ตอนที่ 30 เลิฟโฮเต็ล
ผมเดินออกมาจากเต็นท์เพื่อดูการแข่งขัน พิธีกรเริ่มแนะนำตัวผู้ลงแข่งขันในแต่ทีม คนดูก็เหมือนจะมีมากกว่าเดิมอีกครับ คณะอื่นก็มาดู รู้สึกว่าสาวๆ มันมีเยอะเลยนี่หว่า
“ไงวะฮักไม่มาเรียน เป็นไรมากป่ะ?”ผมทักไอ้ฮอยฮักทันทีที่มันเดินมาหยุดข้างๆ ผม มันมองหน้าผมแล้วทำหน้านิ่งๆ ตอบออกมาเรียบๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แค่ปวดหัว”
แค่ปวดหัวจริงเหรอวะ? ถ้าเมื่อเช้าไอ้วินเซอร์ไม่บอกตอนนี้ผมเกือบจะเชื่อไอ้ฮักมันแล้วน่ะเนี่ย! เดี๋ยวนี้มึงหัดโกหกหน้าตายแล้วเหรอวะ!? ผมมองไอ้ฮักอย่างจับผิดแต่มันก็นิ่งเกินจนผมตัดใจหันมาสนใจการแข่งขันที่เริ่มขึ้นแล้ว เสียงเชียร์จากลีดฯ สาวๆ ดังขึ้นทำเอาผมหักเหความสนใจไปมอง อุบ๊ะ!! สาววิศวะเด็ดๆ มันก็มีนี่น่า!!
“เฮ้ย ไปดูฝั่งนั้นกันไหม?”ไอ้ชินโผล่หัวมาชวนพวกผมไปดูฝั่งประตูของทีมตรงกันข้าม รู้สึกว่าตรงนั้นมันเป็นที่เชียร์ของสาวๆ นี่หว่า ผมพยักหน้ารับทันที ไม่ใช่นะครับ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับไอ้เสียงวี๊ดว้ายน่ารำคาญของลีดฯ สาวๆ นั้นเลยสักนิด ผมแค่คิดว่าถ้าไปยืนอยู่ตรงนั้น เวลาไอ้โซโล่มันเลี้ยงมาถึงประตูจะได้มีกำลังใจไง!
ไม่ได้เกี่ยวกับลีดฯ จริงๆ!
พอเดินมาถึง ผมกับไอ้ชินก็ตั้งใจดูกันอย่างเข้มเครียด หา? ดูอะไรน่ะเหรอ? ก็ดูลีดฯ น่ะสิ!! อุตส่าห์เดินมาใกล้ขนาดนี้แล้ว!! โห~ หุ่นแจ่มๆ ทั้งนั้นเลยวะ ผมกับไอ้ชินหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างหื่นๆ แล้วผมก็หันไปดูการแข่งขันเมื่อแทะโลมสาวๆ ด้วยสายตานานจนพอใจแล้ว เสียงคนพากย์ก็ดุเดือดเหมือนเดิม ตอนนี้ยังไม่มีทีมไหนเข้าใกล้อาณาเขตประตู ได้แต่แย่งกันไปมาตรงแดนกลาง
“พรีสต์ โทรศัพท์”
“ห๊ะ? อ้อ!”ผมรีบเปิดกระเป๋าแล้วรับสายทันทีที่ไอ้ฮักมันสะกิดบอก มัวแต่ลุ้นกับการแข่งขันมากไปหน่อยแฮะ ผมมองดูแล้วเลิกคิ้ว เบอร์แปลกๆ ใครกันวะ?
[ ทำไมเสียงดังจัง หือ? หมวย? ]
“พี่เฮอร์มิตเองเหรอ?”พอรับสายเสียงของพี่ชายก็ดังขึ้นอย่างแปลกใจ สงสัยพี่เฮอร์มิตจะได้มือถือใหม่แล้วมั้ง วันนี้ไม่ได้ไปหาพี่เลยนี่น่า หว่า~ เอาเถอะ พี่เฮอร์มิตคงจะเข้าใจว่าผมเรียนอยู่ ไม่ได้เห็นสามีดีกว่าพี่เลยนะครับ จริงๆ!
