หัวข้อ: @@โดยLuk {มนต์มาร} ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลักษมณ์ สายลับหน้าใส

[thevoshow]

ครบรอบหนึ่งวันที่ยังไม่มา T^T

[aum_15597]

เรื่องนี้สุดยอดดด

[thevoshow]

ครบรอบอีกวันละ  อิอิ  รอปาจาอยู่ครับ

[Lilyrum]

อ่านรวดเดียวตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ขอบอกอย่างเดียวว่า ประทับใจมาก 

คนแต่งแต่งเรื่องนี้ได้ดีมากๆเลย เดี๋ยวเราจะไปบวกเป็ดให้นะคะ 

แล้วก็พิธีล้างอาถรรพ์  เลือดพุ่งจริงๆ

อยากให้มีแบบนี้บ่อยๆจังเลย 

[askmes]

มารออีกวันคร๊าบบบ

[FRODO]

ไปไหนจ๊ะ  คิดถึง รออยู่นะจ๊ะ

[loveview]

คิดถึงผู้แต่งและนิยายมากๆค่ะ แอบมาแว้บดูที่เวปเป็นประจำ(รู้สึกติดมากกกกก) วันนี้ก็มานั่งคอยค่ะ
รีบๆมานะคะ คิดถึงมากๆค่ะ

[qq_oo]

รออยู่จ้าาาาาา
เป็นกำลังใจให้คนเขียน

[A-ram 70]

อ่านแล้วชอบมากเลยเรื่องนี้ ลึกลับดี

รีบมาต่อเร็วๆนะครับ


เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ

[นายอ่ะอ๋า]

 

 

มาต่อให้ไว....รออ่านอยู่จ้า

อย่าปล่อยให้ค้าง......นานน้า 555555

 

[askmes]

มา รอ ร๊อ รอ อีกหนึ่งวัน  ^^

มาเร็วๆน๊าาา

คิดถึงๆ

[thevoshow]

ครบรอบอีกหนึ่งวัน  มารอปาจาครับ

[luxilove]

อ่านกันก่อน@@@

การทำหนังสือเรื่อง 'เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้'  ที่โพสฯ จบไปแล้วของพี่วี

ทางลักษ์และทีมงานได้นำกลับมาเริ่มทำเองแล้ว   เพราะฉะนั้นผู้ที่สนใจจองหนังสือ

เคยจองไว้กับทางเล้าฯ  และผู้ที่ไม่ทันจอง  อยากจะได้หนังสือไว้ด้วย  ให้ส่งเมลล์มาลงชื่อได้ที่

luxilove_19690 แอท hotmail ดอท com 

หลังจากติดเบนเนอร์แจ้งเปิดโอนเงินเมื่อไหร่  จะแจ้งให้ทราบอีกที  คาดว่า  ต้นเดือน พฤศจิกายนจะเรียบร้อยทุกอย่าง   

พลาดแล้วพลาดเลย   เพราะเรื่องนี้ไม่เน้นจำนวนผลิต   ทำครั้งเดียว  รอบเดียว  ไม่มีรีปริ๊น  ที่สำคัญไม่ต้อง

PM  ถามข้าพเจ้าหลังไมค์แล้วนะคะ   เชิญทุกท่านอ่านตรงนี้แล้วรบกวนท่านปฏิบัติตามด้วย

ข้าพเจ้าต้องกราบขอโทษที่ทำให้หลายท่านรอคอยหนังสือนาน  แต่ครั้งนี้ไม่ล้มเหลวแน่นอน 

หวังว่าการขออภัยมา  ณ  ที่นี้  จะแทนการขอโทษที่ล่าช้าไปมากมาย

Luk.






มนต์มาร
Part 14
แฟนปีศาจรูปงาม.
.
.
.
.
                         นาฬิกาบอกเวลาเกือบสิบโมง   พระลักษมณ์ยังนอนอุตุจุมปุกอยู่บนเตียงของปาจาไม่รู้เรื่องรู้ราว   

เจ้าของห้องล่องหนออกไปตั้งกะเจ็ดโมง   ยังมีน้ำใจบอกนมอ่อนทำอาหารพิเศษเตรียมบำรุงหน่วยสืบราชการลับที่เพิ่งเจอ

ของลับไซส์พิเศษจนนอนหมดสภาพไว้ให้อีกตะหาก

                        ที่พระลักษมณ์หลับเป็นตายก็เพราะว่า  ทั้งปาจาและธรรมตรัยไม่ได้บอกความจริงกับ

พระลักษมณ์ทั้งหมด   พิธีล้างอาถรรพ์มนต์มารในคืนพระจันทร์เต็มดวงผลลัพธ์ที่ตามมาอีกข้อคือ   หลังเสร็จกิจร่างแฝงปีศาจ

จะสดชื่นกระปรี่กระเปร่าเหมือนได้พลังทิพย์บำรุงกาย   ตรงข้ามร่างแฝงเทพจะหมดแรงเหมือนโดนสูบพลังมหาศาล   

ทั้งนี้เพราะพลังส่วนเทพจะชะล้างจิตมารให้ใสสะอาด  จึงทำให้สูญเสียพลังมากกว่าการร่วมรักแบบปกติ

                        ดังนั้นสภาพของสองคนหลังภารกิจจึงแตกต่างกันสิ้นเชิง ไม่ถึงห้านาทีปาจากระชุ่มกระชวย

แบกพระลักษมณ์เดินกลับห้องโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย   ในขณะที่อีกคนหลับคาหลังคนแบก  เค้าพาไปไหนไม่รู้เรื่อง

กระทั่งสายปานนี้ยังไม่รู้สึกตัวตื่นมาเลย

                       จนพระอาทิตย์ขึ้นสูงกลางศรีษะแล้วนั่นแหละ   แพรขนตายาวถึงเริ่มขยับยุกยิก   ก่อนจะค่อย

ปรือตาตื่นอย่างเพลียสุดๆ   ใบหน้าซีดเหมือนคนเพิ่งฟื้นไข้   พอจะขยับร่างกายกลับรู้สึกปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์   

กัดกรามกรอดสบถอยู่คนเดียว


                      “อูยแม่งเอร้ย!  ให้ได้อย่างนี้สิล่อซะปวดไปทั้งตัว  เฮ้อ!.”  ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด  ก่อนจะฝืน

ขยับยืดเส้นยืดสาย  อาศัยร่างกายที่แข็งแรงเคยผ่านการฝึกหนักมาไม่น้อย  ทำให้พระลักษมณ์สามารถลุกขึ้นยืนในที่สุด 

แม้จะรู้สึกทรมานบ้างแต่ก็พอทนได้ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป     

                     หลังยืดกล้ามเนื้อผ่อนคลายจนเริ่มดีขึ้นมากแล้ว   จึงใช้สายตาสำรวจไปทั่วห้อง   เพิ่งรู้ว่าไม่ได้อยู่

ในห้องปูนดิบไร้หน้าต่างเหมือนเช่นเคย  กลับเป็นห้องนอนกว้างเตียงบาหลีสี่เสามีผ้าระบายสีขาว   แถมเฟอร์นิเจอร์ตกแต่ง

ยังหรูหราคลาสสิคด้วยสไตล์เครื่องไม้สวยงามจนน่าทึ่ง   นี่คือห้องนอนในเรือนไทย  แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบว่าเป็นห้องใคร 

ก่อนจะเหลือบเห็นรูปเจ้าของห้องสวมเครื่องแบบตำรวจสากลดาวบนบ่าระดับพันตำรวจโทตั้งอยู่ตรงโต๊ะหัวเตียง   

ยศสูงเสียด้วยสิ


                     ชัดแจ้งแดงแจ๋ขนาดนี้   ไม่ต้องคิดให้เปลื้องสมองว่าเป็นห้องใคร   แต่ที่ยังสงสัยแอบตั้งคำถาม   

ทำไมปาจาถึงพามานอนในห้องเจ้าตัว  แถมยังไม่มีพันธนาการอีกตะหาก   หรือหลังเสร็จภารกิจระดับชาติแล้วยอม

ผ่อนปรนให้ด้วย   ความจริงพาไปนอนที่ห้องเดิมก็ได้นี่   เอาเหอะจะห้องไหนไม่สำคัญ   รู้แค่ว่าตอนนี้ท้องเริ่มประท้วงแล้ว 

มื้อเช้ามื้อเที่ยงรวบยอดเลยดีกว่า

                      ก้มสำรวจตัวเอง  สวมชุดนอนกางเกงผ้าฝ้ายเข้าชุดกับเสื้อแม้จะไซร้ใหญ่อยู่มากแต่ก็ไม่น่าเกลียด   

มั่นใจเต็มร้อยว่านี่คือชุดเจ้าของห้องที่เปลี่ยนให้ชัวร์   กะจะเปิดประตูออกไปพลันต้องหยุดเท้าไว้ฉับพลัน   เมื่อฉุกคิดขึ้นว่า

ไม่แน่เกิดใครเห็นตนออกจากห้องปาจา  แถมสวมชุดนอนเจ้าภาพอีก  จะตั้งคำถามและสงสัยกันมากแค่ไหน

                      เรื่องนี้ปาจากับธรรมตรัยแพร่งพรายใครบ้างยังไม่รู้   เท่าที่ฟังจากปาจา   มีแค่ธรรมตรัย  กายันต์และ

นมอ่อน  สิตากับหนูผาไม่ได้รู้เรื่องนี้รวมทั้งคนใช้ในบ้านและคนอื่นๆ เพราะงั้นไม่ประมาทดีกว่า   เจอคนเหล่านี้คงได้ตอบคำถาม

ชวนปวดหัวแน่ๆ  เอาเหอะรอเจ้าภาพก่อนค่อยว่ากันทีหลัง   


                     ไม่เสียเวลา  ถือโอกาสเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวซึ่งพับเรียงกันเป็นตับบนชั้น  เดินแอ๊บเนียน

แม้จะไม่คล่องปรื๋อเหมือนเคย   เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวรอไปพลางๆ ก่อน

                    พระลักษมณ์ใช้เวลาอาบน้ำ  ชำระร่างกายให้สดชื่นเกือบครึ่งชั่วโมง   ก่อนจะโผล่ออกมาด้วยสภาพ

ผมยังเปียกอยู่เลย   นุ่งกางเกงนอนตัวเดียวเปลือยช่วงบนอย่างเซ็กซี่เพราะรอยจูบคิสมาร์คจากบทรัก

อันเร่าร้อนสดๆ ซิงๆเมื่อคืนนี้   

                    พลันต้องหยุดยืนนิ่ง เมื่อสายตาสบเข้ากับเจ้าภาพซึ่งนั่งไขว้ห้างที่เก้าอี้รับรองมุมห้องจ้องอยู่ก่อนแล้ว

แม้ปีศาจรูปงามจะวางหน้านิ่งทำฟอร์มเหมือนเดิม  แต่สายตาไม่ได้ชวนหนาวอย่างที่เคยรู้สึก   ตรงข้ามระริกไหวพาให้คน

ที่เพิ่งโผล่หัวออกมาหน้าร้อนอย่างไม่มีเหตุผล  ต้องทำเป็นชวนคุยแก้อาการที่ว่าก่อนจะไปไม่เป็นเพราะอาการแปลกๆ

ที่เกิดขึ้น


                       “เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่   ทำไมไม่ขออนุญาตก่อน   เกิดผมโป๊ทุเรศลูกตาขึ้นมาโทษกันไม่ได้นะ”   

