หัวข้อ: กระดานแผ่นนี้...ขอที่ให้ผมได้ไหมครับ

[~ScAreD:SAcreD~]

วู้.................. 

อิเจ๊เสน่ห์แรงจิงๆ หุ หุ 

ไปทำอะไรให้นายพีติดใจได้ขนาดนี้เนี่ย อิอิ 

[Junrai_Hyper™]

เสน่ห์แรงจริงจริ๊งงงง  คนเรา 

ว่าแต่อยากเห็นเจ้จูบอย่างดูดดื่มจังอ่า  อยากเขิน อิอิ   
แล้วทำไมต้องตั้งชื่อตาซาลาเปาว่าซาลาเปาอะ  มีเหตุผลปะ 555

รออ่านต่อนะเจ้  หนุกดี  ได้เจือกเรื่องชาวบ้าน     

เห็นด้วยกะหนูพิม

แต่สงสัยว่า ทำไมต้องนายซาลาเปาใส้ถั่วแดง ใส้ถั่วดำไม่ได้เหรออิเจ้

[A GE]

  เจ๊ครับ  มาเล่าต่อไวๆซิครับ  อยากรู้ว่าตกลง3คนเนี่ยะใครบ้างอ่ะ

[oaw_eang]

ความเดิมตอนที่แล้ว

นายพีมันบุกไปกระแซะผมถึงที่ในโบสถ์วัดสุทัศน์  แถมยังตามผมกลับไปที่ห้องพี่อันด้วย  ปิดท้ายด้วยการชวนผมไปฟิตเนสตามเคยในวันจันทร์ที่จะถึงนี้
.............................

แล้ววันจันทร์ก็มาถึงครับ  เหตุการณ์ต่างๆ ก็ผ่านไปเหมือนเดิม  ต่างไปก็ตรงที่ผมไม่ได้ไปฟิตเนสคร้าบ  อิอิ  เหนื่อยจะแย่  เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา  ไม่ได้หยุดพักเลย  วันนี้ก็เลยขอเกเรหน่อย  ปล่อยให้นายพีมันไปเล่นคนเดียว

“สองอะ!” มันชอบเรียกผมอย่างนี้เสมอหละครับ “ทำไมวันนี้ไม่มา?  ปล่อยให้พีไปเล่นคนเดียว”

“ก็มันเหนื่อยอะ  เลยขอหยุดวันนึง”

“หน่อยแนะ  ให้มันได้อย่างงี้สิคนเรา  ถ้าอย่างนั้นวันพุธนี้สองต้องมานะ  แล้วก็ต้องตามใจพีด้วย”

“ตามใจอะไรของแกวะ  เออๆ  เอาเหอะ  แล้วไงวันพุธนี้เจอกันตอนทุ่มนึงนะ”

“ได้ๆ แล้วเจอกัน”

ผมวางสายนายพีไปแล้วก็นอนดูซีรี่ย์เกาหลีสบายเฉิบต่อ อิอิ 


...ไวเหมือนโกหกวันนี้ก็เป็นวันพุธแล้วครับ  บ่ายนี้ผมมีเรียนสัมมนาเลยต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อย  แต่ขอแอบเซทผมเปรี้ยวๆ หน่อยนะครับ  ไม่ได้ๆ ผมต้องรักษา concept  เก๋? เปรี้ยว แรง  เอาไว้  พลาดไม่ได้ 

พอตอนบ่ายก็เข้าเรียนตามปกติ  ไม่สิ!  วันนี้เข้าเร็วกว่าทุกครั้ง (ปกติมักเข้าสายไปห้านาทีครับ  อิอิ  ไม่ดีๆ ห้ามเอาเป็นตัวอย่าง)  เลยมีโอกาสเดินขึ้นไปนั่งตระหง่านวางท่าสวยอยู่ด้านหลังห้อง(ซึ่งถ้ามาสายต้องนั่งหน้าๆ แถวเดียวกับอาจารย์)  แต่คราวนี้คงแอบงีบได้โดยที่ไม่ระคายเคืองนัยน์ตาของอาจารย์มากนัก  คงไม่โดนว่าหรอกเนอะ?

พอนั่งอ่านบทคัดย่อของการสัมมนาในวันนี้ไปได้สักพัก  ก็รู้สึกว่าเหมือนจะมีคนมาหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก  เพราะว่าผมเป็นปีแก่ๆ แล้วครับ  เรียกว่าแก่สุดเลยก็ได้  มันไม่ใช่หน้าที่ของรุ่นพี่ที่จะไปทักรุ่นน้อง  น้องนั้นแหละที่ต้องทักทายพี่  ซึ่งเป็นธรรมเนียมของมหาลัยนี้ที่เรามักจะยกมือสวัสดีตามมารยาทแบบไทยๆ กันเสมอเมื่อเราเจอหน้ากันในหมู่รุ่นพี่รุ่นน้อง

ไอ้หมอนี้มันไม่ยักกะทักทายผมแหะ (ที่รู้ว่าเป็นผู้ชายเพราะผมแอบมองรองเท้าและชายกางเกงมันครับ)

ช่างศีรษะมันปะไร  เด็กไม่มีสัมมาคาราวะ คนเราถูกสอนมาไม่เหมือนกันยกแสดงกิริยาต่างกัน  ผมไม่ถือสาหรอกครับ  นานาจิตตัง  ไม่อยากจะว่ากล่าวตักเตือนเพราะเดียวจะหาว่าเราเจ้ายศเจ้าอย่าง  ถือรุ่นถือศักดิ์  เด๋วโดนสวนว่า ‘แก่กว่าแล้วไง?’ อาจจะเป๋อไปได้  ปล่อยให้สังคมลงโทษมันเองดีกว่า  อิอิ

พออ่านเสร็จก็ได้ฤกษ์เงยหน้าอันสวยงาม(ตามความเข้าใจของตัวเองนะ)ขึ้นสักที  ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ทั่วทั้งห้องอย่างช้าๆ   ประมาณว่าสามารถสบตาและโปรยยิ้มอย่างเก๋ไก๋ให้กับทุกๆ คนได้  จนมาหยุดลงที่อีตาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ   ไหนขอดูหนังหน้าหน่อยสิ!
 

“โครม!!!”

ผมสะดุ้งตกเก้าอี้  คนอื่นๆ ทั้งหมดหันมามองเป็นตาเดียวกัน  ผมงี้อ๊ายอาย 

“อ้าว เป็นไงมากเปล่าครับพี่?” ไอ้ตัวต้นเหตุมันหันมาถามผมยิ้มๆ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นมาช่วย

“มะ...ไม่ต้อง  ลุกเองได้” ผมกุลีกุจอตอบแล้วพยายามลุกขึ้นอย่างยักแย่ยักยัน  อารามรีบๆ อะไร มันก็ช่างดูไม่เป็นใจซะเหลือเกิน

“มา! ให้ผมช่วยดีกว่าครับ” หมอนั้นยืนมือมาให้ผมจับ  พวกรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมทั้งอาจารย์บางท่านที่เข้ามาแล้วแซวผมกันใหญ่  ผมหละแทบจะแทรกแผ่นไม้กระดานปูพื้นหนีไปซะจริงๆ เลยเชียว

“เอาหละ! อย่ามั่วนั่งเหม่อหรือหลับในจนตกเก้าอี้นะ” เสียงหัวเราะคิกคักดังลั่นห้องเชียว อึ่ม! ฝากไว้ก่อนนะครับอาจารย์ “อ้าว! เริ่มสัมมนาได้แล้ว เชิญ!!” 

ไฟในห้องถูกหรี่ลงเหลือเพียงแสงสลัวๆ นิสิตที่เป็นผู้ให้สัมมนาก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป  ส่วนผมก็หลับไปฟังไป(เจริญหละ!) จริงๆ ก็ไม่ได้หลับจริงๆ หรอก  สาเหตุก็มาจากไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันนั้นแหละ

‘ยากจัง!! ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย’ กระดาษแผ่นหนังถูกส่งมาจากคนที่นั่งอยู่ฝังซ้ายมือผม  ผมอ่านแล้วได้แต่ทำเฉยๆ  เงียบครับเงียบ

‘ปวดก้นหรอ?’  มันส่งแผ่นที่สองมาอีก  ตอนนี้ชักเริ่มมีอารมณ์นิดๆ

‘วันนี้แต่งตัวน่ารัก’  แผ่นที่สามคับแผ่นที่สาม

‘แต่โบ๊ะแป้งหนาไปหน่อยนะ ’  จี๊ดเลยครับจี๊ด  จะว่าอะไรก็ว่าได้แต่อย่ามาสะกิดเรื่องไม่สวย  อันนี้ถือ....ก็เลยมีน้ำโหครับคราวนี้
ผมหันไปมองหน้ามันพร้อมส่งสายตาพิฆาตห้าร้อยล้านโวลต์ไปให้แต่มันดันยิ้มรับซะงั้น!  ตกลงมันจะมาไม้ไหนฟะเนี้ย?

ผมเลยเลือกที่จะ(แกล้ง)หลับเพื่อหนีมันจนจบคลาส  ไฟก็ suddenly สว่างขึ้น  ผมจึงต้องตื่นจากนิทรารมย์มาเผชิญโลกแหล่งความจริง

ผมได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม....ก่อนเจ้าของเสียงจะเดินขึ้นมาหาหมอนั้น    ผมก็เลยถือโอกาสนี้ชิ่งหนีมันไปซะเลย 555 เห็นนะว่าเมื่อกี้แกทำท่าจะอ้าปากคุยกับฉัน  แต่ขอโทษ  คนสวยเขาต้องรีบไปเคอะ  อิอิ
.......................................................

......ผมเดินลัดเลาะมาทางใต้อาคารหอสมุดคณะและต้องผ่านดงเหล่าเฟรซชี่ปีหนึ่งทั้งหลายซึ่งเป็นอะไรที่ทำร้ายจิตใจป้าแก่ๆ อย่างผมยิ่งนัก  ไม่ได้การหละ!  เราจะต้องรีบเร่งสปีดโกยอ้าวให้ผ่านพ้นภาพบาดตาบาดใจพวกนี้ไปเร็วๆ  แอร๊ยยยยยยยยยยยส์  อิจฉาหนังหน้าใสๆ ของเด็กปีหนึ่งคร้า....

“พี่ครับๆ ของหล่นครับ” เสียงหนึ่งเรียกดังขึ้นมาจากข้างหลัง....ชะงักฝ่าเท้าของผมที่กำลังจะก้าวทะยานออกไป

ผมหันกลับไปทันทีตามสัญชาตญานของความงกเสียดายของ  มือหนึ่งก็ตะปบคอเสื้อที่แบะกระดุมบนเอาไว้หนึ่งเม็ดเพื่อความ sexy (แต่ความจริงคือ  อึดอัด เพราะเสื้อมันรัดนมเว้ย!)  ลมวูบหนึ่งพัดผ่านเข้ามา....เส้นผมของผมพลิ้วปลิวไหวไปตามสายลมนั่น  แสงสะท้อนจากกระจกรถที่จอดอยู่ข้างทางส่องให้หน้าผมสว่างกระจ่างใสเหมือนนางเอกในละครเกาหลี

“ครับ?!” ผมอุทานไปเบาๆ  เมื่อหันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงพร้อมแอ๊บแบ๊วไปเล็กน้อยเพื่อความสวยงามมากยิ่งขึ้น  แต่พอหันไปเจอคนที่เรียกผมเมื่อกี้เท่านั้นแหละครับพี่น้อง  มันมาอีกแล้ว......   เอ๋อแด๊กเลยครับผม

“จะรีบเดินไปไหน?” เจ้าของเสียงเดินเข้ามาประชิดตัวผมแล้วลากผมที่กำลังงงจัดเข้าไปในซอกระหว่างท้ายรถตู้สองคัน

“อะๆ...อะๆๆ...อะไรกัน”  ผมพูดติดอ่างเพราะยังงงไม่หาย

“สัปดาห์ก่อนก็ไม่ทักกัน  พอมาวันนี้ยังรีบชิ่งหนีออกมาอีก  ตัวจะแกล้งหนีหน้าเค้าไปถึงไหน?”....ไอ้แมทครับพี่น้อง  มันฟอร์มทำมาผมบอกว่าของหล่นแต่ที่ไหนได้มันจะให้ผมหยุดคุยกับมันนั้นเอง 

“อะไรของแก?!”  ผมเริ่มได้สติ “หนีเหนอที่ไหนกั๊น?  ไม่มี๊!”  ต้องปฏิเสธปากแข็งไว้ก่อนใช่ไหมครับ

“แล้วอย่างงี้มันเรียกว่าอะไร?” มือมันยังกุมข้อมือผมไว้แน่น  แถมเริ่มจะออกแรงบีบมากขึ้นแล้วสิ “จะรีบไปไหน?”  มันยังถามเรื่องเดิมอีก...ไม่พัฒนาเล้ย!

“เปล๊า! พอดีเด๋วมีเรียนต่อ”

“มีที่ไหน?  ไม่ต้องโกหกเลย  รีบไปเก็บของแล้วลงมาเจอที่หน้าตึก xxx ห้ามมีลูกเล่น  เข้าใจมั๊ย?” มันเล่นพูดสำนวนนิยายเชยๆ ผมหรอไหนเลยจะกล้าขัดขืน  เลยรีบขึ้นไปเก็บของที่โต๊ะบนตึกแล้ววิ่งแจ้นมาเจอมันที่ยืนทำหน้าหล่อรออยู่ด้านล่าง

“ไป!!”  มันสั่งสั้นๆ เมื่อผมลงมายืนหอบอยู่ข้างๆ  “เอาของมานี่สิ” มันสั่งอีก  ผมก็ได้แต่ทำตาม  ปล่อยให้มันถือของของผมไป  อยากทำตัวเป็นพระเอกหนังดีนัก ชิส์

[abcd]

   แมทมาได้งายอ่ะเจ๊ เค้าเรียนที่เดียวกะเจ๊ด้วยเหรออออ 

[oaw_eang]

เนื่องจากเป็นกระเทยโสด  ไม่มีลูกกวนตัว มีผัวกวนใจเลยลงให้สองตอนรวดนะเคอะ  สมมนาคุณแก่ แฟนๆ ทุกคนเคอะ  
................................................


..... “กินร้านนี่แล้วกันเนอะ?” มันพาผมมาหยุดลงที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างแถวมหาลัย  แล้วเดินนำหน้าไปหย่อนก้นแหมะลงตรงโต๊ะตัวในสุดของร้าน  “ตัวจะกินไร....สั่งสิ”  มันเสือกเมนูอาหารมาตรงหน้าผมแต่ปากมันก็สั่งรายการอาหารฉอดๆๆๆ  ผมก็เลยนั่งเฉยๆ ไปก็เท่านั้นเอง

“มาเรียนต่อที่นี่หรอ?”  ผมถามแมทเมื่อพนักงานรับรายการอาหารเดินจากไป

“อืม....อยากจบโทนะ”

“ทำไมไม่ไปเรียนที่ม.เกษตร?  ที่นั้นน่าจะดีกว่าที่นี่นะ”  ผมพูดตามความเข้าใจที่มีอยู่

“ก็กะว่าจะไป  แต่บังเอิญว่าสอบได้ที่นี้ก่อน”  อุ้ย! เหตุผลเหมือนเราเลย.....  เราสองคนนั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง....แมทก็ยังคงเหมือนเดิม  เช็ดจานเช็ดช้อนให้ผม  ยื่นกระดาษทิชชู่มาให้แล้วชี้ๆ ไปที่หัวเหม่งมันเยิ้มของผม.....การเอาใจใส่แบบเดิมๆ ที่ผมเคยได้รับและประทับใจ...เริ่มทำหน้าที่ของมันอีกครั้งหนึ่ง

“ทำไมไม่โทรมาหาเค้าเลยหลังจากวันนั้น”  แมทถาม

“พอดีเปลี่ยนเครื่องแล้วเบอร์มันหายนะ”

“โกหก!”  เออ...รู้ได้ไงฟะ “เดือนก่อนตัวยังยิงเบอร์ไปหาเค้าอยู่เลย” มันเถียง

“ไม่ได้ยิง  จะโทรหาแต่ว่าเปลี่ยนใจ....ไม่โทรดีกว่า”  ผมตอบเสียงอ่อยๆ  เพราะตอนนั้นดูหนังเรื่องหนึ่งแล้วคิดถึงแมทมันขึ้นมาจับใจเลยกะว่าจะกดดูว่ามันเปลี่ยนเบอร์ไปแล้วหรือยัง  แต่ปรากฏว่า...ยังมีสัญญานตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกอยู่....แสดงว่ามันยังใช้เบอร์เดิม

“แสดงว่าเบอร์ไม่หาย?”  มันถามต่อ

“อืม...”

