้ย
ที่เลือกมาค้างโรงแรมนี้ ไม่เคยรู้เลยนะว่ายามเขาก็คัดหน้าตาด้วยน่ะ!555”

“อุ้ยๆ!!/////ว้ายๆหล่อนดูนั่นๆ(กระซิบ) หนุ่มในเครื่องแบบ!” สาวคนหนึ่งยิ้มหวาน
แอบบอกให้เพื่อนหันไปมองดูนายร้อยหน้าตี๋ที่มองมาทางพวกเธออย่างตื่นเต้น

“หา?... (กระซิบ) //// อุ้ยว้ายตายแล้วเธอจ๋า!! อาหารตาในโรงแรมหรูๆอย่างนี้
นี่มันดูดีจริงจริ๊งงง คิกคิกคิก”


..นิกกี้ได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงแปลกหน้าแต่งตัวดีสองคนนั้นคุยกันโดยตลอด (ยกเว้นเรื่องที่กระซิบ)

คนในเครื่องแบบ.......... ยาม!......ยามที่หน้าตาดี! บางทีนั่นอาจจะใช่ หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้
แต่ถ้าเกิดมันใช่ขึ้นมาล่ะ!!  เจ้าตาตี่เบิกตากว้างรู้สึกมีความหวัง รีบลุกพรวดจากโซฟาทันทีที่คิดได้
ตรงไปที่สองสาวนั้นด้วยความร้อนใจ

“คุณครับๆ!!อย่าเพิ่งไปครับ เอ่อะขอโทษนะครับ คือผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ!”

“ห๊ะ!?///// อ่ะเอ่อ... อะไรเหรอค่ะ?” 
หญิงสาวทั้งคู่ตกใจเล็กน้อย แต่ก็พากันหันมายิ้มให้นิกกี้อย่างขัดเขิน ฟังคำถามจากหนุ่มที่
สวมเครื่องแบบนายร้อยมาดเท่อย่างตั้งอกตั้งใจ

“ยามที่พวกคุณพูดถึงกันเมื่อกี้ เขาอยู่ที่ไหนเหรอครับ!?”


..............................................

................................

.............

.....


.............. นิกกี้รีบไปตามที่ได้ข้อมูลจากหญิงสาวสองคนนั้น แล้วเขาก็ได้เจอ...

“อ๊ะๆๆๆ!!! คุณครับๆ!! บริเวณนี้ยังเข้าไม่ได้นะครับ! คือพอดีว่าหัวหน้าผม
กำลังเข้าไปตรวจเช็คสัญญาณความปลอดภัย ที่ติดตั้งไว้ในสวนด้านนี้นิดหน่อยน่ะครับ
ต้องขออภัยจริงๆครับ กรุณาใช้ทางอื่นด้วยครับ!”  โจ้คอยร้องเรียก ห้ามคนที่นานๆ
จะผ่านมาแถวนี้ เข้าออกหรือเดินผ่านไปทางสวนด้านข้างตึกของโรงแรมอย่างแข็งขัน

เมื่อหนุ่มตี๋มาเห็นเข้า ก็ได้แต่อ้าปากเหวอด้วยความงุนงง....
(ครูโจ้.........แต่งตัวเป็นยามยังไม่พอ ยังมาทำตัวเป็นยามอยู่แถวนี้อีกเรอะ! |||||||||||)

คนไม่รู้ย่อมนึกว่าโจ้เป็นเจ้าหน้าที่รปภ.ของโรงแรม แน่นอน.......
แล้วทุกคนก็ยินดีปฏิบัติตาม ยอมหันหลังกลับเพื่อเลี่ยงไปใช้ทางอื่นแทน แต่เรื่องที่
คุณครูสอนเต้นหนุ่มกำลังทำอยู่ตอนนี้ มันช่างเสี่ยงเหลือเกิน.... 
เล่นแอบอ้างเป็นยามของโรงแรมแบบนี้ หากยามตัวจริงรู้เข้าจะไม่แย่เอาหรือ!!?|||||||||||||


“พะพี่โจ้! คุณครูโจ้ครับ!! พี่กำลังทำอะไรของพี่ครับเนี่ย!!!? แล้วพี่ชายผมล่ะ!!?”

เสียงร้องทักของหนุ่มตี๋ที่วิ่งมาหาอย่างตกใจ ก็ทำให้คนโดนถามสะดุ้งโหยงตกใจไม่แพ้กัน

“นิกกี้!||||||||||”
โจ้ตาโต เห็นนิกกี้ตามมาเจอว่าเขากำลังเล่นเป็นยาม ก็เงอะงะไม่รู้จะแก้ตัว แก้อายอย่างไรดี

“พี่มาเล่นอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ยครับ! พี่น้ำล่ะ! พี่น้ำไปไหน!? แล้วกรกับคุณหมอทีล่ะครับ!!?”
เจ้าตาตี่พยายามเบิกตากว้าง ถามร้อนรน ร้อนใจ

“คือ เขาอยู่ด้านในโน้นกันน่ะ.......///// พี่ไม่ได้กำลังเล่นอะไรหรอกนิกกี้ แต่ที่พี่ต้องมาทำ
อย่างนี้ก็เพราะพี่นายนั่นแหละ!”

“หา!? พี่น้ำ?  พี่น้ำทำไมเหรอครับ!?”   ...ทำอะไรอีกเนี่ยพี่กู~

“ก็............. อยู่ดีๆเขาก็ล็อคคอพี่ ลากออกมาจากงาน แล้วพาพี่แอบสะกดรอยตามกร
กับคุณหมอไป จนเห็นสองคนนั้นหยุดคุยกันในสวนนั่น คุณน้ำก็ลากพี่ออกมาทิ้งไว้
ตรงนี้เฉยเลย.......||||||||||| เขาขอร้องให้พี่ช่วยคอยกันคนไว้ อย่าให้ผ่านเข้าไปได้เด็ดขาด
 ...แต่พอพี่ถามว่าแล้วพี่จะทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อทุกคนก็มีสิทธิ์เดินผ่านทางนี้ได้ทั้งนั้น
เขาก็บอกกับพี่ว่า จะกลัวอะไรในเมื่อวันนี้พี่คือ.......ยาม ||||||||....มันก็เป็นอย่างนี้แหละ..”


“โธ่เอ๊ย...ฮะฮะฮะอย่างนี้นี่เอง!พี่นะพี่~ขอโทษจริงๆนะครับครูโจ้! ที่โดนพี่ชายผมหลอกพามา
ให้ทำอะไรบ้าๆแบบนี้...เฮ้อ~ อ้าวแล้วตัวเขาล่ะครับ.?.......หรือว่า (ชี้ไปทางในสวน) ข้างใน.....”

“ครับ.........พี่น้องนิกน่ะคงกำลังแอบดู เอ๊ย! กำลังคอยติดตามดูสถานการณ์อยู่ด้านใน..”

“งั้น! พี่โจ้ครับ!!”  นิกกี้จ้องหน้าโจ้ ทำท่าขึงขัง

“คะครับ!?”

“อย่าไปไหนนะพี่! จงเป็นยามที่ดีต่อไปจนกว่าผมกับพี่น้ำจะออกมา! เข้าใจมั้ยครับ!”
พูดแค่นั้นแล้วหนุ่มหน้าตี๋ก็รีบวิ่งเข้าไปในสวน ทิ้งให้โจ้ยืนกวักมือเรียกค้าง


“นิก! นิกกี้~! ธะโธ่~~~~ แล้วถ้าบอกว่าไม่เข้าใจล่ะโว้ย~|||||||||||||....
ไม่น่าใส่ชุดนี้มาเล้ยเรา...”     เขาก็อยากตามเข้าไปด้วยเหมือนกันนี่...
ไม่รู้ป่านนี้สองคนนั้นเป็นยังไงบ้าง จะทะเลาะกันหรือเปล่านะ...





****************************************


........................

...........

... “.... กร! หยุดเถอะ! กลับเข้าไปในงานไม่ดีกว่าเหรอ! ทิ้งงานออกมาแบบนี้ไม่ดีนะ!!”
เทพพิชัยยื้อไม่ยอมเดินต่อตามดาราหน้าใส ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา พาเขาหลบลี้หนีผู้คน
มาจนถึงสวนหย่อมข้างตึก.... บริเวณนี้มีแสงไฟแค่พอส่องสวนสวยให้มองเห็นได้ยามค่ำคืน
ปกติแล้วสวนเล็กๆด้านนี้มีไว้เพียงเพื่อตกแต่งสถานที่ให้ดูสวยงามเท่านั้น จึงไม่มีใครนิยม
เดินย่ำเข้ามาถึงสนามหญ้าเขียวสวยด้านในบ่อยนักนอกจากคนสวน..... 
ไม้พุ่มสูงช่วยบังสายตาคนได้ดี แต่เทพพิชัยก็ยังกังวลว่าอาจมีคนผ่านมาเห็น


“พี่อย่ามาเปลี่ยนเรื่องดีกว่าครับ!......ที่ผมต้องออกมาที่นี่เพราะใครกันล่ะ!” 
กรโดนสะบัดมือออกก็หันมาจ้องคนที่พยายามเลี่ยงเขาตาเขม็ง แล้วโต้ตอบด้วยการรุกเข้าใส่
พยายามเอื้อมมือทั้งสองข้างของตัวเองไปไล่คว้าผ้าปิดปากเจ้าปัญหา หมายจะดึงมันออก
ให้ได้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ก็ถูกจับมือไว้ได้ก่อน

ทันทีที่คนตรงหน้าหันมาจ้องตาเทพพิชัยก็ไหวตัวทัน คว้ามือไว้แล้วรีบเบี่ยงหน้าหนีเป็นพัลวัน

“ฮึ่ม!! หยุดนะพี่หมอที! พี่อย่าหนีนะ! เอาออกมาเดี๋ยวนี้เลย !! พี่เป็นคนบ้ารึไง!
ผมบอกให้เอามันออกมาไงเล่า~! นี่พี่เห็นมันสำคัญกว่าผมใช่มั้ย!ไอ้พี่หมอทีบ้าเอ๊ย!”

ทั้งน้ำเสียงและถ้อยคำที่พูดตัดพ้อออกมา บอกให้รู้ได้ว่ากรกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ
และน้อยใจแค่ไหน ที่ผ่านมานอกจากเวลาที่หยอกล้อเล่นกันแล้ว ไม่เคยมีสักครั้งที่กรจะ
ขึ้นเสียงใส่เขาอย่างตอนนี้ กรคงเหลือทนกับคนอย่างเขาแล้วจริงๆ ..
เขาไม่อยากถูกใครเกลียดอีกแล้ว...โดยเฉพาะกร
เทพพิชัยคิดแต่ก็ทำตามที่กรต้องการไม่ได้   ...ไม่ใช่เพราะกรไม่สำคัญ
แต่เป็นเพราะกรสำคัญต่อเขามากต่างหาก เขาจึงไม่อยากให้กรรู้ความจริง..
เรื่องการปลอมตัวเป็นหมอทีนั้นมันสายเกินจะแก้ไขไปแล้ว...
และไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่เปลี่ยนใจ จะไม่เหนี่ยวรั้งให้กรอยู่กับเรื่องโกหกพวกนี้อีก
ไอ้พี่หมอทีมันควรจะหายไปพร้อมกับความทรงจำที่ดีๆในคืนนี้
ไม่ใช่ความทรงจำแย่ๆแบบนี้ !


“กร! หยุดน่า~! พอแล้วอย่าทำแบบนี้ซี่~~!!!|||||||||| กรนั่นแหละบ้าไปแล้วรึไง!
ทำอะไรหัดคิดบ้างสิ! ออกมาจากงานปาร์ตี้ดื้อๆแบบนี้ได้ยังไง! ทำอะไรเป็นเด็กไปได้!
อย่ามาสนใจแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างนี้นักเลยน่า!! อ๊ะ! นี่ไม่เอาน่ากร!! อย่า~~”

ไม่ว่าจะห้ามจะยื้อมือไว้อย่างไร แต่เด็กหนุ่มก็ยังรั้นสู้แรง แม้โดนจับมือยันไว้ก็พยายามจะ
ไล่คว้าไล่ดึงผ้าปิดปากนั้นให้ได้

“ก็จะทำไมเล่า! ทำไมก็ผมมันเด็กนี่!! ทำไมผมจะดึงไอ้ผ้าปิดปากบ้าๆนี่ออกไม่ได้!”

“พะพอได้แล้วกร!|||||||||| อย่าทำอย่างนี้ นี่เราอย่ามาทะเลาะกันเลยนะ! พี่บอกกร
แล้วไม่ใช่เหรอว่าคืนนี้พี่มีเรื่องสำคัญมากจะพูดด้วย โอ๊ะ!! กร! เอาแว่นพี่คืนมานะ!!”

คนเด็กกว่า มือก็ไวกว่า ไล่คว้าผ้าปิดปากไม่ได้ก็ไปเกี่ยวเอาแว่นมาแทน เมื่อได้แว่นมา
กรก็สะบัดมือออกผละตัวหนีห่างเล็กน้อย ก่อนยิ้มย่องพูดเย้ยคนตัวโตตรงหน้า เค้นหัวเราะ
อย่างประชดประชัน   “ฮะฮะ!! เป็นไงครับ!! ไอ้แว่นบ้านี่ถ้าพี่ไม่ใส่พี่ก็มองเห็นนี่นา!
แล้วไอ้ผ้าปิดปากนั่น! ถ้าพี่ไม่ใส่! พี่ก็ต้องพูดได้เหมือนกัน! พี่ไม่ตายหรอก!!
เอามันออกเดี๋ยวนี้เลยนะ! ผมโกรธจริงๆแล้วนะพี่หมอที!!!”


เทพพิชัยยืนมองหน้ากรนิ่ง........ ...  ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่ม
ซึ่งอยู่ในอารมณ์แปรปรวนต้องอึ้งจนเข่าแทบทรุด  “อยากรู้ใช่มั้ยว่าทำไม....
เพราะพี่ไม่อยากให้กรเห็นหน้าพี่! ต่อจากวันนี้ไป พี่ก็จะไม่มาเจอหน้ากรอีกแล้ว.. ”



“พี่หมอทีผมขอโทษ!!!!ฮืออออออ!!!!”  ราวกับสิ่งที่เขาเคยวาดฝันไว้กำลังแตกสลาย
กรโผเข้ากอดพี่หมอที แล้วร้องไห้โฮด้วยความตกใจอย่างมาก ไม่สนใจแล้วว่าตัวเอง
อยู่ที่ไหน ควรทำหรือไม่ แม้แต่เรื่องที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน หรือเรื่องที่ลูกผู้ชายอย่างเขา
ร้องไห้แล้วจะไม่เท่เอาเสียเลย...   วันนี้เขาเอาแต่ใจจนพี่หมอทีเกลียดเขาเสียแล้วหรือ|||||||||||||

“ เพราะผมว่าพี่เหรอฮือออ~ เพราะว่าผมงี่เง้าใช่มั้ยครับฮือออ~~ พี่หมออย่าเกลียด
น้องชายคนนี้เลยนะครับฮือออ~~ผมจะไม่ฝืนใจพี่อีกแล้ว ฮึกฮึก พี่ไม่ชอบให้ใครมา
บังคับใช่มั้ยครับ.... ผมจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วนะฮือออ ”


เทมก้มมองกรที่ซุกตัวกอดเขาแน่น ร้องไห้อ้อนขอโทษเหมือนเด็กๆได้สำนึกผิด
ก็เจ็บจี๊ดข้างในหัวใจเพราะความรู้สึกสงสารกรที่ไม่รู้ความจริง ตัวเขาเองช่างเลวจริงๆ


“อย่าร้องไห้ซี่~กุ้งแห้ง....(ยิ้ม)”  มือใหญ่ขยี้หัว ดันตัวคนในอ้อมกอดให้ออกมา
มองหน้ากัน ส่งยิ้มอ่อนโยนให้เพื่อแก้ความเข้าใจผิดของอีกฝ่ายเสียก่อน
“พี่ขอโทษนะ ไม่ใช่เพราะพี่เกลียดกรหรอก   พี่.....ไม่มีวันเกลียดกร”

“พี่หมอที.....ฮึก.... แล้วที่พี่พูดมันหมายความว่ายังไงครับ.....ล้อเล่นใช่มั้ย?....”

“พี่พูดจริงๆ...นั่นน่ะ... คือเรื่องสำคัญที่พี่จะบอกกับนายไงล่ะ”

“หา!? อะไรกันเรื่องที่พี่จะไม่มาให้ผมเห็นหน้าอีกเนี่ยนะ! ไม่เอาอ่ะ!!!||||||||||
ผมไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมล่ะครับ ผมทำตัวไม่ดี ผมก้าวร้าวกับพี่ใช่มั้ย!? ผมขอโทษครับ!
พี่อย่าโกรธอย่าเกลียดผมเลยนะ!!”

เทมถอนใจ... ยิ้มน้อยๆ กรส่ายหน้ารัวก่อนเข้ามากอด แล้วก้มหน้าซุกที่อกของเขา

“.......นายน่ารักที่สุดสำหรับพี่แล้วกร”  ... คำที่อยู่ในหัวมาตลอดหลุดออกมาจนได้
ทำเอาเด็กหนุ่มเงยมองหน้าเขา อ้าปากเหวออย่างอึ้งๆ...


กรหน้าร้อนผ่าวขึ้นด้วยความเขินอาย รีบก้มหน้างุดหลบดวงตาคมที่จ้องมา ทำใจเขาเต้นรัว
ไม่เป็นจังหวะ ปากก็พูดอู้อี้ตะกุกตะกัก  “.....//////// พี่~....ผม...............ผม.........” 

อยากจะบอกว่ารัก เขาจะทำได้มั้ย...

คำว่ารักที่ท่องมาเป็นร้อยเป็นพันครั้ง..... แค่กับคนที่รักคนเดียวเท่านั้น

ทำไมมันพูดยากจังนะ...



“.... พี่จะกลับไปอยู่กับแม่ที่เมืองนอก ไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

“หา.................................. ห๊ะ!!? พี่ว่าอะไรนะ!!!?”

ใช่ว่าฟังไม่ชัดหรือไม่เข้าใจ แต่สิ่งที่ได้ยินนั้น มันน่าตกใจจนไม่อยากจะเชื่อมากกว่า   
กำลังเคลิ้มไปกับกลิ่นไอแห่งความรักที่ตัวเองคิดว่ามาแน่แล้วกับคนตรงหน้า

แล้วนี่มันอะไรกันฟะ!!! ||||||||||||

ดาราหน้าใสต้องอ้าปากค้างอีกครั้ง แต่หนนี้น้ำตามันรื้นขึ้นมาคลอเบ้าด้วยอย่างช่วยไม่ได้
“พี่หมอที! พี่จะไปจริงๆเหรอ!!!” ทั้งที่เพิ่งหยุดร้องไห้ไปเมื่อครู่ ตอนนี้กรรู้สึกอยากจะ
ร้องไห้อีกครั้งให้ได้


“...... ที่พี่มาพบกรวันนี้ เพราะพี่อยากจะบอกลากร....ก่อนที่พี่จะไปเมืองนอก
แล้วจะไม่กลับมาเมืองไทยอีกแล้ว.... หมายความว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ”

“ไม่เอา!!! ผมไม่ให้พี่ไป!!! ผมไม่ให้ไป! พี่หมออย่าไปนะ!!ฮืออออ~~ ผมไม่ให้ไป!!”

“กร.............. พี่ตัดสินใจแล้ว........ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้ เรื่องของเราน่ะ..... ไม่ว่าคิดยังไง
มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก..............”

“พี่หมอที!!!”

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ.....ตกใจเหรอ..... กรไม่ต้องพูด.......พี่ก็รู้ว่ากรรู้สึกยังไงกับพี่....
....ขอบคุณนะ แต่พี่ไม่ใช่คนที่กรสมควรจะรักจริงๆหรอก อย่ามาเสียเวลาให้คนอย่างพี่เลย
พวกเราเลิกติดต่อกันตั้งแต่วันนี้ซะเถอะนะ...........พี่ขอร้อง...”

เสียงของคนบอกลาสั่นคลอนด้วยความสะเทือนใจ........ เขาเสียใจ....ที่ทำให้กรต้องเสียใจ
แต่นี่เป็นทางออกที่ทำให้กรเสียใจน้อยที่สุดแล้ว....


“พี่หมอทีไม่มีเหตุผล!ฮืออ!!! แค่พี่ไปอยู่เมืองนอกไม่กลับมา เราก็โทรคุยกันได้!
ถ้าพี่ไม่มาหา ผมไปหาพี่เองก็ได้!! ผมไม่กลัวหรอก! ยังไงเราก็อยู่บนโลกใบเดียวกัน!
ที่พี่มาบอกเลิกคบกับผมอย่างนี้เป็นเพราะพี่จะหนีผมไปใช่มั้ย!! พี่ไม่ได้รักผมใช่มั้ย!!”
กรเสียใจมาก เขาพูดมันออกมาก็เจ็บทุกคำ...


“........... ถ้าไม่รัก วันนี้พี่คงไม่มาอยู่ที่นี่....ตรงนี้.....”

“งั้นพี่ก็อย่าหนีผมไปไหนสิ!!”  รักแบบไหนกัน!

อีกครั้ง...  ที่เด็กหนุ่มไม่สนใจความเป็นไปรอบตัว ต่อให้มีคนผ่านมาเจอ เขาก็ไม่แคร์
คนที่เขาแคร์คือคนที่ยืนตรงหน้า คนที่คิดจะหนีเขาไป เขาไม่ยอม!
กรโผเข้ากอดพี่หมอทีไว้พูดข้างหูทั้งๆที่ยังร้องไห้ 

“ พี่รักผมแบบไหน เป็นแค่น้องชายใช่มั้ย.....ฮึกฮึก...เป็นมากกว่านั้นได้มั้ย...ได้มั้ย...”


เทพพิชัยกอดตอบแนบแน่น กระซิบบอกความรู้สึกของเขาเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อบอกลา
“พี่รักนายเสมอ..... รักยิ่งกว่าที่นายคิด.... แล้วก็จะรักตลอดไป” 
คนพูดก็น้ำตาร่วงเช่นกัน


“ฮึกฮือออ~.... เรื่องสำคัญที่ผมจะบอกพี่ พี่ยังอยากฟังมั้ยครับ...”

“อื้อ.....”

“ตอนนี้มันเปลี่ยนจากเดิมไปนิดหน่อย...ฮึก...ฮึกพี่ครับ..... พี่ฟังให้ดีๆนะ”

“อื้ออ...”

“.....ผม.........จะไม่ยอมให้พี่หายไป ไม่ว่าเพราะอะไร .....แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไม
แต่.........................ผมรักพี่ครับ.. ”

เทมกอดกรให้แน่นขึ้น ทั้งคู่ให้เวลากับน้ำตาและความรู้สึกของหัวใจ....


“...ฮึกฮึก.....อย่าทิ้งผมไปนะ..ฮึก....ผมรักพี่...ผมรักพี่! ผมรักพี่นะฮืออออ~”
พูดซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า ......... เขาจะบอกว่ารัก จนกว่าคนที่เขารักจะเข้าใจ
ว่าคนที่เขารักกันจะไม่ทิ้งกันไปแบบนี้...


เทพพิชัยกอดลูบหัวลูบหลังเด็กหนุ่มที่รู้สึกไม่ต่างจากเขา .....
คืออยากให้เวลาหยุดหมุนลงที่ตรงนี้

ทำใจลำบากเหลือเกิน........ ที่เคยคิดไว้มันไม่ใช่อย่างนี้.....
พวกเขาควรจะลาจากกันด้วยรอยยิ้ม อาจจะมีน้ำตาของความใจหายและอาวรณ์
แต่ไม่ใช่ความรู้สึกที่ไม่อยากจะพรากจากกันอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้....

พลาดแล้ว...แผนที่ตั้งใจไว้ว่าจะหายตัวไปจากชีวิตของกรสั่นคลอนไม่เป็นท่าไปหมด
ทำอย่างไรก็ขยับตัวไม่ได้..... ผละตัวออกจากอ้อมกอดแห่งรักนี้ไม่ได้.........

เขารักกร...   

และอยากได้ยินคำว่ารักของกรอย่างนี้ตลอดไป....

ไม่อยากหายไปเลย.... 

ทำไมโชคชะตาต้องทำร้ายหัวใจเขาไม่เลิกรา...................

ในเมื่อเขารู้จักกับรัก และเข้าใจความรักที่แท้จริงแล้ว...

................ ขอรักคนนี้ไม่ได้หรือ...



ขอร้อง................



“อ๊ะ!! กร!!!” ไม่ทันได้ตั้งตัวและพูดได้แค่นั้น เทมก็ถูกคนตรงหน้าหลับตาพริ้ม
เข้ามาประกบปากจูบด้วย

จูบที่ถูกกั้นกลางด้วยผ้าปิดปากไม่ใช่รสสัมผัสอย่างที่กรต้องการ
เขาอยากได้จูบที่เต็มไปด้วยความรักจากพี่หมอทีจริงๆ...  คิดไป...มือที่โอบรอบคอของ
อีกฝ่ายไว้ ก็ค่อยๆเลื่อนไปดึงยางยืดของผ้าปิดปากที่คล้องหลังหูทั้งสองข้างของอีกฝ่ายนั้นออก
ขณะเดียวกันก็ถอนริมฝีปากออกห่างเล็กน้อยเพื่อปล่อยให้สิ่งที่ขวางกั้นระหว่างริมฝีปาก
ของพวกเขาได้หลุดไป....  ทั้งที่กล้าทำถึงขนาดนี้ แต่ก็ไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นสู้สายตาคนตรงหน้า

 “กร!......อึก... อื้อ~~....................จุ๊บ.....จ....”


ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิตเลยว่า จูบ มันจะหวานได้ขนาดนี้...................

เป็นเพราะความรักที่พวกเขามีให้กันงั้นหรือ......

นี่คือจูบแรกในชีวิตที่ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองรู้สึกดีที่สุด และได้เข้าใจว่า
การจูบกับคนที่เรารักแล้วเขาก็รักเรา มันดีแค่ไหน.........

ไม่อยากหยุดเลย..............ความรู้สึกนี้...


..............

........................

.......


แต่......................คนที่ตามติดมาแอบซุ่มดู ลุ้นจนตัวแทบจะบิดเป็นเกลียวอยู่นาน
ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง และไม่ตลกด้วยเลยกับภาพที่เห็น!!!.................


“......ไอ้....................ไอ้พี่เทม!...”  เสียงหวานครางเรียกชื่อคนที่เห็นอย่างเหลือเชื่อ
น้ำค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นยืน โผล่ออกมาจากที่ซ่อนด้วยความตกตะลึง   
ขณะที่พุ่มไม้ข้างๆนั้น นิกกี้ก็หน้าเหวอสุดขีด ลุกขึ้นยืนแล้วหันมาเจอหน้าพี่ชาย
เจ้าสองพี่น้องต่างอ้าปากค้างใส่กัน  นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!


“เฮ้ยไอ้นิก! มึงมาได้ไงวะ!?”

“ผมก็ตามพวกพี่มานั่นแหละ! พี่เห็นอย่างที่ผมเห็นรึเปล่า!!”

“เอ้อ! เห๊อะ! แสดงว่ากูตาไม่ฝาด!”

พวกเขาคอยเอาใจช่วยให้กรสมหวัง จับหัวใจพี่หมอทีได้อยู่หมัด
แต่ตอนนี้ดันมีหน้าไอ้เทพพิชัยโผล่มา!   อยู่ๆคุณหมอทีกลายเป็นเทพพิชัย! เฮ้ยได้ไงฟะ!!!?

นี่ไอ้เทพพิชัยคือคุณหมอทีงั้นเหรอ!!!



“ไอ้กร! ..... นี่มึงไปรักกับ! อะอะไอ้พี่เทมได้ยังไงวะ!!!?” 

คนน่ารักชี้มือไปที่ทั้งสองคนซึ่งยังยืนจูบกันคลอเคลีย ห่างไปไม่ไกลนักอย่างเหวอๆ
เขาโพล่งถามออกไปด้วยความตกใจ จนกรและเทพพิชัยต่างก็ตกใจไม่แพ้กัน
ต่างสะดุ้งโหยงสุดตัว หันควับไปมองคนแอบดูที่แสดงตัวขึ้น กรนั้นหน้าแดงแจ๋
แต่เทมสิ หน้าซีดเหมือนเลือดฝาดที่อยู่บนหน้าเมื่อครู่มันโดนไล่หายจนหมดตัว


“พี่น้ำ!!! นิกกี้!! มาอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย!!! เฮ้ยนี่! แอบดูผมนานเท่าไหร่แล้ว!
โอ๊ย~~~โธ่!พวกพี่อ่ะ! ขอร้องเถอะคร้าบ!! นิสัยไม่ดีเลยนะครับแบบนี้!! //////*//”

กรเอามือปิดหน้าตัวเองตัวงอ ร้องบ่นด้วยความอายจนอยากจะมุดดินหนี
แต่เสียงของพี่หมอทีที่ร้องเหวอและลักษณะการพูดที่ไม่เข้าหู ทำให้เด็กหนุ่มต้อง
ชะงักไป....  “ น้องน้ำ!!!!|||||||||||||”

 
กรค่อยๆเงยหน้ามองผู้ชายที่เขารักจนหมดใจ  ......................

............................

..............

........

...

“เฮือก!!!...... อะ!...”

“กร!!! ||||||||||| พี่!..ฟะฟังพี่ก่อนนะ!!!”

  “......อะ!....ไอ้กอลิล่าหน้าควาย!!!!||||||||||||||”


เด็กหนุ่มตกใจตาเบิกโพลง มองหน้าคนที่เขาเพิ่งบอกรักและจูบด้วยไป เหวอจนสุดจะบรรยาย
ในหัวสมองของกรขาวโพลนไปหมด!............


….นี่ฝันใช่มั้ย!!! พี่หมอทีสุดที่รักของเขาหายไปไหน!!!

ไม่จริงเป็นไปไม่ได้!!!!!!!|||||||||||||||


ใครก็ได้ช่วยปลุกเขาที!  ขอร้องล่ะ!!!

เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!


ไม่จริงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!








tsktonight…TBC.

*** กรอย่างเอ๋อแดก... 555

ตอนนี้ไม่ยาวนัก กะว่าจะแต่งแบบที่เคยตั้งใจไว้คือสั้นลงแต่จะได้ไม่รอนานมากนะจ๊ะ

ตอนหน้ามาดูซิพวกหนุ่มๆจะวุ่นวายอะไรกันอีกเนาะ?



choijiin // ถูกค่ะ วิแต่งเองยังน้ำตาคลอตามไปสงสารเทมกะกรเนอะ แต่มาหัวเราะ
สะใจเอาตอนตัดบทนี่ล่ะ555!!!.......  (ให้น้องแบงค์เก็บตัวอบผิวต่อไป...เอาไว้อวดพี่นิก...อิอิ)

muiko // จะเคลียร์กันหรือไม่ด้วยอะไรยังไง เดี๋ยวบอกตอนหน้านะจ๊ะ

IWacKEE // สวัสดีวันพ่อเช่นกันค่ะ ปีนี้ได้ล้างเท้าให้ทั้งพ่อทั้งแม่เลยแสนสุขใจ^^
ขอต้อนรับการกลับเข้าเล้าจ้า~~~ เพราะคนแต่งก็รอคนอ่านเสมอเช่นกัน จุ๊บ!

AnimajuS //  ขอบคุณจ้า ป่วนมั้ยไม่รู้ ที่แน่ๆชี้ทางสว่างให้กรตื่นจากฝันมาเผชิญความจริงแล้วค่ะ

หมอตัวเปียก // น้องน้ำไม่ใช่หมานะจ๊ะ5555 วิเกาะฮักคุณเน้อ!

[หมอตัวเปียก]

จะขำ หรือจะสงสารกรดีเนี้ย เลือกไม่ถูกเลย

[GETIIZ]

โอ้ยยยยยยยยยยยยย กำลังซึ้งๆเศร้าๆอยู่ดีๆ

 “......อะ!....ไอ้กอลิล่าหน้าควาย!!!!||||||||||||||”

เจอประโยคนี้ของน้องกรเข้าไปถึงกับหงายเงิบ  กร๊ากกกกกกกกกกกกก
เอาใจช่วยเทมนะ 

[muiko]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด
 พี่เทมจากที่เป็นพี่หมอทีสุดที่รักของกร กลายเป็นกอลิล่าซะและ 

เอาไงหล่ะทีนี้. อยากเห็นหน้าพี่หมอทีกัน เห็นเเล้วเล่นเอาอึ้งทุกคนเลยมั้ยเนี่ย. 

กรจะทำไงต่อเนี่ย คนที่รักกลายเป็นคนที่ไม่ชอบขี้หน้ากันสุดๆ

รอค่ะ 

[IWacKEE]

โฮกกกกกกกกกกกกกก สงสารเทมมมมมม   
โอ้วม่ายยยยยยยยย กร เธอต้องรับในสิ่งที่เค้าเป็นให้ได้สิ 

[choijiin]

จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 
น้องน้ำมาทามม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
(น้ำบอกถ้าไม่มาจะสนุกเรอะอิป้า!!  )
สงสารอิเทมจริงๆ
น้องกรของพี่ก็เป็นบ้าไปแย้ว
แบบนี้มันจะเป็นยังไงต่อฟระเนี่ย
คุณวิ๊!!!!!
กลับมาต่อเดี๋ยวนี้เลยน้า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 

[Aini_es]

เอาใจช่วยพี่หมอที หรือพี่เทมนะคะ

นักเขียนสู้ๆ นะคะ^^

[KARMI]