ไม่พูดยังดีกว่า   นึกได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว 


                      “นี่มันห้องผม  ต้องขออนุญาตด้วยหรือ  ความจริงผมเคาะประตูแล้วคุณคงไม่ได้ยิน  ทำไมครับ

โป๊ต่างกับที่คุณเปลือยช่วงบนตอนนี้เท่าไหร่กัน   นอกจากจะไม่ทุเรศแล้วน่ามองดีออก”  คำตอบของเจ้าภาพรูปหล่อที่สวนมา

พาเอาหน้าที่เริ่มร้อนทะลุองศาเดือดจนหูแดงแก้มแดงเก็บอาการไม่อยู่ไปเสียแล้ว


                     “อะไรอย่ามาหยอด   ไม่เข้ากับบุคลิกคุณซักนิด  ที่แน่ๆ ไม่เหมาะใช้กับผมอย่างแรง   ผมไม่ใช่สาวๆ

ไม่ชอบให้หยอด  ทราบว่าคุ้มดงพญาไม่ได้ขายขนมครกสักหน่อย”  พระลักษมณ์โต้กลับน้ำขุ่นๆ  นึกคำพูดไม่ออก 

ที่ทำไปทั้งหมดแค่หาเกราะกำบังตัว   เพราะใจไม่รักดีดันรัวกระหน่ำกลัวคนตรงหน้าจะได้ยิน

                    นอกจากเจ้าคุ้มรูปงามปีศาจหน้าตายจะไม่สะทกสะท้านแล้ว  เจ้าตัวยังลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 

ก้าวอย่างมั่นคงเข้ามาจนใกล้ร่างโปร่งที่พยายามไม่สบตาด้วย   ถือโอกาสฉวยผ้าเช็ดตัวที่เตรียมจะเช็ดผม  ไปโยนใส่ตระกร้า

ในห้องน้ำหน้าตาเฉย   พร้อมกับเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดกางเกงสามส่วนแบบยางยืดแถมผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวติดมือมาด้วย   

                    ก่อนจะดันหลังพระลักษมณ์ที่มองการกระทำของปาจาอย่างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างให้นั่งเก้าอี้   

เสร็จแล้วเจ้าตัวก็อ้อมไปด้านหลัง  ค่อยบรรจงเช็ดผมให้อย่างเบามือ  พาเอาพระลักษมณ์ซึ่งปั้นหน้าไม่ถูกเป็นทุนอยู่แล้ว   

ยิ่งแดงแปร๊ดเข้าไปใหญ่   ปากเจ้ากรรมกับคำพูดมากมายหายหมด   ปล่อยให้ปาจายืนเช็ดผมให้ยังกะหุ่นขี้ผึ้งซะงั้น 

                   ทั้งคนเช็ดและคนยอมให้ทำไม่มีใครพูดสักคำ   บรรยากาศเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง   

แม้จะอยู่กันเงียบๆ  แต่ความรู้สึกที่ถ่ายทอดผ่านการเทคแคร์ของปาจาถึงแม้แค่การเช็ดผมก็เถอะ   เจ้าคุ้มรูปงามไม่เคยทำ

ให้ใครมาก่อนนอกจากหนูผาลูกสาวตัวน้อยเท่านั้น

                   และคนที่นั่งเป็นหุ่นให้เช็ดอยู่หละ    ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มโลดโผนอยู่กับอาชีพเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย

ยังไม่เคยมีใครใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัวมาก่อนด้วยซ้ำ  คำตอบคงมีในใจของทั้งสองนั่นแหละ อยู่ที่ว่าจะค้นหามันต่อหรือไม่

                   กระทั่งผมที่หมาดแห้ง   ทรงรากไทรทำให้หัวทุยสวยของพระลักษมณ์ขับหน้าใสจนคนมอง

ยากที่จะละสายตาได้    ปาจายื่นเสื้อยืดกับกางเกงให้พระลักษมณ์  พร้อมพูดขึ้นว่า


                  “เปลี่ยนซะ  แล้วไปกินข้าวกับผม”   ง่ายๆ สั้นๆ  ได้ใจความ   แต่ร่างโปร่งยังมีคำถามกลับ
 

                  “เลยเที่ยงจวนบ่ายแล้ว  อาหารคุ้มดงพญาขึ้นโต๊ะต้องตรงเวลาไม่ใช่?”  แม้ท้องคนถามจะหิว

จนกินช้างได้ทั้งตัว   ยังอดเหน็บเจ้าคุ้มหน้าคมจนได้   


                 “หึหึ!  ไม่ผิดอาหารเที่ยงของคุ้มดงพญาเลยเวลาไปแล้ว   ผมชวนคุณทานกับผมไม่ได้บอกให้

ตั้งโต๊ะสักหน่อย   ผมให้คนจัดในไร่ไว้แล้ว  เดี๋ยวพาไป”   พูดจบพยักหน้าให้พระลักษมณ์เปลี่ยนเสื้อผ้า   แต่คนรับสาร

กลับนั่งมึนไม่ขยับ  จนต้องสะกิดด้วยคำพูดอีกครั้ง


                “หรือไม่ไปดี  เรามาทำอย่างอื่นแทนเห็นคุณในชุดนี้ทำให้ผมอยากจะ....”   ไม่อยากเชื่อ

เจ้าคุ้มรูปหล่อหน้าตาย  กลับส่งสายตาวิบวับยกยิ้มหื่นแทนคำพูดที่ละไว้   พาเอาพระลักษมณ์นึกอยากโดดถีบเข้าให้ 

หมั่นไส้ท่าทางไม่ชินตาของปาจาจนรู้สึกขัดลูกตาพิลึก 


              “พอๆ คุณจา   เปลี่ยนก็เปลี่ยนขอร้องช่วยหยุดพฤติกรรมที่ผมไม่คุ้นทีเหอะ   เห็นแล้วขนลุกพิลึก” 