“โกรธ?”

“หึ!”

“งอน?”

“เปล่า!”

“ไม่คิดถึงกันเลยใช่ไหม?”

ผมเงยหน้าขึ้นสบตามัน....มันจะถามผมทำไมด้วยประโยคเมื่อกี้?....เพื่ออะไรหรอวะแมท?

“เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ!” ผมตอบไปอีกเรื่องหนึ่ง

“แล้วนี่ตัวเอาอะไรมามหาลัยเยอะแยะ?”  มัยตบๆ ลงไปบนกระเป๋าของผมที่วางอยู่ข้างมัน...กันผมหนีหรือไง?

“เสื้อผ้ากับรองเท้าจะเอาไปเปลี่ยนตอนเล่นฟิตเนส”

“เล่นที่ไหนอะ”  มันชะโงกหน้าเข้ามาถาม

“พารากอน”

“กับใคร?”

“เพื่อน”

“คนไหน?”

“ส่วนตัวนะเรื่องนี้” ผมตอบเพื่อหยุดการซักไซ้ของมัน  ซึ่งก็ได้ผลครับ...มันเงียบไปจนกระทั้งอาหารมาเสิร์ฟ   เราสองคนลงมือทานกันอย่างเงียบๆ....เช่นเคย...จานของผมมีอาหารที่แมทตักมาใส่ให้ไม่ขาด...อย่าทำอย่างนี้อีกเลยวะแมท...มันไม่ดีหรอก  ผมได้แต่คิดในใจ

“ไปเดินเล่นกันก่อนสิ”  แมทพูดขึ้น....เป็นประโยคแรกและประโยคสุดท้ายก่อนที่เราจะเดินออกจากร้านจนแยกจากกันเมื่อขอตัวเข้าฟิตเนส
...................................................


..... 2 ทุ่มแล้วครับ  ไอ้บ้าพีมันยังไม่โผล่หน้ามาเลย  แต่ก็ดีครับ  ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ....ผมเลือกที่จะเข้าคลาสบอดีบาลานซ์-คลาสโปรดของผม  มันคงจะทำให้ผมสลัดเรื่องชวนปวดหัวบางอย่างที่กำลังรุมเร้าผมอยู่ออกไปได้  ซึ่งในช่วงท้ายๆ เขาจะหรี่ไฟลงเพื่อทำสมาธิฟื้นฟูพลังและร่างกาย

ท่ามกลางแสงไฟสลัวและเสียงเพลงที่เปิดคลออย่างแผ่วเบา   ไอเย็นจากช่องเครื่องปรับอากาศไหลรินลงกระทบผิวหน้าและร่างกาย  ผมพยายามรวบรุมสมาธิตามเสียงชักนำของครูที่พูดอยู่บนเวทีหน้าคลาส   ภาพบางอย่างกลับเด่นชัดขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดในดวงตาผม

ร่างสูงๆ เจ้าของผมยาวระบ่าที่ถูกรวบเอาไว้ด้านหลังก้าวไปข้างหน้า  นานๆ ครั้งจะหยุดคอยและหันมาดูผมที่เดินอ้อยสร้อยอยู่ด้านหลัง  หน้ามันยังดูดีเหมือนเคยในสไตล์ของมัน  ลุคมันดูแปลกๆ ขัดตาผมอยู่ไม่น้อยนะกับการที่คนที่แต่งตัวเซอร์มาตลอดจะแอ๊บเรียบร้อยอย่างนี้  แต่ก็ดูดีนะ

เกือบๆ สามปีกว่าที่เราไม่เจอกัน....มันหายไปอยู่ไหนมานะ?   จะมีใครมาทำให้มันเสียใจอย่างที่ผมเคยทำมันหรือเปล่า?  มันจะกินอยู่ยังไง...ลำบากมากไหมน้อ...จะกันดาลเหมือนโรงงานที่มันเคยไปฝึกงานตอนนั้นไหมนะ?   และอีกมากมายหลายคำถามผุดขึ้นมาเมื่อผมมองตามแผ่นหลังกว้างๆ ที่โยกไหวอยู่เบื้องหน้า

จริงอยู่...ที่จะมีผู้คนมากมายเดินกันพลุกพล่านในห้างตอนเย็นๆ แบบนี้  แต่แผ่นหลังของมันก็ไม่เคยคาดไปจากสายตาของผมแม้สักเสี้ยววินาทีเลย...แผ่นหลังที่ผมปรารถนาเหลือเกินที่จะก้มซบลงในยามที่เหนื่อยหล้าจากเรื่องต่างๆ ในห้วงเวลาที่ผ่านมา

มันหันมายิ้มให้ผม  ยื่นส่งมือมาให้....ให้ผมจับหรอ?...ผมยิ้มรับ  หากแต่ผมเลือกที่จะเก็บมือของตัวเองไว้ด้านหลังแล้วก้าวพาตัวเองเร่งขึ้นตามให้ทันมัน  มันส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วออกเดินต่อก่อนไปหยุดยืนอ่านแผ่นพับแจกฟรีตรงรั่วกั้นกลางห้าง (มันยังชอบหยิบแผ่นพับเหมือนเดิมครับ)  

ผมแอบชำเลืองมองเสี้ยวหน้ามันอีกรอบ....ขนตามันงอนยาวจริงๆ  ซึ่งผมนั้นเป็นพวกแพ้ผู้ชายตาสวยๆ  ขนตามันยาว ดกดำสนิทที่ผมเคยอิจฉาและมีความคิดจะไปนอนให้เขาต่อขนตาให้ที่สยาม   แต่ก็ล้มเลิกความคิดนี้ไปเพราะไม่อยากเสียตังค์ อิอิ

‘มองอะไร?’ มันหันมาถามผม

‘เปล่า! ยังชอบอ่านแผ่นพับแจกฟรีเหมือนเดิมเลยนะ’

‘อืม...อะไรๆ ก็ยังเหมือนเดินหลายๆ อย่าง’  มันตอบพร้อมส่งสายตามาให้  ผมก็ไม่โง่นะ...แปลออกว่ามันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น  รักหรอ?  ผมแสร้งหันหน้าไปทอดมองผู้คนที่เดินอยู่ด้านล่างแทน

‘มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอก  แก้วร้าว....ใครจะต่อมันได้เหมือนเดิม’

‘มันไม่เคยร้าวเลย’  มันยิ้ม

‘ตามใจ’  ผมออกเดินมาจากตรงนั้น


..... “เอาละครับลืมตาได้” เสียงครูดังมาจากหน้าห้องเรียกผมกลับมาจากภวังค์ลึก   ผมเดินลงมาตรงส่วนที่เป็นฟรีเวต   มีไอ้บ้าคนหนึ่งครับมันยืนยิ้มแป้นแร้นต้อนรับผมอยู่  

“โทษทีสอง  พอดีงานยุ่งมาก...พีเลยมาสาย”  มันแก้ตัวมาว่างั้น

“เรื่องของแก!”  สรรพนามแปรเปลี่ยนไปตามแรงอารมณ์ครับ

“อย่าโกรธพีเลยน้า  มาเร็ว! เราไปวิ่งกัน”  มันเดินพุ่งเข้ามาเกาะแขนปะเราะเอาใจ

“ไม่! แกไปคนเดียวเลย  ฉันจะไปเล่นอย่างอื่น”

“ได้ๆ แต่วันนี้สองรอพีด้วยนะ  ห้ามกลับก่อนนะครับ”  แหม่ๆ  มีครับลงท้ายด้วยวุ้ย

“เออๆ แล้วก็ปล่อยสักทีสิ..แขนนะ”  ผมเหล่สายตาไปที่แขน....มืออุ่นๆ ของมันกำอยู่รอบต้นแขนผม  มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่นะ

“งั้นพีไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะมาหา”  แล้วมันก็วิ่งจู๊ดๆ ไปตรงลู่วิ่งเลยครับ

[abcd]

   เฮ้อ.. พี มาสายอีกตามเคย เสียคะแนนโม๊ดดดดดดด 

[oaw_eang]

เอาใจป้าแน๋ว คนนอนดึก  เอาตอนที่สามต่อเลยนะเคอะ 
แบบว่า บ้าพลัง
.......................................................

