เรียนเกรียนคนอ่าน.. chapter นี้ เป็นเรื่องของฝันซะส่วนใหญ่:: ไม่เกรียนที่ 18 ::‘Staff Only’
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองอย่างปลงๆ
ให้ตายเถอะหมอก พ่อกูจะรักมึงมากขึ้นรึไงนะ ถ้าไม่กวนตีนเนี่ย !
“ไอ้หมอกกกกกกกก”เสียงโวยวายของพ่อน่ารักแผดสนั่นหวั่นไหวในรัศมีครึ่งไมล์
“ต๊ายยยย มาเอะอะโวยวายอะไรหน้าบ้านฉันยะ!!”เสียงปรอทแตกพอกันดังสวนออกมา
“ลูกชายคุณนั่นแหละ เรียกมันออกมา ไอ้หมอกกก ไอ้หมอกกก โอ้ย..”
“พ่อฮะ!”ผมรีบรุดเข้าไปประคอง หน้าตาพ่อน่ารักซีดเซียวกว่าเมื่อวาน
“เกรย์ ใจเย็นๆ”
พ่อหล่อปรามพ่อน่ารัก
“อุ๊ย หน้าตาซีดเซียวเชียวนะยะ”
คุณนายแม่หมอกเจ้าเก่าหยามเหยียดยิ่งกว่าเดิม สีหน้าเธอดูราวกับถือไพ่เหนือกว่าด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง
“กลัวความจริงจะเปิดเผยรึไง นายเกย์”
“ความจริงบ้าบออะไรกัน”
ผมสอดขึ้นมา แล้วแตะไหล่พ่อน่ารักอีกข้างหนึ่ง
“พ่อน่ารักของเราไข้ขึ้น ก็ไม่ยอมพักผ่อนขนาดนั้น”
พ่อหล่อว่า พลางโอบประคองตัวคนรัก
“อะไรกัน เมื่อคืนผมหลับไม่รู้เรื่องเลย นี่พ่อน่ารักไปเฝ้ายามที่หน้าต่างอีกแล้วเหรอฮะ?”
“ช่าย” พ่อหล่อพยักหน้า “ถือหมอนข้างไปด้วย”
“ฮึ” พ่อน่ารักสูดน้ำมูก
“ไอ้เด็กหมอกหยามกันขนาดนี้ มันต้องโดน ออกมาโว้ย ออกมา!”
“เกรย์ หุบปากก่อน กูจะต้องพามึงไปหาหมอนะ” พ่อหล่อเสียงเข้ม คุณนายแม่หมอกเองก็กำลังจะอ้าปาก
“คุณน่ะ ก็หุบด้วย” พ่อหล่อสั่งการ แล้วประคองพ่อน่ารักที่ดิ้นฮึดฮัดมาจากหน้าบ้านไอ้หมอก
“เกรย์ มึงต้องเลิกเฝ้าไอดิล”
“ไม่เลิก จะเลิกทำไม เดี๋ยวไอ้เด็กหมอกมันก็..”
“สองคืนยังไม่สบายขนาดนี้ ถ้ามึงเฝ้าต่อไป มึงคงได้เฝ้าลูกในสภาพวิญญาณ”
พ่อหล่อขู่ฟ่อ
นานๆทีจะเห็นเป็นเช่นนี้ แต่เรื่องสุขภาพของภรรยานี่ พ่อหล่อไม่ยอมพ่อน่ารักจริงๆครับ
.
.
“เกิดอะไรขึ้น แค่กๆ.. คะเนี่ย”
ไอ้ฝันบนรถจักรยานชะลอจอดหน้าบ้านผม
“ก็พ่อน่ารักน่ะสิ ไม่สบา- ฝัน มึงเป็นอะไร?”
ผมรีบเอามือไปแตะหน้าผากซีดๆของเพื่อนสาวแล้วสะดุ้งโหยง
“ไอ้ฟัค มึงก็ไข้ขึ้นนะ!”
“อ้าว” พ่อน่ารักหันมาหาไอ้ฝัน “ฝันก็มาเฝ้าไอดิลเหมือนกันใช่ไหมลูก เฝ้าที่รั้วนี่เลยใช่ไหม แล้วมีอาวุธรึยังล่ะ?”
“จะบ้าเหรอฮะพ่อ” ผมว่า แล้วหันไปหาเพื่อนอีกรอบ “มาเลยมึง ไม่ต้องถีบต่อเลย ไปหาหมอกับพ่อกูด้วย”
“ไม่ไปเว้ย กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่กๆ..”
“โอ้ย เห็นกันอยู่โต้งๆ” ผมดุ
นี่ไอ้ฝันคงตากน้ำค้างไม่ยอมหลับยอมนอนเหมือนกัน แม้จะต่างเหตุผลกับพ่อน่ารัก
“ไม่ กูจะไปโรงเรียน กูไม่ได้ไม่สบาย กูไม่ใช่คนอ่อนแอ” มันว่าพลางสูดน้ำมูก
“ใช่เลย พ่อก็เหมือนในฝัน” พ่อน่ารักเห็นพ้องขึ้นมาทันที “เราไม่ได้อ่อนแอ เนอะ”
“พอๆ ทุกคน พ่อ--จะไปเอารถออก” พ่อหล่อชี้ที่ตัวเอง ไล่มายังพ่อน่ารักและผม
“เกรย์--มึงอยู่เฉยๆ ไอดิล--ประคองพ่อเขาไว้ ส่วนในฝัน--หยุดอยู่ตรงนั้น”
ประโยคหลังพ่อหล่อบอกกับไอ้ฟัคที่พยายามจะถีบจักรยานหนี
ภายหลังสั่งการไม่กี่วินาที รถกระบะของเราอันมีพ่อหล่อเป็นคนขับก็ครางกระหึ่มหน้าบ้าน
“ดิ้ล..”
เสียงเรียกดังมาขณะผมกับพ่อหล่อจัดการยัดพ่อน่ารักและไอ้ฝันเข้าไปในรถได้สำเร็จ
ผมหันไปพบเจอกับสายตาคู่เดิม
..แม้ในภาวะคับขัน ใจผมก็ยังสั่นอยู่ดี พักนี้ทำไมไอ้หมอกดูหล่อขึ้น หล่อขึ้นทุกวัน
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” มันถาม
“พ่อน่ารักไม่สบาย ไอ้ฝันก็ด้วย จะพาไปหาหมอ-”
ฃ“กรรม ไม่สบายเหรอ ไป กู ไปเป็นเพื่อน” มันตั้งท่าจะเข้ามาด้วย
“มึงจะบ้าเหรอ” ผมผลักมันออก “เดี๋ยวมึงกับพ่อก็ตีกันตายพอดี ฝากบอกอาจารย์ให้กูกับฝันด้วยแล้วกัน”
ว่าแล้วผมก็รีบขึ้นรถ
.
.
“ไม่ ไม่..”
ไอ้ฝันพร่ำพูดซ้ำๆ
“ฝันไม่.. ฝันไม่เข้าไปในนั้น..”
“ไปเถอะน่าฝัน ไม่น่ากลัวอะไรหรอก”
พ่อหล่อว่าขณะนำตัวพ่อน่ารักลงไปจากรถ
“พ่อคะ เราไปโรงพยาบาลไม่ได้เหรอ แค่กๆ”
ไอ้ฝันยังคงไม่ยอมลงมา
“ไปโรงพยาบาลช้าเกินนะลูก ที่นี่แหละ พ่อเคยมาทำระบบคอมพิวเตอร์ให้ที่คลินิกนี้ พ่อรู้จักคุณหมอ เขาเก่งมากนะ”
ผมแหงนหน้าขึ้นไปอ่านป้าย..
‘คลินิกหมอโอ’
“พี่หมอชื่อโอเหรอ” ผมถามมัน
“ฮื่อ” ไอ้ฝันตอบ แล้วเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ
พ่อหล่อกับพ่อน่ารักหายเข้าไปในคลินิกแล้ว ผมจึงเอามือแตะไหล่เพื่อนสาว
“ไปกันเถอะมึง”
ทว่า.. มันยังคงนิ่งอยู่ ผมจึงเสนอความคิดอย่างมีเหตุผล
“นี่.. มึงเป็นคนใฝ่ฝันเองนะ ว่าอยากเห็นพี่หมอตอนตรวจคนไข้ แล้วคราวนี้โอกาสเหมาะก็มาถึง เพราะมึงจะได้เป็นคนไข้จริงๆ ไม่ต้องเที่ยวเกาะกำแพงเสี่ยงตายอย่างคราวก่อน แถมไม่ต้องเข้ามาแกล้งบ้าในคลินิกอย่างที่กูเคยแนะนำด้วย”
.
.
ในคลินิกพี่หมอนั้นสว่างมากครับ เป็นห้องเล็กๆ แต่น่าสบายเพราะแสงส่องผ่านประตูกระจกใสเข้ามาได้เต็มที่
ผมกับไอ้ฝันนั่งที่เก้าอี้รอ ได้ยินเสียงพ่อหล่อกับพ่อน่ารักเข้าไปข้างในแล้ว
“ไม่ได้พักผ่อนน่ะครับ”
ผมได้ยินเสียงลอยมาจากข้างใน เป็นเสียงพ่อหล่อ
“ดูเหมือนเป็นหวัดธรรมดา ไอด้วยรึเปล่า เดี๋ยวหมอต้องส่องคอดูว่าติดเชื้ออะไรไหม”
เสียงพี่หมอลอยออกมาเช่นกัน
“คงไม่เป็นอะไรมากนะ”
เสียงไอ้หมอกดังมาจากข้างตัว
“อืม กูก็ว่าไม่น่าเป็นไร” ผมตอบ
เย้ย !!
ผมหันขวับไปหาเจ้าของเสียงซึ่งมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ถัดจากไอ้ฝันเมื่อไหร่ไม่แจ้ง
“มึงมาได้ไงเนี่ย?”
“กูกระโดดขึ้นท้ายรถกระบะมาไง” ไอ้หมอกตอบง่ายๆ
“ไอ้บ้าหมอก” ผมยื่นหน้าผ่านไอ้ฝันไปว๊ากมัน “เดี๋ยวพ่อกูก็ออกมาฆ่ามึงกันพอดี”
“เป็นห่วงกู?” มันยักคิ้วเท่ๆ
“เชี้ย” ผมงุบงิบ
มันคลี่ยิ้ม “ที่พ่อมึงไม่สบายเพราะกูนะ กูจะไม่มาดูได้ยังไง”
“แต่-” ผมตั้งท่าจะขัด
“นี่พวกมึง..” ไอ้ฝันลุกขึ้นพลางจามฮัดเช้ย
“กูจะหลีกทางให้ เอ้า ขยับเข้าไปนั่งชิดกัน แล้วจีบกันตามสบาย”
ไอ้ฝันไปนั่งอีกฟากหนึ่ง ไอ้หมอกจึงขยับมาใกล้ผม แล้วเราก็ใช้เวลาพิจารณาคลินิกพี่หมอ
“แพทย์หญิงโอริสสา” ผมกระซิบกับไอ้หมอก “ชื่อแปลกแท้”
“แหม ชื่อมึงนี่ก็ไม่แปลกเลยนะ” มันตอบกลับ
“เขาเกิด 2517 แปลว่าตอนนี้ก็..”
ผมมองใบประกาศนียบัตรของพี่หมอที่ติดในคลินิก พลางนับเลข ซึ่งเป็นวิชาที่ผมห่วยแตกที่สุด
ไอ้หมอกจึงช่วย “39 ปี”
“ไอ้ฝันอายุ 17” ผมกระซิบกับมัน
เราสองคนจึงมองเพื่อนของเรา ซึ่งยังคงนั่งนิ่ง พินิจพิจารณาคลินิกอยู่เงียบๆ..
ผมบอกได้เลยว่ามันตื่นตาตื่นใจและตื่นเต้นมาก
ไอ้ฝันอยากเข้ามาในคลินิกพี่หมอมานานแล้ว แต่ไม่เคยกล้าพอและไม่เคยหาเหตุผลที่จะเข้ามาได้
แล้ววันนี้.. มันกลับได้อยู่ตรงนี้
ได้ใกล้..คนที่มันรักมานานนับปี
“เอาล่ะ คุณกรกฎไม่มีติดเชื้ออะไร เป็นหวัดธรรมดาจากเชื้อไวรัสนะ หมอจะให้ยาแค่สองตัว คือ พาราเซตามอนของบริษัทลุนเบค ยี่ห้อนี้ดี กับวิตามินซี แค่คุณนอนพักผ่อนให้พอแล้วดื่มน้ำเยอะๆก็หายแล้วล่ะ ยาเป็นแค่ตัวช่วย”
“ผมนอนไม่ได้หมอ!” พ่อน่ารักโวยวายขึ้นมาทันที
“ทำไมถึงนอนไม่ได้” พี่หมอฉงน
“ผมต้องเฝ้าลูกไว้ มีไอ้บ้าโรคจิตบ้านข้างๆจะมาเกาะแกะลูกผม”
“ฮัดเช้ย!”
คราวนี้เป็นไอ้หมอกจามบ้าง
“ถ้าคุณไม่นอน ไอ้โรคจิตบ้านข้างๆจะเกาะแกะลูกคุณได้อย่างสบายใจ หลังจากที่คุณเสียชีวิตแล้วเพราะอดนอนนานเกินไป”
พี่หมอว๊ากคล้ายๆพ่อหล่อ
“เอาละ ถ้าคุณเห็นด้วยกับหมอ ก็ออกไปรอรับยาข้างนอกนะ หมอจะจัดให้”
“อ้อ หมอครับ” พ่อหล่อว่า “ข้างนอก เพื่อนลูกชายผมอีกคนนึง เป็นหวัดเหมือนกัน ไอด้วย ตรวจต่อเลยนะครับ”
ไอ้ฝันพยายามจะแทรกแผ่นดินหนีไป แต่ผมกับไอ้หมอกคว้าตัวมันไว้ได้
“มึงไปรอข้างนอกนะ กูไม่อยากมีปัญหา” ผมหันไปบอกศัตรูตัวฉกาจของพ่อน่ารัก
ไอ้หมอกทำหน้าลังเล แต่ก็ยอมแพ้สายตาอ้อนวอนของผม ผมจึงพาไอ้ฝันเข้าไปในห้องตรวจ ขณะพ่อทั้งสองเดินออกมา
….
……..
ห้องตรวจเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ข้างบนเปิดโล่ง ให้ได้ยินเสียงภายนอก
ที่โต๊ะแพทย์ พี่หมอใส่แว่นก้มเขียนใบสั่งยาให้พ่อน่ารัก
เมื่อเสร็จแล้ว ใบหน้าเรียวจึงเงยขึ้นมา..
..ไอ้ฝันยืนอยู่อีกฟากนึงของโต๊ะ ก้มมองพี่หมอเช่นเดียวกัน
ส่วนผม พยายามทำตัวเหมือนอากาศธาตุ ในขณะที่สองคนนั้นประสานสายตากัน..เหมือนเมื่อวันก่อน..
เพียงแต่วันนั้น.. ข้ามฝั่งถนน
ทว่าวันนี้.. ข้ามโต๊ะตัวเดียว
ใกล้กว่า..
ชัดกว่า..
ที่สุดก็เป็นพี่หมอที่ละสายตาไปก่อน แล้วหันมาสังเกตเห็นผมจนได้
“อ้าว เรานี่เอง ลูกชายคุณกรกฎเหรอ?”
“ฮะ” ผมพยักหน้า “เพื่อนผมไม่สบายฮะ”
อีกฝ่ายพยักตอบ “ยังไม่ได้ลงทะเบียนข้างหน้าเลย ผู้ช่วยคงนึกว่าคุณแค่มาเป็นเพื่อนคุณกรกฎ”
พี่หมอหันไปมองผนัง แล้วสั่งลม “นั่งสิ คุณน่ะ”
ไอ้ฝันทำหน้าเบี้ยวแล้วกระแทกตัวนั่งลง
“หมอจะวัดความดันให้เอง ยื่นแขนมา” พี่หมอพูดกับโต๊ะ
“ข้างไหนละ” ไอ้ฝันพูดกับเก้าอี้
ผมอมยิ้ม.. ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
“ข้างไหนก็ได้”
พี่หมอมองตามันในที่สุด ไอ้ฝันจึงยื่นแขนออกไป..
ผมบอกได้เลยว่าไอ้ฝันเกร็งมาก ขณะที่พี่หมอจับมือแล้วเอาสายวัดความดันพันเหนือข้อศอก
“ปล่อยแขนสบายๆ” พี่หมอว่า “แบมือออกมาด้วย”
มือพี่หมอคลายนิ้วไอ้ฝันที่กำไว้หลวมๆออกมา
ผมละสงสัยว่าทำไมไอ้ฝันมันยังไม่หัวใจวาย?
พี่หมอกด start เครื่องวัดความดัน ภายในไม่กี่วินาทีก็อ่านผล
“111/77 ความดันปกติดี ” พี่หมอว่า แล้วอ่านเลขต่อไป “99.. อืม.. ชีพจรเร็วจังนะ”
ผมกลั้นหัวเราะ.. ไอ้ฝันถลึงตาใส่
หัวใจเต้นเร็วนี่ไม่เกี่ยวกับเป็นหวัดมั้ง ?
พี่หมอเอาเครื่องวัดความดันออก
“เอาละ เขียนชื่อคุณในบัตรคนไข้ด้วย เมื่อกี้ยังไม่ได้ลงทะเบียน”
พี่หมอยื่นบัตรสีเหลืองๆให้
ไอ้ฝันก้มลงเขียนหวัดๆ ‘ในฝัน ตรีศิลป์’
ยังไม่ทันที่พี่หมอจะว่าอะไรต่อ เจ้าหน้าที่ก็เคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา
“คุณหมอคะ น้องบาสมาแล้วค่ะ”
“อ้อ” พี่หมอพยักหน้า พลางยิ้ม
คนชื่อบาสหรือก็คือชายหนุ่มคนเดียวกับเมื่อวานโบกมือมาจากข้างนอก
“สวัสดีครับพี่หมอ ตรวจให้เสร็จก่อนก็ได้ครับ แต่อย่าลืมนะครับ วันนี้..”
“ไม่ลืมหรอกน่า วันนี้วันสำคัญของบาส จะลืมได้ยังไง รอมาทั้งเดือนนี่นา พี่ต้องหมดตัวแน่เลย” พี่หมอกล่าวล้อๆ
“ไม่ถึงขนาดนั้นน่าครับ” คนชื่อบาสยิ้มแก้มแทบแตก
ผมพยายามเรียบเรียงหาเหตุผลมาปลอบโยนไอ้ฝัน แต่เห็นชัดๆ ได้ยินจะๆ ขนาดนี้ ไม่มีอะไรที่ผมจะพูดออกไปได้
ท่าว่านายบาสอะไรนี่ จะเป็นคนสำคัญจริงๆ..
เพื่อนรักของผมกัดฟันกรอด ในแววตาที่จ้องค้างมองขอบโต๊ะประเดประดังด้วยความผิดหวัง
.
.
“อ้าวคุณ เจ็บคอมากี่วันแล้ว”
พี่หมอหันมาถาม มือหนึ่งจับปากกา
“ธุระของคุณเหรอ?”
ไอ้ฝันถามด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง
“ใช่” พี่หมอตอบสบายๆ
“ที่นี่หมอใหญ่สุด และเป็นเจ้าของไข้คุณแล้วตอนนี้ เพราะฉะนั้น
ใช่ เป็นธุระของหมอ”
ตาสองคู่ของพี่หมอกับไอ้ฝันจ้องกันเช่นเดิม
ส่วนผมก็ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่พยายามทำตัวให้กลมกลืนกับขวดยามากที่สุด
ก๊อก ก๊อก..
ผู้ช่วยพี่หมอโผล่หน้าเข้ามาอีกทีหลังเคาะประตู
“หมอคะ วันนี้ดิฉันมีธุระต้องไปส่งลูกเรียนพิเศษ ที่เรียนคุณหมอไว้น่ะค่ะ ต้องรีบกลับ”
“อ้อ ค่ะ หมอทราบแล้ว ขับรถดีๆนะ”
พี่หมอพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วหันมามองไอ้ฝันอย่างพินิจพิจารณาต่อ
“นอนลง” พี่หมอสั่ง
“ห๊ะ” ผมอุทาน เร็วขนาดนั้นเชียว !?
“หมายถึงเอนตัวลง นี่เป็นเก้าอี้ปรับเอนได้ หมอจะได้ส่องคอดูไง!”
พี่หมอว๊าก ท่าจะรู้ว่าผมคิดอกุศล
ไอ้ฝันเม้มปาก พยายามปรับเก้าอี้เอน แต่ดูเหมือนมันทำไม่ได้
พี่หมอจึงก้มหน้าลง ปรับเก้าอี้เอนให้
หูย.. หน้าเขาใกล้กันแล้วง่า....
ผมตื่นเต้น ลืมที่จะทำตัวให้กลมกลืนกับขวดยา
“อ้าปาก” พี่หมอสั่งอีกรอบ หยิบไฟฉายมาเตรียม ไอ้ฝันทำหน้าเบี้ยวเมื่อโดนสั่ง
“นี่คุณ” พี่หมอวางไฟฉาย สีหน้าหมดอารมณ์
“คุณเป็นอะไรนักหนา ถึงชอบทำหน้าเป็นตะหลิวหักแบบนั้นนัก”
ไอ้ฝันอ้าปากค้างเมื่อโดนดุ
“แล้วเราไปหักตะหลิวบนหน้าคุณรึไงล่ะ คุณเป็นหมอก็รักษาไปเหอะ ไม่ต้องมาสนว่าเราทำหน้ายังไง”
“หมอทำงานตามหน้าที่ก็จริง แต่งานจะออกมาดีก็ต้องมีความรัก คุณมาทำหน้าเป็นคนอกหักแบบนี้ หมอจะตรวจได้ยังไง หมอต้องมีอารมณ์ตรวจเหมือนกันนะว้อย ทำหน้าเลื่อมใสศรัทธากันหน่อย เอ้า อ้าปาก!”
พี่หมอถลึงตาใส่ ถือไฟฉายมือหนึ่ง ไม้กดลิ้นมือหนึ่ง ไอ้ฝันเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอ้าปาก
พี่หมอใช้ไฟฉายส่องดูคอไอ้ฝัน
“อืม.. บวมแดงนะเนี่ย คงไอมาสักสองสามวันแล้วล่ะ มีน้ำมูกด้วยใช่ไหม”
“เออ” ไอ้ฝันครางในลำคอ
“อะไรนะ” พี่หมอเสียงแข็ง
“บอกว่า
ใช่” ไอ้ฝันแก้คำ
“ต้องฟังปอดดูว่าแค่ไข้หวัดธรรมดา หรือมีปวดบวมด้วย” พี่หมอหยิบหูฟังขึ้นมา
“น้องน่ะ” พี่แกหันมาทางผม “ออกไปรอข้างนอก ส่วนคุณ” พี่หมอหันกลับไปหาไอ้ฝัน “ถอดเสื้อออก”
“เฮ้ย!” ไอ้ฝันเด้งตัวขึ้นมาจากเก้าอี้ หน้าตาเลิ่กลั่ก “ถอดทำไม?”
“อ้าว ก็หมอต้องฟังปอด ตรงบริเวณหน้าอกแล้วก็หลังทั้งสองข้าง จะให้ไม่ผิดพลาดก็ต้องถอดเสื้อ”
ไอ้ฝันส่ายหน้าดิก
“ไม่ ไม่.. ไม่เอา..”
พี่หมอทึ่งจัด “นี่คุณ หมอเอา steth แตะนะ ไม่ได้ใช้มือตัวเอง" พี่หมอชูหูฟังหรือ stethoscope ให้ดู
"แล้วหมอก็ไม่ได้คิดอะไร เห็นของคนไข้มาเป็นร้อยแล้ว จะมาเขินอะไรเนี่ย”
“ฮึ่ย” ไอ้ฝันกัดฟัน กอดอกแน่น แสดงเจตนารมณ์ว่ายังไงก็ไม่ยอมแน่ ในที่สุดพี่หมอจึงหัวเราะอย่างงงๆ
“เอาล่ะๆ ถ้างั้นนั่งนิ่งๆแล้วกัน เฮ่อ เด็กวัยรุ่น” พี่แกจึงใช้หูฟังแตะเหนือหน้าอกสองข้างและด้านหลัง ขณะที่ไอ้ฝันให้ความร่วมมือดีมาก มันม้วนหนีไปทั่วเก้าอี้
...
.....
“โอเค ก็เป็นไข้หวัดธรรมดา เสมหะในปอดอะไรก็ไม่มี เท่าที่หมอได้ยินน่ะนะ”
พี่หมอเสริมเชิงตำหนิที่ไอ้ฝันทำตัวแปลกกว่าคนไข้ทั่วไป
“ไม่แพ้ยาใช่ไหม?”
เพื่อนผมส่ายหน้าตอบคำถาม
“งั้นหยิบซองมา 4 ซองซิ” พี่หมอสั่งไอ้ฝัน
“ห๊ะ” มันยังคงไม่รู้เรื่อง
“ซองยาน่ะ หยิบมา ปากกาอยู่นั่น เขียนลงไป หมอให้ amoxillin เป็นยาแก้อักเสบ ทานหลังอาหารเช้าเย็น ครั้งละสองเม็ด แล้วก็วิตตามินซี 500 mg ทานหลังอาหารเช้าเย็น ครั้งละ 1 เม็ด แล้วก็..”
“เฮ้ เดี๋ยวๆ” ไอ้ฝันว๊าก สีหน้างงพอๆกับผม
“คุณก็เห็นว่าผู้ช่วยหมอกลับแล้ว หยิบซองมา ในตะกร้านั่นน่ะ” พี่หมอชี้
เมื่อไอ้ฝันก้มหยิบซองยานั่นแหละ ผมถึงเห็นสีหน้ากลั้นขำของพี่หมอ
พี่เขาคงอยากจะแก้เผ็ดกับความหยาบคายของไอ้ฝันที่มีให้เขาทุกครั้งที่เจอกระมัง ?
“เอ้า เขียนลงไป ชื่อคุณ วันที่ ชื่อยา วิธีใช้..” พี่หมอสอน
“ยาของคุณตัวต่อไป ยาลดน้ำมูก ทานหนึ่งเม็ดก่อนนอน ชื่อซิเทอริซีน”
“ส้นตีนใครนะ” ไอ้ฝันกระซิบถามผมอีกทีหนึ่ง
“ของใครก็เขียนๆไปเหอะ” ผมแนะนำ
.
.
พี่หมอสำรวจความถูกต้องแล้วเอายาใส่ถุงให้ไอ้ฝัน
“เรียบร้อยละ เดี๋ยวหมอมีธุระกับน้องบาสต่อ คุณๆรีบไปโรงเรียนเถอะ”
น้องบาส จริงสินะ ผู้ชายคนนั้นยังอยู่ข้างนอกห้องตรวจ
และขณะนี้ก็กลับเข้ามาในหัวไอ้ฝันอีกครั้งแล้วด้วย ผมดูจากดวงตามัน..
“อ้อ หมอขอนัดคุณอีกทีแล้วกัน เพื่อให้แน่ใจว่าคุณหายดี ระหว่างนี้ก็พักผ่อนเยอะๆ ดื่มน้ำมากๆ”
พี่หมอหันกลับมาจากเคาน์เตอร์ยา “ไหนละ บัตรคนไข้ หมอจะเขียนวันนัด”
ไอ้ฝันนั่งนิ่ง ในใจนึกถึงหนุ่มบาสและธุระของพี่หมอ
“คุณ?” พี่หมอเรียกอีกที
ไอ้ฝันเงยมอง กระแทกถุงยาวางบนโต๊ะ คว้ากระเป๋านักเรียน กระชากประตูเปิดแล้วย่ำโครมๆออกไปจนตกใจกันหมดทั้งคลินิก
“อะ..เอ่อ” ผมตั้งท่าจะก้าวขาตามไอ้ฝันไป แต่ด้วยมารยาทจึงต้องหันมาบอกพี่หมอ
“นี่เพื่อนคุณเป็นอะไร” พี่หมอขมวดคิ้ว
"ทำไม.." พี่แกละสายตาไปมองบัตรประจำตัวคนไข้ที่ทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างหัวเสีย
แต่ในทันใด.. สายตาก็เปลี่ยนไปจากเดิม
ผมชะโงกดูบัตรที่ไอ้ฝันเขียนชื่อก่อนหน้านี้ว่ามันเติมคำด่าใดๆลงไปหรือไม่ ทำไมพี่หมอจึงทำหน้าอย่างกับเจอโฟร์-มด
มือเรียวของพี่หมอหยิบบัตรคนไข้ขึ้นพิจดู
“ลายมือนี้..” พี่หมอพึมพำ แล้วดึงลิ้นชักโต๊ะทำงานออกมา..
ในนั้นมีตะกร้าใบเล็กๆ ใส่แผ่นกระดาษเอาไว้หลายแผ่นและทุกแผ่นที่ผมเห็นล้วนเป็นลายมือคนคุ้นเคย
ประโยคเบสิคที่เห็นผ่านตา ก็เช่นๆ
‘ออกกำลังกายบ้างนะพี่หมอโอ เผื่อจะมีกล้ามกับเขาบ้าง’
‘เหนื่อยไหม? ดูแลคนอื่นแล้ว ดูแลตัวเองบ้างนะ’
ทุกใบใช้กระดาษโน๊ตลายดอกทานตะวัน ดอกไม้โปรดของไอ้ฝัน..
พี่หมอหยิบมาใบหนึ่ง วางลงบนโต๊ะ
‘ทานข้าวด้วยนะ คุณหมอจอมแห้ง’
แล้ววางบัตรประจำตัวคนไข้เทียบลงไป..
‘ในฝัน ตรีศิลป์’
แล้วก็บิงโกสิครับพี่น้อง..
“เวร..กรรม” ผมพึมพำ ขณะพี่หมอถอนหายใจเฮือกด้วยความเข้าใจในที่สุด
“น่าจะรู้.. เรามันโง่จริงๆ ท่าทางแปลกๆตั้งแต่แรกเจอแบบนั้น..”
….
……..
“เป็นคนนี้เอง”
.
.
“ผม..ผมขอโทษแทนเพื่อนด้วยครับ เอ่อ ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ”
ผมรีบคว้ากระเป๋านักเรียนเช่นที่ไอ้ฝันทำก่อนหน้า ป้องกันคำถามที่จะตามมา
“เดี๋ยว” พี่หมอเรียกไว้ก่อนผมพ้นประตู
“พี่หมออย่าฆ่าหั่นศพไอ้ฝันเลยนะครับ บางทีลายมือคนเราก็บังเอิญเหมือนกันได้นะ..ว่าไหมครับ”
ผมแก้ตัวเข้าท่าไหม?
พี่หมอไม่ตอบคำถาม แต่ยื่นถุงยามาให้ “เอาไปให้เพื่อนคู่หูคุณด้วย”
.
.
“เฮ้ ดิ้ล เกิดอะไรขึ้น ไอ้ฝันผลุนผลันออกไปเฉยเลย”
ขอบคุณพระเจ้าที่ไอ้หมอกยังรอผม พ่อหล่อคงพาพ่อน่ารักกลับไปพักผ่อนแล้ว
“เออ พอดีว่า..” ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดเพราะยังหอบๆจากการรีบแจ้นหนี
“ใจเย็นๆ” มันตบหลังตบไหล่ผม
“เออ ก็เจอผู้ชายคนเดิมน่ะ แล้วก็แบบ.. พี่หมอก็คุยแบบว่า เออ สนิทสนม เขาคงเลี้ยงต้อยจริงๆแหละมึง เห็นพูดกันว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของผู้ชายคนนั้น จะหมดเงินเยอะอะไรทำนองนี้”
“อ้อ” ไอ้หมอกพยักหน้าเข้าใจ “งั้น เรารีบไปโรงเรียนกันเถอะ สายโคตรๆแล้ว ดีนะที่วันนี้คาบแรกว่าง”
เราสองคนจึงเดินมุ่งหน้าไปโรงเรียน ผมถือโอกาสเล่าสู่มันฟังระหว่างทาง
“เออ หมอก พี่หมอเขารู้แล้วว่าไอ้ฝันน่ะ เออ ชอบเขา”
“เรอะ รู้ได้ยังไง ท่าทางไอ้ฝันฟ้องเกินไปน่ะสิ”
“เปล่า ชัดเจนกว่านั้นอีก”
ผมเล่าให้มันฟังเรื่องบัตรคนไข้และแผ่นกระดาษในลิ้นชักโต๊ะทำงาน
“อ้าว แล้วถ้าพี่หมอมีชายหนุ่มในสต็อกอย่างน้อยก็สองคน จะเก็บจดหมายน้อยคอยรักของใครก็ไม่รู้ไว้ทำไมวะ?”
“นั่นดิ..”
ผมกับไอ้หมอกเบรกเรื่องหัวใจของเราสองคนไว้ชั่วคราวแล้วพยายามตามหาตัวไอ้ฝัน สุดท้ายก็ไปเจอมันในที่ที่มันน่าจะอยู่ที่สุด ..ห้องสมาคมฯ
ห้องล็อคจากด้านใน และคนที่กล้าล็อคก็คงมีคนเดียว รองประธานนั่นเอง
ก๊อก ก๊อก..
“ฝัน กูกับไอ้หมอกเอง เปิดประตูที”
ผมเรียก ไอ้หมอกช่วยเคาะด้วยอีกแรง
“เพื่อน เปิดน่า”
ในที่สุด ผมจึงไขกุญแจเข้าไป ในฐานะประธานชมรม เป็นธรรมดาที่ผมจะมีกุญแจ
ไอ้ฝันนั่งบนพื้น.. กระเป๋านักเรียนวางอยู่ข้างตัว สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง
และผมก็เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน..
ไอ้ฝันร้องไห้.. น้ำตาหยดเล็กๆ เอ่อจนล้นขอบตา
ผมวางกระเป๋าแล้วทรุดนั่งโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้
“กูรู้ทะ..แทบทุกอย่างของเขา..ฝะ..เฝ้าดูตลอดปี ทะ..ทั้งโรงพยาบาล ทั้งคลินิก..แต่ เรื่อง เรื่องนี้..ไม่รู้ ไม่เคยรู้”
ไม่รู้จะพูดยังไง ไม่รู้จะบอกมันดีไหมเรื่องที่พี่หมอเก็บกระดาษมันไว้ แต่คนชื่อบาสนั่นละ?
ไอ้หมอกเอามือวางบนบ่าไอ้ฝัน.. เราสามคนเงียบกันไป ใช้ลมหายใจปลอบโยนกัน..
และนั่นก็เป็นถ้อยคำเดียวที่ไอ้ฝันพูดถึงเรื่องนี้
เพื่อนรักผมร้องไห้ไม่หยุดอยู่หนึ่งชั่วโมงเต็ม แล้วก็กลับมาเกรียนตามปกติ หรือที่จริงยิ่งกว่าอัตราเกรียนปกติด้วยซ้ำ
มันเอาชนะไอ้เต้กลายเป็นแชมป์เป่ารถสมัยที่ 10 เตะบอลอย่างแรงทำเอากระจกห้องพักครูแตกไปหนึ่งบาน และตามด้วยการสอบข้อเขียนวิชาเศรษฐศาสตร์ได้ท็อปของห้อง
มีแต่เพียงดวงตาเท่านั้นที่ยังคงโศกเศร้า.. อ้อ และมันยังไอค่อกแค่กอยู่ทั้งวัน
“พี่ฝันคะ พี่ฝัน”
รุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเราในตอนเย็น
“อาจารย์เรียกประชุมตัวแทนทุกชมรมวันนี้และตอนนี้ อาจารย์ถามว่าชมรมวายยุบไปแล้วหรือว่ายังไง ถึงไม่มีตัวแทน”
“เย้ย!” ผมกับไอ้ฝันสะดุ้งโหยง เราลืมไปสนิท
“หมอก” ผมตะโกนเข้าไปในสนามบอล “กูกับฝันไปห้องประชุมนะ”
.
.
“เอ้า พวกชมรมแปลกมาละ เสียใจนะที่ยังไม่ยุบสักที”
อาจารย์เกียรติก้องค่อนแคะตามเคย ไอ้ก้องเกียรติลูกชายหัวเราะ ไอ้ฝันจึงเดินกระแทกไหล่หมอนั่นโครมใหญ่
เฮ่ย วันนี้เพื่อนสาวกูอารมณ์ไม่ดี!
แต่ก่อนที่ใครจะได้เปิดฉากหาเรื่อง อาจารย์กุสุมาก็เปิดประชุมกิจกรรมวันคืนสู่เหย้า
“กิจกรรมะจัดขึ้นวันเสาร์นี้ ครูจะแจกกำหนดการให้ทุกชมรม ระหว่างนี้ลงชื่อรายการแสดงของตนเอง แล้วออกมาจับฉลากลำดับที่”
“เฮ้ย สมุดโน๊ตกูหายไปไหนวะเนี่ย” ไอ้ฝันหันมาถามผมหลังจากค้นกระเป๋าตัวเองเพื่อจะจดรายงานการประชุม
“อ่าว กูเห็นมึงเอาใส่กระเป๋าแล้วนะ” ผมยักไหล่ มันจึงหาต่อไป
ผมลงชื่อรายการแสดงของชมรมเราว่า ‘คีตประสาน’ และจับได้ลำดับสุดท้าย พลางรับกำหนดการมา แล้วไล่อ่าน..
ประตูห้องประชุมเปิดออก
“ขอโทษค่ะ อาจารย์กุสุมาคะ หมอโอมาเอาสคริปต์ ที่อาจารย์โทรนัดไว้ค่ะ”
“หมอมาเองเลยเหรอ ตายแล้ว รบกวนจริงๆ” อาจารย์กุสุมารีบเดินออกไป
ไอ้ฝันนั่งตัวแข็ง เม้มปาก กัดฟัน
“มาทำบ้าอะไรนักหนา จะมาเรียนมัธยมใหม่รึไง”
ไอ้ฝันเชิดหน้า พยายามทำท่าเป็นศัตรู แต่ไม่สำเร็จในสายตาผม เพราะมันยังคงดูเหมือนคนอกหักอยู่ดี
“ไม่ใช่หรอกน่า” ผมสะกิดเพื่อนสาว “ดูซะก่อนว่าใครกล่าวเปิดงานในฐานะศิษย์เก่าดีเด่นปีนี้”
ผมยื่นกำหนดการที่เพิ่งได้รับให้มัน
แหงละ.. แพทย์หญิงโอริสสา สุริพงษ์
.
.
ที่หน้าเสาธง สายลมโบยโบกผ่านหน้าผมไปบางเบา ผมนั่งบนโต๊ะ กระเป๋าหนังสือแนบอยู่ข้างลำตัว
ไอ้ฝันนั่งบนฟุตบาท เอนหลังพิงเก้าอี้ เงยมองฟ้า..
ประชุมเลิกแล้ว ไอ้หมอกที่เหงื่อโชกก็เลิกเล่นบอลมายืนอยู่ใกล้ๆนี่แล้ว
แต่เรายังคงไม่ได้พูดอะไรกันออกมา ผมเพียงแต่ยื่นกำหนดการที่รับมาจากห้องประชุมให้ไอ้หมอกดู
“มึงเอายาให้มันรึยังล่ะ” ไอ้หมอกถามหลังจากเห็นชื่อพี่หมอ
“เออ จริงสิ” ผมลืมไปถนัด จึงรื้อค้นกระเป๋า หยิบถุงยาออกมา ลงจากโต๊ะไปทรุดนั่งบนฟุตบาทข้างไอ้ฝัน
“นี่ของมึง..”
ดวงหน้าขาวหันมามองเหมือนชั่งใจว่าจะรับไปดีไหม
ที่สุดแล้ว..มันก็รับไป
ไอ้หมอกลงมานั่งขนาบอีกข้าง เอามือตบไหล่ไอ้ฝันเบาๆ “อย่าเสียใจไปเลยนะเพื่อน”
ไอ้ฝันพยักหน้า มองถุงยาด้วยสายตาว่างเปล่า
“คนบางคน..’ผ่าน’เข้ามา ก็คงเพื่อให้เราแค่..’พบ’ ”
ผมกับไอ้หมอกไม่รู้จะพูดอะไร..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
ปล้ำลา สุราษฎร์ฝนตก !!
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 454131 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก