:: ไม่เกรียนที่ 16 ::“คงไม่เป็นไรหรอกมึง เพราะมีวิธีที่จะพบกันได้โดยไม่ต้องผ่านหน้าบ้าน" ผมเสริม "กูปีนต้นไม้ข้ามไปหน้าต่างห้องมันได้”
ไอ้หมอกหันมาสบตาผมในที่สุดราวกับตั้งใจจะอ่านผมให้ออกหรือไม่ก็หยั่งเชิงความคิดผม
ผมประสานสายตาตอบกลับไป “มันก็เคยทำอย่างนั้นกับกูมาครั้งนึง กูเองก็คงทำได้บ้างอยู่เหมือนกัน”
ไอ้หมอกจ้องผมเขม็งอีกครั้ง
"ไม่เป็นไร กูปีนไปหาเองได้ ให้ฝันมาอยู่กับมึงที่ห้องก็แล้วกัน คุยสามคนดีกว่า"
ผมเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แล้วพึมพำเบาๆพอให้มันเดาได้
"ป๊อด..นี่หว่า"
ไอ้หมอกลุกขึ้นยืน มองผมประมาณ ‘ถ้ามึงจะเอาอย่างนั้น’
"โอเคฝัน มึงไม่ต้องมา!"
____________________________________________
ผมกับไอ้หมอกมองตากันอย่างยากจะหยั่งถึงความหมายโดยนัย
และยากที่จะตัดสินได้ว่าใครรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากกว่ากัน
ราวกับผมกำลังท้าทาย..และไอ้หมอกเองก็รับคำท้านั้น..
“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้”
มันลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยืดตัวเต็มความสูง เก็บสมุดหนังสือลงกระเป๋า “กูจะลงไปเตะบอล”
“อ่า..อืม”
ไอ้ฝันตอบรับ ยังคงมองไอ้หมอกกับผมสลับไปสลับมาอย่างไม่แน่ใจ
“แล้วมึง..”
เอาแล้วครับ พูดกับผมแล้ว..
“กูคงกลับถึงบ้านในอีกหนึ่งชั่วโมง” ไอ้หมอกเก็บกระเป๋าเสร็จจึงหันหน้ากลับมามองผมตรงๆ
“พร้อมเมื่อไหร่ เรียกกูแล้วกัน!”เอื๊อก..
“ได้อยู่แล้ว”
ผมยักไหล่ เต๊ะท่าสบายๆ แล้วชิงหยิบกระเป๋าของมันขึ้นมา ..ยื่นให้เจ้าตัวเสียเอง “เอ้า กระเป๋ามึง”
ไอ้ฝันทำหน้าคาดไม่ถึง แล้วเสไปมองทางอื่นระหว่างที่ผมกำลังเล่นสงครามหัวใจอยู่
ฝ่ายไอ้หมอกนั้นดูเหมือนเริ่มจะตั้งตัวได้ ผมฮุกซ้าย ฮุกขวามาทั้งวัน มันเองก็คงรู้ว่าผมเตรียมน็อคเอ้ามันให้ได้ในวันนี้
..จะได้ไหมนั้นอีกเรื่อง
ไอ้หมอกมองมือที่ยื่นกระเป๋าให้ของผม กัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ แต่ก็ยื่นมือมันมารับโดยดี
วินาทีที่มือของเราสัมผัส..ผมรู้สึกเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านทั่วร่าง
มันไม่เคยรุนแรงขนาดนี้มาก่อนสำหรับผม
แต่การที่ไอ้หมอกผละมือ..กระชากกระเป๋าไปทันที ทำให้ผมรู้ว่า..สำหรับมันนั้น ความรู้สึกเช่นที่เกิดขึ้นกับผมขณะนี้รุนแรงในระดับเดียวกันมานานแล้ว..
จะว่าไป นับตั้งแต่เรากลายเป็นเพื่อนสนิท..กินข้าว ขัดห้องน้ำ เดินกลับบ้านด้วยกัน ก็ไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวกันอีกเลย ยกเว้นกอดคอกันประเดี๋ยวประด๋าวอย่างเพื่อนเท่านั้น
..รอยจูบแผ่วเบาที่ทะเลน้อยนั้นดูเหมือนนานแสนนานมาแล้ว..
“อย่างกับว่ามันระวังตัวที่จะสัมผัสมึงอยู่ตลอดเวลาต่างหาก”คำพูดไอ้ฟัคแว่วเข้ามาในหูผมอีกครั้ง
“ฝัน กูว่ากูพอจะเข้าใจแล้ว หึ” ผมยิ้มมุมปาก มองแผ่นหลังไอ้หมอกลับออกจากห้องไป
“เข้าใจอะไรวะ” มันเหล่มอง
“ก็.. อย่างกับว่า--มันระวังที่จะสัมผัสกูอยู่ตลอดเวลาไง”
“อ่าฮะ”
ไอ้ฝันพยักหน้า “ทีนี้มึงก็เลยจะให้มันปีนเข้าห้องซะเลย จะได้หลบเลี่ยงไม่ได้รึไง”
มันพูดให้ผมดูเหมือนนางอิจฉามาก ทว่าผมก็ยักคิ้วให้มันสองจึ๊ก
“กูอยากให้ไอ้หมอกยอมรับความรู้สึกที่มีกับกู กูไม่อยากให้มันเล่นบทเพื่อนผู้แสนดีนี่นานกว่านี้”
ไอ้ฝันตาโต “โอ้โห นี่มึงจะเอาตัวเข้าแลกเลยเรอะวันนี้”
จะบ้าเหรอ !