.....ตลอดเวลาที่ผมเล่นอุปกรณ์อยู่  นายพีก็เดินเข้ามาแกล้งผมโดยการ  เหยียบเท้าเบาๆ บ้างหละ  จี้เอวบ้างหละ จิ้มแก้มจิ้มหน้าบ้างหละ  ผมต้องคอยตีหน้ายักษ์ใส่มันอยู่เลย  พอเห็นผมตีหน้ายักษ์ใส่...แทนที่จะสลดกลับยิ้มดีใจซะนี่  ท่าทางมันจะบ้าไปแล้วเนอะ  ว่ามะ?  จนกระทั่ง

“เฮ้ยพี! สองจะกลับแล้วนะ  สามทุ่มแล้ว”  ผมเดินไปบอกมันเมื่อเล่นอุปกรณ์ครบแล้ว

“อ้าว! อะไรอะสอง  ไหนว่าจะรอกลับพร้อมพีไง?  นะๆๆๆๆ  รอพีด้วย  เดี๋ยวเราออกไปหาอะไรกินด้วยกัน  รอพีด้วยนะ”  มันตีหน้าเศร้าใส่ผม

“เออๆๆๆ ก็ได้”

“สองเล่นเสร็จแล้วหรอ?  งั้นสองมาเซฟให้พีหน่อยนะๆๆๆๆ  พีจะเล่นยกบาร์”  มันลากมือผมมาที่อุปกรณ์  ดีนะที่ตอนนี้คนบางตาลงมากแล้ว  ไม่งั้นผมคงอายเขาแย่ที่ต้องมาเดินจูงมือกับผู้ชายอีกคนในฟิตเนสแบบนี้  แต่ผมก็ไม่ยักกะสะบัดมือออกจากมันนะครับ  แรดเนอะ?  แต่อีตอนที่ต้องยืนกางขาคล่อมหัวเซฟให้มันนะจิ  เขินจังเลยวุ้ย! 

..... “อาบน้ำกัน”  มันชวนผมเมื่อเราสองคนเดินเข้าไปในห้องล็อคเกอร์เปลี่ยนเสื้อผ้า

“เฮ้ย! อะไรของแก”

“บ้าแล้วสอง  พีไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น  พีหมายถึงเดินไปอาบน้ำพร้อมกัน”

“งั้นก็แล้วไป  นึกว่า....”

“สองอะ  ไม่ไหวเลย  ทะลึ่งอะ”  มันยังมีหน้ามาส่ายหน้าใส่ผมก่อนเดินนำไปอาบน้ำ

“ไอ้บ้าเอ้ย!”  ผมพึมพำเบาๆ


.... “กินไรดีอะสอง? พีหิวจัง  วันหลังสองซื้อขนมบ้าบิ่นหรืออะไรก็ได้แถวหน้ามหาลัยติดมือมาให้พีด้วยดิ  พีจะได้กินก่อนเล่น”

“มากไปเปล่าแก  อันนั้นมันหน้าทีของแฟนทำให้กันแล้วมั่ง”

“จริงหรอ?  พีไม่เห็นรู้สึกหรือคิดแบบนั้นเลย  สองคิดมากไปเปล่า?”

“เออๆ  ตูผิด  แล้วตกลงกินไรเนี้ยะ?”  ผมถามมันตอนเราเดินลงบันไดจากสถานีรถไฟฟ้าที่อนุสาวรีย์ชัยฯมาข้างล่าง

“ข้าวมันไก่มะ?  ไม่เอาๆ ข้าวขาหมูดีกว่าหรือก๊วยจั๊บดี”  มันนำเสนอเมนูที่เปิดขายอยู่แถวนั้นอย่างระริกระรี้น่าสงสัยมาก  และหากจะมีใครสักคนมองมาที่ผมและนายพี....ภาพที่เห็นคงจะมีคนตีหมายความว่าอะไรสักอย่างหนึ่งแน่ๆ  เพราะมือนายพีมันโอบอยู่บนไหล่ของผมมาตลอดทางเลยครับ

“ข้าวหมูกรอบแล้วกัน  แล้วค่อยสั่งเกาเหลาก๊วยจั๊บมาซดน้ำ”

“โอเคครับ”  มันยิ้มระรื่นมากๆ เมื่อเรานั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน  บทสนทนาเรื่องสับเพเหระถูกหยิบยกขึ้นมาคุยจนหยุดลงเมื่ออาหารถูกวางลงตรงหน้า

“กินละน่ะคร้าบบบบบ”  นายพีทำหน้าเหมือนเด็กๆ ได้ของที่ถูกใจ  ผมอดไม่ได้ที่สะแหยะปากใส่ไปทีนึง

“สองอะ! ชอบทำปากแบบนี้อยู่เรื่อย” มันเลียนแบบหน้าผม “ไม่เห็นน่ารักเลย”

“เรื่อง!” 

“อ้าว! ก็มันจริงๆ นะ สองชอบทำแบบเนี้ยะๆๆๆ” มันพยายามเลียนแบบผมให้เหมือนที่สุด  ซึ่งก็น่าเกลียดจริงๆ อย่างมันว่ามานั้นแหละ

“เออๆ ยอมรับก็ได้  คราวหน้าจะพยายามไม่ทำแล้ว”

“ดีมากกกกก  ต้องว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิ  งั้นวันนี้พีจ่ายเองนะ”

“เยี่ยม  ถือว่าเป็นการชดเชยโทษฐานที่พีมาสาย”

“คร้าบ  ด้วยความยินดีครับ  แหม่..พีนี้น่าสงสารเนอะ” แต่สีหน้ามันไม่ได้สลดเลยครับ  เรียกว่า-ระรื่นมากมาย-จะดีกว่านะ “แค่มาสายแค่เนี้ยะ....ก็ต้องเลี้ยงข้าวใครบางคน” 

“พูดมากไปแล้วมั่ง  หุบปากแล้วรีบๆ กินไปเลย  มันจะห้าทุ่มแล้วนะ”

“ก็ได้ๆ” มันตอบ

....พอเราจะแยกกัน

“ขอบคุณที่มากินข้าวกับพีนะ”

“เพราะพีนั้นแหละ  สองเลยต้องกินข้าวมื้อดึกเลย  คราวหน้าถ้าพีมาสายอีก....สองจะไม่รอแล้วนะ”  ผมโว้ยใส่มันพร้อมคาดโทษทันที

“เอ้า! ถ้าไม่มาสาย  พีจะได้กินข้าวมื้อดึกกับสองแบบนี้หรอ?”

“เอ๋!  อะไรนะ?!” 

“ไม่รู้!! พีไปก่อนนะ บ๊ายบ่าย”  แล้วมันก็วิ่งจู๊ดๆ ขึ้นแท็กซี่ไป

“อะ...ไอ้บ้าเอ้ย!”  ผมยืนงงอยู่ได้สักพัก “ที่แท้ก็นะ....อยากเลี้ยงข้าวเรานี่เอง  ทำมาเป็นฟอร์มจัดอ้างนู้นอ้างนี่ไปเรื่อยเปื่อย  โถ่....ไอ้บ้าพีเอ้ย!  ท่ามากชะมัด ชิส์  แต่ทำไมตูดีใจจังวะ  ก๊ากกกกกกกกกกกกก”  ผมเดินอมยิ้มกลับหอ  เหมือนจะมีความสุขเล็กๆ เลยเนอะ...ว่ามะ? 

