ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน ตอน 1 ความสะใจ “ฝนเหี้ยเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หยุดตกซะที่สิเว้ยยยยยยยยยยย กูเกลียดฝนเว้ยยยยยย สัตว์แม่ง...ใครขโมยร่มกู...กูจะเอาตีนเหยียบหน้ามันโว้ยยยยยยยยยยย”
เสียงฟ้าคำรามลั่น แต่ไอ้ปูไม่เคยคิดจะสนใจ เดินตะโกนเสียงดังลั่น ไปตลอดทาง เหมือนกับคนบ้า
ไอ้พวกสัตว์ที่ห้องแม่งแกล้งกู.......กูจะฆ่ามัน.......เกลียดฝนเว้ยยยยยยยยยย กูเกลียดฝน
ดูเด่ะเสื้อเน่าเลย รองเท้าก็เน่า สรุปว่าทั้งตัว แม่งเน่าทั้งตัว เซ็งแม่งจริง ๆ เลย
อ้าว แล้วนั่น.........เหยื่อนี่หว่า......หนูฝน...น้องน้ำฝน....เสร็จกู...ขอสนองความถ่อยกูหน่อยเถอะ แก้เครียด
เกลียดฝน มันต้องแกล้งไอ้ฝน.......เอาให้แม่งโง่เลย สะใจกูจริงเว้ยยยยยยย กร๊ากกกกกกก
น้ำฝนเดินเอื่อย ๆ กอดหนังสือเรียนแน่น เพราะกลัวว่าจะโดนสายฝนที่ซัดกระหน่ำ ทำให้ตัวเปียกปอน
ไม่ชอบสายฝนเลย เพราะทำให้ตัวเปียก.......แต่ดันชื่อน้ำฝน...ดีนะที่เอาร่มคันใหญ่มาไม่งั้นคงจะลำบากแย่
เดินอยู่ดี ๆ ก็ถูกกระโดดเตะเข้าที่กลางหลัง พร้อมกับที่หนังสือปลิวกระจาย ร่มที่กางเปลี่ยนทิศทาง ปลิวไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้..........พอทำท่าจะเซ
ก็โดนเตะซ้ำอีกครั้ง จนหนังสือตกลงบนพื้นเปียกเละเทะไปหมด ทั้งคนทั้งหนังสือ เมื่อกำลังจะก้มลงเก็บ ก็ปรากฏร่างของตัวต้นเหตุ
“น้องน้ำฝน.....กลับบ้านคนเดียวเหรอจ๊ะ.........พี่ปูเปียกน้องน้ำฝนก็ต้องเปียกด้วยสิจ๊ะ..........”
เสียงหัวเราะเยาะของอันธพาลประจำถิ่น พร้อมกับที่เสื้อชอร์ปถูกถอดออก โยนพาดบ่า ก่อนที่ร่างนั้นจะยืนหัวเราะขำกับท่าทางงก ๆ เงิ่น ๆ พยายามเก็บหนังสือที่เปียกน้ำของไอ้ยักษ์ตัวสูงแต่ปัญญาอ่อนนั้น.......
“คุณปู....หนังสือเปียกหมดแล้วนะครับ.......” ไอ้ยักษ์ตัวโต ยืนทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ ก้มลงไปเก็บหนังสือเปียก ๆ พร้อมกับที่พยายามจะหยิบร่มขึ้นมากาง สภาพตอนนี้เปียกมอมแมม ทั้งที่พยายามระวังแล้วไม่ให้เปียก
แต่ก็ถูกคุณปูทำให้เปียกเละเทะแบบนี้จนได้
“มึงกล้าหือกูเหรอ.........ทำไม.....มึงกล้าหือใช่มั้ย.........ไอ้โง่...ตัวก็โตสมองเท่าสมองมด.......เอาดิ...กูกำลังเซ็ง
อยากมีเรื่อง.......ไม่รู้ไอ้เหี้ยตัวไหนเอาร่มกูไป.......กูเลยประชดแม่งเลย.......ไม่มีร่มกูก็กลับบ้านได้....แล้วทำไม
เปียกนิดเปียกหน่อย มึงกล้าหือเหรอ ไอ้ฝน”
ฝ่ามือเล็ก ๆ ผลักไหล่ของคนตัวสูงอย่างไม่กลัวเกรง และใช้มือตี กระทบเข้าที่แผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงนั้นอย่างแรง จนอีกฝ่ายเซถลา
“ผมเจ็บนะครับคุณปู....คุณปูเป็นอันธพาล..ผมไม่คุยกับคุณปูแล้ว”
ถึงจะพยายามเดินหนี แต่ก็ถูกยืนขวางเอาไว้
“ไอ้ฝนมึงกล้าเดินหนีกูเหรอ......ทำไมวะ....เดี๋ยวนี้มึงกล้าเหรอ......ไอ้ฝน..ทำไมวะ..กูอันธพาลแล้วทำไม
มึงจะทำไมกู....มึงจะทำไมกู หะ มึงจะทำไมวะ..ไอ้ฝน”
เสียงตะโกนก้อง แข่งกับเสียงฝน ที่ตกกระหน่ำ ไม่ได้ทำให้ไอ้ปูจอมอันธพาล....สนใจเลยสักนิด
ยิ่งเห็นว่าไอ้ยักษ์มันไม่สู้ ยิ่งรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ทำอะไรหรอกครับ....แต่คุณปูไม่น่าทำอย่างนี้...ผมเปียกหมดแล้ว”
ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคุณปูเลย เพราะว่าคุณปูไม่มีเหตุผล อะไรก็ใช้แต่กำลัง.....เห็นเป็นไม่ได้ ต้องเข้ามาแกล้งมาทำให้เสียใจ ทำไมถึงโชคร้ายต้องมาเจอกับคุณปูด้วยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ
เจอที่ไหนก็มีแต่โชคร้ายที่นั่น
อันธพาลอย่างไอ้ปูมีหรือจะทนได้ คนตั้งใจมาหาเรื่อง พูดอะไรนิดอะไรหน่อย ก็ไม่เข้าหูซะแล้ว
ยิ่งไอ้ท่าทางเซื่อง ๆ โง่ ๆ โตแต่ตัวแบบนี้ยิ่งชอบ......
----------
เห็นน้ำที่กำลังนองพื้นเลย เตะน้ำให้กระเด็นใส่หน้าของคนที่พยายามจะเช็ดหนังสือที่เปียกและเอามาถือเอาไว้
ยิ่งได้เห็น ยิ่งได้แกล้งยิ่งสะใจ
ไอ้โง่ฝน แก้เครียดให้กูได้จริง ๆ
“คุณปูครับ........ผมไม่อยากเจอคุณปูแล้ว...ดีแต่แกล้ง..อันธพาลจริง ๆ เลยนะครับ”
ขืนอยู่ต่อ ไม่รู้จะโดนแกล้งอะไรอีก หนังสือเปียก ๆ ถูกเก็บขึ้นมา พร้อมกับที่ยักษ์ตัวใหญ่ แต่ใจปลาซิว รีบวิ่งหนีคนที่ยืนหัวเราะสะใจอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย อย่าลืมกลับบ้านไปบอกแม่มึงด้วยนะว่าโดนกูแกล้งอะไรบ้าง..อย่าลืมนะเว้ย ไอ้ยักษ์ใจปลาซิว ขำเว้ยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
คุณน้ำฝนเดินจากไปหลังจากที่โดนไอ้ปูจอมอันธพาลแกล้งจนพอใจแล้ว
พร้อมกับที่ไอ้ปู จอมอันธพาล ยังยืนหัวเราะสะใจอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำ
ดีจริง ๆ หาที่ระบายได้........ถ้าไม่เจอไอ้ยักษ์นี่กูคงหงุดหงิดกว่านี้
ฮ่า ฮ่า ฮ่า สนุกเว้ย ไอ้น้ำฝน ยักษ์ปัญญาอ่อน วิ่งไปตายเลยมึง สะใจเว้ย สะใจ
“อย่าลืมให้แม่มึงชงนมให้แดกด้วยนะเว้ยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจเว้ย”
เสียงตะโกนลั่นยังตามไปหลอกหลอน ยักษ์ตัวโต อย่างไม่ลดละ
เกลียดคุณปู....เกลียดคุณปูที่นิสัยไม่ดี...เป็นอันธพาลแบบนี้ สักวันนะ...ถ้ามีสักวัน..ที่มีใครมาแกล้งคุณปูได้แบบนี้
แล้วคุณปูจะรู้สึก
TBC…..
อ่านแล้วแสดงความเห็นด้วยนะจ๊ะ อิอิ จะพยายามมาอัพให้ต่อเนื่องจ้า 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