แม้ปากจะพูดแต่หน้ากลับแดงเหมือนเลือดมารวมอยู่จุดเดียว   ปาจากลั้นขำท่าทางของพระลักษมณ์ก่อนจะพูดกวนมาอีกว่า


              “แค่ขนลุกอย่างเดียว   แน่ใจอย่างอื่นไม่ลุกตามด้วย”   พระลักษมณ์อ้าปากค้างหน้าเหวอเพราะคำพูด

ที่ไม่คิดว่าปาจาจะกล้าให้หลุดปาก    ท่าทางที่แสดงออกทำให้ความพยายามกลั้นขำของเจ้าคุ้มหมดลงในที่สุด   

ต้องหลุดหัวเราะจนได้


              “หึหึหึ!  ไม่ต้องทำหน้าสุขสมขนาดนั้น   เห็นแล้วไม่ได้เร้าอารมณ์ให้ผมคึกเลย  ตรงข้ามคุณเหมาะไปเล่น

ตลกใบ้มากกว่า ชวนขำได้โดยไม่ต้องพูด ฮ่าๆๆ!!”  จบประโยคสุดท้าย  ยิ้มกว้างหัวเราะร่าที่เห็นพระลักษมณ์หน้าเขียวหน้าแดง

ตาโตวาวดุเพื่อขู่ปาจาให้หยุด   แต่กลับจี้ต่อมขำจนคนมองหัวเราะน้ำตาเล็ด   ไม่นึกมาก่อนว่านานแค่ไหนแล้วที่ตน

ได้ปลดปล่อยหัวเราะแบบนี้ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ   ร่างโปร่งที่อยู่ตรงหน้าแทบไม่ต้องทำอะไรเลย  กลับทำให้ตนทั้งขำทั้งตลก 

จนกลั้นไว้ไม่อยู่ถึงกลับหัวเราะน้ำตาเล็ด


                 “เอร้ย!  ถ้าไม่หยุดผมถีบคุณจริงๆ  บ้าชะมัด!  ประสาทหรือเปล่าเส้นตื้นยังกะคนปัญญาอ่อน”   

พระลักษมณ์อดไม่ได้ว้ากใส่ด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่เห็นปีศาจรูปหล่อ  หัวเราะขบขันใส่ตน 


                “คนปัญญาอ่อนเส้นตื้นทุกคนเลยหรือ  ทฤษฎีไหนของคุณเพิ่งเคยได้ยิน   ออทิสติกบางคนต่อให้

เล่นตลกให้ดู  เค้ายังไม่ยอมหัวเราะด้วยซ้ำ   ผมว่าคุณเปรียบเทียบไม่ตรงความจริง   เสียชื่อหน่วยพิเศษหมด”  บทจะวิชาการ

พ่อก็มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย   พระลักษมณ์กัดปากแน่นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับเสื้อยืดกางเกงสามส่วนนั่นแหละ   

ขืนอยู่ต่อไม่ใครก็ใครคงได้เจ็บตัวกันไปข้าง   


                ให้ตายไม่อยากเชื่อว่าหลังพิธีล้างอาถรรพ์   มนต์ปีศาจจะเปลี่ยนเจ้าคุ้มน้ำแข็งให้กลายเป็นคน

กวนประสาทได้ขนาดนี้  วาจาที่พ่นจากปากพาเอาพระลักษมณ์ใบ้แดกอีกตะหาก   เจ็บใจชะมัดโต้กลับไม่ได้สักแต้ม






ต่อด้านล่าง   

[luxilove]

-  2  -




                     อาหารเช้ารวบมื้อเที่ยงของพระลักษมณ์   มีคนทานร่วมคือปีศาจรูปงาม  ถูกเตรียมไว้ใต้ต้นหูกวาง

ขนาดใหญ่แผ่กิ่งก้านบังแดดจนร่มรื่น ที่น่าทึ่งมีเพียงต้นเดียวขึ้นโดดเดี่ยวอยู่บนเนินเขาซึ่งแวดล้อมไปด้วยทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตา

เป็นทุ่งโล่งไว้สำหรับเลี้ยงวัวนม   เสริมบรรยากาศด้วยลมโชยต่อเนื่องไม่ขาดสาย   เหมือนทุ่งกว้างในหนังคาวบอย 

ตอนพระนางแอบพลอดรักกันใต้ต้นไม้เป๊ะ

                     พระลักษมณ์คิดถึงตรงนี้หูแดงหน้าแดงเถือก  ต้องรีบดึงความคิดกลับให้ไวสลัดความคิดเดิมให้หลุด 

อาศัยมองเสื่อผืนใหญ่ปูทับด้วยพรมเปอร์เชียหนานุ่มสีน้ำตาลอ่อน   มีโต๊ะไม้แบบนั่งพื้นพร้อมเบาะผ้าสีส้มวางตรงข้ามกัน   

บนโต๊ะประกอบด้วยอาหารสำหรับสี่ห้าคนทาน   

                    แกงส้มดอกแคกุ้งสด    ไข่ยัดไส้    เสือร้องไห้    ผัดเห็ดเข็มทองแครอท   ไก่ดำตุ๋นยาจีน   

ข้าวสวยร้อนๆ    สละลอยแก้ว      โกโก้เย็น ฯลฯ

                    รายการอาหารที่ว่าตกแต่งสวยงามยังกะภัตตาคารชั้นยอด   น่ากินจน   พระลักษมณ์อดกลืนน้ำลาย

ลงกระเดือกไม่ได้   ปาจาเห็นท่าทางหิวจนออกอาการของพระลักษมณ์จึงพูดขึ้นว่า


                   “ให้เกียรติทานกลางวันกับผมนะผู้กองหน่วยพิเศษ  วิษณุทรงพล”   ที่ปาจาพูดมา  ถูกต้องทั้งตำแหน่ง

และรหัสส่วนตัวของพระลักษมณ์  วิษณุทรงพล (พระนารายณ์หรือพระวิษณุคือองค์เดียวกันแล้วแต่จะใช้เรียก) 

ทำให้พระลักษมณ์เลิกคิ้วมองปาจานิ่งแทนคำถาม  แต่ปาจายิ้มอย่างหล่อแสดงความจริงใจ  ก่อนจะผายมือเชิญให้ลงนั่ง   

                   เมื่อพระลักษมณ์ยอมนั่งลงเรียบร้อยแล้ว   ปาจาก็นั่งตามพร้อมหยิบผ้าเช็ดปากคลี่ส่งให้พระลักษมณ์

ปูรองบนตัก  บริการยิ่งกว่าแขกวีไอพี   ทำเอาคนถูกบริการปั้นหน้าไม่ถูก   ต้องตั้งคำถามหาเรื่องชวนคุยก่อนจะเขินจนลืมหิว


                   “คุณสืบข้อมูลส่วนตัวผมสินะ    ไม่อยากเชื่อว่าข้อมูลลับเฉพาะของผมซึ่งเป็นสิ่งต้องห้ามและไม่มี

บุคคลภายนอกทำสำเร็จมาก่อน  จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป”   พระลักษมณ์พูดพร้อมกับจ้องปาจานิ่งรอฟังคำตอบ 

แต่เจ้าคุ้มรูปงามกลับยิ้มเสน่ห์ส่งมาแทน  แถมตอบไม่ตรงคำถามอีก


                   “คุณอยากรู้อะไร  เรามีเวลาคุยกันอีกนาน  แต่ตอนนี้ผมหิวแล้วลงมือทานก่อนเถอะ  อาหารไม่ร้อน

ไม่อร่อยนะ”  พูดจบ  บริการตักข้าวสวยร้อนๆ ในโถใส่จานให้ตะหาก   พระลักษมณ์เลยต้องลงมือทานไม่ลีลาท่ามากแล้ว 

เพราะตนก็หิวเหมือนกัน   อาหารมื้อนี้ได้ทั้งบรรยากาศ  สถานที่  และรสชาติ   ทำให้ทั้งสองคนเจริญอาหารอย่างไม่น่าเชื่อ   

ไม่ถึงสิบนาทีทุกอย่างแทบเกลี้ยง   ก่อนจะยกน้ำเปล่าดื่มปิดท้าย  แล้วค่อยล้างปากด้วยโกโก้เย็นอีกคนละแก้ว   

                   เมื่ออิ่มท้องเป็นที่เรียบร้อย  พระลักษมณ์ทวงสัญญาที่ปาจารับปากไว้   ถามขึ้นทันที


               “เอาหละ  ผมขอคำตอบก่อนหน้าด้วย   เล่ามาทุกเรื่องห้ามปิดบังเด็ดขาด”   พระลักษมณ์พูดจบ 

ปาจาส่งยิ้มให้อีกพักนี้คนหน้าตายแจกยิ้มพร่ำเพรื่อ   ในขณะที่พระลักษมณ์คนเคยยิ้มง่ายครื้นเครงเป็นนิสัย 

กลับหน้าแดงแทนหน้าระรื่นอย่างเคย   ตาลปัตรกลับกันไปหมด


                “อืม..ผมให้สายงานเก่าที่อังกฤษสืบให้  ผมรู้ประวัติคุณตั้งแต่เกิดยันปัจจุบัน   พ่อแม่พี่น้องญาติโกโหติกา

รู้หมดแล้ว  พอใจในคำตอบหรือยัง?”  ปาจาถามพระลักษมณ์กลับ


                “ยัง  ผมอยากรู้คุณทำเพื่อ  ในเมื่อผมทำในสิ่งที่คุณต้องการแล้วนี่  ถึงเวลาที่ผมตะหากที่ต้องให้คุณ

ร่วมมือจับฆาตกรเพื่อปิดคดีที่ผมสืบ”  พระลักษมณ์บอกข้อเรียกร้องแต่กลับได้ฟังสิ่งอื่นแทน


               “ผมต้องรู้จักครอบครัวแฟนเอาไว้  ส่วนเรื่องฆาตกรถึงคุณไม่บอกผมก็เตรียมจัดการอยู่แล้ว  รอกายันต์ล้าง

อาถรรพ์และผมมีอาวุธทำลายมันเสียก่อนผมจัดการแน่  คุณลืมไปแล้วสิว่ามันฆ่าคนบริสุทธิ์ในคุ้มของผมไปถึงหกคน”   

ไอ้ที่พูดมาตั้งแต่ต้นจนจบ  แม้จะเนียนแต่พระลักษมณ์ก็ยังไม่เคลียร์ประโยคแรก   ครอบครัวของแฟน  ตรงนี่แหละที่สะดุดหู

จนอดไม่ได้ย้ำถามอีกครั้ง


               “ไอ้เรื่องฆาตกรผมเคลียร์ตามที่บอก แต่ที่คาใจคุณอยากรู้จักครอบครัวแฟนตัวเองนี่สิ เกี่ยวไรกะเรื่อง

ที่เราคุยกัน แฟนคุณมาเกี่ยวไรด้วยผมงง?”  ปาจาแทบจะหลุดขำอีกรอบ  กับหน้างงจนน่าฟัดของพระลักษมณ์

ที่แสดงออกไม่ปิดบัง   


               “หึหึ!  ผมคงพูดไม่เคลียร์รอบนี้เอาชัดๆ เนอะ  ที่ผมแอบสืบประวัติคุณทั้งหมด  เพราะผมต้องทำ

และสมควรทำเป็นอย่างยิ่ง  เมื่อต้องไปขอลูกชายเค้ามาเป็นแฟน  ไม่รู้ตื้นลึกไรเลยคงโดนปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก 

นั้นคือเหตุผลไม่ใช่เรื่องเลวร้ายคุณสบายใจได้เลย” ปาจาพูดหน้าระรื่น แต่คนฟังพอเข้าใจความหมาย

เหมือนคนขี้ไม่ออกไปซะงั้น  ก่อนจะเก็กเสียงเข้มใส่เจ้าคุ้มรูปหล่อที่ลันล้าจนน่าถีบกลับไปทันทีว่า


               “คุณคิดบ้าไรเนี่ย!   ผมไปตกปากรับคำคุณเมื่อไหร่อย่ามั่วนิ่ม ห้ามทำอย่างที่พูดเป็นอันขาด

ไม่งั้นเจอดีแน่”   แม้จะขู่แต่ปาจาหากลัวไม่   ยังอมยิ้มพูดต่ออีกว่า


               “คุณไม่ได้แค่ตกปากรับคำผมหรอก   แต่คุณตกเป็นของผมแล้วตะหาก   อีกอย่างที่ไม่ได้บอก

ผมเป็นคนหวงของด้วยสิ   นับประสาอะไรกับคุณที่ไม่ใช่สิ่งของแต่เป็นคนรักของผม  ทำไมผมจะใช้สิทธิ์อันพึงมี

ไปขอพ่อตาไม่ได้เล่าครับ”   ตอนนี้พระลักษมณ์โกรธจริงด้วย  จากแค่กรึ่มๆ ถึงกับลุกพรวดยืนค้ำหัวคนพูด

ขบกรามกรอดกำมือแน่น  แล้วตวาดลั่นทุ่งใส่หน้าปาจาอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ออกไปทันที


                “คุณจา!!  อย่ามางี่เง่ามัดมือชกผมนะ  ขอเตือนไว้ก่อน  คุณจะนึกสนุกอะไรก็ตาม   แต่เรื่องนี้

อย่ามาล้อเล่นเป็นอันขาด”  ให้ตายสิ! พูดมาได้ไม่ทุกข์ร้อนสักนิด  หน้าระรื่นมีความสุขมากมาย  แต่พระลักษมณ์ขนหัวลุกเด่   

ขืนหัวหน้ารู้ว่าลูกชายมาปฏิบัติงานครั้งนี้ได้ผัวเข้าบ้านเป็นของแถม  รับรองได้หัวร้างข้างแตกแน่ 

ดีไม่ดีหามส่งโรงบาลกันเลยเชียวหละ   


                 “ผมไม่ได้เล่นผมพูดจริงทำจริง   เสร็จเรื่องฆาตกรแล้วผมจะไปพบพ่อคุณกราบขอขมาท่าน

เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ท่านรับรู้โดยไม่ปิดบัง   ผมตั้งใจไม่ได้พูดเล่น”  คราวนี้พระลักษมณ์ไปไม่ถูก  เมื่อปาจา

ลุกขึ้นยืนประจันหน้า  ร่างสูงใหญ่ข่มจนพระลักษมณ์ที่คิดว่าตนไม่เคยกลัว  ยังรู้สึกเกรงท่าทางจริงจังของปาจา

ที่จ้องตานิ่งยืนยันคำพูดหนักแน่น


                     “คุณทำอย่างนี้เหมือนแบล๊กเมล์ผมชัดๆ  คิดจะเอาเรื่องที่ผมช่วยคุณมาเป็นข้ออ้างแล้วละก็ 

อย่าหวังว่าผมจะยอมเป็นอันขาด    คนอย่างผมไม่ชอบวิธีการที่คุณทำสักนิดไม่องอาจเปิดเผย  อาศัยความได้เปรียบเข้าว่า 

บอกตรงๆ ต่อให้ผมเสียชื่อก็ไม่มีทางก้มหัวให้คุณ”  พระลักษมณ์ยืดอกขึ้นพูดกระแทกใส่หน้าปาจาอย่างไม่ยอมแพ้   


                     “ผมไม่เคยคิดจะเบล็คเมล์หรือมัดมือชกคุณแม้แต่น้อย   หากคุณไม่ด่วนใจร้อนขึ้นก่อน   

ผมกะทำให้ถูกวิธีอยู่แล้ว”  ปาจายังใจเย็นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนิ่ง  ไม่ได้ตอบโต้พระลักษมณ์ด้วยความรุนแรง

เหมือนคนร่างโปร่งทำ  ถ้าเป็นคนอื่นสาบานได้ไม่มีทางตะคอกใส่หน้าปาจาแล้วยังยืนอยู่ได้หรอก   

เก็บศพส่งตั้งแต่ประโยคแรกที่เริ่มแล้ว


                     “ฟังผมนะคุณจา   สมมติผมมีใจให้คุณจริงผมก็ทำใจรับวิธีการที่คุณทำไม่ได้  มีอย่างทีไหน

ตบหัวแล้วลูบหลัง   คุณมีอะไรมายืนยันว่าไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น   หากผมไม่ได้รู้ความจริงจากปากคุณเสียก่อน 

ผมคงเป็นไอ้โง่สักตัวที่โดนคุณปั่นหัวเล่น   คนที่จะเป็นแฟนกันอย่างน้อยมันต้องรู้สึกรักกัน  ไม่ใช่คิดตื้นๆ แบบคุณ   

                      นี่อะไร  คุณเล่นไม่ถามผมสักคำวางแผนเสร็จสรรพ สำคัญตัวคุณเองเหอะรักผมเข้าหรือไง

ถึงกล้าพูดแบบนี้   เคยบอกผมเหรอว่าคุณรักผม  นึกเองเอ่อเองไม่เรียกเบล็คเมล์จะให้เรียกว่าอะไร  หรือต้องบอกเผด็จการ 

ไม่ว่าจะมารูปแบบไหน   ขอโทษใช้กับผมไม่ได้ลืมไปได้เลย”  พระลักษมณ์ควบคุมอารมณ์ลงมาก   ก่อนจะพูดยาวเหยียด

เตือนสติปาจาให้ได้คิด   ตรงข้ามเจ้าคุ้มรูปงามกลับยืนสองมือล้วงกระเป๋าฟังซะนิ่ง  ไม่โต้แย้งจนพระลักษมณ์พูดจบ 

ถึงได้พูดขึ้นบ้าง


                   “ฟังนะ  คุณดูบรรยากาศทานข้าวมื้อนี้เหมือนออกเดทหรือเปล่า   นั่นคือความตั้งใจแรกของผม   

อย่างพวกเราต้องให้พูดด้วยเหรอว่าผมขอคุณเดท   ถ้าคุณต้องการอย่างนั้นผมว่าไม่เข้ากับคุณสักหน่อย  ความจริงแล้ว

ผมมีคำพูดที่ดีกว่าการขอเดท   กะทานข้าวเสร็จผมถึงจะบอก  แต่คุณดันโวยวายขึ้นมาก่อน  คุณตะหาก

ที่คิดเองเออเองเสร็จสรรพ   ผมไม่ใช่เด็กถึงได้ไม่คิดก่อนทำ  เพราะงั้นฟังให้ดีนะพระลักษมณ์”  พูดจบปาจาคุกเข่าลง

ทั้งสองข้าง  ใช้การยืนเข่าแทนแล้วแหงนหน้าสบตาพระลักษมณ์   สีหน้าท่าทางแววตาที่ถ่ายทอดออกมาพาเอาพระลักษมณ์

รู้ทันทีว่าต่อจากนี้ปาจากำลังตั้งใจจะทำอะไร   


                      ใจเต้นรัวกระหน่ำอย่างกะกองเพล  ไม่คิดว่าเข่าทองคำของลูกผู้ชายที่น้อยคนจะยอมคุกลงให้ใคร   

ยิ่งปาจาเจ้าคุ้มผู้หยิ่งยโสทรนงยังกะอะไรดี  จะยอมคุกเข่าลงตรงหน้าตน  ปากกำลังจะเอ่ยห้ามแต่คงไม่ทันซะแล้ว   

วาจาที่ไม่คิดว่าสมควรได้ยินเปล่งออกจากปากหนาของคนรูปหล่อหน้าคมเข้มเสียแล้ว




ต่อด้านล่าง

[luxilove]

-  3  -




               “พระลักษมณ์ผมรักคุณ  เป็นแฟนผมนะ” พระลักษมณ์อึ้งเหมือนโดนสะกดไปแล้วจริงๆ  นี่มากเกินไป

ให้ตายเถอะในหัวตีกันวุ่นไปหมด   คนที่คุกเข่าไม่ยอมเสียเวลารอคำตอบ   ถือโอกาสล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกล่องไม้

ขนาดเล็กเปิดฝาหยิบเอาแหวนทองคำขาวกลมเกลี้ยง  แต่มีลวดลายสลักไว้รอบวงเป็นอักขระขอมโบราณที่ไม่สามารถ

รู้ความหมายออกมา 

                 ก่อนจะฉวยมือซ้ายพระลักษมณ์ซึ่งยืนเป็นหุ่นไปแล้ว จับสวมเข้ากับนิ้วนางอย่างพอเหมาะพอดี

แบบไม่ต้องวัดนิ้วกันเลย   พระลักษมณ์จึงหายมึนกะพริบตาก้มมองนิ้วที่สวมแหวนก่อนจะมองหน้าปาจากำลังจะ

อ้าปากปฏิเสธ  แต่ปาจาชิงลุกขึ้นสวมกอดแล้วกระซิบใส่หูด้วยเสียงทุ้มนุ่ม


                 “คุณไม่ต้องปฏิเสธผมหรอกพระลักษมณ์  อย่าเอาทิฐิเป็นที่ตั้ง   ผมรู้ว่าหัวใจคุณเป็นของผม   

ตั้งแต่ผมจำความได้ปู่ซึ่งเป็นร่างมารบอกผมเสมอก่อนจะตัดสินใจยกแหวนวงนี้ให้  มันอยู่กับผมมายี่สิบห้าปีอักขระขอม

บนตัวแหวนสามารถป้องกันมนต์มืดได้   คุณจะปลอดภัยจากไสยศาสตร์มนต์ดำตราบใดที่สวมแหวนนี้ไว้กับตัว 

เพราะงั้นนอกจากเป็นแหวนแทนใจแล้ว  ผมห้ามคุณถอดออกเด็ดขาดรับปากผมนะ

                  คุณเป็นของผมแล้วพระลักษมณ์   เราถูกส่งมาเป็นของกันและกัน   ทั้งคุณและผมไม่สามารถ

รักใครได้อีก  เชื่อเถอะว่าเมื่อผมได้พบและพูดคุยกับพ่อคุณ  ท่านจะไม่ปฏิเสธเรื่องของเรา   ดังนั้นเลิกต่อต้านผม

อย่าฝืนใจตัวเอง   เพราะมันไม่เกิดผลดีกับเราทั้งคู่”  ปาจาพูดในขณะที่ยืนสวมกอดพระลักษมณ์แน่น   

ทำให้ร่างโปร่งที่ได้ยินทุกถ้อยคำในโสตประสาท   ไม่มีคำพูดต่อต้านแม้แต่แรงขืนกายหนีก็ยังไม่มีเลย   

                  ก่อนปากหนาจะกดจูบลงบนปากบาง   อ้อยอิ่งอ่อนโยนเรียกร้องให้พระลักษมณ์เปิดปากให้ลิ้นชื้น

แทรกเข้าไปชิมความหวานในที่สุด  พระลักษมณ์ปล่อยให้จูบดูดดื่มวาบหวามชักนำโดยไม่ต่อต้าน   พริ้มตาหลับ

ปล่อยสมองขาวโพลนไปตามอารมณ์   ไม่รู้ว่านั่นคือการตอบรับเป็นแฟนโดยไม่รู้ตัว

                  นั่นสินะ  คนเราบางครั้งปากอย่างใจอย่าง  ทางที่ดีอย่าคิดเยอะ  เรื่องบางอย่างใช้ความรู้สึกก็พอ   

มันคือคำตอบในตัวอยู่แล้ว....จูบหวานกลางทุ่งกว้าง  ช่างได้บรรยากาศหวามไหวในอารมณ์ยิ่งนัก....?????????????





ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ส่งกำลังใจกดเป็ดให้ข้าพเจ้า     

ขอบคุณปาจา  ที่ทำให้ข้าพเจ้ายิ้มไม่หุบจนมาต่อนิยายให้ทุกท่านได้อ่าน

ขอบคุณที่คอยติดตามทวงถามอย่างไม่ห่างหาย 

ขอบคุณที่ร่วมกันรีไพฯ  และกดคะแนนบวกให้ตลอดมา

หวังว่าพวกท่านจะส่งกำลังใจให้ข้าพเจ้าเช่นนี้ตลอดไป

Luk.

[u_cosmos]

แปะก่อนอ่าน^^

จบตอนด้วยอารมณ์นี้สินะ >>>> 
บอกแล้วว่าพระลักษมณ์มาจากหน่วยสวาท ><

อ่านตอนนี้แล้วปาจาดูน่า-รักขึ้นตั้งเยอะ
มาดเจ้าคุ้มน้ำแข็งเย็นชาน่ากลัวหายไปเยอะเลย ชอบค่ะ
อ่อนโยนแบบนี้มีแต่กับคนพิเศษล่ะสิ ^^
ลุ้นให้กายันต์หายไวๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ 

เห็นคำผิดด้วย ^^  ช่วยแก้นะคะ

-1-
   ไซร้พิเศษ  >>  ไซส์
   ปาจากับธรรมตรัยเพ่งพรายใครบ้างยังไม่รู้   >>  แพร่งพราย
   แม้จะไม่คล่องปรือเหมือนเคย  >>  คล่องปรื๋อ
   เพราะรอยจูบคริสมาร์ก   >>  คิสมาร์ค
   ยิ่งแดงแปร๋ดเข้าไปใหญ่    >>  แดงแปร๊ด
   แทนคำพูดทีละไว้    >>  ที่
   พระลักษมณ์อ้าปากค้างหน้าเหว่อ   >>  หน้าเหวอ
   พระลักษมณ์อดไม่ได้ว๊ากใส่ด้วยอารมณ์หงุดหงิด   >>  ว้าก

-2-
   พระนางแอบพรอดรักกันใต้ต้นไม้แป๊ะ    >>  พลอดรัก
   ไข่หยัดไส้     >>  ไข่ยัดไส้
   คนหน้าตายแจกยิ้มพร่ำเพรือ    >>  พร่ำเพรื่อ
   กับหน้าแดงแทนหน้าระรื่นอย่างเคย    >>  กลับ
   ใส่เจ้าคุ้มรูปหล่อที่ลันล๊า    >>  ลันล้า
   จนหน้าถีบกลับไปทันทีว่า   >>  น่าถีบ
   ทำไมผมจะใช่สิทธิ์อันพึงมี    >>  ใช้
   จากแค่กรึ่มๆ ถึงกลับลุกพรวด   >>   กับ
   คุณทำอย่างนี้เหมือนเบล็คเมล์ผมชัดๆ คิดจะเอาเรื่องที่ผมช่วยคุณมาเป็นข้ออ้างแล้วหละก็ >> แบล๊กเมล์, แล้วละก็  (คำว่าแบล๊ก อ้างจากคำว่าแบล๊กลิสต์น่ะค่ะ

-3-
   ระลักษมณ์อึ้งเหมือนโดนสะกดไปแล้วจริงๆ  >>   พระลักษมณ์
   แต่มีลวดลายสลักไว้ลอบวง  >>   รอบวง
   จูบดูดดื่มหวาบหวามชักนำโดยไม่ต่อต้าน  >>  วาบหวาม
   คนเราบ้างครั้งปากอย่างใจอย่าง  >>   บางครั้ง

[MiSS-U]

  เค้าเป็นแฟนกันแล้ว  ดีจัง เขินแทนพระลักษณ์จัง

ปล.+1และเป็ดให้คุณลักษณ์นะคะ เดี๋ยวจะไปสั่งจองหนังสือทางเมล์

[มะมะมะหมิว]

 
เขินนนนนนน >////<

[chinminho]

ขอกันแล้ว กริ๊ดดดดดดดดดดดด

[Beerkuran]

หวานมาก คลายเครียดหลังสอบเสร็จ

มีความสุขจัง

[question09]

ใช้ความรู้สึกก้อพอ...อิอิ

[reborn23]

 
โดนรวบหัวรวบหางเป็นของกันและกันเสียแล้ว พระลักษณ์ อิอิ
 

[chompoonut139]

หวานได้อีก  5555

[agava1313]

กรี๊ด...ค่า.น่ารักกันจริง

[indy❣zaka]

แวะมาช่วยพระลักษณ์เขิลลลล 

[harumi]

 

[coon_all]

มาแบบหวานๆ
อ่านฉากนี้แล้วหน้าบานมาก (ยิ้มไม่หุบ) 555
รอตอนต่อไปนะคะ

[a_om]

รักกันๆๆๆ

[Piaanie]

โอวววว มาไว จัดไว เลยคุณจา ว๊าวๆๆ

[fOnfOn :D]

หวานมากกกกกกกกกกกกกกกก

มดเต็มคุ้มแล้วมั๊งคะนั้น