ขอบคุณทุกกำลังใจที่มาติดตามเรื่องนี้กัน เรื่องนี้เป็นหนึ่งในชีรีย์ปรัชญาช่างกลของเท็นที่จัดอยู่ในอันดับต้นๆๆๆ อ่ะ มีหลายรสชาติ (นิยายนะไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยว :เตะ1: นี่แน่คนโพสต์พูดไม่รู้เรื่อง 5555) เออ 
สรุปว่าสนุกอ่ะ มาติดตามกันได้ไม่ผิดหวังจ้า ความเดิมตอนที่แล้ว
ยิ้มแบบที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างคุณปูจะยิ้มได้..........ยิ้มอย่างสดชื่น....
คนเรามองซองมาม่าก็ยิ้มได้ขนาดนี้เลยเหรอ.....แถมซ้ำ....พอยิ้มแบบนี้...ยังไม่เหมือนคุณปู ที่ชอบหาเรื่องใคร ๆ
มันดูอ่อนโยนจริงใจ.....ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณปูจะยิ้มแบบนี้เป็น
ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่ยืนยิ้มและเหม่อมองสายฝนที่ยังคงซัดกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา
น้ำฝนขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนที่ยืนอยู่อีกมุม กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
คุณปูเวลายิ้มก็น่ารักดีอยู่แล้ว จะหุบยิ้ม กลับมาทำหน้าบึ้งเหมือนเดิมทำไม
ทั้งที่เวลายิ้มแบบนั้น ก็ดูดี ดูน่ารัก ไม่เหมือนคุณปูที่ชอบหาเรื่อง
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าจะหุบยิ้มทำไม
น่ารักมากขนาดนั้นแท้ ๆ
รู้ตัวบ้างมั้ยล่ะนั่น ว่าตัวเองยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างนั้นก็เป็น ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน วันฝนตก เหมือนจะเป็นไข้เลยว่ะ....อย่านะกู...เป็นตอนนี้ซวยแน่...ขืนเป็นไข้ตอนนี้ ตายหยั่งเขียด
เสือกมาเป็นตอนจนสุด ๆ อีกนี่ตายเลยนะ เอ้อแล้วที่บ้านมียาเหลือหรือเปล่าวะ ตอนนั้นเห็นมีอยู่
คงไม่เป็นไรมั้ง....
ไอ้ปู หนุ่มอันธพาล คิดนั่นคิดนี่ คิดมากไปเรื่อย แล้วก็ยืนมองสายฝนที่ยังไม่หยุดตก พร้อมกับอาการจามอีกหลาย ๆ ครั้ง........อย่านะเว้ย เป็นไข้ไม่ได้นะเว้ย...ถ้าเป็นนี่เสร็จแน่ คงได้กินน้ำแทนข้าวกันล่ะคราวนี้
“ฮัดชิ่ว....”
เสียงจามมาพร้อมกับที่น้ำฝนต้องหันหน้ากลับไปมองอีกหลายครั้ง
จามเป็นด้วยเหรอ สงสัยแพ้ละอองฝนล่ะมั้ง อยู่ในมุมดีกว่า อย่ายุ่งด้วยเลย แม้หนุ่มร่างใหญ่จะทำตัวแฝงเร้นในมุมของตัวเอง แต่ก็ไม่พ้นสายตาของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่ง
“โอ้ววววววววววววว หนูน้ำฝน....เป็นไงจ๊ะ....หลบฝนเหมือนกันเหรอมึง....มานี่เด่ะ...กูล่ะคิดทึ้งคิดถึงมึงนะไอ้เหี้ยฝน.....500 เด่ะ....ค่าความคิดถึง....ไม่ให้กูวันนี้มึงตายแน่ไอ้ฝน”
ทางเลือกสุดท้าย ที่ปิ๊งขึ้นทันที....หลังจากที่น้ำฝนยืนมองใบหน้าของไอ้ปูเป็นนานสองนาน
“ตีสนุ๊ก....แทงบอล...หรือว่าเสียไพ่ล่ะครับคราวนี้” น้ำเสียงประชดประชัน...เอ่ยถาม ก่อนที่จะเบะหน้าด้วยความเซ็ง เมื่อคุณปูเริ่มออกอาการอีกแล้ว
“สนับสนุนทุนการศึกษาเด็กยากไร้อ่ะ....ทำบุญนะน้องน้ำฝน...พี่ปูอุตส่าห์เอาบุญมาบอกถึงที่..มึงจะให้หรือไม่ให้”
นั่นไงล่ะ....โกหกกันหน้าด้าน ๆ แถมซ้ำยังมากระชากคอเสื้อของเขาซะอีก เนี่ยคือวิธีการหาเงินทุนการศึกษาช่วยเด็กยากไร้หรือยังไงกัน
“ไม่มีล่ะครับคุณปู...ถึงมีก็คงไม่ให้หรอกครับ....ผมจะช่วยก็ต่อเมื่อผมเป็นคนมอบทุนการศึกษาเองกับมือเท่านั้นแหละ”
เหมือนเสียงสวรรค์ ไอ้ฝนเนี่ยแหละวะ....ที่จะช่วยได้...แหม้มึง...มาได้จังหวะพอดีจริง ๆ
“เฮ้ย พี่ปูไม่โกหกหรอกน่ะ...เดี๋ยวถ้าให้เงินนะ...พรุ่งนี้กูเอาบิลมาให้ดูเลยอ่ะ...จริง ๆ กูสัญญา”
สัจจะในหมู่โจรมีด้วยเหรอ.........ใครเชื่อก็บ้าแล้วล่ะ
“แล้วถ้าไม่มีบิลล่ะครับ....อีกอย่างคุณปูน่ะ อาจจะเอาบิลที่ไหนมาก็ได้....ผมจะรู้เหรอว่าได้มาจากไหน จริงมั้ยครับ"
ฝ่ามือแกร่งกำหมัดแน่น และชกเข้าที่แผ่นหลังของไอ้ยักษ์ตัวโตนั้น ไม่แรงหนัก แต่ก็ทำให้เจ็บเหมือนกัน
“โอ้ยยยยยยยย ผมเจ็บนะครับคุณปู...ผมชักจะเหลืออดแล้วนะครับ.....อะไรกันนักกันหนาเนี่ย..อันธพาลจริง ๆ เลย
ไม่เคยพบเคยเจอ”
น้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่าความอดทนถึงที่สิ้นสุดแล้ว...ยิ่งทำให้ไอ้ปูโมโห
“อะไรวะ....ใจคอมึงจะไม่สนับสนุนการศึกษาเด็กหรือไงวะ....ไอ้คนแล้งน้ำใจ....กูจะต่อยให้ฟันร่วงเลยมึง”
มือที่กำแน่น กำลังจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ แต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน ๆ เมื่อฝ่ามือของคนตัวโตรับได้แถมซ้ำยังบิดแขนจนร่างสูงนั้น ต้องส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
“ผมลืมบอกคุณปูว่าผมเป็นแชมป์กีฬาเทควันโด้ ระดับมหาวิทยาลัย.. 3 เหรียญทอง....เข้าใจมั้ยครับ ว่าเอาวิธีต่อสู้ไว้หัดช่วยคนดีกว่า...ไม่ใช่เอามารังแกคนแบบนี้”
ใบหน้าที่เหยเก แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด แต่ก็พยายามไม่ส่งเสียงร้อง ดิ้นไปมา และเหวี่ยงหมัดอีกข้างหวังจะเสยปลายคางของคู่ต่อสู้ ที่บิดแขนเอาไว้จนไหล่แทบหลุด
“คุณปู....ไม่ขอโทษผมแล้วยังหาเรื่องต่อไม่เลิกอีกเหรอครับ....” แขนทั้งสองข้างถูกบิดเข้าหากัน ก่อนที่จะโดนกดให้ไพล่อยู่ด้านหลัง
“เจ็บโว้ยยยยยยยยยยยย ไอ้ฝน....มึงปล่อยกูนะ...กูเจ็บแขนเว้ย ไอ้เหี้ยนี่...ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะมึง ไม่งั้นกูฆ่ามึงแน่เลยนะ” อาการเจ็บ แล่นพล่านขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้ยักษ์ตัวโตแรงมันดีเกินไป แต่ก่อนแต่ไรมันไม่เคยสู้
ทำไมวันนี้มันสู้กูวะเนี่ย
“ขอโทษก่อนสิครับ....แล้วผมจะปล่อย” น้ำฝนยิ่งเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก จนหนุ่มร่างสูงอีกคนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ จนแทบน้ำตาเล็ด.......ต่อยมวยมันจะเจ็บตอนโดนชก แต่นี่โดนบิดแขนนิ่ง ๆ แบบนี้ มันจะเจ็บนานกว่าแม้ไม่มีบาดแผล แต่จะมีปัญหาที่เส้นเอ็น และข้อต่อ
“ไม่ขอโทษเว้ย.....กูไม่ได้ทำอะไรผิด...กูบอกแล้วว่าจะให้มึงช่วยสนับสนุนการศึกษาเด็กยากไร้...มึงก็ไม่ช่วย
มันน่าโมโหมั้ยล่ะ.....โอ้ยยยยยยยย ปล่อยแขนกูนะไอ้ฝน..กูเจ็บโว้ยยยยยยยยยย”
ดูคุณปูสิ.....ยังมีหน้าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นอีก ช่างไม่มีสามัญสำนึกเลยจริง ๆ
“จะเอาเงินไปทำอะไรครับ...บอกผมอีกทีสิ...” น้ำฝนคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้ แต่ก็ยังได้คำตอบซ้ำ ๆ ไม่เป็นที่น่าพอใจเลยสักครั้งเดียว
“ไม่ให้ก็คือไม่ให้....กูไม่ขอแล้ว....ปล่อยกูซะที....กูเจ็บโว้ย”
น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวด นั้นทำให้ร่างสูงตัวใหญ่ยักษ์ต้องคลายมือออกด้วยความสงสาร แล้วก็โดนย้อนศรอีกจนได้ เมื่อไอ้ปู เหวี่ยงหมัดเข้ามาอีกครั้ง และกระแทกเข้าที่ท้องของอีกฝ่ายเต็ม ๆ
“โอ้ย ปล่อยแล้วเป็นแบบนี้ ไม่ปล่อยดีมั้ยครับ.....คุณปู”
คราวนี้นักกีฬาเจ้าของเหรียญทองกีฬามหาวิทยาลัย เตรียมจะเอาคืน แต่ก็พบว่า ไอ้ปู หนุ่มอันธพาล วิ่งออกจากศาลา และยังเตะน้ำให้กระจาย ขึ้นมาจนเปื้อนเสื้อผ้าเขาซะอีก
“มันเปียกหมดแล้วนะครับคุณปู.....อันธพาลจริง ๆ เล้ย” ในเมื่อเปียกแล้ว ก็ต้องเปียกให้ตลอด
ตอนนี้สัญชาติญาณของการต่อสู้ ผุดขึ้นมาแล้ว คนตัวใหญ่ยักษ์ วางหนังสือเรียนไว้ในศาลา ก่อนจะเดินตามไปรั้งร่างของหนุ่มร่างสูงอันธพาล ที่ยังยืนตั้งการ์ด เหมือนท้าทายให้เข้ามาใกล้ ๆ
“ผมไม่เกรงใจนะครับ....” เมื่อถูกท้า ก็ต้องรับคำท้า เตรียมตั้งการ์ด จะชกกลับ แล้วก็ซัดหมัดเข้าเต็ม ๆ แตะพลาดเมื่อมือเลื่อนลงมาจนถึงกระเป๋าเสื้อด้านข้าง ของคู่ชก
ไอ้ปู แทบอยากจะบ้าตายเมื่อได้ยินเสียงถุงมาม่าในกระเป๋าเสื้อแตกดังโพล่ะ พร้อมกับที่เส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่แหลกละเอียดกระเด็นออกมานอกกระเป๋า
ร่างสูงหยุดนิ่ง และรีบก้มลงดู ของที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อทันที
มาม่าแหลก...เพราะแรงหมัดของไอ้ฝน..แถมยังกระเด็นออกนอกกระเป๋าเสื้ออีก
แล้วอย่างนี้ ไอ้กุ้งมันจะกินแบบเป็นเส้น ๆ ให้อร่อยได้ยังไง ในเมื่อมันแหลกขนาดนี้แล้ว
“ไอ้ฝน....มาม่าแหลกหมดแล้วนะ....แล้วน้องกูจะกินได้ยังไง.....พรุ่งนี้น้องกูต้องไปสอบนะ..ไอ้ตัวซวย
กูเกลียดฝนตกก็เพราะแบบนี้...เพราะเวลาฝนตกกูซวยตลอดเลย.......แม่งเหี้ย....มึงเห็นมั้ยว่ามันกระจายออกจากกระเป๋าเสื้อกูหมดแล้ว.......ไอ้พวกเหี้ย...บ้านมึงมีจะแดก แต่บ้านกูไม่มีเหมือนมึงนะ....เลวจริง ๆ เลยไอ้สัตว์
กูเกลียดมึง..ไปตายซะเลยไป๊”
ฝ่ามือแกร่งกระชากที่คอเสื้อของคนตัวสูงใหญ่ที่เตรียมตั้งการ์ดไว้ กันความเจ็บ เมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะบ้าคลั่ง ต่อยมาแบบไม่ยั้ง ไม่สนใจด้วยว่าจะโดนตรงไหน แต่ที่รู้ ๆ คือชกด้วยความโมโห นับสิบ ๆ หมัด
ก่อนจะลงไปนั่งกับพื้นและก้มหน้าซุกกับหัวเข่า ส่งเสียงร้องโวยวาย จนน้ำฝนตกใจ ตามแทบไม่ทัน
“ฮือ ฮือ ฮือ แม่งแหลกหมดเลย ไอ้ฝน....แม่งเลว..กูเกลียดมึง....ไอ้พวกคนรวย..สัตว์เอ้ย...ไปตายซะที่ไหนก็ไปเลยไป๊ ฮือ ฮือ”
ร่างของคนตัวสูง ที่ทรุดลงนั่งร้องไห้ โวยวายเสียงดัง ยิ่งทำให้น้ำฝนตกใจ
มาม่าแหลก แล้วร้องไห้.......นี่ช่างหาเรื่องมาโมโหได้ไม่มีหยุดหย่อนเลยจริง ๆ ทำไมถึงเป็นคนนิสัยแย่อย่างนี้นะ
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่ก็ได้ ลุกขึ้นก่อนสิคุณปู....ทำไมมานั่งเปียกฝนอย่างนี้ล่ะครับ”
แม้จะพยายามดึงแขนของคนที่ลงไปนั่งร้องไห้ ให้ยืนขึ้น ก็โดนสะบัดหนี
“มันเทียบกันได้มั้ยล่ะห๊า....มันเทียบกันได้เหรอ....ไอ้ฝน..กูถามว่ามันเทียบกันได้เหรอ...ฮือ ฮือ”
เสียงร้องโวยวาย ถ้าฟังไม่ผิดเหมือนกำลังร้องไห้
น้ำฝนดึงแขนให้อีกคนลุกขึ้น หลาย ๆ ครั้ง เป็นนานกว่าที่ร่างนั้นจะยอมลุกขึ้น และกระชากคอเสื้อเขาเข้าไปตะคอกเสียงดังใส่
“ไอ้แล้งน้ำใจ........ไปตายซะเถอะมึง...กูเกลียดฝนเว้ย...เกลียดมึงด้วยไอ้ฝน....วันฝนตกกูมีแต่เรื่องซวย...แม่งเลวจริง ๆ กูเกลียดมึงไอ้สัตว์..ไอ้ฝน..กูเกลียดมึงเว้ย”
เสียงตะคอกดังลั่นมาพร้อมเสียง คำรามของท้องฟ้า
ไอ้ปูอันธพาล เดินจากไปแล้ว พร้อมกับที่น้ำฝน ยังยืนงง
พรุ่งนี้น้องสอบ.....
มาม่าแหลกหมดแล้ว....
จะกินได้ยังไง........
ไม่รู้ว่าตอนนั้นน้ำฝนคิดอะไร รู้แต่ว่า วิ่งไปที่ร้านขายข้าว ทั้งที่ฝนตกหนัก
สั่งอาหารหลายอย่าง ใส่ถุง
แล้วเดินเข้าซอยที่น้ำเริ่มเจิ่งนอง อีกครั้ง
จำได้ว่าคุณปูอยู่ห้องเช่า เคยมาเมื่อสมัยเด็ก ๆ นานแล้ว....แล้วก็ไม่คิดจะมาอีก...เพราะไม่มีเหตุผลอะไรต้องมาหา
ร่างสูงตัวใหญ่ยักษ์เดินหิ้วถุงกับข้าว ที่มีกับข้าวหลายอย่าง
จุดมุ่งหมายที่ไป
ห้องไอ้ปูอันธพาลนั่นเอง
TBC……
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