[abcd]

   พีน่าร้ากกกกกจังเยย นิสัยดูเด็กๆดีอ่า ชอบบบ ถ้าเจ๊ปล่อยผ่านบอกน๊า...อิอิ 

[THIP]

เจ้ เรายังเชียร์แมทอยู่น้า      (ถึงจะไม่ค่อยชอบเท่าเดิมแล้วก็เถอะ)
แมทสู้ ๆ       

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

บุญพาวาสนาส่งแล้วม้าง มาเจอแมทอีก

ค่อยเป็นค่อยไปนะ

 

[noombanban]

เชียร์ แมท เหมือนเดิม !

[A GE]

    ช่วงนี้เจ๊สองทำบุญด้วยอารายเหรอค้าบ  เนื้อหอมมั่กๆเลย  อิจฉานะเนี่ยะ 

[มูมู่น้อย]

เชียร์....เอ่อ.... สับสนในชีวิตอยู่   

เอาเป็นว่าใจมันเคยเชียร์แมทอะ
ตาพีจะมาชนะใจเจ้สอง...สาวสวยสองพันปี..เสน่ห์กระจายไปสิบทิศ...มันต้องทุ่มเต็มร้อยหน่อยละ

รออ่านต่อน้า เจ้ที่ร้ากกกกก         

[tor13]

 :m11:เพิ่งกลับมาจากเที่ยวหายไปสองวันยังไม่สรุปอีกหรือไงอาม่า(เจ้สาวไปแล้ว)

[RN]

เข้ามาดูว่าเจ๊สองจะตกลงปลงใจกับหนุ่มคนใด..

หรือว่าจะเก็บไว้ทั้งหมด..เหอๆๆๆๆๆๆ

[oaw_eang]

ถ้ามันมาพร้อมกันแค่สองคนก็ดีอะสิเคอะ

แต่ตอนนี้มันมาพร้อมๆ กัน สามคน  คนหนึ่งก้สามีเก่า  คนที่สองก้สามีของเพื่อน  คนที่สามก็นะ...เด็กใหม่ สด น่ากิน

แล้วยังจะมี สี่ ห้า หก ที่กำลังมาอีก  วุ้ย  กลุ้ม 

[A GE]

  กลุ้มอารายครับเจ๊สอง  น่าจะปลื้มใจมากกว่านะครับ   

ปล.  อย่ามัวแต่บ่นดิเจ๊  มาเล่าต่อซิครับ  จะได้รู้ซะทีว่าตอนนี้เบอร์ 3,4,5,...น่ะเปนใคร 

[akitt]

ถ้ามันมาพร้อมกันแค่สองคนก็ดีอะสิเคอะ

แต่ตอนนี้มันมาพร้อมๆ กัน สามคน  คนหนึ่งก้สามีเก่า  คนที่สองก้สามีของเพื่อน  คนที่สามก็นะ...เด็กใหม่ สด น่ากิน

แล้วยังจะมี สี่ ห้า หก ที่กำลังมาอีก  วุ้ย  กลุ้ม 

งานหนักเลยนะเนี่ย  

[~ScAreD:SAcreD~]

 :m11:สุดยอดไปเลย อิเจ๊กู ต้องอย่างงี้ดิ

เจ๊ไม่เอาคนไหน ส่งต่อมาทางนี้นะ  จะเป็นพระคุณอย่างสูง เหอ เหอ

  ขอโทษเรื่องวันศุกร์ด้วยค๊าบบบ แล้วเจอกันโอกาสหน้านะ

 

ปล. เรื่องที่บอกข้างบน เอาจริงนะ อิอิ 

[Junrai_Hyper™]

ถ้ามันมาพร้อมกันแค่สองคนก็ดีอะสิเคอะ

แต่ตอนนี้มันมาพร้อมๆ กัน สามคน  คนหนึ่งก้สามีเก่า  คนที่สองก้สามีของเพื่อน  คนที่สามก็นะ...เด็กใหม่ สด น่ากิน

แล้วยังจะมี สี่ ห้า หก ที่กำลังมาอีก  วุ้ย  กลุ้ม 

สวยเลือกได้จิงๆ พี่กรู

 

เจ้ น้องอยากบอกว่า

ไอติมมีหลายสี ผักชีมีหลายใบ คนมีหลายใจ จะรักใครดูให้ดี นะค้าบบบบ

 

[A GE]

สวยเลือกได้จิงๆ พี่กรู

 

เจ้ น้องอยากบอกว่า

ไอติมมีหลายสี ผักชีมีหลายใบ คนมีหลายใจ จะรักใครดูให้ดี นะค้าบบบบ

 

อ้าว  ผมนึกว่าคนมีหลายใจ  รักได้ทีละหลายๆคนซะอีก

[gobgab]

.............เก็บเอาไว้หลายๆคนเลยเจ๊............

.............ไม่มีไรจะเสียแล้ว.............

[oaw_eang]

ปากดีเน๊อะ  รีบนเนี้ย  เด๋วปัดจับทำปั๋วเสียเลยนิ  กลัวมะ?

[~ScAreD:SAcreD~]

ปากดีเน๊อะ  รีบนเนี้ย  เด๋วปัดจับทำปั๋วเสียเลยนิ  กลัวมะ?

  นึกสภาพแล้วกลัวจริงจังเลยนะเนี่ย

เจ๊สองที่รักจ๋า อย่าทำแบบนั้นเลย มัน่ากลัวอ่ะ

[oaw_eang]

เจ้ล้อเล่นเคอะนู๋ อิอิ 
ต่อเลยนะเคอะ  กะว่าจะให้ทันเหตุการณ์ปัจจุบันเสียที
........................................................

พอวันพฤหัสผมก็โทรนัดน้องโฬมให้มาเจอกันตอนเย็นๆ เพื่อที่จะไปหาอะไรหม่ำกัน  น้องเขาก็ดีใจหายรีบตอบตกลงทันที  ซึ่งถ้าผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป….ผมว่าน้องเค้าคงอยากเจอผมมากแน่ๆ เลย  ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าสำหรับรายนี้...คงฟันแล้วทิ้งแก้เซ็งได้ไม่ยาก....หวานหมูอีกแล้ว  อิอิ

....เราสองคน...ผมกับน้องโฬมก็ไปเดินฉอเลาะกันอยู่แถวๆ central world เข้าร้านนั้นออกร้านนี้แต่ไม่ยักกะซื้ออะไรสักอย่าง  โฬมมันก็น่ารักดีนะครับ  น่ารักตามประสาเด็ก  ผมชวนคุยโน้นคุยนี่หรือไม่ก็แหย่กวนมันเล่นไปตลกๆ  มันก็งอนๆ ขำๆ  น่ารักดีไม่หยอก 

ตอนที่เดินในห้างก็คุยๆ กันเลยได้รู้ว่าน้องเขายังไม่เคยคบใครเป็นแฟน  และยังไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนเลย (ตูจะเชื่อได้ไหมนะ?)  น้องมันบอกว่ามันจะเก็บไว้ให้คนที่มันรักจริงๆ(น้ำเน่ามากๆ)  แต่ดูท่าทางไอ้น้องคนนี้มันก็ใสๆ ซื่อๆ นะ หรือว่าจะเชี่ยวพอตัวก็ไม่รู้....ไม่แน่ใจ  คนสมัยนี้ดูยากจะตาย

จนผมชวนน้องมันปิดท้ายรายการด้วยการไปกินอาหารญี่ปุ่นกันซึ่งน้องโฬมอาสาจ่ายกะตังค์เองเสียด้วย  ผมก็ไม่ขัดศรัทธา...เชิญตามสบายครับ ก็น้องมันบ้านรวยนิ(เดาเอานะ...ดูจากการแต่งตัว  ข้าวของที่ใช้และนิสัยการใช้เงินหลังจากที่นัดเจอกะน้องมันหลายครั้งแล้วที่ไม่ได้เล่า) 

 จากนั้นผมก็บอกว่าผมจะกลับห้องแล้วนะแต่ว่าห้องผมอยู่แถวๆ นี้เอง  โฬมจะแวะไปเที่ยวเล่นก่อนไหมหรือว่าจะกลับเลย  ขานั้นก็บอกว่าถ้าไม่ไกลมากนักโฬมไปด้วยก็ได้....ซึ่งก็เป็นไปตามแผน อิอิ   

พอมาถึงห้องก็นะ....จัดการเปิดแอร์สร้างบรรยากาศสุดฤทธิ์  ก่อนขอตัวทำเป็นจะอาบน้ำเพราะว่าอากาศร้อนเหงื่อออกเยอะ  ไม่ไหวๆ เหนอะหนะไปทั้งตัวและตรงนั้น  ขออาบน้ำแป๊บนึง  น้องโฬมก็โอเชไม่ว่าไร  ผมก็เปิดซีรี่ย์เกาหลีให้น้องมันดูไปพลางๆ ก่อน อิอิ 

ตอนที่กำลังอาบน้ำก็คิดอยู่ในใจว่า...ตูจะทำยังไงกับเด็กมันดีนะ?....ฟันมันเล่นๆ แก้เซ็งอย่างที่คิดเอาไว้ที่แรกดีไหมน้อ...แต่เด็กมันยังเรียนอยู่เลยนะ  ถ้ามันเป็นอย่างที่มันพูดมาจริงๆ มันก็น่าสงสารนะถ้าผมจะทำมัน  แต่มีอย่างที่ไหนมาห้องผมแล้วจะออกไปอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่อง

ไม่ได้! มันต้องมีคราบราคีคาวติดตัวกลับไป ฮาๆๆๆ 

คิดไปคิดมาก็ก็ยังคิดไม่ตกจนอาบน้ำเสร็จก็ออกมา....นั้นไง! โฬมกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

“โห! นอนรอเลยหรือไงครับน้อง  ไหนว่าเป็นสาวบริสุทธิ์”  ผมแซวน้องมันเล่น 

“อะไรอะครับพี่สอง  โฬมยังไม่ได้คิดอะไรเลยซะหน่อย  พี่สองคิดมากไปหรือเปล่า?”  โฬมรีบกระเด้งตัวขึ้นนั่งทันที่  แต่สายตาโฬมที่จ้องมายังผมมันไม่ใช่สายตาของสาวแรกรุ่นเลยนะเฟ้ยไอ้น้อง  สายตาหื่นกามมากๆ  ไมหรอครับ?...หุ่นพี่มันเห็นแล้วซี้ดขนาดนั้นเลยหรือไงครับ  อิอิ

“เก้าอี้โซฟาตรงอื่นๆ มีตั้งเยอะแยะไม่ไปนั่ง  ดันมาเอ้งเม้งอยู่บนเตียงได้”  ผมย้ายตัวเองเข้าไปนั่งใกล้ๆ น้องมันบนเตียง

“ก็ต้องนี้มันโดนแอร์แล้วก็ดูทีวีสะดวกดี”  อืม....แถไปน้ำขุ่นๆ เลยนะน้อง

“เหรอครับ?  งั้นพี่สองดูหนังด้วยคนนะครับ”  ผมล้มตัวลงนอนตะแคงข้างเข้าหาน้องมัน  รายนั้นก็เขินใหญ่เลย

“พี่สองไม่คิดจะไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเหรอ?”  น้องโฬมหันมาถามผมแต่ไม่ยอมสบตาเลยครับ

“ไม่เอาอะ! พี่สองอยากอยู่ใกล้ๆ โฬมมากกว่า”  ผมเอื้อมมือข้างหนึ่งไปกอดเอวน้องมันไว้ 

“พี่สองอะ!  โฬมจะดูหนังนะ”

“ก็ดูไปดิครับ  พี่ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“แต่มือพี่สองอะมัน.....”  น้องโฬมเงียบไป  สงสัยจะอายมาก ผมเลยถือโอกาสกอดรัดแน่นเข้าไปอีก

“โฬมว่าสบู่เหลวกลิ่นนี้หอมไหมครับ?”  ผมยกมืออีกข้างไปจ่อที่ปลายจมูก “ไหนลองช่วยดมดูหน่อยจิ”

“อืม...ก็หอมดีนะ”

“แล้วโฬมอะครับ  ใช่ของอะไรทำไมตัวหอมจัง”  ผมแกล้งฝังจมูกลงที่ต้นแขนของน้องมัน  รับรู้ได้ถึงอาการสั่นน้อยๆ ของเจ้าตัวซึ่งผมได้แต่นึกขำในใจ  ท่าทางเด็กมันจะมือใหม่หัดขับของจริงว่ะ  งั้นปล่อยมันไปดีกว่า  อย่าให้มันต้องมาชีช้ำเพราะการกระทำของเราเลย  หลอกคนอะ..มันบาปกรรม  และนั้นก็ทำให้ผมคลายมือออกแล้วลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าเสียให้เรียบร้อย

พอซีรีย์จบตอนลง  น้องโฬมก็ขอแผ่นอื่นๆ กลับไปดูต่อ  ผมก็ไม่ได้ว่าไร  ปล่อยลูกไก่ออกจากมือเสีย  ให้มันโตขึ้นโดยไม่ต้องมีแผลจากผมดีกว่า  ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ....แต่ผมว่าถ้าผมจะเคลมเด็กมันหละก็...ไม่รอดมือผมหรอก  อิอิ

.....โฬมขอตัวกลับไปราวๆ ห้าทุ่มก่อนที่ไอ้วุฒิเมทผมมันจะกลับมาจากการเฝ้าร้านที่สวนลุมไนท์พอดี  คืนนั้นผมส่งตัวเองเข้านอนด้วยการอ่านข้อความที่โฬมส่งมาทบทวนอยู่หลายครั้ง

“พี่สองครับ  โฬมคิดว่า...โฬมคงจะชอบพี่สองเข้าแล้วจริงๆ สิครับ  แต่โฬมคิดว่าคนน่ารักๆ อย่างพี่สองคนจะมีแฟนแล้วแน่ๆ เลย  แต่ไม่เป็นไร...โฬมจะแย่งครับ  นอนหลับฝันดีนะครับ—โฬม”
เอาแล้วไหมล่ะงานนี้ T.T
.......................................

......แล้วก็ถึงวันศุกร์....วันนี้ผมเข้าไปที่มหาลัยอยู่นั้นจนถึงเย็นเลยกะว่าจะแวะไปหาอะไรกินที่คณะบัญชีเสียหน่อยก่อนไปเล่นฟิตเนสกับนายพี  ซึ่งรายนี้มันโทรมาจองคิวผมแต่ตั้งบ่ายสามโมงแล้วครับ

พอผมเดินไปกับเด็กรุ่นน้องผู้หญิงอีกคน...น้องคนนี้เขาบอกว่าผมน่ะเป็นไอดอลทางความคิดของเขา...เพราะผมแรงดี....เธออยากแรงได้อย่างผมบ้าง  แต่ผมก็นึกไม่ออกนะว่าผมแรงตรงไหน  ออกจะสวยหวาน  อิอิ 

“เฮ้ย!  กลับเหอะ!!”  ผมชวนรุ่นน้องเลี้ยวกลับทันทีแม้ว่ายังจะไม่เข้าไปข้างในโรงอาหาร

“กลับไมอะพี่?”

“เออน่า...ไปกินที่วิดยาเหอะ”

“ไม่เอาอะ  น้องจะกินหมูผัดกะปิที่นี่  ไหนว่าคุณพี่ก็อยากกินไงเคอะ  มาๆๆๆ  เข้ามาข้างในเร็ว”

เธอดึงมือผมเข้าไปต่อแถวสั่งอาหารซึ่งเธอคงไม่รู้หรอกว่าทำไมผมถึงไม่อยากเข้ามาร้านนี้  ก็เพราะไอ้คนที่มันยืนรออยู่ก่อนนั้นไงครับ  ตูจำมันได้ตั้งแต่สามร้อยเมตรโน้นแล้ว....ไอ้แมท

“พี่สาวกินไรคะ?”  รุ่นน้องหันมาถามผม  แล้วจะถามทำมายยยยยย  ก็บอกตั้งแต่อยู่บนตึกแล้วไม่ใช่เรอะว่าอยากกินหมูผัดกะปิ

“อ้าว! ถามแล้วก็ตอบสิคะพี่  น้องถามว่ากินไร?” she ยังมาถามซ้ำอีก  ทำไมไม่เงียบๆ ไปนะ  นังน้องบ้า  น่าตบนักเชียว  คนแถวนั้นเลยหันมาดูผมจนได้  รวมถึงไอ้คนที่ผมไม่อยากเจอหน้าด้วย

“ก็บอกว่าหมูผัดกะปิไงเล่า  ความจำเสื่อมหรือไง?” ผมแหว่วใส่ she …..she ก็ยังยิ้มระรื่นครับ  ก่อนจะหันไปจัดการสั่งอาหารต่อ

“.......”  เอ๋!  มันไม่แสดงอาการว่ารู้จักผมครับ  แบบว่านิ่งมาก

เออ...เอาเหอะ!  จะทำอะไรก็ทำ  คงไม่อยากให้คนแถวนี้รู้อะดิว่าแกเป็นเกย์  ชิส์  ไอ้พวกแอบจิต


.......พอดีอาหารที่แมทมันสั่งได้ก่อน  มันเลยเดินแยกออกไปแล้วไปนั่งแหมะลงกับกลุ่มเพื่อนๆ ของมันซึ่งมีชะนีนางหนึ่งที่ดูจะระริกระรี้มากเกินเหตุรวมอยู่ด้วย (แอบสังเกตตลอด...แล้วไหนว่าไม่สนใจเขาไงเล่า?) พอมันถึงโตีะเพื่อนๆ  มันก็ร่าเริงตามปกติดีไม่ได้ดูเงียบขรึมเหมือนตอนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม

แต่แทนที่ผมจะดีใจและหายใจได้ทั่วท้องเพราะไม่ต้องเผชิญหน้ากับมันต่อเหมือนอย่างเมื่อตะกี้  ผมกลับรู้สึกโมโหและก็หงุดหงิดรำคาญใจยังไงไม่รู้ชอบกลที่มันไม่ทักผมแล้วเดินจากไปแบบเหมือนคนไม่รู้จักกันเลยสักนิด  แหม๋! พอทีวันก่อนนะทำเป็นจะยื่นมือมาจูงตูเดินกลางห้างซะงั้น  พอมาวันนี้ทำเป็นไม่รู้จักตู ชิส์  จำไว้เลยนะ

ผมชักอารมณ์เสียขึ้นมานิดๆ    เลยตกลงว่าอาหารมื้อนั้นเกิดไม่อร่อยขึ้นมาซะงั้นจะเป็นเพราะสาเหตุอะไรก็ไม่รู้  แต่ผมก็กินหมดจนเกลี้ยงจานอยู่ดี  แบบว่าแม่บอกไม่ให้กินทิ้งกินขว้าง..มันไม่ดี

พอไปถึงฟิตเนสก็ต้องอารมณ์เสียกำลังสองเพราะว่าไอ้เจ้าพีบ้ามันดันโทรมาบอกว่ามีงานด่วนเข้ามาเลยมาเล่นไม่ได้  แถมมีคนชวนไปกินข้าวเย็นด้วย  ผมก็เลยอารมณ์พุ่งปรี๊ดดดดดดด  แล้วจะโทรนัดตามจิกให้ฉันมาทำไมเนี้ย...ไอ้บ้าเฮ้ย!!  รมณ์เสียสุดๆ  เลยพาลไม่รับสายน้องโฬมที่โทรเขามาในตอนดึกเพื่อจะส่งผมเข้านอน  อย่ามายุ่งกับฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
.....................................................

พอวันเสาร์....เอ้า! ได้เวลารวมพลคนสวยอีกครั้งแล้วคร้าบ  ผม  พี่แบงค์  พี่อัน ไอ้วุฒิ  และแน่นอนต้องมีนายพีตามตูดไปด้วยแหง่ๆ  นัดกันว่าจะไปร้านเดิม (แบบว่าไม่มีตังค์ไปร้านอื่นอะ  กลัวมันแพง  อิอิ)  แต่วันนี้มีรายการพิเศษนิดนึงตรงที่ว่ามีน้องสาว(ทอม อิอิ) จากในเล้าเป็ด she จะขออาศัยติดตามไปเที่ยวด้วย  she อุตส่าห์มาจาก ตจว. เลยทีเดียวเชียวนะ  ผมก็ ok มาก็มา  พอถามว่าจะมากันกี่คน she บอกว่าสาม  ผมก็ไปถามขออนุญาตพี่ๆ เขาก็โอเคให้มายื่นร่วมแจมโต๊ะได้

พอเอาเข้าจริงๆ  she มากันห้าคนกลายเป็นชะนี(ทอม) แอน เดอะแก๊งค์  กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  อะไรมันจะมากมายป่านนั้นเคอะ  อิฉันหละอยากกรีดเสียงดังๆ เลยทีเดียว

ผมเลยจัดการแยกเป็นสองโต๊ะ  แล้วบังเอิญว่าโต๊ะที่ได้(จากการเอาตัวเข้าแลกกับเด็กเสิร์ฟตาม concept เดิม) มันเจือกได้คนละฝั่งร้านเลย  ประมาณโต๊ะพี่ติดฝาด้านซ้าย  โต๊ะยัยชะนี(ทอม) แอน เดอะแก๊งค์  ติดด้านขวา  ผมเลยต้องวิ่งรอกโตีะนู้นทีโตีะนี้ที  ประมาณว่า entertain สุดริ้ด  เพราะแก๊งค์ขะนีพวกนี้มันไม่เคยมาบาร์เกย์กัน  แต่เกิดคันขึ้นมาเลยขอให้ผมพามาเป็นครั้งแรกของชีวิต(แล้วมันเจือกลืมเอาบัตร ปปช. มาด้วยนะ  ผมต้องเจรจาต้าฮวยกับพนักงานตรวจหน้าร้านเลยได้เข้ามา ชิส์!  ฉันเลยต้องไปง้อคนเลย  นังพวกบ๊องส์  ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดเลยเข้าใจไหมยะ?)

พอสั่งๆๆ  แล้วก็ดื่มๆๆๆ เต้นๆๆๆ  กับน้องนี(ทอม) แอน เดอะแก๊งค์  ไปได้สักหน่อย  ผมก็ต้องไปช่วยพระพี่นางทั้งสองล่าเหยื่ออีก  อุ้ย! หัวไม่ได้วางหางไม่ได้เว้น  วิ่งรอกทำงานสุดริ้ด  พอทางโน้นโอเคก็ต้องแทรกฝูงเกย์ไปทางโต๊ะยัยน้องนีอีก  ตอนที่วิ่งไปวิ่งมาโดนล้วงโดนควักบ้างก็ถือว่าเฮฮากันไป  แต่ก็เล่นเอาแทบระบมเหมือนกัน

พอได้เวลาดีสี่ทุ่มเกือบๆ ห้าทุ่ม  พ่อยอดชายนายพีก็ได้เวลาปรากฏกาย...มาแบบเสื้อโปโลคอปกตั้งมาเชียว  เท่ห์ตายหล่ะ (แต่ก็นะแอบยิ้มให้นิดส์นึง)  หมอนั้นแวะทักทายผมที่โต๊ะของแก๊งน้องนี(ทอม)ทั้งห้าก่อนจะถามหาโต๊ะพี่แบงค์แฟนตัวเอง  พอได้คำตอบก็เดินหายไป

ผมก็วนๆ เวียนๆ entertain ทั้งสองโต๊ะแต่ส่วนมากจะอยู่โต๊ะน้องนีมันมากกว่า  สงสารมันครับ  ถึงมันจะเป็นทอมแต่มาอยู่ในฝูงเกย์อย่างนี้แล้วอาจจะโดนขย้ำหรือเขม่นเอาได้  ผมเลยต้องไปยืนเป็น...อะไรดีหว่า...ช่างมันเหอะ  นึกไม่ออก  เอาเป็นว่าไปยืนอยู่ที่โต๊ะน้องมันนานๆ คนแถวนั้นอาจจะพอเกรงใจไม่ทำอะไรน้องนีพวกนี้  และเหตุผลสำคัญอีกประการหนึ่งคือ  รอบๆ แถวนั้น มีคนหน้าตาน่ารักเยอะดี  ไปยืนบ่อยๆ นานๆ เข้าอาจจะฟลุ๊คได้เบอร์มาบ้างก็ได้ 

แล้วก็โป๊ะเชะครับ!  มีน้องคนหนึ่งหน้าตาน่ารักดีใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวส่งยิ้มมาให้ผม  แต่สังสัยน้องเขาจะเมาอะครับเลยส่งให้มาให้ ฮา....  นอกเหนือไปจากนั้นผมรับรู้ได้ถึงรังสีอันตรายจากยัยเกย์แก่ไม่เจียมสังขารที่ส่งมาให้ผมได้ครับ  she เล่นยืนจ้องผมตาเป็นมันแบบไม่ละสายตาเลยนะ  ผมเหลือบมองไปที่ไรเป็นได้สบตากับ she ตลอด ยิ่งดึกมากขึ้นเท่าไหร่....กระดุมเสื้อของ she ก็ยิ่งหลุดออกจากกันมากขึ้น ปรื้อ.........อุบาทว์ตาที่สุด  หันไปมองน้องคนโน้นดีกว่า

“มองอะไร?”  ไอ้พีครับมันมากระซิบถามที่ข้างหูผม

“ไม่มีอะไร....ก็มองไปเรื่อยๆ”

“เห็นนะว่าส่งยิ้มให้ใคร”

“ที่ไหน  ไม่มี้”  ผมตอบไปก่อนเสแสร้งแกล้งทำเป็นยกแก้วขึ้นชนกับน้องๆ พร้อมทั้งแนะนำให้น้องๆ มันรู้จักกับนายพี

“พี่พีหล่อดีนะคะ น่ารักจัง”  ยัยน้องนีคนหนึ่งในแก๊งค์แอบกระซิบผม

“ฮึๆ” ผมได้แต่หัวเราะแทนคำตอบ  ก็มันไม่รู้จะตอบว่าไงดีอะครับ  หน้าตาดี....แต่เป็นแฟนเพื่อน  ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี  เลยไม่มี point ในการสนทนาต่อ 

....น้องสุดน่ารักโปรยยิ้มหวานมาให้ผมอีกแล้ว ตาหวานเยิ้มเลยครับ  อิอิ  ผมก็ยิ้มตอบ  แต่มีไอ้มารขวางโลกมันมาตีหน้ายักษ์ใส่ผม

“ยิ้มกันเข้าไป  เอาไหม..เดี๋ยวพีไปขอเบอร์ให้”

“เออ  เอาดิ!  ขอเบอร์ให้ฉันแล้วแกกลับไปที่โต๊ะโน้นเลยนะ”  ผมหมายถึงโต๊ะพี่แบงค์ 

“ไม่กลับ จะอยู่โต๊ะนี้”  แล้วมันก็ชวนน้องนีทั้งหลายชนแก้ว  ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะตีซี้กะยัยน้องนีพวกนี้ได้เรียบร้อยแล้ว  มันก็งี้แหละครับอัธยาศัยดีไปทั่ว  ชิส์

“เรื่องของแก  โดนพี่แบงค์เคืองขึ้นมาฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะเว้ย”  ผมบอกมันแล้วก็ยกแก้วขึ้นชนกลางอากาศกับน้องตาหวานก่อนกระดกรวดเดียวหมดแก้ว  อิอิ

“เอาเข้าไป  ระวังเมาหัวทิ่ม”

“แล้วแกยุ่งอะไรด้วยฟะ” ผมกระตุกคิ้วถามมัน

ได้ผลครับมันเดินหายไปเลย อิอิ  สมน้ำหน้า 

.....เสียงเพลงกำลังมันส์  ผมและน้องนี(ทอม) แอน เดอะแก๊งค์  ก็แดนซ์กันไป  แต่ดูเหมือนจะมีแต่พวกน้องนีมันเท่านั้นที่แดนซ์กันอย่างเมามันส์  ผมก็ดื่มของผมไปเรื่อยๆ  วันนี้ตูเรียบร้อยเกินเหตุแล้วมั่ง  ผมเลยเดินไปหาโต๊ะพี่แบงค์บ้าง  ตอนเดินแหวกๆ คนไปก็โดนดักโดนกอดบ้างตามประสาเพราะคนเที่ยวส่วนใหญ่เมากันแล้วเลยร่าน  55555

ตรงที่พี่แบงค์อยู่มันจะเป็นยกพื้นขึ้นไปหน่อยซึ่งตรงนั้นมันจะสูงกว่าพื้นร้านโดยทั่วไป  ทำให้คนที่อยู่บนนั้นสามารถมองเห็นคนอื่นๆ ในร้านจากมุมสูงได้อย่างชัดเจน  รวมทั้งภาพที่ผมโดนกระทำมิดีมิร้ายขณะที่เดินมายังโต๊ะนี้ด้วย  พออยู่โต๊ะนี้ได้สักพักก็แว่บไปดูโต๊ะน้องนีอีก  บอกตรงๆ ว่าห่วง

แดนซ์ ไปได้หน่อยผมก็ชนกลางอากาศกับน้องตาหวานอีกครั้ง  อิอิ  เด๋วเต้นๆ ไปสักเพลงสองเพลงผมก็กะว่าจะเดินเข้าไปหาน้องเขาครับ  แต่จู่ๆ ผมก็ถูกโอบจากด้านหลังครับ...เลยหันไปมองว่าใคร  อ้าว! นายพีนี่เอง  มันจะมาทำไมนักหนา  ทำไมไม่อยู่ที่โต๊ะแฟนตัวเองเล่า

โอบไม่โอบเปล่านะครับดันพยักพเยิดกับน้องตาหวานแล้วชี้ๆ มาที่ผม  แล้วมันก็กอดผมครับ   

จ้ากกกกกกกกก    น้องเขาเมินเชิดหน้าใส่ผมเลยครับ  ไอ้บ้านี้ทำตูชวดเลย  อะไรของมันกันนะ 

แต่แค่กอดเพียงแป๊บเดียวมันก็ปล่อยออก  ไม่รู้พวกน้องนีทั้งหลายจะสังเกตเห็นหรือเปล่านะ?  ผมหันไปหยิกพุงมัน  มันก็ยิ้มหน้าหล่อใส่ตาผม  แล้วมันก็ยืนปักหลักประกบผมอยู่ตรงนั้นไม่กลับไปที่โต๊ะที่แบงค์เลยจนร้านปิด

ผมยืนส่งน้องนีทั้งหลายอยู่หน้าร้านกับนายพี....   วุฒิเดินมาบอกผมว่าพี่แบงค์กับพี่อันกลับไปแล้ว  ผมถึงกับเหว่อเพราะไม่เคยเลยที่พระพี่นางทั้งสองจะทิ้งผมกลับไปก่อนแบบนี้  แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ?

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เรื่องมันอ่านแล้วหายใจไม่ค่อยออกไงไม่รู้
 

ดูมีความสุขบนความทุกข์ของตัวเองแบบนั้นอ่ะป่าว
 

[~ScAreD:SAcreD~]

โถ อิเจ๊ที่รัก

เสน่ห์แรงก็แย่อย่างงี้แหละ น่ากลุ้มแทนจริงๆที่มีแฟนเพื่อนมาป้วนเปี้ยนแบบนี้  เครียดแทน

เอาใจช่วยเสมอนะ เจ๊สองที่ร๊ากกก 

[oaw_eang]

ขอฝากให้ทุกคนเข้าไปอ่านหน้านี้

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2023.0

หน่อยนะ  เรื่องด่วนจริงๆ  เจ้ขอร้อง 

เรื่องที่YOUTUBE  ได้เผยแพร่เรื่องราว ที่ลบหลู่ดูหมิ่นพระเจ้าอยู่หัวของพวกเราคนไทย

ด่วนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  นะเคอะ  ทุกคน  ขอแรงจริงๆ

   

[abcd]

           

มิรู้จาเม้นท์รายดีอ่า รู้แต่ว่าฮาอย่างเดียว เอิ๊กๆๆ รู้ๆกันอยู่นี่เน๊อะว่าในแก๊งส์นั้นมีครายบ้าง