[ อืม นี่เบอร์พี่นะหมวย แล้วนายกินข้าวยัง? พี่เข้ามามอพอดี เดี๋ยวพี่เลี้ยง ]
“ยังเลยแต่ผมคงไปไม่ได้ ตอนนี้ดูไอ้โซโล่แข่งบอลอยู่”
[ เดี๋ยวนี้เห็นแฟนดีกว่าพี่? ]
ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ เป็นนานแล้วครับเฮีย!
“ไอ้ฮักมันก็อยู่ด้วยนะ”ผมต้องเอ่ยหาข้ออ้างที่ไม่ทำให้พี่เฮอร์มิตแกพิโรธผม เดี๋ยวไอ้โซโล่มันจะโดนหางเลขไปด้วย! ดีที่สุดคือเอาไอ้ฮักนี่แหละเป็นตัวประกัน มาดูกันว่าเฮียแกจะว่าไง
[ งั้นเหรอ? สนามกีฬากลางใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปหา! ]
แล้วเฮียแกก็ตัดสายไปอย่างรวดเร็ว เฮ้ยๆ เฮียรู้ได้ไงว่าอยู่สนามกีฬากลางน่ะ แล้วเฮียจะมาจริงป่ะ? พอเป็นเรื่องไอ้ฮักเนี่ยเฮียมาแบบไฮสปีดไม่ดูหน้าดูหลังเลยนะครับ เฮ้อ แล้วนี่แกเฮียได้อ่านหรือเปล่าข่าวเมื่อเช้าน่ะ ผมหันไปมองไอ้ฮัก
“เฮียจะมาวะ”
“อืม”
“มึงรู้หรือยัง ข่าวเมื่อเช้านี้น่ะ”
“อืม”
ทำไมมึงพยักหน้ารับอย่างเฉยชาแบบนี้วะ!! มึงไม่เดือดร้อนอะไรเลยหรือไงวะ!? นี่เป็นกูซะอีกที่เดือดร้อนแทน! ไอ้ฮักมันมองผมเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่สนามบอล
“มึงน่าจะรู้นะพรีสต์ พ่อกูน่ะคงไม่เอาไอ้นักข่าวที่ปล่อยข่าวไว้แน่ๆ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”
“คิดว่าเป็นดาราแล้วไม่มีข่าวเนี่ยมันจะเป็นไปได้อย่างไงกันล่ะ ถ้าไม่มีแบล็คอัพดีๆ ไว้ ตอนที่มึงไปรับที่สนามบินน่ะนั้นก็ถูกพ่อดีซซื้อข่าวไว้ ไม่งั้นมึงน่ะดังแหงๆ ในฐานะคู่รักของเลิฟมี”
คู่รัก!? กูกับมึงเนี่ยนะ!!? ป๊าดดด เกือบไปแล้วเชียว! ถ้ามีข่าวนั้นออกมากูได้เดือดร้อนแหงๆ ไอ้โซโล่พ่นไฟใส่กูแน่ๆ โชคดีจังเลยที่ท่านคิงแกรวย! แล้วคราวนี้ทำไมมันหลุดมาได้วะ?
“แล้วข่าวนี้มันหลุดมาได้ไงวะ?”
“ไม่รู้”
“แล้วจะทำไงวะ?”
“ก็ต้องแก้ข่าว”
“หมวย~!”
“เฮ้ย!”ผมหันขวับไปมองต้นเสียงที่ดังมาแต่ไกล หนุ่มแว่นหน้าตาดีเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มดังเดิม พี่เฮอร์มิตแกหายตัวมาหรือไงวะ โคตรเร็ว!! เสียงอุทานดังขึ้นอย่างตกใจ ไม่ได้ตกใจที่พี่เฮอร์มิตแกมานี่เร็วหรอกนะครับ แต่ตกใจการจู่โจมที่โคตรเร็วของพี่เฮอร์มิตที่พุ่งหล่าวเข้าไปกอดไอ้ฮัก แต่ไอ้ฮักมันก็หลบด้วยความเร็วแสงทำเอาพี่เฮอร์มิตถลาไปข้างหน้าก่อนเฮียแกจะกลับมายืนเก๊กหน้ายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ถ้าไม่มองดีๆ อาจจะมองไม่ทันเลยครับ!
“ฟุตบอลประเพณีของวิศวะงั้นเหรอ? คณะศิลปกรรมของพี่ก็มีกีฬาประเพณีเหมือนกันนะแต่เป็นบาสน่ะ”พี่เฮอร์มิตเอ่ยขึ้นทำเหมือนไม่ยี่หระต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ไอ้ฮักมันหลบได้ไงวะ? อ้อ ลืมไปว่ามันเทพ!
“แล้วนี่ทำไมฮักถึงใส่แว่นล่ะเนี่ย”พี่เฮอร์มิตหันไปมองหน้าไอ้ฮอยฮักแล้วถามอย่างสงสัย ห๊ะ? เฮียสงสัยแค่มันใส่แว่นอย่างเดียวเหรอ!? แล้วเฮียจำมันได้ภายในไม่กี่วินาทีที่เจอหน้าเลยด้วย!! โหหหห!! เฮียโคตรๆ มหัศจรรย์เลยวะ!? ไอ้ชินหันมามองแวบหนึ่งแล้วมันก็หันไปดูฟุตบอลต่ออย่างไม่สนใจ ไอ้ฮักมันไม่ตอบอะไร พี่เฮอร์มิตแกก็ยิ้ม
“ใส่อะไรก็ดูน่ารักเหมือนเดิมจริงๆ เลยตี๋เล็กเนี่ย”
“...”พี่เฮอร์มิตครับ รักทำให้สายตาสั้นๆ ของพี่มันบอดแล้วใช่ไหม!!? ป๊าดดด มองไอ้จืดนี่น่ารักได้อย่างไงวะ ไม่เข้าใจตรรกะของเฮียเลย! ขนาดไอ้ชินยังหันมาทำหน้าเป็นไส้เดือนงง ไอ้ฮักก็ไม่สนใจครับ หันไปดูฟุตบอลเฉย พี่เฮอร์มิตแกก็ยืนมองไอ้ฮักแล้วยิ้มๆ โอ๊ยยย!!! เริ่มรู้สึกสยองแทนไอ้ฮักมันอย่างไงไม่รู้วะ!? ลองมีคนมายืนมองแล้วยิ้มๆ ไปด้วยสิ! โรคจิต โรคจิตชัดๆ! แล้วจู่ๆ พี่เฮอร์มิตก็หันขวับมาจ้องผมเขม็ง อะไรวะ? ได้ยินกูนินทาเหรอ!?
“หมวยแฟนแกล่ะ?”
“มันแข่งฟุตบอลอยู่สิเฮีย”
ผมหายใจโล่งหน่อยที่เฮียแกไม่สามารถเทพขนาดได้ยินสิ่งที่ผมคิดในใจ ไม่งั้นศพไม่สวยแน่กู! พี่เฮอร์มิตก็ชวนผมคุยไปเรื่อย พูดถึงเรื่องบ้าน พูดถึงพวกพี่ๆ ที่บ่นถึงผม อ่านะ ไอ้ฮักมันหันมามองพี่เฮอร์มิตแล้วหันกลับไปดูฟุตบอลอย่างเบาใจที่เห็นเฮียเฮอร์มิตไม่สนใจมันแล้ว ผมคุยกับพี่ชายอยู่นานแบบเพลินๆ ไม่ได้คุยเรื่องทางบ้านนานแล้วเหมือนกัน ถึงจะโทรหาแม่บ้างเล็กน้อยก็เถอะ
“แล้วพี่คิดจะ...”
“จับได้แล้ว!”
ผมกะพริบตาปริบๆ กำลังจะถามพี่เฮอร์มิตแต่พี่แกกลับเข้ากอดไอ้ฮักจากด้านหลัง นี่เฮียแกยังไม่ยอมแพ้อีกงั้นเหรอ!!? ที่มาคุยกับกูเนี่ยเพราะหาทางทำให้ไอ้ฮักมันไม่ระวังตัวใช่ไหมเฮียยยย!!!? ผมกลายเป็นทางผ่านไปซะชิบ!! ไอ้ฮักไม่ยอมครับศอกใส่อย่างรวดเร็วแต่เฮียเฮอร์มิตก็ไม่ยอมปล่อยครับ เกาะหนึบยิ่งกว่าปลาหมึก
“ยิงเลยโว้ย ยิงเลยยย!!!”ไอ้ชินมันตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ผมไม่รู้จะมองไปทางไหนดี? จะมองพี่ชายลวนลามเพื่อนดีหรือจะมองการแข่งขันดี ใครจะยิงวะ!!?
[ เอาล่ะครับ!! ในที่สุดทีมปีสามก็บุกไปถึงหน้าโกลล์แล้ว!! ด้วยการบุกทะลวงของเบอร์เจ็ด วินเซอร์!!! ทางฝ่ายปีสี่รีบเข้ามาสกัดอย่างรวดเร็ว จะสกัดการบุกนี้ได้หรือไม่!? ]
เฮียเฮอร์มิตโดนไอ้ฮักซัดไปทีหนึ่งถึงกับเซเกือบล้ม แล้วเสียงเฮก็ดังขึ้นพร้อมกับไอ้ชินกระโดดเหยงๆ ผมเนี่ยมัวแต่มองไอ้ฮักต่อสู้กับคนโรคจิตจนพลาดดูตอนเด็ด
[ เข้าไปแล้วคร้าบ!!! ปีสามนำไปหนึ่งศูนย์!!! เบอร์เจ็ด วินเซอร์!!! ]
ไอ้วินเซอร์!!? บ้าเอ๊ย! ไอ้โซโล่มันมัวแต่ทำอะไรอยู่วะ!!? ทำไมให้ไอ้วินเซอร์มันยิงเข้าได้ ห๊า!! สร้อยแพลทตินั่มเลยนะโว้ย!! แต่ละคนเนี่ยกระโดดไปมาไม่มีใครกระโดดใส่ไอ้วินเซอร์เลยสักคนเพราะเจ้าคนที่โชว์ฝีเท้าจ้องเขม็งมาทางนี้อยู่ตั้งนาน มันมองอะไรวะ? หือ? ผมหันมามองไอ้ฮักที่ยังคงพยายามยิ่งยวดที่จะหลบหลีกพี่เฮอร์มิต อ้อ! มันมองสองคนนี้นี่เอง
อ่าฮะ!!
แผนชั่วผุดขึ้นมากลางหัวสมองอันชาญฉลาด(ในเรื่องชั่วๆ) ผมมองไอ้วินเซอร์ที่เดินกลับไปอีกฝั่งเพื่อเริ่มเกมใหม่แล้วหันมามองไอ้ฮัก ขอโทษนะโว้ย พอดีกูอยากได้สร้อยเกียร์นั้นมากวะ! อีกอย่างกูอยากให้แฟนกูชนะอ่ะ ไอ้ฮักขอโทษนะมึง!! ผมก็พยายามส่งเสริมให้พี่เฮอร์มิตมายืนใกล้ๆ ไอ้ฮักโดยเอาตัวเองมาขวางไม่ให้ไอ้ฮักมันหนี
พี่เฮอร์มิตก็ได้โอกาสเบียดพร้อมกับมองด้วยสายตาอ่านกินอย่างแรง พี่กูโคตรแรงอ่ะ! มือไม้เฮียแกก็ไม่หยุดนิ่งเลยหาโอกาสอยู่ตลอดเว ไอ้ฮักมันพยายามเขยิบตัวหนีแต่ผมก็ดันมันไปหาพี่เฮอร์มิต
“มึงจะเขยิบมาทำไมวะ!”ผมหันไปโวยไอ้ฮักนิดหน่อยแล้วทำเป็นหันกลับไปดูการแข่งขันที่กำลังชุลมุนแย่งชิงลูกฟุตบอลอยู่กลางสนาม ไอ้โซโล่แย่งมาแล้วยิงเข้าให้ได้นะโว้ยกูจะพยายามทำลายสมาธิไอ้วินเซอร์ให้! เวรเอ๊ย!! ไอ้วินเซอร์อีกแล้ว ส่งบอลให้ไอ้โซโล่มันยิงบ้างเซ่!!!
[ วินเซอร์มาอีกแล้วครับ!!! คราวนี้จะทำประตูได้อีกหรือไม่? ]
“ไอ้วินสู้ๆ!! ยิงเลย!!”ไอ้ชินมันก็ตะโกนเชียร์เพื่อนของมัน เสียงของพวกปีสามวิศวะก็โห่ร้องอย่างลุ้นระทึก ผมกัดฟันแล้วผลักไอ้ฮักไปหาพี่เฮอร์มิต ขอโทษนะฮักกูจะให้ไอ้วินเซอร์เตะเข้าไม่ได้!! ไอ้ฮักมันก็เซล้มไปหาพี่เฮอร์มิต เฮียแกก็รับไอ้ฮักไว้อย่างสวยงามอย่างกับพระเอกรับนางเอก มีสบตากันอีกต่างหาก!! มุมกล้องแบบนี้ใช้ได้เลย!!
“เฮ้ยยยยย!!!! หลบ!!”
“ว้ายยยย~!!!”
เสียงไอ้ชินอุทานเสียงดังแล้วเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าสาวๆ ลีดฯ ก็ดังตามพร้อมกับลูกบอลลอยทะลวงแหวกอากาศมาเสียงดังหวืด พี่เฮอร์มิตรีบผละจากไอ้ฮักหลบลูกบอลที่พุ่งดิ่งมา ไอ้ฮักก็หลุดจากพี่เฮอร์มิตแล้วมองไปสนามแข่ง ผมก็อ้าปากเหวอเสียวไส้แทน เมื่อกี้แมร่งลูกบอลพุ่งมาโคตรแรง!!
“ไอ้วินเซอร์!!!!!!! เตะไปไหนของมึงงงงง!!!?”
[ น่าเสียดายที่วินเซอร์เตะพลาดไปครับ ]
กูว่ามันไม่ได้เตะพลาดวะ มันเตะได้ตรงเป้าเลยแหละ!!!
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
[ หมดเวลาในครึ่งแรง! สกอร์อยู่ที่หนึ่งต่อศูนย์ ทีมปีสามนำอยู่ครับ!! ]
และแล้วพวกปีสามก็ย้ายฝั่งมาตรงที่พวกผมอยู่ ไอ้โซโล่มันวิ่งตรงดิ่งมาที่ผม พี่เฮอร์มิตเหล่มองไอ้โซโล่แล้วกระแอมหน่อยๆ ให้มันรู้ตัวว่าพี่แกมา ไอ้โซโล่มันหันมามองพี่เฮอร์มิต
“หวัดดีพี่ มาทำไมครับเนี่ย?”
“มาดูฟุตบอลสิครับ”
อู้วววว~!! กล้าตอบครับเฮีย! แน่ใจนะว่ามาดูบอลจริงๆ น่ะ ได้ข่าวว่าเอาแต่ลวนลามสวมวิญญาณเป็นโรคจิตอยู่! พี่เฮอร์มิตแกยักไหล่แล้วตามไปเจ๊าะแจ๊ะกับไอ้ฮักตามเคย
“ทำไมไม่เตะบ้างวะ ปล่อยให้ไอ้วินเซอร์มันทำประตูอยู่นั้นแหละ”
“กูก็เตะนะ”
“เตะเหี้ยอะไรวะ ทำไมไม่ทำประตู!”
“มันไม่มีจังหวะ”
“เฮ้ยๆๆๆ ประชุมๆ!!!”เสียงของหัวหน้าทีม(น่าจะ)เรียกคนในทีมมารวมตัวกันอยู่ตรงหน้ากระดานไวท์บอร์ดที่เป็นรูปสนาม ไอ้หมอนั้นทำหน้าเข้มถือปากกาขีดอย่างใส่อารมณ์
“แผนของเราก็คือ...บุกแหลกไม่ต้องสนใจใคร! แผนมีเท่านี้ จบ!!”
คุณมึงวางแผนเหี้ยอะไรวะ...?
“กูขออยู่กองหลัง”ไอ้วินเซอร์มันยกมือขึ้นแล้วพูด คนอื่นๆ ก็งุนงงกับมัน ไอ้ตัวทำประตูมันจะลงมาอยู่กองหลังทำไม? แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าไอ้หัวขาวมันลงมาอยู่กองหลังไอ้โซโล่มันจะได้มีโอกาสยิงประตูมากขึ้น เพื่อนในทีมก็บ่นงึมงำไม่ยอมให้ไอ้วินเซอร์มาอยู่กองหลังเด็ดขาด แล้วไมจู่ๆ มันอยากจะมาอยู่กองหลังวะเนี่ย?
“กูจะอยู่กองหลัง! ไอ้โฟนมึงไปอยู่แทนตำแหน่งกู!”
“เออๆ”
พอไอ้วินเซอร์มันลุกขึ้นพูดคำเดียวคนอื่นๆ ก็หยุดบ่นแล้วยอมตามใจไอ้หัวขาวมันแทบจะทุกคน หลังจากตกลงเรื่องตำแหน่งเสร็จไอ้วินเซอร์มันก็ไปแดกน้ำ แถมยังราดน้ำใส่หัวของตัวเองอีกแน่ะ ไอ้ผมตั้งๆ กลายเป็นเรียบแปไป มันคิดว่าตัวเองทำแล้วเซ็กซี่งั้นเหรอ ถุย!!
ไอ้ฮักมันจะเดินเข้าไปหาไอ้วินเซอร์แต่ไม่รู้ทำไมก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวไอ้วินเซอร์ได้เพราะมีแต่คนเข้ามารุมมันอย่างกับแมลงวันต่อม...ไอ้นั้นแหละ! พี่เฮอร์มิตก็ดึงไอ้ฮักออกมาห่างทุ๊กที ก่อนจะเข้าสนามลงแข่งในครึ่งหลังผมดึงไอ้โซโล่เอาไว้ก่อนที่มันจะวิ่งลงสนามไป
“เฮ้ย มีโอกาสแล้วยิงแม่นๆ นะโว้ย”
“เออน่า แต่ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่าวะ เหนื่อยๆ”
ไอ้ตอแหล!!
ทำหน้าเหมือนอยากได้อะไรสักอย่างจากกูแบบนั้นน่ะ กูรู้ทันมึงโว้ย!! ผมแทบจะถีบมันลงสนาม ไอ้โซโล่มันก็ยักไหล่แล้วหันตัวจะเดินกลับไปในสนามที่กำลังจะเริ่มการแข่งขันในครึ่งหลัง ผมยืนนิ่งสุดท้ายก็กระชากแขนของไอ้โซโล่กลับมากระซิบข้างหูของมัน
“สู้ๆ นะครับคุณสามี”
ผมปล่อยมือจากมันแล้วผลักมันกลับไปในสนาม ไอ้โซโล่มันหันมามองผมอย่างไม่อยากเชื่อ จับหูข้างที่ผมกระซิบแล้วเบิกตาจ้องผมอยู่นั้นแหละ โอ๊ยยย!!! มึงจะตะลึงอะไรนักหนา กูทำเพื่อสร้อยเกียร์ รีบๆ ลงสนามไปสู้ตายเพื่อกูได้แล้ว!!! เพื่อนในทีมก็เรียกไอ้โซโล่เข้าไปประจำตำแหน่ง ไอ้คุณชายก็วิ่งไปอย่างกระฉับกระเฉงเหมือนได้ยาชูกำลังอย่างดีมาช่วย
[ เริ่มการแข่งขันครึ่งหลังของฟุตบอลประเพณีคณะวิศวะนัดชิงชนะเลิศครับ! ]
เสียงเชียร์ตอบกลับอย่างล้นหลาม แล้วการแข่งขันก็เริ่มขึ้นด้วยการแข่งบอลกันกลางสนามอย่างดุเดือด ไอ้โซโล่มันอยู่กองหน้านู้นครับ ส่วนไอ้วินเซอร์มันมาอยู่กองหลังจริงๆ นั้นแหละครับ แล้วดูเหมือนผมก็รู้สาเหตุที่มันมาอยู่กองหลังแล้วล่ะ ก็แหงล่ะ!! ยืนกอดอกจ้องเขม็งมาขนาดนั้นน่ะ!! หึงออกหน้าออกตาวะไอ้หัวขาว!
การแข่งขันดุดันมากครับผลักกันรุกรับแต่ยังไม่มีใครทำแต้มในครึ่งหลังได้เลย เสียงเชียร์ก็ยังดังกึกก้องเหมือนเดิม ส่วนพี่เฮอร์มิตก็ยังเนียนเหมือนเคยจนไอ้ฮักมันไม่ปัดอะไรแล้วล่ะครับ ยอมให้เฮียแกกอดได้ตามใจชอบ ผมน่ะเหรอ? จะไปทำอะไรล่ะ เป้าหมายที่จะขัดขวางไอ้วินเซอร์จากการทำประตูผมก็ทำสำเร็จแล้วไง หึๆ! มันมาอยู่กองหลังแล้วผมก็สบายใจ!
เกมมันดุเดือดมากทีมปีสี่เข้ามาบุกอยู่หลายครั้งโดยมีพี่ไลท์นั้นแหละบุกขึ้นมา เกือบได้ประตูไปอยู่หลายครั้งเหมือนกัน จนกระทั่งทีมก็เปลี่ยนไอ้วินเซอร์ขึ้นไปอยู่กองหน้า เฮ้อ ไอ้พวกนี้มันไม่ได้สนกติกาเลยสินะ กูจะให้ไปอยู่ไหนก็ไปได้จริงๆ แล้วพอเปลี่ยนไอ้วินเซอร์ก็นำเกมบุกขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แมร่งเอ๊ย! ไอ้วินเซอร์มันจะทำประตูอีกแล้ว!!!
สุดท้ายแล้วก็ยังทำประตูไม่ได้อยู่ดีครับเพราะทีมปีสี่เปลี่ยนผู้รักษาประตูคนใหม่ ไอ้หัวเงินๆ นั้นต้องเป็นพี่อัคแน่ๆ ผมจำได้! จะเตะลูกไปอย่างไงเฮียแกก็รับได้! ไอ้วินเซอร์มันเดินไปคุยอะไรบ้างอย่างกับไอ้โซโล่แล้วพวกมันก็เริ่มทะเลาะกัน อ้าวๆ!! เกิดอะไรขึ้นวะ!? ไอ้วินเซอร์กับไอ้โซโล่ถูกแยกออกจากกันด้วยเพื่อนๆ ในทีมแล้วก็เริ่มเตะกันอีกครั้ง หวังว่าสองคนนั้นจะไม่ได้ทะเลาะอะไรกันมากมายนะ
คราวนี้ไอ้โซโล่เป็นคนบุกขึ้นไปที่เขตประตู เกิดการชุลมุนที่หน้าประตูของอีกฝ่าย พวกผมที่อยู่อีกด้านก็ชะเง้อมองคอจะยืดกันอยู่แล้ว เสียงเป่านกหวีดดังขึ้น
ปรี๊ดดดดดดด!!!
[ เข้าไปอีกหนึ่งประตูครับผม!!!! เบอร์หนึ่ง โซโล่!!! ]
“เฮ้~!!!!!!!!!!!!”พอผู้บรรยายประกาศว่ายิงเข้าประตูไป พวกปีสามก็ส่งเสียงเฮ ผมเนี่ยแทบจะกระโดดตัวลอย ไอ้โซโล่ได้หนึ่งแต้ม!! แล้วเสียงซุบซิบก็ดังขึ้นเมื่อจู่ๆ ไอ้วินเซอร์ตัวดีมันก็เดินออกจากสนามซะงั้น พวกเพื่อนๆ ในทีมก็พากันวิ่งมาดึงมันไว้ แต่ไอ้บ้านั้นก็สะบัดออก มันเดินมาที่พวกผมแล้วหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของเพื่อนๆ
“ไอ้วินเซอร์!! เป็นอะไรวะ เฮ้ย!!”ไอ้ชินพยายามวิ่งตามเพื่อนมันไป ทุกคนในสนามกำลังอึ้งกับการกระทำของไอ้วินเซอร์ที่จู่ๆ ก็ออกจากการแข่งขัน พวกปีสามก็แก้ขัดด้วยการส่งคนลงแทนไอ้วินเซอร์แล้วเกมการแข่งขันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เพื่อนๆ ก็พยายามเข้าไปพูดกับไอ้วินเซอร์
“ถ้าตามกูมามีเรื่องแน่!!!”ไอ้วินเซอร์มันสะบัดตัวออกจากมือของเพื่อนๆ ที่พากันไปฉุดมันไว้ พอมันพูดแค่นั้นแหละแต่ละคนก็หยุดกึกทันที ไอ้หัวขาวก็เลยเดินออกไปได้โดยไม่มีใครห้ามไว้ ไม่มีใครตามมันไปสักคนยกเว้นคนหนึ่ง ไอ้ฮัก!!! มันวิ่งตามหลังไอ้วินเซอร์ไปติดๆ
“ฮัก!!?”พี่เฮอร์มิตตะโกนตามหลังไอ้ฮักที่วิ่งด้วยความเร็วแสง
“แมร่ง ปล่อยไอ้แว่นไปทำไมวะ เวลาไอ้วินเซอร์โกรธมันน่ากลัวนะโว้ย!”
“ก็มันวิ่งไปเร็วจนกูห้ามไม่ทันน่ะสิ!”ไอ้ชินหันมาตวาดแว้ดใส่พวกหนุนหลังไอ้ฮักที่เป็นห่วงสวัสดิภาพของมัน พี่เฮอร์มิตจะตามไอ้ฮักไปแต่ผมก็ดึงเฮียแกไว้ก่อน อย่างไงผมก็บอกว่าจะช่วยไอ้ฮักใช่ไหมล่ะครับ? บางทีพวกมันสองคนอาจจะไปคุยกันแล้วเข้าใจกันก็ได้ อย่างไงผมก็ปล่อยพี่เฮอร์มิตตามไปตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี ผมก็เป็นห่วงไอ้ฮักมันเหมือนกันแต่ผมเชื่อว่าไอ้ฮักมันเอาตัวรอดได้อยู่หรอก
[ เข้าไปอีกแล้วคร้าบ!!! เบอร์หนึ่ง โซโล่ ปีสามมมม!!! สามต่อศูนย์!! ]
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!”หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ของไอ้วินเซอร์ การแข่งขันก็กลับมาสู่ปกติแล้วไอ้โซโล่มันก็ทำประตูได้อีกครั้ง พวกปีสามกระโดดเต้นเหยงๆ กันแล้วกรรมการก็เป่านกหวีดเสียงดังลั่นไปทั่ว
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
[ หมดเวลาการแข่งขัน ฟุตบอลประเพณีปีนี้ทีมชนะเลิศคือปีสาม!!!!!! ]
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ชนะแล้วโว้ย!!!!!! ปีสามสุดยอดดด!!!!!!!!”
โอ๊ะ! ในที่สุดปีสามก็ชนะจนได้ ผมรีบปล่อยมือจากพี่เฮอร์มิตแล้วกระโดดเหยงๆ ไปกับไอ้ชิน ไอ้โซโล่เนี่ยหน้าตาเหงื่อย้อยจนหน้ามัน หลังจากที่กระโดดโลดเต้นกับเพื่อนๆ ในทีมจนครบทุกคนแล้วไอ้โซโล่มันก็หันมามองผมพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง มันวิ่งมาหยุดตรงหน้าผม
“กูทำได้แล้วนะมึง ขอรางวัลหน่อย”
“เออ! ติดไว้ก่อนล่ะกัน”ผมเอ่ยแล้วยิ้มตอบกลับ จะให้กูทำตอนนี้มึงก็สงสารกูหน่อย ตากี่คู่มันกำลังจ้องมาทางเรากันล่ะ แหม ไอ้พวกสอดรู้สอดเห็น!!! จริงสิ! แล้วเรื่องสร้อยเกียร์ล่ะ? ก็คะแนนของไอ้โซโล่มันเท่ากับไอ้วินเซอร์นี่ ละ...แล้วตำแหน่งซัลโวมันคือใครล่ะ!?
ไอ้โซโล่หรือไอ้วินเซอร์!!!?
TBC.
ง๊วงง่วง เชื่อไหมว่ายังไม่ได้นอนเลย ฮ่าๆๆๆ
ผลการแข่งขันก็ออกมาแล้ว ปีสามชนะไป!
แล้วตำแหน่งดาวซัลโวล่ะ? ใครจะได้สร้อยไป?
ติดตามได้ในตอนนหน้า!!
ปล.ฉลอง 100 หน้าพอดีเลย จัดเต็ม Nc
และแถมเซอร์ไพรส์เล็กๆ ให้พรีสต์และท่านผู้อ่านตกใจเล่นๆ!!
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1525942 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก