ตอนที่ 46 ทบทวน...(แรก) ต่อจ้า^^
“มึงหายหัวไปไหนมาวะ ไอ้สันดานเทม!!! มึงรู้บ้างมั้ยว่าใครๆเขา
เป็นห่วงมึงมากแค่ไหนเนี่ย!~”
เรียวที่สู้อุตส่าห์ตะลอนๆออกไปตามหาตัวเพื่อนด้วยความเป็นห่วงข้างนอก
ของขึ้นทันทีที่กลับมาเจอ เพื่อนตัวเองอาบน้ำสระผม ใส่ชุดเตรียมนอนเรียบร้อย
แถมกำลังนั่งดื่มนมอุ่นๆอยู่ในบ้านตน แต่ยังโชคดีที่ได้แม่นงค์เข้าห้ามไว้
ไม่ให้ลูกชายต่อว่าอะไรเจ้าคนที่เพิ่งอกหักสมบูรณ์แบบมาหมาดๆ......
เมื่อคุณหมอเรียวรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ก็ยังอดบ่นเทมบ้างเป็นระยะๆไม่ได้ แต่ก็ยังปลอบเพื่อน
“ดีแล้วไอ้เทม!......... กูล่ะดีใจจริงๆว่ะ!! ดีใจกับมึงด้วยนะเพื่อน!” พูดกับเพื่อนเสร็จ
ก็หันไปบอกขอบคุณโกโก้ร้อนแสนอร่อย ที่คุณแม่เพิ่งชงแล้วถือมายื่นให้
“มึงดีใจที่กูอกหักเนี่ยนะไอ้หมอ!? มึงใจดีกับกูม๊ากกกกกกเลย..||||||||*|| ”
เทพพิชัยทำตาค้อนใส่เพื่อนก่อนยกนมขึ้นดื่ม
“เฮ้อ~! ไม่ใช่อย่างนั้นเว้ย! ที่กูดีใจคือดีใจที่มึงรู้ซะที ว่ามึงจะเอายังไงกับชีวิตตัวเอง”
เห็นเทมทำท่าจะน้อยใจเพราะคิดว่าโดนเยาะเย้ย เรียวจึงเขยิบเข้าไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ
รีบพูดขยายความให้เข้าใจความหมายของเขาใหม่
แต่เทพพิชัยกลับชะงักนั่งนิ่งไป ก่อนค่อยๆบอกเรียวอย่างอ้อมแอ้มว่า
“ใครว่ากูรู้เล่า....... |||||||||||||||||| กูยังไม่รู้จะทำยังไงต่อดีเลย.... รู้แต่ตอนนี้กูคง
เข้าหน้าน้ำไม่ติด กลับบ้านก็ไม่ได้ กูยังไม่อยากคุยกับป๊าตอนนี้ว่ะ .....เรียว
ขอกูอยู่นี่ไปสักพักก่อนแล้วกัน..”
… เห็นใจเพื่อนแต่ก็เป็นห่วงพ่อของเพื่อนด้วย ป่านนี้คงยังนอนไม่หลับแน่..
หมอเรียวตัดสินใจโทรไปคุยกับนายยุทธพิชัย ซึ่งนั่นก็ทำให้คนเป็นพ่อเบาใจไปได้
เปลาะหนึ่ง แต่ก็ยังเป็นกังวลเหลือเกินว่าลูกชายจะไม่ยอมพบหน้า ไม่ยอมพูดด้วย
ถึงได้หนีหน้าเขาไปเช่นนี้ เพื่อนที่แสนดีอย่างเรียวจึงต้องเกลี้ยกล่อม ด้วยการให้เหตุผลว่า
ขอเวลาให้เทพพิชัยได้คิดทบทวนเรื่องของตัวเองบ้าง นายยุทธพิชัยจึงจำต้องยอม
ตามที่หมอเรียวขอ เพราะความรักลูก.. และคิดว่าลูกคงต้องการเวลาทำใจ
ก่อนจะได้กลับมาพูดคุยกับเขาเช่นกัน
“ แล้วเรื่องกรล่ะ มึงรู้รึยังว่าจะเอายังไง?”
หลังวางสายจากพ่อของเทม เรียวก็กลับมาซักไซ้เพื่อนต่อ
“..............................คิดว่านะ..”
“เฮ้ยรู้แล้วเหรอว่าจะทำไง!? ไหนบอกให้กูฟังซิ!” หมอเรียวถามตาโต อยากรู้พอๆกับ
คุณอนงค์นาฏที่อมยิ้ม รีบตั้งใจเอียงหู ฟังทั้งคู่คุยกันให้ชัดๆขณะที่ยืนชงชาร้อนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ใกล้ๆ
“......... ถึงเวลาแล้ว..ที่กูจะต้องเลิกเล่นเป็นพี่หมอทีซะที!... เพราะกูไม่อยากโกหกกรอีก”
คำตอบของเทมทำเอาเรียวร้องเอ้อ! คุณหมอหนุ่มตบเข่าฉาดอย่างชอบใจ
แม่นงค์เองก็ยิ่งยิ้มกริ่มเข้าไปใหญ่ พยักหน้าเห็นด้วยอยู่เงียบๆ..
“........ เพราะฉะนั้น........... พี่หมอที.........ต้องหายไป.... เหลือไว้แค่..”
เรียวและแม่ลุ้นรอฟังเทพพิชัยอย่างพลอยตื่นเต้นดีใจไปด้วย
“.......... ความทรงจำเท่านั้น...” เสียงพูดที่เริ่มแหบพร่า และเบาลงทำให้คำสุดท้ายฟังดู
เศร้าเหลือเกิน..... คนฟังทั้งสองต่างเหวอแล้วหันไปมองหน้ากันด้วยความงง
เรียวสบตากับแม่ พวกเขาต่างก็คิดเหมือนกัน คือไม่เข้าใจในสิ่งที่เทมพูด
เมื่อเทพพิชัยบอกว่าก็คงมีเพียงเท่านี้ สำหรับสิ่งที่เขาจะทำให้กรได้ คือการเลิกหลอกลวง
เพื่อนรักอย่างหมอเรียวก็ต้องรีบท้วงถามอย่างไม่เข้าใจทันที
“อะไรของมึงวะ!? นี่หมายความว่ามึงไม่คิดจะบอกความจริงกับเขาเหรอ!?”
“กู................................. จะเลิกติดต่อกับเขาตั้งแต่วันนี้ไป..”
“อ้าวแล้วความรักของมึงล่ะ!?”
ยังไม่ทันที่เทมจะพูด คุณอนงค์นาฏก็รีบช่วยลูกพูดท้วงติงอย่างไม่เห็นด้วยสุดๆ
“นั่นสิหนูเทม!? ทำอย่างนี้ไม่ได้นะลูก! ทำกับกรแบบนี้ไม่ได้นะ น้องจะเสียใจมาก”
เทพพิชัยวางแก้วนมลง อึกอัก และอึดอัดกับสถานการณ์ที่ถูกรุมคาดคั้น จนต้องกลั้นใจตอบ
“ก็ผม!|||||||||||||||| ผมไม่มีทางเลือกนี่ครับแม่! เขาเกลียดผมจะตายไป!
ถ้าหากว่าผมบอกเขาไปว่าผมเป็นใคร! เขาจะไม่ยิ่งเสียใจมากกว่าเหรอครับ!?..สู้
...ให้พี่หมอทีมันหายไปซะ ยังจะดีกว่า.. อย่างน้อยพวกเราก็จะมีแต่ความทรงจำที่ดีต่อกัน
......... ตลอดไป..”
กร......... เทพพิชัยนึกถึงกรแล้วก็ทำหน้าเศร้า.......
ตอนที่กรตามมาเคาะกระจกเรียกเขา..เพื่อถากถาง... คนที่ไม่มีใครเอาอย่างเขาก็รู้สึกตัว..
............ ว่าความรักระหว่างเขาและกร มันคงเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น...
เทพพิชัยไม่อยากจะทำผิดซ้ำรอยเดิมอย่างที่ทำกับน้ำอีก..
เขาก็ทำไม่ดีกับกร คงเป็นไปไม่ได้ที่กรจะให้อภัยเขา...... เขาเอาแต่หลอกกรมาตลอด...
มันคงเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวอีกสินะ หากเขาจะทำกับกรแบบนี้ต่อไป
ให้มันยุติลงซะทีดีที่สุด....
ทั้งเรียวและแม่จึงได้แต่ถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“แต่กรเขาชอบหนูมากนะ ไม่ว่าจะเป็นพี่หมอทีหรือนายเทพพิชัย มันก็ตัวหนูไม่ใช่เหรอลูก!?”
“เออว่ะ......... น่านสิ!?”
คุณแม่นงค์แนะ คุณลูกชายก็เห็นด้วยกับความคิดนี้
แต่เทพพิชัยกลับทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มเหงาๆ
“.......... ผมตัดสินใจแล้ว!........ ต่อจากนี้ไปจะไม่มีพี่หมอทีกับเจ้ากุ้งแห้งอะไรอีกทั้งนั้น!!
................ จะเหลือแต่นายเทพพิชัย! ไอ้คนที่ไม่มีใครต้องการนี่ล่ะ! ผมจะยอมก้มหน้ารับความจริง
และผมจะไม่ติดต่อกับกรอีก!”
“เฮ้อ~~~~~~!!~” สองแม่ลูกถอนใจพร้อมกัน... ก่อนส่ายหัวกลุ้มใจแทน
“แต่อย่างน้อยถ้าเทมตัดสินใจจะไม่บอกความจริงกับกร แล้วต้องการให้น้องคิดว่า
พี่หมอทีมีตัวตนอยู่จริงๆ เทมก็ควรให้พี่หมอทีได้บอกลาน้องนะลูก..
ไม่ใช่เล่นมาหายกันไปเฉยๆแบบนี้..” แม่นงค์ยังไม่ยอมแพ้... อย่างน้อยหากเจ้าตัว
ได้ลองคุยกับกรอีกสักครั้ง... อาจเปลี่ยนใจ แล้วนึกอยากบอกความจริงขึ้นมาก็ได้……
เทพพิชัยนิ่งคิดตามคำผู้ใหญ่ มองหน้าเพื่อนก็พยักหน้าสนับสนุนเห็นด้วยกับแม่ตลอด
เจ้ากล้ามโตคิดหนักกับการตัดใจครั้งนี้ กุมหัวบ่นว่าปวดหัวเมื่อยตัวอยากนอนขึ้นมาทันที
แต่ก็ถูกแม่นงค์เดินมารั้งแขนไว้ไม่ยอมปล่อยให้ไป จนคนถูกคาดคั้นต้องยอมรับปาก
“อ่า.||||||||||||||||... ครับๆ ตกลงผมจะคุยกับกรในคราบของไอ้หมอทีเนี่ยอีกครั้ง!
แต่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะครับ!!”
......................................
........................
..................... แล้วคืนนั้นเทพพิชัยก็ไข้ขึ้นจนได้.....
เจ้ากล้ามโตนอนเหงื่อซึมพลิกตัวไปมา ก่อนผุดผลัดลุกขึ้นมาหายาแก้ไข้ที่มีติดไว้
ในห้องนอน กินแก้อาการปวดหัวตัวร้อน....
......... ขณะที่กลืนยาแล้วดื่มน้ำตาม.. พลันหางตาของคนที่กำลังรู้สึกหนาว.. จนใจสั่น
ก็เหลือบไปเห็นความงดงามของดวงจันทร์กลางท้องฟ้ากว้างยามค่ำคืน..
จันทร์เต็มดวงที่ส่องแสงสกาวอยู่บนฟ้า มองเห็นผ่านม่านหน้าต่างนั้น...
สะกิดถูกความรู้สึกลึกๆในหัวใจของชายหนุ่มให้ไหวหวั่น...
สองขาที่ยังทานพิษไข้ไหวก็พากันก้าวเดินไป ยืนมองพระจันทร์ให้ใกล้ยิ่งกว่าเดิม..
ความเหงา.... อ้างว้าง.... และหว้าเว่.. ความรักที่ไม่อาจสมหวัง..
ความทรมานที่เขาต้องเจอ .........เป็นเหมือนโทษทัณฑ์ที่เขาสมควรได้รับ
......แต่น้ำตาที่คลอเอ่ออยู่บนใบหน้าที่มองเหม่อโต้แย้งความคิดความเข้าใจ
ในเรื่องที่ตัวเขาเองกำลังพยายามยอมรับมันอย่างยากลำบาก..
ถึงแม้เขาจะไม่ได้เป็นคนดี.. เป็นอย่างที่ใครๆต้องการ แต่คนอย่างเขา...
ก็มีความรัก...
และอยากจะได้มีความรักกับใครสักคนมานานเหลือเกิน....
คนที่เขารอ.. จะรอเขาบ้างมั้ย...
เมื่อไหร่จะมีคนเต็มใจ ยอมรับเอาความรักที่ล้นใจไปจากเขาเสียที...
ไอ้หนุ่มลูกครึ่งเบือนสายตาลงก้มมองหน้าปกนิตยสาร ที่มีรูปเด็กหนุ่มช่างพูด
กำลังยิ้ม... ใบหน้าหล่อใสนั้น ช่างมีสายตาที่ซื่อตรง......และสดใส
ดาราวัยรุ่นชื่อดังที่ฝากตัวฝากใจ ขอเป็นน้องชายที่น่ารักของเขา..
ไม่สมควรจะได้รับความเสียใจอีกครั้งกับความรักนี้...
“พี่ขอโทษนะกุ้งแห้ง...”
ก่อนที่จะรู้สึกมึนหัว และพร่านัยน์ตาไปมากกว่านี้ เจ้าคนป่วยที่ต้องนอนคนเดียว
ก็พาสังขารที่อ่อนล้าของตนขึ้นเตียง ไปนอนหนาวสั่นใต้ผ้าห่ม..
คืนนี้ช่างหนาวเหลือเกิน... ทั้งที่คนจับไข้ตัวร้อนสั่น แต่กลับรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
พยายามนอนกอดตัวเองเท่าไหร่ก็ไม่คลายหนาวเลย
เทพพิชัยหลับตาลงแล้วได้แต่คิดสมเพชตัวเอง......
คงไม่มีใครคิดหรอก..... ว่าวันนี้.. ผู้ชายคนนี้...
กำลังนอนร้องไห้เพียงลำพัง..
..................................................
..............................
...............
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
.............. ช่วงสายของวันรุ่งขึ้น.. ณ โรงพยาบาล..
ทั้งที่บอกให้ทราบโดยทั่วกันแล้ว ว่าน้ำเข้าโรงพยาบาลอีกแค่วันเดียวก็กลับบ้านได้
แต่เหล่าเพื่อนดารา เพื่อนทีมงานและคุณผู้จัดการส่วนตัวสาว ต่างก็ยกขบวนกันมาเยี่ยมเยียน
ให้ครึกครื้นราวกับมีตลาดนัดอยู่ในห้อง....ทุกคนพากันหอบหิ้วของฝาก ของบำรุงร่างกาย
กันมาเพียบ และยัดเยียดให้น้ำกินแทบอ้วก||||||||||
หนุ่มน่ารักรู้สึกเพลียแต่ก็ยังฝืนยิ้มให้ด้วยความซึ้งในน้ำใจของเพื่อนๆ
ใกล้ช่วงอาหารกลางวันคนมาเยี่ยมทั้งหลายก็ขอตัวลากลับไปทำธุระต่อ
ไม่ลืมบอกให้น้ำหายเร็วๆ แต่ก็ยังคงเหลือเจ้าดาราที่ชอบทำตัวว่างงานทั้งที่ไม่ค่อยว่าง
อย่างกร บิวและก๊อป อยู่โยงเฝ้าน้ำต่อด้วยความเป็นห่วงเกินพอดี?...
ไม่ยอมขยับไปทำงานทำการที่ไหนแต่อย่างใด|||||||||||||||
“อ๋อ อื้มม เข้าใจแล้วไม่ต้องห่วงทางนี้นะ พี่น้ำเขาเพื่อนเยอะ หึ..นายก็เข้ามากินข้าวที่นี่ก็ได้
ของกินเพียบเลยล่ะที่นี่น่ะ อื้มๆ แล้วพี่จะบอกพี่น้ำเขาให้นะ แค่นี้นะนิกกี้..”
เอสนั่งข้างกรที่โซฟา คุยโทรศัพท์กับนิกกี้ ..หนุ่มหน้าตี๋บอกช่วงบ่ายจะรีบเข้ามาหาพี่ชาย
คนหน้าหล่อตั้งใจจะพูดกับน้ำ แต่พอหันไปมองก็เห็นเพื่อนตัวเองกำลังแย่งกันเล่นเป็น
นางพยาบาลให้วุ่น..
“หืมม~..น้ำจ๋า~! น้ำต้องกินเยอะๆน้า~!! อย่ามัวแต่นั่งเหม่อซี่! เดี๋ยวไอ้เอส
มันก็มาแย่งกินหมดหรอก นี่บิวอุตส่าห์ทำเองกับมือเลยนะน้ำ~~ ยิ้มหน่อยสิจ๊ะ..โธ่~
หรือว่ารู้สึกไม่ดีตรงไหน!? บอกบิวได้นะ บิวจะไปตามคุณหมอให้ทันทีเลย.. น้ำ...”
บิวนั่งเก้าอี้ข้างเตียงประคบประหงมน้ำราวกับไข่ในหิน..
แต่ดูแล้วนางเอกสาวเพื่อนซี้ ค่อนข้างจะทำตัวเหมือนพวกพี่เลี้ยงเด็กมากกว่านางพยาบาล
ในสายตาของเอส พอกับก๊อปที่นั่งประกบคู่อยู่อีกฟากหนึ่ง
หนุ่มแต๋วร่างบึ๊กเปลี่ยนบทมาเป็นแม่นม ยื่นใบหน้าหล่อเข้มของตนเข้าไปใกล้กับ
ใบหน้าหวานของหนุ่มน่ารักที่ยังนั่งซึม.. ก่อนจะเอาหน้าผากแตะกันเพื่อวัดไข้
แล้วร้องโวยวาย จนทุกคนรีบหันมารุมดูอย่างตกใจ
“โอ๊ย~!!!!||||||||||| ตายแล้ว! ตายแล้วๆๆๆ!!! พี่น้ำทำไมซึมกะทือแบบนี้ล่ะค้า~!!?
โฮ~~ไม่เอานะค่ะ! ไข้ก็ไม่ขึ้นสักหน่อยอ่ะ!? หืมมหรือว่า!! พี่น้ำอยากกินอย่างอื่น
ที่ไม่ใช่ข้าวต้มไฮโซรสชาติโหลยโท่ยของเจ้บิวค่ะ!(ชี้ไปที่หน้านางเอกสาวรุ่นพี่ให้สะดุ้ง
ถลึงดุตาใส่//////*//) อ่ะโอ๊ย! เจ็บนะเจ้!!(โดนบิวตีแขนล่ำๆดังเพี๊ยะ)
เอางี้ค่ะ~ พี่น้ำขาหม่ำไอติมมั้ยคะๆ!! เดี๋ยวน้องก๊อปจะลงไปหาซื้อให้น้า~!!!”
ว่าแล้วทั้งดาวร้ายและนางเอกสาว ที่ในชีวิตจริงกลับเป็นเพื่อนสาวที่ซี้กันมากกว่าใคร
ต่างก็พร้อมใจกันโอบกอดล้อมรอบตัวคนน่ารักไว้ ...
พาให้ดาราหน้าใสรุ่นน้องอย่างกร กับดาราหน้าหล่อรุ่นพี่อย่างเอสต้องกุมขมับส่ายหน้า .||||||||*||
ปวดหัวแทนคนถูกเอาใจที่นั่งเหงื่อตก โดนกอดแน่นอยู่ตรงกลางระหว่างเจ้าสองคู่ซี้นัก...
“นี่ถามจริงๆเหอะ! พวกแกจะเว่อร์กันไปถึงไหนห๊า!!? น้ำเขาโตแล้วนะไม่ใช่เด็กสามขวบ
จะได้โอ๋กันมากมายขนาดนี้! เกรงใจบ้างเถอะครับเพื่อน สงสารคนป่วยหน่อย!
จะไม่ได้พักผ่อนก็เพราะพวกแกนี่แหละ!!” เอสอดไม่ได้ต้องมายืนท้าวสะเอวด่าเพื่อนหน้านิ่งๆ...
“พี่บิวครับ พี่ก๊อปครับ... ผมว่าปล่อยพี่น้ำก่อนเหอะครับ||||||||||||| ผมร้อนแล้วก็
..(เสียงเบา) รำคาญแทนอ่ะครับ..” กรละสายตาจากโทรศัพท์ที่เขากำลังจดจ่ออยู่ขึ้นมาพูด
เป็นผลให้ทั้งก๊อปและบิวขัดใจบ่นงึมงำว่า พวกผู้ชายน่ารำคาญ...
เอสกับกรสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนแอบหัวเราะขำ ที่น้ำนั่งทำหน้างง เมื่อสองสาวต่างเพศกัน
หันหน้ามาบอกไม่ได้นับรวมน้ำเข้าไปด้วย.......เอ.?
( หมายความว่านี่เขาไม่นับกูเป็นผู้ชายด้วยเหรอวะ||||||||||)
เมื่อตัวป่วนทั้งสองยอมลงไปนั่งที่โซฟารับแขก ก็ตั้งหน้าตั้งตาแกะขนมกินแล้วเมาท์นู่นนี่
ให้น้ำฟังอย่างสนุกสนาน.. คนน่ารักก็ได้แต่เอนตัวพิงหมอน นอนยิ้มให้ทั้งคู่
คนที่สังเกตเห็นว่าน้ำแปลกไป... เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา ก็คงมีแค่เอส..
ไว้จะต้องถามเมื่ออยู่กันตามลำพังสองคนให้ได้ .... น้ำกำลังคิดอะไรอยู่?...
ก็อกๆๆ!!!
เสียงเคาะประตูหน้าห้องก่อนเปิดเข้ามา พาให้ทุกคนสนใจหันไปมอง..
........นายแพทย์หนุ่มเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสร้างมิตรภาพกับเหล่าดาราทั้งหลาย
รวมไปถึงคนป่วยบนเตียงด้วยท่าทีที่สุภาพ
“อุ้ย!!///////// อร๊ายยย~!!!! อีเจ้! เสป๊คน้องก๊อปๆ!!!!คุณหมอหล่อมว๊ากกกกกก~!!
อ๊ายย~อีก๊อปจะละลายแล้วเจ้!!!” ทันทีที่ก๊อปเห็นหน้าหมอ ก็ถึงกับตาโต รีบเขยิบเข้าไป
ดึงแขนเสื้อของดาราสาวรุ่นพี่มาทึ้งแก้เขิน กระซิบบอกความในใจก่อนบิดไปบิดมา
อย่างห้ามใจไม่อยู่ “อีน้องก๊อปขา!!!-*- หล่อนเก็บกิริยาเดี๋ยวนี้นะยะ!!!! ปั๊ดตีตายเลย!”
แต่เจ้บิวที่น่ารักก็ปรามหนุ่มรุ่นน้องแอบสาวให้รีบเบรกรอยยิ้มเผยความนัยจนตัวโก่ง
“คุณหมอเรียว!” เสียงทักอย่างประหลาดใจของกรที่ลุกยืนมองคนเข้ามาตาโต
ทำให้พวกเพื่อนรุ่นพี่นั้นมองหน้ากันไปมาอย่างงุนงง ก่อนจะนึกออกถึงเรื่องที่กร
เคยเล่าให้ฟัง... เพื่อนของคุณหมอที่กรมีใจให้คนนั้นสินะ
“สวัสดีครับทุกคน สวัสดีครับน้องกร......... สวัสดีครับ..... คุณน้ำ..”
เรียวทักทายแล้วหันไปจับจ้องอยู่ที่คนไข้บนเตียง... ที่ทำให้คนธรรมดาอย่างเขาตื่นเต้นได้
กลับไม่ใช่เหล่าดาราหน้าตาดีที่ดูมีรัศมีเปล่งประกายคนไหน แต่เป็นชายหนุ่มน่ารัก
ที่สวมชุดคนป่วยของโรงพยาบาล ซึ่งนั่งมองเขาตอบอยู่บนเตียงตรงหน้า!!
เรียวเพิ่งจะได้เห็นตัวจริงของน้ำก็วันนี้เอง คุณหมอลูกครึ่งญี่ปุ่นยืนนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่
ตาสวยจริงๆ....ขนตายาวๆนั่นยิ่งทำให้ดูหวาน รับกับจมูกโด่งเรียวและริมฝีปากบางเข้ากันนัก
แก้มเนียนใสดูนุ่มน่าจับ ยิ่งทำให้น่าหมั่นเขี้ยว... ขนาดป่วยอยู่อย่างนี้ ผิวก็ยังขาวอมชมพู
ไม่ซีดหรือโทรมให้ดูหมองลงสักนิด.. รูปร่างเพรียวบอบบาง … มองแล้วน่าทนุถนอม
น่ารัก!......... น่ารักเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้!//////
มีผู้ชายที่น่ารักเสียยิ่งกว่าผู้หญิงแบบนี้ด้วยหรือ!!!
ก็สมแล้วที่เพื่อนเขาจะคลั่งไคล้ถึงขนาดนั้น สมแล้วที่ทำให้ผู้ชายทั้งหลายมารุมรัก...
แล้วยังทำให้ดาราดังอย่างเอส ยอมเสี่ยงแลกทุกอย่างเพื่อคนรักได้ขนาดนี้...
ขนาดตัวเขาเองที่มีรสนิยมต่างกับเพื่อนยังคิดเลย ว่าน้ำ ......... น่ารักสุดๆจริงๆ...//////
หลังจากมองหน้าน้ำจนเพลิน... เรียวก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนหันไปยิ้มให้กรที่เข้ามาสะกิด
เรียกเขาเพื่อถามอย่างตื่นเต้น “นี่!//// คุณหมอเรียวทำงานที่โรงพยาบาลนี้เหรอครับ!?”
“555........ เอ่อคือ เปล่าหรอกครับ...เผอิญ!......... พี่มาหาเพื่อนที่นี่! แล้ว|||||||| เอ่อ..
555 แบบว่าเพื่อนมันคุยให้ฟังว่ามีดารามาที่นี่หลายคน คุยไปคุยมารู้ว่ามีน้องกรด้วย
พี่เลยถามเพื่อนว่าอยู่ที่ไหนแล้วแวะมาหาครับ”
ตอบอย่างที่เตรียมมา... เรียวลำบากใจที่ต้องโกหกกร แต่เขาก็ทำเพื่อเพื่อน....
ที่สุดก็ถูกขอร้องให้มาเยี่ยมน้ำแทนจนได้... ถึงจะหวังอ้างชื่อกรมั่วนิ่มเข้ามาหา
แต่คุณหมอหนุ่มก็ไม่คิดว่าจะได้เจอจริงๆอย่างนี้หรอก (บังเอิญมาถูกจังหวะชะมัด|||||||||||||)
เอสยืนมองเรียวอย่าง...... ไม่ค่อยพอใจ และแคลงใจนัก...
ทำไมเจ้าหมอนี่จะต้องจ้องมองแฟนเขาขนาดนี้ด้วย..
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าคุณ.. รู้จักกับน้ำมาก่อนเหรอครับ?” คนหน้าหล่อเขยิบเข้าไป
ยืนใกล้คนน่ารักของเขาให้มากขึ้นก่อนหันไปถามแขกของกร..
“... เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอครับ?” น้ำแน่ใจว่าเขาไม่เคยเห็นหมอเรียวมาก่อนด้วยซ้ำ..
“นั่นสิครับ!? ...... เอ๊ะผมว่า..เมื่อกี้ผมยังไม่ได้แนะนำให้คุณหมอรู้จักกับพี่น้ำเลยนะครับ
แล้ว....... หมอเรียวรู้ได้ยังไงอ่ะครับ ว่านั่น... พี่น้ำ?...”
กรขมวดคิ้วชนกันมองหน้าอีกฝ่าย รุกถามด้วยความประหลาดใจและสงสัย
คนอื่นหมอเรียวอาจรู้จักโดยไม่ต้องแนะนำตัวด้วยซ้ำ เพราะที่อยู่ในห้องนี้น่ะ
ดาราดังๆกันทั้งนั้น.... แต่... พี่น้ำไม่ใช่ดาราสักหน่อย..
ฝ่ายคุณหมอหนุ่มที่โดนทุกคนรุมจ้องก็อึกอัก ยกมือปาดเหงื่ออย่างตื่นตกใจ
เขาทำพลาดซะแล้ว!!||||||||||||||
ยิ่งตอบไม่ได้ ยิ่งทำให้ทุกคนในห้องมองมาที่เรียวเป็นตาเดียว เจ้าตัวก็ยังทำเป็นยิ้มแย้มไว้ก่อน
แต่ในใจเขานั้นกำลังคิดหาทางแก้ตัวเพราะกลัวความแตกเป็นพัลวัน
ไอ้เพื่อนเทมนี่มันช่างหาเรื่องมาให้เขาจริงจริ๊งงงง!
***( แอบมีกลับมาแก้มาเติมให้อีกเล็กน้อย55 โทษทีค่ะวิรีบไปหน่อยเลยลงไม่ครบ
)
แหม555ไม่อยากจะบอกเลยว่าวิใจอ่อน55 ความจริงตามเนื้อเรื่องที่วางไว้เดิม
เทพพิชัยจะต้องชอกช้ำระกำใจยิ่งกว่านี้ เสียเลือด เสียน้ำตายิ่งกว่านี้อีกสองสามเท่า
เอาให้ร้องไห้โฮขี้มูกโป่งหนักจนคนอ่านอาจจะ น้ำตาเล็ดน้ำตาร่วงตามกันไปเลย
แต่วิรู้สึกว่าคนอ่านของวิจะน่ารักกันทุกคน5555 ยังไงน่ะเหรอค่ะ
ก็อีตอนแรกเห็นบอกอยากให้จัดการเจ้าเทมกันนักหนา เกลียดมันกันจัง
แต่พอเอาเข้าจริงๆ ทุกคนก็บอกวิเป็นเสียงเดียวกันหมดเลยว่า สงสารเทมจังเล้ยยยย~~~~ 55
วิเลยยอมใจอ่อนลดความแรงที่เทมต้องเผชิญลงให้ ^^ หวังว่าจะถูกใจกับตอนนี้นะจ๊ะ
เดี๋ยวอีกครึ่งมาลุ้นๆกันต่อ เลิฟๆ
indy❣zaka // ใจดีให้แล้วนะเนี่ย... อิอิ ถ้าอยากให้เทมได้คู่เร็วๆ
สงสัยคนอ่านต้องเสียสละตัวเองแระ เหวอ! อ่ะล้อเล่นน่า55 > <
tawan // ช้าแต่ชัวร์ ไม่มั่วและมา แน่นอนจ้า!^^
choijiin // เผยไต๋ให้ก็ได้ว่าน้องแบงค์ใกล้ได้ออกโรงแล้วค่า55 (กลัวมีดเล่มนั้น)
แต่รู้นะมีแอบสงสารหนูเทมเขาเหมือนกันนิ 55 เจ้าเทมหูชาไปแล้วค่า5555
muiko // ให้กำลังใจหนุ่มๆเขาเยอะๆเลยสิค่ะ ^^ พี่เอสฝากบอกขอบคุณที่ชมครับ แต่ที่จริง
ผมก็เกือบอาละวาดเหมือนกันล่ะ55 แล้วน้องน้ำของเราก็โดนคนอ่านงอนเยอะเชียว
ที่ไม่ยอมฟังพี่เทม..........( อย่าลืมว่านิสัยเขาตั้งแต่ต้นเรื่องก็อย่างนี้แหละค่ะ555 แก้ไม่หาย
ต้องให้เอสจับสั่งสอน อีกซะล่ะมั้ง กะรี๊ดดดดด//////) ด้านนิกกี้บอกขอโทษครับผมของขึ้น...
หมูกระต่าย // ก็พี่เอสเป็นพระเอกนี่จ๊ะ55 ตัวร้ายอย่างเทมก็ต้องโดนลงโทษเป็นธรรมดา
แต่เรื่องนี้วิเขียนให้ทุกคนคิดว่า คนเราย่อมมีเหตุผลของตัวเอง... ที่เขาเป็นคนอย่างนี้เพราะอะไร
ทำนองนี้ล่ะค่ะ^^ สุดท้ายเลยเกลียดกันไม่ลงอ่ะดี๊~~~
goosongta // แหมคิดเหมือนหนุ่มเอสเลยอ่ะ! วิแอบกรี๊ด~///// แล้วความหวานกับความฮา
กำลังมาแล้วค่ะๆ เจอกันอีกครึ่งหลังเด้อ! ^^
IWacKEE // 555ไม่ต้องห่วงค่ะ เจ้าเทมกระเสือกกระสนตามไปแระ
silverphoenix // ไม่รู้ใครบอกเราให้จัดหนักๆ พอเอาจริงก็ร้องงอแงกันใหญ่เชียวฮุฮุฮุ
watcharet // โอ้โห! งานนี้ได้กำลังใจดี พี่น้ำเขาต้องแข็งแรงไวแน่
แล้วเพราะอะไรอีกต้องตามดูในเรื่องนะจ๊ะ ฮุฮิๆๆ
AnimajuS // ช่วงนี้วิกินยำยำค่ะ......................... ไม่ค่อยได้กินมาม่าเท่าไหร่น้า~~!!
strawberryboys // 555 ดูทุรนทุรายมาก (คนแต่งแอบโรคจิตอ่ะสะใจดีออก) เคยได้ยินมั้ยค่ะว่า
ถ้าคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน55
Loste // มาแน่จ้า! (ไม่รู้เรื่องนี้มันจะเยอะไปไหนเนอะ555)
รออีกครึ่งนะจ๊ะ.. คิดว่าคงเริ่มสดใสแล้วล่ะ หลังฝนซา ฟ้าก็ใสเสมอเนอะ ^^ วิจะตั้งใจแต่งนะค่ะ
หัวข้อ: [yaoi] ขอโทษครับ! ผมเผลอ... | (จบแล้วค่า) *พิเศษ ชุดนอนนักกีฬา(เอสน้ำ (2/4/2018) (อ่าน 600973 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก