หัวข้อ: [yaoi] ขอโทษครับ! ผมเผลอ... | (จบแล้วค่า) *พิเศษ ชุดนอนนักกีฬา(เอสน้ำ (2/4/2018)

[fannan]

งะโดนหลอกให้ขายบ้านซะงั้นแย่จริงพี่เอสมาช่วยด่วน

[LalaBam]

นายเอสอยู่ไหน มาช่วยน้องน้ำด้วย

[roseen]

 

[tsktonight]

ตอนที่4 ไม่เหมือนกัน...(ครึ่งแรก)


   ภายในห้องรับแขกของบ้านหลังสีเขียวอ่อน  ตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย สะอาดเย็นตา 
ถึงจะเต็มไปด้วยของประดับที่เก่าแล้ว แต่ก็ยังดูสวยมีสไตล์ 
เทพพิชัยนั่งยกขาข้างหนึ่งขึ้น กระดิกไปมาอย่างอารมณ์ดีบนโซฟารับแขกตัวยาว
 เขาหันมองไปรอบห้องอย่างพิจารณา...แล้วพลันสายตาก็ต้องมาสะดุดลงให้กับ
ใบหน้าหวานที่ใช้สายตาแข็งๆจ้องมองเขา อย่างไม่วางใจ

“มีอะไรก็รีบพูดมา  ...มึงต้องการอะไร?.....รึว่า...”

หนุ่มลูกครึ่งนั่งลุ้นจนตัวโก่ง หวานใจของเขาจะเข้าใจว่าอย่างไร

“มึงจะขึ้นค่าเช่า?”

สิ้นเสียงหวานๆ คนฟังถึงกับห่อเหี่ยวใจ...ทำไมคนที่เขารักถึงได้ซื่อบื้ออย่างนี้นะ
นึกว่าจะพอเข้าใจอะไรๆแล้วซะอีก ถึงยอมเปิดประตูให้เขาเข้ามานั่งในบ้านแบบนี้

“อืม..............น้องน้ำครับ  พี่....หิวน้ำจัง  พี่..........อยาก........กินน้ำ...//////”

คนน่ารักได้ฟังก็ถอนใจด้วยความรำคาญ  แล้วจำใจลุกไปเปิดตู้เย็นเพื่อรินน้ำไปให้
ในใจก็ยังนึกด่า(ไอ้เวรเอ๊ย~เสือกอยากจะแดกน้ำขึ้นมาอีก ทั้งที่มันก็เห็นอยู่ว่า
กูต้องเดินเขย่งเกงกอยไปๆมาๆ คนยิ่งเจ็บขาอยู่นะ ไอ้คนเฮงซวย!)

       แล้วจู่ๆ น้ำก็ต้องตกใจจน เผลอปล่อยทั้งแก้วทั้งขวดน้ำหลุดมือ หล่นแตกกระจายเต็มพื้น

“อ๊ะ! |||||||||||เฮ้ย! ไอ้เชี่ย!มึงทำอะไรเนี่ย!!”

จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ในเมื่อไอ้คนที่คิดว่า คงนั่งรออยู่ที่โซฟา
เดินเข้ามาสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

“น้องน้ำ.....น้องน้ำแกล้งโง่หรือไม่รู้จริงๆน่ะ หือ...ที่พี่บอกว่าอยาก....กิน! น้ำ!”
พูดเสร็จก็ชิงหอมแก้มคนที่ยังตั้งตัวไม่ติดเสียฟอดใหญ่
คนโดนขโมยหอมถึงกับหูตาแหก อ้าปากเหวอ!!......นี่เขาหลงกล ปล่อยให้มันเข้ามา
ลวนลามได้ถึงในบ้านเชียวเรอะ!||||||| รีบยกเอาหลังมือป้ายเช็ดแก้มตัวเองแรงๆอย่างรังเกียจ

“อี๋~~~~~มึง!”
“วันนี้โอกาสดีเลย...มีแค่เราสองคน...หึ  ไอ้น้องตาหยีนั่นมันก็ไม่อยู่ใช่มั้ยล่ะ!?”

น้ำหน้าถอดสีทันทีที่นึกได้ (ซวย! ซวยแล้วไง!!  ไม่น่ายอมให้มันเข้ามาเล๊ยยยย~~
ไอ้นิกก็ไม่อยู่  มือถือกูก็พัง  ขากูก็ยังเดี้ยง  ฮึ๋ย!~  ไอ้เชี่ยนี่ก็มาหื่นใส่กูอี๊ก!||||||||)

      เจ้าหนุ่มลูกครึ่งยิ้มเหยียด...มองขาข้างที่เจ็บของคนในอ้อมแขนอย่างเป็นต่อ

“ต่อไปนี้น้องน้ำต้องเรียกพี่ ว่าพี่เทม เข้าใจมั้ยจ๊ะ” 

แววตาแข็งกร้าวของคนที่ถูกกอดรั้งไว้ ไม่ได้สื่อว่าเข้าใจแม้ซักนิด

“ไอ้เชี่ยเทพ! มึงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้สันดาน
ไอ้พวกงูเห่าพิษไว้ใจไม่ได้ ไอ้หมากินเห็บ กูเกลียดมึง!
ได้ยินมั้ย กูเกลียดมึงงงงงงง!  ปล่อย~~!  ปล่อยกู!!”

เมื่อเขาไม่สามารถจะวิ่งหนีไปไหนได้  สิ่งที่ทำได้คือทั้งดิ้น ทั้งทุบ
แถมยังใช้ฟันคมๆกัดลงไปตามแขนที่โอบรัดรอบตัวเขาไว้แน่น 
แต่เจ้าคนที่กำลังหน้ามืด กลับกัดฟันทนรับความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ แล้วกลั้นใจ
 ยกตัวร่างบางที่ร้องโวยวายขึ้นทั้งๆอย่างนั้น เดินถอยหลัง พาร่างที่ยังขัดขืนอยู่ในวงแขน
 ให้ทิ้งตัวลงไปบนโซฟาอย่างแรง!   แรงอัดกระแทกทำเอาน้ำถึงกับจุก 
ตาหวานเบิกโพลงด้วยความตกใจ  เมื่อคนที่อยู่เหนือร่างฉวยจังหวะนั้น 
ใช้สองมือแกร่ง จับข้อมือเล็กของเขากดไว้เหนือหัวทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว

“อย่ามาฤทธิ์เยอะกับพี่อีกเลยน้ำ! เป็นของพี่ แล้วไปอยู่กับพี่ที่เมืองนอกเถอะนะ
พี่รอไม่ไหวแล้ว  เดี๋ยวน้องน้ำ ก็รักพี่เองแหละ!”

น้ำรู้สึกขยะแขยงจนแทบร้องไห้  เมื่อถูกไอ้คนที่เขาแสนเกลียดโน้มหน้าลงมา
ใช้ปากหนาๆ บดขยี้เข้ากับริมฝีปากบางนุ่มของเขาอย่างรุนแรง จนทำให้ปากบางนั้น
ช้ำเจ่อขึ้นมาทันที  แถมลิ้นสากๆของมันยังพยายามจะสอดรอดไรฟัน
เข้ามาดุนดันภายในปากของเขาให้ได้อีกด้วย 

“โอ๊ย!!”

เทพพิชัยถึงกับสะดุ้ง ต้องถอยฉากขึ้นมานั่งทับบนตัวของร่างบางไว้แทน
เมื่อถูกฟันแหลมๆของคนใต้ร่าง กัดเข้าที่ริมฝีปากจนมีหยาดเลือดไหลซึม

“ไอ้สัด! ถุย!!”

การตอบโต้ที่รุนแรงเช่นนี้... 
ไม่ได้ส่งผลดีกับตัวคนทำเลย มีแต่จะยิ่งเพิ่มความโกรธเกรี้ยว
และยั่วยุไฟราคะของเทพพิชัยให้โหมกระพือหนักขึ้นไปอีก 

ชายหนุ่มร่างกำยำยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดคราบเลือดผสมน้ำลาย ที่เลอะอยู่ตรงหน้าผาก
ฝ่ามือหนากดปาดเลือดที่ขอบปากออกอย่างใจเย็น จ้องมองแววตาของคนที่ทำให้เขาได้แผล
แววตานั้น...สั่นระริกเต็มไปด้วยความโกรธ..ระคนกลัว...

หนุ่มลูกครึ่งแสยะยิ้มให้กับคนที่นอนจ้องตาเขา ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ...ทั้งที่ตัวสั่นเทา 
ทันใดนั้น มือหนาก็เข้าจู่โจมดึงทึ้งเสื้อยืดตัวบางสีครีม
 หมายจะให้หลุดออกไปจากตัวคนใส่ ที่พยายามดึงยื้อฉุดไว้สุดแรงเช่นกัน
แต่ด้วยพละกำลังที่เหนือกว่า และแรงที่โหมกระชากถึงกับทำให้เนื้อผ้านั้น
ขาดติดมือคนข้างบนมา    “แคว๊กกกก!”
เสื้อที่ถูกฉีกออก เผยให้เห็นผิวขาวนวลที่เคยถูกซุกซ่อนอยู่ภายใน....

ภาพ...ที่ปรากฏแก่สายตาของเทพพิชัยนั้น  ทำให้หัวใจของเขาต้องถึงกับ
สั่นสะท้าน...

“หยุดนะ! ม่ายยยยยยย อึก....พี่...พี่เทมมม...ยะ..อย่า....น้ำ....น้ำไม่เคยครับ......น้ำกลัว...”

คนจ้องจะทำถึงกับชะงักค้างไม่รู้จะสรรหาคำใด มาบรรยายความรู้สึกเหมือนฝันที่เป็นจริงนี้ดี!  เมื่อได้ยิน
คนน่ารักพูดเสียงอ่อนเสียงหวานเรียกชื่อเล่นเขา ด้วยแววตาเว้าวอนใส่เขาเป็นครั้งแรกในชีวิต

“น้ำ! น้องน้ำของพี่ ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี พี่จะค่อยๆทำนะจ๊ะ”

รอยยิ้มแห่งความดีใจเจืออยู่บนหน้าของชายหนุ่มอย่างปิดไม่มิด

“ฮึ.. ไม่เชื่อหรอก....ดูสิ ตอนนี้น้ำเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว  เจ็บ...”
สายตาหวานมองไปยังข้อมือซึ่งถูกจับกดไว้แน่น

“อ๊ะ!  จริงสิ พี่เผลอออกแรงมากไปหน่อย พี่ขอโทษ”

นอกจากจะพูดจาออดอ้อนแล้ว น้ำยังส่งยิ้มหวานหยดให้เจ้าหนุ่มลูกครึ่ง
ที่รีบปล่อยข้อมือของเขาเป็นอิสระอย่างว่าง่าย

“ถ้าน้องน้ำยอมพี่ดีๆ อยากได้อะไรบอกพี่มาคำเดียว พี่ให้น้ำได้ทุกอย่าง.../////
แม้แต่บ้านหลังนี้...พี่ก็ให้น้ำได้นะรู้มั้ย”

“..................................พี่เทม... พูดจริงเหรอ.....”
“จริงสิจ๊ะ”
“แต่...............น้ำ...น้ำ...เอ่อ”
“เป็นอะไรไปครับ ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวพี่จะสอนให้”
“พี่เทม! ...พี่เทมครับน้ำ.......น้ำขอ....”

เทพพิชัยผงกหัวขึ้นมามองใบหน้าที่แสนเซ็กซ์ซี่ไม่แพ้น้ำเสียงของคนตรงหน้า

“จะขออะไรครับน้องน้ำของพี่...”

“น้ำ...น้ำขอ............................จับ...ไอ้นั่น...ของพี่เทมได้มั้ยอ่ะ”

...................................................

..........................................

......................

“ห๊ะ!?..นะนะนะนะน้องน้ำว่าไงนะ!”  ไอ้หนุ่มลูกครึ่งถึงกับตะลึงไม่คาดคิดว่าน้ำ

จะกล้าขออะไรแบบนี้(ก็ไหนว่ากลัว....///////)

“ก็แหม/////....ก็น้ำกลัวนี่นา.........ไม่รู้ป่านนี้...ของ....พี่เทมจา...”

ริมฝีปากบางพูดอย่างเขินอายกัดปลายนิ้วหัวแม่มือตัวเอง แล้วใช้สายตาหรี่มองลงต่ำ

“แหม/////งั้นก็จับเลยสิจ๊ะ น้องน้ำจะได้รู้ว่าพี่.....ต้องการน้ำมากแค่ไหน..พี่!จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!”

คนโดนอ้อนด้วยเสียงหวาน เคลิ้มจนตัวแทบลอย...
มองหวานใจที่เบนหน้า หลบสายตาหยาดเยิ้มของเขาอย่างเอียงอาย
ฝันที่เป็นจริงของเขามาถึงแน่แล้ว เมื่อเขากำลังจะได้มีความสุขกับคนที่เขารักมานาน

"......พี่รักน้ำนะ..."

ตอนนั้นเอง...

จากแววตาที่อ่อนระทวยหวานเยิ้มของคนที่...
ได้กุมความเป็นชายเอาไว้ในกำมือ  ก็พลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวจนน่ากลัว! 

“แต่กู เกลียดมึง!”

“อุ๊ก!” ||||||||||||
เทพพิชัยร่วงหล่นลงมาจากสวรรค์ที่กำลังปีนป่ายในทันที!

บทรักที่น่าจะดำเนินต่อไปให้ถึงปลายฝัน กลับถูกทำลายลงจนแหลกเละเป็นผุยผง
ด้วยน้ำมือของคนที่เขาคิดว่า จะมอบความสุขให้ แต่แล้ว มือเล็กๆนั้น กลับหยิบยื่น
เอาความเจ็บปวด อย่างสุดที่จะทานทนได้ของลูกผู้ชายคนหนึ่ง ให้แก่เขา

“นี่แน่ะ! นี่! นี่!~ ตาย! ตาย ตาย ตายห่าไปซะ!! ไอ้คนสาระเลวววววว
ไอ้ชั่ว!  หื่นวิปริตดีนัก คนอย่างมึงมันต้องสูญพันธุ์ไปซะ!”

น้ำเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ขยำขยี้ บีบอัดไอ้ส่วนที่อยู่ในกำมืออย่างเหลือจะทน
 เพื่อระบายความแค้นใจ ที่เขาต้องโดนหยามเกียรติถึงขนาดนี้ ความอับอายที่ได้รับ
มันนำพาให้ความโกรธพุ่งปรี๊ดถึงขีดสุด!

แม้เทพพิชัยจะเจ็บจนตัวสั่นเทิ้ม จุกจนหน้าเขียวหน้าเหลืองเพียงใด
สองมือที่หักหลังเขากลางทาง ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด…
ทำทารุณกรรมกับ  ตรงนั้น  ของเขา…

ความรู้สึกของคนที่เปลี่ยนสถานะมาเป็น ผู้ถูกกระทำ
ต้องเจอกับความโหดร้ายทารุณขนาดนี้ ก็เหมือนเขากำลังเผชิญหน้าอยู่กับมัจจุราช
ที่จะมาพรากเอาชีวิตของเขาไป!...||||||||||||

“ไอ้เชี่ยเทพพพพพพ! มึงตายยยยยยย!”

คนจ้องทำลายเพิ่มแรงบีบไปที่สองฝ่ามือให้สุดแรงเกิด แล้วออกแรงกระชากจนสุดชีวิต!

“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!”

...แล้วเสียงร้องอันโหยหวนของไอ้หนุ่มหน้าลูกครึ่ง

ก็แผดก้อง ดังออกไป...ไกล......................................แสนไกล.....

.......................................................................

..............................................

...............................

**************************

………..ตกเย็น...

         
  นิกกี้เดินผิวปาก หิ้วถุงข้าวกล่องกลับเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี
แต่เพียงแค่ก้าวพ้นประตูมาได้ไม่กี่ก้าว เขาก็ต้องชะงักมอง
พฤติกรรมที่แสนประหลาดของพี่ชาย...

น้ำเอาแต่นั่งใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดถูตามเนื้อตัวอย่างแรง จนผิวขาวๆนั้นแดงเถือก
แต่ก็ยังไม่ยอมหยุด...จนเจ้าน้องชายทนไม่ไหวรุดเข้ามายื้อมือไว้

“พี่น้ำ! ตัวแดงไปหมดแล้วพี่...ไปเลอะอะไรมาถึงต้องทำขนาดนี้!?” 
“มึงปล่อยมือกูเลยไอ้นิก กูจะเช็ดแม่งให้หนังมันหลุดไปเลย!” 

คนน่ารักดึงมือกลับมาคว้าเอาขวดแอลกอฮอล์  “กูว่ากูเทราดแม่งเลยดีกว่า!”
นิกกี้ตกใจรีบเข้าแย่งขวดน้ำยานั้นจากมือพี่ “เฮ้ยพอแล้ววววววว!
เดี๋ยวหนังก็หลุดจริงๆหรอก พี่เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ เฮ้อ~”

หนุ่มหน้าตี๋ถอนใจในความบ้าของพี่ชายคนเดียวแล้วส่ายหน้า....พลันสายตา
ก็เหลือบไปเห็นซากเสื้อยืดที่ขาดจนรุ่งริ่ง กองอยู่กับพื้น...

เขาค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา …
แล้วหันไปมองหน้าพี่ ที่กำลังใช้สำลีถูปากตัวเองไปก็บ่นพึมพำ
ด่าใครซักคนอยู่ในลำคอไปด้วยอย่างเคียดแค้น...

“นะ..นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกับพี่ ทำไมเสื้อพี่ถึงขาดแบบนี้!?”  นิกกี้เริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดี

น้ำเม้มปากแน่น กำสำลีในมือจนสั่นแล้วกัดฟันพูดอย่างแค้นใจ “ไอ้เชี่ยเทพ...”

แค่เพียงได้ยินชื่อของเจ้าคนเลวออกมาจากปากของพี่ชาย  นิกกี้ก็ถึงกับเข่าอ่อน
ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น...ท่าทางที่พี่ทำราวกับรังเกียจขยะแขยงเนื้อตัวของตัวเองเสียเต็มประดา
แล้วยังสภาพเสื้อที่ขาดจนไม่เหลือชิ้นดีนี่อีก....หรือว่า!ไอ้ระยำนั่นมันจะ!.....

“โธ่!~พี่น้ามมมมมมมมมม!”   

น้องชายตัวโตโผกอดพี่ชายร่างบางเสียแน่น จนหายใจแทบไม่ออก...

แล้วน้ำก็เริ่มโวยวาย... “โอ๊ย~....ไอ้นิกกี้มึงเป็นห่าไรเนี่ย?  เฮ้ย!
อึดอัดโว้ย...อึก.... ปล่อยกู~กูหายใจไม่ออก!..อ็อค..แค่กๆ แค่กๆ แค่ก”

“พี่น้ำ.....ผมอยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรพี่ได้แล้ว...พี่ไม่ต้องกลัวนะผมจะไปฆ่ามันเอง!”

คนพี่ได้ฟังก็ชะงัก...แล้วเหลือกตาขึ้นมองใบหน้าของเจ้าคนที่กำลังเจ็บแค้นอย่างเหลือแสน...

“........มึง..จะไปฆ่าใคร?”
“ก็ไอ้เชี่ยเทพ มันข่มขืนพี่!”
“เฮ้ย! ไอ้ปากหมา นี่กูถูกข่มขืนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!?”  น้ำสะดุ้งโหยงผลักอกเจ้าน้องตาตี่ออก
“อ้าวววววววววว!.....ก็...เสื้อ” นิกกี้หน้าเหวอชูเสื้อที่ยับเยินในมือ ต่อหน้าน้ำอย่างงงๆ
“ถึงเสื้อกูจะขาด แต่กูก็จัดการมันจนหงายเก๋งไปแล้วเว้ย ฮ่าๆๆ”  คนน่ารักหัวเราะอย่างสะใจ
“อ้าวว...งั้นไอ้เทพพิชัยมันไม่ได้....”
“ฮึ่ย! กูยังไม่ได้พูดซักคำเลยว่าเสร็จมันไอ้ฟาย!”
“อ้าว ไม่เสร็จ”
“ยังเว้ย!”
“อ้าว ยัง”
“ ยัง!”
“อ้าว”
“อ้าวๆ อ้าวเชี่ยอะไรของมึงอยู่ได้! มึงอยากให้พี่มึงโดนแดกนักรึไงห๊า!”
“ฮู้ว~~~~~~~~~เสียเวลาจริงๆเลยพี่นี่!”  ว่าแล้วก็ปล่อยตัวพี่ชายทันที

“...................เห.............”

หนุ่มหน้าตี๋หันไปคว้าข้าวกล่องแล้วลุกเดินเข้าครัวไป...........

..................................

.........................................


“...................................................อะไอ้นิก! เฮ้ยมึงไม่ห่วงกูแล้วเรอะ!...”

น้ำชะเง้อมองไปทางห้องครัวที่ไม่มีเสียงตอบรับ...

“........-_-“..........................แล้วข้าวกูล่ะ!?” 

.................

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

.....................


          สามวันแล้ว.............ที่คนหน้าหล่อยังไม่เคยโผล่หน้ามาหาน้ำเลย...ซักครั้ง...

ขณะที่น้ำกำลังนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะกินข้าว ก็รู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงน้องเดินคุยโทรศัพท์
ลงมาจากชั้นบน

“ เรียนเช้าอีกแล้วเหรอนิกกี้...”

เห็นน้องวางสาย คนน่ารักก็เอ่ยถาม พลางตักโจ้กกึ่งสำเร็จรูปที่เพิ่งสุกได้ที่เข้าปาก

“อื้อ....ไม? กลัวใครเข้ามาปล้ำอีกรึไง  จะให้อยู่เป็นเพื่อนป่ะ (คิก...)”
“เฮื้อยย....นอกจากไอ้เลวนั่น ก็ไม่มีใครรู้จักบ้านกูแล้ว!” ทำท่ายังขยะแขยงไม่หาย
“แนะ.....หึ....ใครว่าไม่มี” น้องชายทำหน้าทะเล้นใส่  แต่คนพี่ กลับถอนใจ...
“..............ถ้ามึงจะหมายถึง... ไอ้………
..ดารานั่น.....กูว่า มันคงไม่มายุ่งกับกูแล้วล่ะ..”

 ปากบางเม้มเข้าหากัน แล้วพูดเหมือนบ่นกับตัวเองเบาๆ
(บอกจะมาก็ไม่เห็นมา หายหัวไปเลยนะ คนบ้าเอ้ย...)

คนน่ารักเอาช้อนเขี่ยโจ้กไปมา นิกกี้เห็นก็อดแซวไม่ได้  “ทำไม?...คิดถึงเขารึไง”
มือที่ถือช้อนหยุดชะงักลงพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนฉ่าขึ้น

“เอ๊ะ!/////*/ทะทำไมกูจะต้องคิดถึงมันด้วย!”
“เปล๊า....ก็นึกว่าคิดถึงเขา... แต่แหม แค่เปิดทีวีดู ก็คงเจอหน้าพี่เอสแล้วนี่เนอะ
พี่คงจะเบื่อขี้หน้าเขามากกว่า....(อมยิ้ม)”
“...................................”
“.....เอ้อผมไปดีกว่า... อ้อ!เกือบลืมไปเมื่อกี้ ยัยหนูแนนมันโทรมา แล้วฝากชวนพี่
ไปฉลองวันเกิดของมันด้วย  คืนนี้ไปด้วยกันนะพี่น้ำ”
“...............ขาพี่ก็หายดีแล้วแต่...ว่าพรุ่งนี้จะไปหาสมัครงานแต่เช้า...ไม่รู้สิ...”
“....จะไม่ไปเหรอ....เอาน่า...คิดดูก่อนแล้วกัน มันอุตสาห์ชวน... ไปนะ”

 ...............รอจนเจ้าน้องตาตี่เดินพ้นประตูไป น้ำก็รีบย้ายไปนั่งหน้าทีวีทันที
รีโมทถูกหยิบขึ้นมาอย่างเร็วแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้กดเปิด ก็ต้องชะงักค้างกลางครัน
เมื่อมีเสียงร้องทักดังๆที่ทำให้ต้องสะดุ้งโหยง!

“ฮั่นแน่ะ! จะเปิดทีวีดูหน้าใครเหรอคร๊าบบบบบบบ555555555”

คนตกใจนั่งหน้าแดง หันมาเขวี้ยงรีโมทในมือใส่หน้าเจ้าน้องตัวดีที่โยกหัวหลบ
ได้แบบฉิวเฉียด   “ฮึ๋ย!~~//////////*// ไอ้บ้า กูจะดูข่าว!”

.............................................

..............................

[golove2]

    ไอ้เลวนั่น

[เฉาก๊วย]

เง้ออออออ ผิดคาด นึกว่าพระเอกจะมาช่วยนายเอกทันซะอีก   
น้องน้ำสุดยอดดดดด  คาดว่าไอ้พี่เทพต้องพักฟื้นไปอีกนานเลยเชียว   

[vascular]

น้ำ โหดมากกกก

[samsoon@doll]

โหดไม่เข้ากับหน้าตาในจิ้นของพี่เลยนะคะนุ๋น้ำขราาาาาาาาาาาาา 555 ว่าแต่ตอนนี้พี่เอสไม่มาเลยคิดถุงงงงงงงงอิอิ

[fannan]

น้ำสุดยอดจับจุดได้ดีจริงๆ
เทพเลยหางจุกตูดหนีไปเลย
พี่เอสสงสัยคิวแน่นไม่มาเลย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[roseen]

 

[daboo]

๕๕๕


ปากไม่ตรงกับใจ

[Infinite Love]

+1 ให้เฮียน้ำ  ให้มันได้อย่างงี้ดิ จัดการเหี้ยเทพได้อยู่หมัด 
ก่อนที่จะรอคนอื่นมาช่วย มันก็ต้องหาทางช่วยเหลือตัวเองก่อนไม่งั้นหล่ะก็ 
แล้วเมื่อไหร่เฮียเอสจะมาหาเฮียน้ำซะที่ ปล่อยให้ชะเง้อคอรอนานแล้วนะ 

[Rhythm]

 
 

[Pawaree]

น้ำโหดเกิ๊น

[p_phai]

 

[Sorso]

ไอชั่วเทม บังอาจมาแตะต้องน้ำของข้า!!!!(???)

 

[tsktonight]

ตอนที่4 ไม่เหมือนกัน...(ครึ่งหลัง)


.................

....เกือบสี่ทุ่มแล้ว....

    น้ำยังนั่งดูละครที่เอสเล่นไว้ อยู่ในห้องนอน...
ขืนลงไปดูข้างล่างคงไม่แคล้ว โดนเจ้าน้องตัวแสบมันแกล้งเอาอีก
คนน่ารักนั่งกอดหมอน เหม่อมองหน้าพระเอกที่อยู่ในจอ...

(ป่านนี้คง...ลืมเราไปแล้วมั้ง..................  แต่   ...เฮ้ยไม่มาก็ดีแล้วนี่หว่า!/////
เราเกลียดมันจะแย่......คนบ้าๆอย่างนี้กูไม่เห็นจะอยากเจอเลย!...
ไม่ได้...........อยากเจอ...............ซักกะนิด...........ฮึ่ม!หายไปก็ดีแล้วไอ้บ้า!!)

หมอนใบโตโดนปาใส่หน้าจอโทรทัศน์ ดังตุบ...

ภาพคนหน้าหล่อกำลังส่งยิ้มหวานพราวเสน่ห์มาให้จากในจอ
น้ำมองด้วยความหมั่นไส้   แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ...     

 แล้ว...สักพัก

สายตาของเขาก็กลับจดจ่ออยู่แค่ที่ภาพ..........ริมฝีปากของดาราหนุ่ม

คนน่ารักเอานิ้วเรียวแตะริมฝีปากนุ่มของตัวเองบ้าง...เขาคิดถึง....

รสสัมผัสของจูบแรกมิรู้ลืมนั่น อีกครั้ง...เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ตลอดสามวันมานี้

“ทำไมมันถึงไม่เหมือนกันนะ...”

ทั้งที่คนจูบ ต่างก็เป็นไอ้ตัวผู้ที่เขาแสนเกลียดเหมือนๆกัน แต่
กลับให้ความรู้สึก...ไม่เหมือนกัน       
ทำไมล่ะ..?..

ความจาบจ้วงของเทพพิชัย ทำให้เขารังเกียจแม้แต่จะนึกถึง   ผิดกับ..อีกคน...
ทำยังไง เขาก็ไม่สามารถจะลบความทรงจำที่แสนหวานนั้น ออกไปจากหัวได้เลย...
ความทรงจำของ...จูบแรก/////

..............................

.................

โดยไม่รู้ตัว....ฟันซี่เล็ก ขบลงไปบนปลายนิ้วเรียวสวยของตัวเองอย่างหมั่นเขี้ยวเบาๆ
ในขณะที่สายตาของน้ำ  ก็เอาแต่ไล่มองตามริมฝีปากบางหยักได้รูปในจอไปด้วย
จังหวะของหัวใจที่เต้นแรงขึ้น…

“ก๊อกๆๆ”

คนน่ารักสะดุ้งตัว เสียงเคาะประตูห้องทำให้เขาออกจากภวังค์  ....

น้ำลุกเดินไปเปิดประตูให้  ทันทีที่บานประตูแง้มออก เสียงแหลมเล็กใสๆก็รีบเจื้อยแจ้วใส่เขา

“พี่น้ำขา หวัดดีค่า (ยิ้ม) พี่น้ำๆไปกินวันเกิดหนูแนนน้าาาาาา”
“หึ..หวัดดีจ้า... happy birthday นะ” น้ำอวยพรส่งยิ้มหวานคืนให้สาวร่างเล็ก
แล้วนิกกี้ก็โผล่เข้ามาคะยั้นคะยอเขาอีกคน
“ไปด้วยกันเหอะพี่น้ำ มีคาราโอเกะด้วยนา ของชอบไม่ใช่เหรอ”
“เหรอ...แต่ขาพี่เพิ่งจะหายเจ็บ เลยตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปสมัครงานแต่เช้าด้วยสิ...” น้ำชั่งใจคิด
“โถพี่น้ำขา พักเรื่องเครียดๆซักวัน แล้วคืนนี้ไปกับหนูแนนเถอะนะคะพี่
เห็นแก่วันเกิดหนูนะ  ชวนกันไปแค่ไม่กี่คนเอง ก็แค่ที่สนิทๆกัน
 เอ้อ! จริงสิ พี่น้ำจะได้ไปรู้จักแฟนใหม่ไอ้นิกกี้มันด้วยไง!55” 

เสียงหัวเราะแหลมใสกลับทำให้หนุ่มหน้าตี๋ถึงกับหน้าซีด
รีบเอามืออุดปากเพื่อนตัวดีไว้แล้วพูดเสียงเขียวใส่ 

“กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วนังหนูแนน! ว่าอย่ามาจับคู่ให้กูอย่างนี้~มันไม่ใช่
กูไม่ได้ชอบเขาแบบนั้น ก็แค่รุ่นพี่รุ่นน้องก้านนนนน พวกมึงชอบมาล้อกูอยู่เรื่อย”

คนน่ารักหันไปเอียงคอมองหน้าน้องชายอย่าฉงน....

“เห....อะไรวะมึงเพิ่งจะอกหักไปไม่กี่วัน..ตอนนั้นล่ะจะเป็นจะตาย
เผลอแป๊บเดียวแม่งมีคนใหม่ซะแล้ว”
“โธ่ก็บอกว่าไม่ใช่ๆๆไงเล่า!”  นิกกี้ยังปฏิเสธเสียงแข็งจนหนูแนนต้องรีบแงะมือเพื่อน
ที่อุดปากเธอไว้ออกมาสาธยายให้น้ำฟัง
“เด็กปีหนึ่งค่า! พี่น้ำ มันปิ๊งเขาตั้งแต่วันรับน้องแล้ว ชอบชมว่าน่ารักอย่างโง้น
นิสัยดีอย่างงี้ แต่ตอนนั้นมันยังไม่เลิกกะยัยบุ๋มค่ะ ตอนนี้เพื่อนเลยแซวกันใหญ่ว่าสงสัย
ไอ้นิกมันคงไม่แคล้วได้น้องแบงค์เป็นแฟนแหงๆ คิกคิก...”

โพทนาได้หนูแนนก็ขำคิกคักชอบใจ แต่คนที่ไม่ชอบใจเพราะถูกแฉตอนนี้
ได้แต่ยืนหน้าเครียดแล้วไม่กล้าสู้หน้าพี่ชายเลยจริงๆ...
(ฮึ่มนังหนูเน่าเอ้ย! ปากแกนี่มัน~~||||||||ทำไมกูไม่หาอะไรอุดปากมันไว้ก่อนมานะ!)

“หือ...............เอ๋................น้อง...แบงค์เหรอ...
ชื่อ....เหมือนผู้ชายจังเนอะ55”  น่าขำ...
“ก็ชื่อผู้ชายนี่คะพี่ น..!”  ฝ่ามือใหญ่ของเพื่อนตัวโตรีบผวาเข้ามาปิดปากเธอไว้อีกครั้ง
หนูแนนตกใจแต่งงมากกว่า เมื่อนิกกี้พยายามจะลากให้เธอออกไปจากห้องของพี่ชาย

“ว่าไงนะ!?.............ผู้ชายเหรอ!”  คนเป็นพี่ตาเบิกโพลงร้องอย่างตกใจ

ทำเอาคนที่พูดทีเล่นทีจริง ล้อเล่นอยู่ถึงกับชะงัก....
สาวร่างเล็กหลุดจากล็อคแขนของเพื่อนแล้วหน้าเจือนลง ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
เมื่อน้ำเสียงของพี่ชายเพื่อนช่างจริงจังเสียจน...น่ากลัว

“เพื่อนๆมันแกล้งผมพี่! ไม่มีอะไรจริงๆ!” เจ้าน้องชายรีบหันความสนใจมาที่พี่ตัวเอง

“.........นิกกี้... มึงก็รู้ใช่มั้ยว่าพี่เกลียดอะไรมากที่สุด...”

หนุ่มหน้าตี๋กลืนน้ำลายหนืดลงคออย่างยากเย็น “ผม...ผมไม่ได้...”

“เออ.......กูรู้...แต่ มึงอย่าได้ริอาจเชียว!”  น้ำจ้องหน้าน้องอย่างคาดโทษ

หนุ่มหน้าตี๋ได้แต่พยักหน้ารับคำพี่ชาย... ส่วนสาวเพื่อนซี้ก็รีบขอโทษที่พูดล้อเล่น

“ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร....เฮ้อ...หนูแนนเพราะมึงแหละพี่กูยิ่งไม่ชอบเรื่องพวกนี้อยู่...
เอ้าโทรหาพี่ทินได้แล้ว จะได้ไปๆกันซักที ถ้าพี่น้ำเขาไม่อยากไปก็ไม่ต้อง ปะ...”

“กูไปด้วย”

สิ้นเสียงหวานที่เอ่ยอย่างหนักแน่นของพี่ชาย นิกกี้กับหนูแนนต่างหันมามองหน้ากัน

หรือว่าที่น้ำต้องการจะไปเพราะ.........น้องแบงค์...

งานเข้าแล้วไงไอ้นิกกี้!


************************


     รถหรูคันหนึ่ง ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาจอด อยู่ไม่ห่างรั้วบ้านหลังสีเขียวอ่อนนัก
คนขับดับเครื่องยนต์และไฟหน้า เพื่อพลางตัวรถให้กลมกลืนไปกับความมืดไว้

“เฮ้อ~...”  เสียงถอนหายใจของคนในรถดังขึ้นทันทีที่ สายตาคู่เรียวเหม่อมองไปยัง
ตัวบ้านของคนที่เป็น  รักแรกพบของเขา

อย่างที่เขาว่ากันว่า...แม้ไม่ได้เห็นหน้า ขอแค่ได้เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี...

      สามวันแล้ว ที่ไม่ได้เห็นหน้าคนน่ารักของเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ...
อยากรู้จังว่าสบายดีมั้ย...จะหายเจ็บขารึยัง...จะคิด.. ......ถึงเขาบ้างมั้ย...

“เฮ้อ~~~...”  เอสนั่งเกาะพวงมาลัยรถ มองหลังคาบ้านของน้ำอย่างสุดที่จะ

......คิดถึง..//////////

แล้วคนหน้าหล่อก็สังเกตเห็น รถอีกคันแล่นมาจอดตรงหน้าบ้านนั้นพอดี
ครู่เดียวคนในบ้านก็ทยอยกันเดินออกมาขึ้นรถคันนั้น
ถึงจะไกลๆก็เถอะแต่เมื่อได้เห็นหน้าน้ำ เขาก็แสนจะดีใจ
อดที่จะยิ้มคนเดียวไม่ได้ด้วยความเขิน.../////
แต่....ค่ำมืดป่านนี้แล้ว...........คนน่ารักของเขาจะไปที่ไหนกัน?
เอสทนเก็บความสงสัยไว้ในใจไม่ได้  ดังนั้น รถหรูจึงค่อยๆแอบขับตาม
รถคันหน้าไปอย่างระมัดระวังไม่ให้รู้ตัว
(ชักจะเหมือนพวกสโตรกเกอร์เข้าไปทุกวันแล้วเรา...|||||||||...)

ตลอดทาง...เอสได้แต่ถามตัวเองว่า ทำแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาว้า...
ถ้าน้ำรู้เข้า คงยิ่งเกลียดเขามากกว่าเดิม แต่มันก็เหมือนหยุดไม่ได้...
หัวใจของเขามันเรียกร้องบอกให้ตามไป

คิดไปคิดมา รถคันเป้าหมายก็เลี้ยวเข้าไปจอดข้างหน้าร้านอาหารที่เปิดเป็นคาราโอเกะด้วยพอดี…
ดาราหนุ่มชะลอรถ ชะเง้อมองตามคนในรถคันนั้นที่เดินหายเข้าไปในร้าน

“....หือ... เอ๊ะ นั่นมันเหมือนนาย....ชื่อไรวะอืมมมม เอ้อ! ทิน ทิน ใช่”

จริงสิ ทีมงานที่กองถ่ายละครเรื่องที่เขาเล่นอยู่ทุกวัน เป็นเพื่อนกับน้องชายของน้ำนี่นะ…
แล้ว.................ยัยผู้หญิงคนนั้น! เป็นใครวะ!?

 เฮ้ยรึว่า...คงไม่ใช่นะ!...||||||

ใจหายวาบ.................

นี่เขาลืมเรื่องสำคัญมากขนาดนี้ไปได้ยังไงกัน

เขายังไม่รู้เลยว่า  น้ำมีแฟนแล้วรึยัง!

เจ้าซุปเปอร์สตาร์เอาหัวโขกกับกระจกรถเบาๆ อย่างสุดจะทนกับความงี่เง่าของตัวเอง
เอสพะว้าพะวนไม่สบายใจเลย.........คืนนี้เขาจะต้องรู้ให้ได้! ไม่งั้นเขาต้องบ้าตายแน่ ๆ...

(แล้วจะทำยังไงถึงจะรู้ได้วะ......)


tsktonight…TBC.

****5555เมนต์ฮามากน่ารักดี ขอบคุณค่ะ^^

[roseen]

 

[yeyong]

น้ำโหดด
ว่าแต่นิกกี้ ก็ คู่แบงค์ใช่มั้ย

[LalaBam]

พี่น้ำยอมรับซักทีเหอะ

[เฉาก๊วย]

เอาเข้าไป ต่างคนต่างคิดถึงกัน แต่ก็ได้แต่รอ แล้วมันจะได้เจอกันมั้ยยยยย   

วิ้วๆๆๆๆ มีคู่นิกกี้เป็นคู่รองด้วยหรือนี่  งั้นนิกกี้กับเอสก็ต้องเป็นที่ปรึกษาให้กันและแล้วสิในฐานะที่เป็นฝ่ายรุกเหมือนกันอะนะ 

ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

[vascular]

นิกกี้น่ารักดี

[samsoon@doll]

กล้าไปดุน้องตัวเอง แต่ตัวเองนั่งมองปากผู้ชายแล้วเคล้ม มันน่าจับให้พี่เอสตีก้นเสียจริงๆ

[golove2]

พี่น้ำจะขัดขวางความรักของน้องหรอ

 

[fannan]

น้ำยิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอนะ


ความสุขของน้องจะขัดเหรอ

[ramgaythai]

เห็นด้วยกับ 2 รีบน อิอิ 

[Ipatza]

เ้อ้าละ
ต่อไปเราจะได้เห็นน้ำ..กลืนน้ำลายตัวเอง
555+
บอกไม่ชอบเรื่องแบบนี้
แต่ตัวเองกำลังจะเป็นสะเองละ
ถึงกับเพ้อเลยทีเดียว
วันนี้ละได้เจอกันอีกแน่ๆ
มาต่อเร็วๆ้น้ :bye2:า

[BeeRY]

น้ำอยู่ในช่วงสับสนแหงๆ แต่เคลิ้มแบบนี้ไม่น่าจะรอดนะ

[tsktonight]

ตอนที่5 ก็เมาอ่ะ...1 (ครึ่งแรก)



เสียงร้องเพลงคาราโอเกะเพี้ยนๆของหนุ่มหน้าตี๋ ดังก้องกังวาลไปทั้วห้อง
เป็นที่เฮฮาของเพื่อนๆ พากันโห่แซวอย่างชอบอกชอบใจ
อาหารหลากหลายชนิดถูกวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ล้วนแต่รสดีถูกปากทุกคน
เพราะกินกันแทบไม่หยุด กินกันไปคุยกันไป แหกปากร้องเพลงกันไป
เพราะบ้าง...เพี้ยนบ้าง  ผู้คนในห้องต่างสนุกสนานเฮฮากันเต็มที่

แต่...ก็มีอยู่คน  ที่รู้สึกไม่สนุกด้วย...

คนน่ารักถอนใจ หันมองเพื่อนของน้องคนอื่นๆที่จับกลุ่มคุยกันอย่างออกรส
ชำเลืองมองเจ้าน้องชาย ที่กำลังยัดเยียดเสียงนรกให้ทุกคนฟังอยู่ได้ไม่รู้จักเหนื่อย...
แล้วเบนสายตากลับไปมองเจ้าของงานวันเกิด
ยัยคนนี้ก็ช่างพูดฉอเลาะแต่กับเพื่อนรุ่นพี่…ทินกร

(จริงสิ...เห็นไอ้นิกมันว่า ยัยหนูแนนแอบชอบนายทินกรนี่นะ....หึ...
หน้าบานเชียวนะคนกำลังมีความรัก....น่ารักดี..........ก็เป็นเรื่องธรรมชาติ......
แต่........... ไอ้ที่มันไม่เป็นธรรมชาติเนี่ยดิ.....)

น้ำใช้สายตาแอบเหล่มองไปทางใครบางคน ที่กำลังตั้งอกตั้งใจฟังเพลงเพี้ยนๆ
ของเจ้านิกกี้มากกว่าคนอื่น ที่เอาแต่นั่งคุยกันอย่างเห็นได้ชัด
จนเพื่อนๆต่างก็พยักเพยิดให้มองกัน แล้วแอบขำ...

เมื่อเสียงเพลงทรมานรูหู ร้องจบลงไปอีกหนึ่งเพลง เสียงปรบมือก็ดังมาพร้อมกับ
เสียงโห่เสียงด่าสารพัดคำ ล้วนพร่างพรูออกมาจากปากของบรรดาเหล่าเพื่อนๆ
ที่ต่างก็ถือแก้วน้ำเมาไว้ในมือกันเป็นแถว  เล่นเอาคนที่ตั้งใจจะร้องต่อเนื่อง
ต้องเปลี่ยนแผนกะทันหันแบบเสียความมั่นใจ…||||||||

“เอ้า! พี่น้ำ ร้องซักเพลงม๊ะ?”  นิกกี้ยื่นไมโครโฟนหันไปหาพี่ชายที่นั่งเซ็ง
 “ห่วยแตกได้ใจฉิบหาย!  ไอ้ตาแคบ...”  น้ำส่ายหน้าไม่รับ แล้วด่าน้องยิ้มๆ
“โธ่~~~พี่อ่ะ!||||..แล้วจะไม่แก้หน้าให้ผมหน่อยเหรอพี่ร้องเพลงเพราะออก”

เจ้าตาหยียังพยายามสะกิดส่งไมโครโฟนให้คนเป็นพี่ ที่เอาแต่ส่ายหน้า

“ฮึ! ไม่เอา! กูอายเขา”  คนพูดรีบยกแก้วน้ำส้มเข้าปากแบบแก้เขิน
“โหย~อายอะไร มีแต่เพื่อนผมทั้งนั้นแหละ”
“เออก็นั่นแหละเพื่อนมึงกูรู้จักอยู่กี่คน! บางคนชื่อห่าไรกูยังไม่รู้เลยไม่เอาหรอก”

พอฟังที่น้ำพูดเจ้าน้องชายตัวโตก็เพิ่งนึกได้ว่า นี่เขายังไม่ได้แนะนำเพื่อนๆ
ให้พี่รู้จักเลย จึงหันไปเรียกให้คนที่พี่ไม่เคยเห็นหน้า มารู้จักกันไว้
แล้วไล่บอกชื่อให้น้ำฟังทีละคน....จนมาถึงคนสุดท้าย
 คนที่ตั้งใจฟังเขาร้องเพลงมากกว่าใคร
 แถมยังปรบมือให้เขาอยู่คนเดียว... 
นิกกี้ชะงักนิดนึง ก่อนจะพูดชื่อเพื่อนรุ่นน้อง

“เอ่อ.........แล้วก็นี่.......................อืม...น้อง.......................
.................................................................แบงค์” 

(นั่นปะไร! ว่าแล้วมั้ยล่ะเซ้นส์กูนี่แม่งแม่นจริงๆ!)

คนน่ารักแทบจะตบเข่าฉาดเข้าให้...เมื่อคนที่เขาเดาไว้ว่าน่าจะใช่
มันก็ใช่จริงๆซะด้วย ( เจ้าเด็กรุ่นน้องนี่มันชักจะยังไงๆซะแล้ว..เล่นนั่งมองแต่หน้าน้องกู!....)
น้ำมองหน้าน้องแบงค์ที่ยิ้มให้อย่างพิจารณา......หน้าตาจิ้มลิ้ม  ตัวเล็กๆ..
.ดูสะอาดสะอ้าน...แล้วยังท่าทางที่สำอางค์พอดู(อันตรายเว้ย!..................
เกิดไอ้นิกมันหลงผิดคว้าไอ้เด็กนี่ทำแฟนขึ้นมา โอ้!ให้ตายเหอะ!|||||||ไม่อยากจะคิดเลย จะทำยังไงดีวะ)

ขณะที่ในสมองยังฟุ้งซ่านเป็นกังวล ห่วงน้องชายคนเดียวอยู่นั้น
เจ้าเด็กรุ่นน้องตัวปัญหาก็เข้ามาชวนเขาคุย

 “พี่น้ำกับพี่นิก หน้าไม่เหมือนกันเลยนะครับ นี่ถ้าไม่บอกคงไม่รู้ว่าเป็นพี่น้องกันแท้ๆเนอะ” 

 ยังไม่ทันที่คนพี่จะตอบว่าอะไร เจ้าคนน้องก็รีบตอบแทน

“อ๋อเพราะพี่หน้าเหมือนเตี่ยน่ะ ส่วนพี่น้ำเขาได้แม่มาโหม้ดดดดเลย
บางทีเห็นกันในบ้านยังกลัวกันเอง นึกว่าวิญญาณเตี่ยกับแม่มาหาอ่ะ!”

คำตอบแบบทีเล่นทีจริง เรียกเสียงหัวเราะใสๆของเพื่อนรุ่นน้องได้ทันที
ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม แต่ท่าทีที่สนิทกันของคนทั้งคู่
ไม่เป็นที่พอใจของน้ำเลยซักนิด...

คนน่ารักฉีกยิ้ม เข้าไปแทรกบทสนทนาของน้องกับคนที่เขาอดระแวงไม่ได้

“เฮ้ยนิกกี้ มึงพาพี่ไปฉี่ทีดิ๊!”  น้ำเอื้อมมือมาดึงแขนเสื้อน้องชาย
ให้ขยับออกห่างจากเพื่อนรุ่นน้องมาอีกหน่อย...
“แหงะ!...โตแล้วไปเองไม่เป็นเหรอพี่! (ทีไอ้เรื่องแบบนี้พี่กูไม่อาย...|||||||..)”
“เหอะน่าาาา มานี่!”

 แบงค์ มองตามหนุ่มรุ่นพี่ที่โดนดึงตัวออกไปจากห้อง... 
เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงวางแก้วโค้กลงแล้วลุกเดินออกจากที่นั่งไป

.......................................


คนน่ารักลากน้องชายออกมาข้างนอกห้องได้ ก็รีบระล่ำระลักพูด

“พวกมึงจะดูสนิทกันเกินไปรึเปล่า! แล้วไอ้เด็กนั่นทำไมมันต้องคอยมองแต่มึงด้วยวะ!?”
“จริงอ่ะ....” หนุ่มหน้าตี๋ยิ้มเหรอหรา ถามพี่ให้แน่ใจ
“.................................มึงยิ้มทำไม!”  น้ำทำตาดุใส่จนน้องสะดุ้ง
“เปล่านะพี่!  โธ่อะไรของพี่เนี่ย จะมาอะไรนักหนามันไม่มีอะไรเลย..”
“ฮึ่ม.........ไม่รู้ล่ะกูว่ามึงห่างๆกับมันหน่อยก็ดี มึงไม่อายที่เพื่อนล้อเรอะ
รึว่า....มึงชอบ!?”  เอานิ้วชี้หน้าน้องชายที่ก้มหน้าก้มตา หลบสายตาเขาอยู่
“พี่พูดอะไร!จะบ้าเรอะ!.ใครจะไปชอบ รำคาญจะตายไป”
“.........อย่าให้กูรู้นะ ..ว่ามึง...ชอบมัน!”

น้องชายทำหน้าบูดขึ้นมาทันที ขึ้นเสียงใส่อารมณ์กับพี่ อย่างหมดความอดทน

 “ผมจะไปชอบผู้ชายด้วยกันได้ยังไง! พี่น้ำน่ะบ้า! เพราะว่าเจอแต่คนโรคจิต วันๆมีแต่ผู้ชายวิ่งเข้าใส่
จนในหัวพี่ มันคอยจะคิดว่าผู้ชายทุกคนเบี่ยงเบนไปหมดแล้ว! ผมเป็นน้องพี่นะ พี่เกลียดอะไร
ผมก็เกลียดอย่างนั้นแหละ แล้วอย่างไอ้แบงค์นั่นน่ะ ผมจะชอบมันเข้าไปได้ยังไง ในเมื่อมันเป็นผู้ชาย!
พี่เลิกคิดบ้าๆแบบนี้ไปได้เลย เข้าใจมั้ย!”

พูดเสร็จนิกกี้ก็ยกมือท้าวสะเอว ถอนใจส่ายหน้าแบบเซ็งๆ ..................................

...............แปลก...?....

...ทำไมพี่ชายเขาไม่โต้ตอบอะไรเลยล่ะ ปกติถ้าเขาหือใส่แบบนี้

เป็นต้องโดนตบกะบาลแล้วด่ากลับแน่  แต่นี่เงียบเลย...

แถมยังทำหน้า...แปลกๆอยู่อีก...มอง..............อะไร!

หนุ่มหน้าตี๋ตกใจ หันควับกลับไปมองข้างหลังตัวเอง...


“..........................เอ่อ....พี่นิก............”

น้องแบงค์! มายืนอยู่ด้านหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ

คงจะได้ยินทุกอย่างที่เขาพูดเมื่อกี้หมดแล้ว...

“อึก.........แบงค์... มา...มาตั้งแต่เมื่อไหร่...”

“พอดีผม.....จะออกไปเอาของขวัญที่รถ...แล้ว..ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง...”

.............................................................

............................... ไม่มีใคร พูดอะไรออกมาอีกต่างยืนมองหน้ากันอ้ำอึ้ง

จนจู่ๆเสียงหัวเราะใสก็ดังขึ้นกลบความเงียบ

“ฮะ ฮะ พวกพี่นี่ตลกกันจังนะครับ ใครๆเขาก็ล้อเล่นกันทั้งนั้น
คิดกันไปได้เนอะ เรื่องผมกับพี่นิกกี้... ตลก...พี่น้ำไม่ต้องคิดมากหรอกครับ
 อย่างพี่นิก...ผมก็ไม่มีวันชอบพี่เขาแบบนั้นเหมือนกัน!”

ว่าแล้วก็รีบเดินไป ทิ้งให้สองพี่น้องมองตากันเลิ่กลั่ก

“ดันโผล่มาได้ไงวะ! ตกใจหมด...เฮ้อ....แต่ก็ดี!
กูรู้ว่าพวกมึงไม่ได้สปาร์คกัน ก็ค่อยเบาใจหน่อย~”

คนน่ารักยิ้มออก พูดอย่างอารมณ์ดีขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
เหลือก็แต่เจ้าน้องชายหน้าตี๋ ที่ยังยืนเม้มปากพลางชั่งใจคิดอะไรอยู่ ....
ชายหนุ่มหันมองตามทางที่เพื่อนรุ่นน้องเดินไป
เท้าที่กำลังจะขยับก้าวเดินตามหลังพี่ชาย    ก็ชะงักลงกลางครัน....
แล้วกลับเดินไปทางนั้นแทน

.......................................................


 เมื่อโล่งอกเรื่องของน้องไปได้ น้ำก็กลับเข้ามานั่งดื่มกินอย่างสบายใจ
โดยไม่ได้สนใจเลยว่าเจ้าน้องชายตัวดี ยังไม่ตามเข้ามา...

กระทั่งหนูแนนมาเอ่ยทัก

“เอ๊ะ...แล้วไอ้นิกกี้ล่ะพี่น้ำ”   

ในมือของสาวน้อย ถือแก้วที่มีน้ำสีฟ้าสวยอยู่ภายในมาด้วย
เป็นที่ดึงดูดสายตาของหนุ่มน่ารัก ให้สนใจน้ำในแก้วนั่น
มากกว่าน้องของตัวเองซะอีก

“สงสัยมันเลยไปฉี่ล่ะม้าง...ว่าแต่ไอ้นี่มันน้ำอะไรสีสวยดี”

เมื่อเห็นว่าพี่ชายเพื่อนดูท่าทางจะอยากลอง เจ้าของงานก็เลยจัดให้
สาวร่างเล็กอมยิ้ม แล้วเขยิบไปยกหูโทรศัพท์ที่ติดตั้งไว้ภายในห้องขึ้นมา
โทรสั่งเจ้าน้ำสีสวยน่ากินมาให้น้ำได้ลิ้มลอง

“อืม........อื้ม! หอม...อร่อยดีนี่หนูแนน มันแพงป่ะขออีกแก้วได้มั้ย”

หนูแนนนั้นดีใจที่เห็นว่าน้ำดูร่าเริงขึ้นแล้ว หลังจากที่นั่งทำหน้าเซ็งมานาน
ในงานวันเกิดของเธอ ดังนั้นเมื่อเห็นว่าเขาชอบเครื่องดื่มชนิดนี้เป็นพิเศษ
 จึงรีบกุลีกุจอ โทรไปสั่งมาให้อีกหลายแก้วเพื่อเอาใจ...

................................................................

......................................

.....................

...................

ที่ลานจอดรถหน้าร้าน มีคนน่าสงสัย กำลังด่อมๆมองๆ
แอบซ่อนตัวอยู่ตามพุ่มไม้และเสาร้าน...

แถมเจ้าคนน่าสงสัยที่หล่อลากดินนี้ ก็กำลังหงุดหงิดงุ่นง่าน
เพราะคิดวางแผนจะตีเนียน เข้าไปหาคนน่ารักของเขาในร้านแบบไหนดี...

“เฮ้ย..ขอโทษครับ พอดีผมเข้าผิดห้อง..อะอ้าววว แหม...บังเอิ๊ญจัง
ทิน นี่! นิกกี้ด้วย! 55 มาที่นี่เหมือนกันเหรอ.....อ้าว....น้ำ/////หวัดดีครับ
.......................หึ หึ หึ เออ! ใช้ได้เว้ย55 กูมันดาราตุ๊กตาเงินอยู่แล้ว
หึ แล้วพอทุกคนเห็นว่าได้เจอซุปเปอร์สตาร์ชื่อดังอย่างเรา...หึหึ
ต้องมีการรั้งตัวไว้แน่! เอาแบบนี้แหละวะ! ฉลาดจริงๆเลยกู หึหึหึ
55555555555555555555555555555555”

อุ๊บ! ลืมตัวหัวเราะเสียงดังไปแล้ว...เดี๋ยวมีใครมาเห็นจะคิดว่าเขาบ้าเอา
ในขณะที่เอสกำลังจะขยับตัวออกมาจากหลังเสา   เขาก็สังเกตเห็น...
ใครบางคนที่ดูคุ้นตา เดินเข้ามาในลานจอดรถด้วยท่าทางที่เหมือน
กำลังตามหาอะไรอยู่…

……………..


หนุ่มหน้าตี๋เดินดุ่มๆ ชะเง้อชะแง้มองหาบางสิ่ง อย่างร้อนใจ
เป้าหมายคือรถยนต์BMWสีขาว ที่เป็นของเพื่อนรุ่นน้องคนสนิท
น้องแบงค์.......................... “อ๊ะ! อยู่นั่นเอง”   เมื่อเจอเป้าหมายที่ตามหา
ขาทั้งสองข้างของเขา ก็รีบรุดไปให้ถึงที่หมายโดยเร็ว 
แต่เมื่อยิ่งเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ ... เขากลับต้องชะลอฝีเท้าลงด้วยความ
ไม่แน่ใจกับภาพที่เห็น ....นั่น....
คนในรถกำลังก้มหน้ากอดกล่องของขวัญแล้ว....

ตัวสั่น........... 

หรือว่า!.........ไวเท่าความคิด คราวนี้เขารีบสาวเท้าเข้าไปให้เร็วขึ้น
เพื่อไปให้ถึงตัวรถให้ไวที่สุด  ตรงเข้าไประดมเคาะกระจกรถอย่างร้อนรน
เมื่อได้ยินเสียงเคาะที่ดังรัว คนข้างในจึงสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ
ใช่อย่างที่เขาคิดจริงๆ..............รุ่นน้องของเขากำลัง.......ร้องไห้

“แบงค์! แบงค์! ออกมาคุยกับพี่ก่อน พี่ขอโทษ!”

 มือข้างหนึ่งยังเคาะกระจกไม่หยุดในขณะที่อีกข้างก็พยายามจะเปิดประตูรถ

“พี่นิก!....................”   เมื่อเห็นว่าใครตามเขามา  เจ้ารุ่นน้องก็ใช้รีบหลังมือ
ปาดน้ำตาที่มันไหลเป็นทางออกอย่างลวกๆ แล้วพยายามปั้นหน้าตัวเองเสียใหม่
จากสีหน้าที่แทบดูไม่ได้ ก็กลับมีรอยยิ้มจางๆ ขึ้นมาแทน แต่มันก็ช่างดูเศร้านัก...

แบงค์รีบปลดล็อคเปิดประตูรถ ออกไปหาเพื่อนรุ่นพี่ที่กำลังเป็นห่วงเขาอย่างมาก
สองมือของเขายังกอดกล่องของขวัญแน่น...

“เฮ่นี่...พี่นิกกี้ตามผมมา...ทำไม...รึอยากเห็นของขวัญครับ เสียใจด้วยนะ
ผมให้เขาห่อมาแล้ว....รึอยากรู้ว่าผมซื้ออะไรถึ....”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ! พี่ขอโทษ แบงค์คงรู้สึกไม่ดีใช่มั้ยที่ถูกพูดถึงแบบนั้น...”

เมื่อเห็นว่าหนุ่มรุ่นน้องเอาแต่ฝืนยิ้มให้เขา แล้วพูดจาเฉไฉไปเรื่องอื่น
ทั้งที่ตัวเองน้ำตาก็ยังคลอเบ้า  เจ้าหนุ่มรุ่นพี่ก็อดเข้าไปจับไหล่เล็กๆ
ที่เริ่มสั่นน้อยๆนั้นไว้ไม่ได้  แต่...การกระทำเพียงแค่นี้ ก็มากพอจะพาให้
น้ำตาที่เคยสะกดกลั้นไว้ก่อนออกมาเผชิญหน้ากัน กลับเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง....

โดยไม่ทันได้คาดคิด  ขณะที่คนตัวโตกว่ากำลังเงื้อมือขึ้นจะเช็ดน้ำตาให้
รุ่นน้องร่างเล็กก็ปล่อยให้กล่องของขวัญสีแดงสวยร่วงลงพื้น
เพื่อโผเข้าหาอ้อมอกกว้างของคนตรงหน้า แล้วสะอื้นออกมาอย่างสุดทน
เล่นเอาคนโดนกอดถึงกับอึ้ง จนสองมือที่ยกขึ้นต้องค้างอยู่กับที่.....

“ฮึก....ฮึก...พี่นิก..................ผมรักพี่ครับ..”

.......................................

............................


คนในอ้อมอกค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง เหมือนจะขอคำตอบ
ยิ่งได้ยินสิ่งที่เจ้ารุ่นน้องพูด นิกกี้ก็ยิ่งต้องอึ้ง
ได้แต่มองหน้าคนที่เพิ่งสารภาพรักกับเขาอย่างเหวอๆ......................................
ดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใส กำลังจ้องมองเขาอยู่...

หนุ่มหน้าตี๋เม้มปากเข้าหากัน แล้วกลั้นใจจับร่างเล็กให้ออกห่าง

“แบงค์!  พี่! .....พี่.....พี่..”

เพียงแค่ถูกจับให้แยกออกและได้ฟังคำพูดที่อึกอักของรุ่นพี่
น้ำตาที่รินไหลก็ยิ่งไหลหนักกว่าเดิม
แบงค์สะอื้นจนตัวโย่น....เอาแต่ส่ายหน้า
แล้วดันตัวเองเข้าไป กอดซุกอยู่กับอกของคนที่เขามีใจให้อีกครั้ง
ไหล่เล็กที่สั่นเทา.....ดูน่าสงสารจนใจของหนุ่มตี๋นั้นอ่อนยวบ
มองคนในอ้อมอก ที่ยืนกอดเขาแน่นเหมือนกลัวว่าจะโดนดึงออกไปอีก

จะให้เขาทำยังไง..............จะให้เขาทำยังไง!

นิกกี้คิดอะไรไม่ออก ว่าเขาต้องทำอย่างไรกับเรื่องที่ไม่คาดฝันนี้ดี...
จึงได้แต่ยืนอ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้น............

ขณะที่ในสมองกำลังมีแต่ความสับสน ยังคิดหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“โอ๊ย! โธ่เว้ยยยยยยใครเอาอิฐมาวางไว้ตรงนี้กันวะ!!”

เสียงของบุคคลที่สามทำเอาชายหนุ่มทั้งสองต้องสะดุ้ง
ทั้งคู่รีบแยกตัวออกห่างกัน แล้วหันไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจ
เพราะไม่คิดว่าจะมีใครมาอยู่แถวนี้!   ก็เจอ...

ดาราหนุ่มหน้าหล่อกำลังอยู่ในสภาพ ล้มลุกคลุกคลานบนพื้นข้างๆรถคันหนึ่ง
เขาคว้าก้อนอิฐเจ้ากรรมที่ทำให้สะดุดล้มจนความแตก ขว้างทิ้งไปอย่างโมโห
... แล้วจึงค่อยๆ...หันไปยิ้มแหยๆ...
ให้กับคนทั้งสองที่เบิกตาโพลงพร้อมชี้นิ้วมาทางเขา

“เฮ้ยพี่เอส! พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?”  นิกกี้ทั้งตกใจทั้งงง และสงสัยเป็นที่สุด

เอสรีบยันตัวเองขึ้นจากพื้น เขาพยามยามยืนวางมาดให้ดูดี ก่อนจะเอ่ยทัก
น้องชายของคนที่เขาหลงรักว่า “ไง...” (.......|||||||....เนียนมั้ยวะเนี่ยกู........)

“พี่นิกรู้จักกันเหรอ.........นี่มัน...”
 (พี่เอส! ดารานี่! ก่อนออกจากบ้านมา ยังนั่งดูเขาในทีวีอยู่เลย...)
แบงค์เหวอพอดูที่เพื่อนรุ่นพี่รู้จักกับคนดัง โดยที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน

“ก็....นิดหน่อยน่ะ” นิกกี้เอามือลูบท้ายทอยไปมา ตอบอ้อมแอ้ม...

ท่าทาง...ที่ดูอึดอัดใจในการพูดแบบนั้น.....

ทำให้หนุ่มรุ่นน้องถึงกับสะอึก....จนต้องรีบเช็ดคราบน้ำตา
แล้วก้มลงเก็บกล่องของขวัญที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
 ส่งให้เพื่อนรุ่นพี่ รับไว้ 

“ฝากนี่ให้พี่หนูแนนด้วยนะครับ บอกเขาว่าผมไม่ค่อยสบาย............
ขอตัวกลับก่อนแล้วกัน”      เสียงนั้นสั่น...จนแทบระงับไว้ไม่อยู่
น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมาอีก...คนพูดจึงรีบเบนหน้าหนี หมุนตัวกลับขึ้นรถไป

ถึงจะแปลกใจที่ดาราชื่อดังอย่างเอสมาแอบดูพวกเขา
แต่ไม่มีอารมณ์จะสนใจหรอก ว่าคนที่มาเห็นเขาสารภาพรักเข้า
จะเป็นใคร  รู้แต่ว่าอยากจะหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

หนีไป.....................ก่อนจะได้เห็นสายตาที่เปลี่ยนไป

จากคนที่เขาเพิ่งจะบอกว่า...รัก...


“อะอ้าว!  เฮ้ยเดี๋ยวสิแบงค์! แบงค์!”

 นิกกี้ได้แต่ยืนถือกล่องของขวัญ มองตามรถสีขาวที่ออกตัวอย่างเร็วแล่นหายไป...

แล้วมือของคนข้างหลังก็ยื่นมาจับที่ไหล่ซ้ายเบาๆ....
แม้มันกระอักกระอ่วนใจที่จะพูด
และดาราหนุ่มก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของใคร  แต่…

“เอาไง...ตามไปมั้ย?” 

เสียงนุ่มที่เอ่ยถามช่างตรงกับใจของหนุ่มตี๋เหลือเกิน
เขาก็กำลังถามตัวเองเหมือนกันว่า............ตามไปดีมั้ย...
แต่มันก็ยังมีอีกคำถามหนึ่งพ่วงมาด้วย  ว่าจะให้เขาตามไป.............

...............เพื่อ...

........................................................

[golove2]

พี่น้ำทำน้องนิกกี้งานงอกแล้ว



สงสารน้องแบงค์จัง