“ยังเว้ย !!”
ผมว๊ากกลับ ยังไม่ขนาดนั้น -*-
____________________________
ผมกับไอ้ฟัคออกจากห้องชมรม ล็อคประตูเรียบร้อยแล้วจึงเดินเคียงกันลงบันไดมา
.
.
“เลิกเย็นหน่อยนะคะคุณหมอ แนะแนวห้องคิง คำถามเยอะ เลยช้านิดนึง”
เอี๊ยดดด..
ไอ้ฝันเบรกกะทันหัน พี่หมอที่ล่ำลากับอาจารย์กุสุมาประจำห้องแนะแนวเงยหน้าขึ้น
“สวัสดีฮะอาจารย์ และเอ่อคุณหมอ”
ผมยกมือไหว้อย่างรวดเร็ว เหล่ไปมองไอ้ฝันที่ยังตาโตยืนจ้องพี่หมออย่างทำอะไรไม่ถูก
“ฟัค ตายยัง” ผมกระซิบ
“เกือบแล้ว” มันตอบเบาๆ
“ยกมือไหว้เซ่” ผมสั่งดุดุ แต่..
“พี่หมอครับ เรียบร้อยแล้วครับ กลับกันเลยไหม”
….
……
เอ่อ..
ไอ้ฝันตวัดสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า
ไม่ใช่คนเดียวกับวันก่อน แต่ก็ดูรุ่นราวคราวเดียวกัน ใส่เสื้อเชิ้ต กางเกงสแลคเหมือนกัน..
“หวัดดีค่ะอาจารย์”
ไอ้ฝันยกมือไหว้อาจารย์แนะแนว แล้วก้าวผ่านพี่หมอ ตรงแน่วลงบันไดอีกด้านหนึ่งไป
“ในฝัน!”
อาจารย์กุสุมาเรียกไว้
“ทำไมเธอไม่ทำความเคารพคุณหมอ เราเชิญคุณหมอมาแนะแนว แล้วเขาก็เคยแนะแนวเธอนะ เสียมารยาทจริงๆ”
ไอ้ฝันชะงัก เม้มปากอย่างยุ่งยากใจ ผมจึงแก้ตัวแทนเพื่อน
“เอ่อ อาจารย์ฮะ วันนี้ฝันมันเอิ่ม หงุดหงิด ก็เลย..”
“ไม่ได้ อายแขกจริงๆ อาจารย์จะไม่ยอมทน ในฝัน กลับมาเดี๋ยวนี้!”
ไอ้ฝันหันมาเผชิญหน้า แต่ด้วยสายตาบอกบุญไม่รับและเอ่ยในสิ่งที่ไม่ใกล้เคียงกับความจริงเลย
“ก็หนูไม่
ชอบเขานี่คะอาจารย์?”
“ตายแล้ว ในฝัน!”
อาจารย์ดูจะช็อคไป แต่พี่หมอมองไอ้ฝันนิ่ง
มองอย่างอยากจะเห็น.. ภายใต้สายตาสีดำสนิทคู่นั้น เหมือนกำลังนึกตรึกตรองอะไรบางอย่าง
เอ.. ไอ้ฝันเอาจดหมายน้อยไปใส่ตู้จดหมายหน้าคลินิกพี่หมอแทบทุกวัน พี่หมอเคยเห็นมันมาก่อนไหมนะ
เคย หรือ ไม่เคย?
ไอ้ฝันสวัสดีอาจารย์อีกครั้งและหันหน้าหนีไปจากพี่หมอ ผมรีบตามเพื่อนรักไป แต่ก็ทันได้เห็นแววตาพี่หมอที่ครุ่นคิดสงสัย..
______________________
ไอ้ฝันเดินเงียบๆ คิ้วขมวดมุ่นหายไปใต้หน้าม้าพองฟูของมัน ดวงตาที่สับสนนั่นทำให้ผมรู้ว่าความรู้สึกมันกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง
ผมรู้ว่าไอ้ฝันทั้งรักทั้งชื่นชมพี่หมอมานาน ที่คลินิกและที่โรงพยาบาล ไอ้ฝันสืบมาหมดว่าพี่หมอทำงานอย่างไร อยู่แผนกไหนและคนไข้ภายใต้การดูแลเป็นใครบ้าง และจากที่มันบอก คนไข้ทุกคนรักพี่หมอ เขาเป็นหมอที่ดีจริงๆ
ทว่า นอกเหนือจากที่โรงพยาบาลและที่คลินิก..
การมีชายหนุ่มหน้าตาดีมาคอยเป็นเสมือนผู้ช่วยประจำกายครั้งละคนนั้น ไม่รู้จะคิดว่าอย่างไรดี
ไอ้ฝันยังคงไม่พูดอะไร และผมก็ไม่บ้าพอที่จะถาม
.
.
“เดี๋ยวกูจะแยกไปทางตลาดนะ”
เพื่อนสนิทผมหาเสียงของตัวเองเจอในที่สุด มันบอกเมื่อเราออกจากโรงเรียนมาถึงซอยเข้าบ้าน
ผมบอกมันอย่างมั่นใจ
“กูไปด้วย”
ไอ้ฝันคงจะไปแถวๆคลินิกพี่หมอนั่นแหละ..
คลินิกสีเขียวอ่อนราวสีใบไม้แรกผลิตั้งสง่าอยู่ที่เดิมที่ผมเห็นจนชินตา
เจ้าหน้าที่ผู้หญิงนั่งทำงานอยู่หลังเคาเตอร์เหมือนทุกวัน มีคนไข้รออยู่จำนวนมาก
ผมกับไอ้ฝันยืนอยู่อีกฝั่งถนน
“มึงว่าพี่หมอมาถึงยัง”
ผมเมียงมองหารถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาว
“ยังไม่มีรถเนอะ”
ผมทำเสียงเหมือนชวนคุยเรื่อยๆ
“บางทีก็จอดอยู่ข้างหลัง ถ้าไม่มีที่จอดหน้าคลินิก”
อ้อ..
ไอ้ฝันหยิบปากกาและสมุดโน้ตลายดอกทานตะวันที่ผมคิดว่ามันมีสะสมไว้เป็นตั้งๆ เพราะเวลามันจะเขียนโน้ตทีไร ก็ใช้กระดาษลายนี้ทุกที
‘อย่าลืมกินข้าวเย็นด้วยละ คุณหมอจอมแห้ง’มันเขียนรีบๆลงในกระดาษแผ่นหนึ่งและฉีกออกมา ส่งให้ผมเป็นทำนองขอช่วย
ผมพยักหน้า รับมา ก่อนจะข้ามถนน เดินแอบๆ นำไปใส่ในตู้จดหมาย
ผมเดินออกมาพ้นตู้จดหมายแล้ว เมื่อเห็นรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวเลี้ยวผ่านทางโค้งมา
คราวนี้พี่หมอไม่ได้ขับเอง..
รถจอดหน้าคลินิก ผู้ชายคนนั้นลงมากับพี่หมอ
ผมรีบก้มหน้าก้มตา พยายามจะหลบฉาก แต่พี่หมอที่ออกมาจากรถเห็นผมแล้ว
ดวงตาสีดำสนิทเหมือนของไอ้หมอกหรี่ลง แล้วพยายามมองหารอบกายผม
คาดว่า พี่ท่านคงจะรู้แล้วว่าผมเป็นเพื่อนสนิทของใคร..
“หมอว่า หมอเห็นเราแถวนี้บ่อยนะ”
น้ำเสียงนุ่มนั้นตั้งข้อสังเกต
“อ้อ เอ่อ.. ผม บ้าน บ้านอยู่แถวนี้ครับ”
ผมกลืนน้ำลาย คิดว่าไอ้ฝันจะต้องรีบหลบฉากไปแน่ เพราะพี่หมอมองแล้วมองอีกราวกับรู้ว่ามีพิรุธ
ทว่า.. ไอ้ฝันยังคงยืนอยู่ที่เดิม ถือกระเป๋านักเรียนอยู่อีกฝั่งถนน มองพี่หมอสลับกับชายหนุ่มคนนั้น
ปกติมันจะแอบซ่อนทันที แต่วันนี้ ความสับสนวุ่นวายในใจคงตรึงมันไว้กับที่
ผมเผลอมองไอ้ฝัน นั่นจึงเป็นการบอกใบ้ให้พี่หมอหันไปฝั่งตรงข้ามบ้าง
ไอ้ฝันในชุดนักเรียนยืนนิ่ง ดูแข็งๆถ้าวัดจากมาตรฐานเด็กผู้หญิง
และแม้มองจากตรงนี้ ผมยังเห็นสายตาแน่วแน่ที่จ้องพี่หมอ
ราวกับกะให้จ้องแล้วท้อง พี่หมอจะได้รับผิดชอบ ไม่ไปไหนมาไหนกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนอื่น
เอิ่ม.. ผมเวอร์ไปเองอะครับ
“ไอ้ดิ้ล ไปทิ้งขยะนานเป็นชาติเลยนะมึง มาเร็วๆ กูรอนานแล้ว”
ไอ้ฝันตะโกนเรียกในที่สุด ผมจึงได้ขยับตัวเข้ามาทำลายเกมจ้องตาระหว่างคนทั้งคู่
____________________________________
“ทำไมมึงไม่หลบไปซะล่ะ”
ผมซัก เอามือตบไหล่เพื่อน
“ไม่รู้ว่ะ ก้าวขาไม่ออก”
มันบอกเสียงแหบโหย
“ก็เลยยืนจ้องเขาอย่างนั้นน่ะนะ”
ผมถามกลั้วหัวเราะ
แต่เพื่อนสาวไม่หัวเราะด้วย มันกลืนน้ำลายลงคอ
“มึงว่า..”
มันถามแล้วหยุดไปแค่นั้น
แต่คำตอบก็คือ ..ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เขาอาจจะเป็นญาติ เป็นเพื่อนสนิท เป็นรุ่นน้อง ใครก็ตาม หรือแม้แต่..
หมอมักจะมีเงินเยอะและ
เจ้าชู้ ตามที่ผมได้ยินมา..
ดังนั้นถ้าพี่หมอจะมีผู้ชายหน้าตาดีสักคนหรือสองคนคอยติดตามไปไหนมาไหนก็น่าจะ..
ไอ้ฝันสะบัดหัวเร็วๆ ราวกับความคิดเดียวกับที่ผมกำลังคิดนั้นทำให้มันทนไม่ได้
ผมเอาแขนโอบไหล่เพื่อนเอาไว้และบอกอย่างค่อนข้างจะกล้าหาญ
“กูถามให้เอาไหม ให้มันรู้กันไป!”
ไอ้ฝันแค่นหัวเราะ
“ดีเลย กูว่าพี่หมอคงยินดีตอบ เพราะเขารู้จักกับมึงดีนี่นะ”
.
.
ผมเดินเลยบ้านตัวเองมาจนถึงบ้านไอ้ฝันและตั้งท่าจะเดินเข้าไปอยู่กับมัน แต่เจ้าตัวเบรกผมเอาไว้
“จะไปไหน?”
“ถ้ามึงคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงอยู่คนเดียว-”
“มึงมีนัดกับไอ้หมอกนะ”
ท้องไส้ผมวูบไหว เออว่ะ จริงด้วย..
“ไม่เป็นไรหรอกน่ะ ค่อยว่ากันเรื่องกูกับมัน”
แต่ไอ้ฝันแยกเขี้ยว
“ไม่ใช่เรื่องมึงกับมันเว้ย เรื่องชมรม เรื่องการแสดงต่างหาก ไปเลย ไปคุยกันให้รู้เรื่องนะมึง”
มันดันหลังดันไหล่ผมออกมา
“แล้วก็คุยเรื่องงานนะเว้ย ไม่ใช่เรื่องหัวใจ ถ้าพรุ่งนี้งานชมรมยังไม่ได้เรื่องนะ กูจะไล่เตะมึงสองคนเรียงตัวเลย”
เอิ่ม..
ประมาณว่าถ้าเรื่องหัวใจของไอ้ฝันยังสับสน ก็อย่ามีใครบังอาจเคลียร์เรื่องหัวใจกันว่างั้นเถอะ -*-
ผมจึงหวัดดีแม่ไอ้ฝัน แล้วเดินหิ้วกระเป๋ากลับมาบ้าน
“หวัดดีฮะพ่อ”
ผมทักทายพ่อน่ารักที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านพร้อมกับร้องเพลงให้พวกมันฟังไปด้วย (เพลงแสนรักของแจ้ ดนุพล)
“ไง หน้าตาวุ่นวายมาเชียวลูก” พ่อน่ารักทักกลับ
“ไอ้ฝันมีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อยฮะพ่อ”
“เรื่องที่ไม่ยอมมีเครางอกออกมาสักทีรึไง”
ผมหลุดหัวเราะออกมา แล้วก็ถือโอกาสถาม
“เออ พ่อฮะ จะมีงานโรงเรียน แล้วชมรม ส.ว.ม.จะแสดงดนตรี ผมจะเล่นขลุ่ยประสานกับไอ้หมอกที่เล่นกีต้าร์ พ่อว่าเราจะเล่นกันยังไง เล่นเพลงอะไรดีฮะ”
“ถ้าเรื่องขลุ่ยลูกน่าจะไปถามอาทิวหรือว่าอากรจะดีกว่า”
“แล้วเมื่อไหร่อาทิวกับอากรจะมาอีกล่ะครับ”
“ช่วงนี้พวกเขาอยู่ที่อยุธยา โทรไปคุยเอาแล้วกันนะลูก”
ผมพยักหน้ากับพ่อ
ผมมีลุงๆอาๆเยอะครับ ทั้งพี่น้อง ญาติและเพื่อนของพ่อๆผม
ลุงแอร์กับลุงนนเป็นเพื่อนสนิทของพ่อน่ารัก
ลุงกรีนกับอากรเป็นพี่ชายและน้องชายของพ่อน่ารัก
อาทิวเป็นลูกพี่ลูกน้องของพ่อหล่อ ส่วนลุงโกเป็นเพื่อนสนิทพ่อหล่อตั้งแต่สมัยเรียน
รู้สึกว่าพ่อหล่อจะมีเพื่อนสนิทอีกสองคนที่เคยพูดถึงอยู่เหมือนกัน
ชื่อโนกับจุ่ม หรืออะไรนี่แหละ แต่ผมก็ยังไม่เคยเจอเลยทั้งคู่ ไม่รู้เป็นแฟนกันอย่างลุงแอร์กับลุงนน หรือเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ
เสียงเครื่องยนต์จากรถพ่อหล่อดังมาตามถนนและหยุดลงที่หน้าบ้าน ชายวัยกลางคนหน้าตาหล่อเหลาที่ผมคุ้นเคยก้าวลงมา
“ไง เกรียน 1, เกรียน 2”
“หวัดดีฮะพ่อ” ผมยกมือไหว้
“เลิกงานช้าจังฮะ วันนี้”
ผมว่าผมกลับบ้านช้าแล้วนะ มัวไปวุ่นๆอยู่กับไอ้ฝัน
“ทำไงได้ ต้องเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย”
พ่อหล่อยักไหล่แต่ยิ้มแป้น แขนข้างหนึ่งโอบไหล่ผมและอีกข้างทำเช่นเดียวกันกับพ่อน่ารัก
“แหวะ..ฉันอยากจะอ้วก”
.
.
เสียงไม่น่าพิสมัยลอยมาตามรั้ว
ผมหันไปมองคุณนายแม่หมอก
“พวกผิดประหลาด แต่พยายามจะทำให้เหมือนคนปกติเขา เหอะ”
เธอปรายตามองพวกเรา แต่ก็ขัดเพชรขัดทองของเธอต่อไป ที่โต๊ะสนามหน้าบ้านเธอนั่น
“ใช่ ประหลาดดี ต้องเอาสมบัติพัสถานออกมาโชว์ อย่างกับอยากจะให้คนเขารู้กันทั้งเมืองว่าตัวเองมีอะไรบ้าง”
ผมเอ่ยเสียงเย็น แล้วเดินเข้าบ้าน
“อ๊าย ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว”
เธอทำหน้าเหลืออด แล้วหยิบโทรศัพท์มากดจึ๊กๆ
“คุณสุรศักดิ์เหรอ บุคคล--พวกที่ฉันให้สืบประวัติน่ะ ได้มารึยัง รีบๆเลยนะ ต้องการด่วน ฉันจะเพิ่มเงินเท่าตัว”
มอเตอร์ไซค์ไอ้หมอกมาจอดเทียบหน้าบ้านพอดี คงเห็นแววคุกกรุ่นข้ามรั้วกำแพงจึงรีบปราดเข้ามา
แต่ผมรีบหันไปชักชวนพ่อๆ ไม่อยากต่อปากต่อคำ
“เข้าบ้านกันเถอะฮะพ่อ”
ยัยคุณนายแม่หมอกจะสืบประวัติทั้งโคตรเง่าก็สืบไปเลย พ่อหล่อกับพ่อน่ารักเป็นคนดี ไม่มีตำหนิเลยสักนิดเดียว
พ่อๆเล่าเรื่องความรักระหว่างทั้งคู่ที่เกิดขึ้นตั้งแต่สมันเรียนมหาวิทยาลัยให้ผมฟังแล้ว แสนจะโรแมนติก !
.
.
“หวัดดีฮะตา หวัดดีฮะยาย”
ผมยกมือไหว้สองผู้อาวุโสที่นั่งเล่นหมากฮอตกันอยู่
“ไง บ้านนู้นอีกแล้วเหรอ เอาทัพหนุนไหม”
ยายถาม พลางกินหมากฮอตของตา
“โอ๊ย ผมไม่อยากมีเรื่องหรอกฮะแม่ แค่ไอดิลคนเดียวก็เอาอยู่แล้ว เกินพอ”
พ่อน่ารักบอกเพลียๆ พ่อหล่อตบหลังตบไหล่เบาๆแล้วเสริม
“นายไอหมอกนี่ก็นะ คงลำบากใจเอาการ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมขึ้นมาบนห้องนอน วางกระเป๋านักเรียนลงบนพื้นที่ประจำ ตามองไปยังหน้าต่างบานที่เปิดอยู่ เชื่อมโลกของผมและโลกของไอ้หมอก
ผมยืนกอดอก..
รอคอย..
ไม่กี่อึดใจ ไอ้หมอกก็ขึ้นมา ผมได้ยินเสียงประตูเปิดและร่างของมันก็เดินผ่านหน้าต่าง
เหงื่อแตกซิกตามปกติ มือแกร่งค่อยๆแกะกระดุมเสื้อชื้นๆของตัวเองออกทีละเม็ด..ทีละเม็ด..
เอ่อ..
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกอ๊าก พยายามหันหน้าไปทางอื่น
ทางที่ไม่ใช่แผ่นหลังนั่น อ่า.. โอย ตาลาย
ร่างสูงโปร่งนั้นโยนเสื้อลงไปกองบนพื้นและหันกลับมา
..เจอเข้ากับสายตาพอดี
ซิตแพคบึ๊กจริงๆ..
เอ๊ย ไม่ใช่!!
ผมพยายามไม่หันหน้าหนี ไม่เขิน ไม่หน้าแดง
ยังคงกอดอกมองมันยั่วๆ ทั้งที่หัวใจเต้นโครมครามแทบจะทะลุออกมา
ไอ้หมอกดูเหมือนไม่เขินที่โชว์แผงอก แต่กลับมองผมด้วยสายตาประเมินค่าแบบเดียวกับเมื่อตอนเย็น
.
.
“กูพร้อมละ”ผมตะโกนบอก ผายมือเชื้อเชิญ
ไอ้หมอกพยักหน้าและเดินไปหยิบถุงยาง เย้ย ไม่ใช่ ดูผิดครับ มันไปหยิบเสื้อยืดมาใส่และเอากีต้าร์มาสะพายต่างหาก
แล้วก็ปีนผ่านกิ่งมะยมมาอย่างเชื่องช้า ทว่าคล่องแคล่ว
ผมผละออกจากขอบหน้าต่างเพื่อให้มันเข้ามาได้..
“ไง.. คิด คิดว่าจะเล่นเพลงยังไงกันดี”
มันเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว
“หิวน้ำหรืออะไรรึเปล่า”
ผมพูดคนละเรื่อง
“กูว่า เสียงกีต้าร์กับขลุ่ย ออกจะต่างกันพอควรนะ เราน่าจะเล่นด้วยทำนองเดียวกัน แต่เน้นเสียงที่ให้อารมณ์ต่างออกมาดีกว่า มึงว่าควรจะเล่นดนตรีเพียวๆ หรือให้มีเสียงร้องประกอบ”
มันตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่คล้อยตามผม
“วันนี้เตะบอลเหนื่อยไหม”
ผมยืนพิงผนังข้างๆมัน ใกล้..จนได้ยินเสียงหัวใจเต้น
“ไม่ต้องเล่นนานนะ เอาแค่สิบนาทีพอ มิกซ์เพลงก็ได้ มึงเอากระดาษปากกามาเขียนแผน จะได้เอาให้ไอ้ฝันดูพรุ่งนี้ก่อนที่มันจะฆ่าเรา”
ไอ้หมอกพูดเสียงดังขึ้น
“หรือให้เราขึ้นไปจูบโชว์บนเวที”
ผมเสริม
คราวนี้ไอ้หมอกหยุดพูด หันมามองตาผมตรงๆอีกครั้ง
“ไอดิล”
มันเรียกเสียงทุ้มลึก
“ต้องการอะไร?”เอาละ.. ผมไม่คิดเลยว่าจะเจอคำถามตรงๆขนาดนี้
ผมเงยหน้า มองตามัน..
สายลมพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาแผ่วเบา..ราวเสียงกระซิบจากดินแดนที่ไกลแสนไกล
นั่นสินะ.. ผมต้องการอะไร?
“อยากแก้แค้น อยากกวนประสาทเรื่องแม่กูรึไง วันนี้ก็มีปัญหากันอีกแล้วใช่ไหม กูขอโทษแทนแม่ด้วย”
มันบอกเรียบๆ
ผมยังคงมองหน้า
“นี่
ตัวมึง ไม่ใช่แม่มึง คนละคนกัน..”
ไอ้หมอกมีทีท่าประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดผม เพราะที่จริง ก็มันเองนั่นแหละ ที่เคยย้ำกับผมตั้งแต่ช่วงแรกๆที่เราพบกัน ว่ามันกับแม่เป็นคนละคน
“เออ เอ่อ โอเค งั้นเรามาว่ากันต่อเรื่องงาน”
ไอ้หมอกหันหน้าไปทางอื่น แล้วเริ่มคุยกับผนัง
“ตอนแรกกูคิดถึงเพลงแสงจันทร์ แต่คิดอีกทีเหมือนจะช้าเกินไปสำหรับใช้โชว์ เพราะงั้น..”
“หมอก..”
ผมเรียก “จะแต่งเพลงขึ้นมาใหม่ไหมละ”
“มีอีกแค่สี่ห้าวัน มันจะไปทันที่ไหนละ”
มันขัด
“ทำไมจะไม่ทัน ไม่เห็นต้องประสานกับใคร ก็ช่วยกัน
สองคน”
ผมขยับเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น เน้นเสียง
“กูจะถามอีกครั้งนะ”
ไอ้หมอกเอาสองมือมาจับไหล่ผมไว้ หน้าตาราวกับต้องบังคับให้ตัวเองทำสิ่งนั้น
“มึงต้องการอะไร ไอดิล”“ต้องการรู้”
ผมตอบแผ่วๆ
“ว่าตอนนี้.. มึงรู้สึกยังไงกับกู”
ดวงหน้าคมสันนิ่งไปเป็นครู่..
“เหรอ”
มันบีบไหล่ผมแรงขึ้น แทบจะเขย่า
“ตอนที่กูชอบมึง ทำสารพัดให้มึงรับความรู้สึกนั้นไว้ แต่มึงปฏิเสธ จนกูต้องเป็นเพียงแค่เพื่อนกับมึงเท่านั้น แล้วพอกูพยายามทำจนมันจะสำเร็จ มึงก็กลับมาทำตัวพิกลแบบนี้ ยั่วให้กูต้องการมึงแบบนี้ ไอดิล สนุกมากไหม!”
“กู..”
ผมพยายามหาคำพูด
“ตลกมากนะที่ล้อเล่นกับความรู้สึกคน”
มันจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ ดันไหล่ไปชิดผนัง
พูดอะไรสิไอดิล.. พูดอะไรสักอย่าง..
“กู..”
ผมกลืนน้ำลาย
“ไม่ได้ล้อเล่น แค่..”
“แค่..?”
ไอ้หมอกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมหวั่นไหวจนต้องหดหน้าหดคอหนี
ใครจะน็อคเอ้าท์ใครกันแน่วะเนี่ย..?
“จะตอบไม่ตอบ..”
มันยื่นหน้ามาถามย้ำ
จากที่ใกล้อยู่แล้วยิ่งใกล้จนเกือบจะแนบชิด..
“เดี๋ยว กูเอาสมุดมะ..มาเขียนแผนการแสดงดีกะ..กว่านะ”
ผมทำใจดีสู้เสือ
ไอ้หมอกยิ้มเหี้ยมๆ
“สายไปแล้ว”
..และคำว่าเกือบที่ว่าก็ไม่มีอีกต่อไป..
เมื่อริมฝีปากที่จำได้ประทับลงมาอีกครั้งหนึ่ง
ลึกซึ้ง..กว่าที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน..
มือสากเปลี่ยนจากบีบไหล่ ไล้มาลูบหลังคอเอาไว้ ทำให้ผมแทบยืนไม่อยู่ ต้องคว้าไหล่มันไว้กันล้ม
ผมละปากออกมา ขยุ้มเสื้อมันไว้ ปรือตามอง
"ตกลงยังชอบกูไหม ยังชอบไหม.."
ไอ้หมอกกระตุกยิ้มน้อยๆ
"ชอบกูแล้วรึไง?"
"ยังจะมีหน้ามาถาม" ผมหน้างอ
อ้อมแขนแข็งแรงโอบประคองผมเอาไว้ ริมฝีปากผมถูกครอบครองอีกครั้ง..ยาวนานที่สุดที่เคยมีมา
“อย่า..”
ผมควานหาเสียงตัวเองจนเจอในที่สุด
“ไอ้ฝันมีปัญหาอยู่ วันนี้เจอผู้ชายอีกคนอยู่กับพี่หมอ”
“แล้ว..”
ไอ้หมอกแทะเล็มริมฝีปากผมไปเรื่อยๆ
“มึงก็อย่าเพิ่ง..กูเซ่”
อย่าเพิ่งอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน..
“อืม..”
มันพึมพำรับคำในลำคอ..
“ม..หมอก หยุดก่อน”
ผมดันอกมัน
“ฮื่อๆ.. พยายามอยู่..ใจเย็น”
ไอ้หมอกเหมือนกึ่งๆพยายามหยุด กึ่งๆอยากจะจูบต่อชอบกล
แต่มันก็ไม่ต้องใช้ความพยายามมากนักเมื่อ..
ประตูเปิดผลั๊วะเข้ามา
“ไอดิลลูก วันนี้จะกินผัดมะระหรือว่าผัดมะดัน เย้ย!”
มือพ่อน่ารักชะงักค้างอยู่ที่ลูกบิดประตู ตาเบิกกว้างทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นภาพอันหน้าสยดสยองว่าไอ้หมอกกับผมกำลังจะไปถึงไหนต่อไหน..
“ขอโทษ ขอโทษ โทษที เข้ามาผิดเวลาไปหน่อย”
พ่อน่ารักขอโทษขอโพยเราสองคน
“อะ เอ่อ ก็ไม่เป็นไรครับ”
ไอ้หมอกให้อภัย
พ่อน่ารักพยักหน้า ดึงประตูปิด แต่แล้วก็เหมือนคืนสติ
“เย้ย ไม่ใช่แบบนี้สิ”
พ่อแกโผล่เข้ามาเกือบจะในทันทีราวกับสำนึกว่าตัวเองเป็นพ่อ
“มึง ไอ้หมอก ออกไปจากตัวลูกกูเดี๋ยวนี้ เร็ว!”
พ่อน่ารักเดินตาขวางเข้ามาแยกเราจากกัน ไอ้หมอกถูกผลักไปอยู่ด้านนึง ผมถูกกักมาไว้อีกด้านหนึ่ง
“แกทำอะไรลูกช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!”คงมีคนแค่ไม่กี่คนในระยะสองร้อยเมตรเท่านั้นแหละที่ไม่ได้ยินเสียงพ่อน่ารัก
“เกิดอะไรขึ้น ใครฆ่ากันตายรึไงเนี่ย”
พ่อหล่อวิ่งตึงตังขึ้นบันไดมา
“ไอ้หมอกกำลังจะโดนฆ่า ตายซะเถอะมึง แว๊กกก!!”
พ่อน่ารักคว้าทุกอย่างที่คว้าได้เพื่อเอาไปฟาดฟันไอ้หมอก
“พ่อ อย่าฮะ!”
ผมรีบคว้าแขนเอาไว้ แม้ใช้แรงทั้งหมดที่มีก็ยังยื้อยุดไว้ได้อย่างลำบาก
“เกรย์ เกิดอะไรขึ้น”
พ่อหล่อนั่นเอง ที่รวบร่างพ่อน่ารักเข้าสู่วงแขนได้อย่างง่ายดาย
“ไอ้..เด็ก..หมอก”
พ่อน่ารักเน้นเสียงหอบๆ
“ปล้ำไอดิลแล้ว!”
“ยังฮะ แค่จูบ!”
ผมขัดขึ้นมา แล้วก็หน้าแดงแปร๊ด ทั้งสามสายตาหันมามองผมเป็นตาเดียว
“มองอะไร”
ผมแว๊ดใส่ไอ้หมอก ไม่รู้รึไงว่าชะตามึงเกือบขาดเแล้ว
“ไงก็เหอะ ไม่เคยตายรึไง เข้ามาปล้ำลูกฉัน”
“จูบฮะ”
ผมแก้อีกที
“ที่จริง เรามาปรึกษางานชมรมกัน แต่..”
มันจะบอกว่าผมยั่วมันรึเปล่านะ..?
“อืม ผมยั้งใจไม่ไหวเอง ผมขอโทษครับ จะด่าว่า จะทุบตียังไงก็ยอมครับ ผมทำไม่สมควรเอง เป็นครั้งที่สองแล้วด้วย”
แมนได้อีกนะมึง..
“แล้วทำไมไม่เข้ามาทางหน้าบ้านดีๆ นั่งคุยข้างล่าง”
พ่อหล่อถามเสียงทุ้มลึกด้วยเหตุผล
“เราคิดว่าไม่อยากทำให้สองบ้านมีปัญหากัน เพราะคุณแม่ผม ผมเลยปีนเข้ามาครับ”
ไม่ใช่สักหน่อย.. ผมบอกให้มันมาต่างหาก
“คือผม-”
“ยังไงซะก็ลงโทษผมเถอะครับ ผมทำผิดจริงๆ”
ไอ้หมอกพูดขัดขึ้นมา
“ไปเลยนะ เข้ามาทางไหน กลับไปทางนั้น ไป ไปเดี๋ยวนี้เลยเชียว”
พ่อน่ารักถือผ้าขนหนูวิ่งไล่ไอ้หมอกวุ่นไปทั่วห้อง
"อ่า"
ไอ้หมอกมองผมอย่างลังเล
"ออกไปนะ" พ่อน่าหวงผมจัด "ทัศน์ไปแจ้ง 191 ดับเพลิง อาสาสมัครหมู่บ้าน เร็วๆ"
“โอเคครับๆ หวัดดีครับพ่อ”
ไอ้หมอกพยักหน้า มันคงกลัวว่าเดี๋ยวเรื่องนี้จะถึงนาซ่า มันจึงไหว้ลาพ่อหล่อและพยายามรักษาตูดให้พ้นจากพ่อน่ารักขณะปีนขอบหน้าต่าง
“เฮ้ ไอดิล”
มันตะโกนเรียกผมขณะไต่ไปตามกิ่งไม้ รอยยิ้มจริงใจส่งมาให้ผ่านหน้าต่าง
“สรุปว่าเราใจตรงกัน?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ไป ไป อย่ามายุ่งกับลูกกู!!”
พ่อน่ารักแว๊ด คว้าหมอนข้างไปตีขอบหน้าต่างกันไอ้หมอกกลับเข้ามาอีก
.
.
วันต่อมา จากเบื้องล่าง ผมมองเห็นหน้าต่างห้องนอนตัวเองถูกไม้กระดานตอกปิดเป็นรูปกากบาท
และมีป้ายเขียนด้วยลายมือติดเอาไว้ อ่านจากฟากหน้าต่างห้องนอนไอ้หมอกได้คำว่า
‘NO ENTRY’
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียน(เหลือ)น้อย
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 420569 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก